Αυτή είναι η αληθινή Τουρκία

Αυτή είναι η αληθινή Τουρκία

Του Σάββα Καλεντερίδη

Δεν είναι λίγες οι δυνάμεις και οι παράγοντες στην Ουάσινγκτον, στις Βρυξέλλες και στην Αθήνα, που είδαν στο πρόσωπο του Ερντογάν, αδιαμφισβήτητο ηγέτη του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, τον μεγάλο αναμορφωτή, που θα μπορούσε να απαλλάξει την Τουρκία από τα βαρβαρικά, γενοκτονικά και εξόχως αντιδημοκρατικά χαρακτηριστικά που της προσέδιδε η σκληρή κεμαλική κάστα, που καθοδηγούσε όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις τον 20ό αιώνα, και να την οδηγήσει στους ήρεμους και πολιτισμένους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Αυτές οι προσδοκίες ενέπνευσαν πολιτικούς και διπλωματικούς παράγοντες στην Αθήνα, που -ούτως ή άλλως- αρέσκονται στον μιμητισμό και στην κλωνοποίηση πολιτικών που εκπορεύονται από ξένα κέντρα, οι οποίοι υιοθέτησαν και κατέστησαν εθνική πολιτική την ένθερμη υποστήριξη της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας.

Με βάση την πολιτική αυτή, η Ελλάδα, χώρα που αντιμετωπίζει ευθεία και απροκάλυπτη απειλή από την Τουρκία, με ένα casus belli να επικρέμαται ως δαμόκλειος σπάθη στις κυβερνήσεις της Αθήνας, θα έπρεπε να κάνει τη μεγάλη στροφή, να εγκαταλείψει, δηλαδή, την πολιτική των βέτο, με την οποία πρώτα λαμβάνεις πολιτικό αποτέλεσμα και μετά αίρεις το βέτο, και να υιοθετήσει την πολιτική των υποχωρήσεων, με την ελπίδα της παραπομπής των προβλημάτων στις Βρυξέλλες και της εξημέρωσης του θηρίου μέσω του εξευρωπαϊσμού του.

Η πολιτική αυτή ήταν ιδιοφυής, γιατί όντως η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι ένας πολιτικός γίγαντας -έστω και εν υπνώσει- που μπορεί να επηρεάσει τα πράγματα στην Αγκυρα και να βοηθήσει στην επίλυση του ενός και μοναδικού προβλήματος που αναγνωρίζει η Ελλάδα, αυτό της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας, με μια προϋπόθεση: ότι το πρόσωπο στο οποίο στήριξαν τις ελπίδες και την πολιτική τους η Ουάσινγκτον, οι Βρυξέλλες και η Αθήνα είναι το κατάλληλο και υιοθετεί κι αυτό τις βασικές αρχές και τους στόχους της πολιτικής αυτής.

Είναι αλήθεια ότι αυτήν τη δεκαετία, που διαρκεί το φιλόδοξο εγχείρημα εξημέρωσης του θηρίου που λέγεται Τουρκία, έγιναν κάποιες αλλαγές, άλλες επιδερμικές και άλλες δομικές, που βελτίωσαν το καρνέ της Αγκυρας στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αποδυνάμωσαν σε μεγάλο βαθμό τους κύκλους εκείνους που πραγματικά ξερνούσαν επί δεκαετίες αγριότητα εναντίον των εθνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων που κατοικούν στην Τουρκία, με έμφαση σε Κούρδους, Αρμένιους και Ελληνες.

Ταυτόχρονα, με τις αλλαγές αυτές, ο Ερντογάν κατάφερε να θέσει υπό τον έλεγχό του τις ένοπλες δυνάμεις, τη δικαστική εξουσία, την πανεπιστημιακή ελίτ, τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και άλλους κύκλους που απάρτιζαν ή σχετίζονταν με το βαθύ κράτος και καθόριζαν τους όρους του παιχνιδιού εξουσίας στην Τουρκία, κύκλοι που ήταν η πιο σοβαρή και άμεση απειλή για τον ίδιο και το κυβερνητικό Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης.

Το 2011, με τη σαφή και μεγαλειώδη νίκη του στις εκλογές του Ιουνίου, και το 2012, με την ολοκλήρωση των δικών που σχετίζονται με τους επίδοξους πραξικοπηματίες και την Εργκενεκόν, μπορούμε να πούμε ότι κλείνει ο κύκλος της εξουδετέρωσης των εσωτερικών αντιπάλων του και ο Ερντογάν αρχίζει να δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο.

Παραδείγματα υπάρχουν πολλά, όπως -για παράδειγμα- η σκληρή στάση που τηρεί απέναντι στους Κούρδους, αφού με πολιτική απόφαση επέβαλε στην τουρκική Δικαιοσύνη (sic) να οδηγήσει στις φυλακές περίπου 10.000 Κούρδους πολιτικούς, όμως το πιο χαρακτηριστικό του τι αντιπροσωπεύει και εκπροσωπεί ο Ερντογάν είναι αυτό που ακολουθεί.

Ο στενός συνεργάτης του Ερντογάν, βουλευτής Μπουρχάν Κουζού, πρόεδρος της Επιτροπής Συνταγματικής Αναθεώρησης και καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, σε ζωντανή τηλεοπτική εκπομπή του CNN Turk, στην οποία συζητιόταν η Εκθεση Προόδου της Ε.Ε. για την Τουρκία, δείχνοντας στους τηλεθεατές την έκθεση, είπε τα εξής:

«Αυτή είναι μια έκθεση που πρέπει να πεταχτεί στα σκουπίδια. Εδώ δεν υπάρχουν σκουπίδια, όμως εγώ την πετάω κάτω στο πάτωμα. Να, την πετάω στα σκουπίδια».

Είναι τέτοια η έκταση της αγριότητας και της βαρβαρότητας που υποκρύπτεται κάτω από την προβιά του μετριοπαθούς Ισλάμ, που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χωρέσει σε ένα άρθρο. Καλούμε όμως τους αναγνώστες μας να αναλογιστούν τι μπορούν και τι έχουν να περιμένουν οι εθνικές και θρησκευτικές μειονότητες που είχαν την ατυχία να ζουν υπό τουρκική κατοχή, στην επικείμενη συνταγματική αναθεώρηση, όταν ο στενότερος συνεργάτης του Ερντογάν, βουλευτής και συνταγματολόγος, δείχνει αυτήν την πρωτόγονης αγριότητας συμπεριφορά δημοσίως.

Ελπίζουμε να είδαν και να ανέλυσαν δεόντως τη σκηνή οι «αρμόδιοι» στις Βρυξέλλες και στην Ουάσινγκτον.

http://freepen.gr/?p=10330