Με αφορμή την κάθοδο της γνωστής και μη εξαιρετέας κας Ρεπούση με το κόμμα του Φ. Κουβέλη, τη Δημοκρατική Αριστερά (ΔΗΜ.ΑΡ), ο κ. Κωσταντίνος Φωτιάδης, Καθηγητής Ιστορίας του Νέου Ελληνισμού στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας έγραψε ένα κείμενο με τίτλο δανεισμένο από παλιά ποντιακή παροιμία, η οποία σημαίνει: «Αυτός που δεν σκέφτεται όταν κάθεται, απορεί όταν σηκώνεται». Το κείμενο έχει την μορφή ανοικτής επιστολής. Ας το διαβάσουμε.
ΔΕΕ
"Που κι νουνίζ όντες κάθεται,
θαμάσκεται όντες σκούται"
του Κωνσταντίνου Φωτιάδη
Κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατικής Αριστεράς
Η πρόσφατη ένταξη στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματός σας, της κυρίας Μαρίας Ρεπούση, Αναπληρώτριας Καθηγήτριας του Α.Π.Θ., και του επαγγελματία γυρολόγου των πολιτικών σχημάτων, κομμάτων, και ιδεολογικών τάσεων, κυρίου Νίκου Μπίστη, μου προξένησε αλγεινή εντύπωση για τους εξής λόγους:
α) Ευελπιστούσα ότι εσείς θα μπορούσατε να φέρετε κάτι καινούργιο σε έναν ιδεολογικό χώρο κορεσμένο από τα προηγούμενα κόμματα και
β) Θεωρώ αρνητική τη νοηματοδότηση που προσφέρει η ένταξη της κυρίας Ρεπούση, αφού, όπως αποφάνθηκαν και πολλοί άλλοι, με το σχολικό βιβλίο ιστορίας της ΣΤ΄ τάξης δημοτικού περί συνωστισμού, η κυρία Ρεπούση δεν συνέβαλε στην ενίσχυση της εθνικής μνήμης και της ελληνικής αυτογνωσίας. Επέδειξε προχειρότητα κατά την προσέγγιση μείζονος σημασίας ζητημάτων του ιστορικού παρελθόντος και αδυναμία διακρίσεως του εκάστοτε ουσιώδους από το επουσιώδες, παρουσίασε ικανό αριθμό ανακριβειών, λαθών και παραλείψεων, ουσιώδους συχνά σημασίας.
Να συμφωνήσουμε ότι, αν υπήρχε η δυνατότητα απολυτοποίησης των στόχων της εξωτερικής μας πολιτικής και ήταν εφικτή η χάραξη επίκαιρης όχι όμως ευκαιριακής εξωτερικής πολιτικής, θα μπορούσαμε να αμβλύνουμε τα σημεία τριβής του παρελθόντος, να στραφούμε ενάντια στις ευαισθησίες της συλλογικής μνήμης και να παραγάγουμε εθνικά σημαντικά αποτελέσματα, σε μακροπρόθεσμη βάση. Επειδή όμως οι διαρκείς παλινδρομήσεις στο επίπεδο της χάραξης των στρατηγικών στόχων εκ μέρους υμών των πολιτικών δεν παρέχει εχέγγυα μιας άρσης των αδιεξόδων στο παρόν ή στο απώτερο μέλλον, επιτρέψτε μας να πιστεύουμε στη δυναμική της ιστορίας να καθορίζει ως βιωμένη πραγματικότητα τις οπτικές μας και να διαμορφώνει άξονες και κριτήρια για την αποτίμηση της οπτικής σας, που στην περίπτωση του κυρίου Μπίστη δε μοιάζει να οδηγεί ούτε στη δικαίωση του παρελθόντος μας, ούτε στην κατάκτηση του ασφαλούς μέλλοντος των παιδιών μας, πάντοτε βέβαια στο περιπεπλεγμένο πεδίο των ελληνοτουρκικών σχέσεων.
του Κωνσταντίνου Φωτιάδη
Κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατικής Αριστεράς
Η πρόσφατη ένταξη στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματός σας, της κυρίας Μαρίας Ρεπούση, Αναπληρώτριας Καθηγήτριας του Α.Π.Θ., και του επαγγελματία γυρολόγου των πολιτικών σχημάτων, κομμάτων, και ιδεολογικών τάσεων, κυρίου Νίκου Μπίστη, μου προξένησε αλγεινή εντύπωση για τους εξής λόγους:
α) Ευελπιστούσα ότι εσείς θα μπορούσατε να φέρετε κάτι καινούργιο σε έναν ιδεολογικό χώρο κορεσμένο από τα προηγούμενα κόμματα και
β) Θεωρώ αρνητική τη νοηματοδότηση που προσφέρει η ένταξη της κυρίας Ρεπούση, αφού, όπως αποφάνθηκαν και πολλοί άλλοι, με το σχολικό βιβλίο ιστορίας της ΣΤ΄ τάξης δημοτικού περί συνωστισμού, η κυρία Ρεπούση δεν συνέβαλε στην ενίσχυση της εθνικής μνήμης και της ελληνικής αυτογνωσίας. Επέδειξε προχειρότητα κατά την προσέγγιση μείζονος σημασίας ζητημάτων του ιστορικού παρελθόντος και αδυναμία διακρίσεως του εκάστοτε ουσιώδους από το επουσιώδες, παρουσίασε ικανό αριθμό ανακριβειών, λαθών και παραλείψεων, ουσιώδους συχνά σημασίας.
Να συμφωνήσουμε ότι, αν υπήρχε η δυνατότητα απολυτοποίησης των στόχων της εξωτερικής μας πολιτικής και ήταν εφικτή η χάραξη επίκαιρης όχι όμως ευκαιριακής εξωτερικής πολιτικής, θα μπορούσαμε να αμβλύνουμε τα σημεία τριβής του παρελθόντος, να στραφούμε ενάντια στις ευαισθησίες της συλλογικής μνήμης και να παραγάγουμε εθνικά σημαντικά αποτελέσματα, σε μακροπρόθεσμη βάση. Επειδή όμως οι διαρκείς παλινδρομήσεις στο επίπεδο της χάραξης των στρατηγικών στόχων εκ μέρους υμών των πολιτικών δεν παρέχει εχέγγυα μιας άρσης των αδιεξόδων στο παρόν ή στο απώτερο μέλλον, επιτρέψτε μας να πιστεύουμε στη δυναμική της ιστορίας να καθορίζει ως βιωμένη πραγματικότητα τις οπτικές μας και να διαμορφώνει άξονες και κριτήρια για την αποτίμηση της οπτικής σας, που στην περίπτωση του κυρίου Μπίστη δε μοιάζει να οδηγεί ούτε στη δικαίωση του παρελθόντος μας, ούτε στην κατάκτηση του ασφαλούς μέλλοντος των παιδιών μας, πάντοτε βέβαια στο περιπεπλεγμένο πεδίο των ελληνοτουρκικών σχέσεων.
Ο κ. Κ. Φωτιάδης
Επιπλέον είναι γεγονός ότι το αίτημα ημών των επιγόνων για τη δικαίωση των νεκρών και των εκτοπισμένων προσλαμβάνει πλέον σήμερα διαστάσεις με σημαντικές πολιτικές προεκτάσεις, οι οποίες δεν μπορούν να απαξιωθούν, επειδή οδηγούν στο φωτισμό πολλών σκοτεινών μέχρι σήμερα πτυχών της ιστορικής αλήθειας. Η μνήμη είναι δύναμη. Η λήθη ποτέ δε βοηθά στην αδελφοποίηση και προσέγγιση των λαών και των Εθνών. Αντίθετα η αναγνώριση και η αμοιβαία κατανόηση και επίλυση των προβλημάτων ανοίγουν το δρόμο της ειρήνης και της προόδου.
Στο σημείο αυτό μάλιστα οφείλουμε να επισημάνουμε ότι η άποψη των βουλευτών προσφυγικής καταγωγής αποτελεί χρέος βαρύ και παρακαταθήκη για το μέλλον. Επομένως διερωτώμαι πώς μπορούν ορισμένοι από αυτούς, όπως οι φίλοι και παλαιοί σύντροφοι μου του πατριωτικού ΠΑΣΟΚ Ηλίας Θεοδωρίδης και Γιάννης Αμοιρίδης να συνυπάρξουν με τους κυρίους Μπίστη και Ρεπούση κάτω από την ίδια πολιτική στέγη, όταν οι τελευταίοι φαλκιδεύουν την ίδια την ταυτότητα και την ιστορία τους με πράξεις, ρήσεις και συγγραφικά εγχειρήματα; Μήπως θα έπρεπε να σκεφτούν πολύ καλύτερα την απεμπόληση όλων εκείνων των στοιχείων που μας καθορίζουν;
Με τιμή
Κωνσταντίνος Φωτιάδης
Καθηγητής Ιστορίας του Νέου Ελληνισμού
Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου