Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα, ραγιάδες έχεις, μάννα γη, σκυφτούς για το χαράτσι, κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα, των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι…
(Κωστής Παλαμάς)

Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

Ποιανού το λάκκο σκάβει η Άγκυρα; (2)


Ποιανού το λάκκο σκάβει η Άγκυρα; (2)
Του Σάββα Καλεντερίδη


Στο προηγούμενο άρθρο μας αναφερθήκαμε στο ενδεχόμενο να υλοποιηθεί το λεγόμενο «Σχέδιο Οζάλ» από την κυβέρνηση Ερντογάν, ένα σχέδιο που αν δεν είναι απολύτως αμερικανικής εμπνεύσεως, πάντως έχει την απόλυτη στήριξη της Ουάσιγκτον, η οποία προσπαθεί να το εφαρμόσει από τις αρχές της δεκαετίας του 1990.
Το σχέδιο αυτό προβλέπει τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους στο Νότιο Κουρδιστάν (Βόρειο Ιράκ), το οποίο για να έχει τύχη και να επιβιώσει, θα πρέπει να τελεί υπό την «προστασία» της Τουρκίας.
Ας δούμε πρώτα τις επιπτώσεις από τη δημιουργία ενός τέτοιου κράτους, σε σχέση με τις γειτονικές χώρες και με άλλους παράγοντες που ασκούν επιρροή στην περιοχή.
Σε περίπτωση που ο Μπαρζανί κηρύξει την ανεξαρτησία του Κουρδιστάν, κατ’ αρχάς θα πρέπει να μιλάμε για διάλυση της δημοκρατίας του Ιράκ και για τη δημιουργία άλλων δυο κρατών, ενός σουνιτικού και ενός σιιτικού. Το σουνιτικό θα είναι υπό την επιρροή της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ, της Ιορδανίας και της Συρίας, εφ’ όσον ανατραπεί ο Άσαντ και εγκατασταθεί σουνιτική διοίκηση και το σιιτικό θα είναι υπό την επιρροή του Ιράν.
Σε κάθε περίπτωση, η τύχη των δυο αυτών κρατών θα είναι πιο εύκολη από αυτήν του Κουρδιστάν, αφού από τη δημιουργία του θα προκληθούν αλυσιδωτές αντιδράσεις σε όλες τις χώρες και παράγοντες της περιοχής.
Πρώτα απ’ όλα θα ξεσηκωθεί ο αραβικός κόσμος, αφού κανένας Άραβας και καμία αραβική χώρα δεν θα δεχτεί να χαθεί έδαφος που σήμερα ανήκει σε ένα αραβικό κράτος, εκτός από εκείνες βέβαια που διατηρούν απ’ ευθείας κόκκινη γραμμή με την Ουάσιγκτον. Πάντως, και σ’ αυτές τις περιπτώσεις, οι αντιδράσεις δεν θα είναι λίγες και ήπιες.
Ένας δεύτερος παράγοντας που θα αντιδράσει θα είναι ο σιιτικός παράγοντας. Δηλαδή, θα αντιδράσουν πρώτα οι σιίτες του Ιράκ, η μεγαλύτερη πληθυσμιακή ομάδα της χώρας, που το τελευταίο διάστημα έχουν ενισχύσει τη θέση τους στο σύστημα ισορροπιών στο εσωτερικό του Ιράκ και σταδιακά ελέγχουν όλο και περισσότερο την κυβέρνηση της Βαγδάτης και τα έσοδα του κράτους. Η άλλη συνιστώσα του σιιτικού παράγοντα, που είναι και η κυρίαρχη, το Ιράν, έχει περισσότερους από δυο λόγους για να αντιδράσει σε μια τέτοια εξέλιξη.
Ο πρώτος είναι η αλληλεγγύη που πρέπει να επιδείξει στη σιιτική κυβέρνηση της Βαγδάτης, η οποία αποτελεί σύμμαχο και μοχλό ανάπτυξης και επέκτασης της επιρροής του Ιράν στην ιρακινή επικράτεια και όχι μόνον.
Ο δεύτερος λόγος είναι ο φόβος της Τεχεράνης ότι η δημιουργία ανεξάρτητου κουρδικού κράτους στο Νότιο Κουρδιστάν, θα λειτουργήσει ως πόλος έλξης για τους δικούς της Κούρδους, που είναι ξεπερνούν τα επτά εκατομμύρια και κατοικούν στο όμορο Ανατολικό Κουρδιστάν.
Ο τρίτος λόγος, χωρίς να μπορούμε αν είναι ο κυριότερος, είναι το γεγονός ότι το Ιράν στην ουσία θα αποκτήσει κοινά σύνορα με το Ισραήλ και τις ΗΠΑ, αφού είναι γνωστό ότι αν γίνει ανεξάρτητο Κουρδιστάν, αυτό θα γίνει μόνον όταν αυτό θα στηρίζεται από το Τελ Αβίβ και την Ουάσιγκτον (η στήριξη της Άγκυρας είναι απαραίτητη για «λειτουργικούς» λόγους).
Φυσικά υπάρχει και κάτι που πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν μας και αυτό είναι η άποψη που έχουν ορισμένοι Ιρανοί διανοούμενοι, σύμφωνα με την οποία οι Κούρδοι είναι ένα ιρανογενές φύλο, το οποίο έχει πολιτισμική και γλωσσική συγγένεια με τους Ιρανούς, μια συγγένεια που πρέπει να τη διαχειριστεί η Τεχεράνη με δημιουργικό και παραγωγικό τρόπο.
Ο τρίτος παράγοντας που έχει κάθε λόγο -ίσως τον μεγαλύτερο- να αντιδράσει, είναι η Τουρκία, στην οποία κατοικούν περίπου είκοσι εκατομμύρια Κούρδοι, οι οποίοι, σημειωτέον, αποτελούν την πιο συμπαγή και ομοιογενή εθνικά και πολιτισμικά πληθυσμιακή ομάδα στη χώρα αυτή των 70 εκατομμυρίων. Να σημειωθεί ότι υπάρχει προοπτική οι Κούρδοι να αποτελούν το 50% του συνόλου του πληθυσμού της Τουρκίας τις επόμενες δεκαετίες, αφού όλες οι υπόλοιπες ομάδες έχουν πολύ μικρό ή αρνητικό δείκτη γεννητικότητας, σε αντίθεση με τους Κούρδους, των οποίων οι γυναίκες γεννοβολάνε με εκρηκτικούς ρυθμούς. Άλλωστε, δεν είναι τυχαία η έκκληση του Ερντογάν να κάνουν τρία και τέσσερα παιδιά οι Τούρκοι, αφού ξέρει ότι αν δεν γίνει αυτό, οι Κούρδοι θα αλώσουν την Τουρκία δια της κρεβατοκάμαρας, όπως είχε δώσει γραμμή ο Άπο πριν από δεκαετίες.
Τέλος, μια άλλη ένσταση, την οποία ενστερνίζονται και υιοθετούν όλες οι εμπλεκόμενες χώρες και παράγοντες, είναι το γεγονός ότι ένα ανεξάρτητο κουρδικό κράτος στο έδαφος Νότιο Κουρδιστάν, διανοίγει την προοπτική δημιουργίας του Μεγάλου Κουρδιστάν των 40 εκατομμυρίων Κούρδων, εις βάρος του Ιράκ, της Συρίας, του Ιράν και της Τουρκίας.
Αυτές ήταν οι ενστάσεις που κλήθηκαν να διαχειριστούν οι επιτελείς της Ουάσιγκτον που έκαναν το σχέδιο του ανεξάρτητου Κουρδιστάν, όταν προσπαθούσαν να πείσουν τους Τούρκους κυβερνώντες να αποδεχτούν και να υποστηρίξουν ένα τέτοιο εγχείρημα. Μάλιστα, όταν οι Τούρκοι ιθύνοντες δεν πείθονταν από τα κίνητρα που έβαζαν οι Αμερικανοί ως «καρότο» στο τραπέζι των συνομιλιών, όπως για παράδειγμα οι τεράστιες οικονομικές ευκαιρίες που θα δημιουργηθούν για την Τουρκία από μια τέτοια εξέλιξη, αφού το κράτος αυτό θα είναι απόλυτα εξαρτημένο από κάθε άποψη από την Τουρκία, κυρίως λόγω έλλειψης πρόσβασης στη θάλασσα, ακολουθούσε το «μαστίγιο» της βίαιης διάλυσης της Τουρκίας εξ αιτίας της δράσης του ΡΚΚ, χωρίς να υπονοούμε βέβαια ότι πίσω από το εθνικοαπελευθερωτικό αυτό κίνημα κρύβεται η Ουάσιγκτον ή το Τελ Αβίβ. Απλά, οι παράγοντες αυτοί εκμεταλλεύονται αναλόγως την ύπαρξη και τη δράση του. Άλλωστε, είναι «μανούλες» σ’ αυτά.
Έτσι, μ’ αυτά και μ’ αυτά,

-με τον περιορισμό του ρόλου των στρατιωτικών, που ήταν κάθετα αντίθετοι με κάτι τέτοιο,

-με την μεγιστοποίηση της απειλής αυτονόμησης και απόσχισης του Βορείου Κουρδιστάν (ΝΑ Τουρκία) εξ αιτίας της δράσης του ΡΚΚ,

-με την απειλή δημιουργία ενός άλλου, τρίτου κουρδικού μετώπου, με την εν εξελίξει αυτονόμηση των Κούρδων της Συρίας,

-ίσως και με άλλες κινήσεις και ‘συμβουλές’ της Ουάσιγκτον προς την Άγκυρα,

η Τουρκία σταδιακά αλλάζει την πολιτική της απέναντι στο αυτόνομο κουρδικό κράτος, και από το casus belli που θεωρούνταν για την Άγκυρα μέχρι το 2001 η ίδρυση κουρδικού κράτους, φθάσαμε στην υποδοχή του προέδρου του, Μεσούτ Μπαρζανί με τιμές αρχηγού κράτους!!!
Στην Τουρκία υπάρχει μια πολύ εύγλωττη παροιμία, που την χρησιμοποιεί ο λαός όταν θέλει να περιγράψει ένα πολύ κρίσιμο δίλημμα. Παρά την ανατολίτικη χοντράδα, ας μας επιτρέψουν οι αναγνώστες να την αναφέρουμε. Λέει λοιπόν ο τουρκικός λαός ότι καλό είναι να μην βρεθεί ποτέ κανείς στη θέση να απαντήσει στο δίλημμα: «Τί προτιμάς, να σε τσιμπήσει το φίδι ή να σε ... κλωτσήσει ο γάιδαρος».
Η Τουρκία βρέθηκε σε ένα τέτοιο δίλημμα και δεν είμαστε σε θέση να ξέρουμε αν διάλεξε τον γάϊδαρο ή το φίδι, αφού δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε και να να πούμε τί σημαίνει η επιλογή τής (υπό κάποιους όρους) στήριξης κατ’ αρχάς του αυτόνομου κουρδικού κράτους, μια στήριξη που είναι δυνατόν να οδηγήσει στην ίδρυση ανεξάρτητου κουρδικού κράτους, ανοίγοντας έτσι ο δρόμος για το Μεγάλο Κουρδιστάν.
Εν κατακλείδι, βρισκόμαστε στο ενδεχόμενο δημιουργίας μιας ιδιότυπης τουρκο-κουρδικής ομοσπονδίας, που βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα θα δημιουργήσει έναν οικονομικό γίγαντα που θα ελέγχει νερά, πετρέλαια και αγωγούς στην περιοχή, μια δύναμη που μπορεί να περιθωριοποιήσει Ελλάδα και Κύπρο.

Εκτός κι αν ....

Δημοσιεύθηκε στην εφημ.
Κυριακάτικη Δημοκρατία 29-4-12

Κυριακή 29 Απριλίου 2012

Ανοικτή επιστολή προς τον κ. Φ. Κουβέλη


Με αφορμή την κάθοδο της γνωστής και μη εξαιρετέας κας Ρεπούση με το κόμμα του Φ. Κουβέλη, τη Δημοκρατική  Αριστερά (ΔΗΜ.ΑΡ), ο κ. Κωσταντίνος Φωτιάδης, Καθηγητής Ιστορίας του Νέου Ελληνισμού στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας έγραψε ένα κείμενο με τίτλο δανεισμένο από παλιά ποντιακή παροιμία, η οποία σημαίνει: «Αυτός που δεν σκέφτεται όταν κάθεται, απορεί όταν σηκώνεται». Το κείμενο έχει την μορφή ανοικτής επιστολής. Ας το διαβάσουμε.
ΔΕΕ

"Που κι νουνίζ όντες κάθεται,
θαμάσκεται όντες σκούται"

του Κωνσταντίνου Φωτιάδη

Κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατικής Αριστεράς

Η πρόσφατη ένταξη στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματός σας, της κυρίας Μαρίας Ρεπούση, Αναπληρώτριας Καθηγήτριας του Α.Π.Θ., και του επαγγελματία γυρολόγου των πολιτικών σχημάτων, κομμάτων, και ιδεολογικών τάσεων, κυρίου Νίκου Μπίστη, μου προξένησε αλγεινή εντύπωση για τους εξής λόγους:
α) Ευελπιστούσα ότι εσείς θα μπορούσατε να φέρετε κάτι καινούργιο σε έναν ιδεολογικό χώρο κορεσμένο από τα προηγούμενα κόμματα και
β) Θεωρώ αρνητική τη νοηματοδότηση που προσφέρει η ένταξη της κυρίας Ρεπούση, αφού, όπως αποφάνθηκαν και πολλοί άλλοι, με το σχολικό βιβλίο ιστορίας της ΣΤ΄ τάξης δημοτικού περί συνωστισμού, η κυρία Ρεπούση δεν συνέβαλε στην ενίσχυση της εθνικής μνήμης και της ελληνικής αυτογνωσίας. Επέδειξε προχειρότητα κατά την προσέγγιση μείζονος σημασίας ζητημάτων του ιστορικού παρελθόντος και αδυναμία διακρίσεως του εκάστοτε ουσιώδους από το επουσιώδες, παρουσίασε ικανό αριθμό ανακριβειών, λαθών και παραλείψεων, ουσιώδους συχνά σημασίας.
Να συμφωνήσουμε ότι, αν υπήρχε η δυνατότητα απολυτοποίησης των στόχων της εξωτερικής μας πολιτικής και ήταν εφικτή η χάραξη επίκαιρης όχι όμως ευκαιριακής εξωτερικής πολιτικής, θα μπορούσαμε να αμβλύνουμε τα σημεία τριβής του παρελθόντος, να στραφούμε ενάντια στις ευαισθησίες της συλλογικής μνήμης και να παραγάγουμε εθνικά σημαντικά αποτελέσματα, σε μακροπρόθεσμη βάση. Επειδή όμως οι διαρκείς παλινδρομήσεις στο επίπεδο της χάραξης των στρατηγικών στόχων εκ μέρους υμών των πολιτικών δεν παρέχει εχέγγυα μιας άρσης των αδιεξόδων στο παρόν ή στο απώτερο μέλλον, επιτρέψτε μας να πιστεύουμε στη δυναμική της ιστορίας να καθορίζει ως βιωμένη πραγματικότητα τις οπτικές μας και να διαμορφώνει άξονες και κριτήρια για την αποτίμηση της οπτικής σας, που στην περίπτωση του κυρίου Μπίστη δε μοιάζει να οδηγεί ούτε στη δικαίωση του παρελθόντος μας, ούτε στην κατάκτηση του ασφαλούς μέλλοντος των παιδιών μας, πάντοτε βέβαια στο περιπεπλεγμένο πεδίο των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

Ο κ. Κ. Φωτιάδης

Επιπλέον είναι γεγονός ότι το αίτημα ημών των επιγόνων για τη δικαίωση των νεκρών και των εκτοπισμένων προσλαμβάνει πλέον σήμερα διαστάσεις με σημαντικές πολιτικές προεκτάσεις, οι οποίες δεν μπορούν να απαξιωθούν, επειδή οδηγούν στο φωτισμό πολλών σκοτεινών μέχρι σήμερα πτυχών της ιστορικής αλήθειας. Η μνήμη είναι δύναμη. Η λήθη ποτέ δε βοηθά στην αδελφοποίηση και προσέγγιση των λαών και των Εθνών. Αντίθετα η αναγνώριση και η αμοιβαία κατανόηση και επίλυση των προβλημάτων ανοίγουν το δρόμο της ειρήνης και της προόδου.
Στο σημείο αυτό μάλιστα οφείλουμε να επισημάνουμε ότι η άποψη των βουλευτών προσφυγικής καταγωγής αποτελεί χρέος βαρύ και παρακαταθήκη για το μέλλον. Επομένως διερωτώμαι πώς μπορούν ορισμένοι από αυτούς, όπως οι φίλοι και παλαιοί σύντροφοι μου του πατριωτικού ΠΑΣΟΚ Ηλίας Θεοδωρίδης και Γιάννης Αμοιρίδης να συνυπάρξουν με τους κυρίους Μπίστη και Ρεπούση κάτω από την ίδια πολιτική στέγη, όταν οι τελευταίοι φαλκιδεύουν την ίδια την ταυτότητα και την ιστορία τους με πράξεις, ρήσεις και συγγραφικά εγχειρήματα; Μήπως θα έπρεπε να σκεφτούν πολύ καλύτερα την απεμπόληση όλων εκείνων των στοιχείων που μας καθορίζουν;

Με τιμή

Κωνσταντίνος Φωτιάδης
Καθηγητής Ιστορίας του Νέου Ελληνισμού
Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας

Θεσσαλονίκη 27 Μαρτίου 2012

http://www.istorikathemata.com/2012/04/blog-post_29.html



Ποιανού τον λάκκο σκάβει η Άγκυρα; (1)


Ποιανού τον λάκκο σκάβει η Άγκυρα; (1)
Του Σάββα Καλεντερίδη


Στο προηγούμενο άρθρο μας αναφερθήκαμε στον αποσταθεροποιητικό ρόλο που διαδραματίζει η Τουρκία του Ερντογάν, εντελώς διαφορετικό από τον επίσης αποσταθεροποιητικό ρόλο που έπαιζε επί δεκαετίες, με πρωταγωνιστές τους στρατιωτικούς και τους κεμαλιστές, και στις δυο περιπτώσεις με την υποστήριξη της Ουάσιγκτον.

Αυτός είναι και ο λόγος που η Τουρκία, παρότι τόνιζε με έπαρση προς κάθε κατεύθυνση ότι ακολουθεί το δόγμα των μηδενικών προβλημάτων, αντιμετωπίζει σοβαρότατα προβλήματα σχεδόν με όλες τις γειτονικές χώρες.

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της αμετροέπειας και του αλαζονικού τρόπου με τον οποίο ασκεί την εξωτερική της πολιτική η Τουρκία, είναι η ανεύθυνη, προσβλητική και εντελώς προκλητική στάση της απέναντι στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού η Άγκυρα φαίνεται αποφασισμένη όχι μόνο να αγνοήσει τις Βρυξέλλες, με αφορμή την επικείμενη κυπριακή προεδρεία, αλλά και να εφαρμόσει το λεγόμενο «Σχέδιο Β». Να σημειώσουμε ότι η Τουρκία, για να εξουδετερώσει στην πράξη ή να εξισορροπήσει τα πολιτικά αποτελέσματα της εισόδου της Κύπρου στην Ε.Ε., εν όψει της κυπριακής προεδρίας, απειλεί να προωθήσει το ζήτημα της αναγνώρισης του παράνομου κράτους των κατεχομένων κυρίως μέσα στους ισλαμικούς κόλπους, ενώ προετοιμάζεται να ανοίξει την πόλη της Αμμοχώστου, υπό τουρκική διοίκηση και πάντα αντίθετα με τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, τα οποία δεκαετίες τώρα γράφει στα οθωμανικά της τσαρούχια.

Όμως η αμετροέπεια και η ανεύθυνη στάση που τηρεί η Τουρκία δεν περιορίζεται στο Κυπριακό και στο ζήτημα της Συρίας, θέμα στο οποίο αναφερθήκαμε στο προηγούμενο άρθρο μας. Επεκτείνεται στο Ιράκ, όπου η Τουρκία αναμειγνύεται με τον πλέον προκλητικό τρόπο στα εσωτερικά αυτής της χώρας, με αποτέλεσμα τη σφοδρή αντίδραση της κυβέρνησης Νουρί Αλ Μαλίκι.

Συγκεκριμένα, λόγω της ανάμειξης της Τουρκίας στα εσωτερικά του Ιράκ, ανάμειξη που αρχίζει από την οργάνωση σε παραστρατιωτική και παρακρατική βάση των Τουρκομάνων, τον εξοπλισμό και την εκπαίδευση ομάδων που κάνουν πολιτικές δολοφονίες στη Βαγδάτη υπό την καθοδήγηση του καταζητούμενου αντιπροέδρου Αλ Χασίμι, μέχρι τη φιλοξενία του τελευταίου στην Άγκυρα και την Κωνσταντινούπολη, ο σιίτης πρωθυπουργός του Ιράκ, Αλ Μαλίκι χαρακτήρισε πριν από λίγες ημέρες την Τουρκία ως «εχθρική χώρα». Και για να δοθεί πιο επίσημος τόνος στο όλο ζήτημα, στις 22 Απριλίου εκλήθη στο ιρακινό υπουργείο εξωτερικών ο πρέσβης της Τουρκίας στη Βαγδάτη, όπου του επιδόθηκε έντονο διάβημα διαμαρτυρίας για την εμπλοκή της Άγκυρας στα εσωτερικά ζητήματα του Ιράκ.

Άλλο ένα δείγμα της τουρκικής αναίδειας ήταν το γεγονός ότι δυο ημέρες μετά, στις 24 Απριλίου, το τουρκικό υπουργείο εξωτερικών κάλεσε τον επιτετραμμένο της πρεσβείας του Ιράκ στην Άγκυρα, για να του επιδώσει έντονο διάβημα διαμαρτυρίας με το οποίο απορρίπτει το αντίστοιχο διάβημα που επιδόθηκε στον Τούρκο πρέσβη στη Βαγδάτη. Και όλα αυτά, τη στιγμή που είναι εμφανές ότι η Τουρκία επεκτείνει την εμπλοκή της στα εσωτερικά του Ιράκ, αφού κατά την πρόσφατη επίσκεψη του προέδρου του αυτόνομου Κουρδιστάν, Μεσούτ Μπαρζανί, στην Άγκυρα, σύμφωνα με δημοσιεύματα του τουρκικού αλλά και του κουρδικού τύπου, η τουρκική κυβέρνηση πρότεινε στον Κούρδο ηγέτη να υποστηρίξει την ανεξαρτησία του Κουρδιστάν, με αντάλλαγμα το 50% των εσόδων από τα τεράστια αποθέματα της περιοχής, για μια περίοδο 35 ετών (μέχρι το 2050).

Εμείς από την πλευρά μας να υπενθυμίσουμε ότι το σχέδιο αυτό, της δημιουργίας δηλαδή ενός ανεξάρτητου Κουρδιστάν, που θα είναι εξαρτημένο από την Άγκυρα, είναι αμερικανικής εμπνεύσεως και επιχείρησε να το θέσει σε εφαρμογή ο Τουργκούτ Οζάλ, το 1991, για να αντιμετωπίσει τη σφοδρή αντίδραση του στρατού, που κορυφώθηκε με την παραίτηση του τότε αρχηγού ΓΕΕΘΑ, Νετζίπ Τορουμτάι. Μετά από δυο χρόνια ο Οζάλ έπεφτε νεκρός, τις παραμονές σημαντικών πρωτοβουλιών που ήταν αποφασισμένος να πάρει, για να προχωρήσει στην πολιτική λύση του δικού του Κουρδικού, σε συνεννόηση με τον Ταλαμπανί, ο οποίος ήταν ο διαμεσολαβητής μεταξύ τουρκικού κράτους και του ΡΚΚ και του Αμπντουλλάχ Οτζαλάν.

Το όλο θέμα φαίνεται ότι αξίζει της προσοχής μας, αφού ήδη η κυβέρνηση Ερντογάν έχει πραγματοποιήσει αρκετούς κύκλους συνομιλιών απ’ ευθείας με το ΡΚΚ, για την πολιτική λύση του Κουρδικού, συνομιλίες που απ’ ότι φαίνεται, παρά τις συνεχιζόμενες εχθροπραξίες, σε κάποιο βαθμό και επίπεδο συνεχίζονται.

Μια άλλη εξέλιξη, που δείχνει ότι ο φάκελος του παλιού αμερικανικής εμπνεύσεως σχεδίου του Οζάλ ίσως να μην είναι και τόσο σκονισμένος, είναι η επίσημη επίσκεψη στην Ουάσιγκτον αντιπροσωπείας του Κόμματος Ειρήνης και Δημοκρατίας (BDP), που όλοι θεωρούν ότι είναι η βασική νόμιμη πολιτική πτέρυγα του ΡΚΚ, αποτελούμενη μεταξύ άλλων από τους βουλευτές Σελαχατίν Ντεμιρτάς και Γκιολτάν Κισανάκ (συμπρόεδροι του κόμματος, Ναζμί Γκιούρ και Αχμέτ Τουρκ, ο οποίος εκπροσωπεί και το Συνέδριο της Δημοκρατικής Κοινωνίας (DTK), του οποίου είναι και πρόεδρος. Η αντιπροσωπεία των Κούρδων της Τουρκίας συναντήθηκε με τον υφυπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ, Φίλιπ Γκόρντον, ο οποίος είναι υπεύθυνος για θέματα Ευρώπης και Ευρασίας, με τον οποίον συζήτησαν διάφορα ζητήματα της περιοχής, μεταξύ των οποίων και η πολιτική λύση του Κουρδικού στην Τουρκία.

Επίσης, στις δηλώσεις που έκανε ο Σελαχατίν Ντεμιρτάς σε δημοσιογράφους στην Ουάσιγκτον, μετά τη συνάντησή του με τον Αμερικανό υφυπουργό, ανέφερε ότι κατά τη συνάντηση συζητήθηκε το θέμα της πολιτικής επίλυσης του Κουρδικού, ενώ επέκρινε την πολιτική άρνησης της Άγκυρας απέναντι στους Κούρδους της Συρίας. Επίσης, ο Κούρδος πολιτικός αναφέρθηκε στις δηλώσεις Ερντογάν, σύμφωνα με τις οποίες αν το ΡΚΚ αφήσει τα όπλα, θα σταματήσουν και οι εναντίον του επιχειρήσεις των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων. Ο Ντεμιρτάς ζήτησε από τον Τούρκο πρωθυπουργό να πει ξεκάθαρα αν θέλει να συνομολογηθεί μια κατάπαυση του πυρός, κάτι που θα ανοίξει το δρόμο για την ειρηνική επίλυση του Κουρδικού.

Τέλος, ο πρόεδρος του Κόμματος Ειρήνης και Δημοκρατίας, απαντώντας σε σχετική ερώτηση ότι το ΡΚΚ δεν πρόκειται να μεταλλαχθεί σε ένα κόμμα τύπου Χαμάς και απηύθυνε έκκληση προς τις χώρες της Δύσης να βγάλουν το ΡΚΚ από τις λίστες των τρομοκρατικών οργανώσεων, για να διευκολύνουν την ειρήνη και τις προσπάθειες που γίνονται για την πολιτική επίλυση του Κουρδικού.

Είναι προφανές ότι κάτι κινείται στο Κουρδικό, στην κατεύθυνση του σχεδίου Οζάλ. Και επειδή έχουμε αναφερθεί και στο παρελθόν στο θέμα και έχουμε πει ότι το Κουρδικό είναι πολύ πιο σοβαρό ζήτημα κι από το ίδιο Παλαιστινιακό, αφού αλλάζει τις ισορροπίες στη Μέση Ανατολή, τη ΝΑ Μεσόγειο, τον Καύκασο και το ίδιο το Αιγαίο, θα επανέλθουμε στο θέμα στο άρθρο μας της Κυριακής, με τις πιθανές επιπτώσεις εφαρμογής του ως άνω σχεδίου.

Εφημ. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Κυριακή, 29 Απριλίου 2012
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/04/blog-post_8660.html#more



Σάββατο 28 Απριλίου 2012

ΕΛ ΜΙΝΑ: ΤΟ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΧΩΡΙΟ ΤΟΥ ΛΙΒΑΝΟΥ


ΕΛ ΜΙΝΑ: ΤΟ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΧΩΡΙΟ ΤΟΥ ΛΙΒΑΝΟΥ
EL MINA: THE GREEK SPEAKING VILLAGE OF LEBANON
الميناء:اليوناني قرية بنان

Ο oρθόδοξος ελληνισμός του Λιβάνου χρονολογείται από τον 19ο αιώνα και ενισχύθηκε κατά την περίοδο της Μικρασιατικής Καταστροφής (από τη Σμύρνη και την Κωνσταντινούπολη) και κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι αξιοσημείωτο ότι η πρώτη ελληνική κοινότητα με την επωνυμία "Φιλόπτωχος Ελληνική Κοινότης Βηρυττού" (σύμφωνα με στοιχεία του ενημερωτικού δελτίου Greek community of Beirut) ιδρύθηκε πολύ πριν από την ανεξαρτησία του Λιβάνου, με άδεια της τότε Λιβανέζικης κυβέρνησης και της Γαλλικής αρμοστείας, το 1926. Αμέσως ακολούθησε η "Αστική Ελληνική Σχολή" και η ίδρυση της "Ενωσης Ελληνίδων Κυριών" και του αθλητικού συλλόγου "Αετός", ο οποίος εξελίχθηκε αργότερα στην "Ελληνική Λέσχη Βηρυττού".


Σύμφωνα με τις πηγές της ελληνικής πρεσβείας, η εγγεγραμμένη ελληνική κοινότητα σήμερα ανέρχεται στους 3.000 κατοίκους. Κυριότερη ίσως εστία ελληνοφωνίας στο Λίβανο αποτελούν οι κρητικής καταγωγής κάτοικοι της χώρας, οι οποίοι κατοικούν στο βόρειο Λίβανο και είναι, κατά πλειοψηφία, μουσουλμανικού δόγματος. Σύμφωνα με τα δεδομένα πραγματοποιηθείσης επιτόπιας ερευνάς μας (Τσοκαλίδου, 2000), οι ελληνόφωνες εστίες της χώρας συγκεντρώνονται κυρίως στην πρωτεύουσα Βηρυττό και την Τρίπολη του Β. Λιβάνου. Τέλος, εκτός από τους ελληνικής καταγωγής κατοίκους της χώρας, στο Λίβανο υπάρχει και ακαδημαϊκή εστία ελληνομάθειας, η θεολογική σχολή του Balamand στο Β. Λίβανο, η οποία προετοιμάζει ορθοδόξους ιερείς με υψηλό βαθμό ελληνομάθειας. Η σχολή αριθμεί 60 φοιτητές (ανάμεσά τους και λίγες φοιτήτριες), οι οποίοι παρακολουθούν κάθε μέρα μαθήματα στα Ελληνικά.


 
'Οπως προείπαμε, οι κυριότερες εστίες του ορθοδόξου ελληνισμού στο Λίβανο είναι η πρωτεύουσα Βηρυττός και η Τρίπολη του Β. Λιβάνου. Εκτός από την "Ελληνική Κοινότητα" υπάρχει και η "Ελληνική Λέσχη", με αυτόνομη διοίκηση, η οποία απαρτίζεται από νεαρά μέλη τής ελληνικής κοινότητας και διοργανώνει ξεχωριστές εκδηλώσεις για τη διατήρηση της ελληνικής ταυτότητας στο Λίβανο. Το σημερινό σχολείο της ελληνικής κοινότητας Βηρυττού ενισχύεται από την ελληνική πολιτεία με αποστολή αποσπασμένου δασκάλου, αλλά συντηρείται αποκλειστικά από την ελληνική κοινότητα Βηρυττού.
Στην Τρίπολη του Β. Λιβάνου λειτουργεί εδώ και 40 χρόνια Ελληνική Λέσχη, στην οποία συχνά λειτουργεί και σχολείο Ελληνικών. Είναι αξιοσημείωτο το ενδιαφέρον ατόμων μη-ελληνικής καταγωγής στο Λίβανο για την ελληνική γλώσσα, με την οποία μπορούν να αισθάνονται άνετα τόσο ο ορθόδοξος ντόπιος πληθυσμός (περίπου 15% του συνόλου), λόγω κοινού θρησκεύματος, αλλά και οι υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες, που μαθαίνουν από νωρίς να εκτιμούν την ελληνική παράδοση, κυρίως για λόγους παλαιών ιστορικών δεσμών αλλά και γεωγραφικής εγγύτητας. Ταυτόχρονα, όμως, τα περιορισμένα μέσα που διαθέτουν τα ελληνικά κοινοτικά σχολεία (ιδίως η έλλειψη βιβλίων και εκπαιδευμένου διδακτικού προσωπικού) συνεπάγονται και χαμηλό επίπεδο ελληνομάθειας, ενώ έμφαση δίνεται σε επιφανειακά στοιχεία της ελληνικής κουλτούρας, όπως είναι οι χοροί και οι εθνικές γιορτές.
 

Ο Κρητικός Σύνδεσμος ("Φιλανθρωπικός Κοινωνικός Λιβανέζικος Κρητικός Σύλλογος") ιδρύθηκε το 1996 στο επίνειο της Τρίπολης του Β. Λιβάνου, την Ελ Μίνα. Σύμφωνα με το καταστατικό τού συλλόγου, τα μέλη του αυτοπροσδιορίζονται ως πρόσφυγες από την Κρήτη (τέλη του 19ου-αρχές 20ου αι. με έτος ίδρυσης το 1897), οι οποίοι μετοίκησαν στο Λίβανο και ειδικά στις περιοχές τής Τρίπολης και της Ελ Μίνα. Σκοπός τους είναι η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου και η επιτέλεση φιλανθρωπικού και κοινωνικού έργου, με τρόπο αφιλοκερδή και χωρίς πολιτικές επιδιώξεις. Αξιοσημείωτο είναι ότι στο καταστατικό του συνδέσμου δεν γίνεται καμμία αναφορά στο θρήσκευμα των μελών. Οι ίδιοι δηλώνουν ότι το γεγονός ότι ζουν σε μία πολυθρησκευτική κοινωνία έχει συντελέσει στη διαμόρφωση μιας ανεκτικής στάσης απέναντι στη θρησκεία. Η ελληνική πρεσβεία τού Λιβάνου τούς αντιμετωπίζει συχνά με δυσπιστία, ενώ οι ίδιο νιώθουν ότι δεν καθιστούν αρκετά αισθητή την παρουσία τους ως ελληνόφωνη εστία της διασποράς παρ' όλο που εξακολουθούν να διατηρούν την κρητική τους συνείδηση και να επιθυμούν σχέσεις με την μητροπολιτική Ελλάδα. Ενδεικτικά, πολλοί δήλωσαν ότι, παρ' όλο που είναι μουσουλμάνοι, είναι μονογαμικοί και θεωρούν το διαζύγιο ντροπή, θέλοντας έτσι να αποδείξουν την προτίμησή τους σε κάποιες χριστιανικές ελληνικές παραδόσεις. Μέχρι να αρχίσει ο εμφύλιος πόλεμος στο Λίβανο (1975), η κοινότητά τους ήταν πολύ δεμένη και απόλυτα ενδογαμική. 'Επειτα όμως, πολλοί αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν και η κοινότητα διασπάστηκε, ενώ όπως τονίζουν οι ίδιοι, οι σχέσεις τους με τους Λιβανέζους συμπολίτες τους υπήρξαν πάντοτε άριστες. Η πλειοψηφία τής κοινότητας διατηρεί τα Ελληνικά σε ικανοποιητικό βαθμό, ενώ ένα μέρος της έχει μόνο παθητική γνώση της γλώσσας.

Orthodox Hellenism in Lebanon dates from the 19th century and was strengthened at the period of the Asia Minor destruction (from the Smyrna and Constantinople) and during the Second World War. It is remarkable that the first Greek community with the name " Greek Benevolent Association of Beirut" was founded much before the independence of Lebanon, with the authorization of the then Lebanese government and French governorship, in 1926.This was immediately followed by the "Urban Greek School" and the foundation of the "Union of Greek Ladies" and the athletic association "Eagle", which developed later in the "Greek Club of Beirut". According to the sources of the Greek embassy, the registered Greek community today amounts 3.000 residents. However, the main source of Greek speakers in Lebanon constitute the Cretan origin residents of country, who live in Northern Lebanon and are, in their majority, Muslim in doctrine. According to the data of our realized research which took place on the spot (Tsokalidou, 2000), the Greek-speaking enclaves of the country are assembled mainly in the capital Beirut and Tripoli in N. Lebanon. Finally, apart from the Greek origin residents of country, there also exists in Lebanon an academic institution of Greek language learning. This is the theological faculty of Balamand in N. Lebanon, which prepares Orthodox priests with a high degree of Greek language proficiency. The faculty numbers 60 student(among them a few female students), who study courses in the Greek daily. As we have mentioned, the main enclaves of Orthodox Hellenism in Lebanon are the capital Beirut and Tripoli in Northern Lebanon. Apart from the "Greek Community" the "Greek Club", also exists with an autonomous administration, which is composed by young members of the Greek community and organizes separate events for the maintenance of Greek identity in Lebanon. The current school of the Greek community in Beirut is strengthened by the Greek state by sending school teachers from Greece, but is maintained exclusively by the Greek community of Beirut. In Tripoli in Northern Lebanon, a Greek Club functions for 40 years, which often also functions as a Greek school. The interest of individuals of non-Greek origin in Lebanon for the Greek language is remarkable. By learning Greek, the Orthodox local population (roughly 15% of total), become to feel more comfortable of their common religion, but also the remainder social groups, learn from an early age to appreciate the Greek culture, mainly for reasons of old historical connections but also geographic proximity. Simultaneously, however, the Greek Community schools have a limited ability (the lack of books and educated instructive personal) to teach the Greek language and this results in low level Greek proficiency, and emphasis is given in superficial elements of the Greek culture, such as dances and the national holidays. The Cretan Association ("Charitable Social Lebanese Cretan Association") was founded in 1996 at the port of Tripoli of N. Lebanon, El Mina. According to constitution of the association, its members are self-proclaimed as refugees from Crete (late 19th-beginning of 20th century, with the year of foundation 1897), who emigrated to Lebanon and specifically in the regions of Tripoli and El Mina. Their aim is the improvement of their standard of living and the realization of charitable and social work, with without economic profit and without political objectives. It is remarkable that in the statute of the association there is no mention about the religion of the members. They themselves declare that the fact that they live in a multi-religion society has contributed in the creation of an accepting attitude in regards of religion. The Greek embassy in Lebanon, faces them often with mistrust,(mainly because they are Muslims) while they themselves feel that they do not render enough , their presence as a Greek-speaking community in the diaspora, even though they all continue maintaining their Cretan conscience and wishing for relations with metropolitan Greece. Indicatively, many declared that, even though they are Muslim, they are monogamous and consider divorce to be a shame, wanting thus to prove their preference in certain Christian Greek traditions. Until the beginning of the civilian war in Lebanon (1975), their community was very tied together and completely endogamous. After the war however, many were forced emigrate and the community was split, while they stress , their relations with their Lebanese fellow-citizens have always been excellent. The majority of the community maintains Greek in a satisfactory degree, while part of it has only a passive knowledge of language.


By Roula Tsokalidou

http://noctoc-noctoc.blogspot.com/2007/06/el-minathe-greek-speaking-village-of.html

Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

Το κράτος των Αθηνών εγκαταλείπει την Θράκη;


Η ΑΓΩΝΙΑ ΤΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ
Κωνσταντίνος Χολέβας-Πολιτικός Επιστήμων

Τελικά για τα προβλήματα της Ελλάδος δεν φταίνε τόσο οι ξένοι, αλλά το κακό μας το κεφάλι και τα λάθη μας. Εξ οικείων τα βέλη έλεγαν οι Αρχαίοι. Βάζουμε τα χέρια μας και βγάζουμε μόνοι μας τα μάτια μας λέει σήμερα ο λαός μας. Η αποθράσυνση του τουρκικού εθνικισμού στη Θράκη, η παράδοση των Μουσουλμάνων ελλήνων υπηκόων στην αγκάλη της Άγκυρας και η έλλειψη κινήτρων για την παραμονή του Χριστιανικού πληθυσμού έχουν ανοίξει πληγή στην βορειοανατολική εσχατιά της πατρίδας μας. Χαρακτηριστική των ελληνικών σφαλμάτων είναι η κραυγή αγωνίας και διαμαρτυρίας, την οποία διατυπώνουν με δημόσια τοποθέτησή τους οι τέσσερις Ορθόδοξοι Μητροπολίτες της Θράκης και συγκεκριμένα ο Μαρωνείας και Κομοτηνής Δαμασκηνός, ο Ξάνθης και Περιθεωρίου Παντελεήμων, ο Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος και ο Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου Δαμασκηνός.

Με την ανακοίνωσή τους, η οποία κοινοποιείται στον Αρχιεπίσκοπο και στους αρχηγούς των κομμάτων, οι 4 Ιεράρχες καταγγέλλουν την αψυχολόγητη τροπολογία του Αναπληρωτή Υπουργού Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής κ. Νίκου Σηφουνάκη με την οποία τα αυθαίρετα περιουσιακά στοιχεία της μουσουλμανικής μειονότητας δέχονται μείωση επί του επιβαλλομένου προστίμου σε ποσοστό 80% (ογδόντα τοις εκατόν). Δηλώνουν δε τα εξής:

«...2. Η ως άνω τροπολογία ψηφίστηκε σε ώρα κατά την οποία η συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών απουσίαζε από το κοινοβούλιο. Όσοι δε παρευρίσκονταν σε αυτό μάλλον ήταν βυθισμένοι ... λόγω του προκεχωρημένου της ώρας. Αναρωτιόμαστε αν τέτοιες πρακτικές τιμούν το κοινοβούλιο και τον ελληνικό λαό κατ’ επέκτασιν. Σε στιγμές που ο λαός μας έχει ανάγκη από προβολή ενός νέου, διαφορετικού ήθους, το κοινοβούλιο δείχνει ότι δεν συνειδητοποιεί τις ευθύνες του.

..... 4. Αλλά, γιατί κ. Υπουργέ, αν υποθέσουμε πως το μέτρο αυτό είναι ορθό, να περιορίζεται η εφαρμογή του μόνο στη Θράκη; Αν το μέτρο αυτό θα ανακουφίσει τον λαό, γιατί να μην επεκταθεί η εφαρμογή του; Γιατί λ.χ. να μην ισχύει για όλες τις ακριτικές και δυσπρόσιτες περιοχές και για όλα τα ακίνητα όλων των Ελλήνων πολιτών ανεξαρτήτως θρησκεύματος; Γιατί, με άλλα λόγια, επιχειρείτε να διαφοροποιήσετε τη Θράκη από τον υπόλοιπο εθνικό κορμό; Η Θράκη μας περισσεύει; Είναι κάτι εξωτικό που απαιτεί «ειδική» μεταχείριση;....... Δεν ερχόμαστε σε αντιδικία με τους συντοπίτες μας μουσουλμάνους, με τους οποίους αναπνέουμε τον ίδιο αέρα, πατάμε τα ίδια χώματα και μοιραζόμαστε την κοινή μοίρα του ακριτικού μας τόπου. Απλώς θέλουμε να επισημάνουμε πως για την ομόνοια και την ειρήνη στην περιοχή, για την ανάπτυξη και την αλληλεγγύη, για την προκοπή και την πρόοδο, πρωτοβουλίες σαν αυτή του κ. Υπουργού καλό θα ήταν να μη είχαν αναληφθεί ποτέ».

Αυτά και άλλα επισημαίνουν ορθότατα και δημοκρατικότατα οι 4 Μητροπολίτες. Άλλωστε είναι οφθαλμοφανές ότι ο συστηματικός κατήγορος του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου κ. Σηφουνάκης παραβιάζει κατάφωρα την ισοπολιτεία εις βάρος των Χριστιανών της Θράκης. Ενώ για παράδειγμα ο Θανάσης θα πληρώσει το 100% του προστίμου για να νομιμοποιήσει το αυθαίρετό του, ο Μεχμέτ θα πληρώσει μόνο το 20% για την ίδια δουλειά. Δηλαδή τιμωρούνται οι Χριστιανοί της Θράκης μόνο και μόνο γατί δεν είναι Μουσουλμάνοι. Μού θυμίζει την περίοδο της Τουρκοκρατίας όταν κάποιοι Χριστιανοί αναγκάζονταν να εξισλαμισθούν για να αποφύγουν τη βαριά φορολογία. Τί επιδιώκουν οι ψευδοπροοδευτικοί της Ελληνικής Πολιτείας με τέτοια μέτρα; Να απομακρύνουν από τη Θράκη τους Ορθοδόξους Έλληνες και να αφήσουν το τουρκικό Προξενείο να προωθεί την κοσσοβοποίηση και αυτονόμηση του ελληνικού αυτού εδάφους;

Ένας Χριστιανός της Θράκης έχει και άλλους λόγους να αισθάνεται μειονεκτικά. Προς όφελος των μουσουλμάνων καταργείται το ελληνικό αστικό δίκαιο και ισχύει το ισλαμικό οικογενειακό δίκαιο παραβιάζοντας την αρχή της ισονομίας. Τα παιδιά των Χριστιανών πληρώνουν χρήματα σε φροντιστήρια και κοπιάζουν πολύ για να εισαχθούν σε κάποια καλή σχολή των Α.Ε.Ι. ενώ οι μουσουλμανόπαιδες εισάγονται άνευ εξετάσεων με ποσοστό μέχρι 0, 5% σε κάθε σχολή. Τούτο γίνεται δήθεν για να μην πηγαίνουν σε τουρκικά Πανεπιστήμια, αλλά ουσιαστικά ο στόχος δεν επιτυγχάνεται. Μάλιστα για να αποφύγει τις εξετάσεις ο νεαρός ή η νεαρά της μουσουλμανικής μειονότητας δηλώνει σαφώς και ενυπογράφως στο μηχανογραφικό δελτίο του Υπουργείου Παιδείας ότι ανήκει στη μουσουλμανική μειονότητα. Δηλαδή γράφει το θρήσκευμά του επί δημοσίου εγγράφου, κάτι που απαγορεύεται πλέον για τους Ορθοδόξους Έλληνες. Μετά την απαράδεκτη ρύθμιση περί του θρησκεύματος στις ταυτότητες, με την οποία οι κ. κ. Σημίτης, Σηφουνάκης κ.ά απέδειξαν την αντιπάθειά τους προς την Εκκλησία και τον μακαριστό Χριστόδουλο, υποτίθεται ότι απαγορεύεται η αναγραφή του θρησκεύματος σε δημόσια έγγραφα. Κι όμως επιτρέπεται μόνο για τους Μουσουλμάνους της Θράκης ώστε να αποφύγουν τις Πανελλήνιες των ΑΕΙ. Πάλι ο Θανάσης χαμένος και ο Μεχμέτ κερδισμένος.

Στην όλη αγωνία των Χριστιανών να προσθέσουμε και τη χρηματοδότηση των Μουσουλμάνων από την τουρκική Αγροτική Τράπεζα Ζιράτ Μπανκασί για αν εξαγοράζουν τη γη των Χριστιανών και να τους διώχνουν από την ακριτική αυτή περιοχή. Φυσικά τεράστιο λάθος είναι και η τουρκοποίηση των Πομάκων, οι οποίοι δεν είναι Τούρκοι αλλά τους υποχρεώνουμε να μαθαίνουν τουρκικά. Ελπίζουμε, για το καλό όλων, στις προσεχείς εκλογές να μην εκλεγούν φανατικά όργανα του τουρκικού εθνικισμού στη Θράκη.

Κ.Χ. 22.4.2012




Το Αζερμπαϊτζάν: Κράτος Μαφία


Το Αζερμπαϊτζάν: Κράτος Μαφία
της Soraya Sepahpour-Ulrich
[Η Soraya Sepahpour-Ulrich έχει μεταπτυχιακό τίτλο στη Δημόσια Διπλωματία από το USC Annenberg σε Επικοινωνία και Δημοσιογραφία και της Σχολής Διεθνών Σχέσεων του USC. Είναι μία ανεξάρτητη ερευνήτρια και συγγραφέας, με έμφαση στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και το ρόλο των ομάδων συμφερόντων (lobby groups) στον επηρεασμό της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής].


Μια αναφορά πολιτικής αποστολής της αμερικανικής πρεσβείας συγκρίνει τον Πρόεδρο του Αζερμπαϊτζάν Ιλχάμ Αλίεφ με αρχιεγκληματία της μαφίας. Μια εύστοχη σύγκριση, δεδομένου ότι ο Αλίεφ και η αζερμπαϊτζανή πολιτική ελίτ ζουν υπό την προστασία του Capo Crimini (αρχιεγκληματία) -Ισραήλ. Η προστασία δεν παρέχεται φτηνά, και η κατασκευή του πρόσφατου ψέματος -η σύλληψη των 22 πολιτών του Αζερμπαϊτζάν που δήθεν «εκπαιδεύονται στο Ιράν» για την πραγματοποίηση τρομοκρατικών ενεργειών εναντίον των ΗΠΑ και του Ισραήλ, είναι το τελευταίο τίμημα προστασίας.
Η προστασία του Capo Crimini είναι αξιοσημείωτη. Ο Αλίεφ, ένας διεφθαρμένος δικτάτορας που ανήλθε στην εξουσία μέσω της εκλογικής νοθείας του 2003, επιχείρησε να κάνει τις βόλτες του στην Ουάσιγκτον το 2006, συμπεριλαμβανομένης μιας κατ 'ιδίαν συνάντησης με τον Πρόεδρο Μπους, χάρη σε όλη την επιρροή του ισραηλινού λόμπι στην Ουάσιγκτον. Η προώθηση του Αζερμπαϊτζάν στην Ουάσιγκτον από το ισραηλινό λόμπι (το οποίο συμπεριλαμβάνει τις πιέσεις εναντίον των Αρμενίων), ενίσχυσε την ιδέα ότι «ο δρόμος για την Ουάσιγκτον περνά μέσα από την Ιερουσαλήμ» (1) ενώ επωφελούνται διάφοροι παίκτες -σε βάρος κάποιων άλλων.


Ενώ το περισσότερο πετρέλαιο του Ισραήλ προέρχεται από το Αζερμπαϊτζάν, το Ισραήλ ενδιαφέρεται περισσότερο για τον έλεγχο του πετρελαίου. Με αυτό κατά νου, παρά το γεγονός ότι οι εταιρείες πετρελαίου στην περιοχή της Κασπίας ευνοούν τον κατά πολύ μικρότερο και φθηνότερο αγωγό πετρελαίου που θα διερχόταν από το Ιράν, το Ισραήλ ενθάρρυνε αδυσώπητα τον εναλλακτικό αγωγό Μπακού-Τιφλίδα-Τζειχάν, πιο ακριβό και μη πρακτικό, που περνά πάνω από 1000 μίλια από ορεινά μέρη παρακάμπτοντας τη Ρωσία και την Αρμενία. Αυτό το ακριβό εγχείρημα χρησιμοποιείται επίσης να στείλει μήνυμα προς τη Τουρκία ότι η συμμαχία με το Ισραήλ πληρώνει καλά.
Ο Λόρδος Browne, πρώην διευθύνων σύμβουλος της BP, φέρεται να δήλωσε ότι το όλο σχέδιο ξεκίνησε προς το συμφέρον του Ισραήλ.(2) Η Brenda Shafffer η οποία έπαιξε σημαντικό ρόλο στην προώθηση του αγωγού, έθεσε το θέμα ως ακολούθως: «Υπάρχει αυξανόμενη ζήτηση στην Ασία. Αν το Ισραήλ είναι έξυπνο, θα μπορούσε να το εκμεταλλευτεί όχι μόνο εμπορικά αλλά και πολιτικά με έναν τρόπο που θα μπορούσε να βελτιώσει την περιφερειακή ασφάλεια και σταθερότητα». ( JTA , Νέα Υόρκη , 21 Οκτωβρίου, 2005 ). Η Shaffer είναι επίσης της γνώμης ότι το πετρέλαιο της Κασπίας (ειδικώς των μη-μέλων του ΟΠΕΚ, του Αζερμπαϊτζάν και του Καζακστάν) κάνει νευρικούς τη Σαουδική Αραβία και το καρτέλ του ΟΠΕΚ επειδή δεν συντονίζουν τις πολιτικές τους με το καρτέλ.
Τα σχέδια αυτά έγιναν δυνατά χάρη τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου. Η 11/9 άλλαξε τα πάντα -όπως δηλώνει ένας κορυφαίος Αζέρος ειδικός στην εξωτερική πολιτική: «Αλλά η κατάσταση άλλαξε μετά την 11η Σεπτεμβρίου, με την αμερικανική παρουσία στην Κεντρική Ασία, τη Γεωργία και το Αζερμπαϊτζάν». «Αν είμαστε κάτω από τη σκιά της Αμερικής, αυτό σημαίνει ότι η Ρωσία και το Ιράν δεν θα αναμιχθούν. Είμαστε σε θέση να είμαστε πιο θαρραλέοι». (Greene, Richard Allen. Jewish Telegraphic Agency. New York :Apr 29, 2002. p. 4)
Πιο θαρραλέοι, ίσως, αλλά η πρωτόγνωρη τόλμη στερείται λογική και οι ανάγκες του λαού του Αζερμπαϊτζάν έχουν παραμεληθεί. Ο Asim Mollazadeh, πρώτος πρόεδρος του Κόμματος για δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, εξέχοντας Αζερμπαϊτζανός υποψήφιος της αντιπολίτευσης, αναφέρει ότι το Αζερμπαϊτζάν εισπράττει μόνο το 10% των εσόδων από το πετρέλαιο. Ισχυρίζεται ότι με το 42% της χώρας που ζει κάτω από το επίπεδο της φτώχειας, τα έσοδα από το πετρέλαιο δεν βοηθούν και πολύ.(3) Ένα βαρύ τίμημα για την Ουάσιγκτον για να φανεί ευπρόσδεκτος ο Αζέρος δικτάτορας.
Το 2002, το JTA ανέφερε ότι ο Ισραηλινός πρεσβευτής στο Αζερμπαϊτζάν διάδιδε ένα αγαπημένο τοπικό ανέκδοτο: «Είσαι Εβραίος; Όχι, απλά φαίνομαι έξυπνος». (JTA, 29 Απριλίου 2002). Όσο προσβλητικό μπορεί να είναι το αστείο, αναμφισβήτητα, οι επιχειρήσεις που αποξένωσαν τους Ρώσους, που ανταγωνίζονται τους Σαουδάραβες, και τράβηξαν μαγικά «22 τρομοκράτες συνδεμένους με το Ιράν» από ένα καπέλο δεν «φαίνονται έξυπνες».

Σημειώσεις
1 Netty C. Gross; “The Azeri Triangle”, The Jerusalem Post, July 10, 2006, p. 24
2 Cited by Andrew l. Killgore, “Ideology Trumps Economic Efficiency, as The Baku-Tbilisi-Ceyhan Pipeline Opens”, The Washington Report on Middle East Affair, Aug 2005, Vol. 24, iss. 6, p.32
3 Netty C. Gross; “The Azeri Triangle”

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/03/blog-post_3720.html

Αρχική πηγή: http://www.globalresearch.ca/index.php?context=va&aid=29818

Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

Νεο-αριστερές αμπελοφιλοσοφίες


Ο γνωστός για τις αμπελοφιλοσοφίες του Νεο-αριστερός πολιτικός σαλτιμπάγκος της μεταπολίτευσης, Μίμης Ανδρουλάκης, μυστικοσύμβουλος του γνωστού τουρίστα που παρέστησε για 1,5 χρόνο τον πρωθυπουργό αυτής της δύσμοιρης χώρας, μέμφεται τώρα, στο άρθρο του που αναδημοσιεύουμε, την “άλλη” αριστερά - βασικά κομμουνιστογενή, όπως την χαρακτηρίζει, εγκαλώντας την ότι "πρέπει το ταχύτερο δυνατό να απαλλαγεί από την ψευδαίσθηση ότι την έκανε λαχείο μέσα στη σύγχυση και τη δυσαρέσκεια κι απλώς θα κάνει μια γρήγορη εκλογική αρπαχτή δίχως να αναλάβει καμία ευθύνη"! Όσοι τα φώναζαν αυτά εδώ και χρόνια ήσαν, κατά τον ίδιο, φασίστες και ακροδεξιοί. Τώρα ο απίστευτος αυτός πολιτικάντης είδε αιφνιδίως "το φως το αληθινόν". Εμείς πιστεύουμε απλώς ότι πρόκειται για τα προφανή συμπτώματα και τους τελευταίους σπασμούς ενός διεφθαρμένου καθεστώτος που ψυχορραγεί...
ΔΕΕ

Η “άλλη” αριστερά: ο νέος σχοινοβάτης 
Tου Μίμη Ανδρουλάκη 


Η “άλλη” αριστερά -βασικά κομμουνιστογενής- πρέπει το ταχύτερο δυνατό να απαλλαγεί από την ψευδαίσθηση ότι την έκανε λαχείο μέσα στη σύγχυση και τη δυσαρέσκεια κι απλώς θα κάνει μια γρήγορη εκλογική αρπαχτή δίχως να αναλάβει καμία ευθύνη. Τώρα ο Σχοινοβάτης πάνω από την άβυσσο που είχα στο εξώφυλλο του Ε, Πρόεδρε! έρχεται από ‘κει. Δεν είναι ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Τώρα ο Οιδίποδας που επιλέγει τη μοιραία διχάλα Δελφών - Δαυλίδας ανήκει σ’ αυτήν. Τώρα το άλλοτε ακίνδυνο παιχνίδι με τα σπίρτα μπορεί να αποδειχθεί μοιραίο για την Ελλάδα και την ίδια. Τώρα η ακυβερνησία, ένα ενδεχόμενο “πολιτικό ατύχημα” στις 6 του Μάη που θα οδηγήσει σε διακοπή της χρηματοδότησης της χώρας μπορεί να προκαλέσει μια απροσδόκητη αλυσιδωτή αντίδραση.
Τώρα οι περιστάσεις, καθώς η χώρα βρίσκεται στην κόψη, καλούν την “άλλη” αριστερά να συμπαραταχθεί με το δικό της ιδιαίτερο προγραμματικό λόγο σ’ ένα Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης, Ανάπτυξης, Απασχόλησης και Κοινωνικής Συνοχής, εντός της Ευρωζώνης, που θα δημιουργήσει εκατοντάδες χιλιάδες βιώσιμες νέες θέσεις εργασίας στη νέα γενιά. Να συμπαραταχθεί με όλες τις δυνάμεις στην Ευρώπη και την Ελλάδα που αγωνίζονται για την ήττα του άξονα της δεξιάς Μέρκελ - Σαρκοζί. Να συμπαραταχθεί σ’ έναν ασφαλή και σχετικά συντομότερο δρόμο για την υπέρβαση των περιορισμών των δανειακών συμβάσεων. Τώρα πρέπει να τοποθετηθεί στο “τι κάνουμε;” στις δυνητικές εναλλακτικές λύσεις. Το μεγάλο στοίχημα είναι η ιστορικής κλίμακας εν θερμώ αναδιάρθρωση του ελληνικού καπιταλισμού υπό την ηγεμονία ενός νέου κοινωνικοπολιτικού μπλοκ της Κεντροαριστεράς - Αριστεράς με όρους ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου. “Ο καιρός γαρ εγγύς εστίν”. Σ’ αυτή την πορεία η “άλλη” αριστερά, ειδικά αυτή που θέλει να ανήκει στο ευρωπαϊκό τόξο, πρέπει να απαλλαγεί από ορισμένες παθογένειες διαφορετικές ή όμοιες, συμπληρωματικές και παράλληλες με εκείνες του γενικότερου καθιερωμένου πολιτικού συστήματος. Δε θέλω καν να σκέφτομαι και να ακούω την ομοιότητα ορισμένες στιγμές στην εκφορά του λόγου της με τους “Ανεξάρτητους Έλληνες” του Καμμένου.
Αναφέρω μερικές απ’ αυτές τις παθογένειες:

• Εμμένει στην πολιτική “θρησκεία” του υπερκρατισμού παραβλέποντας την προειδοποίηση του Μαρξ “είπα και ελάλησα αμαρτίαν ουκ έχω” προς τους σοσιαλιστές του μέλλοντος για την κρατικίστικη δεισιδαιμονία. Έτσι δίνει άλλοθι στη νεοφιλελεύθερη επίθεση ενάντια σε ένα έξυπνο κράτος πραγματικό εγγυητή ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου αναδυόμενου μέσα από τη μεγάλη κρίση του καπιταλισμού.

• Ο “κόσμος” της και ο λόγος της είναι τοποθετημένος στο “εποικοδόμημα”, δηλαδή ελάχιστα στην παραγωγική βάση και σχεδόν αποκλειστικά στην υπερκείμενη αντεστραμμένη πυραμίδα με δανεικά την οποία η παγκόσμια κρίση έκανε μη βιώσιμη. Ανήκει κι αυτή σε μια ειδική ζώνη της “φούσκας” που θεωρήθηκε Σύγκλιση. Στήριζε κάθε αίτημα που η ικανοποίησή του οδηγούσε σε ακόμη μεγαλύτερη υπερχρέωση. Είναι αποκομμένη από τον πατριωτισμό του made in Greece, από την Ελλάδα των παραγωγών και σ’ ορισμένες εκδοχές της εχθρική, όπως δείχνει ο πόλεμος σε κάθε επένδυση, η αδιαφορία για τις επιπτώσεις στον τουρισμό και στην αγροτική οικονομία, ο αδυσώπητος “ταξικός” (!) αγώνας ενάντια στη λίγη εγχώρια παραγωγική επιχειρηματικότητα που δίνει θέσεις εργασίας ενώ αφήνει στο απυρόβλητο την “αόρατη” πολυεθνική που κυριαρχεί στις εισαγωγές. Και η “άλλη” αριστερά αντικειμενικά ευνοεί τους προστατευμένους από τον διεθνή ανταγωνισμό, μη διεθνώς εμπορεύσιμους κλάδους της οικονομίας οι οποίοι συντηρούν υψηλά επίπεδα τιμών σε βάρος των καταναλωτών και του καινοτομικού εξωστρεφούς επιχειρείν. Εμπλέκεται συνεπώς ακούσια και αυτή στην αναπαραγωγή του κυρίαρχου κρατικοδίαιτου και παρασιτικού μοντέλου καπιταλισμού.

• Στρουθοκαμήλιζε μπροστά στις συνέπειες για την υπερχρεωμένη χώρα μας από τη σεισμική ακολουθία των κρίσεων του παγκόσμιου και ευρωπαϊκού καπιταλισμού, αποκαλούσε στο παρά πέντε “παραμύθια με δράκους” την επερχόμενη χρεωκοπία και ζητούσε το λιγότερο 100.000 νέους διορισμούς. Δε συνέτρεξε τις φωνές έγκαιρης προειδοποίησης κινδύνου για να βάλουμε γρήγορα ζώνη ασφαλείας στη χώρα. Πρόβαλε και αυτή - περισσότερο κι από τα κυβερνητικά κόμματα - πριν τις προηγούμενες εκλογές ειδυλλιακές ζωγραφιές πάνω σε μια “φούσκα” έτοιμη να εκραγεί από στιγμή σε στιγμή.

• Κι όταν η Ελλάδα πετάχτηκε εκτός αγορών δανεισμού αντί να συμβάλει στο να βρεθεί η καλύτερη δυνατή εφικτή λύση εντός Ευρωζώνης πρόβαλε την ανέφικτη ψευδο-λύση του δανεισμού από την Κίνα και τη Ρωσία ή υιοθετούσε τυχοδιωκτικά συνθήματα για μονομερή στάση πληρωμών σε τυφλή ρήξη με την Ευρωζώνη και έξοδο απ’ αυτήν ή επαναλάμβανε την πολιτική μεταφυσική για μια γενική και απροσδιόριστη “άλλη” πολιτική, σε μια “άλλη” Ευρώπη, σ’ “άλλο” κόσμο, αλλά μέχρι τότε βέβαια όπως έλεγε και ο Κέυνς θα είμαστε “νεκροί”. Οι πτέρυγές της που ψήφισαν την είσοδο στην ΕΟΚ, τη συμφωνία του Μάαστριχτ για το κοινό νόμισμα και θέλουν επιδοτήσεις, διαρθρωτικά προγράμματα, ευρώ, ευρωομόλογο, δανειστή έκτακτης ανάγκης την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και διάσωση από τους εταίρους τα εμφανίζουν όλα αυτά σαν δωρεάν γεύμα δίχως προϋποθέσεις! Σκέτος παραλογισμός. Ξεχνούν ότι το ευρώ είναι συμπύκνωση συσχετισμών.

• Υπερασπίζεται τα δικαιώματα των πολιτών, των υπαλλήλων ή των φοιτητών -σωστό- αλλά υποβαθμίζει τις υποχρεώσεις. Μιλά με όρους διανομής και σπάνια παραγωγής νέου κοινωνικού πλούτου. Προβάλλει ένα “ελκυστικό” μοντέλο αναδιανομής αποσυνδεδεμένο επ’ αόριστο από κάθε έννοια παραγωγής, παραγωγικότητας, αποδοτικότητας, μοντέλο εκ των πραγμάτων μη βιώσιμο μια και στηρίζεται στην υπόθεση ενός απεριόριστου δανεισμού. Αποστρέφεται σαν νεοφιλευθερισμό(!) κάθε αλλαγή που αυξάνει την απόδοση του δημόσιου τομέα, εξασφαλίζει για κάθε ευρώ του Έλληνα φορολογούμενου τη μέγιστη δυνατή κοινωνική αξία και μπορεί να ξανακάνει στην πορεία τον δημόσιο υπάλληλο υπερήφανο για τη δουλειά και την αμοιβή του. Αναπαράγει τις χειρότερες παραδόσεις του λαϊκίστικου δικομματισμού με το να χαϊδεύει αυτιά, να λέει στον καθένα ό,τι θέλει να ακούσει, να παραβλέπει με αμφίσημο λόγο την προγραμματική βάση των κοινωνικών συμμαχιών.

• Υποτίμησε και αυτή το διαγενεακό πρόβλημα, τον ισολογισμό των γενεών. Παράβλεψε προειδοποιήσεις όπως του “Βαμπίρ και Κανίβαλοι” (2004). Ξεχνούσε ότι τη μείωση των ελλειμμάτων και των χρεών την οφείλουμε στα παιδιά μας κι όχι στη Μέρκελ. Έλεγε πάντα ένα κάθετο όχι σε κάθε μεταρρύθμιση που θα έκανε βιώσιμο το ασφαλιστικό σύστημα, θα έδινε ισχυρά συνταξιοδοτικά κίνητρα για την καταβολή των εισφορών, θα δημιουργούσε ένα νέο αποθεματικό όπως με την μελέτη μου για το Εθνικό Κεφάλαιο Αλληλεγγύης των Γενεών. Όχι σε κάθε αλλαγή που θα μείωνε το δυσβάσταχτο για τις νέες γενιές ακάλυπτο ασφαλιστικό χρέος. Υπερασπίζεται συχνά τις επετηρίδες, τα αποκλειστικά ηλικιακά συστήματα ανάδειξης και αμοιβής και τις κλειστές στους νέους αγορές προϊόντων και υπηρεσιών. Υποβαθμίζει το θεμελιώδες ζήτημα της αύξησης της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας που είναι η καλύτερη άμυνα της νέας γενιάς καθώς ανατρέπεται η ισορροπία εργαζομένων συνταξιούχων σε μια κοινωνία με επιταχυνόμενη δημογραφική γήρανση. Σε προνομιακούς τομείς για την “άλλη” αριστερά όπως είναι η Τριτοβάθμια Εκπαίδευση δείχνει ανοχή σε διαλυτικά φαινόμενα και σε μορφές αλητοποίησης ξένες με το αγωνιστικό ήθος της αριστεράς, υποβαθμίζει την αξιολόγηση, την ανάγκη για υψηλά στάνταρντ, γνώσεις και δεξιότητες, τη σύνδεση του Πανεπιστημίου με το νέο αναπτυξιακό πρότυπο, όλα όσα αποτελούν προϋπόθεση για την απασχόληση και ταυτόχρονα μηχανισμό κοινωνικής κινητικότητας και ανόδου των εγχώριων μη προνομιούχων. Βιομηχανοποιεί τη μνήμη της γενιάς του baby boom. Καπελώνει με τα ορόσημα, το βιωματικό και ιδεολογικό της υπόβαθρο τη νέα γενιά και δυσκολεύει μια αυθεντική και πρωτότυπη χειραφέτησή της με το άρωμα του 21ου αιώνα.

• Δαιμονοποιεί τον λεγόμενο δικομματισμό αλλά τον στηρίζει με την άρνησή της σε προγραμματική κυβέρνηση συνεργασίας με την Σοσιαλιστική Αριστερά - Κεντροαριστερά που αποτελεί μια σταθερά στον πολιτικό χάρτη της Ευρώπης. Είναι χαρακτηριστικό ότι η “Αριστερά” στη Γερμανία αγωνίζεται για κυβέρνηση συνεργασίας με τη Σοσιαδημοκρατία και τους Πράσινους ενώ στη Γαλλία η κομμουνιστογενής Αριστερά του Μελανσόν θα υπερψηφίσει τον Ολάντ στο δεύτερο γύρο στις 6η του Μάη. Στην Ελλάδα αντίθετα επιθυμούν σφόδρα “συγκυβέρνηση” ΝΔ-ΠΑΣΟΚ με την υπόθεση ότι κάποιοι άλλοι θα βάλουν πλάτη για να μην καταρρεύσει η χώρα και οδηγηθεί εκτός Ευρώπης ενώ αυτοί θα το γλεντούν και θα κάνουν εκλογικό “ταμείο” με τυφλές και ανέξοδες, όπως κακώς φαντάζονται, διαμαρτυρίες. Το ταμπού της μη συμμετοχής της σε κυβέρνηση έχει σπάσει μιας και συμμετείχε σε κυβερνήσεις για ήσσονος και αμφιλεγόμενης σημασίας ζητήματα σε σχέση με το μέγα θέμα της σωτηρίας της χώρας εντός Ευρωζώνης. Το αντιμνημονιακό άλλοθι επίσης έχει φθαρεί αφού κόμματά της συνεργάζονται με βουλευτές που στήριξαν με πάθος τις πολιτικές της κυβέρνησης Παπανδρέου, ψήφισαν το Μνημόνιο Ι, το Μεσοπρόθεσμο ακόμα και τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης Παπαδήμου που συνιστούν την θεμελιώδη ουσία του Μνημονίου 2. Η πολυδιάσπασή της, αντί να αναπτύξει σε βάθος τη δημιουργική διαφορά στις γραμμές της, οδηγεί σε συσχέτιση του τύπου “κουτσαίνεις εσύ κουτσαίνω και εγώ” σ’ έναν χαμηλότερο κοινό παρονομαστή ψευδοαριστερισμού που μπλοκάρει κάθε έμπρακτη πολιτική πρωτοβουλία ενώ ταυτόχρονα καθιστά εντελώς ανέφικτη ακόμα και τη μεταξύ τους συνεργασία. Το παιχνίδι αυτό που σ’ άλλες συνθήκες θα ήταν συμπαθές, ακίνδυνο και ανεκτό τώρα με τη ρευστοποίηση των συσχετισμών και την Ελλάδα στην κόψη της χρεωκοπίας μπορεί να αποδειχθεί μοιραίο για τη χώρα και για την ίδια την “άλλη” αριστερά που θα φορτωθεί την ευθύνη ενός ενδεχόμενου καταστροφικού αδιεξόδου. Ο άξονας τότε της πολιτικής ζωής μετά από μια μεταβατική περίοδο χάους και αναλώσιμων κυβερνήσεων θα μετατοπιστεί σε υπερδεξιά κατεύθυνση. “Γρηγορείτε ποτέ δεν ξέρετε...”.

http://www.eklogika.gr/articles/611

Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

Γιατί συνεχίζονται οι αλβανικές προκλήσεις;


Γιατί συνεχίζονται οι αλβανικές προκλήσεις;
Κωνσταντίνος Χολέβας - Πολιτικός Επιστήμων

Μπορεί η προσοχή μας να είναι στραμμένη κυρίως στα οικονομικά και πολιτικά θέματα της εσωτερικής επικαιρότητος, καλό είναι όμως να προσέχουμε τί γίνεται στον βαλκανικό περίγυρό μας. Κάποιοι γείτονες δείχνουν διαθέσεις κάθε άλλο παρά φιλικές και αξίζει να αναρωτηθούμε πού το πάνε. Ο αλβανικός εθνικισμός πρέπει να προσεχθεί διότι εμφανίζει εξάρσεις και επικίνδυνα ανθελληνικές τάσεις. Η ελληνική εξωτερική πολιτική επιχειρεί διαρκώς να κατευνάσει αυτά τα φαινόμενα δείχνοντας διαλλακτικότητα, όμως από θρασείς γείτονες αυτή η στάση μας ερμηνεύεται ως αδυναμία και έτσι αποθρασύνονται περισσότερο.

Τρία γεγονότα καταγράφει η πρόσφατη επικαιρότητα: Στην αλβανική κυβέρνηση εισήλθαν ως Υπουργοί δύο στελέχη Τσάμικων οργανώσεων με έντονο ανθελληνικό ύφος. Οι Μουσουλμάνοι Τσάμηδες έδρασαν κατά την ιταλογερμανική κατοχή ως συνεργάτες των κατακτητών στη Θεσπρωτία και καταδικάσθηκαν από το Δικαστήριο Δωσιλόγων Ιωαννίνων με δήμευση των περιουσιών τους. Σήμερα οι απόγονοί τους ζουν στην Αλβανία και διεκδικούν τα πάντα από την Ελλάδα. Ξεκινούν από την επιστροφή των περιουσιών και φθάνουν μέχρι την απαίτηση να παραχωρηθεί η Ήπειρος στην Αλβανία., Τσαμουριά ονομάζουν τη Θεσπρωτία, η δε προπαγάνδα τους διαχέεται σε όλα τα αλβανικά κόμματα.

Δεύτερον. Σε ποδοσφαιρικό αγώνα μεταξύ της ομάδας των Αγίων Σαράντα και εκείνης της Χειμάρρας οι Χειμαρριώτες, που ανήκουν στην ελληνική εθνική κοινότητα, δέχθηκαν ύβρεις, προπηλακισμούς και έντονα ανθελληνικά συνθήματα. Στην κερκίδα κυριαρχούσε μία μεγάλη αλβανική σημαία και αφίσες του Απελευθερωτικού Στρατού του Κοσσόβου, του γνωστού UCK. Η αναφορά σε αυτά τα αρχικά ίσως έγινε επίτηδες για να λειτουργήσει ως απειλή. Ότι δηλαδή το επόμενο βήμα του ανθελληνισμού θα είναι η ίδρυση του UCC, του Απελευθερωτικού Στρατού της Τσαμουριάς. Συνθήματα με αυτά τα αρχικά έχουν αναγραφεί κατά καιρούς στην Κόνιτσα και σε άλλες ελληνικές πόλεις.

Το τρίτο γεγονός δεν αφορά τις ελληνοαλβανικές σχέσεις, αλλά τον ευρύτερο αλβανικό αλυτρωτισμό. Η εθνικιστική οργάνωση «κόκκινο και μαύρο» που εμπνέεται από τα χρώματα της αλβανικής σημαίας σε συνεργασία με άλλα σωματεία ετοιμάζονται να διοργανώσουν διαδήλωση στα Τίρανα με αίτημα να ενωθούν με την Αλβανία οι αλβανικοί πληθυσμοί των Σκοπίων και τα αντίστοιχα εδάφη. Ο αλβανικός αλυτρωτισμός με βάση το Εθνικό Δόγμα όπου εξέδωσε το 1997 η Ακαδημία Επιστημών διεκδικεί εδάφη από τα Σκόπια, το Μαυροβούνιο και τη Σερβία, ενώ από την Ελλάδα διεκδικεί τα «δικαιώματα» των Τσάμηδων και την αναγνώριση των μεταναστών ως νόμιμης μειονότητας στη χώρα μας.

Η απαράδεκτη πολιτική των δήθεν προοδευτικών στον τομέα της μετανάστευσης και ο υπό κατάργηση Νόμος Ραγκούση περί ιθαγενείας ανοίγουν παράθυρο για την προώθηση των επικινδύνων αλβανικών σχεδίων στην πατρίδα μας. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ανεχθούμε τη δημιουργία μειονοτικού ζητήματος εις βάρος της εσωτερικής μας ηρεμίας και της εδαφικής μας ακεραιότητας. Φυσικά οι Αλβανοί εργαζόμενοι δεν είναι όλοι ύποπτοι ή παραβατικοί, αλλά καλύτερα να φυλάμε τα ρούχα μας. Να μην δοθεί η ελληνική ιθαγένεια ούτε το δικαίωμα ψήφου σε Αλβανούς που ζουν στη χώρα μας. Φτάνει πια με τις υποχωρήσεις στο όνομα της πολυπολιτισμικότητας. Όλα τα ευρωπαϊκά κράτη καταργούν την πολυπολιτισμική αυταπάτη και προστατεύουν τη εθνική τους ασφάλεια. Εμείς θα είμαστε η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που θα μένει παραδομένη στις εγκληματικές αφέλειες κάποιων απροσγείωτων κουλτουριάρηδων που ρίχνουν νερό στον μύλο του αλυτρωτισμού των γειτονικών λαών;

Οι Αμερικανοί άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου ενθαρρύνοντας την απόσχιση των Αλβανών του Κοσσόβου από τη Σερβία. Ας μην είμαστε εμείς το επόμενο θύμα. Απαιτείται πυγμή και αποφασιστικότητα.

Κ.Χ. 14.3.2012


Τρίτη 24 Απριλίου 2012

Η επικείμενη καταστροφή και μουσουλμανοποίηση της χώρας


Η επικείμενη καταστροφή
και μουσουλμανοποίηση της χώρας
Του Θεόδωρου Κατσανέβα

Η εισβολή
Η σημερινή οικονομική καταστροφή μας έχει αποπροσανατολίσει από έναν μεγαλύτερο κίνδυνο: την ταχύτατη αλλοίωση της εθνολογικής σύνθεσης της χώρας, και τελικά τη μουσουλμανοποίησή της. Το ενδιαφέρον όλων επικεντρώνεται στις επόμενες εκλογές και όχι στις επόμενες γενιές όπως θα έπρεπε. Σύμφωνα με τη ρεαλιστική όσο και εφιαλτική αυτή πρόβλεψη, σε 10-20 χρόνια, η Ελλάδα όπως την ξέρουμε σήμερα, δε θα υπάρχει πια. Σε δέκα χρόνια, εδώ στο καλύτερο οικόπεδο της γης που έχει μπει στο μάτι πολλών, θα κατοικούν 4-5 εκατ. μουσουλμάνοι νεαροί σε ηλικία, έναντι 8-9 εκατ. γερασμένων ελληνογενών. Τότε, θα είναι αδύνατο να σταματήσει η συνέχιση της μαζικής εισβολής και του πολλαπλασιασμού της, με δεδομένο ότι οι γυναίκες-μουσουλμάνες γεννούν πέντε παιδιά κατά μέσο όρο, έναντι λιγότερο από ένα των ελληνίδων.
Σύμφωνα με έγκυρες και διασταυρωμένες πληροφορίες μας, σήμερα εισβάλλουν στη χώρα, κατά κύριο λόγο από τον Έβρο, 200.000-250.000 κυρίως μουσουλμάνοι από την Αφρική και την Ασία. Σε δέκα χρόνια, θα ανέρχονται σε 2-2,5 εκατ. και μαζί με τους εδώ εγκατεστημένους που υπολογίζονται σε 1,8 εκατ. (συμπεριλαμβανομένων αυτών της Δυτικής Θράκης, μαζί με γεννήσεις της τάξης των 500.0000), θα ανέρχονται σε πάνω 4 εκατ. Το δόγμα Οζάλ «δε χρειάζεται να κάνουμε πόλεμο με τους Έλληνες, αρκεί να τους στείλουμε μερικά εκατομμύρια από εδώ μεριά», βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, όπως αποδείχτηκε και από τις μυστικές εκθέσεις που βγήκαν στη δημοσιότητα, ύστερα από τις αποκαλυπτικές δηλώσεις του πρώην Πρωθυπουργού Γιλμάζ για δολιοφθορές σε βάρος της χώρας μας.
Το τραγικό είναι ότι, με την έλευση του άτεγκτου Μνημονίου και την ερημοποίηση της αγοράς εργασίας, πολλά νέα παιδιά, αλλά και νοικοκύρηδες νόμιμοι μετανάστες, φεύγουν από τη χώρα σε αναζήτηση μιας καλύτερης μοίρας στον ήλιο. Και έτσι, η χώρα μουσουλμανοποιείται με μαθηματική βεβαιότητα. Και αυτό λέγεται με όλο το σεβασμό που οφείλεται στη θρησκεία αυτή και σε κάθε ένα μουσουλμάνο ξεχωριστά.

Οι δουλέμποροι και η Αθηναϊκή ζούγκλα
Σε αντίθεση με το παρελθόν, όταν το ταξίδι των μεταναστών γινόταν με μύριες όσες δυσκολίες και κινδύνους, σήμερα τα πράγματα έχουν απλοποιηθεί. Οι τουρκικές αερογραμμές έχουν καθιερώσει απ’ ευθείας τακτικές πτήσεις από όλες ή τις περισσότερες χώρες εισαγωγής τους, με διαμονή «τράνζιτ» στην Τουρκία και αμέσως μετά στην Ελλάδα. Τα αεροπλάνα της Turkish Airlines κάνουν χρυσές δουλειές μεταφέροντας καθημερινά εκατοντάδες λαθρομετανάστες από το Λάγος της Νιγηρίας, την Άκρα της Σομαλίας, την Καζαμπλάκα του Μαρόκου, το Καράτσι του Πακιστάν, την Ντάκα του Μπακλαντές, την Αλγερία, τη Σομαλία, το Σουδάν, την Αίγυπτο, το Λίβανο, το Νουμπαι, κλπ. Οι μετανάστες εγκαθίστανται προσωρινά σε δουλεμπορικά ξενοδοχεία των περιοχών Κουμ Καπί και Γελσικόι στην Κωνσταντινούπολη, υπό την αιγίδα του βαθέως τουρκικού κράτους. Σύντομα διέρχονται τον Έβρο περίπου ανενόχλητοι και όσοι το επιθυμούν, καταφεύγουν στις ελληνικές αρχές, όπου τελικά τους χορηγείται έγγραφο που αναγράφει ότι υποχρεούνται να φύγουν από τη χώρα σε διάστημα ενός μηνός!
Από την Αλεξανδρούπολη επιβιβιβάζονται στα τραίνα των ελληνικών σιδηροδρόμων και καταλήγουν στο τραγικό Αθηναϊκό γκέτο, όπου τους παραλαμβάνουν οι εδώ συνεργάτες των δουλεμπόρων και τους εγκαθιστούν σε βρωμερές πολυκατοικίες. Ακολουθεί η ένταξή τους στα κυκλώματα των συμμοριών, των ναρκωτικών, της πορνείας, της παιδεραστίας, της εμπορίας οργάνων, σε όλη την απαίσια αυτή εγκληματική βιομηχανία με ετήσιο τζίρο άνω του 1,5 δισ. ευρώ που ταΐζει και πολλούς «φιλάνθρωπους» και έχει μεταβάλει το κέντρο της Αθήνας σε ζούγκλα.
Το 80% της εγκληματικότητας και ειδικότερα της βαριάς εγκληματικότητας, διενεργείται διαπιστωμένα από παράνομους μετανάστες, που ανέρχονται σήμερα στο 15%-20% του πληθυσμού. Και επειδή στις φυλακές υπάρχει το αδιαχώρητο, κάθε 1-2 χρόνια, αφήνονται ελεύθεροι για να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους, Οι δουλέμποροι και οι συνεργάτες τους, αν είναι δυνατόν, κυκλοφορούν ελεύθεροι. Αφού έχει γίνει γνωστό ότι η χώρα είναι ξέφραγο αμπέλι, εδώ συρρέουν από παντού τα πλέον εγκληματικά στοιχεία που επικαλούνται πολιτικούς διωγμούς στη χώρα τους. Έτσι, αλλοιώνεται όχι μόνο η ποσοτική αλλά και η ποιοτική σύνθεση των κατοικούντων εδώ, που από χώρα μεταβάλλεται σε χώρο-αποθήκη. Την ίδια ώρα, σε μεγάλα μέσα μαζικής επικοινωνίας γίνεται αναφορά σε «φασισταριό», σε «εθνοπαρανοϊκούς καραγκιόζηδες» που αντιδρούν στο να δοθεί «συλλήβδην η ιθαγένεια σε όλους τους μετανάστες...»! (Τα Νέα, 5/1/2012).

Λεφτά υπάρχουν
Η αρμόδια για τη μετανάστευση Κοινοτική Επίτροπος Σεσίλια Μάλστρομ, επέκρινε τη χώρα μας τελευταία, γιατί δε φροντίζει να απορροφήσει μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ που είναι διαθέσιμα από Κοινοτικά κονδύλια για την κατασκευή του φράκτη στον Έβρο, τη δημιουργία κέντρων υποδοχής, την επαναπροώθηση μεταναστών κλπ. Ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη Χρήστος Παπουτσής, απάντησε «υπερηφάνως» ότι, για τους σκοπούς αυτούς θα χρησιμοποιήσουμε δικούς μας πόρους. Προφανώς του έχει μείνει ακόμα το προεκλογικό κουσούρι ότι «λεφτά υπάρχουν»! Γεγονός είναι ότι, η ελληνική κυβέρνηση, ο Δήμαρχος της Αθήνας κ. Καμίνης, με την αγαστή συμπαιγνία των «φιλάνθρωπων» με το αζημίωτο Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων και αρκετών μέσων μαζικής επικοινωνίας, κωφεύουν ανεπίτρεπτα ή συνηγορούν για το έγκλημα που συντελείται σε βάρος της χώρας.

Οι εταίροι μας σφυρίζουν αδιάφορα
Αλλά και η Ευρωπαϊκή Ένωση μάς αντιλαμβάνεται ως παραπαίδι και οι εταίροι μας το παίζουν φιλάνθρωποι, όταν η εισβολή λαθρομεταναστών δεν τους αφορά. Ξεσηκώνονται όταν συλληφθούν 1-2 παράνομοι μετανάστες στη χώρα τους και με συνοπτικές διαδικασίες τον στέλνουν στη «χωματερή» της Ελλάδας. Δεν καταργούν το Δουβλίνο ΙΙ που επιβάλλει την υποχρεωτική επιστροφή παράνομων μεταναστών από Ευρωπαϊκές χώρες στην πρώτη χώρα εισαγωγής τους που είναι κυρίως η Ελλάδα, από όπου εισέρχεται το 90% των εισβολέων. Μας απειλούν με έξωσή μας από τη συνθήκη Σένγκεν γιατί δεν παίρνουμε επαρκή μέτρα για την παρεμπόδιση εισαγωγής λαθρομεταναστών και την ίδια ώρα, μας εγκαλούν για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων !
Οι εδώ «φιλάνθρωποι» εκπρόσωποι της επιλεγόμενης Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, κάνουν ό,τι μπορούν για να διευκολύνουν την εισβολή. Αλλά ο ΟΗΕ και η Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν ενδιαφέρονται για να πείσουν χώρες όπως το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, η Αλγερία, η Νιγηρία, κλπ., που βρίσκονται υπό δυτική επιρροή, να υπογράψουν συμφωνία επανεισδοχής των ομοεθνών τους που εισρέουν με αλματωδώς αυξανόμενο ρυθμό στη χώρα μας μέσω της Τουρκίας, η οποία παραμένει χώρα υπό ένταξη στην Ευρωπαϊκή οικογένεια.

Η βιομηχανία της «φιλανθρωπίας»
Στην Ελλάδα του παράλογου και της παραλυσίας, η δουλεμπορία σήμερα αντιμετωπίζεται περίπου ως πλημμέλημα. Όταν η αστυνομία, που έχει ενεργοποιηθεί ικανοποιητικά τελευταία, συλλάβει δουλεμπόρους, τα δικαστήρια, υποχρεώνονται από την ισχύουσα νομοθεσία, να τους αφήσουν ελεύθερους με εγγύηση, με χαϊδέματα ποινών. Οι δουλέμποροι εισπράττουν 3.000-6.000 το κεφάλι για τη διακίνηση του «εμπορεύματος», οι συνεργάτες τους ιδιοκτήτες των βρωμερών πολυκατοικιών στα γκέτο της Αθήνας ενθυλακώνουν φοροδιαφεύγοντας 3-7 ευρώ την ημέρα ανά άτομο δηλ. 20.000-70.000 ευρώ το μήνα, οι έμποροι ναρκωτικών, πορνείας, παιδοφιλίας και διακίνησης ανθρώπινων οργάνων, θησαυρίζουν, όπως και μη-κυβερνητικές οργανώσεις και διάφοροι δικηγορίσκοι και παρατρεχάμενοι.
Είναι πολλά τα λεφτά και η «βιομηχανία της φιλανθρωπίας» ακμάζει την ίδια ώρα που η χώρα παρακμάζει. Τα ξενοδοχεία και οι επιχειρήσεις στο κέντρο κλείνουν και το παραεμπόριο οργιάζει. Οι περιοχές στο κέντρο και γύρω απ’ αυτό ζουν έναν καθημερινό εφιάλτη. Και οι «ιθαγενείς» που διαμαρτύρονται χαρακτηρίζονται ρατσιστές από «κορακοφιλάνθρωπους» ή αφελείς που δηλώνουν αριστεροί, αλλά αγνοούν βασικές αρχές της αριστερής αντίληψης και ειδικότερα της μαρξιστικής. Η οποία δεν αποδέχεται τη φιλανθρωπία και θεωρεί τη μετανάστευση εργαλείο του διεθνούς καπιταλισμού για την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης.
Στο θέατρο του παράλογου της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας, παραβλέπεται το αυτονόητο γεγονός ότι το πρόβλημα της τεράστιας παγκόσμιας φτώχειας του 1 δισ. των λιμοκτονούντων διεθνώς, σύμφωνα με τον ΟΗΕ, δεν μπορεί να λυθεί μεμονωμένα από τη φιλανθρωπία και μάλιστα από την «Ψωροκώσταινα». Η οποία μεταβάλλεται από τους «κουτόφραγκους» σε χώρο εναπόθεσης ανθρώπινης δυστυχίας και χώρο υπό διάλυση. Η χώρα Λιβανοποείται, Βοσνιοποιείται και μουσουλαμανοποιείται. με τα συνακόλουθα της εγκληματικότητας, της μπούρκας, της σαρίας, τα τόσο συμπαθή αυτά πολιτιστικά πρότυπα για τους αριστεροδεξιόφρονες που έχουν επιβάλλει και την πολιτικοδημοσιογραφική τους ηγεμονία.
Τι κάνουμε
Η χώρα μας, οφείλει να θωρακίσει τα σύνορά της, να ενισχύσει την Αστυνομία Αλλοδαπών και να αξιοποιήσει το πλούσιο δυναμικό των ενόπλων δυνάμεων που σκοπός τους είναι η προστασία των συνόρων. Να εξαρθρώσει και να θεσπίσει αποτελεσματικά εξοντωτικές ποινές για τους δουλεμπόρους και τους συνεργάτες τους. Να προωθήσει τη δημιουργία «Οργανισμού για τους Μετανάστες», ο οποίος με τη χρηματοδότηση της Ε.Ε. θα στελεχωθεί από αξιόμαχα στελέχη έξω από το κύκλωμα των «κορακοφιλανθρώπων», αναλαμβάνοντας την προσωρινή μετεγκατάστασή των λαθρομεταναστών μακριά από το κέντρο της Αθήνας. Να παράσχει πολιτικό άσυλο στους πραγματικούς πολιτικούς πρόσφυγες κατανέμοντάς τους στις χώρες της Ε.Ε. ανάλογα με τον πληθυσμό τους. Να επαναπροωθήσει τους παράνομους μετανάστες με ναυλωμένα αεροπλάνα στην πατρίδα τους, συνάπτοντας άμεσα συμφωνίες επανεισδοχής με χώρες όπως το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, η Σομαλία, η Νιγηρία, η Αλγερία, κλπ. που βρίσκονται υπό δυτική επιρροή.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση οφείλει να συμμορφώσει την Τουρκία με την απειλή αναστολής των ενταξιακών διαδικασιών και άλλων κυρώσεων και να αναθεωρήσει τον κανονισμό του Δουβλίνου ΙΙ. Η Ευρώπη και οι ΗΠΑ είναι σε θέση να αντιληφθούν ότι η Ελλάδα μετατρέπεται σε ευρωπαϊκό εφαλτήριο της διεθνούς τρομοκρατίας. Το αρχηγείο της Frontex να μετεγκατασταθεί από την Πολωνία (!) στην Ελλάδα. Και το μεγαλύτερο ποσό που διατίθεται για τους ίδιους σκοπούς, να διατεθεί στη χώρα μας, αφού από εδώ εισρέει το 90% των παράνομων μεταναστών. Ταυτόχρονα, η ελληνική πολιτεία οφείλει να εντάξει τους νόμιμους μετανάστες, με συγκεκριμένες προϋποθέσεις όπως ισχύει διεθνώς, στον κοινωνικό της ιστό και σταδιακά να τους παραχωρήσει την ελληνική ιθαγένεια. Να δεχτεί τους πραγματικούς και όχι τους δήθεν πολιτικούς πρόσφυγες ανάλογα με τον πληθυσμό της. Να απαγορεύσει τη λειτουργία πολλών πρακτορίστικων ψευτο-Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, αφού ελεγχθεί η οικονομική τους διαχείριση και οι επικεφαλείς τους σταλούν στον Κορυδαλλό. Να θεσπίσει πολιτική διακριτικών επιλογών εισδοχής και νομιμοποίησης μεταναστών, με κριτήρια τις χώρες καταγωγής και τις επαγγελματικές τους ειδικότητες, όπως κάνουν όλες οι χώρες παντού σε θέματα μετανάστευσης. Η ελληνική πολιτεία οφείλει να σεβαστεί τους νοικοκυραίους μετανάστες που ζουν ειρηνικά εδώ, καταβάλλουν φόρους, ασφαλιστικές εισφορές και αναγνωρίζουν την πολιτιστική μας ταυτότητα και τη γλώσσα. Γι’ αυτό, πρέπει να αρθούν οι αδιέξοδες αντιρρήσεις για τη δημιουργία μουσουλμανικού τεμένους και νεκροταφείου στην Αττική.
Παράλληλα, χρειάζεται να απλοποιηθεί και να συγκεκριμενοποιηθεί η νομοθεσία και διοικητική πρακτική για τους νόμιμους μετανάστες και να αρθούν οι γραφειοκρατικές αγκυλώσεις που τους ταλαιπωρούν, τους καθιστούν υποχείριους σε εκμετάλλευση από κυκλώματα και οδηγούν σε απώλειες πολλών δισ. για το χειμαζόμενο κρατικό προϋπολογισμό. Σε καμία περίπτωση όμως, δεν πρέπει να αφεθεί να μας υπερκεράσουν αριθμητικά. Η χώρα χρειάζεται «φράκτη» για τους παράνομους εισβολείς σε όλα τα σύνορά της και «πόρτες» απ’ όπου θα επιτρέπεται η νόμιμη είσοδος με επιλεκτικά κριτήρια. Στην πραγματικότητα, λόγω της υπογεννητικότητας του ελληνικού πληθυσμού που πρέπει να ενισχυθεί με ιδιαίτερα ισχυρά κίνητρα, χρειαζόμαστε τους νόμιμους μετανάστες και κυρίως αυτούς που μπορούν να συμβιούν ειρηνικά με τον ελληνικό πληθυσμό και να συμβάλλουν στην οικονομική της ανάπτυξη της χώρας και την πληθυσμιακή της αναγέννηση. Αλλιώς, η μουσουλμανοποίηση της ελληνικής γης με την παράδοση των 2000 χρόνων ιστορίας, αποτελεί μόνο θέμα χρόνου.
Αν δεν υπάρξει σοβαρή ισχυρή βούληση με επίκεντρο τις γραμμές αυτές, η Ελλάδα θα μεταβληθεί σε χώρο εμφύλιου σπαραγμού χωρίς μέλλον. Με το Μνημόνιο και τη μαζική εισβολή παράνομων μεταναστών, μας κλέβουν τη χώρα. Γι’ αυτό, χρειάζεται μια πολιτική ηγεσία που ενδιαφέρεται για τα συμφέροντα της και για το μέλλον της. Μια ηγεσία της πατριωτικής ευθύνης, της γνώσης, της χρηστής και έντιμης διοίκησης, της αποτελεσματικότητας, της κοινωνικής δικαιοσύνης. Αυτήν την ώρα, βρισκόμαστε σε πόλεμο. Οφείλουμε να παραμερίσουμε αυτά που μας χωρίζουν και να αναδείξουμε αυτά που μας ενώνουν. Και στη διαδρομή της ιστορίας του, ο ελληνισμός έχει αποδείξει ότι αυτό μπορεί να το κάνει.

* Ο κ. Θεόδωρος Κατσανέβας είναι Καθηγητής του Πανεπιστημίου Πειραιώς

Πηγή: http://www.capital.gr/

Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

Γενοκτονία των Αρμενίων: 97η επέτειος


Γενοκτονία των Αρμενίων: 97η επέτειος
Παραβρέθηκα σήμερα στην εκδήλωση που οργανώθηκε από την Αρμενική Κοινότητα Ελλάδος στην αίθουσα του Πολεμικού Μουσείου για την 97η επέτειο της Γενοκτονίας των Αρμενίων από το Τουρκικό κράτος, στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Κύριος ομιλητής ήταν ο γνωστός καθηγητής στρατηγικής και στρατηγικός σύμβουλος Νίκος Λυγερός. Τα όσα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα και εντυπωσιακά είπε ο ομιλητής συνοψίζονται σε τρία πρόσφατα άρθρα του, τα οποία συνενωμένα παραθέτω στη συνέχεια. Στο τέλος παραθέτω και ένα χάρτη της αρμένικής γενοκτονίας, τον οποίο πρόβαλε ο Ν. Λυγερός, μαζί με ένα δικό του ποίημα που αναφέρεται στον χάρτη.
Δρ. Ιωάννης Παρίσης Υποστράτηγος ε.α. Διδάκτωρ Διεθνών Σχέσεων

Η γενοκτονία των Αρμενίων δεν είναι μόνο μια επέτειος
Η γενοκτονία των Αρμενίων δεν είναι μόνο μια επέτειος αλλά μια πραγματικότητα. Η γενοκτονία δεν υπάρχει μόνο στις 24 Απριλίου και δεν τη θυμόμαστε μόνο αυτή τη μέρα. Είναι ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας και κατά συνέπεια δεν διαγράφεται από τη μνήμη μας όσο και να το θέλει το τουρκικό καθεστώς.
Δεν ξεχνάμε επιπλέον, διότι η Τουρκία δεν έχει αναγνωρίσει ακόμα τη γενοκτονία των Αρμενίων. Δεν θέλει να αποδεχτεί ότι ο Κεμάλ δεν ήταν παρά ένας Χίτλερ και τίποτα άλλο. Ο Κεμάλ είναι ένας γενοκτόνος. Κεμάλ, ο γενοκτόνος. Αυτό είναι το όνομά του και κανένα άλλο και όσο δεν το αποδέχεται η Τουρκία τόσο συμμετέχει στη γενοκτονία της μνήμης. Τα θεμέλια του κεμαλικού κράτους είναι τα κόκαλα των Αρμενίων και με το αίμα τους έδεσε το τούρκικο ατσάλι. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει καθαρό τουρκικό υπόβαθρο. Δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει λύση βέβαια, αφού με τις προσπάθειες του νεοθωμανισμού υπάρχει προσπάθεια να ελαχιστοποιηθεί ο ρόλος του Κεμάλ. Δεν σημαίνει όμως ότι δεν είναι ο συνεχιστής μιας οθωμανικής προσπάθειας εξόντωσης κάθε μη μουσουλμανικού στοιχείου από την οθωμανική Αυτοκρατορία.
Δεν ξεχνάμε ότι οι πρώτες επίσημες αναφορές προβλημάτων που υπάρχουν γίνονται ήδη από το 1878 στο Συνέδριο του Βερολίνου από την αρμενική αντιπροσωπεία. Δεν ξεχνάμε, βέβαια, ότι οι πρώτες μαζικές σφαγές γίνονται το 1894. Και θεωρούμε ότι από τότε αρχίζει η γενοκτονία των Αρμενίων και όχι μόνο το 1915. Δεν μπερδεύουμε τα θεσμικά σύμβολα με την ιστορική πραγματικότητα. Διότι δεν το επιτρέπουμε στον εαυτό μας. Και δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ότι ο Αρμενικός λαός είναι ένας χριστιανικός λαός και ότι αυτή η ιδιότητα είναι μια από τις δικαιολογίες που χρησιμοποιήθηκαν για να τον γενοκτονήσουν.
Ο Κεμάλ ήταν απλώς το αποκορύφωμα της φρίκης και της βαρβαρότητας, αλλά και οι δυο υπήρχαν από πριν. Αυτή, λοιπόν, η βαρβαρότητα δεν είναι μια καινοτομία του Κεμάλ αλλά το υπόβαθρό του. Και δεν είναι τυχαίο αλλά αναγκαίο αν η Επιχείρηση Νέμεσις χτύπησε κτήνη σαν τον Ταλαάτ Πασά. Δεν είναι τυχαίο αλλά αναγκαίο που το Δικαστήριο του Βερολίνου αθώωσε τον Soghomon Tehlirian. Ακόμα και η θεσμική δικαιοσύνη αποδέχτηκε ότι ένα θύμα μπορεί να μετατραπεί σε δίκαιο λόγω ανάγκης. Και αυτό το έκανε πολύ πιο πριν αναγνωρισθεί ή μάλλον επινοηθεί η έννοια της γενοκτονίας από τον Raphael Lemkin. Πράγμα που σημαίνει ότι η θεσμική δικαιοσύνη αναγνώριζε ήδη από τότε τη βαρβαρότητα του εγκλήματος κατά της Ανθρωπότητας. Διότι αυτό είναι η γενοκτονία των Αρμενίων. Είναι η πρακτική απόδειξη της βαρβαρότητας. Με άλλα λόγια η επέτειος είναι μόνο ένα σύμβολο, ενώ η πραγματικότητα δεν έχει πάψει, αφού δεν αναγνωρίζεται καν η ύπαρξή της από το τουρκικό καθεστώς.

Η γενοκτονία των Αρμενίων ήταν μόνο η αρχή
Η γενοκτονία των Αρμενίων ήταν μόνο η αρχή και δεν εννοούμε απλώς ότι γενικεύτηκε με την γενοκτονία των Ασσυρο – Χαλδαίων, των Εβραίων και των Ποντίων. Διότι ήταν μία συλλογική και ολική προσπάθεια εξόντωσης κάθε μη μουσουλμανικού πληθυσμού στην επικράτεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Όχι, όταν λέμε ότι ήταν μόνο η αρχή, θέλουμε να δώσουμε έμφαση στο γεγονός ότι οι προσπάθειες της Τουρκίας συνεχίζονται ακόμα και τώρα. Όχι μόνο με τον ποινικό της κώδικα που τιμωρεί με δέκα χρόνια φυλάκισης οποιαδήποτε αναφορά στη γενοκτονία των Αρμενίων, αλλά και με το ρόλο της μέσω των Αζέρων όσον αφορά στο θέμα του Αρτσάχ. Δεν είναι δυνατόν να μην αντιλαμβανόμαστε ότι η Τουρκία προσπαθεί να εξοντώσει συστηματικά κάθε αρνητικό στοιχείο στην περιοχή.
Όλοι μας ξέρουμε ότι οι Αζέροι δεν έγιναν Τούρκοι με τον πόλεμο, αλλά ήταν πάντα Τούρκοι. Ο διαχωρισμός που χρησιμοποιείται είναι όχι μόνο λανθασμένος, αλλά και επικίνδυνος, διότι κρύβει εσκεμμένα την αλήθεια. Και κανένας δεν κάνει το ανάλογο λάθος με τους Αρμένιους της Αρμενίας και τους Αρμένιους του Αρτσάχ. Πρέπει λοιπόν να επισημάνουμε σε όλους, ακόμα και σε αυτούς που δεν θέλουν να το ακούσουν, ότι το θέμα του Αρτσάχ είναι η συνέχεια της γενοκτονίας των Αρμενίων που δεν έχει πάψει ακόμα και τώρα.
Η Αρμενία και το Αρτσάχ δεν είναι μουσεία του αρμενικού πολιτισμού, αλλά ζωντανές πραγματικότητες στις οποίες πρέπει να δώσουμε την πρέπουσα σημασία, για να μην πεθάνουν με τις προσπάθειες του τουρκικού διπλωματικού ζυγού. Δεν έχουμε το δικαίωμα, ως δίκαιοι, να αφήσουμε στους συνεχιστές της γενοκτονίας να καταστρέψουν κι άλλα στοιχεία του αρμενικού πολιτισμού, όπως το έκαναν με το κοιμητήριο με τους παμπάλαιους πέτρινους σταυρούς τους λεγόμενους khatchkar που συμβολίζουν την αρμενικότητα.

Η γενοκτονία των Αρμενίων ως αιχμή του δόρατος
Η γενοκτονία των Αρμενίων είναι ήδη η αιχμή του δόρατος για τις γενοκτονίες που δεν έχουν αναγνωρισθεί ακόμα από τον ίδιο τον θύτη. Χάρη σε αυτόν τον αγώνα για την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων και άλλα θύματα, επιζώντες και δίκαιοι μπήκαν στη διαδικασία διόρθωσης που είναι τόσο σημαντική. Διότι η αναγνώριση από τα άλλα κράτη δεν είναι το παν, αλλά μόνο και μόνο το πρώτο στάδιο του αγώνα. Για να περάσουμε στο δεύτερο στάδιο, η ποινικοποίηση της μη αναγνώρισης είναι απαραίτητη.
Μπορεί βέβαια σε μερικές χώρες οι λαοί να μην είναι ακόμα έτοιμοι να περάσουν σε αυτό το στάδιο και μερικές φορές αυτό οφείλεται στην έμφαση που δίνουν στην ελεύθερη έκφραση. Πρέπει όμως να ενημερωθούν για το πόσο σημαντικό είναι αυτό το στάδιο για τον όλο αγώνα. Η γενοκτονία δεν είναι απλώς ένα έγκλημα, αλλά ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας. Κράτη όπως είναι η Ελβετία και η Σλοβακία το έχουν εμπεδώσει και έχουν νομοθεσία ποινικοποίησης, το Βέλγιο είναι σε καλό δρόμο και στη Γαλλία γίνεται ακόμα ο αγώνας. Σιγά σιγά όμως τα κράτη μέσω των λαών τους συνειδητοποιούν ότι δεν μπορούν να παραμένουν ουδέτερα σε τέτοιου τύπου θέματα, αλλιώς παίρνουν το μέρος του θύτη.
Η γενοκτονία των Αρμενίων δεν είναι μόνο μία αλλά η αρχική. Κατά συνέπεια η απραξία, η αρχική, έδωσε περιθώριο σε άλλους θύτες να διαπράξουν το δικό τους έγκλημα. Ο Κεμάλ είχε συνεχιστής του Χίτλερ ενάντια στους Εβραίους και του Στάλιν ενάντια στους Ουκρανούς. Ακόμα και με τις αναγνωρίσεις, οι θύτες μπορούν να συνεχίσουν εύκολα το έργο τους. Γι’ αυτό το λόγο και ο αγώνας της ποινικοποίησης της μη αναγνώρισης πρέπει να δοθεί.
Η Κύπρος αναγνώρισε τη γενοκτονία των Αρμενίων από τα πρώτα κράτη, το 1982 ακόμα και πριν την απόφαση της Ευρωβουλής το 1987. Η Ελλάδα την αναγνώρισε το 1996 μετά την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων το 1994. Το όλο πλαίσιο είναι θετικό για τον ελληνισμό, απλώς δεν πρέπει να παραμείνουμε στις θέσεις μας, διότι η Τουρκία συνεχίζει όλο και πιο δυνατά τη γενοκτονία της μνήμης, αδιαφορώντας για όλα τα κράτη που έχουν απλώς αναγνωρίσει τη γενοκτονία. Ήρθε η ώρα λοιπόν να κινηθούμε και στην Ελλάδα για το θέμα της ποινικοποίησης.
Υπήρξε ήδη στο Κιλκίς ένα συνέδριο αφιερωμένο στην ιδέα της ποινικοποίησης της άρνησης των εγκλημάτων κατά της Ανθρωπότητας που αναγνώρισε η Ευρωπαϊκή Ένωση στις 16 Απριλίου 2011. Αλλά αυτές οι προσπάθειες πρέπει να συνεχιστούν και να απαιτηθούν από τους πολιτικούς να τις εκπροσωπήσουν επίσημα. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα υπάρξει μία αλλαγή φάσης στον τομέα των Δικαιωμάτων της Ανθρωπότητας.

Αν απλώς κοιτάξεις τον χάρτη της γενοκτονίας των Αρμενίων θα κατανοήσεις αμέσως τι σημαίνει σύστημα που εξοντώνει λαό. Τίποτα δεν ήταν τυχαίο, όλα ήταν οργανωμένα  και τώρα ακόμα δεν παραδέχονται την βαρβαρότητα τους. Αλλά εσύ τι κάνεις;
 
http://parisis.wordpress.com/2012/04/22/%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CF%89%CE%BD-97%CE%B7-%CE%B5%CF%80%CE%AD%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CF%82/#more-2536