Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα"
Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013
Περίπλοκες και επικίνδυνες συμμαχίες
Περίπλοκες και επικίνδυνες συμμαχίες
Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ
Η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου δεν είχε απολύτως κανένα πρόβλημα να δηλώσει ενθουσιωδώς υποταγή στα αμερικανικά πολεμικά σχέδια κατά της Συρίας. Κανένας Έλληνας, άλλωστε, δεν περίμενε κάτι διαφορετικό από μια τέτοια κυβέρνηση, η οποία,
εκτός από γερμανόδουλη και αμερικανόδουλη, είναι πλέον και ανοιχτά αντιαραβική. Η Ελλάδα συγκαταλέγεται στις αντιαραβικές χώρες τα τελευταία χρόνια, από τότε που έγινε πρωθυπουργός ο Γιώργος Παπανδρέου. Σαμαράς και Βενιζέλος συνεχίζουν πολύ πιο έντονα την ίδια αντιαραβική γραμμή για καθαρά προσωπικούς λόγους – να ανεβάσουν, δηλαδή, τις μετοχές τους στα μάτια των Αμερικανών και των Ισραηλινών και να αποσπάσουν τη στήριξη της Ουάσιγκτον στο άτομό τους ο καθένας ξεχωριστά. Τον εαυτό τους φροντίζουν.
Η Ελλάδα όμως θα κινδυνεύσει να υποστεί πολύ σοβαρές βλάβες στα εθνικά της συμφέροντα από τις πολιτικές συνέπειες μιας επίθεσης των Αμερικανών εναντίον της Συρίας. Συνιστά πραγματικά ολέθρια επιλογή η υποστήριξή της εκ μέρους της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου, την οποία η χώρα μας δεν αποκλείεται καθόλου να πληρώσει πολύ ακριβά. Ο σεβασμός της διεθνούς νομιμότητας αποτελεί θεμελιώδη λίθο της άμυνας της Ελλάδας έναντι των τουρκικών επιβουλών σε πολιτικό επίπεδο. Υπ’ αυτό το πρίσμα συνιστά έγκλημα η υποστήριξη εκ μέρους οποιασδήποτε ελληνικής κυβέρνησης πολεμικών επιθέσεων που ποδοπατούν το Διεθνές Δίκαιο.
Ο εθισμός των λαών στις αλλεπάλληλες παραβιάσεις των διεθνών κανόνων δικαίου εκ μέρους των ΗΠΑ οδηγεί αναπότρεπτα στη μίμηση αυτής της συμπεριφοράς και από άλλες χώρες σε τοπικό επίπεδο. Η Αμερική είναι, φυσικά, η μοναδική υπερδύναμη σε διεθνές επίπεδο, αλλά πολλά κράτη αισθάνονται «τοπικές υπερδυνάμεις» εναντίον γειτονικών τους κρατών, με τα οποία έχουν διαφορές. Για να γίνουμε σαφέστατοι: Πώς θα αισθανόμασταν, αν η Τουρκία αντέγραφε τη συμπεριφορά των ΗΠΑ στα ελληνοτουρκικά προβλήματα και επιχειρούσε να τα λύσει με προσφυγή στη στρατιωτική βία; Θα μας άρεσε;
Το ερώτημα δεν είναι αποκύημα πολιτικής φαντασίας. Προκύπτει από την ωμή πραγματικότητα του σήμερα: στην Τουρκία προσγειώνονται δεκάδες μεταγωγικά αεροσκάφη με όπλα για τους αντικαθεστωτικούς και τους μισθοφόρους της Συρίας εδώ και δύο χρόνια! Σαν να μην έφτανε αυτό, η Άγκυρα έχει προετοιμαστεί να συμμετάσχει με τις Ένοπλες Δυνάμεις της ακόμη και σε χερσαίες στρατιωτικές επιχειρήσεις εισβολής και κατάληψης της Συρίας, αν το αποφασίσει η Ουάσιγκτον! Η ίδια η τουρκική ηγεσία υποστηρίζει φανατικά τη διεξαγωγή χερσαίων επιχειρήσεων κατά της Συρίας.
Γιατί να μην αποφασίσει κάποια στιγμή η Άγκυρα να ακολουθήσει την ίδια πολιτική και απέναντι στην Ελλάδα ή την Κύπρο; Δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι ο Ερντογάν θα... τρομάξει από το πολιτικό ανάστημα ή τη διεθνή αίγλη του Σαμαρά και του Βενιζέλου!
Ας μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας. Προφανώς η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ διακατέχεται από την οικτρή αυταπάτη πως από τη στιγμή που με τη στάση της ελπίζει ότι χαίρει της προστασίας των ΗΠΑ και του Ισραήλ, η Τουρκία δεν θα τολμήσει να πειράξει την Ελλάδα. Διαπράττει μοιραίο σφάλμα. Η εκτίμησή της αυτή είναι θεμελιωδώς εσφαλμένη για έναν απλούστατο λόγο: η Τουρκία είναι μια χώρα απείρως σημαντικότερη από την Ελλάδα από στρατιωτική, οικονομική και γεωπολιτική σκοπιά για τις ΗΠΑ, τη Γερμανία, τη Ρωσία ή οποιαδήποτε άλλη χώρα ασκεί δική της διεθνή πολιτική. Ακόμη και για το Ισραήλ, η Τουρκία είναι πολύ πιο σημαντική από τη δική μας χώρα.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι αν ο Ερντογάν αποφασίσει να κάνει οποιοδήποτε νεύμα στενότερης συνεργασίας με τις ΗΠΑ ή επαναπροσέγγισης με το Τελ Αβίβ, με το οποίο οι σχέσεις της Άγκυρας είναι τώρα εχθρικά παγωμένες, τόσο η Ουάσιγκτον όσο και το Τελ Αβίβ δεν θα διστάσουν να πουλήσουν ακόμη και... εκατό φορές την Ελλάδα για να τα βρουν με την Τουρκία! Πρέπει να είναι απερίγραπτα ανόητος πολιτικά κάποιος για να έχει την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να χρησιμοποιήσει τις ΗΠΑ και το Ισραήλ ως ασπίδα προστασίας εναντίον της Τουρκίας!
Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα"
Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα"
Ετικέτες
Γεωπολιτική,
Διεθνείς σχέσεις,
Μ. Ανατολή,
Τουρκία
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου