ΓΛΩΣΣΙΚΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ… (10)

Αρχίζουμε σήμερα μια σειρά αναρτήσεων σχετικά με τις προσπάθειες που έγιναν από διαφόρους κύκλους για την κατάργηση του ελληνικού αλφαβήτου και την αντικατάστασή του με το λατινικό. Στις μέρες μας, όπου οι προσπάθειες αποδόμησης του ελληνικού έθνους επιχειρούνται από πολλές πλευρές θεωρούμε ότι αυτή η ιστορική αναδρομή θα επιτρέψει σε πολοούς να βγάλουν χρήσιμα συμπεράσματα.

Δ.Ε.Ε.

ΛΑΤΙΝΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ (α)

(Πρωτοδημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΡΗΞΗ στις 20-9-2008)

Το προηγούμενο άρθρο μου, για το ξενόγλωσσο αλαλούμ που εμφανίζουν οι επίσημες κρατικές πινακίδες ενημέρωσης όσων ταξιδεύουν στους ελληνικούς δρόμους, πυροδότησε, καθώς φαίνεται (κρίνοντας από σχετικές παρατηρήσεις και τηλεφωνήματα), ένα ζήτημα που επανέρχεται κατά περιόδους στην επιφάνεια: Την γενικότερη σχέση του ελληνικού αλφάβητου με το λατινικό. Με αφορμή λοιπόν το συγκεκριμένο κείμενο έγιναν κάποιες συζητήσεις όπου ακούστηκαν ενδιαφέρουσες προτάσεις για το τι πρέπει να γίνει. Θα σταθώ στην πλέον ζωηρή από αυτές, όπου ξεφύγαμε από το θέμα μας, όπως γίνεται συνήθως σε κουβέντες μεταξύ νεοελλήνων και καταλήξαμε να συζητάμε ένα παλιό πρόβλημα, την ανάγκη ή όχι της αντικατάστασης του αλφαβήτου μας με το λατινικό!

Δεδομένου ότι, όπως προανέφερα, το ζήτημα αυτό επανέρχεται κατά καιρούς στην επικαιρότητα από διαφόρων κατηγοριών «προοδευτικά» και «πρωτοπόρα» πνεύματα, έκρινα σκόπιμη μια σύντομη αναδρομή στο θέμα, που θα μας βοηθήσει πιστεύω να αντιληφθούμε το «τι παίζεται», κατά την άποψή μου, γύρω από αυτό στο προσκήνιο, αλλά συχνά και στα παρασκήνια.

Θέλω από την αρχή να ξεκαθαρίσω ότι ποτέ δεν υπήρξα οπαδός της λεγόμενης «αστυνομικής» ή «συνωμοσιολογικής» ερμηνείας της Ιστορίας. Βεβαίως, από την άλλη πλευρά δεν γίνομαι τόσο αφελής ώστε να πιστεύω ότι δεν υπάρχουν κέντρα και δυνάμεις που δρουν παρασκηνιακά για να πετύχουν τους σκοπούς τους. Εξ άλλου, όπως είχε δηλώσει παλαιότερα και ο γνωστός Χένρυ Κίσσιγκερ: «Το ότι εγώ έχω ψύχωση και νομίζω ότι κάποιοι συνωμοτούν να με σκοτώσουν δεν σημαίνει ότι αποκλείεται κάποιοι να συνωμοτούν πραγματικά να με σκοτώσουν!»

Θα επιχειρήσω λοιπόν την αναδρομή που προανέφερα και για την οποία θα χρησιμοποιήσω ορισμένα στοιχεία και πληροφορίες από μια σχετική μονογραφία του Φίλιππου Αργυριάδη, η οποία είχε κυκλοφορήσει το 1984 με τον τίτλο «Η γραπτή μας γλώσσα και οι δολιοφθορείς της» (Εκδόσεις Μήνυμα), καθώς και σκόρπιο υλικό από άρθρα, κείμενα, συζητήσεις κ.λπ. που είχα αρχειοθετήσει κατά καιρούς.

Σύμφωνα με τον εν λόγω συγγραφέα, οι πρώτες απόπειρες για την αλλοίωση του γραπτού μας λόγου χρονολογούνται αρκετούς αιώνες πίσω: Το 1514 ο Ισπανός αρχικαρδινάλιος και ιεροεξεταστής Φρανθίσκο Χιμένεθ δε Θισνέρο (Francisco Jimenez de Cisnero) τύπωσε την Καινή Διαθήκη στην ελληνική γλώσσα, αλλά στο μονοτονικό! Ο Αργυριάδης περιγράφει τον πανίσχυρο εκείνον παράγοντα της Καθολικής Εκκλησίας ως «γνωστό μισέλληνα», αλλά νομίζω ότι ανεξαρτήτως των φιλικών ή εχθρικών αισθημάτων που έτρεφε ο αρχικαρδινάλιος για τους Έλληνες, είναι γνωστό «τοις πάσι», ότι γενικώς η Καθολική Εκκλησία θεωρούσε τους Έλληνες ως ουσιαστικούς και επικίνδυνους αντιπάλους της στον χώρο της ανατολικής Μεσογείου, όπου ο ελληνικός πολιτισμός είχε βαθιές ρίζες. Οι ελληνικοί πληθυσμοί ήσαν οι κύριοι φορείς της Ορθοδοξίας και όπως είναι επίσης γνωστό η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία αποτελούσε ανυπέρβλητο εμπόδιο στα σχέδια του Καθολικισμού για την παγκόσμια εξάπλωση του Καισαροπαπισμού της Δύσης. Επομένως ήσαν αναμενόμενες και φυσιολογικές οι προσπάθειες παραγόντων της Καθολικής Εκκλησίας για τον βαθμιαίο αφελληνισμό των ελληνικών πληθυσμών των περιοχών της ανατολικής Μεσογείου. Προφανώς, ο πρώτος στόχος θα έπρεπε να είναι η Γλώσσα, ως βασικό στοιχείο εθνισμού. Κάθε βήμα λοιπόν προς την αλλοίωση και υποβάθμιση του γραπτού ή προφορικού λόγου αποτελούσε ένα επί πλέον βήμα προς την επίτευξη του στόχου.

Οι προσπάθειες αυτές της Καθολικής Εκκλησίας μπορούμε να υποστηρίξουμε, κρίνοντας από τα αποτελέσματα, ότι γενικώς έπεσαν στο κενό, αλλά παρέμειναν αρκετά σημάδια για να μας τις θυμίζουν. Ένα από αυτά είναι και το γνωστό έργο του Γ. Χορτάτζη «Ερωφίλη», γραμμένο στα 1637 με λατινικούς χαρακτήρες! Όπως μάλιστα αναφέρει και ο Λίνος Πολίτης («Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» Μ.Ι.Ε.Τ. Αθήνα 1980 – Εισαγωγή, σελ. 17), κατά τον 17ο αιώνα είχε επικρατήσει στα βενετοκρατούμενα μέρη να γράφονται τα Ελληνικά με λατινικούς χαρακτήρες.

Επιβεβαιώνοντας τις υποψίες μας για τους στόχους και τις δραστηριότητες των παραγόντων της Καθολικής Εκκλησίας, ο Λ. Πολίτης, αμέσως παρακάτω από την προαναφερθείσα παρατήρησή του, αναφέρει:

«…το σύστημα χρησιμοποιήθηκε και από την Παπική προπαγάνδα για τους Έλληνες Καθολικούς των νησιών (φραγκοχιώτικα)…».

Δύο αιώνες περίπου αργότερα, οι μεθοδεύσεις κατά της ελληνικής γλώσσας παίρνουν διαφορετική μορφή και κατευθύνονται από άλλα, πολύ πιο επικίνδυνα (ως προς την μορφή και την συστηματικότητά τους) κέντρα.

Αφού η κατά μέτωπο επίθεση για την επιβολή του λατινικού αλφάβητου απέτυχε, άρχισε μια έμμεση, αλλά συντονισμένη προσπάθεια, αρχικά για την βαθμιαία αλλοίωση του γραπτού μας λόγου. Η συνταγή, όπως τείνει να αποδειχθεί από τις σχετικές μεθοδεύσεις, ήταν η εξής:

Σε πρώτο στάδιο, έπρεπε να επιτευχθεί η κατάργηση του παραδεδομένου τονικού συστήματος, που είχε πλέον καθιερωθεί με την χρήση επί αιώνες (ώστε να εντυπωθεί και οπτικά και να μη δημιουργεί υποσυνείδητες αντιδράσεις), αρχικά με την υιοθέτηση του μονοτονικού και στην συνέχεια του ατονικού.

Η δεύτερη φάση θα περιελάμβανε την κατάργηση της ιστορικής ορθογραφίας και την εφαρμογή της φωνητικής γραφής.

Το τρίτο στάδιο θα ακολουθούσε αμέσως μετά με την υιοθέτηση του λατινικού αλφάβητου στον γραπτό μας λόγο. Σε συνδυασμό με ανάλογες γλωσσικές απλοποιήσεις (κατάργηση πτώσεων, τρίτης κλίσης κ.λπ.), ο δρόμος για την άλωση της νεοελληνικής θα ήταν πλέον ανοικτός.

Θα συνεχίσουμε στο επόμενο.