Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα, ραγιάδες έχεις, μάννα γη, σκυφτούς για το χαράτσι, κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα, των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι…
(Κωστής Παλαμάς)

Τρίτη 31 Ιουλίου 2012

Ἡ μικρόνοια τοῦ νεοελληνικοῦ ἀστισμοῦ καί «ριζοσπ-αστισμοῦ»


Ἑλληνική γλῶσσα: Ἡ μικρόνοια τοῦ νεοελληνικοῦ ἀστισμοῦ καί «ριζοσπ-αστισμοῦ»

«Ἕνα ἀγωνιστικὸ αὐτοκίνητο στολισμένο μὲ μεγάλους σωλῆνες ὅμοιους μ᾿ ἑρπετὰ ποὺ ξερνοῦν τὴν ἐκρηκτική τους ἀνάσα – ἕνα βρυχώμενο αὐτοκίνητο ποὺ καλπάζει μαινόμενο εἶναι ὡραιότερο ἀπὸ τὴ Νίκη τῆς Σαμοθράκης.»

Filippo Tomaso Marinetti Ιταλός φουτουριστής (1876-1944)

Στό βιβλίο Νεοελληνική Γλώσσα τῆς Γ΄ Γυμνασίου, στήν 1η ἑνότητα, πού ἔχει στόχο, μεταξύ ἄλλων, νά «σκεφτούμε σχετικά με τις πολλές και συχνά αντιφατικές όψεις της Ελλάδας και τη θέση της στο σύγχρονο κόσμο», κάνει στήν σ. 10 τήν ἐμφάνισή του τό ποίημα τοῦ Ἐλύτη «H Alfa Romeo» (τηρῶ τήν ὀρθογραφία τοῦ βιβλίου καί ὄχι τοῦ Ἐλύτη):

«Θαύμασα τον Παρθενώνα
και στην κάθε του κολώνα
βρήκα τον χρυσό κανόνα.

Όμως σήμερα το λέω
βρίσκω το καλό κι ωραίο
σε μια σπορ ALFA ROMEO.

Καλοκαίρια και χειμώνες
νάναι γύρω μου ελαιώνες
πίσω μου όλ᾿ οι αιώνες.

Κι όπου μπρος μου ο δρόμος βγάζει
και σε πειρασμό με βάζει
δόστου να πατάω το γκάζι.

Με τη δύναμη του λιόντα
και με του πουλιού τα φόντα
πιάνω τα εκατόν ογδόντα.

Γεια σας θάλασσες και όρη
Γεια σας κι έχω βάλει πλώρη
για της Αστραπής την κόρη.

Οδυσσέας Ελύτης
Τα ρω του έρωτα,
εκδ. Ύψιλον, 1986»

Ἀντί τοῦ συνήθους ἐρωτήματος, «τί θέλει νά πῇ ὁ ποιητής», ἄς θέσουμε πρῶτα ἕνα ἄλλο ἐρώτημα πού ἔχει νά κάνῃ μέ τό «τί θέλει νά πῇ ἡ συγγραφική ὁμάδα» τοῦ ἐγχειριδίου, γιατί, βέβαια, ἡ ἐπιλογή τοῦ ποιήματος δέν μπορεῖ νά θεωρηθῇ τυχαία: πάει πολύ ἀπό τό ἑλληνολατρικό ἔργο τοῦ ποιητῆ πού γύρεψε νά ἀναχωνεύσῃ σέ μιάν ἀξεδιάλυτη ἑνότητα τίς «ἀμμουδιὲς τοῦ Ὁμήρου» μέ τά «πρῶτα – πρῶτα Δόξα σοι» καί «τὰ πρῶτα λόγια τοῦ Ὕμνου» νά ἐπιλέγῃς μιά του φευγαλέα στιγμή -ἄν πρόκηται καί γι᾿ αὐτό- πού ἀκυρώνει ὅλη τήν πνευματική του στάση ἀπέναντι στήν σύγχρονη πραγματικότητα καί τήν πνευματική μας παράδοση.

Τίς προθέσεις τῆς συγγραφικῆς ὁμάδας ἀναλαμβάνει νά διερμηνεύσῃ ὁ εἰκονογράφος-σκιτσογράφος τοῦ βιβλίου: κάτω ἀπό τό ποίημα, ἕνας νεαρός μέ «καρφάκια», σπόρ γυαλιά ἡλίου καί φουλάρι, καβάλλα πάνω σέ μιά «γκαζωμένη» «σπόρ ALFA ROMEO», «ἀποχαιρετάει» μέ τό ἀριστερό χέρι τόν Παρθενώνα καί τόν γκρίζο βράχο τῆς Ἀκροπόλεως. Ἡ ὑπόδειξη εἶναι σαφής: στήν ἀντιπαραβολή μεταξύ τῆς «παρωχημένης» ἱστορικῆς διαχρονίας καί τῆς «(ἀερο)δυναμικῆς» συγχρονίας, τό βάρος πέφτει ἀναγκαστικά καί συντριπτικά ὑπέρ τῆς δεύτερης. Νά ἕνας ὡραῖος τρόπος νά σφάζῃς ὕπουλα τόν Ἐλύτη διά τοῦ Ἐλύτη καί νά ἐνσταλάζῃς –τό ἴδιο ὕπουλα, μέ βάση τεχνικές οἱονεί «τεχνοφασιστικῆς» προπαγάνδας- στίς ἀνυποψίαστες ψυχές τῶν Ἑλληνόπουλων τήν ἰδέα ὅτι ἡ σύγχρονη τεχνολογική ἐξέλιξη ἀκυρώνει ἀναγκαστικά καί ἰσοπεδωτικά τήν ἐπαφή μέ τά πολιτισμικά ἐπιτεύγματα τοῦ παρελθόντος.

Ἄς ἔρθουμε τώρα στόν Ἐλύτη. Δέν ἀποκλείεται, βέβαια, ὁλότελα, αὐτή ἡ σχηματική καί ἰσοπεδωτική ἀντιπαραβολή «συγχρονίας» – «διαχρονίας» νά ἀντιπροσωπεύῃ μιά «στιγμή» τῆς αἴσθησής του τοῦ κόσμου, ἀλλά, δεδομένης τῆς ὅλης πνευματικῆς του στάσης, εἶναι ἄδικο καί στρεβλωτικό τοῦ ὅλου ἔργου του νά ἐπιλέγῃς τό νῆμα μιᾶς «στιγμῆς» γιά νά ὑφάνῃς «ὁλόκληρο τό χρόνο» του, ὅπως θά ᾿λεγε ὁ Ρίτσος (: «Πῶς γίνεται μ᾿ ἐλάχιστα νήματα / κάποιων δικῶν μας στιγμῶν νὰ μᾶς ὑφαίνουν / ὁλόκληρο τὸ χρόνο μας, τραχὺ καὶ σκοτεινόν, ριγμένον / σὰν καλύπτρα ἀπ᾿ τὸ κεφάλι ὣς τὰ πόδια μας, σκεπάζοντας / ὁλόκληρο τὸ πρόσωπό μας…», «Ὀρέστης», Τέταρτη Διάσταση).

Ὅμως ὑπάρχει καί κάτι ἄλλο, πού διέφυγε τῆς προσοχῆς τῶν ἐπιλογέων, καί εἶναι ἰδιαίτερα ἀποκαλυπτικό τῆς φύσης, ὄχι πιά τῆς «ἐπιστημονικῆς» τους ἀντίληψης, ἀλλά τῆς βαθύτατα ἀντιδραστικῆς τους ἰδεολογίας. Τό στοιχεῖο αὐτό εἶναι ἡ ὑποδόρια εἰρωνεία τοῦ Ἐλύτη γιά κάποιον ὁ ὁποῖος ἤδη στίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰώνα ἀρεσκόταν στήν ἀντιπαραβολή τοῦ κλασικοῦ πολιτισμοῦ ἀκριβῶς μέ ἕνα σύγχρονο αὐτοκίνητο, καί ἡ ἐπιλογή τῆς ἰταλικῆς «Alfa Romeo» δέν φαίνεται νά εἶναι ἄσχετη μέ τό γεγονός ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτός ἦταν Ἰταλός. Πρόκειται γιά τόν ἰταλό ποιητή Μαρινέττι, ὁ ὁποῖος ἔγραψε: «Δηλώνουμε ὅτι ἡ μεγαλοπρέπεια τοῦ κόσμου πλουτίστηκε μ᾿ ἕνα νέο κάλλος: τὸ κάλλος τῆς ταχύτητας. Ἕνα ἀγωνιστικὸ αὐτοκίνητο στολισμένο μὲ μεγάλους σωλῆνες ὅμοιους μ᾿ ἑρπετὰ ποὺ ξερνοῦν τὴν ἐκρηκτική τους ἀνάσα – ἕνα βρυχώμενο αὐτοκίνητο ποὺ καλπάζει μαινόμενο εἶναι ὡραιότερο ἀπὸ τὴ Νίκη τῆς Σαμοθράκης. [...] Βρισκόμαστε στὸ ἔσχατο ἀκρωτήρι τῶν αἰώνων! Ποιὸς ὁ λόγος νὰ κοιτᾶμε πρὸς τὰ πίσω, ὅταν αὐτὸ ποὺ θέλουμε εἶναι νὰ σπάσουμε τὶς μυστηριώδεις πόρτες τοῦ Ἀδύνατου; Ὁ Χῶρος καὶ ὁ Χρόνος πέθαναν χθές. Ζοῦμε ἤδη στὸ ἀπόλυτο, διότι ἔχουμε δημιουργήσει τὴν αἰώνια, πανταχοῦ παροῦσα ταχύτητα.» (Ἀπό τό «Μανιφέστο τοῦ φουτουρισμοῦ», 1909, βλ. Τὰ τετράδια τοῦ Ἐλπήνορα, τ. 1ο, σ. 41, μετάφραση Γ. Μπέης – Κ. Κουτσουρέλης).

Μικρή λεπτομέρεια: ὁ Μαρινέττι ἦταν φασίστας. Ὅποιος εἶναι συνηθισμένος στήν εἰκόνα τοῦ ἀρχαιολατρικοῦ (καί, σ᾿ ὅ,τι ἀφορᾷ στήν γλῶσσα, καθαρεύοντος ἕως ἀττικίζοντος) ἐγχώριου φασισμοῦ θά ἐκπλαγῇ μέ αὐτή τήν «ριζοσπαστική» συνηγορία τοῦ ἰταλικοῦ φουτουριστικοῦ φασισμοῦ ὑπέρ τῆς «συγχρονίας» καί ἐναντίον τῆς «διαχρονίας». Εἰδικές τοπικές / ἱστορικές συνθῆκες δέν ἐπέτρεψαν στό παρελθόν τήν διάδοση στήν Ἑλλάδα τοῦ φασιστικῆς φύσεως εἰκονοκλαστικοῦ μένους πού γυρεύει νά «ρημάξει ὅλη τή χτίση / γιὰ νὰ τὴν ἐκπολιτίσει», ὁπότε τήν διεκπεραίωση τοῦ ἰσοπεδωτικοῦ «ἐκσυγχρονιστικοῦ» ὁράματος τοῦ ἀνανεωμένου ἀστισμοῦ τήν ἀνέλαβαν κατά κύριο λόγο οἱ ἐγχώριες «προοδευτικές» δυνάμεις.

Χωρίς νά ὑποστηρίζουμε ὅτι οἱ «ριζοσπάστες» αὐτοί εἶναι σέ ὅλα τους αὐθεντικοί φασίστες, θεωροῦμε, σέ ὅ, τι ἀφορᾷ στήν γλῶσσα, ὅτι ἡ ἀπόλυτη συνηγορία τους ὑπέρ τῆς συγχρονίας καί τό ἀπόλυτο μῖσος τους γιά τήν διαχρονία εἶναι τῆς ἴδιας τάξης μέ τίς ἰδεολογικές διακηρύξεις τοῦ Μαρινέττι. Οἱ ἐκλεκτικές ἄλλωστε συγγένειες ἑνός τμήματος τῆς «ἀριστερῆς» διανόησης μέ αὐτό τό εἶδος τοῦ ὑφέρποντος φασισμοῦ ἀναδεικνύονται τόσο ἀπό τήν δήλωση τοῦ μπολσεβίκου ὑπουργοῦ πολιτισμοῦ Λουνατσάρσκυ, ἐν ἔτει 1921, ὅτι «στήν Ἰταλία ὑπάρχει μόνο ἕνας ἐπαναστάτης διανοούμενος καί αὐτός εἶναι ὁ Filippo Tomaso Marinetti», ὅσο καί ἀπό τήν δήλωση Ρώσσων φουτουριστῶν, μεταξύ τῶν ὁποίων καί ὁ Μαγιακόφσκυ, ὅτι «Κάτω ἀπό τήν ὀνομασία “ρῶσοι φουτουριστές” συγκεντρώνεται ἕνας ἀριθμός ἀνθρώπων πού ἔχουν σάν κοινό τους στοιχείο τό μίσος γιά τό παρελθόν, εἶναι ὅμως διαφορετικοῦ ταμπεραμέντου καί διαφόρων χαρακτήρων…» (βλ. Πέπη Ρηγοπούλου, Ὁ Νάρκισσος, Στά ἴχνη τῆς εἰκόνας καί τοῦ μύθου, σ. 169 κ.ἑ.).

Τό ὄχημα μέσα ἀπό τό ὁποῖο ἐπιβλήθηκε ἡ ἀμιγῶς «συγχρονική» ἀντίληψη στήν γλῶσσα, αὐτό τό «μίσος γιά τό παρελθόν» καί ἡ ἀποθέωση τοῦ γλωσσικοῦ «παρόντος», ὑπῆρξε ἡ θεωρία τῆς δομικῆς γλωσσολογίας τοῦ Σωσσύρ –στήν ὁποία ὀμνύουν πίστη ὅλοι σχεδόν οἱ νεοέλληνες γλωσσολόγοι-, ὁ ὁποῖος διακήρυξε τήν προτεραιότητα τοῦ προφορικοῦ λόγου ἔναντι τοῦ γραπτοῦ καί τῆς συγχρονίας ἔναντι τῆς διαχρονίας, καί μάλιστα μέ ἕναν λόγο πού δέν κρύβει οὔτε κατ᾿ ἐλάχιστο τίς ἀκραῖα ἰσοπεδωτικές του προθέσεις:

«Γι᾿ αὐτό ὁ γλωσσολόγος, πού θέλει νά ἀντιληφθεῖ τήν κατάσταση αὐτή, ὀφείλει νά ἐξαλείψει ἐντελῶς καθετί πού τήν παρήγαγε καί ν᾿ ἀγνοήσει τή διαχρονία. Δέ μπορεῖ νά μπεῖ μέσα στή συνείδηση τῶν ὁμιλούντων παρά μόνο καταργώντας τό παρελθόν. Ἡ παρέμβαση τῆς ἱστορίας δέ μπορεῖ παρά νά κάνει ψεύτικη τήν κρίση του. Θά ἦταν ἀνόητο νά σχεδιάσουμε ἕνα πανόραμα τῶν Ἄλπεων παίρνοντάς το ταυτόχρονα ἀπό πολλές κορυφές τοῦ συγκροτήματος τοῦ Jura• ἕνα πανόραμα πρέπει νά παρθεῖ ἀπό ἕνα μόνο σημεῖο. Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τή γλώσσα: δέ μποροῦμε οὔτε νά τήν περιγράψουμε οὔτε νά σταθεροποιήσουμε κανόνες γιά τη χρήση της παρά μόνο ὅταν τοποθετηθεί σέ μιά ὁρισμένη κατάσταση…» (Φ. ντέ Σωσσύρ, Μαθήματα Γενικῆς Γλωσσολογίας, σ. 117, βλ. καί Χ. Δάλκου, Τά ἰδεολογήματα τῆς νέας γλωσσολογίας, σ. 16 κ.ἑ.).

Ἔτσι ἐξηγεῖται ἡ πρεμούρα τῶν «ἐπιστημόνων» γλωσσολόγων μας νά μιλοῦν ἤδη ἀπ᾿ τό Δημοτικό γιά φθόγγους καί ὄχι γιά γράμματα, ἔτσι ἐξηγεῖται τό μῖσος τους γιά τήν ἱστορική ὀρθογραφία, ἔτσι ἐξηγεῖται ἡ τάση τους νά ἀντικαθιστοῦν τόν ἀνθηρόν ἕλληνα λόγον τῆς μακρᾶς γλωσσικῆς / πνευματικῆς μας διαχρονίας μέ διαφημίσεις καί συνταγές μαγειρικῆς!

Ὅταν ὅμως αὐτά λέγωνται καί ἐφαρμόζωνται γιά μιά γλῶσσα μέ τεράστιο ἱστορικό βάθος, ὅπως ἡ ἑλληνική, τότε συνιστοῦν ἀκύρωση συγκριτικοῦ μας πλεονεκτήματος, πολύ μεγαλύτερου ἀπ᾿ αὐτό πού διαθέτουμε στήν ναυτιλία ἤ τόν τουρισμό, καί ἐγκληματικό ἀκρωτηριασμό τοῦ πνευματικοῦ μας πολιτισμοῦ πού γίνεται στό ὄνομα τῆς «ἐπιστήμης». Ἀλλά, μιᾶς καί μιλᾶμε γιά ἐπιστήμη, οἱ ἀριστεροί διανοούμενοι πού ὑποστηρίζουν μετά πάθους αὐτήν τήν ἐπίθεση τοῦ ἀνανεωμένου ἀστισμοῦ ἐνάντια στό παρελθόν καί τήν ἱστορία (ἔτσι θά ἔρθῃ τό διατυμπανιζόμενο «τέλος τῆς ἱστορίας»! Μέ λοβοτομή!), ἐξακολουθοῦν ἤ ὄχι νά ἀσπάζωνται τίς ἀρχές τοῦ ἱστορικοῦ (καί διαλεκτικοῦ) ὑλισμοῦ; Γιατί, ἄν δέν τό ἔχουν καταλάβει, τούς ἐπισημαίνουμε ὅτι αὐτή ἡ καρικατούρα ἰδεολογίας στήν ὁποία ἔχουν προσχωρήσει εἶναι αὐτό πού παλιά ἡ ἀριστερά ἀποκαλοῦσε «χυδαῖο ὑλισμό» καί πού, γιά νά δείξουμε τήν πλήρη στοίχισή του μέ τό πνεῦμα τῶν περιβόητων ἀγορῶν, θά μπορούσαμε νά ὀνομάσουμε «ἀγοραῖο ὑλισμό».

Πῶς ἀλλοιῶς νά ὀνομάσῃς ἕνα κατασκεύασμα πού, ἀκολουθῶντας μέχρι κεραίας τό χρησιμοθηρικό πρόταγμα τοῦ μεταμοντέρνου καπιταλισμοῦ, συρρικνώνει τήν γλῶσσα στήν συγχρονική της διάσταση, καί αὐτήν πάλι, ἀκόμα στενότερα, στήν ἐπικοινωνιακή της καί μόνο λειτουργία; Κι ἔτσι, νά φλυαρῇς ἀκατάπαυστα περί τῆς ἀνάγκης νά μιλᾷς διαφορετικά στόν φίλο σου καί διαφορετικά στόν προϊστάμενο, καί νά λησμονᾷς τό μεγάλο δῶρο πού σοῦ δόθηκε νά συνομιλῇς μέ τούς αἰῶνες, χωρίς, βέβαια, νά παραμερίζῃς κατ᾿ ἀνάγκην τήν ἐπικοινωνία σου μέ τό σήμερα.

Ἡ μικρόνοια τοῦ παλαιοῦ ἑλληνικοῦ ἀστισμοῦ στάθηκε ὁ μονομερής του προσανατολισμός πρός τό «ἔνδοξον παρελθόν», τοῦ δέ νέου ἡ βλακώδης ἀκύρωση ἑνός ἀδιαμφισβήτητου συγκριτικοῦ μας πλεονεκτήματος, αὐτοῦ τῆς ἐπαφῆς ἀπό πρῶτο χέρι μέ τήν ἀχανῆ γραμματειακή μας παράδοση. Τό πρῶτο βῆμα ἔγινε μέ τήν χρησιμοθηρικῶν –δηλαδή γνήσια καπιταλιστικῶν- προθέσεων ἐπιβολή τοῦ μονοτονικοῦ, καί έλάχιστοι ἀπ᾿ τούς «ριζοσπάστες» μας, «πασοκοσυνδικαλιστικῆς» κατ᾿ οὐσίαν συνειδήσεως, σκέφτηκαν ὅτι μπορεῖ γιά τούς πολιτισμούς νά ἰσχύῃ ὅ,τι εἶχε πεῖ ὁ Μάο Τσέ Τούνγκ γιά τά ἀνθρώπινα κεφάλια: δέν εἶναι σάν τά πράσα πού ἅμα τά κόψῃς ξαναφυτρώνουν.

Δέν εἶμαι ἀττικιστής οὔτε καθαρευουσιάνος. Πιστεύω μάλιστα ὅτι ὁ ἀπόλυτος διαχωρισμός συγχρονίας – διαχρονίας εἶναι λανθασμένος ὄχι μόνο γιατί πολλά στοιχεῖα τῆς ἀρχαίας ἔχουν ἐνοφθαλμισθῆ στήν νέα ἑλληνική, ἀλλά καί ἐπειδή στίς γλῶσσες γενικά οἱ πρωτογενεῖς τύποι μπορεῖ νά συνυπάρχουν μέ τούς παραγόμενους, στό πλαίσιο μιᾶς οἱονεί «συναμφοτεροχρονίας» (πρβλ. τήν συνύπαρξη τοῦ «θέλω νά» μέ τό «θά», τοῦ «μωρέ» μέ τό «βρέ» καί τό «ρέ», τοῦ «κυλῶ» μέ τό «τσουλῶ» κ.λπ.). Αὐτό δείχνει τήν μεγάλη σημασία πού ἔχει ἡ νεοελληνική γλῶσσα γιά τήν μελέτη ὄχι μόνο τῆς ἴδιας ἀλλά καί τῆς ἀρχαίας καί –λόγῳ τοῦ ἱστορικοῦ βάθους τῆς γλώσσας μας- γενικῶς τοῦ γλωσσικοῦ φαινομένου (πρβλ. ν. ἑλλ. μεσημεριάζω > ἀρχ. ἑλλ. μεσημβριάζω). Θαύματα θά μπορούσαμε νά ἐπιτελέσουμε σ᾿ αὐτόν τόν τομέα, ἀρκεῖ μόνο νά ἀπαλλασσόμασταν ἀπό τήν μικρόνοια τοῦ νεοελληνικοῦ ἀστισμοῦ καί «ριζοσπ-αστισμοῦ» πού μᾶς κατατρύχει.

Ὅταν ὅμως ἀναμασᾶμε κακοχωνεμένες καί ξένες πρός τήν πολιτισμική μας ἰδιοσυστασία ἰδέες, μέ τήν αἴσθηση κιόλας πώς ὁ ὑποδόριος ὁλοκληρωτικός τους χαρακτήρας εἶναι ἡ τελευταία λέξη στόν τομέα τῆς ἐπιστήμης καί τῆς πνευματικῆς ἐλευθερίας, ἔ, τότε μή μᾶς φανῇ παράξενο ἄν μείνουμε στήν ἱστορία ὡς κραυγαλέα παραδείγματα ὄχι ἀνεπιστημοσύνης, οὔτε ὁλοκληρωτικῆς νοοτροπίας, ἀλλά ἀδιανόητης καί ἀσυγχώρητης μικρόνοιας.

Χρῖστος Δάλκος
καθηγητής φιλόλογος

Κυριακή 29 Ιουλίου 2012

Νομίσματα και Ιστορία (6)

Αργυρό δηνάριο αυτοκράτορος
Οκταβιανού Αυγούστου (27 π.Χ.-14 μ.Χ.)

Η εβδομάδα που πέρασε

23 Ιουλίου 23 π.Χ. Ο Οκταβιανός περιβάλλεται με την ισχύ του Τριβούνου των πληβείων (tribunicia potestas) χωρίς πρακτικά να αναλάβει το (αιρετό) αξίωμα, δεδομένου ότι ήταν αδύνατον μέλος της τάξεως των πατρικίων, στην οποία ανήκε ο ίδιος, να ψηφισθεί ως Τριβούνος της τάξης των πληβείων. Με ανάλογα "συνταγματικά" τεχνάσματα ο Οκταβιανός, έχοντας κατά νου πάντα την τύχη που είχε ο Ιούλιος Καίσαρ που κατηγορήθηκε ως τύραννος, πέτυχε να μετασχηματίσει την Ρωμαϊκή Δημοκρατία σε εξουσία του ενός. Το συνταγματικό αποτέλεσμα των σταδιακών μεταβολών που επέβαλε ο Οκταβιανός δημιούργησε το νομικό πλαίσιο του καθεστώτος που έγινε γνωστό ως Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, της οποίας υπήρξε ο πρώτος κυβερνήτης.  


Αργυρό δηνάριο Οκταβιανού

____________________________________________________________
 
 
Ασημένιο νόμισμα (argenteus)
του Κωνσταντίου Ι ως Καίσαρα
 
25 Ιουλίου 306 μ.Χ. Ο συναυτοκράτωρ (ΑύγουστοςΚωνστάντιος ο Χλωρός (Constantius I, 305-306) πεθαίνει στο Εβόρακον (σημερ. Υόρκη-York) της Βρετανίας, έχοντας πραγματοποιήσει ως Καίσαρ (293-305) πολυάριθμες εκστρατείες στο μέτωπο του Ρήνου στην Γερμανία, αλλά και στην Βρετανία. Ήταν γιος του Ευτροπίου, ενός ευγενούς από την Δαρδανία και πατέρας του μετέπειτα μόνου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Α΄ (Μέγας Κωνσταντίνος). Ο πρόωρος θάνατος του Κωνστάντιου Χλωρού προκάλεσε την διάλυση του συστήματος της τετραρχίας που είχε εφαρμόσει ο αυτοκράτωρ Διοκλητιανός στην διοίκηση της αχανούς ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
 
Χρυσός σόλιδος (5,31 gr) του Καίσαρος
Κωνσταντίου Ι από το νομισματοκοπείο Αντιοχείας
(293 μ.X.)

Argenteus  (3.32 gr)
Καίσαρος Κωνσταντίου Χλωρού

 

Σάββατο 28 Ιουλίου 2012

Τελετή έναρξης Ολυμπιάδας Λονδίνου: Η αποθέωση του κιτς!


Τελετή έναρξης Ολυμπιάδας Λονδίνου:
Η αποθέωση του κιτς!

Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η γελοιωδέστερη τελετή έναρξης Ολυμπιάδας, αν δεν είχαμε να κάνουμε με Άγγλους! Προφανώς οι άνθρωποι μπέρδέψανε την Ολυμπιάδα με την Γιουροβίζιον! Μεταφέρω σχετικές κριτικές, που πιθανόν να είναι πιο αντικειμενικές από την δική μου.
ΔΕΕ

Τελετή για κλάματα! Τζέιμς Μπόντ, Μαίρη Πόπινς και μίστερ Μπιν, σ’ έναν πολυπολιτισμικό αχταρμά...


Πώς βρώμισαν τον κόσμο στην βιομηχανική επανάσταση θέλησαν να μας δείξουν αρχικά οι Άγγλοι μετατρέποντας το πράσινο αγγλικό λιβάδι σε βιομηχανικό “ντουμάνι” μέσα σε ένα κάκιστα σκηνοθετημένο σκηνικό.
Ακολούθησε ο Τζέιμς Μπόντ που πήδηξε με αλεξίπτωτο μαζί με την βασίλισσα της Αγγλίας!
Μετά το μεγάλο καμάρι των Άγγλων το …Σύστημα Υγείας τους με δεκάδες άρρωστα παιδάκια που βλέπουν εφιάλτες με την Κρουέλα Ντε Βιλ κι έρχεται η …Μαίρη Πόπινς να τα σώσει!
Ενώ δεν έλειψε το κρύο βρετανικό χιούμορ με τον Μίστερ Μπιν να κοροϊδεύει το κορυφαίο μουσικό δημιούργημα του μεγάλου Έλληνα Βαγγέλη Παπαθανασίου “Δρόμοι της Φωτιάς”…

Μάθαμε πάντως ότι Άγγλοι διαχρονικά ενδιαφέρονται μόνο για το πού θα βγουν το Σαββατόβραδο, ενώ δεν ξέρω αν το προσέξατε τις δεκαετίες του 70 και 80 αντάλλασσαν μηνύματα με κινητό κι άλλαζαν status στο facebook χορεύοντας πάνκ και ραπ…
Ξέχασαν φυσικά να προβάλλουν πώς κατακρεούργησαν τον Παρθενώνα!

Ένας απίστευτος αχταρμάς χωρίς κανένα πολιτισμικό στοιχείο καμία εθνική ιδιαιτερότητα.
Ειλικρινά δεν πίστευα ότι οι Βρετανοί θα έκαναν κάποια τελετή έναρξης που θα μιλούσε στην ψυχή των ανθρώπων, αλλά τόσο χάλι δεν περίμενα. Φυσικά δεν τίθεται θέμα σύγκρισης με την κινεζική του 2008, ενώ κάθε σκέψη για σύγκριση με την ελληνική τελετή έναρξης του 2004 είναι προσβλητική…

http://logioshermes.blogspot.com/2012/07/blog-post_9390.html

 
Και η πιο συγκρατημένη κριτική, μέσα στα πλαίσια του "πολιτικά ορθού", από το πόρταλ in.gr του ΔΟΛ
 
Αθήνα

Ενθουσιασμό σκόρπισε στους Βρετανούς η Τελετή Εναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, αν κρίνει κανείς από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων της χώρας.

Αντίθετα οι αντιδράσεις από τις υπόλοιπες χώρες δεν ήταν και τόσο θερμές, με την ισπανική «Marca» να κάνει λόγο για κινηματογραφική παράσταση και τη γαλλική «Liberation» να γράφει για φλεγματική τελετή και η Liberation την χαρακτηρίζει «τόσο βρετανική»...

Τα περισσότερα σχόλια κάνουν λόγο για μία καθαρά βρετανική προσέγγιση που διόλου δεν προσπάθησε να ενώσει τα κράτη που συμμετέχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου.

«Δυνατή και υπερήφανη» περιέγραψε την Τελετή το αμερικανικό σάιτ Sports Illustrated. Οι Αυστραλοί έδειξαν πιο ενθουσιασμένοι. «Τι σόου» γράφει η Sydney Morning Herald.

Δείτε τι έγραψαν στα πρωτασελιδά τους οι βρετανοί:

Daily Telegraph: «Πάμε για το χρυσό».

Guardian: «Νύχτα θαυμάτων».

Daily Express: «Η Βρετανία στα καλύτερά της. Μία χαρούμενη κι ένδοξη εκκίνηση στο Λονδίνο 2012».

Daily Mail: «Έκρηξη! Υπό το βλέμμα δισεκατομμυρίων, το υπερθέαμα των Ολυμπιακών Αγώνων παίρνει ζωή».

Daily Mirror: «Είναι μαγικό! Ο κόσμος ενθουσιάστηκε από το εξαιρετικό show».

Independent: «Το Λονδίνο φωτίζει τον κόσμο».

The Sun: «Χρυσό Θαύμα! Ας αρχίσουν οι αγώνες».

The London Times: «Το ομορφότερο show».

Daily Star: «Το ωραιότερο show της γης».

Newsroom ΔΟΛ




 

Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012

Υποκριτές με τη Βούλα


Υποκριτές με τη Βούλα
Κώστας Βαξεβάνης

«Ρε η κοπέλα δεν έζησε το ΕΥΡΩΜΠΑΣΚΕΤ το 87. Δεν ξέρει καν ποιός είναι ο Αντρέας Παπανδρέου, είναι παιδί» λέει η Αντιγόνη στο γραφείο. Πραγματικά, η Βούλα Παπαχρήστου γεννήθηκε το 1989. Είναι μια κοπέλα 23 χρονών. Δέκα χρόνια προπόνηση, χαμένα παιδικά χρόνια, ίσως μια αψάδα που καμιά φορά έχουν οι άνθρωποι της επιμονής και της θυσίας και σίγουρα επιπολαιότητα.

Ναι, αυτός που γράφει στο τουίτερ μια ανοησία για τα κουνούπια του Νείλου και τους Αφρικανούς στην Ελλάδα, αγνοώντας μάλιστα πως δεν απευθύνεται στην παρέα της αλλά στο δημόσιο χώρο, είναι επιπόλαιος. Έχει ίσως κακό χιούμορ, είναι επηρεασμένος από εξελίξεις στη χώρα που δεν μπορεί και δεν ξέρει να ερμηνεύσει. Αλλά δεν είμαι πεπεισμένος πως είναι ρατσιστής. Ούτε πως φταίει περισσότερο από όλους αυτούς που με την πολιτική τους έστειλαν τη Χρυσή Αυγή στη Βουλή.

Η Βούλα Παπαχρήστου είναι μια κοπέλα στα 23, χωρίς γνώσεις ίσως, χωρίς πολιτική ωριμότητα, που θέλησε να κάνει πλάκα με κάτι που ήταν πιο σοβαρό απ' ό,τι νόμιζε, όπως της αποκάλυψαν οι συνθήκες. Σε χρόνο ρεκόρ, Ολυμπιάδας θα έλεγα, το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, έκανε το δικό του άλμα εις μήκος. Με ένα φοβερό πήδημα, απ’ αυτά στα οποία έχει προπονηθεί μέσα από διάφορες πολιτικές κωλοτούμπες, έφτασε στο ρεκόρ της υποκρισίας του.

Πολιτικοί στον καιρό της τρόικας ένιωσαν την αξιοπρέπειά τους να απειλείται από την Παπαχρήστου. Αντιρατσιστές-χωροφύλακες των διατυπώσεων βρήκαν αντικείμενο. Και ανόητοι, βρήκαν μια μεγαλύτερη ανοησία, αυτή μιας κοπέλας, για να στοιχειοθετήσουν την συγκριτική τους «σοβαρότητα».

Σε όλο αυτό το ξέσπασμα υποκρισίας, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, την μέρα ακριβώς που έφτασε η τρόικα στην Ελλάδα για να τους δώσει εντολές, κοκκίνισαν από ντροπή με τους 140 χαρακτήρες της Παπαχρήστου στο τουίτερ. Ζήτησαν να αποκλειστεί από την Ελληνική Ολυμπιακή Αποστολή. Από κοντά και ο ΣΥΡΙΖΑ, έβαλε το ίδιο αίτημα, θέλοντας να επιβεβαιώσει την θεσμική του υπερευαισθησία σε θέματα ρατσισμού.

Καταλαβαίνω γιατί ο Βενιζέλος θέλει να θεωρεί ρατσισμό τις δηλώσεις Παπαχρήστου. Είναι βολικότερο να μιλάς για τον «ρατσισμό» που εξέφρασε μια κοπελίτσα από αυτόν που έχεις καθιερώσει χωρίζοντας τη χώρα σου σε μια ελιτ και στη μάζα. Καταλαβαίνω γιατί η ΔΗΜΑΡ, πρέπει να δείξει πως διαθέτει αριστερά αντανακλαστικά την ώρα που χάνει κάθε άλλο που τη συνδέει με το λαϊκό αίσθημα. Δεν καταλαβαίνω γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να απολογείται στη λογική του πολιτικά ορθού, κάνοντας το χωροφύλακα των ευαισθησιών.

Στο πρόσωπο της Βούλας Παπαχρήστου δεν βλέπω καμιά ρατσίστρια, αλλά ένα παιδί που δεν ξέρει τι είπε. Ένα παιδί της εποχής με το μπέρδεμα και ίσως τα εύκολα συμπεράσματα. Είναι υποκρισία να βγαίνουν οι παράγοντες των Ολυμπιακών Αγώνων, της ντόμπας και της Κόκα Κόλα, της εμπορευματοποίησης και του θεάματος και να πουλάνε ευθιξία.

Το Ολυμπιακό πνεύμα απειλήθηκε ξαφνικά από τη χαζομάρα, η πολιτική βρήκε το αξιακό της σύστημα όπως η πόρνη ένα κομμάτι ρούχο για να κρυφτεί και οι μικρόψυχοι την ανάλυση περί όνου σκιάς.

Η Βούλα προσπάθησε να σώσει την κατάσταση γράφοντας στο τουιτερ πως δεν ενοούσε ό,τι έγραψε και πως είναι μόνο αθλήτρια. Αλλά οι Αθάνατοι είχαν πάρει τις αποφάσεις τους. Και σίγουρα δεν ξέρουν αυτοί τι σημαίνει να πεθαίνει ένα όνειρο.

Δεν θεωρώ υπερβολική την απόφασή τους. Τη θεωρώ υποκριτική. Δημιούργησαν όλο αυτό, το μεγάλωσαν για να κρυφτούν πίσω του. Αυτοί που έκαναν νόμους για να αμνηστεύονται, για να κλεβουν, για να εξυπηρετούν, να που είναι ηθικοί και άμεμπτοι, πυροβολώντας ένα παιδί.

Σε μια απο τις αναρτήσεις της στο τουιτερ η Βούλα Παπαχρήστου, λίγες ωρες πριν ξεσπάσει η μπόρα, έχει γράψει τους στίχους του φίλου Γιώργου Κλεφτογιώργου «Να κοιμηθούμε αγκαλιά,να μπερδευτούν τα όνειρά μας και στου φιλιού τη μουσική, ρυθμό να δίνει η καρδιά μας». Ανυποψίαστη, τις ώρες της ευτυχίας και του ονείρου. Λίγο αργότερα άρχισαν να την πυροβολούν ως ρατσίστρια. Ευτυχώς, σώσαμε την χαμένη τιμή των Ολυμπιακών. Και της πολιτικής βέβαια. Υποκριτές και με… Βούλα.

ΥΓ. Δεν ξέρω τι προσβάλει περισσότερο την Ολυμπιακή ιδέα, το γεγονός ότι η Βούλα Παπαχρήστου έγραψε μια επιπολαιότητα στο τουίτερ ή ότι ο επικεφαλής της Ολυμπιακής Επιτροπής είχε βγάλει 1 εκατ. ευρώ στο εξωτερικό αδήλωτα;


Σχόλιο ΔΕΕ: Μπράβο ρε Μπαξεβάνη! Αν και δημοσιογράφος του συστήματος δεν μπορώ παρά να σε συγχαρώ για το παραπάνω άρθρο σου, με το οποίο είμαι σίγουρος ότι συμφωνούν όλοι οι απανταχού Έλληνες, πλην Λακεδαιμονίων (ξεπουλημένοι πολιτικοί και ψευτοαριστεροί της φάπας)! Αλήθεια, η ΔΗΜΑΡ στην περίπτωση της προσβολής της βουλευτίνας του, της γνωστής ξεφωνημένης Ρεπούση, προς τον ποντιακό ελληνισμό μέσα στην Βουλή, γιατί δεν βρήκε τότε να πει κάτι; Αλλά τι περιμένεις από εθνομηδενιστές, λαμόγια και βολεψάκηδες...  
 

Τρίτη 24 Ιουλίου 2012

Μόλις κυκλοφόρησε!


Μόλις κυκλοφόρησε!


Κυκλοφορεί ήδη στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις "Ινφογνώμων"

το βιβλίο του Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη:

"ΑΡΧΑΙΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ - Εθνολογία, Αρχαιολογία, Ιστορία"

σελίδες 150 με 10 έγχρωμους χάρτες 

τιμή 14 Ευρώ


ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ

Ὁ Δημήτρης Εὐαγγελίδης, γνωστός ἀπό τά ἐξαιρετικά εθνολογικά λεξικά του («Λεξικό τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν και περιελλαδικῶν φύλων» και «Λεξικό τῶν λαῶν τοῦ ἀρχαίου κόσμου»), ἐπανέρχεται μέ ἕνα νέο ἔργο, τό ὁποῖο πραγματεύεται τήν ἱστορία τῆς ἀρχαίας Μακεδονίας, τήν ἐθνολογία καί τήν ἀρχαιολογία της. Ὅπως ὁ ἴδιος καθιστά ἐξ ἀρχῆς σαφές, σκοπός τῆς συγγραφῆς τοῦ ἔργου εἶναι νά ἀπευθυνθεῖ στό εὐρύ κοινό. Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι, παρά τήν δημοσιότητα τήν ὁποία ἔχουν λάβει, ἐδῶ καί πολλά χρόνια, μετά τήν ἀνακίνηση τοῦ σκοπιανοῦ προβλήματος, ἄν ὄχι ἤδη μετά τήν ἀνακάλυψη τῶν βασιλικῶν τάφων τῆς Βεργίνας, τά θέματα τά ὁποῖα ἀφοροῦν τήν Μακεδονία, ἡ πραγματική ἱστορική γνώση καί ἐνημέρωση τῶν Ἑλλήνων γιά τήν ἱστορία τῆς περιοχῆς, δέν εἶναι καθόλου ἱκανοποιητική.

Ὁ σ., μέ βάση μία καλά ἐπιλεγμένη βιβλιογραφία, ἀλλά καί ἀντλώντας ἀπευθείας ἀπό πηγές, ἀφηγεῖται τήν ἱστορία τῆς Μακεδονίας διά μέσου τῆς ἱστορίας τῶν φύλων πού κατοικοῦσαν σ’ αὐτήν. Αὐτό ἴσως στερεῖ ἀπό τήν ἀφήγηση τήν σύγχρονία, τήν καθιστά ὅμως περισσότερο εὔληπτη ἀπό τόν ἀναγνώστη, ἐνῶ παράλληλα τήν συνδέει καλύτερα μέ τίς διάφορες ἐπιμέρους περιοχές, οἱ ὁποῖες ἀποτελοῦν ὑποδιαιρέσεις της. Ἀντιλαμβάνεται ἔτσι ὁ ἀναγνώστης μέ ἐνάργεια τόν ἱστορικό πλοῦτο ὁ ὁποῖος ἀνεφάνη ἐπί τῆς μακεδονικῆς γῆς, τήν ὁποία πολλοί λαοί, πολυάριθμοι καί πολεμικοί, διεκδίκησαν κατά τό παρελθόν. Ἵδρυσαν ἡγεμονίες σ’ αὐτήν, ἄφησαν τά ἴχνη τους στήν τοπωνυμία τῶν διαφόρων περιοχῶν, καθώς καί κάποια ἀρχαιολογικά εὐρήματα.

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ Μακεδονία ἄργησε νά περάσει στόν πολιτισμό τῶν γραπτῶν κειμένων, ὅπως ἄλλωστε καί ἡ ἵδρυση πόλεων δέν ὁδήγησε στήν δημιουργία πόλεων–κρατῶν. Τά παραπάνω συνέτειναν ὥστε νά παραμείνει αὐτή περισσότερο πιστή σέ μία ἀρχαϊκότερη πολιτιστική παράδοση καί, παράλληλα μέ αὐτό, νά κρατηθεῖ ἡ πολιτική της ὀργάνωση στό ἐπίπεδο τοῦ φυλετικοῦ βασιλείου. Τό τελευταῖο ὅμως ἔδωσε στήν Μακεδονία τήν δυνατότητα νά διατηρήσει τήν ἑνότητά της καί βέβαια νά ἀναχθεῖ στό ἐπίπεδο τῆς παγκόσμιας δύναμης, δίνοντας τεράστια ὤθηση στίς ἱστορικές ἐξελίξεις τῆς περιοχῆς καί στόν Ἑλληνισμό τήν δυνατότητα νά ἀκτινοβολήσει σέ τεράστια ἔκταση.

Τίς ἐξελίξεις αὐτές περιγράφει, μέ ρέοντα καί συνεκτικό λόγο ὁ σ., ἡ διήγηση τοῦ ὁποίου φθάνει ἕως τόν 2ο π. Χ. αἰώνα, ἀποτελώντας ἕνα εὐχάριστο ἀλλά καί χρήσιμο ἀνάγνωσμα γιά ὅσους ἐπιθυμοῦν νά ἐμβαθύνουν τίς ἱστορικές γνώσεις τους γιά τήν περιοχή μας. Ὡς ἐκ τούτου, μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι ὁ σ., ὁ ὁποῖος ἀπέβλεψε μέ τό παρόν βιβλίο του νά ἀναπληρώσει τό κενό στήν γνώση τοῦ εὐρέως κοινοῦ γιά τήν ἱστορία τῆς Μακεδονίας, ἐπέτυχε χωρίς ἀμφιβολία τούς στόχους του σέ ἀπολύτως ἱκανοποιητικό ἐπίπεδο.


Κωνσταντίνος Π. Χρήστου, Ιστορικός

Καθηγητής Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης



Δευτέρα 23 Ιουλίου 2012

Το πέπλο της σιωπής


Το πέπλο της σιωπής

Του Γιάννη Βαρουφάκη

Προ ημερών, το Reuters έπιασε λαυράκι. Σε ιδιαίτερα προσεκτικό δημοσίευμά του που πήρε μεγάλη έκταση παγκοσμίως ανέδειξε κάποιες «συναλλαγές» μεταξύ τριών ελληνικών τραπεζών η οποία, αν το δημοσίευμα αληθεύει, τεκμηριώνει την ποινική δίωξη γνωστών τραπεζιτών της χώρας. Κι αν όχι την ποινική τους δίωξη, απαιτεί από την κυβέρνηση, το EFSF, την ΕΚΤ και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή Τραπεζών (European Banking Authority), κατ’ ελάχιστον, την παύση του ΔΣ της Τράπεζας Πειραιώς και την δρομολόγηση διαδικασίας εξυγείανσής της. Ανάλογες κινήσεις θα έπρεπε να ξεκινήσουν για τον τραπεζικό όμιλο Marfin Popular Bank για κινήσεις της Marfin Egnatia Bank της οποίας αποτελεί μετεξέλιξη. Κι όμως: αντί για αυτά, ένα τεράστιο πέπλο σιωπής ξετυλίγεται και σκεπάζει την υπόθεση, με πρώτους υφαντές του τους δημοσιογράφους των «έγκυρων» εντύπων και sites οι οποίοι, κατά τα άλλα, συνεχώς καταγγέλλουν το κράτος και την ελληνική κοινωνία για ανοχή στην διαφθορά.

Ποια είναι η πέτρα του σκανδάλου, σύμφωνα με την αναφορά του Reuters; Όπως γνωρίζουμε, οι ελληνικές τράπεζες πάσχουν, από τότε που ξέσπασε η κρίση, από έλλειψη κεφαλαίων. Σύμφωνα με τις επιταγές τόσο της ΕΒΑ όσο και της τρόικα, οι ελληνικές τράπεζες έπρεπε να καταβάλουν προσπάθεια εξεύρεσης κεφαλαίων. Αρχικά, ιδιωτικών και, εφόσον δεν τα έβρισκαν, δημοσίων (μέσω της επανακεφαλαιοποίησης που προσφέρει η ελληνική κυβέρνηση δανειζόμενη, δυστυχώς, η ίδια από το EFSF). Οι τραπεζίτες τρέμουν τα κεφάλαια του EFSF καθώς αυτά δίνονται με αντάλλαγμα μετοχών, κάτι που μειώνει το δικό τους ποσοστό ιδιοκτησίας των τραπεζών, θέτοντας σε κίνδυνο της εξουσία τους εντός των ΔΣ των τραπεζών (και όλα τα «καλούδια» που αυτή τους εξασφαλίζει). Για αυτό, εύλογα, προτιμούν τα ιδιωτικά κεφάλαια, ιδίως φίλα προς αυτούς προσκείμενων επιχειρηματιών. Έλα όμως που τέτοια κεφάλαια στον καιρό της κρίσης δεν υπάρχουν; Τότε, τι νομίζετε ότι σκαρφίζονται οι καλοί τραπεζίτες;

Σύμφωνα με το άρθρο του Reuters, σε γενικές γραμμές, συνέβη το εξής καταπληκτικό: Την εποχή που η Τράπεζα Πειραιώς, υπό τον κ. Σάλλα, σχεδίαζε την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της τράπεζας (σύμφωνα με τις υποδείξεις της Ευρώπης και της τρόικα), ο κ. Σάλλας δημιούργησε τρεις off shore εταιρείες στην Κύπρο (μαζί με τα δύο του τέκνα). Αυτές οι εταιρείες, δανείστηκαν από τον τραπεζικό όμιλο Marfin Egnatia Bank (που ελέγχει ο κ. Βγενόπουλος) γύρω στα 113 εκατομμύρια ευρώ με τα οποία χρήματα αγοράστηκαν μετοχές της Τράπεζας Πειραιώς (στο πλαίσιο της αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου που ο ίδιος ο κ. Σάλλας αποφάσισε). Αξιοσημείωτα είναι τα εξής:

• Η Marfin Egnatia Bank από την οποία δανείστηκαν οι off shore του κ. Σάλλα έπασχε η ίδια από τεράστια έλλειψη τόσο ρευστότητας όσο και κεφαλαίων. Το ότι δάνεισε ένα τέτοιο τεράστιο ποσό σε έναν άλλον «ζορισμένο» τραπεζίτη με στόχο την αγορά μετοχών των οποίων η αξία βρισκόταν σε πορεία ραγδαίας απαξίωσης (και χωρίς κανένα εχέγγυο πέραν των ίδιων των μετοχών) ελέγχεται ως είτε επιχειρηματικά ανόητη κίνηση είτε ως «περίεργη» κίνηση.

• Όταν αποφασίζεται η αύξηση μετοχικού κεφαλαίου, σύμφωνα με την διεθνή πρακτική και νομοθεσία, οι αποφασίζοντες αυτή την αύξηση (τα μέλη του ΔΣ) απαγορεύεται δια ροπάλου να συναλλάσσονται στις εν λόγω μετοχές. Όταν το κάνουν ελέγχονται από την δικαιοσύνη για insider trading (συναλλαγές υπό το καθεστώς εσωτερικής πληροφόρησης). Αναρωτιέμαι αν η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς θα ενδιαφερθεί να ρίξει μια ματιά στο συγκεκριμένο «ζητηματάκι».

• Η σύναψη αυτών των δανείων από τις off shore της οικογένειας Σάλλα, καθώς και η αγορά των μετοχών της Πειραιώς από αυτές, κρατήθηκε μυστική. Αν και αφορούσε ποσοστό των μετοχών της τράπεζας άνω του 5% που, σύμφωνα με την ελληνική και ευρωπαϊκή νομοθεσία, έπρεπε να δηλωθεί δημοσίως, η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς φέρεται να δέχθηκε το επιχείρημα του κ. Σάλλα ότι το ποσοστό αυτό δεν καλύφθηκε καθώς ένα μέρος των μετοχών ανήκουν στα... παιδιά του.

• Σύμφωνα με το άρθρο του Reuters, ο κ. Σάλλας έχει ξαναδανειστεί από άλλη πτωχευμένη τράπεζα με στόχο την αγορά μετοχών της τράπεζάς «του». Ποια τράπεζα; Την Proton του κ. Λαυρεντιάδη από την οποία φέρεται να δανείστηκε 70 εκατομμύρια πριν τις ζημίες από την πτώχευση της Proton αναλάβει ο έλληνας φορολογούμενος.

Αν τα παραπάνω, που καταγγέλλει το Reuters, αληθεύουν, έχουμε στα χέρια μας ένα σκάνδαλο αξιώσεων. Ένα σκάνδαλο που (α) παραπέμει σε insider trading, (β) εγείρει ζητήματα που αφορούν τον έλληνα φορολογούμενο (ο οποίος καλείται να πληρώσει τα σπασμένα της Proton) και (γ) αφορά επισταμένη προσπάθεια εξαπάτησης των ευρωπαϊκών αρχών επιτήρησης του ελληνικού τραπεζικού συστήματος.

Δεν είναι δική μου δουλειά να αποφασίσω την αθωότητα ή την ενοχή του οιουδήποτε. Θα ήθελα να πιστεύω ότι η ελληνική κυβέρνηση, η ελληνική δικαιοσύνη και η ίδια η τρόικα θα επιληφθούν. Προς το παρόν, σιγή ιχθύος. Από την μεριά μου, σημειώνω την απάντηση του κ. Σάλλα στο άρθρο του Reuters. Όπως αναφέρει η Καθημερινή, «ο κ. Σάλλας, ο οποίος έχει καταθέσει αγωγή κατά του ειδησεογραφικού πρακτορείου για προηγούμενο δημοσίευμά του, διεκδικώντας αποζημίωση ύψους 50 εκατ. ευρώ, έκανε λόγο για άλλο επεισόδιο, αυτή τη φορά από ομάδα συνεργατών του Reuters, στην προσπάθεια «υπονόμευσης, εκβιασμών και κατασυκοφάντησης», που έχει αντιμετωπίσει η Τράπεζα Πειραιώς στην πορεία ανάπτυξής της. Η υπονόμευση, κατέληξε, «δεν μας αποσπά από το κύριο καθήκον μας, που είναι η ασφάλεια και η πρόοδος του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, η οποία με τη σειρά της είναι προοπτική αναπόσπαστη με την προσπάθεια που καταβάλλουμε όλοι για την έξοδο της χώρας από την κρίση». Με άλλα λόγια, αγαπητοί αναγνώστες, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε...

Συμπέρασμα

Στην εποχή της Πτωχοτραπεζοκρατίας (*), τέτοιου είδους τερτίπια είναι, δυστυχώς, αναμενόμενα. Όμως, σε μια χώρα που υποτίθεται ότι δίνει αγώνα επιβίωσης, και όπου η ανάκτηση της αξιοπιστίας απέναντι στην Ευρώπη έχει αναχθεί σε εθνικό στόχο, το Πέπλο της Σιωπής που έχει περιβάλει αυτό το «συμβάν» είναι ενδεικτικό της Απόλυτης Υποκρισίας της καθεστηκυίας τάξης της χώρας τούτης.

Από την μία έχουμε κυβέρνηση, η οποία δήθεν κόπτεται για την αξιοπιστία μας στα μάτια της Ευρώπης, αλλά που δεν κάνει τίποτα όταν οι τραπεζίτες μας αποκαλύπτονται από τον έγκυρο διεθνή τύπο να συνομωτούν με σκοπό την παραβίαση των αρχών και κανόνων της επιτήρησής τους.

Από την άλλη, η δικαιοσύνη η οποία ούτε καν έχει πάρει χαμπάρι τι συμβαίνει.

Τέλος, και τρομακτικότερο, οι καλοί δημοσιογράφοι των «έγκυρων» εντύπων, δημοσιογραφικών οργανισμών, sites κλπ. οι οποίοι καθημερινά γράφουν χιλιάδες λέξεις καταδικάζοντας την διαφθορά των «μικρομεσαίων» και απαιτώντας να μπει βαθειά το νυστέρι στο κόκκαλο, παραμένουν βουβοί μπροστά σε ένα τέτοιο «συμβάν», σε μια τέτοια καταγγελία του Reuters. Είναι χαρακτηριστικό ότι αν μπείτε στην ιστοσελίδα του πάλαι ποτέ έγκυρου «Βήματος» και βάλετε «Σάλλας» στην σελίδα αναζήτησης δεν θα βρείτε την παραμικρή αναφορά σε αυτό το θέμα. Ούτε μία λέξη. Η άλλη παραδοσιακά έγκυρη εφημερίδα μας, η «Καθημερινή», αναφέρεται μεν στο θέμα αλλά με τον ανώδυνο τίτλο «Νέα αντιπαράθεση Reuters με τον επικεφαλής της Πειραιώς».

Κλείνω με ένα μήνυμα προς φίλους δημοσιογράφους που στα υπόλοιπα κείμενά τους ξεσπαθώνουν εναντίον της διαφθοράς και της «ακινησίας» του ελληνικού κράτους: Όσο παραμένετε βουβοί απέναντι σε μια τέτοια υπόθεση, η αξία του λόγου σας τείνει στο μηδέν.


(*) Bankruptocracy - Πτωχο-Τραπεζοκρατία (Από το «Λεξιλόγιον Κρίσης»)
Δικός μου όρος για το νέο πολιτικό-οικονομικό καθεστώς που μας προέκυψε, παγκοσμίως, μετά την Κρίση του 2008. Σε αυτό το νέου τύπου καθεστώς την μέγιστη εξουσία δεν ασκούν ούτε οι επιτυχημένοι καπιταλιστές ούτε καν οι εισοδηματίες (για τους εργαζόμενους ούτε λόγος βέβαια). Την ασκούν οι πτωχευμένες τράπεζες ελέω των φορολογούμενων των οποίων τους φόρους οι πολιτικοί χρησιμοποιούν για να στηρίζουν το νέο αυτό καθεστώς, ως εντολοδόχοι των πτωχευμένων τραπεζών, επιβάλλοντας παράλληλα αυστηρή λιτότητα στους... φορολογούμενους. Βασική αρχή του νέου καθεστώτος η εξής απλή: Τα χρέη των πολιτών και των κρατών στις τράπεζες είναι ιερά και αδιαπραγμάτευτα. Παράλληλα, οι ζημίες των τραπεζών πρέπει αυτόματα, και χωρίς πολλές κουβέντες, να καλύπτονται είτε από τα κράτη είτε από τις Κεντρικές Τράπεζες χωρίς την επιβολή του παραμικρού Μνημονίου στους ιδιοκτήτες των, ουσιαστικά, πτωχευμένων τραπεζών. Ενώ τα υπό πτώχευση κράτη (π.χ. Ελλάδα και Ιρλανδία) πρέπει να διασύρονται και να υποβάλλονται σε ασφυκτική λιτότητα για να δανείζονται ώστε να μην πτωχεύσουν, στον Καιρό της Πτωχο-Τραπεζοκρατίας οι τράπεζες δικαιούνται την παροχή άπειρης ρευστότητας χωρίς κανέναν περιορισμό, όρο ή απαίτηση εκ μέρους των κρατών ή των Κεντρικών Τραπεζών που τις κρατούν ζωντανές.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=16928



Σάββατο 21 Ιουλίου 2012

Νομίσματα και Ιστορία (5)

Αργυρό δηνάριο Βιτελλίου
69 μ.Χ.

Η εβδομάδα που πέρασε

18 Ιουλίου 69 μ.Χ. Απονέμεται επισήμως ο τίτλος του Αυγούστου στον Βιτέλλιο (Vitellius), ο οποίος είχε ανακηρυχθεί αυτοκράτωρ στις 2 Ιανουαρίου του 69 από τα στρατεύματα που διοικούσε, τις ρωμαϊκές λεγεώνες της Κάτω Γερμανίας. Οι στρατηγοί του νίκησαν τον στρατό του αυτοκράτορα Όθωνα (Otho), ο οποίος είχε ανακηρυχθεί  αυτοκράτωρ μετά την δολοφονία του αυτοκράτορα Γάλβα στις 15 Απριλίου του 69 μ.Χ.  την χρονιά των "τεσσάρων αυτοκρατόρων" (the Year of the Four Emperors). Ο Βιτέλλιος υπήρξε ο πρώτος που χρησιμοποίησε το προσωνύμιο "Γερμανικός" (Germanicus) αντί "Καίσαρ" κατά την άνοδό του στο ύψιστο αξίωμα, στο οποίο θα παραμείνει μόνο 8 μήνες, μέχρι την 22α Δεκεμβρίου του 69, οπότε αποκεφαλίστηκε και το πτώμα του πετάχτηκε στον ποταμό Τίβερη.
_______________________________________


Ορειχάλκινος φόλλις
Διοκλητιανού (284-305 μ.Χ.)

21 Ιουλίου 287 μ.Χ. Οι συναυτοκράτορες Διοκλητιανός και Μαξιμιανός ανακηρύσσουν την θεϊκά τους γενέθλια, της γέννησής τους από τους θεούς Δία  και Ηρακλή αντίστοιχα. Η ανακήρυξη αυτή τους έδινε σημαντικό πλεονέκτημα απέναντι σε πιθανούς αντιπάλους.

Φόλλις του Μαξιμιανού


Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

Ξέφραγο αμπέλι η Ελλάδα!


Κάποιος απίθανος ευρωπαίος Επίτροπος για τα "αθρώπινα δικαιώματα", ένας Λεττονός ονόματι Νίλς Μούιζνιεκς, σύμφωνα με δημοσίευμα των γερμανικών Financial Τimes θα ταξιδέψει ως επικεφαλής αντιπροσωπείας στην Αθήνα, προκειμένου να ελέγξει τη νομιμότητα της Χρυσής Αυγής! Είμαι περίεργος τί στάση θα κρατήσουν οι κυβερνώντες. Θα του δείξουν την έξοδο, διότι είναι ανήκουστο κάποιος άσχετος με το ελληνικό κράτος να ενεργεί ελέγχους για την νομιμότητα ελληνικού κόμματος που ψηφίσθηκε από εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους, λες και δεν υπάρχουν εδώ δικαστές, νομικοί και δικαστήρια ή θα αρχίσουν τους τεμενάδες; Φοβάμαι ότι μάλλον το δεύτερο θα συμβεί, επαληθεύοντας έτσι την λαϊκή παροιμία που λέγει: "Μάθανε ότι γαμ...στε και πλάκωσαν και οι γύφτοι".
ΔΕΕ
Είστε “persona non grata” επίτροπε Μούιζνιεκς

Εκπλήσσεται η κοινή γνώμη, αφενός με το θράσος του ευρωπαίου Επιτρόπου για τα ανθρώπινα δικαιώματα, Λεττονού και «δασύτριχου την κεφαλή», Νίλς Μούιζνιεκς, ο οποίος σύμφωνα με δημοσίευμα των γερμανικών Financial Τimes θα ταξιδέψει ως επικεφαλής αντιπροσωπείας στην Αθήνα, προκειμένου να ελέγξει τη νομιμότητα της Χρυσής Αυγής, μιας «φασιστικής οργάνωσης», σύμφωνα με τα λεγόμενά του, που δημοσιεύει η εν λόγω γερμανική εφημερίδα, και αφετέρου με την ανοχή (ή μήπως εντολή) που δείχνουν (ή δίνουν) οι ελληνικές Αρχές, σε τέτοιες «πρωτοβουλίες»! Κανονικά θα έπρεπε να τον ανακηρύξει “persona non grata”, αν πράγματι φοράνε οι αρμόδιοι παντελόνια...

Διότι, με ποιό δικαίωμα θα ελέγξουν τη γνώμη του ελληνικού λαού; Ποιοί νομίζουν ότι είναι αυτοί επιτέλους και με ποιά δικαιοδοσία; Έπειτα πώς ορίζεται ως «φασιστική οργάνωση», ένα κόμμα που ψηφίστηκε από 500.000 περίπου ανθρώπους και το έστειλε στην Ελληνική Βουλή;

Δεν είδαμε άλλωστε την ίδια «προθυμία» ελέγχου από τον εν λόγω Επίτροπο, για το παρεμφερούς πολιτικής νοοτροπίας, λεττονικό κόμμα της πατρίδας του, Nacionālā apvienība - Visu Latvijai, για το αγγλικό British National Party, για το γαλλικόFront Nationale, για το γερμανικό Die Freiheit, για το δανέζικο Dansk Folkeparti, για το σουηδικό Sverigedemokraterna,για το νορβηγικό Fremskrittspartiet, για το φινλανδικό Perussuomalaiset, για το βουλγαρικό Ataka, για το ουγγρικό Jobbik,για το αυστριακό FPO, για το βελγικό Vlaams Belang, για το ιταλικό LEGA NORD, για το ελβετικό SVP, για το ισπανικόPlataforma por la Libertad, για το λιθουανικό Liberalai Demokratai, κ.ά.

Ας δοκιμάσει ο «δασύτριχος την κεφαλή», Νίλς Μούιζνιεκς, να κάνει έστω παρόμοια σκέψη ελέγχου για αυτά τα κράτη και θα τον στείλουν για οικονομικό μετανάστη στην ...Ανταρκτική… Αυτά όμως τα κράτη, όσα τυχόν οικονομικά προβλήματα και να έχουν, ευτυχώς, δεν είναι Ελλάδα, όσο και να μας ενοχλεί που το γράφουμε. Κάποιους άλλους όμως, θα πρέπει να τους ενοχλεί περισσότερο, αλλά αυτοί δεν ενοχλούνται με τίποτα. Το δήλωσαν και ενυπόγραφα.

Η εν λόγω επίσκεψη και παρέμβαση αναμένεται να είναι μάλλον δυσάρεστη για την ελληνική κυβέρνηση, καθώς λόγω και της οικονομικής εποπτείας στην οποία βρίσκεται η χώρα, δίνεται η εντύπωση (;) ότι έχει χάσει και την κυριαρχία της, αλλά πιο δυσάρεστη θα είναι για τους ψηφοφόρους, γιατί θα εμφανιστεί κάποιος κύριος, με θράσος 1000 «φαλακρών» πιθήκων, για να τους πει: "Προσέξτε, ψηφίζετε ένα κόμμα, που εγώ το λέω παράνομο…".

Ήδη έχει προηγηθεί η έκθεση του Human Rights Watch (HRW), άλλη «σοβαρή και ευαίσθητη οργάνωση», η οποία απηύθυνε σοβαρές κατηγορίες εναντίον της Ελληνικής Αστυνομίας, για ανοχή ρατσιστικής βίας στη χώρα!! Η εν λόγω οργάνωση όμως δεν κάνει κουβέντα για τη ρατσιστική και κυρίως την εγκληματική βία των ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ενάντια στους Έλληνες.

Οι αποδείξεις των πράξεών τους, βρίσκονται αναρτημένες κάθε μέρα στα δελτία της Αστυνομίας και δεν χρειάζεται να ψάξουν πολύ, για να το εξακριβώσουν.

Πέρα από το HRW και ο κ. Νίλς Μούιζνιεκς, υποστηρίζει ότι διαθέτει αναφορές (από ποιούς άραγε;) τέτοιων οργανωμένων επιθέσεων τονίζοντας ότι, (παρόλο που ο ίδιος ο επικεφαλής της Χρυσής Αυγής, Νίκος Μιχαλολιάκος, αμφισβητεί τέτοιου είδους συμπεριφορές από μέλη και φίλους του κόμματός του), στις αρχές Ιουνίου 2012, η αστυνομία συνέλαβε στον Πειραιά μία ομάδα μαυροντυμένων μοτοσικλετιστών της Χρυσής Αυγής, η οποία επιτέθηκε και τραυμάτισε σοβαρά έναν αλλοδαπό (Οποία ευαισθησία της ΕΕ για τον καημένο τον αλλοδαπό...).

Μεταξύ δε των συλληφθέντων, όπως λένε οι αναφορές του κ. Νιλς, ήταν και η κόρη του Μιχαλολιάκου.Μήπως όμως οι πληροφοριοδότες του κ. τάδε, σκοπίμως δεν του ανέφεραν ότι όλα αυτά τα άτομα απαλλάχτηκαν, διότι δεν προέκυψαν στοιχεία, καθότι βρίσκονταν 3-4 χιλιόμετρα μακριά από τους «ξυλοδαρμούς», ή του το ανέφεραν, αλλά δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, διότι είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία;

Σκοπίμως επίσης δεν αναφέρει ότι οι περισσότεροι αλλοδαποί ξυλοκοπούνται συχνά από ομοεθνείς τους, καθότι η ιεραρχία μεταξύ τους, πρέπει να αναγνωρίζεται παντοιοτρόπως.

Εν ολίγοις ο στόχος δεν είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά η επιβολή προς τον ελληνικό λαό της εντολής «θα ψηφίζεις αυτό που σου λέμε, θα σκέφτεσαι όπως θέλουμε, και θα τιμάς την "ψευτο-Δημοκρατία-κονσέρβα” που σου επιβάλαμε», αφού την τιμάει ακόμη και ο Κάρολος, αφού δεν κάλεσε στο προεδρικό μέγαρο τον αρχηγό της Χρυσής Αυγής, ταυτόχρονα με τους άλλους αρχηγούς των κομμάτων.

Σήμερα, όπως και παλιότερα, έγινε αντιληπτό ότι η Νέα Τάξη Πραγμάτων δουλεύει στην Ελλάδα με ΜΚΟ και οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που πάντα ενδιαφέρονται για τα δικαιώματα κάποιων άλλων, αλλά όχι για τα δικαιώματα του ελληνικού λαού.

Τέλος, με την ιδιότητα του Επιτρόπου για τα ανθρώπινα δικαιώματα, και την ευκαιρία του ταξιδιού του στην Ελλάδα, θα προτείναμε στον κ. Νίλς Μούιζνιεκς να διερευνήσει, πρώτον, τον αριθμό των αυτοκτονιών στη χώρα μας και δεύτερον τον αριθμό των δολοφονιών, Ελλήνων υπηκόων από αλλοδαπούς. Και αφού βρει τις αιτίες και τους ηθικούς αυτουργούς αυτών των δύο περιπτώσεων, να τους παραπέμψει ΑΜΕΣΑ στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, με κατηγορίες για τον καθένα χωριστά, του μέγιστου πολιτικού απατεώνα, του ηθικού αυτουργού των αυτοκτονιών και των εγκλημάτων, και κυρίως του εθνοπροδότη και οικονομικού καταστροφέα του ελληνικού Έθνους, ώστε ο λαός να του αναγνωρίσει και να του πεί:

ΑΞΙΟΣ Ο ΜΙΣΘΟΣ ΣΟΥ ΚΥΡΙΕ ΜΟΥΙΖΝΙΕΚΣ…

Ο απλός Έλληνας πολίτης
(που η υπομονή του έχει όρια)

http://mikromeseos.blogspot.gr/2012/07/persona-non-grata.html


Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012

Τραγούδι στα ισπανικά με ελληνικές λέξεις!


Υπέροχο ταγκό (και όχι τανγκό, μεταφράζοντας κατά γράμμα!) που μπορείτε να δείτε και ακούσετε εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=5h3P-WclRSo&feature=player_embedded
ΔΕΕ

Το τελευταίο μου ταγκό στην Αθήνα


Εκπληκτικό τραγούδι στα ισπανικά όπου όλες οι λέξεις είναι ελληνικές. Μόνο το ρεφρέν είναι στα ισπανικά, το οποίο μεταφράζεται ως εξής:
'Αυτό είναι το τελευταίο μου ταγκό στην Αθήνα. Ταγκό δακρύβρεχτο πού τρέχει στις φλέβες μου. Αυτό είναι το τελευταίο μου ταγκό στην Αθήνα. Ταγκό γαμημένο πού τρέχει στις φλέβες μου'.
Ο Αργεντίνος συνθέτης Ντανιέλ Αρμάντο, δήλωσε σε συνέντευξη του στην ραδιοφωνική εκπομπή 'Ελληνοφρένεια', ότι το εμπνεύστηκε όταν είχε πάει στην Κούβα και εισερχόμενος σε ένα βιβλιοπωλείο είδε ένα βιβλίο με τίτλο ´Οι 17,000 Ελληνικές λέξεις στην Ισπανική γλώσσα'.

Έζησα δύο χρόνια στην Ισπανία και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι οι ελληνικές λέξεις είναι πολύ περισσότερες. Θα μού πείτε, πού το ξέρεις, τις μέτρησες;
Δεν χρειάζεται. ΟΛΕΣ οι λέξεις πού υποδηλώνουν κάποια έννοια επιστημονική, κοινωνιολογική, ανθρωπιστική και όχι μόνο είναι ελληνικές. Αυτό βέβαια συμβαίνει σε όλες τις γλώσσες. Το απίστευτο με την ισπανική είναι ότι επειδή η προφορά τους είναι σχεδόν ίδια με την δικιά μας, οι ελληνικές λέξεις χρησιμοποιούνται σχεδόν ατόφιες και έχεις την εντύπωση ότι ακούς ελληνικά!
Π.χ η ώρα στα αγγλικά είναι hour ενώ στα ισπανικά είναι ora! Ακριβώς ίδια. Η ιστορία στα αγγλικά είναι history ενώ στα ισπανικά historia. Ακριβώς ίδια. Οι ισπανοί και οι άγγλοι έχουν μάλιστα διατηρήσει την δασεία πού εμείς κάποτε είχαμε συμβολίζοντας την με το γράμμα h. Όταν οι ισπανοί θέλουν να πούν 'Χρονομέτρα με' λένε 'Cronometra me´. Ακριβώς το ίδιο με εμάς! Τα παραδείγματα ατελείωτα. Αν τώρα προσθέσουμε και λέξεις πού εκ πρώτης όψεως φαίνονται ισπανικές αλλά ψάχνοντας λίγο παραπάνω την προέλευση τους διαπιστώνουμε ότι είναι ελληνικές, τότε ο κατάλογος των ελληνικώς λέξεων γίνεται πραγματικά αμέτρητος. Π.χ το ρούχο στα ισπανικά είναι ropa. Στα ελληνικά έχουμε την λέξη Λωποδύτης. Προέρχεται από την λέξη λώπη και δύτης. Λώπη στα αρχαία είναι το ένδυμα, το ρούχο. Άρα λωποδύτης αυτός πού δύει, πού βουτά το χέρι του στο ρούχο μας για να μας κλέψει. Με απλή αλλαγή του λ σε ρ, προκύπτει η λέξη ropa πού χρησιμοποιούν οι φίλοι μας οι Ισπανοί! Η αλλαγή του λ σε ρ (είναι και τα δύο γλωσσικά σύμφωνα) και αντίστροφα είναι κάτι πολύ σύνηθες πού συμβαίνει καθημερινά, λέμε π.χ αδελφός αλλά και αδερφός, κοκ.

Εμείς βέβαια συνεχίζουμε να ασελγούμε στην γλώσσα μας. Πρόσφατα ενημερωθήκαμε ότι τα παιδιά μας στα σχολεία θα διδάσκονται ότι τα φωνήεντα είναι 5 (α,ε,ο,ι, και ου!!!) ενώ τα σύμφωνα είναι 15 μεταξύ των οποίων το γκ και το μπ. Ο ορισμός της προδοσίας από ανθρώπους στους οποίους εμπιστευόμαστε το μέλλον των παιδιών μας. Από την κατάργηση του πολυτονικού μέχρι σήμερα ο βιασμός της γλώσσας μας είναι συνεχής και περνάει απαρατήρητος. Καμία εκπομπή, καμία δημοσιότητα.

Από την άλλη ανοίγεις την τηλεόραση και βλέπεις διαφημίσεις μόνο με αγγλική ορολογία, ενώ τα σίριαλ είναι τούρκικα! Η συνταγή γνωστή και δοκιμασμένη. Πρώτα απαξιώνεις κάτι και μετά το καταργείς. Με τον ίδιο τρόπο πού απαξιώνουν τον ΟΤΕ, την ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ και σε κάνουν να λές 'Ε άει στο διάολο, πουλήστε τα να ησυχάσουμε', ομοίως απαξιώνουν την γλώσσα και κάνουν όλους εμάς να στέλνουμε τα παιδιά μας από την 1η δημοτικού!!! να μάθουν αγγλικά και γερμανικά!!! Το γεγονός ότι την γλώσσα μας τους την διδάσκουν κακοποιημένη δεν μας απασχολεί καθόλου!!!

Αλλά δεν πειράζει, το PSI να είναι καλά, το ευρώ και η ευρωζώνη. Αυτά έχουν μόνο αξία. Η γλώσσα είναι άνευ σημασίας. Δεν μπορείς να την πουλήσεις οπότε δεν μπορεί να ανεβάσει το ΑΕΠ. Τι σημασία έχει πού από εργαλείο σκέψεως την έχουν καταντήσει μόνο μέσο επικοινωνίας και αυτό μάλιστα κολοβό. Αρκεί να μπορούμε να συννενοηθούμε ώστε να υπολογίζουμε το ΦΠΑ. Αυτό αρκεί.

Ακολουθούν οι στίχοι του τραγουδιού.
Στίχοι μουσική Daniel Armando.

Armonia neurotica en el microcosmο de la metropoli cultura narcisista en una monarquia dogmatica simfonia cacofonica, pandemonium en la atmosfera melodia simbolo, melodrama y tragedia.
Orgasmo ideologico del barbarismο a la teoria politico dislexico en parodia onirica tirania fantasma, dilema megalomano de un metabolismο retorico sin tesis ni antitesis.
Este mi ultimo tango en Atenas tango lloron, que corre por mis venas. (X2)

Patriota heroicο, tragicο, sistematico hipocrecia paranoica sin dialogo esotericο teatro ironicο, sindicato plasticο y epicentro de la epidemia, una quimera, una utopia.
Energia hyperbole, antidotο democraticο Laberinto critico sin entusiasmo, sin rima musica epidermica en un pentagrama masoquista y la simetria toxica de un epilogo necrologico.
Este mi ultimo tango en Atenas tango lloron, que corre por mis venas. (X2)

Hay un oasis aromatico, paralelo, fisiologico profeta enigmatico, fenomeno cronico y ortodoxo sin racismos ni extremismos, sin tabues etnicos en lirica extasis sus praxis es el melodico y fantastico antropo.
Este mi ultimo tango en Atenas tango lloron, que corre por mis venas. (X2)

http://mavroseolous.blogspot.gr/2012/07/blog-post.html


Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

Ο Σον Κόνερι απαγγέλλει την Ιθάκη του Καβάφη!


ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ!

Ο Σον Κόνερυ απαγγέλλει στα αγγλικά (με ελληνικούς υπότιτλους) σε μουσική υπόκρουση Βαγγέλη Παπαθανασίου το ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη!
Εδώ:
http://www.youtube.com/watch?v=9puxoJ1f6YU

Κωνσταντίνος Καβάφης ( 1868-1933 , Ποιητής)
Ένα σύντομο αυτοβιογραφικό από τον ίδιο:

«Είμαι Κωνσταντινουπολίτης την καταγωγήν, αλλά εγεννήθηκα στην Αλεξάνδρεια - σ' ένα σπίτι της οδού Σερίφ• μικρός πολύ έφυγα, και αρκετό μέρος της παιδικής μου ηλικίας το πέρασα στην Αγγλία. Κατόπιν επισκέφθην την χώραν αυτήν μεγάλος, αλλά για μικρόν χρονικόν διάστημα. Διέμεινα και στη Γαλλία. Στην εφηβικήν μου ηλικίαν κατοίκησα υπέρ τα δύο έτη στην Κωνσταντινούπολη. Στην Ελλάδα είναι πολλά χρόνια που δεν επήγα. Η τελευταία μου εργασία ήταν υπαλλήλου εις ένα κυβερνητικόν γραφείον εξαρτώμενον από το υπουργείον των Δημοσίων Έργων της Αιγύπτου. Ξέρω Αγγλικά, Γαλλικά και ολίγα Ιταλικά».
Το σώμα των Καβαφικών ποιημάτων περιλαμβάνει: Τα 154 ποιήματα που αναγνώρισε ο ίδιος (τα λεγόμενα "Αναγνωρισμένα"[1] ), τα 37 "Αποκηρυγμένα"[2] ποιήματά του, τα περισσότερα νεανικά, σε ρομαντική καθαρεύουσα, τα οποία αργότερα αποκήρυξε, τα "Κρυμμένα"[3] , δηλαδή 75 ποιήματα που βρέθηκαν τελειωμένα στα χαρτιά του, καθώς και τα 30 "Ατελή"[4] , που βρέθηκαν στα χαρτιά του χωρίς να έχουν πάρει την οριστική τους μορφή. Ο ίδιος είχε κατατάξει τα ποιήματά του σε τρεις κατηγορίες: τα ιστορικά, τα φιλοσοφικά και τα ηδονικά ή αισθησιακά.
Η γλώσσα και η στιχουργική μορφή των ποιημάτων του Καβάφη ήταν ιδιόρρυθμες και πρωτοποριακές για την εποχή. Τo βασικό χαρακτηριστικό τους είναι ιδιότυπη γλώσσα, μείγμα καθαρεύουσας και δημοτικής, με ιδιωματικά στοιχεία της Κωνσταντινούπολης.
Τα πιο χαρακτηριστικά από τα ποιήματά του είναι τα: Τα τείχη, Τα παράθυρα, Τρώες, Κεριά, Περιμένοντας τους βαρβάρους, Ιθάκη, Θερμοπύλες, Φωνές, Απολείπειν ο θεός Αντώνιον και η Η σατραπεία.
Είναι μακράν ο πιο γνωστός και πολυδιαβασμένος Νεοέλληνας ποιητής στο εξωτερικό (αλλά και στην Ελλάδα).

ΚΩΝ/ΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ - ΙΘΑΚΗ (1911)


Σὰ βγεῖς στὸν πηγαιμὸ γιὰ τὴν Ἰθάκη,
νὰ εὔχεσαι νά ῾ναι μακρὺς ὁ δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.

Τοὺς Λαιστρυγόνας καὶ τοὺς Κύκλωπας,
τὸν θυμωμένο Ποσειδῶνα μὴ φοβᾶσαι,
τέτοια στὸν δρόμο σου ποτέ σου δὲν θὰ βρεῖς,
ἂν μέν᾿ ἡ σκέψις σου ὑψηλή, ἂν ἐκλεκτὴ
συγκίνησις τὸ πνεῦμα καὶ τὸ σῶμα σου ἀγγίζει.

Τοὺς Λαιστρυγόνας καὶ τοὺς Κύκλωπας,

τὸν ἄγριο Ποσειδῶνα δὲν θὰ συναντήσεις,
ἂν δὲν τοὺς κουβανεῖς μὲς στὴν ψυχή σου,
ἂν ἡ ψυχή σου δὲν τοὺς στήνει ἐμπρός σου.

Νὰ εὔχεσαι νά ῾ναι μακρὺς ὁ δρόμος.
Πολλὰ τὰ καλοκαιρινὰ πρωινὰ νὰ εἶναι
ποῦ μὲ τί εὐχαρίστηση, μὲ τί χαρὰ
θὰ μπαίνεις σὲ λιμένας πρωτοειδωμένους.

Νὰ σταματήσεις σ᾿ ἐμπορεῖα Φοινικικά,
καὶ τὲς καλὲς πραγμάτειες ν᾿ ἀποκτήσεις,
σεντέφια καὶ κοράλλια, κεχριμπάρια κ᾿ ἔβενους,
καὶ ἡδονικὰ μυρωδικὰ κάθε λογῆς,
ὅσο μπορεῖς πιὸ ἄφθονα ἡδονικὰ μυρωδικά.

Σὲ πόλεις Αἰγυπτιακὲς πολλὲς νὰ πᾷς,
νὰ μάθεις καὶ νὰ μάθεις ἀπ᾿ τοὺς σπουδασμένους.

Πάντα στὸ νοῦ σου νά ῾χεις τὴν Ἰθάκη.
Τὸ φθάσιμον ἐκεῖ εἶν᾿ ὁ προορισμός σου.

Ἀλλὰ μὴ βιάζεις τὸ ταξίδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλὰ νὰ διαρκέσει.

Καὶ γέρος πιὰ ν᾿ ἀράξεις στὸ νησί,
πλούσιος μὲ ὅσα κέρδισες στὸν δρόμο,
μὴ προσδοκώντας πλούτη νὰ σὲ δώσει ἡ Ἰθάκη.

Ἡ Ἰθάκη σ᾿ ἔδωσε τ᾿ ὡραῖο ταξίδι.
Χωρὶς αὐτὴν δὲν θά ῾βγαινες στὸν δρόμο.
Ἄλλα δὲν ἔχει νὰ σὲ δώσει πιά.
Κι ἂν πτωχικὴ τὴν βρεῖς, ἡ Ἰθάκη δὲν σὲ γέλασε.

Ἔτσι σοφὸς ποὺ ἔγινες, μὲ τόση πεῖρα,
ἤδη θὰ τὸ κατάλαβες οἱ Ἰθάκες τὶ σημαίνουν.

When you set sail for Ithaca,
wish for the road to be long,
full of adventures, full of knowledge.

The Lestrygonians and the Cyclopes,
an angry Poseidon — do not fear.

You will never find such on your path,
if your thoughts remain lofty, and your spirit
and body are touched by a fine emotion.

The Lestrygonians and the Cyclopes,
a savage Poseidon you will not encounter,
if you do not carry them within your spirit,
if your spirit does not place them before you.

Wish for the road to be long.
Many the summer mornings to be when
with what pleasure, what joy
you will enter ports seen for the first time.

Stop at Phoenician markets,
and purchase the fine goods,
nacre and coral, amber and ebony,
and exquisite perfumes of all sorts,
the most delicate fragances you can find.

To many Egyptian cities you must go,
to learn and learn from the cultivated.
Always keep Ithaca in your mind.
To arrive there is your final destination.

But do not hurry the voyage at all.
It is better for it to last many years,
and when old to rest in the island,
rich with all you have gained on the way,
not expecting Ithaca to offer you wealth.

Ithaca has given you the beautiful journey.
Without her you would not have set out on the road.
Nothing more does she have to give you.

And if you find her poor, Ithaca has not deceived you.
Wise as you have become, with so much experience,
you must already have understood what Ithacas mean


 

Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

Τεράστια επιτυχία οι εκδηλώσεις στην Σιταριά!


Τεράστια επιτυχία των εκδηλώσεων
του 2ου Παμμακεδονικού ανταμώματος

Παρά τον καύσωνα (δεν μασάμε εμείς οι Μακεδόνες από τέτοια) οι εκδηλώσεις του 2ου Παμμακεδονικού ανταμώματος σημείωσαν πρωτοφανή επιτυχία! Αναδημοσιεύουμε στην συνέχεια το σχετικό άρθρο-ανταπόκριση από την εφημερίδα "Πρώτο Θέμα". Σχετικό βίντεο εδώ: http://history-of-macedonia.com/2012/07/16/makedones-florina/
ΔΕΕ

Στο 2ο Παμμακεδονικό Αντάμωμα
Οι Μακεδόνες γιόρτασαν στη Φλώρινα

Για τον Ιούλιο του 2013, 100 χρόνια από την ενσωμάτωση της Μακεδονίας στον εθνικό κορμό, ανανέωσαν το ραντεβού τους Μακεδόνες από την Ελλάδα και το εξωτερικό, στη Σιταριά Φλώρινας.

Στο 2ο Παμμακεδονικό Αντάμωμα, που πραγματοποιήθηκε από 13 έως 15 Ιουλίου με επιτυχία στο ακριτικό χωριό, συμμετείχαν περισσότερα από 70 χορευτικά συγκροτήματα και προσέλκυσε το ενδιαφέρον επισκεπτών από τη Φλώρινα, την υπόλοιπη Μακεδονία και όχι μόνο.

Στην εκδήλωση έλαβε μέρος το χορευτικό συγκρότημα «Υιοί και Θυγατέρες του Μεγάλου Αλεξάνδρου» της Παμμακεδονικής Ένωσης ΗΠΑ, ενώ παραβρέθηκε και αντιπροσωπεία των Παμμακεδονικών Ενώσεων Υφηλίου με επικεφαλής τη συντονίστρια κυρία Νίνα Γκατζούλη, που δήλωσε ενθουσιασμένη για το αντάμωμα και την αναγκαιότητα στενότερης συνεργασίας των Μακεδόνων της Ελλάδας με τους απόδημους και την διαπορά.

Το Παμμακεδονικό Αντάμωμα, που τείνει να εξελιχθεί σε κορυφαίο πολιτιστικό γεγονός για τον μακεδονικό Ελληνισμό, πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία του Πολιτιστικού Συλλόγου «Νέοι Ορίζοντες» Σιταριάς και την υποστήριξη του δήμου Φλώρινας και της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας, ενω έχει αγκαλιαστεί από όλους τους Μακεδονικούς Συλλόγους της Ελλάδας και του εξωτερικού.

«Ανανεώνουμε το ραντεβού μας το 2013, για να γιορτάσουμε τα 100 χρόνια της ελεύθερης Μακεδονίας. Είμαστε περήφανοι για την συγκεκριμένη εκδήλωση, που στέλνει ξεκάθαρο μήνυμα σε όσους δεν σέβονται την ιστορία και τον πολιτισμό μας» δήλωσε ο κ. Ζήσης Στογιάνου, πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου «Νέοι Ορίζοντες».

Απο την πλευρά του ο δήμαρχος Φλώρινας κ. Ιωάννης Βοσκόπουλος, επανέλαβε την πρόθεση της δημοτικής αρχής να καθιερωθεί ως θεσμός η εκδήλωση, ενώ δεν παρέλειψε να στείλει το δικό του μήνυμα, εντός και εκτός συνόρων, σε όσους επιχειρούν να οικιοποιηθούν την ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά της Μακεδονίας.
Παναγιώτης Σαββίδης

http://www.protothema.gr/greece/article/?aid=211027


Δευτέρα 16 Ιουλίου 2012

Αριστεροί αμπελοφιλόσοφοι (3)


Για τον ημιπαράφρονα Σλοβένο αμπελοφιλόσοφο Σλαβόϊ Ζίζεκ, σημερινό είδωλο και "γκουρού" των Συριζαίων, είχαμε αναφερθεί σε δύο προηγούμενες αναρτήσεις: Στις 13 Ιουνίου 2012 αναδημοσιεύσαμε (http://ethnologic.blogspot.gr/2012/06/1.html) την συνέντευξή του στα ΝΕΑ με τίτλο "Στο τρελό μυαλό του Σλάβοϊ Ζίζεκ" και στις 14 Ιουνίου το "βιτριολικό" άρθρο του  Λεωνίδα Χατζηπροδρομίδη από την Athens Review of Books, τχ. 21, Σεπτέμβριος 2011 με τον τίτλο "Σλάβοϊ Ζίζεκ: Ο ριζοσπάστης διασκεδαστής" και τον ειρωνικότατο υπότιτλο "Εγχειρίδια για να κόψουμε τους όρχεις του καπιταλισμού" (http://ethnologic.blogspot.gr/2012/06/2.html).

Πριν από την αναδημοσίευση και εν είδει εισαγωγής είχα γράψει το εξής σχόλιο:
Στις παρηκμασμένες και αρρωστημένες κοινωνίες της Δύσεως, που τόσο πολύ θαυμάζουν όλοι οι δικοί μας ευρωλιγούρηδες, ψευτοδιανοούμενοι, κοσμοπολίτες και προβληματικοί μικροαστοί, όσο πιο παλαβός και "νούμερο" είσαι, τόσο μεγαλύτερο όνομα αποκτάς στην πιάτσα. Με μια βασική προύπόθεση: Να είσαι "πολιτικά ορθός" δηλ. να εξυπηρετείς το Σύστημα και τα κέντρα εξουσίας που το στηρίζουν. Συνήθως αυτήν την "βρώμικη δουλειά" την αναλαμβάνουν διάφορα πειναλέα ή απλώς ψυχικά διαταραγμένα άτομα, που συνειδητοποιούν ότι μόνον αν συμπλεύσουν με το Σύστημα θα βρουν "στον Ήλιο μοίρα", καταπώς αναφέρει η γνωστή λαϊκή ρήση. Ένας από αυτούς τους φαιδρούς τύπους, που πολύ θαυμάζεται από συγκεκριμένουν κύκλους ιθαγενών θολοκουλτουριάρηδων και χαβιαροαριστερών είναι και το παραπάνω εικονιζόμενο νούμερο. Η συνέντευξη που ακολουθεί (στην ναυαρχίδα του ΔΟΛίου Συγκροτήματος, την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ παρακαλώ) είναι αποκαλυπτική.

Στο χθεσινό "ΒΗΜΑ της Κυριακής" υπάρχει ένα εξαιρετικό άρθρο του Γιάννη Πρετεντέρη που "ξεφωνίζει" τόσο τον Ζίζεκ και τις παλαβομάρες του, αλλά και τους κεχηνότες οπαδούς και θαυμαστές αυτού του φαιδρού τύπου, οι οποίοι στην συντριπτική τους πλειονότητα ανήκουν στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Αξίζει να διαβαστεί.
ΔΕΕ

Ο αδύναμος κρίκος
Ο Ζίζεκ, ο ΣΥΡΙΖΑ και η κρυφή γοητεία του κομμουνισμού

Γιάννης Πρετεντέρης
Αν πιστέψω όσα γράφει σε άρθρο του στον προχθεσινό «Le Monde», η λύση στο ευρωπαϊκό πρόβλημα για τον (αυτοαποκαλούμενο) φιλόσοφο Σλαβόι Ζίζεκ είναι (περίπου) ο ΣΥΡΙΖΑ!
Δεν ξέρω αν η ιδέα είναι χρήσιμη για την Ευρώπη. Μάλλον όμως δεν είναι ιδιαίτερα κολακευτική για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Προτού ανακαλύψει την αλήθεια στον δρόμο για την Κουμουνδούρου, ο Ζίζεκ έχει πει την καλή του κουβέντα για τον Λένιν, τον Μάο Τσε Τουνγκ, τον Πολ Ποτ, αλλά και τον εθνικοσοσιαλισμό - πράγμα που σημαίνει ότι ο Τσίπρας είναι ίσως ο μοναδικός ήρωας του Ζίζεκ που δεν μετράει τουλάχιστον δύο εκατομμύρια πτώματα στο ενεργητικό του…
Τι είναι όμως αυτό που γοήτευσε τον Ζίζεκ στον ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από την ενθουσιώδη υποδοχή του στην Αθήνα;
Το σημειώνει μέσω μιας αναφοράς στο «Forbes Magazine». «Αυτό που χρειάζεται ο κόσμος είναι ένα σύγχρονο παράδειγμα κομμουνισμού. Υπάρχει καλύτερη υποψήφια από την Ελλάδα;».
Διότι το ζήτημα του Ζίζεκ δεν είναι τελικά να διορθωθεί ή να τροποποιηθεί η πολιτική που εφαρμόζεται, αλλά να χρησιμοποιηθούν στην κρίση «λύσεις (…) που θα προέρχονται από τη ριζοσπαστική Αριστερά».
Σύμφωνα με τον Ζίζεκ (αλλά και τον ΣΥΡΙΖΑ, αν έχω καταλάβει καλά…), «η νίκη της ΝΔ είναι το αποτέλεσμα μιας ωμής εκστρατείας, κορεσμένης από ψέματα και καταστροφολογικές δηλώσεις».
Αναρωτιέμαι όμως γιατί χρειάζεται να πάνε τόσο μακριά για να αναζητήσουν μια εξήγηση.
Γιατί δηλαδή δεν δέχονται κάτι πολύ πιο απλό: ότι η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν θέλησε να αποτελέσει η χώρα του το «σύγχρονο παράδειγμα κομμουνισμού», ούτε ψάχνει για «λύσεις που θα προέρχονται από τη ριζοσπαστική Αριστερά».
Εκείνο δηλαδή που προσπάθησε να αποφύγει με την ψήφο του ο ελληνικός λαός είναι ακριβώς αυτό που αναζητεί ο Ζίζεκ. Τόσο απλό!..
Με άλλα λόγια, η διαφορά του Ζίζεκ από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι τουλάχιστον ο Ζίζεκ μιλάει με ειλικρίνεια. Λέει ανοιχτά ότι το ζητούμενο στις 17 Ιουνίου δεν ήταν το μνημόνιο, ούτε η λιτότητα, ούτε το ευρώ, ούτε η ανεργία. Ηταν ένα σύγχρονο παράδειγμα κομμουνισμού.
Ενδόμυχα λοιπόν ο ελληνικός λαός απέρριψε με απόλυτη διαύγεια τη μοναδική πρόταση που εξίσου ενδόμυχα τέθηκε υπόψη του.
Εκανα αυτή την παρέκβαση από τον Ζίζεκ διότι ήθελα να υπογραμμίσω τι πραγματικά συνέβη χωρίς να κρυβόμαστε πίσω από προσχήματα.
Ακόμη περισσότερο επειδή, αν αυτό ήταν το ουσιαστικό περιεχόμενο των εκλογών, τότε είναι προφανή δύο πράγματα.
Πρώτον, ότι η Ελλάδα αποτελεί την «καλύτερη υποψήφια» επειδή το πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό της σύστημα έχει καταρρεύσει. Η χώρα μας έχει, τρόπον τινά, αναδειχθεί ο «αδύναμος κρίκος» του ευρωπαϊκού δημοκρατικού κόσμου.
Δεύτερον, ότι τίποτε δεν κρίθηκε οριστικά και αμετάκλητα. Η πίεση θα επανέλθει. Σύντομα, αλλά όλο και πιο βίαια.
Αυτό που συμβαίνει δηλαδή είναι ότι η Ελλάδα θεωρείται σήμερα από μια παγκόσμια «ριζοσπαστική Αριστερά» (σαν αυτήν του Ζίζεκ και των ομοϊδεατών του) ως το προνομιακό πεδίο στο οποίο ο «σύγχρονος κομμουνισμός» θα πάρει τη ρεβάνς από τον καπιταλισμό.
Ως εκ τούτου δεν έχει καμία βάση το επιχείρημα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απλώς μια συνάθροιση καλόκαρδων, αλλά άπειρων ή ανώριμων ανθρώπων, οι οποίοι με τον καιρό θα αποτελέσουν μια διαφορετική και πιο σύγχρονη εκδοχή της Κεντροαριστεράς - η θεωρία δηλαδή του «νέου ΠαΣοΚ»…
Δεν αμφισβητώ προφανώς ότι στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι, προς Θεού!
Το συνολικό αφήγημα όμως πάνω στο οποίο έχει στηθεί η πολιτική προσπάθειά τους είναι περίπου αυτό που περιγράφει ο Ζίζεκ. Είναι ένας αριστερός ρεβανσισμός, όχι μια προοδευτική αλλαγή. Ενα σχέδιο ρήξης, όχι μεταρρύθμισης.
Όλα αυτά βεβαίως μπορούν να ισχύουν όσο η Ελλάδα παραμένει «αδύναμος κρίκος» - ακριβώς όπως το 1943-1949.
Γι' αυτό η κοινωνική και οικονομική σταθεροποίηση της χώρας, η ανασυγκρότηση του δημοκρατικού πολιτικού συστήματος, αποτελούν πλέον απόλυτες εθνικές επιταγές, αν όχι ευρωπαϊκές προτεραιότητες.
Γι' αυτό κανένα κόμμα και κανένας πολιτικός δεν μπορεί να φέρει μόνος του εις πέρας αυτή την προσπάθεια.
Και γι' αυτό είναι σημαντικό να κατανοήσουν οι ευρωπαίοι εταίροι τον κίνδυνο και να συμπράξουν ουσιαστικά στη σταθεροποίηση της κατάστασης.
Δεν ξέρω ποιος από τους δικούς μας θα τους δώσει να το καταλάβουν. Δεν ξέρω καν αν θέλουν πια να μας ακούσουν.
Ευελπιστώ τουλάχιστον να διαβάζουν κι αυτοί Ζίζεκ και να καταλαβαίνουν τι θέλει να πει…