Αυτά τα ανθρωπάρια που χρήζουν ψυχιατρικής εξέτασης επιδιώκουν να "αναμορφώσουν" την κοινωνία. Αυτοί οι φαιδροί νεο-αριστεροί που κυριαρχούν στα σαλόνια και τα ΜΜΕ του αθηναϊκού κράτους διαμόρφωσαν και συμμετείχαν στο σάπιο και διεφθαρμένο καθεστώς της μεταπολίτευσης, που απειλούν ότι θα ...ανατρέψουν. Το εκπληκτικό άρθρο που ακολουθεί θέλει προσεκτική μελέτη ώστε να εξαχθούν τα απαραίτητα συμπεράσματα...
ΔΕΕ
Η Ταχρίρ των Ονείρων «μας»
Από τον ΔΙΟΝΥΣΗ ΓΟΥΣΕΤΗ ("The Athens Review of books")
Κώστας Δουζίνας: Αντίσταση και φιλοσοφία στην κρίση. Πολιτική, ηθική και Στάση Σύνταγμα, Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2011, σελ. 270
1.
Ο Έλληνας «συνάδελφος του Έρικ Χόμπσμπαουμ»
Όταν διάβασα το εν λόγω βιβλίο για να το παρουσιάσω, ύστερα από προτροπή του διευθυντή της ARB, μου μπήκε η φρικτή υποψία ότι είμαι ο μόνος που το έχει διαβάσει ενδελεχώς από την αρχή ως το τέλος. Υποπτεύθηκα δηλαδή πως ούτε οι οπαδοί των στερεοτύπων αντέχουν να το διαβάσουν ολόκληρο. Είναι μια βαρετή, χωρίς ειρμό, επανάληψη των επιχειρημάτων της Αριστεράς της καθ’ ημάς Ανατολής, που δίνει μάχη οπισθοφυλακών για να μην αλλάξει τίποτα σ’ αυτή τη χώρα και ιδιαίτερα για να μη θιγούν τα προνομιούχα στρώματα που αποτελούν την εκλογική της πελατεία. Χαϊδεύει τα αφτιά των τζαμπατζήδων, απενοχοποιεί τους εμπρηστές-πλιατσικολόγους, δίνει «φιλοσοφικό» υπόβαθρο στις άναρθρες κραυγές και τις μούντζες.
Σκέφτηκα να το επιστρέψω, αρνούμενος να ασχοληθώ με ένα πόνημα χαοτικό, που έρχεται και επανέρχεται στα διάφορα θέματα, που δεν αφορά παρά τους φανατικούς της βίας και της «επανάστασης», που θα κυλήσει γρήγορα στη λήθη και θα καταλήξει στην ανακύκλωση. Ωστόσο, επειδή ακριβώς θα κυλήσει στη λήθη, είναι, νομίζω, χρήσιμη η καταγραφή των γεγονότων της βίας στην Αθήνα τα χρόνια 2008-2011, με τα οποία ασχολείται.
Το τεύχος Οκτωβρίου 2012 του περιοδικού
"The Athens Review of books"
Βεβαίως θα ήταν ασυγχώρητη παράλειψή μου να μην ενημερώσω τον αναγνώστη για το ποιος είναι ο συγγραφέας, τονίζοντας ιδιαιτέρως τη σεμνότητα με την οποία αυτοπροσδιορίζεται σαν «συνάδελφος του Έρικ Χόμπσμπαουμ». Γράφει: «Το πρότυπο του αναγεννησιακού ανθρώπου … έχει χαθεί μαζί με τους τελευταίους μεγάλους κεντροευρωπαίους Εβραίους στοχαστές (όπως ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, ο Ερνστ Μπλοχ, ο Βάλτερ Μπένγιαμιν, ο Τέοντορ Αντόρνο ή ο συνάδελφός μου Έρικ Χόμπσμπαουμ) και τους διανοούμενους της γενιάς του ’60» (σ. 104). Με την ίδια σεμνότητα γράφει: «Ο Αλτουσέρ γενίκευσε αργότερα την άποψη του Μπλαιζ Πασκάλ (και του πατέρα μου)…» (σ. 118). Η ανθρωπότητα ασφαλώς οφείλει πολλά στον πατέρα του ο οποίος χάρισε στο Επαναστατικό Κίνημα έναν συνάδελφο του Χόμπσμπαουμ. Μου θύμισε τη σεμνότητα με την οποία ένα άλλο τέκνο της πνευματικής Ελλάδας μίλησε παλιότερα για κάποιον «συνάδελφό του», ο θεατρικός συγγραφέας Γιώργος Διαλεγμένος: «Ο συνάδελφος Σαίξπηρ έγραψε σαράντα έργα… Από τα σαράντα έργα παίζονται μόνο τα δέκα. Ε, εγώ θα κάνω δέκα έργα και θα παίζονται και τα δέκα».[1]
Ο συγγραφέας είναι διευθυντής του Ινστιτούτου Ανθρωπιστικών Σπουδών Birkbeck στο Λονδίνο. Η ιδιότητά του αυτή θα κατανοηθεί καλύτερα αν συνοδευτεί από το όνομα του διεθνούς διευθυντή του ίδιου Ινστιτούτου, που είναι ο «διανοούμενος» (public intellectual), όπως αυτοπροσδιορίζεται, Σλάβοϊ Ζίζεκ. Ο Ζίζεκ είναι ο άνθρωπος που αποκάλεσε τον Αλέξη Τσίπρα «μέλλοντα πρωθυπουργό» της Ελλάδας και ο τελευταίος στην αντιφώνησή του χαρακτήρισε «ανεκτίμητη» τη συνεισφορά και προσφορά του Ζίζεκ.[2] Στην ίδια εκδήλωση ο Κ. Δουζίνας είπε για τον Α. Τσίπρα ότι «πρόκειται για έναν σεμνό πολιτικό, εναρμονισμένο πλήρως με την κουλτούρα της αριστεράς».[3]
Σύμφωνα με το βιογραφικό του, ο Κ. Δουζίνας διδάσκει νομικά. Ωστόσο τα ενδιαφέροντά του είναι ευρύτερα. Έχει γράψει, ανάμεσα σε άλλα, το βιβλίο Το τέλος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και μαζί με τον Ζίζεκ το βιβλίο Η ιδέα του κομμουνισμού. Ο συγγραφέας λοιπόν δεν διεκδικεί μόνο τον τίτλο του φιλοσόφου, αλλά και του ειδικού επί του κομμουνισμού.
Ο φιλόσοφος της επερχόμενης επανάστασης τονίζει συνεχώς (σσ. 12, 15, 86, 88, 151, 161) ότι αρθρογραφεί στη βρετανική εφημερίδα Guardian. Μάλιστα, στη σ. 88 μας βεβαιώνει ότι ο Guardian είναι «απαραίτητη πηγή για όποιον θέλει να κατανοήσει την ελληνική τραγωδία». Σαν παράδειγμα εγκυρότητας αυτής της απαραίτητης πηγής φέρνει μιαν ανταπόκριση του Guardian από τη Βέροια. Σύμφωνα με αυτήν «ο Θέμης, με εκπαίδευση μηχανολόγου μηχανικού, δούλευε ως ειδικευμένος εργάτης σε οικοδομές και είχε εργαστεί για τα σουπερμάρκετ Lidl. Τώρα κάθεται δίπλα στο τηλέφωνο περιμένοντας κάποια περιστασιακή δουλειά, όπως διαλογή στα ροδάκινα ενός τοπικού συνεταιρισμού, για 29,45 ευρώ την ημέρα» (σ. 86). Ο Θέμης όμως του την έσκασε του Guardian. Στη φετινή συγκομιδή ροδάκινων των νομών Πέλλας και Ημαθίας, είχαν κάνει αίτηση για δουλειά 4.800 Αλβανοί και μόνον 27 Έλληνες! [4] Την έσκασε και του έλληνα αρθρογράφου του Guardian.
Διαβάζοντας το βιβλίο απόρησα με το πλήθος των αναφορών του στους Μάικλ Χαρντ και Τόνι Νέγκρι. Μέτρησα 18 αναφορές και 5 βιβλιογραφικές παραπομπές και μπορεί να μου ξέφυγαν και μερικές. Μοιάζει να «παίρνει γραμμή» από τον άλλοτε καθοδηγητή της τρομοκρατικής οργάνωσης Ερυθρές Ταξιαρχίες. Η απορία μου λύθηκε όταν εντόπισα το άρθρο του Ζίζεκ “Have Michael Hardt and Antonio Negri Rewritten the Communist Manifesto for the Twenty-first Century?” στο άρθρο του Τζον Γκρέι «Τα βίαια οράματα του Σλαβόι Ζίζεκ».[5] Τα βίαια οράματα του Ζίζεκ μεταφέρθηκαν και στο ενύπνιο του ακολούθου του, Κ. Δουζίνα.
2.
Οι ήρωες της «Υπατίας»
Στο περιεχόμενο του βιβλίου είναι συχνές οι μισές αλήθειες ή οι εξωραϊσμένες (για να μη γράψω παραποιημένες). Παράδειγμα εξωραϊσμού της αλήθειας αποτελεί η περιγραφή της οργανωμένης από τον ΣΥΡΙΖΑ[6] επιχείρησης κατάληψης της Νομικής Σχολής, στις 24.1.2011, από μετανάστες που κουβάλησε από την Κρήτη, ώστε να εκβιάσουν με απεργία πείνας τη νομιμοποίησή τους. Το σχέδιο ήταν να επεκταθεί η απεργία σε πανελλαδική, αλλά απέτυχε. Προκειμένου δε να εκκενωθεί το πανεπιστήμιο, η πολιτεία δέχτηκε να παραχωρήσει στους μετανάστες και στους Συριζαίους «συμπαραστάτες» το μέγαρο «Υπατία». Ο συγγραφέας γνωρίζει πολύ καλά την αλήθεια, διότι στις 25 Φεβρουαρίου έδωσε σχετική συνέντευξη Τύπου (υπό ποια ιδιότητα άραγε;) μαζί με στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (σ. 14). Όμως, στην περιγραφή του παραλείπει εντελώς τα παραπάνω γεγονότα και αναφέρει ανακριβώς ότι είναι «[Είναι] όμηροι της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, χωρίς κανένα νομικό στήριγμα ή δικαίωμα υπό την εξουσία του κυρίαρχου» (σ. 14).
Η αλήθεια είναι αντίθετη: απέναντι στην «εξουσία του κυρίαρχου» έχουν το πολύ ισχυρό στήριγμα του ΣΥΡΙΖΑ. Εκτός από τις απανωτές κομματικές ανακοινώσεις, εμφανίστηκαν στον Τύπο άρθρα συμπαράστασης από γνωστές αριστερές πένες, όπως οι Μάρω Δούκα, Ιωάννα Καρυστιάνη, Μανώλης Γλέζος και λοιποί αντιιμπεριαλιστές.[7]
«Οι απεργοί πείνας του μεγάρου Υπατία εξεγέρθηκαν, αποφασισμένοι να πεθάνουν, ενάντια στον υποβιβασμό τους σε κάτι λιγότερο από άνθρωπο», γράφει μελοδραματικά ο «συνάδελφος του Χόμπσμπαουμ» (σ. 143). Και εμφανίζει τους παράνομους μετανάστες σαν μάρτυρες που θυσιάστηκαν για χάρη των Ελλήνων: «Αγωνίστηκαν για να αναγνωριστούν ως ζωντανοί πηγαίνοντας στο θάνατό τους… Αυτό ήταν το μεγάλο δώρο που έκαναν στους Έλληνες» (σ. 150). Το μεγάλο δώρο που έκανε στη Χρυσή Αυγή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτός ο λαϊκισμός.
Η απεργία πείνας των μεταναστών έληξε με μερική αποδοχή των αιτημάτων τους από την κυβέρνηση. Τότε, το στήριγμα των δήθεν χωρίς κανένα στήριγμα, η «Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στους 300 Μετανάστες Απεργούς Πείνας» πανηγύρισε στην ιστοσελίδα της: «Το άκαμπτο αγωνιστικό φρόνημα και η πλατιά κοινωνική αλληλεγγύη μπορούν να φέρουν χειροπιαστά αποτελέσματα… Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε όλους όσοι (και ήταν πολλοί…) στήριξαν αυτόν το δύσκολο αγώνα… Μα πάνω απ’ όλα, θα θέλαμε να χαιρετίσουμε με σεβασμό τους 300 αγωνιστές για τους οποίους μπορεί να περηφανεύεται όλη η εργατική τάξη [sic]».[8] Στην ανακοίνωση αυτή αποκαλύπτεται και η αριστερή ιδεοληψία να ταυτίζονται οι χωρίς χαρτιά μετανάστες με την εργατική τάξη, ελλείψει εργατικής τάξης. Αλλά, ο τέλειος παραλογισμός του αιτήματος «Νομιμοποίηση χωρίς προϋποθέσεις όλων των μεταναστών/τριών»[9] είναι που ρίχνει χιλιάδες τόνους θολού νερού στον μύλο της εξτρεμιστικής Ακροδεξιάς.
3.
Εδώ βρίσκουμε μιαν άλλη έννοια που έχει κακοπάθει στην Ελλάδα. Ο φιλόσοφός μας δεν πρωτοπορεί. Αντιγράφει το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ που την είχαν διαστρεβλώσει νωρίτερα. Μας μιλά με θαυμασμό για την Αντιγόνη, τους αντιρρησίες συνείδησης, το κίνημα ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, τη Ρόζα Παρκς (ξεχνά τον Χένρι Ντέιβιντ Θόρο) και άλλους. Και συνεχίζει επικαλούμενος διαπρεπείς θεωρητικούς, ώστε να μην τολμήσει κανείς να τον αμφισβητήσει: «Η Χάνα Άρεντ, ο Τζων Ρωλς, ο Ρόναλντ Ντουόρκιν και το Ανώτατο Δικαστήριο της Αμερικής κατέληξαν ότι σε συγκεκριμένες περιστάσεις η ανυπακοή όχι μόνο επιτρέπεται αλλά επιβάλλεται – και τα δικαστήρια πρέπει να προστατεύουν αυτούς που την υιοθετούν» (σ. 119-120).
Εδώ αναρωτιέμαι αν ο «συνάδελφος του Χόμπσμπαουμ» μάς εμπαίζει. Διότι για να σε προστατεύσουν τα δικαστήρια πρέπει πρώτα κάποιος να σε οδηγήσει σ’ αυτά. Κανείς δεν παρέπεμψε σε δίκη κανέναν από τους καταληψίες, κανέναν από τους τζαμπατζήδες τού «Δεν πληρώνω», κανέναν από τους «αγανακτισμένους» που έβριζαν, μούντζωναν, κατέστρεφαν την πλατεία Συντάγματος και όχι μόνο, κανέναν από αυτούς που έσπαγαν τις μπάρες των διοδίων. Αντίθετα, η Αντιγόνη φυλακίστηκε και απαγχονίστηκε. Η Ρόζα Παρκς και οι υπόλοιποι που αναφέρει συνελήφθησαν και τιμωρήθηκαν. Ανυπακοή χωρίς τιμωρία ή χωρίς παραπομπή σε δίκη ή τουλάχιστον χωρίς σύλληψη, δεν λέγεται ανυπακοή.. Λέγεται ανομία ή ασυδοσία. Και είναι θράσος να γράφει ο φιλόσοφος παρακάτω: «Για τους πλούσιους και τους κυβερνώντες που καταγγέλλουν την “ανομία” η τιμωρία είναι άγνωστη». Λες και για τους άλλους είναι γνωστή.
Ένας πραγματικός αριστερός ηγέτης, ο Λεωνίδας Κύρκος, έβαλε τους υμνητές της τζάμπα ανυπακοής στη θέση τους: «Για την ιστορία να σας θυμίσω πάντως ότι και ο Μουσολίνι ήταν θιασώτης των απολίτικων και λαϊκίστικων κινημάτων ανυπακοής και απειθαρχίας...».[10]
4.
«Η Κερατέα σύμβολο του Ελληνικού μέλλοντος»
Ο «συνάδελφος του Χόμπσμπαουμ» γράφει για τους τραμπουκισμούς της Κερατέας: «Αν η Υπατία δείχνει το ανθρωπιστικό έλλειμμα της Ελλάδας του μνημονίου, η Κερατέα φανερώνει τη δημοκρατική της ανεπάρκεια και τον αυταρχισμό της εξουσίας. Η περίπτωση της Κερατέας αποτελεί το πιο κοινό είδος ανυπακοής, αλλά και το πιο ευάλωτο στην κατηγορία της υποκρισίας, ακριβώς επειδή συντάσσεται με τα τοπικά συμφέροντα» (σ. 144). «Οι πρόσφατοι αγώνες παίρνουν το όνομα τοπωνυμίων: Υπατία, Κερατέα, Σύνταγμα» (σ. 140). «Η Κερατέα σύμβολο του Ελληνικού μέλλοντος» (σ. 94). Άλλος ένας αριστερός εξωραϊσμός.
Το χρονικό των αγώνων της Κερατέας αρχίζει το 2008 με την προειδοποίηση: «Τα σκουπίδια μακριά από την αυλή μου»... «Η περιοχή Οβριόκαστρο στην Κερατέα μπορεί να έχει επιλεγεί για τον σκοπό αυτό, ωστόσο, συγκεντρώνει σειρά προϋποθέσεων που καθιστούν τον χώρο ακατάλληλο για τη δημιουργία ΧΥΤΑ»[11] είναι το «οικολογικό» επιχείρημα, συνήθους χρήσεως όταν πρόκειται να υπονομευθεί ένα έργο. Επί του θέματος διεξήχθη δικαστικός αγώνας, ο οποίος έφτασε μέχρι το Συμβούλιο της Επικρατείας, που αποφάσισε ότι το έργο πρέπει να προχωρήσει. Αλλά το έργο δεν προχώρησε, επειδή η κυβέρνηση υποχώρησε μπρος στην ακατάλυτη δύναμη των αγωνιζόμενων κατοίκων, με μπροστάρηδες τον Δήμαρχο (ΣΥΡΙΖΑ) και τον Μητροπολίτη Μεσογαίας.[12]
Τα «πολεμικά» γεγονότα άρχισαν τον Δεκέμβριο του 2010, όταν πήγαν οι μπουλντόζες να εφαρμόσουν την απόφαση του ΥΠΕΧΩΔΕ. Εξελίχθηκαν σε πρωτοφανείς συγκρούσεις. Άνοιγμα τάφρου (ίσως εμπνευσμένοι από τον Αστερίξ) ώστε να αποκλειστεί η κυκλοφορία στη λεωφόρο Μεσογείων. Επίθεση με μολότοφ στο αστυνομικό τμήμα,[13] χτίσιμο της Εφορίας,[14] ακόμα και μολότοφ με συγκολλητικές ουσίες για να κολλούν πάνω στα ρούχα των αστυνομικών και να τους λαμπαδιάζουν.[15]
«Κανονική εξέγερση με τεχνικές αντάρτικου» χαρακτηρίστηκαν τα επεισόδια,[16]αλλά ποτέ δεν αναζητήθηκε ο κομαντάντε του αντάρτικου. Το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι στην Κερατέα πρώτο κόμμα των εκλογών της 17ης Ιουνίου 2012 αναδείχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, με ποσοστό δεύτερο υψηλότερο στην επικράτεια. Κατά την προεκλογική περίοδο, ο Α. Τσίπρας περιόδευε την περιοχή της Κερατέας επαινώντας την παρανομία και την καταστροφική λαίλαπα, κολακεύοντας τους «αντάρτες», λέγοντάς τους πως «Εσείς δείξατε πρώτοι σε όλη την Ελλάδα το δρόμο της αξιοπρέπειας, της αυτοπεποίθησης και της ανατροπής» και τονίζοντας ότι η Κερατέα είναι «πόλη-σύμβολο για όλη την Ελλάδα... αποτελεί ένα πρώιμο αντιμνημονιακό μοντέλο. Με γνώση, με πρόγραμμα, και με απόφαση της κοινωνίας, η Κερατέα αποτίναξε τα δεσμά των τετελεσμένων που προσπάθησαν να επιβάλλουν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, για λογαριασμό των συμφερόντων που υπηρετούν. (…) Αυτά τα έκαναν μόνο οι χούντες της Λατινικής Αμερικής στους Ινδιάνους…».[17] Και κατέληξε μιμούμενος τον Α. Παπανδρέου: «Είναι πια ξεκάθαρο: το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω». Θεωρούσε πως έδειχνε τον αριστερό δρόμο της ανατροπής, αλλά μήπως έδειχνε συγχρόνως τον δρόμο και στη Χρυσή Αυγή;
5.
Ο αγώνας των τζαμπατζήδων στα διόδια
Ο ακτιβιστής φιλόσοφος μας πληροφορεί ότι «το κίνημα “Δεν πληρώνω” ενθαρρύνει τους πολίτες να σταματήσουν να πληρώνουν τα ληστρικά διόδια στους επικίνδυνους εθνικούς δρόμους της χώρας, ενώ αντίστοιχη κινητοποίηση τους προτρέπει να μην ακυρώνουν το εισιτήριο στις δημόσιες συγκοινωνίες, που αυξήθηκε κατά 40% στις αρχές του 2011» (σ. 117).
Ο φιλόσοφός μας έρχεται με καθυστέρηση μερικών ετών. Στη μόδα των «ληστρικών διοδίων» το ΚΚΕ ασκείται ήδη από το 2007, επί κυβερνήσεως Καραμανλή, με συνεχείς καταλήψεις διοδίων. Δειλά εμφανίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούλιο του 2009, αλλά στη συνέχεια συσπειρώνει τους τζαμπατζήδες κάτω από την κίνηση «Ακρίβεια-STOP»,[18] που οργανώνει ακώλυτα μέχρι και «πανελλαδικές συναντήσεις». Στον χορό των τζαμπατζήδων μπαίνει και η Χρυσή Αυγή, με την ανοχή, αν όχι συνεργασία, του ΣΥΡΙΖΑ, όπως καταγγέλθηκε.[19] (Η συνάντηση ΣΥΡΙΖΑ - Χρυσής Αυγής θα επαναληφθεί αργότερα στις επιθέσεις των «Αγανακτισμένων» και στις συνδικαλιστικές συγκεντρώσεις αστυνομικών καθώς και στις πορείες ενστόλων).[20] Πιστεύω ότι θα επαναληφθεί και στο μέλλον. Τους ενώνει η αντίθεση προς τον φιλελευθερισμό και συνεπώς το μίσος προς τη Δύση.
Ούτε η κυβέρνηση Κ. Καραμανλή, ούτε η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου τόλμησαν να αντιδράσουν σ’ αυτή την ασυδοσία. Έτσι, το «κίνημα» των τζαμπατζήδων γενικεύτηκε και ξεπέρασε κάθε όριο. Οργανώθηκαν ομάδες «Δεν πληρώνω» που φωτογραφίζονται για τον Τύπο, βέβαιες ότι δεν κινδυνεύουν να λογοδοτήσουν για την ανομία τους. Αποκαλύφτηκε ότι τουλάχιστον δυο από αυτές είχαν… χορηγούς ΝΠΔΔ (!): το Επιμελητήριο Πιερίας[21] και το Επιμελητήριο Θεσσαλονίκης.[22] Στους τζαμπατζήδες προστέθηκαν Δήμοι όπως αυτός του Ωρωπού.[23] Αλλά και ο δήμαρχος Στυλίδας (ΚΚΕ) ξήλωνε αυτοπροσώπως τις μπάρες στα διόδια Πελασγίας.[24]
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Α. Τσίπρας έδωσε τον επίσημο τόνο. Την Κυριακή 5.2.2011 το απόγευμα κατέβασε ο ίδιος τις μπάρες στον σταθμό διοδίων Κορίνθου και κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι «θέλει να αντιμετωπίσει ένα κίνημα αυθόρμητο και ακομμάτιστο ως κίνημα τζαμπατζήδων, να το δυσφημήσει, προσπαθώντας να του δώσει τον χαρακτήρα της ιδιοτέλειας».[25]
6.
Οι αδούλωτοι «Αγανακτισμένοι» της πλατείας Συντάγματος
Προάγγελος της κατάληψης των πλατειών Συντάγματος, Λευκού Πύργου κ.ά. από «αγανακτισμένους» ήσαν οι προπηλακισμοί βουλευτών από ασύδοτο και ανοργάνωτο όχλο που παρέμενε ατιμώρητος.[26] Ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν. Γιατί πίσω από τον ανοργάνωτο όχλο υπήρχαν οργανωμένες δυνάμεις.[27]
Στα μέσα Μαΐου του 2011, Ισπανοί αγανακτισμένοι κατέλαβαν την Πουέρτα ντελ Σολ στη Μαδρίτη και κατασκήνωσαν εκεί. Σε τρεις εβδομάδες, στις 5 Ιουνίου, αποφάσισαν να διαλυθούν ειρηνικά.[28] Οι εγχώριοι αγανακτισμένοι, που δεν αγανάκτησαν καθόλου τα χρόνια της ρεμούλας και της ασυδοσίας, μιμήθηκαν στις 25 Ιουνίου την πρωτοβουλία των Ισπανών και κατασκήνωσαν στην πλατεία Συντάγματος, αλλά για περίπου πέντε εβδομάδες, αρνούμενοι να διαλυθούν ειρηνικά.
Στην πάνω πλατεία κυριαρχούσαν τα ακροδεξιά φασιστοειδή, ανάμεσά τους και η Χρυσή Αυγή.[29] Φανάτιζαν τους «αγανακτισμένους» με χυδαίο εθνικιστικό αντικοινοβουλευτισμό. Μούντζωναν τη Βουλή, έφτυναν τους βουλευτές, προσπάθησαν να εισβάλουν με τη βία στο κτίριο της Βουλής. Ήταν ο δεύτερος ιδεολογικός άξονας της Χρυσής Αυγής, μετά τον αντιμεταναστευτικό.[30]
Εκδηλώσεις με κωμικό και συγχρόνως φασιστικό χαρακτήρα σημειώθηκαν, όταν π.χ. στις 28.5.2011 «αγανακτισμένοι» διαδήλωναν χτυπώντας άδειες κατσαρόλες, όπως έκαναν στη Χιλή οι καθοδηγούμενες «νοικοκυρές» εναντίον του σοσιαλιστή προέδρου Αλιέντε. Την 1η Ιουνίου λαϊκοί αγωνιστές κουκούλωσαν τα ακυρωτικά μηχανήματα του μετρό ώστε ο λαός να περνάει τζάμπα (σε βάρος προφανώς των εργαζομένων στο μετρό, που στερούνται την πηγή του μισθού τους). Στις 21 Ιουνίου, τριάντα «αγανακτισμένοι» Σπαρτιάτες έφτασαν πεζή από τη Σπάρτη στο Σύνταγμα δαφνοστεφανωμένοι, με το σύνθημα «Ελλάς, Ελλάς ή ταν ή επί τας». Άλλοι 300 αδούλωτοι Έλληνες συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Συντάγματος στις 22 Μαΐου 2011 μ.Χ. ως συνεχιστές των Θερμοπυλών του 480 π.Χ. με το σύνθημα «Η ιστορία επαναλαμβάνεται». Τον χώρο στόλιζαν πανό με συνθήματα, ανάμεσά τους και χυδαιολογήματα, αλλά και ναζιστικές σβάστικες στον κύκλο που σχηματίζουν τα αστέρια της σημαίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα αντιδυτικά συνθήματα ανταγωνίζονταν εκείνα που θεωρούσαν χούντα την εκλεγμένη κυβέρνηση: «Η χούντα δεν τελείωσε το 1973, εμείς θα τη γκρεμίσουμε σε τούτη την πλατεία». Χαρακτηριστική είναι η μαρτυρία του Απόστολου Δοξιάδη για τα «διόδια» που έπρεπε να καταβάλουν όσοι ήθελαν να κινηθούν στην πάνω πλευρά του Συντάγματος: «Μια μούντζα στη Βουλή, και περνάτε».[31] Μουντζώνεις, περνάς – δεν μουντζώνεις, δεν περνάς· έτσι έθετε το θέμα μια ομάδα μπρατσωμένων μεσήλικων.
Όλα αυτά και όλους αυτούς, ο αριστερός συγγραφέας μας δεν τους χαρίζει στην αντίδραση. Τους θέλει δικούς του: «Οι διαφορές στο Σύνταγμα της άμεσης δημοκρατίας είναι αναμενόμενες και επιθυμητές… Όταν ο όχλος/πλήθος γίνεται δήμος, οι αντιπαλότητες αίρονται προσωρινά, ίσως και μόνιμα». Όταν αυτό το βεβαιώνει ο εκ των θεωρητικών του ΣΥΡΙΖΑ, στο κεφάλαιο με τον διλημματικό τίτλο «Πάνω ή κάτω πλατεία;» (σ. 221), πώς να πείσει το κόμμα για τη ειλικρίνεια του αγώνα του εναντίον της Χρυσής Αυγής;
Στην κάτω πλατεία ήταν η άκρα αριστερά, με αιχμή τον ΣΥΡΙΖΑ. Τα κοινά σημεία τους με τη Χρυσή Αυγή ήταν η υπονόμευση του κοινοβουλευτισμού, η απαξίωση των βουλευτών και του συνόλου των πολιτικών. Ως κυρίαρχο αντικοινοβουλευτικό σύνθημα δέσποζε η «άμεση δημοκρατία». Χωρίς βέβαια να αναφέρεται το πρότυπο άμεσης δημοκρατίας που ήταν το αλήστου μνήμης καθεστώς Καντάφι, το οποίο λειτουργούσε με «λαϊκές συνελεύσεις». Ο φιλόσοφος συγγραφέας επιβεβαιώνει την ορθότητα του συνθήματος, καταφερόμενος εναντίον των εκλογών: «Η άμεση συμμετοχή σε εκλογές θα κατέστρεφε την αμεσοδημοκρατική δυναμική του Συντάγματος, χωρίς προφανή πολιτικά κέρδη» (σ. 212). Ο συγγραφέας προσκλήθηκε να μιλήσει για 13 λεπτά στους «αγανακτισμένους» (δεν αναφέρει από ποιον/ποιους – τι βολική αοριστία!), στο πλάι του Μανώλη Γλέζου. Ασφαλώς δεν παρέλειψε να τους μιλήσει για την πλατεία Ταχρίρ την οποία τόσο ζηλεύει ( «Σ’ ένα πρωτόγνωρο παγκόσμιο φόντο, αυτός είναι ο Μάης του κόσμου όλου, το Πολυτεχνείο της Υφηλίου, η Ταχρίρ των ονείρων μας», σ. 21), όπως και άλλοι ακτιβιστές πανεπιστημιακοί με λαμπρή καριέρα στα ελληνικά ΜΜΕ. Βεβαίως δεν έφτασε έως του σημείου να επισκεφθεί την αληθινή πλατεία Ταχρίρ, όπως ο συνάδελφός του Αντώνης Λιάκος, ο οποίος πήγε και είδε εκεί τον «δήμο εν δράσει»[32]… Αυτός δεν είδε καν όχλο, είδε δήμο και μάλιστα τους υπηκόους να μετατρέπονται αστραπιαία –θαύμα!– σε πολίτες.
Οι ομιλίες, μας βεβαιώνει από πρώτο χέρι ο ακτιβιστής φιλόσοφος, γίνονται σε ιδανικό κλίμα δημοκρατίας και ελευθερίας έκφρασης: «Μπορούν να συμμετέχουν άνθρωποι κάθε πολιτικής θέσης (ή και καμίας) με εξαίρεση τους ρατσιστές και τους ακροδεξιούς» και οι ομιλητές «παροτρύνονται να εκφράσουν ελεύθερα τη γνώμη τους» (σ. 155). Ισχυρίζεται δηλαδή, αντίθετα με τους προηγούμενους ισχυρισμούς του, ότι οι μόνοι που εξαιρούνται είναι η «πάνω πλατεία», αλλά πάλι δεν λέει την αλήθεια. Οι «ελεύθερες γνώμες» πρέπει να ανήκουν σε ένα προκατασκευασμένο αριστερό πλαίσιο. Αν κάποιος ομιλητής ξεφύγει από αυτό, τότε αυτομάτως εντάσσεται στην κατηγορία των «κατεστημένων διανοούμενων» και τον περιμένει το «ξεσκέπασμα» (δηλαδή η λοιδορία και ο εξευτελισμός) που ο συγγραφέας περιέγραψε νωρίτερα: «Οι κατεστημένοι διανοούμενοι έχουν πολύ συχνά επιλέξει μια ζωή συμβιβασμού…» (σ. 97).
Στις 15 Ιουνίου, η πλατεία έμοιαζε με πεδίο μάχης, ενώ το βράδυ της 30ής Ιουνίου δεν έμεινε τίποτα όρθιο από την καταστροφική μανία των κουκουλοφόρων χουλιγκάνων. Το βράδυ εκείνο ξηλώθηκαν από την πλατεία και τα γύρω ξενοδοχεία περίπου 20 τόνοι μαρμάρου. Τα ίχνη εκείνης της επιδρομής και όσων ακολούθησαν είναι ακόμη σήμερα ορατά. Το κόστος των ζημιών μόνο για εκείνο το βράδυ και μόνο για την πλατεία έχει υπολογιστεί από αρμόδια επιτροπή του Δήμου Αθηναίων στις 612.000 ευρώ, ενώ τουλάχιστον 12 διεθνή συνέδρια ακυρώθηκαν.[33] Αξίζει να διαβάσει κανείς την περιγραφή πώς φυγαδεύτηκαν από την «εμπόλεμη ζώνη» ο εκδότης του Forbes και 40 πιθανοί επενδυτές.[34]
Την 1η Αυγούστου, ο Δήμος Αθηναίων απομάκρυνε τις σκηνές των «αγανακτισμένων» από την πλατεία Συντάγματος. Ωστόσο, τα παθήματά της δεν τελείωσαν. Τον Οκτώβριο σημειώθηκαν νέες συγκεντρώσεις και νέες επιδρομές, ενώ τον Φεβρουάριο η ακτίνα της καταστροφής εξαπλώθηκε σε όλο το κέντρο, με τα γνωστά αποτελέσματα (πυρπολήσεις κτιρίων κ.λπ.).[35] Για όλη αυτή την καταστροφική μανία, ο Κ. Δουζίνας αθωώνει τους προσφιλείς του «αγανακτισμένους», ενώ μας κρύβει ποιοι μπορεί να είναι οι καταστροφείς. Μας λέει ότι «Το πλήθος του Συντάγματος … είχε επανειλημμένα διακηρύξει το μη βίαιο χαρακτήρα του. Αυτή η αποκήρυξη βίας ήταν εντελώς εμφανής στα πρωτοφανή γεγονότα της 28ης και 29ης Ιουνίου» (σ. 156). Αλλά με σχιζοφρενικό τρόπο, αυτοδιαψεύδεται μερικές αράδες παρακάτω, όταν μας πληροφορεί ότι «Στις 28 και 29 Ιουνίου, οι αγανακτισμένοι προσπάθησαν να περικυκλώσουν το κοινοβούλιο για να ασκήσουν πίεση στους βουλευτές».
Όπως έγραψε ο καθηγητής Γιάννης Βούλγαρης, «Η διάκριση δημοκρατίας - δικτατορίας λοιδορήθηκε και σχετικοποιήθηκε στο πλαίσιο κινητοποιήσεων απροκάλυπτα αντικοινοβουλευτικών, ουσιωδώς αντιδημοκρατικών ή απλώς ανομικών τύπου “δεν πληρώνω”. Η συνύπαρξη επί εβδομάδες “Αγανακτισμένων” ακροδεξιών και ακροαριστερών στην Πλατεία Συντάγματος υπό το άθλιο πανό “η χούντα δεν τέλειωσε το ’73” εικονογραφούσε το νέο κλίμα.»[36] Βεβαίως, ο (πολύ αριστερός) Α. Λιάκος, επισκέπτης και της πλατείας Ταχρίρ και της πλατείας Συντάγματος, ο οποίος και στις δύο είδε ανάλογες επαναστατικές καταστάσεις, έχει άλλη άποψη: «Επισκέφθηκα πολλές φορές την Πλατεία, παρακολουθώντας και την Πάνω Πλατεία με τις ελληνικές σημαίες και τις κρεμάλες, και την Κάτω με τις γενικές συνελεύσεις. … Την ιδέα ότι η Χρυσή Αυγή συμμετείχε στους “Αγανακτισμένους” την πρωτοδιάβασα σε άρθρο πολιτικού επιστήμονα του ιστορικού αναθεωρητικού ρεύματος σε κυριακάτικη εφημερίδα [Νίκος Μαραντζίδης].[37] … Έκτοτε, επειδή κανείς δεν καταδέχτηκε να τον διαψεύσει, χρησιμοποιήθηκε από όσους θέλησαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να απαξιώσουν το κίνημα των Αγανακτισμένων».[38] Αλλά προς τι η ανησυχία, αφού την αληθινή ιστορία την έγραψε ήδη ένας κοτζάμ «συνάδελφος του Έρικ Χόμπσμπαουμ»… Άλλωστε την ιστορία τη γράφουν οι νικητές – κι είναι ο Α. Λιάκος που έγραψε πως «ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να γίνει η μήτρα ενός μεγάλου κόμματος της Αριστεράς που θα εμπνεύσει ελπίδα αλλά επίσης σεβασμό και δέος στο εσωτερικό και στο εξωτερικό».[39]
7.
Απάνθισμα επαναστατικής σοφίας
Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο πέφτει κανείς πάνω σε σοφίες για τις οποίες δεν πρέπει ο αναγνώστης να μείνει στο σκοτάδι. Παραθέτουμε τις κυριότερες:
● Πλατεία Στάλιν – Στάση Σύνταγμα: «Ακολουθώντας τον Μπαντιού, θα λέγαμε ότι η στάση Σύνταγμα είναι ένα πρωτοφανές συμβάν, που άλλαξε ριζικά το τι σημαίνει δημόσια παράσταση» (σ. 208).
● Πλατεία Ταχρίρ: «Η Ταχρίρ είναι πάλι γεμάτη καθώς γράφω αυτές τις γραμμές και το τέλος της Αιγυπτιακής ελίτ πλησιάζει» (σ. 21). Λες και η παραίτηση μιας κυβέρνησης σημαίνει το τέλος της ελίτ…
● Ύμνος στους χουλιγκάνους: «Είχε μεσολαβήσει η 28η Οκτωβρίου, όταν τα πλήθη των αγανακτισμένων αντικατέστησαν το στρατό στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης. Η Αντίσταση εορτάστηκε με τον καλύτερο τρόπο, την εκδήλωση μιας νέας αντίστασης» (σ. 20).
● Το μνημόνιο είναι ανθελληνικό και… ανήθικο: «Το μνημόνιο υποσκάπτει το ελληνικό ήθος, που αποτελείται από αξίες, πρακτικές και δεξιότητες που προσδιορίζουν τι σημαίνει γενικά να είσαι Έλληνας... Πολλές απ’ αυτές είναι γενικές (ποια είναι για παράδειγμα η σωστή και ωραία χρήση της γλώσσας), άλλες πιο συγκεκριμένες (οι τρόποι ευγενούς συμπεριφοράς σε διαφορετικές περιστάσεις)» (σ. 27).
● Είμαστε (νεο)αποικία: «Η αναβάθμιση του [Χορστ Ράιχενμπαχ] σε επικεφαλής (με καθήκοντα υπερπρωθυπουργού) της Επιτροπείας υπό την οποία τέθηκε η Ελλάδα τον Οκτώβριο και η μόνιμη εγκατάσταση της τρόικας στην Αθήνα ολοκληρώνουν πλέον το νεοαποικιακό καθεστώς» (σ. 71, με επανάληψη στις σ. 126, 230 και αλλού προς εμπέδωσιν). Η απλοϊκή σκέψη παραλείπει ότι εμείς καλέσαμε την τρόικα και εμείς τη διώχνουμε όποτε θέλουμε.
● Η ηθική ως κριτής του… ήθους: «Ονομάζω πολιτική ηθική τις γενικές αξίες που λειτουργούν ως ορίζοντας και κριτής του βιόκοσμου και του ήθους» (σ. 30).
● Ο εκδικητικός χαρακτήρας του νεοφιλελευθερισμού: «Η συμφωνία με την ΕΕ και το ΔΝΤ για το πρώτο δάνειο, που έγινε το 2010, συνοδεύτηκε από μέτρα αυστηρής λιτότητας και την επιβολή νεοαποικιακών πολιτικών συνθηκών. Ήταν η εκδίκηση του νεοφιλελευθερισμού για την ταπείνωση του 2008» (σ. 36).
● Διαθέτει και δορυφορικό Ελληνόμετρο: «Αυτά που αντιμετωπίσαμε πρόσφατα ως Έλληνες του εξωτερικού ήταν πρωτοφανή. Ο ανθελληνικός και αντιμεσογειακός ρατσισμός, που πρέπει να υπήρχε υφέρπων, έγινε εκκωφαντικός» (σ. 94).
● Νόμος είναι το δίκιο του «επαναστάτη»: «Το να επικαλείται κανείς σήμερα την καθολική πρωτοκαθεδρία του νόμου είναι τουλάχιστον υποκριτικό και δεν πείθει» (σ. 123).
● Προτιμάτε τις καταλήψεις πλατειών: « Η πλατεία γίνεται πλήθος, μια αντιηγεμονική εξουσία με σαφείς χωρικές και χρονικές όψεις, κάτι που δεν μπορούν να προσφέρουν οι καταλήψεις πανεπιστημίων ή κτιρίων» (σ. 162).
● Οι καταλήψεις ως… ανθρώπινο δικαίωμα: «Η Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (1948) … δεν περιλαμβάνει το δικαίωμα στην αντίσταση… Η αφαίρεση του δικαιώματος στην επανάσταση ήταν μια προσπάθεια αποκλεισμού της ριζικής αλλαγής, που χρησιμοποίησε τα δικαιώματα σαν ασφαλιστική δικλίδα για την κατεστημένη τάξη» (σ. 175). Αναρωτιέμαι πώς φαντάζεται ο συγγραφέας την εφαρμογή μιας τέτοιας ρήτρας. Ένα νόμο που να λέει ότι κάθε επαναστάτης (και χουλιγκάνος) έχει το ελεύθερο και ατιμώρητο να κάνει επανάσταση όποτε γουστάρει;
● Οπαδός του Καρλ Σμιτ: «Η επαναστατική βία καταργεί το νόμο και το σύνταγμα του “διεφθαρμένου” και “ανήθικου” συστήματος εναντίον του οποίου εξεγείρεται προκειμένου να ιδρύσει ένα νέο κράτος, ένα καλύτερο σύνταγμα, έναν δίκαιο νόμο… Όταν νικήσει νομιμοποιείται αναδρομικά» (σ. 178).
● Ο Αριστοτελισμός των «Αγανακτισμένων»: «Στη στάση Σύνταγμα οι ομιλίες του πλήθους αποτελούν αριστοτελική πράξη, δημόσια επικοινωνία και αυτοτελή δημιουργία. Τα ποιήματα που συχνά απαγγέλλονται, οι προσωπικές διηγήσεις και οι ιστορικές αναφορές (παρεμβάσεις που οι πολιτικοποιημένοι θεωρούν άσχετες, χάσιμο χρόνου ή τρέλες) δείχνουν ακριβώς τη μετουσίωση του δημόσιου λόγου από εργαλειακό σε επιτελεστικό (performative), δηλαδή σε βαθιά πολιτικό» (σ. 207).
● Ο σατανικός νεοφιλελευθερισμός: «Ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι απλώς ένα ολέθριο οικονομικό μοντέλο. Είναι μια παγκόσμια ιδεολογία και κοσμοθεώρηση που ωθεί τους ανθρώπους να κατανοούν τη ζωή τους και να σχετίζονται με τους άλλους αποκλειστικά ως άπληστοι σφετεριστές, καταναλωτές και μηχανές επιθυμίας» (σ. 225).
● Η ενοποιητική διαδικασία απαιτεί… κλώνους; «Σε τελική ανάλυση ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός μας λέει ότι είμαστε διαφορετικοί, αυτόνομοι, άρχοντες της μοίρας μας, υποδαυλίζοντας έτσι την άρνηση κάθε ενοποιητικής διαδικασίας» (σ. 231).
● Η φοροδιαφυγή είναι ανθρώπινο δικαίωμα; «Οι καταγγελίες για τεμπέληδες ή διεφθαρμένους δημόσιους υπάλληλους και για φοροφυγάδες ή διεφθαρμένους ελεύθερους επαγγελματίες υπηρετούν τη νεοφιλελεύθερη πολιτική του διαίρει και βασίλευε» (σ. 242).
● Μίσος και λάσπη για την Ευρώπη: «Όλες οι αρχές του δημοκρατικού συντάγματος από το διαχωρισμό των εξουσιών ως τη δημοκρατική λογοδοσία και τη διαφάνεια της εκτελεστικής εξουσίας, παραβιάζονται βιαίως από την ΕΕ» (σ. 257).
● Οι επιστημονικές αλήθειες σε… ψηφοφορία: «Οι οικονομικές και επιστημονικές αλήθειες [στην Ευρώπη] δεν είναι ανοιχτές σε συζήτηση και ψηφοφορία» (σ. 259). Κάποιοι πρωτοπόροι του ΚΚΕ είχαν κάνει ψηφοφορία για την ύπαρξη ή όχι Θεού.
Φοβάμαι ότι ο φιλόσοφός μας δεν είναι συνάδελφος του Έρικ Χόμπσμπαουμ, όπως δηλώνει, αλλά του Γιώργου Διαλεγμένου και του Γιώργου Πάντζα.
________________________________________
[1] Έψιλον (ένθετο εφημερίδας Ελευθεροτυπία), 14/15 Απριλίου 2001. Παρατίθεται στο Μανώλης Βασιλάκης, «Καλά να πάθουν!», Γνώσεις, Αθήνα 2002, σ.75.
[2] Εκδήλωση στο Μουσείο Μπενάκη, 3.6.2012. Βλ. ομιλία Α. Τσίπρα στο http://tiny.cc/vwflkw και ομιλία του Σλάβοϊ Ζίζεκ στο http://tiny.cc/vknzkw
[3] Βλ., λ.χ., «Ζίζεκ, Δουζίνας και Τσίπρας στο Μουσείο Μπενάκη», Καθημερινή, 3.6.2012, http://tiny.cc/8qflkw
[4] Έθνος, 4.5.2012, http://tiny.cc/x7flkw
[5] Στην ARB, τχ. 32, Σεπτ. 2012, από την New York Review of Books σε μτφρ. Α. Μωράκη, http://tiny.cc/f9flkw
[6] «Μικρό χρονικό: Από τα Χανιά στην Αθήνα», Αυγή, 30.1.2011: «…Η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης συγκροτήθηκε δειλά-δειλά, με τη συμμετοχή αρχικά της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης, της Κόντρα και άλλων. Τον Ιανουάριο, με τη συμμετοχή πια του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα και της Νεολαίας ΣΥΝ, οι προετοιμασίες μπαίνουν στην τελική ευθεία. …», http://tiny.cc/dkfokw Βλ. και Έθνος, 30.1.2011: «Με “χορηγία” του ΣΥΡΙΖΑ έγινε η απόβαση» http://tiny.cc/ne9mkw
[7] Λ.χ. οι Ιωάννα Κούρτοβικ, Θ. Καρτερός, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Θ. Δρίτσας και Π. Λαφαζάνης κ.ά.
[10] Συνέντευξη στον Λ. Σταυρόπουλο, To Βήμα, 3.4.2011.
[11] Ελευθεροτυπία, 24.7.2008.
[13] http://tvxs.gr/print/51894 Πρόκειται περί πρωτοπόρας αγωνιστικής ενέργειας, που χάραξε τον δρόμο για επιθέσεις με μολότοφ σε άλλα αστυνομικά τμήματα, όπως Εξαρχείων και Καβάλας.
[14] «Έχτισαν την είσοδο της ΔΟΥ λόγω Κερατέας…», Καθημερινή, 3.2.2011, http://tiny.cc/ek50kw
[15] Α. Στάγκος, «Το σπυρί της Κερατέας», Καθημερινή 6.4.2011, http://tiny.cc/h9yqkw
[16] Α. Παπαχελάς, «Κερατέες», Καθημερινή, 3.4.2011, http://tiny.cc/r5iokw
[17] «Αποσπάσματα της ομιλίας του προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ, Αλέξη Τσίπρα, στην Κερατέα», 30.5.2012. Διαθέσιμο στο http://tiny.cc/z6nzkw
[18] Βλ. http://akribeia-stop.gr/
[19] TVXS, 7.10.2010, http://tvxs.gr/print/45387
[20] Μ. Κατσουνάκη, «Βρε, πώς αλλάξαν οι καιροί...», Καθημερινή, 8.9.2012 και «Ολοκληρώθηκε η πορεία των στρατιωτικών, Μαζί τους Δούρου, Κασιδιάρης και άλλοι βουλευτές», Lifo, 12.9.2012, http://tiny.cc/67nzkw
[21] Βλ. ανάρτηση του επιμελητηρίου στην ιστοσελίδα «Διαύγεια» με ημερομηνία 29.12.2010 σχετικά την απόφαση δαπάνης για «εκτύπωση εντύπων και πανό για την κατάληψη των διοδίων», http://tiny.cc/f76mkw
[22] «Επιμελητήρια στηρίζουν το κίνημα “Δεν πληρώνω”», 19.4.2011, http://tiny.cc/fq50kw
[23] Βλ. ανάρτηση του Δήμου στη «Διαύγεια»: http://tiny.cc/776mkw
[24] «Απόστολος Γκλέτσος: Ξαναξηλώνει μπάρες στα διόδια της Πελασγίας», Το Βήμα, 11.1.2011, http://tiny.cc/kvlokw
[25] «Αναταράξεις από το κίνημα “Δεν πληρώνω”. Επίθεση κυβέρνησης κατά Τσίπρα, που προσφέρει πλήρη στήριξη», Καθημερινή, 8.2.2011, http://tiny.cc/n1lokw
[26] Τόσο ασύδοτος, που κάποιοι είχαν το θράσος να δημιουργήσουν και «Επίσημο ειδησεογραφικό μπλογκ της “ENA” – Ένωσης Αγανακτισμένων Αποφασισμένων Ελλήνων» στο Ίντερνετ, που καταχωρεί τα κατορθώματά τους: http://tiny.cc/rj7mkw
[27] Για παράδειγμα, στην ιστοσελίδα «Ακρίβεια - Stop» http://www.akribeia-stop.gr/ βλέπουμε ανακοίνωση της «Συντονιστικής συνάντησης κατοίκων Κορδελιού-Ευόσμου» (11.12.2011) που γράφει: «…3. Να είμαστε σε επιφυλακή για παρέμβαση σε κάθε δημόσια εμφάνιση πολιτικού προσώπου του κατεστημένου». Την «Ακρίβεια - Stop» και τα δελτία Τύπου της προωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ (βλ. για παράδειγμα: http://tiny.cc/zk7mkw).
[29] «Αντιμνημονιακή συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής στο Σύνταγμα», TVXS, 23.12.2011, http://tiny.cc/vukzkw
[30] Αργότερα αυτός ο άξονας θα αξιοποιηθεί με την ανδρικωτάτη σωματική επίθεση χρυσαυγίτη εναντίον δυο γυναικών βουλευτών κατά τη διάρκεια τηλεοπτικής εκπομπής. Η πράξη αυτή, ενώ θα στερούσε ψήφους από το κόμμα σε μια προηγμένη κοινωνία, εδώ, στη χώρα του σεξισμού, το πριμοδότησε.
[31] «Εφιάλτης καλοκαιρινής νύχτας», Καθημερινή, 26.6.2011, http://tiny.cc/jcnokw
[32] Ο Α. Λιάκος έμπλεος επαναστατικού ενθουσιασμού κατέθεσε σε αντιιμπεριαλιστικό site το πόνημά του «Πώς έζησα την εξέγερση που συγκλόνισε τον κόσμο» (TVX, 13.2.2012, http://tiny.cc/2bhqkw). Είδε, και τι δεν είδε, μέχρι και εικόνες «που θα μπορούσε να είναι από τη Σορβώνη [sic] το ’68»· είδε, στο Κάιρο, «συνεργεία καθαριότητας που γυρνούσαν ανάμεσα στο πλήθος και μάζευαν και το παραμικρό σκουπιδάκι»! Τα ίδια ευρήματα θα επαναλάμβανε την ίδια ημέρα περιληπτικά στο Βήμα (http://tiny.cc/65wqkw) και αυτολεξεί στην Αυγή (20.2.2011, http://tiny.cc/d5wqkw). Και θα διαβεβαίωνε ότι «Το διαδίκτυο, τα social media, έπαιξαν σημαντικό ρόλο ως στοιχεία αυτοοργάνωσης – όπως και στην εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 στην Ελλάδα».
[33] «Καταιγισμός ακυρώσεων συνεδρίων στη χώρα», Τo Βήμα, 29.6.2011 και http://tiny.cc/an7mkw
όπου αναφέρεται ότι ο τζίρος των ματαιωθέντων συνεδρίων είναι 30 έως 35 εκ. ευρώ.
[34] Ν.Α. Βερνίκος, «Τι είδε ο κύριος Forbes στην Αθήνα», Καθημερινή, 12.7.2011, http://tiny.cc/y920kw
[35] Βλ. Δ. Ρηγόπουλος, «Πλατεία Συντάγματος, μια διαρκής ντροπή», Καθημερινή, 11.8.2012, http://tiny.cc/bpq1kw
[36] Γιάννης Βούλγαρης, «Γιατί είναι επικίνδυνη η Χρυσή Αυγή», Τα Νέα, 15.9.2012, http://tiny.cc/88eqkw
[37] Νίκος Μαραντζίδης, «Οι “Αγανακτισμένοι” εισήλθαν στη Βουλή!», Καθημερινή, 20.5.2012, http://tiny.cc/ln30kw
[38] Α. Λιάκος, «“Αγανακτισμένοι” και Χρυσή Αυγή», Αυγή, 16.9.2012, http://tiny.cc/4pyqkw
[39] Α. Λιάκος, «Απέναντι σε ένα νέο ιστορικό διακύβευμα», Έθνος, 14.5.2012, http://tiny.cc/htyqkw
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου