Νέα βιβλία

Περιεχόμενα

Προλεγόμενα

1. Εισαγωγή

2. Οι Σλαβόφωνοι Έλληνες της Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας

3. Το γλωσσικό ιδίωμα

4. Το ζήτημα της διδασκαλίας «μειονοτικών» γλωσσών και ιδιωμάτων

5. Η επιχειρούμενη πολιτιστική γενοκτονία εκ μέρους του Σκοπιανού κράτους εις βάρος των σλαβόφωνων Ελλήνων

6. Ιστορικές παράμετροι του ζητήματος

7. Μεθοδεύσεις δημιουργίας μειονοτήτων 

8. Τα ξένα κέντρα και οι ιθαγενείς τους σύμμαχοι

9. Μεθοδεύσεις δημιουργίας τεχνητών εθνοτήτων

10. Επίλογος

Παραρτήματα

Τεκμήρια

Βιβλιογραφία

Προλογικό σημείωμα

Νίκος Βασιλειάδης          

Ο χώρος της βαλκανικής αποτελούσε πάντα μία περιοχή, με ιδιαίτερο στρατηγικό ενδιαφέρον στο διεθνές σύστημα και στον ανταγωνισμό ισχύος των μεγάλων δυνάμεων. Ιδιαίτερη υπεραξία ενείχε και ενέχει στο βαλκανικό υποσύστημα η γεωγραφική ενότητα της Μακεδονίας και της Θράκης. Η σημασία τους, μεταξύ άλλων, εδράζεται στο γεγονός ότι συνιστούν ένα κομβικό σημείο στις χερσαίες μεταφορές, ενώ αποτελούν και το σημείο εισόδου (μέσω του Αιγαίου) στη λεκάνη της νοτιοανατολικής μεσογείου, περιοχής με εξαιρετικά υψηλά φορτία ισχύος στο διεθνές σύστημα στην ιστορική του διαχρονία, είτε αυτό υπήρξε πολυπολικό, διπολικό ή μονοπολικό.

           Η ύπαρξη πολλών εθνοτικών ομάδων στην περιοχή, με κοινές αναφορές, αλλά και με σημαντικές διαφοροποιήσεις στις πολιτισμικές τους διαδράσεις, λειτούργησε, πολλές φορές, εργαλειακά, με τη χρησιμοποίηση του ψηφιδωτού των εθνοτήτων της βαλκανικής, για την υλοποίηση στρατηγικών επιλογών των μεγάλων δυνάμεων στο χώρο αυτόν, στη  βάση των – θεμιτών ή αθέμιτων - επιδιώξεών τους.

            Είναι λοιπόν προφανές ότι η όξυνση των εθνοτικών ανταγωνισμών από τον 19^ο αιώνα και έπειτα, κυρίως, αφετηριάζεται στην υποδαύλισή τους από τις δυνάμεις του διεθνούς συστήματος, στη βάση της εξυπηρέτησης, αποκλειστικά και μόνον, των δικών τους συμφερόντων.

            Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, η διεκδίκηση του δικαιώματος κυριότητας στην Μακεδονία κατέστη στρατηγική επιδίωξη των κυρίαρχων εθνοτικών ομάδων της. Η απόληξη των Βαλκανικών πολέμων, προϊούσας της διαδικασίας του Μακεδονικού Αγώνα (σημείο εκκίνησης το έτος 1870) και της εξέλιξής του, διευθέτησε de jure, με την υπογραφή της συνθήκης του Βουκουρεστίου, την εδαφική κυριαρχία ενός εκάστου, με την Ελλάδα να καταλαμβάνει τη μερίδα του λέοντος.

            Δυστυχώς, η λογική αναθεωρητισμού που κατήτρυχε τους ‘’ηττημένους’’ οδήγησε σε επάλληλες αναζωπυρώσεις του ζητήματος, μονομερώς. Η μετεξέλιξη της εθνοτικής σύγκρουσης σε ιδεολογικοποιημένη πλέον, μετά το 1945 και τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αντιπαράθεση οδήγησε και σε ένα ιστορικό, παγκόσμια πρωτότυπο ίσως, παράδοξο: την κατασκευή μίας τεχνητής εθνότητας, ως πολιορκητικού κριού των νέων αναθεωρητικών επιδιώξεων.

             Σε αυτήν τη διαδικασία η Ελλάδα, καθεύδουσα τον νήδυμον της «ανυπαρξίας» ζητήματος, κινούμενη στη βάση της εξυπηρέτησης των συμφερόντων των συμμαχιών που ανήκε και ανήκει, επέτρεψε την εξέλιξη και ενδυνάμωση του ψευδεπίγραφου αφηγήματος της ψευτοεθνότητας των δήθεν «μακεδόνων». Όταν δε, με τη λήξη του ψυχρού πολέμου και το νέο status στα Βαλκάνια, βρήκε το πρόβλημα μπροστά της, από την αρχική αμηχανία και συναισθηματική προσέγγιση του θέματος προσχώρησε, βαθμηδόν, στην «υπνώττουσα» διπλωματία και στη λογική ενός έντιμου (;) συμβιβασμού. Έτσι, εγκλωβίστηκε στη διελκυστίνδα της έλλειψης στρατηγικής επιδίωξης, ακυρώνοντας τα πλεονεκτήματα της θέσης της στο διεθνές σύστημα.

              Η εξέλιξη αυτή συνιστά απόρρροια, εν πολλοίς ή εν ολίγοις, του βασικού προβλήματος: την άγνοια της ιστορικής πραγματικότητας του ζητήματος από την ελληνική κοινή γνώμη. Βασικές παράμετροι, ιστορικά αυταπόδεικτα τέθηκαν υπό αμφισβήτηση, στη  βάση και μίας αναθεωρημένης ιστορικής αφήγησης, με ιδεολογικές αγκυλώσεις. Έτσι, συντελέστηκε κάτι πρωτόφαντο. Η ιστορική γνωσιολογική ελληνική ένδεια, εγκιβωτίστηκε σε μία ανιστόρητη (ακούσια ή εκούσια) «ακαδημαϊκή» προσέγγιση, άγοντας στην υιοθέτηση – προβολή των αντιπάλων θέσεων!

               Το παρόν λοιπόν πόνημα στοχοθετεί να αναδείξει τα αυτονόητα. Να διαλύσει μυθοπλασίες, συγχύσεις, εσφαλμένες ερμηνείες. Και, κυρίως, να αποκαταστήσει την ιστορική πραγματικότητα, εισφέροντας στην ελλιπέστατη ενημέρωση των Ελλήνων, και αυτών ακόμη των Μακεδόνων. Η συνδημιουργία – συνεργασία δύο ανθρώπων, ιδία βέβαια του Δημήτρη Ευαγγελίδη με τη δική μου μικρή συνεισφορά, με προσωπικά βιώματα λόγω της μακεδονικής ελληνικής καταγωγής, λειτουργεί, διαπλαστικά και απελευθερωτικά. Γιατί η αλήθεια απελευθερώνει.                                                      

Νίκος Βασιλειάδης
Θεσσαλονίκη, Απρίλιος 2017

Προλογικό σημείωμα

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

 Το τελευταίο χρονικό διάστημα πληθαίνουν συνεχώς οι ενδείξεις ότι υπάρχει πίεση να δοθεί «λύση» στο πρόβλημα της ονομασίας του κράτους των Σκοπίων εις βάρος της χώρας μας, ενώ παράλληλα αυξάνονται τα κρούσματα ενδοτισμού μεταξύ πολιτικών διαφόρων αποχρώσεων, όπως πληροφορούμαστε από δηλώσεις τους, «γλωσσικά ολισθήματα», τοποθετήσεις, αλλά και συνεντεύξεις τους σε σκοπιανά ΜΜΕ (βλ. δήλωση στις 26-4-2014 του Ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Στ. Κούλογλου: «I call Macedonia by its name - Macedonia, like the rest of the world – Αποκαλώ την Μακεδονία με το όνομά της: Μακεδονία, όπως ο υπόλοιπος κόσμος».

http://www.independent.mk/articles/3093/Greek+Journalist+Stelios+Kouloglou+Naming+Row+is+Ridiculous+Dispute#sthash.rEefEyoy.dpuf).

Επί πλέον η αποκάλυψη ότι με παρασκηνιακή πρωτοβουλία της τότε Υπ. Εξ. Ντ. Μπακογιάννη ανατράπηκε αυθαίρετα η απόφαση της σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών στις 13 Απριλίου 1992 που καθόριζε σαφέστατα ότι: «…Σχετικά με το θέμα των Σκοπίων, η πολιτική ηγεσία της χώρας, με εξαίρεση το ΚΚΕ, συμφώνησε ότι η Ελλάδα θα αναγνωρίσει ανεξάρτητο κράτος των Σκοπίων μόνον αν τηρηθούν και οι τρεις όροι που έθεσε η ΕΟΚ, στις 16 Δεκεμβρίου 1991, με την αυτονόητη διευκρίνιση ότι στο όνομα του κράτους αυτού δεν θα υπάρχει η λέξη “Μακεδονία”» και η οποία αντικαταστάθηκε με την διαβόητη «σύνθετη» ονομασία αποδοχής της εκχώρησης του ονόματος της Μακεδονίας στα Σκόπια, απέδειξε περίτρανα τον ενδοτισμό των πολιτικών ηγεσιών, αλλά και την αδιαφορία τους για τα εθνικά θέματα.*

 Δυστυχώς, οι εκάστοτε κυβερνήσεις ουδέποτε φρόντισαν να ενημερώσουν συστηματικά τους Έλληνες πολίτες και το σπουδαιότερο, λαούς και κυβερνήσεις στον υπόλοιπο κόσμο, για το τι ακριβώς συμβαίνει. Την όποια πληροφόρηση ανέλαβαν δημοσιογράφοι, δημοσιογραφούντες και πολιτικοί, κατά κανόνα ελάχιστα ενημερωμένοι για το θέμα, καθώς και αμφιλεγόμενα Ιδρύματα και Ινστιτούτα.

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να έχει επικρατήσει ευρέως η εντύπωση ότι το πρόβλημα με τα Σκόπια είναι μόνον ζήτημα ονομασίας, που μπορεί να αφήνει αδιάφορους τους περισσότερους, αλλά βεβαίως «ενοχλεί» τους Μακεδόνες Έλληνες και επομένως πρέπει να δοθεί τελικά «μια κάποια» λύση που να ικανοποιεί όλους.

Προφανώς, η άποψη αυτή, που καλλιεργείται αριστοτεχνικά εδώ και πολλά χρόνια, τείνει να γίνει κυρίαρχη, λόγω της άγνοιας, της αδιαφορίας, αλλά και των αναποτελεσματικών, ακόμα και επιπόλαιων χειρισμών του ζητήματος εκ μέρους των κατά καιρούς «αρμοδίων».

Θεωρώ λοιπόν επιβεβλημένη μια συνολική επισκόπηση του θέματος και των κινδύνων που ελλοχεύουν σε βραχυπρόθεσμη και μεσοπρόθεσμη προοπτική για την χώρα μας, ώστε να γίνει επιτέλους κατανοητό ότι δεν πρόκειται απλώς για μια ονοματολογία, αλλά για κάτι ευρύτερο και πολύ επικίνδυνο, που θα αποκαλυφθεί άμεσα, εάν η τελική «συμφωνία» είναι δυσμενής για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα.

Παράλληλα, η άλλη πλευρά εργάζεται στοχευμένα, προγραμματισμένα και υποστηριζόμενη όχι μόνον από ξένα κέντρα και συμφέροντα, αλλά και από οργανώσεις σκοπιανών (πρώην βουλγαροφρόνων) του εξωτερικού (κυρίως Καναδά, Η.Π.Α., Αυστραλίας και Γερμανίας) με πλέον γνωστή την διαβόητη U.M.D. (United Macedonian Diaspora), η οποία με έδρα την αμερικανική πρωτεύουσα (United Macedonian Diaspora, 1510 H Street, NW, Suite 900 - Washington, D.C. 20005 U.S.A.) καθοδηγεί, ενισχύει και χρηματοδοτεί αφειδώς τις σκοπιανές διεκδικήσεις και απαιτήσεις.

Το απογοητευτικό πάντως είναι, όπως έχει διαπιστωθεί, ότι οι κάτοικοι των αστικών κέντρων και ιδίως των μεγάλων (Αθήνα-Θεσσαλονίκη) αγνοούν παντελώς το τι συμβαίνει στην ύπαιθρο της Μακεδονίας, όπου οργιάζει ανενόχλητη εδώ και δεκαετίες η σκοπιανή προπαγάνδα, έχοντας προσηλυτίσει άτομα από διαφορετικούς χώρους (ιδεολογικούς, πολιτικούς, γλωσσικούς), τα οποία με κάθε ευκαιρία προωθούν τις επιδιώξεις και τους σχεδιασμούς των Σκοπίων είτε από ανθελληνικά απωθημένα είτε με την προσδοκία απολαβών. Μια περιήγηση στο Διαδίκτυο θα πείσει και τους πλέον δύσπιστους.

Ένα άλλο κορυφαίο ζήτημα στο οποίο εστιάζεται επίσης το παρόν πόνημα είναι η συμπαράταξη και ευθυγράμμιση των εγχώριων κομμουνιστών και πάσης φύσεως μαρξιστών με τις επιδιώξεις ξένων κέντρων και συγκεκριμένα της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Κομιντέρν), η οποία για την εξυπηρέτηση δικών της στρατηγικών και τακτικών στόχων αποφάσισε να υποστηρίξει την κατασκευή μιας ανύπαρκτης εθνότητας, της «σλαβομακεδονικής», όπως την ονόμασε, με στόχο την δημιουργία μιας «ανεξάρτητης Μακεδονίας και Θράκης», με την αυτονόμησή τους από το ελληνικό κράτος. Η απόφαση αυτή του ΚΚΕ (στο  3ο έκτακτο Συνέδριο του ΣΕΚΕ (Κ) 26 Νοεμβρίου - 3 Δεκεμβρίου 1924 με την επικράτηση της γραμμής  Πουλιόπουλου, όπου υιοθετήθηκε επίσης και η μετονομασία του σε ΚΚΕ) υπήρξε η γενεσιουργός αιτία πολυάριθμων δεινών για την χώρα, τα οποία εξακολουθούν να μας κατατρύχουν μέχρι σήμερα. Η υιοθέτηση του «σλαβομακεδονισμού», όπως ήταν επόμενο, ταυτίσθηκε με τον «μακεδονισμό» των παλαιότερων σερβικών και βουλγαρικών εθνικών επιδιώξεων για να καταλήξει στις σημερινές ψευδο-αλυτρωτικές φαντασιώσεις των σκοπιανών και των ξένων κέντρων που τους στηρίζουν.

Εντυπωσιακό πάντως είναι το γεγονός ότι για τους πρώην ή και νυν σλαβόφωνους Μακεδόνες Έλληνες ουδεμία διπλωματική ή μεταπτυχιακή εργασία υπήρξε, ούτε διδακτορικά υποβλήθηκαν ποτέ. Αντιθέτως η παραγωγή «εργασιών» κάθε επιπέδου, από μαθητές Γυμνασίων και Λυκείων μέχρι σπουδαστές ΤΕΙ και φοιτητές Πανεπιστημίων με αντικείμενο τους βουλγαρίζοντες σλαβόφωνους ή «σλαβομακεδόνες», καθώς και η παραγωγή άρθρων, «μελετών» ακαδημαϊκών προφεσσόρων (Ελλήνων και ξένων), βιβλίων και κάθε είδους «ερευνών», που βρίθουν ανακριβειών, παραποιήσεων, διαστρεβλώσεων γεγονότων, αλλά και ασύστολων ψευδολογιών, σημειώνει εκπληκτικές επιδόσεις τις τελευταίες δεκαετίες, ενώ άφθονες πηγές χρηματοδότησης (και όχι μόνον) είναι πάντα διαθέσιμες.

Παλαιότερα υπήρχαν αντιστάσεις, άλλες λογικές και νοοτροπίες, αναχώματα, διαφορετικές συγκυρίες, ενδιαφέρον από τον απλό κόσμο, που κατέρρευσαν σταδιακά και πλέον έχουν απομείνει ελάχιστες. Παραζαλισμένοι όλοι από την βαθιά οικονομική, κοινωνική, πολιτική και ηθική κρίση, προϊόντα της μακρόχρονης πολιτισμικής και πολιτικής υποβάθμισης, έχουμε εισέλθει σε έναν φαύλο κύκλο επιταχυνόμενης παρακμής και διάλυσης.

Το παρήγορο είναι ότι έχουν μείνει ακόμη άνθρωποι πρόθυμοι να αγωνιστούν και αποτελούν μια όαση, αλλά και ευχάριστη έκπληξη όταν αναπάντεχα τους συναντάς ή τους ανακαλύπτεις. Λίγοι βέβαια, όμως έχει αποδειχθεί διαχρονικά ότι η ποιότητα επικρατεί αργά ή γρήγορα απέναντι στην ποσότητα. Και υπάρχει ποιότητα σ’ αυτούς τους ανθρώπους, που εξακολουθούν να αγωνίζονται ενάντια στο ρεύμα.

Αυτούς τους Συνέλληνες είχα κατά νου όταν αποφάσισα να γράψω αυτά που ακολουθούν στις επόμενες σελίδες.

Ελπίζω να φανώ αντάξιός τους και να μη τους απογοητεύσω.

Έδεσσα, Άνοιξη 2016

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

 ________________________________

(*) Βλ. επίσημη ιστοσελίδα ΥΠ.ΕΞ. εδώ: http://www.mfa.gr/to-zitima-tou-onomatos-tis-pgdm/ όπου αναφέρονται τα εξής εκπληκτικά: «…Η Ελληνική Κυβέρνηση έχει προτείνει ένα ρεαλιστικό και βιώσιμο πλαίσιο διευθέτησης, το οποίο στοχεύει στην εξεύρεση οριστικής λύσης στο θέμα του ονόματος. Η θέση μας είναι σαφής: σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό πριν από τη λέξη «Μακεδονία» που θα ισχύει έναντι όλων (erga omnes), για κάθε χρήση, εσωτερική και διεθνή…».

Με άλλα λόγια, αγνοήθηκε η αναφερθείσα παραπάνω ομόφωνη απόφαση (πλην ΚΚΕ) της σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών της 13^ης Απριλίου 1992 η οποία ανέφερε ρητά και κατηγορηματικά ότι: «…στο όνομα του κράτους αυτού δεν θα υπάρχει η λέξη “Μακεδονία”» και χωρίς ποτέ να ενημερωθεί ο ελληνικός λαός πότε και από ποιο κυβερνητικό σχήμα εκχωρήθηκε η ονομασία, συζητάμε πλέον τον γεωγραφικό προσδιορισμό, εάν δηλ. τα Σκόπια θα ονομάζονται Βόρεια, Άνω, Βορειοκεντρική κλπ Μακεδονία!