Ιδεολογία-Πολιτική
Ημερομ. δημοσίευσης: Τετάρτη, 21 Απριλίου 2010
Στα πολύ ενδιαφέροντα σχόλια στην ανάρτηση "Όλη η ιδεολογία της αριστεράς στην Ελλάδα", επιτρέψτε μου να προσθέσω δύο λόγια, με όσο μεγαλύτερη συντομία μπορώ. Κυρίως, να υποστηρίξω ότι συζήτηση γύρω από τους άξονες «αριστερός» - «δεξιός», «συντηρητικός» - «προοδευτικός» ήταν πάντα, εκτιμώ, τεχνητή, επίπλαστη και ξενόφερτη. Τα περισσότερα ζητήματα της «ενδο-ελληνικής ιδεολογικής διαπάλης» από την δεκαετία του 1820 μέχρι σήμερα ήταν, εν τέλει, ασύμβατα με την πολιτική ανθρωπολογία των ιστορικών εθνών, και στην περίπτωση της Ελλάδα άκρως εξυπηρετικά μιας αυτό-τροφοδοτούμενης ξένης εξάρτησης που ματαίωνε το όραμα της εθνικής ανεξαρτησίας. Αυτή η «αυτο - τροφοδότηση» γιγαντώθηκε τόσο λόγω εξωγενών εισροών όσο και λόγω μιας αδιέξοδης αυτιστικής «ιδεολογικής» διαπάλης που κυριαρχούνταν από –για να χρησιμοποιήσω την γνωστή φράση πρώην πρωθυπουργού– «εξωελληνικές νοοτροπίες». Ιδεολογικές δηλαδή θέσεις ασύμβατες με ένα διαμορφωμένο έθνος όπως των Ελλήνων, το οποίο εξ αντικειμένου και αναπόδραστα είναι μπολιασμένο-προικισμένο από τις κλασικές έννοιες δημοκρατία, πολιτική και ελευθερία (ο καθείς το αντιλαμβάνεται απλά διαβάζοντας τον Ρήγα Βελεστινλή ή τον «αγράμματο» Μακρυγιάννη).
Τα σύγχρονα ιδεολογικά δόγματα μπορεί να ήταν αναγκαία υπό συνθήκες δουλοπαροικίας στην δυτική Ευρώπη, αλλά παντελώς ακατάλληλα για τα ιστορικά έθνη της Ανατολής. Αυτό το γεγονός, επιτρέψτε μου να τονίσω, διανύοντας τον 21ο αιώνα θα αναδεικνύεται ολοένα και περισσότερο, ενόσω φθίνουν οι ιδεολογικές ηγεμονικές μητροπόλεις, ενόσω ενισχύεται η αυτό-εκτίμηση των ιστορικών εθνών και ενόσω η εθνική ανεξαρτησία καθίσταται κοινή κοσμοθεωρητική παραδοχή αυτών των εθνών.
Τα εκατέρωθεν αδιέξοδα επιχειρήματα της σύγχρονης ελληνικής ιδεολογικής διαπάλης έχουν βαθιές ιστορικοπολιτικές ρίζες στην ταραχώδη πορεία των Νέων Χρόνων: Ηγεμονίες, αστικό κράτος, αστικο-φιλελεύθερες ιδεολογίες, αποικιοκρατικές ιδεολογίες, κομμουνιστικές ιδεολογίες (που φιλοδόξησαν να αντικαταστήσουν την αστικο-φιλελεύθερη σήψη), αποικιοκρατία, η αδιέξοδη δήθεν κοσμοϊστορική ηγεμονομαχία του 20ου αιώνα (αστικοφιλελευθερισμός, φασισμός, κομμουνισμός) και η ύστερη παιδαριώδης αμερικανοκινούμενη μεταμοντέρνα παγκοσμιολατρεία που έθρεψε εφήμερα την επικυρίαρχη ηγεμονική δύναμη. Ένα από τα μεγαλύτερα συγκαιρινά θύματα των μεταμοντέρνων θεωρημάτων και ιδεολογημάτων είναι η ελληνική κοινωνία. Αυτή η κακοτυχία ενδέχεται να οδηγήσει και στην κατάλυση του νεοελληνικού κράτους. Τα μεταμοντέρνα ιδεολογήματα και θεωρήματα στην συγκαιρινή ελληνική εκδοχή ένωσαν τα νήματα σχεδόν όλων των παρωχημένων ιδεολογιών, εισέρευσαν στα πανεπιστήμια, μπέρδεψαν την σκέψη στο πολιτικό και δημοσιογραφικό επίπεδο, ροκάνισαν τον πνευματικό κόσμο πολλών πολιτών και προκάλεσαν απίστευτα ανορθολογικές παραστάσεις όσον αφορά την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Κυρίως, έπεισαν πολλούς να πιστέψουν ότι το νεοελληνικό (εθνο)κράτος είναι περιττό και αναλώσιμο (μέμνησον τις ηχηρές σαπουνόφουσκες περί «μετά-εθνικής εποχής» στις συζητήσεις που προκάλεσε η πλεκτάνη Αναν). Ένα νέφος πνευματικού ανορθολογισμού σκεπάζει πλέον την Ελλάδα (και την Κύπρο) ροκανίζοντας και εκμηδενίζοντας όσους Έλληνες επιβίωσαν μετά το 1922 και που στην συνέχεια συνέρρευσαν στο νεοελληνικό κράτος ή επιβιώνουν επισφαλώς στο εσωτερικό της Κυπριακής Δημοκρατίας. Διέξοδος δεν υπάρχει αν δεν δημιουργηθεί μια κρίσιμη πνευματική μάζα –δυστυχώς κινούμαστε σε άγονη γραμμή προς μια αντίθετη εξοντωτική εθνομηδενιστική τροχιά– που θα καλλιεργήσει την αλήθεια επί δύο καίριων υποθέσεων που δεν είναι μόνο ελληνικού ενδιαφέροντος:
Πρώτον, όλες οι μορφικά πανομοιότυπες ιδεολογίες των Νέων Χρόνων αποτελούσαν τεχνητά και επίπλαστα κατεξουσιαστικά εποικοδομήματα («κρατικοεθνικά» και υπερκρατικά) που αντέστρεψαν μια δυσχερή μεν αλλά μακραίωνη δε πορεία του πολιτικού πολιτισμού που μέχρι τον 15ο αιώνα είχε κίνηση με ανοδική φορά. Οι αφετηρίες αυτής της διαδρομής εντοπίζονται, βασικά, στα πρώιμα στάδια του κλασικού πολιτισμού, ο οποίος διαχύθηκε ευρύτερα στην Αλεξανδρινή και μετά-Αλεξανδρινή εποχή και ο οποίος συνέχισε την δύσκολη αλλά ανοδική φορά κίνησης μέχρι και την πτώση του πνευματικού-πολιτικού επιτεύγματος της Βυζαντινής Οικουμένης. Η πτώση του Βυζαντινού κοσμοσυστήματος σήμαινε, βασικά, κατήφορο από τον οποίο μόλις το 1990 αρχίζουμε να ανακάμπτουμε. Δική μας θέση είναι ότι το μεγαλύτερο ιλαροτραγικό αστείο των ιστορικών αφηγήσεων είναι η χρήση της έννοιας «πρόοδος» για να ωραιοποιηθεί η δεσποτική έμμεση αντιπροσώπευση (που βαπτίστηκε «έμμεση δημοκρατία»), για να αιτιολογηθεί η αποικιοκρατία και να στηριχθούν όλοι οι ηγεμονικοί κατεξουσιασμοί των Νέων Χρόνων μέχρι και σήμερα. Δεύτερον και συναφές, ο ρητά αντί-Αριστοτελικός μοντερνισμός (στα δικά μου κείμενά τον αντιδιαστέλλω από τον ευρύτερο φαρδύ δρόμο της νεοτερικότητας μέσα στον οποίο τα έθνη παρά την διεθνιστικοϋλιστική ιδεολογική λαίλαπα συνέχισαν να βαθαίνουν) προκάλεσε μια όντως κοσμοϊστορικής σημασίας πνευματική κατάπτωση: Εκεί που η εθνική παράδοση από καταβολής πολιτικού πολιτισμού πάντοτε σήμαινε πνευματική-ανθρωπολογική θεμελίωση των κοινωνιών μέσα από εμβάθυνση της δημοκρατίας συνυφασμένης πάντοτε με το «ιδεώδες της (εθνικής) ανεξαρτησίας»), το «μεσαιωνικό πρόβλημα» της μηδενισμένης ευρωπαϊκής ανθρωπολογίας βρικολάκιασε και μεταγγίστηκε στον υπόλοιπο κόσμο διαμέσου του ηγεμονισμού και της αποικιοκρατίας και των ιδεολογιών που τα συνόδευαν.
Οι συνάφεια αυτής της ιστορικής πτυχής με τις συντρέχουσες συζητήσεις μας είναι μεγάλη, καθότι κοινός τόπος των (πάντοτε) ηγεμονικά επιστρατευμένων διεθνιστικο-υλιστικών ιδεολογικών δογμάτων είναι το γεγονός ότι προτάσσουν κοσμοπλαστικά ιδεολογικά εποικοδομήματα με τα οποία επιχειρούν να αντιστρέψουν την σχέση ανθρωπολογίας-Πολιτικής. Αντί δηλαδή η υποκείμενη κοινωνία να διαμορφώνει την Πολιτική σύμφωνα με την ανθρωπολογική ετερότητα κάθε συλλογικής οντότητας όπως είναι και όπως εξελίσσεται, επιζητείται το αντίστροφο, δηλαδή, η ιδεολογία να διαμορφώνει την ανθρωπολογία. Προσεκτική ιστορική ματιά καταμαρτυρεί ότι αυτή ήταν η κύρια αιτία των εθνοκαθάρσεων και των γενοκτονιών στην Δυτική Ευρώπη, στην Βόρειο Αμερική και στην πρώην Σοβιετική Ένωση. Αυτά μπορούμε να τα περιγράψουμε και διαφορετικά: Επιχειρήθηκε να αντιστραφεί η συνυφασμένη με τον πολιτικό πολιτισμό διαχρονική αντίληψη ότι η Πολιτική μπορεί μόνο να εδράζεται πάνω σε ένα Κοινωνικό το οποίο διαμορφώνεται τόσο από αισθητά όσο και από πνευματικά κριτήρια και παράγοντες. Η ιδεολογία ως έννοια τους Νέους Χρόνους αφορούσε, πιο συγκεκριμένα το εκμηδενισμένο ανθρωπολογικό περιβάλλον της μετά-Μεσαιωνικής Ευρώπης. Υπό τις ανθρωπολογικά εκμηδενισμένες μετά-Μεσαιωνικές συνθήκες επιχειρήθηκε ένα τεράστιο άλμα από την Θεοκρατία στην πνευματικά μηδενισμένη δημόσια σφαίρα. Πώς να έχουν δημοκρατία, κοινωνική ελευθερία, ατομική ελευθερία και πολιτική ελευθερία, μέσα σε κράτη πνευματικά εκμηδενισμένων όντων που μόλις εξήλθαν από τον Θεοκρατικό Μεσαίωνα! Η γένεση των υλιστικών ιδεολογιών υπό αυτές τις ιστορικές συνθήκες οφειλόταν στην προσπάθεια να μετατρέψουν ταχύρρυθμα τους πνευματικά-ανθρωπολογικά μηδενισμένους δουλοπάροικους σε πολίτες, με το να εισάγουν τον παραλογισμό περί μιας αποκλειστικά υλιστικής πολιτικής ανθρωπολογίας. Οι αξιώσεις των «ξεβράκωτων» Γάλλων Επαναστατών μπόρεσαν να φθάσουν μόνο μέχρι το «κοινωνικό συμβόλαιο», έννοια που μέχρι και σήμερα θεωρεί την σχέση εξουσίας-πολίτη εξωπολιτική σύμβαση και όχι σχέση πολίτη-εντολέα – εντολοδόχου εξουσίας. Φιλοσοφικά, εξάλλου, η πολιτική νοήθηκε και συνεχίζει να νοηματοδοτείται με όρους ισχύος. Καταργείται ο Δήμος της Δημοκρατίας που διαμορφώνει πολίτες και νόμους και οι εκάστοτε αυτόκλητοι πεφωτισμένοι αλλάζουν κοσμοπλαστικά δόγματα όπως τα πουκάμισά τους. Όμως, βοηθούσης και της μαζικοπαραγωγής και μαζικοκατανάλωσης, όπως έξοχα περιέγραψε ο Παναγιώτης Κονδύλης, αυτή η άκαμπτη και μονολιθική δομή αθόρυβα αλλά αποτελεσματικά οδήγησε στην αντικατάσταση των μεταμοντέρνων ιδεολογιών από το μεταμοντέρνο κίνημα.
Παρενθετικά, μια μόνο λέξη για το τελευταίο ζήτημα και τις βαθύτατες ανθρωπολογικές του προεκτάσεις: Ο μοντερνισμός σε όλες τις ιδεολογικές αποχρώσεις θέλει να συντηρεί μια αποκλειστικά υλιστική δημόσια σφαίρα. Οι μοντερνιστικές ιδεολογίες, αφού φορτώσουν τους ανθρώπους με εξωπολιτικά προσδιορισμένα «δικαιώματα» (συχνά εν πολλοίς ονομαστικής μόνο αξίας), υποστηρίζουν πως «μέσα στην ιδιωτική σφαίρα ο καθείς μπορεί να είναι ότι θέλει». Τα προνομιούχα πεφωτισμένα ελίτ ορίζουν τους θεσμούς και την πολιτική στην βάση του ιδεολογικού (τους) δόγματος και όλα είναι … ευθύγραμμα. Όμως δεν είναι όλα ευθύγραμμα γιατί οι άνθρωποι δεν είναι ευθύγραμμοι αλλά απέραντης και άσβεστης ετερότητας. Έτσι, η απέραντη ανθρώπινη ετερότητα εισερχόμενη μέσα στην δημόσια σφαίρα ασυμβίβαστα κουβαλεί τον πνευματικό της κόσμο επιζητώντας να την διαμορφώσει. Εδώ ακριβώς τελειώνει ο μοντερνισμός και επέρχεται ο εθνομηδενιστικός μεταμοντερνισμός. Με όχημα το συνονθύλευμα των μεταμοντέρνων ιδεολογημάτων και με ιδιαίτερη ένταση και πυκνότητα μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, επιχειρείται να εκμηδενιστεί ο πολίτης μέσα στην ιδιωτική του σφαίρα: Αφού οι πολίτες αρνούνται να «ξεφορτωθούν» την ανθρωπολογική ετερότητά τους πριν εισέλθουν μέσα στα τείχη της μοντερνιστικής υλιστικής δημόσιας σφαίρας, στρατιές από φανατισμένα μεταμοντέρνα στρατιωτάκια επιδίδονται στην αποδόμηση των πολιτών μέσα στην ιδιωτική τους σφαίρα. Αυτό το γεγονός βοηθά στο να κατανοήσουμε τους λόγους για τους οποίους σχεδόν όλα τα ελληνικά ορφανά των ιδεολογιών του παρελθόντος, «συνωστίζονται» και συνάμα βολεύονται μέσα στα διεθνικά διανοητικά φόρα (τα οποία συχνά ποδογετούνται από ηγεμονικούς και διεθνικούς δρώντες) και στην συνέχεια με ιδιάζον ιεραποστολικό φανατισμό επιδίδονται στην πνευματική αποδόμηση των ελλήνων πολιτών (κατάσταση πλέον, ομολογουμένως ανεξέλεγκτη).
Η ιδεολογία πάντοτε νοούμενη ως δογματική πρόταξη κανονιστικών δομών στην κοινωνική βούληση νόθευε, ουσιαστικά, την κλασική έννοια της Πολιτικής, γεγονός που καθιστά επιτακτική την επιστροφή στο ανθρωποκεντρικό μέλλον της κλασικής εποχής και των κοσμοσυστημικών προϋποθέσεων της Αλεξανδρινής εποχής και της Βυζαντινής Οικουμένης. Βασικά μετά τον 16ο αιώνα και την αποδυνάμωση της Ρωμαιοκαθολικής Θεοκρατίας, αντί η πνευματική-αισθητή μέθεξη και σύμμιξη ανθρωπίνων ετεροτήτων υπό συνθήκες μιας αέναης αναζήτησης άμεσης δημοκρατίας, κοινωνικής ελευθερίας, ατομικής ελευθερίας και πολιτικής ελευθερίας, να οδηγήσει σε μια ολοένα βαθύτερη ανθρωποκεντρικά διαμορφωμένη ανθρωπολογία στο εσωτερικό κάθε διακριτής κοινωνικής οντότητας (εδώ συναφέστατη είναι η πολιτική τυπολογία του Γιώργου Κοντογιώργη για την «δημοκρατία ως ελευθερία»), δημιουργήθηκαν όλα εκείνα τα αντί-ανθρώπινα διεθνιστικο-υλιστικά ιδεολογικά δόγματα που ταλανίζουν όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά και πολλά άλλα έθνη. Λίγοι εμπλεκόμενοι στην ιδεολογική διαπάλη, για παράδειγμα, βρίσκουν καιρό να σκεφτούν ότι με δεδομένη την ιστορική ανθρωπολογική ετερότητα όλων των συλλογικών οντοτήτων που αενάως βαθαίνει, ο διεθνιστικοϋλισμός που διέπει όλα τα σύγχρονα ιδεολογικά δόγματα, μπορεί να σημαίνει μόνο ροκάνισμα ή κατάργηση της ελευθερίας με οποιοδήποτε τρόπο και αν την κατανοούμε. Η παγκόσμια πολιτική-ανθρωπογική ενότητα ήταν, είναι και θα συνεχίζει να είναι ανέφικτη και τραγικά ουτοπική. Και όμως, στο όνομα των ποικιλόχρωμων άτοπων ιδεολογιών που αξιώνουν μια τέτοια ενότητα γέμισαν τεράστια νεκροταφεία, έγιναν εμφύλιοι πόλεμοι και συνεχίζουν να διχάζουν. Πολλοί δεν αναζητούν και δεν αξιώνουν δημοκρατία, ελευθερία και ανεξαρτησία αλλά περιστρέφονται γύρω από πολιτικά αστείους όρους όπως δεξιός, αριστερός, προοδευτικός, συντηρητικός κτλ, όλα κληρονομιά του κακού μοντερνιστικού παρελθόντος.
Αν για κάτι είμαι σίγουρος από τις πνευματικές μου αναζητήσεις –κυρίως διεθνολογικές– των δύο τελευταίων δεκαετιών, είναι ότι περιγραφικά μιλώντας τα πιο πάνω είναι περίπου αναντίρρητα. Μια περιεκτική και ουσιαστική συζήτηση εμποδίζεται, εν τούτοις, επειδή κυριαρχεί ακόμη η μοντερνιστική-μεταμοντέρνα ιδεολογική παράκρουση. Ανεξάρτητα προς το που θα οδηγηθεί ο κόσμος, αυτή η παράκρουση, πάντως, σταδιακά οι περισσότερες κοινωνίες την τοποθετούν μέσα στα ιστορικά χρονοντούλαπα.
Το πλείστον των δικών μου θεωρήσεων γύρω από αυτά τα ζητήματα αναπτύχθηκε στο «Κοσμοθεωρία των Εθνών» (Εκδόσεις Ποιότητα). Αξιόπιστες και μοναδικά έγκυρες επιστημονικές αναλύσεις, άλλοτε συγκλίνουσες και άλλοτε αποκλίνουσες, κανείς βρίσκει στα έργα των Κοντογιώργη, Ζιάκα, Γιανναρά, και, ασφαλώς, στην ανυπέρβλητη περιγραφική και ερμηνευτική στοχαστική παρακαταθήκη του Παναγιώτη Κονδύλη. Γνωρίζω ότι αυτές οι διεθνώς πρωτοπόρες θεωρήσεις στην χώρα μας και στην Δύση δεν είναι της μόδας. Η κατίσχυσή τους θα κωλύεται λόγω ενός ελάχιστα πνευματικά θρεπτικού μεταμοντέρνου χυλού ο οποίος λόγω κεκτημένης ταχύτητας συνεχίζει να ρέει μέσα σε κοινωνίες των οποίων τα πνευματικά αντισώματα ροκανίστηκαν οδηγώντας έτσι σε ανθρωπολογικό και κοινωνικοπολιτικό εκμηδενισμό. Σε αυτή την κακοτυχία, εξάλλου, πρέπει κανείς να αναζητήσει και την κακοδαιμονία της συντρέχουσας κρίσης των «ελληνικών ομολόγων». Πνευματική είναι η κρίση. Η οικονομική κρίση δεν είναι παρά μόνο μια παθολογική ένδειξη ή καλύτερα η κορυφή το παγόβουνου της καλπάζουσας πνευματικής παρακμής.
Παναγιώτης Ήφαιστος http://www.ifestosedu.gr/19/4/2010
Π. Ήφαιστος - P. Ifestos
Πηγή: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/04/blog-post_2324.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29#ixzz0lortm2qX
Όποιος ενδιαφέρεται να διαβάσει το άρθρο "Όλη η ιδεολογία της αριστεράς στην Ελλάδα", το οποίο υπήρξε η αφορμή για να γράψει το κείμενό του ο Καθηγητής Π. Ήφαιστος, μπορεί να μεταβεί στα σχόλια της παρούσας ανάρτησης όπου υπάρχει ολόκληρο το κείμενο
Αναρτήσεις
8 σχόλια:
Όλη η ιδεολογία της αριστεράς στην Ελλάδα Κυριακή, 18 Απριλίου 2010
Ελευθέριος Β.
Όλη η ιδεολογία της αριστεράς στην Ελλάδα συνοψίζεται σε ένα μόνιμο μοιρολόι για την ήττα στον εμφύλιο. 60 χρόνια που αναμασά ιδεολογικά την ήττα και την «καταστροφή» που αυτή έφερε. Πότε πουλώντας όραμα πότε πουλώντας ρομαντισμό. Αλλά ποτέ προβάλλοντας επιχειρήματα για την πολιτική στην σημερινή Ελλάδα για τα τωρινά προβλήματα. Αυτό τους συσπείρωνε αυτό χρησιμοποιούσαν σαν ιδεολογικό υπόβαθρο. Έγινε σκύλευση αυτής της «αριστερής» οπτικής στα χρόνια μετά το ’81 νοθεύτηκε και απλώθηκε ευρύτερα μέσα στην κοινωνία. Ο καθένας προσλάμβανε ότι τον βόλευε. Άλλος το ανθρωπιστικό μέρος, άλλος το κοινωνικό μέρος, άλλος το οικονομικό μέρος, κάποιοι λίγοι ευτυχώς το βίαιο μέρος. Λογικό ήταν μέσα στις τόσες πολλές προσλήψεις αυτού του αναμασόμενου επί 60 χρόνια αισθήματος της ήττας να βρουν και να αφομοιώσουν κάποιοι το μίσος απέναντι σ’ αυτούς που τους στέρησαν τον «παράδεισο». Η τρομακτική αλήθεια είναι πως κανένας απ’ αυτούς που ευαγγελίζονται τον «παράδεισο» δεν γνωρίζουν πραγματικά πως ήταν αυτός και σε τι εσωτερικά αδιέξοδα οδηγούσε. Τείνω να πιστεύω πως δεν υπάρχει δυνατότητα στροφής της αριστεράς σε κάποια ανθρωπιστικά οράματα που θεωρητικά αποτελούν την βάση της αριστερής σκέψης. Αυτά βέβαια είναι εσωτερικά προβλήματα αυτών που αυτοχαρακτηρίζονται αριστεροί και όχι της ευρύτερης κοινωνίας. Το πραγματικό πρόβλημα που αφορά την κοινωνία είναι ότι η απόρριψη της «αστικής ηθικής» μέσα στον πυρήνα της αριστερής ιδεολογίας οδήγησε στην έλλειψη οποιασδήποτε ηθικής που με την σειρά της έφερε την νομιμοποίηση της βίας αρκεί αυτή να διακηρυσσόταν από τους φορείς της, ως «πολιτική» και αυτό το βλέπουμε ακόμα και στο τμήμα εκείνο της αριστεράς που τις προηγούμενες δεκαετίες αρέσκονταν να αυτοχαρακτηρίζεται «Ευρωπαϊκή» με ποια ιερή αγανάκτηση υιοθέτησε εντελώς άκριτα την βία στα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008. Γεγονότα που κάλλιστα κάποιος ουδέτερος παρατηρητής θα τα χαρακτήριζε ως πολιτικό πραξικόπημα έναντι δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης. Πιστεύω πως γενικά η αριστερή πολιτική θεώρηση δεν έχει να δώσει τίποτε άλλο στην Ελληνική κοινωνία από το να αναμασά και να αναπαράγει μίσος. Αυτό το μίσος άλλωστε είναι που της δίνει και περίεργες ιδεολογικές γέφυρες με χώρους αναπαραγωγής ισλαμικού θρησκευτικού μίσους το οποίο δεν μπορούν να αποκηρύξουν έμπρακτα και του οποίου την απειλή μονίμως παραγνωρίζουν θεωρώντας τους φορείς του «ταξικούς συμμάχους».
Mε τη βοήθεια των πνευματικών μας ηγετών εύκολα κατανοεί κανείς γιατί η νεώτερη Ελλάδα,με φανταστική άρχουσα τάξη,με εντελώς φανταστικό προλεταριάτο,με φανταστική ιστορία και παρασιτική οικονομία (α δ ή λ ω ν π ό ρ ω ν καθώς ονομάζεται),ζη κυριολεκτικά μια ε φ ι α λ τ ι κ ή ζ ω ή.Ζη το φρικτό μυστήριο,όπου η α λ λ η λ ο τ ρ ο μ ο κ ρ α τ ί α (πνευματική και άλλη) αποτελεί το φυσικό τρόπο του Είναι της.Η Ελλάδα εγκλωβισμένη μέσα σ'ένα γεωγραφικό,ιστορικό,πολιτικό,οικονομικό και γλωσσικό γ κ έ τ τ ο,χωρίς ουσιαστικά καμία παραγωγή και χωρίς αληθινή διακίνηση ιδεών,μεταβλήθηκε πραγματικά σε άσυλο παραφρόνων,οι οποίοι αλληλοτρομοκρατούνται χωρίς να γνωρίζουν τον λόγο.
(Η νεοελληνική ταυτότητα και οι μυθικοί μετασχηματισμοί της,Γιάννης Γεράσης,Ροές,σελίδα 280)
Στην τουρκοκρατία τέθηκαν οι προ'υ'ποθέσεις για τη διαμόρφωση και κατάκτηση μιας αυθεντικής νεοελληνικής ταυτότητας,στην οποία ενσωματώνεται δημιουργικά ο ορθόδοξος λόγος,μέσα στις καινούργιες ιστορικές και κοινωνικές διαστάσεις,και σε ικανό βαθμό ο αρχαιοελληνικός.Οι προ'υ'ποθέσεις αυτές που δείχνουν τον αληθινό δρόμο υπήρξαν,και σαν τέτοιες είναι ανιχνεύσιμες,όχι μόνο στη διάρκεια της τουρκοκρατίας,αλλά πολύ πιο ενωρίς:στην εποχή των εικονομαχιών.Εποχή στην οποία,όπως κατ'επανάληψη ανέφερα,εμφανίζεται (εδραιώνεται) η νέα ελληνική γλώσσα και διατυπώνεται η νέα ερμηνεία της Ορθοδοξίας,παρά την υποτροπή του αττικισμού,στα χρόνια των Κομνηνών.
(Η νεοελληνική ταυτότητα και οι μυθικοί μετασχηματισμοί της,Γιάννης Γεράσης,Ροές,σελίδες 46 και 47)
Το ιστορικό και πνευματικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα έπρεπε να κινηθή η νέα ελληνική κοινωνία,μετά την κατάρρευση της Μεγάλης Ιδέας,για τον επαναπροσδιορισμό της ταυτότητάς της,το αποτελούσαν:
α.Η Ο ρ θ ο δ ο ξ ί α,ως δεσπόζων αξιακός χάρτης,χωρίς ωστόσο να διαθέτη ουσιαστική συμμετοχή στην πνευματική ζωή (εννοώ τους τομείς όπου πραγματοποιούνται οι πνευματικές ζυμώσεις και όχι την θρησκευτικότητα,ή τις θρησκευτικές ενασκήσεις των πολιτών,οι οποίες ούτως ή άλλως είναι γεγονός),αφού η ίδια έθεσε εαυτήν εκτός των εστιών (ή τις απέρριψε ως μη ουσιαστικές),όπου διαμορφώνονται οι γενικώτερες επιλογές και αποφάσεις.
β.Η ε κ κ ρ ε μ ό τ η τ α για μια νέα και ουσιαστική επαφή με την ελληνική παράδοση,που πάει πίσω μέχρι την αρχαία Ελλάδα,ως αδιάσπαστου και νόμιμου πνευματικού παρελθόντος και πηγής αναζωογόνησης της σύγχρονης ελληνικής σκέψης και ζωής.
γ.Η σχέση με τις προτάσεις κοινωνικού και οικονομικού μετασχηματισμού,όπως αυτές διατυπώνονται στη Δύση.Προτάσεις οι οποίες δεν σχετίζονται με οποιαδήποτε ιστορική και άλλη νομοτέλεια,αλλά με τον τρόπο του Είναι του δυτικού ανθρώπου (στον οποίο δικαιωματικά ανήκει και η σύγχρονη Ελλάδα):κριτική στάση απέναντι στους όρους της ύπαρξής του που παραπέμπει κατ'ευθείαν στις ρίζες του δυτικού πολιτισμού:την αρχαιοελληνική κληρονομιά.
δ.Η επανάσταση στην επιστημονική σκέψη και την τεχνολογία,οι οποίες όντας θεσμοποιημένες μορφές αποδοχής των μεταβολών,μέσα σ'έναν άκρως πλαστικό και κινητικό πολιτισμό,όπως ο δυτικός,σάρωναν χιλιόχρονες κοινωνικές δομές και πατροπαράδοτες οικονομικές σχέσεις.
ε.Τέλος,οι επαναστατικές ανατροπές στην τέχνη των αρχών του αιώνα,οι οποίες σχετίζονται άμεσα με τον διανοικτικό χαρακτήρα του αρχαιοελληνικού Λόγου.
Πρωτοφανέρωτες αλλαγές,που η Ελλάδα ήθελε δεν ήθελε,θα έπρεπε να δεχθή προκειμένου να επιβιώση ιστορικά και οικονομικά,μια και η γεωπολιτική της θέση δεν της επέτρεπε εναλλακτικές επιλογές.
(Η νεοελληνική ταυτότητα και οι μυθικοί μετασχηματισμοί της,Γιάννης Γεράσης,Ροές,σελίδες 61 και 62)
O ποιητής και οικονομολόγος κ.Γιάννης Παπαγεωργίου παρατηρεί:
Aναζήτηση της Φιλοσοφίας.Όπως έλεγε και ο Βίας ο Πριηνεύς,το μόνο βέβαιο κτήμα του ανθρώπου είναι η σοφία και η γνώση...Η φιλοσοφία,λοιπόν,'μπορεί να χαρακτηρισθή ως η σπουδαιότερη ασχολία και επιστήμη του ανθρώπου και είναι,άλλωστε,και η αρχαιότερη μαζί,ίσως,με τη θεολογία.
Ξεκίνησε με την κοσμολογία και τη μελέτη των φυσικών νόμων από τους Ίωνες,συνεχίστηκε με τη μελέτη της αρετής και τον ορθολογισμό του Αριστοτέλη.
Αργότερα,η κορωνίδα αυτή της ανθρώπινης σκέψης,απετέλεσε τη βάση θρησκειών,όπως του Ιουδα'ι'σμού -με τους μεγάλους Εβραίους σοφούς-,της χριστιανοορθοδοξίας -με την κλασική Ελληνική διανόηση και φιλοσοφία-,υπόβαθρο πολλών ιδεολογιών -ιδιαίτερα μετά την Αναγέννηση,κυρίως στην ευρωπα'ι'κή Ήπειρο-,καθώς και ιδιαίτερων επιστημονικών κλάδων,ακόμα και πολιτικών ιδεών,τάσεων και κινημάτων.
Τα τελευταία χρόνια,ιδιαίτερα στην ανερχόμενη αμερικανική κοινωνία,παρατηρείται μια σύνδεση της φιλοσοφίας με τον ωφελιμισμό,τον πραγματισμό και τον καθημερινό τρόπο ζωής,που τείνει να την κάνη,σε κάποια έκταση,κτήμα όλο και περισσότερο απλών ανθρώπων,διαμέσου φιλοσόφων,όπως ο Τζαίημς,ο Πηρς κ.ά.
Εξάλλου,ο πολύς αμερικανός οικονομολόγος Τζ.Κ.Γκάλμπραιηθ έγραφε πριν μερικά χρόνια πως δεν φανταζόμαστε πόσο οι διάφορες φιλοσοφικές και επιστημονικές θεωρίες επηρεάζουν την καθημερινή ζωή.
(Η αποκάλυψη της φιλοσοφίας,Νίκος Μακρής,Δρόμων,σελίδα 168)
Πολλές είναι οι φορές και οι περιπτώσεις όπου παρασιτούμε μεταξύ ενός φλύαρου λόγου και μιας ανούσιας,αδιέξοδης πρακτικής.
Ζημωθήκαμε επί τόσα έτη,διαχρονικά με την Κίρκη και με την Καλυψώ και ανεκαλύψαμε μία ν έ α Αμερική της καρδιάς μας,αναπτερώσαμε μια ηθικολογία νεανικής εποχής και χαιρόμαστε με τους άθλους μας,με τα μοναδικά μας κατορθώματα τη στιγμή του εσωτερικού καμάτου!
Το παρακάτω κείμενο είναι από το stratisandriotis.blogspot.com τιτλοφορούμενο ''Απατεωνιά και οκνηρία'' της 27 Μαΐου 2010:
Καθημερινά,εδώ και χρόνια,οι εφημερίδες,τα κανάλια,οι σταθμοί, οι ίδιοι οι πολιτικοί,ακόμα και ο κόσμος,αναφέρονται «εμπεριστατωμένα» σε σωρεία στραβών,ανάποδων,παράλογων και ζημιογόνων «δραστηριοτήτων» του δημοσίου –και όχι μόνο- βίου, που τεκταίνονται με προκλητικότατο τρόπο στη χώρα μας...
Αν και θέλουμε να πιστεύουμε ότι όλα αυτά αποτελούν εξαιρέσεις στην έντιμη καθημερινή βιοπάλη των σωστών Ελλήνων πολιτών,έρχεται η ζωή της αρπαχτής που επιλέγουν συνειδητά κάποιοι μικροί και μεγάλοι,η οποία φορτώνει μονίμως ένα μεγάλο μέρος της επικαιρότητας και όχι των φυλακών,με λωποδυσίες,σπατάλες,κακοδιαχειρίσεις,μικρά και μεγάλα σκάνδαλα,αναδεικνύοντας μία απατεωνίστικη νοοτροπία,που αντιπαλεύει οτιδήποτε καλό πάει να γίνει σ’ αυτό τον ένδοξο τόπο.
Είναι δεδομένο πλέον ότι τα όσα επιχειρούνται στη χώρα μας,τις τελευταίες τουλάχιστον δεκαετίες,αποσκοπούν στο να επέλθει η κατάρρευση της Ελληνικής κοινωνίας,κυρίως λόγω Ορθοδοξίας,έχοντας φθάσει σήμερα στο σημείο,σύσσωμοι οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι να ψάχνονται ως επί το πλείστον υποκριτικά για τα αίτια που έφεραν τη χώρα σ’αυτό το κατάντημα και τους πολίτες τόσο πολύ στριμωγμένους,λόγω της οικονομικής κρίσης αλλά και της αβεβαιότητας,που προκαλείται κυρίως επειδή απώλεσαν από τη ζωή τους τον ιδιαίτερα εξαίρετο πολιτισμό μας,που έχουμε την τιμή να έχουμε κληρονομήσει ως Έλληνες Χριστιανοί,παρασυρόμενοι σ’έναν τρόπο ζωής που δεν ταίριαζε ποτέ στην ιδιοσυγκρασία τους!
Ο Έλληνας πολίτης,που φαίνεται σήμερα να μην εμπιστεύεται κανέναν,κατανοεί ότι εξαπατήθηκε πολλαπλώς σε μια κοινωνία του ατομικού συμφέροντος,του πολυκαταναλωτισμού και της ψεύτικης ευμάρειας που έφερε την παραλυσία,αφού διαπιστώνεται ότι πίσω από την πλάτη του καθενός μας,παίζονται διαρκώς βρώμικα παιχνίδια.Βλέπει καθημερινά ότι παρασύρθηκε σε μια υποτιθέμενη ζωή καλοπέρασης,παγιδευμένος με «δανεικά» χρήματα,αναλαμβάνοντας υποχρεώσεις πέραν των δυνατοτήτων του,υπερβαίνοντας τον απλοϊκό τρόπο ζωής του, κυνηγώντας το εύκολο κέρδος και το βόλεμα με αντάλλαγμα την «πολύτιμη» ψήφο του.
Κάποιοι άλλοι «πονηρότεροι»,επιτήδεια συμπεριφερόμενοι μέσα στην κοινωνία μας,κανόνισαν να ζουν πλουσιοπάροχα με τον μόχθο των άλλων.Εκμεταλλευόμενοι άναρχες και παράνομες καταστάσεις,που οι νόμοι,η ηθική,η τάξη και η καλώς νοούμενη πρόοδος περνούν στο περιθώριο,ώστε αφού βολευτούν και κανονίσουν να μην κάνουν τίποτα απολύτως,αλλά να δουλεύουν άλλοι γι’αυτούς,χρηματοδοτούμενοι ακόμα και «πλαγίως»,νομίζοντας ταυτόχρονα ότι αυτό είναι ο κυρίαρχος στόχος της ζωής! Καλοπερνώντας οι ίδιοι εις βάρος των πολλών,αμειβόμενοι για την «προσφορά» αγνωσίας,ανηθικότητας,παρανομίας καί δημιουργίας προβλημάτων.
Αποτέλεσμα όλων αυτών,η παράδοση της κατεστραμμένης χώρας μας,στα χέρια ξένων κέντρων εξουσίας που δρουν «αοράτως» με μυστικές διεργασίες,που αφού με τους «μηχανισμούς» τους οδήγησαν την Ελλάδα στην αυτοδιάλυση, παρουσιάζονται τώρα ως «σωτήρες» που θα μας βοηθήσουν,αγνοώντας κάτι πολύ σημαντικό.Ότι τον τελευταίο Λόγο τον έχει ο Θεός!
Στρατής Ανδριώτης
Μιθριδατίζουμε διορατικά και οι ωχρές αναμνήσεις μας μάς δεσμεύουν σε ένα γενικά αποθεωμένο παρελθόν και,ταυτοχρόνως,κατοχυρώνουμε την παροντική,εν πολλοίς,απουσία μας..
Δε χωρούν οι καιροί αμεριμνησία για τα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα.Η αγωγή ενός λαού είναι τεράστιο άθλημα.Δεν αρκούν μερικές γενναίες προσπάθειες.Χρειάζεται η συστηματική αφύπνιση της κοινής συνείδησης, η επίμονη διδαχή, ενισχυμένη από το παράδειγμα, χρειάζεται ακόμη και ο κίνδυνος.
(Η δεύτερη παράγραφος είναι από το diolkos.blogspot.com στην ανάρτηση ''Κοινωνία''της Τρίτης,1 Ιουνίου 2010)
Δημοσίευση σχολίου