Μια μικρή ταλαιπωρία με την υγεία μας, αυτές τις μέρες, μας στέρησε την δυνατότητα να τιμήσουμε εγκαίρως την μνήμη μιας ηρωϊκής μορφής του Κυπριακού ελληνισμού και του εθνικο-απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, του Γρηγόρη Αυξεντίου. Έστω και καθυστερημένα δημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο.
ΔΕΕ
*
*
«Εκείνο το "ΟΧΙ" δεν το επανέλαβε η ηχώ, ήταν πολύ βαρύ για να το μεταφέρει»
Κωστας Μόντης
*
Γρηγόρης Αυξεντίου. Έπεσεν την 3/3/1957. Ετών 29. H ιστορία γνωστή. Ο υπαρχηγός της ΕΟΚΑ, ο σταυραετός της Κύπρου, ο ήρωας της Ελλάδας γίνεται ένας σύγχρονος Λεωνίδας. Το «Μολών Λαβέ» που ξεστόμισε όταν οι Άγγλοι του ζήτησαν να παραδοθεί έκανε τον Λεωνίδα να ξαφνιαστεί. Το Μολών Λαβέ που βροντοφώναξε όταν οι Άγγλοι του ζήτησαν να γίνει επίορκος και να προδώσει το όραμα του για ελευθερία και Ένωση έκανε τη γραφίδα της ιστορίας να αρχίσει να γράφει ακόμα μια λαμπρή σελίδα ηρωισμού στην μακραίωνη ιστορία του Ελληνισμού. «Με το αίμα των ηρώων και με γράμματα χρυσά» γράφτηκε στις 3 του Μάρτη του 1957 άλλη μια σελίδα σύγχρονου ηρωισμού και αυταπάρνησης. Ο ήρωας Γρηγόρης δεν αρνήθηκε τη ζωή, αρνούμενος να παραδοθεί. Είχε συνειδητοποιήσει ότι η Λευτεριά δεν χαρίζεται, αλλά κερδίζεται με αίμα. Είχε συνειδητοποιήσει ότι το χρέος του ήταν να καεί ζωντανός από τους «πολιτισμένους» Άγγλους αποικιοκράτες. Και όμως. Εκείνη τη μέρα οι Άγγλοι πανηγύριζαν μια νίκη. Αλλά στην ιστορία δεν έμεινε ούτε το όνομα αλλά ούτε και η φωτογραφία του επικεφαλής βρετανού αξιωματικού. Στην ιστορία έμεινε το καρβουνιασμένο σώμα του Γρηγόρη Πιερή Αυξεντίου. Έμεινε το χρέος προς τους υπόλοιπους Έλληνες της Κύπρου. «Αν λαχταράς τη λευτεριά σε ξένους μην ελπίζεις. Μόνος σου παρ' την αν μπορείς, αλλιώς δεν την αξίζεις». Δεν θέλω να αναφερθώ στις σημερινές συνθήκες γιατί το θεωρώ υβρη για την τιμή του ήρωα. Αυτός «απέθανεν πτερωθείς». Εμείς μέρα με τη μέρα αυτοκτονούμε ηττοπαθείς.
Αιωνία σου η μνήμη Γρηγόρη Πιερη Αυξεντίου.
*
*
Η ΠΙΣΤΗ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΗ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
Η επιχείρηση της ΕΟΚΑ στην υποσταθμία Δεκέλειας, τη νύχτα της 1ης Απριλίου 1955 και η αποκάλυψη της ταυτότητάς του, οδήγησαν το Γρηγόρη Αυξεντίου στα βουνά του Πενταδάκτυλου, σε μια φυσική στενόχωρη σπηλιά. Εκεί τον βρήκε ο βοσκός από τη Λάπηθο, γέρο Γιώργος Ζοππής και άρχισε να τον τροφοδοτεί, εκμεταλλευόμενος το επάγγελμά του που δικαιολογούσε την καθημερινή παρουσία του στο βουνό.
Στην περιοχή κατέφυγαν τον επόμενο καιρό και άλλοι αντάρτες, οπότε ο Αυξεντίου σκέφτηκε πως ήταν αναγκαία η ύπαρξη συνεχούς υδροδότησής τους, διότι, όπως έλεγε, «την πείνα μπορείς να την αντέξεις, αλλά τη δίψα όχι». Σκέφτηκε πολύ το θέμα, έδερνε συνεχώς το μυαλό του, σε σημείο που η εξεύρεση νερού τού έγινε έμμονη ιδέα. Η πίστη, όμως, δεν του έλειψε ποτέ. Έτσι, ένα καλό πρωινό, πήρε τον κούσπο και άρχισε να κτυπά με δύναμη σε συγκεκριμένο σημείο της οροφής της σπηλιάς. Οι σύντροφοί του όχι μόνο παραξενεύτηκαν για την ενέργειά του αυτή, αλλά και από μέσα τους γελούσαν κοροϊδευτικά. Όμως, σε κάποια στιγμή, το θαύμα έγινε: Μαζί με το ποτάμι ιδρώτα, που έτρεχε από το πρόσωπο και το κορμί του ήρωα, άρχισε να στάζει και νερό στο κεφάλι του, η ροή, μάλιστα όλο και δυνάμωνε. Η έκπληξη όλων γι’ αυτό που έβλεπαν ήταν μεγάλη, οπότε ο Γρηγόρης, ρίχνοντας, κάτω τον κούσπο με ανακούφιση, φώναξε δυνατά:
-Είδετε βρε τι σημαίνει να πιστεύκεις σε κάτι; Εγιώ αν δεν επίστευκα, νερόν δεν θα ευρίσκαμεν. Να πιστεύκετε, λοιπόν, να πιστεύκετε!..Το γεγονός, απέδειξε ότι η δύναμη της πίστης ήταν πολύ βαθιά ριζωμένη στην ψυχή του Γρηγόρη. Τελικά, έγινε και ολοκαύτωμα γι’ αυτήν την πίστη. Σαν σήμερα 53 χρόνια πριν, στις τρεις του Μάρτη 1957, στη φλεγόμενη σπηλιά του Μαχαιρά…
Στην περιοχή κατέφυγαν τον επόμενο καιρό και άλλοι αντάρτες, οπότε ο Αυξεντίου σκέφτηκε πως ήταν αναγκαία η ύπαρξη συνεχούς υδροδότησής τους, διότι, όπως έλεγε, «την πείνα μπορείς να την αντέξεις, αλλά τη δίψα όχι». Σκέφτηκε πολύ το θέμα, έδερνε συνεχώς το μυαλό του, σε σημείο που η εξεύρεση νερού τού έγινε έμμονη ιδέα. Η πίστη, όμως, δεν του έλειψε ποτέ. Έτσι, ένα καλό πρωινό, πήρε τον κούσπο και άρχισε να κτυπά με δύναμη σε συγκεκριμένο σημείο της οροφής της σπηλιάς. Οι σύντροφοί του όχι μόνο παραξενεύτηκαν για την ενέργειά του αυτή, αλλά και από μέσα τους γελούσαν κοροϊδευτικά. Όμως, σε κάποια στιγμή, το θαύμα έγινε: Μαζί με το ποτάμι ιδρώτα, που έτρεχε από το πρόσωπο και το κορμί του ήρωα, άρχισε να στάζει και νερό στο κεφάλι του, η ροή, μάλιστα όλο και δυνάμωνε. Η έκπληξη όλων γι’ αυτό που έβλεπαν ήταν μεγάλη, οπότε ο Γρηγόρης, ρίχνοντας, κάτω τον κούσπο με ανακούφιση, φώναξε δυνατά:
-Είδετε βρε τι σημαίνει να πιστεύκεις σε κάτι; Εγιώ αν δεν επίστευκα, νερόν δεν θα ευρίσκαμεν. Να πιστεύκετε, λοιπόν, να πιστεύκετε!..Το γεγονός, απέδειξε ότι η δύναμη της πίστης ήταν πολύ βαθιά ριζωμένη στην ψυχή του Γρηγόρη. Τελικά, έγινε και ολοκαύτωμα γι’ αυτήν την πίστη. Σαν σήμερα 53 χρόνια πριν, στις τρεις του Μάρτη 1957, στη φλεγόμενη σπηλιά του Μαχαιρά…
*
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου