Στέφανος Γ. Μίλλερ: Ένας σπουδαίος Έλληνας... (2)

Αφιέρωμα

Στέφανος Γ. Μίλλερ: Ένας σπουδαίος Έλληνας... (2)

Μια από τις πλέον επιτυχημένες πρωτοβουλίες του Στεφ. Μίλλερ ήταν η περίφημη επιστολή προς τον Πρόεδρο Ομπάμα, την οποία κάλεσε να συνυπογράψουν πανεπιστημιακοί και κορυφαίοι διεθνώς επιστήμονες του κλάδου των λεγομένων "ανθρωπιστικών επιστημών" (Humanities) από όλο τον κόσμο, όπου με ακλόνητα επιχειρήματα αποδεικνυόταν ότι οι σκοπιανοί έχουν πλαστογραφήσει την ιστορική πραγματικότητα εμφανιζόμενοι ως απόγονοι του ελληνικότατου φύλου των αρχαίων Μακεδόνων. Με την επιστολή οι επιστήμονες ζητούσαν από την κυβέρνηση των ΗΠΑ να αναθεωρήσει την στάση της στο Σκοπιανό, η οποία μόνο προβλήματα δημιουργεί στην περιοχή.

Η Επιστολή των Πανεπιστημιακών προς τον Ομπάμα (στα Ελληνικά):


18 Μαΐου, 2009

Προς τον Αξιότιμο Πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα
Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής
Λευκός Οίκος
1600 Pennsylvania Avenue, NW
Washington, DC 20500

Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε,

Με την παρούσα επιστολή, οι υπογράφοντες ζητούμε με κάθε σεβασμό την παρέμβασή σας για να τακτοποιηθούν συντρίμμια ιστορικής αταξίας που άφησε πίσω της στη νοτιοανατολική Ευρώπη η προηγούμενη κυβέρνηση των ΗΠΑ.

Στις 4 Νοεμβρίου 2004, δύο ημέρες μετά την επανεκλογή του Προέδρου George W. Bush, η κυβέρνησή του ομόφωνα αναγνώρισε τη ‘Δημοκρατία της Μακεδονίας’.

Αυτή η πράξη όχι μόνο κατέλυσε γεωγραφικά και ιστορικά δεδομένα, αλλά και έδωσε έναυσμα να ξεσπάσει μια επικίνδυνη επιδημία ιστορικού ρεβιζιονισμού, του οποίου το πιο προφανές σύμπτωμα είναι η καταχρηστική οικειοποίηση από την κυβέρνηση των Σκοπίων του πιο διάσημου Μακεδόνα, του Μέγα Αλέξανδρου.

Πιστεύουμε ότι αυτή η ανοησία έχει ξεπεράσει κάθε όριο και ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν καμιά δουλειά να υποστηρίζουν την παραποίηση της ιστορίας. Ας κάνουμε μια ανασκόπηση των δεδομένων. (Η τεκμηρίωση αυτών των δεδομένων που απεικονίζονται εδώ με έντονα γράμματα, βρίσκεται στο http://macedonia-evidence.org/documentation.html).

Η εν λόγω περιοχή, με τη σύγχρονη πρωτεύουσά της τα Σκόπια, ονομαζόταν στην αρχαιότητα Παιονία. Τα όρη Βαρνούς και Όρβηλος (που σχηματίζουν σήμερα τα βόρεια σύνορα της Ελλάδας) αποτελούν ένα φυσικό όριο που χώριζε και χωρίζει τη Μακεδονία από τη βόρεια γείτονά της. Η μόνη πραγματική σύνδεση βρίσκεται κατά μήκος του Αξιού/Βαρδάρη ποταμού αλλά ακόμα και αυτή η κοιλάδα ‘δε σχηματίζει μία δίοδο επικοινωνίας γιατί τέμνεται από χαράδρες’.

Αν και είναι αλήθεια ότι οι Παίονες υποτάχθηκαν στο Φίλιππο Β΄, πατέρα του Μέγα Αλέξανδρου, το 358 π.Χ., δεν ήταν Μακεδόνες και δεν ζούσαν στη Μακεδονία. Παρομοίως, για παράδειγμα, οι Αιγύπτιοι που κατακτήθηκαν από τον Αλέξανδρο, μπορεί μεν να κυβερνούνταν από τους Μακεδόνες, συμπεριλαμβανομένης και της γνωστής Κλεοπάτρας, αλλά δεν υπήρξαν ποτέ οι ίδιοι Μακεδόνες και η Αίγυπτος δεν ονομάστηκε ποτέ Μακεδονία.

Αντίθετα, η Μακεδονία και οι Μακεδόνες Έλληνες βρίσκονταν για τουλάχιστον 2500 χρόνια εκεί ακριβώς όπου είναι η σύγχρονη ελληνική περιφέρεια της Μακεδονίας. Ακριβώς η ίδια σχέση ισχύει για την Αττική και τους Αθηναίους Έλληνες, το Άργος και τους Αργείους Έλληνες, την Κόρινθο και τους Κορίνθιους Έλληνες κ.ο.κ.

Δεν κατανοούμε πώς οι σύγχρονοι κάτοικοι της αρχαίας Παιονίας, που μιλούν Σλάβικα—μια γλώσσα που εισήχθη στα Βαλκάνια περίπου μια χιλιετία μετά το θάνατο του Αλέξανδρου—μπορούν να διεκδικούν τον Αλέξανδρο για εθνικό τους ήρωα. Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν εξολοκλήρου και αδιαμφισβήτητα Έλληνας. Ο προ-προ-προπάππος του, Αλέξανδρος Α΄, αγωνίστηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες όπου η συμμετοχή επιτρεπόταν μόνο σε Έλληνες.

Ακόμα και πριν από τον Αλέξανδρο Α΄οι Μακεδόνες τοποθετούσαν τις προγονικές τους ρίζες στο Άργος και πολλοί από τους βασιλείς τους χρησιμοποιούσαν την κεφαλή του Ηρακλή—του κατεξοχήν Έλληνα ήρωα-- στα νομίσματά τους.

Ο Ευριπίδης—που πέθανε και θάφτηκε στη Μακεδονία—έγραψε το έργο του Αρχέλαος προς τιμήν του μεγάλου θείου τού Αλέξανδρου και το έγραψε στα ελληνικά. Όσο βρισκόταν στη Μακεδονία, ο Ευριπίδης έγραψε ακόμα τις Βάκχες, επίσης στα ελληνικά. Κατά συνέπεια, το Μακεδονικό κοινό μπορούσε να καταλάβει τι έγραψε και τι άκουγαν.

Ο πατέρας του Αλέξανδρου, Φίλιππος, κέρδισε αρκετές νίκες σε ιππικούς αγώνες στην Ολυμπία και τους Δελφούς, τα δύο πιο ελληνικά από όλα τα ιερά της αρχαίας Ελλάδας, όπου δεν επιτρεπόταν σε μη-Έλληνες να αγωνιστούν. Ακόμα πιο σημαντικό, ο Φίλιππος ορίστηκε διοργανωτής των Πύθιων Αγώνων στους Δελφούς το 346 π.Χ. Με άλλα λόγια, ο πατέρας του Μέγα Αλέξανδρου και οι πρόγονοί του ήταν εξολοκλήρου Έλληνες. Η ελληνική γλώσσα ήταν η γλώσσα που χρησιμοποιούσε ο Δημοσθένης και η πρεσβεία του από την Αθήνα όταν επισκέπτονταν τον Φίλιππο επίσης το 346 π.Χ. Ένας άλλος Έλληνας του Βορρά, ο Αριστοτέλης, πήγε να σπουδάσει για περίπου 20 χρόνια στην Ακαδημία του Πλάτωνα. Στη συνέχεια, επέστρεψε στη Μακεδονία και έγινε ο δάσκαλος του Αλέξανδρου Γ΄. Μιλούσαν Ελληνικά στην σχολή που σώζεται ακόμα και σήμερα κοντά στη Νάουσσα στην Ελληνική Μακεδονία.

Ο Αλέξανδρος είχε μαζί του σε όλες του τις εκστρατείες την έκδοση του Αριστοτέλη της Ιλιάδας του Ομήρου. Ο Αλέξανδρος διέδωσε την ελληνική γλώσσα και τον πολιτισμό σε όλη του την αυτοκρατορία, ιδρύοντας πόλεις και εγκαθιστώντας εκπαιδευτικά κέντρα. Εξού και βρίσκουμε επιγραφές που αφορούν χαρακτηριστικούς ελληνικούς θεσμούς όπως είναι το γυμνάσιο τόσο μακριά όσο στο Αφγανιστάν. Είναι γραμμένες στα Ελληνικά.

Προκύπτουν οι εξής ερωτήσεις: Γιατί ήταν η Ελληνική γλώσσα η lingua franca σε όλη την επικράτεια του Αλέξανδρου αν αυτός ήταν ΄Μακεδόνας’; Γιατί γράφτηκε η Καινή Διαθήκη στα Ελληνικά;

Οι απαντήσεις είναι ξεκάθαρες: ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν Έλληνας, όχι Σλάβος, και οι Σλάβοι και η γλώσσα τους δεν σχετίζονταν με τον Αλέξανδρο ή την πατρίδα του παρά 1000 χρόνια αργότερα. Αυτό μας φέρνει πίσω στη γεωγραφική περιοχή που ήταν γνωστή στην αρχαιότητα ως Παιονία. Γιατί οι άνθρωποι που κατοικούν σε αυτήν την περιοχή σήμερα αποκαλούν τους εαυτούς τους Μακεδόνες και τη χώρα τους Μακεδονία; Γιατί να κλέψουν μια απόλυτα ελληνική μορφή για εθνικό τους ήρωα;

Οι αρχαίοι Παίονες μπορεί να ήταν ή να μην ήταν Έλληνες, πάντως σίγουρα έγιναν ελληνίζοντες, και δεν υπήρξαν ποτέ Σλάβοι. Επίσης δεν ήταν Μακεδόνες. Η αρχαία Παιονία ήταν ένα μέρος του Μακεδονικού κράτους, όπως ήταν η Ιωνία και η Συρία και η Παλαιστίνη και η Αίγυπτος και η Μεσοποταμία και η Βαβυλωνία και η Βακτρία και πολλές άλλες περιοχές. Μπορεί λοιπόν να έγιναν προσωρινά ‘Μακεδονικές’ αλλά καμιά δεν ήταν ποτέ ΄Μακεδονία΄. Η κλοπή του Φίλιππου και του Αλέξανδρου από μια χώρα που δεν ήταν ποτέ η Μακεδονία δεν μπορεί να δικαιολογηθεί.

Οι παραδόσεις της αρχαίας Παιονίας ωστόσο θα μπορούσαν να υιοθετηθούν από τους τωρινούς κατοίκους αυτής της γεωγραφικής περιοχής με αρκετά αιτιολογικά. Η επέκταση του γεωγραφικού όρου ‘ Μακεδονία’ ώστε να καλύπτει τη νότια Γιουγκοσλαβία δεν μπορεί. Ακόμα και στον ύστερο 19ο αι. αυτή η λάθος χρήση υπονοούσε μη υγιείς εδαφικές βλέψεις.

Το ίδιο κίνητρο βρίσκεται και σε σχολικούς χάρτες που δείχνουν την ψευδο-μεγάλη Μακεδονία να εκτείνεται από τα Σκόπια μέχρι τον Όλυμπο και να επιγράφεται στα Σλαβικά. Ο ίδιος χάρτης και οι διεκδικήσεις του βρίσκεται σε ημερολόγια, αυτοκόλλητα αυτοκινήτων, χαρτονομίσματα κλπ που κυκλοφορούν στο νέο κράτος από τότε που διακήρυξε την ανεξαρτησία του από τη Γιουγκοσλαβία το 1991. Γιατί να επιχειρεί μια τέτοια ιστορική ανοησία μια φτωχή νέα χώρα, εσωτερική και περικυκλωμένη από στεριά; Γιατί να κοροϊδεύει θρασύτατα και να προκαλεί τη γείτονά της;

Όπως και να θέλει κανείς να χαρακτηρίσει μια τέτοια συμπεριφορά, σίγουρα δεν πρόκειται για πίεση για ιστορική ακρίβεια, ούτε για σταθερότητα στα Βαλκάνια. Είναι λυπηρό ότι οι ΗΠΑ έχουν ενισχύσει και ενθαρρύνει τέτοια συμπεριφορά. Στρεφόμαστε σε Εσάς, Κύριε Πρόεδρε, για να ξεκαθαρίσετε στην κυβέρνηση των Σκοπίων ότι δεν μπορεί να εισέλθει στην οικογένεια των χωρών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ όσο επιχειρεί να οικοδομήσει την εθνική της ταυτότητα εις βάρος της ιστορικής αλήθειας. Η κοινωνία μας από κοινού δεν μπορεί να επιβιώσει όταν η ιστορία αγνοείται, πολύ λιγότερο δε όταν η ιστορία κατασκευάζεται για να εξυπηρετήσει αμφίβολα κίνητρα.

Με εκτίμηση,
(Ακολουθούν υπογραφές)

http://akritas-history-of-makedonia.blogspot.gr/2009/05/blog-post_24.html

Τεκμηρίωση των παραπάνω εδώ:
http://akritas-history-of-makedonia.blogspot.gr/2009/05/223.html


Τα πρώτα 20 ονόματα από τον αλφαβητικό κατάλογο αυτών που υπέγραψαν:

1. Harry C. Avery, Professor of Classics, University of Pittsburgh (USA)

2. Dr. Dirk Backendorf. Akademie der Wissenschaften und der Literatur Mainz (Germany)

3. Elizabeth C. Banks, Associate Professor of Classics (ret.), University of Kansas (USA)

4. Luigi Beschi, professore emerito di Archeologia Classica, Università di Firenze (Italy)

5. Josine H. Blok, professor of Ancient History and Classical Civilization, Utrecht University (The Netherlands)

6. Alan Boegehold, Emeritus Professor of Classics, Brown University (USA)

7. Efrosyni Boutsikas, Lecturer of Classical Archaeology, University of Kent (UK)

8. Keith Bradley, Eli J. and Helen Shaheen Professor of Classics, Concurrent Professor of History, University of Notre Dame (USA)

9. Stanley M. Burstein, Professor Emeritus, California State University, Los Angeles (USA)

10. Francis Cairns, Professor of Classical Languages, The Florida State University (USA)

11. John McK. Camp II, Agora Excavations and Professor of Archaeology, ASCSA, Athens (Greece)

12. Paul Cartledge, A.G. Leventis Professor of Greek Culture, University of Cambridge (UK)

13. Paavo Castrén, Professor of Classical Philology Emeritus, University of Helsinki (Finland)

14. William Cavanagh, Professor of Aegean Prehistory, University of Nottingham (UK)

15. Angelos Chaniotis, Professor, Senior Research Fellow, All Souls College, Oxford (UK)

16. Paul Christesen, Professor of Ancient Greek History, Dartmouth College (USA)

17. Ada Cohen, Associate Professor of Art History, Dartmouth College (USA)

18. Randall M. Colaizzi, Lecturer in Classical Studies, University of Massachusetts-Boston (USA)

19. Kathleen M. Coleman, Professor of Latin, Harvard University (USA)

20. Michael B. Cosmopoulos, Ph.D., Professor and Endowed Chair in Greek Archaeology, University of Missouri - St. Louis (USA)

Περίπου 380 ονόματα μέχρι σήμερα που περιλαμβάνουν τους κορυφαίους Ιστορικούς, Αρχαιολόγους και Ελληνιστές του πλανήτη!

 

Μια ακόμα από τις άξιες πολλών συγχαρητηρίων πρωτοβουλίες του ακούραστου αυτού εργάτη της επιστήμης, υπήρξε η αναβίωση των αθλητικών αγώνων που πραγματοποιούνταν κατά την αρχαιότητα στην Νεμέα και ήσαν γνωστοί ως "τα Νέμεα". Ακολουθεί σχετικό άρθρο του Στέφανου Γ. Μίλλερ:  

Τα σύγχρονα Νέμεα και οι καταβολές τους

του Stephen G. Miller,
Professor University of California-Berkeley

Η αναβίωση των Νεμέων Αγώνων προσδοκά να φέρνει τους συμμετέχοντες στην πιο άμεση δυνατή επαφή με τους αρχαίους αγώνες. Γι' αυτό χρησιμοποιούνται αρχαίες πρακτικές, όπου και όποτε είναι δυνατόν. Φυσικά πρέπει να γίνονται ορισμένες προσαρμογές. Έτσι, για παράδειγμα, όλοι οι συμμετέχοντες τρέχουν ξιπόλητοι όπως οι αρχαίοι, αλλά δεν είναι υποχρεωμένοι να είναι γυμνοί, όπως οι αρχαίοι αθλητές. Τα ρούχα όμως που φορούν (ο αρχαίος χιτών) είναι αυθεντικά αντίγραφα. Στην αρχαιότητα οι αγώνες περιορίζονταν στους άνδρες, αλλά ο σκοπός των αναβιωμένων αγώνων υπηρετείται καλύτερα με τη συμμετοχή και των γυναικών.

Για τον ίδιο λόγο δεν περιλαμβάνονται οι αρχαίες αρματοδρομίες και οι ιππικοί αγώνες. Και εφόσον ένας από τους σκοπούς για την Αναβίωση των Νεμέων Αγώνων είναι να επιτρέπει σε όσο το δυνατόν περισσότερους τη συμμετοχή, οι αγώνες περιορίστηκαν σε αυτούς του δρόμου. Αρχαία αγωνίσματα, όπως η πυγμαχία, η πάλη, το πένταθλο, δεν περιλαμβάνονται.

Πολλά στοιχεία από τους αγώνες είναι αυθεντικά και η αρχαία ατμόσφαιρα των αγώνων αναβιώνει με κάθε δυνατό τρόπο. Σε αυτά τα στοιχεία συγκαταλέγεται και ανθρώπινη φωνή -χωρίς τεχνητή ενίσχυση- για τις ανακοινώσεις. Η ακουστική του σταδίου είναι καταπληκτική και η φωνή του κήρυκα μπορεί να ακουστεί καθαρά εάν ο καθένας κάνει ησυχία όταν γίνονται ανακοινώσεις. Συνεπώς οι θεατές πρέπει να έχουν υπόψη τους ότι, εάν κάποια συγκεκριμένη ανακοίνωση δεν τους ενδιαφέρει, υπάρχουν φίλοι και συγγενείς των δρομέων που θέλουν να ακούσουν τα ονόματά τους. Στους αρχαίους αγώνες το πλήθος γνώριζε ότι έπρεπε να σιωπά όταν ηχούσε η σάλπιγγα. Αυτή η αρχαία συνήθεια πρέπει να τηρείται. Όταν η σάλπιγγα ηχεί, μην ομιλείτε! Σε όσους επιμένουν να κουβεντιάζουν μετά τον ήχο της σάλπιγγας υπενθυμίζονται οι υποχρεώσεις τους κι αν δεν πειθαρχήσουν οι μαστιγοφόροι τους απομακρύνουν από το στάδιο.

Οι πιο λαμπρές ημέρες του αρχαίου Ελληνικού αθλητισμού από τη σημερινή μας σκοπιά ήταν στο τέλος του 6ου και 5συ αι. π.Χ. Τα στάδια όμως, όπου ετελούντο οι αγώνες και διασώθηκαν στις ημέρες μας, κατασκευάστηκαν τουλάχιστον έναν αιώνα αργότερα. Το ίδιο ισχύει και στη Νεμέα, όπου οι αγώνες ξεκίνησαν το 573 π.Χ. ως ένα κανονικό μέρος των Πανελληνίων αγώνων, παρόλο ότι έχουν τις ρίζες τους στην ιστορία του Οφέλτη, στους μυθικούς χρόνους. Το στάδιο της Νεμέας όμως που μας διασώθηκε, κτίστηκε το 320 π.Χ. και αντιπροσωπεύει ένα βήμα στην εξέλιξη του αρχιτεκτονικού τύπου του σταδίου, όπου οι πλαγιές του λόφου για τους θεατές παρέμειναν χωμάτινες, με λίγες μόνο σταθερές πέτρινες σειρές εδωλίων κοντά στο στίβο. Σχεδόν όλοι οι θεατές κάθονταν σε κουρελούδες ή κουβέρτες απλωμένες στις χωμάτινες πλαγιές και, όπως γνωρίζουμε από τις ανασκαφές της Νεμέας, κάθονταν σε ομάδες από τις διάφορες πόλεις-κράτη. Έτσι, σχεδόν όλα τα νομίσματα από το Άργος βρέθηκαν στην ανατολική πλευρά του σταδίου ακριβώς πίσω από το Ελλανοδικείο, ενώ σχεδόν όλα τα κορινθιακά νομίσματα βρέθηκαν στην απέναντι δυτική πλευρά.

Οι αθλητές συγκεντρώνονταν στο αποδυτήριο για να γδυθούν και να αλείψουν με λάδι το σώμα τους. Σήμερα το αποδυτήριο έχει καλυφθεί με τη μεγάλη τέντα, όπου οι συμμετέχοντες βγάζουν τα ρούχα τους. Οι αθλητές φεύγοντας από το αποδυτήριο θα δώσουν τον όρκο των Νεμέων Αγώνων. Είναι μια εκδοχή του όρκου που δινόταν στους Ολυμπιακούς αγώνες της αρχαιότητας:

«Ορκίζεσαι να ακολουθήσεις τους κανόνες των Νεμέων Αγώνων και να μην κάνεις κάτι που θα ντροπιάσει εσένα, την οικογένειά σου ή το πνεύμα των Αρχαίων Αγώνων;»

Μετά την απάντηση των αθλητών, ο ελλανοδίκης θα συνεχίσει, όπως στην αρχαιότητα: «Προχώρησε τώρα μέσα στο στάδιο και να' σαι άξιος της νίκης».

Οι αθλητές τότε περνούν από την θολωτή δίοδο μήκους 37 μέτρων, που στην Ολυμπιάδα λεγόταν κρυπτή έσοδος, και προσπερνούν τα αρχαία χαράγματα που καλύπτουν τους τοίχους της διόδου. Εκεί περιμένουν το σήμα του σαλπιγκτή για να σιωπήσει το πλήθος και τον κήρυκα για να φωνάξει το όνομά τους και μετά να τρέξουν έξω στο στίβο, στη βαλβίδα (γραμμή εκκίνησης). Εκεί οι αθλητές θα τραβήξουν κλήρους από ένα κράνος για την εκλογή της λωρίδας που θα ακολουθήσουν.

Οι αθλητές θα πάρουν την καθορισμένη θέση τους στη βαλβίδα με τα δάκτυλά τους διπλωμένα έτσι ώστε να αγκαλιάσουν την αρχαία λίθινη εγκοπή. Τυπικά το δεξιόχειρο άτομο θα τοποθετήσει το αριστερό πόδι μπροστά, και το αριστερόχειρο το δεξί πόδι, αλλά αυτό που πρέπει να προσέξει κανείς είναι και τα δύο πόδια να βρίσκονται στις εγκοπές. Ήταν ο τρόπος που οι αρχαίοι εξασφάλιζαν το απόλυτα ισόχρονο ξεκίνημα. Τον ίδιο σκοπό εξυπηρετούσε και η ύσπληγα που σήμερα ανακατασκευάστηκε στη βαλβίδα. Αυτός ο μηχανισμός λειτουργούσε με την ίδια βασική αρχή του καταπέλτη και αντιπροσωπεύει ένα από τα πρώτα παραδείγματα μεταφοράς πολεμικής τεχνολογίας για ειρηνικούς σκοπούς. Οι φορτισμένοι με στρέψη πάσσαλοι σε κάθε άκρη της βαλβίδας ελευθερώνονται από τον αφέτη, ο οποίος αναφωνεί τρεις λέξεις, εκ των οποίων η πρώτη και η τελευταία αναφωνούνται και στους αρχαίους αγώνες: πόδα παραπόδα (λάβετε θέσεις) - έτοιμοι - άπιτε (ξεκινήστε!)

Ο σκοπός της ύσπληγος ήταν να εξασφαλίσει απόλυτα σύγχρονη εκκίνηση για κάθε δρομέα, χωρίς καμία δυνατότηα εξαπάτησης είτε από αθλητή είτε από κριτή.

Ο στίβος του σταδίου είχε αρχικά 600 πόδια μήκος (178 μέτρα) -η λέξη στάδιο ήταν μονάδα μέτρησης μήκους- αλλά η βόρεια πλευρά διαβρώθηκε στους βυζαντινούς χρόνους. Γι' αυτό οι αγώνες μας έχουν μήκος μόνο μισό στάδιο ή 300 πόδια ή 89 μέτρα. Η επιφάνεια του στίβου πρέπει να έχει καθαριστεί και πατηθεί, όπως γινόταν στα αρχαία χρόνια.

Ο νικητής κάθε αγώνα λαμβάνει επιτόπου ένα κλαδί φοίνικα και μια κορδέλα που δένεται γύρω από το κεφάλι του. Αυτή ήταν η διαδικασία στους Ολυμπιακούς Αγώνες και πιθανόν επίσης και στα Νέμεα. Τα στεφάνια της νίκης απονέμονταν στο τέλος των αγώνων σε όλους του αθλητές συγχρόνως. Οι αθλητές θα επιστρέψουν στο αποδυτήριο για να ντυθούν και θα γράψουν το όνομά τους σε μεγάλες φωτογραφίες της αρχαίας θολωτής διόδου ως μόνιμη απόδειξη της συμμετοχής τους, μιμούμενοι αρχαία χαράγματα στους τοίχους της διόδου!

Εκτός του κήρυκα και του σαλπιγκτή γνωρίζουμε ότι στους αγώνες υπήρχαν τυπικά δέκα ελλανοδίκες. Αυτοί ήσαν χωρισμένοι σε επιτροπές ανάλογα με την ειδικότητά τους και αυτό εσήμαινε ότι 6 ή 7 από αυτούς θα βρίσκονταν στο Ελλανοδικείο καθ' όλη τη διάρκεια των αγώνων, ενώ οι υπόλοιποι θα ήταν απασχολημένοι στο στίβο. Οι ελλανοδίκες φορούσαν μαύρους χιτώνες σε ανάμνηση του πένθους για τον Οφέλτη και κρατούσαν ραβδί για να ραβδίζουν τους αθλητές που δεν υπάκουσαν στους κανόνες. Υπήρχαν επίσης μαστιγοφόροι που ήταν υπεύθυνοι για τη δημόσια τάξη.

Δεν γνωρίζουμε πως ήταν ντυμένοι οι αφέτες ή οι δούλοι που βοηθούσαν τους ελλανοδίκες ή οι μαστιγοφόροι, αλλά προτιμήσαμε να τους ντύσουμε με άσπρα και κίτρινα και πράσινα ρούχα αντίστοιχα.

S.G.M.