ΓΛΩΣΣΙΚΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ… (12)

ΛΑΤΙΝΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ (γ)

(Πρωτοδημοσιεύθηκε στην εφημ. ΡΗΞΗ στις 18-10-2008 φ. 43)

Συνεχίζουμε με τις εξελίξεις που σημειώθηκαν την περίοδο του Μεσοπολέμου, οπότε σημειώνεται μια νέα περίοδος παροξυσμού των μεθοδευμένων επιθέσεων κατά της γλωσσικής μας παράδοσης, ιδιαίτερα στην δεκαετία 1926-1936. Στα χρόνια εκείνα καλλιεργούνται συστηματικά εξωφρενικές απόψεις, περιβεβλημένες όμως με την σοβαροφάνεια και επιστημοσύνη, που υποστηρίζουν την κατάργηση του ελληνικού αλφάβητου και την αντικατάστασή του με το λατινικό!

Όπως αναφέρει ο Φίλ. Αργυριάδης στην μονογραφία του («Η γραπτή μας γλώσσα και οι δολιοφθορείς της» (Εκδόσεις Μήνυμα – Αθήνα 1984), που μνημονεύσαμε συχνά και στα προηγούμενα άρθρα μας:

«…Η εποχή του 1930 έχει πολλές ομοιότητες με τις μέρες που ζούμε σήμερα (σημ. ΔΕΕ Ο συγγραφέας αναφέρεται στις αρχές της δεκαετίας του 1980). Στο όνομα της δημοκρατίας τότε, στο όνομα του σοσιαλισμού τώρα, βάλλονται οι ηθικές και πνευματικές μας αξίες, που ταυτίστηκαν και ταυτίζονται με τον συντηρητισμό, την προγονολατρεία και την ολιγαρχία. Ο λαός μας τότε, με την ελλιπή ενημέρωση, είχε αφεθεί έρμαιος να παρασυρθεί από την καλοστημένη προπαγάνδα, που κατευθυνόταν από ανθελληνικούς κύκλους του εξωτερικού…».

Πραγματικά, μια πρόχειρη έρευνα ανάμεσα στους ένθερμους θιασώτες της παραλαβής του λατινικού αλφάβητου θα μας αποκαλύψει ότι πρωτοστατούσαν διάφοροι παράξενοι «προοδευτικοί» λογοτέχνες δεύτερης διαλογής και κάποιοι εκπρόσωποι μαρξιστικών κύκλων της τότε εποχής, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει δυστυχώς και ο περίφημος Δημ. Γληνός.

Οι εισηγητές της εισαγωγής του λατινικού αλφαβήτου χρησιμοποιούν ως κύριο όργανο προπαγάνδας το περιοδικό «Πρωτοπορία», που διευθύνει ο λογοτέχνης Φώτος Γιοφύλλης. Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από άρθρο του, που δημοσιεύθηκε στο παραπάνω περιοδικό τον Μάρτιο του 1930:

«…από τ’ άλλο μέρος, γράφοντας με το Λατινικό αλφάβητο, θάχουμε αφάνταστα μεγάλη πρακτική ωφέλεια. Τα παιδιά θα μαθαίνουνε πολύ γρήγορα να διαβάζουν και να γράφουν κι έτσι θα τους περισσεύει αρκετός καιρός, που πετιέται τώρα άδικα, για να μάθουνε ένα πλήθος χρήσιμα πράγματα κι όχι μονάχα την άχρηστη ιστορική ορθογραφία…» (Σημ. ΔΕΕ: Οι επισημάνσεις δικές μου).

Αν δεν κάνω λάθος, και από κάποιους άλλους κύκλους ακούσαμε, την εποχή των πολιτικών επεμβάσεων στην γλώσσα μας, τα ίδια ακριβώς χρησιμοθηρικά επιχειρήματα, με την διαφορά ότι τότε αναφέρονταν στην επιβολή του λατινικού αλφάβητου, ενώ πρόσφατα, στην επιβολή του μονοτονικού. Όλα όμως έχουν κάποια σειρά!

Ένας άλλος «πρωτοποριακός» διανοούμενος εκείνης της εποχής, ο μαρξιστής Γιάννης Σιδέρης, γράφει στο ίδιο περιοδικό («Πρωτοπορία» φύλ. 3 Μάρτης 1930 – “Η σημασία του αγώνα για το λατινικό αλφάβητο”), με σπουδαιοφανές και αυστηρό ύφος, που δεν σηκώνει αντιρρήσεις, τα εξής εκπληκτικά:

«…Σήμερα κυριαρχούν στην Παιδεία το λογοκοπάνισμα, οι φλυαρίες και οι σαπουνόφουσκες. Το λατινικό αλφάβητο είναι απαραίτητο γιατί με τούτο θα λείψουν αυτά τα βλαβερότατα πράγματα. Και ο αγώνας για την δημοτική θα πάει μαζί με τον αγώνα για το αλφάβητο και θα βοηθούν το ένα το άλλο και τα δυο μαζί θα μας γλυτώσουν από το κυριότατο αίτιο της στραβομάρας…»!!!

Αλλά ο πλέον «προχωρημένος» απ’ όλους είναι ασφαλώς ο Μένος Φιλήντας, ο οποίος για να μας πείσει, δίνει σχετικό δείγμα γραφής σε άρθρο του («Πρωτοπορία» Χρ. 1929, σελ. 5 – 7), με τον τίτλο : Prepi na γrafume me to latiniko alfavito (βλ. Εικόνα παραπάνω).

Φυσικά, δεν πρέπει να παραλείψουμε από αυτήν την καταγραφή των «φωτεινών πνευμάτων» και τον πολυδιαφημισμένο Ελισαίο Γιανίδη (Σ. Σταματιάδη), που προπαγάνδιζε ανοιχτά, δύο δεκαετίες περίπου νωρίτερα, την αντικατάσταση του ελληνικού αλφάβητου (Ελισαίου Γιανίδη: «Γλωσσικά πάρεργα» –Πρώτη έκδοση 1912).

Κλείνω την παράθεση των απόψεων των υπέρμαχων της αντικατάστασης του ελληνικού αλφάβητου, με τις θέσεις και απόψεις του μαρξιστή εκπαιδευτικού Δημ. Γληνού, ο οποίος υποστήριζε ανοιχτά την υιοθέτηση του λατινικού αλφάβητου (Δημήτρη Γληνού: «Το κύμα της αγραμματωσύνης» – Περιοδικό “Ο νέος δρόμος”, Φεβρουάριος 1929):

«…γιατί πρώτα πρώτα μας εισάγει μορφικά στην οικογένεια των εβρωπαϊκών (sic) λαών, έπειτα λύνει με μιας ολόκληρο το ορθογραφικό πρόβλημα. Δεν θα μπορεί και θέλοντας κανείς να ανορθογραφήσει. Τρίτο και πολύ σπουδαίο: διατηρεί ανέπαφη την ορθογραφία της αρχαίας και της αρχαΐζουσας, δε δημιουργεί επομένως διπλές οπτικές εικόνες για κάθε λέξη (Σημ. ΔΕΕ: Ομολογώ ότι αυτό το επιχείρημα του Γληνού περί διατήρησης της ορθογραφίας της αρχαίας δεν μπόρεσα ποτέ να το καταλάβω. Με τέτοιες λογικές και επιχειρήματα θα μπορούσα να αντιπροτείνω την υιοθέτηση του Κυριλλικού Αλφάβητου!)…».

Και παρακάτω συνεχίζει:

«…το ελληνικό αλφάβητο οι πρόγονοί μας το πήραν από τους Φοίνικες, και ακόμα το λατινικό αλφάβητο κατάγεται από το ελληνικό…».

Γιατί όχι λοιπόν το Κυριλλικό, που κατάγεται επίσης από το ελληνικό και σωστότερα δημιουργήθηκε από το ελληνικό, σε πολύ πιο κοντινές εποχές; Μήπως δεν είναι και αυτό «εβρωπαϊκό» αλφάβητο;
Δ.Ε.Ε.