Εκπαιδευτικές σκέψεις

Εκπαιδευτικές σκέψεις

Η Ελληνική Δημόσια Εκπαίδευση είναι ο μοναδικός τομέας του Ελληνικού κράτους ο οποίος θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως αξιοκρατικός, πλήρως αξιοκρατικός. Όσοι διορίζονται εις αυτόν είναι πτυχιούχοι. Είναι απόφοιτοι πανεπιστημίων, πιστοποιημένοι στις γνώσεις τους και ικανοί στο να μεταδώσουν τις γνώσεις τους στη μαθητιώσα νεολαία. Από αυτή την πλευρά και μόνο εάν το Ελληνικό Υπουργείο Παιδείας αξιολογούσε τον κλάδο των εκπαιδευτικών θα τον αντιμετώπιζε ως αξιοσέβαστο κλάδο,ως μέρος του δημοσίου τομέως ο οποίος θα πρέπει να αντιμετωπισθεί με σοβαρότητα, υπευθυνότητα και γιατί όχι με κάποια διαφορετικότητα , σε σχέση ειδικά με κάποιους άλλους κλάδους οι οποίοι επί σειρά ετών είχαν ως κύριο προσόν διορισμού την εγγραφή των μελών τους στις κλαδικές των δύο μεγάλων κομμάτων τα οποία έφθασαν τη χώρα μας στο «θαυμαστό» σημείο εις το οποίο ευρίσκεται σήμερα. Είναι εξάλλου τοις πάσι γνωστό ότι εκπαιδευτικοί με σειρά πτυχίων, άξια διορισμένοι στο δημόσιο σχολείο, επί σειρά ετών αμείβονται με λιγότερα χρήματα σε σχέση με αποφοίτους Λυκείου, «τοποθετημένους» σε ΔΕΚΟ και άλλες ευαγείς υπηρεσίες του ευρυτέρου και στενού δημοσίου τομέως. Σαφέστατα είναι ήττα του εκπαιδευτικού κλάδου το ότι ανέχτηκαν όλη αυτή την τόσο άδικα κοινωνικά κατάσταση. Θύματα ενός ψευτοσοσιαλισμού, ο οποίος εδώ και σαράντα χρόνια ρημάζει την πατρίδα μας, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές ποτέ δεν θέλησαν-αν και το άξιζαν-το κάτι διαφορετικό, καλύτερο κοινωνικά για τον κλάδο τους, ανώτερο σε σχέση με άλλους απλά εργατικούς τομείς. Οι εκπαιδευτικοί δεν διαχώρισαν τη θέση τους ως επιστημονική τάξη, υποβιβάσθηκαν σε μία σοσιαλίζουσα, μαρξιστική τακτική του όλοι είμαστε εργάτες, ανέχτηκαν την ψευτοϊσότητα, με τα γνωστά σήμερα αποτελέσματα. Το κράτος δεν φοβείται μία τάξη η οποία από μόνη της αυτοϋποβίβασε τη θέση της. 

Οι εκπαιδευτικοί θα έπρεπε να είναι το Εθνικό ανάχωμα, έχοντας υπ΄όψιν το άρθρο 3 του συντάγματος, αλλά και όλη τη φιλοσοφία του νόμου πλαισίου 1566 που διέπει τη δημόσια εκπαίδευση. Οι καθηγητές θα έπρεπε να αγωνίζονται για την Εθνική και Θρησκευτική διάπλαση των μαθητών, διατηρώντας τον Εθνικό και Κοινωνικό Ιστό. Υπό αυτές τις προυποθέσεις θα τους έτρεμαν κυριολεκτικά όλοι αυτοί που συστηματικά αποδομούν χρόνια τώρα την Ελλάδα, διότι ως Ρήγας και Κοραής θα αφύπνιζαν τα Ελληνόπουλα και θα έθεταν τις βάσεις ώστε η Ελλάδα αν παραμείνει Ελεύθερη και Ανεξάρτητη, άξια να συνεχίσει την ιστορική της και πολιτιστική της αποστολή μέσα στο χρόνο. Εάν πράγματι τα σχολεία αποτελούσαν χρόνια τώρα «πρυτανεία σοφίας», σύμφωνα με τον τρόπο που οι Αρχαίοι σοφοί αποδίδουν στους χώρους εκπαίδευσης, εάν πραγματικά επηρέαζαν το κοινωνικό και πολιτικό status quo της Πατρίδος μας και του κόσμου γενικότερα, οι καθηγητές θα είχαν πραγματική κοινωνική δύναμη και άρα δεν θα έφθαναν σε –δικαιολογημένες τώρα πιά –λύσεις απεργιακής ανάγκης, ούτε θα εμπαίζονταν κατά τον αίσχιστο τρόπο από το Ελληνικό κράτος (μείωση μισθών, αύξηση ωραρίου, έλλειψη νέων σχολείων, έλλειψη επιμόρφωσης κ.λ.π). 

Ο Βενιαμίν Λέσβιος, ο Κωνσταντίνος Κούμας, ο Θεόφιλος Καΐρης και πολλοί άλλοι Νεοέλληνες Διαφωτιστές ήσαν δάσκαλοι που κίνησαν ένα ολόκληρο Έθνος προς την Ελευθερία και την Ανεξάρτητη ύπαρξη μέσα στους αιώνες. Οι τούρκοι έτρεμαν το Ρήγα διότι υπήρχε άμεση σχέση ανάμεσα στη διδασκαλία του και στην ηθική των ανθρώπων και στις πολιτικές πράξεις τους. Ο δάσκαλος φοβίζει και υπολογίζεται όταν επηρεάζει τους συνανθρώπους του προς έργα υψηλά και ωραία. Το σύγχρονο σχολείο αποχαυνωμένο, θύμα ενός αδιευκρινίστου πολιτιστικού χωνευτηρίου μιας άλογης μίξης λαών και πολιτισμών, χωρίς αρχή και αιτία και σκοπό, παρασύρθηκε από την πολιτική αυτού του σημερινού Ελληνικού κράτους με τους γνωστούς εκπροσώπους του χωρίς οι εκπαιδευτικοί να μπορέσουμε να αποτελέσουμε ανάχωμα γνώσης, αξιών και γιατί όχι εκμηδένισης όλων των αντεθνικών πολιτικών που οδηγούν την Ελλάδα και τους Έλληνες στον αφανισμό. Άρα πώς είναι δυνατόν το κράτος να υπολογίσει εκπαιδευτικούς που δεν καταφέραμε να εμποδίσουμε ώστε τα σχολικά βιβλία να γεμίσουν κυριολεκτικά ανοησίες και ανώφελες διδασκαλίες προς τα ίδια μας τα παιδιά; Σε βιβλίο της Α΄ Γυμνασίου υπάρχει κείμενο στη Νεοελληνική Γλώσσα το οποίο αφυπνίζει με καταπληκτική ικανότητα ό,τι το κατώτερο ειδικά σε μικρές μαθήτριες.Το δύσκολο θέμα της πολυπολιτισμικότητας εισήλθε τόσο αντιεπιστημονικά στα σχολικά βιβλία χωρίς οι επιστήμονες εκπαιδευτικοί να μπορέσουμε-όσοι εξ ημών-να ορθώσουμε επιστημονικές αντιρρήσεις έστω απορίες. Πώς είναι δυνατόν να ομιλούμε για πολυπολιτισμικότητα όταν οι μουσουλμάνοι είναι όχι απλά φανατικοί αλλά τα έθιμά τους εναντιούνται στην νεοπροτεσταντική και μετακιρκεγγωριανή υπαρξιακή Ευρώπη; Όμως οι εκπαιδευτικοί διδάσκουμε ό,τι μας επιτάσσουν χωρίς τη δυνατότητα επέμβασης στην καθιέρωση όχι εθνικής πολιτικής, αλλά τουλάχιστον εθνικής σκέψης. Υπό αυτάς τα συνθήκας είναι φυσικό κανείς κρατιστής να μην μας υπολογίζει, είναι φυσικό η απεργία και τα συναφή να φαντάζουν ως ή έσχατη γραμμή ανασχέσεως. Διότι το κανονικό θα ήταν οι εκπαιδευτικοί ως επιστημονική και όχι προλεταριακή τάξη να ευρίσκονται στα κέντρα των αποφάσεων της εθνικής και όχι μόνο πολιτικής. Όταν όμως το μαρξιστικό Ελληνικό κράτος όλους τους εργαζομένους τους έχει οριζόντια κοινώς χαρακτηρίσει ως προλεταρίους καταλαβαίνουμε ότι οι εκπαιδευτικοί χάνουν τη ρομαντικότητα του λειτουργήματός τους. 

Από εκεί και πέρα τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Οι ιερείς και οι εκπαιδευτικοί σε κανονικές καταστάσεις θα έπρεπε να είναι αυτοτροφοδοτούμενοι και οικονομικώς ανεξάρτητοι ώστε να έχουν ανεξάρτητο και γενναίο λόγο. Ή τουλάχιστον να είναι υπεράνω χρημάτων ή να είναι λειτουργοί σε ένα κράτος το οποίο αρέσκεται στη γνώση και στη φώτιση των πολιτών του, το οποίο αμείβει υψηλά τους εκπαιδευτικούς επειδή επιθυμεί φωτισμένους πολίτες. Τίποτε όμως από όλα αυτά δεν ισχύει, γι αυτό και το κοινωνικό προφίλ των εκπαιδευτικών έχει πληγεί. Λείπει το ηρωϊκό στοιχείο πιά από τους εκπαιδευτικούς. Δεν είμαστε πρότυπα στους μαθητές μας διότι είμαστε τόσο κοινωνικά προσαρμοσμένοι που δεν διαφέρομε από τους υπολοίπους συμπολίτες μας. Σε ένα κράτος που θέλει μέσους και προς τα κάτω πολίτες, σε ένα σχολείο το οποίο διά της ηλεκτρονικής εποχής παράσχει κονσερβοποιημένη γνώση στους μαθητές, οι εκπαιδευτικοί δεν έχουμε τον φωτισμένο προς άλλες διαστάσεις και λύσεις λόγο ο οποίος θα μας έκανε φωτεινά παραδείγματα στα μάτια της κοινωνίας και των μαθητών μας. Εάν σε όλα αυτά συνυπολογίσουμε και το γεγονός ότι ο μαρξισμός κατέστησε τους εκπαιδευτικούς απλά οικονομικά μεγέθη, αφαιρώντας τον επαναστατικό και ανώτερο λόγο άλλων κόσμων και διαστάσεων –παρόμοιο με αυτό του Βουλγάρεως, Ρήγα και του Δραγούμη-καταλαβαίνουμε ότι η απεμπόλιση του Εθνικοθρησκευτικού ιδεώδους από την παιδεία μας επηρέασε άμεσα και άσχημα τις ζωντανές παραμέτρους αυτής, τους εκπαιδευτικούς.

Β.Δ.Μακρυπούλιας