ΗΠΑ: το μη χείρον...
Αναδημοσίευση 1 – πηγή: Σ. Μητραλέξης (αποσπάσματα)
Αν κάτι μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα για τις αμερικανικές εκλογές, αυτό είναι ότι εξελέγη το μη χείρον. Το «μη χείρον» δεν σημαίνει στην περίπτωση αυτή το «βέλτιστον», κάθε άλλο […] Σε κάθε περίπτωση, τα επόμενα τέσσερα χρόνια θα είναι πολύ πιο ασφαλή από ό,τι αν είχε εκλεγεί η Χίλαρι Κλίντον στο ανώτατο αξίωμα της υπερατλαντικής πάλαι ποτέ υπερδύναμης […]
Η Χίλαρι Κλίντον έχει και προεργασία στην πολεμική ισοπέδωση και διακηρυγμένη πρόθεση να την συνεχίσει. Οι ευθύνες της για την Λιβύη, τη γιγάντωση του ISIS, την περαιτέρω την αποσταθεροποίηση της μέσης Ανατολής, την ίδια την εξέλιξη της Κριμαίας και άλλα ων ουκ έστιν αριθμός είναι καίρια, ενώ η πρόθεσή της να προχωρήσει σε περαιτέρω κλιμάκωση, κατεξοχήν εμπεδώνοντας ένα (όχι και τόσο «ψυχρό») ψυχροπολεμικό κλίμα με τη Ρωσία, είναι πολλαπλώς διακηρυγμένη […]
Η ακραιοκεντρώα συναίνεση ρίχνει φως στα μη θεμιτά σημεία του αντιπάλου (τα οποία είναι όντως μη θεμιτά) για να αναδείξει την ίδια ως τη μόνη μετριοπαθή εναλλακτική, τη μόνη πραγματική επιλογή διακυβέρνησης δίπλα σε «λαϊκισμούς», δίπλα σε πρωτόγονους αντιπάλους ακρότητας και μισαλλοδοξίας […]
Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η κατηγορία του «λαϊκισμού» όταν εκπορεύεται από το κλιντονικό στρατόπεδο που παρανοϊκά κατηγορούσε τον ανθυποψήφιο για την προεδρία των ΗΠΑ ως… δάκτυλο και πράκτορα της Ρωσίας (ένα πρωτοφανές ψυχροπολεμικό παραλήρημα), καθώς και η κατηγορία της «ακροδεξιάς» όταν εκπορεύεται από την κατ’ εξοχήν πολεμοχαρή υποψήφια πρόεδρο. Το να χάνουν οι λέξεις το νόημά τους είναι ένα από τα κυρίως εργαλεία αυτών των «ευρύτατων συναινέσεων». Τελικά, βλέπουμε πως αυτή η τεχνική αποτυγχάνει: αποτυγχάνει στο ελληνικό δημοψήφισμα, αποτυγχάνει στο Brexit, αποτυγχάνει στις αμερικανικές εκλογές.
(Το γιατί αυτήν τη δυσαρέσκεια την καρπώνονται παντού δυνάμεις στη σκληρή Δεξιά γωνία του πολιτικού φάσματος και όχι, επί παραδείγματι, στην Αριστερά, αυτό είναι κάτι που πρέπει να το βρει η Αριστερά μόνη της.) […]
Αναδημοσίευση 2 – πηγή: Κ. Κουτσουρέλης (απόσπασμα)
[…] Επί τρεις δεκαετίες οι φιλελεύθερες διεθνείς ελίτ νόμιζαν ότι είχαν αποδεσμευτεί από τους νόμους της ιστορίας. Την παραγωγική παρακμή, τη ραγδαία αποβιομηχάνιση την αποκαλούσαν «οικονομία της γνώσης»· τη διάλυση του κοινωνικού ιστού, «πολυπολιτισμικότητα»· την υπονόμευση της κρατικής κυριαρχίας και του δημοκρατικού ελέγχου «συμφωνίες απελευθέρωσης του εμπορίου»[…]
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου