Ευχές

Ευτυχές το Νέον Έτος 2011

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Έθνος, Κράτος και Εθνοκράτος

Ένα σημαντικό κείμενο-ανάλυση του καθηγητή Παναγιώτη Ήφαιστου* με το οποίο επιχειρείται να διευκρινιστούν καίρια ιδεολογικά ζητήματα

ΔΕΕ

Έθνος, Κράτος και Εθνοκράτος

«Το μεταβατικό σύστημα της Βεστφαλίας και του ΟΗΕ υπό την αίρεση των προϋποθέσεων που αναπτύσσονται στο κοσμοσυστημικό επίπεδο»

του Παναγιώτη Ήφαιστου

Άνθρωπος, κράτος, διεθνές σύστημα είναι τα τρία επίπεδα ανάλυσης της πολιτικής επιστήμης των διεθνών σχέσεων. Ο εμβληματικό έργο του Kenneth Waltz, του σημαντικότερου σύγχρονου διεθνολόγου, με τίτλο Ο άνθρωπος, το κράτος και ο πόλεμος (Εκδόσεις Ποιότητα) που μόλις κυκλοφόρησε, δίνει μια πλήρη περιγραφή και ερμηνεία του συνόλου του προβληματισμού για μια ολιστική κατανόηση των παλινωδιών, των αμφιταλαντεύσεων και των κακουχιών που ταλανίζουν τους ανθρώπους από καταβολής κόσμου: Πολιτική οργάνωση κατά κράτος ή κατά κόσμο; Ποιο «καθεστώς» στο εσωτερικό των κρατών φέρνει την ειρήνη στον κόσμο ή πως ενώνεται ο πλανήτης ανθρωπολογικά και πολιτικά, συζητούν εδώ και δύο αιώνες οι οπαδοί των διεθνιστικών ιδεολογιών. Ποιο ουσιαστικά, τι συγκροτεί και τι συγκρατεί τα κράτη και τον κόσμο, ρώτησε ο αείμνηστος Παναγιώτης Κονδύλης, με νόημα, υποδηλώνοντας ότι αν κανείς δεν έχει να πει κάτι ουσιαστικό και αξιόπιστο για αυτό, καλύτερα να μην μιλά: Να αφήνει τους ανθρώπους να κάνουν αυτό που θέλουν.

Εν τέλει, κανένας «πολιτικός επιστήμονας» δεν βρέθηκε πίσω από τους επαναστάτες των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων που τον τελευταίο αιώνα αύξησαν τον αριθμό των κρατών σε δύο εκατοντάδες. Και η επιβίωση αυτών των κρατών, θα έλεγα, συντελείται ερήμην αν όχι ενάντια στους λεγόμενους πολιτικούς επιστήμονες του κράτους και της διεθνούς πολιτικής. Με νόημα λέω: Το τελευταίο ισχύει οπωσδήποτε στην Ελλάδα. Αν και μια τέτοια στάση είναι η εξαίρεση παρά ο κανόνας, περισυλλογή και ταπεινότητα αντί προπέτειας και υπερφίαλων σκέψεων είναι που πρέπει να χαρακτηρίζει τον πολιτικό στοχασμό. Η πολιτική θεολογία, δυστυχώς κυριαρχεί.

Το έθνος ως έννοια υποδηλώνει πνευματικά, πολιτισμικά και ανθρωπολογικά την συγκροτημένη κοινωνική οντότητα. Το κράτος στην σύγχρονη εποχή υποδηλώνει την πολιτική-πολιτειακή οργάνωση του έθνους όταν τα μέλη του τελευταίου κατακτήσουν την εθνική τους ανεξαρτησία. Το τι συγκροτεί και τι συγκρατεί το έθνος, τα κράτη και τον κόσμο δεν νομίζω να έχει τύχη πειστικής απάντησης. Την πιο εύλογη απάντηση την έδωσε ο Raymond Aron όταν έγραψε πως γνωρίζει την ύπαρξη έθνους όταν διαπιστωθεί ότι τα μέλη του είναι έτοιμα να πεθάνουν για να το υπερασπιστούν. Ο ίδιος ο Κονδύλης απέφυγε να δώσει απάντηση όταν έγραφε για το Πολιτικό γεγονός.

Μετά από πολλές δεκαετίες ενασχόλησης με τις διεθνείς σπουδές δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο οι λεγόμενοι πολιτικοί επιστήμονες –και οι κατ’ επάγγελμα οι πολιτικοί που επιστρατεύουν πολλούς από αυτούς–, εάν συγκριθούν με τους «απλούς» ανθρώπους, έχουν πιο καθαρή και πιο αληθινή σκέψη. Σίγουρα οι περισσότεροι δεν έχουν πολιτική σκέψη συμβατή με την ανθρώπινη οντολογία, καθότι η πολιτική θεολογία είναι επίφαση επιστήμης εργαλειακά επιστρατευμένη στις αξιώσεις ισχύος, και όχι επιστήμη. Οι ηγεμονισμοί, οι οικουμενισμοί, οι διεθνισμοί, οι κοσμοπολιτισμοί και οι διεθνικές τους παρέες, συχνά ροκανίζουν την σκέψη πολλών και αποκλείουν κάθε αξίωση λογικής και ορθολογιστικής σκέψης. Ο «άνθρωπος της καθημερινότητας», αντίθετα, όπως έχω υποστηρίξει ξανά, ήταν, είναι και θα είναι ο καλύτερος πολιτικός επιστήμονας. Φτάνει να είναι ικανός για λογική σκέψη και να αγαπά την πατρίδα του.

Οι ιστορικοπολιτικές πτυχές του πολιτικοστοχαστικού μπερδέματος στην ιστορία αναλύονται αλλού –http://www.ifestosedu.gr/104ΕθνικήΚοσμοθεωρία.htm. Όσον αφορά τον μοντερνισμό των Νέων Χρόνων που αντικατέστησε επαξίως τη θεοκρατική πολιτική θεολογία και τον τρόπο που απαξάπαντες διολίσθησαν στον μεταμοντερνισμό, τα έχει εξαντλήσει μια και δια παντός ο ανεπανάληπτος και μοναδικός Παναγιώτης Κονδύλης. Για τις συνέπειες της παρακμής και της κατεδάφισης της Βυζαντινής Οικουμένης, εξάλλου, πέραν μερικών σημαντικών ξένων έργων, γράφουν πλέον και πολλοί σύγχρονοι έλληνες, μεταξύ των οποίων διακρίνω, ελπίζοντας να μην αδικώ κάποιους, τους Γιώργο Κοντογιώργη, Θόδωρο Ζιάκα και Χρήστος Γιανναράς. Εκτιμώ, βέβαια, ότι μετά από πολλοίς αιώνες κατασυκοφάντησης του σημαντικότερου πολιτικού και πνευματικού φαινομένου της ιστορίας, δηλαδή της Βυζαντινής Οικουμένης, η σοβαρή μελέτη αυτού του κορυφαίου πολιτικού και πνευματικού γεγονότος, μόλις αρχίζει.

Συντεταγμένα, λοιπόν, θα επιχειρήσουμε να σκιαγραφήσουμε συντομογραφικά τους σταθμούς της μετά-Βυζαντινής εποχής που έχει ως συμβολική αφετηρία την Συνθήκη της Βεστφαλίας του 1648 μ.Χ. Για να ορίσουμε τις τάσεις όπως προβάλλονται στο ορατό μέλλον απαιτείται να προσδιορίσουμε τις πολιτικές προϋποθέσεις της αφετηρίας του καθεστώτος της Βεστφαλίας, να τις αντιπαραθέσουμε με την προγενέστερη εποχή, να σκιαγραφήσουμε τα κοινωνικοοντολογικά γεγονότα μέχρι τις μέρες μας και να προβάλουμε τις μετά-Νεοτερικές τάσεις όπως είναι ήδη διαμορφωμένες.

Τα κύρια αφετηριακά γνωρίσματα του καθεστώτος της Βεστφαλίας είναι: i) Το δόγμα της εδαφικά προσδιορισμένης πολιτικής κυριαρχίας, ii) η διακρατική ισοτιμία, iii) η αντί-ηγεμονική και αντί-αναθεωρητική εγρήγορση, iv) η μη επέμβαση και v) η ειρηνική επίλυση των διαφορών. Είναι αρχές που γεννήθηκαν μέσα από τις διπλωματικές πρακτικές και τις λειτουργίες του συστήματος ισορροπίας δυνάμεων από το 1648 μ.Χ. μέχρι και τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Έκτοτε, σταθμοί ή οριογραμμές μετάλλαξης της ιδιοσυστασίας, αλλά όχι και των λειτουργιών του σύγχρονου διεθνούς συστήματος, είναι οι εξής:

α) Η έλευση της αξίωσης λαϊκής κυριαρχίας, μετέτρεψε το κράτος σε εθνοκράτος. Δηλαδή, με τον ένα ή άλλο τρόπο, τα κράτη απέκτησαν μια βαθύτερη και πιο συνεκτική πολιτική ανθρωπολογία. Συνεπαγόμενα, το κρατοκεντρικό διεθνές σύστημα μεταλλάσσεται σε εθνοκρατοκεντρικό, με την έννοια απόκτησης μιας βαθύτερης οντολογικής πλέον υπόστασης.

β) Παράλληλα, την ύστερη εποχή, μεγάλα έθνη μακραίωνης ανθρωπολογικής διαμόρφωσης, αναδείχθηκαν σε γιγαντιαία εθνοκράτη, η παρουσία των οποίων σταδιακά αλλά σταθερά, εμπεδώνει ένα νέο, απείρως πιο πολύπλοκο πολυπολικό εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα.

Το σημαντικότερο ζήτημα της διεθνούς πολιτικής, τις επερχόμενες δεκαετίες, είναι το κατά πόσο αυτά τα μεγάλα εθνοκράτη –συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας, της Ινδίας, της Κίνας και άλλων μεγάλων εθνών του πλανήτη στις περιφέρειες– θα αναπτύξουν αντί-ηγεμονικά και αντί-αναθεωρητικά αντανακλαστικά. Αν αυτό δεν συμβεί, εξ αντικειμένου και αναπόδραστα, θα πρέπει να αναμένουμε ένα ακόμη φαύλο κύκλο ανελέητων ηγεμονικών συγκρούσεων.

Κατά μια άποψη, όμως, για εγγενείς λόγους, σε ένα πολυπολικό κόσμο πολλών εθνοκρατών προικισμένων με συγκροτημένες και πολιτικά ώριμες ανθρωπολογίες, η κοινή κοσμοθεωρία της εθνικής ανεξαρτησίας και οι Υψηλές Αρχές του διεθνούς δικαίου, αποτελούν, εξ αντικειμένου, τους δύο κεντρικούς άξονες της διεθνούς πολιτικής.

Πιο εμπεδωμένη εθνοκρατική ιδιοσυστασία των μελών του διεθνούς συστήματος, ενισχύει την αξίωση των μελών των κοινωνικών οντοτήτων για εσωτερική αυτοδιάθεση, σύμφωνα με την ετερότητα των ανθρωπολογικών προϋποθέσεών τους. Εμπεδωμένη εθνοκρατική ιδιοσυστασία, επιπλέον, σημαίνει και οξυμμένα αντι-ηγεμονικά αντανακλαστικά διασφάλισης αυτών των προϋποθέσεων. Ακόμη, υπό συνθήκες πολυπολικότητας, η εθνική ανεξαρτησία είναι σημαντική ακόμη και για μεγάλες δυνάμεις.

Επειδή, πάντως, ως εκ της φύσεώς τους, όλες οι ανθρώπινες καταστάσεις είναι εύπλαστες και επιρρεπείς σε μύριες αποσταθεροποιητικές επιδράσεις της ανεξιχνίαστης ατομικής και ομαδικής ανθρώπινης φύσης, η σημαντικότερη προϋπόθεση διασφάλισης μιας φοράς κίνησης προς ένα πιο σταθερό εθνοκρατοκεντρικό κόσμο, είναι η ενδυνάμωση των αντί-ηγεμονικών και αντί-αναθεωρητικών ιδιοτήτων των ανθρώπων, και των θεσμών, στο επίπεδο του κράτους και στο επίπεδο του διεθνούς συστήματος.

Για να καταλάβουμε το πώς πορεύεται το διεθνές σύστημα, είναι αναγκαίο να κατανοηθεί γιατί το καθεστώς της Βεστφαλίας όπως εξελίχθηκε τους πέντε τελευταίους αιώνες, είναι εγγενώς τραγικό, αντιφατικό και τραγελαφικό, καθώς επίσης και τι αλλάζει. Λίγα μόνο λόγια επί ενός μεγάλου θέματος που αναπτύσσεται σε έκταση αλλού:

Η τραγικότητα έγκειται στο γεγονός ότι η αφετηριακή προσπάθεια να αναβαθμιστεί η ύλη, με αρχικό σκοπό να αντιμετωπιστεί η Ρωμαιοκαθολική Θεοκρατία, προκάλεσε την σταδιακή αντικατάσταση της θρησκευτικής πολιτικής θεολογίας από μια υλιστική πολιτική θεολογία. Αντιστρέφοντας την ανοδική πορεία συγκρότησης πολιτικού πολιτισμού και πολιτικών παραδοχών δια-Πολιτειακού και κοσμοσυστημικού χαρακτήρα, που άρχισε από την Αρχαιότητα και συνεχίστηκε μέχρι το τέλος της Βυζαντινής Οικουμένης, γενικευμένα και σε όλα τα επίπεδα, μετά τον 15ο αιώνα, η πολιτική νοηματοδοτήθηκε στρεβλά, με προπολιτικούς όρους ισχύος, επικυριαρχίας, και ωμής επιβολής. Αυτά και άλλα συμπαρομαρτούντα φαινόμενα καταμαρτυρήθηκαν στην μακρά, ταραχώδη και καταστροφική μοντερνιστική περίοδο της αποικιοκρατίας, και της ηγεμονικής διαπάλης του 19ου και 20ού αιώνα. Οι συνέπειες μας συνοδεύουν και θα μας συνοδεύουν στον 21ο αιώνα.

Η αντιφατικότητα και το τραγελαφικό του συστήματος της Βεστφαλίας, έγκειται στο γεγονός ότι, αρχίζοντας από τα ίδια τα δυτικά κράτη, σταδιακά μεταλλάχθηκε το ανθρωπολογικό περιεχόμενο των ιδεολογικά επινοημένων κρατικών και υπερκρατικών εποικοδομημάτων διακυβέρνησης. Οι δομές διακυβέρνησης, εν τούτοις, δεν προσαρμόστηκαν στις νέες οντολογικές προϋποθέσεις που υπάρχουν στο υπόβαθρό τους. Βέβαια, αναμφίβολα, όλες οι εποχές είναι ένα κράμα παρελθουσών τάσεων που συνεχίζουν να υπάρχουν, ή που έπαυσαν να υπάρχουν, αλλά πολλοί προσκολλώνται σε αυτές λόγω κεκτημένης ταχύτητας. Οι γνωστικές δομές, επιπλέον, δεν συμβαδίζουν πάντοτε με τα συντελούμενα στο επίπεδο των κοινωνικοοντολογικών γεγονότων, ενώ οι υπό διαμόρφωση τάσεις δεν είναι πάντοτε ευδιάκριτες σε όλους. Το παρελθόν χάραξε δύο τάσεις που σήμερα κυριαρχούν, και που προβάλλονται στο μέλλον, προκαλώντας εντάσσεις αλλά και προοπτικές.

Η πρώτη τάση αφορά αμφότερα τα επίπεδα, το εθνοκρατικό και το διεθνές. Καταμαρτυρούμενα, στα θεμέλια όλων των ιδεολογικά επινοημένων υλιστικών εποικοδομημάτων, οι εθνικοί πολιτισμοί, όχι μόνο επιβίωσαν, αλλά παραδείγματα όπως της πρώην ΕΣΣΔ και της ΕΕ, δείχνουν ότι δυνάμωσαν. Κατά συνέπεια, λογικό είναι πολλοί να αναζητούν πολιτικό πολιτισμό και συνεπαγόμενα Πολιτικά γεγονότα, όχι προγραμματικά ιδεολογικά επινοημένα, αλλά πολιτειακά δουλεμένα και σμιλευμένα, με τρόπο που είναι συμβατός, με την μακραίωνα διαμορφωμένη υποκείμενη ανθρωπολογία τους. Λογικά, το ζητούμενο στον 21ο αιώνα, είναι, όχι κάποια προγραμματικά προσδιορισμένα φιλελεύθερα, κουμμουνιστικά ή φασιστικά καθεστώτα, αλλά πολιτικές δομές και συστήματα διανεμητικής δικαιοσύνης, συμβατά με την ανθρωπολογία και τον πολιτικό πολιτισμό κάθε κοινωνικής οντότητας. Σε κάθε περίπτωση, οι ενδοκρατικές και διακρατικές αφετηριακές προϋποθέσεις της Βεστφαλίας –οι οποίες αφορούσαν μια πλειάδα υλιστικών ηγεμονικών κρατών, η δεσπόζουσα θέση των οποίων μέχρι το τέλος του Ψυχρού Πολέμου δεν αμφισβητήθηκε, γιατί θρεφόταν και συντηρούνταν, αφενός από την αποικιοκρατία, και αφετέρου από την διπολική ηγεμονική διαπάλη που ακολούθησε–, τώρα ροκανίζονται ή ανατρέπονται.

Η δεύτερη τάση που βαίνει αντίρροπα στις εθνοκρατικές ανθρωπολογικές προϋποθέσεις, καταμαρτυρείται καθημερινά, από την ανθεκτικότητα των ιδεολογικά επινοημένων εποικοδομημάτων διακυβέρνησης, σε πολλά, δυτικά κυρίως, κράτη. Πολλοί οι φορείς μέσα σε αυτά, καλά εδραιωμένοι, πολλά τα συμφέροντα, πολλές οι ανορθολογικές αδιαφανείς διαπλοκές, πλέον, ακόμη και με εξωπολιτικούς διεθνικούς δρώντες. Καταμαρτυρείται επίσης και μια συγκεχυμένη μεν, αλλά βαθύτατων πολιτικών προεκτάσεων δε, διαιώνιση των παρωχημένων δομών σκέψης της υλιστικής πολιτικής θεολογίας που συνωστίζονται κυρίως μέσα σε ένα απέραντο και συγκεχυμένο μεταμοντέρνο πολιτικοστοχαστικό χώρο από τον οποίο ακούονται φωνές ανθρωπολογικής αποδόμησης, θεσμικής κατεδάφισης και επιστροφή σε Μεσαιωνικές καταστάσεις. Είναι οι νέες εσχατολογικές δυνάμεις φθοράς, ροκανισμού, ανορθολογισμού και οπισθοδρόμησης. Και εδώ πολλά και μεγάλα τα συμφέροντα του πολιτικοστοχαστικού παρασιτισμού.

Εξ αντικειμένου, το ζήτημα που τίθεται, είναι, να προσαρμοστούν στις οντολογικές προϋποθέσεις του πλανήτη οι θεσμοί, η πολιτική σκέψη και οι πολιτικές αποφάσεις. Προσαρμογή στην εθνοκρατική ανθρωπολογία και στην εθνοκρατοκεντρική δομή, στην αναδυόμενη δηλαδή πολυπολικότητα που καθιστά τον πλανήτη ναρκοπέδιο για κάθε επίδοξο ηγεμόνα.

Το αυτονόητο, λογικό και κοινό για όλες τις κοινωνίες πολιτικό τρίπτυχο είναι: α) Ανεπηρέαστη εκπλήρωση της εσωτερικής αυτοδιάθεσης, σύμφωνα με την ανθρωπολογία και τον πολιτικό πολιτισμό κάθε κοινωνικής οντότητας. β) Ακατάπαυστη αντί-αναθεωρητική και αντί-ηγεμονική εγρήγορση, με σκοπό ολοένα μεγαλύτερες βαθμίδες εκπλήρωσης των θεμελιωδών προϋποθέσεων του εθνοκρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος, δηλαδή των Υψηλών Αρχών του διεθνούς δικαίου και της συνεπαγόμενης κοινής κοσμοθεωρίας της εθνικής ανεξαρτησίας. γ) Στο επίπεδο της διεθνούς οργάνωσης, ορθολογιστική σχέση μεταξύ εντολέων κρατών, και εντολοδόχων διεθνών θεσμών. Κυρίως κατανόηση του γεγονότος ότι, ως εκ της φύσεως του εθνοκρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος, η εκπλήρωση του Καταστατικού Χάρτη θα είναι συνάρτηση λιγότερο νομικών διατυπώσεων ή δεσμεύσεων και περισσότερο πολιτικών προϋποθέσεων, υπό το πρίσμα των αντι-ηγεμονικών παραδοχών και στάσεων που προαναφέραμε.

Στον επερχόμενο 21ο αιώνα, μπορεί να αλλάζει η ανθρωπολογική ιδιοσυστασία των μονάδων και της εθνοκρατοκεντρικής δομής ως συνόλου, αλλά οι λειτουργίες είναι ακριβώς οι ίδιες. Τα αίτια πολέμου, ενδεχομένως πολύ περισσότερα. Στο αναδυόμενο πολυπολικό εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα η κατανομή ισχύος θα συνεχίζει να είναι καίρια διαμορφωτική, και η περιγραφή κορυφαίων διεθνολόγων όπως του Kenneth Waltz, για τον ρόλο της κατανομής ισχύος, θα καθίσταται ολοένα και πιο επίκαιρη. (Ταυτόχρονα με το προαναφερθέν Ο άνθρωπος, το κράτος και ο πόλεμος κυκλοφόρησε από τον ίδιο εκδοτικοί οίκο και το κορυφαίο κείμενό του Θεωρία διεθνούς πολιτικής).

Εθνική ανεξαρτησία, εσωτερική-εξωτερική κυριαρχία και εσωτερική αυτοδιάθεση, πάντα σήμαινε και πάντα θα σημαίνει διεθνή αναρχία. Δηλαδή, i) απουσία παγκόσμιας κυβέρνησης, ii) απουσία κάποιου είδους κυβέρνησης των κυβερνήσεων και iii) και δυσκολίες στην εκπλήρωση των σκοπών της διεθνούς νομιμότητας.

Ύπαρξη αιτιών πολέμου σημαίνει αστάθεια, και διεθνείς θεσμούς που είναι εξαρτημένες μεταβλητές των αιτιών πολέμου. Ως γνωστό η ανάλυση του Kenneth Waltz, διόλου τυχαία, με το να τονίζει την σημασία της ισορροπίας δυνάμεων, συγκροτεί μια πανίσχυρη αντί-ηγεμονική θεώρηση. Αυτό την καθιστά τον επερχόμενο 21ο αιώνα, σημαντική και ολοένα και πιο επίκαιρη, γιατί, όπως ήδη υποστηρίξαμε, ένα εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα είναι, λογικά, εγγενώς αντι-ηγεμονικό.

Όπως ήδη τονίσαμε, το πέρασμα από την ηγεμονική κρατοκεντρική ιστορική φάση στην εθνοκρατοκεντρική, σε μεγάλο βαθμό, συναρτάται από το κατά πόσο τα μεγάλα εθνοκράτη που αναδύονται ως σημαντικοί δρώντες, θα λειτουργήσουν αντί-αναθεωρητικά και αντί-ηγεμονικά.

Ιδιαίτερα τα λιγότερο ισχυρά εθνοκράτη, έχουν συμφέρον να θρέφουν τέτοιες στάσεις. Ακριβώς, μετά τον Ψυχρό Πόλεμο χρειαζόμασταν αντί-ηγεμονικούς άξονες και διαφύλαξη της εθνικής ανεξαρτησίας. Όχι ποταμούς ευσεβών πόθων, νέες εσχατολογίες, ενθάρρυνση του εφήμερου και άπληστου πλιάτσικου της μιας ή άλλης εφήμερης δεσπόζουσας δύναμης, κινδυνολογία για να εμποδιστεί μια αποτρεπτική στρατηγική των φιλειρηνικών κρατών, και εναπόθεση της τύχης μικρών εθνών σε, ανεξάρτητους δήθεν, διαμεσολαβητές του διεθνικού παρασκηνίου, οι οποίοι αναμενόμενα, ροκάνισαν τον ρόλο των διεθνών θεσμών και των Υψηλών Αρχών του διεθνούς δικαίου.

Δύο τελευταίες καίριες επισημάνσεις:

Πρώτον, όσον αφορά το υπέρτατο ζήτημα της ασφάλειας των κρατών, δεν μπορεί παρά να γνωρίζουμε ότι ισχύει η αρχή της αυτοβοήθειας, και ότι, οι διεθνείς θεσμοί θα συνεχίσουν να είναι εξαρτημένοι στις ανακατανομές ισχύος, οι οποίες, ανακατανομές ισχύος, δεν θα παύσουν να είναι το δραστικότερο διανεμητικό κριτήριο συμφερόντων, πόρων και συνοριακών διευθετήσεων.

Η αυτορρύθμιση της διεθνούς πολιτικής, τεκμηριώνει ο Kenneth Waltz, όπως και πολλοί άλλοι, είναι συνάρτηση της ισορροπίας δυνάμεων. Στο εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα, προσθέτω εγώ, οι αντί-ηγεμονικές εθνοκρατοκεντρικές συσπειρώσεις, θα είναι το κυριότερο μέσο αυτορρύθμισης, σε ένα αιώνα, μάλιστα, που εξ αντικειμένου θα είναι απαιτητικός και πιο ταραχώδης. Όπως είπαμε, όσο περισσότερες μεγάλες δυνάμεις προσχωρήσουν σε αυτή την λογική, τόσο περισσότερο θα έχουμε ρύθμιση σύμφωνα με την διεθνή νομιμότητα, και τόσο περισσότερο θα αντικρούονται οι ηγεμονικές και αναθεωρητικές στάσεις. Ποτέ δεν πρέπει να λησμονούμε, βέβαια, την αρχή της αυτοβοήθειας που πάντα θα ισχύει.

Το πόσο αδιάκοπες και αποτελεσματικές είναι οι αντί-ηγεμονικές συσπειρώσεις, εξαρτάται, εν μέρει τουλάχιστον, από τις βαθμίδες εμπέδωσης της εθνικής ανεξαρτησίας, ως κοινής κοσμοθεωρητικής παραδοχής εντός και μεταξύ των εθνών. Εξαρτάται, επίσης, από την συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι, κάθε πράξη διανεμητικών προεκτάσεων απαιτείται να είναι συμβατή με τις Υψηλές Αρχές του Διεθνούς Δικαίου, και όχι το αντίστροφο, όπως συχνά παρατηρήθηκε τις δύο τελευταίες δεκαετίες.

Δεύτερον, ενάντια στην εθνική ανεξαρτησία και στις Υψηλές Αρχές του διεθνούς δικαίου, στέκονται ολόρθες, λειτουργώντας αντίρροπα, όλες οι αποχρώσεις των διεθνιστικών παραδοχών του παρελθόντος. Ενέχει μεγάλη πολιτική και στοχαστική σημασία, όμως, να προβληματιστούμε για ένα διαχρονικό φαινόμενο, πάντοτε καταστροφικό και ανερμήνευτο: Γιατί τόσοι πολλοί και διαχρονικά ακατάπαυστα, πίστεψαν στην ιδέα μιας κοινωνικής και πολιτικής ένωσης του πλανήτη. Πως είναι δυνατό, διερωτόμαστε με λογικούς όρους, να υπάρξουν πλανητικές ανθρωπολογικές προϋποθέσεις πάνω στις οποίες θα εδράζεται ένα νομιμοποιημένο μη ηγεμονικό πλανητικό Πολιτικό γεγονός, και μια πλανητική διανεμητική δικαιοσύνη; Τέτοιες προϋποθέσεις ποτέ δεν υπήρξαν και εξ αντικειμένου ποτέ δεν θα υπάρξουν. Τα σύγχρονα συστήματα διανεμητικής δικαιοσύνης, επιπλέον, είναι εθνοκρατικά, και για ιστορικούς λόγους πλέον, απολύτως, και εδαφικά, οριοθετημένα.

Αλτρουιστική διανεμητική δικαιοσύνη πολιτικά ενταγμένη, εξάλλου, επίσης δεν υπάρχει. Τόσο οι Υψηλές Αρχές του διεθνούς δικαίου όσο και η κοινή για όλα τα κράτη συνεπαγόμενη κοσμοθεωρία της Εθνικής Ανεξαρτησίας, αυτό υποδηλώνουν. Οι κοινωνίες, κατά μόνας, συλλογικά και όλες μαζί στους Καταστατικούς Χάρτες των διεθνών θεσμών, καθημερινά αυτό υπογραμμίζουν. Αποδυνάμωσή των συστημάτων διανεμητικής δικαιοσύνης και της αυτοδιάθεσης που επιτρέπει την ελεύθερη συγκρότησή τους, από ένα πιθανό νέο κύμα εσχατολογικών διεθνιστικών ιδεολογιών, σημαίνει ροκάνισμα του κλαδιού πάνω στο οποίο όλοι καθόμαστε. Η ιδεολογική εσχατολογία υπήρξε πηγή πολλών κακών, και δεν αντέχει, πλέον, στην βάσανο της λογικής σκέψης, αλλά ούτε και στις πολιτικές προϋποθέσεις του 21ου αιώνα.

Μια ακόμη καταληκτική παρατήρηση: Οι αντί-ηγεμονικές συσπειρώσεις και οι αντί-ηγεμονικές στάσεις που προασπίζονται την διεθνή νομιμότητα συναρτώνται τόσο με κριτήρια κατανομής ισχύος όσο και με την ευρωστία της εθνοκρατικής ανθρωπολογίας.

Η πορεία προς ένα ολοένα και πιο σταθερό εθνοκρατοκεντρικό κόσμο, βέβαια, όχι μόνο δεν σημαίνει κατάπλευση στο λιμάνι κάποιας εθνοκρατοκεντρικής Ιθάκης, όπου θα πρυτανεύει η διεθνής νομιμότητα. Ούτε εδώ χωρούν εσχατολογικές υποσχέσεις.

Αυτή την μεγάλη ανθρώπινη αλήθεια, μας το περιέγραψε η ανεπανάληπτη Αλεξανδρινή ιδιοφυής προσωπικότητα: Ιθάκη μάλλον δεν υπάρχει, και η θαλασσοπορία προς ένα σταθερό εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα, το οποίο λογικά οι περισσότεροι άνθρωποι ποθούν, θα είναι ένα ατερμάτιστο ταξίδι. Ταξίδι γεμάτο θυμωμένους Ποσειδώνες, Κύκλωπες, και πολλές, μα πάρα πολλές, μεταμφιεσμένες εσχατολογικές Σειρήνες. Νηνεμία, ηρεμία και ησυχασμός υπάρχει μόνο επουράνια και κατά τους θρησκευόμενους μόνο για όσους πάνε στον παράδεισο, όχι για αυτούς που θα πάνε στην κόλαση.

Η προάσπιση της διεθνούς νομιμότητας προϋποθέτει άγρυπνη και πανίσχυρη άμυνα –κυρίως πνευματική, πολιτική αλλά και ένοπλη– κατά των ηγεμονικών και αναθεωρητικών αξιώσεων. Επίσης, σε εθνοκρατοκεντρικό επίπεδο προϋποθέτει άγρυπνη εγρήγορση, για ευέλικτη συγκρότηση αντί-ηγεμονικών αντιστάσεων.

Κλείνω λοιπόν τονίζοντας ότι 1ον) τον 21ό αιώνα η κύρια σταθερή αξία είναι το εθνοκράτος, 2ον) το ζητούμενο είναι η τήρηση της διεθνούς νομιμότητας και των Υψηλών Αρχών του διεθνούς δικαίου, και 3ον) το μέσο είναι οι αντί-ηγεμονικές στάσεις και συσπειρώσεις.

*Παναγιώτης Ήφαιστος
Καθηγητής, Διεθνείς Σχέσεις-Στρατηγικές Σπουδές
Πανεπιστήμιο Πειραιώς, Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών

Ειδήσεις στα αρχαία ελληνικά (39)

(κλικ επάνω στην εικόνα του κειμένου για μεγέθυνση)

Και άλλες διεθνείς ειδήσεις στα αρχαία ελληνικά από την ιστοσελίδα του Καταλανού καθηγητή κλασσικής φιλολογίας Joan Coderch-i-Sancho “Akropolis World Νews” (http://www.akwn.net/).

Διχοτομείται η Τουρκία;

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για τις επιπτώσεις που θα έχει η Τουρκία από τις διαφαινόμενες ραγδαίες εξελίξεις στο "Κουρδικό" δημοσιεύθηκε στην κυπριακή εφημερίδα "Σημερινή" και το οποίο πρέπει να διαβαστεί με προσοχή. Το ζητούμενο βέβαια είναι η θέση της Ελλάδος και ποιές θα είναι οι ενέργειες του ελληνικού ΥΠΕΞ ώστε να μη τρέχουμε πάλι πίσω από τις εξελίξεις. Δυστυχώς, δεν πρέπει να είμαστε και πολύ αισιόδοξοι με την "κυβέρνηση" του Τζέφρυ και ευχόμαστε να μη "πληρώσουμε την νύφη" με την παραχώρηση της Θράκης στην Τουρκία ως αντάλλαγμα που θα προσφέρουν οι Αμερικάνοι για να εξευμενίσουν τους Τούρκους.

ΔΕΕ

Αρχίζει η διχοτόμηση της Τουρκίας;

ΜΕ ΤΟΝ ΣΑΒΒΑ ΙΑΚΩΒΙΔΗ 25/12/2010

Επαναστατικά γεγονότα ενδέχεται να συντελεσθούν σύντομα στην περιοχή μας, με δραματικές και σεισμικές εκτυλίξεις σε όλη την Ευρύτερη Μέση Ανατολή και την Ευρασία.

Ξεχάστε τα επεισόδια με τους χούλιγκαν στο Παπαδόπουλος-Ελευθερία και τις τουρκικές υλακές κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας. Σημαντικότερα και επαναστατικά γεγονότα ενδέχεται να συντελεσθούν σύντομα στην περιοχή μας, με δραματικές και σεισμικές εκτυλίξεις σε όλη την Ευρύτερη Μέση Ανατολή και την Ευρασία. Το περ. Σαββατοκύριακο σημειώθηκε στο Ντιγιάρμπακιρ ένα γεγονός ύψιστης και πολυδιάστατης σημασίας, που πέρασε απαρατήρητο από τον κυπριακό και ελλαδικό πολιτικό μικρόκοσμο. Το Συνέδριο για τη Δημοκρατική Κοινωνία στο Ντιγιάρμπαρκιρ υιοθέτησε σχέδιο για τη Δημοκρατική Αυτονομία εντός των συνόρων της Τουρκίας με δικαίωμα αυτοοργάνωσης των Κούρδων. Το σχέδιο εισηγείται ένα νέο συμβόλαιο μεταξύ Τούρκων και Κούρδων, με τη λειτουργία τοπικού Κουρδικού Κοινοβουλίου καθώς και ελεύθερα κουρδικά τοπικά συμβούλια.

Η Άγκυρα πανικοβλήθηκε και ο Τούρκος πρόεδρος Γκιουλ αποφάσισε να περάσει τις δύο τελευταίες ημέρες του χρόνου στο Ντιγιάρμπακιρ για να εκτονωθεί η κατάσταση, εξαιτίας της επίσημης χρήσης της κουρδικής γλώσσας από δήμους της ΝΑ Τουρκίας, της δημιουργίας δίγλωσσων επιγραφών και του αιτήματος για δημοκρατική αυτονομία. Εξάλλου, ο Γενικός Εισαγγελέας της Τουρκίας, Αμντουραχμάν Γιαλτσίνκαγια, διέταξε έρευνα κατά του φιλοκουρδικού Κόμματος Ειρήνης και Δημοκρατίας. Ο βουλευτής του κόμματος, Μπενγκί Γιλντίζ, δήλωσε στην τουρκική «Χουριέτ» (22/12/2010) πως «αν η κυβέρνηση δεν λάβει σοβαρά υπόψη τις θέσεις μας, αν μας κλείσει, τότε κάποιοι μπορεί να πουν ότι "τα όπλα θα πάρουν τη θέση του διαλόγου", όπως έγινε πριν από λίγους μήνες». Εννοούσε αιματηρές επιθέσεις Κούρδων ανταρτών εναντίον φυλακίων και το θάνατο δεκάδων στρατιωτών.

Οι εξελίξεις αυτές πρέπει να διασυνδεθούν προς άλλες, εξίσου κρίσιμες, που αναμένονται στο Βόρειο Ιράκ, όπου από ετών λειτουργεί κουρδικό κράτος, με πρωτεύουσα το Ερμπίλ, στην καρδιά του πετρελαιοφόρου Κιρκούκ, που οι Κούρδοι διεκδικούν παλαιόθεν. Εκεί έπρεπε να γίνει απογραφή πληθυσμού από το 2007. Αναβλήθηκε γι’ αυτόν το μήνα. Αν και εφόσον η απογραφή πραγματοποιηθεί, θα επισημοποιήσει την κουρδική πλειοψηφία, η οποία, δικαιωματικά, θα διεκδικήσει τη λειτουργία αυτόνομου και ανεξάρτητου, πια, κράτους, στο βόρειο Ιράκ. Όμως, τα σχέδια των Κούρδων προεκτείνονται και προς την Τουρκία. Χάρτες, που από καιρό έχουν αναρτηθεί στα γραφεία του αυτόνομου κουρδικού κράτους, δείχνουν μιαν ακανόνιστη έκταση που καταλαμβάνει μέγα μέρος του Βόρειου Ιράκ με το Κιρκούκ, όλη σχεδόν την ανατολική Τουρκία και καταλήγει ανάμεσα στην Αλεξανδρέττα και τη Μερσίνα. Ας προσεχθεί τούτο το βαρυσήμαντο: Εδώ και αρκετά χρόνια βρίσκεται σε εξέλιξη μια μεθοδική διαδικασία «κουρδοποίησης» της συγκεκριμένης περιοχής, ειδικά της Μερσίνας, που βρίσκεται απέναντι από την Κύπρο.

Σταδιακά, όπως γράφει ο Γεώργιος Φίλης (διδάκτωρ γεωπολιτικής και εκδότης του περιοδικού «Στρατιωτική Ισορροπία και Γεωπολιτική», τ. 10), το κουρδικό στοιχείο, οικονομικά και πληθυσμιακά ελέγχει ήδη την περιοχή και τη Μερσίνα. Τι επιδιώκουν οι Κούρδοι; Αν ανακηρύξουν ανεξάρτητο κράτος στο Βόρειο Ιράκ, θα διεκδικήσουν εδάφη από την Τουρκία και διέξοδο στη θάλασσα. Αυτό θα σημαίνει δύο σεισμικές και καταλυτικές εξελίξεις για ολόκληρη την περιοχή: Πρώτον, την κατάρρευση του Ιράκ και την τριχοτόμησή του, με όλα τα συνεπακόλουθα για την περιοχή. Δεύτερον, τη διχοτόμηση της Τουρκίας, που είναι ο χειρότερος εφιάλτης της. Ανακύπτουν δύο ερωτήματα: Πώς θα αντιδράσει η Τουρκία; Θα αντιδράσει κατά τη γνωστή και πάγια δολοφονική τακτική της: Επιχειρώντας να εξολοθρεύσει το κουρδικό στοιχείο και κατακαίοντας κουρδικές πόλεις και χωριά. Με αποτέλεσμα μιαν ευρύτερη ανάφλεξη με ανάμειξη και άλλων παραγόντων.

Το δεύτερο ερώτημα αφορά τις ΗΠΑ: Πώς θα αντιδράσουν σε ανακήρυξη κουρδικού κράτους και σε διχοτόμηση της Τουρκίας; Η απάντηση ίσως βρίσκεται σε ανάλυση Αμερικανού ειδικού (Peters Ralf: «Blood Brothers: How a better Middle East Would Like» Armed Forces Journal, July 5, 2006), όπου επισημαίνεται ωμά: «Ένα ελεύθερο Κουρδιστάν, εκτεινόμενο από το Ντιγιάρμπακιρ στην Ταυρική, θα αποτελεί το πλέον φιλοδυτικό κράτος στην περιοχή μεταξύ Βουλγαρίας και Ιαπωνίας». Και μιλάμε για έναν κουρδικό πληθυσμό 27-36 εκατομμυρίων. Τέτοιες πιθανές εξελίξεις θα αναδιατάξουν δραματικά, γεωγραφικά, πολιτικά, ενεργειακά, γεωπολιτικά όλη την περιοχή και θα επηρεάσουν αμεσότατα την Ελλάδα και την Κύπρο.

Πηγή: http://www.sigmalive.com/simerini/columns/antistaseis/339329

Κοσσυφοπέδιο: Μαφία και Εξουσία

                               

Αυτονομιστές του ΟΥΤΣΕΚΑ που στρατολογήθηκαν

από την αλβανική διασπορά στη δυτική Ευρώπη

Μια πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα που δημοσιεύθηκε στον "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ" στις 4/12/2010 ξαναφέρνει στην επιφάνεια το πρόβλημα της ύπαρξης ενός μαφιόζικου κράτους στην καρδιά των Βαλκανίων, που δημιουργήθηκε από κάποια υπερατλαντικά κέντρα αποφάσεων και τους Ευρωπαίους συνεταίρους τους, για να εξυπηρετηθούν συγκεκριμένα συμφέροντα. Βλέπε σχετικά και τις προηγούμενες αναρτήσεις μας: http://ethnologic.blogspot.com/2010/12/blog-post_18.html και

http://ethnologic.blogspot.com/2010/04/kossova.html

ΔΕΕ

Ο ΟΥΤΣΕΚΑ, η μαφία και οι ιμπεριαλιστές

Δέσποινα ΟΡΦΑΝΑΚΗ

Οι βρώμικες σχέσεις της ηγεσίας των Κοσσοβάρων Αλβανών (πρώην διοικητών του αυτονομιστικού ΟΥΤΣΕΚΑ) και των μεγάλων αφεντικών τους (πρώην και νυν υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι σε Βόρεια Αμερική και Ευρώπη) επανέρχονται τις τελευταίες δύο βδομάδες στο προσκήνιο της δημοσιότητας. Αφορμή δίνει η πολύκροτη έκθεση του Ελβετού νομικού ερευνητή και εισηγητή του Συμβουλίου της Ευρώπης Ντικ Μάρτι για τις σχέσεις του πρωθυπουργού Χασίμ Θάτσι με το οργανωμένο έγκλημα (σε ναρκωτικά, όπλα, πορνεία, λαθρεμπόριο ανθρωπίνων οργάνων), η οποία μάλιστα θα συζητηθεί στις 25 Γενάρη στην έδρα του Συμβουλίου της Ευρώπης στο Στρασβούργο...

Η έκθεση του Ντικ Μάρτι συνιστά ευθέως βαριές κατηγορίες εναντίον της προηγούμενης και σημερινής ηγεσίας των Κοσσοβάρων Αλβανών με χαρακτηριστική την περίπτωση του νυν πρωθυπουργού Χ. Θάτσι που φέρεται ως ο εγκέφαλος των δικτύων του αλβανικού οργανωμένου εγκλήματος που σχετίζεται με το λαθρεμπόριο ναρκωτικών, όπλων, ανθρωπίνων οργάνων και δουλεμπορίας γυναικών. Η έκθεση σαφέστατα «αποκαλύπτει» και επικρίνει το ρόλο ισχυρών χωρών (ΗΠΑ, Βρετανία, Γερμανία κ.ά.) και οργανισμών (ΕΕ, ΝΑΤΟ, Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία, ΟΑΣΕ κ.ά.) καθώς κατηγορούνται πως γνώριζαν τα πάντα αλλά σιωπούσαν επειδή οι ευνοούμενοί τους διέπρατταν μεν βαρύτατα εγκλήματα κατά των αμάχων στο Κοσσυφοπέδιο ωστόσο το έκαναν προκειμένου να διαφυλάξουν και να προωθήσουν τα συμφέροντά τους οι ιμπεριαλιστές.

Στελέχη Αλβανών αυτονομιστών της οργάνωσης-κλώνο του ΟΥΤΣΕΚΑ

στην ΠΓΔΜ με τις σημαίες των αφεντικών τους στο βάθος...

Εντούτοις, περιττεύει η υποκρισία γύρω από το λεγόμενο «σάλο» που προκαλεί η έκθεση Μάρτι. Οι σημερινές και προηγούμενες ηγεσίες ΗΠΑ, ΕΕ και ΝΑΤΟ, που τώρα κάνουν τις ανήξερες, συνειδητά είχαν επιλέξει ως συνεργάτες τους στο Κοσσυφοπέδιο τους ηγέτες του ΟΥΤΣΕΚΑ ποντάροντας ακριβώς στο πόσο αδίστακτα και «επαγγελματικά» προωθούσαν κάθε μορφή του οργανωμένου εγκλήματος προς όφελος των ιμπεριαλιστικών τους επιδιώξεων στα Βαλκάνια και τη διεθνή γεωπολιτική σκακιέρα. Ας μην ξεχνάμε εξάλλου πως ο ακήρυχτος «ανθρωπιστικός πόλεμος» Ευρωπαίων και Αμερικανών ιμπεριαλιστών στην πρώην ΟΔ Γιουγκοσλαβίας την άνοιξη του '99, δηλαδή μία δεκαετία μετά την ανατροπή της πρώην ΕΣΣΔ, άνοιξε διάπλατα το κουτί της Πανδώρας για παρόμοιες επεμβάσεις σε Αφγανιστάν και Ιράκ...

Η έκθεση Μάρτι

Για την ιστορία, η έκθεση Μάρτι συντάχθηκε έπειτα από αίτημα που υπέβαλε τον Απρίλη του 2008 μία ομάδα ευρωβουλευτών με αφορμή την έκδοση αυτοβιογραφικού βιβλίου της πρώην επικεφαλής γενικής εισαγγελέα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για την πρώην Γιουγκοσλαβία, Κάρλα Ντελ Πόντε. Στο συγκεκριμένο βιβλίο, με τίτλο «Το Κυνήγι: Εγώ και οι Εγκληματίες Πολέμου», η Ντελ Πόντε κατηγορεί τον Χασίμ Θάτσι για ηγετικό ρόλο σε κάθε μορφής οργανωμένο έγκλημα, συμπεριλαμβανομένου και του πλουτισμού του από το εμπόριο ανθρωπίνων οργάνων, όπως και τον τότε επικεφαλής των δυνάμεων του ΟΗΕ (UNMIK) στο Κόσσοβο και ως πρότινος υπουργού Εξωτερικών της Γαλλίας, Μπερνάρ Κουσνέρ, για τη συγκάλυψη που έγινε.

«Κολλητοί» και χαμογελαστοί, σαν καλά συνεταιράκια,

ο νυν πρωθυπουργός Χασίμ Θάτσι και ο Βρετανός πρώην πρωθυπουργός- νυν απεσταλμένος του κουαρτέτου για το Μεσανατολικό- Τόνι Μπλερ...

Ο Μάρτι δημοσιοποίησε τμήματα της έκθεσής του στα μέσα τρέχοντος μηνός, μετά από έρευνες δύο χρόνων και με πρόσβαση ακόμη και σε μυστικές εκθέσεις και στοιχεία ξένων διωκτικών και μυστικών υπηρεσιών. Μεταξύ άλλων αναφέρει:

• Ο Θάτσι ήταν επικεφαλής «της πιο ακραίας ομάδας» της αλβανικής μαφίας, της ομάδας Ντρένιτσα, που έγινε από τα μέσα ως τα τέλη της δεκαετίας του '90 η πιο ισχυρή εντός του ΟΥΤΣΕΚΑ αλλά και του αλβανικού οργανωμένου εγκλήματος στην Ευρώπη.

• Ηταν εγκέφαλος του οργανωμένου εγκλήματος ναρκωτικών (ιδιαίτερα της ηρωίνης) σχεδόν σε όλη την ανατολική Ευρώπη, της δουλεμπορίας γυναικών στη δυτική Ευρώπη, αλλά και των απαγωγών και σφαγών νεαρών Σέρβων, Αλβανών, Τούρκων και άλλης εθνικής καταγωγής αμάχων με σκοπό την αφαίρεση και πώληση ανθρωπίνων οργάνων σε εύπορους ασθενείς από τη Γερμανία, το Ισραήλ, τη Βρετανία, τον Καναδά.

• Η «διεθνής κοινότητα» (βλέπε ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία, Ιταλία κ.ά.) «επέλεξε να αγνοήσει τα εγκλήματα πολέμου» του ΟΥΤΣΕΚΑ και να επιτρέψει μία «μαζική εκστρατεία τρομοκράτησης» του πληθυσμού στο Κοσσυφοπέδιο, αλλά και όσων εκεί «στιγματίστηκαν» σαν «συνεργάτες των Σέρβων».

• Οι όμηροι κρατούνταν σε παράνομα κελιά ανάλογα με την καταλληλότητα των μοσχευμάτων με βάση το φύλο, την ηλικία, την κατάσταση υγείας, την εθνική καταγωγή. «Οποτε και όταν ήταν έτοιμοι οι χειρουργοί, τα θύματα εκτελούνταν και μεταφέρονταν στο χειρουργικό τραπέζι όπου τους αφαιρούνταν ζωτικά όργανα» τα οποία μοσχοπωλούνταν στη συνέχεια σε κυκλώματα λαθρεμπορίας μοσχευμάτων.

• Σε εκθέσεις των μυστικών υπηρεσιών πέντε χωρών (ΗΠΑ, Βρετανίας, Γερμανίας, Ιταλίας και ...Ελλάδας) ο Θάτσι, ο πρώην υποδιοικητής του ΟΥΤΣΕΚΑ και μετέπειτα αρχηγός των «Σωμάτων Προστασίας Κοσσόβου» Αγκίμ Τσέκου αναφέρονται σαν «παίχτες - κλειδιά» του οργανωμένου εγκλήματος. Τέτοιες εκθέσεις είχαν σταλεί επανειλημμένα στα εκάστοτε υπουργεία Εξωτερικών με «ντοκουμενταρισμένες πληροφορίες που θα δικαιολογούσαν την άμεση επέμβαση των δικαστικών αρχών οποιασδήποτε χώρας».

• Ο Θάτσι χαρακτηρίζεται «ανέγγιχτος» λόγω της προστασίας που του παρείχαν και παρέχουν ισχυρές χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Γερμανία κ.ά. οι οποίες δεν έχουν την παραμικρή πολιτική βούληση να κινήσουν διώξεις κατά του πρώην αρχηγού του ΟΥΤΣΕΚΑ.

• Γίνονται αναφορές στο σκάνδαλο λαθρεμπορίου οργάνων στο Κοσσυφοπέδιο και του Τούρκου χειρουργού που καταζητείται τα τελευταία χρόνια από την ΙΝΤΕΡΠΟΛ, Γιουσούφ Ερσίν Σονμέζ. (Ο Σονμέζ γνωστός και σαν «γιατρός-γύπας» εργαζόταν στη σκοτεινή «κλινική» MEDICUS CLINIC, όπου υπάρχουν καταγγελίες για εκμετάλλευση φτωχών ανθρώπων από το Αζερμπαϊτζάν, το Κοσσυφοπέδιο, την Αλβανία, την Τουρκία κλπ. που για ένα πιάτο φαΐ πουλούσαν στους «γιατρούς» ένα νεφρό ή άλλα ζωτικά όργανα, τα οποία στη συνέχεια μεταμοσχεύονταν σε εύπορους ασθενείς).

Και άλλες αποκαλυπτικές εκθέσεις...

Όμως πολλά από τα παραπάνω στοιχεία της έκθεσης Μάρτι δεν ήταν άγνωστα. Ήδη από το Φλεβάρη του 1999 (δηλαδή ένα μήνα πριν την έναρξη της ΝΑΤΟικής εισβολής στην ΟΔ Γιουγκοσλαβίας στις 24 Μάρτη 1999) απόρρητη έκθεση του «Διεθνούς Στρατηγικού Επιτελείου του ΝΑΤΟ» που διανεμήθηκε σε όλες τις χώρες-μέλη του Βορειοατλαντικού Συμφώνου επισήμαινε τις βρώμικες σχέσεις ανάμεσα στους Αλβανούς αυτονομιστές-μαφιόζους και τις κυβερνήσεις ΗΠΑ - ΕΕ και τους αξιωματούχους οργανισμών όπως το ΝΑΤΟ.

Στην απόρρητη έκθεση του ΝΑΤΟ, που είχε αποκαλύψει σε ρεπορτάζ και ο «Ριζοσπάστης» τον Αύγουστο του 1999, αναφερόταν ρητώς ότι:

• Ο ΟΥΤΣΕΚΑ (UCK) εξοπλιζόταν και υποστηριζόταν μέσω «σύνθετης υπερεθνικής τραπεζικής χρηματοδότησης» και ότι η απόκτηση όπλων και το δίκτυο μεταφοράς τους συνδέονται με διάφορες εγκληματικές ομάδες λαθρεμπόρων, από το εμπόριο ναρκωτικών, τη διακίνηση ναρκωτικών και πορνείας.

• Στην ίδια έκθεση καταγραφόταν έτσι πως η χρηματοδότηση του ΟΥΤΣΕΚΑ προέρχεται από ένα αποκεντρωμένο δίκτυο ανθρώπων που συνεισφέρουν από την Ευρώπη, τη Βόρεια Αμερική και πιθανά τη Μέση Ανατολή.

• Χιλιάδες άτομα της αλβανικής διασποράς σε Δυτική Ευρώπη (κυρίως σε Γερμανία, Ελβετία, Βέλγιο και σκανδιναβικές χώρες) χρηματοδοτούσαν την αγορά όπλων και πολεμοφοδίων δίνοντας το 3% του εισοδήματός τους («φόρος ανεξαρτησίας»), από διακίνηση ναρκωτικών και πορνεία.

• Σύμφωνα με το ΝΑΤΟ η έδρα της διαχείρισης των οικονομικών της οργάνωσης βρισκόταν στην Ελβετία, αν και χρήματα μεταφέρονταν μέσω τραπεζών «οπουδήποτε»!

• Το επικερδές λαθρεμπόριο ναρκωτικών και η εκτεταμένη ανάμειξη Αλβανών Κοσσοβάρων σε αυτό δείχνουν ότι αυτή η δραστηριότητα είναι μια σημαντική πηγή εισοδήματος...

• Διαπιστώνεται ανάμειξη της μαφίας στην Κροατία, η οποία αποτελείται από αυτονομιστές που μετανάστευσαν μαζικά από το Κόσσοβο το 1989-90 (π.χ. περίπτωση Αγκίμ Τσέκου πρώτου διοικητή του τάχα «αποστρατιωτικοποιημένου» ΟΥΤΣΕΚΑ). Σύμφωνα με το ΝΑΤΟ, αυτό το γκρουπ της μαφίας «ήλεγχε το εμπόριο ναρκωτικών στο Ζάγκρεμπ, την αλβανική μαφία, ενώ υποστήριζε οικονομικά τον ΟΥΤΣΕΚΑ».

• Τα λαθραία όπλα κατέφθαναν στο Κοσσυφοπέδιο κρυμμένα συχνά μέσα σε φορτία ανθρωπιστικής βοήθειας, σε τρόφιμα και αγαθά μακράς διαρκείας. Αναφέρονται μάλιστα και «ανθρωπιστικές» οργανώσεις ως διακινητές λαθραίων όπλων ακόμη και «ευυπόληπτες εμπορικές εταιρείες»!

• Τα πιο περίπλοκα ελαφρά όπλα και ο εξοπλισμός του ΟΥΤΣΕΚΑ, όπως φορητά αντιαρματικά και αντιαεροπορικά όπλα, τα όπλα των ελεύθερων σκοπευτών, οι συσκευές νυκτός και ο επικοινωνιακός εξοπλισμός, αποκτούνται από τη διεθνή αγορά όπλων σε χώρες εντός και εκτός Ευρώπης, όπως Ελβετία, Ρουμανία, Ουκρανία, Βουλγαρία, Τουρκία, Κύπρος, Κίνα, Ισραήλ, Ν. Αφρική, Βοσνία και Κροατία.

Αργότερα ακολούθησε «ποταμός» αποκαλύψεων σχετικά με τις σκοτεινές σχέσεις των Κοσσοβάρων Αλβανών αυτονομιστών με το οργανωμένο έγκλημα και τις δυτικές μυστικές υπηρεσίες, αλλά και ιδιωτικές εταιρείες μισθοφόρων (όπως η ΜPRI με έδρα τη Βιρτζίνια των ΗΠΑ) που είχαν αναλάβει τον εξοπλισμό αλλά και τη στρατιωτική εκπαίδευση του ΟΥΤΣΕΚΑ.

Πληθώρα πληροφοριών υπήρχε και για την κραυγαλέα και απροκάλυπτη υποστήριξη που παρείχαν στον Χασίμ Θάτσι και τα άλλα στελέχη του ΟΥΤΣΕΚΑ οι τότε προστάτες τους, όπως ο τάχα «ευαίσθητος προοδευτικός δημοκράτης» πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον, ο Αμερικανός «αρχιτέκτονας της διπλωματίας» και προ ημερών αποβιώσας Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, ο ΝΑΤΟικός στρατηγός Γουέσλεϊ Κλαρκ, καθώς και διάφορες «κεντροαριστερές» κυβερνήσεις χωρών της ΕΕ (ο Γερμανός καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ, ο Βρετανός πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ, ο Ιταλός πρόεδρος Ρομάνο Πρόντι, ο Ελληνας πρωθυπουργός Κ. Σημίτης που συμμετείχε ενεργά στο πλιάτσικο και στις επεμβάσεις σε βάρος της τότε ΟΔ Γιουγκοσλαβίας με το πρόσχημα των «συμμαχικών υποχρεώσεων»).

Το 2000 έκθεση της ΙΝΤΕΡΠΟΛ για το Κοσσυφοπέδιο σημείωνε πως οι Κοσσοβάροι Αλβανοί εγκληματίες - αυτονομιστές «ξέπλεναν» πάνω από 2 δισ. ευρώ σε τουλάχιστον 200 τράπεζες. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση 67σέλιδης έκθεσης των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών (BND) το 2005 που κατέληγε μεταξύ άλλων: «Υπάρχει στενή συνεργασία μεταξύ ηγετικών στελεχών των Κοσσοβάρων Αλβανών με τον ντόπιο και ξένο υπόκοσμο που τώρα εδρεύει στην Πρίστινα... Είναι άμεση η εμπλοκή ηγετικών προσωπικοτήτων των Κοσσοβάρων με τη μαφία... Τέτοια εγκληματικά δίκτυα δεν υποστηρίζουν τη δημιουργία ενός σταθερού πολιτικού και οικονομικού περιβάλλοντος...».

Έκθεση αξιωματούχων της ΕΕ το 2007 συμπλήρωνε πως η «ανικανότητα των τοπικών αξιωματούχων στο Κοσσυφοπέδιο να ασκήσουν πιέσεις στο οργανωμένο έγκλημα αυξάνει το σοβαρό κίνδυνο κατάρρευσης του κοινωνικού συστήματος».

Το Φλεβάρη του 2008 στην ιταλική εφημερίδα «Κοριέρε ντελά Σέρα» ο στρατηγός Φάμπιο Μίνι (πρώην διοικητής της ΝΑΤΟικής KFOR στο Κοσσυφοπέδιο) ομολογούσε ότι το προτεκτοράτο είναι το επίκεντρο του ξεπλύματος μαύρου χρήματος από κάθε λογής λαθρεμπόριο από την ανατολική Ευρώπη.

Συνεπώς, οι ενδείξεις και οι αποδείξεις για τις βρώμικες σχέσεις ανάμεσα στον ΟΥΤΣΕΚΑ, το οργανωμένο έγκλημα, τις μυστικές υπηρεσίες και τις κυβερνήσεις ισχυρών χωρών περιττεύουν. Είναι τουλάχιστον έκδηλο πως όλοι γνώριζαν τα πάντα για όλα αυτά τα εγκλήματα σε βάρος των λαών της περιοχής αλλά σιωπούσαν γιατί έτσι εξυπηρετούνταν τα συμφέροντά τους. Γιατί, ποιος μπορεί σήμερα να αμφιβάλλει, πως για τους ιμπεριαλιστές οι έννοιες της «δικαιοσύνης», των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», της ελευθερίας δεν είναι παρά μερικά ακόμη προσχήματα για την επίτευξη των βρώμικων σχεδίων τους στην πλάτη των λαών;

Σημ. ΔΕΕ: Οι επισημάνσεις είναι δικές μας και δεν υπήρχαν στο αρχικό κείμενο 
 
 

Χριστουγεννιάτικο

Χριστούγεννα στη σπηλιά

του Φώτη Κόντογλου

Χριστούγεννα παραμονές. Χριστούγεννα και χιονιάς πάντα πάνε μαζί. Μα εκείνη τη χρονιά οι καιροί ήτανε φουρτουνιασμένοι παρά φύση. Χιόνι δεν έριχνε. Μοναχά που η ατμόσφαιρα ήτανε θυμωμένη, και φυσούσανε σκληροί βοριάδες με χιονόνερο και μ' αστραπές. Καμμιά βδομάδα ο καιρός καλωσύνεψε και φυσούσε μια τραμουντάνα που αρμενιζότανε. Μα την παραμονή τα κατσούφιασε. Την παραμονή από το πρωί ο ουρανός ήτανε μαύρος σαν μολύβι, κι έπιασε κι έριχνε βελονιαστό χιονόνερο.

Σε μια τοποθεσία που τη λέγανε Σκρόφα, βρισκότανε ένα μαντρί με γιδοπρόδατα, απάνω σε μια πλαγιά του βουνού που κοίταζε κατά το πέλαγο. Το μέρος αυτό ήτανε άγριο κι έρημο, γεμάτο αγριόπρινα, σκίνους και κουμαριές, που ήτανε κατακόκκινες από τα κούμαρα. Το μαντρί ήτανε τριγυρισμένο με ξεροτρόχαλο [=ξερολιθιά].

Οι τσομπάνηδες καθόντανε μέσα σε μια σπηλιά που βρισκότανε παραμέσα και πιο ψηλά από τη μάντρα και που κοίταζε κατά τη νοτιά. Μεγάλη σπηλιά, με τρία - τέσσερα χωρίσματα, κι αψηλή ως τρία μπόγια. Τα ζωντανά σταλιάζανε κάτω από τις χαμηλές σάγιες, που έσκυβες για να μπεις μέσα. Σωροί από κοπριά στεκόντανε εδώ κι εκεί, και βγάζανε μια σπιρτόζα μυρουδιά. Χάμω, το χώμα ήτανε σκουπισμένο και καθαρό, γιατί οι τσομπάνηδες ήτανε μερακλήδες, και βάζανε τα παιδιά και σκουπίζανε ταχτικά με κάτι σκούπες κανωμένες από αστοιβιές.

Αρχιτσέλιγκας ήτανε ο Γιάννης ο Μπαρμπάκος, ένας άνθρωπος μισάγριος, γεννημένος ανάμεσα στα γίδια και στα πρόβατα. Ήτανε μαύρος, μαλλιαρός, με γένεια μαύρα κόρακας, σγουρά και σφιχτά σαν του κριαριού. Φορούσε σαλβάρια κοντά ως το γόνατο, σελάχι στη μέση του, ζουνάρι πλατύ, βαριά τζεσμέδια στα ποδάρια του. το κεφάλι του το είχε τυλιγμένο μ' ένα μεγάλο μαντίλι σαν σαρίκι, κι οι μαρχαμάδες [= τα κρόσια] κρεμόντανε στο πρόσωπό του. Αρχαίος άνθρωπος!

Είχε δυο παραγιούς, τον Αλέξη και τον Δυσσέα, δυο παλληκαρόπουλα ως είκοσι χρονών. Είχε και τρία παιδιά, που τους βοηθούσανε στ' άρμεγμα και κοιτάζανε το μαντρί να 'ναι καθαρό. Αυτές οι έξι ψυχές εζούσανε σε κείνο το μέρος, κρυφά από τον Θεό. Ανάρια βλέπανε άνθρωπο.

Η σπηλιά ήτανε καπνισμένη κι ο βράχος είχε μαυρίσει ως απάνω από την καπνιά που έβγαινε από το στόμα της σπηλιάς. Εκεί μέσα είχανε τα γιατάκια τους, σαν μεντέρια, στρωμένα με προβιές. Στους τοίχους της σπηλιάς είχανε μπήξει παλούκια μέσα στις σκισμάδες του βράχου, και κρεμόντανε καρδάρες, τυροβόλια, μαγιές, τουφέκια και μαχαίρια, λες κι ήτανε λημέρι των ληστών. Απ' έξω φυλάγανε οι σκύλοι, όλοι άγριοι σαν λύκοι.

Η ακροθαλασσιά βρισκότανε ως ένα τσιγάρο απόσταση από τη μάντρα. Ήτανε έρημη, κι άλλο δεν ακουγότανε εκεί πέρα παρά μοναχά ο αγκομαχητός του πελάγου, μέρα - νύχτα. Με τον βοριά απάγκιαζε, και καμιά φορά πόδιζε κανένα καΐκι. Αλλιώς δεν έβλεπες βάρκα πουθενά. Από το μαντρί αγνάντευε κανένας το πέλαγο ανάμεσα στα δέντρα, και το μάτι ξεχώριζε καθαρά τα βουνά της Μυτιλήνης.

Την παραμονή τα Χριστούγεννα, είπαμε πως ο καιρός χάλασε, κι άρχισε να πέφτει χιονόνερο. Οι τσομπάνηδες είχανε μαζευτεί στη σπηλιά κι ανάψανε μια μεγάλη φωτιά και κουβεντιάζανε. Τα παιδιά είχανε σφάξει δυο αρνιά και τα γδέρνανε. Ο Αλέξης έβαλε απάνω σ' ένα ράφι μυτζήθρες και τυρί ανάλατο μέσα στα τυροβόλια, αγίζι και γιαούρτι. Ο Δυσσέας είχε μια παλιά Σύνοψη, κι επειδή γνώριζε λίγο από ψαλτικά κι ήξερε και πέντε γράμματα, διάβαζε τις Κυριακάδες κι όποτε ήτανε γιορτή κανένα τροπάρι και λιγοστά από τον Εξάψαλμο. Εκείνη την ώρα φυλλομετρούσε τη Σύνοψη, για να δει τι γράμματα ήτανε να πει.

Θά 'τανε ώρα Εσπερινού. Κείνη την ώρα ακούσανε κάτι τουφεκιές. Καταλάβανε πως θα 'τανε τίποτα κυνηγοί. Το ένα παιδί, που είχε πάγει να φέρει ξύλα με τον γάιδαρο, είπε πως το πρωί είχε ακούσει τουφεκιές κατά την από μέσα θάλασσα, κατά την Άγια-Παρασκευή. Οι σκύλοι πιάσανε και γαβγίζανε όλοι μαζί και πεταχτήκανε όξω από τη μάντρα.

Σε λίγο φανερωθήκανε από πάνω από τη σπηλιά δυο άνθρωποι με τουφέκια, και φωνάζανε τους τσομπάνηδες να μαζέψουνε τα σκυλιά, που χυμήξανε απάνω τους. Ο Σκούρης άφησε τους ανθρώπους κι άρπαξε ένα από τα ζαγάρια που 'χανε οι κυνηγοί και το ξετίναζε να το πνίξει. Ο κυνηγός έρριξε απάνου του, και τα σκάγια τον πόνεσανε και γύρισε πίσω, μαζί με τ' άλλα μαντρόσκυλα, που πηγαίνανε πισώδρομα όσο κατεβαίνανε οι κυνηγοί. Τέλος πάντων, εβγήκε ο Μπαρμπάκος με τους άλλους και πιάσανε τον Σκούρη και τον δέσανε, διώξανε και τ' άλλα σκυλιά.

«Ώρα καλή, βρε παιδιά!» φώναξε ο Παναγής ο Καρδαμίτσας, ζωσμένος με τα φυσεγκλίκια, με το ταγάρι γεμάτο πουλιά.

Ο άλλος, που ήτανε μαζί του, ήτανε ο γιος του ο Δημητρός.

«Πολλά τα έτη!» αποκριθήκανε ο Μπαρμπάκος κι η συντροφιά του. «Καλώς ορίσατε!»

Τους πήγανε στη σπηλιά.

«Μωρέ, τ' είν' εδώ; Παλάτι! Παλάτι με βασιλοπούλες!» είπε ο μπάρμπα-Παναγής, δείχνοντας τις μυτζήθρες που αχνίζανε.

Τους βάλανε να καθίσουνε, τους κάνανε καφέ. Οι κυνηγοί είχανε κονιάκι. Κεραστήκανε.

«Βρε αδερφέ», έλεγε ο μπάρμπα-Παναγής, «ποιος να το 'λεγε, χρονιάρα μέρα, πως θα κάνουμε Χριστούγεννα στο σπήλαιο που εγεννήθη ο Χριστός! Εχτές περάσαμε στην Άγια - Παρασκευή, να κυνηγήσουμε λίγο. Ε, δικός μας είναι ο ηγούμενος, κοιμηθήκαμε στο μοναστήρι, και σήμερα την αυγή βγήκαμε στο κυνήγι. Βλέποντας πως φουρτούνιασε ο καιρός, είπαμε πως δε θα μπορέσουμε να περάσουμε το μπουγάζι με τη σαπιόβαρκα του μπάρμπα-Μανώλη του Βασιλέ. Κι επειδή ξέραμε απ' άλλη φορά το μαντρί, και με το κυνήγι πέσαμε σε τούτα τα σύνορα, είπαμε να 'ρθουμε στ' αρχοντικό σας... Μωρέ, τι σκύλο έχετε; Αυτό είναι θηρίο, ασλάνι και καπλάνι! Μπρε, μπρε, μπρε! Το ζαγάρι το πετσόκοψε! Για κοίταξε τι χάλια το 'κανε!»

Και γύρισε σε μια γωνιά της σπηλιάς, που κλαψούριζε το σκυλί κι έτρεμε σαν θερμιασμένο. «Έλα δω, Φλοξ! Φλοξ!». Μα η Φλοξ από την τρομάρα της τρύπωνε πιο βαθιά.

Άμα ήπιανε δυο-τρία κονιακάκια, ο μπάρμπα-Παναγής άρχισε να μασά τα μουστάκια του, και στο τέλος έπιασε να τραγουδά:

Καλήν εσπέραν, άρχοντες, αν είναι ορισμός σας,

Χριστού την θείαν γέννησιν να πω στ' αρχοντικό σας.

Ύστερα ο Δυσσέας έψαλε το «Χριστός γεννάται, δοξάσατε».

Εκείνη την ώρα ακούσανε πάλι τα σκυλιά να γαβγίζουνε. Στείλανε τα παιδιά να δούνε τι είναι. Ο αγέρας είχε μπουρινιάσει κ' έριχνε παγωμένο νερό. Κρύο τάντανο! Σε λίγο πάψανε τα σκυλιά, και γυρίσανε πίσω τα παιδιά. Από πίσω τους μπήκανε στη σπηλιά τρεις άντρες, που φαινόντανε πως ήτανε θαλασσινοί, και δυο καλόγεροι, βρεμένοι όλοι και ξυλιασμένοι απ' το κρύο. Τους καλωσορίσανε, τους βάλανε και καθήσανε.

Μόλις πήγε κοντά στη φωτιά ο πρώτος, ο καπετάνιος, τον γνώρισε ο Μπαρμπάκος κι έβγαλε μια χαρούμενη φωνή. Ήτανε ο καπετάν-Κωσταντής ο Μπιλικτσής, που ταξίδευε στην Πόλη. Είχε περάσει κι άλλη φορά από τη Σκρόφα, κι είχανε δέσει φιλία με τον Μπαρμπάκο, που δεν ήξερε τι περιποίηση να τους κάνει. Οι άλλοι δυο ήτανε γεμιτζήδες κι αυτοί, άνθρωποι του καϊκιού του.

Ο ένας από τους καλόγερους, ένας σωματώδης με μαύρα γένεια, ομορφάνθρωπος, ήτανε ο πάτερ-Σιλβέστρος Κουκουτός, καλογερόπαπας. Ο άλλος ήτανε λιγνός, με λίγες ανάριες τρίχες στο πηγούνι, σαν τον Άγιο Γιάννη τον Καλυβίτη. Τον λέγανε Αρσένιο Σγουρή.

Ο καπετάν-Κωσταντής ερχότανε από την Πόλη και πήρε στο καΐκι τον πάτερ-Σίλβεστρο, που είχε πάγει στην Πόλη από τ' Άγιον Όρος για ελέη, κι ήθελε να κάνει Χριστούγεννα στην πατρίδα του. Ο πάτερ-Αρσένιος είχε ταξιδέψει μαζί του από τη Μονή του Παντοκράτορας στο Όρος, κι ήτανε από τη Θεσσαλία.

Ταξιδέψανε καλά. Μα σαν καβατζάρανε τον Κάβο-Μπαμπά, ο αγέρας μπουρίνιασε, κι όλη τη μέρα αρμενίζανε με μουδαρισμένα πανιά και με τον στάντζο, ως που φτάξανε κατά το βράδυ απ' έξω από το Ταλιάνι. Ο καιρός σκύλιαξε κι ο καπετάνιος δεν μπόρεσε να 'μπει στο μπουγάζι, να κάνουνε Χριστούγεννα στην πατρίδα.

Αποφάσισε λοιπόν να ποδίσει, και πήγε και φουντάρισε στ' απάγκειο, πίσω από έναν μικρόν κάβο, από κάτω από το μαντρί. Κι επειδή θυμήθηκε τον φίλο του τον Μπαρμπάκο, πήρε τους γέροντες και τους δυο άλλους νοματέους και τραβήξανε για το αγίλι [=μαντρί]. Στο τσερνίκι είχανε αφήσει τον μπαρμπ' - Απόστολο με τον μούτσο. Σαν είδανε πως στη σπηλιά βρισκότανε κι ο κυρ-Παναγής με τον κυρ-Δημητρό, γίνηκε μεγάλη χαρά και φασαρία.

«Μωρέ να δεις», έλεγε ο κυρ-Παναγής, «τώρα ψέλναμε το τροπάρι, κι απάνω που λέγαμε «εν αυτή γαρ οι τοις άστροις λατρεύοντες υπό αστέρος εδιδάσκοντο...», φτάξατε κι εσείς οι μάγοι με τα δώρα! Γιατί βλέπω μια νταμιζάνα κρασί, βλέπω λακέρδα, βλέπω χαβιάρια, βλέπω παξιμάδια, μπακλαβάδες, «σμύρναν, χρυσόν και λίβανον»! Χα! Χα! Χα!» — γελούσε δυνατά ο κυρ-Παναγής, μισομεθυσμένος και ψευδίζοντας, και χάιδευε την κοιλιά του, γιατί ήτανε καλοφαγάς.

Στο μεταξύ ο πάτερ - Αρσένιος ο Σγουρής ζωντάνεψε ο καημένος, κι είπε σιγανά χαμογελώντας και τρίζοντας τα χέρια του:

«Δόξα σοι ο Θεός, Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, που μας ελύτρωσες εκ του κλύδωνος!» κι έκανε τον σταυρό του.

Ο πάτερ - Σίλβεστρος είπε να σηκωθούνε όρθιοι, κι είπε λίγες ευχές, το «Χριστός γεννάται», κι ύστερα με τη βροντερή φωνή του έψαλε: «Μεγάλυνον, ψυχή μου, την τιμιωτέραν και ενδοξοτέραν των άνω στρατευμάτων. Μυστήριον ξένον ορώ και παράδοξον. Ουρανόν το σπήλαιον, θρόνον χερουβικόν την Παρθένον, την φάτνην χωρίον, εν ω ανεκλίθη ο αχώρητος Χριστός ο Θεός, ον ανυμνούντες μεγαλύνομεν».

Ύστερα καθήσανε στο τραπέζι. Τέτοιο τραπέζι βλογημένο και χαρούμενο δεν έγινε σε κανένα παλάτι. Τρώγανε και ψέλνανε. Και του πουλιού το γάλα είχε απάνω, από τα μοσκοβολημένα τ' αρνιά, τα τυριά, τα μανούρια, τις μυτζήθρες, τις μπεκάτσες και τ' άλλα πουλιά του κυνηγιού, ως τη λακέρδα και τ' άλλα τα πολίτικα που φέρανε οι θαλασσινοί, καθώς και κρασί μπρούσικο.

Όξω φυσομανούσε ο χιονιάς, και βογγούσανε τα δέντρα κι η θάλασσα από μακριά. Ανάμεσα στα βουΐσματα ακουγόντανε και τα κουδούνια από τα ζωντανά που αναχαράζανε. Μέσα από τη σπηλιά έβγαινε η κόκκινη αντιφεγγιά της φωτιάς μαζί με τις ψαλμωδίες και με τις χαρούμενες φωνές. Κι ο κυρ-Παναγής έκλεβε κάπου-κάπου λίγον ύπνο, ρουχάλιζε λιγάκι κι ύστερα ξυπνούσε κι έψελνε μαζί με τη συνοδεία.

Αληθινά, από τη Γέννηση του Χριστού δεν έλειπε τίποτα. Όλα υπήρχανε: το σπήλαιο, οι ποιμένες, οι μάγοι με τα δώρα, κι ο ίδιος ο Χριστός ήτανε παρών με τους δύο μαθητές του, που ευλογούσανε «την βρώσιν και την πόσιν».

Πηγή: http://www.faneromenihol.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=526%3A2010-07-13-04-56-20&catid=69&Itemid=95

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Εύχομαι ολόψυχα

στις φίλες και τους φίλους του Ιστολογίου

ΥΓΕΙΑ, ΕΥΤΥΧΙΑ και ΑΝΑΤΑΣΗ,

προσωπική, οικογενειακή και εθνική...

Πέθανε η Ζακλίν ντε Ρομιγί

Πέθανε η Ζακλίν ντε Ρομιγί

 Πέθανε σε ηλικία 97 ετών, η μεγάλη ελληνίστρια και ακαδημαϊκός Ζακλίν ντε Ρομιγί, η οποία υπήρξε η πρώτη γυναίκα καθηγήτρια του College de France. Τον θάνατό της ανακοίνωσε σήμερα ο εκδότης της, Μπερνάρ ντε Φαλουά: «Ήταν άρρωστη από καιρό, παρ' όλα αυτά είναι ένα πολύ μεγάλο σοκ».

Ακαδημαϊκός, η Ζακλίν ντε Ρομιγί άφησε πίσω της εκτός των άλλων ένα σημαντικό έργο για την Αθήνα του 5ου αιώνα απ' όπου «ξεκίνησαν όλα»: η φιλοσοφία, η ιστορία, η τραγωδία, η κωμωδία, οι σοφιστές. Γεμάτη θαυμασμό για την εποχή εκείνη, μελέτησε τον Θουκυδίδη, που τη γοήτευσε με την ωραιότητα και την ευαισθησία του λόγου του, τον οποίο αποκαλούσε «έναν από τους άνδρες της ζωής της», καθώς επίσης τον Όμηρο, τον Αισχύλο, τον Ευριπίδη. Όσοι συνάντησαν αυτήν τη μικροκαμωμένη γυναίκα με τα μπλε μάτια και τα λευκά μαλλιά, διαπίστωσαν ότι τα ελληνικά την έκαναν ευτυχισμένη, ότι τη διέκρινε μια βαθιά εσωτερική γαλήνη και ότι ήταν ένας άνθρωπος παθιασμένος και με χιούμορ παρά το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια ήταν τυφλή.

Η Ζακλίν ντε Ρομιγί (Jacqueline Worms de Romilly, πατρικό Jacqueline David) γεννήθηκε στις 26 Μαρτίου του 1913 στην πόλη Σαρτρ. Ο Εβραίος πατέρας της σκοτώθηκε στο μέτωπο όταν η Ζακλίν ήταν ενός έτους. Τη μεγάλωσε η μητέρα της, μυθιστοριογράφος. Η Ζακλίν ντε Ρομιγί σπούδασε Λατινικά και Αρχαία Ελληνικά στο Lycee Moliere. Σε ηλικία μόλις 17 ετών, το 1933, γίνεται η πρώτη γυναίκα υποψήφια στο Concours General της Γαλλίας (γενικές εξετάσεις για αριστούχους), ύστερα η πρώτη γυναίκα καθηγητής στο περίφημο College de France και η δεύτερη γυναίκα ακαδημαϊκός στη Γαλλική Ακαδημία, μετά την Μαργκερίτ Γιουρσενάρ. Μεταφράστρια των Ελλήνων κλασικών στα γαλλικά η Ζακλίν ντε Ρομιγί, δημοσίευσε πλήθος μελετών για την αρχαία ελληνική γραμματεία και ιστορία ενώ δίδαξε ως καθηγήτρια της αρχαίας ελληνικής γραμματείας στα πανεπιστήμια της Λιλ, της Σορβόνης και στο College de France. Κατά τη διάρκεια της καριέρας της διατέλεσε διδάκτωρ σε μερικά από τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, ανάμεσα στα οποία αυτά της Οξφόρδης, των Αθηνών, του Δουβλίνου, του Μόντρεαλ και του Γέιλ. Το 1995 της δόθηκε η ελληνική υπηκοότητα και το 2001 ανακηρύχθηκε πρέσβειρα του Ελληνισμού.

«Είναι μια μεγάλη απώλεια για τη χώρα μας. Ήταν μια γυναίκα που αφιέρωσε όλη τη ζωή της στην ελληνική γλώσσα και τον ελληνικό πολιτισμό γιατί θεωρούσε ότι ήταν μια εκπαίδευση στην κατανόηση της ελευθερίας του ατόμου, στην προσήλωση στη δημοκρατία» δήλωσε η Ελέν Καρέρ ντ' Ανκός, ισόβια γραμματέας της Γαλλικής Ακαδημίας. «Υπέφερε πολύ εδώ και μερικές δεκάδες χρόνια από το γεγονός ότι έβλεπε να φθίνει η μελέτη της ελληνικής γλώσσας και αυτό τής προκαλούσε τεράστιο πόνο» πρόσθεσε η Ντ' Ανκός, η οποία πιστεύει ότι ο καλύτερος φόρος τιμής για την Ζακλίν ντε Ρομιγί «θα ήταν να δοθεί εφεξής μεγαλύτερη σημασία στην ελληνική γλώσσα, την οποία υποστήριξε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στη χώρα μας».

Έργο

Η Ζακλίν ντε Ρομιγί μετέφρασε πολλούς Έλληνες κλασικούς συγγραφείς στα γαλλικά και δημοσίευσε πλήθος εξειδικευμένων και μη μελετών για την αρχαία ελληνική γραμματεία και ιστορία. Μέσα από τα δεκάδες βιβλία που συνέγραψε, άφησε ένα σημαντικό έργο για όλες τις όψεις του Αθηναϊκού πολιτισμού του 5ου π.Χ. αιώνα: τη φιλοσοφία, την ιστορία, την τραγωδία, την κωμωδία, την επίδραση των σοφιστών, κλπ. Στο έργο της ενσαρκώνει μια ουμανιστική αντίληψη του πολιτισμού, με ιδιαίτερη προσήλωση στην πεποίθηση ότι η μελέτη της ελληνικής γλώσσας και του ελληνικού πολιτισμού αποτελεί εκπαίδευση στην κατανόηση της ελευθερίας του ατόμου και στην δημοκρατία.

Βιβλιογραφία στα ελληνικά

• Το ανθρώπινο μεγαλείο στον αιώνα του Περικλή, Ωκεανίδα, 2010. ISBN 978-9-6041-0622-6

• Πόσο επίκαιρη είναι η αθηναϊκή δημοκρατία σήμερα; Ερμής, 2009. ISBN 978-9-6032-0189-2

• Η ηπιότητα στην αρχαία ελληνική σκέψη, Νέα Σύνορα Α. Α. Λιβάνη, 2007. ISBN 978-9-6014-1536-9

• Άνοδος και πτώση των κρατών κατά τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς, Καρδαμίτσα, 2007. ISBN 978-9-6035-4210-0

• Η έξαρση της δημοκρατίας στην αρχαία Αθήνα, Άστυ, 2006. ISBN 978-9-6089-2520-5

• Από το φλάουτο στην Απολλώνια λύρα, Άστυ, 2005. ISBN 978-9-6086-3319-3

• Λεξικό της ελληνικής λογοτεχνίας Αρχαίας και Νέας, Ζαχαρόπουλος-Δαίδαλος, 2004. ISBN 978-9-6022-7336-4

• Μια ορισμένη αίσθηση της Ελλάδος, Άστυ, 2004. ISBN 978-9-6086-3318-6

• Ήρωες τραγικοί - Ήρωες λυρικοί, Άστυ, 2003. ISBN 9-6086-3316-8

• Ο φόβος και η αγωνία στο θέατρο του Αισχύλου, Άστυ, 2002. ISBN 978-9-6086-3317-9

• Η αρχαία Ελλάδα σε αναζήτηση της ελευθερίας, Άστυ, 2001. ISBN 978-9-6085-0051-8

• Η αρχαία Ελλάδα εναντίον της βίας, Άστυ, 2001. ISBN 978-9-6086-3315-5

• Ο χρόνος στην Ελληνική τραγωδία, Άστυ, 2001. ISBN 978-9-6086-3314-8

• Ο Θουκυδίδης και ο αθηναϊκός ιμπεριαλισμός, Παπαδήμας, 2000. ISBN 978-9-6020-6467-2

• Ο θησαυρός των λησμονημένων γνώσεων, Άστυ, 2000. ISBN 978-9-6086-3311-7

• Η εξέλιξη του πάθους - Από τον Αισχύλο στον Ευριπίδη, Άστυ, 2000. ISBN 978-9-6086-3313-1

• Έκτωρ, Άστυ, 1998. ISBN 978-9-6086-3310-0

• Έπος και δράμα, Σχολή Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου, 1999. ISBN 978-9-6085-9631-3

• Προβλήματα της αρχαίας ελληνικής δημοκρατίας, Καρδαμίτσα, 1998. ISBN 978-9-6072-6242-4

• Η νεοτερικότητα του Ευριπίδη, Καρδαμίτσα, 1997. ISBN 978-9-6035-4049-6

• Αρχαία ελληνική τραγωδία, Καρδαμίτσα, 1997. ISBN 978-9-6035-4055-7

• Συναντήσεις με την αρχαία Ελλάδα, Άστυ, 1997. ISBN 978-9-6085-0059-4

• Η ελληνική τραγωδία στο πέρασμα του χρόνου, Άστυ, 1996. ISBN 978-9-6085-0057-0

• Οι μεγάλοι σοφιστές στην Αθήνα του Περικλή, Καρδαμίτσα, 1994. ISBN ISBN 9-6035-4999-X

• Η οικοδόμηση της αλήθειας στο Θουκυδίδη, Παπαδήμας, 1994. ISBN 978-9-6020-6300-2

• Όμηρος, Ζαχαρόπουλος-Δαίδαλος, 1994. ISBN 978-9-6022-7037-0

• Σημερινές προοπτικές για το ομηρικό έπος, Καρδαμίτσα, 1992. ISBN 978-9-0035-4082-6

• Γιατί η Ελλάδα; Αστυ, 1990. ISBN 978-9-6085-0054-9

• Βάστα καρδιά μου - Η ανάπτυξη της ψυχολογίας στα Αρχαία Ελληνικά Γράμματα, Άστυ, 1990. ISBN 978-9-6085-0053-2

• Αλκιβιάδης, Άστυ, 1990.

• Ο νόμος στην Ελληνική σκέψη - Aπό τις Απαρχές στον Αριστοτέλη, Άστυ, 1990. ISBN 978-9-6085-0055-6

• Παιχνίδι φωτός στην Ελλάδα, Άστυ, 1990. ISBN 978-9-6085-0058-7

• Αρχαία ελληνική γραμματολογία, Καρδαμίτσα, 1988. ISBN 978-9-6035-4038-0

• Ιστορία και λόγος στον Θουκυδίδη, Μ.Ι.Ε.Τ, 1988.

Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΚΑΜΜΕΝΟΥ

Από τα πρακτικά της Βουλής η αποκαλυπτική και συγκλονιστική αγόρευση του Βουλευτή Π. Καμμένου που επιβεβαίωσε τους χειρότερους φόβους μας. "Θάφτηκε" συστηματικά από τα "ανεξάρτητα" και "αδέσμευτα" ΜΜΕ που αποδεικνύουν καθημερινά το πόσο ξεπουλημένα είναι...

ΔΕΕ

Το λόγο έχει τώρα ο Βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στη Β’ Αθήνας κ. Παναγιώτης Καμμένος.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΜΜΕΝΟΣ: «Τον προηγούμενο μήνα ήρθαν να πάρουν τον Εβραίο γείτονά μου. Δεν φώναξα. Δεν ήμουν Εβραίος. Την προηγούμενη εβδομάδα ήρθαν και πήραν τον κομμουνιστή γείτονά μου. Δεν φώναξα. Δεν ήμουν κομμουνιστής. Εχθές ήρθαν και πήραν τον ομοφυλόφιλο γείτονά μου. Δεν φώναξα γιατί δεν ήμουν ομοφυλόφιλος. Σήμερα ήρθαν να πάρουν εμένα, αλλά δεν υπήρχε κανένας να φωνάξει.» Με αυτά τα λόγια του Μπρεχτ σήμερα μπορούμε να δούμε την ελληνική πραγματικότητα, γιατί όσοι και αν φωνάζουν πια, δεν ακούγονται. Η Βουλή των Ελλήνων από τις 4 Ιουνίου του 2010 βρίσκεται υπό κατοχή. Έχουν περάσει ένα μνημόνιο, για το οποίο συζητούμε στο ναό της Δημοκρατίας, που είναι αντισυνταγματική συμφωνία, είναι παράνομη ψηφοφορία με λιγότερους από εκατόν ογδόντα Βουλευτές, διότι έτσι παραχωρεί εθνική κυριαρχία.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πρέπει κάποια στιγμή να ακούσουμε τις τελευταίες φωνές θεσμικών παραγόντων, οι οποίες θάβονται από τα εξαρτώμενα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που προβάλλουν άλλου είδους πρότυπα. Μόνο στο ιστολόγιο, στα μπλογκς και στις φωνές στους δρόμους ακούγονται οι αλήθειες έως ότου σταματήσουν και εμάς να φωνάζουμε και να μιλάμε σε αυτή εδώ τη Βουλή.

Ο Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Δημήτρης Παξινός με ανακοίνωσή του με τίτλο «Αμετάκλητα και άνευ όρων» στις 16 Δεκεμβρίου είπε ότι με το άρθρο 14 παράγραφος 5 της σύμβασης η Ελλάδα παραιτείται αμετάκλητα και άνευ όρων από τις ασυλίες προστασίας της εθνικής κυριαρχίας. Τέτοιος πρωτόγνωρος όρος δεν συναντάται ούτε σε αποικιοκρατικές συμβάσεις, ένας όρος που παραβιάζει θεμελιώδεις αρχές του δικαίου σε όλα τα επίπεδα, του διεθνούς δικαίου, του ευρωπαϊκού δικαίου, του εθνικού δικαίου. Εν συνεχεία, ο Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου κλείνει λέγοντας: «Καλούμε την Ελληνική Βουλή να τοποθετηθεί επί της δανειακής σύμβασης, η οποία από τις 4 Ιουνίου έχει κατατεθεί σε αυτήν. Χωρίς κάποιο προηγούμενο παραδώσαμε με μόνη μια υπογραφή την εθνική μας κυριαρχία, ολόκληρη τη δημόσια περιουσία μας. Από της συστάσεως του νεοελληνικού κράτους είμαστε συνηθισμένοι να δανειοδοτούμαστε»

Καταθέτω τη συγκεκριμένη ανακοίνωση που αναρτήθηκε στο μπλογκ «portocali». Οι εφημερίδες δεν τη φιλοξένησαν.

(Στο σημείο αυτό ο Βουλευτής κ. Παναγιώτης Καμμένος καταθέτει για τα Πρακτικά το προαναφερθέν έγγραφο, το οποίο βρίσκεται στο Αρχείο του Τμήματος Γραμματείας της Διεύθυνσης Στενογραφίας και Πρακτικών της Βουλής)

Ακόμη, καταθέτω από την Ιερά Σύνοδο τη φωνή αγωνίας των Πατέρων της Συνόδου που λέει: «Δηλώνουμε ότι είμαστε μια χώρα υπό κατοχή και εκτελούμε εντολές των κυρίαρχων δανειστών μας.» Αυτά δεν τα λέει κανένας φανατικός. Τα λέει η Ιερά Σύνοδος, οι Έλληνες ιεράρχες. Και αυτή είναι ακόμα μια φωνή που και επίσης δεν ακούστηκε.

(Στο σημείο αυτό ο Βουλευτής κ. Παναγιώτης Καμμένος καταθέτει για τα Πρακτικά το προαναφερθέν έγγραφο, το οποίο βρίσκεται στο Αρχείο του Τμήματος Γραμματείας της Διεύθυνσης Στενογραφίας και Πρακτικών της Βουλής)

Το πρόγραμμα που έχει οργανωθεί από ξένα κέντρα προκειμένου να απωλεσθεί η εθνική κυριαρχία προχωρεί κανονικά. Συζητούμε εδώ μόνο για τα οικονομικά του Προϋπολογισμού αυτού. Συζητούμε για την επίθεση που γίνεται σε εργαζόμενους, σε συνταξιούχους, σε μικρομεσαίους επιχειρηματίες, στην ελληνική οικογένεια και δεν συζητούμε γι’ αυτά που παράλληλα συμβαίνουν στα εθνικά μας θέματα, γιατί εκεί είναι ο στόχος. Ο στόχος είναι η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας!

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, την εβδομάδα που ήρθε ως έπαρχος ο Στρος Καν να μιλήσει στην Επιτροπή της Βουλής, μη δεχόμενος ερωτήσεις παρά μόνο από συγκεκριμένους που θα υποδεικνύοντο, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δίπλα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και με τη σύμφωνη γνώμη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου έγινε δεκτή η μη κυβερνητική οργάνωση «Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Τούρκων της Δυτικής Θράκης» ως συνδυασμένη μη κυβερνητική οργάνωση με την Ευρωπαϊκή Ένωση! Αυτό δε, έγινε δεκτό και από τον Έλληνα αντιπρόσωπο!

Τι σημαίνει αυτό, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι; Σημαίνει ότι καταργείται η Συνθήκη της Λωζάννης, ξεκινά ο αγώνας για την αυτονόμηση της Θράκης, ξεκινά ο αγώνας, προκειμένου να παραδοθεί η Θράκη σε ένα αυτόνομο κράτος τύπου Κοσσόβου! Έτσι ξεκίνησε το Κόσσοβο. Και μάλιστα –προσέξτε- το καταστατικό αυτό είναι ένα καταστατικό, το οποίο γίνεται με τις ευλογίες των Γερμανών και κατατίθεται στο Ειρηνοδικείο του Γκίσσεν της Γερμανίας.

Καταθέτω το σύνολο του καταστατικού αυτής εδώ της οργάνωσης, η οποία είναι συνδυασμένη πλέον με την Ευρωπαϊκή Ένωση και είναι ο προάγγελος της προσπάθειας αυτονόμησης της ελληνικής Θράκης, δηλαδή της απώλειας εθνικού εδάφους, που η Ελληνική Κυβέρνηση συνομολόγησε και όσοι ψηφίσουν αυτόν τον Προϋπολογισμό συνεχίζουν να συνομολογούν.

(Στο σημείο αυτό ο Βουλευτής κ. Παναγιώτης Καμμένος καταθέτει για τα Πρακτικά το προαναφερθέν έγγραφο, το οποίο βρίσκεται στο Αρχείο του Τμήματος Γραμματείας της Διεύθυνσης Στενογραφίας και Πρακτικών της Βουλής).

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με τις προσπάθειες που ξεκινούν σε εθνικά θέματα για τη δημιουργία δήθεν μειονοτικών θεμάτων και σε άλλες περιοχές. Έχουμε την αναφορά στη λεγόμενη «αρβανίτικη μειονότητα». Βγαίνει μια εφημερίδα της Ηπείρου ο ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ, η οποία πριν από μια εβδομάδα –την εβδομάδα που επισκέφθηκε ο Στρος – Καν τη Βουλή- ανέφερε ότι οι δήθεν τσάμηδες, δηλαδή οι σφαγείς των Ελλήνων Ηπειρωτών, οι συνεργάτες των Ναζί και των Ιταλών φασιστών, αυτοί οι οποίοι αιματοκύλησαν την Ήπειρο, βγαίνουν και στις 24 Ιουνίου, που είναι η μέρα της γενοκτονίας τους, και θα κάνουν αυτή τη γιορτή του μίσους όχι στους Αγίους Σαράντα, που καταπίεζαν επί χρόνια τον ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου, αλλά στην Ηγουμενίτσα!

Την ίδια εβδομάδα μέσω αυτής της Ομοσπονδίας Τούρκων Δυτικής Θράκης βγαίνει τσιτάτο, το οποίο καταθέτω και στο οποίο ουσιαστικά προαναγγέλλεται το ξεκίνημα μίας προσπάθειας για δημιουργία μειονοτικού θέματος και αποκατάστασης των περιουσιών των συνεργατών των Ναζί στην περιοχή της Βορείου Ηπείρου. Και εμείς δεν ασχολούμαστε με αυτά, αλλά κατευθυνόμαστε εκεί που μας οδηγούν οι δανειστές και οι τοκογλύφοι, δηλαδή να συζητούμε για την επίθεση που γίνεται στον ελληνικό λαό. Είναι μεγάλη επίθεση. Όμως, η παράλληλη επίθεση είναι αυτή που θα πρέπει να μας απασχολήσει.

(Στο σημείο αυτό ο Βουλευτής κ. Παναγιώτης Καμμένος καταθέτει για τα Πρακτικά το προαναφερθέν έγγραφο, το οποίο βρίσκεται στο αρχείο του Τμήματος Γραμματείας της Διεύθυνσης Στενογραφίας και Πρακτικών της Βουλής)

Την ίδια στιγμή αναφέρεται σε μακεδονική μειονότητα και σε βλάχικη μειονότητα και ξεκινάει ο αγώνας για τη μείωση της εθνικής μας κυριαρχίας. Καταθέτω, επίσης, σχετικό δημοσίευμα.

(Στο σημείο αυτό ο Βουλευτής κ. Παναγιώτης Καμμένος καταθέτει για τα Πρακτικά το προαναφερθέν έγγραφο, το οποίο βρίσκεται στο αρχείο του Τμήματος Γραμματείας της Διεύθυνσης Στενογραφίας και Πρακτικών της Βουλής)

Έχουμε μια επίθεση, η οποία γίνεται από τη Γερμανία και από τους τοκογλύφους σε όλα τα επίπεδα. Πριν από μια εβδομάδα, η COSMOTE χρηματοδότησε διαφημιστική καμπάνια της NOKIA, όπου ουσιαστικά απαλείφονται από τους χάρτες των κινητών τηλεφώνων της NOKIA οι χάρτες της Κύπρου. Μάλιστα μας απαντούν στο blog «Olympia.gr» ότι η NOKIA σέβεται το διεθνές δίκαιο και θα μας απαντήσει καταλλήλως ως υπεύθυνη. Ποιος το υπογράφει; Το υπογράφει η εταιρεία CIVITAS. Καταθέτω την απάντησή τους στα Πρακτικά.

(Στο σημείο αυτό ο Βουλευτής κ. Παναγιώτης Καμμένος καταθέτει για τα Πρακτικά το προαναφερθέν έγγραφο, το οποίο βρίσκεται στο αρχείο του Τμήματος Γραμματείας της Διεύθυνσης Στενογραφίας και Πρακτικών της Βουλής)

Η εταιρεία CIVITAS είναι η διαφημιστική εταιρεία που είναι σύμβουλος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, η εταιρεία που είναι σύμβουλος της SIEMENS, η εταιρεία που αυτή τη στιγμή πλήρωσε 1,5 εκατομμύριο ευρώ.

(Στο σημείο αυτό κτυπάει το κουδούνι λήξεως του χρόνου ομιλίας του κυρίου Βουλευτή)

Τελειώνω, κυρία Πρόεδρε.

Η Εξεταστική της SIEMENS βρήκε τις απάτες που είχε κάνει στη Ρουμανία και στη Βουλγαρία με off-shore εταιρείες του Ο.Τ.Ε. στην Κύπρο. Πρόκειται για την ίδια εταιρεία που έχει το Κόμμα της κυρίας Μπακογιάννη. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η επίθεση πλέον είναι γενικευμένη. Είναι επίθεση εθνική. Χθες το βράδυ πήγε στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά το περίφημο υποβρύχιο ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ. Μάδαγε στο δρόμο. Έφευγαν όλα τα προστατευτικά καλύμματα και έχασε το σόναρ σε μία φουρτούνα 8 μποφόρ. Το συγκεκριμένο υποβρύχιο είναι αυτό που με τη μεσολάβηση του Νίκου Παπανδρέου πήγε μέσω Κατάρ να πουληθεί -και θα πουληθεί- με ενδιάμεσο γνωστό από τα παλιά του ΠΑΣΟΚ δανειστή στο Πακιστάν, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι.

Αυτά όλα γίνονται ταυτόχρονα και η επίθεση που δέχεται η πατρίδα μας είναι μια επίθεση που απαιτεί -η τελευταία ευκαιρία για το Κοινοβούλιο- να αντιδράσουμε όλοι μαζί, να ενώσουμε τις φωνές μας, να αφήσουμε στο πλάι τις ιδεολογικές μας διαφορές και να πούμε: «Όχι, η πατρίδα μας δεν παραδίδεται! Η Ελλάδα δεν σκλαβώνεται. Δεν υποκύπτουμε στους τοκογλύφους που δανείζουν με τα μισά επιτόκια τις υπόλοιπες χώρες, χωρίς να διεκδικούν παράδοση της εθνικής κυριαρχίας!»

Εάν δεν γίνει αυτό, το μόνο που απομένει είναι η ακροτελεύτια διάταξη του Συντάγματος, δηλαδή ότι η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων.

Ευχαριστώ, κυρία Πρόεδρε.

Γλώσσα και Γραφή (2)

Γλώσσα και Γραφή

Μαρία Καραλή (2007)

(Συνέχεια από την προηγούμενη ανάρτηση)
3. Τυπολογία συστημάτων γραφής

Η γραφή είναι επίκτητη μορφή τεχνολογίας των ομιλητών μιας γλώσσας. Κάθε οπτικό σύμβολο όμως που επιδιώκει να μεταφέρει ένα μήνυμα, είτε στην αρχαιότητα είτε στη σημερινή εποχή δεν μπορεί να θεωρηθεί γραφή. Το ινδιάνικο πετρόγλυφο από το Νέο Μεξικό εκφράζει το νόημα πως το μονοπάτι είναι στενό για ένα άλογο και ότι ο αναβάτης θα ανατραπεί εάν επιχειρήσει τη διέλευση, είναι όμως αρκετό για μια κατσίκα. Για την απόδοσή του δεν υπάρχει υποχρεωτική, συγκεκριμένη γλωσσική έκφραση που πρέπει να χρησιμοποιηθεί, μπορεί να παραφραστεί με ό,τι ισοδύναμο. Γραφή υφίσταται μόνο όταν υπάρχει σταθερή, υποχρεωτική και συγκεκριμένη αντιστοιχία μεταξύ οπτικού συμβόλου και κάποιας γλωσσικής μονάδας. Σύστημα γραφής είναι ένα σύνολο οπτικών ή απτών, μόνιμων και συμβατικών σημείων που αναπαριστούν μονάδες της γλώσσας με συστηματικό τρόπο. Η συμβατική φύση και η προσυμφωνημένη αξία του γραφικού σημείου επιτρέπει την επαναλαμβανόμενη καταγραφή της γλωσσικής μονάδας και την κατ' επανάληψη ανάγνωση του γραφικού σημείου, την αποκωδικοποίηση δηλαδή της γλωσσικής του αξίας.

Η τυπολογική εξέταση των φαινομενικά απίστευτα διαφορετικών και πολλών συστημάτων γραφής αποκαλύπτει πως υπάρχει ένας περιορισμένος αριθμός αρχών με βάση τις οποίες καταγράφονται οι γλώσσες του κόσμου και πως όλα τα συστήματα γραφής στηρίζονται σε κάποια εξελιγμένη μορφή γλωσσικής ανάλυσης. Aφού θεωρούμε ότι η γραφή παραπέμπει εξ ορισμού σε γλωσσικές μονάδες, θεωρητικά μπορούμε να σκεφτούμε ότι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ως μονάδες καταγραφής και ανάγνωσης κείμενα και προτάσεις. O αριθμός όμως αυτών των στοιχείων είναι απεριόριστος και το είδος των κειμένων και των προτάσεων απεριόριστο. Kαταστρατηγείται επομένως η έννοια της συμβατικής ανάγνωσης και γραφής. H επιλέξιμη μονάδα πρέπει να έχει προβλεφτεί, να είναι γνωστή και αναγνωρίσιμη εκ των προτέρων. H μεγαλύτερη γλωσσική μονάδα που παριστά ένα σύστημα γραφής είναι η λέξη. Aνάλογα με τη γλωσσική μονάδα που παριστούν, τα συστήματα γραφής υπάγονται σε γενικές κατηγορίες, σε γενικούς τύπους. O γενικός τύπος επιλέγει τη γλωσσική μονάδα που θα αναπαραστήσει, δείχνει την αντιστοιχία γραφήματος και γλωσσικής μονάδας: λέξη/μόρφημα, συλλαβή, φώνημα. Ένα ενδιαφέρον ερώτημα είναι η σχέση γλώσσας και συστήματος γραφής, αν υπάρχουν δηλαδή συγκεκριμένοι τύποι συστημάτων γραφής που συνδέονται με συγκεκριμένους τύπους γλωσσών και, επομένως, αν κάποια συστήματα είναι καταλληλότερα για κάποιες γλώσσες. Η ιδέα πάντως της επινόησης ενός παγκόσμιου συστήματος γραφής που δεν θα περιορίζεται από διαφορές μεταξύ γλωσσών έχει απασχολήσει ορισμένους φιλοσόφους.

Η τυπολογική εξέταση των συστημάτων αγνοεί το εξωτερικό σχήμα των γραφημάτων. Η αιγυπτιακή ιερογλυφική και το ελληνικό αλφάβητο δεν είναι διαφορετικά συστήματα γραφής εξαιτίας της έντονης διαφοράς στο σχήμα των συμβόλων, αλλά επειδή επιλέγουν να αναπαραστήσουν τη γλώσσα με διαφορετικό τρόπο, τα γραφήματά τους δηλαδή αντιστοιχούν σε διαφορετικές γλωσσικές μονάδες. Αρχικά το σχήμα των γραφημάτων των πρώτων συστημάτων είχε ρεαλιστικό, εικονικό περιεχόμενο που αντιστοιχούσε στην έννοια που απέδιδε. Αργότερα τα γραφήματα έχασαν την εικονικότητά τους και συρρικνώθηκαν σε γραμμικά σχήματα.

Ιστορικά τα πρώτα συστήματα είναι τα λογοσυλλαβικά (η σουμεριακή σφηνοειδής που αργότερα χρησιμοποιήθηκε για την ακκαδική και τη χετιττική). Τα πρώτα, και λίγα, γραφήματα αυτών των συστημάτων, τα λογογράμματα, καταγράφουν μια λέξη μέσω της σημασίας της. Περισσότερες έννοιες εκφράζονται όχι με χρήση νέων γραφημάτων αλλά με παραλλαγή και συνδυασμό υπαρχόντων, και αυτό αναδεικνύει ότι η καταγραφή στηριζόταν στον σημασιολογικό συσχετισμό εννοιών. Σε μεταγενέστερες φάσεις οι λέξεις καταγράφονταν με τον συνδυασμό ενός γραφήματος που αποτελούσε τη σημασιακή βάση και ενός άλλου που απέδιδε τον ήχο της τελευταίας συλλαβής της λέξης (εξού και ο όρος λογοσυλλαβικά). Το σχήμα είναι μια σύγχρονη ιμπρεσσιονιστική διαφήμιση, ουσιαστικά γελοιογραφία. Στην πρώτη σειρά ο ήλιος θα ήταν ένα σουμεριακό λογόγραμμα που αποδίδει έννοια, ενώ η καταγραφή της λέξης καβούρι στην 3η σειρά θα ήταν μια λογοσυλλαβική απόδοση που αποδίδει σημασία και ήχο. Αυτή η γελοιογραφία αποτελεί ακριβώς τον τρόπο καταγραφής ενός λογοσυλλαβικού συστήματος και η αντίθεση, βέβαια, αναδεικνύει τη διαφορετική λειτουργία των συστημάτων σε διαφορετικές εποχές και κοινωνίες.

Συλλαβάρια είναι τα συστήματα οι μονάδες των οποίων αντιστοιχούν σε συλλαβές (για την ελληνική η γραμμική Β και το κυπριακό συλλαβάριο).

Στα συμφωνικά συστήματα (abjad) καταγράφονται μόνο σύμφωνα, όχι φωνήεντα, παρά μόνο ευκαιριακά. Τα συμφωνικά αυτά συστήματα είναι πρόσφορα για γλώσσες που ο βασικός πυρήνας της λεξιλογικής ρίζας είναι τα σύμφωνα, ενώ τα φωνήεντα είναι προβλέψιμα από τη γραμματική κατηγορία της λέξης. Η φοινικική, αραβική, εβραϊκή, αραμαϊκή είναι γλώσσες που έχουν καταγραφεί με abjad.

Αλφαβητικά είναι τα συστήματα που καταγράφουν τα φωνήματα μιας γλώσσας και στην ιδανική περίπτωση υπάρχει μονοσήμαντη αντιστοιχία μεταξύ φωνημάτων και γραφημάτων. Αυτή συχνά διαταράσσεται από τη συντηρητικότητα των συστημάτων γραφής. Η φωνητική αξία των φωνημάτων μεταβάλλεται, αλλά τα αλφάβητα παραμένουν στην αρχική αντιστοιχία γραφήματος/φωνήματος. Το ελληνικό αλφάβητο προέρχεται από το φοινικικό συμφωνικό σύστημα. Η απόδοση των φωνηέντων στο ελληνικό σύστημα δεν έγινε με προσθήκη χαρακτήρων, σύμφωνα με τον σχολικό μύθο, αλλά με επαναπροσδιορισμό της αξίας συμβόλων της φοινικικής. Φοινικικά γραφήματα δηλαδή που κατέγραφαν ανύπαρκτα για την ελληνική σύμφωνα χρησιμοποιήθηκαν με φωνηεντική αξία. Στην αρχαία Ελλάδα κάθε περιοχή, εκτός από τη διάλεκτό της, είχε και την αλφαβητική της ποικιλία. Η παραλλαγή της Ευβοίας αποτέλεσε τη βάση του λατινικού αλφαβήτου, και αυτό με τη σειρά του των δυτικών ευρωπαϊκών.

Στα abugida, αιθιοπική λέξη για το αλφάβητο, κάθε χαρακτήρας συμβολίζει ένα σύμφωνο συν ένα συγκεκριμένο φωνήεν, ενώ τα υπόλοιπα φωνήεντα δηλώνονται με συστηματική μετατροπή των συμφωνικών συμβόλων.

Στα featural τα εξωτερικά σχήματα των χαρακτήρων συνδέονται με διακριτικά χαρακτηριστικά των τεμαχίων της γλώσσας, π.χ. το κορεατικό, το φωνοτυπικό σύστημα στενογραφίας.

Κάθε σύστημα γραφής εκμεταλλεύεται με διαφορετικό τρόπο τις δυνατότητες που του παρέχει ο γενικός του τύπος. Το λατινικό αλφάβητο δεν διαθέτει ιδιαίτερα γραφήματα για τα μακρά φωνήεντα, ενώ θεωρητικά θα μπορούσε το ελληνικό, από κάποια εποχή τουλάχιστον και μετά, να δηλώνει με ξεχωριστά σύμβολα μακρά και βραχέα. Η γραμμική Β δεν δηλώνει την ηχηρότητα των συμφώνων, τα ληκτικά σύμφωνα, τα ετεροσυλλαβικά συμπλέγματα. Έτσι το άργυρος θα καταγραφεί a-ku-ro. Το κυπριακό συλλαβάριο αντίθετα δηλώνει όλα τα συμφωνικά συμπλέγματα και τα ληκτικά σύμφωνα. Εδώ η ίδια λέξη θα αποδοθεί a-ku-ro-se. Υπό αυτή την έννοια, ορθογραφία μιας γλώσσας είναι η επιλογή που κάνει το σύστημα γραφής από τις δυνατότητες του γενικού τύπου.

Στο ερώτημα αν κάποια συστήματα είναι προσφορότερα για την απόδοση συγκεκριμένων γλωσσών εξαιτίας της δομής τους, η απάντηση δε μπορεί να είναι απόλυτα καταφατική ή αρνητική. Είναι αλήθεια πως ένα συλλαβάριο είναι καλό για την ιαπωνική που έχει απλή συλλαβική δομή, όχι επαρκές όμως για την ελληνική που έχει μεγαλύτερη ποικιλία συλλαβικών δομών. Ακόμη, μια γλώσσα μπορεί να καταγραφεί με περισσότερα από ένα συστήματα, και ένα σύστημα να χρησιμοποιηθεί για περισσότερες από μία γλώσσες. Άλλωστε, η επιλογή ενός συστήματος γραφής μπορεί να οφείλεται σε πολιτική σκοπιμότητα.

4. Αποκρυπτογράφηση

Η αποκρυπτογράφηση ενός άγνωστου συστήματος γραφής είναι από τις γοητευτικές πλευρές του θέματος. Ο όρος σημαίνει ότι είναι δυνατή η σύνδεση του συστήματος με κάποια γλώσσα. Τα μη αναγνωσμένα συστήματα εμπίπτουν σε τρεις τύπους:

α. η γλώσσα είναι γνωστή αλλά όχι το σύστημα (το αλφάβητο του B. Shaw για την αγγλική)

β. το σύστημα γραφής είναι γνωστό αλλά όχι η γλώσσα (το ετρουσκικό αλφάβητο μοιάζει με το πρώιμο ελληνικό, κάποιες φωνητικές αξίες είναι γνωστές, αλλά όχι η δομή της γλώσσας)

γ. και το σύστημα και η γλώσσα είναι άγνωστα (ο δίσκος της Φαιστού). Η αποκρυπτογράφηση στηρίζεται στην ύπαρξη μεγάλου αριθμού κειμένων, στην παρατήρηση κανονικοτήτων, επαναλήψεων, στον αριθμό των συμβόλων, στη στατιστική κατανομή τους και στην ύπαρξη δίγλωσσων επιγραφών. Ως τώρα οι αποκρυπτογραφήσεις στηρίχτηκαν στην ύπαρξη μεταγραφών ή δίγλωσσων επιγραφών. Ο M. Ventris αποκρυπτογράφησε τη γραμμική Β χωρίς τη βοήθεια άλλων κειμένων, γι' αυτό και το επίτευγμά του πρέπει να αποδοθεί όχι μόνο στη συστηματικότητά του και την επιμονή του, αλλά και σε μοναδική έμπνευση.

Βιβλιογραφία

1. Βarton, D. 1994. Literacy: An Introduction to the Ecology of Written Language. Οξφόρδη: Blackwell.

2. Baynham, M. 2000. Πρακτικές γραμματισμού. Μτφρ. Μ. Αραποπούλου. Αθήνα: Μεταίχμιο. Τίτλος πρωτοτύπου Literary Practices: Investigating Literacy in Social Contexts (Λονδίνο: Longman, 1995).

3. Coulmas, F. 1989. The Writing Systems of the World. Οξφόρδη: Blackwell.

4. Coulmas, F. & K. Ehlich, επιμ. 1983. Writingin Focus: Trends in Linguistics. Studies and Monographs 24. Βερολίνο, Νέα Υόρκη & Amsterdam: Mouton Publishers.

5. Coulmas, F. [1996] 1999. The Blackwell Encyclopedia of Writing Systems. Οξφόρδη: Blackwell.

6. Daniels, P. T. & W. Bright, επιμ. 1996. The World's Writing Systems. Οξφόρδη: Oxford University Press.

7. Downing, P., S. D. Lima & Μ. Noonan, επιμ. 1992. The Linguistics of Literacy. Amsterdam,Philadelphia: John Benjamins.

8. Egan-Robertson, A. & D. Bloome, επιμ. 2001. Γλώσσα και Πολιτισμός. Οι μαθητές/-τριες ως ερευνητές/-τριες. Μτφρ. Μ. Καραλη. Αθήνα: Μεταίχμιο. Τίτλος πρωτοτύπου Students as Researchers of Culture and Language in Their Own Communities (Cresskill, NJ: Hampton Press, Inc, 1998).

9. Rieben, L. & C. A. Perfetti, επιμ. 1991. Learning to Read: Basic Research and its Implications, Hillsdale, New Jersey, Hove & Λονδίνο: Lawrence Erlbaum Associates, Publishers.

10. Scholes, R. J., επιμ. 1993. Literacyand Language Analysis. Hillsdale, New Jersey, Hove & Λονδίνο: Lawrence Erlbaum Associates, Publishers.

11. Pope, M. 1975. TheStory of Decipherment. Λονδίνο: Thames & Hudson.

12. Scribner, S. & M. Cole. 1981. The Psychology of Literacy. Cambridge, Mass.: Harvard University Press.

13. Tannen, D., επιμ. 1982. Spoken and Written Language: Exploring Orality and Literacy. Norwood, New Jersey: ABLEX Publishing Corporation.

14. Thomas, R. 1989. Oral Tradition and Written Record in Classical Athens, Cambridge: Cambridge University Press.

15. Thomas, R. 1992. Literacy and Orality in Ancient Greece. Cambridge, Cambridge University Press.

16. Watt, W. C., επιμ. 1994. Writing Systems and Cognition: Perspectives from Psychology, Physiology, Linguistics and Semiotics. Dordrecht, Βοστόνη, Λονδίνο: Kluwer Academic Publishers.

17. Χριστίδης, Α.-Φ., επιμ. 2001. Ιστορία της ελληνικής γλώσσας: Από τις αρχές έως την ύστερη αρχαιότητα. Θεσσαλονίκη: Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας & Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών [Ίδρυμα Μανόλη Τριανταφυλλίδη]

Πηγή: http://www.greek-language.gr/greekLang/studies/history/thema_04/index.html