Η αβάσταχτη ισλαμοφοβία του Καρόλου Μάρξ

Η  αβάσταχτη ισλαμοφοβία 

του Καρόλου Μάρξ

Είναι πασίγνωστη η φράση που χρησιμοποιεί ο Κάρολος Μάρξ στη διδακτορική του διατριβή, η οποία προέρχεται από την περίφημη τραγωδία του Αισχύλου «Προμηθεύς Δεσμώτης»: «απλώ λόγω τους πάντας εχθαίρω θεούς» δηλαδή : «με λίγα λόγια μισώ όλους τους θεούς».

Γιατί άραγε ο Κάρολος Μάρξ ένοιωσε την ανάγκη να αποδειχθεί και χριστιανοφοβικός και ισλαμοφοβικός και γενικά θρησκειοφοβικός; Μία πρώτη απάντηση μας δίνει ο γνωστός Μιχάλης Ράπτης γνωστός ως Πάμπλο, μαρξιστής: Γράφει: «Η φράση αυτή ανάγεται σε δύο διαφορετικές ερμηνείες. Η μία ερμηνεία συνδέεται με την καταπράϋνση των υπαρξιακών ερωτημάτων που υπάρχουν μέσα σε κάθε άνθρωπο όταν η θρησκεία θεωρηθή ότι είναι κάποια εγγενής τάση του εξελισσομένου όντος, δηλαδή η θρησκεία σε αυτή την περίπτωση καταπραϋνει τις υπαρξιακές ανησυχίες του ανθρώπου. Η άλλη έννοια είναι ότι επειδή επιδιώκεται εσκεμμένως να παραπλανάται ο λαός και να αποπροσανατολίζεται από την εκάστοτε εξουσία χάριν της κοινωνικής ειρήνης γι αυτό η κάθε θρησκεία χρησιμοποιείται από το κάθε κατεστημένο προς το σκοπό αυτό δηλαδή αποκοιμίζει τα κοινωνικά ενδιαφέροντα του ανθρώπου».

Πολύ διαφωτιστικά πραγματικά τα σχόλια του Πάμπλο. Ο Κάρολος Μάρξ, ο ιδρυτής του επιστημονικού σοσιαλισμού, ο θεωρητικός του κάθε κομμουνιστικού κινήματος στρέφεται ενάντια σε κάθε θρησκεία, άρα και στο ισλάμ, επειδή θεωρεί ότι αυτή είναι «όπιο του λαού». Μισεί όλους τους θεούς επειδή αποπροσανατολίζουν την ύπαρξη και της γεννούν ψεύτικες ελπίδες σωτηρίας για ένα ψεύτικο άλλο κόσμο σε άλλη διάσταση. Ο Μάρξ μισεί τις θρησκείες επειδή δεν προβάλλουν το λόγο, δεν αναπτύσσουν τον άνθρωπο ως πραγματικότητα και δυνατότητα, δεν προτάσσουν την ύπαρξη από κάθε ουσία, αλλά προσπαθούν να υποδουλώσουν συναισθηματικά τον άνθρωπο σε φρούδες ελπίδες ενός κόσμου δήθεν καλυτέρου του δικού μας. 

Ο Μάρξ ανδρώθηκε στον αιώνα του διαφωτισμού και του «θανάτου του θεού». Προσπάθησε να προτάξει το Λόγο ως επίσημο οδηγό κάθε ανθρώπινης προόδου. Ο Λόγος στο Μάρξ νοείται ως η πορεία από τη γνώση του φαινομένου κόσμου, στην νομοτελειακή εξήγησή του και στην εμπειρική κυβέρνησή του υπό τη μορφή της πολιτειακής αταξικής κοινωνίας. Κάθε θρησκευτικό σύστημα-άρα και το ισλαμικό-αντιβαίνει στις αρχές του Καρόλου Μάρξ επειδή ευνουχίζει τον ανθρώπινο λόγο, δεν τον αναπτύσσει ως ανεξάρτητη οντότητα σε σχέση με τον άνθρωπο και τον κόσμο, δεν βοηθεί τον άνθρωπο να οικοδομήσει τον αταξικό νομοτελειακό παράδεισο επί της γής αλλά μεταθέτει ψευδώς όλες τις ανθρώπινες ελπίδες στο επέκεινα με όπλο την πίστη και όχι την μαρξική εμπειρική γνώση. Από τον Κίρκεγκωρ έως τον Χιούμ και τον Κάντ η ανθρώπινη ύπαρξη ασχολείται με το εδώ και τώρα της ύπαρξης καταργώντας κάθε μεταφυσική φενάκη και πανάκεια. Ο Μάρξ συνεχιστής αυτής της παράδοσης προσπαθεί να οδηγήσει την ανθρώπινη ύπαρξη με όπλο τον εμπειρικό και επιστημονικό νομοτελειακό λόγο στην οικοδόμηση ενός ντετερμινιστικού κόσμου που θα στηρίζεται στην ανθρώπινη βούληση κατανομής αγαθών και πλούτου και δικαιοσύνης (όπως εσφαλμένως δυστυχώς τα θεωρούσε ο Μάρξ). Η κάθε θρησκεία-άρα και το ισλάμ-είναι για το Μάρξ ένας δρόμος ολισθηρός και περιττός αυτοαναιρούμενος μέσα από την ανθρώπινη έλλογη πρόοδο.

O Nικόλαος Μπερδιάεφ προσπαθώντας να εισχωρήσει στο βάθος της μαρξιστικής φιλοσοφίας μας αναφέρει: «Ο θρίαμβος του μαρξιστικού προλεταριάτου θα χωρίσει την παγκόσμιο ιστορία σε δύο μέρη.Θα αρχίσει μία νέα παγκόσμια εποχή.Το προλεταριάτο θα είναι η μοναδική συνείδηση η πραγματική ανθρωπότητα και τα ενδιαφέροντά του θα συμπέσουν με εκείνα της συλλογικότητος».

Το μίσος του Μάρξ για όλες τις θρησκείες,η θρησκειοφοβία του εξηγείται πλήρως μέσα από το παραπάνω απόσπασμα του Μπερδιάεφ. Ο Μάρξ ως επίγειος μικροθεός καθοδηγητής φιλόσοφος προσπαθεί να δημιουργήσει μία εκκοσμικευμένη θρησκεία. Χάρις είναι η ύλη, αμαρτία είναι το πνεύμα, αρετή είναι η εργασιακή εξισορρόπηση των ανθρώπων, σκοπός και ενδελέχεια η τελική μοιρασιά των μέσων και προϊόντων παραγωγής και εγκαθίδρυση της προλεταριακής αταξικής κοινωνίας επί της γής. Η γνώση τώρα αντικαθίσταται από την εργατική ομιλία, η πίστη από την πεποίθηση της τελικής νίκης επί των αστών. Ο μαρξικός λόγος είναι το σύνολο των δυνάμεων που πολύ συγκεκριμένα μιμούμενες το φυσικό προτσές και τη διαδικασία που ο κόσμος διά του ιστορικού διαλεκτικού υλισμού προχωρεί συζητεί και εφαρμόζει όλες εκείνες τις ενέργειες τις πλέον εμπειρικές και αποδεδειγμένες που οικοδομούν διά της επαναστάσεως το νέο κομμουνιστικό (δήθεν) παράδεισο, εργασιακής ισότητος και ευδαιμονίας. Ο μαρξικός παράδεισος μεταφέρεται στη γή κάθε τι άλλο θρησκευτικής έμπνευσης αναιρείται και εξαφανίζεται. Ο ίδιος ο Κάρολος Μάρξ αναφέρει: «η θρησκεία κάποιες φορές είναι τρόπος διαμαρτυρίας των ανθρώπων ενάντια στο κοινωνικό κατεστημένο». Επίσης: «η κριτική της θρησκείας είναι η προϋπόθεση κάθε κριτικής» (υπενθυμίζουμε ότι αυτά τα έλεγε ο ιδρυτής του επιστημονικού σοσιαλισμού το κάδρο του οποίου στολίζει τα δωμάτια κομμουνιστικών κομμάτων). Όμως τι πραγματικά εννοεί εδώ «ο φιλόσοφος»; 

Πρίν αναλύσουμε περαιτέρω τις παραπάνω απόψεις θα πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Μάρξ δεν ασχολήθηκε τόσο με το ισλάμ αλλά είχε στο νού του το χριστιανισμό και μάλιστα τον εφηρμοσμένο δυτικό χριστιανισμό (συχνά υπερβολικό και βερμπαλιστικό). Η σκέψη του είναι εξόχως χαρακτηριστική: Οι οπαδοί των θρησκειών καθοδηγούνται από πνευματικές αρχές οι οποίες αποκλείεται να καλυτερεύσουν τις συνθήκες της γήϊνης ζωής, αποκλείεται να αλλάξουν τον εδώ κόσμο αφ΄ής στιγμής ασχολούνται με τον άλλο κόσμο. Η λογική του μαρξικού ανθρώπου είναι υλική και εμπειρική. Γνωρίζω με το λόγο τον κόσμο και νομοτελειακά τον αλλάζω. Η γή ανήκει στους προλεταρίους. Συζητούμε για διαφορά επιπέδων. Οι θρησκευόμενοι πιστεύουν ότι ο ουρανός ανήκει στους πιστούς ενώ οι μαρξιστές η γή ανήκει στους προλεταρίους (περίφημη η μαρξική φράση: «δεν θέλουμε να εξηγήσουμε τον κόσμο θέλουμε να τον αλλάξουμε»). Από αυτή την πλευρά λοιπόν οι μαρξιστές «φοβούνται» και απορρίπτουν κάθε θρησκεία, σήμερα εάν ζούσε ο Μάρξ θα απέρριπτε συλλήβδην το ισλάμ και την πορεία του προς την πολιτισμένη δύση. Εάν ο Μάρξ απέρριψε τις θρησκείες έχοντας στο νού του το χριστιανισμό-κυρίως –φαντασθείτε τι θα έγραφε ο υλιστής Μάρξ εάν ασχολείτο με το ισλάμ, τη σαρία, τις τιμωρίες του ισλάμ, την πολυγαμία του, τον ακρωτηριασμό των άκρων, την κατάκτηση των απίστων κ.λ.π. Θα απέρριπτε συλλήβδην και αυτόν τον θεό. Απορία μας είναι γιατί οι σημερινοί αριστεροί δεν αποδεικνύονται συνεπείς προς τον ιδρυτή τους. Μήπως δεν είναι αριστεροί αλλά μία νέα εξουσιαστική τάξη με άλλους σκοπούς και τρόπο ζωής;

Η σοβιετοποίση του Λένιν απέδειξε το βαθμό της εξουσιαστικής υποκρισίας που μπορεί να ισχύσει σε κάθε καθεστώς όταν αυτό θέλει οπωσδήποτε να επιβληθεί με κάθε κόστος και ψέμμα και στρουθοκαμηλισμό. Όσα θα πούμε εδώ προαναγγέλουν όσα γίνoνται και σήμερα. Υπενθυμίζουμε λοιπόν ότι πάντα τα εξουσιαστικά καθεστώτα εξωτερικά αλλάζουν σαν συγκοινωνούντα δοχεία, εσωτερικά μάλιστα επικοινωνούν γιατί διαχρονικά υπακούουν στους ίδιους κυριάρχους. Έχουμε λοιπόν και λέμε: Όταν ο Λένιν ήλθε στην εξουσία μετά την (δήθεν) επανάσταση ανησυχούσε για το αν η προπαγάνδα για τον αθεϊσμό θα έπρεπε να είναι πιο μετριοπαθής (!). Ο Λένιν δήλωσε: «θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί με το πώς παλεύουμε τις θρησκευτικές προκαταλήψεις». Ανάλογα λοιπόν με αυτό που και σήμερα συμβαίνει ο Λένιν σε καμμία των περιπτώσεων και για αυστηρά φθηνούς πολιτικούς λόγους δεν προσπάθησε να επιτύχει την ιδεολογική ορθότητα, αλλά την ενσωμάτωση μουσουλμάνων στο μπολσεβικισμό διότι ήθελε να προσεταιρισθεί ευρείες μάζες λαού. Με μία αστεία-από μαρξικής άποψης-ανακοίνωση με τίτλο «προς όλους τους μουσουλμάνους εργάτες της Ρωσίας και της Ανατολής»η νεοσύστατη κυβέρνηση των σοβιέτ στις 24 Νοεμβρίου του 1917 έγραφε: «Μουσουλμάνοι της Ρωσίας όλοι εσείς των οποίων οι χώροι προσευχής καταστράφηκαν, των οποίων τα πιστεύω και τα έθιμα καταστράφηκαν και τσαλαπατήθηκαν από τους τσάρους και τους καταπιεστές της Ρωσίας, η θρησκεία σας, η εθνική και πολιτιστική κληρονομιά σας είναι πλέον ελεύθερη και άθιχτη. Να ξέρετε ότι τα δικαιώματά σας όπως και όλων των ανθρώπων της Ρωσίας είναι υπό την προστασία της επανάστασης». Ευτυχώς δηλαδή που ο Μάρξ είχε προλάβει να πεθάνει γιατί η ανακοίνωση αυτή ήταν η κατάργηση των βασικών αρχών του μαρξισμού, των βασικών θρησκειοφοβικών μαρξικών θέσεων. 

Το σκεπτικό του φλέρτ ανάμεσα στους μπολσεβίκους και στους μουσουλμάνους (!) είναι απλό και βολικό. Σύμφωνα με τον Επίκουρο μία κεντρική δύναμη άφθαρτης ύλης συνέχει όλα τα πράγματα. Όλα έχουν μία κοινή βάση, τι άραγε κοινό θα μπορούσε να έχει ο μωάμεθ και ο μάρξ. Μα πολύ απλά οι κακοί καπιταλιστές κυβέρνησαν και τους καημένους τους προλετάριους της ευρώπης ομού με τους καταπιεσμένους της τσαρικής ρωσίας (οι τσάροι εκεί ήταν οι κακοί) όπως οι κακοί πάλι καπιταλιστές καταδυνάστευσαν τους καλούς ισλαμιστές της ασίας και αφρικής. Η έννοια της κοινής καταγωγής της καταπίεσης σε προλεταρίους και ισλαμιστές ένωσε τους κομμουνιστάς και τους ισλαμιστάς σε μία παρά φύσιν άλογη συμμαχία το τελικό στάδιο της οποίας σήμερα βλέπουμε.O Τζώρτζ Λόχνόβιτς θεωρεί ότι μέχρι το 1989 η ανθρωπότητα είχε μόνο δύο συστήματα που απέπνεαν πίστη. Ο μαρξισμός και ο ισλαμισμός. Θεωρεί ότι ο κινέζικος κομμουνισμός με τον Ντέγκ Ζιάο Πίνγκ επέβαλε μόνο το μαρξισμό ενάντια σε κάθε θρησκεία (μετά τα γεγονότα στη πλατεία Tiananmen). 

Παρατηρούμε λοιπόν ότι οι κομμουνιστές δεν έχουν καμμία συνέπεια θεωρητική ή πρακτική για το πώς θα διαχειρισθούν τη σχέση τους με τη θρησκεία. Το μόνο τους κριτήριο είναι το εξουσιαστικό. Όπου έχουν ανάγκη θεωρούν ταξικά αδέλφια τους μουσλίμ (!) όπου όμως δεν έχουν ανάγκες τέτοιες τους τσακίζουν κυριολεκτικά (πρβλ.τη γενοκτονία των κινέζων προς τους ουιγούρους). Οι κινέζοι επειδή έχουν την κάλυψη των κομφουκιανιστικών και βουδιστικών μαζών τις οποίες λόγω της παραδοσιακής αυτοκρατορικής παράδοσης ελέγχουν πλήρως συνδύασαν τον κομμουνισμό με την παραδοσιακή κουλτούρα υποταγής και εφήρμοσαν το οικονομικό σύστημα που σήμερα όλοι γνωρίζουμε χωρίς καμμία ανάγκη μουσουλμάνων.

Όπως όμως είδαμε ο Λένιν έκανε άλλα επειδή στην αχανή ρωσία χρειαζόταν μάζες συμμαχικές στα (δόλια) σχέδιά του. Ούτως ή άλλως επί Λένιν όσο και αν φαίνεται απίστευτο –πρίν τους σταλινικούς διωγμούς σε μουσλίμ και χριστιανούς (αν και ο Στάλιν όταν πολεμούσε το Χίτλερ μπέρδεψε το έθνος με το διεθνισμό καλώντας τους ρώσους σε εθνικό αγώνα)-αυξήθηκαν θρησκείες και αιρετικά παρακλάδια για τους συμφεροντολογικούς λόγους που μόλις αναφέραμε. Το ερώτημα όμως είναι άλλο. Ποιά κοινή δύναμη ενώνει κομμουνιστές και μουσουλμάνους και σήμερα βλέπουμε ότι ενάντια σε κάθε θεωρητική συνέπεια και σοβαρότητα (μαρξική σοβαρότητα) οι αριστεροί (;)έχουν αδελφοποιηθεί με τους μουσουλμάνους που σιγά-σιγά καταλαμβάνουν την ευρώπη; Πάλι ο Τζώρτζ Λόχνόβιτς σωστά αναφέρει ότι μπορεί ο μαρξισμός να άρχισε σαν θεωρία οικονομική που στόχευσε σε αταξική κοινωνία όμως στην πορεία τον ενδιαφέρει να κυβερνήσει ως πολιτική δύναμη εξασκώντας επιρροή στις μάζες. Έχοντας μάλιστα ως κεντρικό δόγμα την «ορθοδοξία»-όλοι είμαστε το ίδιο κ.λ.π. (ενάντια σε κάθε εθνική και αξιολογική προς τα πάνω ιδιαιτερότητα). Αυτό εξηγεί πολλά. Ποιοί βρίσκονται πίσω και από τους κομμουνιστές και από τους μουσουλμάνους;

Κατ΄αρχήν είναι αρκετά εντυπωσιακό το γεγονός ότι οι αριστεροί παραβλέπουν οντολογικές, γνωσιολογικές και αξιολογικές διαφορές με τους μουσουλμάνους. Ο μαρξισμός είναι παιδί του καρτεσιανού νοησιαρχικού ανθρωποκεντρισμού -έννοιες άγνωστες στους μουσουλμάνους. Ο μαρξικός παράδεισος είναι εδώ, ενώ ο παράδεισος των μουσλίμ είναι στη χώρα του πιλαφιού και του ουράνιου αγνώστου θεού. Η υλική νομοτέλεια του διαλεκτικού υλισμού διαλύει κάθε προγενέστερη θρησκεία και κληρονομεί το βασίλειο της γής στο βασιλέα άνθρωπο ενώ για τους ισλαμιστές η γή είναι απλά ένα πέρασμα προς τη χώρα του αλλάχ. Σε προχωρημένη φιλοσοφική ανάλυση ο μαρξισμός ως εσωτερικότητα είναι παιδί του βουλησιοκρατισμού (βολονταρισμού) της δύναμης της βούλησης που κυριάρχησε μέσα από τη θεωρία του περιφήμου Σοπενάουερ στην ευρώπη. Ο άνθρωπος κληρονομεί τη βούληση να κυριαρχήσει στον κόσμο γύρω του κατανοώντας τις υλικές δυνάμεις, ελέγχοντάς τις και μέσα από αυτές μπορεί να κυβερνήσει(με την επιστήμη και την τεχνολογία) τον κόσμο.Όλα αυτά μας λένε ότι αριστεροί και ισλαμιστές έχουν τόση σχέση μεταξύ τους όση η δύση με την ανατολή.

Πίσω από την μαρξική αριστερά όμως και τον ισλαμισμό ευρίσκονται οι ίδιες εξουσιαστικές δυνάμεις οι οποίες έχουν επικρατήσει εδώ και αιώνες επί της γής,φθάνοντας σήμερα στα τελικά τους σχέδια και στάδια. Το πείραμα της σοβιετικής ένωσης απέδωσε. Οι άνθρωποι μπορεί να κυβερνηθούν με γνώμονα την ύλη και την εργασία. Μαζεύεις τον κόσμο στα εργοστάσια και στις πόλεις, τους βλέπεις σαν μαζανθρώπους και διά του ελεγχομένου χρήματος (που το ονομάζεις «οικονομική κρίση») τους ελέγχεις. Αυτό συνέβη στην πολιτισμένη δύση. Όλοι νοιώθουν ίσοι απέναντι στην ύλη.

Το πείραμα του ισλαμισμού απέδωσε στην ανατολή. Οι άνθρωποι ομοίως ελέγχονται εμπρός σε κάθε αλλάχ. Γίνονται υποχείρια, αναπτύσσουν το συναίσθημα αντί για το λόγο, εξαρτώνται από κυριάρχους, μαζοποιούνται και χάνουν την προσωπικότητά τους. Νοιώθουν ίσοι απέναντι στον αλλάχ. Μαθηματικά ας σκεφθούμε. Όλοι σήμερα νοιώθουν ίσοι απέναντι είτε στο χρήμα είτε στον αλλάχ. Άρα κανείς δεν νοιώθει διαφορετικός. Όλοι συναισθηματικά εκλιπαρούν τους εξουσιαστές να σεβασθούν την ιλαρή ισότητά τους και να τους προσφέρουν τα περισσεύματα του τραπεζιού τους. Αριστεροί και ισλαμιστές έχουν θεοποιήσει την υλική ευδαιμονία, άρα ο αλλάχ έγινε ύλη και η ύλη αλλάχ. Μπροστά σε αυτή την ταυτοποίηση όλοι είναι το ίδιο. Το μόνο που μένει όλοι οι κάτοικοι της γής να μετονομασθούν σε αριστερο-ισλαμιστές. Χωρίς βέβαια κανένα ανώτερο πνευματικό αναφορικό προσδιορισμό.

Βασίλειος Μακρυπούλιας