Afganistan: Hell on Earth (3)

Το τρίτο και τελευταίο μέρος της συνέντευξης του αλλοδαπού αξιωματικού που υπηρέτησε στο Αφγανιστάν

Πόσες μέρες είσαι εδώ στην Αθήνα και τι σου άρεσε πιο πολύ;

Είμαι 12 μέρες, έχω δει τα καλύτερα μνημεία. Το όνειρο μου ήταν πάντα να δω από κοντά την Ακρόπολη. Όταν πήγαινα σχολείο, είχαμε ένα καθηγητή που ήταν λάτρης της Αρχαίας Ελληνικής Ιστορίας και μεγάλος φιλέλληνας. Αυτός μου έμαθε εμένα και σε πολλά άλλα παιδιά, να αγαπάμε και να σεβόμαστε την Ελλάδα και την προσφορά της στον πολιτισμό και την Δημοκρατία. Άλλωστε αν δεν υπήρχε η Δημοκρατία, ακόμα θα ζούσαμε στον μεσαίωνα.

Μου άρεσε λοιπόν η Πλάκα και το Θησείο. Τουριστικά μέρη, αλλά μου άρεσαν επειδή έχουν την επιρροή και την αύρα της Ακρόπολης. Ακόμα μου άρεσαν οι παραλίες σας. Το κέντρο της Αθήνας δεν μου άρεσε καθόλου. Είναι ένα χάος. Και δεν αναφέρομαι μόνο για τους μετανάστες, αυτοί συμπληρώνουν το πολεοδομικό και το κυκλοφοριακό χάος στο κέντρο σας. Η αστυνομία σας όμως θα έπρεπε να εξηγήσει στον κόσμο, για ποιο λόγο αφήνει άγνωστους ανθρώπους χωρίς χαρτιά να γκετοποιούν περιοχές, και το χειρότερο, να γκετοποιούν την καρδιά μιας πρωτεύουσας. Στην χώρα μου είναι χρέος του κάθε πολίτη να καταγγείλει την όποια παρανομία διαπιστώνει, ακόμα και την αυθαιρεσία του κράτους εις βάρος πολιτών. Εδώ βλέπω ότι πολλοί άνθρωποι είναι αδιάφοροι για το τι συμβαίνει δίπλα τους. Γενικώς βλέπω ότι αυτό συμβαίνει εδώ με εσάς τους νέους Έλληνες, λειτουργείτε σαν άτομα και όχι σαν οργανωμένη κοινωνία. Στην χώρα μου οι Έλληνες που γνωρίζω είναι πιο οργανωμένοι, στηρίζουν και βοηθούν πολύ ο ένας τον άλλον.

Εδώ όμως δεν το βλέπω να συμβαίνει.

Πιστεύεις ότι οι ισλαμιστές λαθρομετανάστες, θα μας δημιουργήσουν έξτρα πρόβλημα στην Ελλάδα;

Αυτό είναι σίγουρο. Ενώ σαν άνθρωποι είναι ευγενικοί και φιλόξενοι, όταν όμως πιστέψουν ότι θίγονται ή όταν πάρουν την καθοδήγηση από τα δικά τους θρησκευτικά κέντρα γίνονται αγνώριστοι.

Σκοτώνουν, βιάζουν, βιαιοπραγούν στο όνομα του Αλλάχ. Δεν τους νοιάζει η ζωή τους, μόνο να φέρουν εις πέρας τις οδηγίες που έχουν. Πιστεύουν ότι τους πει ο κάθε ιερέας τους ότι δηλαδή θα πάνε στον παράδεισο και θα έχουν 4-5 γυναίκες, και όλα τα καλά που δεν είχαν στην ζωή τους. Δεν έχουν και τόσο καλή σχέση με τους ανθρώπινους νόμους, η θρησκεία είναι ο νόμος τους. Όπως είναι τα πράγματα αυτή την στιγμή δεν υπάρχει περίπτωση να τους εντάξει καμία σύγχρονη κοινωνία μέσα της. Δεν τους ενδιαφέρει άλλωστε. Στο Αφγανιστάν τιμωρούνται βάση των θρησκευτικών νόμων. Αν κλέψεις κάτι σου κόβουν το χέρι. Τις γυναίκες τις λιθοβολούν για την συμπεριφορά τους. Ακόμα και σπορ αν κάνει κάποιος θεωρείται προσβολή. Ίσως σε 20 με 30 χρόνια, που θα αλλάξει η γενιά αυτή, μπορεί να γίνει. Τώρα όμως όχι. Θα έχετε σοβαρό πρόβλημα μόλις φτιάξουν τις δικές τους οργανωμένες κοινότητες. Επειδή όμως έχετε σοβαρό πρόβλημα (από τα λίγα που είδα αλλά κατάλαβα πολλά) δεν θα μπορέσετε να τους στείλετε πίσω. Εδώ θα μείνουν οι περισσότεροι. Για να τους εντάξετε στην κοινωνία σας, το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να βρείτε τους καθοδηγητές τους, αυτοί είναι η ρίζα του κακού. Διώξτε τους.

Τους υπόλοιπους που θα μείνουν να προσπαθήσετε να τους ενημερώσετε για τις διαφορές του πολιτισμού σας με τον δικό τους, και να τους πει το κράτος ότι αν δεν είναι νομότυποι και φιλήσυχοι, θα φεύγουν πίσω για τις πατρίδες τους.

Μου είπες πως σε είχαν χτυπήσει σοβαρά, μπορείς να μου πεις το περιστατικό;

Ναι ήταν στους πρώτους μήνες της θητείας μου στο Αφγανιστάν...

Η ομάδα μου ήταν περιπολία λίγο έξω από την Καμπούλ,μας μετέφεραν με σινούκ σε χωριό φάντασμα(δεν είχε καθόλου κατοίκους) για να ψάξουμε για για κρυμμένα όπλα και εκρηκτικά των Ταλιμπάν. Όλα έδειχναν ήσυχα, από τις θερμοκάμερες δεν υπήρχε δείγμα από άνθρωπο ή ζώο. Κατεβήκαμε από το σινούκ και προχωρήσαμε προς τα ερειπωμένα σπίτια. Ξαφνικά ακούστηκαν ριπές από όπλο. Ξαφνικά βλέπω αίμα να βγαίνει από τα πλευρά μου. Έπεσα κάτω. Δεν πονούσα στην αρχή, αλλά άρχισα να κρυώνω… Έτρεμα. Με τραβήξανε οι δικοί μου πιο πέρα να καλυφτώ. Πήγαμε πίσω από ένα πηγάδι. Άρχισαν να ρίχνουν όλοι προς τα ερειπωμένα σπίτια να χτυπήσουν τον ελεύθερο σκοπευτή. Ο γιατρός της ομάδας είναι από πάνω μου. Μου λέει να μην κουνιέμαι και να μείνω ήρεμος. Αρχίζουν όλα να γυρνούν στο μυαλό μου. Τι διάολο θέλω εγώ εδώ; Γιατί να διαλέξω να γίνω στρατιωτικός; Η κόρη μου θα μείνει χωρίς πατέρα...

Χτυπήθηκα από σφαίρα M4. Σίγουρα το είχαν πάρει από νεκρό Αμερικανό στρατιώτη…
Τότε το μόνο που ήθελα ήταν να μιλήσω με κάποιον δικό μου, νόμιζα ότι θα πεθάνω, δεν μπορούσα κουνήσω τα πόδια μου, έκλαιγα, θυμήθηκα την μάνα μου...
Μόνο στην μάνα μου θέλω να μιλήσω, αυτή μόνο θα καταλάβει.
Πιάνω το κινητό μου τηλέφωνο. Από την άκρη της γραμμής ακούγεται μια γνωστή γλυκιά φωνή...
-Μαμά εγώ είμαι, μην κλάψεις, πεθαίνω, έχω χτυπηθεί άσχημα, θέλω να με στηρίξεις όση ώρα ακόμα ζήσω, ήθελα να σε ακούσω…
Έχασα τις αισθήσεις μου, βρέθηκα να ξυπνάω σε θάλαμο νοσοκομείου, δίπλα μου ένας χωρίς πόδι, έκλαιγε... Εγώ πως είμαι τα έχω τα πόδια μου;
-Φιου, δόξα το Θεό ευτυχώς είμαι αρτιμελής...

 
Απόσπασμα από προσωπικό ημερολόγιο…

Hold and pray an inbound has no name on it. It is like no other experience in life. The truism in the fact of the term mama’s boy hits home when I am faced with, Stand and die. In my acceptance of death. I realize that my mother will calm the pain I am about to feel. I think not of the trauma of the experience I’ll cause her but of the closer she will have knowing I loved her till the end of life itself. In realizing this, never will I call a person a momma’s boy. When in fact in the face of death every male is their mother’s boy. I leave the reader with this sobering thought. Who in life would willingly feel the pain of childbirth and still find the compassion to teach that same boy math when learning was so hard and that she never gave up on her son. At the perceived end of life that same boy now a father and a man needed his mother’s voice and to be taught the final lesson. To die knowing he was still loved to the end of life.

Έμεινα 2 μήνες στο νοσοκομείο μέχρι να αισθανθώ πάλι έτοιμος να γυρίσω στο στρατόπεδο μας. Γύρισα και βγήκα πάλι έξω, να ξεπεράσω τον φόβο του τραυματισμού. Στην νέα αποστολή ήρθανε και δύο "νέοι", ξανά σφαίρες από σκοπευτές, αυτή την φορά από πολλά σημεία. Οι νέοι κλαίγανε, φωνάζανε να τους σώσει ο Θεός. Δεν έγινε όμως. Ο Θεός είναι πολύ απασχολημένος τελευταία. Και οι 2 νεκροί, ο ένας πέθανε στα χέρια μου. Σιχάθηκα τους Αμερικάνους στρατιώτες οδηγούς των βαρέων οχημάτων, χτυπάνε κόσμο για πλάκα, αν μπεις μπροστά στο όχημα, ακόμα και στρατιώτης να είσαι θα σε πατήσουν. Δεν σταματάνε για τίποτα. Σκότωσε ένα παππού που δεν πρόλαβε να περάσει τον δρόμο. Δεν ενδιαφέρθηκε καθόλου. Είπε μόνο ένα ουοου extra points και γέλαγε. Τα έβλεπα από την θέση του συνοδηγού. Ντρέπομαι που δεν μπόρεσα να κάνω κάτι.

Είπα θα αντέξω, χρειάζομαι αυτά τα χρήματα για την οικογένεια μου. Αλλά τελικά δεν έγινε έτσι.

Έχασα και την οικογένεια μου, αλλά και την ψυχή μου, για λίγα περισσότερα δολάρια. Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε όταν είδα τον καλύτερο μου φίλο να πεθαίνει. Ξεκίνησε ένα ελικόπτερο να πάει τους αδειούχους στο αεροδρόμιο. Με το που σηκώθηκε λίγα πόδια χτυπήθηκε από ρουκέτα και εξερράγη στον αέρα. Μέσα ήταν 5 στρατιώτες (2 γυναίκες) και 2 πιλότοι του ελικοπτέρου. Ο φίλος θα πήγαινε να δει την έγκυο γυναίκα του. Όλη την μέρα δεν μπορούσα να ηρεμήσω, Έπινα συνέχεια, έκλαιγα, έβριζα... Ήρθε ο ιερέας της μονάδας. Μου μίλησε… με ηρέμησε. Φοβήθηκαν όλοι ότι κάτι κακό θα έκανα. Με συμβούλεψε και με έβαλε σε σκέψεις. Όταν γύρισα στον θάλαμο, πολλά είχαν αλλάξει μέσα μου, δεν αισθάνομαι πια μίσος, μόνο θλίψη. Βλέπω εφιάλτες σχεδόν κάθε βράδυ. Πήρα ένα μήνα άδεια να δω την οικογένεια μου. Δεν μου βγήκε σε καλό. Χώρισα με την γυναίκα μου, δεν άντεχε να με βλέπει έτσι. Φοβάται. Την καταλαβαίνω. Δεν αισθάνομαι το ίδιο άνετα στο σπίτι, όσο στην Καμπούλ. Άρχισα να κάνω ψυχοθεραπεία, να σταματήσουν οι εφιάλτες. Κάποτε θα το ξεπεράσω. Αγαπώ ακόμα την γυναίκα μου και την θέλω κοντά μου. Ελπίζω κάποια μέρα η κόρη μου να καταλάβει τι έγινε. Τα κρατάω όλα σε αρχείο. Φώτος, βίντεο, ηλεκτρονικό ημερολόγιο.

Εικόνες από άγημα νεκρικής ακολουθίας Καναδού στρατιώτη. Σε αυτά τα αγήματα πρέπει να πηγαίνουν όλοι, από όλα τα στρατεύματα που βρίσκονται στην Καμπούλ, για φόρο τιμής στον νεκρό στρατιώτη.

Τα βιβλία που βλέπετε είναι οι βιογραφίες του κάθε νεκρού στρατιώτη. Αυτό ως ελάχιστος φόρος τιμής από την κεντρική διοίκηση του Καναδέζικου στρατού.

Ελπίζω εσείς στην Ελλάδα να μην χρειαστεί να πολεμήσετε. Ο πόλεμος δεν πια δίκαιος, όπως παλιά. Τώρα πια δεν υπάρχουν ήρωες, ούτε Λεωνίδας. Δεν υπάρχει ανθρωπιά και "τιμή" (Honor) έχουν χαθεί μέσα στον χρόνο και σε παλιά λογοτεχνικά βιβλία. Θα γυρίσω πάλι σε λίγους μήνες στην Ελλάδα, θέλω να γυρίσω τα νησιά σας. Χρειάζομαι ηρεμία και να ξεχάσω..

Σας εύχομαι τα καλύτερα.

ΥΓ Επειδή τα βίντεο είναι με νεκρούς στρατιώτες με το ελικόπτερο που έπεσε αλλά και με τον τρελό Αμερικανό που οδηγούσε στην Καμπούλ, μου ζήτησε ευγενικά να μην τα προβάλω. Το θεώρησε προσβολή στους νεκρούς αν τα δείξω…

Και ίσως έχει δίκιο.

Αθανασιάδης Κων/νος

Και ένα σχόλιο από έναν αναγνώστη της ιστοσελίδας που πρωτοδημοσιεύθηκε το παραπάνω:

Πολίτης της Μπανανίας on Πέμπτη, 04 Φεβρουαρίου 2010 3:27:00 π.μ. GMT+0200 είπε...

Όντως αυτή η κατάσταση επικρατεί εκεί. Καθίκια οι Αμερικανοί, αλλά και οι Ταλιμπάν δεν πάνε πίσω. Υποτίθεται οι Αμερικανοί πήγαν εκεί για να σώσουν την χώρα από τους ταλιμπάν, αλλά με τους ταλιμπάν έχουν τις περισσότερες φορές άψογες σχέσεις. Συγγενικό μου πρόσωπο που ήταν στο Αφγανιστάν, μέσες άκρες τα ίδια μας έχει πει και εμάς. Όπως μας είπε ότι τα δυτικά στρατεύματα, και ειδικά οι κάτι Άγγλοι, Αμερικανοί, και ειδικά Γερμανοί (ο λύκος και αν εγέρασε τελικά...) είναι πάρα πολύ σκληροί και βίαιοι, μέχρι που πατάνε με τα τανκς τους κόσμο, ακόμα και παιδάκια, γιατί έχουν εντολή να μην σταματάνε την κίνηση μπροστά σε κανένα εμπόδιο, ακόμα και ανθρώπινο. Και φυσικά κάργα βιασμοί. Γίνονται πολλά εκεί που δεν θα τα μάθουμε ποτέ. Και είναι γεγονός ότι για ΜΚΟ, κάτι ιατρικές κυβερνητικές ομάδες βοήθειας και σχετικούς άλλους, υπάρχουν κατηγορίες ανά τακτά χρονικά διαστήματα και εμπλοκές σε σκάνδαλα παιδεραστίας, διακίνησης και πορνείας, γενικά στον τρίτο κόσμο και στις πάσχουσες χώρες, αλλά μέχρι τώρα λίγα έχουν αποκαλυφθεί.

Πηγή: http://eglimatikotita.blogspot.com/