Το «Κυλώνειον Άγος» επαναλαμβάνεται;

Ικέτες

"Μετά και την έντονη αντίδραση της Τουρκίας
Η κυβέρνηση υπέβαλε αίτηση ακύρωσης του ασύλου στον Τούρκο αξιωματικό"

Οι εφημερίδες

Το «Κυλώνειον Άγος» επαναλαμβάνεται;

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

Η κυβέρνηση υπέβαλε αίτηση ακύρωσης κατά της απόφασης με την οποία χορηγήθηκε άσυλο σε έναν από τους οκτώ Τούρκους στρατιωτικούς, σύμφωνα με ανακοίνωση από το γραφείο Τύπου του πρωθυπουργού. Ως φαίνεται η κυβέρνηση των δωσιλόγων ετοιμάζεται να επαναλάβει το Άγος των Παγκαλοσημίτηδων με την παράδοση του Οτσαλάν. Ας θυμηθούμε λοιπόν λίγη Ιστορία.

Ο ευγενής Αθηναίος Κύλων είχε επιτύχει να αναδειχθεί ολυμπιονίκης το 640 π.Χ.Εκμεταλλευόμενος την μεγάλη του δημοφιλία και με προτροπή του Τυράννου των Μεγάρων Θεαγένη, σχεδίασε να καταλάβει την εξουσία στην Αθήνα. Ο χρησμός από το Μαντείο των Δελφών που είχε συμβουλευθεί, έλεγε να καταλάβει την ακρόπολη των Αθηνών στην μεγάλη εορτή του Δία «ἐν τοῦ Διὸς τῇ μεγίστῃ ἑορτῇ καταλαβεῖν τὴν Ἀθηναίων ἀκρόπολιν» (Θουκ. Α' 126, 4). Ο Κύλων θεώρησε ότι η μεγαλύτερη γιορτή του Δία ήταν τα Ολύμπια (κατά πάσα πιθανότητα όμως το Μαντείο αναφερόταν στα Διάσια). Κατά την διάρκεια της εορτής των Ολυμπίων επιτρεπόταν στους ολυμπιονίκες στην επέτειο της νίκης τους να πηγαίνουν με συγγενείς και φίλους τους και να κάνουν θυσίες σε διάφορα ιερά της πόλης.

Εκμεταλλευόμενος αυτό το έθιμο, αλλά και την δυσαρέσκεια των Αθηναίων για την κατάσταση της πόλης, μαζί με τον αδελφό του και τους οπαδούς του κατέλαβε την Ακρόπολη το 632 π.Χ. Δεν πέτυχε όμως το σκοπό του γιατί ο τότε επώνυμος άρχων της Αθήνας Μεγακλής, που ανήκε στην ισχυρή οικογένεια των Αλκμαιωνιδών, αντέδρασε δραστήρια και πολιορκώντας την Ακρόπολη ανάγκασε τον μεν Κύλωνα και τον αδελφό του να διαφύγουν στα Μέγαρα, τους δε οπαδούς του να καταφύγουν ικέτες στον βωμό της Πολιάδος (=πολιούχου) Αθηνάς. Όσοι κατέφευγαν στους βωμούς θεωρούνταν ιερά πρόσωπα και κανείς δεν μπορούσε να τους βλάψει. Αν κάποιος αψηφούσε έναν ικέτη αυτό θα κινούσε την οργή των θεών. Αυτή η οργή ονομαζόταν Άγος. Όποιος είχε επιβαρυνθεί με το Άγος επιβάρυνε επίσης τη χώρα που ζούσε και τους απογόνους του.

 Οι οπαδοί όμως του Μεγακλή, ενώ υποσχέθηκαν στους ικέτες πως αν βγουν από το ιερό δεν θα τους έβλαπταν, παραβαίνοντας το πανελλήνιο ιερό έθιμο, τους φόνευσαν προ του ιερού των Ευμενίδων, τη στιγμή που κατέρχονταν από την Ακρόπολη.

 Το έγκλημα αυτό των ικετών προκάλεσε τη φρίκη των Αθηναίων και τη γενική κατακραυγή και εκτός της Αθήνας, οι δε Αλκμαιονίδες θεωρήθηκαν «εναγείς», ενώ αντίθετα οι συμπάθειες στράφηκαν προς τον Κύλωνα.

Ακολούθησε σειρά στάσεων και ταραχών μέχρι το 597 π.Χ. που ανέλαβε ο Σόλων, ένας από τους επτά σοφούς της αρχαίας Ελλάδας, να συμβιβάσει τα αντιμαχόμενα μέρη παρακαλώντας τους εναγείς να υποβληθούν οικειοθελώς στην κρίση τριακοσιομελούς δικαστηρίου που θα αποφασίσει σχετικά. Οι Αλκμαιωνίδες προ αυτής της κατακραυγής δέχτηκαν και το δικαστήριο εκείνο με κατήγορο τον Μύρωνα τον Φλυέα τους καταδίκασε σε εξορία. Αποφάσισε μάλιστα να εκταφούν όσοι εν τω μεταξύ είχαν πεθάνει και να θαφτούν έξω από την πόλη.

Αν και εκτελέστηκε η απόφαση εκείνη το άγος εξακολουθούσε να υφίσταται και ένας φοβερός λοιμός έπληξε την Αθήνα, με πολλούς θανάτους, τον οποίο οι πολίτες θεώρησαν ως θεία δίκη για το έγκλημα. Τότε λέγεται πως πάνω από την πόλη εμφανίσθηκαν να πλανώνται ψυχές νεκρών και ένας μεγάλος φόβος κατέλαβε τους Αθηναίους. Την ίδια περίοδο ο Κύλων ξεσήκωσε τους Μεγαρείς εναντίον των Αθηναίων και κατάφεραν να καταλάβουν την Σαλαμίνα προκαλώντας καταστροφές και στην υπόλοιπη Αττική. Μετά απ΄αυτά ρωτήθηκε το Μαντείο των Δελφών το οποίο και έδωσε εντολή να γίνει πλήρης καθαρμός υπό τις οδηγίες του φιλόσοφου, αλλά και ιερέα, Επιμενίδη που έμενε όμως στην Φαιστό της Κρήτης. Τότε στάλθηκε στην Κρήτη εσπευσμένα ο Αθηναίος Νικίας ο Νικηράτου, με ιερό πλοίο, πιθανώς την Πάραλο, ο οποίος προσκάλεσε τον Επιμενίδη στην Αθήνα. Ο Επιμενίδης φθάνοντας στην αρχαία Αθήνα και βλέποντας τον χώρο έδωσε αμέσως εντολή να συγκεντρώσουν πάνω στον Άρειο Πάγο μαύρα και λευκά πρόβατα τα οποία στη συνέχεια άφησαν ελεύθερα διατάζοντας να τα παρακολουθούν και όπου σταματήσει καθένα εξ αυτών εκεί να ιδρύεται (στήνεται) βωμός και να θυσιάζεται. Μετά την εκτέλεση των οδηγιών αυτών του Επιμενίδη οι θεοί εξευμενίσθηκαν και το άγος εξέλιπε. Οι Αθηναίοι τίμησαν ιδιαίτερα τον Επιμενίδη προσφέροντάς του μεγάλες αμοιβές και δώρα πλην όμως εκείνος αρκέσθηκε μόνο σε ένα κλώνο ελαίας.

ΔΕΕ

Συλλογές υπογραφών

Συλλογές υπογραφών και 
οι «αγωνιστές» του fb  

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

Εδώ και πολλά χρόνια στις σοβαρές χώρες του κόσμου έχει θεσμοποιηθεί η διαδικασία της συλλογής υπογραφών των πολιτών ως μια ακόμη δυνατότητα να εκφράσουν τις θέσεις τους ή την αντίθεσή τους σε διάφορα ζητήματα, σε τοπικό, περιφερειακό ή πανεθνικό επίπεδο. Το σημαντικότερο όμως σημείο (το οποίο αποδεικνύει και το πόσο σοβαρά λαμβάνονται υπ’ όψη οι γνώμες των πολιτών) είναι το γεγονός ότι υπάρχουν προδιαγραφές για τον ελάχιστο αριθμό που πρέπει να συγκεντρωθεί ώστε να συζητηθεί στο νομοθετικό σώμα. Έτσι για παράδειγμα στην πολιτεία Ουάσιγκτον των ΗΠΑ ο ελάχιστος αριθμός υπογραφών που απαιτείται είναι 259.622 για την συζήτηση μιας πρωτοβουλίας και 129.811 για να διεξαχθεί δημοψήφισμα

(How many signatures are needed to qualify an initiative or referendum?https://www.sos.wa.gov/elections/initiatives/faq.aspx).

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση με το άρθρο 227 της Συνθήκης λειτουργίας της Ένωσης θεσμοθετήθηκε Επιτροπή Αναφορών-Αιτημάτων που αποτελεί την γέφυρα μεταξύ των πολιτών και των θεσμικών οργάνων της ΕΕ. Και εδώ βεβαίως υπάρχουν προδιαγραφές: 

«…Ένα εκατομμύριο υπογραφές για την υποβολή νομοθετικής πρότασης στην ΕΕ – ανοικτή διαδικασία για όλους τους πολίτες της ΕΕ. Ακούγεται δύσκολο; Δεν είναι. Η υποβολή της πρωτοβουλίας σας είναι πραγματικά εύκολη• ακολουθήστε απλώς αυτά τα επτά βήματα. Σημείωση – Η πρωτοβουλία πρέπει να αφορά θέμα της ΕΕ το οποίο εμπίπτει στο πεδίο αρμοδιοτήτων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Κατά συνέπεια, δεν μπορεί να είναι, για παράδειγμα, τροποποίηση των Συνθηκών της ΕΕ. Δεν μπορεί να είναι οτιδήποτε καταχρηστικό, επιπόλαιο ή ενοχλητικό. Δεν είστε σίγουροι αν το ζήτημα που σκέφτεστε εμπίπτει στο πεδίο αρμοδιότητας της Επιτροπής; Μην ανησυχείτε. Η Επιτροπή θα σας ενημερώσει προτού αρχίσετε να μαζεύετε υπογραφές.

Βήμα #1 

Συγκροτήστε μια επιτροπή πολιτών! Χρειάζεστε τουλάχιστον επτά άτομα που ζουν σε επτά διαφορετικές χώρες της ΕΕ. Σημείωση – Τα μέλη της επιτροπής πρέπει να είναι πολίτες της ΕΕ ηλικίας 18 ετών και άνω (16 ετών και άνω στην Αυστρία). Σε αυτόν τον ελάχιστο αριθμό μελών δεν μπορούν να περιλαμβάνονται βουλευτές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Δεν είναι δυνατή η συγκρότηση της επιτροπής από οργάνωση, παρότι μπορεί να στηρίξει το θέμα της πρωτοβουλίας σας. Για περισσότερες πληροφορίες, συμβουλευθείτε τον κανονισμό (άρθρο 8)…».

(http://www.europarl.europa.eu/pdf/citizensinitiative/procedure_el.pdf)

Στις ΗΠΑ όπου όλα μεταφράζονται σε χρήμα, η συλλογή υπογραφών γίνεται από άτομα που ασχολούνται επαγγελματικά με την διαδικασία και υπάρχει χρηματοδότηση για την κάθε υπογραφή που συγκεντρώνεται (Pay-per-signature). Σχετικά πρόσφατο άρθρο της μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδας Los Angeles Times (10-8-2016) στην Πολιτεία της Καλιφόρνια είχε τον τίτλο: «Συγκεντρώστε υπογραφές, κερδίστε χρήματα» όπου αναφέρονταν παραδείγματα συλλεκτών υπογραφών που έκαναν μικρές περιουσίες από αυτήν την δραστηριότητα.

(http://www.latimes.com/politics/la-pol-ca-signature-gatherers-ballot-initiatives-california-20160627-snap-htmlstory.html)

Στην χώρα της «φαιδράς πορτοκαλέας», όπου οι έννοιες σεβασμός προς τους πολίτες, σοβαρότητα, υπευθυνότητα και τα σχετικά έχουν γίνει ανέκδοτα, η συλλογή υπογραφών έχει μετατραπεί σε ένα …επιτραπέζιο άθλημα άνευ αντικρίσματος, στο οποίο επιδίδονται διάφοροι για λόγους εντυπωσιασμού, για να αποδείξουν ότι υπάρχουν, να καθησυχάσουν συνειδήσεις ή για να …περάσουν απλώς την ώρα τους.

Επί πλέον, ένας ακόμη λόγος για τον οποίο η αξιοπιστία τους έχει φθάσει σε μηδενικά επίπεδα ήταν και οι απάτες που είχαν στηθεί από κάποιους αετονύχηδες πριν μερικά χρόνια. Με αναρτήσεις στο Διαδίκτυο καλούσαν τους πολίτες να σπεύσουν να υπογράψουν στην τάδε ιστοσελίδα του εξωτερικού όπου γίνεται «δημοψήφισμα» για το θέμα της ονομασίας και στο οποίο οι φιλοσκοπιανοί ψηφίζουν δήθεν «μαζικά» και «αυτήν την στιγμή» οι ψήφοι να δοθεί το όνομα είναι πάνω από 50%. Έκαναν μάλιστα έκκληση να ειδοποιήσουμε φίλους και γνωστούς να υπογράψουν ΟΧΙ. Όπως αποκαλύφθηκε αργότερα οι ιστοσελίδες αυτές ήσαν συνδεδεμένες με ένα πρόγραμμα διαφήμισης της Google όπου η κάθε είσοδος στην συγκεκριμένη σελίδα των ανύποπτων πολιτών που θεώρησαν καθήκον τους να υπογράψουν καταγραφόταν με ανάλογη αμοιβή!

Αξίζει να σημειωθεί ότι και η επιχειρηθείσα εντελώς επιπόλαια φέτος την Άνοιξη συλλογή υπογραφών για το θέμα της ονομασίας από τις Παμμακεδονικές οργανώσεις των ΗΠΑ κατέληξε σε μάλλον απογοητευτικά αποτελέσματα.

Χαρακτηρίζω επιπόλαιες αυτές τις πρωτοβουλίες για τους παρακάτω λόγους: 

1. Δεν υπάρχει ουσιαστικό αποτέλεσμα και η όλη διαδικασία είναι χωρίς αντίκρισμα, πλην βεβαίως της αυτοπροβολής των εμπνευστών και της καλλιέργειας δημοσίων σχέσεων. 
2. Η συγκεκριμένη διαδικασία έχει πλέον ευτελιστεί σε μεγάλο βαθμό και αντιμετωπίζεται με αδιαφορία, αλλά και με επιφυλακτικότητα από το κοινό. 
3. Προσφέρει μια καλή δικαιολογία σε ορισμένους να καθησυχάσουν την συνείδησή τους ότι έκαναν το καθήκον τους. 
4. Τελικά τι σημαίνει ο οποιοσδήποτε αριθμός υπογραφών που θα συλλεχθεί; Ας υποθέσουμε ότι συγκεντρώνονται 100 ή 200.000 υπογραφές (λέμε τώρα) αυτών που διαφωνούν να δοθεί το όνομα στα Σκόπια. Αυτό σημαίνει ότι τα υπόλοιπα 9.800.000 συμφωνούν να δοθεί; Αστειότητες!

Ας αντιληφθούν λοιπόν κάποιοι ότι τα εθνικά θέματα δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίζονται με εκδηλώσεις δημοσίων σχέσεων, με προεδρικές φωτογραφίσεις τύπου Ρουβά, με επιστολές στον Πρωθυπουργό των Σκοπίων που μόνο γέλιο προκαλούν, μαζώξεις «μεταξύ μας» και «αγώνες» με το πληκτρολόγιο από «επαναστάτες» του fb.

ΥΓ Μήπως θυμούνται όλοι αυτοί οι συλλέκτες υπογραφών ποια ήταν η τύχη του 1 εκατομ. και πλέον υπογραφών που είχαν συγκεντρωθεί τότε για τις ταυτότητες και σε ποιο καλάθι αχρήστων κατέληξαν;

ΔΕΕ

30-12-2017        

Νέα βιβλία

Περιεχόμενα

Προλεγόμενα

1. Εισαγωγή

2. Οι Σλαβόφωνοι Έλληνες της Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας

3. Το γλωσσικό ιδίωμα

4. Το ζήτημα της διδασκαλίας «μειονοτικών» γλωσσών και ιδιωμάτων

5. Η επιχειρούμενη πολιτιστική γενοκτονία εκ μέρους του Σκοπιανού κράτους εις βάρος των σλαβόφωνων Ελλήνων

6. Ιστορικές παράμετροι του ζητήματος

7. Μεθοδεύσεις δημιουργίας μειονοτήτων 

8. Τα ξένα κέντρα και οι ιθαγενείς τους σύμμαχοι

9. Μεθοδεύσεις δημιουργίας τεχνητών εθνοτήτων

10. Επίλογος

Παραρτήματα

Τεκμήρια

Βιβλιογραφία

Προλογικό σημείωμα

Νίκος Βασιλειάδης          

Ο χώρος της βαλκανικής αποτελούσε πάντα μία περιοχή, με ιδιαίτερο στρατηγικό ενδιαφέρον στο διεθνές σύστημα και στον ανταγωνισμό ισχύος των μεγάλων δυνάμεων. Ιδιαίτερη υπεραξία ενείχε και ενέχει στο βαλκανικό υποσύστημα η γεωγραφική ενότητα της Μακεδονίας και της Θράκης. Η σημασία τους, μεταξύ άλλων, εδράζεται στο γεγονός ότι συνιστούν ένα κομβικό σημείο στις χερσαίες μεταφορές, ενώ αποτελούν και το σημείο εισόδου (μέσω του Αιγαίου) στη λεκάνη της νοτιοανατολικής μεσογείου, περιοχής με εξαιρετικά υψηλά φορτία ισχύος στο διεθνές σύστημα στην ιστορική του διαχρονία, είτε αυτό υπήρξε πολυπολικό, διπολικό ή μονοπολικό.

           Η ύπαρξη πολλών εθνοτικών ομάδων στην περιοχή, με κοινές αναφορές, αλλά και με σημαντικές διαφοροποιήσεις στις πολιτισμικές τους διαδράσεις, λειτούργησε, πολλές φορές, εργαλειακά, με τη χρησιμοποίηση του ψηφιδωτού των εθνοτήτων της βαλκανικής, για την υλοποίηση στρατηγικών επιλογών των μεγάλων δυνάμεων στο χώρο αυτόν, στη  βάση των – θεμιτών ή αθέμιτων - επιδιώξεών τους.

            Είναι λοιπόν προφανές ότι η όξυνση των εθνοτικών ανταγωνισμών από τον 19^ο αιώνα και έπειτα, κυρίως, αφετηριάζεται στην υποδαύλισή τους από τις δυνάμεις του διεθνούς συστήματος, στη βάση της εξυπηρέτησης, αποκλειστικά και μόνον, των δικών τους συμφερόντων.

            Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, η διεκδίκηση του δικαιώματος κυριότητας στην Μακεδονία κατέστη στρατηγική επιδίωξη των κυρίαρχων εθνοτικών ομάδων της. Η απόληξη των Βαλκανικών πολέμων, προϊούσας της διαδικασίας του Μακεδονικού Αγώνα (σημείο εκκίνησης το έτος 1870) και της εξέλιξής του, διευθέτησε de jure, με την υπογραφή της συνθήκης του Βουκουρεστίου, την εδαφική κυριαρχία ενός εκάστου, με την Ελλάδα να καταλαμβάνει τη μερίδα του λέοντος.

            Δυστυχώς, η λογική αναθεωρητισμού που κατήτρυχε τους ‘’ηττημένους’’ οδήγησε σε επάλληλες αναζωπυρώσεις του ζητήματος, μονομερώς. Η μετεξέλιξη της εθνοτικής σύγκρουσης σε ιδεολογικοποιημένη πλέον, μετά το 1945 και τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αντιπαράθεση οδήγησε και σε ένα ιστορικό, παγκόσμια πρωτότυπο ίσως, παράδοξο: την κατασκευή μίας τεχνητής εθνότητας, ως πολιορκητικού κριού των νέων αναθεωρητικών επιδιώξεων.

             Σε αυτήν τη διαδικασία η Ελλάδα, καθεύδουσα τον νήδυμον της «ανυπαρξίας» ζητήματος, κινούμενη στη βάση της εξυπηρέτησης των συμφερόντων των συμμαχιών που ανήκε και ανήκει, επέτρεψε την εξέλιξη και ενδυνάμωση του ψευδεπίγραφου αφηγήματος της ψευτοεθνότητας των δήθεν «μακεδόνων». Όταν δε, με τη λήξη του ψυχρού πολέμου και το νέο status στα Βαλκάνια, βρήκε το πρόβλημα μπροστά της, από την αρχική αμηχανία και συναισθηματική προσέγγιση του θέματος προσχώρησε, βαθμηδόν, στην «υπνώττουσα» διπλωματία και στη λογική ενός έντιμου (;) συμβιβασμού. Έτσι, εγκλωβίστηκε στη διελκυστίνδα της έλλειψης στρατηγικής επιδίωξης, ακυρώνοντας τα πλεονεκτήματα της θέσης της στο διεθνές σύστημα.

              Η εξέλιξη αυτή συνιστά απόρρροια, εν πολλοίς ή εν ολίγοις, του βασικού προβλήματος: την άγνοια της ιστορικής πραγματικότητας του ζητήματος από την ελληνική κοινή γνώμη. Βασικές παράμετροι, ιστορικά αυταπόδεικτα τέθηκαν υπό αμφισβήτηση, στη  βάση και μίας αναθεωρημένης ιστορικής αφήγησης, με ιδεολογικές αγκυλώσεις. Έτσι, συντελέστηκε κάτι πρωτόφαντο. Η ιστορική γνωσιολογική ελληνική ένδεια, εγκιβωτίστηκε σε μία ανιστόρητη (ακούσια ή εκούσια) «ακαδημαϊκή» προσέγγιση, άγοντας στην υιοθέτηση – προβολή των αντιπάλων θέσεων!

               Το παρόν λοιπόν πόνημα στοχοθετεί να αναδείξει τα αυτονόητα. Να διαλύσει μυθοπλασίες, συγχύσεις, εσφαλμένες ερμηνείες. Και, κυρίως, να αποκαταστήσει την ιστορική πραγματικότητα, εισφέροντας στην ελλιπέστατη ενημέρωση των Ελλήνων, και αυτών ακόμη των Μακεδόνων. Η συνδημιουργία – συνεργασία δύο ανθρώπων, ιδία βέβαια του Δημήτρη Ευαγγελίδη με τη δική μου μικρή συνεισφορά, με προσωπικά βιώματα λόγω της μακεδονικής ελληνικής καταγωγής, λειτουργεί, διαπλαστικά και απελευθερωτικά. Γιατί η αλήθεια απελευθερώνει.                                                      

Νίκος Βασιλειάδης
Θεσσαλονίκη, Απρίλιος 2017

Προλογικό σημείωμα

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

 Το τελευταίο χρονικό διάστημα πληθαίνουν συνεχώς οι ενδείξεις ότι υπάρχει πίεση να δοθεί «λύση» στο πρόβλημα της ονομασίας του κράτους των Σκοπίων εις βάρος της χώρας μας, ενώ παράλληλα αυξάνονται τα κρούσματα ενδοτισμού μεταξύ πολιτικών διαφόρων αποχρώσεων, όπως πληροφορούμαστε από δηλώσεις τους, «γλωσσικά ολισθήματα», τοποθετήσεις, αλλά και συνεντεύξεις τους σε σκοπιανά ΜΜΕ (βλ. δήλωση στις 26-4-2014 του Ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Στ. Κούλογλου: «I call Macedonia by its name - Macedonia, like the rest of the world – Αποκαλώ την Μακεδονία με το όνομά της: Μακεδονία, όπως ο υπόλοιπος κόσμος».

http://www.independent.mk/articles/3093/Greek+Journalist+Stelios+Kouloglou+Naming+Row+is+Ridiculous+Dispute#sthash.rEefEyoy.dpuf).

Επί πλέον η αποκάλυψη ότι με παρασκηνιακή πρωτοβουλία της τότε Υπ. Εξ. Ντ. Μπακογιάννη ανατράπηκε αυθαίρετα η απόφαση της σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών στις 13 Απριλίου 1992 που καθόριζε σαφέστατα ότι: «…Σχετικά με το θέμα των Σκοπίων, η πολιτική ηγεσία της χώρας, με εξαίρεση το ΚΚΕ, συμφώνησε ότι η Ελλάδα θα αναγνωρίσει ανεξάρτητο κράτος των Σκοπίων μόνον αν τηρηθούν και οι τρεις όροι που έθεσε η ΕΟΚ, στις 16 Δεκεμβρίου 1991, με την αυτονόητη διευκρίνιση ότι στο όνομα του κράτους αυτού δεν θα υπάρχει η λέξη “Μακεδονία”» και η οποία αντικαταστάθηκε με την διαβόητη «σύνθετη» ονομασία αποδοχής της εκχώρησης του ονόματος της Μακεδονίας στα Σκόπια, απέδειξε περίτρανα τον ενδοτισμό των πολιτικών ηγεσιών, αλλά και την αδιαφορία τους για τα εθνικά θέματα.*

 Δυστυχώς, οι εκάστοτε κυβερνήσεις ουδέποτε φρόντισαν να ενημερώσουν συστηματικά τους Έλληνες πολίτες και το σπουδαιότερο, λαούς και κυβερνήσεις στον υπόλοιπο κόσμο, για το τι ακριβώς συμβαίνει. Την όποια πληροφόρηση ανέλαβαν δημοσιογράφοι, δημοσιογραφούντες και πολιτικοί, κατά κανόνα ελάχιστα ενημερωμένοι για το θέμα, καθώς και αμφιλεγόμενα Ιδρύματα και Ινστιτούτα.

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να έχει επικρατήσει ευρέως η εντύπωση ότι το πρόβλημα με τα Σκόπια είναι μόνον ζήτημα ονομασίας, που μπορεί να αφήνει αδιάφορους τους περισσότερους, αλλά βεβαίως «ενοχλεί» τους Μακεδόνες Έλληνες και επομένως πρέπει να δοθεί τελικά «μια κάποια» λύση που να ικανοποιεί όλους.

Προφανώς, η άποψη αυτή, που καλλιεργείται αριστοτεχνικά εδώ και πολλά χρόνια, τείνει να γίνει κυρίαρχη, λόγω της άγνοιας, της αδιαφορίας, αλλά και των αναποτελεσματικών, ακόμα και επιπόλαιων χειρισμών του ζητήματος εκ μέρους των κατά καιρούς «αρμοδίων».

Θεωρώ λοιπόν επιβεβλημένη μια συνολική επισκόπηση του θέματος και των κινδύνων που ελλοχεύουν σε βραχυπρόθεσμη και μεσοπρόθεσμη προοπτική για την χώρα μας, ώστε να γίνει επιτέλους κατανοητό ότι δεν πρόκειται απλώς για μια ονοματολογία, αλλά για κάτι ευρύτερο και πολύ επικίνδυνο, που θα αποκαλυφθεί άμεσα, εάν η τελική «συμφωνία» είναι δυσμενής για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα.

Παράλληλα, η άλλη πλευρά εργάζεται στοχευμένα, προγραμματισμένα και υποστηριζόμενη όχι μόνον από ξένα κέντρα και συμφέροντα, αλλά και από οργανώσεις σκοπιανών (πρώην βουλγαροφρόνων) του εξωτερικού (κυρίως Καναδά, Η.Π.Α., Αυστραλίας και Γερμανίας) με πλέον γνωστή την διαβόητη U.M.D. (United Macedonian Diaspora), η οποία με έδρα την αμερικανική πρωτεύουσα (United Macedonian Diaspora, 1510 H Street, NW, Suite 900 - Washington, D.C. 20005 U.S.A.) καθοδηγεί, ενισχύει και χρηματοδοτεί αφειδώς τις σκοπιανές διεκδικήσεις και απαιτήσεις.

Το απογοητευτικό πάντως είναι, όπως έχει διαπιστωθεί, ότι οι κάτοικοι των αστικών κέντρων και ιδίως των μεγάλων (Αθήνα-Θεσσαλονίκη) αγνοούν παντελώς το τι συμβαίνει στην ύπαιθρο της Μακεδονίας, όπου οργιάζει ανενόχλητη εδώ και δεκαετίες η σκοπιανή προπαγάνδα, έχοντας προσηλυτίσει άτομα από διαφορετικούς χώρους (ιδεολογικούς, πολιτικούς, γλωσσικούς), τα οποία με κάθε ευκαιρία προωθούν τις επιδιώξεις και τους σχεδιασμούς των Σκοπίων είτε από ανθελληνικά απωθημένα είτε με την προσδοκία απολαβών. Μια περιήγηση στο Διαδίκτυο θα πείσει και τους πλέον δύσπιστους.

Ένα άλλο κορυφαίο ζήτημα στο οποίο εστιάζεται επίσης το παρόν πόνημα είναι η συμπαράταξη και ευθυγράμμιση των εγχώριων κομμουνιστών και πάσης φύσεως μαρξιστών με τις επιδιώξεις ξένων κέντρων και συγκεκριμένα της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Κομιντέρν), η οποία για την εξυπηρέτηση δικών της στρατηγικών και τακτικών στόχων αποφάσισε να υποστηρίξει την κατασκευή μιας ανύπαρκτης εθνότητας, της «σλαβομακεδονικής», όπως την ονόμασε, με στόχο την δημιουργία μιας «ανεξάρτητης Μακεδονίας και Θράκης», με την αυτονόμησή τους από το ελληνικό κράτος. Η απόφαση αυτή του ΚΚΕ (στο  3ο έκτακτο Συνέδριο του ΣΕΚΕ (Κ) 26 Νοεμβρίου - 3 Δεκεμβρίου 1924 με την επικράτηση της γραμμής  Πουλιόπουλου, όπου υιοθετήθηκε επίσης και η μετονομασία του σε ΚΚΕ) υπήρξε η γενεσιουργός αιτία πολυάριθμων δεινών για την χώρα, τα οποία εξακολουθούν να μας κατατρύχουν μέχρι σήμερα. Η υιοθέτηση του «σλαβομακεδονισμού», όπως ήταν επόμενο, ταυτίσθηκε με τον «μακεδονισμό» των παλαιότερων σερβικών και βουλγαρικών εθνικών επιδιώξεων για να καταλήξει στις σημερινές ψευδο-αλυτρωτικές φαντασιώσεις των σκοπιανών και των ξένων κέντρων που τους στηρίζουν.

Εντυπωσιακό πάντως είναι το γεγονός ότι για τους πρώην ή και νυν σλαβόφωνους Μακεδόνες Έλληνες ουδεμία διπλωματική ή μεταπτυχιακή εργασία υπήρξε, ούτε διδακτορικά υποβλήθηκαν ποτέ. Αντιθέτως η παραγωγή «εργασιών» κάθε επιπέδου, από μαθητές Γυμνασίων και Λυκείων μέχρι σπουδαστές ΤΕΙ και φοιτητές Πανεπιστημίων με αντικείμενο τους βουλγαρίζοντες σλαβόφωνους ή «σλαβομακεδόνες», καθώς και η παραγωγή άρθρων, «μελετών» ακαδημαϊκών προφεσσόρων (Ελλήνων και ξένων), βιβλίων και κάθε είδους «ερευνών», που βρίθουν ανακριβειών, παραποιήσεων, διαστρεβλώσεων γεγονότων, αλλά και ασύστολων ψευδολογιών, σημειώνει εκπληκτικές επιδόσεις τις τελευταίες δεκαετίες, ενώ άφθονες πηγές χρηματοδότησης (και όχι μόνον) είναι πάντα διαθέσιμες.

Παλαιότερα υπήρχαν αντιστάσεις, άλλες λογικές και νοοτροπίες, αναχώματα, διαφορετικές συγκυρίες, ενδιαφέρον από τον απλό κόσμο, που κατέρρευσαν σταδιακά και πλέον έχουν απομείνει ελάχιστες. Παραζαλισμένοι όλοι από την βαθιά οικονομική, κοινωνική, πολιτική και ηθική κρίση, προϊόντα της μακρόχρονης πολιτισμικής και πολιτικής υποβάθμισης, έχουμε εισέλθει σε έναν φαύλο κύκλο επιταχυνόμενης παρακμής και διάλυσης.

Το παρήγορο είναι ότι έχουν μείνει ακόμη άνθρωποι πρόθυμοι να αγωνιστούν και αποτελούν μια όαση, αλλά και ευχάριστη έκπληξη όταν αναπάντεχα τους συναντάς ή τους ανακαλύπτεις. Λίγοι βέβαια, όμως έχει αποδειχθεί διαχρονικά ότι η ποιότητα επικρατεί αργά ή γρήγορα απέναντι στην ποσότητα. Και υπάρχει ποιότητα σ’ αυτούς τους ανθρώπους, που εξακολουθούν να αγωνίζονται ενάντια στο ρεύμα.

Αυτούς τους Συνέλληνες είχα κατά νου όταν αποφάσισα να γράψω αυτά που ακολουθούν στις επόμενες σελίδες.

Ελπίζω να φανώ αντάξιός τους και να μη τους απογοητεύσω.

Έδεσσα, Άνοιξη 2016

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

 ________________________________

(*) Βλ. επίσημη ιστοσελίδα ΥΠ.ΕΞ. εδώ: http://www.mfa.gr/to-zitima-tou-onomatos-tis-pgdm/ όπου αναφέρονται τα εξής εκπληκτικά: «…Η Ελληνική Κυβέρνηση έχει προτείνει ένα ρεαλιστικό και βιώσιμο πλαίσιο διευθέτησης, το οποίο στοχεύει στην εξεύρεση οριστικής λύσης στο θέμα του ονόματος. Η θέση μας είναι σαφής: σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό πριν από τη λέξη «Μακεδονία» που θα ισχύει έναντι όλων (erga omnes), για κάθε χρήση, εσωτερική και διεθνή…».

Με άλλα λόγια, αγνοήθηκε η αναφερθείσα παραπάνω ομόφωνη απόφαση (πλην ΚΚΕ) της σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών της 13^ης Απριλίου 1992 η οποία ανέφερε ρητά και κατηγορηματικά ότι: «…στο όνομα του κράτους αυτού δεν θα υπάρχει η λέξη “Μακεδονία”» και χωρίς ποτέ να ενημερωθεί ο ελληνικός λαός πότε και από ποιο κυβερνητικό σχήμα εκχωρήθηκε η ονομασία, συζητάμε πλέον τον γεωγραφικό προσδιορισμό, εάν δηλ. τα Σκόπια θα ονομάζονται Βόρεια, Άνω, Βορειοκεντρική κλπ Μακεδονία!

Να ζηλέψουμε τα Αραβικά Εμιράτα;

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΓΡΑΨΟΥΜΕ 

ΑΠΟ ΤΑ ΗΝΩΜΕΝΑ ΑΡΑΒΙΚΑ ΕΜΙΡΑΤΑ;

Παναγιώτης Δ. Κωστόπουλος

Πριν λίγες μέρες τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα γιόρτασαν την ένωσή τους. Κοντινά μου πρόσωπα που διαμένουν στο Ντουμπάι, μου μετέφεραν το κλίμα που επικρατούσε και μου έστειλαν φωτογραφικό υλικό. Παντού υπήρχαν σημαίες των Η.Α.Ε. Ακόμα και στον καφέ τον οποίο σέρβιραν οι καφετέριες είχαν σχηματίσει με κανέλα την φράση «I love U.A.E.»! Τα δε παιδάκια στα σχολεία και τους παιδικούς σταθμούς, ακόμα και τους αγγλικούς, υποχρεώθηκαν να φορέσουν μπλουζάκια με τη σημαία των Η.Α.Ε., ενώ τους μοίρασαν κούπες, σημαιάκια κ.α. Εννοείται πως κάθε μέρα, ντόπιοι και ξένοι μαθητές ψάλλουν τον εθνικό ύμνο! 

Οφείλω να παραδεχτώ ότι ζήλεψα. Σκέφτηκα ότι αν γινόταν κάτι αντίστοιχο στην πατρίδα μας θα είχαν ξεσηκωθεί οι κάθε λογής εθνομηδενιστές και «προοδευτικοί» και θα κατηγορούσαν τους πάντες για εθνικισμό, ρατσισμό, ξενοφοβία, συντηρητισμό κ.λ.π. Να θυμίσω τον πρόσφατο ξυλοδαρμό νεαρού στη Θεσσαλονίκη, επειδή τόλμησε να φορέσει μπλούζα με το σύνθημα της πιο ηρωικής πράξης αντίστασης ίσως στην ιστορία της ανθρωπότητας (Μολών Λαβέ) και τα καθημερινά περιστατικά από τα οποία τα περισσότερα δεν παίρνουν δημοσιότητα, με ξυλοδαρμό νεαρών που φέρουν την ελληνική σημαία σε μπλούζες, τσάντες ή αλλού. 

Μια χώρα που σέβεται τον εαυτό της και την ιστορία της, έχει ξεπεράσει τέτοια φοβικά σύνδρομα και για να έχει ενωμένο τον λαό της αναδεικνύει τα κοινά στοιχεία της ταυτότητάς του και καλλιεργεί τη συλλογική μνήμη. Η συλλογική μνήμη μπορεί να εκφραστεί μόνο από πολίτες που συνειδητοποιούν το βάρος της ιστορίας και του πολιτισμού που κουβαλούν στην πλάτη τους, δηλαδή από πολίτες που αποκτούν ιστορική συνείδηση κατακτώντας την ιστορική γνώση και από πολίτες που αισθάνονται την έννοια του «συνανήκειν». Ο ελληνισμός βρίθει σημαντικών γεγονότων που τον στιγμάτισαν. Γεγονότα που έμειναν ανεξίτηλα χαραγμένα στη μνήμη του λαού, ο οποίος ζει ακόμα με την ανάμνησή τους. Αυτό μεταδίδεται και στις επόμενες γενιές, διατηρώντας άσβεστη την μνήμη και έτσι, μειώνοντας τον χρόνο της απόστασης από τα γεγονότα, διαμορφώνεται η συλλογική μνήμη και καλλιεργείται η κοινή ταυτότητα. Σε αυτήν την διαδικασία βαρύνοντα ρόλο παίζουν τα σύμβολα, οι αφηγήσεις αλλά και οι αναμνηστήριες τελετές (γιορτές, παρελάσεις κ.α.). 

Κοντολογίς, η μνήμη σε εποχές ολικής κρίσης σαν αυτή την οποία βιώνουμε, αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα και πρέπει να την διατηρήσουμε, αν θέλουμε να επιβιώσουμε ως έθνος και να μην εξαφανιστούμε απ’ τον χάρτη.

http://diesy.gr/ti-prepi-na-antigrapsoume-apo-ta-inomena-aravika-emirata/

Να τελειώνουμε με το σκοπιανό τσίρκο!

Το τσίρκο με τα Σκόπια πρέπει να τελειώσει 

Να προσγειωθούν στην πραγματικότητα 

πριν χαθούν από τον χάρτη

Για μια ακόμη φορά ο αρχισυντάκτης της σκοπιανής εφημερίδας NOVA MAKEDONIJA, Αλεξάνταρ Ντίμκοφσκι, παραποιεί την πραγματικότητα σε άρθρο του, προσπαθώντας να εμφανίσει ως στριμωγμένη την Ελλάδα στο ζήτημα της ονομασίας.

Ο Αλεξάνταρ Ντίμκοφσκι, του οποίου οι παιδικές αναλύσεις διακρίνονται από μια επιμονή να «κοντύνουν» την Ελλάδα σε σχέση με την υπό… διαμελισμό (ή διαμερισμό) μικρή πολυεθνική περίκλειστη χώρα του, ισχυρίζεται σε νέο μακροσκελές άρθρο του ότι οι Αμερικανοί δήθεν έχουν στείλει κάποιο «τελεσίγραφο» στην Αθήνα για τα Σκόπια και επικαλείται για αυτό του τον ισχυρισμό κάποια ελληνικά δημοσιεύματα που δεν κατονομάζει.

Όπως γράφει ο Ντίμκοφσκι, η επανέναρξη των συνομιλιών έγινε δεκτή στην Ελλάδα «με συγκρατημένη αισιοδοξία, αλλά και με εμφανή φόβο για την στάση που θα τηρήσει η διεθνής κοινότητα, και κυρίως η Ουάσιγκτον, κατά την επόμενη περίοδο».

Τα ελληνικά ΜΜΕ -συνεχίζει ο Σκοπιανός δημοσιογράφος- κάνουν λόγο για τελεσίγραφο των ΗΠΑ προς την Αθήνα ότι η υπομονή τους εξαντλείται και ότι το θέμα αυτό πρέπει να κλείσει και εκτιμά ότι αυτά τα σαφή μηνύματα των ΗΠΑ, σε συνδυασμό με τις νέες πολιτικές και το πνεύμα καλής γειτονίας που προωθεί η νέα κυβέρνηση της ΠΓΔΜ, στενεύουν δραστικά τα περιθώρια ελιγμών της ελληνικής πλευράς.

«Οι Έλληνες γνωρίζουν ότι αν οι Βρυξέλλες και η Ουάσιγκτον το αποφασίσουν, κανένα βέτο δεν θα τους περάσει, γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να κρατούν σφιχτοδεμένη όλη τη διεθνή κοινότητα, όπως γνωρίζουν ότι με το πείσμα και την στενοκεφαλιά μπορούν μόνο να δυσκολέψουν επιπρόσθετα τη ζωή τους», αναφέρει το άρθρο.

Απαντώντας από την πλευρά μας, μιας και γνωρίζουμε την πραγματικότητα, επισημαίνουμε ότι ο Ντίμκοφσκι έχει μεγάλη ιδέα για το κρατίδιό του, το οποίο από πολλούς θεωρείται ένα πρόβλημα που καλύτερα θα ήταν να χαθεί από τον χάρτη. Ένα κεντρικό βαλκανικό πρόβλημα που διορθώνεται με διαμελισμό, μια «βιώσιμη λύση» όπως τον θεωρούν.

Υπενθυμίζουμε ότι εάν τα Σκόπια αυτή τη στιγμή υφίστανται το οφείλουν στον Νίκο Κοτζιά που τον περασμένο Μάιο επενέβη δυναμικά και εγγυήθηκε τα σύνορά τους. Οι Σκοπιανοί δεν θέλουν να παραδεχτούν ότι η Ελλάδα τους προστάτεψε, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα.

Ύστερα ο Ντίμκοφσκι -εκτός πραγματικότητας- ισχυρίζεται αναληθώς ότι δήθεν οι ΗΠΑ έστειλαν κάποιο τελεσίγραφο στην Αθήνα.

Δηλαδή, προσπαθεί να πείσει, ότι η Ουάσιγκτον έστειλε τελεσίγραφο στην Ελλάδα, στη χώρα ιστορικό της σύμμαχο που διαθέτει τον μεγαλύτερο και ισχυρότερο ΝΑΤΟϊκό στρατό στα Βαλκάνια και έναν από τους φονικότερους στρατούς της ανατολικής Μεσογείου, που εγγυάται την ειρήνη και την ασφάλεια από τον Δούναβη μέχρι τις ακτές του Λεβάντε και τη Βόρεια Αφρική, τελεσίγραφο για μια ανύπαρκτη φτωχή επαρχία της πρώην Γιουγκοσλαβίας, η οποία όσο περνά ο καιρός χάνει και την όποια σημασία της στον χάρτη, αφού άπαντες ολόγυρά της βρίσκονται στο ΝΑΤΟ. Διότι και το Κόσοβο μπορεί να μην έχει αναγνωριστεί, αλλά «χωράφι» των ΗΠΑ είναι.

Οι Σκοπιανοί προσπαθούν να «εκβιάσουν» τις ΗΠΑ λέγοντας ότι τους πιέζουν οι Ρώσοι, πράγμα που διορθώνεται πολύ εύκολα. Με διαμελισμό. Αρκεί ένα δημοψήφισμα στο αλβανικό στοιχείο.

Από εκεί και πέρα επειδή δεν είναι η Ελλάδα που σφετερίζεται όνομα, σύμβολα, ιστορία και ταυτότητα άλλου κράτους, είναι τα Σκόπια που το κάνουν αυτό, η τακτική που ακολουθούν «φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης» δεν πείθει κανέναν πλέον στη Δύση.

Μάλιστα, για να δώσουμε και μια αποκλειστική πληροφορία, διπλωματικοί ευρωπαϊκοί κύκλοι, που παρακολουθούν τα Σκόπια, σχολίαζαν προ ολίγων ημερών ότι η ηγεσία τους αντί να ταξιδεύει διαρκώς από εδώ και από εκεί, κάνοντας τριτοκοσμική δημοσιοσχεσίτικη πολιτική, καλό είναι να κάτσει και να ασχοληθεί με τις προαπαιτούμενες μεταρρυθμίσεις που έχουν κολλήσει.

Σκοπιανοί όπως ο Ντίμκοφσκι καλλιεργούν την αίσθηση ότι δήθεν οι πύλες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ είναι ανοιχτές και τους περιμένουν και το μόνο που τους εμποδίζει είναι το ονοματολογικό.

Η πραγματικότητα όμως λέει άλλα. Ότι δηλαδή ακόμα και εάν βρεθεί λύση στο όνομα και τους δεχθεί το ΝΑΤΟ, η ΕΕ θα αργήσει πολλά χρόνια για αυτούς.

Μια πολυεθνική χώρα όπως τα Σκόπια, με τεράστια εσωτερικά προβλήματα κοινωνικής συνοχής και διαφθοράς, πρέπει να πάψει να είναι πρόβλημα για να εισέλθει στην ΕΕ. Δυστυχώς στα Σκόπια νομίζουν ότι εάν γίνουν μέλος της ΕΕ θα τους λυθούν δια μαγείας όλα τα προβλήματα.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι η λύση στα προβλήματά τους. Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα τους δεχθεί αφού λύσουν τα προβλήματά τους. Να το εμπεδώσουν αυτό, διότι με τις αυταπάτες και τις αλαζονείες το μόνο που κατάφεραν είναι η σημερινή πείνα και κατάντια τους.

http://www.tribune.gr/politics/news/article/420210/tsirko-ta-skopia-prepi-na-teliosi-na-prosgiothoun-stin-pragmatikotita-prin-chathoun-apo-ton-charti.html

Ο Πυθαγόρας και η γέννηση της Ευρωπαϊκής Αντίδρασης

Ο Πυθαγόρας και η γέννηση 

της Ευρωπαϊκής Αντίδρασης

Νίκος Αθανασίου

Εισαγωγή: Η κατάσταση στην Ελλάδα του 6ου αιώνος

Όταν ομιλούμε σήμερα περί Αντιδράσεως, εννοούμε σχεδόν πάντοτε τις κοινωνικές, πολιτικές, θρησκευτικές και ιδεολογικές αντιλήψεις οι οποίες εναντιώθηκαν στην έλευση και επικράτηση της Νεωτερικότητος τους τελευταίους αιώνες. Κατά την Γαλλική Επανάσταση, ως αντιδραστικοί (ή συντηρητικοί) ονομάσθηκαν όσοι τάχθηκαν με το «Αρχαίο Καθεστώς», και καταπολέμησαν τους επαναστάτες. Βεβαίως, παρόλο που η αντίδραση εκφράσθηκε από τις κατεξοχήν λαϊκές τάξεις (π.χ αγρότες), υπήρξε σημαντικότατος αριθμός διανοουμένων που κράτησαν ψηλά τις αξίες της Societas Civilis, ενάντια στον επαναστατικό όλεθρο που απειλούσε να αφανίσει την Παράδοση. Ως «αντίδραση», λοιπόν, νοείται αυτή η μερίδα στοχαστών που αποδόμησαν τις νεωτερικές ιδέες και υπερασπίσθηκαν την παραδοσιακή τάξη πραγμάτων. 

Ο τίτλος του κειμένου αυτού ωστόσο, αναφέρει το όνομα του μεγάλου Έλληνος φιλοσόφου και μύστη Πυθαγόρα οπότε προκύπτει το ερώτημα «πως συνδέεται ένας φιλόσοφος του 6ου π.χ αιώνος με έννοιες που εμφανίσθηκαν αιώνες αργότερα;». Αυτό συμβαίνει, κατά την άποψη του γράφοντος, επειδή τόσο αυτό που καλούμε νεωτερικότητα όσο και το αντίθετο της, η αντίδραση δεν είναι φαινόμενα που εντοπίζονται μόνο στους τελευταίους χρόνους. 

Στην πραγματικότητα, μέσα στα πλαίσια της έννοιας της Παραδόσεως όπως αυτή νοείται στο παρόν κείμενο, υπάρχει πάντοτε και η «Αντι-παράδοση», η επιδίωξη της εκκοσμίκευσης του ανθρώπινου πολιτισμού και ο εξορθολογισμός του βίου. Αυτή η αντι-παραδοσιακή (θα μπορούσε να ονομασθεί και ορθολογική) κοσμοαντίληψη δεν είναι νέο φαινόμενο αλλά υπήρχε από τους αρχαίους χρόνους. 

Η αρχαιότητα, και συγκεκριμένα ο ελληνικός κόσμος, υπήρξε μία εποχή γενικά ανορθολογική και παραδοσιοκρατική, όμως δεν έλειψαν οι εκλάμψεις της ορθολογικής σκέψεως, χωρίς φυσικά να επικρατήσουν ευρέως. Η ελληνική Παράδοση, η οποία φθάνει έως και τα μινωικά χρόνια όπως έδειξε η αρχαιολογική σκαπάνη υπήρξε ακμαία καθόλη την διάρκεια της δεύτερης π.Χ χιλιετίας. Η ακμή αυτή συνεχίσθηκε και στην αρχή της πρώτης χιλιετίας, όταν άρχισαν να εμφανίζονται ακόμη ανορθολογικότερες νοοτροπίες, πραγματικά εσωτερικές και αποκρυφιστικές θα λέγαμε, οι οποίες εκφράσθηκαν με τα Μυστήρια της ελληνικής θρησκείας. 

Ιδιαίτερη ανάπτυξη έλαβε το κίνημα των Ορφικών, του οποίου η προέλευση είναι ακόμη αντικείμενο συζητήσεων των ερευνητών. Η πρωτοπορία των Ορφικών είναι ότι έφεραν μία νέα ιδέα, αυτήν της αθανασίας της ανθρώπινης ψυχής αλλά και την αντίληψη της υπεροχής αυτής από το ανθρώπινο σώμα, σε σημείο που το σώμα να θεωρείται «βρώμικο» και φυλακή όπου η ψυχή ήταν αναγκασμένη να διαμείνει.  

Όμως η παρακμή της ελληνικής παραδόσεως είχε αρχίσει να διαφαίνεται ήδη από αυτά τα χρόνια, όπως βεβαιώνει και ο Ρενέ Γκενόν. Η συνεχής εκκοσμίκευση της λαϊκής θρησκείας, η απουσία ενός ενιαίου δόγματος που θα συγκρατούσε τη συνοχή της πίστεως και η παντελής απουσία σοβαρής οργανώσεως, με εξαίρεση τους Ορφικούς, συνέβαλλαν στην σταδιακή πτώση του θρησκευτικού πνεύματος σε απλή τυπολατρία η οποία εκφραζόταν κυρίως με δημόσιες λατρείες θεοτήτων, οι οποίες είχαν καταλήξει απλές αφορμές για κοινωνικές εκδηλώσεις, χάνοντας το πνευματικό και εσωτερικό τους νόημα. Μέσα σε αυτή την αποτελμάτωση, όπου η θρησκεία μετατρέπεται σε απλή δεισιδαιμονία, φύτρωσε το πρώτο βλαστάρι αυτού που αργότερα θα ονομασθεί «Ορθολογισμός» ή για να είμαστε ακριβέστεροι «κοσμικός τρόπος λήψης του Όντος». 

Οι βασικές διδασκαλίες των Πυθαγορείων 

Ο Πυθαγόρας, όπως μας πληροφορούν οι βιογράφοι του, ταξίδεψε κατά τα νεανικά του χρόνια στην Μίλητο, όπου και έγινε μαθητής των φυσικών φιλοσόφων Θαλή και Αναξίμανδρου. Τότε ήταν που ήρθε πρώτη φορά σε επαφή με τα μαθηματικά, τα οποία αγάπησε πραγματικά, και ήταν ο Θαλής αυτός που τον προέτρεψε να ταξιδέψει στην Αίγυπτο ώστε να τα σπουδάσει περαιτέρω. Όμως παρόλα αυτά, παρόλη την αγάπη του για τα μαθηματικά και την επιστήμη γενικότερα, ο Πυθαγόρας δεν παρασύρθηκε από τις ορθολογιστικές αντιλήψεις του δασκάλου του και μάλιστα η επίσκεψη του στην Αίγυπτο έγινε αφορμή για την μεγαλύτερη εμβάθυνση του στα θρησκευτικά μυστήρια και τον εσωτερισμό. 

Αργότερα, όταν βρέθηκε στην νότιο Ιταλία, θέλησε να ιδρύσει έναν οργανισμό, όπως θα λέγαμε σήμερα, έναν «σύλλογον» όπως ο ίδιος ονόμασε. Εκεί εγκαθίδρυσε μία κλειστή κοινότητα προσώπων, που χαρακτήριζαν μία συγκεκριμένη θρησκευτική διδασκαλία κι ένας ιδιαίτερος τρόπος ζωής. Επηρεασμένος από τους ορφικούς, που αναφέραμε παραπάνω, ο Πυθαγόρας αναγνώρισε την αθανασία της ανθρώπινης ψυχής καθώς και την άποψη περί μετεμψυχώσεως, που αποτελεί, όπως και στους ορφικούς, κεντρική δικλείδα. 

Για τους Πυθαγορείους ο άνθρωπος χωρίζεται σε δύο, εντελώς διαφορετικά από κάθε άποψη μεταξύ τους, στοιχεία. Την ψυχή που είναι άυλη, αιώνια και αυθύπαρκτη και το σώμα, το υλικό και φθαρτό σκεύος, που αποτελεί μαρτύριο για την ψυχή. Απώτερος σκοπός είναι η σωτηρία, η οποία επιτυγχάνεται μέσω της καθάρσεως από τα πάθη και τις αισθήσεις, για αυτόν το λόγο η ηθική παίζει καίριο ρόλο στη ζωή ενός πυθαγορείου. Η προσπάθεια του ανθρώπου για κάθαρση, η οποία στους ορφικούς γίνεται μέσω μαγικής τελετουργίας, εδώ γίνεται μέσω της προσευχής στους θεούς και την ενάρετη ζωή. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε κάτι σημαντικό, που αποτελεί το κλειδί για την μετέπειτα απόπειρα μας διασύνδεσης του Πυθαγορισμού με την ευρύτερη έννοια της Παραδόσεως. 

Κατά την πυθαγόρεια διδασκαλία ο κόσμος δεν είναι μονιστικός, υπό την έννοια ότι στοιχειώνεται μόνο από ύλη. Αντιθέτως υπάρχουν δύο καταστάσεις της υπάρξεως. Ο ένας κόσμος ονομαζόταν «Άπειρον» και εταυτίζετο με το πνεύμα, τον αριθμό ή όπως έλεγε ο Πυθαγόρας την «μορφή» και αποτελούσε την αληθινή κατάσταση της πραγματικότητας. Ο άλλος ονομαζόταν «Περαίνον» και εταυτίζετο με την ύλη, τη φθαρτότητα και την μεταβλητότητα. Εδώ πρέπει να δώσουμε έμφαση στην εννοιολόγηση και την θέαση του αριθμού από τον Πυθαγόρα. Για εκείνον, και τους ακολούθους του, ο αριθμός ήτο φύσει διαφορετικός της ύλης, παρόλο που υπήρχε μία διασύνδεση μεταξύ τους. Η διασύνδεση αυτή βρίσκεται στο ότι ο αριθμός δίδει όψη στην ύλη και πως με υλικά μέσα μπορούμε να χαράξουμε αριθμούς, οι οποίοι όμως είναι μόνον απεικονίσεις ώστε να γίνει αντιληπτός ο αριθμός από την ανθρώπινη αίσθηση. 

Εδώ βλέπουμε την άμεση συσχέτιση του αριθμού με το Κοσμικό πνεύμα που εναρμονίζει το Σύμπαν και με την ψυχή. Η μετεμψύχωση αποτελεί κέντρο της πυθαγόρειας διδασκαλίας, εφόσον είναι προϋπόθεση της σωτηρίας της ψυχής. Μέσα από συνεχείς μετεμψυχώσεις, οι οποίες κάποια στιγμή σταματούν όταν η ψυχή είναι πλήρως εξαγνισμένη, ο άνθρωπος θα επιστρέψει δίπλα στο Θεό και θα αναπαυθεί κοντά του όταν λήξει ο κύκλος των. 

Κατά την πυθαγόρεια διδασκαλία η ανώτερη θέση που δύναται να αποκτήσει ο άνθρωπος, όσο βρίσκεται στη φυσική ύπαρξη βρίσκεται σε τρία, ας τα πούμε, επαγγέλματα: Τον τραγουδιστή, τον ιατρό και τον βασιλέα. Μέσα από αυτά ο άνθρωπος δύναται να προσεγγίσει την θεία μακαριότητα, που κάποτε η ψυχή είχε απολέσει. Κατά την άποψη μας, η επιλογή αυτών των επαγγελμάτων, έγινε με βάση την θέση των πυθαγορείων για την μουσική, την ιατρική και την αριστοκρατία. 

Κλείνοντας το κεφάλαιο αυτό, ας αναφερθούμε στις πολιτικές αντιλήψεις του Πυθαγορισμού. Οι Πυθαγόρειοι ήταν κάθετοι αντίπαλοι τόσο του εξισωτισμού που πρέσβευε η δημοκρατία, η οποία ισοπέδωνε την ανθρώπινη προσωπικότητα και ιδιαιτερότητα μέσα στην βοή του άλογου και ανόητου του πλήθους, όσο και της τυραννίδας, η οποία στερούνταν το θεϊκό χρίσμα, και είχε εγκαθιδρυθεί μέσω κοινών υλικών υποσχέσεων στον λαό. Σταθεροί υποστηρικτές της παραδοσιακής αριστοκρατίας, η οποία μεταβιβάζει μέσω του αίματος το πνεύμα στους απογόνους της, οι Πυθαγόρειοι ήρθαν ουκ ολίγες φορές αντιμέτωποι με την οργή του όχλου. Αποτέλεσμα δε της διασημότητας την οποία είχαν αποκτήσει, ως άτομα με μεγάλα πνευματικά και ηθικά χαρίσματα ήταν η απονομή πολιτικής εξουσίας από τοπικούς άρχοντες στις ελληνικές πόλεις της Ιταλίας. 

Ο Πυθαγόρειος σύλλογος ως έναρξη της Αντίδρασης έναντι στον ορθολογισμό

Σε αυτό το τελευταίο κεφάλαιο θα διατυπώσουμε και θα στηρίξουμε την θέση μας, ότι ο Πυθαγόρας και η φιλοσοφία του υπήρξαν ουσιαστικά οι αρχές αυτού που καλούμε «Αντίδραση», με καθαρά όρους διανοητικούς όμως. Η Πυθαγόρεια φιλοσοφία υπήρξε, από πολλές απόψεις, η αντίθεση στον ρασιοναλιστικό υλισμό που καλλιέργησαν οι στοχαστές της Ιωνίας. 

Η Ιωνική Φυσική, υλιστική και μονιστική, βασικά αγνωστικιστική και εντελώς «επιστημονική» υπήρξε ο αρχαίος πρόδρομος όλων των μετέπειτα υλιστικών δογμάτων, προ-νεωτερικών και νεωτερικών. Για τους Ίωνες πρώτη αρχή του Κόσμου και του Ανθρώπου είναι η ύλη, η οποία είναι έμψυχη, σε μία ομοιοστασία, παρά ενότητα θα λέγαμε με το Πνεύμα. Χαρακτηριστικά κύρια της Ύλης είναι το απεριόριστο (Άπειρον) της και η συνεχής μεταβλητότητα, η αλλαγή. Τίποτα στον κόσμο δεν παραμένει σταθερό, όλα μεταβάλλονται συνεχώς ως προς τη μορφή και την έκφραση τους, παραμένοντας όμως αποτελούμενα από τα βασικά φυσικά στοιχεία. 

Αυτή η σταθερότητα στα φυσικά στοιχεία, που για τον Θαλή πρώτο και κύριο και αρχή των πάντων είναι το νερό, χαρακτηρίζει και την ενότητα της Φύσης, όλων των υποκειμένων και αντικειμένων, ανθρώπων, ζώων, φυτών έως και τεχνητών πραγμάτων. Είναι χαρακτηριστική η θέση του Θαλή ότι μέχρι και ο μαγνήτης έχει ψυχή, διότι έχει την δυνατότητα να έλκει το μέταλλο. 

Απέναντι σε όλα αυτά ο Πυθαγόρας πρόταξε τις αρχές της αφθαρσίας και της αιωνιότητας, η οποία υπάρχει μόνον στο πνεύμα, την ψυχή του ανθρώπου. Ο φυσικός μονισμός, εδώ γίνεται μεταφυσικός δυϊσμός. Η Ύπαρξη βρίσκεται πλέον χωρισμένη σε δύο μέρη, το ένα αιώνιο, αμετάβλητο και εντελώς πνευματικό και το άλλο υλικό και φθαρτό, συνεπώς  υποκείμενο στο νόμο της μεταβολής. Ο Κόσμος των πυθαγορείων δεν βρίσκει την αρμονία στην απόλυτη ενότητα και εξίσωση πάντων, αλλά στην ιεραρχία όπως αυτή δημιουργήθηκε από τους θεούς, μια ιεραρχία στην οποία θα υπόκεινται και οι ανθρώπινες ψυχές, μετά την τελική σωτηρία τους στον άλλον κόσμο και όχι μόνον σε αυτόν τον κόσμο. 

Όλες αυτές οι ανωτέρω αρχές βρίσκονται εν πλήρη αρμονία με τις βασικές συντηρητικές διδασκαλίες, μεγάλων μορφών της Αντεπανάστασης όπως ο De Maistre. 

Και είναι φυσικά παραπάνω από εμφανής η ομοιότητα τόσο στην ουσία όσο και στη μορφή της Πυθαγόρειας διδασκαλίας, τόσο σε θέματα κοσμολογίας και ανθρωπολογίας όσο και σε θέματα ηθικής με την χριστιανική άποψη περί ανθρώπου και κόσμου. Ο Πυθαγόρας υπήρξε ο προπάτωρ όλων αυτών, οι οποίοι αιώνες αργότερα θα αγωνιστούν ενάντια στην ισοπέδωση της Νεωτερικότητος και τις ψευδεπίγραφες υλιστικές αξίες της. Και, φυσικά, ο άμεσος πρόγονος του μεγαλύτερου αντι-υλιστή στοχαστή των αιώνων, τον Πλάτωνα.

Νίκος Αθανασίου