Επειδή αυτά που συμβαίνουν στην Κύπρο πρέπει όχι μόνον να μας ενδιαφέρουν, αλλά να μας κρατούν και σε εγρήγορση, δημοσιεύονται παρακάτω 4 διαφορετικά άρθρα από 4 διαφορετικές προσωπικότητες που εμπιστεύομαι την άποψή τους και τις γνώσεις τους για τα τεκταινόμενα στην Μεγαλόνησο. Αφορμή των άρθρων υπήρξε η προκλητική επίσκεψη του "φίλου" μας Ερντογάν στα κατεχόμενα και το "κράξιμο" που υπέστη από τους Τουρκοκυπρίους!
ΔΕΕ
Τουρκοκυπριακή εφημερίδα Αφρίκα 20-7-2011 ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
ΠΥΡΟΒΟΛΑ ΡΕ, ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΩ
Για μια ακόμη φορά τεκμηριώθηκε το πώς επιδιώκεται από την πλευρά της Τουρκίας να συνθλιβεί ο τύπος της κοινότητας μας
Χτες όλες οι δυνάμεις του κατοχικού καθεστώτος κατευθύνθηκαν σε αυτούς που θέλανε να διαμαρτυρηθούνε για τον ερχομό του Ερντογάν…
1 γεγονός
Η αστυνομία που είχε πάρει εντολή να μην επιτρέψει καμμιά διαμαρτυρία και κανένα σχετικό πανό, πήγε πρώτα να κατεβάσει το πανό στα γραφεία του συνδικάτου ΚΤΑΜS… Στο πανό έγραφε "Ένα δίνεις, πέντε παίρνεις και χωρίς να ντρέπεσαι μιλάς για ταισμένους". Kαθώς οι διαμαρτυρόμενοι δεν έδιναν το πανό, οι αστυνομικοί έβγαλαν ένταλμα, μπήκαν μέσα και κατέσχεσαν το πανό.
2 γεγονός
Επιτροπή συνδικάτων που ετοιμαζόταν να διαμαρτυρηθεί ενάντια στον Ερντογάν στην περιοχή Χαμίτκιοι, αντιμετωπίστηκε με κλομπ, ασπίδες και σπρέι πιπεριού…Η αστυνομία έκανε επίσης τα στραβά μάτια στην επίθεση που έκαναν ομάδα εθνικιστών σε βάρος των διαμαρτυρομένων. Σε αυτή την επίθεση χτυπήθηκε και ο δημοσιογράφος της εφημερίδας μας. 73χρονος πολίτης κρατούσε πανό που έγραφε "Εμείς πολεμήσαμε , ο Αμερικάνος κέρδισε". Του το πήραν και τον έσυραν στο έδαφος…
3 γεγονός
Την επίθεση της αστυνομίας δέχτηκε και η σκηνή που είχε στήσει το συνδικάτο Hava Sen μπροστά στα γραφεία του ΚΤΗΥ. Ταραχή δημιουργήθηκε όταν οι αστυνομικοί θέλησαν να κατασχέσουν τα πανό των διαμαρτυρομένων….Κάποιοι εξ αυτών που τραυματίστηκαν μεταφέρθηκαν με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο…Υπεύθυνος για αυτή την βία σε βάρος της διαμαρτυρίας είναι ο ύποπτος για την δολοφονία του Σολομού, αστυνομικός διευθυντής Ερντάλ Εμανέτ.
Όσοι φώναζαν συνθήματα όπως "Αϊσέ γύρνα σπίτι", "Η Κύπρος δικιά μας είναι και εμείς θα την κυβερνάμε" και "Δεν θέλουμε τον στρατό του ιμάμη" άσχετα αν ήταν γυναίκες ή ηλικιωμένοι δέχτηκαν επιθέσεις με κλωτσιές και μπουνιές…
http://www.tourkikanea.gr/
Τουρκοκυπριακή εφημερίδα Αφρίκα 20-7-2011
Αρθρογράφος Σενέρ Λεβέντ
Πόσοι μείναμε ;
Όσοι μείναμε μείναμε…
Πέντε, δέκα, εκατό, χίλιοι…
Δε διαφέρει.
Άλλωστε ποτέ δεν διέφερε στην ιστορία…
Μόνο εσείς δεν το ξέρετε αυτό…
Μόνο εσείς δεν πήρατε μαθήματα από την ιστορία.
Πάλι όμως φοβάστε…
Και μάλιστα φοβάστε πολύ…
Και αυτό φαίνεται από τον αριθμό των αστυνομικών σας…
Από τα σπρέι πιπεριού σας…
Από τα κλομπ σας…
Από τα κράνη σας…
Και από τις ασπίδες σας…
Από τα ατσαλένια γιλέκα σας…
Είναι πολύ εύκολο να χαστουκίζετε και να σέρνετε κάτω μια ανυπεράσπιστη γυναίκα…
Έτσι άραγε θα συνθλίψετε το κεφάλι των Τουρκοκυπρίων ;
Έτσι θα αποδείξετε στους εαυτούς σας ότι είστε αφέντες ;
Κάντε το…
……………….
Και τότε αρχίζει να ρέει το αίμα από το στόμα και τη μύτη των διαδηλωτών. Το αίμα πάει πάνω στα λευκά πουκάμισα τους…
Και μετά σειρήνες ασθενοφόρου…
Επικεφαλής της αστυνομικής βίας ο διάσημος Ερντάλ Εμανέτ…
Ο ύποπτος για την δολοφονία του Σολομού…
Από την Μαλάτια…
Συμπολίτης και αυτός του εκτελεστή που μας πυροβόλησε την τελευταία φορά…
Τον προήγαγαν από την Αμμόχωστο στην Λευκωσία…
Τέως επικεφαλής των ΜΑΤ…
Εκτός όμως από εμάς κανένας άλλος δεν τα λέει αυτά…
Ε μα τα είπα για….
Πλέον οι κόλακες μας είναι περισσότεροι από αυτούς που δεν έχασαν την περηφάνια τους….
Γράφοντας ένα άρθρο με πήρε τηλέφωνο ένας φίλος μου δάσκαλος στο DAÜ…
Η ώρα πλησίαζε μεσάνυχτα…
Έκλαιγε στο τηλέφωνο…
Έκλαιγε γοερά…
Με δυσκολία έβγαιναν τα λόγια από το στόμα του που έλεγε: ¨Ντρέπομαι που ζω σε αυτήν τη κοινωνία¨.
Μη κλαις αδερφέ, μη κλαις….
Δεν τελειώσαμε ακόμη…
Η τελευταία σφαίρα μας ακόμη είναι στον γεμιστήρα…
Δήθεν Γιορτή Ειρήνης και Ελευθερίας…
Παίξτε το μόνοι σας…
Δήθεν δεν υπάρχει κράτος Κύπρος…
Τότε να κάψετε τα διαβατήρια και τις ταυτότητες που έχετε στις τσέπες σας…
Μα αν δεν υπάρχει Κύπρος τότε και συ Άγκυρα δεν μπορείς να βρίσκεσαι εδώ….
Και αν στέκεσαι τότε να ρωτήσω :
Εσύ που είσαι εγγυητής ; Με βάση ποια συμφωνία εγκαταστάθηκες σε αυτό το νησί ;
Να ένας πολίτης στα 73 του…
Και τι δεν πέρασε κι έφτασε μέχρι σήμερα…
Άνοιξε ένα πανό χτες στο Χαμίτκιοι…
¨Εμείς πολεμήσαμε, ο Αμερικανός κέρδισε¨…
Ε και τι έγινε ;
Ψέμα είναι ;
Τα ΜΑΤ του ιμάμη όμως ούτε αυτό δεν ανέχτηκαν…
Πήραν το πανό από τα χέρια του γέρου και το κομμάτιασαν…
Και τον συνέλαβαν σηκωτό…
Κοιτάξτε τι είπε ένας άλλος πολίτης σε ζωντανή σύνδεση :
"Ο αστυνομικός ενώ με έδερνε με έβριζε αποκαλώντας με ¨βρώμικε γκιαούρη¨…
Ο αστυνομικός καταγόμενος από την Τουρκία…
Πλέον το 80% των αστυνομικών κατάγονται από την Τουρκία…
Τους καταγόμενους από την Κύπρο τους θεωρούνε είτε βρώμικους γκιαούρηδες είτε βρώμικους Άγγλους !
Αχ βρε αχ….
Σε τι μέρες φτάσαμε….
Εκτός από αυτή την εφημερίδα που κρατάτε, σε όλες τις άλλες θα δείτε σήμερα για τον ενθουσιασμό της 20ης Ιουλίου…
Διότι στα μίντια μας δεν υπάρχει χαλινός..
Εμείς δεν τυπώσαμε την διαφήμιση που μας έδωσαν για την 20η Ιουλίου…
Διότι δεν την θεωρούμε ως μέρα ειρήνης και ελευθερίας…
Την θεωρούμε ως μια από τις πιο σκοτεινές μέρες της Κύπρου…
Διότι δεν σωθήκαμε αλλά γίναμε πιο πολύ αιχμάλωτοι…
Μη ρωτάτε πόσοι μείναμε πλέον…
Όσοι μείναμε μείναμε….
Για τα ΜΑΤ του Ερντάλ Εμανέτ και τους φασίστες του Χασάν Κουρουμαναστιρλί φτάνει η δύναμη μας…
Αυτή η πατρίδα είναι η δική μας πατρίδα…
Και ποτέ δεν θα γίνει δική τους….
Βαρέστε βρε φασίστες…
Βαρέστε βρε φρουρά με τακούνια…
Εγώ δεν πεθαίνω…
Εμείς δεν πεθαίνουμε…
Και αν πεθάνουμε, χίλιοι ζούμε…
Σενέρ Λεβέντ
Πηγή: Ινφογνώμων
τουρκική περιπολία στο Κουρδιστάν
Ο Ερντογάν και ο εν Αθήναις χατζηαβατισμός
Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
Μια τριτοκοσμική μπόχα πλανάται πάνω από τη χώρα. Η βλακεία, η υποτέλεια και η παρακμή της οικονομικής κρίσης κάνουν έργο και από τηλοψίας. Οι καναλάρχες μας στουμπώνουν τα μυαλά με τούρκικα σήριαλ, ακόμη και γυρισμένα στην κατεχόμενη Κύπρο. Οι Τούρκοι κοπρίζουν πάνω στους τόπους του μαρτυρίου των ηρώων μας και μας πουλάνε τα τηλεοπτικά σκατά τους για κατανάλωση, με ατζέντηδες τους, αυτούς που νέμονται την δημόσια περιουσία των συχνοτήτων. Όπου γυρίσεις τον δέκτη σε κάποιες ώρες, η τραχιά γλώσσα των πλιατσικολόγων φονιάδων του Ερτογρούλ σου γραντζουνάει τ’ αυτιά και το φιλότιμο. Νταλκάδες, εγκλήματα και συνωμοσίες, γυρισμένα κοψοχρονιά. Αν κλείσεις τον ήχο, βλέπεις στις φάτσες όλο το εξισλαμισμένο ανά τους αιώνες μωσαϊκό των λαών της Μικράς Ασίας και των Βαλκανίων. Πρόσωπα Ελλήνων, Αρμενίων, Ασσυρίων, Λυδών, Φρυγών, Τσερκέζων, Κούρδων, Αλβανών, Σέρβων, Βουλγάρων, Ρουμάνων κλπ. Οι πληθυσμοί που κατοικούν την Τουρκία, είναι ζωντανή απόδειξη ότι η φυλετική θεωρία δεν ισχύει, διότι οι Τούρκοι δεν είναι παρά ο κακός μας εαυτός. Ίδιο αίμα με μας, άλλο πολιτιστικό εποικοδόμημα. Σουνέτι, ληστεία, γενοκτονία. Αυτή είναι με τρεις λέξεις η Ιστορία της Τουρκίας.
Στην ίδια την Τουρκία το τουρανικό αίμα είναι πιο σπάνιο κι από το τετράφυλλο τριφύλι. Γιατί το μυστικό, αδέρφια, είναι πως δεν υπάρχει τουρκικό έθνος. Οι αληθινοί κεντροασιάτες Τούρκοι ήταν λίγες δεκάδες χιλιάδες. Είπαμε, διαβάστε Σπύρο Βρυώνη κι όχι τα Μίκυ Μάους της καθεστωτικής αριστεράντζας, για να δείτε την αληθινή Τουρκία. Οι πραγματικοί Τούρκοι ήταν ένας οργανωμένος και φιλοπόλεμος καταλύτης, μια δυναμική ελάχιστη μειοψηφία μέσα σε μια παρηκμασμένη συντριπτική πλειοψηφία, που από την παρακμή οδηγήθηκε στην στρατιωτική ήττα, στην υποτέλεια, τον εξισλαμισμό και την γλωσσική και συνειδησιακή γενοκτονία ή στην αληθινή γενοκτονία, δια στόματος μαχαίρας. Όσοι αντιστάθηκαν ή απλώς αρνήθηκαν την αφομοίωση και το σουνέτι, είτε εσφάγησαν, είτε έζησαν ανυπότακτοι κι απομονωμένοι, πληρώνοντας βαρύ φόρο αίματος. Τα συνεκτικά στοιχεία του τουρκισμού είναι το Ισλάμ κι η Συνενοχή, το αίμα από το Ολοκαύτωμα των Χριστιανών της Μικράς Ασίας. Από αυτό το σκελετό στην ντουλάπα τους πηγάζει η υπερευθιξία των Τούρκων και η φλυαρία τους για το πόσο μεγάλοι, ομοιογενείς κλπ είναι. Παντού σημαίες, μόνο στα σώβρακα δεν βάζουν. Παντού συνθήματα για τον τουρκισμό, την «ευτυχία του να είσαι Τούρκος». Μπας και το πιστέψουν οι ίδιοι.
Όμως οι Τούρκοι την αλήθεια την ξέρουν. Την βλέπουν όταν κοιτούν τον καθρέφτη, μόλις σκάψουν λίγο την γη, στα μνημεία που βρίθουν παντού, από τις μητροπόλεις, ως τις ερημιές της Ανατολίας. Ξένα γι’ αυτούς. Τα έφτιαξαν οι πρόγονοι τους, πριν εξισλαμισθούν, όταν ήταν Χριστιανοί, πιο παλιά ειδωλολάτρες, δωδεκαθεϊστές ή γεζιντί, ήτοι ζωροαστρικοί πυρολάτρες. Ειδωλολατρικοί ή χριστιανικοί ναοί, βουλευτήρια, θέατρα, στάδια, ανάκτορα, υδραγωγεία και δρόμοι, στα οποία οι αληθινοί Τούρκοι δεν είχαν βάλει ούτε μια πέτρα. Τα αντίκρυσαν με δέος για πρώτη φορά πριν από αιώνες όταν ήρθαν καβάλα στ’ άλογα τους από τη στέπα, για να τα λαφυραγωγήσουν ή όταν υπηρετούσαν ως μισθοφόροι την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και τον Βασιλέα. Αργότερα ο τούρκος Αδόλφος, ο Κεμάλ, στήριξε τα θεμέλια του αυταρχικού κι ολοκληρωτικού κράτους του πάνω στο Ολοκαύτωμα των Χριστιανών της Μικράς Ασίας. Ο Χίτλερ ηττήθηκε, ο Κεμάλ όχι. Όχι, ακόμη.
Διαδήλωση στο τουρκικό κουρδιστάν
Στην Ιωνία, στον Πόντο, στην Αρμενία, στην Κωνσταντινούπολη, στην Ανατολική Θράκη, σε όλη την Μικρά Ασία, οργανωμένα και με τις πιο πρωτόγονες μεθόδους, ο Κεμάλ, με την ενεργή συμμετοχή τεράστιου τμήματος των μουσουλμάνων κατοίκων, πέρασε απ’ το λεπίδι και την φωτιά τους Χριστιανούς, ώστε να ομογενοποιήσει δια της βίας το κράτος του, τουλάχιστον θρησκευτικά. Ήταν μια Γενοκτονία με παλλαϊκή συμμετοχή. Οι «Τούρκοι», με τα εισαγωγικά που κανονικά τους αρμόζουν, ήταν συνένοχοι σε όλη την κοινωνική κλίμακα. Ένα τέτοιας έκτασης έγκλημα κατά της ανθρωπότητας χρειαζόταν πολλά χέρια και δυστυχώς τα βρήκε. Το να σφάξεις εκατομμύρια, είναι βρώμικη και δύσκολη δουλειά. Θες κόσμο, όχι αστεία. Το δέλεαρ ήταν οι περιουσίες και τα ανυπεράσπιστα γυναικόπαιδα. Ζωή, τιμή και περιουσία έγιναν λάφυρα για τους γενοκτόνους.
Στην Ελλάδα, η παρακμιακή αριστερά και η ενοχική «δεξιά» του Κολωνακίου, ανίκανες πολιτικά, ανεπαρκείς μορφωτικά και ξεβράκωτες ηθικά, δημιούργησαν μια φαντασιακή Τουρκία. Κάτι σαν ένα μεγάλο Βέλγιο που έχει κάνει περιτομή. Ακόμη κι όταν ήταν στην εξουσία ο «κοσμικός» κεμαλισμός, με τους πολιτικούς απλούς τοποτηρητές του Γενικού Επιτελείου, οι ιέρειες της διακομματικής πολιτικής ορθότητας προσπαθούσαν να βρουν καλές προθέσεις σε αυτό το πρωτοναζιστικό μόρφωμα.
Προέβαλαν θεωρίες συμψηφισμού του τύπου «φταίμε κι εμείς», εξομοιώνουν το θύμα με τον θύτη και αποδομούν την αληθινή Ιστορία, ώστε να ΄ρθούμε ίσα βάρκα, ίσα νερά, οι αγωνιστές της Ελευθερίας με τους δυνάστες, οι απειλούμενοι κι οι επεκτατιστές.
Όπως όμως είπε κάποτε κι ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης «άλλο Κολοκοτρώνης κι άλλο Ομέρ Βρυώνης».
Όταν όμως ήρθε στην εξουσία ο Ερντογάν και οι ισλαμοφασίστες του, εκεί πλέον η φαντασιακή παράκρουση χτύπησε κόκκινο. Έτοιμη ήταν η μεταπολιτευτική παράγκα να κάνουμε τα τανκς τρακτέρ και τα κανόνια αλέτρια. Στον ύπνο τους.
Ευτυχώς όμως που υπάρχουν και οι ίδιοι οι Τούρκοι και δίνοντας μια ξανάστροφη στα μούτρα των ημετέρων ενδοτικών, μας θύμισαν την αλήθεια.
Καταλάβατε τι έκανε πρόσφατα ο Ερντογάν στην Κύπρο; Ξεβράκωσε τον Χατζηαβάτη και τους οπαδούς του ντάλα μεσημέρι. Μπροστά στις κάμερες επέχαιρε για την οικονομική μας κρίση και την τρομακτική έκρηξη στην ναυτική βάση «Ευάγγελος Φλωράκης», λοιδόρησε την Ελλάδα για τα προβλήματα της και χλεύασε την Κύπρο που αναγκάστηκε ν’ αγοράσει ρεύμα από τα κατεχόμενα. Ειρωνεύτηκε χαιρέκακα κι απείλησε τον Ελληνισμό, θεωρώντας απροκάλυπτα τα προβλήματα μας ευκαιρία για τον τουρκικό ισλαμοφασισμό. Μίλησε ως αυτό που είναι, ως αρχηγός αρπακτικής συμμορίας.
Φανταστείτε όταν έγιναν οι φοβεροί σεισμοί στην Τουρκία, να έβγαινε ο Έλληνας Πρωθυπουργός κι αντί για συμπαράσταση προς την γείτονα, αντί για την ανθρωπιστική βοήθεια που στείλαμε, να επέχαιρε για τις συμφορές που τους βρήκαν και να απειλούσε!
Ασχέτως τυχόν αμέλειας κι ευθυνών της κυπριακής κυβέρνησης, είναι περισσότερο από πιθανό οι υπηρεσίες του επίδοξου «σουλτάνου» να έβαλαν το χεράκι τους για την φοβερή καταστροφή σε ανθρώπους και περιουσίες.
Αυτή η πρωτοφανής για τον ευρωπαϊκό πολιτικό πολιτισμό συμπεριφορά άρπαγα και τραμπούκου, καταλύει κάθε ψευδαίσθηση του εν Αθήναις χατζηαβατισμού.
Το καθήκον μας λοιπόν παραμένει ακέραιο. Κι όσο μεγαλύτερα τα εσωτερικά προβλήματα, τόσο μεγαλύτερη πρέπει να είναι η επαγρύπνηση.
Η οικονομία δεν υπάρχει χωρίς Πατρίδα.
Άλλωστε, μην ξεχνάτε, ο Ερντογάν ξέρει πολύ καλά ότι, μ’ όλη την αυθάδεια του και την βουλιμία του απέναντι στον Ελληνισμό, υπάρχουν μέρη στην ίδια τη χώρα του, όπου η εξουσία του είναι μόνο κατ’ όνομα. Οι μαχητές του κουρδικού έθνους δεν εντυπωσιάστηκαν από τις χάντρες και τα καθρεφτάκια του και ήδη θεμελιώνουν την Αυτονομία του λαού τους. Υπάρχουν δρόμοι στην Τουρκία τους οποίους ο Ερντογάν δεν μπορεί πια να διαβεί ούτε μέρα και πολλοί στην Ουάσιγκντον και το Τελ Αβίβ δεν στενοχωριούνται καθόλου γι’ αυτό.
Η Κύπρος των Ηρώων
και των ψευδοπροοδευτικών
Κωνσταντίνος Χολέβας, πολιτικός αναλυτής
Κάθε Ιούλιο η Κύπρος με πληγώνει. Δεν κομίζω γλαύκα εις Αθήνας- και Λευκωσίαν- ξέρω ότι και άλλοι αρθρογράφοι έκαναν αυτή την παρατήρηση. Ότι δηλαδή η πρόσφατη τραγωδία στη Ναυτική Βάση «Αντιστράτηγος Ευάγγελος Φλωράκης» έγινε στις 11 Ιουλίου, τέσσερις ημέρες πριν από την επέτειο του πραξικοπήματος και εννέα ημέρες πριν από την επέτειο της εισβολής του Αττίλα. Ο μαύρος Ιούλιος του 1974 έρχεται στη μνήμη μου συνέχεια, ιδίως δε όταν επισκέπτομαι την Κύπρο, νήσο Αγίων και νήσο Ηρώων.
Αλλά ο Ιούλιος συνδέεται με μία ακόμη θλιβερή επέτειο. Την 9η Ιουλίου 1821 θανατώθηκαν στη Λευκωσία ο Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός, όλοι οι Επίσκοποι και οι ηγούμενοι της Κυπριακής Ορθόδοξης Εκκλησίας και πολλοί πρόκριτοι. Ο Τούρκος διοικητής Κιουτσούκ Μεχμέτ είχε υποψίες η/και πληροφορίες ότι η ηγεσία του Κυπριακού Ελληνισμού μετείχε στη Φιλική Εταιρία και για να αποφύγει τυχόν επαναστατικά γεγονότα αφάνισε όλους τους τοπικούς προεστώτες του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας. Ο Κύπριος ποιητής Βασίλης Μιχαηλίδης περιέγραψε σε ποίημά του γραμμένο στην Κυπριακή διάλεκτο τη θυσία του Αρχιεπισκόπου και Εθνάρχου Κυπριανού και έβαλε στο στόμα του τη θρυλική απάντηση:
«Η Ρωμηοσύνη εν να χαθή όντας ο κόσμος λείψη», δηλαδή το Ελληνορθόδοξο Γένος θα εξαφανισθεί μόνον όταν έλθει η συντέλεια του κόσμου. Μήνυμα ηρωισμού, αγωνιστικότητας, πίστης και ελπίδας, πολύτιμος οδηγός μέσα στην απαισιόδοξη εποχή που ζούμε.
Γέννησε πολλούς ήρωες η Κύπρος μας. Και στη Αρχαιότητα και στη Βυζαντινή περίοδο και σε όλους τους νεώτερους απελευθερωτικούς αγώνες του Ελληνισμού Κύπριοι και Ελλαδίτες πορεύθηκαν από κοινού. Μας συγκλόνισε ιδιαιτέρως η μαχητικότητα και η αυτοθυσία των Κυπρίων εφήβων, που έδωσαν τη ζωή τους στην αγχόνη και στα βουνίσια λημέρια το 1955-59. Στόχο είχαν την Ένωση της Μεγαλονήσου με την Ελλάδα.
Σ’ αυτή τη χορεία ηρώων κατατάσσεται πλέον και ο αδικοχαμένος Διοικητής του Κυπριακού Ναυτικού και απόφοιτος της Ελληνικής Σχολής Ναυτικών Δοκίμων Πλοίαρχος Ανδρέας Ιωαννίδης. Έτρεξε μέσα στα άγρια χαράματα για να απομακρύνει το κατώτερο προσωπικό και να ηγηθεί ο ίδιος της κατασβέσεως του πυρός. Πιστός σε όσα διδάχθηκε, ότι δηλαδή ο πλοίαρχος εγκαταλείπει τελευταίος το πλοίο και κάθε μονάδα όπου καλείται να υπηρετήσει. Ή μάλλον δεν το εγκαταλείπει ποτέ. Ο ήρωας Πλοίαρχος τίμησε το ελληνικό εθνόσημο, το οποίο πάντα έφερε στο ναυτικό πηλίκιό του, και την Ιστορία του ενιαίου Ναυτικού Ελλάδος και Κύπρου. Τα φώναζε, τα έγραφε, τα επεσήμαινε τα προβλήματα, αλλά οι γραφειοκράτες αγρόν ηγόραζαν. Με συγκίνησε πολύ η δήλωση της συζύγου του ότι ο άνδρας της της θα έδινε τα πάντα για την Ελλάδα. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι λεβέντες στην Κύπρο. Μόνο που δεν τους αφήνουν οι ψευδοπροοδευτικοί να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Όχι μόνο στην Εθνοφρουρά. Σε όλους τους τομείς.
Εδώ και τρία χρόνια, μετά την εκλογή του Προέδρου Δημήτρη Χριστόφια, την πολιτική ζωή της Κύπρου κυβερνά ουσιαστικά η ψευδοπροοδευτική ομάδα του «κομμουνιστικού κόμματος»» ΑΚΕΛ. Για πρώτη φορά το κόμμα αυτό, που δεν συμμετείχε στον απελευθερωτικό αγώνα του 1955-59, βρέθηκε να νέμεται την εξουσία και να εκφράζει τα απωθημένα δεκαετιών. Η τραγωδία της Ναυτικής βάσης μάς δίνει ανάγλυφα να καταλάβουμε τις ακροβατικές ισορροπίες που προσπαθεί να τηρήσει η ηγεσία του ΑΚΕΛ με αποτέλεσμα παντού την καταστροφή. Ο Χριστόφιας πιέσθηκε από τους Αμερικανούς να σταματήσει το ρωσικό πλοίο που μετέφερε εξοπλισμό προς τη Συρία. Για να ικανοποιήσει τις ΗΠΑ κατέσχε τα 98 κιβώτια εκρηκτικών και τα αποθήκευσε με απαράδεκτο τρόπο στη Ναυτική Βάση στο Ζύγι. Αυτή είναι η μία πτυχή του ψευδοπροοδευτισμού. Να τα έχουν καλά με τις ΗΠΑ και τη Βρετανία, αφού με αυτές τις χώρες συμπλέουν ως προς την επιδιωκόμενη λύση τύπου Ανάν. Από την άλλη πλευρά ενθυμούμενος το φιλοσοβιετικό παρελθόν του ΑΚΕΛ και τις σπουδές του στη Μόσχα ο Κύπριος Πρόεδρος δεν ήθελε να κακοκαρδίσει την αντιδυτική και παλαιότερα φιλοσοβιετική Συρία και έτσι αρνείτο να καταστρέψει τα εκρηκτικά.
Τόσοι τρόποι θα μπορούσαν να βρεθούν και ειδικοί του Στρατού υπάρχουν και στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Τα συμπλέγματα των ψευδοπροοδευτικών τους οδηγούν να πατούν σε δύο βάρκες και τελικά να πέφτουν μέσα. Μόνο που αυτή τη φορά στο πέσιμό τους παρέσυραν και 13 αθώες ψυχές Ελλήνων της Κύπρου. Τα στελέχη του Ναυτικού και της Πυροσβεστικές έπραξαν άριστα το καθήκον τους. Η πολιτική ηγεσία τούς άφησε στο έλεος του ολέθρου.
Ο ψευδοπροοδευτισμός των ηγετικών στελεχών ΑΚΕΛ, μόλις βρέθηκε στην εξουσία, άρχισε να ροκανίζει τα θεμέλια της Εθνοφρουράς, να υπονομεύει το ελληνικό εθνικό φρόνημα των νέων, να αμφισβητεί την εθνική ταυτότητα και τη συνέχεια του Ελληνισμού, να διαστρεβλώνει την προσφορά των αγωνιστών του 1955-59, να προωθεί αφελή συνθήματα περί επαναπροσεγγίσεως με τους Τουρκοκυπρίους. Από το δεξί χέρι του Χριστόφια ακούσθηκε η φράση «Προτιμώ έναν αριστερό Τούρκο, παρά έναν δεξιό Έλληνα» για να εισπράξει την απάντηση ότι και ο Ετσεβίτ που διέταξε την εισβολή του 1974 παρουσιαζόταν σαν αριστερός Τούρκος! Στα σχολεία της Κύπρου αντί για την Ελληνική Παιδεία καλλιεργείται η πολυπολιτισμικότητα, η οποία καταρρέει σε όλη την Ευρώπη. Κύριε Χριστόφια, αποτύχατε παντού. Καιρός είναι να παραιτηθείτε!
http://www.diktyo21.gr/item.asp?ReportID=1115
Να σώσουμε την Κύπρο,
αυτή θα μας σώσει
Του Στέλιου Παπαθεμελή
"Κόσμος του Επενδυτή" 16/7/2011
Το Κυπριακό είναι μια ιστορία κατά συρροήν και κατ’ εξακολούθηση λαθών, συχνά ασύγνωστων. Η Ελλάς δεν διαμόρφωσε ποτέ μια συμπαγή, σταθερή, μακροπρόθεσμη και διαυγή εθνική στρατηγική.
Ο εξ ανατολών γείτων είναι στρατιωτικός εισβολέας και κατοχική δύναμη, ενώ καθημερινώς προσβάλλει έργω τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, ασκώντας εις βάρος μας αδιάκοπο και διαρκώς κλιμακούμενο στρατιωτικό εκβιασμό.
Η επικυρίαρχη σχολή σκέψης στην οποία ομνύουν πολιτικοί, διανοούμενοι, δημοσιογραφούντες και λοιποί ηγέτες γνώμης, που ανήκουν σ’ όλο το πολιτικό φάσμα από τη δεξιά μέχρι και κυρίως την λάιτ αριστερά, είναι η κατευναστική σχολή.
Γι’ αυτούς ο διάλογος και οι «μπίζνες», έχουν αντικαταστήσει στις παρούσες διακρατικές σχέσεις τον πόλεμο. Μια τέτοια εκδοχή θα ήταν ευκταία αν δεν ήταν εντελώς ρομαντική.
Είναι πολιτικά αβάσιμη και πρακτικά επικίνδυνη.
Η ζωή διδάσκει ότι οι συμπεριφορές των κρατών δεν υπαγορεύονται δυστυχώς από τη λογική, το δίκαιο και την ηθική, αλλά από το ωμό συμφέρον και τους γεωπολιτικούς συσχετισμούς που εξυπηρετούν αυτό το συμφέρον.
Η Τουρκία ασφαλώς υπερέχει ποσοτικά έναντι της Ελλάδος. Γεωγραφικά, πληθυσμιακά, εξοπλιστικά. Εφ’ ω και οι κατευναστές εισηγούνται να σπεύσουμε σε διάλογο και συμβιβασμό πριν αυτή ισχυροποιηθεί έτι περαιτέρω.
Ακόμη και ο οξύνους Παναγιώτης Κονδύλης (Από τον 20ο στον 21ο αιώνα, σ.180 επ., Θεμέλιο 1998), παρότι επικρίνει τον κατευνασμό, υποκύπτει στον πειρασμό ενός Ελληνοτουρκικού συμβιβασμού εν’ όψει του ότι η διαφορά του γεωπολιτικού δυναμικού Ελλάδος-Τουρκίας αυξάνεται συνεχώς υπέρ της Τουρκίας και σε 20-30 χρόνια (τα μισά έχουν ήδη περάσει) θα είναι, επισημαίνει, αβάσταχτη για την ελληνική πλευρά. Ο Κονδύλης βλέπει ότι ένας συμβιβασμός θα αποτελούσε για την Ελλάδα «το μικρότερο κακό, ακόμη και αν παραχωρούσε κάτι απ’ ό,τι θεωρεί αυτή τη στιγμή κυριαρχικά της δικαιώματα»!
Το απόσπασμα απομονούμενο θα αδικούσε τον Κονδύλη, ο οποίος λίγο πιο κάτω (σ.186) διευκρινίζει ότι «για να συναφθεί ένας τέτοιος συμβιβασμός απαιτείται ηβεβαιότητα ότι αυτός θα είναι τελειωτικός». Ποιος όμως μπορεί να εγγυηθεί τέτοια βεβαιότητα;
Όσοι παρακολουθούν την τουρκική πολιτική τα εκατό τελευταία χρόνια, αδυνατούν να κατονομάσουν και μία περίπτωση όπου αυτή σεβάσθηκε τα συμπεφωνημένα. Για μείζονα, αλλά και για ελάσσονα θέματα. Παράδειγμα η πρόσφατη τουρκοαρμενική συμφωνία. Υπό την αφόρητη πίεση των ΗΠΑ από κοντά και της Ρωσίας, οι Αρμένιοι εξαναγκάσθηκαν να υπογράψουν μια συμφωνία με την Άγκυρα. Ξεσηκώθηκαν οι Αζέροι και ο Γκιουλ τους διαβεβαίωσε ότι όπως δεν τήρησαν τη συμφωνία με την Κύπρο, δεν θα τηρήσουν και αυτήν με τους Αρμενίους. Έτσι απλά και φυσικά!
Ο κανόνας pacta sunt servanda, ιστορικοστατιστικά δεν ισχύει για τους Τούρκους.
Επιπόλαιες προσεγγίσεις οι οποίες συνήθως διαπνέονται από ιδεολογικοδογματικές αφετηρίες χαρακτηρίζουν τις όχι και μόνιμες αντιστάσεις της κοινωνίας μας να δεχθεί επιζήμιες παραχωρήσεις, στο Κυπριακό, ή το σκοπιανό, «εθνικισμούς», ή κατά Τζούνην «εθνικιστικήν φρενιτιδα». Η ρετσινιά αυτή είναι παρ’ ημίν το συνηθέστερο και πλέον ανέξοδο άλλοθι των αποτυχημένων διαχειριστών των εθνικών μας θεμάτων.
Στην πραγματικότητα το πολιτικό ένστικτο του κόσμου αποδεικνύεται προδήλως ισχυρότερο, καθαρότερο και ασφαλώς προορατικό έναντι εκείνου των εκπροσώπων του.
Επειδή οι ορίζοντες της πολιτικής τάξης είναι κατά κανόνα οι επόμενες εκλογές και όχι, ως οφείλει, οι επόμενες γενεές, το κακόφημο πολιτικό κόστος άλλοτε την οδηγεί σε επιβλαβείς επιλογές, σπανιότερα όμως την προφυλάσσει από τέτοιες.
Τις παραμονές του Πελοποννησιακού Πολέμου, η Σπάρτη ζητούσε απ’ την Αθήνα να ακυρώσει το λεγόμενο Μεγαρικό Ψήφισμα, με το οποίο ο Περικλής απαγόρευσε στους Μεγαρείς το εμπόριο στα όρια του αθηναϊκού κράτους μετά την προσχώρησή τους στην Πελοποννησιακή συμμαχία. Οι αντίπαλοι του μεγάλου πολιτικού τον κατηγορούν ότι για ασήμαντο λόγο («περί βραχέος αν πολεμείν») οδηγεί την Αθήνα σε πόλεμο. Ο σοφός Θουκυδίδης (Ι,140) διά στόματος Περικλέους, ξεκαθαρίζει ότι στην εξωτερική και την εθνικοαμυντική πολιτική δεν υπάρχει «βραχύ» και «μείζον», σημαντικό και ασήμαντο. Διότι «το γαρ βραχύ τι τούτο πάσαν υμών έχει την βεβαίωσιν και πείραν της γνώμης». Δηλαδή «το ασήμαντον αυτό αποτελεί την λυδίαν λίθον προς εξακρίβωσιν και δοκιμασίαν των προθέσεών σας». Γι’ αυτό «ει ξυγχωρήσετε και άλλο τι μείζον ειθύς επιταχθήσεσθε ως φόβω και τούτω υπακούσαντες». Αν, δηλαδή, ‘’υποχωρήσετε απέναντί των, θα ευρεθήτε ενώπιον νέας και επαχθεστέρας απαιτήσεως, διότι θα νομίσουν ότι εις τούτο θα υποκύψετε ένεκα φόβου’’. Ενώ «απισχυρισάμενοι δε σαφές αν καταστήσαιτε αυτοίς από του ίσου υμίν μάλλον προσφέρεσθαι». Όπερ σημαίνει, ‘’αν αρνηθήτε αποφασιστικώς, θα τους δώσετε να εννοήσουν καθαρά ότι οφείλουν να συμπεριφέρονται απέναντί σας ως ίσοι προς ίσους».(Όλα τα νεοελληνικά λήμματα από την μετάφραση Ελευθερίου Βενιζέλου).
Ο χρυσούς διεθνοπολιτικός κανόνας είναι τελικά το «από του ίσου υμίν προσφέρεσθαι». Και αυτό προϋποθέτει εθνική αποφασιστικότητα.
Η παθογένεια της καχεκτικής στρατηγικής μας στο Κυπριακό, έχει βαρύ ιστορικό.
Πρώτον: Ανοίξαμε με τον εισβολέα από την επομένη της εισβολής διάλογο. Για να φανούμε πολιτισμένοι εμείς και τάχα βάρβαρος εκείνος. Συρθήκαμε στις λεγόμενες Δικοινοτικές οι οποίες συνεχίζονται επί 37 χρόνια. Αυτές νομιμοποιούν de facto τα τετελεσμένα της εισβολής, οδηγούν τον Ελληνισμό σε επικίνδυνες παραχωρήσεις, τον προετοιμάζουν για επόμενες, αδρανοποιούν τα πατριωτικά ανακλαστικά των Ελληνοκυπρίων και των Ελλαδιτών. Κάθε επόμενη «συνομιλία» ξεκινά από το σημείο στο οποίο οι ημέτεροι υποχώρησαν την προηγούμενη.
Οι Δικοινοτικές δεν είναι αυτό που λέει ο τίτλος τους διότι από τη μια «παρίσταται» η Τουρκία και από την άλλη όχι η Ελλάς αλλά η ακρωτηριασμένη Κύπρος. Η Άγκυρα διά των Δικοινοτικών αποποινικοποιεί το κακούργημα της εισβολής και εδραιώνει έκτοτε διεθνώς την εικόνα χώρας που αντί να καθηλωθεί στο εδώλιο του κατηγορουμένου, προβάλλεται ως τρίτος και δη πρόθυμος να συμβάλει στην επίλυση του προβλήματος που αυτή εδημιούργησε.
Δεύτερον: Η αδράνεια μας οδήγησε στην αλλοίωση της ουσίας του Κυπριακού, το οποίο από πρόβλημα Εισβολής, Κατοχής και Εποικισμού, μετέπεσε σε εσωτερικό ζήτημα συμβίωσης δύο κοινοτήτων. Η προαγωγή της Τ/Κ μειονότητας σε κοινότητα, είναι δικό μας «επίτευγμα», ενώ η προωθούμενη μετάπλασή της από ψευδοκράτος σε κράτος, επιχειρείται υπό τα όμματα της απραξίας μας.
Τρίτον: Τον αδιάκοπο και κλιμακούμενο στρατιωτικό εκβιασμό της Άγκυρας τον αντιμετωπίζουμε με μίγμα φοβικού συνδρόμου και ηττοπάθειας. Αυτό είναι ψυχολογικό νόσημα ξένο προς την ελληνική ιδιοσυγκρασία. Οι Έλληνες από τις απαρχές της ιστορίας τους μέχρι τους εσχάτους χρόνους αντιπαρατάχθηκαν πάντοτε με μεγέθη αντιστρόφως ανάλογα προς το δικό τους. Από τον Μαραθώνα πριν ακριβώς 2.500 χρόνια ως το 40-41 οι απέναντί τους ήταν ανέκαθεν πολλαπλάσιοι. Ο ηρωισμός μας αναμετρήθηκε με τον όγκο του αντιπάλου. Αυτός υπερνίκησε τον εχθρό. Αλλά σε μια κοινωνία όπου το σύστημα έχει ευτελίσει «κατά σύστημα» όλες τις μεγάλες διαχρονικές αξίες της: ηρωϊσμό, αυτοθυσία, ανδρεία, πίστη που παράγουν τον πολλαπλασιαστή της εθνικοαμυντικής θωράκισής της, ο λαός της είναι αυτοαφοπλισμένος. (Πρβλ Παπαθεμελή Αντίσταση ή υποτέλεια, σελ 109).
Τέταρτον: Στρατεύματα κατοχής και Έποικοι στο έδαφος μιας χώρας μέλους της ΕΕ και της Ευρωζώνης και δη από χώρα σε διαδικασία ένταξης, τι διαφορά έχουν από τα ναζιστικά στρατεύματα στα Ηλύσια Πεδία του Παρισιού;
Είναι απίστευτο, αλλά εδώ και χρόνια το κραυγαλέα αυτονόητο, η απαίτησηαποχώρησης του Αττίλα (και των Εποίκων), έχει ενταφιασθεί από μας τους ίδιους. Όπως επίσης και όλες οι έργω προσβολές της κυριαρχίας μας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Παραγράφουμε μόνοι μας τα εγκλήματα του εχθρού και θέλουμε οι τρίτοι να ενδιαφερθούν να μας προστατεύσουν.
Πέμπτον: Η Ελλάδα είναι επείγον να απορρίψει τον κατετευνασμό υιοθετώντας στρατηγική αποτρεπτικής ισχύος. Όπως υποστήριζε επίμονα ο λαμπρός διπλωμάτης και στοχαστής αείμνηστος Μ. Δούντας «η σύγχρονη τεχνολογία μπορεί να προσφέρει στην Ελλάδα αξιόπιστη αποτρεπτική δυνατότητα έναντι της Τουρκίας» (Είναι ανεξάρτητη η Ελλάς; σ. 74). Η αξιοπιστία μας δύναται να βασισθεί σ΄ ένα υψηλής ποιότητας αποτρεπτικό μηχανισμό.
Επειδή σε ορατό χρόνο η τουρκική επιθετικότητα θα είναι διαρκής και κλιμακούμενη η ελληνική αντεπίθεση οφείλει να αναζητήσει επειγόντως στρατηγικό εταίρο.
ΝΑΤΟ, ΕΕ, Ευρωζώνη, ΗΠΑ και εί τις άλλος απεδείχθησαν αναξιόχρεοι και κατά περίπτωση ταυτισμένοι με τα συμφέροντα του επιτιθεμένου σουλτάνου, ο οποίος ζητεί συνεταιρισμό δύο κρατών υπό την εγγύηση και το επεμβατικό δικαίωμα της Άγκυρας.
Πρέπει να σπεύσουμε σε αναζήτηση στρατηγικού εταίρου.
Στρατηγικοί εταίροι της Ελλάδος σήμερα μπορούν να αναζητηθούν στη Ρωσία και την Κίνα. Με την πρώτη η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει ήδη κακές σχέσεις σπρώχνοντας την όλο και πιο πολύ προς την Τουρκία παρότι θα ήταν ο δυνάμει και ενεργεία εγγυητής της ακεραιότητάς μας. Με την δεύτερη αποφεύγει να δημιουργήσει σχέσεις, αν και οι Κινέζοι περιμένουν να στηρίξουν τις ελληνικές ανάγκες μας συμμετέχοντας στο Plan B.
Μιλάμε για την Κύπρο. Πονάμε για την Κύπρο. Η Κύπρος είναι ένας τόπος όπου κατά Σεφέρην, μπορεί να γίνει το θαύμα. Από μας εξαρτάται.
Στ. Π.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου