Πολλούς ξένισε η ένταση με την οποία ο και… κοσμοναύτης, πρώην υπουργός Νίκος Παππάς, τοποθετήθηκε στις αρχές της εβδομάδας στη Βουλή, επί των εξελίξεων στην τηλεοπτική αγορά. Εκεί όπου εμμέσως πλην σαφώς υποστήριξε συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα, επιχειρώντας ανεπιτυχώς να κρύψει αυτή την υποστήριξη πίσω από το ενδιαφέρον του για την… ενδυνάμωση της ΕΡΤ (την οποία ως γνωστόν διέλυσε… επιτυχώς). Πολλούς επίσης άγγιξε ο σπαρακτικός τρόπος με τον οποίο ο πρώην υπουργός διατύπωσε τον φόβο του, ότι θα εμφανιστεί και στα καθ’ ημάς το φαινόμενο του «μπερλουσκονισμού».
Ωστόσο στην αντίπερα όχθη βρίσκονται εκείνοι που γνωρίζουν. Τα έργα και τις ημέρες ενός φιλόδοξου τύπου ο οποίος επιδίωξε να ελέγξει για λογαριασμό του ΣΥΡΙΖΑ και του πρωθυπουργού του Αλ. Τσίπρα, το σύνολο του ηλεκτρονικού Τύπου – να γίνει ένας «Μπερλουσκόνι» με τις πλάτες του κράτους και τα λεφτά κρατικών τραπεζών και ιδιωτών.
Για να δούμε όμως καλύτερα και πιο κωδικοποιημένα τι προσπάθησε να κάνει αυτός ο μικρός wanna be «Μπερλουσκόνι», και τι άφησε πίσω στο (καταστροφικό) πέρασμά του από τον χώρο των μέσων επικοινωνίας.
Ολα ξεκίνησαν, πριν από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, όταν η ηγετική ομάδα, υπό τον Αλ. Τσίπρα και τον σε αλματώδη τότε άνοδο Ν. Παππά, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η διακυβέρνηση του κόμματος θα ήταν ευκολότερη αν κατάφερναν είτε να απαξιώσουν μερίδα των καναλιών (Mega κατά πρώτο λόγο, Σκάι δευτερευόντως) είτε να ελέγξουν απολύτως τα υπόλοιπα (με δικούς τους διευθυντές ειδήσεων και παρουσιαστές πολιτικών εκπομπών). Με το που κέρδισε τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ, τον Ιανουάριο του 2015, κατάφεραν εν μέρει να επιτύχουν τον σχεδιασμό, οδηγώντας σε οικονομικό μαρασμό και τελικά σε αφανισμό το Mega και πιέζοντας ασφυκτικά τον Σκάι.
Μετά τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, αποφάσισαν να βάλουν σε εφαρμογή το δεύτερο σκέλος του σχεδίου, που ήταν ο απόλυτος έλεγχος επί του συνόλου των καναλιών. Το έργο το ανέλαβε εξ ολοκλήρου ο Ν. Παππάς, ο οποίος σε συνεργασία με το δεξί του χέρι Λ. Κρέτσο, «εφηύραν» μια απίθανη διαδικασία αδειοδότησης των καναλιών με υπερβολικά μεγάλο τίμημα, εκτός πάσης λογικής για την Ελλάδα της κρίσης, ώστε να λάβουν τις άδειες φιλικά προς την κυβέρνηση πρόσωπα, και εν συνεχεία αυτά τα πρόσωπα να διαπραγματευτούν συγχωνεύσεις ή συνενώσεις με ήδη λειτουργούντες τηλεοπτικούς σταθμούς.
Στο πλαίσιο του σχεδιασμού «επιστρατεύθηκε» ένα Ινστιτούτο με έδρα τη Φλωρεντία, το οποίο όλως τυχαίως «γνωμάτευσε» ό,τι είχε σχεδιάσει ο Παππάς: η τηλεοπτική αγορά της χώρας «αντέχει» τέσσερις μόνο άδειες πανελλαδικής εμβέλειας.
Ο άθλιος από κάθε άποψη τριήμερος διαγωνισμός – έμπνευση και αυτός του Παππά – τον οποίο διενήργησε, προκειμένου να τον ελέγξει, η Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης, αντί του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης που είναι ανεξάρτητη Αρχή, κατέληξε σε τέσσερις πλειοδότες, εκ των οποίων
· ο ένας, ο Ι. Σαββίδης, ξεκαθάρισε ότι μετείχε του διαγωνισμού ως «λαγός» της κυβέρνησης (και του Παππά, προφανώς) προκειμένου να ανέβει το τίμημα μιας άδειας όσο πιο πολύ γινόταν
· ο έτερος, ο Χρήστος Καλογρίτσας, για να δημιουργήσει ένα ακραιφνώς συριζαίικο κανάλι, όπως είχε συμφωνήσει με τον Αλ. Τσίπρα.
Αλλά τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα είχε σχεδιάσει ο Παππάς. Διότι ο μεν «λαγός» έμεινε χωρίς άδεια, ως μειοψηφών, ο δε Καλογρίτσας ως πλειοψηφών, απέτυχε να συνεχίσει στη διαδικασία, διότι δεν κατάφερε να βρει τα χρήματα της προκαταβολής. Και είχε κάνει τόσα η κυβέρνηση γι’ αυτόν: τεμάχισε στα οκτώ την εθνική Πάτρας – Πύργου, και δέχθηκε ως θεμιτή εγγύηση για τη συγκέντρωση του κεφαλαίου συμμετοχής του στον διαγωνισμό κάτι… βοσκοτόπια στην Ιθάκη, που αποδείχθηκε στο τέλος ότι ανήκαν… σε άλλον! Και όταν φάνηκε ότι οι προσπάθειές του να βρει τα χρήματα όδευαν σε πλήρη αποτυχία, ήταν ο Ν. Παππάς ο οποίος εμφανίστηκε ως από μηχανής θεός να μεσολαβήσει στον Β. Μαρινάκη για τον δανεισμό του Καλογρίτσα με 20 εκατ.
Αλλά όταν είναι στραβό το κλήμα, δεν ισιώνει με τίποτε. Γιατί εν συνεχεία ήρθε και η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, η οποία κατηγορηματικά έβγαζε παράνομο τον διαγωνισμό. Και αυτό, παρά τις προσπάθειες της κυβέρνησης να ελέγξει το ΣτΕ, διοχετεύοντας σε γνωστά παρακρατικά μέσα ενημέρωσης διασυνδεδεμένα με τα δυσώδη υπόγεια του Μεγάρου Μαξίμου, εκβιαστικά δημοσιεύματα για κορυφαία στελέχη του ΣτΕ.
Ήταν τόση η αφοσίωση του Ν. Παππά στην επιχείρηση «ελέγξτε τα κανάλια υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ», ώστε παραμέλησε παντελώς ζωτικής σημασίας θέματα που αφορούν τη θέση της χώρας στον διεθνή τηλεοπτικό χάρτη.
Στο πλαίσιο αυτό, η χώρα μας δεν έλαβε μέρος σε αρκετές από τις πρώτες συναντήσεις μεταξύ των βαλκανικών χωρών και της Τουρκίας, για τον επιμερισμό των συχνοτήτων με τη νέα τεχνολογία Τ2, η οποία θα εφαρμοστεί υποχρεωτικά από το 2021. Αν συμμετείχε από την αρχή το αποτέλεσμα θα ήταν να διέθετε πλέον περισσότερο φάσμα συχνοτήτων, οι οποίες θα μπορούσαν να διατεθούν όχι απαραίτητα για τηλεοπτικά κανάλια, αλλά και για κρατικούς σκοπούς. Οι επαΐοντες υποστηρίζουν επίσης ότι και από τη μετάβαση στην τεχνολογία Τ2, έτσι κι αλλιώς θα τετραπλασιαστεί ο αριθμός των καναλιών που θα μπορούν να εκπέμπουν.
Γιατί δεν μετείχαμε ως χώρα εξ αρχής στις διαπραγματεύσεις; Απλό: αν μετείχε η κυβέρνηση στις συζητήσεις για τον καταμερισμό των συχνοτήτων του Τ2, δεν θα μπορούσε να στηριχθεί η εμμονική επιμονή του Παππά και των υπολοίπων στην έκθεση-γνωμάτευση του Ινστιτούτου Φλωρεντίας που είχε καταλήξει στο καθ’ υπαγόρευση συμπέρασμα των 4 αδειών πανελλαδικής εμβέλειας…
Ποια είναι τα πρώτα σοβαρά αποτελέσματα της παράλειψης καθήκοντος του Παππά και του Κρέτσου;
1. Να προλάβει η Τουρκία και να λάβει μεγαλύτερη φέτα, και ήδη να έχει ξεκινήσει τη μετάβαση στο Τ2, με πρώτο, σοβαρό, αποτέλεσμα να περιοριστεί σημαντικά η εμβέλεια των ελληνικών καναλιών στο Αιγαίο.
2. Να εγείρουν αξιώσεις εκατομμυρίων οι νέοι αδειούχοι καναλάρχες από το ελληνικό Δημόσιο, επειδή δεν τηρούνται ουσιώδεις όροι της συμφωνίας για την παροχή αδειών.
3. Να πουληθούν μέσα στην τετραετία ΣΥΡΙΖΑ χιλιάδες δέκτες τηλεόρασης, οι οποίοι με τη μετάβαση στο σύστημα Τ2 δεν θα μπορούν να λαμβάνουν σήμα, επειδή είναι ασύμβατοι με τη νέα τεχνολογία.
Ολα αυτά σε συνδυασμό με την απόπειρα του Παππά να ελέγξει επίσης μέσα από μια πολύπλοκη διοικητική διαδικασία την κρατική (και εμμέσως και την… ιδιωτική!) διαφημιστική δαπάνη, η διοχέτευση σε φιλικά προς την κυβέρνηση μέσα διαφήμισης αναντίστοιχης με κοινά «δεδομένα» όπως οι κυκλοφορίες, οι τηλεθεάσεις ή οι ακροαματικότητες, η απροκάλυπτη μετατροπή της ΕΡΤ σε κομματικό όργανο, οι «κομμένοι» από το κρατικό κανάλι δημοσιογράφοι (όπως εγώ, αλλά και άλλοι), το «σιωπητήριο» σε ό,τι δεν συμφέρει την κυβέρνηση, η επίμονη απαξίωση μη φιλικών προς την κυβέρνηση μέσων και δημοσιογράφων, συνθέτουν το ζοφερό πρόσωπο του ανθρώπου που θέλησε να γίνει «Μπερλουσκόνι» και το μόνο που κατάφερε με την πολυπραγμοσύνη και την τσαπατσουλιά του, ήταν να προκαλέσει θυμηδία και οίκτο…
Γιώργος Χρ. Παπαχρήστος 7 Οκτωβρίου 2019
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου