Αστειότητες σκοπιανολάγνων...

Το τρίγλωσσο λεξικό

Αστειότητες σκοπιανολάγνων...

 Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη

Αυτοί οι σκοπιανολάγνοι που το "παίζουν" μακεντόντσι είναι πραγματικά αξιολύπητοι! Στην αγωνιώδη προσπάθειά τους να αυτοεπιβεβαιωθούν και να αποκτήσουν κάποια ταυτότητα γελοιοποιούνται διαρκώς με τις "ανακαλύψεις" τους, που τελικά αποδεικνύονται σαπουνόφουσκες.  Αυτό βέβαια οφείλεται συχνά στην αγραμματοσύνη και το χαμηλό μορφωτικό και πνευματικό τους επίπεδο και κυρίως στην άγνοια της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ Ιστορίας, με αποτέλεσμα να "γελάει και το παρδαλό κατσίκι" κατά την λαϊκή έκφραση. Πρόσφατο κατόρθωμα η "ανακάλυψη" ενός τρίγλωσσου λεξικού στα τούρκικα, αλβανικά και στα "μακεντόντσι" που εκδόθηκε στο Βελιγράδι το 1875, την εποχή που το τότε Βασίλειο της Σερβίας διεκδικούσε από την Βουλγαρία την περιοχή των Σκοπίων (υπό οθωμανική διοίκηση τότε). Οι μεγαλοσερβικοί κύκλοι στην διαμάχη τους αυτή με τους Βουλγάρους ισχυρίζονταν  ότι το σλαβικό ιδίωμα της περιοχής της περιοχής των Σκοπίων ήταν ...σερβική διάλεκτος. Επειδή αυτόν τον ισχυρισμό ουδείς ελάμβανε στα σοβαρά, συνέλαβαν το ιδεολόγημα του μακεδονισμού, ώστε να αποφύγουν τουλάχιστον την ταύτιση των κατοίκων με τους Βουλγάρους, οι οποίοι είχαν επίσης βλέψεις στην περιοχή. Το ίδιο τέχνασμα του μακεδονισμού χρησιμοποίησαν αργότερα και οι ίδιοι οι Βούλγαροι στις ελληνικές περιοχές. Αυτή η πολιτική άρχισε να εφαρμόζεται όταν αντιλήφθηκαν ότι ο βίαιος εκβουλγαρισμός συναντούσε την αντίδραση των κατοίκων και οι βουλγαρικοί  ισχυρισμοί  (ότι το ιδίωμα που μιλούσαν οι γηγενείς αποδείκνυε ότι ήσαν ...Βούλγαροι) δεν έπειθαν κανέναν.

Ας διαβάσουμε όμως πρώτα την σχετική ανάρτηση από ένα ιστολόγιο "εθνικά μακεδόνων", την διαβόητη ΝΟΒΑ ΖΟΡΑ  (Νέα Αυγή), η οποία μας ψυχαγωγεί τακτικά με τα όσα γράφει:

ТРИЈАЗИЧНИК – ΤΡΙΓΛΩΣΣΟ ΛΕΞΙΚΟ

Λεξικό μακεδόνικης, αλβανικής και τούρκικης γλώσσας. Λεξικό τριών γλωσσών με ημερομηνία έκδοσης 1875, στο Βελιγράδι.

Η λέξη λεξικό αναφέρεται στα μακεδόνικα ως ρέτσσνικ, στα αλβανικά ως φιάλτορ και στα τούρκικα ως λιούγκατ.

Η μακεδόνικη γλώσσα αναφέρεται στα μακεδόνικα –μακέντονσκι, στα αλβανικά-μακεντονίτσσε και στα τούρκικα-μακεντόνλουτζζεςς.

Και όλα αυτά το 1874. Μακεδόνικη γλώσσα. Ούτε σλαβικά, ούτε ιδίωμα, ούτε τεχνιτή (σημ. ΔΕΕ: sic!) γλώσσα, ούτε ούτε ούτε… Ακόμα θα μιλάμε για κατασκεύσμα του Τίτο; Όλα αυτά μισό αιώνα πριν γεννηθεί…

На здравје – να ζντράβιε

Речник на македонски, албански и турски јазик. Речник на три јазици со дата на издавање 1875, во Белград. Зборот речник се споменува на македонски како Речник, на албански како Фјаљтор и на турски каи Љугат. Македонскито јазик се споменува на македонски како Македонски, на албански како Македонише и на турски како Македонлуџеш. И сето тоа во 1875. Македонски јазик. Ниту славјански, ниту идиом, ниту вестачки јазик, ниту, ниту, ниту… Уште ли ќе зборуваме за конструкција на Тито? Сето ова пола век прет неговото раѓање…

На здравје

Πηγή: http://novazora.gr/arhivi/6493

Μερικές παρατηρήσεις στο παραπάνω κείμενο:

1. Αν κρίνω από τις ανορθογραφίες (τεχνιτή) και τις μισές λέξεις (κατασκεύσμα) υπάρχει κάποιο πρόβλημα με τα ελληνικά αυτού που συνέταξε το παραπάνω κείμενο, το οποίο είναι γραμμένο "στο γόνατο" όπως λέμε, διότι στην αρχή αναφέρεται στο λεξικό που εκδόθηκε το 1875 και μερικές σειρές παρακάτω το μεταθέτει στα 1874! Οπότε έτσι εξηγείται ότι υπάρχει  το ίδιο κείμενο και στα ...σκοπιανά για να τον καταλαβαίνουν!

2. Η ύπαρξη ενός λεξικού που αναφέρει το ιδίωμα της περιοχής ως "μακεδονική γλώσσα" δεν αποδεικνύει απολύτως τίποτε, όπως τόνισα στην αρχή.

3. Το ότι είναι τεχνητή γλώσσα τα σκοπιανά το γνωρίζουν οι πάντες εκτός από τους ...σκοπιανούς, τους εγχώριους σκοπιανολάγνους και με το ...αζημίωτο, "επιστήμονες" τύπου Φρήντμαν και Ντάνφορθ. Θα επανέλθω παρακάτω.

4. Στην  θεματολογία του προαναφερθέντος ιστολογίου υπάρχει η κατηγορία: ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ και δίπλα η μετάφραση στα σκοπιανά: Политика и Актуелност (Πολίτικα ι ακτουελνόστ). Στην σκοπιανή μετάφραση παρατηρούμε ότι η πρώτη λέξη είναι ελληνική και η δεύτερη προέρχεται από τα γαλλικά (ακτουαλιτέ - actualité) ή από τα γερμανικά (ακτουαλιτέτ - Aktualität) στην οποία κόλλησαν την κατάληξη -νοστ! Αυτό συμβαίνει σε πλήθος λέξεων της σκοπιανής γλώσσας. Και έχουν το θράσος να προκαλούν γράφοντας: "Ακόμα θα μιλάμε για κατασκεύασμα του Τίτο;". Αν αυτό δεν είναι κατασκεύασμα, τότε μάλλον αγνοούν το τί ακριβώς σημαίνει αυτή η λέξη!

5. Απορία προκαλεί η τελευταία πρόταση: "Όλα αυτά μισό αιώνα πριν γεννηθεί…". Πριν γεννηθεί η σκοπιανή γλώσσα ή ο Τίτο; Μάλλον τα άτομα έχουν πρόβλημα με την αριθμητική!  Διότι αν εννοούν τον Τίτο, ο οπερετικός αυτοδιόριστος στρατάρχης είχε γεννηθεί στις 7 Μαΐου 1892 μόλις 17 χρόνια μετά την έκδοση του λεξικού. Αν εννοούν την σκοπιανή γλώσσα αυτή "γεννήθηκε" το 1944 δηλ. 70 ολόκληρα χρόνια μετά την έκδοση! Τον μισό αιώνα πάντως δεν τον βλέπω πουθενά!

6. Και για να τελειώνουμε με αυτά τα καραγκιοζλίκια παραθέτω μια αναμνηστική φωτογραφία από την επιτροπή που κατασκεύασε τον Νοέμβριο του 1944 το νέο αλφάβητο για την κατασκευασμένη νέα γλώσσα: 

Αναμνηστική φωτογραφία της πρώτης Επιτροπής, η οποία κατασκεύασε το «μακεδονικό» αλφάβητο τον Νοέμβριο του 1944. Από αριστερά προς τα δεξιά: Vasil Ilioski, Hristo Zografov, Krum Toshev, Dare Djambas, Venko Markovski, Mirko Pavlovski, Mihail Petrushevski, Hristo Prodanov, Georgi Kiselinov, Georgi Shoptraianov, Iovan Kostov

 7. Παραθέτω ένα απόσπασμα από την μονογραφία μου με τίτλο: "ΤΟ ΓΛΩΣΣΙΚΟ ΙΔΙΩΜΑ ΤΩΝ ΓΗΓΕΝΩΝ ΣΕ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ (Τα εντόπικα/εντόπια ή μακεδονικό πίτζιν)" που περιέχεται στο πρόσφατο βιβλίο μου "Μακεδονικά":

"...Η εμφάνιση αυτού του ιδιώματος (που δεν χρειάστηκε ποτέ γραφή) ανιχνεύεται κάπου στον 18ο αιώνα[7] (οι πρώτες μαρτυρίες για την ύπαρξή του χρονολογούνται γύρω στο 1790[8] – βλ. J.P. Mallory–D.Q. Adams: The Oxford Introduction to Proto-Indo-European and the Proto-Indo-European World – Oxford 2006, σελ. 26) και η δημιουργία του είχε καθαρά χρηστικούς και πρακτικούς λόγους. Τα χρόνια εκείνα η Μακεδονία ήταν ένα πολύχρωμο φυλετικό, γλωσσικό και θρησκευτικό μωσαϊκό: Έλληνες, Τούρκοι κατακτητές, Τουρκομάνοι νομάδες (Γιουρούκοι), Αθίγγανοι, Βούλγαροι, Σέρβοι, Βόσνιοι, Αλβανοί, Αρμένιοι, Εβραίοι (Ισπανοεβραίοι Σεφαρδίμ) κ.λπ. που μιλούσαν τουρκικά, ρομά (μια ινδική διάλεκτο), ελληνικά, βλάχικα, βουλγαρικά, σερβοκροατικά, αλβανικά, αρμενικά, εβραϊκά (Λαντίνο και Γίντις) και ήσαν μουσουλμάνοι, χριστιανοί (Ορθόδοξοι, Καθολικοί, Προτεστάντες), ιουδαίοι. Έπρεπε επομένως να υπάρξει ένας τρόπος συνεννόησης μεταξύ τους για τις ανάγκες της καθημερινής συμβίωσης, ένα είδος Λίγκουα Φράγκα. Βαθμιαία λοιπόν εμφανίσθηκε αυτό το ιδίωμα, μια γλώσσα πίτζιν, που φαίνεται ότι εξυπηρετούσε άριστα τον σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε ή σωστότερα, προέκυψε, που χρησιμεύει ακόμα και σήμερα! (Βλ. σχετικά πρόσφατη – Άνοιξη 2011 - επίσκεψη σε χωριά της Αλμωπίας απογόνων μουσουλμάνων κατοίκων που μεταφέρθηκαν στην Μ. Ασία με την ανταλλαγή των πληθυσμών)."

Σημειώσεις

 (7) Η δημιουργία του ιδιώματος την συγκεκριμένη αυτή περίοδο δεν είναι συμπτωματική και ερμηνεύεται εύκολα αν αναλογισθούμε τις ιστορικές και πολιτικές συγκυρίες της εποχής. Η Οθωμανική αυτοκρατορία, μετά την ήττα της κατά την Β΄ πολιορκία της Βιέννης (1683) και τις επακολουθείσασες Συνθήκες του Κάρλοβιτς (Carlowitz, σημερινό Sremski Karlovci κοντά στο Βελιγράδι) το 1699 και Πασσάροβιτς (Γερμαν. Passarowitz, σημερινό Požarevac της Σερβίας) το 1718, θα εισέλθει αμετάκλητα σε τροχιά παρακμής και εσωτερικής κατάρρευσης, με αποτέλεσμα η στυγνή καταπίεση και η τρομοκράτηση των χριστιανικών πληθυσμών να χαλαρώσουν. Η χαριστική βολή στο κύρος της δόθηκε με την Συνθήκη του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή (1774) με την οποία η Ρωσσική Αυτοκρατορία απέκτησε το δικαίωμα να προστατεύει τους Χριστιανικούς πληθυσμούς σε όλη την έκταση της Οθωμανικής επικράτειας. Προϊόν αυτής της νέας κατάστασης ήταν η έναρξη επικοινωνίας μεταξύ των πληθυσμών, το εμπόριο, επαφές και κοινωνικές σχέσεις μεταξύ των κατοίκων διαφορετικών περιοχών κ.λπ. Τότε ακριβώς, στον ευρύτερο χώρο της Μακεδονίας, υπήρξε έντονη η ανάγκη ενός κοινά κατανοητού γλωσσικού οργάνου που θα διευκόλυνε όλα τα παραπάνω. Το σλαβογενές pidgin εξυπηρέτησε θαυμάσια αυτό τον σκοπό.

(8) Το περίφημο «Τετράγλωσσον Λεξικόν» του Δανιήλ Μοσχοπολίτη στην «Ρωμαϊκή» (=δημοτική Ελληνική), Βλαχική, Βουλγαρική, και Αλβανική όπου η «Βουλγαρική» αντιπροσωπεύεται από το σλαβικό ιδίωμα της Αχρίδος, κατ’ άλλους μεν μία δυτικοβουλγαρική διάλεκτο, κατ’ άλλους δε (Σκοπιανούς) μια πρώτη μορφή της «σλαβομακεδονικής». Αυτό ακριβώς το ιδίωμα ήταν που χρησιμοποιήθηκε ως γλωσσικό υπόστρωμα για την διαμόρφωση του μακεδονικού pidgin. Θα πρέπει να τονιστεί ότι ο πλήρης τίτλος του Λεξικού ήταν: “Εισαγωγική Διδασκαλία περιέχουσα Λεξικόν Τετράγλωσσον των τεσσάρων κοινών διαλέκτων, ήτοι της απλής Ρωμαϊκής, της εν Μοισία Βλαχικής, της Βουλγαρικής και της Αλβανιτικής (sic)”, όπου διαπιστώνουμε ότι το σλαβικό ιδίωμα της περιοχής αντιμετωπίζεται ως διάλεκτος της Βουλγαρικής και όχι βέβαια κάποιας άγνωστης «Μακεδονικής». Το έργο γράφτηκε και ίσως εκδόθηκε αρχικά στην φημισμένη Μοσχόπολη, στην σημερινή Αλβανία, πιθανόν το 1764 ή λίγο αργότερα, ως «Εισαγωγική Διδασκαλία» — της νεοελληνικής — και ακολούθησε η επανέκδοσή του με τριπλάσια ύλη στην Βιέννη ή σύμφωνα με άλλες πηγές στην Βενετία, στην οποία προστέθηκε το εν λόγω Λεξικό και το συνολικό έργο επανεκδόθηκε το 1802, πιθανότατα στην Κωνσταντινούπολη. Βλ. σχετικά Τρύφων Ε. Ευαγγελίδης: Η παιδεία επί Τουρκοκρατίας – Ελληνικά σχολεία από της Αλώσεως μέχρι Καποδιστρίου, τ. Β΄, Αθήναι 1936 σελ. 341-342.

Καλόν είναι να διαβαστεί και η ακόλουθη υποσημείωση:
(16) Η σύγχρονη βουλγαρική ιστοριογραφία αντιμετωπίζει όσους "Μακεδόνες Σλάβους" έθεσαν το ζήτημα της χωριστής (από την βουλγαρική και σερβική) "σλαβικής μακεδονικής" εθνότητας, ως "όργανα του Μακεδονισμού της σερβικής εθνικής προπαγάνδας". Υποστηρίζει μάλιστα ότι η σερβική προπαγάνδα υιοθέτησε ως τακτική κατά την περίοδο 1870-1890 τον Μακεδονισμό για να καλλιεργήσει στους Βουλγάρους της Μακεδονίας την διάθεση απόσχισης από τον βουλγαρικό εθνικό κορμό και κυρίως να τους απομακρύνει από την βουλγαρική γλώσσα, εκκλησία και εκπαίδευση [Υπενθυμίζουμε ότι στις 28 Φεβρουαρίου 1870 ο Σουλτάνος αναγνώρισε με επίσημο φιρμάνι (τουρκ. ferman = Αυτοκρατορικό Διάταγμα) ως ανεξάρτητη την βουλγαρική Εξαρχία από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, το οποίο αντιδρώντας, κήρυξε το 1872 την αυτοκέφαλη πλέον βουλγαρική εκκλησία ως σχισματική). Οι Βούλγαροι ιστορικοί θεωρούν ότι ο Μακεδονισμός υπήρξε δημιούργημα σερβικών επιστημονικών κύκλων και ιδίως του Σέρβου πολιτικού, αλλά και διακεκριμένου λογίου, με ιστορικά και φιλολογικά ενδιαφέροντα, του Στόγιαν Νοβάκοβιτς (Stojan Novaković, 1842-1915), ο οποίος διετέλεσε δύο φορές Πρωθυπουργός του Βασιλείου της Σερβίας. Επισημαίνουν ακόμα ότι η επινόηση της ιδέας του "μακεδονικού έθνους" και η καλλιέργειά της στον σλαβικό πληθυσμό της Μακεδονίας είχε ως σκοπό να εξυπηρετήσει τα σχέδια της "μεγαλοσερβικής" πολιτικής για διείσδυση στον νότο και έξοδο στο Αιγαίο, αφού θα οδηγούσε στην απομάκρυνση της βουλγαρικής επιρροής από τους Σλάβους της Μακεδονίας και στην απόσχισή τους από τον βουλγαρικό εθνικό κορμό.

Κλείνοντας, θα υπενθυμίσω στους πάσης φύσεως σκοπιανολάγνους ότι το γλωσσικό ιδίωμα που μιλάμε εμείς οι ντόπιοι Μακεδόνες Έλληνες δεν έχει σχέση με την κατασκευασμένη γλώσσα των Σκοπίων. Οι σκοπιανοί την αγνοούν και αυτός είναι ο λόγος που η μετάφραση του ελληνικού κειμένου στην ανάρτηση της ΝΟΒΑ ΖΟΡΑ δεν γίνεται στα ντόπια, αλλά στα ...σκοπιανά!   ΔΕΕ