Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα, ραγιάδες έχεις, μάννα γη, σκυφτούς για το χαράτσι, κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα, των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι…
(Κωστής Παλαμάς)

Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

Σκοπιανό ...παραμένει εθνική υπόθεση;


Ένα ενδιαφέρον άρθρο της δημοσιογράφου Θάλειας Χούντα, που αξίζει να μελετηθεί και να προβληματίσει.
ΔΕΕ 

Σκοπιανό ...παραμένει εθνική υπόθεση

Γράφει η Θάλεια Χούντα

Λειτουργεί ως φαίνεται σαν "παράδοση" των κυβερνώντων αυτή τη χώρα, να λησμονούν την ιερή υποχρέωση που έχουν, να διαφυλάττουν τα σύνορα, τις παραδόσεις και το εθνικό συμφέρον της πατρίδας, δώρα ιερά τα οποία τους τα δώρισαν οι πρόγονοί τους κερδίζοντάς τα με το αίμα και την λεβεντιά τους- όρος άγνωστος για την σημερινή ηγεσία της χώρας.
Θα ανατρέξουμε 21 σχεδόν χρόνια πίσω στις 14 Φεβρουαρίου 1992 . ....ΤΟΤΕ...που η Θεσσαλονίκη σείστηκε απο το μεγαλειώδες συλλαλητήριο , το οποίο διοργανώθηκε
για "το όνομα της Μακεδονίας" το οποίο το διεκδικούσε με τόσο προκλητικό τρόπο, η γείτονα χώρα.
Δέκα μήνες μετά, τον Δεκέμβριο του 1992, ήταν η σειρά της Αθήνας να σειστεί από ένα πανομοιότυπο σε ένταση συλλάλητήριο, με τον ίδιο στόχο: το όνομα "Μακεδονία" να παραμείνει στην Ελλάδα, στους Έλληνες, " στην ξακουστή του Αλεξάνδρου χώρα".
Όλοι όσοι νιώθουν Έλληνες θυμούνται με παρρησία την εκστρατεία που οργανώθηκε και η οποία έλαβε ασύλληπτες διαστάσεις σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Αμέτρητες παρεμβάσεις στους διεθνείς οργανισμούς, ηχηρό -αν και ανεπίσημο- εμπάργκο στα Σκόπια, σκληρή αρθρογραφία , συγγραφή βιβλίων, διαλέξεις , τηλεοπτικά αφιερώματα, όλα με ένα κοινό παρονομαστή : " Η Μακεδονία είναι Ελληνική", είναι εθνική υπόθεση και οποιαδήποτε σύνθετη ονοματοδοσία θα είναι νομιμοποίηση του αλυτρωτισμού των Σκοπίων.
ΤΟΤΕ....ο Υπουργός Εξωτερικών Αντώνης Σαμαράς, με αφορμή την ονομασία των Σκοπίων, κήρυξε την κατά μέτωπον πολιτική σύγκρουση με τον τότε Πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη και δεν δίστασε να ρίξει μία ολόκληρη κυβέρνηση για τα "εθνικά ιδεώδη " τα οποία τόσο έντονα πρέσβευε....ΤΟΤΕ....
ΣΗΜΕΡΑ...αυτό το ζοφερό σήμερα μας βρίσκει με τα ίδια πολιτικά πρόσωπα σε πρωθυπουργικούς θώκους,αλλά...με διαφορετικά προσωπεία,
Σήμερα το Σκοπιανό έχει μετονομαστεί σε "Μακεδονικό ζήτημα" και η πάγια πολιτική θέση της κυβέρνησης είναι "ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό και χρήση erga omnes", σε αντικατάσταση της ΤΟΤΕ εθνικής θέσης, ότι η Ελλάδα θα αναγνωρίσει τα Σκόπια ως ανεξάρτητο κράτος μόνο υπό το πρίσμα της τήρησης των τριών όρων (σύνταγμα, σύμβολα, σύνορα) και τον όρο ότι το όνομα δεν θα εμπεριέχει τη λέξη "Μακεδονία".
Σήμερα ..η Ελλάδα έχει μείνει μόνη της και δυστυχώς τραγική μαρτυρία είναι η απομόνωση των Ελλήνων ευρωβουλευτών , οι οποίοι μειοψήφισαν θέτοντας το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων , όταν το Ευρωκοινοβούλιο τάχθηκε συντριπτικά υπέρ των ενταξιακών διαπραγματεύσεων Σκοπίων -ΕΕ, καλώντας ταυτόχρονα σε οριστική λύση του ζητήματος της ονομασίας χωρίς περαιτέρω καθυστερήσεις.
Σήμερα η πολιτική ηγεσία της χώρας απλώς εκτελεί εντολές και διαμαρτύρεται για την καθόλα απαξίωση όσον αφορά τον χειρισμό των εθνικών μας θεμάτων από τους εταίρους μας.
Σημερα η ηγεσία της Πατρίδας, αυτής της ένδοξης Πατρίδας, όχι μόνο δεν προασπίζεται τα όσια και τα ιερά της αλλά τουναντίον την αποδομεί μέρα με την μέρα ξεπουλώντας με τόσο προκλητικό τρόπο τη δημόσια περιουσία της, η οποια απλά ανήκει στους Έλληνες.
Πως να προτάξουν σθεναρό εθνικό ανάστημα στους εταίρους μας, όταν την ίδια στιγμή βγάζουν στο σφυρί λιμένες, ακίνητα, δημόσια κτίρια, σχολεία, γήπεδα ακόμα και ΝATURA σε" τιμές ευκαιρίας".
Με αυτές τις "προσφορές" που επιτυγχάνουν οι επενδυτές, δικαιολογημένα μας έχουν χαρίσει τον τίτλο του "επενδυτικού παραδείσου", που στην κυριολεξία τείνει να μετατραπεί σε εθνική κόλαση, με τις αντεθνικές πράξεις των κυβερνώντων αυτή την χώρα και που εάν τους αφήσουμε στην ανεξέλεγκτη πορεία τους, ίσως μετά από κάποια χρόνια να διεκδικούν ότι θα έχει απομείνει σε αυτή την χώρα ...το ίδιο της το όνομα.


Τρίτη 28 Μαΐου 2013

Τουρκία: Γκρέμισαν νύχτα εκκλησία 400 ετών!


Τουρκία: Γκρέμισαν νύχτα 
εκκλησία 400 ετών!

· Η πραγματική εικόνα της Ελληνοτουρκικής φιλίας από την πλευρά της Τουρκίας 
· Ανύπαρκτη η Ελληνική κυβέρνηση σε όλες τις τουρκικές προκλήσεις εις βάρος του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας 


Η Τουρκία του Ερντογάν, του καλού φίλου των Ελλήνων (και κουμπάρου του πρώην πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή) δεν διστάζει να προχωρά σε απτά δείγματα των αισθημάτων της απέναντι στην Ελλάδα. Έτσι μέσω έργων κατεδάφισης μίας χριστιανικής εκκλησίας, ενός μνημείου της Ριζούντας, και ενεργώντας νύχτα, με μηχανήματα του Δήμου Ριζούντας, ισοπεδώθηκε μία εκκλησία η οποία είχε προταθεί από τους κατοίκους να γίνει μνημείο και φυσικά πόλος έλξης χριστιανών τουριστών.
Μαθαίνουμε, λοιπόν, μέσα από τον τουρκικό Τύπο (μετάφραση) πως οι κάτοικοι της Ριζούντας ισχυρίζονται πως πραγματοποιήθηκε κατεδάφιση εκκλησίας στην περιοχή τους, προσκομίζοντας μάλιστα και το απαραίτητο φωτογραφικό υλικό.
Κάτοικοι του χωριού Οτζάκ της επαρχίας Παζάρ της Ριζούντας, οι οποίοι πριν από λίγο καιρό είχαν προσφύγει στην Διεύθυνση Μουσείων ζητώντας να τεθεί υπό προστασία η 400 ετών εκκλησία, υποστήριξαν πως τα ερείπια της εκκλησίας κατεδαφίστηκαν νύχτα με μηχάνημα έργου.
Οι χωρικοί υποστήριξαν πως η κατεδάφιση έγινε από άτομα μεταξύ των οποίων και ο δήμαρχος του Παζάρ και μέλος του ΑΚΡ Αχμέτ Μπασά, που διαθέτουν οικόπεδα στην περιοχή, και υπέβαλαν σχετική μήνυση. Ο δήμαρχος Μπασά ανέφερε πως για την εν λόγω εκκλησία μέχρις σήμερα δεν βρέθηκε κανένα στοιχείο ή αρχείο. 
Ο Μπασά δήλωσε πως "Δεν υπάρχει κάτι σχετικό. Και καθώς δεν υπάρχει, ο ιδιοκτήτης του οικοπέδου είναι ελεύθερος να κάνει ότι θέλει"... 
Την ίδια στιγμή, στην Ελλάδα πραγματοποιούνται ανεγέρσεις νέων τζαμιών στην Θράκη,αναστηλώσεις ιερών μουσουλμανικών τεμένων – τζαμιών, ενώ η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά προγραμμάτισε και προχωρά στην υλοποίηση ανέγερσης τζαμιού στην Αθήνα, επιβαρύνοντας τον Έλληνα φορολογούμενο!
Μέχρι στιγμής δεν έχει υπάρξει καμία αντίδραση από την Ελληνική πλευρά και το αρμόδιο υπουργείο Εξωτερικών, στο οποίο προΐσταται ο περί πολλών τυρβάζων και μηδενικού ουσιαστικού έργου κ. Δ. Αβραμόπουλος 
Δεν επιθυμούμε τον περαιτέρω σχολιασμό, επειδή κάποιες φορές οι λέξεις δεν μπορούν να ικανοποιήσουν την πραγματικότητα ή επειδή δεν υπάρχουν ευγενείς λέξεις που να μπορούν να εκφράσουν το μέγεθος της πολιτικής αλητείας και του ανθελληνισμού που επικρατεί τόσο στην Τουρκία, όσο και στην Ελλάδα.




Τετάρτη 22 Μαΐου 2013

Γιατί τα αμερικανικά ΜΜΕ αγνόησαν τον Ερντογάν;


Γιατί τα αμερικανικά ΜΜΕ 
αγνόησαν επιδεικτικά τον Ερντογάν;

Του Ιωάννη Αθ. Μπαλτζώη

Όσοι είδαν στα ξένα τηλεοπτικά δίκτυα την επίσκεψη του Ερντογάν στις ΗΠΑ θα παρατήρησαν κάτι πολύ ενδιαφέρον! Ενώ η αμερικανική κυβέρνηση επεφύλαξε μεγάλες τιμές στον πρωθυπουργό της Τουρκίας, τα αμερικανικά ΜΜΕ αδιαφόρησαν για την παρουσία του, όσο παράξενο και αν φαίνεται. Συγκεκριμένα οι αμερικανοί δημοσιογράφοι σχεδόν αγνόησαν τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στην κοινή συνέντευξη Τύπου με τον Μπαράκ Ομπάμα.

Έτσι έκαναν ερωτήσεις στον Ομπάμα σχετικά με την εσωτερική επικαιρότητα και ο Αμερικανός πρόεδρος τους έδινε απαντήσεις για τα θέματα αυτά, με τον Τούρκο πρωθυπουργό να τους παρακολουθεί άπρακτος και χωρίς να συμμετέχει ή εν πάση περιπτώσει να τον αφορούν!!
Ακόμη και τα αμερικανικά τηλεοπτικά δίκτυα, ενώ όταν μιλούσε ο Ομπάμα συνδέονταν ζωντανά στις δηλώσεις του, όταν μιλούσε ο Ερντογάν διέκοπταν τη σύνδεση, για διαφημίσεις ή κάτι άλλο και δεν μετέδιδαν ούτε καν τις ερωτήσεις των Τούρκων δημοσιογράφων.
Η τουρκική εφημερίδα Vatan αναφέρει χαρακτηριστικά , πως «δεν έδωσαν σημασία στον Ερντογάν» και γράφει τις λεπτομέρειες του τρόπου αντιμετώπισης του Τούρκου πρωθυπουργού από τους Αμερικανούς δημοσιογράφους, που δεν είναι καθόλου κολακευτικές για τον Τούρκο πρωθυπουργό.
Επίσης η διαδικτυακή ενημερωτική ιστοσελίδα Huffington Post ανέφερε πως «τα αμερικανικά τηλεοπτικά δίκτυα μισούν τον Ερντογάν» και κατηγόρησε τον τρόπο που προέβαλλαν τη συνέντευξη Τύπου των δυο ηγετών.

Η στάση αυτή των αμερικανικών ΜΜΕ αποδεικνύει αυτό που πολλοί έχουν από καιρού επισημάνει: Ότι ο Ερντογάν με την πολιτική του και την εν γένει συμπεριφορά του σε πολλά θέματα εξωτερικής πολιτικής, έχει ενοχλήσει πολύ τις ΗΠΑ και ιδιαίτερα τα ΜΜΕ, που το έχουν αναδείξει πολλές φορές με σκληρότατα άρθρα κατά της άφρονος, επιθετικής, προκλητικής και γενικά αντιαμερικανικής πολιτικής και συμπεριφοράς του Ερντογάν και της Τουρκίας γενικότερα. Η πολιτική συμπεριφορά της Τουρκίας και η στάση της στην Μέση Ανατολή έχει ενοχλήσει τα αμερικανικά «μίντια» και όπως φαίνεται του την φυλάγανε, διότι ενώ η υποδοχή Ομπάμα ήταν μεγαλοπρεπής, η υποδοχή των αμερικανικών ΜΜΕ στον Ερντογάν, ήταν υποδοχή ασήμαντου Αφρικανού ηγέτη. Δηλαδή με απλά λόγια, ΟΛΑ τα αμερικανικά ΜΜΕ, στην ουσία “ΕΦΤΥΣΑΝ” τον Τούρκο πρωθυπουργό και αυτό έχει την ιδιαίτερη σημασία του.

Μόνο ο πρόεδρος των ΗΠΑ θεωρεί την Τουρκία μεγάλη σύμμαχο χώρα, που την λατρεύει και την στηρίζει ανεξαρτήτως συμπεριφοράς της, πολλές φορές ερχόμενος και σε αντίθεση με το κοινό αμερικανικό αίσθημα και λογική. Η συμπεριφορά αυτή του Ομπάμα, που δεν κατόρθωσε ακόμη να πείσει τον Ερντογάν ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΕΙ ΣΤΗΝ ΓΑΖΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ και ακόμη δεν το κατόρθωσε και ούτε θα το κατορθώσει, είναι απορίας άξιον γιατί συμβαίνει, γιατί δηλαδή επιμένει να στηρίζει τον Ερντογάν και την Τουρκία, παρά τα τόσα προβλήματα που δημιουργούν στην διεθνή πολιτική σκηνή. Και ας μην προσπαθήσουν πολλοί να το θεωρήσουν, ως τον απαραίτητο πυλώνα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, γιατί δεν είναι έτσι και η απόδειξη είναι σε αυτά που συμβαίνουν και στον ρόλο ή μάλλον στα προβλήματα που έχει δημιουργήσει η Τουρκία στον ευρύτερο χώρο της Ανατ. Μεσογείου.
Και παραφράζοντας μία ρήση συμβούλου του πρώην προέδρου Κλίντον, θα λέγαμε “IT IS NOT THE POLICY STUPID”. Ίσως η εξήγηση να βρίσκεται σε αυτό που πιστεύει το 25% των Αμερικανών, ότι ο πρόεδρος Ομπάμα είναι κρυφομουσουλμάνος και ότι οι ΗΠΑ έχουν μουσουλμάνο πρόεδρο!!!



Δευτέρα 20 Μαΐου 2013

Oι εγκαταστάσεις των προσφύγων στον Νομό Πέλλας


Oι εγκαταστάσεις των προσφύγων 
στον Νομό Πέλλας


Το 1928 εκδόθηκε στην Θεσσαλονίκη ένας επίσημος «Κατάλογος των προσφυγικών Συνοικισμών Μακεδονίας με τας νέας ονομασίας» από την Γενική Δ/νση Εποικισμού Μακεδονίας. Ο Κατάλογος αυτός περιείχε αλφαβητικά όλους τους οικισμούς της Μακεδονίας όπου εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες (με τις νέες ονομασίες που είχαν δοθεί πλέον από το ελληνικό Κράτος) και παρουσιάζει κατά την άποψή μου ιδιαίτερο ενδιαφέρον διότι καταγράφει όχι μόνον τις παλιές ονομασίες των οικισμών, αλλά το σπουδαιότερο, διότι αναφέρονται οι αριθμοί των οικογενειών και ο αριθμός των ατόμων που εγκαταστάθηκαν εκεί. Επί πλέον σε κάθε συγκεκριμένο οικισμό υπάρχει η ένδειξη «μ» ή «α» δηλ. μικτός ή αμιγής προσφυγικός οικισμός.
Από τον παραπάνω «Κατάλογο» απομόνωσα τους οικισμούς του Νομού μας που ήσαν καταγεγραμμένοι στα αντίστοιχα Γραφεία Εποικισμού «Εδέσσης» και «Γιανιτσών» (sic) και τους παρουσιάζω με την αλφαβητική σειρά της νέας ονομασίας τού κάθε οικισμού όπως εμφανίζονται στον «Κατάλογο». Σε παρένθεση αναφέρω την σωστή προφορά και ορθογραφία σύμφωνα με τις δικές μου γνώσεις και αντιλήψεις.

Α
Νέα ονομ. - Παλαιά - Γραφ. Εποικ. - Οικογένειες - Άτομα

Αρχοντικό      Αλάρ     Γιανιτσών                 71                 245   α
Αγροσυκιά   Γκούρμπες   «                         118                438   α
Αθύρας (Άθυρα) Μπόζιτς (Μπόζετς) «       313               1130  α
Άνυδρο           Νεδίρ          «                         128                 463 α
Ασβεσταριό  Ραδομίρ      «                          43                   137 μ
Αραβυσσός   Όμπαρ        «                         408                1454 α
(Αραβησσός)
Άνδρος        Τσιγάροβον   «                        14                      35 α
Άνω Λιποχώρι (Λιμπόρ) Εδέσσης              34                   133 α
(Δεν αναφέρεται παλαιά ονομασία στο Λιποχώρι. Σημ. ΔΕΕ)
Άσπρο Πράχνα                  «                         31                    115 μ
Αρσένιος (Αρσένι) Αρσέν (΄Αρσεν) «        103                   401 μ
Άψαλος Δραγουμάνιτσα (Δραγομάντσι) «   299                1210 α
Άρνισσα Όστροβον            «                         80                 357 μ
Άλωρον Ρούδινον (Ρούντιν) «                      121                489 α
Αγάθη Ράνισλαφ                  «                         49                192 α
Αρδέα (Αριδαία) Σούμποσκον «                   204                840 μ
Αετοχώρι Τούσιανη              «                       10                  32 μ
Αετοχώρι Τρέστενικ             «                      121                466 α

Β
Βαλτολίβαδο Γρόπινον Γιανιτσών                 28                 120 α
Βρυτά (Βρυττά) Γκούγκοβον Εδέσσης          14                 61 μ
Βορεινό Σέβρενη (Σέβερν)        «                 177               659 α

Γ
Γυψοχώρι Γύψοβον (Γκιούπτσεβο) Γιανιτσών 13             37 α
Γυμνά Γκόλο Σέλο                     «                    31              105 α
Γιανιτσά (Γιαννιτσά) Γενιτσέ     «                  1390          4877 μ
Γαλατάδες Καδίνοβο                 «                   98              368 α
Γαρέφι Τσερνέσοβο Εδέσσης                        24               103 μ

Δ
Δαμιανόν Δάμιανη Γιανιτσών 100 373 α
Δροσερόν Ασάρ-βέη « 75 264 α
(Δεν αναφ.) Δρένοβον Εδέσσης 38 135 μ
Δροσιά Δρούσκα « 14 47 μ
Δωροθέα Γαύριστα « 106 434 μ

Ε
Ελευθεροχώρι (Δεν αναφ.) Γιανιτσών 50 148 μ
Ελεούσα Δαούτσα « 53 178 α
Έλλη Μεντεσλή « 45 205 α
Έδεσσα Βοδενά Εδέσσης 116 543 μ
Επισκοπή - « 131 493 μ
Εξαπλάτανος Καπίνιανη « 412 1554 μ

Θ
Θεοδωράκι Τούδορτσι (Τούντορτσε) Εδέσσης 6 27 μ

Ι
Ίδα Στράϊτσα Εδέσσης 30 112 μ

Κ
Καρυώτισσα - Γιανιτσών 244 823 α
Καλλίπολις Καράμζα (Καραχαμζά) « 74 279 α
Καλή Καλλίνιτσα (Καλλίνιστα) « 200 814 α
Κρύα Βρύση Πλάσνα « 35 120 α
Κουφάλια - Γιανιτσών 956 3342 α
Καλύβια - « 41 167 α
Καισαριανά Κουτούγερη Εδέσσης 38 134 α
Κάτω Λιποχώρι (Δεν αναφ.) (Λιμπόρ) « 101 365 μ
Κερασιές Κρο(υ)ντσέλοβο « 39 170 μ
Κωνσταντεία Κωστελούπ « 165 741 α
Κλησοχώρι Τσερκόβιανη « 32 143 μ

Λ
(Λεπτοκαρυά) Λιτοβόϊ Γιανιτσών 132 471 α
Λειβαδίτσα - « 20 62 α
Λύκοι Βουλκογιάνοβο Εδέσσης 23 96 μ
Λουτροχώρι Μπάνια « 42 115 α
Λιθαριά Γενήκιοϊ Ενωτίας « 19 72 μ
Λυκόστομο Στρούμπινο « 66 250 μ
Λαγκαδιά Λούγγουστα « 19 65 μ

Μ
Μυλότοπος Βούδριστα Γιανιτσών 226 825 α
Μανδαραί Κισσαλάρ « 136 596 α
Μικρό Μοναστήρι Ζορμπάς « 79 312 α
Μεσσιανό Τσαουσλή « 39 140 α
Μάνδαλος Μανδάλοβο (Μανδάλ) « 89 275 α
Μελίσσι Μπαλίτσα (Μπαλίντζα) « 4 12 α
Μαργαρίτα Πότσεπ Εδέσσης 6 20 μ
Μαυρόλακος Καρά-δερέ Εδέσσης « 9 32 α
Μεγαπλάτανος Μπίζοβο « 47 150 μ
Μοναστηράκι Μοναστηρδζίκ « 62 241 α
(ο) Μηλιάς (Μηλιά) Καρλάτ « 169 508 μ
Μεταμόρφωσις Δροζίλοβο « 13 48 α
Μικροχώρι Γενή Μαχαλέ « 19 66 α
Μαυροβούνι Τρέμπολιτς « 43 178 μ

Ν
Νέα Πέλλα - Γιανιτσών 213 880 α
Νερόμυλος Νοβοσέλτσι Εδέσσης 54 229 α
Νιχώρι Νιβώρ « 121 439 α
- Νώτια « 184 694 α
- Νέα Ζωή « 71 272 α

Ξ
Ξιφώνεια Κουστούργιανη Εδέσσης 107 426 μ

Ο
Όρμα Τρέσινο Εδέσσης   49 181 μ
Ορυζάριον (Ριζάρι)  «       59 247 μ

Π
Παλαίφυτον Λωζάνοβο Γιανιτσών 213 759 α
Πυλωρύγι (Πενταπλάτανος) Πυλωρίκ « 45 180 μ
Παλαιόν Εσκιδζέ « 267 904 α
Πέλλα Άγιοι Απόστολοι « 162 603 μ
Πλαγιάρι Ισπερλίκ « 82 243 α
Παρθένος (;) Τσοχαλάρ « 17 44 α
Προάστειον Εδέσσης Πατσαρέσκιοϊ Εδέσσης 13 56 μ
- Προφήτης Ηλίας « 108 451 μ
Πολλά Νερά Φέτσιστα « 33 82 α
Πετριά Κάμενικ « 89 396 μ
Παναγίτσα Όσλοβο « 180 761 α
Πολυκάρπη Πόλιανη « 301 1123 μ
Πιπεριές Μπίτζο Μαχαλέ « 134 579 α
- Πρόδρομος « 53 202 α
Πολυπλάτανος Βέτσιστα (Άνω) « 45 149 μ
Πλεύρωμα Γενή-κιοϊ Εδέσσης « 27 114 μ

Ρ
Ραχώνα Ράμελ Γιανιτσών 122 454 α
Ριζό Ρίζοβο Εδέσσης 86 382 μ
Ριζοχώρι Ρούζινο « 74 264 μ
Ροδωνιά Τουρμανλή « 65 261 α

Σ
Σανδάλι Σινδέλ (Σενδέλ) Γιανιτσών 24 78 α
Στίβα Κονίκοβο « 120 402 μ
Σκύδρα Βερτεκόπ Εδέσσης 72 286 μ
Σωτήρα Λούκοβιτς « 22 82 μ
Σάμαρι Σάμαρ « 7 35 μ
Σεβαστιανά Βάγγενη « 106 471 μ
Σωσάνδρα Πρεμπόδιστα « 148 628 μ

Τ
Τριφύλλι Τριφούλκοβο Γιανιτσών 62 213 α
Τσάκωνες Τσάκω-Μαχαλά Εδέσσης 98 418 α
Τρία Έλατα Λέσκοβο « 23 90 μ

Υ
Υδρέα Βούλτσιστα Εδέσσης 37 149 μ

Φ
Φιλώτεια Κουζούσιανη Εδέσσης 87 315 μ
Φλαμουριά Πόδος « 13 39 μ
- Φούστανη « 249 1042 μ

Χ
Χαλκηδόνα Γιαλαδζίκ (Γιαϊλατζίκ) Γιανιτσών 247 922 α
Χρύσα Τσάκω-Τσιφλίκ Εδέσσης 42 177 μ
Χρυσή Σλάτινο « 159 664 μ


Μερικές παρατηρήσεις που θα μπορούσαμε να κάνουμε σε πρώτη ανάγνωση είναι οι παρακάτω:
α. Ορισμένοι οικισμοί που σήμερα δεν ανήκουν διοικητικά στον Νομό μας (Κουφάλια, Χαλκηδόνα κλπ) περιλαμβάνονται στον παραπάνω Κατάλογο διότι αναφέρονταν στο Γραφείο Αποικισμού Γιαννιτσών και ως εκ τούτου έκρινα ότι δεν έπρεπε να αλλοιώσω την καταγραφή του Καταλόγου.
β. Ο οικισμός όπου εγκαταστάθηκε ο μεγαλύτερος αριθμός οικογενειών και ατόμων προσφύγων είναι τα Γιαννιτσά με 4877 άτομα συνολικά. Ακολουθεί ο οικισμός Εξαπλατάνου με 1554 άτομα και ο οικισμός Αραβησσού με 1454 άτομα.
γ. Πιστεύω ότι θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον εάν ο Κατάλογος ανέφερε και την γεωγραφική προέλευση αυτών των οικογενειών (Πόντος, Σμύρνη, Πόλη, Θράκη κλπ), αλλά αυτό το κενό θα μπορούσε να συμπληρωθεί και από την σημερινή έρευνα, που είναι δυνατόν σχετικά εύκολα να φέρει εις πέρας κάποιος φορέας (Σύλλογος, Δήμος, Πανεπιστήμιο, ανεξάρτητος ερευνητής κλπ), εφ’ όσον βεβαίως υπάρξει η ανάλογη βούληση.

Έδεσσα, 20 Ιανουαρίου 2006

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης 



Κυριακή 19 Μαΐου 2013

Κίνα: Ο «δράκος» γίνεται... αστακός!


Με την ευκαιρία της ολοκλήρωσης της επίσκεψης του Πρωθυπουργού στην Κίνα, αναδημοσιεύω ένα παλαιότερο (18 Αυγούστου 2010), αλλά πολύ ενδιαφέρον άρθρο της "Ελευθεροτυπίας" σχετικό με τον εκσυγχρονισμό με ταχύτατους ρυθμούς των κινεζικών ενόπλων δυνάμεων. Στην συνέχεια παραθέτω και κάποιες φωτογραφίες που πραγματικά εντυπωσιάζουν.
ΔΕΕ

Ο «δράκος» γίνεται... αστακός
Η ΚΙΝΑ ΕΞΟΠΛΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΓΡΗΓΟΡΟΥΣ ΡΥΘΜΟΥΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΠΕΠΛΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ «ΑΫΠΝΙΕΣ» ΣΤΙΣ ΗΠΑ 

Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ 

Η Κίνα εξοπλίζεται όλο και περισσότερο, γεγονός που δημιουργεί προβληματισμό στο αμερικανικό Πεντάγωνο, όχι τόσο εξαιτίας κάποιου συγκεκριμένου εξοπλιστικού προγράμματος της ανερχόμενης υπερδύναμης, όσο εξαιτίας ακριβώς του πέπλου μυστηρίου που περιβάλλει τον κινεζικό στρατό και τα οπλικά του συστήματα. 

Δεν είναι, ίσως, τόσο οι ρυθμοί ανάπτυξης του εξοπλιστικού προγράμματος της Κίνας που ενοχλούν τις ΗΠΑ όσο η «μυστικοπάθεια» γύρω από αυτό... (Ass. Press) 

Οι Αμερικανοί δείχνουν να ανησυχούν επειδή δεν ξέρουν. Ακόμη, εμφανίζονται να ενδιαφέρονται υπέρμετρα για το γεγονός ότι ούτε οι ίδιοι οι Κινέζοι πολίτες γνωρίζουν την αμυντική πολιτική της κυβέρνησής τους. Βέβαια, αν ήξεραν οι Κινέζοι πολίτες, θα ήξεραν και οι Αμερικανοί στρατιωτικοί. 
Σύμφωνα με την έκθεση του αμερικανικού Πενταγώνου, η Κίνα αναβαθμίζει τα χερσαία πυραυλικά της συστήματα, αυξάνει τον αριθμό των υποβρυχίων της και διευρύνει το πυρηνικό της οπλοστάσιο. Ακόμη, η έκθεση αναφέρει ότι η Κίνα διαθέτει 1.150 βαλλιστικούς πυραύλους μικρού βεληνεκούς και άγνωστο αριθμό πυραύλων μέσου βεληνεκούς. 
Τα δισ. δολάρια του αμυντικού προϋπολογισμού της Κίνας έχουν στον μεγαλύτερο βαθμό αποκρυβεί από την κοινή γνώμη, ισχυρίζεται η έκθεση, η οποία καταλήγει στο συμπέρασμα: «Η περιορισμένη διαφάνεια στα θέματα άμυνας και ασφάλειας της Κίνας εντείνει την αβεβαιότητα και αυξάνει την πιθανότητα παρεξηγήσεων και παρανοήσεων». 


Αμερικανικοί φόβοι 
Οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες δεν μπορούν να εισδύσουν στα άδυτα των στρατιωτικών εγκαταστάσεων και του οπλοστασίου της Κίνας. Οι Αμερικανοί αξιωματούχοι διαβλέπουν, μέσα από την έλλειψη πληροφόρησης, τη σοβαρή πιθανότητα οι στρατιωτικές ισορροπίες να αλλάξουν σημαντικά στην Ανατολική Ασία, προς όφελος, όπως αφήνουν να εννοηθεί, κάποιου κινεζικού επεκτατισμού, πέραν ίσως και των παραδοσιακών διεκδικήσεων του Πεκίνου στην Ταϊβάν και στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας. 
Η ετήσια έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ προς το αμερικανικό Κογκρέσο, που δημοσιεύτηκε χθες, δείχνει την ενόχληση των ΗΠΑ για την κινεζική «μυστικοπάθεια» γύρω από τους εξοπλισμούς της. Την ίδια στιγμή που η Αμερική διενεργεί αεροναυτικές ασκήσεις από κοινού με τη Ν. Κορέα και συσφίγγει διπλωματικούς και στρατιωτικούς δεσμούς με το Βιετνάμ. Η Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών, Χίλαρι Κλίντον, δήλωσε σε πρόσφατη τοπική διάσκεψη που πραγματοποιήθηκε στο Βιετνάμ ότι η χώρα της υποστηρίζει διεκδικήσεις στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας και από τρίτες χώρες. 

Τι λέει η Κίνα 
Ο δηλώσεις Κλίντον και οι κοινές στρατιωτικές ασκήσεις ΗΠΑ - Ν. Κορέας προκάλεσαν τις διαμαρτυρίες του Πεκίνου, που κατηγορεί την υπερδύναμη ότι εφαρμόζει κυκλωτική κίνηση γύρω από ζωτικά εθνικά του συμφέροντα. Για αυτό και διεκόπησαν οι διμερείς στρατιωτικές επαφές μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας και η κυβέρνηση της τελευταίας αρνήθηκε να συναντηθεί με τον υπουργό Αμυνας των ΗΠΑ, Ρόμπερτ Γκέιτς. 
Από την πλευρά τους οι Αμερικανοί εκτιμούν ότι οι διπλωματικές σχέσεις με την Κίνα τον τελευταίο καιρό είναι «αρκετά αμφίβολες», σύμφωνα με την ακριβή διατύπωση Αμερικανού αξιωματούχου των ενόπλων δυνάμεων στο Ασ. Πρες. Αυτό στο οποίο επιμένει το αμερικανικό Πεντάγωνο είναι οι απευθείας συνομιλίες με την Κίνα, προκειμένου να «αποφευχθούν οι παρεξηγήσεις». Ο,τι δηλαδή δεν κατάφεραν να μάθουν οι Αμερικανοί από τους πράκτορές τους, επιθυμούν να το πληροφορηθούν τώρα απευθείας, μέσω του ειλικρινούς διαλόγου.










ΔΕΕ

Σάββατο 18 Μαΐου 2013

Η Ρουμανία διεκδικεί τους βλαχόφωνους Έλληνες!


Η Ρουμανία διεκδικεί τους βλαχόφωνους Έλληνες!

Αποστομωτική απάντηση της Παγκόσμιας Βλάχικης Αμφικτιονίας
με επιστολή της, στην Πρεσβεία της Ρουμανίας στην Αθήνα

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΒΛΑΧΙΚΗ ΑΜΦΙΚΤΙΟΝΙΑ

Μέτσοβο 15/5/2013
Αρ. Πρωτ: 10



Εξοχότατε κύριε Πρέσβυ,
Σε συνέχεια προσφάτου υιοθετήσεως από το Ρουμανικό Κοινοβούλιο τροποποιήσεως επί του άρθρου 1 του νόμου 299/13.11.2007, η Παγκόσμια Βλαχική Αμφικτιονία, ως ανώτερο αιρετό συλλογικό όργανο που εκπροσωπεί τις ανά την υφήλιο ενώσεις και συλλόγους των Ελλήνων Βλάχων κι ελληνικής καταγωγής βλαχόφωνων της Διασποράς, επισημαίνει τα εξής:



Α. Το παραπάνω άρθρο του νέου ρουμανικού νόμου 299 αναφέρει ρητώς ότι, το σύνολο των εκτός Ρουμανίας βλαχόφωνων πληθυσμών θεωρούνται Ρουμάνοι. Στο πλαίσιο αυτό, ως ρουμανικό στοιχείο της διασποράς, παρατίθενται οι παρακάτω ομάδες : armâni, armânji, aromâni, basarabeni, bucovineni, cuțovlahi, daco-români, fărșeroți, herțeni, istro-români, latini dunăreni, macedoromâni, macedo-români, maramureșeni, megleniți, megleno-români, moldoveni, moldovlahi, rrămâni, rumâni, valahi, vlahi,vlasi, volohi, macedo-armânji. Από την πλευρά μας τονίζουμε ότι, προφανώς δεν είμασταν κι ούτε είμαστε όλοι ίδιοι. Η βλαχική γλώσσα (σύνολο προφορικών διαλέκτων μιας μη κωδικοποιημένης μεσαιωνικής γλώσσας), η βλάχικη κουλτούρα και παράδοση δεν είναι παράμετροι του ρουμανικού πολιτισμού, με τον οποίο δεν έχουν καμία απολύτως ιστορική σχέση. Οι Έλληνες Βλάχοι κι οι ελληνικής καταγωγής ομογενείς Βλάχοι, ανεξαρτήτως της χώρας στην οποία διαβιούν στα Βαλκάνια και τη Διασπορά (Ελλάδα, Αλβανία, πΓΔΜ, Βουλγαρία και Ρουμανία), είτε ονομάζονται Αρμάνοι ή Αρωμούνοι είτε Βλάχοι ή Μογλενίτες ή Μεγλενίτες ή Φρασεριότες και Ρεμένοι, ή όπως άλλως θέλετε, τυγχάνει να ομιλούν ιστορικώς διαμορφωμένα ρομανικά ιδιώματα της δημώδους βαλκανικής λατινικής, δεν είναι όμως Ρουμάνοι, όπως δεν είναι ούτε οι Ιταλοί ούτε οι Γάλλοι ούτε κι οι Ελβετοί Ραιτορομάνοι.

Β. Η Ελλάδα και ειδικότερα η περιοχή της οροσειράς της Πίνδου, ανέκαθεν ήταν η ιστορική κοιτίδα της βλαχόφωνης ρωμιοσύνης, η οποία αποτελεί αναπόσπαστο και αδιαφιλονίκητο τμήμα του μεσαιωνικού ελληνισμού και σύγχρονου ελληνικού έθνους. Επιπλέον, υπενθυμίζουμε ότι τα Μογλενά αποτελούν περιοχή της Μακεδονίας (Όρος Πάϊκο του νομού Κιλκίς) και συνεπώς αναπόσπαστο τμήμα της ελληνικής επικράτειας. Οι βλαχόφωνοι κάτοικοι των Μογλενών από τους βυζαντινούς χρόνους αποτελούν, επίσης, διαχρονική παρουσία και μαρτυρία του ελληνισμού στην περιοχή. 

Γ. Ουδείς δικαιούται, συνεπώς, να χαρακτηρίζει αυθαιρέτως ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού έθνους ως «μειονότητα» μέσα στην ίδια του την πατρίδα, της οποίας άλλωστε η ιστορία βρίθει από παραδείγματα Μεγάλων Βλάχων Εθνικών Ευεργετών που αφιέρωσαν ολόκληρη τη ζωή, το έργο και την περιουσία τους στο βωμό της ελευθερίας, της προκοπής και της ανάπτυξης της Ελλάδος και του ελληνισμού.

Δ. Η Παγκόσμια Βλαχική Αμφικτιονία χαρακτηρίζει, συνεπώς, ως αυθαίρετες, ανεδαφικές και τουλάχιστον ατυχείς τις αναφορές του νέου άρθρου 1 του παραπάνω ρουμανικού νόμου, οι οποίες επιχειρούν να ταυτίσουν κάθε βλαχόφωνη ομάδα στη Νοτιοανατολική Ευρώπη με τη ρουμανική διασπορά. Οι απαράδεκτες αυτές αναφορές θίγουν καταφανώς το αδιαπραγμάτευτο ανθρώπινο δικαίωμα στον ατομικό και συλλογικό εθνικό αυτοπροσδιορισμό όλων των Ελλήνων Βλάχων στην Ελλάδα και τη Διασπορά. Είναι δε πέρα από προφανές ότι, οι πρακτικές αυτές ανάγονται σε άληστου μνήμης μεθοδεύσεις του βαλκανικού παρελθόντος και δεν συνάδουν με τις θεμελιώδεις ευρωπαϊκές αρχές και αξίες σφυρηλάτησης δεσμών ενότητας, φιλίας και συνεργασίας μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών, επί των οποίων εδράζεται το σύγχρονο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, στο οποίο συμμετέχει η Ρουμανία ως σύμμαχος και εταίρος.


Προς: Πρεσβεία της Ρουμανίας στην Αθήνα

Κοιν: - Εξοχότατο Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας
- Εξοχότατο κ. Πρωθυπουργό της Ελλάδος
- Εξοχότατο κ. Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων
- Εξοχότατο κ. Υπουργό Εξωτερικών της Ελληνικής Δημοκρατίας


Από το Δελτίο τύπου της  Π.Ο.Π.Σ.Β.





Πέμπτη 16 Μαΐου 2013

Ελλάδα: Ο δρόμος του μεταξιού της Κίνας στην Ευρώπη


Ελλάδα: Ο δρόμος του μεταξιού 
της Κίνας στην Ευρώπη

Aνάλυση της Κύρας Αδάμ 
από την εφημερίδα Ελλάδα Αύριο

Oι ελληνικές κυβερνήσεις, της παρούσης μη εξαιρουμένης, αντιμετωπίζουν πάντοτε πολλά προβλήματα, εμπόδια και αναβολές στην προσπάθεια τους να συναντηθούν τετ α τετ με τις κορυφές της ηγεσίας στην Ουάσιγκτον ή τη Μόσχα.
Για παράδειγμα, η κυβέρνηση Σαμαρά επιδιώκει διακαώς συνάντηση με τον αμερικανό πρόεδρο κ. Ομπάμα, η οποία όμως δεν λέει να οριστικοποιηθεί. Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα με τη Μόσχα, αφού και αυτή, η κατ’ αρχήν προγραμματισμένη επίσκεψη στην Αθήνα του ρώσου ΥΠΕΞ από τον περασμένο Ιανουάριο, έχει αναβληθεί επ’ αόριστον και πιο συγκεκριμένα, έως ότου υπάρξει κάτι το σταθερό και ουσιαστικό προς ανακοίνωση.
Υπάρχει όμως μια λαμπρή εξαίρεση στον «κανόνα» αυτόν: Η Κίνα.
Το μακρινό Πεκίνο δείχνει μια ιδιαίτερη σταθερότητα και συχνότητα στις συναντήσεις κορυφής με την Αθήνα:
-Τον Ιούνιο του 2002, ο τότε πρωθυπουργός Κ. Σημίτης, με αφορμή την ελληνική προεδρία στην Ευρωπαϊκή Ένωση πραγματοποιεί επίσκεψη εργασίας στο Πεκίνο.
-Τον Ιανουάριο του 2006 ο τότε πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής πραγματοποιεί επίσημο ταξίδι στο Πεκίνο.
-Τον Ιούνιο του 2008 ο πρόεδρος της Δημοκρατίας πραγματοποιεί επίσημη επίσκεψη αρχηγού κράτους στην Κίνα.
-Τον Νοέμβριο του 2008 ο πρόεδρος της Κίνας Χου Ζιντάο επισκέπτεται την Αθήνα, πρώτο σταθμό της ευρωπαϊκής περιοδείας του.
-Τον Ιούνιο του 2010 επισκέπτεται την Αθήνα ο αντιπρόεδρος της κινεζικής κυβέρνησης Ζανγκ Ντεγιάνγκ.
-Στις 15 Μαΐου 2013 ο πρωθυπουργός Α Σαμαράς πραγματοποιεί επίσκεψη εργασίας στο Πεκίνο και θα συναντηθεί με τη νέα πολιτική ηγεσία της χώρας. 
Το ταξίδι του Κ Σημίτη στην Κίνα ήταν «ανόρεκτο» και υποχρεωτικό, άνοιξε όμως την πόρτα των διμερών επαφών, έτσι ώστε τέσσερα χρόνια αργότερα, με την επίσκεψη Καραμανλή στο Πεκίνο, μπήκαν τα θεμέλια μιας ουσιαστικής διμερούς συνεργασίας. Σ’ εκείνη την επίσκεψη η κινεζική πλευρά «ξεδίπλωσε « το ενδιαφέρον της για την Ελλάδα, με επίκεντρο το λιμάνι του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης , αλλά κυρίως μια περιοχή κοντά στην Καβάλα για την κατασκευή κινεζικού λιμένα, εκφόρτωσης και μεταφοράς κινεζικών προϊόντων, που εύκολα από εκεί θα έμπαιναν στους ευρωπαϊκούς οδικούς άξονες προς την κεντρική Ευρώπη.
Πρώτος σταθμός
Το κινεζικό ενδιαφέρον για την Ελλάδα προσέλαβε και μια συμβολική σημασία , όταν το 2008 ο πρόεδρος της Κίνας επέλεξε την Αθήνα, ως πρώτο σταθμό της ..κινεζικής επέλασης στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Αυτά τα 12 τελευταία χρόνια πολλά έχουν ειπωθεί για τις ελληνοκινεζικες σχέσεις, αλλά τόσα έχουν σχεδιαστεί και ελάχιστα συγκριτικώς , έχουν γίνει.
Η « κατάληψη» μιάς ζώνης του λιμένος Πειραιώς από την COSCO, επί ημερών του ΠΑΣΟΚ, λίγο έλειψε να καταλήξει σε εμφύλια σύρραξη , καθώς τα οργανωμένα συμφέροντα του πρώτου λιμανιού της χώρας κήρυξαν δι ολίγον, ευτυχώς.. ανένδοτο αγώνα κατά της κινεζικής εισβολής.Τα μεγαεπίβολα σχέδια για την αξιοποίηση του Θριασίου πεδίου, με την κατασκευή μεγάλου εμπορευματικού κέντρου για τη μεταφορά των κινεζικών προϊόντων με μέσα σταθερής τροχιάς από τον σταθμό Ασπροπύργου έχει αραχνιάσει..
Και όμως. Η Κίνα εξακολουθεί πεισματικά να διατηρεί το ενδιαφέρον της για την Ελλάδα.
Όσο και αν μοιάζει απλώς ..χαριτωμένο στους δύσκολους και κυνικούς καιρούς μας, οι Κινέζοι ακόμα και σήμερα διατηρούν έναν ιδιαιτέρως μεγάλο σεβασμό για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, ισάξιο και διαφορετικό με αυτόν της Κίνας. Αυτοί οι ιδιαίτεροι δεσμοί ιστορικής μνήμης – ειδικά με την Κρήτη- στην Κνωσό συγκεκριμένα- δεν έχουν τίποτε να κάνουν με τις σύγχρονες διμερείς σχέσεις Αθήνας- Πεκίνου, το οποίο λειτουργεί με άκρως ..καπιταλιστική συμπεριφορά.
Το ελληνικό έδαφος για τους σύγχρονους κινέζους είναι ένας από τους δικούς του Δρόμους του Μεταξιού για την Ευρώπη .
Μετά το λιμάνι του Αμβούργου, την πρώτη και εντυπωσιακά μεγάλη κινεζική πύλη στην Ευρώπη, το Πεκίνο φαίνεται να έχει επιλέξει σταθερά ως νότια κινεζική πύλη στην Ευρώπη για τα προϊόντα του, τους ελληνικούς λιμένες.
Σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες, η COSCO έχει ήδη εκδηλώσει το ενδιαφέρον της για έναν ακόμα σταθμό εμποροκιβωτιων στο λιμάνι του Πειραιά, με τις φιλόδοξες προβλέψεις να θέλουν την επέκταση της εταιρείας και σε ολόκληρο το λιμάνι. Δεν είναι γνωστό ακόμα αν θα επαναληφθεί το ενδιαφέρον και τα για το λιμάνι της Θεσσαλονίκης.
Όμως είναι σαφές πλέον ότι το συντεταγμένο κινεζικό ενδιαφέρον μετατοπίζεται πλέον και προς τους άξονες μεταφοράς των προϊόντων προς την Ευρώπη , με κινεζική συμμετοχή στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ , αλλά και στο αεροδρόμιο στα Σπάτα.
Κατ’ ανάγκην, λοιπόν, η Αθήνα θα πρέπει να είναι θεωρητικώς έτοιμη να αντιμετωπίσει τις πιθανές προτάσεις του Πεκίνου για την επέκταση των διαμετακομιστικών κέντρων κινεζικών προϊόντων σε ελληνικό έδαφος, αλλά και την διευκόλυνση της μεταφοράς από την Ελλάδα στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Οι πολλαπλές συσκέψεις στο Μέγαρο Μαξίμου – που «διαφημίζονται» προκαταβολικώς σε επικίνδυνα υψηλούς τόνους, δημιουργώντας προς στιγμήν υπέρμετρες προσδοκίες, έχουν προφανώς ως αντικείμενο την υπερπήδηση του εσωτερικού γραφειοκρατικού αλαλούμ, που μέχρι στιγμής μόνον τροχοπέδη είναι στα επενδυτικά σχέδια των Κινέζων.

Συνομιλίες
Η κυβέρνηση Σαμαρά, όμως, ορθώς επιθυμεί την όσο το δυνατόν θετικότερη και αποτελεσματικότερη έκβαση των συνομιλιών αυτών. Για τον απλούστατο λόγο ότι οι κινέζικες επενδύσεις και το ευρύτερο κινεζικό ενδιαφέρον για μια χώρα σε κρίση, με έκταση και πληθυσμό όσο μια «μέτρια» κινεζική επαρχία, θα είναι μία απόδειξη ότι η Ελλάδα, εν μέσω Μνημονίου, μπορεί να είναι ελκυστικός τόπος για μεγάλες επενδύσεις – προπομπό της πολυπόθητης ανάπτυξης.
Δεν θα πρέπει να λησμονείται εξ άλλου, ότι η κινεζική πλευρά είναι αυτή που έχει επιμείνει και στους G20, αλλά και στην ίδια την κυρία Μέρκελ ότι το Πεκίνο προσβλέπει σταθερά στην προοπτική των κινεζικών επενδύσεων στην Ελλάδα, που κατά την γνώμη της κινεζικής ηγεσίας πρέπει να παραμείνει σταθερός κρίκος για τη διατήρηση της σταθερότητας στην ευρωζώνη αλλά και της διεθνούς χρηματοπιστωτικής σταθερότητας.
Το ελληνικό ταξίδι στην Κίνα προσφέρει πολλές δυνατότητες στους τομείς του ελληνικού τουρισμού αλλά και των εξαγωγών ελληνικών αγροτικών προϊόντων στην αχανή αγορά της χώρας της Άπω Ανατολής.
Το μυστικό της επιτυχίας ή της αποτυχίας είναι και πάλι σε ελληνικά χέρια. Η συνέπεια στα συμφωνηθέντα, η μείωση ανούσιων γραφειοκρατικών διαδικασιών και το ανοιχτό μυαλό στο μέλλον θα κριθούν σ’ αυτό το ταξίδι στο Πεκίνο.




Κίνα: Κάλεσμα Αντ. Σαμαρά για επενδύσεις

Κάλεσμα στους Κινέζους επιχειρηματίες να επενδύσουν στη χώρα μας και να γίνουν μέρος του «ελληνικού success story» απηύθυνε ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, μιλώντας στην Κινέζικη Ακαδημία Επιστημών.
Ξέρω ότι η Κίνα επενδύει παντού, είπε ο κ. Σαμαράς και κάλεσε τους Κινέζουνς να επενδύσει στην χώρα μας. Υπογράμμισε ότι υπάρχει μεγάλο περιθώριο στον τομέα των υποδομών, τον τουρισμό, την αξιοποίηση των αρχαιολογικών και ιστορικών μνημείων, αλλά και την επιστήμη και τη γνώση, καθώς η χώρα μας διαθέτει υψηλού επιπέδου ανθρώπινο δυναμικό με σπουδές στα καλύτερα πανεπιστήμια της Ελλάδας και της Δύσης.
Στη διάρκεια της ομιλίας του ο Πρωθυπουργός τόνισε ότι «η Ελλάδα κερδίζει το στοίχημα», σημειώνοντας πως πέρυσι δεν ήταν καθόλου δεδομένο ότι η χώρα θα κέρδιζε και πάλι την αξιοπιστία της. Αυτό φαίνεται, όπως είπε, από τη μείωση των spread και από τις εκτιμήσεις των αγορών.
Εστίασε ακόμη στην οικοδόμηση στρατηγικής σχέσης μακράς πνοής με την Κίνα. Αναφέρθηκε στον αρχαίο πολιτισμό που έχουν οι δύο χώρες και στην αίσθηση του ιστορικού χρόνου που μοιράζονται, ωστόσο, όπως είπε, θέλει να επικεντρώσει στο κοινό μέλλον που μπορούν να χτίσουν Ελλάδα και Κίνα.
Μετά την ομιλία του ο κ. Σαμαράς και η ελληνική αποστολή ξεναγήθηκαν στην Απαγορευμένη Πόλη. Νωρίτερα ο πρωθυπουργός παραβρέθηκε στη παρουσίαση ντοκιμαντέρ της κινεζικής τηλεόρασης σε συμπαραγωγή με την ΕΡΤ με τίτλο "glamorous Greece".
«Ο 'Ελληνας είναι φιλόξενος και στην ψυχή του έχει πείσμα για να ξεπερνά τις δυσκολίες», ανέφερε σε δήλωσή του.
Εντός της ημέρας ο Πρωθυπουργός θα συναντηθεί με τον πρωθυπουργό της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας Λι Κετσιάνγκ και θα παρακαθίσει σε δείπνο που πραγματοποιείται προς τιμήν του.
Υπενθυμίζεται ότι τον κ. Σαμαρά συνοδεύουν στην επίσκεψή του στην Κίνα δεκάδες επιχειρηματίες, διευθυντικά στελέχη τραπεζών και πρόεδροι εμπορικών οργανώσεων και φορέων. Κατά τη διάρκεια της παραμονής της αποστολής θα πραγματοποιηθούν δύο επιχειρηματικά φόρουμ, ένα στη Σαγκάη και ένα στο Πεκίνο.

Πηγή: ΑΜΠΕ



Τετάρτη 15 Μαΐου 2013

14η Μαΐου 1920: Απελευθέρωση της Θράκης


14η Μαΐου 1920: 
Μία ιστορική μέρα για τη Θράκη

Ο θρακικός χώρος με την πλούσια ιστορία του από αρχαιοτάτων ετών, αποτελούσε πάντοτε το σταυροδρόμι των λαών Ανατολής και Δύσης. Από εδώ πέρασαν και οι Πέρσες και oι Φράγκοι οι Σλάβοι και οι Οθωμανοί και τόσοι άλλοι. Όλοι ήταν περαστικοί, αφού δεν μπορούσαν να σταθούν σε ένα χώρο και σε ένα λαό που είναι ζυμωμένος με τα ιδανικά της ελευθερίας, της βαθιάς πίστης στην πατρίδα που λέγεται Ελλάδα και στις ιστορικές επιταγές του Έθνους. 

Παρ’ όλη την παρέλαση τόσων ξένων εχθρών ο λαός της Θράκης έμεινε ενωμένος διατηρώντας την εθνική του ταυτότητα αγνοώντας όχι μόνο τις βάναυσες απειλές, αλλά ακόμη και τις πιο ανώδυνες ηθικές ξενόφερτες επιρροές. 

Όπως όλος ο Ελληνισμός μετά την πτώση του Βυζαντίου έτσι και η Θράκη υπέστη τα πάνδεινα της υποδούλωσης, βασανισμούς, καταπιέσεις, ταπεινώσεις και όλα όσα συγκαταλέγονται στα ιστορικά γενόμενα της 400χρονης σκλαβιάς του ελληνικού έθνους (600χρονης για τη Θράκη) και συμμετείχε ενεργά και έμπρακτα στους αγώνες για την ελευθερία με πολλούς οπλαρχηγούς και αγωνιστές. Οι θυσίες των Θρακιωτών και η προσφορά τους στο βωμό της ελευθερίας είναι καταγραμμένες στην ιστορία του ελληνικού έθνους χωρίς αμφισβήτηση. 

Διεθνείς συγκυρίες επέβαλαν την καθυστέρηση της απελευθερώσεως της Θράκης από την υπόλοιπη Ελλάδα. Έτσι ενώ έχουμε ελεύθερο ελληνικό κράτος από τη δεκαετία του1820, η Θράκη γεύεται τα αγαθά της ελευθερίας το 1920. Φαίνεται συνέβαινε αυτό που λέγεται ότι δεν είχε έρθει η ώρα ακόμη. Να όμως που κάποτε έφτασε. Ήταν η 14η Μαΐου 1920.

Προηγήθηκαν οι ένδοξοι ηρωϊκοί βαλκανικοί απελευθερωτικοί αγώνες του 1912-13 με τους οποίους απαλλάχθηκαν από τα δεσμά του ζυγού η Θεσσαλονίκη και οι βόρειες περιοχές της Ελλάδος πλην της Θράκης. Η για πολύ λίγο πρώτη απελευθέρωση τονΙούλιο του 1913 που ήρθε από τις ελληνικές δυνάμεις, αφού προχώρησαν νικηφόρα μέχρι την Αλεξανδρούπολη και ολοκλήρωσαν την κατάληψη της Ανατ. Μακεδονίαςκαι της Δυτικής Θράκης δεν έφερε την οριστική λύση. 

Ακόμη η Θράκη αποτελούσε τον «μεζέ» των ορέξεων των γειτόνων μας και το ζάρι των συμφερόντων κάθε Μεγάλης Δύναμης. Η Συνθήκη του Βουκουρεστίου 28-7 /10-8-1913 παραχωρεί τη Δυτική Θράκη στη Βουλγαρία. Η Συνθήκη του Βουκουρεστίου ήταν πολύ δυσάρεστη για την Ελλάδα γιατί άφηνε έξω από τα σύνορά της, περίπου ένα εκατομμύριο κατοίκους της Θράκης, η οποία είχε μοιραστεί ανάμεσα στη Βουλγαρία και την Τουρκία. Καμιά αναφορά δεν έγινε στον Ελληνισμό της Θράκης. Επιπλέον οι πολλές εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων της Ανατ. Θράκης ένιωθαν απομονωμένοι, αφού μεταξύ αυτών και της ελεύθερης Ελλάδος παρεμβαλλόταν η βουλγαρική κατοχή. 

Με το τέλος των βαλκανικών πολέμων 1912-1913 και κατά τη διάρκεια του Α΄ παγκοσμίου πολέμου μέχρι το 1918 οπότε η Βουλγαρία συνθηκολόγησε, η Δυτική Θράκη υπέφερε τα πάνδεινα από τη δεύτερη βουλγαρική κατοχή που για να την αποφύγουν οι κάτοικοί της δημιούργησαν ένα προσφυγικό κύμα, το οποίο σύμφωνα με την εφημερίδα«Χρόνος των Παρισίων» στο φύλλο της 13/8/1913 ανερχόταν σε 100.000 πρόσφυγες με αποτέλεσμα να νεκρώσουν οι πόλεις της Θράκης. Δεν άργησε όμως να γίνει κατανοητό ότι είναι αδύνατο να αποχωριστεί η Θράκη από την Ελλάδα, ένα κομμάτι γης που μιλούν ακόμη και οι πέτρες για την ελληνικότητα του ,που οι κάτοικοί της είναι Έλληνες και ότι κάθε άλλη λύση θα δημιουργούσε προβλήματα και δυσκολίες στον ευαίσθητο αυτό τόπο. 

Σπουδαίο ρόλο στην υπόθεση της απελευθέρωσης της Θράκης έπαιξε η διπλωματικότητα του αντιπροσώπου της ελληνικής κυβέρνησης στη διασυμμαχική διοίκηση της Θράκης, Χαρισίου Βαμβακά που κατόρθωσε να επιτύχει την εκλογή του Έλληνα Εμμανουήλ Δουλά ως προέδρου στο συμβούλιο των αντιπροσώπων, εκλογή που έδωσε ακαταμάχητη δύναμη στα χέρια του τότε πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου, που έδινε αγώνα αποφασιστικό για την τύχη της Θράκης στην τράπεζα των διαπραγματεύσεων στη Δυτική Ευρώπη. Αυτή η επιτυχία οδήγησε στην επιστροφή των προσφύγων στις εστίες τους με συντονισμένες διαδικασίες και μεθοδεύσεις, καθώς και στην προετοιμασία του ελληνικού στρατού για την κατάληψη της Δυτικής Θράκης. Την κατάληψή της ανέλαβε το Σώμα Στρατού Εθνικής Άμυνας, που αργότερα ονομάσθηκε Στρατιά Θράκης, με διοικητή τον αντιστράτηγο Εμμανουήλ Ζυμβρακάκη. 

Η ημερομηνία ενάρξεως των επιχειρήσεων για την άριστη κατάληψη της Δυτικής Θράκης ορίσθηκε η 14η Μαΐου 1920 ημέρα Πέμπτη. Την ιστορική αυτή ημέρα, περατώθηκε ομαλά η κατάληψη της Κομοτηνής, ενώ τμήμα της στρατιάς έφθασε αυθημερόν στην Αλεξανδρούπολη, όπως καταγράφεται στη σχετική μελέτη που καταχωρήθηκε στον 1ο τόμο της Θρακικής Επετηρίδας του ΜΟΚ. 

Η προετοιμασία των κατοίκων για την υποδοχή του στρατού ήταν απερίγραπτη. Κι όταν οι πρώτες ηλιαχτίδες της 14ης Μαΐου 1920 φώτισαν τον καταγάλανο ουρανό, όλη η πόλη βρέθηκε να πλέει στα γαλανόλευκα, όπως σήμερα, μετά 91 χρόνια που γιορτάζουμε περήφανα τα «Ελευθέρια». Η υποδοχή του στρατού με επικεφαλής τον δημαρχεύοντα Απόστολο Σούζο μέσα στο ανοιξιάτικο περιβάλλον έγινε με αλαλαγμούς και επιφωνήματα χαράς, αφού ξεχύθηκαν όλοι οι κάτοικοι να προϋπαντήσουν τους ελευθερωτές. Ο λυτρωμός ήρθε. Το θαύμα συντελέσθηκε και το γεγονός της 14ης Μαΐου 1920 κατακυρώθηκε και τυπικά με τη συνθήκη των Σεβρώνστις 28 Ιουλίου 1920. 

Οι ιστορικές μελέτες και οι αφηγήσεις των μαρτύρων της απελευθερώσεως της Δυτικής Θράκης είναι πάρα πολλές και φωτίζουν κάθε πτυχή των γεγονότων σε οποιονδήποτε θα ήθελε να γνωρίσει από κοντά την απελευθέρωση της Δυτ. Θράκης. 

Στον αγώνα για την ελευθερία συνέβαλαν η Εκκλησία, ο Ελευθέριος Βενιζέλος με την πολιτική του, ο Χαρίσιος Βαμβακάς με την διπλωματικότητά του, ο στρατός με τον Εμμανουήλ Ζυμβρακάκη και άλλους λαμπρούς αξιωματικούς, οι Θράκες αγωνιστές και το υψηλό φρόνημα των Ελλήνων κατοίκων που ποτέ δεν έπαψαν να αγωνίζονται και να δίνουν το παρόν για τα ιδανικά της ελευθερίας. Ο αγώνας των Θρακιωτών για την ελευθερία δικαιώθηκε, μα δεν μπορούσε να γίνει και αλλιώς αφού η Ελευθερία είναι κατάκτηση και πεπρωμένο για τον άνθρωπο. 

Εκείνο όμως που πρέπει να τονισθεί, είναι ότι ενώ σήμερα η Θράκη έχει γεωγραφικά διαιρεθεί με ονομασίες τα σημεία του ορίζοντα σε ανατολική, δυτική και βόρεια (ευτυχώς δεν υπάρχει και νότια), δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι ιστορικά η Θράκη είναι μία, με όλα αδιάσειστα στοιχεία της ελληνικότητας από αρχαιοτάτων ετών, όσο και αν κάποιοι δεν αντιλαμβάνονται ότι ο γεωγραφικός διαχωρισμός δεν διαγράφει την ιστορία και όσο και αν κάποιοι προσπαθούν να αλλοιώσουν τις ιστορικές ρίζες του τόπου. 

Σήμερα η Δυτική Θράκη γιορτάζει επάξια τα ελευθέρια της, αφού στα τόσα χρόνια ελεύθερης ζωής έχει επιτύχει μεγάλα βήματα προόδου σε όλους τους τομείς, της επιστήμης, της τέχνης και της δημιουργίας. Ανέπτυξε την ελληνική παράδοση και ανέβασε το μορφωτικό επίπεδο του τόπου. Περήφανη τιμά τους ήρωές της με δεήσεις και στεφάνια. Πανηγυρίζει με λαμπρότητα το μεγάλο ιστορικό γεγονός, με τις ευχές ποτέ σκλαβιά, ποτέ δουλεία και υποτέλεια αλλά ελευθερία. 

Η 14η Μαΐου 1920 που αποτελεί μια λαμπρή σελίδα στην ιστορία, χαραγμένη σε κάθε θρακιώτική ψυχή, ας αποτελεί το παράδειγμα για θύμησες ελευθερίας σε όλους τους επερχόμενους.

Αξίζει κάποια αποσπάσματα από τον τύπο της εποχής, που περιγράφουν το χρονικό της ημέρας της απελευθέρωσης, να μείνουν χαραγμένα στη μνήμη μας για να μη λησμονείται ποτέ αυτή η ένδοξη ημέρα. 
[Αλέξανδρος Καζαντζής, εκπ/κός – νομικός επ. πρόεδρος της Εταιρείας Παιδαγωγικών Επιστημών Κομοτηνής, Χρόνος]



Τρίτη 14 Μαΐου 2013

Η Οριάνα Φαλλάτσι και οι λαθρομετανάστες


Η Οριάνα Φαλλάτσι κονιορτοποιεί το γελοίο επιχείρημα 
«Ήμασταν και εμείς κάποτε μετανάστες»

Διαβάστε το όλο. Είναι εξαιρετικό! Μια χειμαρρώδης αποστομωτική απάντηση στα γνωστά δακρύβρεχτα "αντιρατσιστικά" τσιτάτα που θέλουν να καλλιεργήσουν "ενοχές" να φιμώσουν όποιον αντιδράει στον εποικισμό της πατρίδας από τους αλλοδαπούς και στην δημογραφική αλλοίωση του λαού μας.

Της Oriana Fallaci* (από το βιβλίο της «H Οργή και η Περηφάνεια», 2003)

Όχι εδώ και πολύ καιρό, άκουσα κάποιον από τους αναρίθμητους πρώην κυρίους Πρωθυπουργούς που έχουν ταλαιπωρήσει την Ιταλία τις τελευταίες δεκαετίες, να λέει στην τηλεόραση: «Κι ο θείος μου ήταν μετανάστης. Ακόμη θυμάμαι τη στιγμή που έφευγε για την Αμερική. με μια βαλίτσα από χαρτόνι στο χέρι». Δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα, κύριε παραπληροφορημένε, ή αναξιόπιστε πρώην Πρωθυπουργέ. Εκτός από το ότι είναι πρακτικά αδύνατον να έχετε θείο που πήγε στην Αμερική με μια βαλίτσα από χαρτόνι στο χέρι, για τον απλό λόγο ότι οι θείοι με τις βαλίτσες από χαρτόνι στο χέρι πήγαιναν στην Αμερική στις αρχές του εικοστού αιώνα, δηλαδή τότε που εσείς δεν ήσασταν ακόμη γεννημένος, δεν είναι καθόλου το ίδιο. Και είναι δυο φαινόμενα άσχετα μεταξύ τους για ορισμένους λόγους που εσείς αγνοείτε, ή κάνετε πως αγνοείτε. Οι λόγοι αυτοί είναι οι εξής:

Πρώτον: Η Αμερική είναι μια ήπειρος με έκταση 3 εκατομμύρια και 618.770 τετραγωνικά μίλια. Τεράστιες περιοχές αυτής της έκτασης είναι ακόμη και σήμερα ακατοίκητες ή τόσο αραιά κατοικημένες, ώστε σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να περπατάει κανείς για ολόκληρους μήνες χωρίς να συναντήσει ψυχή. Και σας πληροφορώ ότι στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα αυτές οι περιοχές ήταν ακόμη πιο έρημες και σχεδόν εντελώς ακατοίκητες. Δεν υπήρχαν πόλεις, ούτε κωμοπόλεις, ούτε δρόμοι, ούτε καν οικισμοί. Το πολύ-πολύ να υπήρχαν κάποια φυλάκια ή κάποια καταλύματα για ξεκούραση και για αλλαγή αλόγων. Η πλειονότητα των κατοίκων ήταν, ουσιαστικά, συγκεντρωμένη στις ανατολικές Πολιτείες. Στις Μεσοδυτικές εκτάσεις, ζούσαν μονάχα λίγοι θαρραλέοι τυχοδιώκτες, καθώς και οι φυλές των ιθαγενών Ινδιάνων, που τους ονόμαζαν Ερυθρόδερμους. Πιο δυτικά, στη λεγόμενη Άγρια Δύση, υπήρχαν ακόμη λιγότεροι κάτοικοι: Το Κυνήγι του Χρυσού μόλις είχε αρχίσει. Λοιπόν: Η Ιταλία δεν αποτελεί ήπειρο. Είναι μια μικρή σχετικά χώρα, τριάντα δύο φορές μικρότερη από την Αμερική και υπερβολικά πυκνοκατοικημένη: ο πληθυσμός της ανέρχεται σε 58 εκατομμύρια κατοίκους έναντι των 282 εκατομμυρίων της Αμερικής. Συνεπώς, αν τριακόσιες ή τετρακόσιες χιλιάδες γιοι του Αλλάχ μεταναστεύουν στην Ιταλία κάθε χρόνο (όπως γίνεται στην πραγματικότητα), για μας είναι σαν να μετανάστευαν τρία ή τέσσερα εκατομμύρια Μεξικανοί στο Τέξας, στην Αριζόνα ή στην Καλιφόρνια κάθε χρόνο.



Δεύτερον: Για έναν ολόκληρο αιώνα, δηλαδή από τον πόλεμο της Ανεξαρτησίας μέχρι το 1875, η Αμερική ήταν χώρα ελεύθερης προσπέλασης. Τα σύνορα και οι ακτές της παρέμεναν αφύλακτα, οποιοσδήποτε ξένος μπορούσε να μπει ελεύθερα στη χώρα και οι μετανάστες ήταν κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτοι. Για να αναπτυχθεί και να ακμάσει το νεοσύστατο έθνος, έπρεπε να αξιοποιηθούν όλα τα διαθέσιμα εδάφη του και ο εν δυνάμει πλούτος του, και γι’ αυτό ακριβώς στις 20 Μαΐου του 1862, ο Αβραάμ Λίνκολν υπέγραψε την Homestead Act. Σύμφωνα με την Πράξη αυτή, θα δωρίζονταν 810 εκατομμύρια τ.μ. ομοσπονδιακής γης. Στην Οκλαχόμα, για παράδειγμα, στη Μοντάνα, στη Νεμπράσκα, στο Κολοράντο, στο Κάνσας, στη Βόρεια και Νότια Ντακότα κ.ά... Επιπλέον η «Πράξη» δεν ωφελούσε μονάχα τους Αμερικανούς. Με εξαίρεση τους Κινέζους, που γενικότερα τύχαιναν κακομεταχείρισης, καθώς και τους καταδιωκόμενους γηγενείς Ινδιάνους, οποιοσδήποτε (άντρας ή γυναίκα) μπορούσε να κάνει αίτηση και να λάβει ως δωρεά 160 άκρα (=647 στρέμματα) γης. Οι προϋποθέσεις ήταν: ο αιτών να έχει συμπληρώσει το εικοστό πρώτο έτος, να εγκατασταθεί στον συγκεκριμένο τόπο για τουλάχιστον πέντε χρόνια, να μετατρέψει την άγρια γη σε φάρμα και κατοικία, να δημιουργήσει οικογένεια και, αν δεν ήταν Αμερικανός, να ζητήσει αμερικανική υπηκοότητα. Ακολουθώντας τα σλόγκαν «Το Αμερικανικό Όνειρο», «Αμερική, η Χώρα των Ευκαιριών», οι περισσότεροι από αυτούς που απέκτησαν έτσι γη, ήταν Ευρωπαίοι. Ο αριθμός των μεταναστών ήταν τόσο μεγάλος, ώστε ολόκληρες φυλές γηγενών (Τσερόκι, Κρικ, Σεμινόλ, Τσικασό, Τσεγιέν, κ.α.) εκτοπίστηκαν βίαια και περιορίστηκαν με επαίσχυντο τρόπο σε καταυλισμούς. Λοιπόν, στην Ιταλία δεν υπήρξε ποτέ ανάλογη «Πράξη» που να προσκαλεί τους ξένους να έρθουν και να εγκατασταθούν στη χώρα μας: «Ελάτε ξένοι, ελάτε! Αν έρθετε, θα σας δώσουμε ένα καλό κομμάτι γης στο Κιάντι, στη Βαλ Παντάνα ή στη Ριβιέρα. Για χάρη σας θα διώξουμε τους γηγενείς, δηλαδή τους Τοσκανούς, τους Λομβαρδούς και τους Λιγουριανούς, θα τους κλείσουμε σε καταυλισμούς». Όπως στην υπόλοιπη Ευρώπη, έτσι και στην Ιταλία, όλοι αυτοί οι μετανάστες που μας ταλαιπωρούν, έχουν έρθει με δική τους πρωτοβουλία. Με τα αναθεματισμένα σκάφη τους, τα καταραμένα φουσκωτά σκάφη της αλβανικής μαφίας, αποφεύγοντας τις περιπόλους της ακτοφυλακής, που προσπαθούν να τους στείλουνε πίσω. Δεν είμαστε μια χώρα με ανοιχτά σύνορα, αγαπητέ κύριε Πρώην Πρωθυπουργέ και υποτιθέμενε ανιψιέ του θείου με τη βαλίτσα από χαρτόνι στο χέρι. Εμείς, δεν έχουμε τεμάχια γης να χαρίσουμε στους ξένους. Δεν έχουμε έρημες περιοχές που πρέπει να κατοικηθούν. Ούτε φυλές Τσερόκι, Κρικ, Σεμινόλ, Τσικασό, και Τσεγιέν για να εκτοπίσουμε.


Τρίτον: Ακόμη κι η Αμερική, η Χώρα των Ευκαιριών, έπαψε κάποια στιγμή να δείχνει στους ξένους την ίδια επιείκεια που έδειχνε μέχρι και την προεδρία του Λίνκολν. Το 1875, για παράδειγμα, η Αμερικανική Κυβέρνηση συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να μπουν κάποια όρια, με αποτέλεσμα η Βουλή των Αντιπροσώπων να υιοθετήσει νόμο που απαγόρευε την είσοδο στη Χώρα σε Πρώην κατάδικους και σε πόρνες. Το 1882, ένας δεύτερος νόμος απέκλειε από το δικαίωμα αυτό ψυχασθενείς και άτομα για τα οποία υπήρχαν υποψίες ότι θα βλάψουν τη δημόσια ζωή της χώρας. Το 1903, ψηφίστηκε ακόμη ένας νόμος που απαγόρευε την είσοδο στη χώρα σε επιληπτικούς, σε επαγγελματίες ζητιάνους, σε ασθενείς με μεταδοτικές αρρώστιες και σε αναρχικούς. (Ο τελευταίος ήταν ένας ανακριβής χαρακτηρισμός που αποδιδόταν τόσο σε παλαβούς που δολοφονούσαν προέδρους, όσο και σε ριζοσπαστικούς που προκαλούσαν γενική αναστάτωση και οργάνωναν απεργίες). Από εκεί και πέρα, η μεταναστευτική πολιτική έγινε πιο αυστηρή και οι παράνομοι μετανάστες απελαύνονταν αμέσως. Στη σημερινή Ιταλία και Ευρώπη όμως, οι μετανάστες έρχονται όποτε τους αρέσει και όποτε θέλουν. Τρομοκράτες, κλέφτες, βιαστές, πρώην κατάδικοι, πόρνες, ζητιάνοι, έμποροι ναρκωτικών, άτομα με μεταδοτικές ασθένειες. Δεν ελέγχεται το ιστορικό ούτε καν εκείνων που παίρνουν άδεια εργασίας. Από τη στιγμή που περνούν τα σύνορα, τους παρέχεται φιλοξενία, τροφή και ιατρική περίθαλψη, με επιβάρυνση των γηγενών. Εννοώ των Ιταλών φορολογουμένων. Λαμβάνουν ακόμη και ένα μικρό ποσό χρημάτων για τα τρέχοντα μικροέξοδά τους. Όσο για τους παράνομους μετανάστες, ακόμη κι αν απελαθούν επειδή έχουν διαπράξει κάποιο φριχτό έγκλημα, πάντοτε καταφέρνουν να επιστρέψουν. Αν απελαθούν ξανά, πάλι γυρίζουν πίσω. Φυσικά, για να διαπράξουν κι άλλα εγκλήματα. Και οι πολιτικοί μας δεν κάνουν τίποτε. Ανάθεμά τους! 
Δε θα ξεχάσω ποτέ τις διαδηλώσεις που έκαναν πέρυσι οι παράνομοι, κατακλύζοντας τις πλατείες μας για να απαιτήσουν με αυθάδεια άδειες παραμονής. (Οι περισσότεροι ανέμιζαν τις σημαίες της χώρας τους, ή κόκκινες σημαίες). Αυτά τα παμπόνηρα, παραμορφωμένα πρόσωπα. Αυτές οι υψωμένες γροθιές, έτοιμες να μας χτυπήσουν, εμάς τους γηγενείς, να μας κλείσουν σε καταυλισμούς. Αυτές οι κραυγές, που έφερναν στο νου τις κραυγές των οπαδών του Χομεινί στο Ιράν, του Μπιν Λάντεν στην Ινδονησία, Μαλαισία, Πακιστάν, Ιράκ, Σενεγάλη, Σομαλία, Νιγηρία κ.ο.κ... Δε θα το ξεχάσω ποτέ, γιατί εκτός από προσβεβλημένη, ένιωσα και εξαπατημένη από τους πολιτικούς που έλεγαν: «Θα θέλαμε να τους απελάσουμε, να τους στείλουμε πίσω στις πατρίδες τους. Αλλά, δε γνωρίζουμε πού κρύβονται». Πού κρύβονται;!; Ελεεινοί καραγκιόζηδες! Είχαν κατεβεί κατά χιλιάδες στις πλατείες, και δεν κρύβονταν διόλου. Για να τους απελάσετε, για να τους διώξετε, θα αρκούσε να τους περικυκλώσετε με λίγους ένοπλους αστυνομικούς ή στρατιώτες, να τους φορτώσετε σε φορτηγά, να τους οδηγήσετε σ’ ένα αεροδρόμιο ή ένα λιμάνι, και να τους στείλετε πίσω στις πατρίδες τους.


Όσο για τον τελευταίο λόγο που θα σας αναφέρω, αγαπητέ μου κύριε πρώην Πρωθυπουργέ και υποτιθέμενε ανιψιέ του θείου με τη βαλίτσα από χαρτόνι στο χέρι, είναι τόσο απλός, που ακόμη και ένα διανοητικά καθυστερημένο μωρό θα μπορούσε να τον καταλάβει. Η Αμερική είναι ένα νεοσύστατο έθνος, μια πολύ νέα χώρα. Αν αναλογιστείτε ότι η σύσταση του αμερικανικού έθνους έγινε στα τέλη του δεκάτου όγδοου αιώνα, θα συμπεράνετε εύκολα ότι σήμερα (έτος 2002) συμπληρώνει μόλις δυο αιώνες ζωής. Επίσης, είναι ένα έθνος μεταναστών. Από την εποχή του Mayflower, από την εποχή των δεκατριών αποικιών, δηλαδή από πάντα, όλοι οι κάτοικοι της Αμερικής ήταν μετανάστες. Παιδιά, εγγόνια, εγγύτεροι ή απώτεροι απόγονοι κάποιων μεταναστών. Ως έθνος μεταναστών, αποτελεί το πιο δυναμικό, το πιο πλούσιο μείγμα φυλών, θρησκειών και γλωσσών που υπήρξε ποτέ σε τούτο τον πλανήτη. Ως νεοσύστατο έθνος, έχει πολύ σύντομη ιστορία. Γι’ αυτό, η πολιτιστική της ταυτότητα δεν έχει ακόμη κατασταλάξει σε κάτι ενιαίο. Αντίθετα, η Ιταλία είναι ένα πολύ παλαιό έθνος. Με εξαίρεση την Ελλάδα, θα έλεγα πως είναι το παλαιότερο της Δύσης. Η καταγεγραμμένη ιστορία της ξεκινάει πριν τρεις χιλιάδες χρόνια, όταν ιδρύθηκε η Ρώμη. Ή, καλύτερα, από την εποχή που οι Ετρούσκοι αποτελούσαν ήδη πολιτισμένη κοινωνία. Σ’ αυτές τις τρεις χιλιετίες, παρ’ όλη την εξάπλωση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, παρ’ όλες τις εισβολές που προκάλεσαν την Πτώση αυτού του εκπληκτικού επιτεύγματος, παρ’ όλες τις κατακτήσεις που μας είχαν διαμελίσει για πολλούς αιώνες, η Ιταλία δεν υπήρξε ποτέ έθνος μεταναστών. Δηλαδή, ένα μείγμα από φυλές, θρησκείες και γλώσσες. Ούτε αλλοιώθηκε η ταυτότητά της από τις επιδράσεις των κατακτητών της. Κανένα από τα ξένα έθνη που μας είχαν κατακτήσει και διαμελίσει (και Γερμανοί και Σκανδιναβοί και Ισπανοί και Γάλλοι και Αυστριακοί) δεν κατάφεραν να μεταβάλουν την οντότητά μας. Αντίθετα, εκείνοι απορροφήθηκαν από εμάς, σαν το νερό από το σφουγγάρι. 
…. Συνεπώς, η δική μας πολιτιστική ταυτότητα είναι ενιαία. Και, παρ’ όλο που περιέχει κάποια στοιχεία, που έχει απορροφήσει το σφουγγάρι (σκεφτείτε τις πολλές διαλέκτους μας, τις συνήθειές μας, την κουζίνα μας), ποτέ δεν υιοθέτησε συνήθειες του Μουσουλμανικού κόσμου. Με κανέναν τρόπο δεν έχει επηρεαστεί από αυτόν. Επίσης, για δυο χιλιάδες χρόνια, η ενότητά μας ήταν βασισμένη σε μια θρησκεία που ονομάζεται Χριστιανισμός. Σε μια εκκλησία που ονομάζεται Καθολική Εκκλησία... Πάρτε εμένα σαν παράδειγμα: «Είμαι άθεη και αντικληρικών αντιλήψεων, δεν έχω τίποτε κοινό με την Καθολική Εκκλησία», δηλώνω πάντοτε. Κι αυτό είναι αλήθεια. Αλλά, ταυτόχρονα, είναι και ψέμα. Γιατί, είτε μου αρέσει είτε όχι, έχω αρκετά κοινά με την Καθολική Εκκλησία. Πιστέψτε με, γαμώτο! Πώς θα μπορούσα να μην έχω; Γεννήθηκα σ’ έναν τοπίο γεμάτο τρούλους εκκλησιών, μοναστήρια, Χριστούς, Μαντόνες, Αγίους, σταυρούς και καμπάνες. Οι πρώτες μελωδίες που άκουσα όταν γεννήθηκα ήταν οι μελωδίες από τις καμπάνες. Τι καμπάνες του Καθεδρικού της Σάντα Μαρία ντελ Φιόρε, που τον Καιρό του Αντίσκηνου, ο μουεζίνης προσβλητικά κατέπνιγε με τα δικά του Αλλάχ-ακμπάρ. Γεννήθηκα και μεγάλωσα με αυτή τη μουσική, με αυτό το τοπίο γύρω μου, με αυτή την Εκκλησία που την έχουν προσκυνήσει ακόμη και μεγάλα μυαλά, όπως ο Δάντης Αλιγκιέρι, ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, ο Μιχαήλ Άγγελος και ο Γαλιλαίος Γαλιλέι. Μέσα από αυτήν έχω μάθει τι είναι γλυπτική, αρχιτεκτονική, ζωγραφική, ποίηση και λογοτεχνία, καθώς και τι σημαίνει ο συνδυασμός της ομορφιάς με τη γνώση. Χάρη σ’ αυτήν άρχισα κάποτε ν’ αναρωτιέμαι τι είναι το Καλό και το Κακό, αν υπάρχει Θεός. Αν μας έπλασε Εκείνος, ή εμείς Εκείνον και αν η ψυχή είναι μια χημική ένωση που μπορεί να υποστεί επεξεργασία σε εργαστήρια ή είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Και, μα τον Θεό...
Βλέπετε; Πάλι χρησιμοποίησα τη λέξη «Θεός». Παρ’ όλες τις λαϊκές και αντικληρικές μου αντιλήψεις, παρ’ όλο τον αθεϊσμό μου, είμαι τόσο διαποτισμένη από τον Καθολικό πολιτισμό, ώστε αυτός να είναι αναπόσπαστο μέρος του γραπτού και προφορικού μου λόγου. Μα τον Θεό, για όνομα του Θεού, προς Θεού, δόξα τω Θεώ, Θεέ και Κύριε, Παναγία μου, έλα Παναγία μου, Χριστέ και Παναγιά μου, στην ευχή του Χριστού. Χριστέ μου... Τέτοιες εκφράσεις μου έρχονται τόσο αυθόρμητα, που δε συνειδητοποιώ ότι τις λέω ή ότι τις γράφω. Και να σας τα πω όλα; Παρ’ όλο που ποτέ δε συγχώρεσα την Καθολική Εκκλησία για τα αίσχη που μου επέβαλε, με πρωταρχικό εκείνο της γαμ..ς Ιεράς Εξέτασης που τον δέκατο έβδομο αιώνα έκαψε ζωντανή την προγιαγιά μου Ιλντεμπράντα, την κακόμοιρη την Ιλντεμπράντα, παρ’ όλ’ αυτά, οι μελωδίες από τις καμπάνες συνεχίζουν να γλυκαίνουν την καρδιά μου. Μου αρέσουν.
Επίσης, μ’ αρέσουν όλες αυτές οι όμορφες αγιογραφίες με τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους. Είμαι μάλιστα συλλέκτρια παλαιών εικονισμάτων. Επίσης, μου αρέσουν τα αβαεία και τα μοναστήρια και τα περιβόλια τους. Μου δημιουργούν μια ακαταμάχητη αίσθηση γαλήνης και συχνά ζηλεύω αυτούς που μένουν σ’ αυτά. Και, εν τέλει, ας το παραδεχτούμε: οι καθεδρικοί ναοί μας είναι πιο όμορφοι από τα τζαμιά, τις συναγωγές, τους βουδιστικούς ναούς και τις άχρωμες εκκλησίες των Διαμαρτυρομένων. …. Όλ’ αυτά τα συμβολικά στολίδια που ανήκαν στη δική μου ζωή. Στον δικό μου πολιτισμό. Ξέρετε, στον κήπο του εξοχικού σπιτιού μου στην Τοσκάνη, υπάρχει ένα μικρό, παλιό ξωκλήσι. Δυστυχώς, είναι πάντοτε κλειστό. Από τότε που πέθανε η μητέρα μου, κανείς δεν το φροντίζει. Κάθε φορά που επιστρέφω στην πατρίδα, πηγαίνω και το ανοίγω. Ξεσκονίζω την Αγία Τράπεζα, προσέχω να μην έχουν κάνει φωλιές τα ποντίκια ή να μην έχουν φάει καμιά σελίδα από τη Σύνοψη. Και, παρά τον λαϊκισμό μου, τον αθεϊσμό μου, εκεί μέσα νιώθω άνετα. Παρά τις αντικληρικές απόψεις μου, εκεί μέσα νιώθω γαλήνη. (Και βάζω στοίχημα ότι οι περισσότεροι Ιταλοί θα εκμυστηρεύονταν το ίδιο πράγμα. Σε μένα το έχει εκμυστηρευτεί, Θεέ και Κύριε, ο ίδιος ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, ο Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας, ο άνθρωπος που εισήγαγε τον ιστορικό συμβιβασμό μεταξύ μαρξιστών και καθολικών...).



Για όνομα του Θεού, για άλλη μια φορά, αυτό που θέλω να πω είναι ότι εμείς oι Ιταλοί δεν βρισκόμαστε στην ίδια θέση με τους Αμερικανούς. Δεν είμαστε ένα χωνευτήρι πολλών και διάφορων ειδών, δεν είμαστε ένα μωσαϊκό από ανομοιομορφίες, συγκολλημένες μονάχα με μια υπηκοότητα. Εννοώ ότι ακριβώς επειδή η πολιτιστική μας ταυτότητα είναι ήδη προσδιορισμένη από τη χιλιόχρονη ιστορία μας, δεν μπορούμε ν’ αντέξουμε ένα κύμα μεταναστών που δεν έχουν καμιά σχέση μ’ εμάς... Και που δε θέλουν να γίνουν σαν εμάς, να απορροφηθούν από εμάς. Αντίθετα, μάλιστα, θέλουν να μας απορροφήσουν εκείνοι. Θέλουν ν’ αλλάξουν τις αρχές μας, τις αξίες μας, την ταυτότητά μας, τον τρόπο ζωής μας. Και στο μεταξύ, μας αναστατώνουν με την οπισθοδρομική άγνοιά τους, με την οπισθοδρομική μισαλλοδοξία τους, με την οπισθοδρομική θρησκεία τους. Αυτό που εννοώ είναι ότι στον δικό μας πολιτισμό δεν υπάρχει χώρος για μουεζίνηδες και μιναρέδες, για ψευτο-εγκράτειες, για το ταπεινωτικό τσαντόρ, για την εξευτελιστική μπούρκα. Ακόμη κι αν υπήρχε χώρος γι’ αυτούς τους ανθρώπους, εγώ δεν θα τους τον παραχωρούσα. Γιατί θα ήταν σαν να έσβηνα την ταυτότητά μας, σαν να εκμηδένιζα τα επιτεύγματά μας. Θα ήταν σαν να έφτυνα κατάμουτρα την ελευθερία την οποία κερδίσαμε, τον πολιτισμό που έχουμε αναπτύξει, την ευημερία που έχουμε αποκτήσει. Θα ήταν σα να ξεπουλούσα τη χώρα μου, την πατρίδα μου. Κι η χώρα μου, η πατρίδα μου δεν είναι προς πώληση.


* Η Οριάνα Φαλλάτσι (Oriana Fallaci: 1929 – 2006), η Ιταλίδα δημοσιογράφος, πολεμική ανταποκρίτρια και συγγραφέας, είναι γνωστή στην Ελλάδα για την σχέση της με τον Αλέκο Παναγούλη και για το πολυδιαβασμένο βιβλίο της «Γράμμα σε Ένα Παιδί που Δεν Γεννήθηκε Ποτέ». Το πιο επιτυχημένο όμως εμπορικά βιβλίο της, είναι το “The Rage and The Pride” («H Οργή και η Περηφάνεια», εκδόσεις Γκοβόστης 2003), που εκδόθηκε λίγο μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Το βιβλίο συγκέντρωσε τα πυρά των κριτικών με το σκεπτικό ότι προκαλεί το «μίσος εναντίον των μουσουλμάνων». Το επόμενο και τελευταίο της βιβλίο ήταν το “The Force of Reason” (“La Forza della Ragione”) δηλ. «Η Δύναμη της Λογικής» που έγινε και αυτό best seller. Εκεί η Φαλάτσι γράφει πως τρομοκράτες έχουν σκοτώσει 6.000 ανθρώπους τα 20 τελευταία χρόνια στο όνομα του Κορανίου και πως η ισλαμική πίστη σπέρνει μίσος αντί αγάπης και σκλαβιά αντί ελευθερίας.


Σχόλιο ΔΕΕ

Μια πραγματική "κατάθεση ψυχής" λίγο πριν πεθάνει, από την πολυσυζητημένη στην χώρα μας Οριάνα Φαλατσι, την οποία ποτέ δεν συμπάθησα, αλλά αυτό το κείμενό της με άγγιξε.