Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα, ραγιάδες έχεις, μάννα γη, σκυφτούς για το χαράτσι, κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα, των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι…
(Κωστής Παλαμάς)

Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

Σκοπιανοελληνικό Λεξικό


ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΗΝ ΦΛΩΡΙΝΑ
του "Μακεδονο-ελληνικού" Λεξικού
Τηλέμαχος Κόκκος

Το λεγόμενο «Σύγχρονο Μακεδονικό-Ελληνικό λεξικό» παρουσίασαν το πρωί του περασμένου Σαββάτου σε ξενοδοχείο της Φλώρινας, το Center Maurits Coppieters και η αποκαλούμενη «Στέγη Μακεδονικού Πολιτισμού», που σημειωτέον ουδέποτε έχει αναγνωρισθεί από τα ελληνικά δικαστήρια, αλλά που οι φιλοσκοπιανοί σε πείσμα της νομιμότητας εξακολουθούν να χρησιμοποιούν, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τις σχετικές δικαστικές αποφάσεις!
Το δίτομο «λέξικό» εκδόθηκε στην Ελλάδα και οι παρουσιαστές υποστήριξαν πως θα είναι χρήσιμο σε σημαντικό αριθμό Ελλήνων πολιτών – μελών της… «Εθνικής μειονότητας της Βόρειας Ελλάδας»!
Οι καλεσμένοι, Δημήτριος Ιωάννου μέλος της μη αναγνωρισμένης «Στέγης» και του «Ουράνιου Τόξου», η Mariza Aleksic-Ciceva, μέλος της συντακτικής ομάδος του «λεξικού», ο Viktor Friedman, γλωσσολόγος στις σλαβικές γλώσσες, ο Δημήτριος Λιθοξόου, ιστορικός-ερευνητής και ο Luc Boeva.
Στα σύνορα Νίκης-Φλώρινας υπήρξε έλεγχος στους προερχόμενους από την FYROM, μια και οι αρχές είχαν τις πληροφορίες πως θα προσπαθούσαν κάποιοι να μεταφέρουν παράνομο υλικό, αλλά και βιντεοκάμερες.
Πρόσφατα, Σκοπιανοί δημοσιογράφοι (Μιλένα Γκεοργίεφσκα του «ΒΕΣΤ» και ο Γκόραν Μιμιρόγκι του τηλεοπτικού καναλιού «5», προσπάθησαν να βιντεοσκοπήσουν το εσωτερικό του Δημαρχείου της Φλώρινας, αναζητώντας έγγραφα του υποθηκοφυλακείου!
Εδώ στην χώρα που γέννησε την Δημοκρατία τους επιτρέπεται να παρουσιάζουν κίβδηλα λεξικά μιας ανύπαρκτης γλώσσας και να μιλούν για ανθρώπινα δικαιώματα, την ώρα που απαγορεύουν διά... ροπάλου σε κάθε Έλληνα της «δημοκρατίας» τους απλώς και μόνο να αισθάνεται Έλληνας!
Δεν έχουν περάσει άλλωστε και τόσα πολλά χρόνια όταν οι σκοπιανές υπηρεσίες μας κράτησαν για ανάκριση λίγο έξω από το Μοναστήρι και πριν προλάβουμε να πούμε Δόξα τω Θεώ μας, παρέτειναν την κράτησή μας για άλλο ένα 3ωρο στα σύνορά τους, έτσι γιά να μάθουμε να υπερασπιζόμαστε Έλληνες στην ΦΥΡΟΜ!
Οι Ευγένιος Χαϊτίδης, Αΐντα Τζαβέλα, ο τότε αντιδήμαρχος Θεσσαλονίκης Ασπασίδης Θεόδωρος και ο υποφαινόμενος γνώρισαν την «φιλοξενία» των γειτόνων.
Εδώ αν και τους διορίζουμε στο Ελληνικό δημόσιο (στις καλύτερες θέσεις), αν και τους δίνουμε το ελεύθερο να παρουσιάζουν το προπαγανδιστικό τους υλικό, ακούμε και την κριτική τους!
Η παρουσίαση του κατάπτυστου «λεξικού» σχολιάστηκε δυσμενέστατα από τους ακρίτες της περιοχής, που έδειξαν την αδιαφορία τους για ακόμη μια φορά.


Πηγή: http://www.elzoni.gr/html/ent/630/ent.13630.asp

Σχόλιο ΔΕΕ
Νομίζω ότι εκείνο που έπρεπε να τονιστεί περισσότερο στην ανταπόκριση αυτήν είναι ότι οι φιλοσκοπιανοί ήσαν "τρεις και ο κούκος" στην φιέστα που οργάνωσαν και ο λαός της Φλώρινας τους αγνόησε επιδεικτικά, παρά τις προσκλήσεις που είχαν μοιράσει τις προηγούμενες μέρες. Για να μη ρεζιλευτούν τελικά, μετέτρεψαν την εκδήλωση σε κλειστή, αρνούμενοι την είσοδο σε όσους δεν ήσαν δικοί τους! Δημιουργήθηκε μάλιστα ολόκληρο ζήτημα όταν παρεμπόδισαν την είσοδο σε δύο άτομα (με πρόσκληση στο χέρι!) που θέλησαν να παρακολουθήσουν την εκδήλωση και να επιδώσουν στον γνωστό φιλοσκοπιανό κ. Φρήντμαν αντίγραφο από το ψήφισμα-καταγγελία πολυάριθμων Μακεδονικών Συλλόγων προς τον ΟΗΕ για τις προκλήσεις των Σκοπιανών και την πλαστογράφηση ιστορικών δεδομένων εις βάρος της Ελλάδος. Εκείνο πάντως που διαπιστώθηκε ήταν ότι παρά το προχωρημένο της ώρας από την προγραμματισμένη έναρξη της εκδήλωσης, μέσα στην αίθουσα υπήρχαν μόνον 40-50 άτομα, από τα οποία οι μισοί ήσαν Σκοπιανοί "εκδρομείς" (δημοσιογράφοι κλπ) και οι άλλοι μισοί οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι τύποι του "ουράνιου τόξου".

Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

Πολυπολιτισμικά προβλήματα


Μια ενδιαφέρουσα είδηση από την ηλεκτρονική σελίδα της εφημερίδας Real News.
ΔΕΕ
Γαλλία: Απαγόρευση
της «υπαίθριας» μουσουλμανικής προσευχής

Η απαγόρευση των προσευχών στους δρόμους εφαρμόστηκε πρόσφατα στη Γαλλία, αναγκάζοντας χιλιάδες μουσουλμάνους πιστούς να πάνε σε ένα προσωρινό χώρο λατρείας, ένα παλιό κτίριο της πυροσβεστικής που παρέμενε αναξιοποίητο.
Πλέον οι μουσουλμάνοι στο Παρίσι οφείλουν να πηγαίνουν να προσεύχονται στους δημόσιους χώρους που τους διατίθενται γι' αυτό, ενώ εκκρεμεί η ανέγερση ενός τεράστιου χώρου προσευχής. Παράλληλα, ο υπουργός Εσωτερικών Κλοντ Γκεάν προειδοποίησε πως όσοι δεν υπακούσουν θα αντιμετωπιστούν με αυστηρότητα και ενδεχόμενη χρήση βίας από την αστυνομία, που τερματίζει την «ανοχή» της προς όσους προσεύχονται στον δρόμο.
Η απαγόρευση επιβλήθηκε μετά από μια μακρά διένεξη, στην οποία πρωταγωνίστησε η ηγέτις της γαλλικής ακροδεξιάς Μαρίν Λεπέν. Η Λεπέν είχε αναφερθεί στο φαινόμενο των μουσουλμάνων που προσεύχονται σε δρόμους και πεζοδρόμια σε μεγάλες γαλλικές πόλεις, κάνοντας λόγο περί «εισβολής».
Επτά μήνες πριν από την διεξαγωγή των προεδρικών εκλογών, η απαγόρευση ώθησε αρκετούς στη Γαλλία να σχηματίσουν την εντύπωση πως η κυβέρνηση προσεταιρίζεται τους οπαδούς της ακροδεξιάς για να τους πείσει να υποστηρίξουν την κεντροδεξιά παράταξη του προέδρου Νικολά Σαρκοζί. Οι πρωτοβουλίες του Σαρκοζί για τον περιορισμό των επιδείξεων θρησκευτικής πίστης, όπως η απαγόρευση οι γυναίκες να φορούν μαντίλα σε δημόσιους χώρους, προκάλεσαν επικρίσεις καθώς στρέφονται σχεδόν αποκλειστικά κατά των μουσουλμάνων.
Η απαγόρευση είναι μια ένδειξη των προβλημάτων της Γαλλίας στην ενσωμάτωση των μουσουλμάνων, που ανέρχονται σε 5 εκατομμύρια, αλλά δεν έχουν χώρους λατρείας. Η Γαλλία έχει την μεγαλύτερη κοινότητα μουσουλμάνων από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, αλλά μόνο το 10% είναι θρησκευόμενοι, σύμφωνα με μουσουλμανικές οργανώσεις.
Το γεγονός εξόργισε μια μικρή, αλλά ηχηρή μειοψηφία. Νεαροί με γενειάδες, πράσινες κορδέλες στο κεφάλι και πανό συγκεντρώθηκαν στην οδό Μιρά, όπου γίνονταν ως σήμερα συχνά δημόσιες προσευχές, για να αποθαρρύνουν την μετάβαση των πιστών στο νέο χώρο λατρείας. «Κανένα σύστημα στο σύμπαν δεν μπορεί να μας ελέγξει πέρα από τον Αλλάχ», φώναζε ένας νεαρός άνδρας. «Υπάρχει περισσότερη αξιοπρέπεια στο να προσεύχεσαι στο γρασίδι από το να προσεύχεσαι στο τζαμί», υποστήριζε ένας δεύτερος.

http://www.real.gr/DefaultArthro.aspx?page=arthro&id=93103&catID=4

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Μη-συμβατική ...εθνολογία!

 
(κλικ επάνω στην εικόνα για μεγέθυνση)

Η ελληνική καταγωγή των ...Αραουκανών 

Δεν μας έφταναν οι δικοί μας μη-συμβατικοί αερολόγοι και ελλαδέμποροι, τώρα κάνουμε και εισαγωγές από το εξωτερικό! Όπως πληροφορούμαι, το παραπάνω "πόνημα" ήδη κυκλοφορεί σε τρίτη έκδοση! Προφανώς "βασιλάκηδες" και "βασιλάκαινες" (βλ. για αυτούς τους όρους στο βιβλίο: «Μη-συμβατικές» Θεωρίες - Οι κερδοσκόποι του «ελληνισμού» και ο φενακισμός των αφελών, σελ. 82, 84 - «Κυρομάνος» (Θεσσαλονίκη, Νοέμβριος 2007), υπάρχουν άφθονοι, όπως και αετονύχηδες, που τους "αρμέγουν" κανονικότατα. Διαβάστε σχετικά αποσπάσματα και απολαύστε τα...
ΔΕΕ


Γυναίκες Αραουκανών με φανερή την ...ελληνική καταγωγή τους!

Πώς η Αραουκανική Φυλή διατήρησε
την γνώση της Ελληνικής Καταγωγής της;

"...Σ' αυτό το πραγματικά “καυτό” για μας ερώτημα, ο Δον Λόνκο Κιλαπάν, Επεουτούβε της Αραουκανικής Φυλής, μας απαντά (σε μια επιστολή του το Φθινόπωρο του 1995) με έναν αφοπλιστικό τρόπο (Σημ. ΔΕΕ: Λέγαμε για τους κουτόφραγκους, αλλά οι κουτο-νεοέλληνες είναι άπαιχτοι!), που αξίζει να προβληματίσει τους Έλληνες της Μητροπολιτικής (sic!) Ελλάδος. Μεταφέρουμε αυτούσια την απάντησή του, μαζί με τις απαντήσεις και άλλων σημαντικών ερωτημάτων που είχα και πιθανόν θα έχετε κι εσείς:

- Πώς διατηρόταν η γνώση της ελληνικής καταγωγής μέσα στην Αραουκανική Φυλή;
Η επιστήμη και η ιστορία σε όλες τις φυλές βρισκόταν στα χέρια των ανώτερων τάξεων: κυβερνήτες, στρατιωτικοί και ιερείς, με την πάροδο του χρόνου υπέκυπταν στον λαό και μαζί με αυτούς εξαφανιζόταν η Επιστήμη και η Ιστορία τους, όπως είναι η περίπτωση των Μάγιας, Ίνκας, Αιγυπτίων, κλπ. Αυτό δεν θα μπορούσε να συμβεί ποτέ στην Αραουκάνικη Φυλή, η οποία καθώς είχε προβλέψει κάτι τέτοιο (Σημ. ΔΕΕ: Φοβεροί αυτοί οι Αραουκάνοι! Και αυτό το πρόβλεψαν βρε παιδί μου!), είχε πάντοτε τρεις Ιστορικούς που δεν έπρεπε να γνωρίζονται μεταξύ τους (Σημ. ΔΕΕ: Και ικανότατοι συνωμότες!). Καθένας από αυτούς όφειλε να έχει μια Ομάδα, αποτελούμενη από όλες τις ηλικίες, και από αυτή την ομάδα έβγαινε ο διάδοχος Ιστορικός. Στην δική μου περίπτωση (Σημ. ΔΕΕ: Η οποία προφανώς είναι ανίατη!) έχω 25 άτομα, διασκορπισμένα από τον βορρά μέχρι το νότο της χώρας, τους οποίους κανείς άλλος δεν γνωρίζει, οι δε ηλικίες τους είναι από 6 μέχρι 72 ετών. Όλοι τους έχουν παραψυχολογικές ικανότητες (αυτό το απαιτεί ο Νόμος), εξαιρετική μνήμη, ανεπτυγμένη κρίση και υπευθυνότητα στην αντιμετώπιση κάθε δοκιμασίας. Κανείς δεν μπορεί να αφηγηθεί με ακρίβεια ένα ιστορικό γεγονός" θα προσθέσει ενδεχομένως δικά του πράγματα (Σημ. ΔΕΕ: Άκρως επιστημονικά όλα αυτά, δεν συμφωνείτε;)  και θα ξεχάσει άλλα' μπορεί μόνο να αφηγηθεί ένα γεγονός που αφορά έναν δικό του πρόγονο, αλλά και τούτο όχι δημόσια εδώ πρέπει να φωνάξουν τον Ιστορικό. (Σημ. ΔΕΕ: Τώρα κατάλαβα πώς γράφεται η αραουκανική "ιστορία"!)

-Πριν από την δημοσίευση του βιβλίου σας (το 1974), υπάρχουν ίσως άλλες δημοσιεύσεις ή σχετικές ανακοινώσεις;
Όχι, διότι η δημοσιοποίηση μέρους της Ιστορίας μας και η παράδοση στρατιωτικών μυστικών (Σημ. ΔΕΕ: Όπως π.χ., υποθέτω, η αντιπυραυλική άμυνα, όπλα ακτίνων λέϊζερ, τεχνολογία Στελθ κλπ,κλπ) στον Χιλιανό Στρατό αποφασίστηκε στο Συμβούλιο των Γερόντων το έτος 1972. Υπάρχουν μόνο δικές μου δημοσιεύσεις σε εφημερίδες ή περιοδικά, διότι κανείς δεν μπορεί να γράψει για την Ιστορία, όπως εξήγησα προηγουμένως.

-Ποια είναι η σημερινή κατάσταση των Αραουκανών στην Χιλή; Έχουν συνείδηση της Ελληνικής Καταγωγής τους;
Στις απογευματινές συζητήσεις πάντοτε υπενθυμίζεται η καταγωγή της Φυλής και καλείται ν' ακουσθεί ο Ιστορικός, αν η συνάντηση είναι πιο σημαντική. Είμαστε διασκορπισμένοι σε όλη την Χιλή, στα Πανεπιστήμια, στο Στρατό Ξηράς, στο Ναυτικό, στην Αεροπορία, κλπ. (Σημ. ΔΕΕ: Και πώς δεν απέτρεψαν την ανατροπή του Αλλιέντε; Μήπως ήσαν στο κόλπο;). Το να μέναμε όλοι στη γη μας θα είχαμε φθορά μετά από κάθε γενιά και θα είμασταν τώρα στην ίδια θέση με αυτή των Μαπούτσες, που δεν έκαναν ό,τι κάναμε εμείς, γι' αυτό και έμειναν ελάχιστοι στους κάμπους.

- Διατηρείται η Αραουκανική Γλώσσα και γραφή; Υπάρχει εκμάθηση της Αραουκανικής Γλώσσας στα σχολεία της Χιλής;
Η γλώσσα διατηρείται καθώς και η γραφή με τρίγωνα, που είναι ίδια στη μορφή με την γραφή των αριθμών. Πριν από πέντε χρόνια διηύθυνα ένα σεμινάριο για δασκάλους της Αραουκανικής Γλώσσας και σήμερα στο Τεμούκο έχει εισαχθεί πειραματικά στα Δημοτικά Σχολεία.

- Πότε ιδρύθηκε και ποιοι είναι οι σκοποί της Αραουκανικής Συνομοσπονδίας;
Η Αραουκανική Συνομοσπονδία υπάρχει από πάντα, μόνο το όνομα έχει προσαρμοστεί στην σημερινή εποχή. Οι σκοποί της είναι μια μέρα οι Χιλιανοί να ζήσουν όπως εμείς, να υιοθετήσουν τον δικό μας Νόμο και να ελέγξουν την γεννητικότητα, διότι ο υπερπληθυσμός είναι η αιτία όλων των πολέμων στον κόσμο...(Σημ. ΔΕΕ: Δηλαδή, για να καταλάβω: Οι Αμερικάνοι κανουν τον πόλεμο στο Αφγανιστάν για να μπορούν να στέλνουν αποίκους στην χώρα αυτή λόγω υπερπληθυσμού της Αμερικής;)

- Υπάρχουν Αραουκανοί στην Αργεντινή; Πότε καθιερώθηκε για πρώτη φορά και τί σημαίνει η λέξη Αράουκο;
Δεν υπάρχουν Αραουκανοί στην Αργεντινή, εκεί κατοίκησε η Φυλή Μαπούτσε η οποία πέρασε στη Χιλή τον περασμένον αιώνα προσπαθώντας ν' αποφύγουν τις διώξεις, που έγιναν κυρίως επί κυβερνήσεως του Στρατηγού Ρόκα. Με τους Αργεντινούς έχουμε εν γένει επαφές. Εγώ έγραψα στην εφημερίδα Κούγιο της Μεντόσα: "Η Οροσειρά των Άνδεων δεν είναι το φράγμα που διαχωρίζει αλλά η σπονδυλική στήλη που ενώνει την Χιλή και την Αργεντινή". Η λέξη arauco (Αράουκο) προέρχεται από την ομώνυμη περιοχή Rauco (Ράουκο) νότια του ποταμού Βίο-Βίο απ' όπου αρχίζει η Αραουκανία. Τους κατοίκους αυτής της περιοχής οι Ισπανοί τους ονόμαζαν Ραουκάνους και ο ποιητής Ερθίγια διέδωσε την ονομασία Α-ραουκάνοι / Α-ραουκανοί. Η λέξη Ράουκο προέρχεται από το ρήμα Ράουν= Ρέειν μετά βοής (Σημ. ΔΕΕ: Ρε φίλε, την παλεύεις; Πώς προκύπτει αυτό; Μήπως απλώς βουίζουν τα αυτιά σου;) και το ουσιαστικό Κο = Ύδωρ, Νερό- επομένως Ράουκο (και Αράουκο) σημαίνει τόπος όπου ηχεί το βουητό των υδάτων.

- Λέτε ότι δεν υπάρχουν ίχνη ελληνικής παρουσίας σε όλη την Αμερική, εκτός από την Χιλή... (Σημ. ΔΕΕ: Ακούς εκεί, τον ανθέλληνα! Και οι Ίνκας που μιλούσαν ελληνικά τί ήσαν;)  Πώς το δικαιολογείτε αυτό;

Εκείνο που εγώ βεβαιώνω είναι ότι από την Χιλή και προς την Δύση υπάρχουν παντού ελληνικές και αραουκανικές λέξεις, ενώ από την Χιλή προς την Ανατολή: Αργεντινή και Βραζιλία δεν υπάρχουν, ή τουλάχιστον δεν υπάρχουν στους χάρτες... (Σημ. ΔΕΕ: Λέξεις που υπάρχουν σε χάρτες; Και τί είναι οι λέξεις για να υπάρχουν στους χάρτες; Βουνά ή ποτάμια; Πώς; Φταίει ο μεταφραστής; Είπα και εγώ!)

- Ο ποιητής Πάμπλο Νερούδα είναι Αραουκανός;
Ναι. Γεννήθηκε στα όρια του αρχαίου κράτους των Αραουκάνων (Γιεκμόντσε), μεταξύ των ποταμών Μάουλε και Βίο-Βίο. Ο Νερούδα είχε συνείδηση της καταγωγής του γι' αυτό κάνει αναφορά στους ήρωες της Αραουκανίας και έγραψε στο "Κάντο Χενεράλ" αυτό που και εσείς αναφέρετε: "...οι Αραουκανοί προγονοί μου" και "Το ελληνικό αίμα κατεβαίνει μέχρι τις θάλασσες της Χιλής..." (Σημ ΔΕΕ: Έλληνας λοιπόν και ο Νερούδα!)

Περισσότερα εδώ:
http://users.forthnet.gr/ath/heliodromion/omiliaaraoukanoi.htm#αρχή
εδώ:
http://aioniaellinikipisti.blogspot.com/2010/07/blog-post_09.html
και εδώ: http://ellinikiglossa-lexarithmoi.blogspot.com/2009/10/lonko-kilapan.html

Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

Βασ. Μαρκεζίνης: Οι επτά πυλώνες μιας αποτυχημένης κυβέρνησης


Βασίλειος Μαρκεζίνης: Οι επτά πυλώνες
μιας αποτυχημένης κυβέρνησης
(και επτά ιδέες για πιθανή αναγέννηση)

Μετά το αποκλειστικό άρθρο του κ. Βασίλειου Μαρκεζίνη τον Ιούλιο του 2011 και την αποκλειστική συνέντευξη στο Αντίβαρο τέλη Αυγούστου 2011, το Αντίβαρο σας παρουσιάζει μία ακόμα αποκλειστικότητα με ένα εκτενές πόνημα που θα προκαλέσει συζητήσεις.
Αντί εισαγωγής ή περίληψης του κειμένου, αντιγράφουμε τις 7 ενότητες της «ασθένειας» και τις 7 ενότητες της «θεραπείας», όπως τις αναλύει διεξοδικά στο ακόλουθο πόνημα των περίπου 12000 λέξεων. Την επιγραμματική αναφορά των ενοτήτων συμπληρώνουμε με 1-2 παραγράφους σε κάθε μία. Με τον τρόπο αυτό παροτρύνουμε τους αναγνώστες του Αντίβαρου να μελετήσουν το κείμενο από εδώ: http://www.antibaro.gr/sites/default/files/Markezinhs_7pulwnes_7idees.pdf

Αποσπάσματα του κειμένου
A. Η Ασθένεια
1. Ψέματα
...Η πρόσφατη ανακοίνωση του Υπουργείου Εξωτερικών μας ότι τα τουρκικά σκάφη που ετοιμάζονται να αρχίσουν γεωτρήσεις νοτίως του Καστελόριζου θα τις πραγματοποιήσουν σε μια περιοχή στην οποία η Ελλάδα είναι «μία από τις χώρες που έχουν νόμιμα δικαιώματα» μπορεί σαφώς να εκληφθεί ως απροκάλυπτη, και δη αδιαπραγμάτευτη, παραχώρηση εθνικών εδαφών και υδάτων. Όποιος συμμερίζεται αυτό τον χαρακτηρισμό πρέπει να αγανακτά όπως εγώ.
...
2. Παραπληροφόρηση
...
έχω καταλήξει εδώ και καιρό στο συμπέρασμα ότι αυτό που χρειάζεται η χώρα μας δεν είναι απλώς αλλαγή κυβέρνησης αλλά η ριζική αποτίναξη πολλών κατεστημένων της, μη εξαιρουμένου, ασφαλώς, του κατεστημένου των ΜΜΕ, τα οποία στηρίζουν τις επιτυχείς προσπάθειες της κυβέρνησης να ρίχνει στάχτη στα μάτια των Ελλήνων πολιτών.
...
Συμπέρασμα: δεν έχουμε χάσει μόνο την εθνική κυριαρχία μας λόγω της κυβερνητικής υπογραφής των δύο Μνημονίων∙ έχουμε επίσης χάσει την εθνική υπόληψή μας, και αυτή θα χρειαστεί πολύς καιρός για να την ανακτήσουμε.
...
Δύο πράγματα, όμως, που αποκαλύφθηκαν τελικά –όσο και αν η ελληνική πλευρά επέμενε να τα αρνείται κατηγορηματικά– ήταν ότι η κυβέρνησή μας έχει συμφωνήσει προ πολλού με την Τουρκία (α) να μη θέσει ζήτημα ΑΟΖ και (β) να αντιμετωπίσει το Καστελόριζο ξέχωρα από το υπόλοιπο Αιγαίο.
...
3. Εσφαλμένες προβλέψεις
...
Οι προβλέψεις για τα εισοδήματα και τις δαπάνες αποδεικνύονται, σε μόνιμη βάση, λανθασμένες. Επιπλέον, οι κρατικές δαπάνες συνεχίζουν να αυξάνονται παρά τις βάναυσες οριζόντιες περικοπές που πλήττουν τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους των χαμηλών και των μεσαίων στρωμάτων. Γιατί;
...
Αν οι προαναφερθείσες ελπίδες για τα Ευρωομόλογα βασίζονται αφελώς στις ιδέες της διακρατικής «αλληλεγγύης» και «φιλίας», ή σε οποιουσδήποτε άλλους αβάσιμους ή και ανόητους συναισθηματισμούς, οι κυβερνητικές δηλώσεις είναι, ομοίως, εκτός πραγματικότητας
...
Αργά ή γρήγορα, αυτή η Ένωση –στην επιτυχία της οποίας, προσωπικά, έχω αφιερώσει (ματαίως;) όλη μου την επαγγελματική ζωή– είτε θα διαλυθεί είτε θα οδηγήσει σε μια Ευρώπη δύο ταχυτήτων, με έναν σπάταλο Νότο και έναν πειθαρχημένο Βορρά έτοιμο να συμπαραταχθεί με τη Ρωσία και τον ορυκτό πλούτο της.
...
Επιτακτικό σήμερα είναι το πώς θα βρεθεί ένας τρόπος ώστε η Βουλή να μπορεί εφαρμόσει τον νόμο σε όσα μέλη της θεωρούνται ύποπτα αδικημάτων.
...
4. Έλλειψη σχεδιασμού
...
Η περίπτωση του ναυτιλιακού τομέα αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της παράλυσης, της εσωτερικής διχόνοιας των πολιτικών και της έλλειψης φαντασίας από την πλευρά πολλών μελών της κυβέρνησης,
...
οι πολιτικοί μας είναι ασυναγώνιστοι στο να παρουσιάζουν τις προσωπικές τους βλέψεις ως γενικά ζητήματα αρχής.
...
5. Έλλειψη συντονισμού
...
Είναι, συνεπώς, βάσιμος ο ισχυρισμός ότι ο σημερινός πρωθυπουργός, πέρα από το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του στην εφαρμογή μιας πολιτικής γραμμής βασισμένης εκ περιτροπής στην κατάθλιψη και την ανακούφιση, και προορισμένης να προκαλέσει σοκ και δέος στον ίδιο του τον λαό και να τον εξωθήσει στη σύγχυση και ακολούθως στην υποταγή, έχει επίσης επιδείξει μνημειώδη ανικανότητα στους τομείς της ηγεσίας και του συντονισμού
...
6. Ευνοιοκρατία
...

Διότι στην Ελλάδα οι υπουργοί Εξωτερικών ενδιαφέρονται περισσότερο για τη δική τους εικόνα παρά για την εικόνα της πατρίδας τους, την οποία υποτίθεται ότι πρέπει να εκπροσωπούν. Ας είμαστε όμως δίκαιοι: η προκάτοχος του κ Δρούτσα είχε πιο ανεπτυγμένο το αίσθημα της αυτοπροβολής.
...
Η αντίθεση με τις αντίστοιχες προσπάθειες που γίνονται σε αυτό το επίπεδο από τις διπλωματικές υπηρεσίες χωρών όπως η Γερμανία, η Ιταλία, η Ολλανδία και η Τουρκία –και περιορίζω τις παρατηρήσεις μου σε χώρες των οποίων τους ξένους αντιπροσώπους έχω γνωρίσει κατά το παρελθόν– είναι τόσο κραυγαλέα ώστε επισκιάζει τη χώρα μου μέχρι ταπεινώσεως!
...
7. Εθνική κατάθλιψη
...
Αυτός ο ψυχολογικός βιασμός του νου των πολιτών στοχεύει στην εξουδετέρωση της ικανότητάς τους να σκέφτονται, να αντιδρούν, να διαμαρτύρονται και, το χειρότερο όλων, να ονειρεύονται ένα κάποιο μέλλον
...
Μήπως, αντιθέτως, να γινόταν άμεση παύση της απολύτως αδικαιολόγητης ελληνικής στήριξης της ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ; Μήπως να γινόταν άμεση ανακήρυξη της ΑΟΖ έπειτα από συμφωνία με την Κύπρο και το Ισραήλ; Μήπως; Μα όποιος κάνει καν αυτές τις ερωτήσεις αποδεικνύει ότι δεν ξερει τίποτα περί αυτού του υπουργείου.
...
Όχι βέβαια! Ποιο, άλλωστε, από τα τουρκόφιλα μέλη του ΕΛΙΑΜΕΠ, το οποίο, χρόνια τώρα, επί τρεις κυβερνήσεις τουλάχιστον, ασκεί υπέρμετρη, και δη επιζήμια επιρροή κατα την γνώμη όλο και περισσοτέρων πολιτών - Ελλήνων και Κυπρίων - στη διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής μας, θα ανεχόταν μια τέτοια κίνηση;
...

 Β. Η θεραπεία
...
1. Ορθή ταυτοποίηση και τιμωρία των ενόχων
...
Τα κατεστημένα αυτά παίζουν εδώ και καιρό κάτι που μπορώ να περιγράψω μόνον ως το ιδιοτελές παιχνίδι της εξουσίας, της απληστίας και της προσωπικής φιλοδοξίας, παραμερίζοντας πλήρως μερικές –παρωχημένες, για κάποιους∙ διαχρονικές, για μένα– αξίες, και ειδικότερα τον πατριωτισμό, το καθήκον, τη θρησκεία, τη φιλοτιμία, τον σεβασμό για την ανθρώπινη προσωπικότητα, την ανεκτικότητα κ.ο.κ.
...
Οι ηγέτες των συνδικάτων που έχουν μετατρέψει το δικαίωμα της διαδήλωσης υπέρ των απόψεων και των συμφερόντων μιας ομάδας σε καθημερινό χόμπι, το οποίο εδώ και χρόνια παραλύει το κέντρο της Αθήνας
...
Η δύσκολη αποστολή της εξάλειψης ή του έλεγχου αυτών των δραστηριοτήτων θα ήταν ενδεχομένως εφικτή μόνο μέσα από ένα είδος ειρηνικής επανάστασης
...
η μόνη ρεαλιστική ελπίδα που μας απομένει είναι να φροντίσουν οι ψηφοφόροι ώστε ΚΑΝΕΝΑ από τα «ματαιόδοξα λείψανα» του «αμαρτωλού» παρελθόντος να μην παρίσταται στην επόμενη Βουλή.
...
2. Η ανάγκη για ένα ριζικά νέο ξεκίνημα
...
Χρειαζόμαστε κατεπειγόντως τις εξής πολιτικές (...)
 ...
3. Η ανάγκη για ορθολογικό οικονομικό σχεδιασμό
...
Πρέπει λοιπόν να συγκροτηθεί μια ολιγομελής επιτροπή ειδημόνων από διάφορους κλάδους, οι οποίοι θα μας συμβουλεύουν ως προς το ποιοι τομείς της ελληνικής οικονομίας πρέπει να αναζωογονηθούν και να αναπτυχθούν, σε συνδυασμό, ίσως, κατά πρώτο και κύριο λόγο, με τις περιοχές που χρήζουν άμεσης οικονομικής ή πολιτικής βοήθειας.
...
4. Η ανάγκη να βρούμε νέους φίλους που θα στηρίξουν μια νέα εξωτερική πολιτική, καθώς και νέες πηγές οικονομικής βοήθειας
...
το επιχείρημα ότι οι ελπίδες που εναποθέτουμε σε νέες φιλίες αποτελούν «όνειρα θερινής νυκτός» πρέπει να απορριφθεί διαρρήδην για τον απλούστατο λόγο ότι ουδέποτε μέχρι σήμερα η Ελλάδα έχει αναζητήσει την –οικονομική ή στρατιωτική– βοήθεια νέων φίλων.
...
5. Η ανάγκη να διαμορφώσουμε ένα νέο είδος κοινωνικής συναίνεσης
...
κομμάτων στο πλαίσιο ενός (κατά το μάλλον ή ήττον στενού) συνασπισμού. Αν σκεφτούμε απλώς ποιοι προκρίνουν συνήθως την κομματική συναίνεση, θα αντιληφθούμε εύκολα ότι τα κίνητρά τους είναι απολύτως ύποπτα και, άρα, καταδικάζουν τη συγκεκριμένη πρακτική σε πλήρη αποτυχία.
...
Για να το θέσω επιγραμματικά: Βοηθήστε τους άπορους, προσελκύστε τους εύπορους.
...
6. Η ανάγκη οικοδόμησης εμπιστοσύνης
...
Αν η δημοσιοϋπαλληλική μονιμότητα παρεμποδίζει την απομάκρυνση διεφθαρμένων κρατικών λειτουργών, ας τους φέρουμε αντιμέτωπους με τη δημόσια κατακραυγή και περιφρόνηση και, έτσι, ας τους οδηγήσουμε εκτός συστήματος
...
7. Η ανάγκη ανάκτησης της αυτοπεποίθησης του λαού
...
Διότι οποιοσδήποτε δεν ρισκάρει συνειδητά να κάνει λάθος, ποτέ δεν πρόκειται να πει κάτι νέο και πρωτότυπο
...
Ασφαλώς, οι προτάσεις μου δεν θα αλλάξουν το υπάρχον σκηνικό εν μία νυκτί. Κι ωστόσο, εν μία νυκτί μπορεί κάλλιστα να επανέλθει η χαμένη αυτοπεποίθηση των Ελλήνων
...
θέλω να επαναλάβω τον φόβο μου ότι η έλλειψη αξιοπιστίας της σημερινής κυβέρνησης σύντομα θα μεταλλαχθεί σε απογοήτευση, έπειτα σε απόγνωση και, τελικά, σε καταστροφική οργή, διότι οι άνθρωποι θα αρχίσουν να αντιδρούν ενστικτωδώς πλέον, και όχι με βάση τη λογική τους, η μέρα της αναπόφευκτης χρεοκοπίας μας πλησιάζει ταχύτατα και τα προβλήματά μας με την Τουρκία θα έχουν σύντομα μεγαλώσει τόσο πολύ ώστε δεν θα μπορούν να τα κρύβουν οι εφημερίδες μας.
...
«Ναι, μπορούμε να ονειρευτούμε!»
Και αν ονειρευτούμε, ας κάνουμε όνειρα μεγάλα!

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Η κατάσταση στην ΛΔ του Κογκό (πρώην Ζαίρ)


Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για την σημερινή κατάσταση στην ΛΔ του Κογκό (πρώην Ζαίρ) από την Jo Tyabji (MSc Violence Conflict and Development, SOAS) και τον ρόλο τόσο των εγχώριων, όσο και των διεθνών δυνάμεων που εμπλέκονται στην χώρα. Έκρινα σκόπιμο να προηγηθεί ένα μικρό ενημερωτικό σημείωμα για τους αναγνώστες που επιθυμούν μια γενικότερη πληροφόρηση.
ΔΕΕ


RD of the Congo

Established as a Belgian colony in 1908, the Republic of the Congo gained its independence in 1960, but its early years were marred by political and social instability. Col. Joseph MOBUTU seized power and declared himself president in a November 1965 coup. He subsequently changed his name - to MOBUTU Sese Seko - as well as that of the country - to Zaire. MOBUTU retained his position for 32 years through several sham elections, as well as through the use of brutal force. Ethnic strife and civil war, touched off by a massive inflow of refugees in 1994 from fighting in Rwanda and Burundi, led in May 1997 to the toppling of the MOBUTU regime by a rebellion backed by Rwanda and Uganda and fronted by Laurent KABILA. He renamed the country the Democratic Republic of the Congo (DRC), but in August 1998 his regime was itself challenged by a second insurrection again backed by Rwanda and Uganda. Troops from Angola, Chad, Namibia, Sudan, and Zimbabwe intervened to support KABILA's regime. A cease-fire was signed in July 1999 by the DRC, Congolese armed rebel groups, Angola, Namibia, Rwanda, Uganda, and Zimbabwe but sporadic fighting continued. Laurent KABILA was assassinated in January 2001 and his son, Joseph KABILA, was named head of state. In October 2002, the new president was successful in negotiating the withdrawal of Rwandan forces occupying eastern Congo; two months later, the Pretoria Accord was signed by all remaining warring parties to end the fighting and establish a government of national unity. A transitional government was set up in July 2003. Joseph KABILA as president and four vice presidents represented the former government, former rebel groups, the political opposition, and civil society. The transitional government held a successful constitutional referendum in December 2005 and elections for the presidency, National Assembly, and provincial legislatures in 2006. KABILA was inaugurated president in December 2006. The National Assembly was installed in September 2006. Its president, Vital KAMERHE, was chosen in December. Provincial assemblies were constituted in early 2007, and elected governors and national senators in January 2007.

Read more: http://www.answers.com/topic/congo-country-zaire#ixzz1YzQtvP4K

 


DR Congo: the role of locals and internationals
by Ms Jo Tyabji
(MSc Violence Conflict and Development, SOAS)

DR Congo's civil war officially ended in 2003 yet eight years on violence continues to be a daily occurrence. A high-level but partial peace agreement has not brought peace on the ground. Severine Autessere in her book 'The Trouble with the Congo', argues that the construction of the 'post-conflict' label by the international community has made it hard to acknowledge and address the drivers of continuing violence. The realities are far from 'post-' anything, as the mass rape of 121 villagers by soldiers of the Congolese national army in South Kivu on 11 June 2011 attests.
The history of state predation and neglect in the Congo led to the development of a strong and professionalised civil society in the 1980s. Since 2003 there has been a proliferation of international NGOs working in the eastern region, and a concomitant proliferation of ‘local partners’, oriented towards the international donor regime, leading some to speak of two civil societies. In June 2011 I visited DR Congo to gain more insight into the role of internationals and locals in the DR Congo conflict.
A senior employee of the UN mission in DR Congo (MONUSCO), described the current situation as three separate areas of activity, areas which are intimately related, but which do not actually touch. The security and stabilisation agenda is not affected by the development programming of NGOs, the governance agenda doesn't take into account the effect of the NGO regime on the state, and the state has neither the capacity, nor the will at all levels, to improve security and stability.
The coordinator of Tuungane - a DfID funded Community Driven Reconstruction programme designed and implemented by the International Rescue Committee - in South Kivu was clear that they could not 'bring peace by committees', that participatory development was not a solution for the immediate problem of 'the rebels in the forest'. At a more fundamental level no 'development', political or economic, will succeed unless it takes into account the rebels in the forest as actors in the political economy. The academic Alex de Waal articulates this as the need for an "inclusive political buy-in", financed by the biggest buyers in what he terms the "political marketplace" for allegiance, someone who can afford to put enough on the negotiating table in the form of incentives for all those wielding violence as a bargaining chip to get a share.
In DR Congo it is not clear who has the clout to create a stable elite bargain. Each successive agreement since the nominal end of the war in 2002 has excluded key groups, and ignored the hardest to reach. The UN mission is extended year on year, with no exit strategy in sight. International aid organisations may even be the biggest bidders in some localised contexts: the magnet in the job market who no one wants to see leave, providing basic services in the absence of the state. It is this that has led de Waal to decry the tendency for peacebuilding missions to become embroiled in more and more localised manifestations of the conflict, becoming bidders in the marketplace and so distorting the price for allegiance, and making it ever harder for a stable political market to be reached.
On a research trip to South Kivu in June 2011, I visited two Congolese organisations who work on conflict resolution at a local level. Fondation Chirezi (FOCHI) is based in Uvira, while Association de Soutain des Opprimes (ASO) is a partner of Search for Common Ground, both of whom are based in Bukavu. Jason Stearns, in recent interview for Insight on Conflict, spoke of the importance of Congolese civil society for building institutional capacity, transparency and responsiveness in the long term. In very different ways, both FOCHI and ASO are centrally concerned with this relationship between the state and their constituencies.
FOCHI has innovated a system of peace courts, or 'barazas'. These courts enable conflicts to be resolved within communities rather than taken to the formal justice system which is prohibitively expensive and widely distrusted. With patience and persistence, members of the barazas have dealt with cases that, if not addressed, had the potential to store up resentment and feed into the dynamics of future violence. For example the theft of land from a local woman by an ex-combatant whom the police were afraid to approach. Rather than building a parallel structure, the barazas are in contact with local justices, both to demonstrate an alternative conception of justice as conflict resolution, and to ensure that the baraza system is streamlined with the state system on which it still relies as an ultimate threat point.
FOCHI is also engaged in work related to international organisations working in the area and their constituencies: the people engaged in their projects and the recipients of the basic services they provide. FOCHI follow up on projects that have been completed unsatisfactorily, or require further consideration; in effect building accountability downstream to beneficiaries rather than upstream to donors.
ASO uses forum theatre techniques to address issues of concern in the area, touring plays to villages around Bukavu. Forum theatre, also known as 'Theatre of the Oppressed', was developed by Augusto Boal in Brazil. Actors depict instances of injustice, which the audience are then invited to intervene to resolve, either by suggesting how the outcome could be changed or by replacing one of the actors to attempt to do so.
Juvenal Muderhwa, the director, spoke of one case where the clarity given by seeing their own situation played out in front of them led a community to turn to the chief of the locality, who was also in the audience, and demand an end to his economic exploitation of their water and sanitation needs. A week later, Juvenal said, he was called and informed that the chief had stopped levying exorbitant charges on water, and work had begun on three additional wells. Perhaps it is rare that such direct outcomes are observable, yet via the theatrical 'Forum', the opportunity for a political forum is created.
All three activities described above work at the interstices of different systems of governance: the practices introduced through participatory development projects - which have international aid organisations as their sovereign powers - the at best paternalistic and at worst predatory state structures, and the forms of violent coercion embodied both by unofficial armed groups and the security sector itself.
While not sufficient on its own to solve the problem of 'the rebels in the forest', which remain a regional issue requiring a political solution across borders, it is in building resilient relationships of accountability and responsiveness into these governance mechanisms that a change to the wider political economy may be brought about. This is a job for the organisations embedded in those local political marketplaces, able to insist upon a stabilisation of the networks of allegiance and sovereignty, with patience and persistence. They do not constitute a distortion of the market, rather they challenge the very manner of its functioning.

Posted by Joel Gabri on September 12, 2011

http://www.internationalpeaceandconflict.org/profiles/blog/show?id=780588%3ABlogPost%3A603159&xgs=1&xg_source=msg_share_post

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

Οι ανασκαφές στο Αρχοντικό Πέλλας

Το χρυσό προσωπείο και το χάλκινο κράνος
του πολεμιστή του τάφου

Οι ανασκαφές στο Αρχοντικό Πέλλας
Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη

Η τοποθεσία της ανασκαφής
Ο προϊστορικός οικισμός του Αρχοντικού Πέλλας βρίσκεται κοντά στο σύγχρονο ομώνυμο οικισμό, ανάμεσα στην αρχαία Πέλλα και την πόλη των Γιαννιτσών. Έχει τη μορφή τούμπας-τράπεζας, ύψους περίπου 20μ. και έκταση περίπου 128 στρεμμάτων. Η ανασκαφική έρευνα στην «τούμπα» του Αρχοντικού άρχισε από το 1991 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Το Αρχοντικό αποτελεί μια προνομιακή οικιστική θέση καθώς δεσπόζει στην εύφορη πεδιάδα των Γιαννιτσών. Επιπλέον ο οικισμός βρισκόταν κοντά στην ακτογραμμή του Θερμαϊκού, όπως επιβεβαιώνεται και από γεωλογικές έρευνες ειδικών επιστημόνων του Α.Π.Θ. Οι έρευνες αυτές έδειξαν ότι η ακτογραμμή πρέπει να περνούσε 6 περίπου χιλιόμετρα νότια του οικισμού. Η σπουδαιότητα της θέσης αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι ανιχνεύεται συνεχής κατοίκηση από τη Νεολιθική Εποχή (6η χιλιετία) μέχρι την υστεροβυζαντινή περίοδο (14ος αι.).
Η ανασκαφική έρευνα πάνω στην τούμπα έφερε στο φως αλλεπάλληλες φάσεις ενός προϊστορικού οικισμού που η κύρια φάση του χρονολογείται στο τέλος της Πρώιμης Εποχής του Ορειχάλκου και την αρχή της Μέσης, δηλαδή σε μια περίοδο ελάχιστα γνωστή στη Μακεδονία. Σειρά 21 ραδιοχρονολογήσεων από το εργαστήριο αρχαιομετρίας του ΕΚΕΦΕ «Δημόκριτος» προσδιόρισαν την περίοδο αυτήν ανάμεσα στα 2300-1900 π.Χ.
Ωστόσο στην κορυφή της τούμπας αποκαλύφθηκε μια νεώτερη φάση, της Ύστερης Εποχής του Ορειχάλκου, από την οποία λίγα λείψανα διατηρούνται. Η φάση αυτή χαρακτηρίζεται από οικήματα με λίθινα θεμέλια, κατεστραμμένα τα περισσότερα. Από αυτά σώζεται σε καλή σχετικά κατάσταση ένα οίκημα διαστάσεων 4Χ3 μέτρα. Στην κεραμική ξεχωρίζουν αγγεία με εγχάρακτη διακόσμηση γεωμετρικών μοτίβων που τονίζονται με άσπρη πάστα.
Η παλαιότερη φάση του οικισμού, του τέλους της Πρώιμης Εποχής του Ορειχάλκου, ανασκάπτεται στην ανατολική, κυρίως, πλαγιά της τούμπας. Εδώ κάτω από ένα ισχυρό στρώμα καταστροφής που προκλήθηκε από πυρκαγιά και σε μια έκταση 185 τετρ. μέτρων εντοπίστηκαν επτά πασσαλόπηκτα οικήματα. Πρόκειται για σπίτια με σκελετό από πασσάλους, κλαδιά και καλάμια, επιχρισμένα με στοιβαχτό πηλό. Ήταν κτισμένα το ένα δίπλα στο άλλο με κοινό προσανατολισμό από ΒΔ προς ΝΑ. Τα οικήματα αυτά και τα διάφορα ευρήματα που διατηρούνταν στο εσωτερικό τους, μας δίνουν μια ζωντανή εικόνα των προϊστορικών νοικοκυριών του τέλους της Πρώιμης Εποχής του Χαλκού.
 
Τα χρυσά κοσμήματα της Δέσποινας του τάφου Τ 712

Χρυσοφόροι Μακεδόνες
Υπενθυμίζουμε ότι κατά την διάρκεια της ανασκαφικής περιόδου 2008 είχαν έλθει στο φως εκπληκτικά ευρήματα από 43 τάφους διαφορετικών περιόδων, από την Εποχή του Σιδήρου μέχρι τους ελληνιστικούς χρόνους. Όπως ανέφερε και το Δελτίο Τύπου του Υπ. Πολιτισμού (10-9-2008):
«Κατά τη φετινή σωστική ανασκαφική έρευνα στο Δυτικό νεκροταφείο του Αρχοντικού Πέλλας υπό τη διεύθυνση των αρχαιολόγων της ΙΖ΄ ΕΠΚΑ Παύλου και Αναστασίας Χρυσοστόμου ήρθαν στο φως ακόμα σαράντα τρεις τάφοι από τους οποίους οι τέσσερις ήταν της εποχής του σιδήρου (β΄ μισό του 7ου αι.-580 π.Χ.), οι τριάντα μία ταφές των αρχαϊκών χρόνων (580-480 π.Χ.) και οι οκτώ των κλασικών-πρώιμων ελληνιστικών χρόνων (480-279 π.Χ.).
Από τις ταφές των κλασικών και πρώιμων ελληνιστικών χρόνων εξαιρετικά ενδιαφέρουσα είναι αυτή του κοριτσιού του πρώιμου ελληνιστικού τάφου Τ 714, που  συνοδευόταν με χάλκινο επίχρυσο στεφάνι, τρία πήλινα αγγεία, ένα  χάλκινο κάνθαρο και μια μοναδική πήλινη κεφαλή φυσικού μεγέθους της νεκρής, εξαιρετικής τέχνης...».
Και το Δελτίο Τύπου καταλήγει:
«Ο οικισμός του Αρχοντικού, που βρίσκεται σε απόσταση 5 χλμ. από την Πέλλα και 10 χλμ. από τον Αξιό, κατοικείται από την αρχαιότερη νεολιθική περίοδο (6η χιλιετία) έως και τα υστεροβυζαντινά χρόνια (14ος αι.). Κατά τη διάρκεια των προϊστορικών και των ιστορικών χρόνων έως και το τέλος του 5ου αι. π.Χ., όταν η Πέλλα επιλέχθηκε από τον βασιλιά Αρχέλαο (τέλος 5ου αι. π.Χ.) ως νέα πρωτεύουσα της Μακεδονίας, αποτελούσε τη σημαντικότερη πόλη της βόρειας Βοττιαίας (περιοχή μεταξύ των ποταμών Αξιού και Λουδία). Το αστικό αυτό κέντρο, το όνομα του οποίου δεν έχει ακόμα πιστοποιηθεί επιγραφικά, ήταν ιδρυμένο στο μέσο της εύφορης περιοχής της βόρειας Βοττιαίας (της χώρας των βουκόλων), πάνω στο σταυροδρόμι των βασικών οδικών αξόνων της Κάτω Μακεδονίας και κοντά στην τότε ακτογραμμή του Θερμαϊκού Κόλπου, αποτελώντας νευραλγικό σημείο ελέγχου και ορμητήριο των Αργεάδων Μακεδόνων με επικεφαλής τους Τημενίδες.
Η χρονολόγηση των παλαιότερων τάφων των ταφικών συστάδων του δυτικού νεκροταφείου του Αρχοντικού πιστοποιεί ότι η εγκατάσταση των Μακεδόνων στην περιοχή είχε γίνει ήδη στο β΄ μισό του 7ου π.Χ. Οι παλαιότεροι αρχαϊκοί τάφοι των νεκροταφείων του Αρχοντικού και των άλλων αστικών κέντρων (Αιγών, Βέροιας, Μίεζας, Έδεσσας) της Κάτω Μακεδονίας με προϊόντα τέχνης από τη Χαλκιδική, τη νότια Ελλάδα, τα νησιά του Αιγαίου και την Ιωνία χρονολογούνται γύρω στο 580 π.Χ. Υπάρχει δηλαδή άνοιγμα της μακεδονικής αγοράς και της οικονομίας από την αρχή της βασιλείας του Αλκέτα, πατέρα του Αμύντα Α΄. Μετά από αυτό το χρονικό όριο επιβεβαιώνεται η πρόσβαση του πληθυσμού σε σταθερά μεγάλες ποσότητες ειδών πολυτελείας και πρώτων υλών, πιστοποιώντας την ανάπτυξη στη μακεδονική κοινωνία πολυσύνθετων μορφών οργάνωσης. Η απόκτηση τέτοιων αγαθών προϋποθέτει πρόσβαση σε νέες πηγές πλούτου (εδάφη, μεταλλεία, εμπόριο κτλ.), παραγωγή πλεοναζόντων προϊόντων και πολιτική οργάνωση με την ενίσχυση και εδραίωση της δυναστείας των Τημενιδών. Η πρώιμη επέκταση των Μακεδόνων (από το 650 π.Χ. και μετά), οφείλεται στη στρατιωτική οργάνωση της μακεδονικής κοινωνίας και κατά συνέπεια της δημιουργίας του πυρήνα του εθνικού στρατού («της εταιρικής ίππου, της οπλιτικής φάλαγγας καί του ψιλού πεζικού»).
ΔΕΕ

Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011

Για τον Καστοριάδη


ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ
Σεραφείμ Ι. Σεφεριάδης
[επίκουρος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, visiting fellow στο Πανεπιστήμιο του Cambridge (Clare Hall)]

Ο πολέμιος της ευτελούς επικοινωνίας
Πολύ καλά κάνουμε όλοι μας και συχνά πυκνά ψέγουμε την παρακμιακή δημοσιογραφία επισημαίνοντας τις πράγματι τεράστιες διαστάσεις που έχει προσλάβει το τελευταίο διάστημα. Η κριτική, όμως, όλες οι κριτικές, πρέπει κάπου να καταλήγουν: ανάλυση χωρίς συμπεράσματα, χωρίς ένα κάποιο επιχειρησιακό σκέλος το οποίο να διεκδικεί δεσμευτικότητα, είναι ανάλυση κολοβή. Επιπλέον - και αυτό είναι το χειρότερο - η συνεχής αλλά μετέωρη διεκτραγώδηση ενός φαινομένου, σταδιακά αλλά αδήριτα, αυτοεκπίπτει από κριτική σε γκρίνια. Αντί να εμπνέει αντιδράσεις καυτηριάζοντας τα κακώς κείμενα, καταλήγει να μας εξοικειώνει με αυτά, προσδίδοντάς τους μάλιστα και μιαν επίφαση κανονικότητας (υπαινισσόμενη ότι αφού η παρακμή είναι πανταχού παρούσα, ίσως να είναι και αναπόφευκτη). Ενώ η πραγματική κριτική προετοιμάζει λύσεις, η γκρίνια αποτελεί μέρος του προβλήματος - ένας ενισχυτικός συντελεστής του παρακμιακού κύκλου.

Η άνοδος της ασημαντότητας...
Η κατίσχυση της μιντιακής (κυρίως τηλεοπτικής) ευτέλειας έχει βαθιές και ποικίλες καταβολές. Σε ένα από τα τελευταία έργα του με τον χαρακτηριστικό τίτλο Η άνοδος της ασημαντότητας (Paris, Seuil 1996 Αθήνα, Υψιλον, 2000), ο Κορνήλιος Καστοριάδης (η πνευματική κληρονομιά του οποίου τιμήθηκε σε εκδήλωση που έγινε στο Γαλλικό Ινστιτούτο την περασμένη Τρίτη) υποστήριξε ότι αυτό το οποίο κυρίως χαρακτηρίζει τα σημερινά ΜΜΕ είναι η προβολή του ευτελούς συνδυαστικά με τον ευτελισμό αυτού που είναι σοβαρό. Οι επιπτώσεις είναι πολλαπλές και αλληλένδετες: πλήττεται η αισθητική μας, υπονομεύονται οι αναλυτικές μας κατηγορίες, σχετικοποιούνται τα ηθικά μας πρότυπα. Για τον Καστοριάδη όμως η πιο σοβαρή επίπτωση συνίσταται στη συνδυασμένη υπονόμευση της κριτικής δυνατότητας των ανθρώπων: στην πρόκληση μιας γενικευμένης κρίσης της κριτικής. Εύγλωττο παράδειγμα αποτελούν τα πρόσφατα σκάνδαλα. Η πρόσληψή τους μέσα από ένα κραυγαλέα σκανδαλοθηρικό πρίσμα όχι μόνο στη διαλεύκανσή τους δεν οδήγησε, αλλά - το ακριβώς αντίθετο - διαμόρφωσε όρους για τη σταδιακή απάλειψή τους από τη δημόσια σφαίρα. Την ώρα που τα πάσης φύσεως ΜΜΕ κερδοσκοπούσαν ψαρεύοντας στα θολά νερά, οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί κατάφερναν να μεταθέσουν (αν όχι να αποσείσουν) τις ευθύνες τους. Η διελκυστίνδα ωστόσο μεταξύ σκανδαλοθηρίας και κουκουλώματος δεν πρέπει διόλου να εκπλήσσει. Τίποτε δεν ευνοεί περισσότερο τη συγκάλυψη ενός σκανδάλου από τον προηγούμενο ευτελισμό του.

...και η ευθύνη της πολιτικής
Η ανάλυση του Καστοριάδη γίνεται καλύτερα κατανοητή αν ληφθεί υπόψη το ευρύτερο πλαίσιο εντός του οποίου ανακύπτουν τα προβλήματα που καυτηριάζει.
Η κατίσχυση της ασημαντότητας αποτελεί σύμπτωμα ελλείπουσας κοινωνικής αυτονομίας: του γεγονότος ότι, παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις, οι αντιπροσωπευτικοί θεσμοί όπως τους γνωρίζουμε δεν δίνουν τελικά στις κοινωνίες τη δυνατότητα της έλλογης αυτορρύθμισης. Νόμοι και κανόνες διαμορφώνονται βέβαια εσωτερικά, όμως αυτό που κυρίως χαρακτηρίζει τη διαδικασία παραγωγής και επιβολής τους είναι η αλλοτρίωση, η ετερονομία. Εύλογο είναι η κατάσταση αυτή να προκαλεί ανησυχία, όμως στον Καστοριάδη η κριτική δεν ξεπέφτει ποτέ σε γκρίνια. Σφοδρός πολέμιος όλων των νομοτελειακών αναγνώσεων της Ιστορίας, ο ιδρυτής του Socialisme ou Barbarie αναδεικνύει με το έργο του την τεράστια δύναμη της εμπρόθετης παρέμβασης -της ενεργού πολιτικής η οποία, καταγγέλλοντας τις θεσμικές παθογένειες, διεκδικεί την κοινωνική αυτονομία. Και είναι πράγματι έτσι. Το τελευταίο διάστημα δεν έχουμε μόνο σκάνδαλα, έχουμε και ένα πάνδημο διεκδικητικό ξέσπασμα.
Η διττή υφή της συγκυρίας φέρνει επιτακτικά στο προσκήνιο τις πολιτικές ευθύνες όσων αποσκοπούν στη δημοκρατική εμβάθυνση. Προϋπόθεση για να είναι αποτελεσματική η σημερινή διεκδίκηση είναι η ρητή σύνδεσή της με τις διάχυτες συστημικές παθογένειες. Το ερώτημα Πώς η ένδεια των κοινωνικών δαπανών συμβιβάζεται με τον πακτωλό των «ημέτερων» χρηματοδοτήσεων; είναι ένα πολιτικό ερώτημα.
Συμπέρασμα: Εύλογο είναι οι σκανδαλοποιοί να μεταθέτουν τις ευθύνες τους• όμως το πρόβλημα με την παρακμή των ΜΜΕ και τη διάχυτη διαφθορά της δημόσιας σφαίρας μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνον αν η διεκδικητική πολιτική σταθεί στο ύψος των δικών της ευθυνών.

http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=187563
 

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

Ειδήσεις στα αρχαία ελληνικά (57)

(κλικ επάνω στην εικόνα του κειμένου για μεγέθυνση)

Και άλλες διεθνείς ειδήσεις στα αρχαία ελληνικά από την ιστοσελίδα του Καταλανού καθηγητή κλασσικής φιλολογίας Joan Coderch-i-SanchoAkropolis World Νews”  (http://www.akwn.net/).


Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

Αναπαράσταση της Μάχης του Μαραθώνα


Κάποιοι «μπλαζέ», κουτοπόνηροι και «ξερόλες» δημοσιογραφίσκοι της δεκάρας με εξοργίζουν αφάνταστα. Ειδικότερα κάποια ανθρωπάρια, με χαμηλό μορφωτικό και πνευματικό επίπεδο, που μέσα στην ημιμάθειά τους ασπάστηκαν ασμένως τον μαρξιστικό ή νεοφιλελεύθερο εθνομηδενισμό, διαβλέποντας ότι αυτός είναι ο εύκολος δρόμος οικονομικής και κοινωνικής ανέλιξης και λαμπρής σταδιοδρομίας. Τους συναντούμε παντού, σε τηλεοράσεις, σε εφημερίδες σε περιοδικά «ποικίλης ύλης», αλλά και σε καφετέριες, μπαράκια, κοινωνικές εκδηλώσεις και συναναστροφές, όπου με περισπούδαστο ύφος και περισσή ευκολία, κρίνουν, επικρίνουν και κατακρίνουν οτιδήποτε δεν είναι της μόδας και μη «πολιτικά ορθό».
Το «ρεπορτάζ» που ακολουθεί, κάποιου Πέτρου Στεφανή στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» του ΔΟΛίου συγκροτήματος (το οποίο έχει συντελέσει καταλυτικά στην αποβλάκωση των νεοελλήνων και στην παρακμή της χώρας, κάνοντας «μπίζνες»), αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της νοοτροπίας, με την ειρωνία του, την ελαφρότητα του «λάϊφ στάϊλ», την απαξιωτική βλαχοπονηριά του και την αφ’ υψηλού κριτική που ασκεί.
ΔΕΕ

"Οι «Μαραθωνομάχοι» του… Σχινιά!  
Πανοπλίες, περικεφαλαίες και κοφτερά ξίφη στην κιτς, διεθνή, αναπαράσταση της Μάχης του Μαραθώνα" ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Πέτρος Στεφανής

Με φόντο ιστιοσανίδες και κολυμβητές, «αρχαίοι έλληνες πολεμιστές» παίρνουν θέσεις μάχης για να αναμετρηθούν με τους «Πέρσες» στην παραλία του Σχινιά
  
Οι έλληνες (Σημ.ΔΕΕ: Προσέξτε το έλληνες με μικρό και όχι κεφαλαίο γράμμα. Αμορφωσιά; Αγραμματωσύνη; Υφέρπων εθνομηδενισμός; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!) πολεμιστές κινούνται επιθετικά με προτεταμένα τα δόρατα και κρατώντας τις ασπίδες τους προς το μέρος των Περσών. Δέχονται καταιγισμό από βέλη και υποχωρούν προς ανασύνταξη. Ακολουθούν σώμα με σώμα μάχες με τα ξίφη, προτού κριθεί η τελική έκβαση της «μάχης», με περσική άτακτη υποχώρηση και πολλούς «νεκρούς»…
Το πολεμικό σκηνικό στήθηκε το Σάββατο και την Κυριακή το μεσημέρι στην παραλία του Σχινιά, στον Μαραθώνα. Οι ιαχές που ακούγονταν και οι εντυπωσιακές πολύχρωμες φορεσιές των πολεμιστών, έκαναν τους λουόμενους να βγουν από τη θάλασσα και να πλησιάσουν φορώντας τα μαγιό τους για να παρακολουθήσουν live, λίγα μέτρα από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητά τους, καμιά πενηνταριά «οπλίτες» από την Ευρώπη, την Αμερική, μέχρι και τη μακρινή Αυστραλία, οι οποίοι έπαιρναν μέρος στην αναπαράσταση σκηνών από τη Μάχη του Μαραθώνα.
Κάθε οπλίτης ήταν υποχρεωμένος να φορά και μια βαριά πανοπλία, βάρους ώς και 30 κιλών, που περιελάμβανε μεταλλικό θώρακα, περικεφαλαία, περικνημίδες, ασπίδα, ξίφος, δόρυ, χιτώνιο και σανδάλια. «Για να φτιάξω τη στολή μου, αρχικά αγόρασα δέρμα. Κατόπιν, προμηθεύτηκα από φίλους έτοιμο το κράνος και τις περικνημίδες μου. Κάθε μία από τις ενδυμασίες μας στοιχίζει ακριβά - η αξία της φτάνει ώς και τα 5.000, 10.000 ευρώ, καθώς είναι όλες χειροποίητες…», λέει στα «ΝΕΑ» ο Γιάννης Καδόγλου, ο οποίος κατέβηκε από την Αλεξανδρούπολη ως συνδιοργανωτής στην προσπάθεια αναβίωσης της ιστορικής μάχης.
«Τα πράγματα πήγαν πολύ καλύτερα απ' ό,τι υπολόγιζα. Έπειτα από τριετή σχεδιασμό, τα καταφέραμε ουσιαστικά μόνοι μας, μόνο με τεχνική υποστήριξη από τον τοπικό δήμο, καθώς δεν πήραμε απάντηση από τα υπουργεία Πολιτισμού και Τουρισμού, στα αιτήματά μας για συνδρομή τους. Έτσι, ήρθαμε εδώ με δικά μας έξοδα και εξοπλισμό. Φανταστείτε ότι μόνο το σπαθί μου στοιχίζει 1.000 ευρώ. Ευελπιστούμε ότι σε τρία χρόνια θα ξαναβρεθούμε εδώ, για να οργανώσουμε ακόμα καλύτερα μια νέα αναπαράσταση…», δηλώνει και ο «επικεφαλής» του στρατεύματος των «Πλαταιών», βασικός διοργανωτής της αναπαράστασης, καναδός συγγραφέας Κρίστιαν Κάμερον.
http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4656166


Αναπαράσταση της Μάχης του Μαραθώνα:
ευκαιρία ανάπτυξης του αναπαραστασιακού τουρισμού!


Σχόλιο του Μ. Η. Μπόλαρη ομογενή εγκατεστημένου στο Σικάγο, διαχειριστή του έγκυρου και μαχητικού ιστολογίου «Ελληνικά Θέματα», στο οποίο εντοπίσαμε την είδηση:
O κύριος Πέτρος Στεφανής που υπέγραψε το λυπηρώς άσχετο αυτό άρθρο στα ΝΕΑ, προφανώς πιστεύει πως οι "καμιά πενηνταριά «οπλίτες» από την Ευρώπη, την Αμερική, μέχρι και τη μακρινή Αυστραλία, οι οποίοι έπαιρναν μέρος στην αναπαράσταση σκηνών από τη Μάχη του Μαραθώνα" αξίζουν την ψηλομύτικη περιφρόνησή μας επειδή κατασκεύασαν ή αγόρασαν τον πανάκριβο σίγουρα (καί αυθεντικότατο στην λεπτομέρειά του) οπλισμό τους, πλήρωσαν τα εισιτήρια γιά να φτάσουν "από την Ευρώπη, την Αμερική, μέχρι και τη μακρινή Αυστραλία" και να προσκυνήσουν με τον ιδιότυπο τρόπο τους τα ιερά χώματα του Μαραθώνα (Σχινιά κατά τον κ. Στεφανή).
Το γεγονός πως ξοδεύτηκαν γιά να έλθουν και να τιμήσουν την αρχαία μας ιστορία που εμείς την ποδοπατούμε και την μπαζώνουμε ασύστολα δεν περνά κάν από το κοτίσιο μυαλουδάκι του κ. δημοσιογράφου. Το γεγονός πως "οι εντυπωσιακές πολύχρωμες φορεσιές των πολεμιστών, έκαναν τους λουόμενους να βγουν από τη θάλασσα και να πλησιάσουν φορώντας τα μαγιό τους για να παρακολουθήσουν live" δεν λέει τίποτα στον κ. Στεφανή γιά τις μοναδικές ευκαιρίες αναπαραστασιακού ιστορικού τουρισμού που θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί η χώρα μας, και που ο Καναδός συγγραφέας οργάνωσε γιά εμάς αφιλοκερδώς. Όχι αφιλοκερδώς, αλλά και καταξοδευόμενος, αυτός και οι συν-αναπαραστάτες του, πού σίγουρα έμειναν σε κάποια ξενοδοχεία της περιοχής γιά όσον καιρό έκαναν τις πρόβες της αναπαράστασης.
Η Ελλάδα βουλιάζει, κι εμείς σφυρίζουμε αδιάφοροι βλέποντας τα όρθια Καναδέζικα, Αμερικάνικα και Αυστραλιανά δολλάρια να περπατούν δίπλα μας και αντί να δράξουμε την ευκαιρία που μας προσφέρει η γη αυτή με την αστείρευτη ιστορία και τον πολιτισμό της και με τον φιλελληνισμό των απανταχού λατρών της Ελλάδας, εμείς χασκογελάμε: "Xά, χά! τι κίτς αναπαράσταση!"
Ο καθένας με τις εμπειρίες καί τον πολιτισμό του, κι ου Κίτσους, φυσικό είναι, κίτς να βλέπει παντού. Κίτς όμως και αυθεντικότητα στην αναπαράσταση με σπαθιά που κόστισαν 1000 ευρώ, εγώ δεν βλέπω να συνυπάρχουν! Κάποιοι κάπου με τον ψευδο-ελιτισμό τους έχασαν τον μπούσουλα καί την επαφή με την πραγματικότητα.
Αυτό που βλέπω είναι την ευκαιρία να βρεθούν κάποιοι άνεργοι νέοι που έχουν αληθινό μεράκι και πιάνουν τα χέρια τους, να οργανώσουν ένα εργαστήρι κατασκευής αρχαίου οπλισμού, και να το πουλάνε στους ιστοριόφιλους καί θιασώτες του αναπαραστασιακού τουρισμού. Αυτό πού βλέπω είναι να αρχίσουν να ξυπνούν κάποιοι σε Δήμους και περιφέρειες και να αρχίσουν να διαφημίζουν την διοργάνωση αναπαραστάσεων ιστορικών μαχών ανά την Ελλάδα. Το διαδίκτυο είναι γεμάτο από παρόμοιες συναντήσεις στην Αγγλία, την Γερμανία, την Αμερική, την Ιταλία κλπ. Στον Ελληνικό χώρο μας έχουν γίνει μάχες όχι μόνον μεταξύ Ελλήνων και Περσών αλλά και Σπαρτιατών με Αθηναίους και Θηβαίους, Μακεδόνες και Νότιους Έλληνες, Μακεδόνες και Ρωμαίους, Ρωμαίους και Ρωμαίους, και ούτω καθ' εξής.
Τι περιμένουμε; Ο τουρισμός του ήλιου και της θάλασσας αρκετούς Άγγλους άνεργους νεαρούς μέθυσους μας έφερε. Καιρός είναι να αρχίσουμε να προσελκύουμε και όσους τουρίστες αγαπούν την Ελλάδα και τον πολιτισμό της, σέβονται την ιστορία μας και διαθέτουν 2 με 5 χιλιάδες ευρώ γιά μια αυθεντική περιβολή Αθηναίου οπλίτη.
Μιλτιάδης Μπόλαρης

http://hellenikathemata.blogspot.com/2011/09/blog-post_12.html

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

Σκοπιανοί στατήρες, μνες και τάλαντα!

Το σκοπιανό χαρτονόμισμα των 20 στατήρων (!),
που αποσύρθηκε την τελευταία στιγμή, πριν τεθεί σε κυκλοφορία.

Ο φίλος μας Βάσκο αποκάλυψε πρόσφατα στην σελίδα του στο facebook [Васил Глигоров (Vasil Gligorov)] μια εκπληκτική είδηση: Οι σκοπιανοί ιθύνοντες είχαν αποφασίσει, εν όψει της απόσχισης της περιοχής τους από την τότε ενιαία Γιουγκοσλαβία, να ονομάσουν το νέο νόμισμά τους στατήρα, από την αρχαιοελληνική λέξη που σήμαινε ένα συγκεκριμένο μέτρο βάρους (8.5 γραμμάρια περίπου), αλλά και το αντίστοιχο νόμισμα. Ο σχεδιασμός του νέου νομίσματος είχε παραγγελθεί από σκοπιανούς πολιτικούς σε ακαθόριστη ημερομηνία (τέλη 1990; αρχές 1991;) με άκρα μυστικότητα. Αν και τυπώθηκε ένας περιορισμένος αριθμός χαρτονομισμάτων με ονομαστική αξία 20 στατήρων (βλ. εικόνα παραπάνω), τελικώς δεν κυκλοφόρησαν ποτέ διότι θεωρήθηκε ότι θα ήταν μια ιδιαίτερα προκλητική ενέργεια! Βεβαίως, μετα "20 έτη" (για να θυμηθούμε και λίγο Αλέξανδρο Δουμά) και μέσα στα πλαίσια της αντικβιζάτσια (=αρχαιοποίηση, στα λατινοσκοπιανά!), το πράγμα έχει ξεχειλώσει, ξεπερνώντας κάθε όριο γελοιότητας, οπότε δεν έχει πια καμία σημασία, δεδομένου ότι οι προκλήσεις "πάνε σύννεφο".
ΔΕΕ

This Was One Of The Last-Minute Withdrawn Prototypes
For The First FYROMian Banknote


Description: avers of a 20 staters banknote. Commissioned by politicians in undefined date (late 1990, early 1991?) by a designer who worked in secrecy. Unknown number of professional-grade specimens were printed but its adoption as a national currency of Yugoslavia-independent FYROM was withdrawn, after the politicians realized that the choice of currency's name and design would be too provocative.
The text reads (from top to bottom):
„Народна банка на Македонија (Narodna banka na Makedonija)" - National Bank of Macedonia
02.08.1991
„Дваесет статери (Dvaeset stateri)“ - Twenty staters
„Гувернер (Guverner)“ - Governor (most likely; unreadable)
Signature (note: unknown signatory)

Васил Глигоров (Vasil Gligorov)

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

Μη-συμβατικές θεωρίες: Η φυγή από την πραγματικότητα


(Από το βιβλίο του Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη: «Μη-συμβατικές θεωρίες»: Οι κερδοσκόποι του “ελληνισμού” και ο φενακισμός των αφελών», Θεσσαλονίκη 2007)

Η φυγή από την πραγματικότητα

Αυτοεπιβεβαίωση και εθνικά αδιέξοδα
Έχουν επισημανθεί και αναλυθεί από πολλούς η χρησιμότητα και η κοινωνιολογική λειτουργία των Μύθων (και όχι της Μυθολογίας, όπως πρέπει να διευκρινίσουμε), ανάμεσα στους λαούς, διαχρονικά και υπερτοπικά. Ειδικότερα οι Εθνικοί Μύθοι λειτουργούσαν πάντοτε εξυψωτικά και συσπειρωτικά σε περιόδους χαλεπών καιρών και αδιεξόδων, βοηθώντας ανυπολόγιστα στην αυτοεπιβεβαίωση ενός λαού. Επί πλέον, όντας κεντρικά σημεία αναφοράς ολόκληρης της εθνικής κοινωνίας, καλλιεργούσαν τις απαιτούμενες προϋποθέσεις «ψυχολογικής στήριξης» του λαού με την ψυχική ανάταση που δημιουργούσαν, τόνιζαν την Ελπίδα για ένα καλύτερο Μέλλον και κυρίως προετοίμαζαν τον λαό για τις αναγκαίες ανατροπές. Τα παραδείγματα Μύθων (ανάμεσα σε πάμπολλα παραδείγματα), όπως του «Βασιλιά Αρθούρου» στους Αγγλοσάξωνες και του «Φρειδερίκου Μπαρμπαρόσσα» στους Γερμανούς είναι χαρακτηριστικά για τον συγκεκριμένο ρόλο που διεδραμάτισαν σε ανάλογες ιστορικές περιόδους για τους παραπάνω λαούς.
Αντίστοιχοι Μύθοι υπήρξαν και στην μακραίωνη ιστορική διαδρομή του Ελληνικού Έθνους. Στους νεώτερους χρόνους ο «Μαρμαρωμένος Βασιλιάς» και οι σχετικοί θρύλοι γύρω από το κεντρικό αυτό θέμα μετά την Άλωση, βοήθησαν να κρατηθεί επί αιώνες άσβεστη η φλόγα του Ελληνισμού και η ελπίδα εθνικής ανάκαμψης στο υπόδουλο γένος μας: «…Πάλι με χρόνια και καιρούς, πάλι δικά μας θα ’ναι…» ήταν η μόνιμη επωδός σε περιόδους εθνικής απελπισίας.
Τον ίδιο ρόλο θα παίξουν και οι περίφημες «Προφητείες» του Κοσμά του Αιτωλού, οι οποίες ξαναζωντάνεψαν τις ελπίδες του λαού μας, όταν ο Μύθος του Μαρμαρωμένου Βασιλιά είχε αρχίσει πλέον να ξεθωριάζει μετά από αιώνες διαψεύσεων.
Η απελευθέρωση τμήματος του ελλαδικού χώρου μετά από την Επανάσταση του 1821 θα αναζωπυρώσει τις ελπίδες του Ελληνισμού για πλήρη εθνική αποκατάσταση και θα δώσει αφορμή για την δημιουργία του Μύθου της «Μεγάλης Ιδέας», δηλ. της απελευθέρωσης όλων των εδαφών με ελληνικούς πληθυσμούς και της ανασύστασης της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Πιστεύω ότι η «Μεγάλη Ιδέα» έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην νεοελληνική κοινωνία και προετοίμασε τα πνεύματα για την μεγάλη εξόρμηση των εθνικο-απελευθερωτικών πολέμων του 1912-13.
Η κατάσταση όμως μεταβλήθηκε δραματικά μετά από την τραγική διάψευση της «Μεγάλης Ιδέας», λόγω της Μικρασιατικής καταστροφής του 1922. Παρ’ όλα αυτά φαίνεται ότι υπήρχαν ακόμα ψυχικά αποθέματα, που εκδηλώθηκαν με το Έπος του ’40, αλλά η ανόητη αλληλοσφαγή του 1946-49 υπήρξε καταστροφική από κάθε άποψη. Η θυσία χιλιάδων παλληκαριών που έπεσαν στα Αλβανικά βουνά συμπληρώθηκε με τους αδικοχαμένους νεκρούς μιας «Εμφύλιας» σύγκρουσης, στην οποία αυτοπαγιδευτήκαμε με τις «ευλογίες» ξένων κέντρων αποφάσεων. Το τραγικό στην όλη υπόθεση ήταν ότι πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, χάθηκε η «αφρόκρεμα» των ικανών, τολμηρών, ιδεολόγων και δημιουργικών Ελλήνων, που θα μπορούσαν να συμβάλουν τα μέγιστα, με την παρουσία τους σε καίριους ρόλους της πνευματικής και οικονομικής ζωής, στην μεταπολεμική προσπάθεια ανοικοδόμησης της χώρας. Έτσι, προέκυψε μια ικανή ποσότητα από «καταφερτζήδες» και «γλύφτες», που την «έβγαλαν καθαρή» στα μετόπισθεν είτε σε απόλεμες θέσεις Επιτελείων και Υπουργείων είτε σε θέσεις «πολιτικού καθοδηγητή» και «κομματικού στελέχους».
Όσοι ικανοί απέμειναν, ήσαν τόσο ολιγάριθμοι, που τελικά παρασύρθηκαν και αυτοί από το ρεύμα, για να ηττηθούν οριστικά στην δεκαετία του ’80.
Η νέα «Μεγάλη Ιδέα», που προσφέρθηκε μεταπολεμικά στην νεοελληνική κοινωνία ήταν η «Οικονομική Ανάπτυξη» με κάθε τρόπο, η οποία, όπως ήταν αναμενόμενο και απόλυτα φυσιολογικό, μεταφράσθηκε ταχύτατα σε λογικές μίζας, λαδώματος και αρπαχτής.
Αναφέρομαι βέβαια στα ηγετικά στρώματα των μεγάλων παρατάξεων, ιδεολογιών και οικονομικών συμφερόντων, που σε όλες τις κοινωνίες είναι αυτά που δίνουν τον ρυθμό και τον βηματισμό σε κάθε χώρα. Αυτοί που παίρνουν πρωτοβουλίες, θέτουν στόχους, έχουν όραμα για την χώρα και σε τελική ανάλυση από τις επιτυχημένες επιλογές τους εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό εάν ο τόπος θα πάει μπροστά ή πίσω.
Και ο πολύς κόσμος, της καθημερινότητας, της βιοπάλης, των προσωπικών και οικογενειακών προβλημάτων; Τι γίνεται με όλους αυτούς;
Ας ξεκαθαρίσω λοιπόν κάποια πράγματα. Πρώτα-πρώτα πιστεύω ότι εάν υπάρχουν σε μια χώρα έντιμοι και εμπνευσμένοι πολιτικοί και όχι ευτελείς πολιτικάντηδες, ικανοί και κυρίως σωστοί επιχειρηματίες και όχι κρατικοδίαιτοι αεριτζήδες, πνευματικοί ταγοί άξιοι του ονόματός τους και όχι ναρκισσευόμενοι τενεκέδες, τότε ολόκληρη η κοινωνία θα τραβήξει μπροστά και θα συμπαρασυρθούν όλοι σ’ αυτήν την κίνηση. Παράσιτα και απατεώνες θα υπάρχουν βεβαίως πάντοτε, αλλά σε μια υγιή και με ισχυρούς συνεκτικούς δεσμούς κοινωνία θα αποτελούν μια δακτυλοδεικτούμενη και περιθωριακή μειονότητα.
Θα μου απαντήσετε μήπως ότι όλα αυτά είναι εκτός τόπου και χρόνου, αποτελούν «ευσεβείς πόθους», ότι η καθημερινή πραγματικότητα και ο αληθινός κόσμος είναι αφάνταστα σκληρός και ότι «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»;
Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω για πολλούς και διαφόρους λόγους, που δεν είναι του παρόντος, ούτε και θέμα αυτού του βιβλίου. Αλλού θέλω να καταλήξω.
Πώς διαπαιδαγωγείται λοιπόν σήμερα ο μέσος Έλληνας, ώστε να ανταπεξέλθει στα προβλήματά του; Μήπως με προτροπές για εργατικότητα, τιμιότητα, αυτογνωσία, υπομονή και πίστη στο μέλλον; Όχι βέβαια! Αυτά μας έχουν τελειώσει εδώ και πολύ καιρό. Αλλά και ποιος θα κάνει αυτές τις παραινέσεις; Οι πολιτικοί, οι δεσποτάδες, οι μεγαλοεπιχειρηματίες ή η «πνευματική ηγεσία» του τόπου; Αστεία πράγματα!
Αρκεί μια ολιγόλεπτη περιήγηση στα δελτία ειδήσεων των καναλιών της μαζικής αποβλάκωσης ώστε ο ατυχής τηλεθεατής να «λουστεί» από τους αποχαλινωμένους «ρεπόρτερ» και τους διαγκωνιζόμενους για λίγη τηλεθέαση πολιτικούς και πολιτικάντηδες, με χιλιάδες καταγγελίες για την Οικονομική χρεωκοπία της χώρας, για την εξαθλίωση του Αγροτικού Κόσμου, για την παραγωγική οπισθοχώρηση της Οικονομίας μας, για την διάλυση του Δημόσιου Τομέα, για την λεηλασία του Εθνικού Πλούτου, για την απίστευτη διαφθορά σε όλους τους τομείς της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ζωής, για τους Λαθρομετανάστες, για την Υπογεννητικότητα που μας απειλεί με εξαφάνιση, για την διάλυση του κοινωνικού ιστού και την προϊούσα κοινωνική σήψη και ένα σωρό άλλα, που δεν ακούγονται μόνον σε χαζοχαρούμενες τηλεοπτικές εκπομπές, αλλά και από το βήμα της Βουλής!
Μήπως όλα αυτά αποτελούν ευκαιρία και αφορμή για δημιουργικότητα και ανάταση; Ή μήπως τα όσα ακούει και διαβάζει για εθνικές προδοσίες στα Ίμια, για την περίπτωση του Οτσαλάν, για τις πτώσεις των ελικοπτέρων και των μαχητικών αεροπλάνων, για το ξεπούλημα του ονόματος Μακεδονία, για την προσβολή του Προέδρου της Δημοκρατίας από μερικές δεκάδες δοσίλογων Τσάμηδων, για τις δηλώσεις μεγαλοσχημόνων πολιτικών, «διανοούμενων» και δημοσιογράφων που με θράσος χιλίων πιθήκων υποστήριζαν το κατάπτυστο σχέδιο Ανάν;
Για το μόνο που όλα αυτά μπορούν να αποτελέσουν ευκαιρία και αφορμή, είναι μάλλον η συνειδητοποίηση ότι κάτι δεν πάει καλά σ’ αυτόν τον τόπο!
Είναι λοιπόν απόλυτα λογικό, μέσα σε μια επικίνδυνη και ακαθόριστη διεθνή σκηνή, ο μέσος Έλληνας να επιζητεί εθνική αυτοεπιβεβαίωση και κατά την γνώμη μου έτσι ερμηνεύονται τα ξεσπάσματα εθνικού παραληρήματος σε κάποιες επιτυχίες (δυστυχώς χωρίς ουσιαστικό αντίκρυσμα) της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου ή καλαθοσφαίρισης ή ακόμα και της Παπαρίζου, που εκφυλίζονται συνήθως σε τριτοκοσμικά πανηγύρια από τους χωρίς μέτρο και διψασμένους για δημοσιότητα πολιτικούς μας.
Η εναγώνια προσπάθεια αυτοεπιβεβαίωσης σε συνδυασμό με τα πολλαπλά εθνικά αδιέξοδα (ορατά ακόμη και σε «επαγγελματίες αισιόδοξους» πολιτικούς αναλυτές, που προσπαθούν να μας πείσουν ότι βρισκόμαστε μαζί με την μικρή Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων, τα οποία ως γνωστόν και δυστυχώς κρατούν μόνον τρεις μέρες!) δημιουργούν το κατάλληλο κλίμα και υπέδαφος για την ανάπτυξη και διάδοση Θεωριών «Πανελληνισμού», «Αυτοχθονισμούς», μεταφυσικές πίστεις για Ομάδες «Ε» και διάφορα άλλα πνευματικά παράσιτα και σαπρόφυτα.
Απόδειξη των παραπάνω αποτελεί ένα χαρακτηριστικό άρθρο, που μου έστειλε κάποιος φίλος με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, από την γνωστή εφημερίδα (ποικίλης και ελαφριάς ύλης) «Εσπρέσσο» και το οποίο ομολογώ ότι με εντυπωσίασε λόγω της οργής και αγανάκτησης που αποπνέει, αλλά για τις πικρές αλήθειες μιας απωθητικής πραγματικότητας που επισημαίνει, η οποία αποτελεί πλέον κοινό τόπο και συνείδηση σε ευρύτατα στρώματα του πληθυσμού και που είναι άγνωστο προς τα πού θα βρεί διέξοδο. Εκείνο όμως που με προβλημάτισε ακόμα περισσότερο ήταν η οριστική και τελεσίδικη απόρριψη της ικανότητας των σημερινών πολιτικών να δώσουν λύσεις στα προβλήματα και στα αδιέξοδα της χώρας, που με έναν ιδιαίτερα αφοπλιστικό τρόπο «περνάει» ο συντάκτης του κειμένου, κάτι που όμως έχει ήδη περάσει στο υποσυνείδητο πολλών Ελλήνων και εκδηλώνεται αυθόρμητα σε επίπεδο συζητήσεων παρέας, κοινωνικών συναναστροφών ή τυχαίων γνωριμιών μεταξύ συνταξιδιωτών, όπως έχω διαπιστώσει προσωπικά σε πάρα πολλές περιπτώσεις.
Πιθανότατα κάποιοι θα σπεύσουν να χαρακτηρίσουν αυτό το άρθρο ως «παρατραβηγμένο», «επιφανειακό», «κείμενο εντυπωσιασμού», «υπερβολικό», «χυδαίο», «λαϊκίστικο» και τα παρόμοια, αλλά επαναλαμβάνω ότι όλα τα αναφερόμενα αντανακλούν μια διαμορφωμένη πεποίθηση σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, που ενισχύεται καθημερινά από την ειδησεογραφία και τους απερίγραπτους λαϊκισμούς των ξεσαλωμένων ρεπόρτερ των καναλιών, σύμφωνα με τους οποίους οι πολιτικοί είναι ανίκανοι (δικαιολογούμενοι αμέσως με το χιλιοειπωμένο «δεν εννοούμε βέβαια όλους»), οι γιατροί «φακελλάκηδες», οι δημόσιοι υπάλληλοι τεμπέληδες και κοπανατζήδες, οι επιχειρηματίες απατεώνες, οι αστυνομικοί άχρηστοι, οι έμποροι κλέφτες κ.ο.κ.
Εν πάση περιπτώσει παραθέτω τα πιο «χτυπητά» αποσπάσματα από το «περίεργο» αυτό άρθρο και ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του:

Espresso της Κυριακής 16 Οκτωβρίου 2005
Κάνουν το καθήκον τους - Από τον Βασίλη Μπόνιο

«…Πασόκοι και νεοδημοκράτες συγκυβερνούν τη χώρα από το 1981 και μετά. Αφού διασφάλισαν την ατιμωρησία με το νόμο περί ευθύνης υπουργών, λεηλατούν ανενόχλητοι -σαν Αλβανοί διαρρήκτες σε εξοχικό της Κερατέας - το δημόσιο χρήμα. Κανείς τους δεν πήγε φυλακή για εγκλήματα σαν κι αυτό της εσχάτης προδοσίας, όπως είναι οι αγορές εξοπλισμών με κριτήριο τις μίζες κι όχι την εθνική άμυνα. Είναι τόσες οι κλοπές που ο λαός έχει πάθει ανοσία. Τους χαρακτηρίζει απλώς «κλέφτες» και συνεχίζει μοιραίος κι άβουλος την αμήχανη περπατησιά στο βαλκανικό αυτό οικόπεδο που λοιδωρούν ακόμα και οι Σκοπιανοί σύντροφοι...
…Δεν είναι μόνο το όραμα που λείπει από τη σημερινή πολιτική ηγεσία, είναι η αυτοπεποίθηση του βηματισμού, η σιγουριά ότι οδηγεί το λαό από το σωστό μονοπάτι κι όχι από ναρκοθετημένη ζώνη. Ανάμεσα στη Μαριέττα Γιαννάκου και την Άντζελα Γκερέκου βολοδέρνουν οι απόγονοι του Αριστοτέλη!
Εχουμε εναποθέσει τις ελπίδες μας στο γεγονός ότι οι Τούρκοι μπαίνουν στην Ευρώπη και θα γίνουν κι αυτοί με τη σειρά τους παθητικοί Γκέηδες - για να υπερασπίσουμε όλοι μαζί τα οθωμανικά ήθη και έθιμα. Είναι τόσο γελοίο ν' ακούς από Ελληνες πολιτικούς να υπερασπίζονται - με κίνδυνο να σχίσουν κάνα καλσόν - την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, γιατί αυτό θα την κάνει -ισχυρίζονται- λιγότερο επιθετική. Σαν τον κερατά που κλεισμένος στην ντουλάπα περιμένει να κουραστεί ο επιβήτορας της καλής του. Εκεί μας κατάντησαν, αγαπητέ απόγονε του Αθανάσιου Διάκου, που στριμωγμένος στους διαδρόμους των υπουργείων - μες σε καπνούς και σε βρισιές - περιμένεις να σε διορίσουν…
…Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα χιλιάδες μπορούν να σου παραδώσουν μαθήματα λεηλασίας του δημόσιου χρήματος. Οι πιο πολλοί έχουν αποτραβηχτεί στην περιφέρεια, έχουν στήσει επιχειρήσεις, ξενοδοχειακές μονάδες κ.λπ. και δεν πολυδίνουν στόχο. Όχι ότι έχουν κάτι να φοβηθούν. Η Δικαιοσύνη είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους. Εχουν, άλλωστε, φροντίσει οι μάγκες να δίνουν μια αόριστη βαρύτητα στις λέξεις για να ψαρώνει ο κόσμος. Μιλάμε για τη Δικαιοσύνη σαν έννοια με βάθος και ιστορική αξία, ενώ δεν είναι παρά, πολύ συγκεκριμένοι άνθρωποι, φτιαγμένοι από το ίδιο φθαρτό υλικό, που ειδικά στις μέρες μας χαλάει εύκολα. Όσο πιο πολύ τους πλησιάζεις, τόσο ανακαλύπτεις τις εξαρτήσεις τους. Δεν βλέπεις που κοντεύουν να πάνε όλοι φυλακή κι αυτό το δράμα της ελληνικής Δικαιοσύνης που είναι διάτρητη περνάει απαρατήρητο επειδή δάκρυσε η Τατιάνα; Ποιος να μαζέψει αυτό το μπάχαλο; Ο Καραμανλής, ο Γιωργάκης, ο Βενιζέλος, η Ντόρα ή ο Βουλγαράκης; Πλάκα κάνουμε τώρα;…». 
***