Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα, ραγιάδες έχεις, μάννα γη, σκυφτούς για το χαράτσι, κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα, των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι…
(Κωστής Παλαμάς)

Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2020

Οι σχέσεις Ελλάδος-Γιουγκοσλαβίας την περίοδο 1967-1973



Η στάση της Ελλάδος στο "ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ" ζήτημα

τοῦ Μάνου Ν. Χατζηδάκη, Προέδρου Δ.Σ. τοῦ ΕΠΟΚ

Ἡ Γιουγκοσλαυία ὑπῆρξε ἕνα κράτος - μωσαϊκό λαῶν, πού δη­μιουργήθηκε τό 1929 (Σημ. ΔΕΕ: Ως συνέχεια του "Βασιλείου Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων" που προέκυψε μετά τον Α΄ Π.Π.). Τό 1945 ἐπεβλήθη στήν Γιουγκοσλαυία τό κομ­μουνιστικό κα­θεστῶς τοῦ Τίτο. Καί ἔκτοτε τό τιτοϊκό κάθε­στως προέβαλε ἀτελείωτες ἐπεκτατικές διεκδικήσεις ἐναντίον ὄ­λων σχεδόν τῶν γει­τό­νων του (Ἀλβανία, Ἰταλία, Αὐστρία, Οὐγ­γα­ρία, Ρουμανία καί φυ­σικά Ἑλλάδα…).
Ὁ Τίτο ἀναβίωσε ἐντέχνως τόν κομμουνιστικό μύθο τοῦ μεσο­πολέμου περί ὑπάρξεως ξεχωριστῆς “μακεδονικής” ἐθνό­­­­­τητος καί γλώσσης [1] καί περιέλαβε στήν Γιουγκοσλαυία ὡς ἕνα ἀπό τά ὁμό­σπο­νδα κράτη της, τήν “Ὁμόσπονδη Λαϊκή Δη­μο­­κρατία τῆς Μα­κε­δο­νίας” μέ πρωτεύουσα τά Σκόπια.[2] Τό 1950 ἀποκαταστάθηκαν οἱ σχέσεις τῆς Γιουγκοσλαυίας μέ τήν Ἑλλάδα. Παρά ταῦτα, ὁ Τίτο κατά καιρούς προκαλοῦσε, ἐμφα­νιζόμενος ὡς… “προστάτης” τῶν δῆθεν “ἀλυτρώτων μα­κεδό­νων” τῆς Ἑλληνικῆς Μακεδονίας (πού ἀποκαλοῦσε “Μακε­δονία τοῦ Αἰγαίου”). 

Ἡ καταγγελία τῆς συμφωνίας με­θο­­ριακῆς ἐπικοινωνίας
Στίς 17 Σεπτεμβρίου 1959 ἡ τότε Κυβέρνησις Κ. Καραμανλή ἐπι­κύρωσε τήν Συμφωνία Μεθοριακῆς Ἐπικοινωνίας. 
Μέ βάσι αὐτήν, καθορίσθηκε ζώνη βάθους 10 περίπου χιλιο­μέτρων ἑκατέρωθεν τῶν συνόρων, συμπεριλαμβανομένων τῶν πό­­­­­λεων Φλωρίνης καί Μοναστηρῖου, στήν ὁποία ἐπιτρεπόταν ἡ ἐλεύ­­θερη κυκλοφορία τῶν κατοίκων. Ἡ συμφωνία προκάλεσε ἔντονες ἀντι­δράσεις. Σύσσωμη ἡ ἀντι­­πολίτευσις, ὁ Στρατός, ἡ ΚΥΠ καί οἱ τοπικοί φορεῖς τῆς Δυτι­κῆς Μακεδονίας διεφώνησαν καί τήν χα­ρα­κτήρισαν ἐθνικῶς ἐπι­κί­νδυνη. Καί ἀπεδείχθη ὅτι εἶχαν δίκαιο:
Πρόσφυγες “σλαυομακεδόνες”, κυρίως μέλη τοῦ Δ.Σ.E. κα­τέ­κλυ­σαν τήν Δυτική Μακεδονία μέ πλαστά διαβατήρια. Ἀσκού­­­σαν συστηματικά ἀνθελληνική προπαγάνδα καί συγκέ­ν­τρω­ναν ὑλικό γιά τήν περίοδο 1946 - 49 γιά νά συγγρά­ψουν… «Ἰστο­­­ρία τοῦ Μα­κεδονικοῦ Λαοῦ».
Στίς 22 Ἀπριλίου 1967 τό ΓΕΣ μέ ρητή διαταγή (Τηλεγράφημα 2ου ΕΓ/ΓΕΣ πρός Α’ καί Β’ Σώματα Στρατοῦ, 22-4-1967, 1600 (ΙΑΥΕ, ΑΥ 424/1967-1968) ἀνέστειλε τήν ἐφαρμογή τῆς συμφωνίας μεθοριακῆς ἐπικοινωνίας τοῦ 1959. Καί στίς 13 Μαΐου 1967 ἀκο­λούθησε ἡ πλήρης καταγγελία της, μέ ρηματική διακοίνωσι τοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν πρός τίς γιουγκοσλαυϊκές ἀρχές σέ Ἀθή­να καί Βελιγράδι.
Οἱ βασικοί λόγοι γιά τήν καταγγελία ἦταν ἡ διενέργεια ἀνθελ­­ληνικής προπαγάνδας κυρίως ὅσον ἀφορᾶ τό “μακεδο­νικό”, οἱ πληροφορίες γιά διενέργεια κατασκοπείας ἀπό Γιου­γκο­σλαύους καί ἡ παρουσία κομμουνιστῶν πού εἴ­χαν κατα­φύ­γει στήν γιουγκοσλαυϊκή μεθοριακή ζώνη μετά τήν ἥττα τούς τό 1949. Σέ συνάντηση τοῦ πρέσβεως Φαίδωνος Ἀννίνου - Καβα­λιε­­ρά­του πρός τόν Ἐπιτετραμμένο Anschutz, ὁ πρῶτος ἐξήγησε:
«(Ἡ συμφωνία) ἐδημιούργει ἰδιαιτέρως ἐπικίνδυνον καθεστώς καί αἴσθημα εἰς τόν πληθυσμόν, γεωγραφικῆς ἑνότητος χώρου ἐκα­τέ­­­ρω­θεν τῶν συνόρων, ὅπερ ὠδήγει μοιραίως εἰς αἴσθημα οἰκονο­μι­κής καί πολιτικῆς ἀκόμη ἑνότητος μέ προφανεῖς κινδύνους…».
Ὁ ἴδιος πρέσβυς ἐξήγησε στόν Μόνιμο Ἀντιπρόσωπο τοῦ ΝΑΤΟ ὅτι 12.000 ἐκγυμνασμένοι κομμουνιστές, πρώην συμμο­ρί­τες τοῦ Δ.Σ.Ε., μποροῦσαν νά εἰσέρχονται στήν Ἑλλάδα γιά δυ­ναμική δράσι, μέ γιουγκοσλαυϊκά διαβατήρια καί σλαυϊκά ὀνόματα![3]
Ἡ Ἑλληνική Κυβέρνησις συνέχισε, λαμβάνοντας σειρά μέ­τρων γιά τήν τόνωσι τοῦ ἐθνικοῦ αἰσθήματος στίς ἀκριτικές πε­ριο­­­χές μέ διορισμούς δραστηρίων Νομαρχῶν, ἱερεῶν καί δα­σκά­­­­λων καί ἐθνικές ἐκδηλώσεις, παρελάσεις κ.λπ.
Ἡ ψυχρότητα φυσικά συνεχίσθηκε μέ τήν εἴσοδο στό 1968.

“Η Μακεδονία εἶναι ἑλληνι­κή. Οἱ ἄλλοι εἶναι ἁπλῶς κατακτηταί”
Ἡ Γιουγκοσλαυία μέ συνεχῆ ἀρθρογραφία καί διαβήματα ἰσχυ­­ριζόταν ὅτι καταπιεζόταν ἀπό τήν Ἑλλάδα ἡ δῆθεν “σλαυο­μα­­­κεδονική μειονότητα”.
Μάλιστα τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1968 οἱ Γιουγκοσλαῦοι δημιούργη­σαν ζήτημα περί δῆθεν ἀπαγορεύσεως τῆς “σλαυομακεδονικῆς” γλώσσας στην Ἑλλάδα. Ζήτημα πού ἔθεσε ὁ γιουγκοσλαῦος ὑφυπουργός Ἐξωτερικῶν Uvalic στόν πρέσβυ Τετενέ στίς 27-4-1968, ἀλλά ὁ τελευταῖος του ἔδωσε πληρωμένη τήν ἀπάντησι:
«Μακεδονική μειονότης εἰς τήν Ἑλλάδα δέν ὑπάρχει. Ἐπι­πλέ­ον, οὐδέποτε ἐσκέφθημεν νά ἀπαγορεύσωμεν εἰς Ἕλληνας ὑπη­­κό­ους χρῆσιν γλώσσης ἤ ἰδιώματος τινός. Ὄχι ὅμως καί νά τους ἐξαναγκάσωμεν νά τά ὁμιλοῦν! Ἐξ ἄλλου, οἱ Ἕλληνες τῆς Βορείου Ἑλλάδος προτιμοῦν νά ὁμιλοῦν τά ἑλληνικά γιά νά παύ­σουν νά τούς ἐκμεταλλεύονται οἱ γείτονες».[4]
Ὁ Γιουγκοσλαῦος ὑφυπουργός, ἐπανέφερε τό ζήτημα στίς 19-7-1968. Ἡ ἀπάντηση τοῦ Ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν της Ἑλλάδος Παν. Πιπινέλη ἦταν σαφής καί διατυπώθηκε μέ τηλεγράφημα πρός τόν πρέ­σβυ τῆς Ἑλλάδος στό Βελιγράδι Τετενέ, στίς 22-7-1968:
«…ἐπιμένοντες (οἱ Γιουγκοσλαῦοι) ἐπί ὑπάρξεως “μειονότη­τος” καί ἐπί δῆθεν κακομεταχειρίσεως… ἀρνηθεῖτε πάσαν συζή­τη­­­­­σιν, τονίζοντες ἀνυπαρξίαν τοιούτου ζητήματος».[5]
Ἀπάντησι ὅμως ἔδωσε καί ὁ Ἀ’ Ἀντιπρόεδρος τῆς Κυβερνή­σεως Στυλιανός Παττακός. Ὁμιλώντας στό Παμμακεδο­νικό Συνέ­δριο πού ἔλαβε χώρα στήν Θεσσαλονίκη τόν Αὔγουστο τοῦ 1968, δή­­λωσε:
«…Τό ἔδαφος τῆς Μακεδονίας, ὁλόκληρη ἡ γεωγραφική ἔκ­τα­­­­­­­­­­σις τῆς Μακεδονίας, ὑπῆρξεν, εἶναι καί θά παραμείνη ἑλληνι­κή. Ὅλοι οἱ ἄλλοι εἶναι ἁπλῶς κατακτηταί τῆς μακεδονικῆς γῆς καί δυνάσται της».
Μετά τήν εἰσβολή τῶν Σοβιετικῶν στήν Τσεχοσλοβακία ὅμως, πού ἔγινε στίς 21 Αὐγούστου 1968 ἡ στάσις τήν Γιουγκοσλαυίας ἔδει­ξε νά ἀλλάζει καί νά ἐπιδιώκει μία προσέγγισι μέ τήν Ἑλλάδα. Ἤδη στήν συνάντηση μεταξύ τοῦ πρέσβεως Τετενέ καί τοῦ ὑφυ­πουργοῦ Pavicevic, πού ἔγινε στίς 18-10-1968, ὁ τελευταῖος ἀνακοίνωσε ὅτι ἡ Γιουγκοσλαυία ἐπιδιώκει ὁμαλοποίηση τῶν σχέ­σε­ων μέ τήν Ἀθήνα.[6]
Τόν Δεκέμβριο τοῦ 1968 λοιπόν, γίνονται τά πρῶτα βήματα. Συ­νέ­ρχεται ἀρχικά μία Μεικτή Ἐπιτροπή Ὑδροοικονομίας στην ὁποία ἡ Ἑλλάδα πρότεινε τήν καθολική ἀξιοποίησι τῆς λεκάνης τοῦ Ἀξιοῦ μέ διεθνῆ χρηματοδότησι ἀπό τόν ΟΗΕ. Ὑπογράφεται ἐπίσης Ἐμπορικό Πρωτόκολλο καί Κτηνιατρική Σύμβασις.
Τό ἴδιο ὅμως μήνα, οἱ ἑλληνικές ἀρχές συνέλαβαν ἐπ’ αὐτοφόρω τον Βοηθό Στρατιωτικοῦ Ἀκολούθου τῆς Γιουγκο­σλαυϊ­κῆς Πρεσβείας, νά παραλαμβάνει ἀπόρρητα στρατιωτικά ἔγ­γρα­­φα τῆς Ἑλλάδος ἀπό Ἕλληνα διπλό πράκτορα![7]

“Η Ἑλλάς δέν ἐπιτρέπει…”
Στά μέσα Ἰανουαρίου 1969, προκλητικό ἄρθρο δημοσιεύθηκε στις ἐφημερίδες Vjesnic u Srijedu καί Nova Makedonija, τό ὁποῖο κατήγγειλε ὅτι δῆθεν ἡ Ἑλλάς καταπίεζε τήν… ”μακεδονική μειο­νότητα”, τιμωροῦσε ὅσους μιλοῦν τήν “μακεδονική” γλῶσσα καί ἐκτόπιζε σέ νησιά τούς ἐθνοτικά “μακεδόνες”.
Τόν Μάρτιο τοῦ 1969 οἱ Γιουγκοσλαῦοι συνεχίζουν νά προκαλοῦν. Ὁ “σλαυομακεδόνας” Ἀντιπρόεδρος τῆς Βου­­­λῆς τῆς Γιου­γκο­σλαυίας G. Vlahov, ἀναφέρθηκε σέ δῆθεν «ἀ­πο­­εθνικοποίησι τῶν Μακεδόνων τοῦ Αἰγαίου», τούς ὁποίους μά­λι­στα ὑπολόγιζε σέ… 500.000!
Ἡ Ἑλλάς ἀντέδρασε ἄμεσα μέ κῦμα διαβημάτων (ΙΑΥΕ, ΑΥ 40-35/1969). Καί ἀπαγόρευσε ὁποιαδήποτε συμμετοχή πού εἶχαν ζη­­τήσει οἱ Γιουγκοσλαῦοι σέ ἔργα στήν Μονή Χιλανδαρίου στό Ἅγιο Ὄρος.[8]
Στίς 26 Νοεμβρίου 1969 ὁ γιουγκοσλαῦος βουλευτής Naum Pejov, ὁ ὁποῖος ἦταν καί μέλος τοῦ Δ.Σ.Ε. κατά τόν συμμορι­τοπό­λε­μο 1946 – 49, ἐκφώνησε λόγο στήν Βουλή τῆς Γιουγκοσλαυίας, ἰσχυ­ριζόμενος ὅτι «ἡ ὑπό τῶν Ἑλλήνων μεταχείρισις τῶν Μακε­δό­νων τῶν ζώντων στήν Μακεδονία του Αἰγαίου εἶναι ἀφόρητη ἀπό διε­­θνούς ἀπόψεως…».
Ἡ ἑλληνική ἀντίδρασις στίς δηλώσεις τοῦ «ἀρχισυμμορίτη» - ὅπως τον ἀποκάλεσε ἡ ἑλληνική Κυβέρνησις - ἦταν κεραυνοβόλα. Ὁ Ὑπουργός Ἐξωτερικῶν Παν. Πιπινέλης ἔδωσε προσωπικές ὀδη­γίες στόν Ἕλληνα ἐπιτετραμμένο νά προβῆ σέ ὀξύτατο διάβημα πού νά τονίζει ὅτι «ἡ ἀνάμειξις ὑπό μορφήν ἐνδιαφέ­ρο­ντος γιά “μειονότητας” ἀποτελεῖ κεκαλυμμένην ἐδαφικήν διεκδί­κη­σιν». Καί ὅτι «ἡ Ἑλλάς δεν ἐπιτρέπει εἰς ξένην κυβέρνησιν νά ἀποφαίνεται ἐπί τῆς ἐθνικῆς συνειδήσεως τῶν κατοίκων της».
Στό διάβημα συνεχιζόταν:
«Ἡ Ἑλλάς, οὐδέποτε θέλει ἀναγνωρίση ἐντός συνόρων της ὕπα­­­ρξιν μειονότητος ἤτις ἐν τοίς πράγμασι δέν ὑπάρχει. Ἡ οὐσιαστική ἀνάπτυξις τῶν ἑλληνογιουγκοσλαυϊκῶν σχέσεων ἀποκλείε­ται ἐφ’ ὅσον κλῖμα δηλητηριάζεται ἀπό ἀπαραδέκτους γιουγκο­σλαυϊκᾶς θέσεις».

“Διά τήν Ἑλλάδα “μακεδονικόν ζήτημα” δέν ὑπάρχει”
Μέ τήν εἴσοδο στό 1970 γίνεται ἕνα θετικό βῆμα μέ τήν ἐπα­νάληψι τῶν ἐπιμελητηριακῶν σχέσεων, πού εἶχαν διακοπεῖ ἀπό τήν 21η Ἀπριλίου 1967 καί ἔπειτα. Τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1970 κυκλοφόρησε στήν Ἑλλάδα μερίμνη τῆς Κυβερνήσεως, τό μνημειῶδες ἔργο τοῦ Θεοφυλάκτου Παπακω­ν­στα­­­ντίνου «Πολιτική Ἀγωγή». Ἐπρόκειτο γιά ἔργο πού γράφτηκε κυριολεκτικά κατά πα­ραγ­γελία τοῦ Πρωθυπουργοῦ Γεωργίου Παπαδοπούλου. Σέ κεφάλαιο μέ τόν τίτλο «Ὁ “μακεδονικός” μῦθος» ἔγραφε, με­ταξύ ἄλλων:
«Διά τήν Ἑλλάδα “μακεδονικόν ζήτημα” δέν ὑπάρχει. Ἡ Γιου­γκοσλαυία ὅμως, παρά τήν ἀπό τοῦ 1950 ἀποκατάστασιν τῶν με­τά τῆς Ἑλλάδος σχέσεων, ἀνακινεῖ ἀπό καιροῦ εἰς καιρόν τόν προ­σφιλή τῆς μύθον, προσπαθοῦσαν νά διατηρήση τοῦτον ἐν ζωῇ, εἴ­τε διά δηλώσεων ἐπισήμων ἐκπροσώπων της, εἴτε δι’ ἀρθρο­γρα­φίας τοῦ διευθυνομένου τύπου τῶν Σκοπῖων, εἴτε διά διαφόρων “διπλωματικών”, χονδροειδοῦς μορφῆς, μεθόδων. Ἡ στάσις αὔτη, ἐπιβάλλει εἰς το Ἑλληνικόν Ἔθνος συνεχῆ ἐπαγρύπνησιν».
Ἡ κυκλοφορία τοῦ βιβλίου προκάλεσε ἔντονη γιουγκοσλαυϊκή ἀντίδραση. Ὁ τύπος τους, ὑπογράμμιζε τόν ἐπίσημο χαρακτήρα του καί τό ὅτι ἦταν ἔργο πού εἶχε συσταθῆ ἐπισήμως ἀπό τόν ἴδιο τόν Πρωθυπουργό τῆς Ἑλλάδος. Καί ἡ Κυβέρνησίς τους προέβη σέ διάβημα. Παράλληλα, ἡ Ἑλλάς ἀπέστειλε πίσω ὅσες ἐπιστολές τῆς Μει­­­­κτῆς Μεθοριακῆς Ἐπιτροπῆς χρησιμοποιοῦσαν τήν ψευτο­μα­­­­­­­­κε­δονική γλῶσσα.
Ἡ Γιουγκοσλαυία ἀπό τήν ἄλλη, ἀνακοίνωσε ὅτι θά γυρίσει ται­­­­νία μέ θέμα τίς… διώξεις τῶν “Αἰγαιατῶν Μακεδόνων”… Ἡ ται­­νία θά εἶχε τόν τίτλο «Μαῦρος Σπόρος» καί οἱ Γιουγκοσλαῦοι εἴ­χαν ἀνακοινώσει τήν συμμετοχή σέ αὐτήν τῶν Ἑλλήνων “δη­μοκρατών” Μίκη Θεοδωράκη, Μελίνας Μερκούρη καί Κώστα Γα­βρά! Δηλαδή οἱ παραπάνω ἐπιθυμοῦσαν νά συμμετάσχουν σέ ἀνθελληνική ταινία, μόνο καί μόνο γιά νά κάνουν “ἀντίσταση” στό ἑλληνικό καθεστώς…
Ἡ ΚΥΠ μέ ἔγγραφό της πρός τό Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν μέ ἡμε­ρομηνία 22 Σεπτεμβρίου 1970 συνέστησε νά ἀσκηθῆ ἐντονο­τά­τη πίεσις τῆς Ἑλλάδος ὥστε νά ματαιωθῆ τό γύρισμα τῆς ταινίας, ἀλλά καί πίεσις μέσω τῆς κοινῆς γνώμης πρός τούς Ἕλληνες πού ἤθελαν νά συμμετάσχουν. [9] Ἀκολούθησε ἀνακοίνω­σις τῆς Γενι­κῆς Διευθύνσεως Τύπου καί μαχητική ἀρθρογραφία, μέ ἀπο­τέλε­σμα ἡ ταινία νά ἀναβληθῆ…
Ἀκολούθησαν ὅμως ἄλλες προκλητικές ἐνέργειες, ὅπως ἡ ἐπί­σκεψις τοῦ Μίκη Θεοδωράκη στόν Τίτο τό καλοκαίρι καί ἡ ἔντασις τῶν ἐκπομπῶν τοῦ Ρ/Σ Σκοπῖων στά ἑλληνικά ἀπό τόν Δεκέμβριο.
Ἡ Ἑλλάς στίς 22 Μαρτίου 1971 προέβη σέ αὐστηρό διάβημα ὑπό τίς προσωπικές ὁδηγίες τοῦ Ὑφυπουργοῦ Ἐξωτερικῶν Χρή­στου Ξανθόπουλου - Παλαμᾶ πρός τόν πρέσβυ Τετενέ.[10]

“Ἀπόλυτος ἡ ἐθνική ὁμοιογένεια καί τό ἐθνικό αἴσθημα τοῦ ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ”
Σέ οἰκονομικό ἐπίπεδο οἱ ἑλληνογιουγκοσλαυικές σχέσεις εἴ­χαν μία πρόο­δο. Τόν Ἰούνιο τοῦ 1969 ἡ Μεικτή Ἐπιτροπή Ὑδρο­οι­κο­νομίας κατέ­ληξε στήν συμφωνία γιά ἐκπόνησι μελέτης γιά τήν ἀξιοποίησι τοῦ Ἀξιοῦ, ἡ ὁποία καί τελικά ὑπεγράφη στίς 12 Ἰου­νίου τοῦ 1970.
Ἐντός τοῦ ἔτους 1969 οἱ ἐξαγωγές μέ τήν Γιουγκοσλαυία ση­μείωσαν αὔξησι κατά 71%. Τόν Νοέμβριο τοῦ 1969 συνῆλθε Μει­κτή Ἐπιτροπή Ὁδικῶν Μεταφορῶν ἡ ὁποία ξανασυναντή­θηκε τόν Δεκέμβριο τοῦ 1970. Τόν Δεκέμβριο τοῦ 1969 συνῆλθε Μεικτή Ἐπιτροπή Τουρι­σμού, μέ ἀποτέλεσμα ἀπό τόν Αὔγουστο τοῦ 1970 νά ἁπλου­στευ­θῆ ἡ δια­δικασία χορηγήσεως θεωρήσεων καί νά αὐξηθῆ τό ρεῦμα Γιου­γκοσλαύων τουριστῶν στην Ἑλλάδα.
Στίς 16 Ἰουνίου 1971 ὁ Γιουγκοσλαῦος Ὑπουργός Ἐξωτερικῶν Tepavac διῆλθε ἀπό τήν Ἀθήνα καθώς ἐπέστρεφε ἀπό ταξείδι στήν Κίνα. Καί ἐκεῖ συναντήθηκε μέ τόν Ἕλληνα Ὑφυπουργό Ἐξω­τερικῶν Χρῆστο Ξανθόπουλο - Παλαμά. Ὁ Tepavac ζήτησε τότε γιά πρώτη φορᾶ τό “μακεδονικό” νά μπεῖ “στό ψυγεῖο” καί νά ἐκτοπισθῆ στήν ἀτζέντα τους, ἀπό τήν δεύτερη ἤ τρίτη σειρά, «στην 5, 7η ἤ καί 10η». Στό σημείωμά του προς τόν Πρωθυπουργό τῆς ἰδῖας ἡμέρας, ὁ Παλαμᾶς ἐκτίμησε ὅτι ἡ στροφή τοῦ Βελιγραδίου εἶναι πολύ σο­βαρῆ καί δείχνει αἴσθημα ἀνασφαλείας.[11]
Στίς 8 Σεπτεμβρίου 1971 ὁ Ὑφυπουργός Ἐξωτερικῶν της Ἐλ­λά­δος Χρῆστος Ξανθόπουλος - Παλαμᾶς μετέβη -κατόπιν προ­σ­κλή­­σεως- στό Βελιγράδι. Δέν συναντήθηκε μέ τόν Τίτο, ἀλλά μέ τόν Πρωθυπουργό Bijedic καί τον Ὑπουργό Tepavac. Τό κλῖμα ἦταν ἰδιαίτερα θετικό, σέ σχέσι μέ ὅσα εἶχαν προη­γηθεῖ. Σέ ἐπίπεδο διμερῶν σχέσεων, συζητήθηκαν θέματα ὅπως ἡ ἀξιοποίησις τοῦ Ἀξιοῦ, ὁ τουρισμός, οἱ ἀπαιτήσεις τῆς Ἑλλάδος για ἀποζημιώσεις ἀπό ἐθνικοποιήσεις, ἡ πιθανή κατασκευή ἑνός πετρελαιαγωγοῦ Θεσσαλονίκης - Σκοπίων, καθώς καί ἡ πιθανό­τητα ἐπαναδραστηριοποιήσεως τῆς Μεικτῆς Δϊυπουργικῆς Ἐπι­τρο­­­πῆς πού εἶχε ἱδρυθεῖ τό 1965.
Ὁ Tepavac δέν παρέλειψε φυσικά, νά κάνει λόγο καί στό “μα­κεδονικό”, ἀλλά μέ πολύ προσοχή. Ἰσχυρίσθηκε ὅτι ἡ Ἑλλάς πρέ­πει νά ἀναγνωρίση «τό γεγονός τῆς ὑπάρξεως τῆς ἐθνικῆς ὀντό­τη­τος τῆς Μακεδονίας». Ἀλλά συμπλήρωσε ὅτι πρόκειται γιά ζήτημα πού μπορεῖ νά τεθῆ «σέ δεύτερη καί τρίτη μοίρα».
Ὁ Παλαμᾶς τοῦ ἀπάντησε μέ δυναμισμό:
«- Ὑπάρχει ἀπόλυτος ἐθνική ὁμοιογένεια τοῦ ἑλληνικοῦ πλη­θυσμοῦ. Δέν γνωρίζομεν ἐάν μακεδονικόν θέμα ὑπάρχη ἐκτός τῆς Ἐλ­λάδος. Ἐν Ἑλλάδι ὅμως εἶναι ἀνύπαρκτον.
- Οὐδεμία μειονότης ὑφίσταται ἐντός τῆς Ἑλλάδος πλήν τῆς μουσουλμανικῆς. Γλωσσικά ἰδιώματα ὑπάρχουν καί εἰς τήν Ἑλλά­δα, ἀλλά οὐδόλως συνιστοῦν μειονότητας.
- Ὁ σεβασμός τῆς ἀρχῆς τῆς μή ἐπεμβάσεως εἰς τά ἐσωτερικά τοῦ κάθε Κράτους, δέν συμβιβάζεται μέ ἀμφισβητήσεις τοῦ ἐθνι­κοῦ αἰσθήματος μέρους τοῦ ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ».[12]
Τό κάπως βελτιωμένο κλῖμα -μετά τήν ὑποχώρησι τῆς Γιου­γκο­­σλαυίας στό θέμα τοῦ “μακεδονικοῦ”- συνεχίζεται ὅταν στίς 6 Ὀκτωβρίου 1971 ὁ Πρωθυπουργός Γεώργιος Παπαδόπουλος συ­να­­ντά­ται μέ τό πρέσβυ τῆς Γιουγκοσλαυίας.

“ΟΧΙ” στά Σκόπια
Τήν ἄνοιξη τοῦ 1971 τό Οἰκονομικό Ἐπιμελη­τη­ριο τῶν Σκο­πίων προσκάλεσε τόν πρόεδρο τοῦ Ἐμπορικοῦ καί Βιο­μηχανικού Ἐπιμελητηρίου Θεσσαλονίκης Διαμαντῆ. Καί ἡ Κυ­βέ­ρνη­σις ἔδωσε ὁδηγίες στήν Περιφέρεια Κεντρικῆς καί Δυτι­κής Μα­κεδονίας νά τόν ἀποτρέψη, διότι ἡ πρόσκλησις ἔγινε στήν ψευ­το­μα­κεδονική γλῶσσα. Ἔτσι ἡ πρόσκλησις ἐπεστράφη ὡς «ἀκα­τά­ληπτος».
Ἐπίσης, ἀπό τά μέσα τοῦ 1971 ἤδη, παρατηρήθηκε μία τάσις κάποιων ἐπιχειρηματιῶν τῆς Θεσσαλονίκης νά συνεργασθοῦν μέ ξενοδόχους καί τουριστικούς πράκτορες τῶν Σκοπίων! Ἡ Ἑλληνι­κή Κυβέρνησις ἀμέσως ἔδρασε: Τόν Ἰούλιο τοῦ 1971 τό Ὑπουργεῖο Ἐσωτερικῶν ἔδωσε ὁδηγίες πρός τό Ὑπουργεῖο Βορείου Ἑλλάδος γιά τήν ἀποτροπή τέτοιου ἐνδε­χομένου.[13] Ἀπό ἔγγραφο τῆς Χωροφυλακῆς Θεσσαλονίκης μα­θαί­νουμε τό ἀποτέλεσμα:
«Ἡ Ὑπηρεσία… ἐκάλεσε τούς (ὀνόματα ἐπιχειρηματιῶν) καί διά καταλλήλου χειρισμοῦ τῆς ὅλης ὑποθέσεως ἀπέσπασεν τήν ἀβία­στον συγκατάθεσιν τῶν πρός ματαίωσιν τῶν σχεδίων…».[14]
Παράλληλα, ἡ Ἑλλάς ἀρνήθηκε ὁποιαδήποτε μορφή μο­ρφω­­­τικής συνεργασίας μέ τήν Γιουγκοσλαυία, ἐφ’ ὅσον θά σχε­τιζόταν μέ τά Σκόπια ἤ ἱδρύματά τους, ἤ τήν ψευτο­μακε­δο­νι­κή γλῶσσα: Ἦταν ὁ λόγος πού εἶχε ἀποτύχει ἡ Μεικτή Μορφω­τι­κή Ἐπιτροπή τόν Μάιο τοῦ 1969. Ἡ Ἑλλάς πρότεινε ἀντισχέδιο, χωρίς νά περιλαμβάνονται τά Σκόπια τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1970.[15] Οἱ Γιουγκοσλαυία πρότεινε ἄλλο τόν Μάιο τοῦ 1971, μέ μειωμένη συνεργασία μέ τά Σκόπια. Ὅμως ἡ ἑλληνική θέσις παρέμεινε, ὅτι ἡ μή συμμετοχή τῶν Σκοπῖων «δέν δύναται ν’ ἀποτελέση ἀντικείμενον διαπραγματεύσεων».[16]
Στήν συνάντησι Γ. Παπαδοπούλου μέ τόν Γιουγκοσλαῦο πρέ­σβυ στίς 6 Ὀκτωβρίου, ὁ Πρωθυπουργός τῆς Ἑλλάδος ξεκα­θάρισε ὅτι μορφωτική συνεργασία μέ μορφή τριμεροῦς συνεργασίας Ἀθηνῶν - Σκοπίων - Βελιγραδίου ἀποκλείεται ἀπολύτως.[17]
Ἐν τέλει ἡ Ἑλλάς διαβίβασε τόν Νοέμβριο τοῦ 1971 ἀκόμη ἕνα ἀντισχέδιο, ἀλλά μόνον τυπικά.
Στήν ἐτήσια Ἔκθεσι τῆς Ἀ’ Πολιτικῆς Διευθύνσεως τοῦ Ὑπου­ργείου Ἐξωτερικῶν γιά τό ἔτος 1971, πού συνετάγη στίς 11-1-1972, ἀναφερόταν:
«Ἡ Γιουγκοσλαυία ἐφάνη ἡ πλέον δύσκολος περίπτωσις (τῶν χωρῶν τοῦ Ἀνατολικοῦ μπλόκ). Ἐπεθύμει νά ἐξαγοράση ἴσως τήν ἐλλη­­νικήν ἀνοχήν εἰς τήν προβολήν τῶν Σκοπίων…Ἡ ἡμετέρα σταθερά στάσις ἔναντι τῆς πολιτικῆς τῶν Σκοπῖων ἀλλά, κυρίως, ἡ ἐπίσκεψις τοῦ κ. Παλαμᾶ εἰς Σόφιαν, ἔπεισαν τούς Γιουγκο­σλαύους ὅτι μόνον ἐκεῖνοι ἔχαναν ἀπό τήν στάσιν των…».[18]

“Είστε μία τεχνητή ἐθνότης…”
Μέ τήν εἴσοδο στό 1972, συνῆλθε στό Βελιγράδι ἡ σύνοδος τῆς Δϊυ­πουργικῆς Ἐπιτροπῆς καί ἀποφα­σί­σθη­­κε ἡ ἵδρυσις δυό Ὑπο­επι­τροπῶν Βιομηχανίας καί Ἀγροτικῆς Συνεργασίας. Ὅμως ἡ Ἑλλάς ἀρνήθηκε ρητά πρότασι γιά σύναψι μεθοριακοῦ ἐμπορίου κα­θῶς καί τήν προώθησι τῆς ἰδέας πετρελαιαγωγοῦ Θεσσαλονί­κης Σκοπῖων, γιά εὐνόητους λόγους.[19]
Ἀπό τόν Φεβρουάριο μέχρι τό τέλος τοῦ 1972 συνῆλθαν ἀρκε­τές Μεικτές Ἐπιτροπές γιά τήν πρόοδο τῆς οἰκονομικῆς συνε­ργα­σίας, ὅπως γιά τίς Ὁδικές Μεταφορές, τόν Ἀξιό, τήν Ἁλιεία, τήν Γεωργία, τόν Τουρισμό. Οἱ σχέσεις δέν εἶχαν πολιτικές προεκτά­σεις καί οἱ σκοπιανές προκλήσεις εἶχαν ἐκμηδενισθεῖ. Στίς 16 Φεβρουαρίου 1973 ὑπεγράφη καί τό νέο ἐμπορικό πρωτόκολλο μεταξύ τῶν δυό χωρῶν.
Ἀπό τόν Ἰούλιο τοῦ 1972 οἱ Γιουγκοσλαῦοι εἶχαν ζητήσει μέ ρη­ματική διακοίνωσι, τά πρακτικά της μεθοριακῆς ἐπιτροπῆς νά συντάσσονται στά ἑλληνικά καί… “μακεδονικά”. Ὅπως εἶναι εὐ­νόητο στίς 27 Φεβρουαρίου 1973 ἦλθε ἡ ἀπόλυτη ἄρνησις τῆς Ἑλλάδος.[20]
Στίς 22 Φεβρουαρίου 1973 ὁ Ὑπουργός Ἐξωτερικῶν της Ἑλλά­δος Φαίδων Ἄννινος - Καβαλιεράτος ἔδωσε μία Συνέντευξι Τύπου στήν ὁποία μίλησε καί γιά τήν πρόοδο καί θετικές σχέσεις πού εἴ­χε ἀναπτύξει ἡ Ἑλλάς μέ τίς βαλκανικές χῶρες.
Κατά τήν Συνέντευξι ἐκείνη ὁ Ἕλληνας Ὑπουργός ἑξαίρεσε τήν Γιουγκοσλαυϊα, μέ τήν ὁποία δέν ἀναπτύχθηκαν οἱ σχέσεις σέ ρυ­θμούς ἐπιθυμητούς λόγω «ὁρισμένων τεχνητῶν ἐμποδίων πα­ρεμ­βαλλομένων ὑπό τῆς ἄλλης πλευρᾶς καί ἐξ αἰτίας τῆς στάσεως ὠρισμένων ἐπαρχιακῶν στοιχείων (σ.σ. Σκόπια)».
Στό σημεῖο αὐτό ὁ ἀνταποκριτής τῆς σκοπιανῆς «Nova Make­donija» ρώτησε τόν Ὑπουργό τί ἐννοεῖ. Καί πῆρε πληρωμένη τήν ἀπά­ντησι ἀπό τόν Καβαλιεράτο:
«Τό ἐπαρχιακόν στοιχεῖον τό ὁποῖον ἐννοοῦσα ἐγώ, εἶναι ὅτι δη­μιουργεῖται ἐν Γιουγκοσλαυίᾳ μία τεχνητή ἐθνότης, περί τῆς ὁποί­ας π.χ. πρό 50 ἐτῶν οὐδείς ἐγένετο λόγος… Ἡ δυσκολία μπορεῖ να ἐξαλειφθῆ εὐχερῶς, ἐάν ἡ γιουγκοσλαυϊκή κυβέρνησις παύση νά ἀνα­μειγνύη αὐτό τό τεχνητόν θέμα εἰς τᾶς σχέσεις μεταξύ τῶν δύο χωρῶν».
Ἡ Ἑλληνική Κυβέρνησις προχώρησε ὅσο καμμία ἄλλη Ἐλλη­νική Κυβέρνησις δέν εἶχε τολμήσει: Ἀποκήρυξε τό ὁμόσπο­νδο γιου­­­γκο­­σλαυ­ϊκό κρατίδιο τῶν Σκοπῖων (“Σο­βιετικῆ Δημο­κρα­τία τῆς Μακε­δο­νίας”, τήν ὀνόμαζαν οἱ Γιουγκο­σλαύ­­οι) ὡς ἕνα ἀνύ­πα­ρκτο «τε­χνη­τό ἔθνος»!
Φυσικά οἱ Γιουγκοσλαῦοι ἀντέδρασαν καί ὁ ὑπουργός Ἐξωτε­ρικῶν τούς Minic ἐπέδωσε διαμαρτυρία στόν Ἕλληνα πρέσβυ στό Βε­λιγράδι. Ἡ δέ 3η σύνοδος τῆς Δϊυπουργικῆς Ἐπιτροπῆς πού ἔγινε στήν Ἀθήνα, διεξήχθη μέσα σέ βαρύ κλῖμα.
Ἀλλά ἔκτοτε καί ὅσο ὁ Γεώργιος Παπαδόπουλος παρέμεινε στήν ἐξουσία, ἡ Γιουγκοσλαυία δέν ἀνακίνησε ξανά τό θέμα. Ἀντι­­­­θέ­­τως τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1973 ὑπεγράφη καί Σύμβασις με­ταξύ τῆς ΔΕΗ καί γιουγκοσλαυϊκού ὀργανισμοῦ γιά τήν σύνδεσι γραμ­μῆς ὑπερυψηλῆς τάσεως 400KW μεταξύ τῶν δύο χωρῶν.

Πρόγραμμα γιά τήν ἄμυνα τῆς Μακεδονίας 1967 - 1973
Ὁ Νικόλαος Γκαντώνας διετέλεσε Γ.Γ. τοῦ Ὑπουργείου Βο­ρείου Ἑλλάδος (1967 - 1971) καί Περιφερειακός Διοι­κητής Κεντρι­κής καί Δυτικῆς Μακεδονίας. Στά ἀπομνημονεύ­ματά του ἔγραψε:
«Οὐδέποτε ἀπό τῆς ἀπελευθερώσεως τῆς Μακεδονίας καί Θρά­κης εἶχεν ἄλλοτε δοθῆ τόση ἔμφασις εἰς τήν ἄμυναν τοῦ χώ­ρου κατά τῶν δυό αὐτῶν ἀπειλῶν. Ο Γ. Παπαδόπουλος κατέχων καλῶς τά δυό θέματα ἔδωσε μεγάλην σημασίαν καί ἐνήργει βάσει ἑνός προγράμματος κάτ΄ἐξοχήν ἐθνικοῦ…».[21]
Πράγματι, ἡ Κυβέρνησις Γ. Παπαδοπούλου δημιούργησε ἕνα “Εἰ­δι­κό Πρόγραμμα Παραμεθορίων Περιοχῶν”, τοῦ ὁποίου στόχος ἦταν ἡ δυναμική προώθησις τῆς ταχύτερης δυνα­τῆς ἀνα­πτύξεως, ὡς μέσον πρόσθετης θωρακίσεως εὐπα­θῶν μεθορια­κῶν περιο­χῶν. Τό Πρόγραμμα προέβλεπε:
· Πυκνό ὁδικό δίκτυο, ἠλεκτροδότησι - ὑδροδότησι, ἵδρυσι βιο­μηχανικῶν μονάδων καί ἐγγειοβελτιωτικῶν ἔργων, ραδιοφωνι­κή ἤ τηλεοπτική κάλυψι[22], ἀνέγερσι νέων δημαρχιακῶν ἤ νομα­ρχια­­κῶν κτιρίων, ναῶν, σχολείων, πλατείας, ἡρώων, ἀγροτικῶν ἰα­­τρεί­ων στά χωριά κ.λπ.
· Οἱ Νομοί Σερρῶν, Κιλκίς, Πέλλης καί Φλωρίνης ὑπήχθη­σαν στήν Μείζονα Περιοχή Δ στήν ὁποία θεσπίσθηκαν δρα­­­στικά φορολογικά καί πιστωτικά κίνητρα γιά ταχύρρυθμη ἀνά­­­πτυξι. Χρηματοδοτήθηκαν καί ἀνεγέρθηκαν ἤ ἐπισκευάσθηκαν 334 ναοί τῶν παραμεθορίων πε­ριο­χῶν καί στόν Νομό Φλω­­­ρί­νης ἀντικαταστάθηκαν τά κατάλοιπα σλαυϊκῶν ἐκκλη­σιῶν, ἀπό τήν ἐποχή τῆς τουρκοκρατίας. Προβλέφθηκε μέριμνα ἀναπτύξεως νηπιοτροφείων καί 5ετές πρόγραμμα ἐξαλείψεως τῆς διγλωσσίας τῶν Ἑλλήνων σλαυ­ο­φώ­νων. Ἐλήφθη μέριμνα για μετονομασία τοπωνυμίων μέ σλαυι­κή ἤ βουλγαρική ἤ τουρκική προέλευ­ση (Β.Δ. 317/1968 κ.ἄ.)
· Χρηματοδοτήθηκαν ἐθνικές ὀργανώσεις τῆς Μακεδονίας καί ἱδρύθηκε πλῆθος εὐαγῶν ἱδρυμάτων.
· Εἰδικό βάρος δόθηκε στίς ἀρχαιολογικές ἔρευνες γιά τήν Μα­κεδονία καί τήν ἑλληνικότητά της.
Ὁ Ὑφυπουργός Προεδρίας τήν περίοδο 1970 - 1971, Δημήτριος Τσάκωνας, μέ ἁρμοδιότητα στά θέματα ἀποδήμου Ἑλληνισμοῦ, πολιτιστικῶν ὑποθέσεων καί ἀρχαιοτήτων, ἀναφέρει:
«Ὡς πρός τάς ἀρχαιότητας, ἡ προσοχή μου ἐστράφη εἰς τόν το­μέα τῶν ἀνασκαφῶν μέ ἐπίκεντρον τάς ἐν Μακεδονίᾳ, ἔνθα ἐστιά­ζετο τό ἐνδιαφέρον τῆς Κυβερνήσεως δι’ εὐνοήτους λόγους…».[23]

Ὁ διευθυντής τοῦ ἰδιαιτέ­ρου γραφείου τοῦ Υ.Β.Ε. Στέφανος Κάργας ἀναφέρει:
«Τό ΥΒΕ κίνησε τήν διαδικασία ἀνασκαφῶν σέ ἀρχαιολο­γι­κούς χώρους τῆς Μακεδονίας. Οἱ καθηγητές Δ. Παντερμανλής καί ὁ ἀείμνηστος Μανώλης Ἀνδρόνικος, μετά ἀπό ἀκρόασή τους στό Γρα­φεῖο τοῦ Γέν. Γραμματέα τοῦ ΥΒΕ Νικ. Γκαντώνα, πῆραν τήν πρώ­­­τη χρηματοδότηση γιά ἔναρξη ἀνασκαφῶν στό Δίο τοῦ Ὀλύ­μπου καί στήν περιοχή τῆς Βεργίνας ἀντίστοιχα, μέ τά γνωστά λα­μπρά ἀποτελέσματα, ὕστερα ἀπό μερικά χρόνια…».[24]
Ἀξιόλογα εὑρήματα ὑπῆρξαν ἐπίσης στήν Πέλλα καί τήν Θεσ­σα­λονίκη.
· Ἀνεγέρθηκε ὁ ἀνδριάντας τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου στήν παραλία Θεσσαλονίκης καί προκηρύχθηκε διαγωνισμός γιά τήν ἀνέ­γερσι ἀνδριάντων τῶν: Βασιλείου Βουλγαροκτόνου - Ἴωνος Δραγούμη - Παύλου Μελᾶ.[25]
· Ὀχύρωσις Συνόρων: Τόν Ἰούνιο 1968, ἀποφασίσθηκε ἡ πλή­ρης ἀνακατασκευή καί ἐπέ­κτασις τῆς ὀχυρωματικῆς γραμμῆς Μα­κεδονίας - Θράκης μέ ἐθνικούς πόρους. Γιά αὐτόν τόν σκοπό, ἰδρύ­θηκε ἡ 100 Σ.ΔΙ. (Στρατιωτική Διοί­κησις) ἡ ὁποία ἀποτελέ­σθη­κε ἀπό τρεῖς Δ.Ε.Ο. (Διευθύνσεις Ἔρ­γων Ὀχυρώ­σεως). Μέχρι τό 1973 ἡ ὀχυρωματική γραμμή ἐξοπλίστηκε μέ νέα ὀπλι­­­­κά συστήματα καί ἐπεκτάθηκε τόσο ἀνατολικά ὡς τόν Ἕβ­ρο, ὅσο καί δυτικά ὡς τό Κιρλί Δερβέν, καλύπτωντας τήν Φλώ­ρι­να.

Συμπερασματικά:
Τό ἄνοιγμα πρός Ἀνατολᾶς τῆς περιόδου 1969 - 1973 εἶχε τήν μικρότερη ἀπόδοσι στίς σχέσεις μέ τήν Γιουγκοσλαυία. Καί τοῦτο ὀφειλόταν ἀποκλειστικά στήν ἐμμονή τῆς τελευταίας μέ τόν μύθο τοῦ “μακεδονικοῦ” πού εἶχε τεχνηέντως δημιουργήση.
Ἡ Ἑλλάς, καθ’ ὅλην τήν περίοδο 1967 - 1973 τήρησε μία ἐθνικά ἀνυποχώρητη πολιτική ἀπέναντι στό λεγόμενο “μακεδονικό” καί τά Σκόπια. Κράτησε μία στάσι ἀπόλυτα ἐθνική, σταθερή καί δυναμική:
- Κατήργησε τήν ἐθνικά ἐπικίνδυνη συμφωνία μεθοριακῆς ἐπι­­­κοινωνίας καί ἐξάλειψε τήν ἐχθρική προπαγάνδα στήν περιο­χή τῆς Μα­κεδονίας.
- Ἀρνήθηκε τήν ὕπαρξι “μακεδονικοῦ” ζητήματος καί ἀπέ­κρου­σε δυναμικά ὁποιαδήποτε “μακεδονική” μειονότητα ἤ γλῶσ­σα
- Διεκήρυξε καί ἀνέδειξε τήν καθολική ἑλληνικότητα τῆς Μα­κε­δονίας
- Κατήγγειλε τούς “σλαυομακεδόνες” τῶν Σκο­πίων ὡς «τε­χνη­τό ἔθνος» 
- Ἔλαβε πρωτοφανῆ μέχρι τότε μέτρα γιά τήν ἀνάπτυξι, τήν τόνωσι τοῦ ἐθνι­­κοῦ φρονήματος, τήν παιδεία καί τήν διαφύλαξι τῆς ἐλλη­νικότητος τῆς Μακεδονίας σέ κάθε τομέα.
- Θωράκισε ἀμυντικά τήν μεθόριο μέ ὀχυρώσεις γιά τήν ἀντι­μετώπισι ὁποιασδήποτε ἐπιβουλῆς.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
[1] Ἀπό τό 1924 τό ΚΚΕ ἀγωνιζόταν γιά τήν δημιουργία “Μακεδο­νικοῦ” ζητήματος στήν Ἑλλάδα. Ἀκολουθώντας τίς ὁδηγίες τοῦ 5ου Συνεδρίου τῆς Γ΄ Διεθνούς, τό ΚΚΕ στό 3ο ἔκτακτο Συνέδριό του διεκήρυξε: «Ἀνε­ξα­ρτησία στή Μακεδονία καί στή Θράκη. Ἄν δέν συντρίψουμε τόν ἐθνικό ζυ­γό τῆς ντόπιας μπουρζουαζίας πού βαρύνει πάνω σ'ἐμᾶς, δέν μποροῦμε ἀλλοιώτικα νά γλυτώσουμε ἀπό τούς κατακτητικούς καί ἰμπερια­λιστι­κούς πολέμους... Νά γιατί ἀγωνιζόμαστε γιά τήν ἕνωση τῶν τριῶν τμη­μά­­των τῆς Μα­κεδονίας καί Θράκης καί γιά μιά ἑνιαία καί ἀνεξά­ρτητη κρατική τους ὕπαρξη. Ζήτω τό εἰρηνικό προλεταριάτο. Ζήτω ἡ ἀνεξάρτητη Μα­­κεδονία καί Θράκη»! 
(«Ριζοσπάστης» 14 - 12 - 1924). 
[2] Ἡ Γιουγκοσλαυΐα μέχρι τό 1948, (καί ἡ Ἀλβανία καί Βουλγαρία μέ­χρι τέλους) ὑπεκίνησαν, ἐκπαίδευαν καί ἐνίσχυαν συνεχῶς τόν Δ.Σ.Ε. κατά τήν περίοδο 1946 - 1949. Στίς τάξεις τοῦ ἐνετάχθη καί “Σλαυο­μα­κε­δο­νική Ταξιαρχία - NOF”. Στίς χῶρες αὐτές ὑπῆρχαν τά στρατό­πεδα ἐκ­παι­δεύσεως καί τά ὁρμητήριά του. Ἐνῶ τό ΚΚΕ στήν 5η Ὁλομέλειά του (30 - 1 - 1949), ὡς ἀντάλλαγμα, ἐπεκύρωνε τήν συμφωνία γιά δημιουργία “Αὐτονόμου Μακεδονικοῦ Κράτους” στό πλαί­σιο μιᾶς «Βαλκανικῆς Κομ­μουνιστικῆς Ὁμοσπονδίας»!
[3] ΙΑΥΕ, ΑΥ 424/1967-1968.

[4] ΙΑΥΕ, ΑΥ 40/1968, φάκελος 6ος.

[5] ΙΑΥΕ, ΑΥ 40/1968, φάκελος 6ος.

[6] ΙΑΥΕ, ΑΥ 40/1968, φάκελος 7ος

[7] ΙΑΥΕ, ΑΥ 40/1968, φάκελος 7ος & 1/1969 φάκελος 1ος.

[8] ΙΑΥΕ, ΑΥ 46/1969.

[9] ΙΑΥΕ, ΑΥ 40/1970, φάκελος 2ος.

[10] ΙΑΥΕ, ΑΥ 40-75/1970.

[11] ΙΑΥΕ, ΑΥ 40/1971, 4ος φάκελος.

[12] «Περίληψις Πρακτικῶν Συνομιλιῶν Tepavac - Παλαμᾶ» ἀπόρρητο 9-9-1971 πρός Πρωθυπουργό (IAYE, AY 40α/1971).

[13] ΙΑΥΕ, ΑΥ 420-37/1971.

[14] Κέντρον Ἀλλοδαπῶν Θεσσαλονίκης πρός ΓΔΕΑ, 24/8/1971 (ΙΑΥΕ, ΑΥ433-6/1971).

[15] IAYE, AY 46-12/1970-1971.

[16] IAYE, AY 40α/1971.

[17] IAYE, AY 40/1971, φάκελος 4ος.

[18] IAYE, Φ.0441/1973.

[19] ΦΕΚ Α 106/1972 ὅπου τό Πρακτικό τῆς Συνόδου.

[20] IAYE, Φ.1193-7/1973.

[21] «Ἀξιωματικός καί Ἐπαναστάτης», σελ. 196.

[22] Μέχρι τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1972 ἡ λῆψις τῶν τηλεοπτικῶν σταθμῶν τῆς Ἑλ­λά­δος ἔφτανε καθαρά σέ Στρώμνιτσα καί Γευγελή καί μέτρια μέχρι τό Μο­ναστήρι (Σημείωμα Α’ Πολιτικῆς Διευθύνσεως Ὑπ. Ἐξωτερικῶν, 14/4/1972, ΙΑΥΕ Φ. 2221, 42/1972/34).

[23] Ἔκθεσίς του στό βιβλίου τοῦ Στ. Παττακοῦ «Ἡμέραι καί Ἔργα», σελ. 229.

[24] «Ἀξιωματικός καί Ἐπαναστάτης», σελ. 215.

[25] Τελικά ἀντ’ αὐτῶν ἡ “μεταπολίτευση” ἤγειρε στήν παραλία Θεσσαλονί­κης τόν ἀνδριάντα τοῦ Κ. Καραμανλῆ…












Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2020

Η Τουρκία πήγε στη Λιβύη για να πάρει το Αιγαίο


Γεώργιος Π. Μαλούχος

Αντί να φύγει από τη Λιβύη, ο Ερντογάν έφυγε τελικά από τη διάσκεψη για τη Λιβύη όπου είχε προσέλθει λέγοντας: «Είμαστε αποφασισμένοι να χρησιμοποιήσουμε όλα τα μέσα της πολιτικής, της διπλωματίας αλλά και τη στρατιωτική μας δύναμης σε θέματα που αφορούν τη Συρία, τη Μεσόγειο και τη Λιβύη». 
Η απαράδεκτη για την Ελλάδα αμιγώς νεοαποικιακή αυτή διάσκεψη που οργάνωσε η Γερμανία απέτυχε. Οπως ήταν φυσικό. Και θα έπρεπε να είχε προκαλέσει μείζονα κρίση στις ελληνογερμανικές σχέσεις, κάτι που δεν συνέβη. Ομως αυτή η σαφώς εχθρική συμπεριφορά της Γερμανίας ίσως έχει και την καλή της πλευρά: ίσως αναγκάσει επιτέλους κάποιους στην Αθήνα να αντιληφθούν όσα συστηματικά και υποκριτικά κάνουν ό,τι δεν βλέπουν. Και αυτό δεν αφορά μόνο τις σχέσεις με το Βερολίνο, μα κυρίως τους πραγματικούς κινδύνους μπροστά στους οποίους βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα και τα παραμύθια για το τι θα κάνει η ΕΕ όταν αυτοί εκδηλωθούν. Οπως είχε και ο Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ για τα Ιμια, όταν εκείνος ξενυχτούσε στα τηλέφωνα, οι Ευρωπαίοι κοιμόντουσαν. 
Τώρα τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. 
Πρώτον, η απειλή είναι πολύ πιο σύνθετη, πολύ πιο εκτενής και η στρατιωτική ισχύς της Τουρκίας σε σχέση με τότε πολύ σημαντικά αναβαθμισμένη. 
Δεύτερον, τώρα οι Ευρωπαίοι δεν κοιμούνται. 
Αντίθετα, στο μέτρο που η Ευρώπη είναι πλέον ακολούθημα της Γερμανίας, διευκολύνουν και νομιμοποιούν τον Ερντογάν, ό,τι κι αν λένε περί του αντιθέτου. Αυτό οδηγεί άμεσα στο συμπέρασμα ότι τη στιγμή της κρίσης η Ευρώπη του Βερολίνου όχι απλώς δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει την Ελλάδα και την κυριαρχία της ως δικό της θέμα, αλλά, αντιθέτως, θα επιχειρήσει να επιβάλει την προσφυγή σε συνθηκολόγηση για να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις τις Αγκυρας. Αυτό εξελίσσεται. Και η διάσκεψη του Βερολίνου ήταν ουσιαστικά το πρώτο στάδιο μιας τέτοιας πορείας. Στην Ευρώπη η μόνη δύναμη που θα αντιταχθεί σε αυτή την πολιτική είναι η Γαλλία. Και αυτή είναι και η μεγάλη ελπίδα της Ελλάδας στο πλαίσιο του πολιτικά σαθρού «κοινού» οικοδομήματος. 
Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει πλέον να τα θεωρεί αυτά δεδομένα, αν τουλάχιστον διδάχθηκε κάτι από τα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Συνεπώς, εκείνο που οφείλει να πράξει είναι να μην επιτρέψει σε κανέναν να θεωρεί την Ελλάδα δεδομένη. Αν η χώρα υποχωρήσει έναντι της Τουρκίας, θα διαπράξει το βαρύτερο σφάλμα που μπορεί μια ελληνική κυβέρνηση να διαπράξει: από τέτοια υποχώρηση δεν υπάρχει επιστροφή. Και αν συμβεί, η επόμενη αντίστοιχη διάσκεψη δεν θα είναι πια για τη Λιβύη, αλλά για τον καθορισμό των όρων συρρίκνωσης της Ελλάδας από την Τουρκία. 
Ο τούρκος πρόεδρος, που ξεκαθαρίζει ότι οι δυνάμεις της χώρας του δεν αποχωρούν από τη Λιβύη, θέλει να εξασφαλίσει την ελληνική υποχώρηση στο Αιγαίο μέσω της συμφωνίας του με τη χώρα. Δεν το κρύβει. Το φωνάζει: «Η Τουρκία θα συνεχίσει να είναι στη Λιβύη μέχρι τα δικαιώματά της στη Μεσόγειο να αναγνωριστούν και η νόμιμη κυβέρνηση των Λιβύων, με τους ισχυρούς δεσμούς των 500 χρόνων με τη χώρα μας, είναι ασφαλής» είπε προχθές στην Κωνσταντινούπολη. Και η αναγνώριση αυτή τον ενδιαφέρει διπλά: θέλει να περισώσει το σύμφωνο που υπέγραψε και να αποκτήσει προτεκτοράτο. Πόσο πιο φωναχτά μπορεί να το πει; 
Η Τουρκία δεν θα φύγει από τη Λιβύη. Οικοδομεί με ταχύτητα μια νέα αυτοκρατορία από εκεί μέχρι τη Συρία. Πήγε εκεί αφενός για να μπει στα πετρέλαια της χώρας και αφετέρου, κυρίως, για να πάρει το Αιγαίο. Δυστυχώς, η Γερμανία και η Ευρώπη είναι απολύτως έτοιμες να της το «δώσουν», όπως της έδωσαν τα πάντα μέχρι τώρα. Εμείς;


Τρίτη 14 Ιανουαρίου 2020

Δεκαπέντε διαχρονικές εκφράσεις των Ελλήνων



Εκφράσεις που χρησιμοποιούμε καθημερινά και κρατάνε από την αρχαιότητα!

Στις περισσότερες των περιπτώσεων η λαϊκή σοφία, έχει τις ρίζες της στην Αρχαία Ελλάδα ή το Βυζάντιο, αποδεικνύοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο το πόσο επίκαιρες ήταν, αφού τις ίδιες φράσεις χρησιμοποιούμε και σήμερα.
Οι άνθρωποι μπορεί να αλλάζουν ανάλογα με τις εποχές, ταυτόχρονα όμως, εύκολα διαπιστώνει κανείς, πως στην πραγματικότητα μοιραζόμαστε διαχρονικά τα ίδια πάθη, φόβους, ανησυχίες και ελπίδες.

ΧΤΥΠΑ ΞΥΛΟ
«Απτεσθαι ξύλου», έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες. Λόγω της πεποίθησης τους πως στα δένδρα κατοικούσαν νύμφες (Δρυάδες/Αμαδρυάδες) χτύπαγαν το ξύλο του κορμού των δένδρων για να επικαλεστούν την προστασία τους, καθώς οι νύμφες μπορούσαν να πραγματοποιήσουν τις ευχές των ανθρώπων. Αυτή η συνήθεια συνηθίζεται ακόμα και σήμερα, όταν ακούμε κάτι το οποίο δεν θέλουμε να μας συμβεί…

ΙΔΟΥ Η ΡΟΔΟΣ, ΙΔΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΠΗΔΗΜΑ
Η παροιμιώδης αυτή έκφραση, προέρχεται από τον μύθο του Αισώπου, «Ανήρ κομπαστής», και χρησιμοποιείται για όσους καυχιούνται για κάτι και το υποστηρίζουν, αλλά αδυνατούν να αποδείξουν τα λεγόμενά τους. Σύμφωνα με τον μύθο, ένας αθλητής που βρισκόταν στην Αθήνα καυχιόνταν συνέχεια ότι σε αγώνες στην Ρόδο είχε πραγματοποιήσει ένα τεράστιο άλμα. Καθώς δεν τον πίστευε κανείς, αυτός έλεγε στους Αθηναίους να πάνε στη Ρόδο και να ρωτήσουν τους θεατές των αγώνων.
Τότε ένας Αθηναίος πήγε στο σκάμμα, και με το χέρι έγραψε πάνω στην άμμο τη λέξη «Ρόδος». Κατόπιν γύρισε προς τον καυχησιάρη αθλητή και του είπε: «Αυτού γαρ και Ρόδος και πήδημα», το οποίο έχει μείνει ως «ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα». Το προφανές νόημα είναι ότι ο καθένας έχει οποτεδήποτε την δυνατότητα να αποδείξει τις δυνατότητές του και δεν χρειάζεται η επίκληση μυθικών προγόνων, κατορθωμάτων κτλ.

ΜΗ ΜΟΥ ΤΟΥΣ ΚΥΚΛΟΥΣ ΤΑΡΑΤΤΕ
Όταν οι Ρωμαίοι κυρίευσαν τις Συρακούσες το 212 π.Χ., μετά από τριετή αντίσταση των Ελλήνων, κάποιοι Ρωμαίοι στρατιώτες μπήκαν στο σπίτι του Αρχιμήδη, και τον βρήκαν να σχεδιάζει κύκλους στο έδαφος.
Ο Αρχιμήδης τους παρακάλεσε να τον αφήσουν να τελειώσει τη λύση κάποιου σπουδαίου προβλήματος που τον απασχολούσε, εξού και οι κύκλοι στο έδαφος. Για αυτό και τους είπε το γνωστό «μη μου τους κύκλους τάραττε».
Ο Ρωμαίος στρατιώτης όμως δυστυχώς και τους κύκλους του χάλασε, και τον Αρχιμήδη σκότωσε…! Η φράση όμως έμεινε…

ΚΟΡΑΚΙΑΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΨΑ
Φράση που προέρχεται από έναν αρχαιοελληνικό μύθο. Σύμφωνα με αυτόν, σε κάποια μικρή ορεινή πόλη της αρχαίας Ελλάδας, οι κάτοικοι αποφάσισαν κάποτε να κάνουν μια θυσία στο θεό Απόλλωνα. Το νερό όμως που θεωρούσαν ιερό και το χρησιμοποιούσαν στις θυσίες , βρίσκονταν ανάμεσα σε δύσβατα φαράγγια. Έπρεπε λοιπόν για αυτή τη σημαντική θυσία να στείλουν κάποιον σε αυτή τη δύσκολη και ανηφορική διαδρομή, για να φέρει το «ιερό» νερό. Ξαφνικά, ακούστηκε μια φωνή από ένα δέντρο εκεί κοντά. Ήταν η φωνή ενός κόρακα ο οποίος προσφερόταν να αναλάβει το συγκεκριμένο εγχείρημα.
Παρά την έκπληξη που ένιωσαν οι κάτοικοι ακούγοντας τη φωνή του κόρακα, αποφάσισαν να του αναθέσουν την αποστολή, μιας και με τα φτερά του θα έφτανε γρήγορα και εύκολα στην πηγή που έτρεχε το «ιερό» αυτό νερό. Έδωσαν λοιπόν, οι άνθρωποι στον κόρακα μια μικρή υδρία, αυτός την άρπαξε με τα νύχια του και πέταξε στον ουρανό με κατεύθυνση την πηγή. Ο κόρακας έφτασε γρήγορα στην πηγή. Πλάι της αντίκρισε μια συκιά γεμάτη σύκα, και λιχούδης καθώς ήταν άρχισε να δοκιμάζει μερικά σύκα. Τα σύκα όμως ήταν άγουρα, και ο κόρακας αποφάσισε να περιμένει μέχρι να ωριμάσουν, ξεχνώντας όμως την αποστολή που είχε αναλάβει για λογαριασμό των ανθρώπων. Περίμενε τελικά δύο ολόκληρες μέρες ώσπου τα σύκα ωρίμασαν.
Έφαγε πολλά μέχρι που κάποια στιγμή θυμήθηκε τον πραγματικό λόγο για τον οποίο είχε έρθει στην πηγή. Άρχισε να σκέφτεται λοιπόν, πώς θα δικαιολογούσε την αργοπορία του στους κατοίκους της πόλης. Τελικά γέμισε με νερό τη μικρή υδρία, άρπαξε με το ράμφος του ένα μεγάλο φίδι το οποίο διέκρινε να κινείται κοντά στους θάμνους και πέταξε για την πόλη. Όταν ο κόρακας έφτασε στην πόλη, οι κάτοικοι θέλησαν να μάθουν το λόγο για τον οποίο άργησε να επιστρέψει με το νερό από την πηγή. Ο κόρακας αφού άφησε κάτω την υδρία και το φίδι, και ισχυρίστηκε ότι το συγκεκριμένο φίδι ρουφούσε το νερό από την πηγή, με αποτέλεσμα αυτή να αρχίσει να ξεραίνεται.
Έπειτα τους είπε πως όταν το φίδι αποκοιμήθηκε, αυτός γέμισε την υδρία με το νερό και γράπωσε και το φίδι για να το παρουσιάσει στους κατοίκους. Οι άνθρωποι τον πίστεψαν και σκότωσαν το φίδι χτυπώντας το με πέτρες και ξύλα. Όμως, το φίδι αυτό ήταν του θεού Απόλλωνα, και ο θεός του φωτός οργισμένος αποφάσισε να τιμωρήσει τον κόρακα για το ψέμα του. Έτσι από εκείνη την ημέρα, κάθε φορά που ο κόρακας προσπαθούσε να πιει νερό από κάποια πηγή, αυτή στέρευε. Κράτησε πολύ καιρό το μαρτύριο αυτό της δίψας του κόρακα, μέχρι που ο Απόλλωνας τον λυπήθηκε και τον έκανε αστέρι στον ουρανό. Από τότε, όταν κάποιος διψούσε πολύ, έλεγε τη φράση «Κοράκιασα από τη δίψα». Και αυτή η φράση έχει παραμείνει ως τις μέρες μας.

Ο ΚΛΕΨΑΣ ΤΟΥ ΚΛΕΨΑΝΤΟΣ
Αρχαία ελληνική έκφραση, (Αλωπεκίζειν προς ετέρα αλώπεκα). Παροιμία που λεγόταν για τους απατεώνες και μάλιστα σε περιπτώσεις που κάποιος εξ αυτών, επιχειρούσε να εξαπατήσει άλλον απατεώνα.

ΦΟΒΟΥ ΤΟΥΣ ΔΑΝΑΟΥΣ ΚΑΙ ΔΩΡΑ ΦΕΡΟΝΤΑΣ
Φράση που χρησιμοποιείται για να υποδείξει δολιότητα. Κατά την διάρκεια του Τρωικού πολέμου, O Λαοκόων ένας από τους Τρώες ιερείς του Θυμβραίου Απόλλωνα, προειδοποίησε τους συμπατριώτες του Τρώες, (μάταια) να μη δεχθούν το δώρο που πρόσφεραν οι Έλληνες -οι Δαναοί- στους Τρώες, όταν υποτίθεται ότι αποφάσισαν να τερματίσουν την πολιορκία τους.
To προκείμενο δώρο ήταν, εννοείται, ο Δούρειος ίππος. Δώρο που αποδείχθηκε θανάσιμο και καταστροφικό για τους Τρώες, και την αγαπημένη τους πόλη, την Τροία.

ΚΑΒΑΛΗΣΕ ΤΟ ΚΑΛΑΜΙ
Είναι μια έκφραση που ίσως προέρχεται από την Αρχαία Ελλάδα. Οι Σπαρτιάτες το έλεγαν για να πειράξουν τον Αγησίλαο. Ο Αγησίλαος αγαπούσε πολύ τα παιδιά του και όταν ήταν μικρά έπαιζε μαζί τους, καβαλώντας σαν σε άλογο, ένα καλάμι. Κάποια μέρα όμως τον είδε ένας φίλος του σε αυτή την στάση και ο Αγησίλαος τον παρακάλεσε να μην πει τίποτα σε κανέναν. Αλλά εκείνος δεν κράτησε τον λόγο του και το είπε σε άλλους, για να διαδοθεί σιγά – σιγά σε όλους και να φθάσει στις μέρες μας, με αλλαγμένη την ερμηνεία του (το λέμε όταν θέλουμε να πούμε για κάποιον ότι πήραν τα μυαλά του αέρα).

ΣΕ ΤΡΩΕΙ Η ΜΥΤΗ ΣΟΥ, ΞΥΛΟ ΘΑ ΦΑΣ
Στην αρχαία Ελλάδα πίστευαν πως ο «κνησμός», η φαγούρα, δηλαδή, του σώματος, ήταν προειδοποίηση των Θεών. Πίστευαν πως όταν ένας άνθρωπος αισθανόταν φαγούρα στα πόδια του, θα έφευγε σε ταξίδι. Όταν πάλι τον έτρωγε η αριστερή του παλάμη, θα έπαιρνε δώρα. Η πρόληψη αυτή έμεινε ως τα χρόνια μας. «Με τρώει το χέρι μου χρήματα θα πάρω», συνηθίζουμε να λέμε όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Οι αρχαίοι όμως, θεωρούσαν γρουσουζιά, όταν αισθανόταν φαγούρα στην πλάτη, στο λαιμό, στα αφτιά και στη μύτη.
Κάποτε για παράδειγμα, ο βασιλιάς της Σπάρτης Άγις, ενώ έκανε πολεμικό συμβούλιο με τους αρχηγούς του, είδε ξαφνικά κάποιον από αυτούς να ξύνει αφηρημένος το αφτί του. Αμέσως σηκώθηκε πάνω και διέλυσε το συμβούλιο.- Θα έχουμε αποτυχία οπωσδήποτε. Οι θεοί προειδοποίησαν τον Αρίσταρχο. Ας αναβάλουμε για αργότερα την εκστρατεία. Οι Σπαρτιάτες πίστευαν ακόμη ότι τα παιδιά που αισθάνονταν φαγούρα στη μύτη τους, θα γινόντουσαν κακοί πολεμιστές. Έτσι, όταν έβλεπαν κανένα παιδί να ξύνει τη μύτη του, το τιμωρούσαν, για να μην την ξαναξύσει άλλη φορά. Από την πρόληψη αυτή βγήκε η φράση : «η μύτη σου σε τρώει, ξύλο θα φας».

ΠΡΑΣΣΕΙΝ ΑΛΟΓΑ
Όταν κάποιος σε μία συζήτηση μας λεει πράγματα με τα οποία διαφωνούμε ή μας ακούγονται παράλογα, συνηθίζουμε να λέμε: « Τί είναι αυτά που μου λες; Αυτά είναι αηδίες και πράσσειν άλογα».
Το «πράσσειν άλογα» λοιπόν, δεν είναι πράσινα άλογα όπως πιστεύει πολύς κόσμος, αλλά αρχαία ελληνική έκφραση. Προέρχεται εκ του ενεργητικού απαρέμφατου του ρήματος «πράττω» ή/και «πράσσω» (τα δύο τ, αντικαθίστανται στα αρχαία και από δύο σ), που είναι το «πράττειν» ή/και «πράσσειν» και του «άλογο» που είναι ουσιαστικά το ουσιαστικό «λόγος» που σημαίνει λογική (σε μία από τις έννοιες του) με το α στερητικό μπροστά. Ά-λογο το παράλογο, δηλαδή, "Πράσσειν άλογα", το να κάνει κάποιος παράλογα πράγματα.

ΕΝΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙ ΔΕ ΦΕΡΝΕΙ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ
Σ’ έναν από τους μύθους του Αισώπου διαβάζουμε, πως ένας άσωτος και σπάταλος νέος, αφού έφαγε όλη του την περιουσία, δεν του είχε απομείνει παρά ο καινούριος του χονδρός εξωτερικός μανδύας.
Κάποια μέρα, λοιπόν, που τυχαία είδε ένα χελιδόνι να πετάει έξω από το παράθυρό του, φαντάστηκε πως ο χειμώνας είχε περάσει και πως ήρθε πια η άνοιξη. Πούλησε τότε και το μανδύα σαν αχρείαστο.
Αλλά το χειμωνιάτικο κρύο είχε άλλη γνώμη και ξαναγύρισε την άλλη μέρα πιο τσουχτερό. Οι αρχαίοι χρησιμοποιούσαν τη φράση αυτή με τα λόγια: « μία χελιδών έαρ ου ποιεί». Κατά τον Αριστοτέλη: «Το γάρ έαρ ούτε μία χελιδών ποιεί ούτε μία ημέρα». Επίσης, συγγενική είναι η φράση: «Μ’ ένα χελιδόνι, καλοκαίρι δεν κάνει, ούτε μια μέλισσα μέλι» και «μ’ ένα λουλούδι καλοκαίρι δε γίνεται».

ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΙΑ ΔΑΚΡΥΑ
Ο κροκόδειλος όταν θέλει να ξεγελάσει το θύμα του, κρύβεται και βγάζει κάτι παράξενους ήχους, που μοιάζουν καταπληκτικά με κλάμα μωρού παιδιού. Έτσι, αυτοί που τον ακούν, νομίζουν ότι πρόκειται για κάποιο παιδάκι και τρέχουν να το βοηθήσουν…
Ο κροκόδειλος τότε επιτίθεται ξαφνικά και σκοτώνει το θύμα του. Στην αρχαία Ελλάδα ο κροκόδειλος ήταν άγνωστος, οι Έλληνες όμως έμαθαν για αυτόν από τους Φοίνικες εμπόρους, που τους γέμιζε με τρόμο και θαυμασμό για την δύναμη και την πανουργία του κροκόδειλου.
Έτσι λοιπόν, παρόλο που στην Ελλάδα δεν υπήρχαν κροκόδειλοι, τα «κροκοδείλια δάκρυα», που λέμε σήμερα γι’ αυτούς που ψευτόκλαινε, είναι φράση καθαρά αρχαία ελληνική.

ΑΡΕΣ ΜΑΡΕΣ ΚΟΥΚΟΥΝΑΡΕΣ
Η Έκφραση προέρχεται από αρχαίες Ελληνικές κατάρες. Στον ενικό η λέξη είναι Κατάρα Κατ-άρα Με την πάροδο των χρόνων για λόγους καθαρά εύηχους και μόνο προσετέθη και το «Μ». Δηλαδή: Κατ-άρα-μάρα. Και έτσι στη νεότερη ελληνική έγινε -αρα-μάρα, άρες μάρες, έβαλαν και την «κούφια» ομοιοκατάληκτη λέξη κουκουνάρες (κούφια δεν είναι τα κουκουνάρια;)και δημιουργήθηκε αυτή η καινούρια φράση! την λέμε όταν θέλουμε να δηλώσουμε πως ακούσαμε κάτι χωρίς νόημα και χωρίς ουσία!

ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΚΑΚΟ
Τη φράση αυτή τη βρίσκουμε για πρώτη φορά σ’ ένα στίχο του Μένανδρου (342-291 π.Χ.),που μιλάει για το γάμο. Ο ποιητής γράφει ότι ο γάμος «…εάν τις την Αλήθειαν σκοπή, κακόν μεν εστίν, άλλ’ αναγκαίον κακόν».
Δηλαδή: Εάν θέλουμε να το εξετάσουμε στο φως της αλήθειας, ο γάμος είναι μεν ένα κακό, αλλά «αναγκαίον κακόν». Σ’ ένα άλλο απόσπασμα του Μένανδρου διαβάζουμε -ίσως για παρηγοριά για τα παραπάνω- την εξής περικοπή: «Πάντων ιατρός των αναγκαίων κακών χρόνος εστίν». Επίσης: «αθάνατον εστί κακόν αναγκαίον γυνή». Δηλαδή, η γυναίκα είναι το αιώνιο αναγκαίο κακό.

ΚΑΤΑ ΦΩΝΗ ΚΙ Ο ΓΑΪΔΑΡΟΣ
Στην αρχαιότητα, όταν ένας γάιδαρος φώναζε πριν αρχίσει μια μάχη, νόμιζαν ότι οι θεοί τους προειδοποιούσαν για τη νίκη. Κάποτε ο Φωκίων (Σημ. ΔΕΕ: Ο Φωκίων (402 - περ. 318 π.Χ.) ήταν πολιτικός και στρατηγός της αρχαίας Αθήνας. Εθεωρείτο ο χρηστότερος δημόσιος άνδρας της εποχής του, δίκαιος, έντιμος, γενναίος και αφιλοκερδής. Το μόνο του μειονέκτημα ήταν η αντιδημοτικότητά του. Αυτό δεν εμπόδισε να εκλεγεί 45 φορές στρατηγός, πράγμα πρωτοφανές στην Αθήνα. Ούτε και το ότι ήταν εκ των ηγετών της φιλομακεδονικής παράταξης, τον εμπόδισε να πολεμήσει κατά των Μακεδόνων σε αρκετές περιπτώσεις. Στα 84 του χρόνια ο Φωκίων, θύμα των μεταξύ των Διαδόχων διαμαχών, της κυριαρχίας των δημαγωγών και της επιπολαιότητας των Αθηναίων, καταδικάστηκε σε θάνατο για προδοσία και ήπιε το κώνειοετοιμαζόταν να επιτεθεί στους Μακεδόνες του Φιλίππου, αλλά δεν ήταν και τόσο βέβαιος για το αποτέλεσμα, επειδή οι στρατιώτες του ήταν λίγοι.
Τότε αποφάσισε ν’ αναβάλει για μερικές μέρες την επίθεση, ώσπου να του στείλουν τις επικουρίες, που του είχαν υποσχεθεί οι Αθηναίοι. Πάνω, όμως, που ήταν έτοιμος να διατάξει υποχώρηση, άκουσε ξαφνικά τη φωνή ενός γαϊδάρου από το στρατόπεδο του. –Κατά φωνή κι ο γάιδαρος! έκανε ενθουσιασμένος ο Φωκίωνας. Και διέταξε ν’ αρχίσει η επίθεση, με την οποία νίκησε τους Μακεδόνες. Από τότε ο λόγος έμεινε, και τον λέμε συχνά, όταν βλέπουμε ξαφνικά κάποιο φίλο μας, που δεν τον περιμέναμε.

ΔΕΝ ΙΔΡΩΝΕΙ Τ’ ΑΥΤΙ ΤΟΥ
Την φράση αυτή την χρωστάμε στον πατέρα της Ιατρικής τον Ασκληπιό. Όταν κάποια νεαρή τον ρώτησε, με ποιον τρόπο θα μπορούσε να κάνει τον νεαρό που της άρεσε να την αγαπήσει, αυτός απάντησε : «Να τον κλείσεις σ’ ένα πολύ ζεστό δωμάτιο, την συμβούλευσε, και αν ιδρώσουν τ' αφτιά του, θα σ' αγαπήσει. Αν δεν ιδρώσουν, μην παιδεύεσαι άδικα». Από την περίεργη αυτή συμβουλή του Ασκληπιού, έμεινε ως τα χρόνια μας η φράση «δεν ιδρώνει τ’ αυτί του», που τη λέμε συνήθως, για τους αναίσθητους και αδιάφορους.

Πέμπτη 9 Ιανουαρίου 2020

Ο Μπόρις Τζόνσον απαγγέλλει Όμηρο...



Ο Πρωθυπουργός της Αγγλίας Μπόρις Τζόνσον είναι λάτρης των Ομηρικών επών από τα οποία αντλεί έμπνευση, όπως δηλώνει ο ίδιος, όταν βιώνει μία δύσκολη κατάσταση.

Σοκ και δέος έχει προκαλέσει στους χρήστες των social media ένα παλαιότερο βίντεο που απεικονίζει τον Μπόρις Τζόνσον, τότε δήμαρχο του Λονδίνου, να απαγγέλλει στα αρχαία ελληνικά ένα απόσπασμα από την Ιλιάδα.

Το βίντεο χρονολογείται το 2013, ωστόσο άρχισε ξανά να κυκλοφορεί τις τελευταίες ώρες στο Διαδίκτυο.
Τον Αύγουστο του 2013, όταν συμμετείχε ως δήμαρχος του Λονδίνου στο Φεστιβάλ Συγγραφέων της Μελβούρνης, ο εκκεντρικός Συντηρητικός, είχε δώσει ρεσιτάλ μαγεύοντας τους παρευρισκόμενους. 
Τώρα που κυκλοφόρησε ξανά στο Διαδίκτυο το επίμαχο βίντεο, πολλοί χρήστες στα social media εξέφρασαν τον θαυμασμό τους για τις γλωσσικές ικανότητες του νυν Βρετανού πρωθυπουργού, επισημαίνοντας στα σχόλιά τους ότι είναι ένας καλλιεργημένος άνθρωπος που ξέρει από Λογοτεχνία.
Ο ελληνιστής Φιλίπ Μπρουνέ επιβεβαιώνει στην γαλλική εφημερίδα: «Η απομνημόνευση και η ερμηνεία του Τζόνσον είναι αρκετά αξιόπιστη, εκτός από μερικά σημεία που ξέχασε ή μικρά λάθη. Φυσικά, η προφορά αντικατοπτρίζει έναν συγκεκριμένο τρόπο της βρετανικής διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών. Εν πάση περιπτώσει, δεν έχω ακούσει κανένα πολιτικό ηγέτη στη Γαλλία να επιχειρεί μια τέτοια απαγγελία», προσθέτει.



Το βίντεο υπάρχει στον σύνδεσμο εδώ: