Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα, ραγιάδες έχεις, μάννα γη, σκυφτούς για το χαράτσι, κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα, των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι…
(Κωστής Παλαμάς)

Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

Στήνεται καλά το «μειονοτικό» στη Ρόδο!


Στήνεται καλά το «μειονοτικό» στη Ρόδο!
Νέα εκδήλωση από τα όργανα της Τουρκίας στα Δωδεκάνησα, που κλιμακώνουν τις δράσεις τους για την εμπέδωση τουρκικής συνείδησης στους μουσουλμάνους της περιοχής…

Σας έχουμε ενημερώσει αρκετές φορές από το ιστολόγιο «Προξενείο-Στοπ» για την απόπειρα της Τουρκίας να στήσει μειονοτικό ζήτημα και στα Δωδεκάνησα, σε μία ευρύτερη προσπάθεια να εμφανίσει και να «τεκμηριώσει» την ύπαρξη πολυπληθών τουρκικών πληθυσμών (και δη καταπιεζόμενων) όχι μόνο στη Θράκη, αλλά και στο Αιγαίο, τους οποίους φυσικά στη συνέχεια θα εκμεταλλευτεί προς ίδιον όφελος. Η συγκεκριμένη απόπειρα στη Ρόδο περνάει ως επί το πλείστον μέσα από τον λεγόμενο «Πολιτιστικό Σύλλογο Μουσουλμάνων Ρόδου – Η Αδελφοσύνη», έναν τουρκοσύλλογο που διακινεί τουρκικό χρήμα και βρίσκεται σε άμεση σύνδεση όχι μόνο με την Τουρκία, αλλά και τους σκληροπυρηνικούς τουρκόφρονες κύκλους της Θράκης, με τους οποίους συνεργάζεται στενά. Και επ’ αυτού βέβαια θυμίζουμε και τις εκατέρωθεν εκδρομές, αλλά κυρίως την αποστολή στη Ρόδο του πρακτορίσκου Ιλτέρ Μέτσο, ιμάμη του ψευδομουφτή Ξάνθης Αχμέτ Μέτε, για να “οργανώσει” τους εκεί μουσουλμάνους (στην 1η φωτογραφία βλέπετε το ΔΣ του συγκεκριμένου συλλόγου και στο βάθος – με το άσπρο πουκάμισο – τον Μέτσο, δίπλα στον πρόεδρο Μεχμέτ Ζαμανάκη).

Προ ολίγων ημερών λοιπόν, ο εν λόγω σύλλογος, που κινείται ξεκάθαρα για τη διάδοση των…ιδεωδών του τουρκισμού, διοργάνωσε μία ακόμη πολύ χαρακτηριστική – για τα ενδιαφέροντα και τις στοχοπροσηλώσεις του – εκδήλωση, στο εντευκτήριό του (που θυμίζουμε ότι εγκαινιάστηκε πρόσφατα, παρουσία του Τούρκου πρέσβη στην Αθήνα Κερίμ Ουράς, πολλών ακόμη Τούρκων αξιωματούχων, δυστυχώς όμως και…ελληνοφώνων βουλευτών). Σκοπός ήταν να τιμηθεί η…«Ημέρα της Μητρικής Γλώσσας»!

Όπως μας ενημερώνει η προξενοφυλλάδα της Κομοτηνής «Γκιουντέμ» (η συχνή αναφορά των τουρκοδράσεων στα Δωδεκάνησα από τον μειονοτικό τύπο της Θράκης είναι μία ακόμη πτυχή της στενής συνεργασίας που προαναφέραμε), η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε από τους «Τούρκους της Ρόδου» στις 7 Οκτωβρίου και σε αυτήν παρουσιάστηκαν επιδείξεις από τους μαθητές των δασκάλων Τζαχίτ και Γκιουλτέν Αλιοσμάν.

Αφού προηγήθηκε η ομιλία του προέδρου Μεχμέτ Ζαμανάκη, πήρε τον λόγο ο Τζαχίτ Αλιοσμάν ο οποίος μίλησε σχετικά με την μητρική γλώσσα, τονίζοντας πως «τρέφει ελπίδες για τους Ροδίτες αδερφούς του που εδώ και 40 χρόνια στερημένοι της τουρκικής εκπαίδευσης αγωνίζονται να συντηρήσουν την μητρική τους γλώσσα, τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις τους, και αυτό γίνεται αντιληπτό από την λάμψη στα μάτια τους. Ο Τζαχίτ Αλιοσμάν ανέφερε πως τέτοιου είδους εκδηλώσεις θα συνεχιστούν και ευχαρίστησε τους παρευρισκομένους για το ενδιαφέρον που έδειξαν για την εκδήλωση».


Πολύ χαρακτηριστικό όμως και το πρόγραμμα της εκδήλωσης (στιγμιότυπο βλέπετε στη 2η φωτογραφία), στην οποία «αρχικά τα μικρά παιδιά (3-5 ετών) ανέγνωσαν ποιήματα και παραδοσιακά τραγούδια στα τουρκικά. Αργότερα η ηλικιακή ομάδα 6-12 ετών έπαιξαν πάλι σκετς στα τουρκικά, ανέγνωσαν ποιήματα σχετικά με τη μητρική γλώσσα, και είπαν ανέκδοτα. Η δε μεγάλη ηλικιακή ομάδα (12-18 ετών) διάβασαν τα ποιήματα ¨Πρόβατα με χένα¨ και ¨Το νερό της κότας¨. Μεταξύ των μαθητών έγινε γενικός πολιτιστικός διαγωνισμός και δόθηκαν διάφορα βραβεία στους τρεις πρώτους. Οι μαθητές που μετείχαν χειροκροτήθηκαν με ενθουσιασμό από τους παριστάμενους, ενώ στο τέλος του προγράμματος όλοι μαζί τραγούδησαν τούρκικα παραδοσιακά τραγούδια».

Η Ιστορία επαναλαμβάνεται λοιπόν (έστω και αν προς το παρόν δείχνει ίσως να επαναλαμβάνεται ως …φάρσα). Τα ίδια πάντως που βλέπουμε τόσα χρόνια στη Θράκη (το ίδιο ξεφύτρωμα «πολιτιστικών» συλλόγων με άφθονο τούρκικο μαύρο χρήμα, τις ίδιες εκδηλώσεις υπέρ της τουρκικής γλώσσας και πολιτιστικής παράδοσης – και μαζί και τις ίδιες θρασύτατες κορώνες περί μειονοτικών ομάδων που καταπιέζονται και στερούνται των δικαιωμάτων τους), τα ίδια αρχίζουμε σιγά-σιγά να τα βλέπουμε πια και σε μία άλλη γωνιά της χώρας μας, όπου η Τουρκία έχει επίσης πολύ συγκεκριμένα και ξεκάθαρα συμφέροντα.

Θα φιλοτιμηθούν άραγε κάποιοι «υπεύθυνοι» (τώρα που η ιστορία αυτή είναι ακόμη στα σπάργανα) ή θα ξυπνήσουμε κάποιο πρωί και θα έχουμε έναν ακόμη τερατώδη υπονομευτικό για την εθνική μας κυριαρχία μηχανισμό και στην άλλη άκρη του Αιγαίου;
http://proxeneio-stop.org/2012/10/%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%AC-%CF%84%CE%BF-%C2%AB%CE%BC%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%C2%BB-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CF%81%CF%8C%CE%B4/




Περί Τουρκίας και Τούρκων


Ο ΠΙΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΤΟΥΡΚΟΣ ΕΙΝΑΙ ΦΑΣΙΣΤΑΣ
Κωνσταντίνος Χολέβας-Πολιτικός Επιστήμων

Το Σάββατο 20 Οκτωβρίου έφευγα προβληματισμένος από το πνευματικό μνημόσυνο του Νεοκλή Σαρρή, το οποίο διοργάνωσε ο Σύλλογος Κωνσταντινουπολιτών στην Καλλιθέα. Σκεφτόμουν ότι δεν έχουμε πλέον ειδικούς τουρκολόγους όπως ήταν ο Σαρρής, που να γνωρίζουν καλά τη γλώσσα, την ιστορία, την ψυχοσύνθεση και τις στρατηγικές βλέψεις των Τούρκων. Μετά από λίγες ημέρες κατάλαβα ότι ευτυχώς υπάρχουν συνεχιστές. Είχα την ευκαιρία στις 25 Οκτωβρίου να παρακολουθήσω στην Παλιά Βουλή την παρουσίαση του βιβλίου «Ποια Τουρκία, ποιοι Τούρκοι», το οποίο συνέγραψε ο πρώην αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού Φραγκούλης Φράγκος. Ο Στρατηγός είναι κάτοχος Διδακτορικού τίτλου και όπως είπαν οι ομιλητές το βιβλίο αποτελεί μία πιο εκλαϊκευμένη μορφή της διατριβής του.

Σε μία αίθουσα που ήταν εντυπωσιακά υπερπλήρης με τον κόσμο μέχρι τα σκαλιά του Εθνολογικού Μουσείου- το έργο του σεμνού Στρατηγού παρουσίασαν η Λιάνα Κανέλλη, η Σοφία Βούλτεψη, ο Γιώργος Λιάνης, ο καθηγητής Ιωάννης Μάζης, ο καθηγητής Κωνσταντίνος Φωτιάδης και φυσικά ο ίδιος ο συγγραφεύς. Ο Στρατηγός διετέλεσε Στρατιωτικός Ακόλουθος της Ελλάδος στην Άγκυρα κατά τη δεκαετία του 1990 και τότε ταξίδεψε σε πολλά μέρη της γνωστής άγνωστης, της γειτονικής μας χώρας. Επισκέφθηκε μέρη με ελληνόφωνους Μουσουλμάνους, με Κρυπτοχριστιανούς, με Αραβόφωνους Ορθοδόξους (στα σύνορα με τη Συρία), με Χριστιανούς ναούς και προσκυνήματα και κατέληξε σε χρήσιμα συμπεράσματα. Το πρώτο και σημαντικότερο πόρισμά του είναι ότι μεγάλο μέρος του τουρκικού λαού σήμερα έχει ελληνικές ρίζες. Άλλοι εξισλαμίστηκαν για πάντα, άλλοι επιφανειακά, άλλοι νιώθουν Τούρκοι, άλλοι ενθυμούνται τις ελληνικές τους ρίζες.

Ο Φραγκούλης Φράγκος βροντοφωνάζει: Η Τουρκία έχει στην Ελλάδα ένα Προξενείο παραπάνω. Άρα δικαιούμαστε κι εμείς να ανοίξουμε ακόμη ένα Προξενείο εκεί. Ας το ανοίξουμε στην Τραπεζούντα. Πιστεύει ότι κάποια στιγμή στον Πόντο θα δούμε εκπλήξεις όσον αφορά τα πραγματικά εθνικά και θρησκευτικά αισθήματα των κατοίκων. Επιπλέον ο συγγραφεύς τονίζει ότι η Τουρκία περικλείει περισσότερες από 70 εθνότητες, μειονότητες και θρησκευτικές ομάδες. Δεν είναι ομοιογενής, γι΄ αυτό και το στρατοκρατικό καθεστώς των τελευταίων δεκαετιών προσπαθεί μέσω της εκπαίδευσης και των ΜΜΕ να επιβάλει την ιδεολογία του ενιαίου έθνους. Η εθνική μειονότητα των Κούρδων αριθμεί πάνω από 20 εκατομμύρια και στον ίδιο αριθμό μπορεί να υπολογισθεί και η θρησκευτική μειονότητα των Αλεβιτών. Δική μου υποσημείωση: Δεν είναι σωστό να προσθέτει κάποιος τους αριθμούς αυτούς, διότι πολλοί Κούρδοι είναι και Αλεβίτες. Πάντως τα προβλήματα για τη Τουρκία θα είναι μεγαλύτερα στο άμεσο μέλλον δήλωσε ο ο Στρατηγός και μας θύμισε δύο σχετικές προβλέψεις.

Ο πρώην δικτάτορας (του πραξικοπήματος του 1980) Κενάν Εβρέν προέβλεψε ότι η Τουρκία θα γίνει Ομοσπονδιακό κράτος με 5 διακριτές περιοχές. Η πρώτη πιο ευρωπαϊκή με κέντρο την Κωνσταντινούπολη, η δεύτερη, η παραλιακή-αιγαιακή, με κέντρο τη Σμύρνη, η τρίτη, η πιο ασιατική, με κέντρο το Ικόνιο, η τέταρτη, η κουρδική, με κέντρο το Ντιάρμπακιρ, η πέμπτη, η ποντιακή, με κέντρο την Τραπεζούντα. Ο πρώην πρέσβυς των ΗΠΑ στην Άγκυρα Μόρτον Αμπράμοβιτς προχώρησε περισσότερο και σε πρόσφατο άρθρο του προτείνει τον διαμελισμό της Τουρκίας.

Οι περισσότεροι ομιλητές της παρουσίασης κατέρριψαν τη θεωρία του Νταβούτογλου περί μηδενικών προβλημάτων, αφού η Τουρκία σήμερα έχει προβλήματα με όλους. Μάλιστα ο καθηγητής της Γεωπολιτικής Ι. Μάζης θύμισε ότι η Τουρκία συνεργάσθηκε και με μία πτέρυγα της Αλ-Κάιντα, πρώτα στη Λιβύη κατά του Καντάφι και τώρα στη Συρία κατά του Άσσαντ.

Όμως για τους Τούρκους πολιτικούς ο Φρ. Φράγκος είναι απόλυτος: Όλοι τους θέλουν να βλάψουν την Ελλάδα. Και όπως είπε χαρακτηριστικά: «Ο πιο αριστερός στην Τουρκία είναι φασίστας με τα δικά μας δεδομένα».

Κ.Χ. 27.10.2012

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

Αναδίπλωση του Σέρβου Προέδρου για τα Σκόπια


Σε προηγούμενη ανάρτηση (http://ethnologic.blogspot.gr/2012/10/blog-post_21.html) είχαμε αναφερθεί στις προκλητικές δηλώσεις του Σέρβου Προέδρου Τομισλάβ Νίκολιτς υπέρ των Σκοπίων. Φαίνεται ότι το διπλωματικό διάβημα της Ελλάδος έπιασε τόπο και ο Νίκολιτς επιχείρησε να τα "μαζέψει", αλλά οι δηλώσεις του έχουν καταγραφεί. Φυσικά, εάν η χώρα μας είχε σοβαρές κυβερνήσεις "σεβαστές στους φίλους και επίφοβες στους εχθρούς" αυτές οι γελοιότητες δεν θα συνέβαιναν ποτέ. Τώρα μας δουλεύουν όλοι...
ΔΕΕ

Συνάντηση Γκιόργκι Ιβάνοφ
με Τόμισλαβ Νίκολιτς

Σε μερική αναδίπλωση επί των πρόσφατων αναφορών του για το θέμα του ονόματος, οι οποίες προκάλεσαν τη δυσαρέσκεια της Ελλάδας, προχώρησε ο πρόεδρος της Σερβίας Τόμισλαβ Νίκολιτς, μετά τη συνάντηση που είχε σήμερα στα Σκόπια με τον ομόλογο του της ΠΓΔΜ Γκιόργκι Ιβάνοφ.

Ο κ.Νίκολιτς δήλωσε, μετά τη συνάντηση με τον κ.Ιβάνοφ, ότι τόσο η Ελλάδα όσο και η ΠΓΔΜ είναι φιλικές χώρες της Σερβίας και επισήμανε ότι όπως νοιάζεται για τη χώρα του να καταστεί μέλος της ΕΕ, έτσι νοιάζεται και για την ΠΓΔΜ.«Βλέπω την υπερηφάνεια της Μακεδονίας, η οποία επιμένει στο όνομα, αλλά και την υπερηφάνεια της Ελλάδας, η οποία επίσης επιμένει για το όνομα. Θεωρώ ότι πρέπει να υπάρξουν συνομιλίες διότι χωρίς συνομιλίες δεν μπορεί να λυθεί τίποτα», πρόσθεσε ο κ.Νίκολιτς

Ο πρόεδρος της Σερβίας, ο οποίος από σήμερα πραγματοποιεί τριήμερη επίσκεψη στην ΠΓΔΜ, σε προ ημερών συνέντευξη του σε εφημερίδα και τηλεοπτικό σταθμό των Σκοπίων είχε αναφέρει για την ΠΓΔΜ:

«Η Σερβία σας γνωρίζει ως Μακεδονία. Δεν σας γνωρίζουμε ως ΠΓΔΜ, όπως σας ζητάει ο κόσμος, και όπως, κατά κάποιο τρόπο, έπρεπε να αποδεχτεί η Μακεδονία για να συνεχίσει να ζει και να παλεύει. Γνωρίζω ότι έως ότου το όνομα, τα σύμβολα και η σημαία σας αποτελούν πρόβλημα για τη γειτονική Ελλάδα, η Μακεδονία δεν μπορεί να υπολογίζει σε ένταξη της στην ΕΕ».

Ο πρόεδρος της Σερβίας, στην ίδια συνέντευξη, είχε προχωρήσει και σε ένα συσχετισμό, σημειώνοντας ότι η ΠΓΔΜ, εξ αιτίας του ζητήματος της ονομασίας, αντιμετωπίζει προβλήματα αναφορικά με την ευρωπαϊκή της πορεία, ανάλογα με αυτά που αντιμετωπίζει η Σερβία επειδή «αρνείται» να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία του Κοσόβου.

«Στη δική σας περίπτωση (σ.σ της ΠΓΔΜ) απειλείται η υπερηφάνεια σας και όχι η εδαφική σας ακεραιότητα. Παρ' όλα αυτά αρνείστε να αποδεχτείτε κάτι που σας έχει επιβληθεί. Στη δική μας περίπτωση γίνεται λόγος για υφαρπαγή εδαφών, κάτι που ασφαλώς είναι πολύ πιο επώδυνο θέμα», είχε σημειώσει ο κ.Νίκολιτς, εκφράζοντας ταυτόχρονα την κατανόηση του για το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ΠΓΔΜ σχετικά με την ονομασία της, στην πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσής της.

Ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδας, Γρηγόρης Δελαβέκουρας, σημείωσε, χθες, ότι η συγκεκριμένη συνέντευξη του προέδρου της Σερβίας σε καμία περίπτωση δε συνάδει με το υψηλό επίπεδο των σχέσεων της Ελλάδας με τη Σερβία και τη σταθερή, διαχρονική στήριξη που έχει προσφέρει η Ελλάδα στη Σερβία σε δύσκολες περιόδους, ούτε αντιστοιχεί στα παραδοσιακά αισθήματα φιλίας που συνδέουν τους δύο λαούς.

Ο κ.Δελαβέκουρας είχε αναφέρει ότι κατ' εντολή του υπουργού Εξωτερικών Δ. Αβραμόπουλου, ο Γενικός Διευθυντής Πολιτικών Υποθέσεων του Υπουργείου Εξωτερικών μετέφερε στον πρέσβη της Σερβίας τη δυσαρέσκεια της Ελλάδας για τις δηλώσεις του κ.Νίκολιτς.

Ο κ.Νίκολιτς, κατά την κοινή συνέντευξη Τύπου με τον κ. Ιβάνοφ, μετά τη σημερινή συνάντηση τους, ερωτηθείς σχετικά με τη θέση που είχε εκφράσει την περίοδο που βρισκόταν στην αντιπολίτευση πως όταν θα καταστεί πρόεδρος της Σερβίας θα αλλάξει την επίσημη στάση της χώρας σχετικά με το λεγόμενο συνταγματικό όνομα της ΠΓΔΜ, απάντησε πως επρόκειτο για μια συναισθηματική δήλωση του η οποία έγινε όταν η ΠΓΔΜ αναγνώρισε την ανεξαρτησία του Κοσόβου και υπογράμμισε πως η Σερβία δεν θα αλλάξει τη στάση της αναφορικά με την αναγνώριση του λεγόμενου συνταγματικού ονόματος της ΠΓΔΜ.

«Δεν είμαι πλέον στην αντιπολίτευση. Σήμερα, είμαι πρόεδρος κράτους και για πολλά πράγματα πρέπει να σκέφτομαι τι αντίκτυπο θα έχουν στο μέλλον του κράτους και του λαού. Ήταν συναισθηματική αντίδραση τότε που η Μακεδονία αναγνώρισε την ανεξαρτησία του Κοσόβου. Ωστόσο, τότε που η Σερβία απέλασε τον πρέσβη της Μακεδονίας στο Βελιγράδι, υποστήριξα ότι αυτό είναι ντροπή και μάλιστα είχα πει ότι βρήκαμε μια μικρότερη από εμάς χώρα για να την τιμωρήσουμε», πρόθεσε ο κ. Νίκολιτς.

Από την πλευρά του, ο πρόεδρος της ΠΓΔΜ, ανέφερε ότι τόσο η Σερβία όσο και η χώρα του αντιμετωπίζουν προβλήματα ως προς την πορεία της ευρωπαϊκής τους ενσωμάτωσης, σημειώνοντας ωστόσο ότι τα προβλήματα που υπάρχουν μπορούν να επιλυθούν με διάλογο και πως μόνο μέσω του διαλόγου μπορεί να προκύψει λύση. Αναφερόμενος στο ζήτημα της ονομασίας, ο κ. Ιβάνοβ δήλωσε: «Είναι προς το συμφέρον της Μακεδονίας να έχει εντατικές συνομιλίες με τον νότιο γείτονα, ο οποίος αποτελεί εμπόδιο στην πορεία της χώρας μας προς την ΕΕ. Ελπίζω πως θα εξευρεθεί λύση εάν υπάρχει επιθυμία γι' αυτό».

Οι πρόεδροι της ΠΓΔΜ και της Σερβίας, στη σημερινή συνάντησή τους, συζήτησαν και για το μακροχρόνιο πρόβλημα μεταξύ των Ορθοδόξων Εκκλησιών των δύο χωρών, για την ενίσχυση της οικονομικής συνεργασίας ΠΓΔΜ-Σερβίας, καθώς και για ζητήματα περιφερειακής συνεργασίας.

ΑΠΕ

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

Και αν λέγαμε ΝΑΙ;

Πίνακας του Αλεξανδράκη: Προέλασις

Ένα εξαιρετικό άρθρο από το αξιόλογο και πάντα έγκυρο ιστολόγιο "Αντίβαρο".
ΔΕΕ
Αν λέγαμε Ναι;
Απόστολος Παπαδημητρίου

Από την αρχαιότητα είχαμε έντονη την τάση προς την ενασχόληση με το επουσιώδες. Είναι χαρακτηριστική η διήγηση του Δημοσθένη, γνωστή με τον τίτλο «περί όνου σκιάς». Μέσω αυτής κατάφερε να ελκύσει την προσοχή της Εκκλησίας του Δήμου, ενώ προηγουμένως είχε αποτύχει κατά την αγόρευσή του περί του κινδύνου που αποτελούσε για την Αθήνα ο Φίλιππος Β΄ της Μακεδονίας. Ακολουθώντας και εμείς τους προγόνους μας κατά τις αδυναμίες τους και μόνο επικεντρώνουμε κάθε έτος την προσοχή μας στο να θέτουμε το ερώτημα «ποιος είπε το όχι» και να απαντούμε σ’ αυτό. Απαντώντας «το όχι το είπε ο λαός» αισθανόμαστε βαθειά ικανοποίηση, ανάλογη με την ικανοποίηση να προβάλλουμε ως αντιστασιακοί μετά την πτώση της χούντας!

Ιστορικά το όχι το είπε ο δικτάτορας Μεταξάς. Το αν το είπε υπό την πίεση των Άγγλων, μέσω της Αυλής, ή με την συναίσθηση ότι αποτελούσε παλλαϊκή επιθυμία ή επειδή δεν ήταν διατιθεμένος να παραχωρήσει αμαχητί την πατρίδα του σε αλαζόνες ομοϊδεάτες του είναι υπό ιστορική ανάλυση. Ο γράφων πιστεύει ότι συνέτρεχαν και οι τρεις λόγοι και ουδείς αναιρεί τους υπόλοιπους δύο. Συνεπώς κάθε χρόνο συζητούμε περί όνου σκιάς, ενώ το κρίσιμο ερώτημα είναι: Γιατί είπαμε όχι; Και, τι θα συνέβαινε, αν λέγαμε ναι;

Αναλύοντας την σύγχρονη ελληνική κοινωνία, αβίαστα οδηγούμαστε στο συμπέρασμα πως σε μας ταιριάζει περισσότερο το ναι, μάλιστα το ναι σε όλα! Όχι μόνο συρόμαστε πίσω από το άρμα των ισχυρών, όπως άλλωστε και τότε, αλλά και δεν θέλουμε (όχι αδυνατούμε) να υπερασπίσουμε τα εθνικά μας δίκαια. Και είναι αναμφισβήτητο ότι το λαϊκό αίσθημα (θα ήταν υπερβολή να γράψουμε το παλλαϊκό) εξακολουθεί και στις μέρες μας να επιθυμεί το όχι ως απάντηση στις ιταμές αξιώσεις «φίλων», «συμμάχων» και «εταίρων» νεκροθαφτών των εθνικών μας δικαίων! Πλην οι ενδοτικοί κυβερνώντες κατά τις μεταπολεμικές δεκαετίες γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο λαός έχει οπισθοχωρήσει σημαντικά και δίνει τις τελευταίες μάχες οπισθοφυλακής με όπλο το φιλότιμο έχοντας ηττηθεί κατά κράτος από την ευμάρεια και το πνεύμα του αρρωστημένου διεθνισμού, το οποίο προβάλλει ως χωρίς νόημα πλέον το «αμύνεσυθαι περί πάτρης».

Αν κάνουμε κάποια ιστορική αναδρομή στο έπος του 40 και ερευνήσουμε τη στάση που τήρησαν άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί που δέχθηκαν παρόμοια προς το δικό μας τελεσίγραφα, ίσως κατανοήσουμε, γιατί κράτησαν διαφορετική στάση και γιατί εμείς φθάσαμε πλέον στη δική τους κατάντια. Αμύνθηκαν το Βέλγιο, με την υποστήριξη αγγλογαλλικών στρατευμάτων, επί 18 ημέρες, η Ολλανδία επί 4 ημέρες, ενώ η Δανία παραδόθηκε αμαχητί! Μάλιστα ο βασιλιάς της στο αίτημα του Χίτλερ, που μετέφερε μοτοσυκλετιστής, για διέλευση των ναζιστικών στρατευμάτων από το έδαφος της χώρας, ως ένδειξη υποταγής παρέδωσε το στέμμα του για να το μεταφέρει στο Βερολίνο! Οι Γάλλοι, ισχυρή ευρωπαϊκή δύναμη, αντιστάθηκαν στη γραμμή Μαζινό μόνο επί 43 ημέρες. Είναι γνωστό το ερώτημα των Γάλλων στρατιωτών: “Pourquoi?”. Γιατί να πολεμήσω, ήταν το ερώτημα ως επακόλουθο του πνεύματος του «διεθνισμού» της γαλλικής επανάστασης, που όμως δεν εμπόδισε τη Γαλλία να καταστεί η δεύτερη αποικιοκρατική χώρα του πλανήτη, την οποία ακολούθησαν στην επέκταση του «ζωτικού τους χώρου» το Βέλγιο και η Ολλανδία!

Σε αντίθεση προς τις χώρες που προαναφέραμε η Ελλάδα μη έχοντας ακόμη συνέλθει από τη συμφορά της Μικρασίας, τόλμησε και είπε το όχι. Και δεν το είπε μόνο για την τιμή των όπλων, όπως η Ολλανδία των 4 ημερών, αλλά και απώθησε τον επίδοξο κατακτητή πέρα από τα σύνορά της! Και όταν ανέλαβε δράση η βαρειά πολεμική μηχανή των Ναζί, έδειξε ο Έλληνας ότι υπερασπίζεται τη χώρα του με κάθε θυσία, επειδή «εμείς, σε αντίθεση προς τους βαρβάρους, ποτέ δεν μετρήσαμε τον εχθρό στη μάχη» (Αισχύλος). Κατά δήλωση Γερμανών αξιωματικών ο ελληνικός στρατός υπήρξε ο πρώτος, στον οποίο τα μαχητικά αεροπλάνα stuka δεν προκάλεσαν πανικό. Οι στρατιώτες μας αντί της φυγής σε κατάσταση πανικού, όπως στις περιπτώσεις της Πολωνίας και της Γαλλίας, τα πυροβολούσαν από τις θέσεις τους. Γιατί χόρευαν οι επίστρατοι αναχωρώντας για το μέτωπο; Γιατί τους συνόδευαν σαν σε πανηγύρι τα προσφιλή τους πρόσωπα; Γιατί είχαν μεθύσει με το «αθάνατο κρασί του 21» (Παλαμάς). Γιατί είχαν φτωχικά τα σπίτια τους, αλλά τις καρδιές τους πλούσιες σε ιδανικά, όταν οι λοιποί Ευρωπαίοι είχαν φυγαδεύσει αυτά προς άγνωστη κατεύθυνση και κάποιοι, μέσα στην ασέληνη νύχτα του μηδενισμού αναζητούσαν έστω και ένα ζευγάρι «μεταχειρισμένα ιδανικά» (Ίψεν). Με βάση τα παραπάνω γίνεται κατανοητό η ανθελληνική στάση Δανών και Ολλανδών στο πρόσφατα ανακύψαν θέμα της ονομασίας της γείτονος χώρας.


Αν λέγαμε τότε το ναι, ασφαλώς θα αυτό θα σήμαινε ότι είχαμε ήδη φθάσει στο επίπεδο των «ανεπτυγμένων» ευρωπαϊκών χωρών. Ίσως συντελούσαμε και μεις στην επικράτηση του ολοκληρωτισμού, του γενήματος αυτού της «φωτισμένης» Ευρώπης, η οποία μετά την επικράτηση των «ελευθέρων δυνάμεων» βρήκε πλείστες όσες ευκαιρίες να δείξει τον σεβασμό προς την ελευθερία σε πλείστα όσα μέρη του πλανήτη! Οι «ευγενείς» Άγγλοι μετέφεραν στην Κύπρο τις μεθόδους βασανισμού των ναζιστικών κολαστηρίων, έστρεψαν τα πυροβόλα τους κατά των αόπλων Ινδών οπαδών του Γκάντι, διέλυσαν με οπλοπολυβόλα, τους Ζουλού, που είχαν παραμείνει από στρατιωτικής απόψεως στην προομηρική δερμάτινη ασπίδα. Τα «ευγενή» τέκνα τους στην Αφρική καθιέρωσαν το αθλιότερο καθεστώς διακρίσεων, ενώ στην Αμερική δολοφονούσαν τους μαύρους, επειδή ήσαν μαύροι ως τη δεκαετία του 1970! Κοντά σε όλους αυτούς και οι Σοβιετικοί υπέρμαχοι του δυτικού υλισμού μετέτρεψαν τη Ρωσία και πολλές άλλες χώρες σε απέραντα στρατόπεδα αντιφρονούντων. Και μέσα από τον πόνο οι νέες γενιές κατάφεραν να προσεγγίσουν τον κόσμο του πνεύματος, αυτόν τον απαγορευμένο στη Δύση στο όνομα της ελευθερίας του ανθρώπου!

Εμείς σταθήκαμε «τυχεροί»! Όταν οι ισχυροί της γης μοίρασαν τον πλανήτη σε συμφωνία που καταγράφηκε προχειρότατα σε ένα κουτί από τσιγάρα (Μόσχα 1944) δοθήκαμε στη Δύση (Ποτέ δεν αντιληφθήκαμε ότι Δύση και Ανατολή, όπως ορίζονταν στο πεδίο των πολιτικοκοινωνικών και στρατιωτικών αντιπαραθέσεων, αποτελούσαν τις δύο όψεις του ιδίου νομίσματος, του δυτικού υλισμού). Στο πνεύμα της γαλουχήθηκαν δύο γενιές και ήδη γαλουχείται και Τρίτη. Πώς να ξαναπούμε όχι; Μας λείπουν τα ιδανικά, έστω και τα μεταχειρισμένα. Η Δύση είναι ανελέητος εχθρός του πνευματικού κόσμου. Και εμείς καμαρώνουμε, γιατί, επί τέλους, μετά από αντίσταση 150 χρόνων του καθυστερημένου λαού μας, «ανήκομεν εις την Δύσιν»!

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»

http://www.antibaro.gr/article/817




Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Οι πρώτες κρίσιμες ημέρες του ελληνοϊταλικού πολέμου


Οι πρώτες κρίσιμες ημέρες του πολέμου:
Οι δυνάμεις των αντιπάλων και οι πρωταγωνιστές

(Δ. Λιμνιάτης, Αντιστράτηγος ε.α., “Το έπος του 1940 και ο στρατηγός Κατσιμήτρος”, περιοδικό “Ιστορία”, τ. 352, Οκτ. 1997)

Φειδίας Ν. Μπουρλάς
Αθήνα, 3 Δεκεμβρίου 1998

"Αναφέρατε παρακαλώ εις τον κ. Αρχηγόν του ΓΕΣ ότι η προσωπική μου γνώμη είναι ότι αύριο την πρωίαν, ίσως δε και κατά την διάρκειαν της νυκτός 27 με 28 Οκτωβρίου, θα έχωμεν ιταλικήν επίθεσιν. Η Μεραρχία θα επιτελέση το καθήκον της προς την πατρίδα, συμφώνως προς διαταγάς και οδηγίας του ΓΕΣ. Δύναμαι να βεβαιώσω υπευθύνως τον κ. Αρχηγόν του ΓΕΣ, και τονίζω τούτο ιδιαιτέρως, ότι δεν θα περάσουν Ιταλοί από το Καλπάκι.”
(Υποστράτηγος Χ. Κατσιμήτρος, Διοικητής VIII Μεραρχίας Ηπείρου, σε τηλεφωνική επικοινωνία με το ΓΕΣ (Ανσχη Κορώζη), 27 Οκτωβρίου 1940)"

Οι δυνάμεις των αντιπάλων κατά την έναρξη του πολέμου.

Οι πρώτες κρίσιμες ημέρες μέχρι την ανάσχεση της επιθέσεως των Ιταλών (μάχη Ελαίας "Καλπάκι" – Καλαμά, 2-8 Νοεμ. 1940), την ολοκλήρωση της επιστρατεύσεως και την Ελληνική αντεπίθεση.

Ιταλικές δυνάμεις:
Ανώτατη Στρατιωτική Διοίκηση: Διοικητής Στρατηγός Βισκόντι Πράσκα. Θέατρο επιχειρήσεων Ηπείρου.
XXV Σώμα Στρατού: Διοικητής Στρατηγός Κάρλο Ρόσσι. Τέσσερις μεραρχίες (23η: “Φερράρα”, 51η: “Σιένα”, 131η: Τ/Θ “Κενταύρων” και μια μεραρχία ιππικού). Συνολική δύναμη: 42000 άνδρες περίπου.
XXVI Σώμα Στρατού: Διοικητής Στρατηγός Γκαμπριέλε Νάσσι. Τέσσερις μεραρχίες (49η: “Πάρμα”, 29η: “Πιεμόντε”, 19η: “Βενέτσια”, 53η: “Αρέτζο”). Συνολική δύναμη: 44000 άνδρες περίπου.
Μεταξύ των δύο σωμάτων στρατού, στον Τομέα της Πίνδου: 3η Μεραρχία Αλπινιστών “Τζούλια”.
Συνολική δύναμη: 59 τάγματα πεζικού, 135 πυροβολαρχίες (23 βαριές), 150 άρματα μάχης, 18 ίλες ιππικού, 6 τάγματα όλμων και ένα τάγμα πολυβόλων.

Ελληνικές δυνάμεις:
Θέατρο επιχειρήσεων Ηπείρου:
VIII Μεραρχία Πεζικού: Διοικητής Υποστράτηγος Χ. Κατσιμήτρος, και το στρατηγείο της III Ταξιαρχίας Πεζικού με Διοικητή τον Συνταγματάρχη Πεζικού Δημήτριο Γιατζή. Συνολικά περιελάμβανε: 4 διοικήσεις συνταγμάτων πεζικού, 15 τάγματα πεζικού, 16 πυροβολαρχίες, 5 ουλαμούς πυροβολικού συνοδείας, 2 τάγματα πολυβόλων κινήσεως, μία πυροβολαρχία βαρέων πολυβόλων, μία μεραρχιακή μονάδα αναγνωρίσεως. Το 39ο Σύνταγμα Ευζώνων της III Μεραρχίας (κινούμενο από την Αιτωλοακαρνανία προς Ήπειρο).
Στις 12 Οκτωβρίου 1940: Τέθηκε στη διάθεση της Μεραρχίας ο Υποστράτηγος Ν. Λιούμπας, στον οποίο ανατέθηκε η διοίκηση του τομέα της Θεσπρωτίας. Έφθασε μια αντιαεροπορική πυροβολαρχία (3 πυροβόλα), η οποία διατέθηκε για την προστασία των Ιωαννίνων. Συμπληρώθηκαν οι διοικήσεις της Μεραρχίας ως ακολούθως: Αρχηγός Πεζικού Μεραρχίας: Συνταγματάρχης Γεώργιος Ντρες. Διοικητής 4ου Συντάγματος Πεζικού: Συνταγματάρχης Κ. Παπαδόπουλος. Διοικητής 40ου Συντάγματος Ευζώνων: Συνταγματάρχης Θρ. Τσακαλώτος.
Στις 27 Οκτωβρίου 1940 η Μεραρχία έχει συμπληρώσει την επιστράτευσή της.

Θέατρο επιχειρήσεων Δυτικής Μακεδονίας:
Τμήμα Στρατιάς Δυτικής Μακεδονίας (ΤΣΔΜ): Διοικητής Αντιστράτηγος Ιωάννης Πιτσίκας (έδρα Κοζάνη).
Το Β΄ Σώμα Στρατού: Διοικητής Αντιστράτηγος Δημήτριος Παπαδόπουλος, με τις: I Μεραρχία: Διοικητής Υποστράτηγος Δημήτριος Βραχνός, IX Μεραρχία: Διοικητής Υποστράτηγος Χρήστος Ζυγούρης, V Ταξιαρχία Πεζικού: Διοικητής Συνταγματάρχης Πεζικού Αναστάσιος Καλής, IX Συνοριακό Τομέα.
Το Γ΄ Σώμα Στρατού: Διοικητής Αντιστράτηγος Γεώργιος Τσολάκογλου (έδρα Θεσσαλονίκη), με τις: X Μεραρχία: Διοικητής Υποστράτηγος Χρήστος Κίτσος, XI Μεραρχία: Διοικητής Συνταγματάρχης Πυροβολικού Γεώργιος Κώσταλος, IV Ταξιαρχία Πεζικού, Διοικητής Υποστράτηγος Αγαμέμνων Μεταξάς, και τους IX, X, XI Συνοριακούς Τομείς.

Το Απόσπασμα Πίνδου:
Διοικητής ο μόνιμος εξ εφέδρων Συνταγματάρχης Κωνσταντίνος Δαβάκης (Επταχώρι). Τομέας ευθύνης μεταξύ του δεξιού της VIII Μεραρχίας και του αριστερού της IX Μεραρχίας (ανάπτυγμα ΖΕ 37 χλμ. περίπου). Περιελάμβανε: Το 51ο Σύνταγμα Πεζικού (μείον), μία ορειβατική πυροβολαρχία 75 χιλ., έναν ουλαμό πυροβολικού συνοδείας των 65 χιλ. και έναν ουλαμό ιππικού. Είχε σοβαρές ελλείψεις σε οπλισμό, ιματισμό, υπόδηση και εφεδρικά πυρομαχικά. Από 8 διοικητές λόχων 2 ήταν Ανθυπολοχαγοί και 2 Έφεδροι Λοχαγοί. Από τους 32 Διμοιρίτες 3 μόνο ήταν μόνιμοι.
Συνολική δύναμη: 39 τάγματα πεζικού, 40½ πυροβολαρχίες διαφόρων διαμετρημάτων. Δύναμη περίπου 35000 άνδρες.

Σύγκριση δυνάμεων:

Στην Ήπειρο: Έναντι των 22 ταγμάτων πεζικού, 3 συνταγμάτων ιππικού, 61 πυροβολαρχιών (18 βαριές) και 90 αρμάτων μάχης του XXV Ιταλικού Σώματος Στρατού, υπήρχαν 15 τάγματα πεζικού, μία ομάδα αναγνωρίσεως και 16 πυροβολαρχίες (2 μόνο βαριές) της VIII Μεραρχίας.

Στην Πίνδο: Έναντι 5 ταγμάτων πεζικού, μιας ίλης ιππικού της Ιταλικής Μεραρχίας Αλπινιστών, υπήρχαν 2 τάγματα πεζικού, μια ίλη ιππικού και μιάμιση πυροβολαρχία του αποσπάσματος Πίνδου.

Στη Δυτική Μακεδονία: Έναντι 17 ταγμάτων πεζικού, μιας ίλης ιππικού, 24 πυροβολαρχιών (5 βαριές) και 10 αρμάτων μάχης του XXVI Ιταλικού Σώματος Στρατού, υπήρχαν 22 τάγματα πεζικού, 2 ομάδες αναγνωρίσεως και 22 πυροβολαρχίες (7 βαριές) του ΤΣΔΜ.

Συμπεράσματα:
Στην Ήπειρο ήταν συντριπτική η υπεροχή των Ιταλών σε πυροβολικό και άρματα. Στην περιοχή Δυτ. Μακεδονίας οι μονάδες ήταν ισοδύναμες με μικρή υπεροχή των Ελληνικών. Στην περιοχή της Πίνδου οι Ιταλοί υπερτερούσαν σε αναλογίες 1:2 περίπου στο πεζικό και 1:4 στο πυροβολικό.
Να επισημανθούν και τα ακόλουθα: Η ασφάλεια των Ελληνικών ακτών ήταν επισφαλής, λόγω της συντριπτικής υπεροχής του Ιταλικού ναυτικού. Στηριζόμαστε μόνο στις ναυτικές δυνάμεις της Μ. Βρετανίας και στις δεσμεύσεις της Ιταλίας με τη Λιβύη. Στην αεροπορία, η Ιταλική είχε την κυριαρχία. Έναντι 400 Ιταλικών αεροσκαφών, διαθέταμε 143 παλαιού τύπου και μικρής αποδόσεως. Τα 65 διαφόρων αποστολών (βομβαρδιστικά κ.λπ.) ήταν σε καλή κατάσταση.
Να προσθέσουμε ακόμα ότι: Η αμυντική οργάνωση του Ελληνικού εδάφους, κυρίως στην Ήπειρο, με τις έντονες προσπάθειες της VIII Μεραρχίας, το δύσβατο του εδάφους με τα περιορισμένα δρομολόγια και οι δυσμενείς καιρικές συνθήκες ήταν αρνητικοί παράγοντες για τις επιθετικές επιχειρήσεις των Ιταλών.

Στρατηγικό συμπέρασμα: Η έκβαση των επιχειρήσεων κυρίως στην Ήπειρο (τοποθεσία Ελαίας-Καλαμά) ήταν υπόθεση τόλμης και αντοχής της VIII Μεραρχίας τις 5-10 πρώτες ημέρες, διότι, με τον ερχομό των ενισχύσεων και την πτώση του ηθικού των Ιταλών (επακόλουθο της αποτυχίας), η πλάστιγγα θα έγερνε υπέρ των Ελληνικών δυνάμεων. Αυτό πέτυχε η VIII Μεραρχία με διοικητή τον γενναίο Υποστράτηγο Χ. Κατσιμήτρο.

http://maccunion.wordpress.com/2012/10/27/%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%B5%CF%82-%CE%BA%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%B9%CE%BC%CE%B5%CF%82-%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AD%CE%BC%CE%BF%CF%85/


Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

Αναμνήσεις από τους Βαλκανικούς πολέμους

Η μάχη του Σαρανταπόρου (9-10 Οκτωβρίου 1912)

Αναμνήσεις από τους Βαλκανικούς πολέμους

Ο Ιωάννης Τσαγγαρίδης πολέμησε στους Βαλκανικούς πολέμους ως ανθυπασπιστής του ιππικού. Τα παρακάτω αποσπάσματα είναι από το ημερολόγιό του:

Μάχη του Σαρανταπόρου:
Η μάχη εξηκολούθησε μέχρι της 9ης νυκτερινής. Από της 6ης μ.μ. έβρεχε καθ’ όλην την νύκτα. Επί τέλους οι Τούρκοι κατελήφθησαν υπό πανικού. Υπεχώρησαν εν πρωτοφανή αταξία. Αλλά δεν μπορούσε να εξακολουθήση αυτό το παιγνίδι. Ημείς να τους κυνηγώμεν και εκείνοι να φεύγουν. Και γι’ αυτό διετάχθη από της ενάρξεως της μάχης η 4η Μεραρχία να τους υπερκεράση. Δηλαδή διά καταλλήλου κινήσεως κατελήφθησαν τα υψώματα τα ευρισκόμενα προς την έξοδον των Τούρκων. Και ούτω το ποθούμενον αποτέλεσμα επήλθε. Πανικός, μα τι πανικός ακατάσχετος τους κατέλαβε τους δυστυχείς. Οι Τούρκοι πυροβοληταί απέζευξαν τα κανόνια και ίππευσαν τα άλογα διά να σωθούν. Αλλά πώς; Η έξοδος του στενωπού ήτο κατειλημμένη! Σας διαβεβαιώ ότι ουδέποτε είδον τοιούτον θέαμα. Είκοσι τέσσερα πυροβόλα καινουργή εγκατελείφθησαν εις την διάθεσίν μας με όλα των τα εξαρτήματα και πυρομαχικά. Δηλαδή 6 πυροβολαρχίαι πλήρεις αιχμαλωτίσθησαν.
Από αιχμαλώτους τι να σας γράψω, που κάθε μέρα μαζεύουμε; Έχουμε ως τώρα 18 αξιωματικούς και 700 στρατιώτας αιχμαλώτους. Οι νεκροί των υπερβαίνουν τους 1.000. Εκ των ημετέρων ετραυματίσθησαν σοβαρώς 23 αξιωματικοί και 600 νεκροί και τραυματίαι.

Στα Σέρβια Κοζάνης:
Όλος ο στρατός μας τρώγει αρνιά ψητά από τα τούρκικα. Αποθήκαι κριθής, σίτου, χόρτου, αλεύρων, ζαχάρεως, η αποθήκη πολεμοφοδίων των Σερβίων εις τας χείρας μας. Τέλος πάντων ο πόλεμος είναι ιερός, καλός σωτήριος, αλλά και καταστρεπτικός. Μετά πολλής δυσκολίας συγκρατούμεν τους στρατιώτας μας από τας λεηλασίας. Αλλ’ ενίοτε αδυνατούμεν και να τους συγκρατήσωμεν. Και τούτο προέρχεται εκ της τακτικής των Τούρκων. Διότι κατά την υποχώρησίν των σφάζουν τους άοπλους Χριστιανούς των διαφόρων χωρίων. Εδώ στα Σέρβια έσφαξαν τρεις ιερείς, τον δάσκαλον και 70 άλλους, μεταξύ των οποίων οι 40 ήσαν φυλακισμένοι. Ε! Μόλις μπήκαμε στην πόλι και είδαν οι στρατιώται τα πτώματα αμέσως έσπασαν τας θύρας των τουρκικών οικιών και αφού ελεηλάτησαν το παν, έθεσαν πυρ εις μερικά σπίτια.

Στην Κοζάνη:
Περί την 4ην μ.μ. αφίκετο εν Κοζάνη ο Βασιλεύς μετά του πρίγκηπος Γεωργίου. Ε! Υψώσατε εις το τετράγωνον την γενομένην εις ημάς υποδοχήν και αν δυνηθείτε φαντασθείτε την γενομένην υποδοχήν. Αφού μας έσφαξαν μια κότα και την εμαγείρευσαν, ητοίμασαν το δείπνον. Φάγαμε θαυμάσια. Ήπιαμε καφέ, που είχα 52 μέρες να τον ιδώ και ανεπαύθημεν εις καθαρώτατα στρώματα. Ο νοικοκύρης εδάκρυσεν εκ χαράς και ηυχαρίστει τον Θεόν διότι τον ηξίωσεν να συμφάγη με Έλληνας αξιωματικούς.
Βγάλαμε το χιτώνιόν μας, τα πιστόλια μας,τα σπαθιά μας και τέλος τις μπότες μας, κουβεντιάζοντας με τους οικοδεσπότας και επεριμέναμε να φύγουν διά να βγάλουμε και το παντελόνι μας να κοιμηθούμε. Αλλ’ η οικοδέσποινα μετά της μητρός της δεν έφευγον. Εις παράκλησίν μας δε όπως απομακρυνθούν, διότι ηθέλομεν να ησυχάσωμεν, μας είπον ότι το ηννόησαν, αλλά επερίμεναν να εκδυθώμεν διά να μας σκεπάσουν. Σκάσαμε στα γέλια.

Στη Βέροια:
Εφθάσαμεν περί της 3ην μ.μ. Πόλις καλή. Σαν την Λευκωσία σχεδόν, εάν εξαιρέσει τις τους δρόμους της Λευκωσίας. Εν ολίγοις πόλις Τουρκική. Έχει 16.000 κατοίκους, εξ ων 7.000 Έλληνες. Οι λοιποί Τούρκοι και Εβραίοι. Υποδοχή κάπως ψυχρά. Βλέπετε, πλεονάζουν οι Τούρκοι και φοβούνται οι Έλληνες μήπως επανέλθουν υπό τον τουρκικόν ζυγόν και τιμωρηθώσι διά την εκδήλωσιν των αισθημάτων των. Εν τούτοις είναι άξιοι πάσης μομφής. Διότι ημείς θυσιαζόμεθα γι’ αυτούς και ώφειλον να μας περιποιηθούν περισσότερον.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΙΔΗΣ: “ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ”
Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ, Επιμέλεια: Κ. ΔΑΦΝΗ

***  
Κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων ο Μαρίνος Γερουλάνος υπηρέτησε ως αρχίατρος στον ελληνικό στρατό.

Στον Γιδά (Αλεξάνδρεια Ημαθίας):
Εις τον Γιδά εφθάσαμεν αργά το εσπέρας υπό συνεχή βροχή. Εις την μικράν αίθουσαν ή μάλλον εις τον μικρόν απεριποίητον χώρον του σταθμού, ευρίσκοντο ο Βασιλεύς Γεώργιος, η Πριγκίπισσα Αλίκη και άλλοι της ακολουθίας του Βασιλέως. Το Στρατηγείον ευρίσκετο εις τα πρόσω, προ της Θεσσαλονίκης, όπου είχε μετακινηθή μετά τη μάχη των Γιαννιτσών. Η ατμόσφαιρα εντός του μικρού δωματίου, το οποίο εφωτίζετο αμυδρώς από μίαν κρεμαστή λάμπα πετρελαίου, ήτο πνιγηρά. Όλοι ήσαν σιωπηλοί, σκυνθρωποί. Ο Βασιλεύς εις τον οποίον αμέσως επαρουσιάσθην και έδωσα αναφορά του σκοπού της αποστολής μου, περιεπάτει ανήσυχος. Η Πριγκίπισσα Αλίκη εκάθητο επάνω εις μερικούς σάκκους εις μίαν γωνίαν. Οι λοιποί, όρθιοι, ως εάν ανέμενον εις τον προθάλαμον βαρέως πάσχοντος! Εν τέλει επληροφορήθην το αίτιον της γενικής ταύτης δυσθυμίας. Ο Διάδοχος μετά του Στρατού ευρίσκετο προ της Θεσσαλονίκης. Υπήρχε φόβος ότι οι Τούρκοι δεν θα παρέδιδον την πόλιν αμαχητί, ενώ υπήρχον ειδήσεις ότι τμήμα βουλγαρικού στρατού κατήρχετο προς Θεσσαλονίκην και θα κατελάμβανεν πιθανώς την πόλιν προ του ημετέρου. Ήσαν ώραι σκληράς αναμονής. Η αγωνία ευτυχώς διελύθη διά της παραδόσεως της πόλεως εις τον Διάδοχον πριν ή φθάσουν οι Βούλγαροι.

Στη Βέροια:
Αι ενδιαφέρουσαι αφηγήσεις του Μανωλάκη μας εκράτησαν αγρύπνους και πέραν του μεσονυκτίου. Εις τας αφηγήσεις ταύτας ανήκει και εν ανέκδοτόν του. Μας αφηγείτο ότι οι Έλληνες πρόκριτοι διετήρουν πάντοτε αρίστας σχέσεις με τους Τούρκους πασάδες. Μέχρι των τελευταίων ημερών προ της εισόδου του Ελληνικού Στρατού εις Βέροιαν, προσήρχοντο εις το Διοικητήριον όπου ο Διοικητής τους μετέδιδεν τας ειδήσεις εκ του μετώπου και περιέγραφεν τας “νίκας” του τουρκικού στρατού. Οπότε ο Μανωλάκης, εις μίαν τοιαύτην συνάντησιν, αστεϊζόμενος, παρετήρησεν:
-Δεν φαντάζεσαι, πασά μου, πόσο χαίρω ότι νικά διαρκώς ο στρατός μας, ένα μόνο δεν καταλαβαίνω, διατί νικάμε όλο πλιο κοντά εδώ;

Στη Θεσσαλονίκη:
Έφθασε το μεσονύκτιον και μόνον αφού παρεδόθη και ο τελευταίος τραυματίας, εσκέφθημεν τι θα κάμωμεν και ημείς. Ήτο νύκτα, σκότος, ευρισκόμεθα σχεδόν μόνοι εις τον σταθμόν εις άγνωστον υπό εχθρικού στρατού μέχρι της χθες κατεχομένην πόλιν, με εχθρικόν πληθυσμόν, όταν μας πλησιάζει καλοενδεδυμένος μεσήλιξ κύριος ο οποίος απευθυνόμενος προς εμέ ερωτά πού εσκεπτόμεθα να κατευθυνθώμεν. Του απήντησα, παρακαλών να μας οδηγήση εις τι ξενοδοχείον. “Ούτε εις την είσοδον ξενοδοχείου θα δυνηθήτε να εισέλθετε”, μας απαντά, “όλα είναι υπερπλήρη από στρατιωτικούς, αλλά αν επιθυμήτε, να έλθετε να μείνετε σπίτι μου”. Ενόμιζα μήπως ήτο παλαιός ασθενής μου, όστις με ανεγνώρισεν και τον ηρώτησα σχετικώς: “Όχι, δεν σας γνωρίζω”, απήντησεν. Έβλεπεν Έλληνες υγειονομικούς και ήθελεν να τους εξυπηρετήση. Του συνεστήθημεν και τον ευχαριστήσαμεν αποδεχόμενοι την ευγενή πρόσκλησίν του.
(…)
Ο οικοδεσπότης μάς ηρώτησεν εάν είχομεν να φάγωμεν από πολλού και μας παρεκάλεσε να υπομείνωμεν ολίγον ακόμη έως ότου ετοιμάσουν κάτι. Εν των μεταξύ, έφερεν καφέν και γλυκό και ενεφανίσθη ηλικιωμένη κυρία με τη συνήθη τοπικήν ενδυμασίαν. Αποτεινόμενος προς αυτήν, είπον:
-Πολύ λυπούμαι διότι τοιαύτην ώραν, περασμένα μεσάνυκτα, ήλθομεν να σας ανησυχήσωμεν.
Και εκείνη μου απαντά:
-Μπα, παιδάκι μου, ημείς πεντακόσια χρόνια σας επεριμέναμε και τώρα λέτε πως μας ανησυχείτε;

ΜΑΡΙΝΟΣ ΓΕΡΟΥΛΑΝΟΣ “ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ (1867-1957) ΣΕΛΙΔΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΕΩΤΕΡΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ” Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ  

http://maccunion.wordpress.com/2012/10/26/%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BC%CE%BD%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B2%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%82-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AD/    


Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

26 Οκτωβρίου – Μνήμη Αγίου Δημητρίου


Το κείμενο που ακολουθεί προέρχεται από το ιστολόγιο "Βορειοηπειρώτης" και παρουσιάζει ενδιαφέρον για τις πληροφορίες σχετικά με τις εκκλησίες του Αγ. Δημητρίου στην Β. Ήπειρο.
ΔΕΕ

26 Οκτωβρίου – Μνήμη Αγίου Δημητρίου
Εκκλησίες του Αγίου Δημητρίου στη Βόρειο Ήπειρο

Ο βίος του Αγίου Δημητρίου
Ο Άγιος Δημήτριος γεννήθηκε το δεύτερο μισό του 3ου αιώνα μ.Χ. στη Θεσσαλονίκη. Οι γονείς ήταν ευλαβείς και ευκατάστατοι. Ο «ευσεβέστατος» Δημήτριος, όπως τον αποκαλεί το Συναξάρι του, ανατράφηκε εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου και αναδείχθηκε «διδάσκαλος της πίστεως του Χριστού.
Το μαρτύριο του Δημητρίου τελέστηκε όταν ο Μαξιμιανός επισκέφθηκε την Θεσσαλονίκη (296 ή 306), προκειμένου να απολαύσει τους αγώνες που διεξάγονταν μέσα στα πλαίσια του εορτασμού της νίκης των Ρωμαίων κατά των Σκυθών.
Τότε ο Μαξιμιανός εξέδωσε διάταγμα, όπως φυλακιστεί ο Δημήτριος, με το αιτιολογικό ότι ομολόγησε πίστη προς τον Χριστό. Ο Δημήτριος, λοιπόν, ρίχτηκε σ’ ένα δημόσιο λουτρό, από όπου κήρυσσε το Ευαγγέλιο.


Στους αγώνες λάμβανε μέρος και ένας μεγαλόσωμος αθλητής, ο Λυαίος, ο οποίος είχε μεγάλη φήμη για τις ικανότητές του στο άθλημα της πάλης. Επειδή δε ο Λυαίος προκαλούσε τα πλήθη να παλαίψουν μαζί του, ένας από τους μαθητές του Δημητρίου, ο Νέστορας, ζήτησε την ευλογία του Αγίου, προκειμένουν να αντιμετωπίσει τον Λυαίο. Ο Άγιος Δημήτριος πράγματι ευλόγησε το Νέστορα σφραγίζοντάς τον στο πρόσωπο, με το σημείο του τιμίου σταυρού, και λέγοντάς του: «Και τον Λυαίο θα νικήσης και για τον Χριστό θα μαρτυρήσεις».
Ο νεαρός Νέστορας εισήλθε μέσα στο Στάδιο, και λέγοντας «ο Θεός Δημητρίου βοήθει μοι…», πάλεψε και νίκησε τον Λυαίο. «Και βαλών αυτώ καιρίαν πληγήν κατά καρδίας αφήκεν άπνουν επί της γης τον πρώην μεγάλαυχον», αναφέρει το Συναξάρι.

Βυζαντινό μοναστήρι του Αγ. Δημητρίου
στο Κηπαρό Χειμάρρας

Ο Μαξιμιανός βλέποντας το γεγονός εξοργίστηκε, γι΄ αυτό και διέταξε να θανατωθεί ο Δημήτριος, θεωρώντας τον υπαίτιο για την ταπεινωτική ήττα του Λυαίου. Έδωσε εντολή, λοιπόν, όπως θανατωθεί πρώτος ο Δημήτριος δια λογχισμού. Ο θάνατος του Δημητρίου ήταν ακαριαίος, αλλά όμως, «πολλών θαυμάτων και ιάσεων παραδόξων μετά την τελευτήν γενόμενος ποιητής», υπογραμμίζει το Συναξάρι. Μετά το Δημήτριο σειρά είχε ο Νέστορας τον οποίο καρατόμησαν με το ίδιό του το ξίφος.

Τερμπούκι Αργυροκάστρου. Βλαχόφωνο χωριό δίπλα από το Λάμποβο των ευεργετών Ζάππα που ήταν και οι κτήτορες. Ανακαινίστηκε από τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο

Ένας άλλος μαθητής του Αγίου Δημητρίου, ο Λούπος, μάζεψε το τίμιο αίμα του Μεγαλομάρτυρα Δημητρίου με το πανωφόρι και το δακτυλίδι του Αγίου και με αυτό επιτελούσε διάφορα σημεία και ιάσεις ασθενειών. Επειδή όμως πολλοί πίστευαν στον Χριστό υπέστη και ο Λούπος παρόμοιο μαρτύριο με αυτό του Αγίου Δημητρίου και του Νέστορα, όπως εξάλλου και πολλοί άλλοι χριστιανοί της εποχής.
Το σκήνωμα του Μεγαλομάρτυρα Δημητρίου οι χριστιανοί το ενταφίασαν σ’ εκείνο το δημόσιο λουτρό, όπου άρχισε να αναβλύζει μύρο, γι’ αυτό και ο Δημήτριος έλαβε το προσωνύμιο Μυροβλήτης.
Στο τόπο του μαρτυρίου του εκτίσθηκε ένας μικρός ναός το 313 αφιερωμένος στο όνομά του. Το 324 στον ίδιο τόπο ανεγέρθηκε μία τρίκλιτη Βασιλική και το 413 κτίστηκε μία μεγαλύτερη. Η σημερινή μορφή του Ναού ανάγεται στο 1950. Σημειωτέον ότι από το 413 μέχρι το 1950 ο Ναός υπέστη πολλές καταστροφές και λεηλασίες. Η τελευταία καταστροφή σημειώθηκε το 1917 από μεγάλη πυρκαϊά. Στα υπόγεια του Ναού αυτού σώζεται ο τόπος όπου φυλακίστηκε ο Άγιος Δημήτριος καθώς και το πρώτο του μνήμα. Στο Ναό φυλάσσονται τα τίμια λείψανα του Αγίου.

Νίβιτσα Αγίων Σαράντα

Ο Μεγαλομάρτυρας Δημήτριος είναι ο πολιούχος και προστάτης της Θεσσαλονίκης, και η μνήμη του τελείται στις 26 Οκτωβρίου. Η μνήμη των Αγίων Νέστορος και Λούπου τελείται την επομένη μέρα, 27 Οκτωβρίου.
Εκκλησία Κύπρου - Παναγιώτης Θεοδώρου, Θεολόγος

Εκτός από τις εικονιζόμενες εκκλησίες ο Άγιος Δημήτριος τιμάται στη Βόρειο Ηπειρο και στα χωριά Καινούργιο και Χάλιο της Επαρχίας Αλύκου και στη Λεσινίτσα της Επαρχίας Δίβρης.


http://borioipirotis.blogspot.gr/2012/10/26.html


Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

Συνέδριο για τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Μακεδονiας


Συνέδριο για τα 100 χρόνια από την
Απελευθέρωση της Μακεδονiας

Στις 26 Οκτωβρίου 1912 ο Ελληνικός Στρατός εισήλθε στη Θεσσαλονίκη, επιτυγχάνοντας την απελευθέρωση μεγάλου τμήματος της Μακεδονίας και αλλάζοντας την εξέλιξη της ιστορίας της Ελλάδας. Το γεγονός αυτό είχε καταλυτική σημασία για τους Βαλκανικούς Πολέμους και άλλαξε τη ροή της Ευρωπαϊκής ιστορίας.

Η εκτίμηση της σημασίας του γεγονότος αυτού από ιστορικής πλευράς αποτελεί το αντικείμενο του συνεδρίου που θα διεξαχθεί στο Πανεπιστήμιο Missouri-St. Louis των Η.Π.Α.

Στο συνέδριο θα συμμετάσχουν διακεκριμένοι ιστορικοί από την Ελλάδα, τον Καναδά, και τις Η.Π.Α., ανάμεσα στους οποίους ο κάτοχος της Έδρας Ελληνικών Σπουδών στο Βανκούβερ καθηγητής Andre Gerolymatos, η καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης Ηλέκτρα Κωστοπούλου, και ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Simon Fraser Δόξης Δοξιάδης.

Στο συνέδριο θα συζητηθούν θέματα όπως η εξόντωση εθνοτήτων, πόλεμος και προπαγάνδα, ο ρόλος του στρατού και του ναυτικού στους Βαλκανικούς Πολέμους, και η προσφορά των Ελλήνων της Διασποράς που επέστρεψαν στην Ελλάδα για να πολεμήσουν.

Το συνέδριο οργανώνεται από τον Καθηγητή Μιχάλη Κοσμόπουλο και την Έδρα Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Missouri-St. Louis.

Το πρόγραμμα του συνεδρίου έχει αναρτηθεί στην ιστοσελίδα της Έδρας, www.greekstudies.org  

Το συνέδριο θα μεταδοθεί ζωντανά μέσω του διαδικτύου από την ίδια ιστοσελίδα.

ΧΡΟΝΟΣ: Σάββατο 27 Οκτωβρίου, 2012

ΤΟΠΟΣ: Century Room A, Millennium Student Center, Πανεπιστήμιο Μιζούρι, St. Louis

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ: greekstudies.org

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ: greekstudies@umsl.edu  





Conference “Greece and the Balkan Wars: 100 years from
the liberation of Macedonia and Epiros”


On October 26, 1912, the Greek Army entered Salonica, sealing the liberation of a large part of Macedonia and Epiros from the Ottoman Empire. That was a catalytic event for the Balkan Wars and changed the course of European history.
The purpose of the conference that will be held on October 27, 2012 at the UM-St. Louis is to both commemorate and promote understanding of that historical event. Distinguished historians from the US, Canada, and Greece will gather to talk about important issues of the Balkan Wars, such as the role that the army and the navy played in the wars, violence and ethnic cleansing, war and propaganda, and the Greeks from the diaspora who returned to fight in the wars. The conference will be webcasted live through our website.

*NO REGISTRATION REQUIRED*
*FREE AND OPEN TO THE PUBLIC*

PROGRAM

SATURDAY OCTOBER 27, 2012
MILLENNIUM STUDENTCENTER, CENTURY ROOM A

1:00-1:30 pm
Michael Cosmopoulos, UM-St. Louis
“Greece and the First Balkan War”

1:30-2:00 pm
Andre Gerolymatos, Simon Fraser University
“The Greek Army in the First Balkan War”

2:00-2:30 pm
James Horncastle, Simon Fraser University
“Keeping the Genie in the Bottle: Naval Warfare in the Balkan Wars”

2:30-3:00 pm
Coffee break

3:00-3:30 pm
Evdoxios Doxiadis, Simon Fraser University
“Minorities in times of War. Violence, ethnic cleansing, and toleration during the Balkan Wars 1912-1913″

3:30-4:00 pm
Nikolaos Poulopoulos, University of Missouri-St. Louis
“Transnational Fighters and Diasporic Politics: Missouri Greeks and the Balkan Wars”

4:00-4:30 pm
Elektra Kostopoulou, New York University
“Traces of the Lost Empire: War, Compassion, and Propaganda in the Hamidian and Young Turkish Press.”

4:30-5:00 pm
Discussion


5:00 pm
Reception celebrating the 100th anniversary of the liberation of Macedonia and Greek Independence Day.

For information please contact Professor Michael Cosmopoulos, cosmopoulos@umsl.edu

Supplementary funding for the airfare of some of the speakers provided by the Stavros Niarchos Centre for Hellenic Studies at Simon Fraser University and the Onassis Foundation (USA).

http://www.greekstudies.org/



Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

Αστειότητες σκοπιανολάγνων...

Το τρίγλωσσο λεξικό

Αστειότητες σκοπιανολάγνων...
 Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη

Αυτοί οι σκοπιανολάγνοι που το "παίζουν" μακεντόντσι είναι πραγματικά αξιολύπητοι! Στην αγωνιώδη προσπάθειά τους να αυτοεπιβεβαιωθούν και να αποκτήσουν κάποια ταυτότητα γελοιοποιούνται διαρκώς με τις "ανακαλύψεις" τους, που τελικά αποδεικνύονται σαπουνόφουσκες.  Αυτό βέβαια οφείλεται συχνά στην αγραμματοσύνη και το χαμηλό μορφωτικό και πνευματικό τους επίπεδο και κυρίως στην άγνοια της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ Ιστορίας, με αποτέλεσμα να "γελάει και το παρδαλό κατσίκι" κατά την λαϊκή έκφραση. Πρόσφατο κατόρθωμα η "ανακάλυψη" ενός τρίγλωσσου λεξικού στα τούρκικα, αλβανικά και στα "μακεντόντσι" που εκδόθηκε στο Βελιγράδι το 1875, την εποχή που το τότε Βασίλειο της Σερβίας διεκδικούσε από την Βουλγαρία την περιοχή των Σκοπίων (υπό οθωμανική διοίκηση τότε). Οι μεγαλοσερβικοί κύκλοι στην διαμάχη τους αυτή με τους Βουλγάρους ισχυρίζονταν  ότι το σλαβικό ιδίωμα της περιοχής της περιοχής των Σκοπίων ήταν ...σερβική διάλεκτος. Επειδή αυτόν τον ισχυρισμό ουδείς ελάμβανε στα σοβαρά, συνέλαβαν το ιδεολόγημα του μακεδονισμού, ώστε να αποφύγουν τουλάχιστον την ταύτιση των κατοίκων με τους Βουλγάρους, οι οποίοι είχαν επίσης βλέψεις στην περιοχή. Το ίδιο τέχνασμα του μακεδονισμού χρησιμοποίησαν αργότερα και οι ίδιοι οι Βούλγαροι στις ελληνικές περιοχές. Αυτή η πολιτική άρχισε να εφαρμόζεται όταν αντιλήφθηκαν ότι ο βίαιος εκβουλγαρισμός συναντούσε την αντίδραση των κατοίκων και οι βουλγαρικοί  ισχυρισμοί  (ότι το ιδίωμα που μιλούσαν οι γηγενείς αποδείκνυε ότι ήσαν ...Βούλγαροι) δεν έπειθαν κανέναν.

Ας διαβάσουμε όμως πρώτα την σχετική ανάρτηση από ένα ιστολόγιο "εθνικά μακεδόνων", την διαβόητη ΝΟΒΑ ΖΟΡΑ  (Νέα Αυγή), η οποία μας ψυχαγωγεί τακτικά με τα όσα γράφει:

ТРИЈАЗИЧНИК – ΤΡΙΓΛΩΣΣΟ ΛΕΞΙΚΟ


Λεξικό μακεδόνικης, αλβανικής και τούρκικης γλώσσας. Λεξικό τριών γλωσσών με ημερομηνία έκδοσης 1875, στο Βελιγράδι.

Η λέξη λεξικό αναφέρεται στα μακεδόνικα ως ρέτσσνικ, στα αλβανικά ως φιάλτορ και στα τούρκικα ως λιούγκατ.

Η μακεδόνικη γλώσσα αναφέρεται στα μακεδόνικα –μακέντονσκι, στα αλβανικά-μακεντονίτσσε και στα τούρκικα-μακεντόνλουτζζεςς.

Και όλα αυτά το 1874. Μακεδόνικη γλώσσα. Ούτε σλαβικά, ούτε ιδίωμα, ούτε τεχνιτή (σημ. ΔΕΕ: sic!) γλώσσα, ούτε ούτε ούτε… Ακόμα θα μιλάμε για κατασκεύσμα του Τίτο; Όλα αυτά μισό αιώνα πριν γεννηθεί…

На здравје – να ζντράβιε


Речник на македонски, албански и турски јазик. Речник на три јазици со дата на издавање 1875, во Белград. Зборот речник се споменува на македонски како Речник, на албански како Фјаљтор и на турски каи Љугат. Македонскито јазик се споменува на македонски како Македонски, на албански како Македонише и на турски како Македонлуџеш. И сето тоа во 1875. Македонски јазик. Ниту славјански, ниту идиом, ниту вестачки јазик, ниту, ниту, ниту… Уште ли ќе зборуваме за конструкција на Тито? Сето ова пола век прет неговото раѓање…

На здравје

Πηγή: http://novazora.gr/arhivi/6493

Μερικές παρατηρήσεις στο παραπάνω κείμενο:
1. Αν κρίνω από τις ανορθογραφίες (τεχνιτή) και τις μισές λέξεις (κατασκεύσμα) υπάρχει κάποιο πρόβλημα με τα ελληνικά αυτού που συνέταξε το παραπάνω κείμενο, το οποίο είναι γραμμένο "στο γόνατο" όπως λέμε, διότι στην αρχή αναφέρεται στο λεξικό που εκδόθηκε το 1875 και μερικές σειρές παρακάτω το μεταθέτει στα 1874! Οπότε έτσι εξηγείται ότι υπάρχει  το ίδιο κείμενο και στα ...σκοπιανά για να τον καταλαβαίνουν!
2. Η ύπαρξη ενός λεξικού που αναφέρει το ιδίωμα της περιοχής ως "μακεδονική γλώσσα" δεν αποδεικνύει απολύτως τίποτε, όπως τόνισα στην αρχή.

3. Το ότι είναι τεχνητή γλώσσα τα σκοπιανά το γνωρίζουν οι πάντες εκτός από τους ...σκοπιανούς, τους εγχώριους σκοπιανολάγνους και με το ...αζημίωτο, "επιστήμονες" τύπου Φρήντμαν και Ντάνφορθ. Θα επανέλθω παρακάτω.

4. Στην  θεματολογία του προαναφερθέντος ιστολογίου υπάρχει η κατηγορία: ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ και δίπλα η μετάφραση στα σκοπιανά: Политика и Актуелност (Πολίτικα ι ακτουελνόστ). Στην σκοπιανή μετάφραση παρατηρούμε ότι η πρώτη λέξη είναι ελληνική και η δεύτερη προέρχεται από τα γαλλικά (ακτουαλιτέ - actualité) ή από τα γερμανικά (ακτουαλιτέτ - Aktualität) στην οποία κόλλησαν την κατάληξη -νοστ! Αυτό συμβαίνει σε πλήθος λέξεων της σκοπιανής γλώσσας. Και έχουν το θράσος να προκαλούν γράφοντας: "Ακόμα θα μιλάμε για κατασκεύασμα του Τίτο;". Αν αυτό δεν είναι κατασκεύασμα, τότε μάλλον αγνοούν το τί ακριβώς σημαίνει αυτή η λέξη!

5. Απορία προκαλεί η τελευταία πρόταση: "Όλα αυτά μισό αιώνα πριν γεννηθεί…". Πριν γεννηθεί η σκοπιανή γλώσσα ή ο Τίτο; Μάλλον τα άτομα έχουν πρόβλημα με την αριθμητική!  Διότι αν εννοούν τον Τίτο, ο οπερετικός αυτοδιόριστος στρατάρχης είχε γεννηθεί στις 7 Μαΐου 1892 μόλις 17 χρόνια μετά την έκδοση του λεξικού. Αν εννοούν την σκοπιανή γλώσσα αυτή "γεννήθηκε" το 1944 δηλ. 70 ολόκληρα χρόνια μετά την έκδοση! Τον μισό αιώνα πάντως δεν τον βλέπω πουθενά!

6. Και για να τελειώνουμε με αυτά τα καραγκιοζλίκια παραθέτω μια αναμνηστική φωτογραφία από την επιτροπή που κατασκεύασε τον Νοέμβριο του 1944 το νέο αλφάβητο για την κατασκευασμένη νέα γλώσσα: 
Αναμνηστική φωτογραφία της πρώτης Επιτροπής, η οποία κατασκεύασε το «μακεδονικό» αλφάβητο τον Νοέμβριο του 1944. Από αριστερά προς τα δεξιά: Vasil Ilioski, Hristo Zografov, Krum Toshev, Dare Djambas, Venko Markovski, Mirko Pavlovski, Mihail Petrushevski, Hristo Prodanov, Georgi Kiselinov, Georgi Shoptraianov, Iovan Kostov

 7. Παραθέτω ένα απόσπασμα από την μονογραφία μου με τίτλο: "ΤΟ ΓΛΩΣΣΙΚΟ ΙΔΙΩΜΑ ΤΩΝ ΓΗΓΕΝΩΝ ΣΕ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ (Τα εντόπικα/εντόπια ή μακεδονικό πίτζιν)" που περιέχεται στο πρόσφατο βιβλίο μου "Μακεδονικά":

"...Η εμφάνιση αυτού του ιδιώματος (που δεν χρειάστηκε ποτέ γραφή) ανιχνεύεται κάπου στον 18ο αιώνα[7] (οι πρώτες μαρτυρίες για την ύπαρξή του χρονολογούνται γύρω στο 1790[8] – βλ. J.P. Mallory–D.Q. Adams: The Oxford Introduction to Proto-Indo-European and the Proto-Indo-European World – Oxford 2006, σελ. 26) και η δημιουργία του είχε καθαρά χρηστικούς και πρακτικούς λόγους. Τα χρόνια εκείνα η Μακεδονία ήταν ένα πολύχρωμο φυλετικό, γλωσσικό και θρησκευτικό μωσαϊκό: Έλληνες, Τούρκοι κατακτητές, Τουρκομάνοι νομάδες (Γιουρούκοι), Αθίγγανοι, Βούλγαροι, Σέρβοι, Βόσνιοι, Αλβανοί, Αρμένιοι, Εβραίοι (Ισπανοεβραίοι Σεφαρδίμ) κ.λπ. που μιλούσαν τουρκικά, ρομά (μια ινδική διάλεκτο), ελληνικά, βλάχικα, βουλγαρικά, σερβοκροατικά, αλβανικά, αρμενικά, εβραϊκά (Λαντίνο και Γίντις) και ήσαν μουσουλμάνοι, χριστιανοί (Ορθόδοξοι, Καθολικοί, Προτεστάντες), ιουδαίοι. Έπρεπε επομένως να υπάρξει ένας τρόπος συνεννόησης μεταξύ τους για τις ανάγκες της καθημερινής συμβίωσης, ένα είδος Λίγκουα Φράγκα. Βαθμιαία λοιπόν εμφανίσθηκε αυτό το ιδίωμα, μια γλώσσα πίτζιν, που φαίνεται ότι εξυπηρετούσε άριστα τον σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε ή σωστότερα, προέκυψε, που χρησιμεύει ακόμα και σήμερα! (Βλ. σχετικά πρόσφατη – Άνοιξη 2011 - επίσκεψη σε χωριά της Αλμωπίας απογόνων μουσουλμάνων κατοίκων που μεταφέρθηκαν στην Μ. Ασία με την ανταλλαγή των πληθυσμών)."

Σημειώσεις
 (7) Η δημιουργία του ιδιώματος την συγκεκριμένη αυτή περίοδο δεν είναι συμπτωματική και ερμηνεύεται εύκολα αν αναλογισθούμε τις ιστορικές και πολιτικές συγκυρίες της εποχής. Η Οθωμανική αυτοκρατορία, μετά την ήττα της κατά την Β΄ πολιορκία της Βιέννης (1683) και τις επακολουθείσασες Συνθήκες του Κάρλοβιτς (Carlowitz, σημερινό Sremski Karlovci κοντά στο Βελιγράδι) το 1699 και Πασσάροβιτς (Γερμαν. Passarowitz, σημερινό Požarevac της Σερβίας) το 1718, θα εισέλθει αμετάκλητα σε τροχιά παρακμής και εσωτερικής κατάρρευσης, με αποτέλεσμα η στυγνή καταπίεση και η τρομοκράτηση των χριστιανικών πληθυσμών να χαλαρώσουν. Η χαριστική βολή στο κύρος της δόθηκε με την Συνθήκη του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή (1774) με την οποία η Ρωσσική Αυτοκρατορία απέκτησε το δικαίωμα να προστατεύει τους Χριστιανικούς πληθυσμούς σε όλη την έκταση της Οθωμανικής επικράτειας. Προϊόν αυτής της νέας κατάστασης ήταν η έναρξη επικοινωνίας μεταξύ των πληθυσμών, το εμπόριο, επαφές και κοινωνικές σχέσεις μεταξύ των κατοίκων διαφορετικών περιοχών κ.λπ. Τότε ακριβώς, στον ευρύτερο χώρο της Μακεδονίας, υπήρξε έντονη η ανάγκη ενός κοινά κατανοητού γλωσσικού οργάνου που θα διευκόλυνε όλα τα παραπάνω. Το σλαβογενές pidgin εξυπηρέτησε θαυμάσια αυτό τον σκοπό.

(8) Το περίφημο «Τετράγλωσσον Λεξικόν» του Δανιήλ Μοσχοπολίτη στην «Ρωμαϊκή» (=δημοτική Ελληνική), Βλαχική, Βουλγαρική, και Αλβανική όπου η «Βουλγαρική» αντιπροσωπεύεται από το σλαβικό ιδίωμα της Αχρίδος, κατ’ άλλους μεν μία δυτικοβουλγαρική διάλεκτο, κατ’ άλλους δε (Σκοπιανούς) μια πρώτη μορφή της «σλαβομακεδονικής». Αυτό ακριβώς το ιδίωμα ήταν που χρησιμοποιήθηκε ως γλωσσικό υπόστρωμα για την διαμόρφωση του μακεδονικού pidgin. Θα πρέπει να τονιστεί ότι ο πλήρης τίτλος του Λεξικού ήταν: “Εισαγωγική Διδασκαλία περιέχουσα Λεξικόν Τετράγλωσσον των τεσσάρων κοινών διαλέκτων, ήτοι της απλής Ρωμαϊκής, της εν Μοισία Βλαχικής, της Βουλγαρικής και της Αλβανιτικής (sic)”, όπου διαπιστώνουμε ότι το σλαβικό ιδίωμα της περιοχής αντιμετωπίζεται ως διάλεκτος της Βουλγαρικής και όχι βέβαια κάποιας άγνωστης «Μακεδονικής». Το έργο γράφτηκε και ίσως εκδόθηκε αρχικά στην φημισμένη Μοσχόπολη, στην σημερινή Αλβανία, πιθανόν το 1764 ή λίγο αργότερα, ως «Εισαγωγική Διδασκαλία» — της νεοελληνικής — και ακολούθησε η επανέκδοσή του με τριπλάσια ύλη στην Βιέννη ή σύμφωνα με άλλες πηγές στην Βενετία, στην οποία προστέθηκε το εν λόγω Λεξικό και το συνολικό έργο επανεκδόθηκε το 1802, πιθανότατα στην Κωνσταντινούπολη. Βλ. σχετικά Τρύφων Ε. Ευαγγελίδης: Η παιδεία επί Τουρκοκρατίας – Ελληνικά σχολεία από της Αλώσεως μέχρι Καποδιστρίου, τ. Β΄, Αθήναι 1936 σελ. 341-342.

Καλόν είναι να διαβαστεί και η ακόλουθη υποσημείωση:
(16) Η σύγχρονη βουλγαρική ιστοριογραφία αντιμετωπίζει όσους "Μακεδόνες Σλάβους" έθεσαν το ζήτημα της χωριστής (από την βουλγαρική και σερβική) "σλαβικής μακεδονικής" εθνότητας, ως "όργανα του Μακεδονισμού της σερβικής εθνικής προπαγάνδας". Υποστηρίζει μάλιστα ότι η σερβική προπαγάνδα υιοθέτησε ως τακτική κατά την περίοδο 1870-1890 τον Μακεδονισμό για να καλλιεργήσει στους Βουλγάρους της Μακεδονίας την διάθεση απόσχισης από τον βουλγαρικό εθνικό κορμό και κυρίως να τους απομακρύνει από την βουλγαρική γλώσσα, εκκλησία και εκπαίδευση [Υπενθυμίζουμε ότι στις 28 Φεβρουαρίου 1870 ο Σουλτάνος αναγνώρισε με επίσημο φιρμάνι (τουρκ. ferman = Αυτοκρατορικό Διάταγμα) ως ανεξάρτητη την βουλγαρική Εξαρχία από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, το οποίο αντιδρώντας, κήρυξε το 1872 την αυτοκέφαλη πλέον βουλγαρική εκκλησία ως σχισματική). Οι Βούλγαροι ιστορικοί θεωρούν ότι ο Μακεδονισμός υπήρξε δημιούργημα σερβικών επιστημονικών κύκλων και ιδίως του Σέρβου πολιτικού, αλλά και διακεκριμένου λογίου, με ιστορικά και φιλολογικά ενδιαφέροντα, του Στόγιαν Νοβάκοβιτς (Stojan Novaković, 1842-1915), ο οποίος διετέλεσε δύο φορές Πρωθυπουργός του Βασιλείου της Σερβίας. Επισημαίνουν ακόμα ότι η επινόηση της ιδέας του "μακεδονικού έθνους" και η καλλιέργειά της στον σλαβικό πληθυσμό της Μακεδονίας είχε ως σκοπό να εξυπηρετήσει τα σχέδια της "μεγαλοσερβικής" πολιτικής για διείσδυση στον νότο και έξοδο στο Αιγαίο, αφού θα οδηγούσε στην απομάκρυνση της βουλγαρικής επιρροής από τους Σλάβους της Μακεδονίας και στην απόσχισή τους από τον βουλγαρικό εθνικό κορμό.

Κλείνοντας, θα υπενθυμίσω στους πάσης φύσεως σκοπιανολάγνους ότι το γλωσσικό ιδίωμα που μιλάμε εμείς οι ντόπιοι Μακεδόνες Έλληνες δεν έχει σχέση με την κατασκευασμένη γλώσσα των Σκοπίων. Οι σκοπιανοί την αγνοούν και αυτός είναι ο λόγος που η μετάφραση του ελληνικού κειμένου στην ανάρτηση της ΝΟΒΑ ΖΟΡΑ δεν γίνεται στα ντόπια, αλλά στα ...σκοπιανά!   ΔΕΕ      

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

Και πάλι για το βιβλίο Ιστορίας ΣΤ΄ Δημοτικού…


Και πάλι για το βιβλίο Ιστορίας ΣΤ΄ Δημοτικού…

Το θέμα του βιβλίου ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους. Η πρόθεση του Υπουργείου να γίνει χρήση του βιβλίου της κ. Μ. Ρεπούση, που με το «συνωστισμό» της προκάλεσε την αντίδραση και αγανάκτηση μεγάλου μέρους του Ελληνικού λαού, δεν ευοδώθηκε τελικά, ακριβώς λόγω αυτών των διαμαρτυριών που ξεσήκωσε. Έτσι λοιπόν, αντικαταστάθηκε από το βιβλίο που συνέγραψε ο κ. Ι. Κολιόπουλος (και οι συνεργάτες του), το οποίο άρχισε από εφέτος να χρησιμοποιείται στα δημοτικά σχολεία της Ελλάδας και της Κύπρου.
Ωστόσο, το αποσυρθέν βιβλίο της κ. Ρεπούση δεν είχε μόνο επικριτές• οι υποστηρικτές του ήταν αρκετοί και εξίσου δυναμικοί.
Το όλο ζήτημα αποτέλεσε την αφορμή να αρχίσει μία συζήτηση σχετικά με τα θέματα παιδείας, της διατήρησης της ταυτότητας του λαού μας, τη θέση που θέλουμε να έχουμε (ή να προβάλλουμε) στο σύγχρονο κόσμο, κλπ., και βέβαια δεν άργησε να πάρει πολιτική (ή καλύτερα ιδεολογική) χροιά. Έτσι λοιπό, από την μία πλευρά έχουμε εκείνους που υποστηρίζουν ότι μόνο μέσα από τη διατήρηση της ταυτότητάς μας θα μπορέσουμε να έχουμε ενεργή θέση στο νέο κόσμο που διαμορφώνεται, και από την άλλη, εκείνους που θεωρούν ότι η υποχώρησή της θα συμβάλει στην καλύτερη προσαρμογή μας στις νέες συνθήκες και την ενσωμάτωσή μας σε αυτόν τον νέο κόσμο.
Αυτό που θα πρέπει να σημειωθεί ως συμπέρασμα της ως τώρα συζήτησης, είναι ότι η τάση που εκφράζεται από την κ. Ρεπούση, το βιβλίο και τους συνεργάτες της, έχει επικρατήσει «σιωπηλά» εδώ και δύο δεκαετίες στα ελληνικά πανεπιστήμια, με αποτέλεσμα να «βγάζουν» ιστορικούς (δηλ. δασκάλους και καθηγητές) που προωθούν τις συγκεκριμένες ιδέες. Το γεγονός αυτό ήταν δύσκολο να γίνει ευρύτερα γνωστό όσο περιορίζονταν στο χώρο της ανώτερης και ανώτατης εκπαίδευσης, αλλά «αποκαλύφθηκε» με την προσπάθεια εισαγωγής των ιδεών αυτών στην δευτεροβάθμια και πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Είναι ένα ζήτημα στο οποίο θα πρέπει να δοθεί ιδιαίτερο βάρος στο μέλλον…
Επιστρέφοντας στο νέο βιβλίο ιστορίας, πρέπει να πούμε ότι η υιοθέτησή του από το Υπουργείο έδωσε το έναυσμα για έναν νέο κύκλο αντιδράσεων, μέσω δημοσιεύσεων στο διαδίκτυο και αρθρογραφίας σε διάφορα έντυπα. Ενδεικτικό του κλίματος που έχει διαμορφωθεί είναι τα δύο άρθρα που αναδημοσιεύουμε. Αξίζει κανείς να διαβάσει και τα σχόλια που έχουν αναρτηθεί στις αρχικές δημοσιεύσεις, που δεν υπάρχει πρακτικός τρόπος να αναδημοσιευτούν από εμάς. Καλή ανάγνωση.

Σημείωση: Το νέο βιβλίο ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού μπορείτε να το δείτε στον ιστοχώρο του Ψηφιακού Σχολείου, κάνοντας κλικ στο δεσμό Ηλεκτρονικό Βιβλίο.

http://maccunion.wordpress.com/2012/10/12/

   
1. Η εθνομηδενιστική μεταμοντέρνα άποψη
(Σημ. ΔΕΕ: Η άποψη των κάθε είδους εθνομηδενιστών, από τους μεταμοντέρνους Συριζαίους μέχρι τα σταλινικά απολιθώματα του Περισσού αποτυπώνεται ανάγλυφα στην κριτική του βιβλίου που ακολουθεί. Όλα τα φαιδρά ιδεολογήματα που προπαγανδίζονται επί δεκαετίες από "προοδευτικούς" "εχπαιδευτικούς" επιστρατεύονται στην πολεμική τους: Η χρήση "λογίας" γλώσσας σε αφηγηματικά κείμενα ενοχλεί (θα έπρεπε προφανώς να γραφτούν στην "δημοτικιά"),  οι περιγραφές για τα ηρωικά κατορθώματα «παλικαριών» (εντός εισαγωγικών, δηλ. αμφισβητείται) ενοχλούν, το "κρυφό σχολειό" θεωρείται μύθος, η περιγραφή για την άλωση της Τριπολιτσάς έπρεπε να αναφέρει "τα επίθετα και τα επιρρήματα που κοσμούν συνήθως τις τουρκικές βιαιοπραγίες" (δηλ. έπρεπε να γράφει το πόσο κακοί ήσαν οι Έλληνες;) και διάφορα άλλα τέτοια βλακώδη αριστερά "επιχειρήματα". Και το κορυφαίο: Κατηγορούν τους συγγραφείς γιατί η Οκτωβριανή επανάσταση καταλαμβάνει μόνον 9 σειρές ενώ το κείμενο για τον Κανάρη είναι 23 σειρές! Να μας συγχωρούν που δεν υπάρχουν καμιά δεκαριά σελίδες για τον Ιωσήφ Στάλιν!).    
 
Νέο βιβλίο ιστορίας ΣΤ΄ Δημοτικού: Όπισθεν ολοταχώς!
Το νέο εγχειρίδιο ιστορίας για την Στ’ Δημοτικού που διανεμήθηκε φέτος στα σχολεία Ελλάδας και Κύπρου σηματοδοτεί ένα γιγάντιο άλμα προς τα πίσω, τόσο από πλευράς παιδαγωγικής μεθόδου όσο και από αυτής του περιεχομένου. Το έργο της συγγραφικής ομάδας (με επικεφαλής τον ιστορικό Ι. Κολιόπουλο), σε διάσταση και από την Ιστορία ως επιστήμη, και από την επιστήμη της Διδασκαλίας της Ιστορίας, αναπαράγει μια ιδέα της σχολικής ιστορίας ως μέσο εθνικού και ηθικού φρονηματισμού, με χειρότερο τρόπο από το προηγούμενο βιβλίο που ήρθε να αντικαταστήσει. Πληροί, δε, όλα τα κριτήρια κακής χρήσης της Ιστορίας, όπως αυτά έχουν διατυπωθεί και κυρωθεί στις σχετικές συστάσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης Rec(2001)15 και Rec(2011)6 . Στο πλαίσιο της παρούσας παρέμβασης θα περιοριστούμε σε μια σειρά αρχικών σκέψεων και παρατηρήσεων.
• Ο τίτλος του βιβλίου στο εξώφυλλο είναι «Ιστορία του νεότερου και σύγχρονου κόσμου». Στο εσωτερικό του, αυτό μεταφράζεται σε δεκαπέντε (15) σελίδες ευρωπαϊκής ιστορίας και διακόσιες εννιά (209) σελίδες με επίκεντρο την ελληνική. Αντί τα παιδιά να γνωρίσουν πώς τα γεγονότα και οι μεγάλες αλλαγές συνδέονται μεταξύ τους σε τοπικό, περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο, το ελληνικό έθνος ανάγεται σε μοναδικό, περιούσιο και ανάδελφο.
• Το εκτεταμένο αφηγηματικό κείμενο (σε λόγια γλώσσα, δυσλειτουργική σε σχέση με το πλαίσιο επικοινωνίας για το οποίο προορίζεται) και οι μονοπρισματικές πηγές περιορίζουν την κατανόηση των ιστορικών θεμάτων.
• Απουσιάζουν ερευνητικά ερωτήματα και δραστηριότητες των μαθητών που να προάγουν το κριτικό πνεύμα και τον ιστορικό εγγραματισμό τους. Η στείρα γεγονοτολογία, ο δογματισμός και η χρηστομάθεια δεν βοηθούν στην ανάπτυξη δεξιοτήτων και στη συγκρότηση εννοιών (π.χ. ιστορικός χρόνος, αλλαγή και συνέχεια, τεκμήριο, αιτία και συνέπεια, ιστορική σημαντικότητα). Το βιβλίο μαθητή και το βιβλίο εργασιών που το συνοδεύουν περιορίζονται κυρίως σε ερωτήσεις απομνημόνευσης χρονολογιών, τοποθεσιών και ονομάτων. Γενικά, η ιστορία αντιμετωπίζεται παιδαγωγικά ως ένα γλωσσικό μάθημα με ασκήσεις του τύπου «συμπληρώστε τα κενά». Σε αυτό το πνεύμα, δεν λείπουν και οι προτροπές σε «εκθέσεις ιδεών» όπως αυτή: «Ποια είναι, κατά τη γνώμη σας, η αξία της θυσίας του Μάρκου Μπότσαρη;» (σελ. 113).
• Η πολεμική ιστορία, τα ηρωικά κατορθώματα «παλικαριών» (σελ. 83) που αψηφούν το θάνατο, συνθέτουν το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της αφήγησης, αφήνοντας την πολιτική, οικονομική, κοινωνική, ιδεολογική και πολιτιστική ζωή να διαδραματίζουν συμπληρωματικό ρόλο. Η (αντρική) εθνική ιστορία γράφεται με το σπαθί. Και, φυσικά, οι απαραίτητες κοινοτοπίες της μισαλλόδοξης ρητορικής: Οι Έλληνες έχουν πάντα δίκαια, ενώ οι εχθρικοί λαοί (Βούλγαροι και Τούρκοι) έχουν πάντα άνομα συμφέροντα. Οι Έλληνες -ακόμη κι όταν επιτίθενται!- είναι αμυνόμενοι, απαντούν σε μία προηγούμενη πρόκληση. Όταν οι Έλληνες είναι ενωμένοι μεγαλουργούν. Όταν όμως επιτρέπουν στους ξένους να τους διχάσουν, έρχεται η καταστροφή.
• Σε κανένα σημείο δεν αφήνεται κάποια «σκιά» για τους ελληνικούς φορείς εξουσίας, είτε αυτοί αφορούν σε πρόσωπα είτε σε θεσμούς. Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι ένθερμη υποστηρίκτρια της Επανάστασης του ’21. Τόσο κατά την προεπαναστατική περίοδο, όσο και κατά τον αγώνα της Ανεξαρτησίας, οι πρόκριτοι και οι κλέφτες κινούνται με μόνη έγνοια τους το καλό της πατρίδας. Ακόμη και στο εγχειρίδιο του 1989 (που επαναφέρθηκε ύστερα από την απόσυρση εκείνου της ομάδας Ρεπούση) είχαμε, επί του θέματος, δύο αντιτιθέμενες πηγές με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Οι Προεστοί προστάτευαν/καταπίεζαν τους ραγιάδες» (σελ 38-39).
Στη συνέχεια, μερικά αντιπροσωπευτικά «μαργαριτάρια» που αλιεύσαμε κατά την ανάγνωση του βιβλίου:
• Ο Κοσμάς ο Αιτωλός εγγράφεται, τουλάχιστον εν μέρει, στο πνεύμα του Νεοελληνικού Διαφωτισμού (σελ. 53).
• Το «Κρυφό Σχολειό» αποτελεί «αποτύπωση στην εθνική συλλογική μνήμη» των δύσκολων συνθηκών για την παιδεία τα πρώτα μετά την Άλωση χρόνια. Μια σκοτεινή διατύπωση απέναντι στην εύγλωττη εικόνα του Γκύζη και το ποίημα του Πολέμη (σελ. 54-55). Όλα αυτά αντί να γραφτεί πως το «Κρυφό Σχολειό» είναι μύθος (ή έστω θρύλος, όπως το αποκαλούσε το εγχειρίδιο του 1989), και να συζητηθούν οι συνθήκες που οδήγησαν στην κατασκευή του και ο ρόλος τον οποίο επιτέλεσε.
• Για την άλωση της Τριπολιτσάς, εν μέσω περιγραφών στρατηγικών σχεδίων και ηρωισμών, μαθαίνουμε ότι «Ακολούθησαν σφαγές και λεηλασίες» (σελ. 99). Έτσι, απρόσωπα, χωρίς τους αριθμούς, τα επίθετα και τα επιρρήματα που κοσμούν συνήθως τις τουρκικές βιαιοπραγίες.
• Όλες οι αναφορές στους Οθωμανούς και τους Τούρκους είναι αρνητικές, με αποκορύφωμα αυτή της πηγής στη σελ. 31 όπου ο μαθητής διαβάζει: «[…]Και αν θελήσει ο Πανάγαθος και φιλεύσπλαχνος Θεός και βοηθήσει να ελευθερωθεί το δυστυχισμένο γένος μας από τον τρομερό, απάνθρωπο, αντίχριστο και άσπλαχνο Τούρκο […]».
• Η παρουσία των γυναικών στην ιστορία εξαντλείται σε τέσσερις σειρές για την Μπουμπουλίνα και τη Μαυρογένους (σελ. 92) και σε άλλες έντεκα για τα δικαιώματα των γυναικών (σελ. 188), και τα δύο εκτός του κύριου κειμένου της αφήγησης.
• Σύμφωνα με τους συγγραφείς, «η Ναυμαχία του Ναυαρίνου» επιτάχυνε τις εξελίξεις! Άρα, σε πείσμα κάθε ιστορικής αποτίμησης της πολιτικής, στρατιωτικής και οικονομικής κατάστασης των ελληνικών δυνάμεων κατά το 1827, το αναγνωρισμένο ανεξάρτητο ελληνικό κράτος ήταν μοιραίο ότι θα σχηματιζόταν. Φαίνεται θα ήταν γραμμένο στους ουρανούς!
• Σε αντιδιαστολή με τη μεγάλη έκταση του κειμένου που αφιερώνεται στην περιγραφή πολεμικών κατορθωμάτων και ηρωικών θανάτων, άλλα θέματα αντιμετωπίζονται ως ελάσσονος σημασίας. Π.χ. το γλωσσικό ζήτημα (σελ. 163), η βιομηχανική επανάσταση (σελ.156) και η Οκτωβριανή επανάσταση (σελ.192) καταλαμβάνουν από τρεις, εννιά και εννιά σειρές αντίστοιχα. Μόνο το κείμενο για τον Κανάρη, με μεγάλη γραμματοσειρά, είναι είκοσι τρεις σειρές.
• Στο πνεύμα των σχολικών εορτών, με μια ομφαλοσκοπική αντιστροφή, ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος αναφέρεται ως ένα παράρτημα του Αλβανικού έπους. Στην «ατυχέστερη» πρόταση όλου του βιβλίου, «ο πόλεμος ήταν το ολέθριο επακόλουθο της αποτυχίας στην εφαρμογή των όρων ειρήνης, που είχαν τερματίσει τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο». Καμία αναφορά στον φυλετικό ρατσισμό, στη ναζιστική ιδεολογία, στο επεκτατικό όραμα του αριανισμού, στην προπαγάνδα. Η Χρυσή Αυγή θα είναι ευτυχής και ευγνώμων.
Για λόγους οικονομίας του παρόντος κειμένου, θα περιοριστούμε στα παραπάνω. Αναμένουμε ότι ερευνητές ιστορικοί και παιδαγωγοί, θα εκπονήσουν συνολικότερες κριτικές στο εν λόγω εγχειρίδιο.
Επιγραμματικά, το δικό μας συμπέρασμα είναι ότι παρά τη διακηρυγμένη αποδοχή της ανάγκης για ουσιαστικές αλλαγές στις μεθόδους διδασκαλίας και μάθησης στα σχολεία ώστε να αναπτύσσονται οι κριτικές ικανότητες των αυριανών πολιτών, ο στόχος αυτός δεν θα προαχθεί με το συγκεκριμένο βιβλίο ιστορίας.
Τέλος, μια ορθογραφική παρατήρηση: στη σελ. 231 διαβάζουμε ότι μεταπολιτευτικά «το βιωτικό επίπεδο των Ελλήνων βελτιώθηκε εντυπωσιακά». Ναι, με «ω». Ίσως να πρόκειται περί μαύρου χιούμορ σε σχέση με την κρίση που βιώνουμε σήμερα. Ή πως, με τέτοιο αναχρονιστικό βιβλίο, ο βίος των παιδιών στην τάξη θα είναι αβίωτος!


2. Η άλλη άποψη

Το βιβλίο Ιστορίας ΣΤ΄ Δημοτικού και οι ακραίοι
Του Σπύρου Εμμανουηλίδη, εκπαιδευτικού
Φέτος διανεμήθηκε για πρώτη φορά το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού, το οποίο συνέγραψε ομάδα ιστορικών υπό την επίβλεψη του ομότιμου καθηγητή Νεότερης Ιστορίας Ιωάννη Κολιόπουλου. Πέρα από τον επιβλέποντα και οι υπόλοιποι συγγραφείς είναι ειδικοί τόσο στην νεότερη ιστορία όσο και στη διδασκαλία της ιστορίας. Πρόκειται για τον επίκουρο καθηγητή Νεότερης Ιστορίας του ΑΠΘ Ιάκωβο Μιχαηλίδη, τον διδάκτορα Νεότερης Ιστορίας του ΕΚΠΑ και καθηγητή Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Χαράλαμπο Μηνάογλου και τον δρ. Νεότερης Ιστορίας του ΑΠΘ και εκπαιδευτικό της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Αθανάσιο Καλλιανιώτη. Η συγγραφική ομάδα είναι δηλαδή άρτια, τόσο από επιστημονική όσο και από διδακτική άποψη.

Τις τελευταίες μέρες, πολιτικοί χώροι με τα επίσημα ενημερωτικά όργανά τους (Ριζοσπάστης και Indymedia) στράφηκαν με σφοδρότητα κατά του βιβλίου, το οποίο έκριναν ασύμβατο με τις κομματικές δοξασίες τους. Πρώτοι οι συνήθεις «προοδευτικοί» του ΚΚΕ, επειδή δεν αποδέχεται τους μύθους σχετικά με τη δράση του κατά τον εμφύλιο και εν συνεχεία οι αναρχικοί, επειδή δεν καλλιεργεί την αναρχία και τον μισελληνισμό στους μαθητές! Άραγε πού νομίζουν ότι βρίσκονται αυτές οι δύο πλευρές. Μάλλον φαντασιώνονται ότι ζουν στη Σοβιετία ή σε μία κοινωνία χωρίς ιστορία, πράγμα που ασφαλώς τους βολεύει και τους εξυπηρετεί.

Πιστεύει το ΚΚΕ ότι τα σχολικά βιβλία πρέπει να αναπαράγουν την επίσημη προπαγάνδα του; Τις αρχές πάνω στις οποίες κάνει τη «διαφώτιση» σε όσους επιθυμούν να γίνουν καλοί κομμουνιστές, δηλαδή απάτριδες; Εγκαλεί καταξιωμένους επαγγελματίες ιστορικούς επειδή δεν χρησιμοποιούν ως μόνη πηγή τα επίσημα κείμενά του; Τους κατηγορεί επειδή κρατούν ίσες αποστάσεις (κατά τη γνώμη μου, κακώς…) από τις παρατάξεις που συγκρούστηκαν κατά τον εμφύλιο; Θεωρεί σωστό ότι σε ένα σχολικό βιβλίο πρέπει να εξυμνούνται οι σφαγές του «Δημοκρατικού Στρατού» (Μελιγαλάς);

Από την άλλη, το Indymedia στρέφεται κατά του βιβλίου, επειδή δεν υιοθετεί τους αριστερίστικους μύθους για την «κακή» Εκκλησία που καταδυνάστευε τον λαό μέχρι να έρθει η Αριστερά (και η …«πρόοδος») για να συμβάλει και αυτή στη σημερινή εξαθλίωσή του. Ενόχλησε τους αναρχοπράκτορες η αναφορά στον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, όπως και τον παστίτσιο τον ενοχλεί ο νεκρός γέροντας Παϊσιος! Πιστεύουν οι ανόητοι ότι θα περάσει στα σχολικά βιβλία η παράνοιά τους και θεωρούν κιόλας ότι πρέπει να απαιτούν κάτι τέτοιο;

Το βιβλίο, απ’ ό,τι διάβασα, είναι καλό και σίγουρα θα εκπληρώσει στο ακέραιο το σκοπό για τον οποίο εγράφη. Όταν ολοκληρωθεί η πρώτη χρονιά διδασκαλίας του, η επιστημονική και η εκπαιδευτική κοινότητα θα έχουν βγάλει τα ασφαλή συμπεράσματά τους. Ήδη όμως έχει αποκτήσει τις πρώτες του «περγαμηνές». Δεν είναι άλλες από τις αντιδράσεις των ακραίων στοιχείων εναντίον του όσο και από το γεγονός ότι η πρώην «εκσυγχρονίστρια» υπουργός αρνήθηκε πεισματικά να το στείλει στα σχολεία, παρά την έγκριση που είχε λάβει από το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο. Πρόκειται για το ίδιο άτομο που με πάθος υποστήριζε την επιβολή της αγγλικής ως επίσημης γλώσσας στην Ελλάδα, αλλά και την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ και συνεπώς την τελειωτική καταστροφή της.

Μια και μιλάμε για ιστορία, ας θυμηθούμε και τα εξής. Μέχρι τις 22 Ιουνίου 1941, που έγινε η γερμανική επίθεση στον… παράδεισο των Σοβιέτ, ίσχυε το σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότωφ και οι ανά την Ευρώπη κομμουνιστές δεν ήταν καθόλου αντιστασιακοί. Μάλιστα, στην Ελλάδα είχε ήδη συμβεί η πρώτη πράξη συνεργασίας του ΚΚΕ με τις δυνάμεις κατοχής. Επρόκειτο για την απελευθέρωση από την Ακροναυπλία 25 κρατουμένων κομμουνιστών, κατ’ απαίτηση της βουλγαρικής πρεσβείας, εφόσον οι 25 εδήλωσαν «Βούλγαροι».