Επιτομική ιστορία της Ελλάδας:1950-2010 (Μέρος 1ο)

Μια πρωτότυπη και αιρετική, ίσως, άποψη για τα γεγονότα της 60ετίας 1950-2010 αναπτύσσεται στο κείμενο που μας έστειλε ένας τακτικός αναγνώστης αυτού του ιστολογίου, ο κ. Β.Δ. Μακρυπούλιας από το ακριτικό νησί της Λέσβου. Κρίναμε ότι αξίζει τον κόπο να διαβαστεί και να σχολιαστεί, αφού συμπληρωθεί η σειρά των τριών αναρτήσεων με τις οποίες ολοκληρώνεται.

ΔΕΕ

Επιτομική ιστορία της Ελλάδας:1950-2010

Β. Δ. Μακρυπούλιας, Δρ. φιλοσοφίας

http://users.sch.gr/makripulias

Μέρος 1ο

Θα μπορούσαμε να διακρίνουμε την εποχή από το 1950 -2010 ως χρονικό κομμάτι αυτοτελές και ξεχωριστό μέσα στην ιστορία του Νέου Ελληνικού κράτους, με κριτήριο την τελική διευθέτηση των Ελληνικών συνόρων (προσάρτηση Δωδεκανήσων, 1948) και την συνεπαγομένη εξάσκηση σταθερής πολιτικής σκέψης και πράξης η οποία θα μπορούσε να στηριχθεί σε αυτή την τελική συνοριακή οριοθέτηση.
Άρα ανάμεσα στα έτη από το 1830-ίδρυση του Νέου Ελληνικού κράτους-έως σήμερα, η εποχή από το 1950 έως τις ημέρες μας στέκεται ως μία ξεχωριστή περίοδος σύμφωνα με τα παρακάτω κριτήρια (δυνητικά κριτήρια). Αυτά τα κριτήρια αποτελούν ασφαλείς οδηγούς αξιολόγησης της Ελλάδας από το ‘50 και έως τις ημέρες μας διότι ως καθολικές θεωρητικές αλλά και πρακτικές αρχές μετρούν το πού έφθασε η Ελλάδα, αλλά κυρίως το που θα μπορούσε να φθάσει μέσα από συγκεκριμένες εθνικές πολιτικές το Ελληνικό κράτος, της μακραίωνης ιστορίας και πολιτισμού.

Tα κριτήρια συνοψίζονται στην κοινή παρακάτω διατύπωση: Σε αυτά τα χρόνια που εδώ εξετάζουμε, η Ελλάδα επειδή ανήκε στους νικητές του Β’ Παγκοσμίου πολέμου θα έπρεπε να δρέψει όλους τους καρπούς της νίκης της. Τη στιγμή ειδικά που οι γείτονές της –οι οποίοι διεκδικούσαν και θα διεκδικούν αιώνια Ελληνικά εδάφη (Βουλγαρία, Τουρκία, Αλβανία κ.λ.π)– βρέθηκαν στο στρατόπεδο των ηττημένων. Ποιοί είναι οι καρποί της νίκης σε ένα Παγκόσμιο πόλεμο για μία χώρα; Πολύ απλά είναι η κρατική ανάπτυξη (οικονομική, πολιτιστική, πνευματική κ.ο.κ) εθνική ανεξαρτησία, σύναψη συμφερουσών συνθηκών, ακμάζουσα πορεία μέσα στο χρόνο. Συνέβησαν όλα αυτά στο Ελληνικό κράτος; Η απάντηση δυστυχώς είναι όχι.

Τα αίτια είναι πολλά αλλά συγκεκριμένα και σε επιμέρους τομείς. Ιστορικά η Ελλάδα συνέχισε την υιοθέτηση μιας διχαστικής πολιτειακής κατάστασης. Από τους δημοκρατικούς και ολιγαρχικούς της Αρχαίας Αθήνας φθάσαμε στην θαυμαστή Βυζαντινή πολιτειακή σταθερότητα του ελέω Θεού Αυτοκράτορος. Έπειτα από το 1830 οι δύο αυτές καταστάσεις παραδόθηκαν μαζί στο Νέο Ελληνικό υποσυνείδητο με αποτέλεσμα την τελική πολιτειακή αστάθεια και διχόνοια. Από την Αρχαία Αθήνα φαίνεται ότι κληρονομήσαμε τη διαμάχη δημοκρατικών και ολιγαρχικών. Τώρα κάποιοι ήταν υπέρ της Δημοκρατίας κάποιοι υπέρ του Βασιλέως.

Στις 6 Ιανουαρίου του 1950 στην Αθήνα παραιτείται η κυβέρνηση Διομήδη. Συγκροτείται υπηρεσιακή κυβέρνηση υπό τον πρώην πρόεδρο της Βουλής Ιωάννη Θεοτόκη και προκηρύσσονται εκλογές για τις 5 Μαρτίου 1950. Ο Στρατιωτικός Νόμος έπειτα και από τη νίκη του εθνικού στρατού αίρεται. Φαίνεται ότι μέσα από τα δεινά του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, αλλά και την απειλή της σοβιετοποίησης της Ελλάδος που ακολούθησε την λήξη αυτού του πολέμου, υπήρξε μία καθαρά εξωτερική συνύπαρξη της Βασιλείας και του Δημοκρατικού καθεστώτος μέσα από τη συνεχιζομένη Β΄ Βασιλευομένη Δημοκρατία (1935-1967). Όμως εάν η Αρχαία Αθήνα επούλωνε τις πληγές της μέσα από ένα σταθερό σημείο αναφοράς που ήταν οι κοινές πολιτειακές αξίες που στηρίζονταν σε κοινό φιλοσοφικό και κοσμοθεωρητικό μοντέλο, η Ελλάδα του 1950 ευρισκόταν επάνω σε σαθρά θεμέλια που ήταν το αποτέλεσμα της διάσπασης του κοινού εθνικού κοσμοθεωρητικού μοντέλου. Η Μεγάλη Ιδέα δεν υπήρχε πλέον, καμία τώρα Μεγάλη Ιδέα δεν υπήρχε. Δεν υπήρξε η σύνδεση με την προπολεμική Ελλάδα, αν και οι Μεταξικές πολιτικοκοινωνικές μεταρρυθμίσεις έπαιξαν μεγάλο ρόλο στο Ελληνικό θαύμα από το 1950-1974. Η Ελλάδα απεκόπτετο από το παρελθόν αν και θα ήταν εύκολο μέσα από την Παιδεία να φανεί η επανάληψη του Αρχαίου Ελληνικού θαύματος και στη Νέα Ελλάδα. Τώρα οι σύμμαχοι ήθελαν μία ουδέτερη Ελλάδα. Η Παιδεία σιγά-σιγά δεν μπόρεσε να προβάλει απέναντι στην εθνοδιαλυτική μαρξιστική σκέψη την κοινή πολιτειακή σκέψη και πράξη του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη με αποτέλεσμα οι δεξιοί να αντιπαρατίθενται με τους αριστερούς ενώ μπροστά στον Ελληνικό Λόγο θα μπορούσαν αυτά τα μεγέθη να ενωθούν με γνώμονα το εθνικό καλό. Η κοινωνική καταιγίδα της Ευρώπης θα μπορούσα διαχρονικά να νικηθεί από την Ελληνική σκέψη η οποία θα μπορούσε να παρουσιάσει τον Μάρξ ως ένα φιλόσοφο που μπροστά στην Ελληνική σκέψη ακυρώνεται. Μπροστά στο Λόγο που ενώνει τα διεστώτα ενώπιον του κοινού και ανωτέρου Αγαθού και Καλού. Η διχοτομική διάβρωση της Ελληνικής κοινωνίας ολοκληρώνεται σήμερα σε μία εποχή όπου ο Έλληνας αντικαταστάθηκε από τον αόριστο τίτλο πολίτης, πολίτης ενός κόσμου τόσο ανθελληνικού και μαζοποιημένου.

Ας δούμε εν τάχει τα αποτελέσματα των εκλογών της 5ης Μαρτίου του 1950 (απλή αναλογική): 
Κ. Τσαλδάρης (Λαϊκό κόμμα) 18,8%, Κόμμα φιλελευθέρων (Σ. Βενιζέλος) 17,24%, ΕΠΕΚ (Ν. Πλαστήρας) 16,44%, Γ. Παπανδρέου, 10,67% κ.λ.π. 
Παρατηρούμε ότι το Νέο Ελληνικό κράτος κατακερματισμένο ιδεολογικά και παραταξιακά χάνει τον ενιαίο δρόμο, ένα δρόμο μακροπρόθεσμης πολιτικής και εφηρμοσμένης πολιτικής βούλησης και πέφτει στην δίνη των πολλών σκέψεων, των πολλών κοινοβουλευτικών συζητήσεων αλλά στην απουσία του ενός ανδρός (του Ομηρικού κοιράνου). (Αυτό βέβαια το κενό θα προσπαθήσει ο Κ. Καραμανλής να αναπληρώσει λίγο αργότερα.). 
Κατά αυτόν τον τρόπο το Νέο Ελληνικό κράτος απομακρύνεται από το Θουκυδίδειο κράτος και πλησιάζει τους χρόνους της Ανταλκιδείου ειρήνης, τους ελληνιστικούς χρόνους και σιγά-σιγά θα σκλαβωθεί στους σύγχρονους Ρωμαίους (οι οποίοι τώρα πλέον εμφανίζονται καθαρά ποιοι είναι μέσα από την Ευρωζώνη και το Διεθνές Νομισματικό ταμείο).

Η σύγχρονη Περσία του νέου Ανταλκίδα είναι η Αμερική και οι μεγάλες Ευρωπαϊκές δυνάμεις (Μ. Βρεττανία κ.λ.π). Η Ελλάδα είναι τόσο διχασμένη ώστε αποκλείεται να προβάλει λόγο νικητή απέναντι στους άλλους νικητές του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου. Οι νέοι ελληνιστικοί χρόνοι χάους και αναρχίας ζωντανεύουν μέσα από την εθνομηδενιστική παρουσία των κομμουνιστών. Οι κομμουνιστές αφού νικήθηκαν στο πεδίο των μαχών αρχίζουν τον πιο ύπουλο αγώνα μέσα από την κρυφή υποσυνείδητη δράση, υποδορίως, στην Ελληνική κοινωνία τη στιγμή κατά την οποία το Ελληνικό κράτος δυστυχώς υποχωρεί και δεν αφήνεται να αποδείξει την μία και ενιαία εθνική ταυτότητά του και την μία και μακροπρόθεσμη πολιτική του βούληση να ενώσει τα διεστώτα, να διεκδικήσει τα δίκαιά του και να προχωρήσει ανεξάρτητο μέσα στον πολιτικό χρόνο έχοντας αταλάντευτη εθνική σκέψη και πράξη. (το ΚΚΕ δεν συμμετείχε στις εκλογές ούτε το 1946 ούτε το 1950). 
Ήδη μετά την μικρασιατική καταστροφή οι σύγχρονοι Ρωμαίοι κατέλαβαν την Ελλάδα. Η εβραϊκή φεντερασιόν στη Θεσσαλονίκη διέδωσε τα πρώτα σοσιαλιστικά μηνύματα και οι Έλληνες ξαφνικά έμαθαν ότι εθνικά δεν έχουν κανένα δεσμό μεταξύ τους. Ο μόνος δεσμός που υπάρχει είναι η θέση του ανθρώπου απέναντι στα μέσα παραγωγής. Ενώ στα μέτωπα των πολέμων πλούσιοι και φτωχοί πολεμούσαν υπέρ βωμών και αξιών τώρα η Ελλάδα εισήλθε στον πιο ύπουλο εμφύλιο πόλεμο τις διαλυτικές συνέπειες του οποίου τις βλέπουμε στις ημέρες μας –είμαστε τόσο χωρισμένοι κοινωνικά που η λαθρομετανάστευση μας διέλυσε εν μία νυκτί, συνδυαστικά και με άλλα πράγματα σε τέτοιο βαθμό ώστε να απειλείται και η ιστορική μας ύπαρξη ως κράτος. Ούτως ή άλλως όπως θα δούμε και στις συμφωνίες του Bretton Woods αντί για αυτόνομη νομισματική πολιτική και ροή κεφαλαίων που θα πήγαζαν από αυτοανάπτυξη προτιμήθηκε μία εξαρτημένη σταθερή ισοτιμία. Αναφέρεται εξάλλου ότι με την παρέμβαση του Διεθνούς Νομισματικού ταμείου από τη δεκαετία του ΄50 είχε υποτιμηθεί η δραχμή καθώς επίσης και ότι ο Μαρκεζίνης ως υπουργός Συντονισμού έπραξε όσα οι αμερικανοί επί κυβερνήσεως Πλαστήρα (1951) είχαν προαποφασίσει. Απλά σήμερα ζούμε τις τελευταίες ημέρες του ΔΝΤ.

Το κράτος λοιπόν που προήλθε από τις εκλογές του 1950 ουδεμία σχέση είχε με το κράτος που γέννησε την έννοια της Δημοκρατίας. Ο Βασιλεύς Παύλος σε μία προσπάθεια να επαναφέρει την ενός ανδρός αρχή,και επειδή το Σύνταγμα του 1952 του το επέτρεπε, όρισε πρωθυπουργό τον Κ. Καραμανλή (μετά μάλιστα και τις εκλογές του 1952 οι οποίες έγιναν για πρώτη φορά με ενισχυμένη αναλογική και στις οποίες για πρώτη φορά συμμετείχαν και γυναίκες, νικητής των οποίων ήταν ο αποβιώσας στην συνέχεια πρωθυπουργός Α. Παπάγος). Αυτό το κράτος απλά θα προσπαθούσε να εύρει χρήματα για την νομισματική ισοτιμία. Προκειμένου να κρύψει το γεγονός της μη αυτονάπτυξης με βάση την πλουσιότατη Ελληνική φύση, της μη ανεξάρτητης πολιτιστικής και οικονομικής πορείας θα προσπαθούσε δεμένο στο άρμα των δυνάμεων να κρατηθεί μέσα από την σχέση του με το δολλάριο. Δεν αναπτύχθηκε με βάση τις πραγματικές δυνατότητες της Ελληνικής φυλής-είναι χαρακτηριστική η απίστευτη μετανάστευση από το 50 έως το 73 (1.000.000 περίπου). Η επερχομένη επί ΠΑΣΟΚ διόγκωση του κράτους απλά θα απέκρυπτε για λίγο την μεγίστη αλήθεια. Επειδή δεν αναπτυχθήκαμε ανεξάρτητα σε όλους τους τομείς θελήσαμε να κρύψουμε την ανικανότητά μας κάτω από την μονιμότητα. Αντί να γίνει ο ανταγωνισμός δημοσίου και ιδιωτικού τομέως εφαλτήριο ανάπτυξης, με βάση τον ορυκτό μας πλούτο να έχουμε απίστευτη πρωτογενή εξειδικευμένη βιομηχανία, να είμαστε πρωτοπόροι στην ηλεκτρονική εποχή, εμείς πίσω από το κράτος που μάζευε λεφτά, πίσω από την μονιμότητα οδηγηθήκαμε σε ένα μαρξικό έκτρωμα. Το κράτος έδωσε μία επίπλαστη ισότητα που κοίμισε τους Έλληνες, κακώς τους εξίσωσε, τους έδωσε μόνο δικαιώματα τη στιγμή που η υποδούλωση της πατρίδος στους εξουσιαστές αυτού του κόσμου αργά αλλά σταθερά προχωρούσε. Επειδή ακριβώς δεν αναπτυσσόμασταν και δεν αποκτήσαμε αυτοανάπτυξη και δικό μας πλούτο ζήσαμε μέσα από τις σταθερές νομισματικές ισορροπίες –κυρίως με το δολλάριο και τη χρυσή λίρα. Όταν όμως αυτό σταμάτησε μέσα από το κοινό νόμισμα του ευρώ πανεύκολα ελεγχθήκαμε από τους άρχοντες αυτού του κόσμου γενόμενοι απλή μετοχή στα συρτάρια τους, στην πορεία αυτού του κόσμου προς το ένα νόμισμα και τη μία τράπεζα κράτος.

Ουσιαστική όμως πρόοδος δεν υπήρχε για την Ελλάδα. Ο Παύλος φοβόταν τον Παπάγο μήπως γίνει ηγέτης τύπου Φράνκο και τον εκθρονίσει. Στο εσωτερικό των πραγμάτων, πέρα από την εξωτερική εικόνα αυτών, οι ηγέτες της Ελλάδος ήσαν δέσμιοι των πολιτικών και οικονομικών περίπλοκων σχέσεων και εντός Ελλάδος και εκτός αυτής. Αντί να εκμεταλλευτούν τη φύση της χώρας, να επιδιώξουν και να μιλήσουν για αλύτρωτες πατρίδες, να θωρακίσουν την ολοκληρωτική ανεξαρτησία της Ελλάδος, να οικοδομήσουν μία σύγχρονη Ελλάδα στηριγμένη στις αρχές του «Επιταφίου», οι κρατούντες τότε της Ελλάδος κατάφεραν και έκαναν ήρωες τους κομμουνιστές μέσα από τη δίκη Μπελογιάννη. Το Ελληνικό υποσυνείδητο ελεγχόταν σιγά-σιγά από τον υλισμό σε τέτοιο βαθμό ώστε σήμερα η Αριστερά να διαβρώνει φανερά τα πάντα, ελέγχοντας τους παραγωγικούς και πνευματικούς τομείς της χώρας. Ο Αλ. Παπάγος όμως το 1954 έδινε εντολή στα σχολεία να εορτάσουν την επέτειο της 25ης Μαρτίου χωρίς αντιτουρκικές αναφορές. Η Ελλάδα απεμπόλησε γρήγορα τα όποια δικαιώματα του νικητή και δεμένη στο άρμα του ΝΑΤΟ και της Αμερικής χάραξε την πολιτική εξάρτησης τα αποτελέσματα της οποίας πολύ καλά τα βλέπουμε σήμερα. Το Ελληνικό κράτος πνέει τα λοίσθια και ευτυχώς που άλλο είναι το κράτος και άλλο το έθνος.

(Συνεχίζεται)