Η χρονολόγηση του παρελθόντος

(Από το βιβλίο του Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη:«Μη-συμβατικές θεωρίες»: Οι κερδοσκόποι του “ελληνισμού” και ο φενακισμός των αφελών» - ΚΥΡΟΜΑΝΟΣ Θεσσαλονίκη 2007)

Η πιο συνηθισμένη περίπτωση αλληλογρονθοκοπήματος μεταξύ επιστημονικών δεδομένων και των ποικίλων απόψεων που εκτρέφει η «μη - συμβατική» Ιστορία είναι οι αναφερόμενες αυθαίρετα από διαφόρους «συγγραφείς» χρονολογίες, που γίνονται κυριολεκτικά «λάστιχο» για να καλύψουν οποιονδήποτε παραλογισμό.
Διαβάζουμε έτσι για «θεωρίες» περί ελληνικού πολιτισμού που άνθισε το 10.000 π.Χ. και ειδικά την 9η χιλιετηρίδα (sic!), που η πτώση του σημειώνεται την 7η χιλιετηρίδα και που αναβιώνει και πάλι την 5η χιλιετηρίδα όπως ισχυρίζεται ο συγγραφέας, άλλος περισσότερο άκαμπτος και απόλυτος βεβαιώνει ότι η ελληνική γλώσσα είναι 50.000 ετών (!!!), ενώ στο Διαδίκτυο εμφανίζονται ισχυρισμοί για τον ελληνικό πολιτισμό του 100.000 π.Χ. και δεν ξέρουμε τι άλλο θα δουν τα μάτια μας!
Δυστυχώς όμως για τους ευφάνταστους αυτούς συγγραφείς, οι Επιστήμες και η Τεχνολογία έχουν προχωρήσει σε τέτοιο σημείο που δεν επιτρέπουν πλέον στον οποιοδήποτε αμαθή, επιτήδειο ή φαντασιόπληκτο να υποστηρίζει ό,τι θέλει, επικαλούμενος μάλιστα θρασύτατα την επιστημονική τεκμηρίωση.
Έτσι, οι διαθέτοντες κάποια στοιχειώδη νοημοσύνη και αντιλαμβανόμενοι ότι οι φαντασιοπληξίες τους είναι παντελώς αβάσιμες, αποδεσμεύονται από τους επιστημονικούς περιορισμούς, τους οποίους εύσχημα απορρίπτουν και ξεχύνονται έτσι ακάθεκτοι στις αχανείς πεδιάδες των «μη-συμβατικών» θεωριών όπου «πεδίον δόξης λαμπρόν».
Θα επιχειρήσω λοιπόν, όσο πιο σύντομα μπορώ, να ξεκαθαρίσω ορισμένα πράγματα για το θέμα της χρονολόγησης του παρελθόντος, αποκλειστικά και μόνο για εκείνους που επιθυμούν να γνωρίσουν τι δέχεται σήμερα η συμβατική Επιστήμη και η παγκόσμια ακαδημαϊκή κοινότητα.
Όπως αναφέρεται στο προκαταρκτικό Κεφάλαιο της «Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους» («Εκδοτική Αθηνών» - τόμ. Β΄ σελ. 8):
«Η ζωή και τα επιτεύγματα κάθε λαού χωρίζονται σε δύο μεγάλες περιόδους: την προϊστορική και την Ιστορική εποχή. Την ιστορική εποχή χαρακτηρίζουν οι γραπτές πηγές που είναι δυνατόν να διαβασθούν και να γίνουν καταληπτές (σ.σ. η υπογράμμιση δική μου). Αυτές οι πηγές μαζί με τα κατάλοιπα που άφησαν κληρονομιά οι άνθρωποι, επιτρέπουν τη μελέτη και την παρακολούθηση των γεγονότων της ιστορικής περιόδου. Οι γνώσεις μας για την προϊστορική εποχή βασίζονται αναγκαστικά στα ανθρώπινα κατάλοιπα που διασώθηκαν θαμμένα στη γη…».
Με άλλα λόγια, μπορούμε να αναφερόμαστε πλέον σε ελληνική Ιστορία από τον 15ο αιώνα π.Χ. μέχρι σήμερα, δεδομένου ότι από τότε χρονολογούνται οι πινακίδες της Γραμμικής γραφής Β, που αποκρυπτογραφήθηκαν την δεκαετία του 1950 και αποδείχθηκε ότι ήσαν γραμμένες σε μια παλαιότατη μορφή της ελληνικής γλώσσας. Το χρονικό διάστημα πριν από την Ιστορική περίοδο που μόλις προσδιορίσαμε, αναφέρεται ως Προϊστορία, ενώ κάποιο απροσδιόριστο διάστημα της αρχής των Ιστορικών χρόνων, αναφέρεται συνήθως ως Πρωτοϊστορία (Για την Ελλάδα π.χ. η Πρωτοϊστορία τελειώνει με την κάθοδο των Δωριέων που συμβατικά μεν τοποθετείται στο 1200 π.Χ. και σε απόλυτη χρονολόγηση στο 1125/1120 π.Χ.). Παλαιότερα, πριν την εφαρμογή τεχνολογικών καινοτομιών στην χρονολόγηση του παρελθόντος, η ανασύσταση και ο προσδιορισμός των χρονολογιών των παλαιότερων εποχών στηριζόταν σε εμπειρικές μεθόδους, με χρονολογήσεις αρχαίων Δυναστειών (κυρίως της Αιγύπτου), γενεαλογιών, συγκρίσεις μεταξύ τους κ.λ.π.
Υπήρχαν λοιπόν μεγάλα περιθώρια λαθών και όσο βαθύτερα προχωρούσαμε στο παρελθόν τόσο περισσότερα μεγάλωνε ο κίνδυνος να καταλήξουμε σε τελείως ανυπόστατα συμπεράσματα. Οι Ιστορικοί βάδιζαν σε εξαιρετικά ολισθηρό έδαφος και αυτή ήταν η αιτία συχνών και μεγάλων ανατροπών ή αναθεωρήσεων, όταν μια νέα αρχαιολογική ή γλωσσολογική ανακάλυψη ερχόταν στο φως.
Από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και μετά, η κατάσταση στον χώρο των Επιστημών του Παρελθόντος (Αρχαιολογία, Παλαιοντολογία, Παλαιοανθρωπολογία, Παλαιοβοτανική κ.λ.π.) άλλαξε ριζικά προς το καλύτερο. Την επανάσταση έφερε η περίφημη ραδιοχρονολόγηση με Άνθρακα-14 που άρχισε να εφαρμόζεται από την δεκαετία του 1950 και η οποία λίγο αργότερα έγινε περισσότερο ακριβής με την βοήθεια της δενδροχρονολόγησης. Έτσι έχουμε πλέον απόλυτες χρονολογίες και όχι σχετικές ή συγκριτικές όπως παλαιότερα, όπου γινόταν προσπάθεια τα γεγονότα στον ελλαδικό ή μικρασιατικό χώρο να συσχετισθούν με τις Δυναστείες της Αιγύπτου ή της Βαβυλώνος και έτσι να γίνει η χρονολόγησή τους.
Σύντομα προστέθηκαν και νέες τεχνικές. Η μέθοδος Άνθρακα-14 (ή C-14, όπως συχνά αναφέρεται για λόγους συντομίας), συμπληρώθηκε με την χρονολόγηση Καλίου-Αργού, μια και το όριο της μεθόδου C-14 έφθανε το πολύ τα 50.000 χρόνια, ενώ η μέθοδος K-Ar καλύπτει το διάστημα 100.000 μέχρι 4,5 δις έτη (ηλικία της Γης). Η μέθοδος της θερμοφωταύγειας (thermoluminescence), έδωσε πολύτιμες πληροφορίες στην χρονολόγηση της Κεραμικής, εξαιρετικά χρήσιμη στις έρευνες των Αρχαιολόγων.
Εκτός όμως από την Αρχαιολογία, προχώρησε επίσης σημαντικά και η Γλωσσολογία, η οποία με την επεξεργασία περίπλοκων μεθόδων, όπως η Γλωσσοχρονολόγηση, αναδείχθηκε πολύτιμος βοηθός των Ιστορικών και σε ορισμένες περιπτώσεις, περισσότερο και από την Αρχαιολογία. Στην Ανθρωπολογία έγιναν άλματα, όχι μόνον λόγω των σπουδαιοτάτων ευρημάτων των τελευταίων δεκαετιών, όσο με τις προόδους που σημειώθηκαν στην μελέτη του μιτοχονδριακού DNA και στην αποκρυπτογράφηση του ανθρώπινου γενετικού υλικού. Οι γνώσεις των Ανθρωπολόγων και πάλι επικουρούν συχνά το έργο των Αρχαιολόγων και Ιστορικών. Αστρονομικές παρατηρήσεις αρχαίων λαών, αποκρυπτογραφούνται και βοηθούν στην ακριβέστερη και πάλι χρονολόγηση.
Η Γεωλογία και η Σεισμολογία, με τις έρευνές τους έρχονται να επιβεβαιώσουν ή να απορρίψουν παλαιότερα ιστορικά συμπεράσματα, όπως και η Παλαιοντολογία (Παλαιοζωολογία και Παλαιοβοτανική) με τις αντίστοιχες μελέτες και έρευνές τους.
Έχουμε λοιπόν σήμερα στην διάθεσή μας ένα αξιόπιστο πλέον χρονολογικό πλαίσιο του ελληνικού παρελθόντος, όχι μόνον για την ανθρώπινη Ιστορία, αλλά και το Γεωλογικό παρελθόν της χώρας μας (Βλ. Πίνακες ΙΙ και V).
Στο σημείο αυτό κρίνουμε σκόπιμο να κάνουμε κάποιες γενικότερες παρατηρήσεις:
Ένας Ιστορικός του 18ου ή του 19ου αιώνα, με τις περιορισμένες δυνατότητες πού είχε και με τις ακόμη πιο περιορισμένες γνώσεις, ήταν πολύ εύκολο να υποπέσει σε χονδροειδή λάθη ή να διατυπώσει θεωρίες που σήμερα μόνον παράξενες ή περίεργες θα μπορούσαν να μας φανούν. Το να διατυπώνει όμως σήμερα κάποιος επιστήμων αναπόδεικτες υποθέσεις και να επιχειρεί να ανατρέψει επιστημονικές θέσεις χωρίς αποδείξεις και σοβαρά στοιχεία, μόνον τον χλευασμό θα προκαλέσει.
Και τούτο διότι στους περισσότερους επιστημονικούς κλάδους έχει παγιωθεί ένα σώμα (corpus) γνώσεων, στο οποίο λίγο ή πολύ έχει κατασταλάξει η παγκόσμια ακαδημαϊκή και επιστημονική κοινότητα μετά από συσσωρευμένη πείρα αν όχι αιώνων, τουλάχιστον δεκαετιών, με την βοήθεια όλων των σύγχρονων τεχνικών μέσων.
Μόνον μια θεμελιωδώς νέα επιστημονική ανακάλυψη θα μπορέσει να ανατρέψει τις υφιστάμενες θεωρητικές παραδοχές των βασικών αρχών.

Για να το πούμε απλούστερα: Υπάρχει περίπτωση να ανατραπεί η άποψη ότι η Γη είναι σφαιρική και να πεισθούμε ότι είναι επίπεδη; Υπάρχει περίπτωση να δεχθούμε ότι η Γη δεν κινείται γύρω από τον Ήλιο, αλλά ο Ήλιος γύρω από την Γη; Ότι οι επιδημικές ασθένειες δεν οφείλονται σε ιούς και μικρόβια, αλλά στο κακό μάτι ή στα μάγια; Ότι δεν ισχύει ο Νόμος της Βαρύτητας, η Θεωρία της Απροσδιοριστίας, η ισοδυναμία μάζας και ενέργειας, η Θεωρία της Εξέλιξης των ζωντανών οργανισμών; Ασφαλώς όχι!
Έτσι, οποιοσδήποτε επιστήμων (ή και απλός πολίτης με μέσο μορφωτικό επίπεδο και κοινή λογική) αποδέχεται, έστω και κριτικά, την υπάρχουσα κατάσταση των επιστημονικών δεδομένων και παραδοχών και το σημερινό (τρέχον) επίπεδο γενικών γνώσεων, όπως καταγράφεται στις επιστημονικές εργασίες και ελέγχεται στα επιστημονικά Συνέδρια. Εκτός, φυσικά, από τους οπαδούς των «μη-συμβατικών» θεωριών που θα σας διαβεβαιώσουν ότι όλα όσα υποστηρίζουν οι «συμβατικοί» επιστήμονες δεν ισχύουν και ότι μόνον αυτοί γνωρίζουν την «αλήθεια», ότι όλα τα άλλα είναι προϊόντα συνομωσιών σκοτεινών κύκλων, σκόπιμης παραπληροφόρησης, «μεγάλης πλάνης» και προσπάθειας συσκότισης, ότι η ελληνική γλώσσα ήταν η μόνη ομιλουμένη γλώσσα στον Παράδεισο, ότι ο ελληνικός πολιτισμός υπάρχει από το 100.000 π.Χ., ότι οι Σκιάποδες και οι Πανώτιοι κυκλοφορούν ανάμεσά μας και εμείς φταίμε που δεν τους βλέπουμε.
Βεβαίως, κάπου εδώ σταματάει η συζήτηση, τουλάχιστον στην δική μου περίπτωση.

Δ.Ε.Ε.