Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα, ραγιάδες έχεις, μάννα γη, σκυφτούς για το χαράτσι, κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα, των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι…
(Κωστής Παλαμάς)

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2018

George Soros: Υπηρέτης της Νέας τάξης


Στην επικαιρότητα ήρθε και πάλι ο γνωστός και μη εξαιρετέος Δισεκατομμυριούχος Τζώρτζ Σόρος, ο οποίος πέρα από τις πολυσχιδείς δραστηριότητές του, θεωρείται και ο "ιδιοκτήτης" των Σκοπίων, όχι άδικα. Αναδημοσιεύω ένα παλαιότερο άρθρο (Απρ 2011) που περιέχει κάποια δόση συνωμοσιολογίας μεν, αλλά και πολλές ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τις "ανορθόδοξες" έως εγκληματικές δραστηριότητές του. Υπενθυμίζουμε ότι στην χώρα που γεννήθηκε, την Ουγγαρία, έχει κηρυχθεί ανεπιθύμητος.
ΔΕΕ

 Ορκισμένος εχθρός της Ελλάδας 
και «προστάτης» των Σκοπίων!

ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΛΙΓΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ 
Όλοι γνωρίζουμε τον Αμερικανο-Εβραίο Χένρυ Κίσσινγκερ και την απίστευτη παρασκηνιακή του δράση. Υπάρχει άραγε δικτατορία στη Γη που να μην έχει αναφερθεί το όνομά του; Κι όμως είναι ελεύθερος… 
Αυτός λοιπόν πριν μερικά χρόνια είπε σε ευνέντευξή του: «Η πολιτική είναι σαν το μετρό του Παρισιού, 90% υπόγειο και 10% φανερή διαδρομή.» Ήξερε τι έλεγε;
Βεβαιότατα είναι η απάντηση!

Τότε γιατί όλοι οι πολιτικάντηδες όλων των αποχρώσεων εξαπατούν τον «κυρίαρχο λαό»; Λένε, δεν υπάρχει συνωμοσία, δεν υπάρχουν παρασκήνια, διαβουλεύσεις, αυτά τα λένε οι συνωμοσιολόγοι. Ποιός είναι πιο αξιόπιστος, ο Χένρυ Κίσσινγκερ ή οι πολιτικάντηδες;

Έγινε μεγάλη φασαρία με το βιβλίο ΣΤ΄ Δημοτικού της κ. Ρεπούση, όλοι όμως και ειδικά τα μεγάλα κανάλια έκρυψαν το ρόλο του χρηματιστή Τζόρτζ Σόρος.
Γιατί άραγε;

Ευτυχώς τα περιοδικά Τρίτο Μάτι και το Άρδην του κ. Καραμπελιά λένε μερικές αλήθειες με το όνομά τους. Έτσι μάθαμε για το Ίδρυμα Σόρος (Άρδην 58 «Τζωρτζ Σόρος, ο αυτοκρατορικός μάγος»). 

Δραστηριοποιείται σε 40 χώρες και έχει αναπτύξει σχέση με άτομα τεράστιας επιρροής σε θέσεις κλειδιά (δείτε ενδεικτικά τον παρακάτω πίνακα):

ΧΑΡΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ 
ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΣΟΡΟΣ

Ξοδεύει εκατοντάδες εκατοντάδες εκατομμύρια δολλάρια. Γιατί άραγε; Τόσο πολύ μας αγαπάει; 
Ο Σεβαρνάτζε της Γεωργίας τον κατηγόρησε ότι βρίσκεται πίσω απο την αποσταθεροποίηση της Γεωργίας (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 27/04/2004). 
Δραστηριοποιήθηκε στη Σερβία μετά την εισβολή των Αμερικάνων και πριν την εισβολή τους και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εκλογή της Νέας Κυβέρνησης. 
Το ίδια έκανε και στην Ουκρανία.

Για τις τέσσερις χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας, τη Μαλαισία, την Ινδονησία, την Ταϊλάνδη και τις Φιλιππίνες, ο Σόρος είναι ο «δαίμονας»: «Αυτός είναι που προκάλεσε την κρίση μας», φώναζαν οι εφημερίδες της Κουάλα Λουμπούρ. 

Προσπάθησε να κάνει το ίδιο και στη Λευκορωσία. Απέτυχε όμως και εκδιώχθηκε. 

Στη Ρωσία έκανε τα ίδια και εκδιώχθηκε σαν αποσταθεροποιητικός παράγοντας (Μακεδονικό πρακτορείο ειδήσεων 16/8/1998). 

Το ίδιο και στο Αζερμπαϊτζάν ("ΤΑ ΝΕΑ" 4 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1999) 

Στην Ελλάδα προωθούν την αλλαγή των σχολικών βιβλίων και της Ιστορίας. Στα Σκόπια υποστηρίζουν θέσεις ανθελληνικές. Στην Αλβανία τα σχολικά βιβλία γράφουν ότι χρηματοδοτούνται από τον Σόρος (σύμφωνα με μαρτυρίες μεταναστών). 

Γενικά σε κάθε χώρα προωθούν τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και οι οποίες χρηματοδοτούνται και από τον Σόρος και από πολυεθνικές και από το Υπουργείο Εξωτερικών της κάθε χώρας. 

Στη παιδεία προωθούν τη μέθοδο “Look and Say” (παιδαγωγική μέθοδος στις αρχές του 20ου αιώνα και κατασκευάστηκε για παιδιά με ειδικές ανάγκες). 
Πηγή: «Η εκπαίδευση της αμάθειας» εκδόσεις Βιβλιόγραμμα του συγγραφέα Ζαν-Κλωντ Μισεά. 

Στην Ελλάδα τα βιβλία που προωθούν μας λένε ότι οι νεοέλληνες δεν έχουν σχέση με τους αρχαίους Έλληνες, δεν είμαστε αυτόχθονες, δεν υπάρχουν ήρωες. 

Στα σχολικά βιβλία της Βουλγαρίας που χρηματοδοτούν, οι Βούλγαροι έγιναν αυτόχθονες και απόγονοι των αρχαίων Θρακών και τους στρέφουν κατά της Ελλάδας. 

Αντίστοιχα στην Αλβανία, οι Αλβανοί έγιναν αρχαίοι Ιλλυριοί και αυτόχθονες και στρέφονται κατά όλων των γειτόνων τους. 

Οι Σκοπιανοί έγιναν Μακεδόνες και μισούν τους κατακτητές Έλληνες. 

Οι Τούρκοι έγιναν Ίωνες, αυτόχθονες φυσικά. Ο Όμηρος έγινε Ομέρ και φυσικά τα τουρκόπουλα μαθαίνουν τη θεωρία του Γερμανο-εβραίου Φαλμεράϋερ: «Έλληνες δεν υπάρχουν πια». 

Διαβάζουμε στο άρθρο-αποκάλυψη της Κόνι Μπρακ τις θέσεις του Σόρος στο θέμα της ονομασίας 
Καλημέρα ταπείνωση!

Η Αθήνα, σε στάση βαθιάς υπόκλισης μπροστά στον Τζορτζ Σόρος – τον ορκισμένο εχθρό μας. Εκεί δίπλα του, ο πρωθυπουργός Γιωργάκης Παπανδρέου. Εκεί μαζί του, και η «ελίτ» των επιχειρηματιών της χώρας. Όλοι τους εκεί, να δουν και να ακούσουν τον αρχιπιλότο των ιπτάμενων σπρεντ που μας στόχευσαν. Που μας τσάκισαν. Υποδοχή «μεσσία», από τους δικούς μας, Που μοιάζει σαν να λένε στην απελπισμένη Ελλάδα… 
Ιδού, ο σωτήρας σας!

Εύστοχα, η «Ελευθεροτυπία» (05/04/2011) σημειώνει στην τελευταία της σελίδα:
«Ο Σόρος, ο φόρος και το κακό συναπάντημα»

Τον βίο και την πολιτεία του αποκαλύπτει με συγκλονιστικές λεπτομέρειες το βαρυσήμαντο άρθρο της διαπρεπούς αμερικανίδας δημοσιογράφου Κόνι Μπρακ (New Yorker) που παρουσιάζει σήμερα η ιστοσελίδα.

Εγώ, απλώς, προσθέτω τη διάσημη χρηματοπειρατεία του (το 1990) όταν ανάγκασε τη βρετανική λίρα να εγκαταλείψει τον ευρωπαϊκό μηχανισμό σταθερών ισοτιμιών αποκομίζοντας προσωπικά κέρδη 1 δις δολ. 


Ο κόσμος σύμφωνα με τον Σόρος
Συγγραφέας: Κόνι Μπρακ

Απόσπασμα από άρθρο της επιθεώρησης The New Yorker

Πουθενά αλλού δεν αναλώνει ο Σόρος περισσότερα χρήματα και ενέργεια για την υποστήριξη μίας κυβέρνησης απ’ ό,τι στη ΠΓΔΜ. «Ο Σόρος είναι ο σωτήρας της “Μακεδονίας”», δήλωσε ο φίλος του, Μόρτον Αμπράμοβιτς. H αντιπρόσωπος της ΠΓΔΜ στην Ουάσιγκτον, Λιούμπικα Ασέβσκα, δήλωσε για τα δύο ξεχωριστά δάνεια του Σόρος, ύψους 25 εκατομμυρίων δολαρίων: 
«Ο λαός ακόμα δεν μπορεί να το πιστέψει. Η αντιπολίτευση έλεγε ότι “αφού δεν σας βοηθούν οι χώρες, θα σας βοηθήσει ένα άτομο;”. Θυμηθείτε, είκοσι πέντε εκατομμύρια δολάρια στη “Μακεδονία” αξίζουν όσο δισεκατομμύρια εδώ… Το γεγονός ότι ο Σόρος βοήθησε την κυβέρνηση είναι πολύ σημαντικό».
Στοιχηματίζοντας επιθετικά στην ΠΓΔΜ, ο Σόρος ενεπλάκη σε μια από εκείνες τις βαλκανικές διαμάχες που, πίσω από φαινομενικά απλά ζητήματα, κρύβουν θανάσιμες περιπλοκές.
Η «Μακεδονία», που συγκίνησε τον Σόρος, ήταν μια επαρχία της Γιουγκοσλαβίας, γνωστή με το όνομα Βαρντάρ Μπανοβίνα˙ το 1945, μετονομάστηκε από τον στρατηγό Τίτο σε «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Ο πληθυσμός της ποικίλει, με το μεγαλύτερο τμήμα της να αποτελείται από Σλάβους, οι πρόγονοι των οποίων έφτασαν στην περιοχή χίλια περίπου χρόνια μετά από τους διασημότερους Μακεδόνες, τον Φίλιππο τον Β΄ και τον γιό του, Μέγα Αλέξανδρο. Εντούτοις, ο Τίτο –εποφθαλμιώντας το μεγάλο τμήμα της ελληνικής Μακεδονίας– ενθάρρυνε την αλυτρωτική ιδέα μιας διακριτής μακεδονικής ταυτότητας.


Οι φόβοι της Ελλάδος αναζωπυρώθηκαν το 1991, όταν το κρατίδιο της Γιουγκοσλαβίας κήρυξε την ανεξαρτησία του ως έθνος με το όνομα «Μακεδονία». Ο πρώτος πρόεδρος του νεοσύστατου κράτους, ο Κίρο Γκλιγκόροφ, ήταν ένα από τα πρωτοπαλίκαρα του Τίτο στην περιοχή και βοήθησε στην εξάπλωση της ιδέας μιας ξεχωριστής εθνικής ταυτότητας για τους «Μακεδόνες». 

Ο Γκλιγκόροφ βέβαια δήλωσε ότι το κράτος του δεν έχει εδαφικές διεκδικήσεις, αλλά οι Έλληνες δεν πείστηκαν. Το 1992 και το 1993, η κυβέρνηση του Γκλιγκόροφ εξέδωσε νέα σχολικά εγχειρίδια που έδειχναν τα «γεωγραφικά εθνικά σύνορα» να καλύπτουν και ολόκληρο το ελληνικό τμήμα της Μακεδονίας. η νέα σημαία του κράτους έφερε το σύμβολο της αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου. τέλος, ένας πρόλογος στο Σύνταγμα του 1991 αναφέρει ότι το κράτος δεσμεύεται για την προστασία των «απανταχού Μακεδόνων». Οι Έλληνες δεν ισχυρίζονται ότι το λιλιπούτειο κρατίδιο, με τα δυο εκατομμύρια κατοίκους, αποτελεί αληθινή απειλή γι’ αυτούς προς το παρόν. Η ιστορία τους, όμως, τους έχει διδάξει να κοιτούν μακροπρόθεσμα.

Σ’ ένα σενάριο που αρκετοί Έλληνες θεωρούν πιθανό, για παράδειγμα, η ΠΓΔΜ θα μπορούσε, ενδεχομένως, να επιχειρήσει μια εχθρική κίνηση στο μέλλον, σε συνεργασία με τους αδελφούς τους Σλάβους της Βουλγαρίας, οι οποίοι κατείχαν ένα μεγάλο μέρος της Ελλάδος κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Έτσι είχε η κατάσταση όταν ο Σόρος έφτασε στα Σκόπια, την πρωτεύουσα του κράτους, τον Σεπτέμβριο του 1992, στα πλαίσια μιας περιοδείας του στα ανά τον κόσμο τμήματα του ιδρύματός του. Πριν πάει εκεί, βρισκόταν στη Βουλγαρία, όπου ένα μέλος του διοικητικού συμβουλίου του ιδρύματός του στη Σόφια του παρουσίασε την κυρίαρχη βουλγαρική άποψη για το θέμα: ότι δεν υπάρχει μακεδονική εθνότητα και ότι οι έντονες προσπάθειες να εδραιωθεί αυτή η ταυτότητα έκρυβαν τις αλυτρωτικές διαθέσεις, τις κληροδοτημένες από τον Τίτο.

«Ο Σόρος δεν γνώριζε τίποτα για τη “Μακεδονία”» δήλωσε η Ασέβσκα. «Όταν έφτασε, ήταν επηρεασμένος απόλυτα από τη βουλγαρική προπαγάνδα – και μάλλον είχε μετανιώσει για το ταξίδι του. Έπειτα συναντήθηκε με τον πρωθυπουργό, τον οποίο τον συμπάθησε αμέσως και ο πρόεδρος παρέθεσε ένα γεύμα προς τιμήν του. Κατά την διάρκεια αυτών των συναντήσεων, άλλαξε τις απόψεις του».

Το ίδιο απόγευμα, ο Σόρος έδωσε μια συνέντευξη Τύπου στην οποία ανακοίνωσε ότι αυξάνει κατά ένα εκατομμύριο δολάρια τον προϋπολογισμό του ιδρύματός του στη ΠΓΔΜ, ενώ δήλωσε επίσης ότι μετονομάζει το ίδρυμά του από Ίδρυμα για την Ανοιχτή Κοινωνία των Σκοπίων σε Ίδρυμα για την Ανοιχτή Κοινωνία της Μακεδονίας – γεγονός που είχε μεγάλη πολιτική βαρύτητα. […] 

Στη λογική των «καλών και των κακών», την οποία ο Σόρος ακολουθεί με μεγάλη μεροληψία, οι Έλληνες μεταβλήθηκαν στους «κακούς» της υπόθεσης. Ο ίδιος, δεν πήγε στην Ελλάδα ν’ ακούσει και την άλλη πλευρά. Στις λίγες ώρες που συναντήθηκε με τον Γκλιγκόροφ, πείστηκε, και από τότε επιμένει συχνά σε αυτό, ότι η «Μακεδονία» είναι το μόνο πολυεθνικό κράτος που έχει απομείνει στα Βαλκάνια και ότι η κυβέρνησή του είναι αφοσιωμένη στον πλουραλισμό και τις δημοκρατικές αρχές. […]

Ο εκτελεστικός διευθυντής του ιδρύματος του Σόρος στα Σκόπια, ο Βλαντιμίρ Μίλτσιν, υποστηρίζει ότι και αυτός είναι προσηλωμένος στις αρχές της ανοικτής κοινωνίας. Ωστόσο, δυσκολεύεται κανείς να συνδυάσει την αφοσίωση στον πλουραλισμό με το δημαγωγικό πάθος που επιδεικνύει ο Μίλτσιν πάνω στο ζήτημα της μακεδονικής ταυτότητας. Ο ίδιος μου έδωσε πολύ προπαγανδιστικό υλικό σχετικά με τη ΠΓΔΜ και την Ελλάδα (που περιλάμβανε και μια συλλογή κειμένων που τιτλοφορούνταν«Οι σύγχρονοι Έλληνες δεν κατάγονται από τους Αρχαίους Έλληνες»).
Οι προσπάθειες για την επίλυση της συνεχιζόμενης διπλωματικής διένεξης με την Ελλάδα συμπεριλάμβαναν και διμερείς συνομιλίες για την υιοθέτηση μιας σύνθετης ονομασίας όπως είναι οι «Μακεδονία του Βαρδάρη» και «Νέα Μακεδονία». Όμως, σε μια συνέντευξη που πήρα από τον πρωθυπουργό της κυβέρνησης Μπράνκο Τσερβενκόφσκι, στην οποία παρίστατο και ο Μίλτσιν, οι δύο άνδρες επέμεναν ότι το όνομα δεν είναι διαπραγματεύσιμο. Ο Μίλτσιν μάλιστα δήλωσε: «Εάν αλλάξουν το όνομα, θα πάω στα βουνά και θα πολεμήσω με τους αντάρτες!». 

Τόσο έντονος φανατισμός δεν συνηθίζεται στα ιδρύματα. Στον βαθμό που, σύμφωνα με τους κανόνες του I.R.S. (σ.τ.μ. φορολογική υπηρεσία των Η.Π.Α.) , τα ιδρύματα του Σόρος απαλλάσσονται από φορολογικές υποχρεώσεις και λαμβάνουν αφορολόγητες δωρεές (από τον ίδιο τον Σόρος), δεν μπορούν να αναμειγνύονται στις περισσότερες μορφές πολιτικής δραστηριότητας […]. Ο Λούπκο Γκεοργκιέφσκι, ηγέτης της δεξιάς τάσης του αντιπολιτευτικού κόμματος V.M.R.O. (Διεθνής Επαναστατική Μακεδονική Οργάνωση), κατηγορεί το ίδρυμα του Σόρος ότι αποτελεί ουσιαστικά μία «μηχανή κυβερνητικής υποστήριξης». Σχεδόν όλες οι επιχορηγήσεις, υποστηρίζει, πηγαίνουν σε όσους σχετίζονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο με το κυβερνών κόμμα. Σχετικά μ’ έναν τηλεοπτικό σταθμό που υποστηρίζεται από τον Σόρος, τον Α1, ο Γκεοργκιέφσκι δήλωσε ότι: «[ο σταθμός] συνιστά μια πραγματική εναλλακτική λύση σε ό,τι αφορά το πολιτιστικό του πρόγραμμα. Αλλά στο πολιτικό του πρόγραμμα… βλέπει κανείς τους υπουργούς της παρούσας κυβέρνησης να εμφανίζονται πιο συχνά απ’ ό,τι στην κρατική τηλεόραση».[…]

Από το φθινόπωρο του 1992, ο Σόρος πιέζει έντονα τις Ηνωμένες Πολιτείες να αναγνωρίσουν την Π.Γ.Δ.Μ. ως Μακεδονία, ενώ η Ελλάδα θεωρούσε ότι η αναγνώρισή της δεν πρέπει να προκύψει πριν προβεί στις αναγκαίες παραχωρήσεις η άλλη πλευρά σε σχέση με το όνομα, το σύνταγμα και τη σημαία. Τον προηγούμενο Φεβρουάριο, ο πρόεδρος Κλίντον συμφώνησε ν’ αναγνωρίσει τη«Μακεδονία» ως Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας – σε μια προσπάθεια να δείξει ότι δεν θέλει να βλάψει καμία πλευρά. Η Ελλάδα απάντησε με την επιβολή εμπάργκο και ο Κλίντον, έπειτα από συνάντηση που είχε με μέλη του ελληνοαμερικανικού λόμπι, πάγωσε τις διαδικασίες της αναγνώρισης.

Εκείνη τη στιγμή, ένα πρόσωπο, υψηλά ιστάμενο στην κυβέρνηση Κλίντον, μου είπε ότι ο Σόρος μεγιστοποίησε τις προσπάθειές του: «Έγραψε μια αιχμηρή επιστολή στον πρόεδρο, παραλληλίζοντας την πολιτική του με εκείνη του κατευνασμού που επέδειξαν οι Δυτικές Δυνάμεις έναντι της Γερμανίας το 1938», μου είπε το πρόσωπο αυτό. […] Σε δημόσιες εμφανίσεις του κατήγγελλε την Ελλάδα και το ελληνοαμερικανικό λόμπι. Ασκούσε πίεση στον Στρόουμπ Τάλμποτ και σε άλλα στελέχη του Στέιτ Ντηπάρτμεντ και του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας. Στις συναντήσεις του Μπρέτον-Γουντς, στην Ουάσιγκτον, τον περασμένο Ιούλιο, ο Σόρος δούλεψε με επιμονή παρασκηνιακά, προσπαθώντας να πείσει κάποια μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης να βοηθήσουν την Π.Γ.Δ.Μ. (Η Ελλάδα, που κατείχε τότε την προεδρία της Ένωσης, έθεσε βέτο σε κάθε τέτοια προσπάθεια).

Βέβαια, δεν ήταν όλες οι προσπάθειες του Σόρος δημόσιες. Η χρηματοδοτούμενη από αυτόν οργάνωση, Action Council for Peace in the Balkans, δραστηριοποιήθηκε έντονα στην Π.Γ.Δ.Μ. Τον Φεβρουάριο του 1994, εξέδωσε τη «Λευκή Βίβλο για τη Μακεδονία», η οποία υποστήριζε τις θέσεις της κυβέρνησης της Π.Γ.Δ.Μ. εναντίον της Ελλάδος. Η έκθεση αυτή κυκλοφόρησε στον Λευκό Οίκο, στα γραφεία των υπουργείων, στο Κονγκρέσο και σε εκατοντάδες ανθρώπους των Μ.Μ.Ε. Μερικούς μήνες αργότερα, τον Μάιο, το ίδιο ίδρυμα εξέδωσε και άλλη έκθεση που επίσης υποστήριζε την ΠΓΔΜ. Σύμφωνα με το κείμενο στο οπισθόφυλλο, η έκθεση είχε προετοιμαστεί από μια «ανεξάρτητη αντιπροσωπεία και των δύο πλευρών». […]

Λίγοι θα διαφωνούσαν με την υψηλή προτεραιότητα που είχε δώσει ο Σόρος στο να σταθεροποιήσει την κατάσταση στην Π.Γ.Δ.Μ. Γιατί, εάν ξεσπούσαν εντάσεις ανάμεσα στη σλαβική πλειοψηφία και την ισχυρή αλβανική μειονότητα, η σύγκρουση αυτή θα μπορούσε να οδηγήσει σε έναν ευρύτερο βαλκανικό πόλεμο –στον οποίο θα μπορούσαν να εμπλακούν η Αλβανία, η Σερβία, η Βουλγαρία, η Τουρκία και η Ελλάδα. […].

Το πρόβλημα με τον Σόρος, όμως, είναι η ακρότητα των απόψεών του –που πηγάζει από την τάση του να εξιδανικεύει τη μια πλευρά και να δαιμονοποιεί την άλλη– αλλά και ο τρόπος με τον οποίο αυτή εκφράζεται στις ενέργειές του. Εάν ο Σόρος είχε ακολουθήσει μια πιο μετριοπαθή, διπλωματική, οδό από την αρχή, ακούγοντας και τις δυο πλευρές, είναι πολύ πιθανόν ότι –με την επιρροή και τους πόρους που διέθετε– θα ήταν σε θέση να μεσολαβήσει για μια συνεννόηση προτού το πρόβλημα αναχθεί σε μείζον ζήτημα μεταξύ των δυο πλευρών. Στην περίπτωση αυτή, όμως, η παρέμβαση του Σόρος –που αυτοανακηρύχθηκε σε από μηχανής θεό– δεν έκανε τίποτε για να οδηγήσει τη διένεξη σε λύση. αντίθετα, θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο ζήλος του (και τα χρήματά του) συνέβαλε τα μέγιστα στην αδιαλλαξία της Π.Γ.Δ.Μ. Όπως μου είπε ένα πρόσωπο με σημαντική διπλωματική εμπειρία, «ο Γκλιγκόροφ είναι πολύ έξυπνος, αλλά, μην ξεχνάς, ότι πέρασε τριάντα πέντε χρόνια στην κυβέρνηση του Τίτο – και για να επιβιώσεις σ’ αυτό το σύστημα, πρέπει να είσαι σκληρό καρύδι. Ο Σόρος εξιδανικεύει την εικόνα του Γκλιγκόροφ».

«Ο Σόρος αναλύει την κατάσταση με τους όρους του “άσπρου” και του “μαύρου”», συνέχισε το άτομο αυτό. «Αλλά για μένα, δεν είναι έτσι. Στην περιοχή αυτή δεν υπάρχει ούτε μαύρο, ούτε άσπρο, και είναι λάθος να την προσεγγίζει κανείς μ’ αυτούς τους όρους».

Η ίδια τακτική επαναλαμβάνεται σε 40 ακόμα χώρες και όμως αυτό το τόσο δραστήριο κοινοφελές Ιδρυμα δεν προβάλλει το έργο του στα ΜΜΕ.

Πολύ περίεργο δεν είναι αυτό το γεγονός;
Όταν μάλιστα τα περισσότερα ΜΜΕ της Γής τα ελέγχουν συμπατριώτες του κ. Σόρος.

Ο κάθε καλόπιστος ερευνητής-πολίτης αντιλαμβάνεται ότι ο κ. Σόρος εφαρμόζει σε όλη τη Γή τη πανάρχαια τακτική του «διαίρει και βασίλευε». Πίσω από την πολυπολιτισμική κοινωνία που προωθούν αυτά τα ιδρύματα σε όλες τις χώρες της Γής κρύβεται αυτή η τακτική του «διαίρει και βασίλευε».

Σε κάθε πολυπολιτισμική κοινωνία υπάρχει σύγκρουση πολιτισμών, πράγμα το οποίο επιβεβαιώνει τη θεωρία του συμπατριώτη του κ. Σόρος (Ουγγρο-Εβραίος), κ.Χάντιγκτον. 

Ο σκοπός τους είναι να «ομογενοποιήσουν» όλη την ανθρωπότητα και δίκαια θα διερωτηθεί κάποιος γιατί μπαίνουν σε αυτό το τεράστιο κόπο.
Είναι φανερό ότι ετοιμάζουν μια νέα Αυτοκρατορία. 
Ποιός άραγε θα είναι αυτός ο μελλοντικός αυτοκράτορας για τον οποίο εργάζεται ο κ. Σόρος;
Εμείς θέλουμε να γίνουμε υπήκοοι μια τέτοιας Παγκόσμιας Αυτοκρατορίας; 
Πιστεύετε αυτοί οι κύριοι να εργάζονται για το συμφέρον των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής;
Είναι αστείο και αφελές και να το σκεφτεί κάποιος!

Είναι ώρα να ακολουθήσουμε το παράδειγμα της Ρωσίας και των άλλων χωρών και να διώξουμε το Ιδρυμα Σόρος από την Ελλάδα.

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2018

Οι 8 «προδότες» του VMRO που ψήφισαν υπέρ της συμφωνίας


Εμπλοκή με τη Δικαιοσύνη είχαν οι περισσότεροι από τους βουλευτές της αντιπολίτευσης που «πείστηκαν» να στηρίξουν την πρόταση Ζάεφ. Το χρήμα του Σόρος "ιδιοκτήτη" των Σκοπίων, έρευσε άφθονο...
ΔΕΕ

Ισχυρές πιέσεις δέχθηκαν οι 8 βουλευτές του VMRO για να ψηφίσουν υπέρ των συνταγματικών αλλαγών στην ΠΓΔΜ. Η διαγραφή τους από το κόμμα και η στοχοποίησή τους ως «προδότες» που δωροδοκήθηκαν από από την κυβέρνηση Ζάεφ, προκαλούν αναταράξεις στη γειτονική χώρα. Οι 8 βουλευτές που αλλαξοπίστησαν, πάντως, βρισκόταν εδώ και καιρό στο μάτι του κυκλώνα καθώς είχαν σοβαρές δικαστικές εμπλοκές οι οποίες «εξαφανίστηκαν» με παρέμβαση Ζάεφ ο οποίος προχθές μίλησε για συμφιλίωση.

Σύμφωνα με το Star, ο Κρίστο Μούκοσκι, πρώην πια βουλευτής του VMRO, είχε καταδικαστεί σε κατ" οίκον περιορισμό εδώ και ένα χρόνο. Κι αυτό διότι ξυλοκόπησε τον Ζόραν Ζάεφ μέσα στο κοινοβούλιο το 2017. Μάλιστα, αυτό ήταν το βίντεο ντοκουμέντο που αποδείκνυε ότι εκείνος βοήθησε τους ταραξίες να μπουν στη βουλή. Μέχρι και τον εθνικό ύμνο είχε ψάλλει για να στηλιτεύσει την πολιτική Ζάεφ.

Δεν είναι όμως ο μόνος που έκανε στροφή 180 μοιρών. Υπέρ της συμφωνίας τάχθηκαν τόσο o Σάσο Βασίλεφσκι όσο και ο Λιούμπεν Αρναούντοφ επίσης καταδικασμένοι σε κατ' οίκον περιορισμό εδώ και ένα χρόνο. Τώρα, περασμένα ξεχασμένα.

«Εδώ υπάρχει μια ευκαιρία να δώσουμε συγχώρεση στους εαυτούς μας. Ας απλώσουμε τα χέρια μας, να στείλουμε ένα μήνυμα συμφιλίωσης», δήλωσε ο Ζάεφ.

Ακόμη έναν Ιούδα φαίνεται ότι έκρυβε το VMRO. Την Ελιζαμπέτα Κανσέσκα Μίλεσκα, πρώην υπουργό πολιτισμού της κυβέρνησης Γκρούεφσκι, η οποία ελέγχεται για κακοδιαχείριση για το πρόγραμμα «ΣΚΟΠΙΑ 2014», κατά το οποίο στήθηκαν στο κέντρο της πρωτεύουσας της ΦΥΡΟΜ τα αγάλματα εκτρώματα.

Μπλεξίματα με τη δικαιοσύνη για οικονομικές υποθέσεις έχει και ο γιος της, Βλαντάνκα Αβίροβιτς, μέλους του αριστερού SPM.
Στη λίστα των προδοτών όπως χαρακτηρίζονται από το VMRO, ανήκουν όμως τρία ακόμη μέλη του: η Εμίλια Αλεξάντροβα, η Νόλα Ισμαλόσκα και ο Ζεκίρ Ραμίροβιτς.

Ωστόσο, σύμφωνα με πληροφορίες, οι 8 έχουν ζητήσει από το Ζάεφ συγκεκριμένες εγγυήσεις. 

Οι όροι
Το πρώτο πράγμα που ζητούν οι οκτώ για να στηρίξουν και στη συνέχεια τον Ζάεφ είναι η επιβεβαίωση της «μακεδονικής» ταυτότητας και το δεύτερο είναι η εκτέλεση της Συμφωνίας, κάτι που αναφέρεται σαφώς στην ίδια τη Συμφωνία. Παράλληλα, σύμφωνα με το σκοπιανό πρακτορείο ΜΙΑ, ο Ζάεφ αναφέρθηκε στην ανάγκη τους «να συνδέεται ξεκάθαρα η αλλαγή του ονόματος με την διαδικασία ένταξης στην ΕΕ».

Σύμφωνα με τον ίδιο, το επόμενο ζητούμενό τους είναι να εξασφαλιστούν προστατευτικές δικλείδες σε περίπτωση που η ελληνική πλευρά δεν καταφέρει να επικυρώσει τη συμφωνία ή βάζει εμπόδια στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις. Σε τέτοια περίπτωση ζητούν η συνταγματική αναθεώρηση να θεωρηθεί άκυρη.


Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2018

Το τζίνι βγήκε από το μπουκάλι...


Ο "ανανήψας" Πρετεντέρης μου αρέσει ολοένα και περισσότερο με τα εντυπωσιακά του άρθρα, όπως το παρακάτω!
ΔΕΕ
Του Γιάννη Πρετεντέρη
Το Κομμουνιστικό Κόμμα Βοημίας και Μοραβίας είναι ο διάδοχος του ΚΚ Τσεχίας και (αν δεν απατώμαι) το μοναδικό κομουνιστικό κόμμα από τις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού» που επιβιώνει στη μετακομμουνιστική εποχή.
Σε πολιτική απομόνωση μετά την πτώση του κομμουνισμού, τα εκλογικά ποσοστά του κυμαίνονται σταθερά από 10-11% έως 13-14% με αραιές αποκλίσεις προς τα πάνω ή προς τα κάτω.
Προσφάτως μάλιστα και για πρώτη φορά από το 1989 αποφάσισε να δώσει στήριξη στην κυβέρνηση του «Τσέχου Τραμπ» Αντρέι Μπάμπις, στην οποία πάντως δεν μετέχει.

Πριν από λίγες μέρες ο πρόεδρος του ΚΚ Βόιτσεχ Φίλιπ δήλωνε για τον Βίκτορ Ορμπαν (Ουγγαρία) ότι «οι κατηγορίες που του προσάπτουν είναι πολύ άδικες, προσπαθεί απλώς να προστατεύσει τα κοινά σύνορα του Σένγκεν». Κι αυτό το κάνει ο Ορμπαν απέναντι «στην ηλίθια πολιτική της Ευρωπαϊκής Επιτροπής» («Le Monde», 2/10).

Ερώτηση κρίσεως. Στην αναμέτρηση με την Ακροδεξιά (όπου, κατά τον Τσίπρα, θα ψηφίζουμε Μητσοτάκη και θα βγαίνει Ορμπαν…) και στην «προοδευτική συμμαχία» (την οποία οραματίζονται διάφοροι ανεγκέφαλοι της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς…) οι κομμουνιστές της Τσεχίας με ποιον θα είναι;

Λίγες μέρες αργότερα, οκτώ ευρωβουλευτές των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών, των Πρασίνων και της Αριστεράς υπέγραψαν ένα κοινό κείμενο με τίτλο «Η αλληλεγγύη απέναντι στην εμμονή της ασφάλειας» (16/10).
Αν αυτό είναι η «προοδευτική συμμαχία» που ψάχνει ο Τσίπρας, τότε πολύ φοβούμαι ότι η Ακροδεξιά έχει πάρει το ματσάκι από τα αποδυτήρια.
Ιδίως αν συνδυάσουμε «την εμμονή της ασφάλειας» με την πρόσφατη διαπίστωση της Τασίας Χριστοδουλοπούλου ότι «η ανάπτυξη της ισλαμοφοβίας είναι αποτέλεσμα της αμυντικής πολιτικής των κυβερνήσεων της ΕΕ» (10/10).
Με άλλα λόγια, η ισλαμοφοβία δεν αναπτύχθηκε επειδή οι ισλαμιστές έχουν σφάξει τον μισό πλανήτη, αλλά επειδή οι Ευρωπαίοι αμύνονται.

Αν λοιπόν αναρωτιέστε για ποιον λόγο η Ευρώπη στρίβει δεξιά κι ενίοτε πολύ δεξιά, οι απαντήσεις βρίσκονται μπροστά στα μάτια σας: Επειδή οι Ευρωπαίοι πολίτες έχουν φόβους, επιθυμίες κι ανησυχίες, τις οποίες η «προοδευτική συμμαχία» δεν συμμερίζεται και μάλλον ούτε καν αναγνωρίζει. Δικαίωμά της, θα μου πείτε. Ναι, αλλά στο τέλος κερδίζουν οι πολίτες.
Καλώς ή κακώς, εκείνοι δεν πιστεύουν ότι η ασφάλεια είναι εμμονή. Δεν θέλουν απαραιτήτως να αγκαλιάσουν όλους τους ξεριζωμένους του πλανήτη _ «τη δυστυχία του κόσμου» όπως τους αποκαλούσε ο Μισέλ Ροκάρ…
Δεν θεωρούν ότι όποιος μιλάει για πατρίδα, ταυτότητα, παράδοση, προστασία, οικογένεια, δημόσια τάξη είναι απόγονος του Μουσολίνι. Δεν αποδέχονται γενικώς την ηθική ενοχοποίηση των φρονημάτων, των αξιών και της ηθικής τους.

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι ούτε οι κυβερνητικές συνεργασίες (διαφορετικές σε κάθε χώρα), ούτε η άμβλυνση των αντιθέσεων Δεξιά/Αριστερά (γιατί άραγε πλήττει μόνο την Αριστερά κι όχι τη Δεξιά;), ούτε τα σωστά μέτωπα και οι λάθος συμμαχίες.
Αν μια δημοκρατική ήπειρος στρίβει δεξιά και μάλιστα καμιά φορά άγαρμπα, είναι επειδή ούτε βλέπει ούτε έχει πού αλλού να στρίψει.
Την περασμένη Κυριακή στη Βαυαρία, οι συντηρητικοί Χριστιανοκοινωνιστές έχασαν 10,5 μονάδες από τις τελευταίες εκλογές αλλά με 37,5% είναι μακράν πρώτο κόμμα με υπερδιπλάσιο ποσοστό από τους δεύτερους Πράσινους (17,5%).
Στις ίδιες εκλογές το άθροισμα των τριών δεξιών κομμάτων (CSU, FW, AfD) φτάνει στο 60%. Το άθροισμα των τριών αριστερών κομμάτων (Πράσινοι, SPD, Linke) κάτω από 30%.
Από τη Ρώμη στη Στοκχόλμη και το Μόναχο, το φαινόμενο είναι διπλό. Όχι μόνο ανεβαίνει παντού η Δεξιά (σε όλες τις εκδοχές της), αλλά και υποχωρούν παντού η Σοσιαλδημοκρατία με την Αριστερά κι όλες τις εκδοχές της.

Πολύ φοβούμαι ότι δεν στρίβει πια μόνο η πολιτική. Ότι δεν είναι μια συγκυριακή μετακίνηση. Είναι τεκτονική αλλαγή. Στρίβει ολόκληρη η κοινωνία.
Και ως εκ τούτου το ζήτημα που πρέπει να μας απασχολήσει δεν είναι πολιτικό, ιδεολογικό ή εκλογικό. Είναι βαθιά πολιτισμικό, αλλάζει ο κόσμος στον οποίο ζούμε.
Είναι δηλαδή η ίδια η κοινωνία που εξηγεί για ποιον λόγο η «προοδευτική συντροφιά» που φιλοδοξεί να αποπλεύσει παραπέμπει περισσότερο στον «Τιτανικό» παρά στο «Θωρηκτό Ποτέμκιν».

Εσωτερικό έγγραφο ενός μεγάλου ευρωπαϊκού κόμματος για τις εκλογές του προσεχούς Μαΐου εκτιμούσε πολύ πιθανή την υποχώρηση των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών στην τρίτη θέση – με πρώτο το Λαϊκό Κόμμα και δεύτερους τη «λαϊκιστική Δεξιά» των Σαλβίνι, Λεπέν, AfD κ.λπ. Η τύχη των Πρασίνων και της Αριστεράς είναι κυριολεκτικά άδηλη.
Ακούγεται λογικό. Αν τα απλά ερωτήματα χρειάζονται απλές απαντήσεις, τότε η πιο απλή απάντηση είναι ότι οι μεν συμβαδίζουν με το εκλογικό σώμα, ανταποκρίνονται στις ιεραρχήσεις και τις απαιτήσεις, στις αξίες και τις ταυτίσεις του. Οι δε όχι.

Πόσοι Ευρωπαίοι άραγε αισθάνονται σήμερα ότι καλύπτονται από τις εξηγήσεις της κυρίας Τασίας για την ισλαμοφοβία;
Πόσοι Έλληνες δέχονται ότι ορθά αποτελεί δικαίωμα του καθενός να προσδιορίζεται με όποιο φύλο επιλέγει, αλλά δεν δικαιούται να διεκδικεί τον προσδιορισμό «Μακεδόνας»;
Πόσοι πολίτες θεωρούν στις μέρες μας την ασφάλεια «εμμονή»;

Στα καινούργια ερωτήματα που πλημμυρίζουν έναν καινούργιο κόσμο η Αριστερά κουβαλάει τις ίδιες βαρετές απαντήσεις μέσα από τις ίδιες αδιατάρακτες βεβαιότητες. «Αδέλφια μου, αλήτες, πουλιά»!
Δίνει ξεπερασμένες μάχες κατά των ανισοτήτων και υπέρ των δικαιωμάτων στις κοινωνίες με τις μικρότερες ανισότητες και τα περισσότερα δικαιώματα. Αυτό από μόνο του προσδιορίζει το μέγεθος της ιδεοληψίας.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η ήττα της κυβέρνησης και διαφόρων ομοϊδεατών της στο Σκοπιανό δεν προέκυψε μόνο από την κουτοπονηριά με την οποία έντυσε τις μεθοδεύσεις της. Αλλά κι από την αδυναμία της να καταλάβει και να αφομοιώσει την ουσία του προβλήματος. Ακόμη και σήμερα μιλάει για «ακροδεξιούς» κι «εθνικιστές», όταν βρίσκεται καταφανώς αντιμέτωπη με ένα ζήτημα ταυτότητας που διαπερνά μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού. Αιφνιδιάστηκε επειδή κοιμόταν. 'Οχι επειδή ξύπνησαν οι Μακεδονομάχοι.

Και τώρα, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, τρομαγμένοι κι ανήμποροι, πασχίζουν να ξαναβάλουν το τζίνι στο μπουκάλι.
Άδικος κόπος. Μόνο αν βρουν καινούργιο μπουκάλι. Ή αν προκύψει κανένα καινούργιο τζίνι.


Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2018

Η επιτροπή για τα σχολικά βιβλία Ελλάδας και Σκοπίων


Οι καθηγητές, η παλιά καραβάνα 
και η «Αιγαιάτισσα» στην επιτροπή για τα σχολικά βιβλία 
Ελλάδας και Σκοπίων


Σοφία Βούλτεψη

Τα περισσότερα μέλη της ελληνικής επιτροπής που θα αναλάβει, από κοινού με την σκοπιανή να εφαρμόσει την Συμφωνία των Πρεσπών ως προς τα ιστορικά, αρχαιολογικά και εκπαιδευτικά θέματα, μετείχαν στην ημερίδα που είχε διοργανώσει στο υπουργείο των Εξωτερικών ο κ. Κοτζιάς και έβρισκαν την συμφωνία θετική.
Τα περισσότερα – για να μην πω όλα – μέλη της σκοπιανής επιτροπής έχουν υπηρετήσει τον αλυτρωτισμό των Σκοπίων από διάφορες θέσεις, αλλά και τις απόψεις περί ύπαρξης «μακεδονικής» μειονότητας στην Ελλάδα.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:
Στις 10 Σεπτεμβρίου ανακοινώθηκε από το υπουργείο των Εξωτερικών ότι συγκροτήθηκε η 7μελής Μεικτή Διεπιστημονική Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων (ΜΔΕΕ) Ελλάδος – πΓΔΜ για ιστορικά, αρχαιολογικά και εκπαιδευτικά θέματα, σύμφωνα με το Άρθρο 8 (παράγραφος 5) της Συμφωνίας των Πρεσπών, με πρόεδρο των υφυπουργό Εξωτερικών Μάρκο Μπόλαρη.
Ακολούθησε ερώτησή μου και αίτηση κατάθεσης εγγράφων, με την οποία ζητούσα να πληροφορηθώ τα ονόματα και τα βιογραφικά των υπολοίπων μελών της Επιτροπής, καθώς και εκείνα των μελών της αντίστοιχης σκοπιανής επιτροπής.
Στις 9 Οκτωβρίου, έλαβα την απάντηση του υπουργείου των Εξωτερικών. Σύμφωνα με αυτή, το ελληνικό τμήμα της επιτροπής απαρτίζεται από τους:
1. Μάρκο Μπόλαρη, Yφυπουργό Εξωτερικών, ως Πρόεδρο του Ελληνικού Τμήματος της Επιτροπής.
2.Σπυρίδωνα Σφέτα, Kαθηγητή Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
3.Νικόλαο Ζάικο, Aναπληρωτή Kαθηγητή Τμήματος Βαλκανικών, Σλαβικών και Ανατολικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.
4.Αλεξάνδρα Ιωαννίδου, Aναπληρώτρια Kαθηγήτρια Τμήματος Ρωσικής Γλώσσας και Φιλολογίας και Σλαβικών Σπουδών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
5. Ιάκωβο Μιχαηλίδη, Aναπληρωτή Kαθηγητή Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
6.Ευθύμιο Χαρλαύτη, Σύμβουλο Πρεσβείας Α΄, Α3 Διεύθυνση Χωρών Νοτιοανατολικής Ευρώπης του Υπουργείου Εξωτερικών.
7. Αθανάσιο Λούπα, Yποψήφιο Διδάκτορα Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Όσον αφορά στα Σκόπια, τα μέλη της δικής τους Επιτροπής είναι οι:
1.Ambassador Victor Gaber, Head
2.Professor Dalibor Jovanovski, PhD, Member
3.Professor Nikos Chausidis, PhD, Member
4.Professor LjudmilSpasov, PhD, Member
5.Assistant Professor Ana Chupeska-Stanishkovska, PhD, Member
6.Professor FahriRamadani, PhD Member
7.Professor Kica Kolbe, PhD, Member.

Ποιους διόρισαν οι Σκοπιανοί

Επικεφαλής της σκοπιανής επιτροπής είναι ένας διπλωμάτης, ο Βίκτορ Γκάμπερ, πολιτικός επιστήμονας, πρώην υφυπουργός Εξωτερικών, που έχει υπηρετήσει, μεταξύ άλλων, και ως πρέσβης των Σκοπίων στην Αυστραλία (χώρα όπου το σκοπιανό λόμπι υπήρξε πάντα δυναμικό, το ίδιο και ο σκοπιανός αλυτρωτισμός και όπου ο κ. Γκάμπερ υπήρξε ιδιαίτερα δραστήριος συμμετέχοντας σε εκδηλώσεις για την διατήρηση της «μακεδονικής» γλώσσας).
Ο κ. Γκάμπερ υπήρξε μέλος της πρώτης σκοπιανής διαπραγματευτικής ομάδας (τότε που διαπραγματευτής εκ μέρους του ΟΗΕ ήταν ο Σάιρους Βανς, το 1993 δηλαδή). Παλιά καραβάνα, δηλαδή! Επίσης, συμμετείχε το 2015 στην ομάδα του Ζάεφ όταν στις Βρυξέλλες πραγματοποιήθηκαν συνομιλίες υπό την αιγίδα της ΕΕ, προκειμένου να γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ του VMRO και του SDSM (του κόμματος του Ζάεφ).
Και το σημαντικότερο: Το βιβλίο του «Το όνομα της Μακεδονίας – Ιστορικά, Νομικά και Πολιτικά ζητήματα» έχει βραβευθεί (το 2010) με το κρατικό βραβείο δημοσιογραφίας, ενώ Βίκτορ Γκάμπερ είναι και το όνομα του συγγραφέα του βιβλίου «Αναγνώριση και Άρνηση: Η Ελλάδα και οι Μακεδόνες μετά τις Βερσαλλίες», όπου αναλύεται το… στάτους της… «μακεδονικής μειονότητας» στην Ελλάδα μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τη Συνθήκη των Βερσαλλιών!
Ο καθηγητής Ντάλιμπορ Γιοβανόφσκι, επίσης μέλος του σκοπιανού τμήματος της επιτροπής, είναι μεταξύ άλλων, μέλος του συντακτικού συμβουλίου του περιοδικού «Istorija» της γείτονος (καταλαβαίνετε τι γράφει όλα αυτά τα χρόνια το συγκεκριμένο περιοδικό) και επικεφαλής της Σχολής Ιστορικών Μαθημάτων της Φιλοσοφικής Σχολής των Σκοπίων (επίσης καταλαβαίνετε τι διδάσκουν εκεί).
Ο Νίκος Τσαουσίδης πάλι, γεννημένος στην Τασκένδη το 1959, επίσης μέλος της σκοπιανής επιτροπής, με διδακτορικό στην αρχαιολογία, υπήρξε, μεταξύ άλλων, και ο παραγωγός ενός cd για τις… «μακεδονικές αρχαιότητες»!
Ο καθηγητής Λουντμίλ Σπάσοφ, μέλος της επιτροπής, διδάσκει «σύγχρονη μακεδονική γλώσσα», φωνολογία της «μακεδονικής» γλώσσας, ιστορία της γλώσσας, κοινωνιογλωσσική έρευνα στο «Μακεδονικό», ιστορικά θέματα από τη «μακεδονική» γλώσσα και άλλα σχετικά.
Η καθηγήτρια Άννα Τσούπεσκα – Στανίσκοφσκα, μέλος της σκοπιανής επιτροπής, είναι καθηγήτρια πολιτικών επιστημών.
Ο καθηγητής Φαχρί Ραμαντάνι, επίσης μέλος της σκοπιανής επιτροπής, διδάσκει στο πανεπιστήμιο του Τέτοβο.
Τέλος, μέλος της επιτροπής, είναι και η καθηγήτρια Κίκα (Σημ. ΔΕΕ: Προφέρεται Κίτσα και όχι Κίκα) Κόλμπε, η οποία το 1999 έγραψε το βιβλίο «Αιγαιάτες», όπου αναφέρεται στο «θέμα της εξορίας της οικογένειάς της στα Βαλκάνια». Καταλάβατε πιστεύω – αρκεί να σκεφθείτε πως οι Σκοπιανοί ονειρεύονται την «Μακεδονία του Αιγαίου», διακηρύσσουν τον αλυτρωτισμό τους, υποστηρίζοντας ότι το "αιγαιατικό τμήμα της Μακεδόνιας", τελεί υπό... ελληνική κατοχή και τον Αύγουστο του 2008 η Βουλή της ΠΓΔΜ ενέκρινε ομόφωνα ψήφισμα για «τους πρόσφυγες από τις πολεμικές συρράξεις στην Ελλάδα, στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και του Εμφυλίου Πολέμου 1941-1949». Το ψήφισμα προβλέπει, η κυβέρνηση να παράσχει νομική υποστήριξη στους αποκαλούμενους «Αιγαιάτες- Μακεδόνες» για «την επιστροφή των απαλλοτριωμένων περιουσιών τους στη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου στην Ελλάδα» καθώς και να ενημερώνει, κάθε έξι μήνες, τη Βουλή για την εξέλιξη της κατάστασης.

Ποιους διόρισε η Αθήνα
Αυτά για… ορντέβρ! Με την σημείωση ότι επικεφαλής στην αντίστοιχη ελληνική επιτροπή θα είναι ο κ. Μπόλαρης, πάμε να δούμε τι γίνεται και στην ελληνική επιτροπή.
Εδώ θα διαπιστώσουμε ότι από τα υπόλοιπα έξι μέλη (εξαιρουμένου του Μπόλαρη) τα τρία είναι καθηγητές οι οποίοι έλαβαν μέρος στην Επιστημονική Ημερίδα «Συμφωνία των Πρεσπών: Νομικά Ζητήματα», που οργανώθηκε στο υπουργείο των Εξωτερικών, παρουσία του κ. Κοτζιά, στις 19 Ιουλίου 2018. Ένα τέταρτο μέλος είναι υποψήφιος διδάκτωρ την εργασία του οποίου επιβλέπει ο ένας από τους τρεις καθηγητές.
Όλως τυχαίως, όλοι τους είχαν εκφραστεί θετικά για την Συμφωνία των Πρεσπών – σε αντίθεση με τους καθηγητές Άγγελο Συρίγο, Ευάνθη Χατζηβασιλείου και Μίλτο Σαρηγιαννίδη, οι οποίοι επίσης μετείχαν στην ημερίδα, αλλά δεν τους έγινε πρόταση να λάβουν μέρος στην επιτροπή και οι οποίοι είχαν εκφράσει σοβαρούς προβληματισμούς και διαφωνίες όσον αφορά στη Συμφωνία των Πρεσπών.
Οι απόψεις τους
Άνευ σχολίων, παραθέτω αποσπάσματα από όσα ελέχθησαν σ’ εκείνη την ημερίδα:
-Σπυρίδων Σφέτας, Καθηγητής Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, μέλος της επιτροπής, που ανέπτυξε το ιστορικό υπόβαθρο πίσω από τη «μακεδονική ταυτότητα» και τη «μακεδονική γλώσσα» από τον 9ο αιώνα έως σήμερα:
«Η συμφωνία για εμένα, που παρακολουθώ το θέμα επί 27 χρόνια, είναι ό,τι καλύτερο μπορούσε να επιτευχθεί και τα θετικά της είναι περισσότερα από τα αρνητικά. Η παρουσία μας εδώ δεν έχει κομματικό χαρακτήρα. Στα εθνικά θέματα είμαστε "υπεράνω". Ο πληθυσμός χρησιμοποιεί την τοπική ταυτότητα "Μακεδών" για να απαλλαγεί από τον Σερβοβουλγαρικό ανταγωνισμό, αλλά μετά το 1944 υπάρχει μια νέα γενιά που δεν έχει βιώσει αυτό τον ανταγωνισμό. Η συμφωνία είναι ισορροπημένη. Οριοθετούνται τα ζητήματα ταυτότητας και δεν υπάρχουν εθνικοί κίνδυνοι». Μάλιστα, αναφέρθηκε και στο πώς γεννήθηκε το «Μακεδονικό», υπενθυμίζοντας ότι στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρχαν οικογένειες όπου ο ένας γιος είχε επιστρατευθεί από τον στρατό των Σέρβων, που είχαν καταλάβει τμήμα της Μακεδονίας μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους, και ο άλλος από τον στρατό των Βουλγάρων. «Έτσι μπορούμε να καταλάβουμε και τον Στρατή Μυριβήλη που έγραψε ότι «δεν θέλουν να ‘ναι μήτε 'Μπουλγκάρ', μήτε 'Σρρπ', μήτε 'Γκρρτς'. Μονάχα 'Μακεντόν Ορτοντόξ' - ένα κείμενο που το αφαιρέσαμε από τα βιβλία μας»…
Σημειώστε ότι σε άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» (27 Σεπτεμβρίου), τάσσεται ενθέρμως υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών» και επιχειρηματολογεί χαρακτηριστικά:
«Προβάλλεται από ελληνικής πλευράς η ένσταση στη συμφωνία ότι μια σύνθετη ονομασία που θα επέλεγε η άλλη πλευρά από το πακέτο Νίμιτς θα συμπαρέσυρε υποχρεωτικά και την ταυτότητα και την υπηκοότητα και τη γλώσσα. Σαθρό επιχείρημα, αδολεσχία όψιμων φιλοπάτριδων. Πώς ονομάζονται οι κάτοικοι του Ηνωμένου Βασιλείου (Ηνωμενοβασιλιώτες;), των Ηνωμένων Πολιτειών (Ηνωμενοπολιτειοαμερικανοί;) ή της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας (Λαϊκοδημοκρατοκινέζοι;);»
-Νικόλαος Ζάικος, Αναπληρωτής Καθηγητής Τμήματος Βαλκανικών, Σλαβικών και Ανατολικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας:
«Η συμφωνία δεν αναγνωρίζει "έθνος". Η ύπαρξη ή η ανυπαρξία κάποιου έθνους, είναι ανεξάρτητη από την αναγνώριση των επιμέρους κρατών. H γλώσσα αναγνωρίζεται από τη νομοθεσία κάθε κράτους. Στο εξωτερικό αντιλαμβάνονται πλέον ότι η Μακεδονία και η ΠΓΔΜ είναι δυο τελείως διαφορετικά πράγματα. Οι προηγηθείσες μονομερείς αναγνωρίσεις του Συνταγματικού ονόματος, θα ανήκουν στην ιστορία». Είπε επίσης ότι «ακούγονται φοβερές ανακρίβειες για την κύρωση ή για τη χρήση στον χώρο του εμπορίου. Οι ανακρίβειες οφείλονται είτε σε τεράστια άγνοια των ισχυόντων είτε σε κομματικές και πολιτικές σκοπιμότητες είτε επειδή θεωρούν ότι η χρήση του όρου αυτού δεν επιτρέπεται από κανένα εκτός Ελλάδος».
-Ιάκωβος Μιχαηλίδης, Αναπληρωτής Καθηγητής Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης:
«Η «Συμφωνία των Πρεσπών» απαντά κατά βάση θετικά στο ερώτημα «αν θέλουμε να υπάρχει το κράτος της ΠΓΔΜ». Ο κ. Μιχαηλίδης υποστήριξε ότι το μακεδονικό ξεκίνησε ως γεωπολιτικό ζήτημα αλλά μετά το 1991, οπότε και διαλύθηκε η ενιαία Γιουγκοσλαβία, εξελίχθηκε σε σύγκρουση ταυτοτήτων. «Όχι ανάμεσα σε Σλαβομακεδόνες και Βουλγάρους όπως υπήρχε έως τότε, αλλά σε ανάμεσα στην ΠΓΔΜ και την Ελλάδα», είπε. Εξέφρασε την ελπίδα ότι η συμφωνία των Πρεσπών «θα κλείσει το κεφάλαιο αυτής της διαφιλονικίας γύρω από το όνομα και τα παραγόμενα από αυτό. Το πιο πιθανό όμως είναι δεν θα βάλει οριστικά τελεία σε ένα ζήτημα που διαμορφώνει τις ισορροπίες στη νότια Βαλκανική για σχεδόν 150 χρόνια. Θα μας απασχολεί και στο μέλλον με άλλη μορφή. Ως ισχυρή Δημοκρατία θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι γι' αυτό με γνώμονα το πατριωτικό καθήκον, την πίστη στις αρχές της καλής γειτονίας και στις αξίες της κοινωνίας των πολιτών».
Συνεχίζοντας ο κ. Μιχαηλίδης αναφέρθηκε στον κίνδυνο του λαϊκισμού για τον οποίο είπε, ότι «απειλεί να σαρώσει τις κατακτήσεις της ευνομούμενης κοινωνίας των πολιτών. Σε τέτοιες περιπτώσεις αυτοί που πρώτοι πληρώνουν το τίμημα είναι τα αδύναμα κράτη. Ελπίζουμε να μη συμβεί στη δική μας περίπτωση, αφού σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο το κόστος θα είναι βαρύ για όλους», επισήμανε και εκτίμησε πως τους «επόμενους μήνες και χρόνια θα κορυφωθούν οι αντιδράσεις και στις δυο χώρες. Στην Ελλάδα θα έχει κυρίως λαϊκιστικά χαρακτηριστικά με τη δράση ατόμων και φορέων που αντιτίθενται στη συμφωνία και θα προσπαθήσουν να την ακυρώσουν ή να την εκμεταλλευτούν. Θα πρέπει όλοι να συμβάλουμε να αποφευχθεί ένας νέος εθνικός διχασμός με άξονα ένα εθνικό ζήτημα. Εξέφρασε φόβους ότι στην Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία η αντίδραση μπορεί να λάβει ακραίες εκφράσεις δεδομένου ότι ο επαναστατικός ακτιβισμός στην περιοχή, συχνά λάμβανε την μορφή της τρομοκρατικής δράσης».
Όσον αφορά στην κ. Αλεξάνδρα Ιωαννίδου, επίσης μέλος της Επιτροπής, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Τμήματος Ρωσικής Γλώσσας και Φιλολογίας και Σλαβικών Σπουδών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, από το βιογραφικό της προκύπτει πως έχει γράψει σειρά άρθρων για τα σλαβικά ιδιώματα στην Ελλάδα, τις σλαβικές διαλέκτους στη Μακεδονία, για τη «γλωσσική ετερότητα στην Ελλάδα», για τον γλωσσικό αυτοπροσδιορισμό, για τον «νέο ελληνικό εθνικισμό».
Ο σύμβουλος πρεσβείας Α’ κ. Χαρλαύτης υπηρετεί στην Α3 Διεύθυνση Χωρών Νοτιοανατολικής Ευρώπης και στο Γραφείο Συνδέσμου Ελλάδας στα Σκόπια από το 2013 ως το 2017, αλλά δεν προκύπτει πως έχει ειδική γνώση στα θέματα που θα μελετήσει η επιτροπή – οπότε μάλλον θα παρακολουθεί τις εργασίες της εκ μέρους του κ. Κοτζιά.
Τέλος, ο κ. Αθανάσιος Λούπας, είναι Yποψήφιος Διδάκτωρ Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, υπό την επίβλεψη του κ. Σφέτα – οπότε δεν γίνεται αντιληπτός ο λόγος της συμμετοχής του.
Οι «άλλοι» τη Ημερίδας
Στην ημερίδα του υπουργείου των Εξωτερικών τον περασμένο Ιούλιο, έλαβαν μέρος και… άλλοι – οι οποίοι δεν κλήθηκαν να μετέχουν στην ελληνική επιτροπή:
-Ο καθηγητής Ευάνθης Χατζηβασιλείου είπε μεταξύ άλλων:
«Επιδιώκαμε την αλλαγή του ονόματος του κράτους, όχι από κάποιο καπρίτσιο, αλλά ακριβώς επειδή, βάσει της παγκόσμιας πρακτικής, αυτό θα συμπαρέσυρε σε αλλαγή και το όνομα του λαού του, θέτοντας τέλος στις απόπειρες μονοπώλησης της ευρύτερης περιοχής. Αλλά, περιέργως, αυτό με τη συμφωνία των Πρεσπών δεν γίνεται. Δεν πρόκειται μόνον για το γνωστό ζήτημα της nationality/citizenship η οποία ορίζεται ως Macedonian/citizen of the Republic of North Macedonia. Πολύ περισσότερο, δεν υπάρχει στη συμφωνία των Πρεσπών αναφορά στον λαό του κράτους αυτού ως «βορειομακεδονικό». Μάλιστα, το άρθρο 7 λέγει ακριβώς το αντίθετο: ότι οι πολίτες του κράτους της Βόρειας Μακεδονίας θα συνεχίσουν να χρησιμοποιούν τον όρο «Μακεδόνες» σκέτο. Επιπλέον, ενώ, κατ’ ελληνική απαίτηση, αλλάζει η ορολογία του Συντάγματος της ΠΓΔΜ όπου αναφέρεται το κράτος «Μακεδονία», δεν αλλάζει αντίστοιχα η ορολογία για τον λαό του κράτους αυτού: δεν προβλέπεται η αλλαγή των φράσεων του Συντάγματος περί του «μακεδονικού» λαού σε «βορειομακεδονικό» λαό. Αυτό, εξ άλλου, συνδυάζεται και με τις προβλέψεις της συμφωνίας για την «μακεδονική γλώσσα». Τέλος, επειδή λέγεται από διάφορες πλευρές ότι η συμφωνία δεν αφορά την εθνικότητα αλλά μόνον την ιθαγένεια, ας παρατεθεί ένα τμήμα της, και συγκεκριμένα το άρθρο 7, παράγραφος 3:
When reference is made to the Second Party [δηλαδή την ΠΓΔΜ], these terms denote its territory, language, people and their attributes, with their own history, culture, and heritage […]
Το ερώτημα εδώ (και αφορά πρωτίστως τους νομικούς που είναι κατ’ εξοχήν αρμόδιοι) είναι απλό: αυτό το παράθεμα είναι ορισμός της «ιθαγένειας»; Ή μήπως ένας κλασικός ορισμός της εθνικότητας; Και αν δεν είναι αυτό εθνικότητα, τότε τι είναι;».
Επίσης, έθεσε στο τραπέζι και τους μελλοντικούς κινδύνους για δημιουργία «μακεδονικής μειονότητας»:
«Είναι σαφές ότι με τη συμφωνία των Πρεσπών απαγορεύεται αποτελεσματικά – πράγματι, απαγορεύεται αποτελεσματικά – στα Σκόπια να θέσουν θέμα δικής τους μειονότητας στην Ελλάδα. Αξίζει όμως να εξεταστεί εάν η συμφωνία αυτή στην πράξη υποχρεώνει την Ελλάδα να αναγνωρίσει εθνική «μακεδονική» μειονότητα. Ας παρατεθούν δύο σενάρια τέτοιας αναγνώρισης, ένα άμεσης και ένα έμμεσης.
Σενάριο πρώτο: Στα δικαστήρια της Κοζάνης (ή Φλώρινας ή Καστοριάς ή Θεσσαλονίκης κλπ ή των Αθηνών) υποβάλλεται, από Έλληνες πολίτες, αίτημα για σύσταση Συλλόγου της Εθνικής Μακεδονικής Μειονότητας στην Ελλάδα. Το δικαστήριο αντιτάσσει ότι, βάσει του άρθρου 7 της συμφωνίας, η χρήση των όρων Μακεδονία-Μακεδών-μακεδονικός διαφέρει στις δύο χώρες, και η Ελλάδα δεν αποδέχεται τη χρήση των Σκοπίων. Οι αιτούντες ανταπαντούν ότι αυτοί αποδέχονται την άλλη χρήση, των Σκοπίων. Και ότι δεν είναι δυνατόν η Ελλάδα να αναγνωρίζει ένα δικαίωμα σε ένα τρίτο λαό και όχι στον δικό της, δηλαδή σε Έλληνες πολίτες. Θεωρώ ότι τα δικαστήρια θα βρεθούν σε πολύ δύσκολη θέση μπροστά σε ένα τέτοιο αίτημα. Αλλά πάντως, είναι πιθανόν ότι θα το δεχθούν τα ευρωπαϊκά δικαστήρια: γιατί με το άρθρο 7, η Ελλάδα έχει αναγνωρίσει ως νόμιμη και ως θεμιτή τη χρήση του όρου «μακεδονικός» – σκέτο, και με την έννοια του μη-ελληνικού – από έναν άλλο λαό.
Σενάριο δεύτερο: Στα δικαστήρια της Κοζάνης (ή Φλώρινας ή Καστοριάς ή Θεσσαλονίκης κλπ ή των Αθηνών) υποβάλλεται, από Έλληνες πολίτες, αίτημα για σύσταση Εταιρείας Μελέτης της Εθνικής Μακεδονικής Γλώσσας. Αυτής δηλαδή της γλώσσας που η Ελλάδα υπέγραψε, στη συμφωνία των Πρεσπών, ότι αναγνωρίζει (με αυτό το όνομα) και μάλιστα αποδέχτηκε (ανακριβώς) ότι την έχει αναγνωρίσει από το 1977. Και εδώ κατ’ εξοχήν αρμόδιοι είναι οι νομικοί, ωστόσο η συμφωνία των Πρεσπών μάλλον υποχρεώνει τα ελληνικά δικαστήρια να αποδεχθούν το αίτημα.
Και στις δύο αυτές περιπτώσεις – στην πρώτη άμεσα, στη δεύτερη έμμεσα – επέρχεται αναγνώριση εθνικής «μακεδονικής» μειονότητας – δηλαδή αυτό που η Ελλάδα προσπαθούσε να αποφύγει από το 1944 – χωρίς να εμπλακούν τα Σκόπια (καθώς εμπλέκονται αποκλειστικά και μόνον Έλληνες πολίτες), και επομένως χωρίς να παραβιαστεί η συμφωνία των Πρεσπών.
Ας μου επιτραπεί να προλάβω τη σχετική αντίρρηση, παρατηρώντας ότι δεν έχει σημασία πόσα θα είναι τα μέλη αυτής της εθνικής «μακεδονικής» μειονότητας. Ας είναι 5.000, 1.000, ή και 100 άτομα. Από τη στιγμή που το ελληνικό κράτος αναγνωρίσει μακεδονική (σκέτο) μειονότητα, θα έχει πλήξει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού των τριών εκατομμυρίων Ελλήνων Μακεδόνων πολιτών του. Οι οποίοι πρέπει να έχουν και αυτοί το δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζονται ως Έλληνες και ως Μακεδόνες, όπως άλλοι μπορούν να αυτοπροσδιορίζονται ως Έλληνες και Κρητικοί, Έλληνες και Πελοποννήσιοι, ή Έλληνες και Θρακιώτες – παρά το γεγονός ότι υπάρχει και τουρκική και βουλγαρική Θράκη».
Αυτά, μάλλον δεν άρεσαν!
-Ο καθηγητής Άγγελος Συρίγος: Στην ομιλία του ανέφερε πως «με τη Συμφωνία των Πρεσπών δυστυχώς αφήσαμε την ιδέα του «μακεδονικού έθνους» ζωντανή». Περιέγραψε σειρά υποχωρήσεων που έκανε η Ελλάδα και είπε ότι ο όρος nationality μεταφράζεται και ως εθνικότητα, «άρα τους δώσαμε το δικαίωμα να ονομάζονται Μακεδόνες», υποστηρίζοντας πως θα έπρεπε να επιμείνουμε στον όρο citizenship και όχι nationality. Σε ό,τι αφορά το ζήτημα της γλώσσας, ισχυρίστηκε ότι θα έπρεπε να επιμείνουμε στον όρο Σλαβομακεδονική ή στον όρο Makedonski.
Ιδού μερικές αποστροφές του:
«Αφού με τη συμφωνία των Πρεσπών καταλήξαμε ότι η χώρα ονομάζεται «Βόρεια Μακεδονία», θα ήταν αυτονόητο ο συγκεκριμένος όρος να παρασύρει οτιδήποτε σχετίζεται με το κράτος. Εδώ κανονικά θα έπρεπε να εφαρμοσθεί το άρθρο 1.3 Ζ της Συμφωνίας που ορίζει ότι:
«ο επιθετικός προσδιορισμός για το Κράτος, τα επίσημα όργανά του και τις άλλες δημόσιες οντότητες θα ευθυγραμμίζεται με το επίσημο όνομα … Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας ή της Βόρειας Μακεδονίας».
Εφ’ όσον η χώρα λέγεται «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας», ο αυτονόητος επιθετικός προσδιορισμός θα είναι «βορειομακεδόνες» «βορειομακεδονικός» κ.λ.π. Στην υδρόγειο υπάρχουν πέντε χώρες με γεωγραφικές ονομασίες. Πρόκειται για τη Νότια Αφρική, την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία το Νότιο Σουδάν, το Ανατολικό Τιμόρ και την Ισημερινή Γουινέα. Σε όλες αυτές τις χώρες η ονομασία του κράτους συμπαρασύρει και τους επιθετικούς προσδιορισμούς που το αφορούν. Εμείς όμως, καταλήγουμε σε μία σύμφωνία που -κατ’ εξαίρεση προς όλα όσα συμβαίνουν στον υπόλοιπο κόσμο- ορίζει ότι οι κάτοικοι της χώρας θα αποκαλούνται «Μακεδόνες / πολίτες της Βόρειας Μακεδονίας» και η γλώσσα τους “μακεδονική”».
«Στη συμφωνία των Πρεσπών, υποτίθεται ότι δεν μπήκαμε στη λογική να προσδιορίζουμε εθνοτικά χαρακτηριστικά. Αποδεχτήκαμε όμως να χαρακτηρίσουμε το κατ’ εξοχήν εθνοτικό χαρακτηριστικό μίας εθνοτικής ομάδας, τη γλώσσα του, προσδιορίζοντάς την ως «μακεδονική».
Αφού μπήκαμε στη λογική να ονοματίζουμε γλώσσες, το πιο λογικό θα ήταν να το ονομάζαμε τη γλώσσα σλαβομακεδονική. Ας δεχθούμε όμως ότι οι Σλαβομακεδόνες δεν το δέχονταν παρ’ ότι αναφέρεται περιγραφικά στο άρθρο 7: μακεδονική γλώσσα που ανήκει στην ομάδα των νοτίων σλαβικών γλωσσών.
Το ερώτημα είναι γιατί δεν ονομάσαμε τη γλώσσα Mακεντόνσκι; Στα σλάβικα η γλώσσα λέγεται “makedonski jazik”. Στη Νότια Αφρική, υπάρχει η γλώσσα των Μπόερς που λέγεται αφρικάανς. Ουδέποτε τα αφρικάανς μεταφράσθηκαν ως αφρικανικά. Ως ελάχιστο σημείο, θα αναμενόταν να αποκαλούσαμε τη γλώσσα «μακεντόνσκι». Δυστυχώς, αυτή η επιλογή έρχεται και προστίθεται στην προηγούμενη επιλογή του ονόματος των κατοίκων της χώρας. Ουσιαστικά επισημοποιεί ότι ο επιθετικός προσδιορισμός για τη Βόρεια Μακεδονία μπορεί να είναι εξ ίσου «μακεδονικός» αλλά και “βορειομακεδονικός”».
«Ένα κράτος μπορεί να δώσει το όνομα που επιθυμεί στην ιθαγένεια/υπηκοότητα των πολιτών του. Μπορεί να τους ονομάσει Βέλγους ή Νοτιοαφρικανούς. Δεν μπορεί όμως να προσδιορίσει την εθνοτική τους ταυτότητα. Αυτό αποτελεί δικαίωμα ατομικού αυτοπροσδιορισμού. Δεν μπορεί δηλαδή να απαγορεύει ένα κράτος σε κάποιον από τους από τους πολίτες του να αυτοπροσδιορισθεί ατομικά ως Έλληνας, Τούρκος, Πομάκος, Φλαμανδός ή Βαλλώνος. Δυστυχώς, όμως, με τη Συμφωνία των Πρεσπών εμμέσως αποδεχθήκαμε και την ύπαρξη εθνοτικής μακεδονικής ταυτότητας».
«Στη συμφωνία δεν αναφέρεται οτιδήποτε για τροποποίηση των άρθρων 36, 56 και 78 που αναφέρονται στον «μακεδονικό λαό», δηλαδή στους εθνοτικά «Μακεδόνες». Αφ’ ης στιγμής συμφωνούμε για την αλλαγή μερικών άρθρων του Συντάγματος θεωρώντας ότι είναι προβληματικά, ενώ δεν εκφράζουμε αντίρρηση για κάποια άλλα άρθρα, σημαίνει ότι εμμέσως αποδεχόμαστε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα με αυτά. Εμμέσως δηλαδή αποδεχόμαστε και τον εθνοτικό προσδιορισμό του όρου Μακεδόνες που αφορά αποκλειστικώς στους Σλάβους κατοίκους των Σκοπίων».
Ούτε αυτά άρεσαν – κυρίως στον κ. Κοτζιά που στη διάρκεια της ομιλίας του κ. Συρίγου έκανε παρεμβάσεις, σχολίαζε, διαφωνούσε.
-Ο καθηγητής Μίλτος Σαρηγιαννίδης: «Η συμφωνία ρυθμίζει το ζήτημα της υπηκοότητα και της ιθαγένειας αλλά μέσω αυτού ρυθμίζει και το ζήτημα της εθνικότητας». Είπε ότι εμφανιστήκαμε ως επισπεύδοντες ενώ δεν είμαστε με το επιχείρημα ότι 140 κράτη έχουν αναγνωρίσει την γειτονική χώρα ως Μακεδονία.
«Τα 140 κράτη που την αναγνώρισαν δεν σημαίνει ότι αναγνώρισαν τα ιστορικά χαλκεία που κατασκεύασε ο εθνικισμός της ΠΓΔΜ, ειδικά την περίοδο διακυβέρνησης Γκρουέφσκι» είπε.
Ούτε αυτά άρεσαν!
Και όλα αυτά γιατί πρέπει να εφαρμοστεί το άρθρο 8, παρ. 5 της Συμφωνίας των Πρεσπών, το οποίο προβλέπει τα ακόλουθα:
«Εντός ενός μηνός από τη θέση σε ισχύ της παρούσης Συμφωνίας, τα Μέρη θα συγκροτήσουν με ανταλλαγή διπλωματικών διακοινώσεων, στη βάση της ισότητας, μια Κοινή Διεπιστημονική Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων σε ιστορικά, αρχαιολογικά και εκπαιδευτικά θέματα, για να εξετάσει την αντικειμενική, επιστημονική ερμηνεία των ιστορικών γεγονότων βασισμένη σε αυθεντικές, στοιχειοθετημένες και επιστημονικά στέρεες ιστορικές πηγές και αρχαιολογικά ευρήματα.
Οι εργασίες της Επιτροπής θα τελούν υπό την επίβλεψη των υπουργείων Εξωτερικών και Μερών σε συνεργασία με άλλες αρμόδιες εθνικές αρχές. Η Επιτροπή θα εξετάσει και, εφόσον θεωρήσει κατάλληλο, θα αναθεωρήσει οιαδήποτε σχολικά εγχειρίδια και βοηθητικό σχολικό υλικό όπως χάρτες, ιστορικούς άτλαντες, οδηγούς διδασκαλίας που χρησιμοποιούνται σε έκαστο από τα Μέρη, σύμφωνα με τις αρχές και τους σκοπούς της ΟΥΝΕΣΚΟ και του Συμβουλίου της Ευρώπης.
Για τον σκοπό αυτό, η Επιτροπή θα θέσει συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα ώστε να διασφαλισθεί ότι σε έκαστο από τα Μέρη κανένα σχολικό εγχειρίδιο ή βοηθητικό σχολικό υλικό σε χρήση τη χρονιά μετά την υπογραφή της παρούσης Συμφωνίας δεν περιέχει αλυτρωτικές/αναθεωρητικές αναφορές. Η Επιτροπή επίσης θα εξετάσει οιασδήποτε νέες εκδόσεις σχολικών εγχειριδίων και βοηθητικού υλικού όπως προβλέπεται σε αυτό το άρθρο. Η Επιτροπή θα συνεδριάζει τακτικά, τουλάχιστον δύο φορές ετησίως, και θα υποβάλει μία ετήσια έκθεση για τις δραστηριότητες και τις συστάσεις της προκειμένου να εγκριθούν από το Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας, όπως αυτό θα συσταθεί κατ’ εφαρμογή του άρθρου 12».
Όλα αυτά, θα τα εξετάσουν, όσον αφορά στα ελληνικά σχολικά βιβλία, οι Σκοπιανοί στους οποίους ήδη αναφέρθηκα. Και το θέμα των «Αιγαιατών Μακεδόνων», που υπάρχει παντού στα σχολικά βιβλία των Σκοπίων, θα το αντιμετωπίσει μια επιτροπή στην οποία μετέχει μια… «Αιγαιάτισσα»!