Προϊστορία και «Μη-συμβατικές» ανοησίες (1)

"Decadence" - Paris December 2008, Oil / Pastel

α. Εισαγωγή
Τρία είναι τα πλέον συνήθη θύματα των ασχολουμένων με τις «μη-συμβατικές» θεωρίες: Η ελληνική Προϊστορία, η ελληνική Μυθολογία και η ελληνική Γλώσσα.
Το τι υποστηρίζεται από τους διάφορους «μη-συμβατικούς» συγγραφείς είναι πέραν πάσης περιγραφής. Είναι αυτό που ο κοσμάκης αποκαλεί εμφαντικά: Σταματάει ο νους του ανθρώπου! Ένας εσμός επίδοξων «αναλυτών» και «θεωρητικών» της συμφοράς (κατά τα άλλα σοβαρών και αξιοσέβαστων πολιτών, πλην βεβαίως των ξεφωνημένων «ελληνεμπόρων»), καταπιάνονται μετά μανίας, μετά από ένα πρόχειρο πασάλειμμα (πολλές φορές ούτε και αυτό) και διάβασμα κάποιων βιβλίων, με θέματα που ακόμη και ειδικοί διστάζουν να ασχοληθούν λόγω των μεγάλων δυσκολιών και έλλειψης στοιχείων και επομένως του υπαρκτού κινδύνου να διολισθήσουν εύκολα σε επισφαλή συμπεράσματα. Αυτά βεβαίως δεν είναι εύκολα αντιληπτά και αποτελούν λεπτομέρειες για τους «συγγραφείς» μας, που επιδίδονται στην έκδοση βιβλίων με τις εξωφρενικές θεωρίες τους και οι οποίοι προφανώς δεν έχουν να χάσουν τίποτε άλλο εκτός από τα χρήματά τους, που τα προκαταβάλλουν στους πανέξυπνους εκδότες των «πονημάτων» τους.
Εκείνο πάντως που προκαλεί εντύπωση είναι ότι όλοι αυτοί οι «συγγραφείς», όταν καταπιάνονται με ένα θέμα μεταμορφώνονται σε ειδικούς «επί παντός επιστητού και περί άλλων τινών» και αυτοαναγορεύονται σε ειδικούς Γεωλόγους που μας διδάσκουν πώς ήταν διαμορφωμένος ο ελλαδικός χώρος πριν από 50.000 ή 100.000 χρόνια, σε ειδικούς Γλωσσολόγους για να μας εξηγήσουν γλωσσολογικές θεωρίες δικής τους επινόησης και έμπνευσης, σε ειδικούς Αρχαιολόγους για να μας διαβεβαιώσουν για τα λάθη και τις πλάνες της Αρχαιολογίας, σε ειδικούς της Πολιτιστικής Ανθρωπολογίας, Εθνολογίας και Θρησκειολογίας για να μας διδάξουν τι ακριβώς σημαίνουν οι ελληνικοί Μύθοι.
Είναι ακριβώς το ίδιο φαινόμενο με την εμφάνιση δεκάδων απίθανων τύπων στους τηλεοπτικούς σταθμούς και στους «ανά την επικράτεια καφενέδες», οι οποίοι δίχως «τσίπα», προέβαιναν σε εμβριθείς αναλύσεις (με αφορμή τον μεγάλο σεισμό της Αθήνας) και κατηγορηματικές δηλώσεις με ύφος δέκα (τουλάχιστον) Σεισμολόγων και ειδικών της τεκτονικής Γεωλογίας, αραδιάζοντας άπειρες ηλιθιότητες και χαζομάρες, στους εμβρόντητους θεατές τους, για τον απλούστατο λόγο ότι στην χώρα αυτήν της «φαιδράς πορτοκαλέας» είσαι ό,τι ’πεις και ότι δηλώσεις.

β. Η φαντασιακή «Ελληνική Προϊστορία»
Ας δούμε λοιπόν μια τέτοια περίπτωση επιχειρηματολογίας, σημειώνοντας ότι δεν πρόκειται για μια από τις ακραίες περιπτώσεις, αλλά για έναν δόκιμο σχετικά συγγραφέα που χρησιμοποιώντας κάποιες ορολογίες και εκφράσεις, προσπαθεί να δώσει μια σοβαροφάνεια και επίφαση επιστημονικότητας στις απόψεις του. Ας σκεφτούν οι αναγνώστες τι γίνεται με κάποιους άλλους «ξεσαλωμένους»:
«…Κατά την δ΄ εποχή των παγετώνων (Βούρμιος), που άρχισε πριν από 50.000-100.000 χρόνια, η Ευρώπη ήταν καλυμμένη από πάγους. Η τήξις των άρχισε πριν από 25.000 χρόνια. Η διεργασία διήρκησε χιλιετίες. Τους πάγους διαδέχθηκαν έλη, λίμνες, ποτάμια συστήματα, αδιαπέραστη βλάστησις. Ο άνθρωπος άρχισε να ανακτά την Ευρώπη γύρω στο 7.000 π.Χ.
Στην περιοχή της Μεσογείου δεν υπήρξαν παγετώνες. Άρα ούτε και διακοπή της εξελικτικής πορείας του ανθρώπου. Ο μεγαλύτερος ελεύθερος από πάγους χερσαίος χώρος της Ευρώπης ήταν η Αιγαιΐς. Άρχιζε δυτικώς των Ιονίων, κάλυπτε, Ελλάδα, Αιγαίο, Μ. Ασία, Κρήτη, Κύπρο. Την διέσχιζε ο Αιγαίος ποταμός, που ερχόταν από τον Εύξεινο και χυνόταν στην ανατολική εσωτερική θάλασσα νοτίως της Κρήτης. (Η Μεσόγειος ήταν κατά μέγα μέρος ξηρά και υπήρχαν δύο εσωτερικές θάλασσες, η δυτική, πέρα από την Σικελία-Τυνησία και η ανατολική μεταξύ Κρήτης-Αιγύπτου). Στην Αιγαιΐδα, με το ήπιο κλίμα, τις αξιόλογες πεδιάδες και τα άφθονα νερά, ο άνθρωπος συνέχισε την εξέλιξή του.
Με την τήξι των πάγων, η στάθμη των ωκεανών ανέβηκε. Τα νερά του Ατλαντικού άνοιξαν δίοδο στο Γιβραλτάρ και κατέκλυσαν Μεσόγειο, Αδριατική, Αιγαίο. Ο χάρτης που ξέρουμε διαμορφώθηκε πριν από 15-12.000 χρόνια. Όμως η Ευρώπη, βορείως του Δουνάβεως, παρέμενε σε κατάσταση ελών και αδιαπέραστων δασών, ενώ στα ανατολικά της, η Σαρματική θάλασσα (Εύξεινος-Κασπία-Αράλη ως τους βόρειους παγετώνες) την απέκλειε από την Ασία. Αυτή η κατάστασις ίσχυε περίπου ως το 7.000 π.Χ….
…Με την καταβύθισι της Αιγαιΐδος, η οποία έγινε σταδιακώς, οι κάτοικοί της αποσύρθηκαν στα υψηλότερα σημεία της, που μεταβλήθηκαν σε νησιά, καθώς και στα γύρω ελλαδικά-μικρασιατικά παράλια και βεβαίως αναγκάσθηκαν να γίνουν θαλασσοπόροι και έμποροι, αφού έπρεπε να επικοινωνούν και να ανταλλάσσουν τα προϊόντα τους για να επιβιώσουν…
… Η καταβύθισι της Αιγαιΐδος, έμεινε στην μνήμη των κατοίκων της, ως ο κατακλυσμός του βασιλέως της Αττικής Ωγύγου (13η π.Χ. χιλιετία), ενώ η καταβύθισις της Ατλαντίδος με τις συνέπειές της, ως ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνος (γύρω στο 9.500 π.Χ.). Στο μεταξύ των δύο κατακλυσμών διάστημα των 3.500 ετών φαίνεται αναπτύχθηκε αξιόλογος πολιτισμός…».
Στο παραπάνω κείμενο διατήρησα μεν την ορθογραφία και τις επισημάνσεις του συγγραφέα με μαύρα γράμματα, αλλά εκείνο που δεν μπορώ δυστυχώς να διατηρήσω είναι η ψυχραιμία μου, διαβάζοντας τέτοιου είδους εξωφρενικά κείμενα ανατριχιαστικής ημιμάθειας και ανευθυνότητας!
Αναζητώντας τις πηγές αυτού του κειμένου, αλλά και μιας σειράς ακόμη παρομοίων «πονημάτων», θα καταλήξουμε στην διπλή αφετηρία τους (βλ. Κεφάλαιο 2α, για το «φαυλοκυκλικό αεικίνητο», στο βιβλίο «Μη-συμβατικές θεωρίες», οι κερδοσκόποι του «ελληνισμού» και ο φενακισμός των αφελών – ΚΥΡΟΜΑΝΟΣ), που η μεν πρώτη δεν είναι άλλη από τις – τουλάχιστον αμφιλεγόμενες, για να το πω ευγενικά – απόψεις του μακαρίτη δημοσιογράφου Ιωάννη Δ. Πασσά και η δεύτερη οι θεωρίες που εκτίθενται (κυριολεκτικώς) στο διαβόητο βιβλίο του Στρατηγού Ξέρξη Λίβα (Η Αιγηΐς: Κοιτίς των Αρίων και του Ελληνισμού – Αθήναι 1956 α΄ έκδοση, 1963 β΄ έκδοση συμπληρωμένη), ο οποίος μπορεί να διέπρεψε ως στρατιωτικός ηγέτης, αλλά ως Αρχαιολόγος, Γεωλόγος, Γλωσσολόγος και Εθνολόγος είναι επιεικώς απαράδεκτος. Αναλυτικότερα, οι θεωρίες αυτές αναφέρονται εκτενέστερα στο Κεφάλαιο 3β του προαναφερθέντος βιβλίου (Μη-συμβατικές θεωρίες) και προς το παρόν θα μας απασχολήσει το παραπάνω «κείμενο», χαρακτηριστικό του τι συμβαίνει με έναν εντελώς άσχετο που καταπιάνεται ερασιτεχνικά με θέματα πάνω από τις δυνατότητες και τις γνώσεις του.
Πρώτα-πρώτα ας ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα για τις παιδαριώδεις ανακρίβειες περί «...Βουρμίου που άρχισε πριν από 50.000-100.000 χρόνια» και περί «Ευρώπης που ήταν καλυμμένη από πάγους...», με την αρχική παρατήρηση ότι οι χιλιετίες δεν είναι στραγάλια για να τις σκορπάμε απλόχερα και πολύ περισσότερο οι δεκάδες χιλιάδες και προφανέστατα οι εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια.

γ. Η επιστημονική πραγματικότητα
Η Βούρμιος παγετώδης περίοδος (Würm) ξεκίνησε πριν από 75.000 χρόνια και διακρίνεται σε δυό φάσεις: Την Βούρμιο Ι (75.000-40.000 π.Χ.) και την Βούρμιο ΙΙ (30.000-10.000 π.Χ.). Ενδιάμεσα (40.000-30.000 π.Χ.) σημειώθηκε μια μικρή άνοδος της μέσης θερμοκρασίας και το διάστημα αυτό χαρακτηρίζεται ως Μεσοδιάστημα Γκετβάϊχ (Göttweig Interstadial). Κατά την Βούρμιο Παγετώδη Εποχή, η οποία δεν έληξε βεβαίως πριν από 25.000 χρόνια, αλλά πριν από 12.000 περίπου χρόνια (10.000 π.Χ.), η Ευρώπη δεν ήταν καλυμμένη από παγετώνες, εκτός από ένα τμήμα της στον Βορρά, στην Σκανδιναβία και γύρω από την Σκωτία.
Παραθέτουμε προς ενημέρωση τον Χάρτη 1, όπου επί πλέον φαίνεται και η μεγάλη επέκταση της ξηράς, κυρίως στην ΒΔ Ευρώπη. Όπως ξεκάθαρα διαπιστώνεται, η Ευρώπη σαφέστατα δεν σκεπαζόταν από πάγους και οι ισχυρισμοί του «συγγραφέα (ή μάλλον του κακού αντιγραφέα), ότι «…τους πάγους διαδέχθηκαν έλη, λίμνες, ποτάμια συστήματα, αδιαπέραστη βλάστησις. Ο άνθρωπος άρχισε να ανακτά την Ευρώπη γύρω στο 7.000 π.Χ.» όχι μόνον δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, αλλά αποδεικνύονται είτε αποκυήματα ζωηρής φαντασίας είτε προϊόντα ανεξέλεγκτης ημιμάθειας.

Xάρτης 1
Η Βούρμιος Παγετώδης περίοδος (75.000-10.000 πριν από σήμερα) στην ευρωπαϊκή ήπειρο, κατά την φάση της μεγαλύτερης επέκτασης των παγετώνων (γύρω στο 18.000 π.Χ.)

Τα επιχειρήματα μάλιστα περί «αδιαπέραστων δασών» που μέχρι το 7.000 π.Χ. δεν επέτρεπαν την ανθρώπινη παρουσία, εκτός από καταγέλαστα είναι και ανυπόστατα διότι συνέβαινε το ακριβώς αντίθετο από αυτό που προσπαθούν να αποδείξουν οι κακοχωνεμένοι ισχυρισμοί του «συγγραφέα» : Στην Δυτική Μικρά Ασία και στο μεγαλύτερο τμήμα του Ελλαδικού χώρου υπάρχουν πυκνά και ίσως «αδιαπέραστα» δάση, ενώ βορειότερα υπάρχουν ανοικτές πεδιάδες. Παραθέτουμε τον Χάρτη 2 (Oxford illustrated Prehistory of Europe, Oxford University Press, 1994 – σ. 43) που εμφανίζει τους τύπους βλάστησης γύρω στο 20.000 π.Χ. και όπου με πιο σκούρο χρώμα απεικονίζονται οι περιοχές με δάση.
Τέλος, για τα αναφερόμενα περί Αιγαιΐδος, Σαρματικής θάλασσας, κατακλυσμών και Αιγαίου (;) ποταμού (στις όχθες του οποίου ο «συγγραφέας» μας, ξέχασε να αναφέρει ότι συνωστίζονταν ολόκληρα κοπάδια από Σκιάποδες και Πανώτιους), αποδεικνύουν ότι η φαντασία δεν γνωρίζει όρια και ότι η «μη-συμβατική» Ιστορία μπορεί να κάνει κάποιον να ξεχάσει ακόμα και τ’ όνομά του!

Χάρτης 2 των ζωνών βλάστησης στην Ευρώπη κατά το μέγιστο
της τελευταίας παγετώδους περιόδου (πριν 20.000 χρόνια περίπου)

Επί πλέον, ο «συγγραφέας» έχει μπερδέψει τις χιλιάδες με τα εκατομμύρια χρόνια, όπως φαίνεται, μια και τα όσα περιγράφει («…Τα νερά του Ατλαντικού άνοιξαν δίοδο στο Γιβραλτάρ και κατέκλυσαν Μεσόγειο, Αδριατική, Αιγαίο. Ο χάρτης που ξέρουμε διαμορφώθηκε πριν από 15-12.000 χρόνια…») συνέβησαν κατά το Πλειόκαινον (*), δηλαδή πριν από 5.000.000 (ναι, εκατομμύρια) χρόνια, σύμφωνα με τις πλέον πρόσφατες απόψεις των Γεωλόγων, όπως ο Καθηγητής Γεωλογίας-Παλαιοντολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Ν. Κ. Συμεωνίδης (βλ. τόμος ΕΛΛΑΣ σελ. 261-262 του Εκδοτικού Οργανισμού ΠΑΠΥΡΟΣ, καθώς και Χάρτη 3. Περισσότερες λεπτομέρειες: "Μη-συμβατικές Θεωρίες" Παραρτήματα – κα΄, όπου και σχετικό αναλυτικότατο κείμενο του Καθηγητή Δημοσθένη Μουντράκη του Τομέα Γεωλογίας Α.Π.Θ.).
____________________________________
(*) Η τελευταία Εποχή της Τριτογενούς Περιόδου. Σύμφωνα με την Γεωλογία, η Πλειόκαινος Εποχή ή απλώς Πλειόκαινον άρχισε πριν από 5.300.000 χρόνια και τελείωσε πριν από 2.000.000 χρόνια περίπου με την έναρξη της Πλειστοκαίνου Εποχής, με την οποία αρχίζει η Τεταρτογενής Περίοδος του Καινοζωϊκού Αιώνα. Η αρχή του Καινοζωϊκού («εποχή των Θηλαστικών») τοποθετείται πριν από 65.000.000 χρόνια όταν τελείωσε ο Μεσοζωϊκός Αιών, η «εποχή των Δεινοσαύρων».

Χάρτης 3
Ο ελλαδικός χώρος πριν από 4,5 εκατομμύρια έτη
κατά την Πλειόκαινο Εποχή (5,3 - 2 εκατομ. χρόνια πριν από σήμερα)

Επομένως, σε ουδεμία περίπτωση είναι δυνατόν να ισχυρισθεί κάποιος ότι «…Η καταβύθισι της Αιγαιΐδος, έμεινε στην μνήμη των κατοίκων της…» μια και είναι σήμερα βέβαιον ότι πριν από 5.000.000 χρόνια δεν υπήρχαν στον πλανήτη μας άνθρωποι και επομένως μόνο στην μνήμη πιθήκων, ελεφάντων και άλλων θηλαστικών της εποχής, που ήσαν οι μοναδικοί «κάτοικοι» του ελλαδικού χώρου, θα ήταν δυνατόν να εντυπωθούν τα γεγονότα της καταβύθισης της Αιγαιΐδος!!!
Κλείνω το θέμα με το περιβόητο ζήτημα που επικαλούνται συχνά-πυκνά οι διάφοροι ημιμαθείς ξυλοσχίστες περί απουσίας πολιτισμού στην βόρεια Ευρώπη πριν από το 7000 π.Χ. παραθέτοντας τον επόμενο Χάρτη 4 (Oxford illustrated Prehistory of Europe, ό.π. σελ. 80) όπου φαίνεται ξεκάθαρα ότι επισημάνθηκαν αρχαιολογικές θέσεις που χρονολογούνται γύρω στο 8.000 π.Χ (αντίστοιχης πολιτιστικής βαθμίδας με το σπήλαιο Φράγχθι της Αργολίδος), όχι μόνον βορειότερα από την Αγία Πετρούπολη, αλλά και στο απώτατο άκρο της Νορβηγίας (Tverrvikraet), εντός του πολικού κύκλου!

Χάρτης 4 της Ευρώπης (γύρω στο 8.000 π.Χ.)
με τις σπουδαιότερες Μεσολιθικές αρχαιολογικές τοποθεσίες

Αναρωτιέμαι και προβληματίζομαι με όλα αυτά τα «συγγραφικά» σκουπίδια, που θυμίζουν έντονα σχολικά μαργαριτάρια αδιάβαστων μαθητών περί του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου που σκοτώθηκε μαζί με τον Αθανάσιο Διάκο στα Αλβανικά βουνά πολεμώντας εναντίον των Περσών του Αρταξέρξη, σε τί τελικά εξυπηρετεί το γράψιμό τους; Άραγε, πέρασε από το μυαλό κάποιου η ζημιά που γίνεται στους νεαρούς κυρίως αναγνώστες, που αγνοώντας κατά κανόνα τις επιστημονικές λεπτομέρειες για να μπορούν να κρίνουν, αποπροσανατολίζονται ανεπανόρθωτα από την μελέτη τέτοιων «βιβλίων»;
Ή αυτά είναι «ψιλά γράμματα» για τους Τερατολόγους της «μη-συμβατικής» Ιστορίας;

Δ.Ε.Ε.