Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα, ραγιάδες έχεις, μάννα γη, σκυφτούς για το χαράτσι, κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα, των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι…
(Κωστής Παλαμάς)

Πέμπτη 31 Μαρτίου 2016

Τι κάνει τα παιδιά της Δύσης τρομοκράτες;


Οι συνήθεις βλακώδεις αριστερές λογικές και νοοτροπίες αποτυπώνονται ανάγλυφα στο βαρύγδουπο αυτό άρθρο, που επιχειρεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Δεν φταίνε οι μουσουλμάνοι "πρόσφυγες" για την τρομοκρατία. Και ποιος φταίει; Μάλλον ο Φούφουτος...
ΔΕΕ

Τι κάνει τα παιδιά της Δύσης τρομοκράτες;

O πραγματικός ρόλος τη θρησκείας στη ριζοσπαστικοποίηση των νεαρών Ευρωπαίων, μεταναστών 2ης και 3ης γενιάς, που σκορπίζουν το θάνατο στο όνομα του ISIS
Adtech Ad
Η διπλή τρομοκρατική επίθεση στο μετρό και το αεροδρόμιο Zaventem των Βρυξελλών, με περισσότερους από 30 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες στην «καρδιά της Ευρώπης», βυθίζει για ακόμα μια φορά τη γηραιά ήπειρο στον φόβο και δοκιμάζει τις ήδη κλονισμένες αξίες και τα ιδανικά της. Οι εικόνες περνάνε από μπροστά μας διαδοχικά. Η ευρωπαϊκή πρωτεύουσα μετατρέπεται σε εμπόλεμη ζώνη ενώ στην πρωτεύουσα του ISIS οι τζιχαντιστές πανηγυρίζουν και απειλούν να ανατινάξουν ολόκληρη την Ευρώπη. Κι ενώ το αίτημα της ασφάλειας εγείρεται αυτονοήτως επιτακτικά και με σαφήνεια, παραμένει ταυτόχρονα το αίτημα του ανθρωπισμού και της ισότητας στην Ευρώπη της προσφυγικής κρίσης και των κλειστών συνόρων, στην Ευρώπη των διαφορετικών εθνοτήτων, μειονοτήτων, θρησκειών και πολιτισμών.
Μετά από κάθε χτύπημα, εντείνεται η ρητορική που συνδέει την τρομοκρατία με τους Μουσουλμάνους πρόσφυγες. Μπορεί να εξασθενεί γρήγορα, στερούμενη λογικών επιχειρημάτων, ωστόσο το δίπολο παραμένει. Εμείς και οι Μουσουλμάνοι. Μιλάμε για ισλαμική τρομοκρατία προτάσσοντας ως γενεσιουργό αιτία της τη θρησκεία, μια θρησκεία βίαιη που ριζοσπαστικοποιεί και φανατίζει, που μετατρέπει νέα παιδιά σε καμικάζι της διπλανής πόρτας έτοιμους να σκορπίσουν το θάνατο και να πεθάνουν για έναν ιερό σκοπό. Τι ρόλο παίζει πραγματικά όμως η θρησκεία στη ριζοσπαστικοποίηση αυτών των παιδιών που στην πλειοψηφία τους είναι Ευρωπαίοι πολίτες, μετανάστες 2ης και 3ης γενιάς; Είναι όλοι οι Μουσουλμάνοι τρομοκράτες ή δυνάμει τρομοκράτες και τι βάση μπορεί να έχει η έννοια του δυνάμει τρομοκράτη λόγω θρησκείας;
 
Αναζητώντας απαντήσεις μιλήσαμε με τον κορυφαίο Βέλγο αναλυτή για ζητήματα τρομοκρατίας, τον καθηγητή Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Ghent,  Rik Coolsaet, και ανατρέξαμε σε σχετικές μελέτες που έχουν ξεκινήσει να δημοσιεύονται ήδη από την περασμένη δεκαετία. Οι «ξένοι μαχητές» δεν είναι φαινόμενο των τελευταίων ετών. Έχει τις ρίζες του στη δεκαετία του ’80 και περιλαμβάνει διαφορετικά και διακριτά στάδια. Ο Αμερικανός ακαδημαϊκός και πρώην αξιωματούχος της CIA, Marc Sageman, έκανε πρώτος λόγο το 2008 για τρία διαφορετικά κύματα τζιχαντιστικής τρομοκρατίας (jihadi terrorism). Δεν είχαν όλοι τα ίδια κίνητρα ούτε στρατολογήθηκαν υπό τις ίδιες συνθήκες, ομαδοποιούνται ωστόσο υπό κάποια κοινά χαρακτηριστικά που βοηθούν στη μελέτη και την κατανόηση προς μελλοντική αποτροπή του φαινομένου. Όπως σημειώνει ο Βέλγος αναλυτής Rik Coolsaet στη μελέτη του «Αντιμετωπίζοντας το 4ο Κύμα Ξένων Μαχητών» που μόλις δημοσίευσε το Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων Egmont στις Βρυξέλλες, καθώς τα κύματα ξένων μαχητών διαδέχονται το ένα το άλλο, η θρησκεία συστηματικά μειώνεται ως κίνητρο για την τρομοκρατία. Το δε τρέχον κύμα ξένων μαχητών, μέλη του οποίου σκόρπισαν τον τρόμο σε Παρίσι και Βρυξέλλες, είναι πολύ διαφορετικό από τα προηγούμενα, με κίνητρα που δεν έχουν καμία ουσιαστική σχέση με τη θρησκεία. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Τέσσερα κύματα ξένων μαχητών

Το πρώτο κύμα ξένων μαχητών πολέμησε τους Σοβιετικούς στο Αφγανιστάν στο πλευρό του Οσάμα μπιν Λάντεν. Το δεύτερο είχε τη βάση του σε μια ελίτ εκπατρισμένων από τη Μέση Ανατολή που πήγαν στη Δύση για πανεπιστημιακές σπουδές. Τα δεινά των Μουσουλμάνων σε Βοσνία, Τσετσενία, Κασμίρ και Φιλιππίνες, τους έδωσαν το κίνητρο να πάνε εθελοντικά να πολεμήσουν σε αυτά τα μέτωπα. Σε αυτά τα δύο πρώτα κύματα, που είχαν εκλείψει μέχρι το 2004-2005, τα κίνητρα συνδέονταν σε μεγάλο βαθμό με τον θρησκευτικό ζήλο, όμως εξίσου σημαντικό ή σημαντικότερο ρόλο έπαιζε η αίσθηση της πολιτικής αδικίας.
Η Αμερικανική εισβολή στο Ιράκ το 2003 έδωσε νέα πνοή στην παρακμάζουσα τότε τζιχαντιστική τρομοκρατική σκηνή, καθώς ένα νέο κύμα οργισμένων από την εισβολή εξτρεμιστών έκανε την εμφάνισή του. Επρόκειτο για άτομα που είχαν μεγαλώσει σε δυτικές χώρες, συνήθως  παιδιά μεταναστών, δικτυώνονταν μέσω φίλων στις δικές τους γειτονιές και συχνά μέσω ίντερνετ σε διεθνές επίπεδο. Δεν είχαν όμως τη δυνατότητα να φτάσουν στα στρατόπεδα εκπαίδευσης της Al Qaeda στο Αφγανιστάν. Αυτή η «ακέφαλος τζιχάντ» (leaderless jihad) όπως την αποκάλεσε ο Sageman , έκανε τον κύκλο της μέχρι το 2008-2010.
Το τέταρτο κύμα ξένων μαχητών έκανε την εμφάνισή του με την έναρξη του εμφυλίου στη Συρία το 2012, την ανάδυση των διαφόρων  τζιχαντιστικών οργανώσεων και την καθιέρωση του ISIS. Τα μέλη του δικτυώνονται μέσω τοπικών δικτύων στις χώρες διαμονής τους, μέσω της οικογένειας και των φίλων τους. Σε αντίθεση όμως με τους προηγούμενους, αυτοί έχουν τη δυνατότητα να φτάσουν στα πεδία των μαχών μέσω του δικτύου του ISIS, να πολεμήσουν, να εκπαιδευτούν και κάποιοι να επιστρέψουν, συνιστώντας απειλή για τη Δύση, όπως είδαμε να συμβαίνει με τα πρόσφατα τρομοκρατικά χτυπήματα στην Ευρώπη.
 

Το παράδειγμα του Βελγίου

Τον περασμένο Δεκέμβριο η Europol εκτιμούσε ότι 5.000 με 7.000 Ευρωπαίοι έχουν εκπαιδευτεί ως ξένοι μαχητές στη Συρία και το Ιράκ. Ο πρώτος Ευρωπαίος πολίτης που πολέμησε στη Συρία ήταν πιθανότατα ένας 28χρονος Γάλλος που εντάχθηκε στο Ελεύθερο Συριακό Στρατό τον Μάρτιο του 2012. Μέχρι το καλοκαίρι του ίδιου έτους, είχαν ακολουθήσει πολλοί Βέλγοι. Ο πρώτος που σκοτώθηκε ήταν ένας 23χρονος Κονγκολέζικης καταγωγής που είχε μεγαλώσει στο Laeken και ασπάστηκε το Ισλάμ στα 14. Η  Eurojust το 2013 έκανε λόγο για 70 Βέλγους νεαρούς που βρίσκονταν στη Συρία, οι περισσότεροι μέλη της ισλαμιστικής οργάνωσης Sharia4Belgium. Ακολούθησε πανικός με φόβους για επιθέσεις στην Ευρώπη από εκείνους που πιθανώς θα επέστρεφαν να εκφράζονται καθημερινά στα μίντια. Η επίθεση στο σατιρικό περιοδικό Charlie Hebdo ήταν μόνο η αρχή. Και ενώ το ISIS είχε πλέον καθιερωθεί ως η μήτρα αυτής της τρομοκρατίας, η βελγική κυβέρνηση έθετε σε εφαρμογή προγράμματα «από-ριζοσπαστικοποίησης» σε όλα τα επίπεδα, από το δημοτικό έως το περιφερειακό και το κεντρικό. Χωρίς συντονισμό και χωρίς αξιολόγηση του τι λειτουργεί και τι όχι, οι προσπάθειες αυτές σπάνια είχαν κάποιο αποτέλεσμα. Σήμερα υπολογίζεται ότι περισσότεροι από 400 Βέλγοι έχουν πολεμήσει στη Συρία και το Ιράκ, ενώ ακόμα 60 το επιχείρησαν χωρίς επιτυχία. Εξ αυτών, οι 130 έχουν επιστρέψει, και μόνο το 1/3 έχει συλληφθεί. Η ηλικία τους κυμαίνεται γύρω στα 20 με 24, έχουν χαμηλό μορφωτικό επίπεδο σε σχέση με τον εθνικό μέσο όρο και οι περισσότεροι ήταν γνωστοί στις Αρχές πριν ταξιδέψουν.  Μετά τις μεγάλες επιθέσεις στο Παρίσι και τις Βρυξέλλες και τις διασυνδέσεις που προκύπτουν μεταξύ των δραστών, καθίσταται πλέον παραπάνω από σαφές, ότι το Βέλγιο βρίσκεται αντιμέτωπο με μια τρομοκρατική απειλή. Ποια είναι όμως τα κίνητρα και ποιες οι συνθήκες ριζοσπαστικοποίησης αυτών των νεαρών;
 

Η «μαγιά» του τρομοκράτη

«Κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του και το να προσπαθούμε να τις ερμηνεύουμε δεν σημαίνει ότι τις δικαιολογούμε. Ωστόσο, η κατανόηση του πλαισίου μας βοηθά να λάβουμε τα κατάλληλα μέτρα προκειμένου να αποτρέψουμε μία επόμενη γενιά να γίνει ευάλωτη στις σειρήνες της εξτρεμιστικής πολίτικής βίας» τονίζει ο Rik Coolsaet. «Η διαδικασία μέσω της οποίας ένας άνθρωπος γίνεται τρομοκράτης έχει αποτελέσει αντικείμενο εις βάθους έρευνας για παραπάνω από μία δεκαετία» σημειώνει στη συνέχεια και προσθέτει ότι παρόλα αυτά, ακόμα και σήμερα στην Ευρώπη, ο όρος ριζοσπαστικοποίηση παραμένει αόριστος, περίπλοκος και αμφιλεγόμενος, χωρίς ανθεκτικό επιστημονικό υπόβαθρο. Είναι επί της ουσίας ένα «πολιτικό κατασκεύασμα» που έχει τις ρίζες του στους κύκλους της αστυνομίας και των ευρωπαϊκών μυστικών υπηρεσιών μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου στις ΗΠΑ. Γρήγορα συναρτήθηκε σχεδόν αποκλειστικά με θρησκευτικούς όρους, δίνοντας την ευκαιρία σε διαφόρους να εξισώσουν το Ισλάμ με την τρομοκρατία . «Πολλές συμπεριφορές χαρακτηρίστηκαν ως ενδείξεις ριζοσπαστικοποίησης, από τις γυναίκες που εμφανίζονται δημοσίως φορώντας jihab και τους άνδρες που φορούσαν παραδοσιακές ενδυμασίες έως τους ιεροκύρηκες και τους ίδιους τους τρομοκράτες. Όταν όμως βάζεις τόσο διαφορετικά πράγματα σε ένα κουτί με την ταμπέλα ‘ριζοσπαστικοποίηση’, η λέξη χάνει τη σημασία της … εκλαμβάνεται ως μια διαδικασία που έχει να κάνει αποκλειστικά με το τον μουσουλμανικό τρόπο ζωής». Κάπως έτσι, το Ισλάμ αναδείχθηκε ως η μόνη ή η κύρια αιτία της τρομοκρατίας. Σύμφωνα με τον Coolsaet ωστόσο, η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική.

Από τη συμμορία στη μαφία του ISIS

Όπως έχουν δείξει οι σχετικές μελέτες που πραγματοποιήθηκαν από το 2004 μέχρι σήμερα, η ριζοσπαστικοποίηση προκύπτει πρωτίστως ως μια διαδικασία κοινωνικοποίησης, όπου η δυναμική της ομάδας, οι συμπάθειες, οι φιλίες και η συγγένειες, παίζουν πολύ πιο κρίσιμο ρόλο από την όποια ιδεολογία. Φέρνοντας ως παράδειγμα τα προφίλ των Βέλγων ξένων μαχητών που πολέμησαν στο Ιράκ και τη Συρία, ο Coolsaet κάνει λόγο για άτομα με πολύ διαφορετικό κοινωνικό υπόβαθρο αλλά ένα κοινό συναίσθημα, αυτό του «μη μέλλοντος». Ο Coolsaet διακρίνει τη νεότερη γενιά των Βέλγων ξένων μαχητών σε δύο υποομάδες. Οι μεν είναι μέλη τοπικών συμμοριών που από τις κλοπές, τα ναρκωτικά και άλλες μορφές εγκληματικότητας περνούν στη μεγάλη μαφία του ISIS, η οποία -καμουφλαρισμένη με τον μανδύα της τζιχάντ- τους καθιστά από εγκληματίες χωρίς μέλλον σε μουτζαχεντίν με έναν σκοπό. Οι δε είναι νεαροί χωρίς πρότερη εγκληματική δραστηριότητα, συνήθως άτομα μοναχικά, με προβληματικές φιλικές και οικογενειακές σχέσεις, που συχνά αναφέρονται στην απουσία προοπτικής, στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην καθημερινή τους ζωή, και σε συναισθήματα αποκλεισμού… Άτομα που θεωρούν πως δεν έχουν καμία θέση στην κοινωνία και παίρνουν την απόφαση να φύγουν ξαφνικά σε αναζήτηση ενός σκοπού. Αυτές οι δύο υποομάδες, σημειώνει ο Coolsaet, συνιστούν μια νεανική υποκουλτούρα όπου ευδοκιμεί η ρητορική του ISIS. Διότι πιστεύουν ότι δεν έχουν τίποτα να χάσουν πηγαίνοντας στη Συρία.

Προσωπικά κίνητρα

Παράλληλα, ο Coolsaet σημειώνει ότι ο δρόμος προς την τρομοκρατία δεν μπορεί να ερμηνευτεί μόνο με βάση τις κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες. Παρόλο που στο Βέλγιο η πλειοψηφία προέρχεται από περιθωριοποιημένα ή υποβαθμισμένα κοινωνικά στρώματα, σε άλλες χώρες υπάρχουν περιπτώσεις ξένων μαχητών με πολύ ικανοποιητικό κοινωνικό-οικονομικό υπόβαθρο. Τονίζει μία πληθώρα από προσωπικά κίνητρα και επισημαίνει πως στις περισσότερες περιπτώσεις, για τη ριζοσπαστικοποίηση αυτών των ατόμων, η θρησκεία δεν έχει ουσιώδη σημασία. «Ακόμα και η Europol έχει αρχίζει να αναγνωρίζει την φθίνουσα σημασία της θρησκείας στο ζήτημα των ξένων μαχητών», τονίζει, προσθέτοντας πως πλέον η γνώση του Ισλάμ για τους περισσότερους είναι επιφανειακή και περιορίζεται σε ιερά σλόγκαν. «Θέλουν να ερμηνεύουν το Κοράνι όπως τους βολεύει αντί να το μελετήσουν για δεκαετίες» προκειμένου «οι πράξεις τους να λάβουν μία νομιμοποίηση, τουλάχιστον στα δικά τους μάτια».
Στο ίδιο μήκος κύματος, ο Alain Grignard, μέλος της αντιτρομοκρατικής μονάδας στην Αστυνομία των Βρυξελλών με εικοσαετή εμπειρία στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας,  σημείωνε τον περασμένο Αύγουστο: «Παλιότερα είχαμε περισσότερο να κάνουμε με ακραίους ισλαμιστές – άτομα που ριζοσπαστικοποιήθηκαν και ασπάστηκαν τη βία μέσω μιας ακραίας εξτρεμιστικής ερμηνείας του Ισλάμ. Πλέον όμως, θα περιέγραφα καλύτερα τα άτομα που αντιμετωπίζουμε ως ‘ισλαμοποιημένα ακραία στοιχεία’».
Για «ισλαμοποίηση του ριζοσπαστισμού» παρά για «ριζοσπαστικοποίηση του Ισλάμ» κάνει λόγο και ο Γάλλος ακαδημαϊκός Olivier Roy, ενώ ο Marc Trividic, Γάλλος δικαστής που ειδικεύεται σε υποθέσεις τρομοκρατίας, εκφράζει την άποψη ότι ο τζιχαντισμός έχει γίνει… μόδα. «Το 90% όσων φεύγουν, το κάνουν για προσωπικούς λόγους. Για την περιπέτεια ή την εκδίκηση επειδή δεν ταιριάζουν στην κοινωνία… μόνο το 10% φεύγει λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων… Η θρησκεία δεν είναι η ‘μηχανή’ αυτού του κινήματος και αυτό ακριβώς είναι η δύναμή του».

Η γενιά των selfie

Ακόμα ένα στοιχείο που διακρίνει το νεότερο κύμα ξένων μαχητών, είναι ο ναρκισσισμός και η εξωστρέφεια που απουσίαζε πλήρως από τους προηγούμενους. Όταν βρεθούν στη Συρία ή το Ιράκ, καλλιεργούν την εικόνα που θέλουν να προβάλουν με selfie και διάφορα post στα social media. «Ακόμα και από αυτή την άποψη, η συμπεριφορά τους δεν είναι αυτή ενός θρησκευόμενου φονταμενταλιστή, αλλά ενός νεαρού γαλουχημένου με τις αρχές της γενιάς των selfie στην οποία ανήκουν», τονίζει ο Coolsaet.
Όλα τα παραπάνω βεβαίως, δυσχεραίνουν ακόμα περισσότερο το έργο των Αρχών. Η ολλανδική Υπηρεσία Πληροφοριών και Ασφαλείας (AIVD), στη έκθεση «Η Μεταμόρφωση του Τζιχαντισμού», κάνει λόγο για ένα πλήθος με πολλά αυτόνομα και ανεξάρτητα στοιχεία που παρόλα αυτά, συλλογικά διατηρούν μία συνοχή και μία κατεύθυνση: «Απουσία ισχυρής ιεραρχίας και ηγετικής δομής, η βασική κινητήριος δύναμη αυτού του κινήματος είναι η οριζόντια επιρροή μεταξύ φίλων, συγγενών, γειτόνων και άλλων ομοϊδεατών, τόσο online όσο και offline». Υπό αυτό το πρίσμα η AIVD συγκρίνει το φαινόμενο με άλλα σύγχρονα μαζικά κοινωνικά φαινόμενα που μέσα από την έκταση που λαμβάνουν online καταφέρνουν να προκαλέσουν μια άμεση κινητοποίηση και να έχουν αποτελέσματα στον offline κόσμο.
 

Πώς μπορεί λοιπόν να αναχαιτιστεί το 4ο κύμα των ξένων μαχητών αλλά και να αποτραπεί ένα επόμενο;

«Θα τελειώσει για τους ίδιους λόγους που τελείωσαν και τα προηγούμενα. Το πόσο γρήγορα όμως αυτό θα συμβεί, θα εξαρτηθεί και από τα συλλογικά μέτρα που θα λάβουμε για να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο και να προστατεύουμε τις επόμενες γενιές» σημειώνει ο Rik Coolsaet και αναπτύσσει την πρότασή του σε πέντε άξονες:
1. Να θέσουμε τον διάλογο σε ένα νέο πλαίσιο. Αν δεν κατανοήσουμε την πληθώρα προσωπικών κινήτρων που πηγάζει από την υποκουλτούρα του «μη μέλλοντος» η πρόληψη θα αποτύχει.
2. Να εστιάσουμε σε προσωποποιημένες μεθόδους, όπου κάθε άτομο θα αντιμετωπίζεται ξεχωριστά και όχι ως μέλος μιας εχθρικής ομάδας, με στόχο την επανασύνδεσή του με την τοπική κοινωνία και την δημιουργία μιας προοπτικής.
3. Να διαχωρίσουμε τη συζήτηση για το Ισλάμ στην Ευρώπη από τις πρωτοβουλίες για από-ριζοσπαστικοποίηση. Όποιος θέλει να λάβει μέρος σε αυτή τη συζήτηση, πρέπει πρωτίστως να κατανοήσει το σοκ που μπορεί να νιώθουν οι οικογένειες Μουσουλμάνων που ζουν στις κοινότητές μας, μέσα σε αυτό το πολωμένο κλίμα. Ένα κλίμα που ενισχύει την αίσθηση πώς όσο κι αν προσπαθήσουν, ποτέ δεν θα γίνουν πλήρως αποδεκτοί στις δυτικές κοινωνίες.
4. Να επενδύσουμε στις υπηρεσίες πληροφοριών και την μεταξύ τους συνεργασία. Οι περισσότεροι δράστες των πρόσφατων τρομοκρατικών επιθέσεων ήταν ήδη γνωστοί στις αρχές.
5. Να μην τρομοκρατούμαστε από τους τρομοκράτες και να μένουμε ενωμένοι.
Έντεκα χρόνια πριν, μετά τις βομβιστικές επιθέσεις στο Λονδίνο το 2005 που κόστισαν τη ζωή σε 52 πολίτες και τραυμάτισαν 700, ο δήμαρχος Ken Livingstone απηύθυνε ένα απλό και ενωτικό μήνυμα που σήμερα μοιάζει πιο επίκαιρο από ποτέ:

«Αυτή δεν ήταν μια επίθεση στους ισχυρούς. Δεν στόχευε προέδρους ή πρωθυπουργούς. Στόχευε καθημερινούς εργαζόμενους Λονδρέζους, λευκούς και μαύρους, Χριστιανούς και Μουσουλμάνους, Ινδούς και Εβραίους, νέους και γέρους. Ήταν μια τυφλή απόπειρα σφαγής, ανεξάρτητη από παράγοντες όπως η ηλικία, η θρησκεία, η τάξη ή οτιδήποτε άλλο.  Αυτό δεν είναι ιδεολογία, δεν είναι διεστραμμένη πίστη, είναι μια τυφλή απόπειρα μαζικής δολοφονίας και ξέρουμε ποιος είναι ο στόχος της. Θέλουν να διχάσουν τους Λονδρέζους. Θέλουν να στρέψουν τον έναν εναντίον του άλλου… Όμως οι Λονδρέζοι δεν θα διχαστούν από αυτή τη δειλή επίθεση. Θα μείνουν μαζί, αλληλέγγυοι στο πλευρό εκείνων που τραυματίστηκαν και στο πλευρό εκείνων που  συνεθλίβησαν και γι’ αυτό είμαι περήφανος που είμαι δήμαρχος αυτής της πόλης».

Από την Al Qaeda του 2005 στο ISIS του σήμερα τα πράγματα φαίνεται να βαδίζουν μόνο προς το χειρότερο. Κι όσο οι συνθήκες που συνετέλεσαν στη δημιουργία και την εξάπλωσή του «Ισλαμικού Κράτους» σε Ιράκ και Συρία παραμένουν, είναι αμφίβολο το κατά πόσο ο δυτικός συνασπισμός θα επιτύχει την εξόντωσή του με στρατιωτικά μέσα. Εν τω μεταξύ, και όσο χάνει εδάφη, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε την πιθανότητα να συνεχίσει να χτυπά τυφλά στα δικά μας εδάφη, χρησιμοποιώντας τους δικούς μας Ευρωπαίους πολίτες, που ίσως να μην είχαν ριζοσπαστικοποιηθεί σε ένα διαφορετικό περιβάλλον. Το σίγουρο είναι ότι υποκύπτοντας στην προκατάληψη και την ξενοφοβία, διευκολύνουμε το έργο των τρομοκρατών και μόνο.

Τρίτη 29 Μαρτίου 2016

Το φαινόμενο της βλακοκρατίας

Ένα κα-τα-πλη-κτι-κό κείμενο, που πρέπει να διαβαστεί και να προωθηθεί, μήπως ξυπνήσουμε και "ξεβλακωθούμε". Παρά το σκίτσο του Αρκά, πιστεύω ότι υπάρχουν ακόμη περιθώρια.
ΔΕΕ
Προσπάθεια ερμηνείας του φαινομένου 
της βλακοκρατίας


«Η βλακεία είναι ανίκητη» - αγνώστου

Προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει στον λαό μας. Μοιάζει να βρίσκεται σε βαρύ κώμα εξαιτίας απανωτών επεισοδίων βλακείας. Υπάρχουν απειροελάχιστες ελπίδες να ανακάμψει. Η επιστήμη έχει σηκώσει τα χέρια. Πρόκειται δε περί άκρως μεταδοτικής ασθένειας. «Ενός βλακός προκείμενου, μύριοι έπονται», έλεγε ο Ευάγγελος Λεμπέσης στο επίκαιρο πόνημά του «Η τεραστία κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω» (1941). Εκεί γίνεται λόγος περί «αυτομάτου συρροής βλακών» ...οι οποίοι «περιέρχονται συν τω χρόνω εις πλήρη βλακοκρατίαν». Για την συρροή αυτή των βλακών σήμερα και για να είναι αποτελεσματική η δράση της «βλακικής αγέλης», που περιγράφει ο συγγραφέας, δεν απαιτείται κάποια «πάσης φύσεως» οργάνωση ή φορέας, όπως στην εποχή του. Υπάρχει η τηλεόραση, αυτός ο κοινός τόπος συνάντησης εκατομμυρίων αγελοποιημένων τηλε-θεατών, απείρως χρησιμότερη από κάθε ορατή κλειστή οργάνωση. 

Τηλευαγγελίστρια εν ώρα κατήχησης του ποιμνίου 
σε στιγμή έξαρσης ανθρωπισμού

Τρεις από τις μεθόδους της κοινωνικής μηχανικής, της προσπάθειας δηλαδή χειραγώγησης της σκέψης και της στάσης των πολιτών, είναι: 
1) η τεχνική της συναισθηματικής χειραγώγησης (συναίσθημα και όχι λογική), 
2) η τεχνική της δημιουργίας «προβλημάτων» και «κρίσεων» (που απαιτούν «έκτακτα μέτρα» - βλ. «οικονομική κρίση») και 
3) η τεχνική της ενοχοποίησης, (όπου πάντα «φταίμε» εμείς).

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι άλλος καλύτερος φορέας άσκησης αυτών των μεθόδων παρεκτός της τηλεόρασης, δεν υπάρχει.


Σε λίγο θα εορτάσουμε την 25η Μαρτίου, την επέτειο της Εθνεγερσίας. Ειλικρινά, δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα μας επιτρέπουν να εορτάζουμε τέτοιες εορτές. Εχθές κοιτούσα ένα μνημείο προς τιμήν του Νικηταρά του Τουρκοφάγου σε μια μικρή πλατεία, με τον κόσμο να πηγαινοέρχεται. Δεν ξέρω πόσο θα επιζήσει ακόμα. Το λέω σοβαρά. Υπάρχει ανάγλυφη η μορφή του ήρωα του ‘21 που σφάζει έναν έντρομο έφιππο Τούρκο, μπήγοντάς του το μαχαίρι στα πλευρά. Όταν σε λίγα χρόνια, αυτοί που πηγαινοέρχονται σε αυτή την πλατεία θα είναι μουσουλμάνοι στην πλειοψηφία, όταν θα υπάρχει ένα δημοτικό συμβούλιο που θα είναι τίγκα στην «διαφορετικότητα», δηλαδή θα αποτελείται κατά το ήμισυ από αλλοδαπούς κυρίως μουσουλμάνους, όταν ο δήμαρχος ίσως είναι μουσουλμάνος ή τέλος πάντων αλλοδαπός, όταν στην πόλη θα υπάρχει τζαμί ή τζαμιά, πιστεύετε ότι ένα τέτοιο σύμβολο «μίσους» θα έχει τύχη; 
"Ξενοφοβικά" σύμβολα μια άλλης εποχής

Ο Τσίπρας πήγε στην μάνα Σμύρνη και είπε μπροστά στους τουρκαλάδες ότι αποτελεί σύμβολο «αδελφοσύνης» και δώστου αγάπες και λουλούδια. Έχει σκεφθεί ποτέ κανένας Εβραίος να πάει στο Νταχάου και να πει ότι αυτός ο χώρος αποτελεί σύμβολο αδελφοσύνης των δύο λαών; 
Και προσέξτε, η Γερμανία σήμερα είναι όντως φιλο-ισραηλινή χώρα!

Προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει με τους Έλληνες σήμερα. Έχουν σχέση με εκείνους που μας κοιτούν ως αγάλματα αγέρωχοι και συνάμα λυπημένοι; Έχουμε σχέση με εκείνους τους Έλληνες; Μας αξίζουν αυτά τα μνημεία; Λαός που ξεχνά την ιστορία του είναι αναγκασμένος να την ξαναζήσει. Μας λένε συνεχώς για τους ναζί και την χούντα «για να μην ξεχάσουμε». Για τους Οθωμανούς γιατί δεν μας λένε; Εκείνα συμφέρει να τα ξεχάσουμε; Γιατί τελικά, αυτό που τους νοιάζει δεν είναι να μην «ξεχάσουμε», αλλά να είμαστε βλάκες και να μας κάνουν ό, τι θέλουν. Και είμαστε βλάκες. Δεν εξηγείται διαφορετικά.

Ακούς τους σημερινούς Έλληνες να λένε ότι δεν εμπιστεύονται λέει τα κόμματα. Κι όμως στα ίδια κόμματα ή στους κλώνους τους θα καταλήξουν. Τους ακούς να λένε ότι δεν εμπιστεύονται την τηλεόραση και τους δημοσιογράφους. Και όμως από αυτούς παίρνουν γραμμή. Εδώ είναι η αποθέωση της βλακείας. Μία φάμπρικα δημιουργίας «συναισθημάτων ανθρωπισμού», μία απίστευτη μηχανή προπαγάνδας που όμοιά της θα ζήλευε ένα σταλινικό καθεστώς, ένα καλοδουλεμένο mind control, τα λεγόμενα «δελτία ειδήσεων», αλλά και κάθε εκπομπή και διαφήμιση έχουν καταστήσει τους Έλληνες (για μια ακόμη φορά) τα τέλεια πειραματόζωα, πραγματικά σκυλιά του Παβλόφ. «Δράματα» σε high definition, τεχνητά ερεθίσματα που οδηγούν σε ενστικτώδη ξεσπάσματα «ανθρωπισμού», τα οποία γνωρίζουν την επιβράβευση από κολοσσούς στον τομέα του «ανθρωπισμού», όπως σταρ του Χόλυγουντ, μεγαλοεπενδυτές, μεγιστάνες του καπιταλισμού και κομισάριους των Βρυξελλών.

Προσπαθώ να καταλάβω τι φταίει. Δεν τα έχω καταφέρει. Υπάρχει διάχυτη μια διάθεση αυτοκτονική. Να φταίει η προπαγάνδα της τιβί μόνο; Μα, οι ίδιοι Έλληνες ήταν αυτοί που πρόσφατα έδειξαν ότι δεν ενέδωσαν στην αισχρή προπαγάνδα του «ΝΑΙ» των καναλιών, προς έκπληξη όλων. Δεν ήταν τα ίδια κανάλια; Δεν ήταν οι ίδιες φάτσες; Που λειτουργούσαν ως φερέφωνα κάποιων; Δεν ήταν η ίδια συναισθηματικά φορτισμένη συνθηματολογία; Τότε θυμάμαι, ξύπνησαν και κάποιοι αριστεροί και νεο-αριστεροί που «απηύδησαν» με τα δελτία των 8 και μιλούσαν για προπαγάνδα (ξέρω πολλές περιπτώσεις). Παρουσίαζαν μάλιστα την Τρέμη ως …Γκαίμπελς! Τώρα τι έγινε; Οι ίδιοι δεν είναι; Έγιναν «καλοί» τώρα; Έγιναν «έγκυροι»; «Αντικειμενικοί»; Ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, μήτε τη γνώμη άλλαξε μήτε την κεφαλή του, έλεγε ο λαός μας. Αλλά ο σημερινός λαός φαίνεται έχει πάρει κάποιο χαπάκι. Θέλει να ζει στο Matrix του. Γιατί όμως;


Εικαστική δημιουργία φιλο-συριζαίικου σάιτ τον καιρό του δημοψηφίσματος. 
Τώρα ο "Γκαίμπελς" έγινε "Μητέρα Τερέζα"

Στην Αμερική το έχουν βρει το χάπι. Λέγεται “White Guilt”. Και το δίνουν σε κάθε Λευκό άμα τη γεννήσει του. Του λένε ότι πρέπει να ντρέπεται που είναι Λευκός. Ότι όλοι μπορούν να είναι περήφανοι για την φυλή τους, εκτός από αυτόν. Ότι έχει μονίμως το ‘white privilege’ και δεν δικαιούται να μιλάει. Δεν ξέρει τι πάει να πει φτώχεια και δεν ξέρει τι πάει να πει ρατσισμός, οπότε το μόνο που δικαιούται να κάνει είναι να βγάζει τον σκασμό. Και να τρώει καρπαζιές. Ακόμα και αν τον βρίζουν και τον μισούν για το χρώμα του δέρματός του, δεν είναι επειδή οι άλλοι είναι ρατσιστές, αλλά φταίει αυτός επειδή είναι Λευκός (εδώ πράγματι ισχύει το γνωστό ανέκδοτο). Εάν οι μαύροι εγκληματούν και τον σκοτώνουν δεν φταίνε αυτοί, αλλά η δουλεία, πριν από 200 χρόνια. Κάτι παρόμοιο λένε στους δυτικοευρωπαίους. Φταίει η αποικιοκρατία. Φταίνε οι κακοί πρόγονοι και οι πρόγονοι των προγόνων και ακόμα και χίλιες γενιές να περάσουν δεν θα δικαιούνται να μιλάνε. Πρέπει να κάθονται και να τους ληστεύουν και να τους βιάζουν τις γυναίκες και τις κόρες. Τίποτα δεν είναι πιο επίβουλο από την ιδέα ενός συλλογικού σφάλματος που θα περνάει από γενιά σε γενιά κηλιδώνοντας για πάντα έναν λαό, γράφει ο Πασκάλ Μπρύκνερ. Στους Γερμανούς έχουν κάπως πιο κοντινούς κακούς προγόνους και για αυτό η δόση της ενοχής είναι ισχυρότερη. Φυσικά, η «ενοχή» ως μέθοδος ραφής χειλέων συναντάται μόνο σε ανήκοντες στην Λευκή φυλή. Ουδείς άραβας ή εβραίος θα νιώσει ενοχή για το δουλεμπόριο, κανείς δεν θα αποδώσει ιμπεριαλιστικές πρακτικές στους ιάπωνες ή σε φυλές ινδιάνων και κανείς δεν θα μιλήσει για τους προερχόμενους εξ Ασίας νέους οικονομικούς αποικιοκράτες «επενδυτές». 
 
Αυτή θέση ανήκει σε σένα Λευκέ, στα παιδιά σου 
και στα παιδιά των παιδιών σου

Αλλά εμείς; Δεν είχαμε τέτοιο ιστορικό παρελθόν. Κι όμως ελάχιστα διαχωριζόμαστε από το βαρύ ενοχικό / ψυχαναγκαστικό κομμάτι αυτής της επιχείρησης που διεξάγεται σε όλη την Ευρώπη. Εδώ θα πιπιλίσουν το μυαλό με το «ήμασταν κι εμείς πρόσφυγες», «να θυμηθούμε τους παππούδες μας» κλπ, ενώ κάποιοι βλέποντας ένα γόνιμο έδαφος συναισθηματικού παροξυσμού θα πετάξουν και το πιο πιασάρικο «εμείς φταίμε για τους πρόσφυγες». Δεν φταίνε οι μεγάλοι του κόσμου τούτου, «οι-φονιάδες-των-λαών-αμερικάνοι», οι υπερασπιστές των «δικαιωμάτων» που κάποτε ισοπέδωσαν την Σερβία και τώρα κοιτάνε απαθείς τους μακελάρηδες του Αλλάχ να ζωντανεύουν σκηνές από τα πιο αποκρουστικά θρίλερ ή και τους βοηθάνε ακόμα, ή η ληστρική Ε.Ε. «της αλληλεγγύης». Όχι δεν φταίνε αυτοί, εμείς φταίμε. Δεν φταίνε οι Τούρκοι που έχουν βγάλει τρελά λεφτά από την επιχείρηση «πρόσφυγες», και έχουν καταφέρει (με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια), να έχουν διασπείρει παντού στρατεύσιμους έτοιμους να πολεμήσουν υπό την ημισέληνο μόλις δοθεί το σινιάλο, όχι εμείς φταίμε. Δεν φταίνε οι διπλανές (πλούσιες!) μουσουλμανικές χώρες που δεν θέλουν πρόσφυγες, εμείς φταίμε. Δεν φταίνε και οι ίδιοι στο κάτω-κάτω, που θα μπορούσαν (έστω κάποιοι από αυτούς, οι πιο νέοι να πάρει!) να κάτσουν να αγωνιστούν για μια καλύτερη πατρίδα. Όχι εμείς φταίμε. Πάντα εμείς θα φταίμε. Το είπε και ο Ιερώνυμος: «Εμείς φταίμε», είπε. «Εμείς οι ίδιοι, τους εξαναγκάσαμε να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους». Εγώ πάντως ομολογώ ότι δεν εξανάγκασα κανέναν. Πως με φορτώνεις με τέτοια ευθύνη σεβασμιότατε; Εκτός εάν διαγράφουμε την «συλλογική ευθύνη» για κάποιους (περιούσιους) και την ρίχνουμε στις πλάτες κάποιων άλλων (μη περιούσιων).


Με έχει απασχολήσει το θέμα. Τελικά, μήπως φταίει ο Χριστιανισμός, όπως ισχυρίζονται μερικοί (που ευκαιρία ψάχνουν); Γιατί οι Εβραίοι που πέρασαν και τόσα πολλά δεινά και ήταν οι πρόγονοί τους μετανάστες (γνωστός ο όρος ‘περιπλανώμενοι Ιουδαίοι’), δεν συγκινούνται από το «δράμα των προσφύγων», δεν κυκλοφορούν με πλακάτ “Refugees welcome”, αλλά ορθώνουν τείχη και δεν συνωστίζονται στα κανάλια για το ποιος θα γίνει πρωταθλητής «ανθρωπισμού» και διάσημος για δεκαπέντε, όχι λεπτά, αλλά δευτερόλεπτα; Οι Εβραίοι έχουν θρησκεία τον Ιουδαϊσμό, και αν και πολλοί δηλώνουν άθεοι ή κοσμικοί, δεν έχουν μεγαλώσει με τις διδαχές του «Καλού Σαμαρείτη» και του «ο Χριστός ήταν πρόσφυγας» και «ξένος ήμην και με εφιλοξενήσατε» κλπ. 
Να φταίει αυτό; Μήπως για τον ίδιο λόγο και οι μουσουλμανικές χώρες, όπου οι κάτοικοι έχουν μεγαλώσει με το κοράνι, δεν δείχνουν την ίδια ψύχωση με τον «ανθρωπισμό»; Αλλά και οι δικοί μας εδώ μουσουλμάνοι δεν είδα να συναγωνίζονται στην «αλληλεγγύη» και να σπρώχνονται οι μουφτήδες τους και οι ιμάμηδές τους ποιος θα αγκαλιάσει ένα προσφυγόπουλο on camera. Αλλά μήπως για τον ίδιο λόγο ακόμα και οι δυτικοποιημένοι Γιαπωνέζοι (που δεν είναι χριστιανοί) και αυτοί δεν θέλουν πρόσφυγες; Τελικά αυτό φταίει;

Όμως σκέφτομαι ότι σήμερα οι περισσότεροι στην δυτική Ευρώπη έχουν εγκαταλείψει τις εκκλησίες τους. Ο χριστιανισμός δεν έχει απήχηση στον δυτικό άνθρωπο. Μάλιστα έχει τεθεί και επισήμως εκτός «Ενωμένης Ευρώπης». Πώς είναι δυνατόν να επηρεάζει τους δυτικούς εκκοσμικευμένους μαζανθρώπους; Εξάλλου και άλλοι στην Ευρώπη είναι χριστιανοί, αλλά αλλιώς συμπεριφέρονται. Και μιλάω για τους ανθρώπους που ζουν στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Πολωνία, Ουγγαρία, Σλοβακία, Ρουμανία, Βουλγαρία, ακόμα και Αλβανία δεν φαίνεται να λαμβάνουν το συγκεκριμένο θαυματουργικό χαπάκι «ανθρωπισμού». Ζούνε σε έναν άλλον κόσμο, εντελώς διαφορετικό από τον δικό μας. Οπότε δεν μπορεί στους αθεϊστές και εκκοσμικευμένους χριστιανούς της Δύσης να έχουν απήχηση οι χριστιανικές διδαχές περί «ευθύνης», «ενοχής» και «ανθρωπισμού» και στους (πιο πιστούς) χριστιανούς της Ανατολής να μην έχουν.


Είναι και κάτι άλλο. Ολόκληρη η ιστορία της Ευρώπης τα τελευταία 2000 χρόνια είναι συνώνυμη με τον χριστιανισμό. Αυτό δεν έκανε τους ευρωπαίους παθητικούς στην εισβολή αλλοφύλων, ούτε λέγανε βλακείες για κατάργηση συνόρων, ούτε έβλεπαν την θρησκεία τους ως συνώνυμο της απάθειας, της «συναδέλφωσης των λαών» και της ηλιθιότητας. Διεξήγαγαν αιματηρούς πολέμους με αλλόθρησκους και αλλόφυλους κάτω από την σημαία του Σταυρού. Έβγαλαν ήρωες και παλικάρια που δεν ένιωθαν ότι η πίστη τους στον Χριστό αποτελεί «κώλυμα» στο να σηκώσουν την σπάθα κατά των εισβολέων. Η δική μας ιστορία είναι γεμάτη από τέτοιες μορφές. (Αλλά ακόμα και αν δεν τους θεωρείς «εισβολείς» με την συνήθη έννοια, δεν μπορεί να το ρίχνεις στις ατέρμονες αγαπολογίες και να μην κρούεις τον κώδωνα του κινδύνου για την αλλοίωση ή ακόμη και εξαφάνιση του γηγενούς χριστιανικού πληθυσμού και τον κίνδυνο εκτεταμένων εγχώριων συρράξεων, όπως έκανε επισήμως η Ορθόδοξη Εκκλησία της Βουλγαρίας – που τους είπε και «εισβολείς»!).

Δεν πιστεύω λοιπόν ότι αυτό που φταίει είναι ο Χριστιανισμός. Κάτι άλλο φταίει.

Το πρόβλημα είναι πιστεύω, βαθύτερο. Είναι ψυχολογικό. Κάποιος έχει εισχωρήσει στην ψυχή του δυτικού ανθρώπου και την έχει αλλοιώσει ή την έχει διαμορφώσει κατά το δοκούν. Έχει επέλθει εσωτερική διάβρωση. Και αυτό το έργο δεν έχει γίνει τα τελευταία χρόνια, ούτε βέβαια προέκυψε εξ αιτίας του «προσφυγικού». Ούτε αποτελεί έργο αποκλειστικά της τηλεόρασης. Το έργο της ανομίας ενεργείται εδώ και χρόνια. Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Βερμόντ, Robert S. Griffin, έγραψε ότι ο σύγχρονος δυτικός κόσμος έχει κατασκευαστεί έτσι ώστε οι γηγενείς που συμμετέχουν στην αυτοκαταστροφή τους να ανταμείβονται και όσοι δεν συμφωνούν να τιμωρούνται. Το ότι οι ανατολικοευρωπαίοι ακόμη δείχνουν να αντιστέκονται και να «χαλάνε την σούπα» κάτι δείχνει. Το ότι έχουν ισχυρά αντανακλαστικά και επιθυμία να υπερασπιστούν την παράδοσή τους, την ιστορία τους, την θρησκεία τους και την κουλτούρα τους κάτι δείχνει. Δείχνει ότι αποκλειστικά υπεύθυνη δεν είναι η χριστιανική διδασκαλία. Αλλά η μαρξιστική. Την οποία οι ανατολικοί την βίωσαν στο πετσί τους. Οι δυτικοί όμως, έδωσαν χώρο στον μαρξισμό να εισχωρήσει παντού. Στην πολιτική, στην εκπαίδευση, στην τέχνη, στην ειδησεογραφία, στην εκκλησία, στην δημόσια κουβέντα, παντού. Εισερχόμενος ο μαρξισμός βρήκε πρόσφορο έδαφος. Μια Ευρώπη που είχε αρχίσει να ντρέπεται για τον εαυτό της και που είχε αρχίσει να ξεθεμελιώνει τα πάντα. Που αφέθηκε σε μια αυτομαστίγωση και μία καταστροφική αγαλλίαση. Και εκείνος (ο μαρξισμός) άλλο που δεν ήθελε. 
«Θα καταστρέψουμε αυτόν τον πολιτισμό που τόσο αγαπάτε.. Δυτικέ κόσμε είσαι καταδικασμένος σε θάνατο… Εβραίοι βγείτε από τα γκέτο. Κουνήσου Ινδία κι εσύ μεγάλε Βράχμα... Κι εσύ χώρα της Αιγύπτου. Και οι έμποροι των ναρκωτικών ας πέσουν πάνω στις τρομοκρατημένες χώρες μας. Είμαστε αυτοί που θα βοηθάνε πάντα τον εχθρό», παραληρούσε ο Γάλλος κομουνιστής ποιητής Λουί Αραγκόν

Όποιος έχει ασχοληθεί με την Σχολή της Φραγκφούρτης και τον ‘πολιτιστικό μαρξισμό’ θα καταλάβει. Οι υπόλοιποι θα συνεχίσουν να μιλάνε για «αριστερά» και «δεξιά» κόμματα, και θα ζητούν γκρινιάζοντας "λύσεις" από το κράτος και τους "ισχυρούς".


Και κάτι τελευταίο.

Αυτή η Ευρώπη δεν έγινε ξαφνικά «καλή» και «ανθρωπιστική». Δεν έγινε ο καθένας που δεν μιλάει με τον διπλανό του, που σκοτώνεται για μια θέση στο πάρκινγκ, που έκανε θρησκεία τον ευδαιμονισμό και πουλάει την ψυχή του στον διάβολο για έναν high tech παράδεισο, ξαφνικά «καλός», επειδή συγκινείται με το «δράμα των προσφύγων». Η Ευρώπη που έδιωξε τον Χριστό, διέλυσε την οικογένεια, σκότωσε το αγέννητο, χλεύασε τον άγιο, έθαψε τον ήρωα, απαγόρευσε την τιμή στους προγόνους, σώριασε κάθε πυλώνα της κοινωνίας, έλιωσε κάθε αξία στο βωμό της θρησκείας των «δικαιωμάτων», δεν έγινε ξαφνικά ηθική και καλή. Βρήκε όμως ένα υποκατάστατο. Βρήκε ένα παραισθησιογόνο, ένα χαπάκι να πείθει τον εαυτό της ότι «είμαι καλά». Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να πείσει τον εαυτό του ότι είναι «καλό άτομο». Και αφού αυτή η Ευρώπη για καιρό εθιζόταν στο τριπάκι του «προοδευτισμού», τώρα βρήκε μια νέα «ουσία» που την «ανεβάζει» ακόμα πιο πολύ. Σε αυτή την παραπαίουσα Ευρώπη έχει βρεθεί και ο Έλληνας. Κακά τα ψέματα. Εάν δεν ανήκαμε εις την Δύσιν θα είχαμε άλλα αντανακλαστικά. Τα οποία δεν έχουμε.

Συμπέρασμα: Έχω καταλήξει ότι τρία τινά συμβαίνουν: 

1) Είτε είμαστε σε ένα σπιράλ αυτοκαταστροφής λόγω ‘παραισθησιογόνων ουσιών’, 
2) είτε έχουμε προ πολλού αλωθεί από τον μαρξισμό, 
3) είτε βαδίζουμε προς το κενό λόγω βλακείας.

Το ποιο από τα τρία προηγήθηκε και το ποιο πυροδότησε το άλλο δεν έχει μεγάλη σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι είμαστε στο τελικό στάδιο. Αυτό της βλακείας. Η οποία όπως είπαμε είναι ανίκητη. 


ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ



Κυριακή 27 Μαρτίου 2016

Stephen G. Miller: Συνέντευξη-καταπέλτης για τις πλαστογραφίες των Σκοπιανών


Μια εκπληκτική συνέντευξη του σημαντικού και διεθνούς φήμης αρχαιολόγου Στέφανου Μίλλερ, Καθηγητή Κλασσικής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Berkeley για τις λαθροχειρίες των Σκοπιανών με τίτλο: Η ΦΥΡΟΜ εξασκεί/εφαρμόζει Εικονική Ιστορία - Η Μακεδονία ήταν και είναι ελληνική! Θα παρακαλούσα τους αναγνώστες το κείμενο αυτό να αποσταλεί/κοινοποιηθεί σε φίλους και γνωστούς τους στο εξωτερικό, ώστε να κάνουμε αυτό που αποφεύγει να κάνει το φοβικό ΥΠ. Εξωτερικών του ελλαδικού "κράτους".
ΔΕΕ

Stephen Miller: FYROM Is Practicing 
Virtual History; Macedonia Was and Is Greek

 

In 1992, following the division of Yugoslavia into five states, southern Serbia (FYROM) adopted the name Macedonia, claiming that its people are descendants of ancient Macedonia. But the claim did not stop there. It extended much further into the realm of historical distortion by delinking ancient Macedonia from ancient Greece and portraying Macedonians as Slavs, even if the latter appear much later on the scene (as one other group among “barbarians”) and are first mentioned as an ethnic group by Byzantine authors.
Naturally, Greece has objected to the use of the name Macedonia by its northern neighbor, and the issue remains unresolved although the rest of the world (including some high-minded Greek leftists!) seems to be using freely the term Macedonia instead of FYROM.
Nonetheless, history and scholarship is clearly on the side of Greece, as Professor Stephen Miller from the University of California and one of the world’s leading archaeology scholars reminds us in a recent exchange over the contentious issue of the use of the name Macedonia by a nation whose people are Slavic.
Interview with Greek Reporter’s C.J. Polychroniou:
The northern province of Greece has been called Macedonia for about 3,000 years. We also know that Macedonians were Greek and that, in fact, Alexander the Great considered himself to be a descendant of Achilles and Hercules. Is there any doubt about these historical facts?
There was a time in a previous generation when some doubted, for example, that the Macedonians were Greek, but the evidence has become too massive to allow such doubt. Look at the articles by many different scholars at www.macedonia-evidence.org
Even so, some continue to argue that Macedonians were not Greeks but Slavs, even if the latter do not appear on the stage of history until 1,500 years after the use of the name Macedonia. However, Macedonia was also the home of the Greek gods. How realistic is it that Greeks would have worshiped gods who lived in allegedly “foreign territories?”
Stephen Miller: No – it is not realistic, and the so-called “foreign territories” were then and are now Greek.
Please, allow me to pursue this a bit further. The brutal destruction of Persepolis by Alexander the Great has been attributed to revenge for the destruction of Greek cities and temples, including the Parthenon, by the Persian ruler Xerxes. Ancient sources tells us that a beautiful Greek harlot convinced Alexander to engage in this barbarous act while he was, as usually, highly intoxicated. Would he have taken revenge in such a manner if he did not identify himself as Greek?
Please look at Q&As on the site I mentioned earlier. First, there was no Macedonian language distinct from Greek, and Alexander certainly identified himself as Greek. And do you suppose that his tutor, Aristotle, gave him lessons in Slavic?
Yugoslavian communist leader Tito was the one who gave South Serbia the name Macedonia and sought to rewrite history by portraying Slavs as Macedonians. Is there any archaeological evidence of slav Macedonia?
The problem enters with the Romans who established an administrative province of Macedonia which included the territory previously known as Paionia. See the “Letter to Obama” at macedonia-evidence.org. When the Slavs entered the Balkans in the 6th century after Christ, they took over an artificial Macedonia. Since then, it has been possible to justify a Slavic Macedonia which would be the equivalent of FYROM, but there is absolutely no ancient basis for such a country.
Tito’s goal was to annex the real Macedonia and thus have access to the Aegean, and that is why school children in Skopje are provided with maps that show the “real Macedonia” extending to Mt. Olympus. You surely know the statement by U.S. Secretary of State, Edward S. Stettinius, in 1944 ” . . . this government considers the talk of a Macedonian ‘nation,’ Macedonian ‘fatherland,’ or Macedonian “national consciousness” to be unjustified demagoguery representing no ethnic or political reality, and sees in its present revival a possible cloak for aggressive actions against Greece.”
I am not competent to speak to the issue of archaeological evidence for a Slav Macedonia, but I am sure that there is evidence of Slavs in “Macedonia” as of about 580 A.D. Here at Nemea we have clear evidence and it also exists at, for example, Athens and Corinth and Argos) of the Slavic invasions of ca. A.D. 580. Does that mean that I should think of “Slavic Nemea”? But there is a difference — the Slavs went through Nemea, but they stayed and set up their homes in Serbia.
What are the archaeological origins of Skopje?
I do not know the archaeological origins of Skopje. But one might look at the site of Stobi which was an important center during the Roman period, and has many remains of Christian – Orthodox churches. “Avaro-Slavic invasions in the 6th century ruined the city’s economy and infrastructure.” In other words, the arrival of the Slavs in ancient Paionoia (= FYROM) was a sharp and clear break with the past. Any claim to connections with Macedonia before the 6th century after Christ are without foundation. Indeed, they are lies.
In your view, why are the government and the people of FYROM, distinctly of slav origin and background, so bent on identifying themselves as Macedonians?
Stephen Miller: It has to do with territorial claims, as I indicated earlier. But I would like to add more specifically this:
(1) the original goal of annexation of the real Macedonia for purposes of access to the Aegean are still at the base of the “Macedonian” efforts. See, for example, the coffee that is sold in Skopje under the label of “Pella.” Where is Pella located? And why is there a sailing ship as the logo of that coffee? The implications are clear.

(2) More fundamental and more difficult to deal with is the issue of stolen identity. The people – I do not know them but I imagine – want an identity. We all do. Theirs is stolen, and they know it, but they cannot give up Alexander and replace him with Patraos, one of the kings of Paionia who is a part of their real heritage, their real identity. If you live with a stolen identity, you have problems which often take the form of aggressive defensiveness. I believe that the people of Skopje need Education, and a willingness to be proud of the ancestors who are actually theirs. But they are not unique in that need.
Should Greece give up on its refusal to accept Skopje as Macedonia?
I am an archaeologist and, therefore, an ancient historian. If Greece accepts “Macedonia” does that mean that I have to accept a non-Greek Alexander? For the sake of historical accuracy, it must be understood that Macedonia was and is Greek. I am not certain if the equivalent of New York, and New Jersey, and New Hampshire, would solve the “sense of identity problem,” especially since York and Jersey and Hampshire do not border those states, but perhaps a “New Macedonia,” or perhaps even better and more descriptive and historically accurate Slavic Macedonia” would be acceptable. But best of all, for this archaeologist, would be “Paionia.”
Sorry to go on so much, but I have to defend historical accuracy if my profession is to have any value. Virtual history — which FYROM is practicing — leaves us floating without a compass.
- See more at: http://greece.greekreporter.com/2016/03/22/stephen-miller-fyrom-is-practicing-virtual-history-macedonia-was-and-is-greek

 



Παρασκευή 25 Μαρτίου 2016

25η Μαρτίου 1821-25η Μαρτίου 2016, βίοι παράλληλοι


25η Μαρτίου 1821-25η Μαρτίου 2016, 
βίοι παράλληλοι
Του Γιώργου Καραμπελιά 
από τη Ρήξη φ. 121
Στις αρχές του 19ου αιώνα, λίγο πριν την Επανάσταση του ’21, ο Ιωάννης Καποδίστριας και ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος σε δύο υπομνήματα, ο πρώτος προς τον τσάρο το 1811 και ο δεύτερος προς τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις το 1820, υπολόγιζαν τον αριθμό των Ελλήνων σε 7 έως 9 εκατομ., ανάλογο με εκείνον των Τούρκων και με τα 9 εκατ. της κοσμοκράτειρας Αγγλίας την ίδια εποχή.
Οι Σέρβοι, οι Ρουμάνοι και οι Βούλγαροι δεν ξεπερνούσαν, μαζί, τα 3 εκατ. Κατανοούμε έτσι γιατί, από τον Ρήγα ως την Φιλική Εταιρεία, το όραμα των Ελλήνων για το μελλοντικό τους κράτος, είχε βυζαντινές διαστάσεις – εξ ου και η επανάσταση στη Μολδοβλαχία, παράλληλα με την Πελοπόννησο και τα σχέδια για μια επαναστατική εξέγερση των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης. Αυτός ο ελληνισμός, που έσφυζε από ζωτικότητα και πρωτοστατούσε στην οικονομική και πνευματική ζωή της ανατολικής Μεσογείου και της νοτιοανατολικής Ευρώπης –από την Οδησσό και τον Πόντο έως τη Βιέννη–, υπήρξε και ο πρωταγωνιστής της μεγαλύτερης επανάστασης των αρχών του 19ου αιώνα που συντάραξε την Ευρώπη και τον κόσμο.
Η Οθωμανική Αυτοκρατορία βρισκόταν σε κρίση τουλάχιστον έναν αιώνα πριν, από τις απαρχές του 18ου αιώνα, και παρ’ ότι σκωληκόβρωτη συντηρούνταν ακριβώς γιατί Εγγλέζοι, Γάλλοι και Αυστριακοί, επιθυμούσαν την επιβίωσή της. Τόσο απέναντι στον ρωσικό κίνδυνο, όσο και απέναντι στην πιθανότητα ανασυγκρότησης ενός ελληνικού κράτους, στα όρια του ύστερου Βυζαντίου, που θα αποτελούσε ισχυρό ανταγωνιστή τους στην ανατολική Μεσόγειο.
Έτσι η επανάσταση δεν αντιμετώπιζε μόνον την Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά και τις δυτικές δυνάμεις, που μέχρι το 1824 συντάσσονταν ανοιχτά με τους Οθωμανούς μαζί με την Αυστρία του Μέττερνιχ· τέλος είχαν να αντιμετωπίσουν την εσωτερική διχόνοια και τις διαμάχες ενός λαού διάσπαρτου σε μια τεράστια περιοχή. Οι Έλληνες μόνοι τους (διότι και η Ρωσία, πιστή στην Ιερά Συμμαχία, είχε εγκαταλείψει τους Έλληνες στην τύχη τους και στα χέρια των Εγγλέζων) έπρεπε να αντιμετωπίσουν αυτούς τους τρεις δαίμονες που έχουν σφραγίσει τη νεότερη ιστορία μας. («Αραπιάς άτι, Γάλλου νους, βόλι Τουρκιάς, τοπ’ Άγγλου, πέλαγο μέγα πολεμά, βαρεί το καλυβάκι», γράφει με απαράμιλλη ενάργεια και πυκνότητα ο Σολωμός).
Παρ’ ότι επί εκατό ολόκληρα χρόνια, μέχρι το 1922, οι Έλληνες δοκιμάζουν με αναρίθμητες προσπάθειες να απελευθερώσουν το μεγαλύτερο μέρος των κατοικούμενων από Έλληνες περιοχών, θα αφήσουν αυτό το έργο ημιτελές, με αποφασιστική συμβολή των εμφυλίων πολέμων που κατέτρωγαν το εσωτερικό μέτωπο. Ταυτόχρονα θα επιτρέψουν στους Οθωμανούς να ανασυγκροτηθούν μετά το 1922, να εκδιώξουν και να σφαγιάσουν τους χριστιανικούς πληθυσμούς (Αρμένιους, Πόντιους, ανατολικοθρακιώτες, Μικρασιάτες) και να αρχίσουν, από το ’22 και μετά, μια πορεία ανασυγκρότησης ενός ισχυρού κράτους στη Μ. Ασία και την Κωνσταντινούπολη.
Έκτοτε, η πορεία των δύο νέων εθνικών κρατών, της Ελλάδας και της Τουρκίας, ακολουθεί αποκλίνουσες κατευθύνσεις. Σε μας διχόνοια, διαμάχες, Κατοχή και εμφύλιοι θα αποδυναμώσουν ακόμα περισσότερο το ήδη συρρικνωμένο γεωγραφικά και πληθυσμιακά εθνικό σώμα (εκατομμύρια εξάλλου χάθηκαν από τις αρχές μέχρι το τέλος του 20ού αιώνα σε αλλεπάλληλα μεταναστευτικά κύματα). Η Τουρκία, παρ’ ότι ξεκινούσε από πολύ χαμηλότερο επίπεδο ανάπτυξης και συνοχής, ακολουθεί με αυταρχικό και ολοκληρωτικό τρόπο μια πορεία εθνικής οικοδόμησης.
Σήμερα, σχεδόν διακόσια χρόνια μετά την Επανάσταση του ’21 και εκατό χρόνια μετά το ’22, οι συσχετισμοί έχουν ανατραπεί δραματικά. Η Τουρκία, παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, κυρίως εξαιτίας του κουρδικού, είναι πλέον μια μεγάλη περιφερειακή δύναμη με πληθυσμό εφτά φορές μεγαλύτερο από της Ελλάδας –το 1922 ήταν μόλις διπλάσιος–, με ισχυρή αυτοκινητοβιομηχανία (παρήγαγε,1.4 εκατομ. αυτοκίνητα το 2015), έχει μια διαρκώς ενισχυόμενη πολεμική βιομηχανία και είναι μέλος του κλαμπ των είκοσι ισχυρότερων χωρών του κόσμου. Έχει πρόεδρο τον Ερντογάν που επιχειρεί να τεθεί επικεφαλής ενάμιση δισεκατομμυρίων μουσουλμάνων και πρωθυπουργό τον εμπνευστή του νεοθωμανικού δόγματος Νταβούτογλου. Απέναντί της, η Ελλάδα έχει μεταβληθεί στο κλοτσοσκούφι των Ευρωπαίων, έχει αποβιομηχανοποιηθεί σχεδόν ολοκληρωτικά, έχει ως πρόεδρο τον Προκόπη Παυλόπουλο και πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα. Έναν πρωθυπουργό που δεν διαθέτει ούτε ίχνος εθνικής στρατηγικής, μια και το μυαλό του, όπως εκείνο των συριζαίων γενικότερα, έχει καταστραφεί από υπερβολικές δόσεις εθνομηδενισμού.
Αυτές οι δύο χώρες βρίσκονται αντιμέτωπες στο Αιγαίο σήμερα. Έσχατο, η Τουρκία, με σύστημα, μεταβάλλει την καταστροφή που προκάλεσε στη Συρία, με την ενίσχυση των τζιχαντιστών σε όπλο για την οριστική καθυπόταξη της Ελλάδας, μέσω των προσφύγων και των μεταναστών.
Η Τουρκία πιστεύει πως βρίσκεται πολύ κοντά στον στόχο της μεταβολής της Ελλάδας και της Κύπρου σε νεοθωμανικό προτεκτοράτο. Εξάλλου, παρά τα casus beli και την παρουσία πενήντα χιλιάδων στρατού στην Κύπρο, η ελληνική κυβέρνηση πειθήνια πραγματοποιεί ήδη κοινές συνεδριάσεις των υπουργικών συμβουλίων με εκείνους που την απειλούν (ενώ βέβαια δεν κάνει τίποτα ανάλογο με την Κύπρο).
Φθάσαμε λοιπόν στο τέλος του παιχνιδιού; Και μετά από διακόσια χρόνια είμαστε έτοιμοι να αποδεχθούμε μια νέα υποταγή στους Οθωμανούς; Τα σημάδια μιας τέτοιας εξέλιξης την αναδεικνύουν σε μια πιθανή εκδοχή. Και είναι πολλά. Οι δήμαρχοι των νησιών του ανατολικού Αιγαίου, αλλά και ο πολύς Γιάννης Μπουτάρης, θεωρούν ως σωτηρία της οικονομίας την προνομιακή διασύνδεση με την Τουρκία. Οι ιεράρχες της Κρήτης έχουν αποκτήσει την τουρκική υπηκοότητα, ενώ ορισμένοι αστέρες-ιεράρχες της Θράκης υποστηρίζουν ήδη την ανάγκη η Β. Ελλάδα να ενταχθεί σε κοινό κράτος με την Κωνσταντινούπολη και τη Δυτική Μικρά Ασία! Δεν έχει διαλύσει επί ματαίω την ενότητα της ελλαδικής Εκκλησίας ο τουρκολάτρης πατριάρχης.
Και, δυστυχώς, τα πλήγματα δεν έρχονται μόνο από τα πάνω, από τις ελίτ. Δεν έρχονται μόνο από τον Σόρος, τον Λιάκο και τη Σία Αναγνωστοπούλου. Εκφράζουν, εν πολλοίς, το ήθος και την ιδεολογία ενός σημαντικού μέρους του ελληνικού λαού – κατεξοχήν των μεσοστρωμάτων των πόλεων, δυστυχώς, ίσως και του μεγαλύτερου μέρους της νεολαίας. Σε έναν λαό που δεν ενοχλείται από τα τουρκικά σήριαλ, όπου ο συμφεροντολογικός ατομικισμός έχει διαλύσει κάθε συλλογικό αίσθημα ταυτότητας, είναι απολύτως φυσιολογικό να κυριαρχούν ο ΓΑΠ και ο Τσίπρας.
Εκεί ακριβώς εντοπίζεται το μεγάλο πρόβλημα: Ότι ο ελληνικός λαός, στην πλειοψηφία του, «κουράστηκε». Πολιορκημένος από ανατολή και δύση, βαθιά αλλοτριωμένος πολιτιστικά από κανάλια, πανεπιστημιακούς και υπουργεία, πίστεψε και πιστεύει εν πολλοίς ακόμα πως, με τη λογική του κατευνασμού και του στρουθοκαμηλισμού, μπορεί να επιβιώσει χωρίς μεγάλες προσπάθειες και κυρίως χωρίς συλλογικούς αγώνες. Γι’ αυτό και άφησε τις Ρεπούση να κυριαρχούν στην παιδεία, γι’ αυτό και υπερψήφισε τέσσερις φορές τον αγράμματο νεαρό (ελπίζοντας πως θα αποφύγει τις δόσεις στην εφορία) και παριστάνει και τον τσάμπα ανθρωπιστή μαζί με τον Οικονομέα.
Το μόνο πρόβλημα όμως είναι πως, σε αυτόν τον τόπο, η ειρηνική παραίτηση του ραγιά είναι αδύνατη. Γιατί, σε αυτήν τη γεωγραφική περιοχή, όποιος δεν αντιστέκεται, υποτάσσεται, πεθαίνει. Σε αυτή την περιοχή έχουν διεξαχθεί όλοι οι μεγάλοι πόλεμοι των τελευταίων εβδομήντα χρόνων. Εδώ, από την αρχαιότητα, οι εισβολές και οι επιδρομές υπήρξαν αναρίθμητες. Αρκεί να δει κανείς τι συμβαίνει στη Συρία, στο Ιράκ, στην Παλαιστίνη. Αρκεί να δει κανείς τι συνέβη στη Β. Ήπειρο, τι συνέβη στη Σμύρνη και την Κωνσταντινούπολη, τι συμβαίνει σήμερα στην Κύπρο.
Έτσι λοιπόν, και να θέλουν οι Έλληνες να γίνουν εθελόδουλοι –εκτός ίσως από τους πολιτικούς και όσους κερδίζουν από αυτό–, είναι υποχρεωμένοι να αφυπνιστούν. Εκτός εάν μεταναστεύσουν όλοι από τη χώρα. Εμείς– όσοι θα μείνουμε και είμαστε πολλοί–, παρ’ ότι η ιστορία «γύρισε στραβά» θα υποχρεωθούμε να αντιδράσουμε. Και όχι μόνο με τη μορφή εξανθημάτων στο εθνικό σώμα, όπως συνέβη με τη Χρυσή Αυγή, αλλά και ως ρεαλιστική πρόταση αντίστασης και ανάταξης της χώρας. Εκατόν ενενήντα πέντε χρόνια μετά το 1821:
Τὸ ζήτημα πιὰ ἔχει τεθεῖ:
Ἢ θὰ ἐξακολουθοῦμε νὰ γονατίζουμε
ὅπως αὐτὸς ὁ δραπέτης
ἢ θὰ σηκώσουμε ἄλλον πύργο ἀτίθασο
ἀπέναντί τους.
"Ὁ Δοῦλος" Μιχάλης Κατσαρός.

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2016

Γιατί στις Βρυξέλλες;


Γιατί στις Βρυξέλλες;
Του Στράτου Μεϊντανόπουλου από τις Βρυξέλλες
Έξι ώρες μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις, ο απολογισμός των θυμάτων δεν ήταν ακόμα γνωστός. Και, ως είθισται, ο καθένας θα ερμηνεύσει το συμβάν με τρόπο που πολιτικά τον συμφέρει. Έτσι, για τον τουρκικό φιλοκυβερνητικό Τύπο, “η επίθεση έγινε σε μια χώρα που άνοιξε τις αγκάλες της στο PKK”. Για τον Ισραηλινό υπουργό Επιστημών, “πολλοί στην Ευρώπη προτιμούσαν να ασχολούνται με το πώς θα καταδικάσουν και θα μποϊκοτάρουν το Ισραήλ, την ώρα που κάτω από τη μύτη τους δρούσαν χιλιάδες ισλαμιστές”. Άλλοι θα αποδώσουν τη σφαγή αποκλειστικά στον θρησκευτικό φανατισμό, καταδικάζοντας συλλήβδην τη θρησκευτικότητα και υποβαθμίζοντας τον ρόλο του δυτικού στρατοπέδου στη Συρία. Άλλοι, τέλος, θεωρούν ότι το Ισλάμ και οι ακραίες εκδοχές του είναι εκτός θέματος.
Ωστόσο, δεν χρειάζεται κανείς τη βοήθεια ιδεολογικών παρωπίδων για να δει τι συμβαίνει: Η χώρα που για καιρό παρέμενε εκτός τυφλών τρομοκρατικών επιθέσεων, καλλιεργώντας μάλιστα την αίσθηση ότι εσκεμμένα δεν αποτελεί στόχο, είναι πλέον ευάλωτη. “Γιατί στις Βρυξέλλες;” Η απάντηση είναι μάλλον απλή και σχετίζεται, μεταξύ άλλων, και με πρόσφατες εξελίξεις.
Λόγοι που συνδέονται με πρόσφατες εξελίξεις:
– Συμμετοχή του Βελγίου στις επιχειρήσεις στη Μέση Ανατολή. Το 2014-15, επί εννέα μήνες, το Βέλγιο συμμετείχε με F16 σε επιχειρήσεις κατά του Ισλαμικού Κράτους στο Ιράκ, πρόκειται δε, εντός του 2016, να συμβάλει στον βομβαρδισμό θέσεων του ΙΚ στη Συρία. Συνεπώς, η χώρα συμμετέχει πλέον με στρατιωτικά μέσα στον πόλεμο κατά του ΙΚ και το ΙΚ την θεωρεί εξίσου εχθρό, όπως π.χ. τη Γαλλία.
– Σύλληψη, προ ημερών, του τρομοκράτη Αμπντεσλάμ, ο οποίος είχε συμμετοχή στις επιθέσεις στο Παρίσι. Οι βελγικές αρχές πιθανολογούσαν χτύπημα των ισλαμιστών ως εκδίκηση για αυτή τη σύλληψη. Μάλιστα είχε ασκηθεί κριτική για την ευρεία δημοσιότητα που έλαβε το συμβάν αυτό, λειτουργώντας έτσι ως κόκκινο πανί για τους τζιχαντιστές.
Επιχειρησιακός λόγος:
Οι Βρυξέλλες είναι διεθνής πόλη, έδρα του ΝΑΤΟ και των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων. Ένα χτύπημα σε μια τέτοια πόλη έχει αυξημένο συμβολικό χαρακτήρα: οι επιθέσεις έγιναν στο διεθνές αεροδρόμιο και σε σταθμούς μετρό κοντά στο ευρωπαϊκό κέντρο των Βρυξελλών.
Το Βέλγιο παράγει περισσότερους τρομοκράτες από ό,τι μπορεί να καταναλώσει.
Ήδη, από τις επιθέσεις στο Παρίσι, είχε γίνει γνωστός ο ρόλος της γειτονιάς Μολενμπέικ των Βρυξελλών, ως φυτωρίου τζιχαντιστών. Λιγότερο γνωστή είναι η ανοχή που ιστορικά έχει δείξει το βελγικό κράτος απέναντι στην εξάπλωση του ισλαμισμού. Η ιστορία ξεκινά το 1969, όταν το Βέλγιο παραχωρεί στη Σαουδική Αραβία έναν χώρο στο κέντρο της πόλης για να στεγάσει το Ισλαμικό και Πολιτιστικό Κέντρο Βελγίου. Το εν λόγω κέντρο θα αποτελέσει έδρα της Παγκόσμια Ισλαμικής Λίγκας, μιας διεθνούς οργάνωσης προσηλυτισμού. (Έχει υπολογιστεί ότι η Σαουδική Αραβία έχει δαπανήσει 70 δισεκατομμύρια δολάρια, από τη δεκαετία του 1980 μέχρι σήμερα, για τη διάδοση της ακραίας εκδοχής του Ισλάμ). Το αντάλλαγμα για τους Βέλγους ήταν συμβόλαια με τους Σαουδάραβες.
Εκ των υστέρων φαίνεται ότι το Κέντρο αυτό διέδωσε τον ισλαμισμό σε βαθμό που εμπόδιζε την ενσωμάτωση των μουσουλμάνων στη βελγική κοινωνία. Έτσι, το 1990, οι αρχές του Βελγίου του αφαίρεσαν την ιδιότητα του επίσημου συνομιλητή με το κράτος αλλά και τον ρόλο του στην επιλογή καθηγητών θρησκευτικών στα σχολεία.
Πέρα από τη σαουδαραβική επιρροή, από την αρχή της δεκαετίας αυτής, έχουν ξεπηδήσει στο Βέλγιο διάφορες ισλαμιστικές οργανώσεις που δραστηριοποιούνται στις γειτονιές ή στο διαδίκτυο. Δεν είναι περίεργο, συνεπώς, που το Βέλγιο στέλνει στη Συρία τους περισσότερους τζιχαντιστές από κάθε άλλο ευρωπαϊκό κράτος – αναλογικά με τον πληθυσμό του. Ένα πλεόνασμα παραγωγής πρέπει κάπου να διατεθεί, σκέπτομαι, την ώρα που συνειδητοποιώ ότι έχω αρχίσει να συνηθίζω τις σειρήνες και τα ελικόπτερα που υπερίπτανται.

Κυριακή 20 Μαρτίου 2016

Μας ενώνει ο νεοθωμανισμός και ο… Κεμάλ!


Μας ενώνει ο νεοθωμανισμός 
και ο… Κεμάλ!
Του Γιώργου Ρακκά
από τη Ρήξη φ. 121

Τα δύο πρακτικά αποτελέσματα του κοινού υπουργικού συμβουλίου Ελλάδας – Τουρκίας στη Σμύρνη ήταν, βέβαια, η σύναψη συμφωνίας για την ακτοπλοϊκή σύνδεση της Σμύρνης με τη Θεσσαλονίκη και μια αντίστοιχη για τη σιδηροδρομική σύνδεση της ελληνικής συμπρωτεύουσας με την Κωνσταντινούπολη. Ο οικονομικός αντίκτυπος αυτών των συμφωνιών πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων, κάτι γενικόλογες αναφορές στην ενίσχυση της τουριστικής συνεργασίας και των εμπορικών συναλλαγών.
Στην πραγματικότητα, μεσοπρόθεσμα, τα έργα θα μεταβάλουν τη χώρα μας σε έναν μεσοσταθμό στην πορεία των τουρκικών προϊόντων προς την Ευρώπη – πράγμα που παραπλεύρως θα ενταφιάσει και οποιαδήποτε προοπτική για την ελληνική παραγωγική ανασυγκρότηση, καθώς το φτηνό κόστος των τουρκικών προϊόντων θα τινάξει στον αέρα τον ανταγωνισμό.
Και, κατά δεύτερο λόγο, υπάρχει και ένα ζήτημα που αρχίζει και τίθεται με το λιμάνι –το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, παραμένει αποκλεισμένο σε ό,τι αφορά στα επιβατικά του δρομολόγια από τα… ελληνικά νησιά! Το γεγονός ότι αναβαθμίζεται ως κόμβος λοτζίστικ των τουρκικών μεταφορών δεν συνεπάγεται άραγε την ενίσχυση της τουρκικής υποψηφιότητας που έχει κατατεθεί για την εξαγορά του;
Η διείσδυση των τουρκικών συμφερόντων στη συμπρωτεύουσα (όπως και σε ολόκληρη τη Βόρειο Ελλάδα), όπως και οι εν λόγω συμφωνίες, ψήνονται εδώ και καιρό.
Ιδιαίτερο ρόλο σε αυτές έχει παίξει ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης, από την πρώτη στιγμή της εκλογής του στο τιμόνι της πόλης. Μάλιστα, σε ό,τι αφορά τις πρόσφατες συμφωνίες, πριν από μερικές εβδομάδες είχε διοργανώσει φιέστα, με αφορμή την επίσκεψη αντιπροσωπείας από τον Δήμο της Σμύρνης, με ατζέντα παρόμοια με αυτήν του διακυβερνητικού συμβουλίου της Σμύρνης! Αυτό για όποιον πιστεύει τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης, που σε κάθε ευκαιρία ισχυρίζεται ότι ασκεί ανεξάρτητη (sic!) διπλωματία των πόλεων, αποδεσμευμένη από κάθε κρατική μεθόδευση –ιδίως αποδεσμευμένη τάχα από τον… νεοθωμανισμό.
Σε αυτήν, ο δήμαρχος Σμύρνης είχε δηλώσει μάλιστα, υπό το επιδοκιμαστικό βλέμμα του δημάρχου Θεσσαλονίκης, ότι «τις δύο πόλεις ενώνει ο Κεμάλ», προσθέτοντας ότι η συνεργασία των δύο πόλεων έχει προοπτική στους κλάδους του τουρισμού, των μεταφορών, αλλά και των κατασκευών.
Προφανώς, η αναφορά του δημάρχου Σμύρνης στον Κεμάλ (σφαγέα των προγόνων ενός μεγάλου ποσοστού των Θεσσαλονικέων – ας μην το ξεχνάμε) δεν έγινε τυχαία. Αυτά τα πρωτοφανή, για το διπλωματικό πρωτόκολλο σχόλια (φανταστείτε τι θα συνέβαινε στο σενάριο επιστημονικής φαντασίας που θα ήθελε τον Γιάννη Μπουτάρη να μνημονεύει τον… Νικηταρά τον Τουρκοφάγο κατά την επίσημη επίσκεψή του στη Σμύρνη, παρ’ όλο που δεν είναι το ίδιο, μιας και ο Σταματελόπουλος έκανε μια επανάσταση, ενώ ο Κεμάλ διέπραξε πολλαπλές γενοκτονίες) δεν έγιναν τυχαία. Ούτε και η υπόμνηση με την οποία άρχισε τον λόγο του, ότι η οικονομία της Τουρκίας είναι εξαιρετικά ισχυρή, η οποία χαρακτηρίζεται μάλλον ανοίκεια για επίσκεψη φιλίας, καθώς δεν συνηθίζεται στο πλαίσιό της να ξεκινάει ο φιλοξενούμενος την προσφώνησή του με την υπόμνηση της ισχύος του.
Το μήνυμα ήταν σαφές –και αυτό επισφραγίζει και τον πολιτικό χαρακτήρα των ελληνοτουρκικών συμφωνιών. Κατ’ αρχάς, είναι σαφές πως, για τους Τούρκους αξιωματούχους, οικονομική συνεργασία και αποδοχή των τουρκικών θέσεων πάνε πακέτο: Στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης, αυτό σημαίνει ότι η παρουσία των Τούρκων τουριστών στην πόλη συνδέεται άμεσα με το αν οι αρχές της θα αποδεχθούν την επίσημη τουρκική αφήγηση για το παρελθόν της. Εξ άλλου, η συντριπτική πλειοψηφία των επισκέψεων από τη γειτονική χώρα γίνεται στο πλαίσιο του λαϊκού προσκυνηματικού τουρισμού, καθώς οι τουρίστες αποτείνουν φόρο τιμής στο υποτιθέμενο σπίτι του Κεμάλ. Γι’ αυτό εξ άλλου οι Τούρκοι αφήνουν κατά μέσο όρο πολύ λιγότερα χρήματα (γύρω στα 67 €/ημέρα, σύμφωνα με στοιχεία των ξενοδόχων της πόλης), σε σχέση με τους Κύπριους ή τους Ρώσους – ενώ μιλάμε για μια μορφή τουρισμού που χαρακτηρίζεται από πολύ χαμηλότερη υπεραξία σε σχέση με άλλες, όπως είναι ο συνεδριακός τουρισμός.
Και, την ίδια στιγμή, βέβαια, γινόμαστε χαλί για να μας πατήσουν, υποχωρώντας σε κάθε τουρκική αξίωση. Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο στο κυβερνητικό επίπεδο, όπου η ελληνική κυβέρνηση δέχθηκε να μετάσχει στο Ανώτατο Ελληνοτουρκικό Συμβούλιο, την ίδια στιγμή που η Τουρκία παροχετεύει συστηματικά πρόσφυγες και μετανάστες στη χώρα μας με σκοπό να εγκλωβιστούν εδώ, αλλά και μεθοδεύει τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Έχει να κάνει και στο τοπικό επίπεδο: Ο Γιάννης Μπουτάρης έκοψε τρεις φορές την προσπάθεια της παράταξης «Μένουμε Θεσσαλονίκη» να καταθέσει ψήφισμα καταγγελίας για τις σφαγές στο Βόρειο Κουρδιστάν (Νοτιοανατολική Τουρκία), λέγοντας ευθαρσώς ότι αυτό δεν αρέσει στους ομολόγους του της Σμύρνης και θα δημιουργήσει πρόβλημα στην προσέγγιση μεταξύ των δύο πόλεων.
Αν αυτό δεν αποτελεί έμπρακτη απόδειξη ότι η πόλη τελεί ήδη υπό καθεστώς περιορισμένης κυριαρχίας, τότε τι άλλο θα ήταν; Αυτά, για να λάβουμε μια πρόγευση το τι σημαίνει η αναζωπύρωση της ελληνοτουρκικής επαναπροσέγγισης από την κυβέρνηση Τσίπρα…