Ο ΡΕΥΣΤΟΣ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΠΕΡΙΓΥΡΟΣ

Ο ΡΕΥΣΤΟΣ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΠΕΡΙΓΥΡΟΣ

Κωνσταντίνος Χολέβας-Πολιτικός Επιστήμων

Το έχω γράψει και το επαναλαμβάνω ότι πρέπει το συντομότερο να γίνουν εκλογές για να αποκτήσουμε μία κυβέρνηση πιο αποτελεσματική από αυτή που έχουμε σήμερα. Ένας σημαντικός λόγος πέραν των εσωτερικών είναι και η ρευστότητα του διεθνούς περιγύρου και των γεωπολιτικών εξελίξεων στην περιοχή μας. Ας κάνουμε μία σύντομη επισκόπηση.

Η συνεργασία της Κύπρου με το Ισραήλ προχωρεί γοργά και δυναμικά. Οι δύο χώρες συσφίγγουν τους δεσμούς τους στον αμυντικό και στον ενεργειακό τομέα. Η συνεργασία αυτή, την οποία θεωρώ ωφέλιμη και για την Ελλάδα, μπορεί να προκαλέσει σύνδρομο αντισυσπείρωσης από την Τουρκία, η οποία νιώθει να απειλείται ή ότι εν πάση περιπτώσει δύο μη φιλικές της χώρες δημιουργούν αντιτουρκικό μέτωπο. Δεν πρέπει να αποκλείουμε ριψοκίνδυνες ενέργειες από την Άγκυρα κατά της Κύπρου και της Κυπριακής ΑΟΖ. Άλλωστε ο Τούρκος ΥΠΕΞ Νταβούτογλου το υπενόησε σε πρόσφατες δηλώσεις του. Η ασθένεια του Τούρκου Πρωθυπουργού Ερντογάν, ο οποίος πάσχει από κάποια μορφή καρκίνου, δημιουργεί μεγαλύτερη ρευστότητα στην γείτονα χώρα και ξέρουμε ότι οι Τούρκοι εκτονώνουν προς τα έξω (π.χ. ένταση στα ελληνοτουρκικά) τις τυχόν εσωτερικές τους δυσκολίες. Μέχρι τώρα φαινόταν ότι με διάφορα μέτρα οι μετριοπαθείς Ισλαμιστές του Ερντογάν ήλεγχαν την κατάσταση, περιόριζαν τον ρόλο του Στρατού και είχαν τρόπο να πατάξουν απόπειρες πραξικοπημάτων. Τώρα που ασθενεί ο ισχυρός ανήρ όλοι διερωτώμαστε αν θα σηκώσουν και πάλι κεφάλι οι στρατιωτικοί ή αν θα βρουν οι Ισλαμιστές κατάλληλο διάδοχο του Ερντογάν.

Ο αλβανικός παράγοντας παραμένει ενισχυμένος και ελαφρώς αποθρασυμένος μετά την αμερικανική υποστήριξη προς την δημιουργία ανεξαρτήτου κράτους Κοσσόβου.. Οι τάσεις για Μεγάλη ή Φυσική Αλβανία θα παραμείνουν έντονες και προς το παρόν στρέφονται προς τα Σκόπια όπου υπάρχει μεγάλη και οπλοφορούσα αλβανική κοινότητα. Η Βοσνία-Ερζεγοβίνη δεν έπαυσε να αποτελεί πιθανό χώρο νέας ανάφλεξης και οι σχέσεις Μουσουλμάνων , Κροατών και Σέρβων είναι ψυχρότατες. Άλλο ένα θνησιγενές κράτος- δυναμίτης στα θεμέλια της σταθερότητας.

Η «αραβική ἀνοιξη» τελικά έφερε μεγαλύτερες απορίες σε όσους παρακολουθούν τα μεσανατολικά δρώμενα και σε όσους έχουν συμφέροντα ή γειτνιάζουν με την περιοχή. Η Αίγυπτος ένα από τα πολυπληθέστερα κράτη της Μ. Ανατολής δεν έχει ησυχάσει και η μετά Μουμπάρακ κυβέρνηση είναι επισφαλής. Σε όλη την Ισλαμική Μ. Ανατολή ο συνδυασμός φτώχιας, αναταραχής, θρησκευτικού φανατισμού και παρακλαδιών της Αλ-Κάιντα δημιουργεί ένα εκρηκτικό μίγμα που επηρεάζει έμμεσα και την Ελλάδα. Υπάρχουν πολλοί ξένοι –κυρίως Αμερικανοί-τουρίστες που ακυρώνουν τις διακοπές τους στην Ελλάδα διότι την θεωρούν κομμάτι της Ανατολικής Μεσογείου όπου επικρατεί αναταραχή. Το μεγάλο πρόβλημα στην ευρύτερη ισλαμική ζώνη είναι το Ιράν. Εκεί ο συνδυασμός πυρηνικού προγράμματος, ισλαμιστικής κυβερνήσεως με υψηλούς αντιδυτικούς τόνους και αμερικανο-ισραηλινής φοβίας οδηγεί σε κακή πρόβλεψη για την ειρήνη.

Μέσα σε όλον αυτόν τον κυκεώνα η Ευρώπη και ειδικά η Ευρ. Ένωση μοιάζει να ψάχνει ταυτότητα, σκοπό, όραμα, ενότητα και κυρίως σπουδαίους ηγέτες. Η τάση του Βερολίνου για ηγεμονία πολιτική και οικονομική ήταν αναμενόμενη μετά την ένωση Δυτικής και Ανατολικής Γερμανίας. Η περιβόητη ευρωπαϊκή αλληλεγγύη κατέρρευσε σε πολλές περιπτώσεις, όπως βλέπουμε και στον τρόπο που μεταχειρίζονται οι δανειστές-εταίροι την Ελλάδα. Βλέποντας προ ημερών την ταινία με τη ζωή της Μάργκαρετ Θάτσερ συνειδητοποίησα ότι λείπουν πλέον οι μεγάλοι ηγέτες από τη Γηραιά Ήπειρο. Η σκηνή κατά την οποία η Βρετανή Πρωθυπουργός δίνει εντολή στο Ναυαρχείο της να βυθίσει τον αργεντίνικο στόλο λέει πολλά. Στη γεωπολιτική μας ρευστότητα αναζητούμε ηγέτες με αποφασιστικότητα.

Κ.Χ. 15.2.2012

Οι τύραννοι των Φερών, η Λάρισα και η μακεδονική κυριαρχία (4ος π.Χ. αι.)

Ασημένιο δίδραχμο του Αλεξάνδρου των Φερών (369-357 π.Χ.)

με τη μορφή του και παράσταση του πολεμικού ιππικού του

Οι τύραννοι των Φερών, η Λάρισα

και η μακεδονική κυριαρχία (4ος π.Χ. αι.)

του Κων. Α. Οικονόμου δασκάλου - συγγραφέα

Τον 4ο π.Χ. αιώνα στη Θεσσαλία, υπήρξε μεγάλη αντιπαλότητα μεταξύ ευγενών και λαού. Ο Κριτίας, ένας από τους τριάκοντα τυράννους της Αθήνας, ξεσήκωσε τους Πενέστες κατά των γαιοκτημόνων. Ο Κριτίας απέτυχε, αλλά ο Λυκόφρων Α΄ των Φερών, εκμεταλλευόμενος την αναταραχή, έγινε τύραννος στις Φερές. Οι Φερές, στα νοτιοανατολικά της θεσσαλικής πεδιάδας και κοντά στους θαλάσσιους δρόμους, ήλεγχαν το εμπόριο εξάγοντας σιτηρά και εισάγοντας άλλα προϊόντα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι Φεραίοι να γίνουν φορέας προοδευτικών ιδεών στη Θεσσαλία, έχοντας και το πλεονέκτημα της απουσίας ευγενών στον τόπο τους. Εντούτοις οι Φερές δεν απέκτησαν δημοκρατία. Ο Λυκόφρων, πάντως, ενήργησε τυχοδιωκτικά θέλοντας να επεκτείνει την κυριαρχία του σ' όλη τη Θεσσαλία.

Στην ίδια περίοδο, η Λάρισα είχε περιπέσει σε σχετική παρακμή κυβερνώμενη ακόμη από τους Αλευάδες. Ο Αριστοτέλης (Πολιτικά 131) αναφέρει ότι στη Λάρισα λειτουργούσε η λεγόμενη «Ελεύθερη Αγορά», στην οποία συμμετείχαν μόνο οι «αγαθοί», δηλαδή οι ευγενείς γαιοκτήμονες που είχαν μεταμορφωθεί σε αριστοκράτες αστούς. Ο ανταγωνισμός ευγενών με τους δημοκρατικούς της Λάρισας και τους «δημοκρατικούς» του Λυκόφρονα οδήγησε αμφοτέρους στην αναζήτηση έξωθεν βοήθειας είτε από την αποδυναμωμένη Σπάρτη είτε από την ανερχόμενη Μακεδονία. Οι Σπαρτιάτες τότε ήλεγχαν τις νότιες εισόδους της Θεσσαλίας μέσω της Ηράκλειας Τραχίνας στο Μαλιακό, ενώ ο Περδίκας (Σημ. ΔΕΕ: Αναφέρεται προφανώς στον Περδίκκα Β΄ 448-413 π.Χ.) της Μακεδονίας, άρχιζε να εμφυσείται από το όραμα της ανάδειξης της Μακεδονίας σε κυρίαρχη δύναμη στην Ελλάδα. Έτσι, μετά την επίδειξη ισχύος του Λυκόφρονα, που χτύπησε πολλές φορές τα λαρισαϊκά στρατιωτικά σώματα, την εξουσία στη Λάρισα πήρε μια μετριοπαθής ολιγαρχική ομάδα, που έδωσε σ’ όλους τους Λαρισαίους πολιτικά δικαιώματα. Ο κυνηγημένος ταγός της Λάρισας, Αρίστιππος, κατέφυγε στον Πέρση Κύρο αναζητώντας μισθοφόρους για να επανέλθει στην εξουσία, πράγμα που τελικά δεν πέτυχε. Στο μεταξύ ο Λυκόφρων συνεργαζόταν με τους Σπαρτιάτες που ίσως είχαν σκοπό να εισβάλουν. Ο Αρίστιππος, βρισκόμενος σε δύσκολη θέση, ζήτησε (401 π.Χ.) τη βοήθεια του Αρχέλαου (Σημ. ΔΕΕ: Ο σπουδαίος βασιλεύς της Μακεδονίας Αρχέλαος  413-399 π.Χ.) που είχε προεκτείνει την κυριαρχία του στην Περραιβία.

Ο Μακεδόνας βασιλιάς, ευτυχής για τη συγκυρία, κατέλαβε τη Λάρισα, επανέφερε τους αριστοκράτες στην εξουσία παίρνοντας ομήρους δέκα αγόρια αριστοκρατικών οικογενειών της πόλης. Η Σπάρτη ήταν έτοιμη να επέμβει, ανησυχώντας για την αυξανόμενη επιρροή των Μακεδόνων, μα ένα γεγονός ανέτρεψε το σκηνικό. Το χειμώνα του 399 π.Χ. ο Αρχέλαος σκοτώθηκε (Σημ. ΔΕΕ: Για την ακρίβεια δολοφονήθηκε), στη διάρκεια κυνηγητικής εξόρμησης. Οι διάδοχοί του δεν ενδιαφέρθηκαν για τη Θεσσαλία κι έτσι ο Λυκόφρων με σπαρτιατική αρωγή κατέλαβε τη Φάρσαλο κι εγκατέστησε φρουρά. Στα επόμενα έτη παρατηρήθηκαν μικροσυγκρούσεις μεταξύ Λυκόφρονα και Μηδίου, που είχε ήδη αναλάβει ταγός στη Λάρισα. Απρόσμενος σύμμαχος του Μηδίου ήταν η Θήβα. Έτσι, με τη βοήθεια Θηβαίων και Αργείων, κατέλαβε το 395 π.Χ. τη Φάρσαλο κατασφάζοντας τη σπαρτιατική φρουρά, ενώ θηβαϊκές και αργείες δυνάμεις κατέλαβαν την Ηράκλεια. Το έργο του Σπαρτιάτη Αγησίλαου, που επέστρεφε τότε από την Περσία, φαινόταν δύσκολο. Γι’ αυτό πανηγυρίστηκε τόσο η νίκη του στο Ναρθάκι (394 π.Χ., στην οποία αναφερθήκαμε σε άλλο άρθρο). Μετά το θάνατο του Λυκόφρονα (370), ο γιος του Ιάσων πήρε την εξουσία στις Φερές. Ο Ιάσων ήταν ευφυής, καλόκαρδος και δίκαιος ηγεμόνας για όλους στη Θεσσαλία. Βλέποντας την αποδυνάμωση της Ελλάδας, εξαιτίας των αλλεπάλληλων πολέμων, οραματίστηκε να αναδείξει τη Θεσσαλία κυρίαρχη και, ενώνοντας κάτω από το σκήπτρο του όλους τους Έλληνες, να επιχειρήσει εκστρατεία εναντίον της Περσίας (Σημ. ΔΕΕ: Αυτός ήταν ο λόγος που έλαβε την προσωνυμία Φιλέλλην, δηλ. φιλόπατρις). Οι ηγεμόνες της Ηπείρου, Αλκέτας και Νεοπτόλεμος, δήλωσαν υποτέλεια στον Ιάσονα, ενώ πολλές πόλεις της Ν. Ελλάδας επιδίωκαν τη συμμαχία του. Μόνος αντίπαλός του παρέμεινε η Αθήνα και γι’ αυτό σχεδίαζε να δημιουργήσει αξιόμαχο στόλο για να την ανταγωνισθεί. Επίσης κινήθηκε διπλωματικά συνεννοούμενος με το βασιλιά της Μακεδονίας Αμύντα Β΄ με σκοπό την συγκρότηση μιας αξιόμαχης στρατιάς. Όμως το σχέδιό του ματαιώθηκε και το όνειρο της θεσσαλικής κυριαρχίας «θάφτηκε» μαζί με το νεκρό του σώμα: Καθώς ετοιμαζόταν για αναχώρησή του στους Δελφούς (Πύθια), ενώ επιθεωρούσε το ιππικό, μια ομάδα επτά νεαρών τον δολοφόνησαν. Οι περισσότεροι ιστορικοί πιστεύουν ότι ηθικός αυτουργός υπήρξε ο αδελφός του Πολύδωρος.

Μετά το θάνατο του φιλόδοξου Ιάσονα, ταγοί της Θεσσαλίας αναγνωρίστηκαν οι γιοι του Πολύδωρος και Πολύφρων. Όμως μετά τη δολοφονία του πρώτου από τον δεύτερο, κάπου έξω από τη Λάρισα, μόνος κυρίαρχος έμεινε ο Πολύφρων. Η ταγεία του Πολύφρονα έμεινε αξέχαστη στους Θεσσαλούς ως η πιο αιμοσταγής τυραννία που είχε γνωρίσει η χώρα. Ανάμεσα στα θύματά του ήταν πολλοί άρχοντες της Φαρσάλου, με γνωστότερο τον Πολυδάμαντα, ενώ εξόρισε Λαρισαίους αντιπάλους του. Όμως, πριν ολοκληρώσει το φρικτό έργο, ο μικρότερός του αδελφός, Αλέξανδρος, τον δολοφόνησε, παίρνοντας στα χέρια του την εξουσία.

Ο νέος τύραννος των Φερών συνέχισε το έργο του αδελφού του διαπράττοντας ωμότητες και σφαγές στη Λάρισα, με θύματα, κυρίως, μέλη της οικογένειας των Αλευάδων. Πολλοί απ’ αυτούς κατάφεραν να ξεφύγουν επιζητώντας την προστασία του Αλεξάνδρου Β΄ (Σημ. ΔΕΕ: αδελφός του Φιλίππου Β΄ και θείος του Μ. Αλεξάνδρου) της Μακεδονίας. Κι ενώ ο Φεραίος Αλέξανδρος ετοίμαζε εκστρατεία κατά της Μακεδονίας, ο βόρειος συνώνυμός του τον πρόλαβε και με Λαρισαίους φυγάδες κατέλαβε τη Λάρισα. Αιφνιδιασμένος ο τύραννος, επέστρεψε στην πόλη του για να οργανωθεί. Λίγους μήνες αργότερα ο στρατός της Θήβας, έχοντας επικεφαλής τους Επαμεινώνδα και Πελοπίδα, απελευθέρωσε τη Λάρισα στηρίζοντας τους Αλευάδες, που πήραν πάλι την εξουσία στα χέρια τους. Ο τύραννος των Φερών άρχισε τότε να παρενοχλεί τους Θηβαίους, συλλαμβάνοντας μάλιστα αιχμάλωτο τον Πελοπίδα (367 π.Χ.), που όμως κατάφερε στη συνέχεια να απελευθερώσει ο Επαμεινώνδας. Το τέλος του Αλεξάνδρου των Φερών δεν άργησε να επέλθει. Στη μάχη που έγινε στις Κυνός Κεφαλές (Χαλκωδόνιον όρος) οι Φεραίοι κατατροπώθηκαν από δυνάμεις του Πελοπίδα (365 π.Χ.), ο οποίος όμως, πολεμώντας ριψοκίνδυνα, φονεύθηκε. Ο Αλέξανδρος κατάφερε να διαφύγει στις Φερές όπου τον περίμενε η μοίρα της οικογένειάς του: η δολοφονία του από συγγενή. Η σύζυγός του Θήβη έβαλε τα αδέλφια της Τισίφονο, Πυθόλαο και Λυκόφρονα Β΄ να τον σκοτώσουν. Οι τρεις δολοφόνοι ανέλαβαν από κοινού την «ταγεία» στη Θεσσαλία που είχε πια καταντήσει συνώνυμο της τυραννίας.

Στη διάρκεια αυτών των γεγονότων (363 π.Χ.) συστήθηκε το νέο «Κοινόν των Θετταλών», από όλες τις πόλεις της Θεσσαλίας πλην Φερών. Επειδή, όμως η δύναμη των Φερών υπό την ηγεσία των τριών αδελφών, ήταν υπολογίσιμη, οι Αλευάδες, εκ μέρους του Κοινού, ζήτησαν τη βοήθεια του νέου Μακεδόνα βασιλιά Φιλίππου Β΄ (358 π.Χ). Αυτός, χωρίς χρονοτριβή επέλασε στη Θεσσαλία, καταστρέφοντας τη Φαρκαδόνα και μετά τη μάχη του Κροκίου πεδίου, αφού ανέτρεψε την τυραννία του Δείνωνα (Κραννών), κατέλυσε το κράτος των Φερών και υπέταξε επίσημα τη Μαγνησία, την Περραιβία και ολόκληρη τη Θεσσαλία στη Μακεδονία (352 π.Χ.). Ο Φίλιππος επανέφερε την παλιά διαίρεση της χώρας σε τετραρχίες (Εστιαιώτιδα, Θεσσαλιώτιδα, Πελασγιώτιδα, Αχαΐα Φθιώτιδα). Στην Πελασγιώτιδα ο Φίλιππος τοποθέτησε στη διοίκηση τον Αλευάδη Θρασύδαιο, ενώ φρόντισε να έχει υπό την κατοχή του στρατηγικές θέσεις, εγκαθιστώντας μακεδονικές φρουρές. Μάλιστα στους Γόμφους έστειλε Μακεδόνες αποίκους, κάτι που πιθανόν έγινε και στους Γόννους. Να αναφέρουμε ότι για λόγους σκοπιμότητας νυμφεύτηκε το 353, τη Λαρισαία Φίλιννα και το 352 τη συγγενή του Φεραίου Ιάσονα Νικησίπολη. Από την πρώτη απέκτησε τον Αρριδαίο και από τη δεύτερη τη Θεσσαλονίκη (ονομάστηκε έτσι σε ανάμνηση της νίκης του στο Κρόκιον). Φερόμενος διαλλακτικά ο Φίλιππος, επέτρεψε στους Θεσσαλούς να έχουν την πρωτοκαθεδρία στη Δελφική Αμφικτυονία. Το 345 ο Αλεύας Σίμος, οργάνωσε ανταρσία και αυτοανακηρύχθηκε τύραννος. Επειδή ο Φίλιππος δεν αντέδρασε, λόγω συγκρούσεών του στην Ιλλυρία και τη Δαρδανία (Σκόπια), βρέθηκαν μιμητές του Σίμου και στις Φερές. Όταν ο Μακεδόνας βασιλιάς επέστρεψε θριαμβευτής, αντέδρασε αστραπιαία. Εξεστράτευσε κατά των στασιαστών, επικρατώντας με άνεση. Οι συνέπειες ήταν δραματικές: εξόντωσε μέχρις ενός τους τυράννους των θεσσαλικών πόλεων, τοποθέτησε ισχυρές μακεδονικές φρουρές παντού, απέσπασε από τη Θεσσαλία, εκτός από τη Μαγνησία, Αχαΐα Φθιώτιδα, Μαλίδα, Αινίδα, Δολοπία και Οιταία. Το σοβαρότερο μέτρο που επέβαλε ήταν ο ορισμός κυβερνήσεων που ονομάζονταν «δεκαρχίαι», τα μέλη των οποίων διορίζονταν από τον ίδιο το Φίλιππο. Το 342 ο Φίλιππος επέβαλε στους Θεσσαλούς να «εκλέξουν» τον ίδιο «ισόβιο άρχοντα του Κοινού των Θεσσαλών». Έτσι, πρώτη φορά, εμφανίζεται ταγός στη Θεσσαλία κάποιος μη Θεσσαλός. Μ’ αυτή την «εκλογή», ο Φίλιππος μπορούσε να εκμεταλλεύεται οικονομικά την εύφορη πεδιάδα, μέσω εισφορών, και να επιστρατεύει, θεσσαλικό στρατό.

www.scribd.com/oikonomoukon

εφ. Ελευθερία Λάρισας, 12/12/11, σ. 20

Πολυπολιτισμός!

أثينا γνωστή και ως Αθήνα.

Μια νυχτερινή βόλτα στο Αθηναμπάντ…

Σήμερα λέγεται أثينا. Όμως μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν η φημισμένη πρωτεύουσα του σύγχρονου Ελληνικού κράτους κουβαλώντας μια μεγάλη ιστορία μέσα στο πέρασμα των αιώνων. Πρόκειται για τη γνωστή μας Αθήνα…

Όλοι περίπου αποδέχονται πως το κέντρο της πόλης των Αθηνών έχει αλλάξει όψη, πως είναι επικίνδυνο και όλες οι λοιπές κλισέ φράσεις οι οποίες συνοδεύουν ως συνήθως τη διάγνωση μιας νόσου. Όπως θεωρούν ότι επικίνδυνο είναι το Σικάγο ή το Λονδίνο αν διανοηθείς να πας μια βόλτα κάτω από το ποτάμι.

Το ζήτημα είναι τι γίνεται με τη θεραπεία; Απολύτως τίποτε.

Είναι όμως άλλο να ξέρεις κάτι και άλλο να το διαπιστώσεις ο ίδιος. Οι πάλαι ποτέ κάτοικοι του κέντρου το εγκατέλειψαν σε μεγάλο ποσοστό είτε για την ποιότητα ζωής που ΔΕΝ προσέφερε ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 80 είτε γιατί με την ανεξέλεγκτη είσοδο λαθρομεταναστών στη χώρα είδαν από νωρίς την υποβάθμισή του.

Και ίσως για την ώρα ο Χολαργός, το Μαρούσι, η Εκάλη, ο Αλιμος, η Βάρκιζα, η Βουλιαγμένη να βρίσκονται μακριά, αλλά σε μια Ελλάδα που γηράσκει, δε γεννάει και το μουσουλμανικό στοιχείο αυξάνεται ραγδαία, έχετε καμία αμφιβολία πως η φωτιά που έχει ανάψει και καίει δε θα εξαπλωθεί;

 

Ήδη βάπτεται κάλαμος…

Φυσικά δεν ανακαλύψαμε τώρα την Αμερική. Εξ ανάγκης (δυστυχώς αυτό καταντήσαμε να λέμε) είμαστε αναγκασμένοι να διασχίζουμε συχνά το κέντρο. Κρίναμε σωστό πως θα έπρεπε οι Έλληνες να δουν κάποιες εικόνες και να αναλογιστούν. Εμείς μάλιστα απευθύνουμε και μια πρόσκληση σε όσους θέλουν να πάμε βόλτα στο κέντρο πεζοί.

Η έξοδος μας ξεκίνησε από την οδό Αθηνάς. Έρημη μολονότι περάσαμε σε ώρα που τα εμπορικά καταστήματα είναι ακόμη ανοικτά. Φυσικά τα περισσότερα είχαν ήδη κλείσει… Κι όμως ανάμεσα στο ακόμη ελληνικό κέντρο (Ερμού, Μοναστηράκι κτλ) και την περιοχή της Ομονοίας αποτελεί μια νεκρή ουδέτερη ζώνη, η οποία κι αυτή με το πέρασμα της ώρας μεταμορφώνεται. Όσο το φως δίνει τη θέση του στο σκοτάδι, η ανασφάλεια μεγαλώνει.

Έπειτα στροφή στη οδό Σωκράτους. Ασιάτες και βορειοαφρικανοί λαθρομετανάστες κυριαρχούν στο οπτικό μας πεδίο. Συναθροισμένοι σε ομάδες και παρατηρώντας τους περαστικούς. Σταθμεύσαμε σε κάποιο σημείο κινούμενοι για λίγη ώρα πεζοί. Ήμασταν οι μόνοι Έλληνες στην περιοχή η οποία θυμίζει κάτι από κακόφημη συνοικία κάποιου λιμανιού της βορείου Αφρικής. Ντυμένοι οι ίδιοι ως κουρελήδες κάναμε μια γρήγορη βόλτα στα στενά της περιοχής.Με όλη την ειλικρίνεια, αισθανθήκαμε τόσο περίεργα… Ξένοι, παρατηρούμενοι από αρκετά ζευγάρια μάτια που έστω και μεταμφιεσμένοι ήμασταν κάτι διαφορετικό, στην ίδια μας την πατρίδα. Όταν είχαμε κάποιες πρώτες ενδείξεις πως η παρουσία μας αρχίζει να γίνεται ενοχλητική, καταλάβαμε πως είχε έρθει η στιγμή να φύγουμε από το σημείο. Και φυσικά που να τολμήσεις να εμφανίσεις εκεί κάμερα…

 

Η βόλτα λοιπόν συνεχίζεται. Η κάμερα αδυνατεί να πάρει ορισμένες καλές λήψεις στην Πειραιώς αλλά τα μάτια μας βλέπουν το πάρε δώσε ναρκωτικών ουσιών μερικές δεκάδες μέτρα από το Υπουργείο Εργασίας. Λίγο πιο πέρα, πίσω από το δημαρχείο ένα νεαρό κορίτσι εκδίδεται. Τα χρήματα που θα κερδίσει, δεν πρόκειται να τα δει διαφορετικά και είναι πρόθυμο να αναλάβει όλους τους κινδύνους. Η ίδια η πολιτεία φρόντισε πρώτη να θάψει όλα της τα όνειρα. Ποιος μπορεί να την κατηγορήσει;

Μια γειτονιά όπου πλέον δεν υπάρχουν νόμοι. 10-10, 20-20 περπατούν στους δρόμους. Αν τους ζητήσεις να κάνουν στην άκρη, δε θα σε καταλάβουν, αν κορνάρεις, ίσως θα πρέπει να είσαι έτοιμος και για κάτι περισσότερο. Φροντίζεις απλά να κινείσαι προσεκτικά με μοναδική άμυνα τα πετάλια του αυτοκινήτου.

Στην Αχαρνών και τη Λιοσίων η κατάσταση δεν είναι καλύτερη. Ούτε εκεί υπάρχει Έλληνας. Το ίδιο και στη Μάρνη. Ηπείρου, Ιουλιανού, πλατεία Καραϊσκάκη ακριβώς η ίδια κατάσταση. Μια γειτονιά που κάποτε ο κόσμος επέλεγε για τη βραδυνή του έξοδο λόγω των θεάτρων ή κάποιων πολύ καλών εστιατορίων, τώρα είναι απλά έρημη.

Η γενικότερη περιοχή διαθέτει αρκετά εγκαταλελειμένα κτίρια και εκεί βρίσκει αρκετός κόσμος καταφύγιο. Η ελληνική κοινωνία αδιαφορεί απέναντι στο πρόβλημα την ώρα που η πολιτεία αποφασίζει να κλείσει ένα ιστορικό σχολείο στο κέντρο της πόλης για να φιλοξενεί άστεγους λαθρομετανάστες. Τα παιδιά μας που θα κληθούν να υπηρετήσουν, να αποδώσουν φόρους και κυρίως να ζήσουν σε αυτή εδώ τη γωνιά, δεν έχουν το δικαίωμα ούτε στο σχολείο να διατηρούν την ησυχία τους. Οι δε αφαιμαζόμενοι γονείς τους πλέον θα πληρώνουν για αυτούς που τους σκορπούν τον τρόμο και όχι για να μορφώσουν (αν και εδώ ανοίγει μια άλλη συζήτηση) τα παιδιά τους.

Σε κάποια στιγμή εντοπίζουμε έναν ομοεθνή μας να κινείται στο δρόμο. Σταθμεύουμε και τον πλησιάζουμε. Μας μεταφέρει την αγωνία των λίγων εναπομείναντων κατοίκων του κέντρου. Η συζήτησή μας θα διαρκέσει λίγα λεπτά καθώς ο άνθρωπος επιθυμεί να επιστρέψει στο σπίτι του και την οικογένειά του, να κλειδαμπαρωθεί και να ξημερώσει. Με την αγωνία για το αύριο ενός ιδιωτικού υπαλλήλου, αισθάνεται εγκλωβισμένος σε μια περιοχή για την κατάντια της οποίας δε φέρει ευθύνη. Από τη μία πλευρά επιθυμεί να φύγει, από την άλλη αρνείται να παραδώσει σε ξένα χέρια τους δρόμους που μεγάλωσε, έτρεξε, παντρεύτηκε και μεγαλώνει τα παιδιά του.

Ποιος θα το έλεγε πως τελικά Ακρίτες υπάρχουν και στο ίδιο το κέντρο της Αθήνας. Με τη διαφορά ότι τους παλαιούς τους ενίσχυε η τότε πολιτεία.

Οι γείτονές μας όπως είδατε και στην πρόσφατη συνέντευξη του καθηγητή κου Κατσανέβα μέσω του εθνικού τους αερομεταφορέα μεταφέρουν φουρνιές από Μαρόκο, Αλγερία, Σομαλία, Ιράκ, Πακιστάν και Αφγανιστάν στην Κωνσταντινούπολη. Από εκεί, εισέρχονται στην Ελλάδα με εμπορικές αμαξοστοιχίες με την υποχρέωση να εγκαταλείψουν τη χώρα μέσα σε ένα μήνα. Από τη στιγμή όμως που αποβιβάζονται, χάνονται!

Ενώ ταυτόχρονα χρησιμοποιούνται και τα εναλλακτικά δρομολόγια. Η χώρα μας δεν εκμεταλλεύεται τους ευρωπαϊκούς πόρους για την ανέγερση του φράκτη ενώ τα ναρκοπέδια που -αρέσει δεν αρέσει- αποτελούσαν τον καλύτερο φύλακα των συνόρων της χώρας, πλέον δεν υπάρχουν. Άλλωστε υπήρχαν οι προειδοποιητικές πινακίδες, όποιος λοιπόν τολμήσει, θα αναλάβει και τον κίνδυνο.

Επιπλέον αντί να επιδιώκει την παραμονή των ξένων με τους οποίους μας συνδέει κάτι (Ρώσοι, Σέρβοι κτλ), όπως η θρησκευτική πίστη και θα μπορούσαμε ενδεχομένως να συνυπάρξουμε (όπως συνέβη για αιώνες στην αυτοκρατορία) ενισχύοντας το περίφημο Ορθόδοξο Τόξο, παραδίδει τη χώρα σε φανατισμένους, οργισμένους και από κάθε άποψη “πεινασμένους” ανθρώπους. Κι όποιοι αμφιβάλλουν ας ρωτήσουν μερικές όμορφες Νορβηγίδες που στις μικρές τους πόλεις έπεσαν θύματα ομαδικών βιασμών. Άλλωστε είναι γνωστές οι μαρτυρίες πως οι εδώ ισλαμιστές Ασιάτες έχουν μουτζουρώσει διαφημιστικές πινακίδες που απεικονίζουν γυναίκες με μαγιό ενώ σε θερινές εποχές έχουν υβρίσει κορίτσια για τα ακάλυπτα μέρη του σώματός τους.

Καλό θα είναι, πέρα από τα ερωτήματα του τι θα γίνει με τα χαράτσια και τους φόρους, προ των εκλογών, οι Ελληνες ψηφοφόροι να περάσουν μια βόλτα από το κέντρο ώστε να εμπλουτίσουν το ερωτηματολόγιο προς τους υποψηφίους. Ίσως μάλιστα αυτό να όφειλε να είναι το βασικό μας κριτήριο όταν σε 10-15 χρόνια η αναλογία μας προς τους μοσουλμάνους θα είναι 1:1,5, το πολύ 1:2. Ειδικά όταν κάποιοι προοδευτικοί αριστεροί (;) εν μέσω κοινωνικής θυέλλας καταθέτουν επερωτήσεις για το πότε επιτέλους θα ανεγερθεί το τζαμί στο Βοτανικό ή γιατί αναγράφεται το θρήσκευμα στα απολυτήρια των μαθητών ή τέλος υποθάλπτουν καταλήψεις κτιρίων (π.χ. Υπατία) μη αφήνοντας κι αυτούς τους φουκαράδες απεργούς πείνας να σπάσουν την απεργία τους. Άραγε τι ρόλο θα διαδραμάτιζαν όλοι αυτοί σε μια σύρραξη με την Τουρκία;

Για να αναγεννηθεί λοιπόν η Ελλάδα, απαραίτητη συνθήκη αποτελεί η επιβίωσή της. Κι αυτή, αν κάνετε μια βόλτα στην Αθήνα, θα διαπιστώσετε από πρώτο χέρι πως βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο.

Άραγε θα σώσουμε την πατρίδα μας και το αύριο των παιδιών μας;

http://freepen.gr/epikairotita/1704/

Εγκαταλείφθηκε ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός...

Ο Β/Ηπειρωτικός Ελληνισμός

εγκαταλείφθηκε στην τύχη του!

Γράφει ο ΝΙΚΟΣ Θ. ΥΦΑΝΤΗΣ

ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ-DEROPOLI.COM

Με απόφαση του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου της Αλβανίας καταργείται η αναγραφή της εθνικότητας από την Εθνική Ελληνική Μειονότητα σε οποιοδήποτε επίσημο κρατικό έγγραφο. Ένα προμελετημένο έγκλημα της αλβανικής ιθύνουσας τάξης, το οποίο στρέφεται άμεσα εναντίον των Βορειοηπειρωτών.

Η βάναυση και ωμή καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου από την κατ’ επίφαση «Δημοκρατία» της Αλβανίας, αποδεικνύει το φυλετικό μίσος των Αλβανών εναντίον των Ελλήνων που έτυχε να διαβιούν στη χώρα τους. Μοίρα κακή, οι άνθρωποι αυτοί, έτυχε να ενταχτούν στο αλβανικό κράτος και να μην ανήκουν στην αλβανική φυλή, στο αλβανικό έθνος.

Οι Βορειoπηπειρώτες από την υπαγωγή τους στο αλβανικό κράτος ζουν στην ανασφάλεια και στην αβεβαιότητα. Οι εκφοβισμοί, η ψυχολογική βία, οι άδικες καταδίκες, οι φυλακίσεις και οι εξορίες, δεν σταμάτησαν. Μάλιστα, κατά την περίοδο του Ενβέρ Xότζα και των διαδόχων του (1945-1989), οι κατατρεγμοί κορυφώθηκαν, οι θάνατοι πολλαπλασιάστηκαν, οι φυλακίσεις και οι εξορίες είχαν καταντήσει συνήθεια. Ο εξαλβανισμός κατά την περίοδο αυτή έφτασε σε δυσθεώρητα ύψη. Η κατάργηση της θρησκείας και της γλώσσας επέφερε καίριο και θανατηφόρο πλήγμα στη μειονότητα.

Οι Έλληνες, παρόλους τους διωγμούς και τις ταπεινώσεις, κράτησαν τις φυλετικές τους καταβολές και μπόρεσαν, μετά την κατάρρευση του καθεστώτος, να ανακάμψουν, να συμμαζέψουν τα συντρίμμια μιας ακαταλόγιστης βαναυσότητας, να ξαναβρούν τις ρίζες τους, να ορθοποδήσουν, να αφιερωθούν σε έργα ειρηνικά και να προκόψουν.

Φαίνεται ότι οι αλβανοί «δημοκράτες» δεν επιθυμούν να έχουν το «αγκάθι στα μάτια τους», δεν θέλουν δηλαδή να βλέπουν να ευημερεί το ελληνικό στοιχείο και άρχισαν την «παλιά τέχνη», των φυλετικών διακρίσεων και την καταραμένη «πάλη των τάξεων», μόνο για την ελληνική μειονότητα, με σαφείς στόχους και ευδιάκριτους προσανατολισμούς: να απαλλαγούν με κάθε τρόπο από αυτό το «αγκάθι» και να αποδείξουν στη διεθνή κοινή γνώμη τη φυλετική τους ομοιογένεια και ομοιομορφία.

Είναι απορίας άξιο αυτό που συμβαίνει τις μέρες μας στη γειτονική και συγγενική μας χώρα. Αυτό που δεν τόλμησε να κάνει το προηγούμενο δικτατορικό καθεστώς του Ενβέρ Xότζα, το απετόλμησε το «σύγχρονο» και «δημοκρατικό» αλβανικό κράτος, το οποίο, μάλιστα, διακαώς επιθυμεί και αγωνίζεται να ενταχτεί στην ευρωπαϊκή οικογένεια.

Οι διαθέσεις της αλβανικής ηγεσίας και των αλβανικών εθνικιστικών κύκλων εκδηλώθηκαν κατά τη διάρκεια της πρόσφατης απογραφής – παρωδίας στην Αλβανία. Είναι γνωστά όσα προηγήθηκαν και όσα απαράδεκτα συνέβησαν κατά τη διάρκεια της απογραφής.

Η θλιβερή κατάληξη είναι η απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου να βάλει ταφόπλακα στην παρουσία της ελληνικής μειονότητας, βάζοντας «στα παλιότερα των υποδημάτων του» διεθνείς νόμους και αποφάσεις.

Όλα όσα συμβαίνουν στον Bορειοηπειρωτικό χώρο μας προϊδεάζουν για χειρότερα επερχόμενα δεινά. Όπως φαίνεται δεν πρόκειται να ησυχάσει ο βορειοηπειρωτικός κόσμος, να ηρεμήσει και να ασχοληθεί με ειρηνικά έργα, τόσο αναγκαία και απαραίτητα. Η μειονότητα βρίσκεται σε συνεχή αναταραχή, εκτός των άλλων και από το γεγονός ότι οι Αλβανοί τους θεωρούν (κακώς βέβαια) «εχθρούς» και ως τέτοιους τους αντιμετωπίζουν.

Με όλα αυτά που συμβαίνουν η «Ομόνοια», το κατεξοχήν όργανο των συμφερόντων της μειονότητας, τι κάνει; Η ηγεσία της με τι ασχολείται; Τα δύο μειονοτικά κόμματα (δυστυχώς υπάρχουν δύο) αλληλοϋποβλέπονται και αλληλοκατηγορούνται. Και τα δύο ομνύουν στο όνομα της «Ομόνοιας» και κατατρύχονται με θέματα ήσσονος σημασίας, χωρίς να μπορούν να αρθούν στο ύψος των κρίσιμων περιστάσεων που περνάει ο τόπος. Θα περιμέναμε εκ μέρους της Βορειοηπειρωτικής ηγεσίας να προσφεύγει με υπομνήματα και διαμαρτυρίες προς την ελληνική και την αλβανική κυβέρνηση και προς τα ευρωπαϊκά και διεθνή φόρα, καταγγέλλοντας την αλβανική πολιτική απέναντι στην μειονότητα και καθιστώντας την αλβανική ηγεσία υπεύθυνη για όσα ανήκουστα και εγκληματικά συμβαίνουν εις βάρος του βορειοηπειρωτικού στοιχείου.

Οι ηγέτες των Βορειοηπειρωτών, αντί να προβάλουν τα ποικίλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες μειονοτικοί, καταγίνονται με επουσιώδη ξοδεύοντας άσκοπα τον χρόνο και τις δυνάμεις τους με πράξεις, που δεν εξυπηρετούν κανένα σκοπό. Έχουν μπολιαστεί και εκείνοι από το φυλετικό σαράκι της διχόνοιας, που δεν τους επιτρέπει να τοποθετήσουν τα πράγματα στις πραγματικές τους διαστάσεις και με σύνεση και νηφαλιότητα να αγωνιστούν για εκείνα που ο Βορειοηπειρωτικός λαός τους τοποθέτησε να υπηρετήσουν. Εκείνα που είναι ανάγκη να αξιώσουν και να απαιτήσουν είναι η απόδοση των κατοχυρωμένων μειονοτικών δικαιωμάτων που απορρέουν από διεθνείς πράξεις και αποφάσεις. Η Παγκόσμιος διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου καθόρισε τους κανόνες που διέπουν τις διεθνείς σχέσεις και τις σχέσεις των κοινωνιών, εξήρε τη φυλετική ισότητα και ιδιαιτερότητα και υπερασπίζεται σθεναρά τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Αυτά οφείλει η ηγεσία της διεθνώς αναγνωρισμένης «Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας» να θέσει υπόψη και στους Αλβανούς κυβερνώντες και γι’ αυτά έχει χρέος να αγωνίζεται.

Και η Ελληνική Κυβέρνηση περί άλλων τυρβάζει. Η δημοσιονομική κρίση μας έχει απορροφήσει κυριολεκτικά και θέματα μείζονος εθνικής σημασίας υποχώρησαν δραματικά. Μερικές ευχές, επ’ ευκαιρία εορτών και τίποτε άλλο. Το πρόβλημα των Βορειοηπειρωτών δεν χρειάζεται ευχολόγια και παρηγορητικά λόγια. Έχει ανάγκη από στήριξη, χρειάζεται ανθρώπους, κυβερνητικούς και μη, που νοιάζονται για τα προβλήματα της μειονότητας, επιζητούν λύσεις και επαναφέρουν στην τάξη κυβερνητικούς και εθνικιστικούς κύκλους στην Αλβανία, που μεθοδεύουν τον αφανισμό των Ελλήνων μειονοτικών.

Τα ελληνικά κόμματα ενδιαφέρονται πρωτίστως για το μέλλον τους στις επερχόμενες εθνικές εκλογές και καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια να γίνουν γνωστές οι θέσεις τους και οι αγώνες τους για τη «σωτηρία» της πατρίδας. Οι εσωκομματικές διεργασίες που βιώνει το ΠΑΣΟΚ και τα φαινόμενα εσωστρέφειας δεν επιτρέπουν την ενασχόληση με θέματα πέρα από τη δρομολόγηση εκλογής προέδρου του κόμματος.

Η Νέα Δημοκρατία αγωνίζεται για κομματικά οφέλη στις εκλογές που πλησιάζουν και ο ΛΑΟΣ στροβιλίζεται γύρω από τον εαυτό του και προσπαθεί να ισορροπήσει στο νέο κυβερνητικό σχήμα.

Μέσα στην οικονομική ύφεση, στη σύγχυση, στην ένταση που υπάρχει στη χώρα, ποιος ενδιαφέρεται αυτές τις ώρες για τους Συνέλληνες Βορειοηπειρώτες που βιώνουν τον πόνο, την αδιαφορία και την εχθρότητα των Αλβανών!

Στις εθνικές εκλογές, όποτε και αν γίνουν, οι πολιτικοί μας θα αγκαλιάσουν τους Βορειοηπειρώτες που ζουν στην Ελλάδα και έχουν πάρει την ελληνική υπηκοότητα (και όπως πληροφορούμαστε είναι αρκετές χιλιάδες) και θα ζητήσουν την ψήφο τους, υποσχόμενοι συμπαράσταση και βοήθεια.

Είμαστε, όμως, βέβαιοι ότι, μετά τις εκλογές, θα ξεχαστούν οι υποσχέσεις και οι Βορειοηπειρώτες θα δέχονται τις αλβανικές απειλές και τους εξουθενωτικούς εκβιασμούς.

Δυστυχώς, παραμένει «Δυστυχισμένη (η) Βόρειος Ήπειρος», όπως παραστατικά τιτλοφόρησε το βιβλίο του για τα γεγονότα της Βορείου Ηπείρου των αρχών του αιώνα, ο Γάλλος δημοσιογράφος Ρενέ Πυώ (Rene Puaux).

http://www.proinoslogos.gr/component/content/article/35/9779

Τι ήταν το Σχέδιο Μάρσαλ και τι εξυπηρετούσε...

Πολύ συχνά τον τελευταίο καιρό γράφεται ή ακούγεται ότι η χώρα μας χρειάζεται ένα νέο "Σχέδιο Μάρσαλ". Τι ακριβώς ήταν αυτό το Σχέδιο επιχειρεί να απαντήσει η ανάρτηση που ακολουθεί.

ΔΕΕ

Τι ήταν το Σχέδιο Μάρσαλ

και τι εξυπηρετούσε...

Με τον όρο σχέδιο Μάρσαλ εννοείται η οικονομική ενίσχυση κρατών της ευρωπαϊκής ηπείρου, αποκύημα της εξωτερικής πολιτικής των Η.Π.Α. μετά τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και της αντίληψης ότι η επικράτηση του κομμουνισμού θα αποτελούσε κίνδυνο για τα συμφέροντα και των Ηνωμένων Πολιτειών.

«...το κύριο χαρακτηριστικό της αμερικανικής πολιτικής απέναντι στην Σοβιετική Ένωση θα πρέπει να είναι μία υπομονετική αλλά σταθερή και άγρυπνη ανάσχεση (containment) των επεκτατικών τάσεων της...»-George Kennan, Αμερικανός διπλωμάτης

Με τα λόγια αυτά δόθηκε το στίγμα της αμερικανικής πολιτικής που ακολουθήθηκε τα επόμενα χρόνια. Στις 12 Μαρτίου του 1947 ο πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν, αγορεύοντας στο Κογκρέσο, δεσμεύθηκε ότι η χώρα του θα παρείχε γενναία οικονομική ενίσχυση στα κράτη που θα επιθυμούσαν και θα «αντιστέκονταν σε απόπειρες καθυπόταξης από οπλισμένες μειοψηφίες ή από ξένες πιέσεις».Οι θέσεις, αυτές, της αμερικανικής εξουσίας εκδηλώθηκαν στην Ευρώπη δια μέσου του Σχεδίου Μάρσαλ. Επρόκειτο για οικονομική βοήθεια που χορηγήθηκε σε χώρες της Ευρώπης. Αποσκοπούσε αφενός στην τόνωση των οικονομιών τους, (που με σημαντικά δάνεια χρηματοδότησαν έτσι τις κατεστραμμένες από τον πόλεμο αγορές τους) και αφετέρου, εξυπηρετούσε άμεσα την αμερικανική εξωτερική πολιτική, που επιθυμούσε να αποφευχθεί ο κίνδυνος να περιέλθουν οι χώρες αυτές, εξαιτίας ανέχειας, στη σφαίρα επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης.

Η χορηγία της βοήθειας αυτής δεν έγινε με διμερείς διαδικασίες αλλά, με όρους που τέθηκαν από την Ουάσιγκτον. Αυτοί περιλάμβαναν την καταστολή των κομουνιστικών απειλών και την έμμεση περιστολή της ανεξαρτησίας των δικαιούχων κρατών, μιας και με όπλο το μπλοκάρισμα των πιστώσεων η αμερικανική ηγεσία μπορούσε να πιέσει τις κυβερνήσεις σε περίπτωση που αρνούνταν να ανταποκριθούν στις επιθυμίες της. Τον Ιούλιο του 1947 ιδρύθηκε η «Επιτροπή για την Ευρωπαϊκή Οικονομική Συνεργασία» (OEEC), που αποσκοπούσε στη διαχείριση του Σχεδίου Μάρσαλ, ενώ το 1949 ακολούθησε η ίδρυση από τους Σοβιετικούς του «Συμβουλίου Αμοιβαίας Οικονομικής Βοήθειας (COMECON).

Πρώτοι παραλήπτες της βοήθειας που παρείχε το σχέδιο Μάρσαλ, ήταν οι χώρες που κατά τη γνώμη της Αμερικανικής ηγεσίας κινδύνευαν άμεσα από την εξάπλωση του κομμουνισμού δηλαδή, της Ελλάδας και της Τουρκίας. Ήδη την ίδια περίοδο, δηλαδή αμέσως μετά το τέλος του πολέμου, στην Ελλάδα, κομμουνιστές αντάρτες είχαν έρθει σε ένοπλη αντιπαράθεση ενάντια στην φιλομοναρχική κυβέρνηση η οποία υποστηριζόταν από τους Βρετανούς που διατηρούσαν σημαντικές στρατιωτικές δυνάμεις στην χώρα. Στις 21 Φεβρουαρίου του 1947, όμως, η βρετανική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα διέκοπτε κάθε βοήθεια στην Ελλάδα, αδυνατώντας να επωμιστεί το βάρος. Η αμερικανική κυβέρνηση αντέδρασε άμεσα, θεωρώντας ότι αν η Ελλάδα έπεφτε στα χέρια των κομμουνιστών, τότε όλη η Μέση Ανατολή και ένα μέρος της Βόρειας Αφρικής θα υπαγόταν στον έλεγχο της Μόσχας.

Oι Αμερικανοί αντικατέστησαν τους Βρετανούς και η παρέμβαση τους αυτή κατέληξε στην επικράτηση της μοναρχικής κυβέρνησης τον Αύγουστο του 1949.

Με τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο έχουμε την απαρχή ενός αμερικανικού παρεμβατισμού που με πρόσχημα τον κομμουνιστικό κίνδυνο «πρόσφερε» την πλήρη συμπαράσταση, οικονομική και στρατιωτική σε οποιαδήποτε χώρα κινδύνευε να συμπεριληφθεί στη σφαίρα επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης. Ο παρεμβατισμός αυτός καθόρισε, την αμερικανική εξωτερική πολιτική για τα επόμενα είκοσι χρόνια, ενώ παράλληλα αποτέλεσε και τον ακρογωνιαίο λίθο του Βορειοατλαντικού Συμφώνου (North Atlantic Treaty Organization ή NATO) που ιδρύθηκε στις 4 Απριλίου του 1949.

Ο όρος "Σχέδιο Μάρσαλ" εδραιώθηκε ως μεταφορική έννοια, οποιουδήποτε μεγάλης κλίμακας κρατικού προγράμματος, που έχει ως στόχο να λύσει ένα κοινωνικό πρόβλημα. Χρησιμοποιείται κυρίως από τους Αμερικανούς φιλελεύθερους όταν ζητούν ομοσπονδιακή οικονομική κάλυψη για να διορθωθεί κάποια "αποτυχία" στον ιδιωτικό τομέα.

Δαπάνες

Η οικονομική βοήθεια του σχεδίου Μάρσαλ διαιρέθηκε ανάμεσα στις συμμετέχουσες χώρες, βασισμένη στο "κατά κεφαλήν" εισόδημα. Περισσότερη ενίσχυση δόθηκε στις μεγάλες βιομηχανικές δυνάμεις, καθώς επικρατούσε η άποψη ότι η αποκατάστασή τους ήταν στοιχειώδης για την γενική αναβίωση της Ευρώπης. Ακόμη, περισσότερη "κατά κεφαλήν" βοήθεια δόθηκε στους Συμμάχους του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ λιγότερη δόθηκε σε αυτούς που αποτελούσαν τις Δυνάμεις του Άξονα, ή σε αυτούς που απλώς παρέμειναν ουδέτεροι. Ο παρακάτω πίνακας δείχνει την ενίσχυση του σχεδίου Μάρσαλ ανά χώρα και έτος (σε εκατομμύρια δολλάρια) από Το Σχέδιο Μάρσαλ Πενήντα Χρόνια Μετά. Δεν υπάρχει ξεκάθαρη ομοφωνία όσον αφορά τα ακριβή ποσά, καθώς διάφοροι στοχαστές διαφωνούν στο ποια ακριβώς στοιχεία της Αμερικανικής βοήθειας εκείνη την περίοδο, ήταν μέρος του σχεδίου Μάρσαλ.

Χώρες

Αυστρία 468.000.000 $

Βέλγιο και Λουξεμβούργο 777.000.000 $

Γαλλία 2.296.000.000 $

Δυτική Γερμανία 1.448.000.000 $

Δανία 385.000.000$

Ελβετία 250.000.000 $

Ελλάδα 376.000.000 $

Ηνωμένο Βασίλειο 3.297.000.000 $

Ιρλανδία 133.000.000 $

Ισλανδία 43.000.000 $

Ιταλία και Τεργέστη 1.204.000.000 $

Νορβηγία 372.000.000 $

Ολλανδία 1.128.000.000 $

Πορτογαλία 70.000.000$

Σουηδία 347.000.000$

Τουρκία 137.000.000$

(Σημ. ΔΕΕ: Παρατηρώντας τον παραπάνω πίνακα διαπιστώνουμε ότι η κατεστραμμένη Ελλάδα εισέπραξε 366 εκατομ. δολλάρια, η ουδέτερη Ελβετία 250 εκατομ. (!), η επίσης ουδέτερη Σουηδία 347 εκατομ. καθώς και 137 εκατομ. "ο επιτήδειος ουδέτερος", η Τουρκία! Για να μη μας "παραμυθιάζουν" κάποιοι ότι οι Αμερικανοί μας χορήγησαν πακτωλούς δολλαρίων και ανοικοδομήθηκε ολόκληρη η χώρα μας χάρις στην βοήθεια αυτή)

Κριτική

Οι πρώτοι ιστορικοί του σχεδίου Μάρσαλ το είδαν ως μια ολοκληρωτική επιτυχία της γενναιοδωρίας των Αμερικανών. Η κριτική όμως του σχεδίου Μάρσαλ, έγινε δημοφιλής σε ιστορικούς της ρεβιζιονιστικής σχολής, όπως ο Walter LaFeber, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 60 και του 70. Υποστήριζαν πώς το σχέδιο ήταν δείγμα του Αμερικανικού οικονομικού ιμπεριαλισμού και πώς αποτελούσε απόπειρα απόκτησης του ελέγχου της Δυτικής Ευρώπης, όπως ακριβώς οι Σοβιετικοί ήλεγχαν την Ανατολική. Όντας κάθε άλλο από γενναιόδωρο, οι κριτικοί του σχεδίου Μάρσαλ, υποστήριξαν πώς ήταν αποτέλεσμα των γεωπολιτικών στόχων των Ηνωμένων Πολιτειών.

Ο οικονομολόγος Tyler Cowen, παρατήρησε πώς τα κράτη που έλαβαν την μεγαλύτερη "κατά κεφαλήν" ενίσχυση (Ηνωμένο Βασίλειο, Σουηδία, Ελλάδα) είδαν τη μικρότερη ανάπτυξη ανάμεσα στα έτη 1947 και 1955, ενώ τα κράτη που έλαβαν τη μικρότερη ενίσχυση (Γερμανία, Αυστρία, Ιταλία) αναπτύχθηκαν περισσότερο από τα υπόλοιπα. Πρέπει όμως να τονισθεί πως τα τελευταία ήταν και τα πιο κατεστραμμένα, άρα είχαν και τις μεγαλύτερες προοπτικές αποκατάστασης. To 1942 η Επιτροπή Οικονομικής Ανάπτυξης ανέδειξε ένα επιστημονικό επιτελείο για το ομόλογο τμήμα του Συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων. Οι ιδρυτές ήταν διευθυντές των βιομηχανιών ατσαλιού και ηλεκτρισμού όπως και των αυτοκινητοβιομηχανιών της Αμερικής, οι οποίοι όφειλαν το κέρδος τους στην παραγωγή πολεμικού υλικού. Αντιμετωπίζοντας μια περίοδο ειρήνης, φοβήθηκαν πως θα ήταν υποχρεωμένοι να ανταγωνιστούν εταιρίες σε επίπεδο μιας ελεύθερης αγοράς. Τα οικονομικά συμφέροντα των εταιριών, συνέπεσαν με τα πολιτικά συμφέροντα του προέδρου Τρούμαν (τα οποία, ακόμα λαμβάνουν κριτικές ως τα υπαίτια ενός "μεγάλου κράτους") και έτσι δημιουργήθηκε μια συμμαχία μεταξύ κράτους και εταιριών.

Φιλίστωρ

Πηγή: http://www.istorikathemata.com/2011/07/blog-post_23.html

Πολιτικές εξελίξεις

Κάνουμε σήμερα μια εξαίρεση στην θεματολογία του παρόντος ιστολογίου, κρίνοντας ότι το άρθρο που ακολουθεί πρέπει να αναρτηθεί για αρχειακούς λόγους μετά τις χθεσινοβραδυνές σημαντικότατες πολιτικές εξελίξεις.

ΔΕΕ 

Δεύτερη κοινοβουλευτική δύναμη

οι ανεξάρτητοι βουλευτές

Σημαντικός περιορισμός της δύναμης των κομμάτων.

Πρωτοφανείς ανατροπές στις Κοινοβουλευτικές Ομάδες προκάλεσαν οι κατά καιρούς διαφοροποιήσεις βουλευτών στην πολιτική των Μνημονίων. Οι εκλογές του 2009 εξασφάλισαν 160 έδρες στο ΠΑΣΟΚ, 91 στη ΝΔ, 21 στο ΚΚΕ, 15 στον ΛΑΟΣ και 13 έδρες στον ΣΥΡΙΖΑ.

Σήμερα, μετά την ψήφιση και της δεύτερης δανειακής σύμβασης, η δύναμη των κομμάτων έχει περιοριστεί σημαντικά, με δεύτερη κοινοβουλευτική δύναμη τους ανεξάρτητους βουλευτές. Παραιτήσεις και ανεξαρτοποιήσεις βουλευτών, από τις εκλογές μέχρι και σήμερα, περιόρισαν τη δύναμη του ΠΑΣΟΚ στις 131 έδρες, τη ΝΔ στις 62 έδρες, τον ΛΑΟΣ στις 14, τον ΣΥΡΙΖΑ στις 9 έδρες, με δεύτερη δύναμη τους ανεξάρτητους βουλευτές που φθάνουν ήδη τους 63. Μόνο στο ΚΚΕ δεν υπήρξε αλλαγή δύναμης που παραμένει στη Βουλή με 21 βουλευτές.

Οι αλλαγές στον Κοινοβουλευτικό χάρτη και κατ΄αλφαβητική σειρά βουλευτών, έχουν ως εξής:

1. Δημήτρης Αβραμόπουλος: παραιτήθηκε από βουλευτής της ΝΔ για να συμμετάσχει στην Κυβέρνηση Παπαδήμου στις 11.11.2011. Την θέση του στα βουλευτικά έδρανα κατέλαβε η Έλενα Κουντουρά.

2. Μιλένα Αποστολάκη: ανεξαρτοποιήθηκε από την Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ την 1.11.2011

3. Σταύρος Αρναουτάκης: παραιτήθηκε από βουλευτής του ΠΑΣΟΚ την 30.12.2010 και την θέση του στα βουλευτικά έδρανα ανέλαβε ο Γιάννης Μιχελογιαννάκης.

4. Ελευθέριος Αυγενάκης: ανεξαρτοποιήθηκε από την Κ.Ο. της ΝΔ στις 23.11.2011 και εντάχθηκε στην Δημοκρατική Συμμαχία της Ντόρας Μπακογιάννη

5. Μαρία Δαμανάκη: παραιτήθηκε από βουλευτής του ΠΑΣΟΚ για τη θέση της Επιτρόπου στην ΕΕ στις 9.2.2010 και τη θέση της στα βουλευτικά έδρανα ανέλαβε ο Λάμπρος Μίχος.

6. Ιωάννης Δημαράς: ανεξαρτοποιήθηκε από την Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ στις 6.5.2010 ιδρύοντας στη συνέχεια το 'Αρμα Πολιτών

7. Πάνος Καμμένος: ανεξαρτοποιήθηκε στις 16.11.2011 από την Κ.Ο. της ΝΔ διαφωνώντας με την Κυβέρνηση Παπαδήμου

8. Λούκα Κατσέλη: τέθηκε εκτός Κ.Ο. ΠΑΣΟΚ επειδή καταψήφισε άρθρο για τα εργασιακά στην τελευταία επικαιροποίηση του Μεσοπρόθεσμου πριν την συγκυβέρνηση. Ανεξαρτοποιήθηκε στις 20.10.2011 και επέστρεψε στις 5.11.2011 στην Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ αφού προηγουμένως έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στην Κυβέρνηση Παπανδρέου. Έγινε ξανά ανεξάρτητη όταν τέθηκε με απόφαση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Γ. Παπανδρέου εκτός Κ.Ο. ΠΑΣΟΚ για τη στάση στην ψηφοφορία για τη νέα δανειακή σύμβαση στις 12.02.2012.

9. Απόστολος Κατσιφάρας: παραιτήθηκε στις 28.12.2010 όταν εξελέγη Περιφερειάρχης Δυτικής Ελλάδος και τη θέση του στα βουλευτικά έδρανα του ΠΑΣΟΚ πήρε η Μαρία Κυριακοπούλου

10. Κώστας Κιλτίδης: ανεξαρτοποιήθηκε από την Κ.Ο. της ΝΔ στις 14.6.2010 και προσχώρησε στον ΛΑΟΣ στις 19.8.2011.

11. Γιώργος Κοντογιάννης: ανεξαρτοποιήθηκε από την Κ.Ο. της ΝΔ στις 24.11.2010 και προσχώρησε στη Δημοκρατική Συμμαχία της Ντόρας Μπακογιάννη

12. Φώτης Κουβέλης: ανεξαρτοποιήθηκε από την Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ στις 9.6.2010 και στη συνέχεια ίδρυσε τη Δημοκρατική Αριστερά

13. Π. Κουρουμπλής: διαγράφηκε μετά το «όχι» στο Μεσοπρόθεσμο και ανεξαρτοποιήθηκε από την Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ στις 29.6.2011

14. Ευστάθιος Κουσουρνάς: παραιτήθηκε από βουλευτής ΠΑΣΟΚ στις 30.12.2010 λόγω περιφερειακών και δημοτικών εκλογών και στη θέση του ανέλαβε βουλευτής ο Γιώργος Κασσάρας.

15. Αθανάσιος Λεβέντης: ανεξαρτοποιήθηκε από την Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ στις 9.6.2010 και στη συνέχεια προσχώρησε στη Δημοκρατική Αριστερά του Φώτη Κουβέλη

16. Γιώργος Λιάνης: ανεξαρτοποιήθηκε από την Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ στις 14.6.2011, διαφωνώντας με το Μεσοπρόθεσμο.

17. Χρήστος Μαρκογιαννάκης: διαγράφηκε στις 19.8.2010 από την Κ.Ο. της ΝΔ όταν άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο να κατέβει υποψήφιος απέναντι από τον Γιάννη Πλακιωτάκη. Ανεξαρτοποιήθηκε και προσχώρησε στη Δημοκρατική Συμμαχία της Ντόρας Μπακογιάννη.

18. Βασίλης Μιχαλολιάκος: παραιτήθηκε από βουλευτής της ΝΔ για τις Περιφερειακές και Δημοτικές εκλογές στις 6.10.2010 και τη θέση του στα βουλευτικά έδρανα ανέλαβε ο Παναγιώτης Μελάς.

19. Ντόρα Μπακογιάννη: διαγράφηκε από την Κ.Ο. της ΝΔ όταν ψήφισε το πρώτο Μνημόνιο, ανεξαρτοποιήθηκε στις 6.5.2010 και στη συνέχεια ίδρυσε τη Δημοκρατική Συμμαχία.

20. Έκτωρας Νασιώκας: παραιτήθηκε από βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στις 16.6.2011 διαφωνώντας με την επικαιροποίηση του Μεσοπρόθεσμου και τη θέση του στα βουλευτικά έδρανα ανέλαβε η Βασιλική Αλεξανδρίδου.

21. Βασίλης Οικονόμου: ανεξαρτητοποιήθηκε από την Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ στις 6.5.2010 διαφωνώντας με την πολιτική του Μνημονίου

22. Έλσα Παπαδημητρίου: ανεξαρτοποιήθηκε στις 29.6.2011 από την Κ.Ο. της ΝΔ διαφωνώντας με την πολιτική Σαμαρά απέναντι στο Μεσοπρόθεσμο.

23. Ευάγγελος Παπαχρήστος ανεξαρτοποιήθηκε από την Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ στις 14.12.2010 διαφωνώντας με το Μεσοπρόθεσμο.

24. Θωμάς Ρομπόπουλος: παραιτήθηκε από βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στις 17.10.2011 αρνούμενος να ψηφίσει την επικαιροποίηση του Μεσοπρόθεσμου και τη θέση του στα βουλευτικά έδρανα κατέλαβε η Κυριακή Τεκτονίδου

25. Σοφία Σακοράφα: ανεξαρτοποιήθηκε από την Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ στις 6.5.2010 διαφωνώντας με το Μνημόνιο

26. Μανώλης Σκουλάκης: παραιτείται από βουλευτής του ΠΑΣΟΚ για το Δήμο Χανίών στις 28.12.2010 και τη θέση του στα βουλευτικά έδρανα καταλαμβάνει η Ευαγγελία Κουρουπάκη.

27. Γιώργος Σουφλιάς: παραιτείται από βουλευτής της ΝΔ 13.10.2009 και τη θέση του καταλαμβάνει ο Ευάγγελος Αντώναρος.

28. 'Αγγελος Τζέκης: ο βουλευτής του ΚΚΕ απεβίωσε στις 16.6.2011 και τη θέση του στα βουλευτικά έδρανα του ΚΚΕ κατέλαβε ο Θεόδωρος Ιγνατιάδης.

29. Νίκος Τσούκαλης Ανεξαρτοποιήθηκε από την Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ στις 9.6.2010 και στη συνέχεια προσχώρησε στη Δημοκρατική Αριστερά του Φώτη Κουβέλη

30. Γιώργος Φλωρίδης: παραιτήθηκε από βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στις 16.6.2011 διαφωνώντας με την πολιτική Παπανδρέου και τη θέση του στα κοινοβουλευτικά έδρανα κατέλαβε ο Γιώργος Φραγγίδης.

31. Σωτήρης Χατζηγάκης: ανεξαρτοποιήθηκε από βουλευτής της ΝΔ στις 14.11.2011 πριν τη συγκυβέρνηση καταγγέλλοντας ακροδεξιά σταγονίδια στο κόμμα του.

32. Γρηγόρης Ψαριανός: ανεξαρτοποιήθηκε από την Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ στις 9.6.2010 και στη συνέχεια προσχώρησε στη Δημοκρατική Αριστερά.

33. Πέμυ Ζούνη: παραιτήθηκε από βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στις 11.02.2012 διαφωνώντας με τη νέα δανειακή σύμβαση τη θέση κατέλαβε η 'Αννα Βαγενά.

34. Παύλος Στασινός: παραιτήθηκε από βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στις 11.02.2012 στη θέση του ορκίστηκε ο Χρήστος Γκόκας.

35. Δημήτρης Βαρβαρίγος: παραιτήθηκε από βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στις 11.02.2012 και στη θέση του ορκίστηκε η Μαρία Κλαυδιανού.

36. Νίκος Λέγκας: παραιτήθηκε από βουλευτής της ΝΔ στις 12.02.2012 και στη θέση του ορκίστηκε ο Θεόδωρος Σκρέκας.

Στην ψηφοφορία που έγινε το βράδυ της 12.02.2012 για τη νέα δανειακή σύμβαση δεκάδες βουλευτές δεν κινήθηκαν εντός της επίσημης γραμμής αγνοώντας την κομματική πειθαρχία που είχαν θέσει οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί κ.κ. Γιώργος Παπανδρέου, Αντώνης Σαμαράς και Γιώργος Καρατζαφέρης.

Αμέσως μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος οι τρεις αρχηγοί ανακοίνωσαν ότι θέτουν εκτός Κ.Ο. όσους δεν ψήφισαν σύμφωνα με την επίσημη γραμμή. Εκτός Κ.Ο. ΠΑΣΟΚ τέθηκαν 22 βουλευτές και ένας ο Αργύρης Λαφαζάνης παραιτήθηκε από βουλευτής. Με απόφαση του προέδρου της ΝΔ 21 βουλευτές τέθηκαν εκτός Κ.Ο. ενώ και ο Γιώργος Καρατζαφέρης ανακοίνωσε ότι τίθενται εκτός Κ.Ο. οι κ.κ. 'Αδωνης Γεωργιάδης και Μάκης Βορίδης. Οι βουλευτές που βρέθηκαν εκτός Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ για τη στάση τους κατά την ψηφοφορία της νέας δανειακής σύμβασης είναι οι:

1.Σπύρος Κουβέλης

2.Λούκα Κατσέλη

3.'Αννα Βαγενά

4.Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου

5.Βάσω Παπανδρέου

6.Λάμπρος Μίχος

7.Μαρία Κυριακοπούλου

8.Ανδρέας Τριανταφυλλόπουλος

9.Βασίλης Τόγιας

10. Γιώργος Κασσάρας

11. Χάρης Καστανίδης

12. Κυριακή Τεκτονίδου

13. Χρήστος Κατσούρας

14. Γιάννης Μιχελογιαννάκης

15. Θεόδωρος Παραστατίδης

16. Αλέξανδρος Αθανασιάδης

17. Γεώργιος Παπαμανώλης

18. Οδυσσέας Βουδούρης

19. Μάντατζη Τσετίν

20. Ηλίας Θεοδωρίδης

21. Γιάννης Αμοιρίδης

22. Χρήστος Μαγκούφης

23. Λαφαζάνης Αργύρης, στις 12.02.2012 παραιτήθηκε από βουλευτής του ΠΑΣΟΚ

Με απόφαση του προέδρου της ΝΔ Αντώνη Σαμαρά 21 βουλευτές της ΝΔ τέθηκαν εκτός Κ.Ο. αμέσως μετά την ψηφοφορία για τη νέα δανειακή σύμβαση. Πρόκειται για τους βουλευτές:

1.Έλενα Κουντουρά

2.Ελίζα Βόζενμπεργκ

3.Δημήτρης Σταμάτης

4.Κωνσταντίνος Παπασιώζος

5.Γιώργος Βλάχος

6.Μιχάλης Γιαννάκης

7.Μαργαρίτης Τζίμας

8.Τσαμπίκα Ιατρίδη

9.Αλέξανδρος Δερμεντζόπουλος

10. Κωνσταντίνος Μαρκόπουλος

11. Μανώλης Κεφαλογιάννης

12. Κωνσταντίνος Γκιουλέκας

13. Ζήσης Τζηκαλάγιας

14. Χρήστος Ζώης

15. Σπύρος Γαληνός

16. Παναγιώτης Μελάς

17. Γιώργος Καρασμάνης

18. Θεόφιλος Λεονταρίδης

19. Αναστάσιος Καριπίδης

20. Μαρία Κόλλια Τσαρουχά

21. Γιώργος Βαγιωνάς

Εκτός Κ.Ο. του ΛΑΟΣ βρέθηκαν όμως και δύο βουλευτές του ΛΑΟΣ επειδή ψήφισαν υπέρ της νέας δανειακής σύμβασης, σε αντίθεση με την απόφαση του προέδρου του κόμματος Γιώργου Καρατζαφέρη για αρνητική ψήφο.

1. 'Αδωνης Γεωργιάδης: τέθηκε εκτός Κ.Ο. του ΛΑΟΣ επειδή ψήφισε υπέρ της νέας δανειακής σύμβασης κόντρα στην γραμμή του κόμματος

2. Μάκης Βορίδης: τέθηκε εκτός Κ.Ο. του ΛΑΟΣ επειδή ψήφισε υπέρ της νέας δανειακής σύμβασης κόντρα στην γραμμή του κόμματος

http://www.kathimerini.gr/ με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Οι Αρβανίτες της Ανατολικής Θράκης

Οι Αρβανίτες της Ανατολικής Θράκης

Οι Αρβανίτες της Ανατολικής Θράκης προέρχονται από την περιοχή της Βορείου Ηπείρου και συγκεκριμένα από την περιοχή της Κορυτσάς και της Κολώνιας. Κύρια κοιτίδα τους είναι το Βιθκούκι και δευτερευόντως η Κιουτέζα και το Κιάφσεζ και η μητρική τους γλώσσα ήταν μια διάλεκτος της νοτίου τοσκικής αλβανικής γλώσσας. Η ορεινή περιοχή του Βιθκουκίου αποτέλεσε τον τόπο καταφυγής χιλιάδων ορθοδόξων χριστιανών οι οποίοι μετανάστευσαν από πιο πεδινές περιοχές της Ηπείρου και της Αλβανίας έπειτα από την οθωμανική κατάκτηση στα τέλη του 15ου αιώνα.

Οι πληθυσμοί αυτοί συμμετείχαν στη σύγκρουση του αλβανόφωνου ορθόδοξου χριστιανού ηγεμόνα Γεωργίου Καστριώτη (του επονομαζόμενου Σκεντέρμπεη) ο οποίος ηγήθηκε της αντίστασης εναντίον των Οθωμανών για 24 χρόνια (1444-1468). Η αντίσταση των αλβανοφώνων χριστιανών υπό τον Σκεντέρμπεη τελικά κάμφθηκε μετά τον θάνατο του Σκεντέρμπεη (1468) και έως το 1506 όλη η περιοχή της σημερινής Αλβανίας κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς.

Στα τέλη του 16ου αιώνα (πιθανότατα το 1566), στο πλαίσιο της εποικιστικής πολιτικής που εφαρμόστηκε από τον Σουλτάνο Σελίμ τον Β’ (1566-1574), χιλιάδες υπήκοοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μετακινήθηκαν βίαια στην Ανατολική Θράκη η οποία ήταν έρημη λόγω των συνεχών πολέμων και των μολυσματικών ασθενειών. Τότε συντελέστηκε το πρώτο μεταναστευτικό ρεύμα των Αρβανιτών οι οποίοι εποίκισαν τη βόρεια Ανατολική Θράκη, όπου και εργάστηκαν στην ανέγερση του περίφημου τζαμιού «Σελιμιέ» της Αδριανουπόλεως. Κατέλυσαν στην περιοχή του Μεγάλου Ζαλουφίου και στη Μανδρίτσα. Οι οικισμοί που είχαν ιδρύσει κοντά στο Ζαλούφι, κάποια στιγμή συνενώθηκαν (μάλλον για λόγους ασφαλείας) και συναποτέλεσαν το Μεγάλο Ζαλούφι. Στα τέλη του 19ου αιώνα οι Ζαλουφιώτες ίδρυσαν δύο νέα χωριά: το Αμπαλάρ (Ζαλουφόπουλο) και το Καράσακλη (Σάκκο). Η Μανδρίτσα, αν και δεν ανήκει γεωγραφικά στην Ανατολική Θράκη, συνεξετάζεται μαζί με τα υπόλοιπα αλβανόφωνα χωριά: ο κοινός τόπος προέλευσης (Βιθκούκι), η συμπερίληψή της με τα αλβανόφωνα χωριά της Ανατολικής Θράκης από τους εκπαιδευτικούς συλλόγους και τις προξενικές αρχές, όπως και η εκκλησιαστική της ένταξη στην ίδια Μητρόπολη (Διδυμοτείχου) μαζί με το Μεγάλο Ζαλούφι και το Καράσακλη, συντελούν ώστε η Μανδρίτσα να θεωρείται ως τμήμα της συστάδας των αλβανόφωνων χωριών της Ανατολικής Θράκης.

Το Βιθκούκι στην ακμή του, τη δεκαετία του 1730, είχε 20-25.000 κατοίκους ενώ η Κιουτέζα και το Κιάφσεζ ήταν δύο μικρά παρακείμενα χωριά μερικών εκατοντάδων κατοίκων. Το Βιθκούκι μαζί με τη Μοσχόπολη και άλλες βλαχόφωνες πόλεις της περιοχής αποτελούσε ένα από τα πιο λαμπρά κέντρα του ελληνικού πολιτισμού της εποχής: ξακουστά ελληνικά σχολεία, περίτεχνες εκκλησίες, πλήθος λογίων, δασκάλων και εθνικών ευεργετών προήλθε από την περιοχή αυτή.

Τα δεδομένα όμως είχαν ήδη αρχίσει να αλλάζουν μετά την οθωμανική κατάκτηση καθώς η συντριπτική πλειονότητα των αλβανόφωνων άρχισε να μεταστρέφεται στον μωαμεθανισμό. Μέσα σε 1-2 γενιές, μία νέα συμπαγής κοινωνική συσσωμάτωση κυριάρχησε στην περιοχή: οι Τουρκαλβανοί. Αυτοί ήταν αλβανόφωνοι μουσουλμάνοι οι οποίοι είχαν ταυτιστεί πλήρως με την οθωμανική εξουσία και αποτέλεσαν έκτοτε το στήριγμά της στη βαλκανική χερσόνησο. Άτακτα στίφη Τουρκαλβανών υπό την κάλυψη των τοπικών μουσουλμάνων αρχόντων αλλά και των διεφθαρμένων οθωμανών αξιωματούχων συγκεντρώθηκαν γύρω από τις ευημερούσες χριστιανικές πόλεις της περιοχής της Μοσχόπολης. Υπό την απειλή της γενικής επίθεσης και λεηλασίας, επί πολλά έτη κατάφερναν να αποκομίζουν τεράστια χρηματικά ποσά από τις πόλεις αυτές. Τελικά, το 1769, οι Τουρκαλβανοί εισήλθαν στη Μοσχόπολη, στο Βιθκούκι και στις υπόλοιπες πόλεις και τις λεηλάτησαν. Οι χριστιανοί κάτοικοι, έντρομοι εγκατέλειψαν την περιοχή και διέφυγαν προς όλες τις κατευθύνσεις. Αρκετοί κάτοικοι του Βιθκουκίου, της Κιουτέζας και του Κιάφσεζ που γλίτωσαν από τη λεηλασία μετακινήθηκαν στις γύρω περιοχές (Κορυτσά, Καστοριά, Φλώρινα, Κρούσοβο κ.λπ.) ενώ το μεγαλύτερο τμήμα τους κατευθύνθηκε προς την Ανατολική Θράκη η οποία τους ήταν γνωστή καθώς εκεί εργάζονταν πολλοί από αυτούς ως εποχιακοί εργάτες στους απέραντους κάμπους των Οθωμανών τσιφλικάδων. Οι πλούσιοι έμποροι του Βιθκουκίου ακολούθησαν αυτούς της Μοσχόπολης και μετανάστευσαν στη Βιέννη, στη Βούδα, στην Πέστη και σε άλλες πόλεις της Ευρώπης που ασκούσαν τις εμπορικές τους δραστηριότητες.

Οι Αρβανίτες που κατευθύνθηκαν στη νότια Ανατολική Θράκη ίδρυσαν οικισμούς που θύμιζαν τις γενέτειρές τους στην Ήπειρο: το Βιθκούκι (Σουλτάνκιοϊ στα τούρκικα) και την Κιουτέζα (Ιμπρίκ Τεπέ). Κοντά σε αυτά τα χωριά υπήρχαν επίσης τα αλβανόφωνα χωριά Αλτίν Τας, Παζάρ Δερέ, Καρατζά Χαλήλ και Γιλανλή. Τα χωριά αυτά ίσως προέρχονται από τη μετανάστευση του 1769, χωρίς να αποκλειστούν κι άλλα ενδεχόμενα.

Οι δύο ομάδες χωριών (βόρειοι της α΄ μετανάστευσης και νότιοι της β΄ μετανάστευσης) δεν διατηρούσαν ιδιαίτερες σχέσεις μεταξύ τους, κυρίως λόγω της απόστασης η οποία ήταν μεγάλη για τα τότε δεδομένα και τηρούσαν αυστηρή ενδογαμία η οποία και συντέλεσε στη μη πρόσμειξή τους με τα δίπλα χωριά. Οι κάτοικοι ασχολούνταν με τη γεωργία και την κτηνοτροφία και ως ορθόδοξοι χριστιανοί υφίσταντο την καταπίεση της οθωμανικής εξουσίας. Ταύτισαν εξ αρχής τις τύχες τους με τον ελληνισμό και συναποτελούσαν μαζί με τους τουρκόφωνους (Γκαγκαβούζηδες), τους λίγους σερβόφωνους (ήταν οι 600 κάτοικοι του χωριού Μπαϊραμίτς) και τους βουλγαρόφωνους πατριαρχικούς τον αλλόφωνο ελληνισμό της Ανατολικής Θράκης. Είχαν ελληνικά σχολεία, ως λατρευτική γλώσσα χρησιμοποιούσαν την ελληνική και γενικά σε κάθε ευκαιρία τόνιζαν την ελληνικότητά τους.

Τα χρόνια που ακολούθησαν την άνοδο των Νεότουρκων στην εξουσία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (1908-1922) ήταν δραματικά για τον ελληνισμό της Θράκης ο οποίος υπέστη απίστευτα δεινά. Η κατάσταση επιδεινώθηκε με το ξέσπασμα των Βαλκανικών Πολέμων και ξέφυγε από κάθε έλεγχο κατά τα έτη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τα αρβανιτοχώρια, ακολουθώντας την τύχη του ελληνισμού της περιοχής, λεηλατήθηκαν και οι κάτοικοί τους εξορίστηκαν, ενώ πολλοί δολοφονήθηκαν. Το Μεγάλο Ζαλούφι (Ιούλιος 1913) και το Αμπαλάρ (Νοέμβριος 1913) λεηλατήθηκαν από τους Τούρκους μετά την ανακατάληψη από τους τελευταίους της Ανατολικής Θράκης στον Β’ Βαλκανικό Πόλεμο. Τον Οκτώβριο του ιδίου έτους η Μανδρίτσα, η οποία είχε επιδικαστεί στη Βουλγαρία, λεηλατήθηκε από τους Βούλγαρους και οι κάτοικοί της κατέφυγαν έντρομοι στη Θράκη (στα χωριά Παλιούρι, Λάδη, Μεταξάδες και Βρυσικά) και στη Μακεδονία: στις Σέδες, στη Σουρωτή, στο Ζαγκλιβέρι, στη Μουσθένη, στην Κάριανη Καβάλας και στον Καλό Αγρό Δράμας. Ο κύριος όγκος όμως των Μανδριτσιωτών κατέλυσε στο Αμπάρκιοϊ Κιλκίς το οποίο μετονομάστηκε σε Μάνδρες. Το 1926 οι προερχόμενες από τη Μανδρίτσα προσφυγικές οικογένειες ήταν εγκατεστημένες ως εξής: Στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης 20, στο Τριάδι Θεσσαλονίκης 9, στη Μουσθένη Καβάλας 50, στις Μάνδρες Κιλκίς 200, στο Πρωτοκκλήσι Έβρου 60, στο Μαυροκκλήσι Έβρου 40, στο Ουρλή (Θούριο Έβρου) 10 και στον Καλό Αγρό Δράμας 20. Το Σουλτάνκιοϊ λεηλατήθηκε από τους Τούρκους τον Απρίλιο του 1914, ενώ γενικά όλα τα αρβανιτοχώρια βίωσαν ως τμήμα του ελληνισμού της Θράκης την πολιτική εθνοκάθαρσης που εφήρμοσε η νεοτουρκική εξουσία.

Τον Ιούλιο του 1920 ο ελληνικός στρατός καταλαμβάνει την Ανατολική Θράκη. Στην απογραφή που γίνεται τον Δεκέμβριο του 1920, ο πληθυσμός των αρβανιτοχωρίων είναι εμφανώς μειωμένος. Υπολογίζεται ότι σχεδόν το 1/3 αυτών δολοφονήθηκαν από τους Τούρκους ή πέθαναν από τις κακουχίες στα τάγματα εργασίας κατά τα έτη 1908-1920, ενώ αρκετοί από αυτούς εκπατρίσθηκαν στην Ελλάδα και δεν παλιννόστησαν μετά τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Τον Οκτώβριο του 1922, ο ελληνισμός της περιοχής εκκενώνει την Ανατολική Θράκη και μεταναστεύει στην Ελλάδα. Οι βόρειοι Αρβανίτες εποικίζουν ως επί το πλείστον χωριά του βορείου Έβρου: Δίκαια, Καβύλη, Σάκκο, Κλεισώ, Νέο Χειμώνιο, Θούριο, Σοφικό, Ασημένιο, Ρήγιο, Πύθιο. Στη Μακεδονία και ειδικά στο Νομό Σερρών, τα χωριά Νεοχώρι, Παραλίμνιο, Νέα Πέτρα, Θολό, Κοίμηση, όπως επίσης και το Καλοχώρι Θεσσαλονίκης.

Οι νότιοι Αρβανίτες της Ανατολικής Θράκης κινήθηκαν προς το Σουφλί αρχικά όπου και διέμειναν για λίγο μέχρι να αποφασιστεί ο νέος τόπος διαμονής τους. Λίγους μήνες μετά, εντός του 1923, κινήθηκαν νοτιοανατολικά, παράλληλα και κοντά στον ποταμό Έβρο. Οι κάτοικοι του Σουλτάνκιοϊ και του Ιμπρίκ Τεπέ εγκαταστάθηκαν στα χωριά Μπίντικλι (Τύχιο/Τυχερό), Χάντζιας (Τάρσιο), Τσακιρτζή (Πυρόλιθος), Φερετζίκ (Φέρες), Μαρχανλή (Πέπλος), Γκεμετζίκιοϊ (Γεμιστή) και Μπαξή-Βεη (Κήποι). Οι κάτοικοι του Αλτίν Τας εγκαταστάθηκαν στην Παραδημή Ροδόπης και στο Σαρχανλή (Αρδάνιο) Έβρου, ενώ οι κάτοικοι του Γιλανλή καθώς και λίγες οικογένειες από το Καρατζά Χαλήλ στην Άνθεια Έβρου.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CF%84%CE%B5%CF%82_%CE%91%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%98%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82

Υπάρχει για όσους ενδιαφέρονται και το αξιόλογο ιστολόγιο http://arvanitesthrace.blogspot.com/ όπου πληροφορούμαστε ότι πρόκειται να κυκλοφορήσει και το βιβλίο:

Δημήτρης Χρ. Δαλάτσης

"Οι Αρβανίτες της Ανατολικής Θράκης"
Αριθμός σελίδων: 639

Η ευρασιατική «Τριπλή Συμμαχία»

Ευρασία (Γεωφυσικός χάρτης)

Αντιπαράθεση μεταξύ των Στρατιωτικών Συνασπισμών:

Η ευρασιατική «Τριπλή Συμμαχία».

Η στρατηγική σημασία του Ιράν για τη Ρωσία και την Κίνα

γράφει ο Mahdi Darius Nazemroaya

(Κοινωνιολόγος και βραβευμένος συγγραφέας. Επιστημονικός Συνεργάτης στο Κέντρο Ερευνών για την Παγκοσμιοποίηση (CRG), στο Μόντρεαλ. Ειδικεύεται για τη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία. Έχει διατελέσει συνεργάτης και επισκέπτης στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, σε πολλά προγράμματα και διεθνή δίκτυα όπως το Al Jazeera, Press TV και της Russia today. Τα έργα του έχουν δημοσιευτεί σε περισσότερες από δέκα γλώσσες. Γράφει, επίσης, για το Στρατηγικό Ίδρυμα Πολιτισμού (ΕΕΤ), στη Μόσχα, Ρωσία)

Παρά τις επιμέρους διαφορές και αντιπαλότητες μεταξύ της Μόσχας και της Τεχεράνης, οι δεσμοί μεταξύ των δύο χωρών, με βάση τα κοινά συμφέροντα, έχουν εξελιχθεί σημαντικά. Τόσο η Ρωσία όσο και το Ιράν και οι δύο σημαντικοί εξαγωγείς ενέργειας, έχουν βαθιά εδραιωμένα συμφέροντα στον Νότιο Καύκασο. Και οι δύο είναι σταθερά αντίθετοι στην αντιπυραυλική ασπίδα του ΝΑΤΟ, με σκοπό να μην επιτρέπουν τον έλεγχο των διαύλων ενέργειας γύρω από την λεκάνη της Κασπίας Θάλασσας από τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Οι δεσμοί της Μόσχας και της Τεχεράνης είναι επίσης μέρος μιας ευρύτερης συμμαχίας που αφορά την Αρμενία, το Τατζικιστάν, τη Λευκορωσία, τη Συρία και τη Βενεζουέλα. Όμως, πάνω απ' όλα, οι δύο δημοκρατίες είναι οι κύριοι γεωστρατηγικοί στόχοι της Ουάσιγκτον.

Η Ευρασιατική Τριπλή Συμμαχία:

Η στρατηγική σημασία του Ιράν για τη Ρωσία και την Κίνα

Η Κίνα, η Ρωσική Ομοσπονδία, και το Ιράν θεωρούνται γενικά σύμμαχοι και εταίροι. Και οι τρεις, η Ρωσική Ομοσπονδία, η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας και η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν αποτελούν ένα στρατηγικό φράγμα κατά του επεκτατισμού των ΗΠΑ, συγκροτούν μια «τριπλή συμμαχία», η οποία είναι ο πυρήνας ενός Ευρασιατικού συνασπισμού κατά των ηγεμονικών βλέψεων των ΗΠΑ στην Ευρασία και την αναζήτηση τους για την παγκόσμια ηγεμονία. Ενώ η Κίνα αντιμετωπίζει την ηγεμονική στάση των ΗΠΑ στην Ανατολική Ασία και τον Ειρηνικό, το Ιράν και η Ρωσία αντίστοιχα αντιμετωπίσουν τον συνασπισμό που ηγείται από τις ΗΠΑ στη Νοτιοδυτική Ασία και την Ανατολική Ευρώπη. Και οι τρεις χώρες απειλούνται στην Κεντρική Ασία και ανησυχούν για την στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν. Το Ιράν μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένας γεωστρατηγικός άξονας.

Η γεωπολιτική εξίσωση στην Ευρασία προσδιορίζεται σε μεγάλο βαθμό από τη δομή των πολιτικών συμμαχιών του Ιράν. Αν το Ιράν γίνονταν σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών, αυτό θα αποσταθεροποιούσε τη Ρωσία και την Κίνα. Αφορά επίσης τους εθνικούς, πολιτισμικούς, γλωσσικούς, οικονομικούς, θρησκευτικούς, και γεωπολιτικούς συνδέσμους του Ιράν με τον Καύκασο και την Κεντρική Ασία.

Επιπλέον, αν η δομή των πολιτικών συμμαχιών μετατοπίζονταν προς όφελος των ΗΠΑ, το Ιράν θα μπορούσε να στρώσει το δρόμο για την επέκταση της επιρροής των ΗΠΑ στον Καύκασο και την Κεντρική Ασία. Κι αυτό γιατί το Ιράν είναι η πύλη προς το υπογάστριο νότο της Ρωσίας (ή το «εξωτερικό πλησίασμα») στην περιοχή του Καυκάσου και της Κεντρικής Ασίας.

Σε ένα τέτοιο σενάριο, η Ρωσία ως ενεργειακός διάδρομος θα αποδυναμωνόταν, αφού η Ουάσινγκτον θα «ξεκλείδωνε» το δυναμικό του Ιράν ως πρωταρχικό ενεργειακό δίαυλο για τη Λεκάνη της Κασπίας Θάλασσας, γεγονός που επιφέρει τον de facto γεωπολιτικό έλεγχο από πλευράς ΗΠΑ των διαδρομών των ιρανικών αγωγών.

Σε αυτό το πλαίσιο, ένα μέρος της επιτυχίας της Ρωσίας ως προμηθευτή ενέργειας οφείλεται στις προσπάθειες των ΗΠΑ να αποδυναμώσουν το Ιράν, εμποδίζοντας την διέλευση της ενέργειας από το ιρανικό έδαφος. Αν το Ιράν θα «άλλαζε στρατόπεδο» και έμπαινε στη σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ, η οικονομία της Κίνας και η εθνική ασφάλεια της θα γίνονταν επίσης όμηροι για δύο λόγους. Η κινεζική ενεργειακή ασφάλεια θα απειλείτο άμεσα επειδή τα ιρανικά ενεργειακά αποθέματα δεν θα εξασφαλίζονταν πλέον και θα υπάγονταν στα αμερικανικά γεωπολιτικά συμφέροντα. Επιπρόσθετα, η Κεντρική Ασία θα μπορούσε να επανα-προσανατολίσει την τροχιά της αν η Ουάσινγκτον άνοιγε έναν αγωγό από την ανοικτή θάλασσα μέσω του Ιράν.

Επομένως, τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα επιθυμούν μια στρατηγική συμμαχία με το Ιράν ως μέσο ελέγχου τους για τις γεωπολιτικές βλέψεις των Ηνωμένων Πολιτειών.

Το «Φρούριο Ευρασία» θα ήταν εκτεθειμένο χωρίς το Ιράν.

Γι 'αυτό ούτε η Ρωσία ούτε η Κίνα θα μπορούσαν να δεχτούν ποτέ έναν πόλεμο εναντίον του Ιράν. Εάν η Ουάσιγκτον μετατρέψει το Ιράν σε συνεταίρο, τότε η Ρωσία και η Κίνα θα είναι υπό απειλή.

Ευρασία (Πολιτικός χάρτης)

Παρερμηνεία της υποστήριξης της Κίνας και της Ρωσίας για την επιβολή κυρώσεων από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ

Υπάρχει μια μεγάλη εσφαλμένη ανάγνωση της παρελθούσας ρωσικής και κινεζικής υποστήριξης των κυρώσεων του ΟΗΕ κατά του Ιράν. Ακόμα κι αν το Πεκίνο και η Μόσχα επέτρεψαν να απαγγελθούν κυρώσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας των ΗΕ εναντίον του Ιρανού συμμάχου τους, το έκαναν για στρατηγικούς λόγους, και συγκεκριμένα με σκοπό τη διατήρηση του Ιράν εκτός της τροχιάς της Ουάσιγκτον.

Στην πραγματικότητα, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα προτιμούσαν την Τεχεράνη δορυφορικό ή μικρός εταίρο τους, από το να πάρουν τον αχρείαστο κίνδυνο ενός ολικού πολέμου με τους Ιρανούς.

Αυτό που έκανε η ρωσική και η κινεζική υποστήριξη με τις προηγούμενες κυρώσεις, ήταν να υποκινήσει μια ευρύτερη ρήξη μεταξύ Τεχεράνης και Ουάσιγκτον. Από αυτή την άποψη, εφαρμόζεται μια «realpolitik».

Με τις αμερικανο-ιρανικές εντάσεις, διευρύνονται περεταίρω οι ιρανικές σχέσεις με τη Ρωσία και την Κίνα και το Ιράν γίνεται όλο και πιο περιχαρακωμένο στη σχέση του με τη Μόσχα και το Πεκίνο.

Η Ρωσία και η Κίνα ωστόσο, ποτέ δεν θα υποστηρίξουν κυρώσεις ακρωτηριασμού ή οποιασδήποτε άλλης μορφής οικονομικού εμπάργκο που θα απειλούσε την εθνική ασφάλεια του Ιράν. Αυτός είναι ο λόγος που τόσο η Κίνα όσο και η Ρωσία αρνήθηκαν να αποδεχτούν τις νέες μονομερείς κυρώσεις του 2012.

Οι Ρώσοι έχουν προειδοποιήσει επίσης την Ευρωπαϊκή Ένωση να σταματήσει να είναι πιόνι της Ουάσιγκτον, επειδή θα πληγωθεί η ίδια, παίζοντας τα σχέδια των Ηνωμένων Πολιτειών. Σε αυτό το πλαίσιο η Ρωσία σχολίασε τα αδύνατα και σχεδόν ανεφάρμοστα σχέδια της ΕΕ για εμπάργκο του ιρανικού πετρελαίου. Η Τεχεράνη έκανε επίσης παρόμοιες προειδοποιήσεις και απέρριψε το εμπάργκο πετρελαίου της ΕΕ ως μια ψυχολογική τακτική που είναι καταδικασμένη να αποτύχει.

Ο πρόεδρος Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ του Ιράν και ο Πρόεδρος Ντμίτρι Α. Μεντβέντεφ της Ρωσίας κατά τη διάρκεια μιας διμερούς συνάντησης στη Dushanbe, Τατζικιστάν. Η διμερής ιρανο-ρωσική συνάντηση πραγματοποιήθηκε στο περιθώριο της συνόδου κορυφής του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης στις 28 Αυγούστου 2008

Ρωσο-ιρανική συνεργασία Ασφάλειας και στρατηγικός συντονισμός

Τον Αύγουστο του 2011, ο επικεφαλής του Ανωτάτου Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας του Ιράν, Γενικός Γραμματέας Saaed (Said) Jalili, και ο επικεφαλής του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας της Ρωσικής Ομοσπονδίας, Γραμματέας Νικολάι Platonovich Ratrushev συναντήθηκαν στην Τεχεράνη για να συζητήσουν το ιρανικό πρόγραμμα πυρηνικής ενέργειας, καθώς και μία διμερή συνεργασία. Η Ρωσία ήθελε να βοηθήσει το Ιράν να αντικρούσει το νέο κύμα κατηγοριών από την Ουάσιγκτον κατά του Ιράν. Λίγο μετά την άφιξη του Ratrushev και της ρωσικής ομάδας στην Τεχεράνη, ο Ιρανός υπουργός Εξωτερικών Αλί Ακμπάρ Σαλεχί, αναχώρησε για την Μόσχα. Και οι δύο Jalili και Ratrushev συναντήθηκαν εκ νέου τον Σεπτέμβριο του 2011, αλλά αυτή τη φορά στη Ρωσία. Ο Jalili πήγε πρώτα στη Μόσχα και στη συνέχεια διέσχισε τα Ουράλια με προορισμό την ρωσική Αικατερινούπολη.

Η ιρανο-ρωσική συνάντηση στην Αικατερινούπολη πραγματοποιήθηκε στα περιθώρια μιας διεθνούς διάσκεψης κορυφής για την ασφάλεια. Επιπλέον, σ’ αυτόν το χώρο, ανακοινώθηκε ότι τα υψηλότερα όργανα της εθνικής ασφάλειας της Μόσχας και της Τεχεράνης θα συντονίζονται στο εξής με την πραγματοποίηση τακτικών συνεδριάσεων. Ένα πρωτόκολλο μεταξύ των δύο χωρών υπεγράφη στην Αικατερινούπολη.

Κατά τη διάρκεια αυτής της σημαντικής συνάντησης, τόσο ο Jalili όσο και ο Ratrushev είχαν παράλληλες συναντήσεις με τον Κινέζο ομόλογό τους Meng Jianzhu. Ως αποτέλεσμα αυτών των συναντήσεων, δρομολογήθηκε μια παρόμοια διαδικασία των διμερών διαβουλεύσεων μεταξύ των εθνικών συμβουλίων ασφάλειας του Ιράν και της Κίνας. Επιπλέον συζήτησαν τη δημιουργία ενός υπερεθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας στα πλαίσια του Συμβουλίου Συνεργασίας της Σαγκάης, με στόχο να αντιμετωπίζονται οι απειλές που στρέφονται κατά του Πεκίνου, της Τεχεράνης, της Μόσχας και των Ευρασιατών συμμάχων τους.Επίσης, το Σεπτέμβριο του 2011, ο Dmitry Rogozin, ο Ρώσος απεσταλμένος του ΝΑΤΟ, ανακοίνωσε ότι θα επισκεπτόταν την Τεχεράνη για να συζητήσει το σχέδιο της πυραυλικής ασπίδας του ΝΑΤΟ, στο οποίο αντιτίθεται τόσο η Μόσχα όσο και η Τεχεράνη.

Σύμφωνα με εκθέσεις που βγήκαν στην επιφάνεια, υποστηρίζεται ότι η Ρωσία, το Ιράν και η Κίνα σχεδίαζαν τη δημιουργία μιας κοινής αντιπυραυλικής ασπίδας. Ο Rogozin, ο οποίος είχε προειδοποιήσει τον Αύγουστο 2011 ότι η Συρία και η Υεμένη θα ήταν τα θύματα μιας επίθεσης ως «εφαλτήρια» στα πλαίσια της ευρύτερης αντιπαράθεσης που στρέφεται κατά της Τεχεράνης, απάντησε δημόσια αντικρούοντας τις εκθέσεις που αφορούν τη σύσταση κοινού σινο-ρωσο-ιρανικού προγράμματος αντιπυραυλικής ασπίδας.

Τον επόμενο μήνα, τον Οκτώβριο του 2011, η Ρωσία και το Ιράν ανακοίνωσαν ότι σκοπεύουν να επεκτείνουν τους δεσμούς τους σε όλους τους τομείς. Λίγο μετά, τον Νοέμβριο του 2011, το Ιράν και η Ρωσία υπέγραψαν μια στρατηγική συμφωνία συνεργασίας και εταιρικής σχέσης μεταξύ των ανώτατων οργάνων ασφαλείας τους καλύπτοντας την οικονομία, την πολιτική, την ασφάλεια, και τις υπηρεσίες πληροφοριών. Η συμφωνία υπεγράφη στη Μόσχα από τον αναπληρωτή γενικό γραμματέα του Ανώτατου Συμβουλίου Ασφαλείας του Ιράν Ali Bagheri (Baqeri), και τον υφυπουργό του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας της Ρωσίας Γεβγένι Lukyanov.

Τον ίδιο μήνα, ο επικεφαλής της Επιτροπής Διεθνών Υποθέσεων της ρωσικής Δούμας Konstantin Kosachev, ανακοίνωσε ότι η Ρωσία πρέπει να κάνει ό, τι μπορεί για να αποτρέψει μια επίθεση στο γειτονικό Ιράν. Στα τέλη του Νοεμβρίου 2011 ανακοινώθηκε ότι ο Dmitry Rogozin θα επισκεφθεί την Τεχεράνη και το Πεκίνο το 2012, μαζί με μια ομάδα από Ρώσους αξιωματούχους για να διεξαχθούν στρατηγικές συζητήσεις για τις συλλογικές στρατηγικές κατά των κοινών απειλών.

 

Ο Γενικός Γραμματέας Jalili και ο Γραμματέας Patrushev στην Τεχεράνη, τον Αύγουστο 2011

 
Η Ρωσική Εθνική Ασφαλεία και η Εθνική Ασφάλεια του Ιράν δένονται

Στις 12 Ιανουαρίου 2012, ο Νικολάι Patrushev δήλωσε στο Interfax ότι μια γενικευμένη πολεμική σύρραξη ήταν επικείμενη και ότι το Τελ Αβίβ πίεζε τις ΗΠΑ να επιτεθούν στο Ιράν. Απέρριψε τους ισχυρισμούς ότι το Ιράν κατασκεύαζε κρυφά πυρηνικά όπλα και είπε ότι για χρόνια ο κόσμος ακούει ότι το Ιράν θα έχει μια ατομική βόμβα μέχρι την επόμενη εβδομάδα ad nauseum. Ακολούθησε μια τρομερή προειδοποίηση από τον Dmitry Rogozin.

Στις 13 Ιανουαρίου 2012, ο Rogozin, ο οποίος εν το μεταξύ είχε διοριστεί αναπληρωτής πρωθυπουργός, δήλωσε ότι κάθε απόπειρα στρατιωτικής επέμβασης εναντίον του Ιράν θα ήταν μια απειλή για την εθνική ασφάλεια της Ρωσίας. Με άλλα λόγια, μια επίθεση κατά της Τεχεράνης θα ήταν επίθεση εναντίον της Μόσχας. Το 2007, ο Βλαντιμίρ Πούτιν ανέφερε ουσιαστικά το ίδιο πράγμα όταν ήταν στην Τεχεράνη σε Σύνοδο Κορυφής της Κασπίας Θάλασσας, που είχε ως αποτέλεσμα ο Τζορτζ Μπους Τζούνιορ να προειδοποιήσει ότι ο Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος θα μπορούσε να εκραγεί πάνω από το Ιράν. Η δήλωση του Rogozin ήταν απλώς μια δήλωση που επιβεβαίωνε την σταθερή θέση της Ρωσίας: αν πέσει το Ιράν, θα κινδυνέψει η Ρωσία.

Το Ιράν δεν είναι στόχος των ΗΠΑ μόνο για τα τεράστια ενεργειακά αποθέματα και τους φυσικούς πόρους του, αλλά λόγω των σοβαρών γεω-στρατηγικών ζητημάτων που το κάνουν στρατηγικό εφαλτήριο κατά της Ρωσίας και της Κίνας. Οι δρόμοι προς τη Μόσχα και το Πεκίνο περνάνε από την Τεχεράνη, όπως και ο δρόμος προς την Τεχεράνη περνά από τη Δαμασκό, τη Βαγδάτη και τη Βηρυτό. Ούτε θέλουν οι ΗΠΑ να ελέγξουν απλώς το ιρανικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο για κατανάλωση ή οικονομικούς λόγους. Η Ουάσιγκτον θέλει να βάλει φίμωτρο γύρω από την Κίνα με τον έλεγχο της κινεζικής ενεργειακής ασφάλειας και θέλει τις ιρανικές εξαγωγές ενέργειας να διαπραγματεύονται σε δολάρια ΗΠΑ για να εξασφαλίσει τη συνέχιση της χρήσης του αμερικανικού δολαρίου στις διεθνείς συναλλαγές.

Επιπλέον, το Ιράν έχει κάνει συμφωνίες με διάφορους εμπορικούς εταίρους, συμπεριλαμβανομένης της Κίνας και της Ινδίας, όπου οι επιχειρηματικές συναλλαγές δεν θα πραγματοποιούνται σε ευρώ ή δολάρια ΗΠΑ. Τον Ιανουάριο 2012, τόσο η Ρωσία όσο και το Ιράν αντικατέστησαν το δολάριο ΗΠΑ με τα εθνικά τους νομίσματα, το ρωσικό ρούβλι και το Ιρανικό Ριάλ, στις διμερείς εμπορικές συναλλαγές τους. Αυτή ήταν ένα οικονομικό και χρηματοπιστωτικό πλήγμα για τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η Συρία και τα Εθνικά Συμφέροντα Ασφάλειας του Ιράν και της Ρωσίας

Η Ρωσία, η Κίνα και το Ιράν υποστηρίζουν όλοι σθεναρά τη Συρία. Η διπλωματική και οικονομική πολιορκία εναντίον της Συρίας συνδέεται με τα γεω-πολιτικά διακυβεύματα για τον έλεγχο της Ευρασίας. Η αστάθεια της Συρίας είναι συνδεδεμένη με το στόχο της καταπολέμησης του Ιράν και του τελικού στόχου μεταβολής του σε εταίρο των ΗΠΑ εναντίον της Ρωσίας και της Κίνας.

Η ακυρωμένη ή καθυστερημένη ανάπτυξη των χιλιάδων Αμερικανών στρατιωτών στο Ισραήλ για την άσκηση "Austere Challenge 2012" ήταν συνδεδεμένη με ραγδαία αύξηση της πίεσης κατά της Συρίας.

Με βάση μιας έκθεσης της «Φωνής της Ρωσίας», μερικά ρωσικά μέσα ενημέρωσης ανέφεραν λανθασμένα ότι η άσκηση "Austere Challenge 2012" επρόκειτο να πραγματοποιηθεί στον Περσικό Κόλπο, είδηση η οποία πάρθηκε λανθασμένα από εκδότες ειδήσεων σε άλλα μέρη του κόσμου. Αυτό βοήθησε να τονιστεί ο ιρανικός σύνδεσμος σε βάρος των συνδέσμων της Συρίας και του Λιβάνου.

Η ανάπτυξη των αμερικανικών στρατευμάτων είχε ως στόχο κατά κύριο λόγο τη Συρία ως μέσο για την απομόνωση και την καταπολέμηση του Ιράν.

Η «ακύρωση» ή «καθυστέρηση» των Ισραήλο-αμερικανικών πυραυλικών ασκήσεων προέβλεπαν πιθανότατα προετοιμασίες για την προστασία από τις πυραυλικές επιθέσεις όχι μόνο από το Ιράν, αλλά και από τη Συρία, τον Λίβανο και τα Παλαιστινιακά Εδάφη.

Εκτός από τα λιμάνια της Συρίας για τον ελλιμενισμό του πολεμικού ναυτικού της, η Ρωσία δεν θέλει να δει τη Συρία να χρησιμοποιηθεί για την αλλαγή πορείας των διαδρόμων ενέργειας στην Λεκάνη της Κασπίας Θάλασσας και στη λεκάνη της Μεσογείου. Αν πέσει η Συρία, τα δρομολόγια αυτά θα τροποποιηθούν εκ νέου ώστε να αντικατοπτρίζουν μια νέα γεωπολιτική πραγματικότητα.

Σε βάρος του Ιράν, η ενέργεια από τον Περσικό Κόλπο θα μπορούσε επίσης να αλλάξει την πορεία της προς τη Μεσόγειο, μέσω του Λιβάνου και της Συρίας.

Ο υπουργός Άμυνας της Συρίας Dawoud (David) Rajha επισκέπτεται το ελλιμενίσμενο ρωσικό αεροπλανοφόρο «Ναύαρχος Κουζνέτσοφ» στο συριακό λιμάνι του Ταρτούς στις 8 Γενάρη 2012

Πηγή: http://infognomonpolitics.blogspot.com/

Αρχική πηγή: CONFRONTATION BETWEEN MILITARY BLOCS: The Eurasian "Triple Alliance." The Strategic Importance of Iran for Russia and China by Mahdi Darius Nazemroaya

http://www.globalresearch.ca/index.php?context=va&aid=28790