Επιτομική ιστορία της Ελλάδας:1950-2010 (Μέρος 2ο)

Επιτομική ιστορία 

της Ελλάδας:1950-2010

(Μέρος 2ο)

Β. Δ. Μακρυπούλιας
Δρ. Φιλοσοφίας

Ο πρωθυπουργός Αλ. Παπάγος, αντί να χαράξει ανεξάρτητη πολιτική γραμμή καλώντας παγκόσμιο Ελληνικό κάλεσμα, αντί να επαναπροσδιορίσει το Ελληνικό κοσμοθεωρητικό μοντέλο το οποίο θα στηριζόταν στη γη και στη θάλασσα και στον ουρανό αλλά και στην παράδοσή μας, αρχίζοντας από την εξωτερική του πολιτική ευθυγραμμίσθηκε πλήρως με τις ΗΠΑ. Στις ΗΠΑ παραχώρησε το δικαίωμα της δημιουργίας στρατιωτικών βάσεων στην Ελλάδα, κάτι που επισημοποίησε την επαρχιοποίηση της Ελλάδος. Το σκεπτικό το στρατάρχη ήταν απλό. Η κουρασμένη και διχασμένη Ελλάδα μέσα στον ελεύθερο κόσμο ήθελε έναν προστάτη. Τα αποτελέσματα αυτού του σκεπτικού ,αυτού του πρώτου καρκίνου, τα βλέπουμε σήμερα. Η Ελλάδα δεν κατάλαβε ότι θα μπορούσε από το σχολείο να ξαναενώσει τα παιδιά της μέσα από την Ελληνική Παιδεία ώστε όλοι να θυμηθούν και να επιδιώξουν την Νέα Μεγάλη Ελλάδα. Κουρασμένη η μεταπολεμική Ελλάδα παραδόθηκε στους ξένους δυνάστες (ΗΠΑ κ.λ.π) και τους εσωτερικούς (Αριστερά κ.λ.π) οι οποίοι ανενόχλητοι ερείπωσαν τον εθνικό ιστό της χώρας σε όλα τα επίπεδα.

Στον οικονομικό τομέα μέσα από το πλαίσιο που είδαμε, ο υπουργός Συντονισμού Σ. Μαρκεζίνης κατάφερε την ανάκαμψη της Ελληνικής οικονομίας –θεωρώ ότι η Ελλάδα ήταν χρήσιμη στις Μεγάλες Δυνάμεις στο δρόμο προς τα Βαλκάνια και την Ανατολή και γι αυτό συνέβη αυτό, τη στιγμή που την ίδια χρονική στιγμή η Κύπρος έπεφτε θύμα του πιο απαισίου προσώπου της Βρεττανικής διπλωματίας. Στις 9 Απριλίου του 1953 η κυβέρνηση με πρόταση του Μαρκεζίνη προχώρησε στην υποτίμηση κατά 50%του εθνικού νομίσματος απέναντι στο δολλάριο συνδέοντας με αυτό τον τρόπο την ισοτιμία της δραχμής με τα διεθνή νομίσματα σύμφωνα με την παγκόσμιο συνδιάσκεψη του Bretton Woods to 1944.

Θα πρέπει όμως μέσα κυρίως από το μέγεθος της οικονομίας σωστά να συνδέσουμε την Ελλάδα με την πολιτική των νικητριών δυνάμεων του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου. Στο Bretton Woods συνέβη η απεξάρτηση της έκδοσης του νομίσματος μέσα από τη σχέση αυτού με το χρυσό .Η οικονομία στηρίχθηκε στις σταθερές συναλλαγματικές ισορροπίες ανάμεσα στα κράτη και στα νομίσματά τους. Τότε ιδρύθηκε το Διεθνές νομισματικό ταμείο και η Παγκόσμια τράπεζα. Τότε όμως άρχιζε και η δυνατότητα των τραπεζιτών να εκδίδουν όσο χρήμα θέλουν ελέγχοντας σταδιακά τον παγκόσμιο πλούτο των χωρών, αγοράζοντας κυριολεκτικά τον πλούτο των χωρών ανά τον κόσμο με απλά χαρτοδολλάρια. Αναφέρεται ότι η Αμερική τύπωσε και κυκλοφόρησε τόσο χρήμα ώστε πάνω από 700 δις δολλάρια κυκλοφορούν ως κομφετί σε αγορές της Ευρώπης και της Άπω Ανατολής (περιοδικό Time, 26/2/1979). Οι Εβραίοι Μπερεζόφσκι, Σόρος κ.α αγόρασαν με τέτοιου είδους χαρτοδολλάρια τις παραπαίουσες σοβιετικές βιομηχανίες, ελέγχοντας τη Ρωσία την οποία ούτως ή άλλως έβαλαν και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο-σήμερα σύμφωνα και με το δόγμα Μπρεζίνσκι τεχνηέντως τη χρησιμοποιούν ενάντια στην Κίνα. Άρα μήπως από τότε οι παγκόσμιοι τραπεζίτες, οι ουσιαστικοί νικητές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου (Εβραίοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία) με αυτό τον τρόπο έλεγξαν τον παγκόσμιο πλούτο βρίσκοντας ασφαλή τρόπο ελέγχου των χωρών; Διότι οι τράπεζες πολύ εύκολα δάνειζαν και σκλάβωναν χώρες και κυβερνήσεις με τα χαρτοδολλάρια. Άρα μήπως πίσω από το Ελληνικό θαύμα του 1950-1973 ευρίσκονται αυτοί οι τραπεζίτες οι οποίοι αφού πρώτα έσωσαν την μεταπολεμική Ελλάδα –την είχαν για ασπίδα σε σχέση με την Ανατολή του ψυχρού πολέμου-σήμερα που η ισλαμική Τουρκία έγινε η πύλη προς αυτή την Ανατολή την ξεπουλούν με τα ίδια ανύπαρκτα χαρτοδολλάρια αφού την έκαναν εύκολα μετοχή στα χρηματιστήρια; Θα πρέπει προσεκτικά να μελετήσουν οι επαΐοντες εάν πίσω από τα 366 εκατομμύρια δολλάρια του σχεδίου Μάρσαλ προς την Ελλάδα από το 1947-1953 κρύβεται η πρώτη υποδούλωση της χώρας στο Διεθνές ταμείο και στην Παγκόσμιο τράπεζα οι οποίοι αυτοί φορείς μετά το Βretton Woods ανεξέλεγκτα τύπωναν και κυκλοφορούσαν τεράστιες ποσότητες χάρτινου χρήματος υποδουλώνοντας ουσιαστικά χώρες και συνειδήσεις έως βέβαια τις μεγάλες πετρελαϊκές κρίσεις του 73 και του 80 αλλά και έως την σημερινή ανάπτυξη των χωρών της Ανατολής.

Το όλο κόλπο εκτυλίχθηκε πανέξυπνα και η κυβέρνηση του Κ.Καραμανλή από το 55-63 φυσικά και δεν μπορούσε να κάνει τίποτε διότι δεν υπήρχε η βούληση η Ελλάδα να διεκδικήσει, η Ελλάδα να αυτοαναπτυχθεί, η Ελλάδα να ανεξαρτητοποιηθεί και να βαδίσει σε μία ιστορική συνέχεια μέσα στο χρόνο βασισμένη στην πολυποίκιλη παράδοσή της. Οι νικητές του Β’ Παγκοσμίου πολέμου φαινομενικά ήταν αντίθετοι. Η καπιταλιστική Δύση ήταν το αντίπαλο δέος της κομμουνιστικής Σοβιετικής Ένωσης. Όμως έπειτα από τις παραπάνω οικονομικές δυνατότητες μίας κεντρικής παγκόσμιας οικονομικής ελίτ φάνηκε ότι και ο καπιταλισμός και ο κομμουνισμός ήταν τέκνα μίας κοινής εβραϊκής διαχρονικής μεσσιανικής εσχατολογίας η οποία απεγνωσμένα προσπαθεί εδώ και αιώνες να ελέγξει τον κόσμο μας και φαίνεται ότι τα κατάφερε μέσα από την οικονομία και τον υλιστικό τρόπο ζωής. Ας προσέξουμε ότι ο καπιταλισμός στη μεταπολεμική Δύση ανήγαγε τα πάντα σε υλική ανάπτυξη, ανάπτυξη αγορών, χρηματοπιστωτικά τερτίπια και τεχνολογική-ηλκτρονική αποβλάκωση του ανθρώπου. Άπατρις, ανέστιος και άφιλος διέλυσε τον πολιτιστικό ιστό της ανθρωπότητας αντιμετωπίζοντας τους πάντες και τα πάντα ως υλικά μεγέθη.

Ο κομμουνισμός το ίδιο έκανε όπου εφαρμόσθηκε. Όμως αν ενώσουμε τα δύο αποτελέσματα θα διαπιστώσουμε κάτι το εκπληκτικό. Ο καπιταλισμός συσσωρεύει τον πλούτο χωρίς αξίες και περιορισμούς και ο κομμουνισμός κυνηγά αυτόν τον πλούτο χωρίς παραδοσιακές αναστολές, αξίες και ιδανικά. Όλοι ενώνονται όχι κάτω από το Πλατωνικό αγαθό αλλά κάτω από την ύλη και την άγρα της .Το κέντρο βάρος του κόσμου μετατοπίσθηκε από το άνω Αγαθό στο κάτω σημείο της Ύλης. Οι άνθρωποι ως όντα προβλέψιμα τώρα είναι υποχείρια της τρίτης δύναμης ,που μας παραδόθηκε με το όνομα εβραϊκός ιαχβικός μεσσιανισμός και ο οποίος τώρα μπορεί να κυβερνήσει πρόσκαιρα τον κόσμο και τους ανθρώπους οι οποίοι επιτέλους απομακρύνθηκαν από τον Ελληνικό οντικό Λόγο. Φαινομενικά πρέπει τα δύο μεγέθη του καπιταλισμού και του κομμουνισμού να αντιμάχονται το ένα το άλλο έως τον καιρό που όλοι θα πέσουν στην παγίδα του μεσσιανισμού που παραπάνω περιγράψαμε.

Η κυβέρνηση του Κ.Καραμανλή δεν έπρεπε και δεν έφυγε από αυτόν τον καταστροφικό και ψεύτικο φαύλο κύκλο των δύο αυτών δυνάμεων-αν και θα μπορούσε μέσα από την πολιτιστική αναγωγή στο πλούσιο παραδοσιακό και φιλοσοφικό υπόβαθρο της Ελλάδος. Διατηρήθηκε τεχνηέντως η διένεξη δεξιών και κομμουνιστών, η πόλωση-χαρακτηριστικά τα όσα λέγονται για τη βία και νοθεία στις εκλογές του 61-η έλλειψη εθνικών διεκδικήσεων. Η Κύπρος σύμφωνα με έγγραφα του αμερικανικού Υπουργείου Εξωτερικών αλλά και σύμφωνα με τον κ. Αβέρωφ –υπουργό εξωτερικών το 1956 δεν θα υπήρχε πρόβλημα να διχοτομηθεί, αλλά και κανείς από την κυβέρνηση Καραμανλή από τότε δεν αντιδρούσε όταν γινόταν λόγος για την Μακεδονική(!!!) γλώσσα. Η Ελλάδα δεν έπρεπε να ξαναγίνει λίκνο του παγκόσμιου πολιτισμού, ο κόσμος έπρεπε να μαζοποιηθεί και το κόλπο του δήθεν καπιταλισμού και του δήθεν εχθρού του κομμουνισμού αποδυνάμωνε την Ελληνική κοινωνία η οποία ζούσε τον τεχνητό διχασμό ανάμεσα σε δεξιούς και αριστερούς. Αντί οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις με τη σωστή παιδεία να ενώσουν και πάλι κάτω από εθνικά κριτήρια τους Έλληνες ,δημιουργώντας μία πραγματικά ανεξάρτητη Ελλάδα, καταδεικνύοντας τι πραγματικά συνέβη στα προηγούμενα χρόνια, τις εθνικές προδοσίες της ηγεσίας των κομμουνιστών, οραματιζόμενες την ένωση όλων των Ελλήνων κάτω από τις σταθερές Ελληνικές αξίες του ωραίου και του δικαίου, επαναπατρίζοντας τους Έλληνες απανταχού της γης και διεκδικώντας τις αλύτρωτες πατρίδες μέσα από συγκεκριμένο σχέδιο εξωτερικής διπλωματικής πολιτικής ώστε η ανεξάρτητη σε όλους τους τομείς Ελλάδα να διαδραματίσει αρχηγικό ρόλο στο σύγχρονο κόσμο αυτές υπακούοντας τις κυβερνήσεις που παρείχαν την οικονομική και όχι μόνο βοήθεια έμειναν πιστές στο μανιχαϊστικό μοντέλο και μεγάλο κόλπο ο καλός δεξιός και ο κακός κομμουνιστής. Όμως συζητάμε για αστική δεξιά η οποία καμμία σχέση δεν είχε με τον Ελληνικό εθνικισμό όπως ανιχνεύεται στα πολιτεύματα της Σπάρτης και της Αθήνας του 5ου αι., υποδουλωμένη στις μεγάλες δυνάμεις και επίσης συζητάμε για αποκλεισμό μεγάλης μάζας Ελλήνων οι οποίοι μέσα από την κατάλληλη παιδεία θα μπορούσαν να αποτελέσουν συνειδητά και εθνικά παραγωγικό κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας.Ο εσωτερικός αυτός διχασμός δούλεψε καλά από το 1950 και εντεύθεν, διότι η Ελλάδα υποδουλωμένη στους νικητές του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου υπηρετούσε το σχέδιο τους να ελεγχθούν όλες οι κοινωνίες μέσα από την επίπλαστη διαμάχη δεξιών και αριστερών. Οι δεξιοί ταυτίσθηκαν με τους καπιταλιστές –μεροκαματιάρηδες δεξιοί θεωρήθηκαν καπιταλιστές;-οι αριστεροί ταυτίσθηκαν με τους κομμουνιστές ιδεολόγους του Μάρξ-και όμως πολλοί Έλληνες έγιναν «κομμουνιστές»διότι πίστεψαν σε κάποια κοινωνικά μηνύματα των κομμουνιστών χωρίς ποτέ να πάρουν χαμπάρι ότι η ηγεσία του ΚΚΕ είναι ανθέλληνες όντες οι ίδιοι Έλληνες φτωχοί πατριώτες-ήδη είπαμε ότι το κράτος από το 1950 και έπειτα πονηρά ήταν οικονομικά συγκεντρωτικό και ο κ. Ζολώτας πολύ φειδωλός στα οικονομικά του ανοίγματα προς τους πολίτες σε μία χώρα που αν πραγματικά αναπτυσσόταν σήμερα θα μιλούσαμε για μία Νέα Ελλάδα ενός νέου Περικλή-Η Ελληνική όμως παιδεία θα μπορούσε να τους κερδίσει μέσα από την ενοποιητική παιδεία που θα αναδείκνυε την Πλατωνική κοινωνία και την κοινωνία του Πλήθωνος ως αιώνια μοντέλα κοινωνικής δικαιοσύνης και ανθρώπινης εξέλιξης επαναφέροντας και το μοντέλο του Έλληνα πατριώτη πέρα από τους ψευτοδιαχωρισμούς ανάμεσα σε δεξιούς και αριστερούς.

Ας δούμε τον τρόπο και τις συνέπειες του εθνοδιαλυτικού αυτού σχεδίου τις τελευταίες συνέπειες του οποίου βιώσαμε με τον "Καλλικράτη" πρόσφατα. Σίγουρα μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο η κατεστραμμένη Ελληνική κοινωνία αναπτύχθηκε με ρυθμούς τέτοιους που θεωρούνται πρότυπα σε παγκόσμιο επίπεδο. Στις δεκαετίες του 1950 και 1960 το εθνικό εισόδημα αυξήθηκε με ρυθμούς 6,2% για τη δεκαετία του 1950 και 7,6% για τη δεκαετία του 60.Ο πληθωρισμός ήταν της τάξης του 2-3% και η αγροτική ανάπτυξη όδευε με ρυθμό 5% και η βιομηχανική αντίστοιχη με ρυθμό 7,7%.Μέχρι τα μισά του 1973 υπήρξε απίστευτη οικονομική ανάπτυξη με δημόσιο χρέος στο 16% του ΑΕΠ με αποτέλεσμα η Ελλάδα να υποβάλει αίτηση εισόδου στην ΕΟΚ.

Μήπως όμως όλα αυτά ήταν το Καντιανό φαινόμενο και το νοούμενο ήταν κάτι άλλο; Μήπως οι αριθμοί ευημέρησαν προκειμένου να κρυβεί ό,τι αποκαλύφθηκε σήμερα; Ότι δηλαδή η Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια ούτε στους συμμάχους δόθηκε ούτε στους σοβιετικούς αλλά αποτέλεσε το σύνορο και το πειραματόζωο του ψυχρού πολέμου; Διατηρώντας τον εσωτερικό ιδεολογικό πάνω από όλα διχασμό η Ελλάδα από την μία πλευρά αναπτυσσόταν με ένα καθαρά αντιπαραδοσιακό μοντέλο αφού οι μισοί ήταν νικητές και οι άλλοι νικημένοι –τι άραγε λέει ο Περικλής τον Επιτάφιο για τη συμμετοχή όλων στο τέλειο Αθηναϊκό μοντέλο-και από την άλλη δεν έκανε σε κανένα τομέα ουσιαστική ανάπτυξη αφ΄ής στιγμής ήταν κάτω από τον έλεγχο των γνωστών δυνάμεων αλλά και επειδή η ιδεολογική σύγχυση και πολεμική δεν βοηθούσε ώστε η πολιτική σε όλους τους τομείς να είναι μακροπρόθεσμη, να διαπεράσει το Λαό και να στηριχθεί σε αιώνιες εθνικές βάσεις. Το σημερινό κοινωνικό κομφούζιο, η ευκολία άλωσης της χώρας από τους λαθρομετανάστες αποδεικνύει του λόγου το αληθές.

Η βιομηχανία δεν στηρίχθηκε σε μακροπρόθεσμες δομές εκμετάλλευσης του δικού μας πλούτου γι' αυτό και σταδιακά εξαφανίσθηκε. Η γεωργία δεν αναπτύχθηκε σε σύγχρονες βάσεις διότι η τεχνολογική εκπαίδευση δεν επεκτάθηκε στην Ελλάδα. Δεν υπήρξε ένα σταθερό εθνικό σχέδιο ανάπτυξης ούτε στην παιδεία διότι όλοι ήξεραν ότι κάποια χρονική στιγμή θα έπρεπε να αναμετρηθούν με το θέμα της εθνικής συμφιλίωσης- η οποία ουσιαστικά θα μπορούσε με εθνικούς όρους να επιτευχθεί πολύ πιο πριν- παράμετρος που θα απεδεικνύετο ο Δούρειος Ίππος διάλυσης του νέου Ελληνικού κράτους
.

(Συνεχίζεται)