Ένα σημαντικότατο άρθρο του Ομότιμου καθηγητή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, Θ.Π. Τάσιου, που δημοσιεύθηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ στις 11 Δεκεμβρίου 2009, φιλοξενούμε στην σημερινή μας ανάρτηση. Αναφέρεται στο πολυσυζητημένο θέμα του πανεπιστημιακού "ασύλου" και εκφράζει θέσεις και απόψεις, που ελάχιστοι έχουν το θάρρος (και το ηθικό ανάστημα, προσθέτω εγώ) να διατυπώσουν. Η μη περαιτέρω συζήτησή του και ουσιαστική αποσιώπησή του από τα ελεγχόμενα και κατευθυνόμενα ΜΜΕ ήταν επομένως αναμενόμενη. Ελπίζω να διαβαστεί προσεκτικά και να γίνει αφορμή ευρύτερων προβληματισμών...
Δ.Ε.Ε.
Άσυλα πολλά, άσυλος κανένας
Του Θ. Π. Τάσιου
1. Επ’ αφορμή το καίριας σημασίας άρθρο του κ. Α. Παπαχελά («Καθημερινή», 09.12.09) «Να συγκριθούν με έναν Κουμάντο», θα ήθελα να προσθέσω ορισμένα σχόλια – με την ελπίδα ότι θα δυναμώσει η αντίδραση των κιοτήδων στην επέλαση των ρινόκερων (του Ιονέσκο, θυμάστε).
Το πρώτο βέβαια σχόλιο είναι η δίκαιη ανάμνηση του μεγάλου Έλληνα που τον χάσαμε πρόσφατα – του Γεωργίου Κουμάντου, του δημοκρατικού αγωνιστή ο οποίος (ακριβώς επειδή το είχε υψώσει το ανάστημά του ενάντια στους συνταγματάρχες, κι επειδή ήταν επιστήμονας με κύρος διεθνές) δεν ανεχόταν τις ψευδοπολιτικές αθλιότητες ορισμένων εκπροσώπων των φοιτητών στα πανεπιστημιακά όργανα – ούτε τις δημοκρατικοφανείς παραβάσεις καθήκοντος ορισμένων ψοφοδεών καθηγητών της διοίκησης...
Θα ήθελα παρά ταύτα να παρατηρήσω ότι, παρ’ όλον ότι ακούγεται δίκαιος ο χαρακτηρισμός «ανθρωπάκια» με τον οποίο ο κ. Παπαχελάς περιγράφει μερικούς καθηγητές, η διάγνωση της κατάντιας των πανεπιστημίων μας θα ήταν τελείως λανθασμένη αν περιοριζόταν σ’ αυτήν τη διατύπωση: Υποστηρίζω δηλαδή ότι ο βασικός ένοχος για τη σημερινή κατάσταση είναι η πλειονότητα του πολιτικού μας κόσμου, ο οποίος προκάλεσε ή ανέχθηκε το διεθνώς πρωτότυπο έκτρωμα του σχήματος διοίκησης των ελληνικών πανεπιστημίων – η ίδια πλειονότητα η οποία σήμερα μοιάζει ν’ αναγνωρίζει αυτό το ποπουλίστικο σφάλμα, αλλά δεν το ανασκευάζει. Τους δασκάλους βρήκατε, κύριοι, να ρίξετε στην αρένα των μονομάχων; Ενα άσχετο σινάφι με άσπρες μπλούζες (είκοσι χρόνια φάγανε στην απομόνωση της σπουδής και της έρευνας), πώς τους ζητάτε να γίνουν αστυνόμοι, πυγμάχοι ή και ψυχίατροι, ενάντια σε ασυγκράτητα βίαιες μειονότητες, τις οποίες (όταν δεν τις υποθάλπετε) δεν είσθε ούτε εσείς ικανοί να αντιμετωπίσετε;
2. Καλά, και ο αγνός Λαός μας, τι έκανε; Πήρε άραγε είδηση ότι η μετατροπή των πανεπιστημίων σε κομματικά μαγαζάκια (στην καλύτερη περίπτωση) ή σε ορμητήρια βίας, αποδυναμώνει μέχρις ακυρώσεως ενίοτε την Παιδεία και την Ερευνα – άρα κλέβει την πνευματική και την οικονομική Ανάπτυξη του ίδιου του Λαού μας; Πήρε ο Λαός μας είδηση (αφήστε τα ΜΜΕ); Να σας πω: Πριν από 25 χρόνια (το ξεχάσατε, αλλά τότε γεννήθηκαν τα φιδάκια), καλέσαμε τους 20.000 φοιτητές του Πολυτεχνείου με τους γονείς τους, να έρθουν γύρω απ’ τα ιστορικά κτίρια του ΕΜΠ στην Πατησίων, να διαδηλώσουμε τη διαμαρτυρία μας για την καταπάτηση του ασύλου από 50 καλόπαιδα που μας είχαν πετάξει έξω όλους (φοιτητές, υπαλλήλους, διδάσκοντες). Πόσες χιλιάδες ήρθαν στη διαδήλωση προστασίας του ασύλου; Απάντηση: 70 άτομα. Και έγραφα τότε: «Μια ευτελισμένη μειονότητα, βαθύτατα αντιδημοκρατική (παρά πάσαν κοινωνιολογική ή ψευδοπολιτική ωραιοποίηση) έκανε εισβολή στο Πολυτεχνείο. Και νιώθω ταπεινωμένος και οργισμένος, όσο σχεδόν και το πρωί του Σαββάτου 18 Νοεμβρίου 1973, όταν στην παράνομη σύναξη των καθηγητών του Πολυτεχνείου διάβαζα σχέδιο ψηφίσματος που ζητούσε ρύθμισιν μόνιμον διά της θεσπίσεως των δημοκρατικών ελευθεριών εις την Χώραν».
3. Αυτές τις μέρες, που έγινε πάλι πρόκληση κατά της νοημοσύνης μας το κοντάκιον περί του ασύλου των «ιδεών» (τι ευτελής φαρισαϊσμός…), ακούσαμε και κάμποσους πανεπιστημιακούς φονταμενταλιστές να μας δηλώνουν «εμείς θα το προστατέψουμε το άσυλο». Κάμποσους απ’ τους παλαιότερους εξ αυτών, τους ρωτάω ξανά σήμερα: Πού κρυβόσασταν όλα τούτα τα 30 χρόνια που το πανεπιστημιακό άσυλο ξεφτιλιζόταν πολλαπλώς; Πρώτον, όταν μου απαγόρευαν να κάνω την επιστημονική μου έρευνα διότι φοιτητής με πέταγε στον δρόμο («κατάληψη», μου εδήλωνε ο άσχετος). Δεύτερον όταν τα καλόπαιδα με τα πέτσινα σακάκια μπήκαν στη Συνέλευση της Σχολής μου και απαγόρευαν τη διατύπωση γνώμης και ψήφου των μελών της πανεπιστημιακής δήθεν κοινότητας. Και, τρίτον, όταν τα εκτός πανεπιστημίου φασιστοειδή μπούκαραν στο Πολυτεχνείο και απαγόρευαν την παρουσίαση βιβλίου σοσιαλδημοκρατικής προέλευσης.
Κύριε σημερινέ ασυλαμύντορα, πού το βρήκες το θράσος να υπερασπίζεσαι μια ιδέα ιερή, όταν με τη σιωπή σου (30 χρόνια τώρα) την πρόδιδες ανερυθριάστως και κατ’ εξακολούθησιν;
Ξέρετε τι έλεγε η τίμια φωνή του Κουμάντου για τον «χώρο της ιδιότυπης ετεροδικίας που δημιουργεί το άσυλο»; «Η ασυδοσία ματαιώνει την ελευθερία – η ισχύουσα νομοθετική προστασία του ασύλου ματαιώνει την πραγμάτωση του σκοπού του» («Καθημερινή», 23.11.1997). Αραγε θα καταδεχθεί ν’ ασχοληθεί η Βουλή των Ελλήνων;
Το πρώτο βέβαια σχόλιο είναι η δίκαιη ανάμνηση του μεγάλου Έλληνα που τον χάσαμε πρόσφατα – του Γεωργίου Κουμάντου, του δημοκρατικού αγωνιστή ο οποίος (ακριβώς επειδή το είχε υψώσει το ανάστημά του ενάντια στους συνταγματάρχες, κι επειδή ήταν επιστήμονας με κύρος διεθνές) δεν ανεχόταν τις ψευδοπολιτικές αθλιότητες ορισμένων εκπροσώπων των φοιτητών στα πανεπιστημιακά όργανα – ούτε τις δημοκρατικοφανείς παραβάσεις καθήκοντος ορισμένων ψοφοδεών καθηγητών της διοίκησης...
Θα ήθελα παρά ταύτα να παρατηρήσω ότι, παρ’ όλον ότι ακούγεται δίκαιος ο χαρακτηρισμός «ανθρωπάκια» με τον οποίο ο κ. Παπαχελάς περιγράφει μερικούς καθηγητές, η διάγνωση της κατάντιας των πανεπιστημίων μας θα ήταν τελείως λανθασμένη αν περιοριζόταν σ’ αυτήν τη διατύπωση: Υποστηρίζω δηλαδή ότι ο βασικός ένοχος για τη σημερινή κατάσταση είναι η πλειονότητα του πολιτικού μας κόσμου, ο οποίος προκάλεσε ή ανέχθηκε το διεθνώς πρωτότυπο έκτρωμα του σχήματος διοίκησης των ελληνικών πανεπιστημίων – η ίδια πλειονότητα η οποία σήμερα μοιάζει ν’ αναγνωρίζει αυτό το ποπουλίστικο σφάλμα, αλλά δεν το ανασκευάζει. Τους δασκάλους βρήκατε, κύριοι, να ρίξετε στην αρένα των μονομάχων; Ενα άσχετο σινάφι με άσπρες μπλούζες (είκοσι χρόνια φάγανε στην απομόνωση της σπουδής και της έρευνας), πώς τους ζητάτε να γίνουν αστυνόμοι, πυγμάχοι ή και ψυχίατροι, ενάντια σε ασυγκράτητα βίαιες μειονότητες, τις οποίες (όταν δεν τις υποθάλπετε) δεν είσθε ούτε εσείς ικανοί να αντιμετωπίσετε;
2. Καλά, και ο αγνός Λαός μας, τι έκανε; Πήρε άραγε είδηση ότι η μετατροπή των πανεπιστημίων σε κομματικά μαγαζάκια (στην καλύτερη περίπτωση) ή σε ορμητήρια βίας, αποδυναμώνει μέχρις ακυρώσεως ενίοτε την Παιδεία και την Ερευνα – άρα κλέβει την πνευματική και την οικονομική Ανάπτυξη του ίδιου του Λαού μας; Πήρε ο Λαός μας είδηση (αφήστε τα ΜΜΕ); Να σας πω: Πριν από 25 χρόνια (το ξεχάσατε, αλλά τότε γεννήθηκαν τα φιδάκια), καλέσαμε τους 20.000 φοιτητές του Πολυτεχνείου με τους γονείς τους, να έρθουν γύρω απ’ τα ιστορικά κτίρια του ΕΜΠ στην Πατησίων, να διαδηλώσουμε τη διαμαρτυρία μας για την καταπάτηση του ασύλου από 50 καλόπαιδα που μας είχαν πετάξει έξω όλους (φοιτητές, υπαλλήλους, διδάσκοντες). Πόσες χιλιάδες ήρθαν στη διαδήλωση προστασίας του ασύλου; Απάντηση: 70 άτομα. Και έγραφα τότε: «Μια ευτελισμένη μειονότητα, βαθύτατα αντιδημοκρατική (παρά πάσαν κοινωνιολογική ή ψευδοπολιτική ωραιοποίηση) έκανε εισβολή στο Πολυτεχνείο. Και νιώθω ταπεινωμένος και οργισμένος, όσο σχεδόν και το πρωί του Σαββάτου 18 Νοεμβρίου 1973, όταν στην παράνομη σύναξη των καθηγητών του Πολυτεχνείου διάβαζα σχέδιο ψηφίσματος που ζητούσε ρύθμισιν μόνιμον διά της θεσπίσεως των δημοκρατικών ελευθεριών εις την Χώραν».
3. Αυτές τις μέρες, που έγινε πάλι πρόκληση κατά της νοημοσύνης μας το κοντάκιον περί του ασύλου των «ιδεών» (τι ευτελής φαρισαϊσμός…), ακούσαμε και κάμποσους πανεπιστημιακούς φονταμενταλιστές να μας δηλώνουν «εμείς θα το προστατέψουμε το άσυλο». Κάμποσους απ’ τους παλαιότερους εξ αυτών, τους ρωτάω ξανά σήμερα: Πού κρυβόσασταν όλα τούτα τα 30 χρόνια που το πανεπιστημιακό άσυλο ξεφτιλιζόταν πολλαπλώς; Πρώτον, όταν μου απαγόρευαν να κάνω την επιστημονική μου έρευνα διότι φοιτητής με πέταγε στον δρόμο («κατάληψη», μου εδήλωνε ο άσχετος). Δεύτερον όταν τα καλόπαιδα με τα πέτσινα σακάκια μπήκαν στη Συνέλευση της Σχολής μου και απαγόρευαν τη διατύπωση γνώμης και ψήφου των μελών της πανεπιστημιακής δήθεν κοινότητας. Και, τρίτον, όταν τα εκτός πανεπιστημίου φασιστοειδή μπούκαραν στο Πολυτεχνείο και απαγόρευαν την παρουσίαση βιβλίου σοσιαλδημοκρατικής προέλευσης.
Κύριε σημερινέ ασυλαμύντορα, πού το βρήκες το θράσος να υπερασπίζεσαι μια ιδέα ιερή, όταν με τη σιωπή σου (30 χρόνια τώρα) την πρόδιδες ανερυθριάστως και κατ’ εξακολούθησιν;
Ξέρετε τι έλεγε η τίμια φωνή του Κουμάντου για τον «χώρο της ιδιότυπης ετεροδικίας που δημιουργεί το άσυλο»; «Η ασυδοσία ματαιώνει την ελευθερία – η ισχύουσα νομοθετική προστασία του ασύλου ματαιώνει την πραγμάτωση του σκοπού του» («Καθημερινή», 23.11.1997). Αραγε θα καταδεχθεί ν’ ασχοληθεί η Βουλή των Ελλήνων;
Δ.Ε.Ε.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου