Οι 3 Μακεδονίες: Ένα κατασκευασμένο σκοπιανό αφήγημα

Ο χάρτης με τις 3 Μακεδονίες,

που διακινούν Σκοπιανοί και όχι μόνον..

Κυκλοφόρησε σχετικά πρόσφατα, ένα ήκιστα σοβαρό και εντελώς ανυπόστατο βιβλίο κάποιου προφέσορα του Παν/μίου Αιγαίου με τον προκλητικό τίτλο: "Οι Μακεδονίες των άλλων", στο οποίο αναπτύσσονται όλες οι φαιδρές απόψεις των εγχώριων Πηλιογούσηδων, Εφιαλτών και Νενέκων του συρφετού των εθνομηδενιστών, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ, υποστηρίζεται ότι παλαιόθεν, από τα τέλη του 19ου αιώνα, Έλληνες γεωγράφοι και ιστορικοί αναφέρονταν στην "μεγάλη Μακεδονία"  που ορίζεται "από τα όρη Σκάρδος, Ρίλα, Ροδόπη και τον ποταμό Νέστο, τα όρη Όλυμπος, Καμβούνια, Πίνδος, με τις λίμνες των Πρεσπών και της Οχρίδας (Σημ. ΔΕΕ: sic) συμπεριλαμβανόμενες", επομένως, συμπεραίνω εγώ, έχουν δίκιο οι Σκοπιανοί που ισχυρίζονται ότι οι Έλληνες κατέχουν μόνον ένα τμήμα της Μακεδονίας.

Περιττό ίσως να αναφερθεί η ενθουσιώδης βιβλιοκριτική της ΑΥΓΗΣ για το εν λόγω πόνημα, όπου τονίζεται ότι: 

"Εδώ και τρεις δεκαετίες περίπου, η εμμονή στην άποψη ότι «η Μακεδονία είναι Ελλάδα» και ότι «η Μακεδονία είναι μία και ελληνική», δημιουργεί εύλογα ερωτήματα σε ημεδαπούς και αλλοδαπούς παρατηρητές. Πώς προέκυψε αυτή η πεποίθηση, την οποία δεν ασπάζεται κανένας άλλος λαός, γειτονικός ή μη, σύμμαχος ή αντίπαλος, καμία κυβέρνηση, ευρωπαϊκή ή υπερατλαντική, κανένας αλλόγλωσσος διανοούμενος, φίλα ή μη προσκείμενος στην Ελλάδα;".

Ας διερευνήσουμε λοιπόν τον ισχυρισμό αυτόν και να εξετάσουμε εάν πράγματι υπάρχουν περισσότερες από μία Μακεδονίες, σύμφωνα με το αφήγημα που καλλιεργήθηκε από την τιτοϊκή Γιουγκοσλαβία αρχικά και αποτελεί μέχρι σήμερα το βασικό αφήγημα των Σκοπιανών.

Αρχικά, ας ξεκαθαρίσουμε τα όρια της αρχαίας Μακεδονίας. Παραθέτουμε τον σχετικό χάρτη σύμφωνα με τους αρχαίους ιστορικούς (Ηρόδοτο, Θουκυδίδη και Στράβωνα), με την επεξήγηση ότι αναφέρονται στο κυρίως μακεδονικό βασίλειο, την κοιτίδα και πατρίδα των αρχαίων Μακεδόνων, ενός από τα ελληνικά φύλα της αρχαιότητας στα οποία διακρίνονταν οι Έλληνες εκείνη την εποχή (Ίωνες, Αιολείς, Δωριείς, Μακεδόνες, Μολοσσοί, Αιτωλοί κ.λπ.).

Παρατηρούμε ότι εντός των ορίων του σημερινού κράτους των Σκοπίων περιλαμβάνεται ένα ελάχιστο μόνον τμήμα της αρχαίας Μακεδονίας και συγκεκριμένα μέρος της επαρχίας της Πελαγονίας (η περιοχή γύρω από το σημερινό Μοναστήρι, τα Βιτώλια) και τμήμα της αρχαίας μακεδονικής Παιονίας. Οι επαρχίες του αρχαίου μακεδονικού Βασιλείου φαίνονται στον παρακάτω χάρτη:

Ο χάρτης που ακολουθεί εμφανίζει το μακεδονικό βασίλειο με τις κατακτήσεις του Φιλίππου Β΄ και προφανώς διαφέρει από τον παραπάνω γιατί περιλαμβάνει και τους υποτελείς λαούς (Παίονες,Θράκες, Ιλλυριούς κ.λπ.) στους Μακεδόνες. 

Πριν το 1913, στην διάρκεια της τουρκοκρατίας η έννοια «Μακεδονία» ως αυτόνομη και ενιαία επαρχία του οθωμανικού κράτους-αυτοκρατορίας δεν υφίστατο σε καμία φάση της σε Ελλάδα και Βαλκάνια.

Κι αυτό γιατί οι Οθωμανοί δεν αναγνώρισαν ποτέ τους γεωγραφικούς προσδιορισμούς του Βυζαντίου, ούτε της ρωμαϊκής εποχής ή των αρχαίων ελληνικών βασιλείων και των κτήσεών τους. Δεν αποδέχτηκαν κανέναν γεωγραφικό διαχωρισμό παρά τους δικούς τους. Το οθωμανικό κράτος χωρίστηκε σε ιδιόμορφες «επαρχίες» με βάση το ότι η κατακτημένη γη εθεωρείτο η κύρια πηγή πλούτου του κράτους και σημασία είχε η απόδοση φόρων. Έτσι τα Πασαλίκια, τα Βιλαέτια, τα Σαντζάκια, οι Καζάδες, και οι Ναγιανέδες ήταν όλα διοικητικές μονάδες με βάση το κέρδος, το χρήμα και την απόδοση φόρων. Συνακόλουθοι και οι στρατιωτικοί λόγοι, ο καταναγκαστικός εξισλαμισμός, ο γενιτσαρισμός, κ.λπ.  

Ολόκληρη η νότια Βαλκανική χερσόνησος ονομαζόταν από τους Οθωμανούς Ρουμελία (τουρκ. Rumeli) δηλ. η χώρα των Ρωμιών (=ορθοδόξων Χριστιανών). 

Η οθωμανική διοίκηση αναγνωρίζει το Βιλαέτι της Θεσσαλονίκης, το οποίο δεν λέγεται «Μακεδονία» και έχει τελείως άλλα γεωγραφικά όρια.

Τουρκικός χάρτης του 18ου αιώνα, όπου το Βιλαέτι Θεσσαλονίκης περιλαμβάνει την Κατερίνη, τη Θεσσαλονίκη, τη Χαλκιδική, τη Θάσο και τμήμα της Βουλγαρίας. Η έννοια και η ονομασία της Μακεδονίας δεν υπάρχει.

Όπως φαίνεται και στον παραπάνω οθωμανικό χάρτη του 18ου αιώνα, υπάρχει το Βιλαέτι Θεσσαλονίκης –κι όχι κάποια «Μακεδονία»–, από την Κατερίνη, μέχρι τη Θάσο και τμήμα της Βουλγαρίας. Το Βιλαέτι χωρίζεται σε ιδιόμορφες «επαρχίες», πάντα με βάσει την οικονομική τους ισχύ και τα οικονομικά οφέλη προς τον εκάστοτε πασά της Θεσσαλονίκης, με απώτερο στόχο την απόδοση φόρων στον Σουλτάνο, στην Κωνσταντινούπολη. 

Καρτ-ποστάλ που απεικονίζει 
το Βιλαέτι της Θεσσαλονίκης, 

πριν από το 1913

Όπως αναφέρει σε σχετικά πρόσφατο άρθρο του ο συγγραφέας και ιστορικός ερευνητής Γιώργος Ρωμανός (http://www.anixneuseis.gr/?p=199033):

"Όμως ποιες είναι οι Διεθνείς Συνθήκες οι οποίες θεσμοθέτησαν αυτές τις δήθεν «3 Μακεδονίες»; Ποια είναι τα επίσημα έγγραφα που τις αναφέρουν, και μάλιστα με τα ποσοστά …που δίνουν ο κ. Μπουτάρης και η κ. Ντ. Μπακογιάννη;

Ας δούμε τι γράφει στα 10 άρθρα της η Συνθήκη του Βουκουρεστίου, 10 Αυγούστου 1913, ΦΕΚ Α΄217/28 Οκτωβρίου 1913, η οποία υπογράφηκε μεταξύ Ελλάδος, Ρουμανίας, Μαυροβουνίου, Σερβίας, Βουλγαρίας. Συνθήκη θεμελιώδης για τα νέα σύνορα των εν λόγω κρατών, η οποία παράλληλα διέλυε σταδιακά την Οθωμανική αυτοκρατορία. Σε αυτήν, λοιπόν, δεν αναφέρεται πουθενά και σε κανένα άρθρο τίποτε για 3 Μακεδονίες. Ειδικότερα: στα άρθρα 2, 3, 4, 5, 7, αναγράφονται λεπτομερώς τοπωνύμια και κορυφογραμμές συνόρων μεταξύ των κρατών, αλλά πουθενά η λέξη «Μακεδονία». Σημειώνω, ότι στο άρθρο 3 προσαρτώνται και λεπτομερέστατοι χάρτες του Ρουμανικού Επιτελείου Στρατού και του Αυστριακού Επιτελείου Στρατού.
Στη Συνθήκη αναφέρονται πλήθος τοπωνυμίων. Όπως: στο άρθρο 3: «Αξιός, Στρυμώνας, κοιλάδα Στρώμνιτσας, Μπέλες και Βουλγαροελληνικά σύνορα –αυτό επί λέξη!». Στο άρθρο 5: «Αιγαίον Πέλαγος, Μπέλες, Νέστος», Και στο ίδιο άρθρο αναγράφεται η «Κρήτη», λόγω «παραίτησης πάσης αξιώσεως της Βουλγαρίας…» Στο άρθρο 7: «Σιστόβιο, Ζλάτιστα, Αραμπά, Κονάκ (τουρκικά…) Μπερκοβίτσα, Λομ, Δούναβις, κ.ά.». Πουθενά όμως δεν αναγράφεται η λέξη «Μακεδονία»."

Σύμφωνα με το κατασκευασμένο σκοπιανό αφήγημα, μετά τους πολέμους 1912-13 και τις Συνθήκες του Λονδίνου στις 17/30 Μαΐου του 1913 και Βουκουρεστίου στις 28 Ιουλίου/10 Αυγούστου 1913 με τις oποίες τερματίστηκαν οι Βαλκανικοί πόλεμοι, η Μακεδονία διανεμήθηκε μεταξύ Σερβίας, Βουλγαρίας και Ελλάδος!

Σκοπιανός προπαγανδιστικός χάρτης

Η πραγματικότητα βέβαια είναι εντελώς διαφορετική.

Με τις παραπάνω Συνθήκες έγινε η διανομή των εδαφών της τότε Οθωμανικής αυτοκρατορίας και ειδικότερα των Βιλαετίων Θεσσαλονίκης, Μοναστηρίου και Κοσσυφοπεδίου (Κόσοβο). Μετά το 1913 περιοχές του Βιλαετίου Μοναστηρίου (τμήμα του τα σημερινά Σκόπια) προσαρτήθηκαν στο Βασίλειο της Σερβίας. Η Γιουγκοσλαβία δημιουργήθηκε μετά το Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1918, ως «ένωση του Βασιλείου των Σέρβων, των Κροατών και των Σλοβένων». Στην ιδρυτική τους διακήρυξη αναφέρονται αναλυτικά οι επιμέρους περιοχές (όπως το Μαυροβούνιο) και οι εθνότητες που την συναποτελούσαν, αλλά δεν αναφέρεται πουθενά ούτε «έθνος Μακεδόνων», ούτε περιοχή «Μακεδονίας», ως τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι επίσημοι χάρτες της Γιουγκοσλαβίας, τη περίοδο του Μεσοπολέμου (δεκαετίες του ’20 και του ’30) δεν αναφέρουν πουθενά την ονομασία «Μακεδονία», αλλά την «Νότια Σερβία» ή την Βαρντάρσκα Μπανοβίνα (=Περιφέρεια του Βαρδάρη, Αξιού). 

Οι δήθεν «τρείς Μακεδονίες» – του "Βαρδάρη" (των Σκοπίων) που πήγε στη Γιουγκοσλαβία, «του Πιρίν» που πήγε στη Βουλγαρία και «του Αιγαίου» που πήγε στην Ελλάδα – είναι ένα προπαγανδιστικό κατασκεύασμα που το δημιούργησε η Τρίτη Κομμουνιστική Διεθνής και το αναμασούν σήμερα διάφοροι ανιστόρητοι και κάποιοι άλλοι σκόπιμα.

Όπως τονίζει ο Γ. Ρωμανός στο άρθρο του που μνημονεύσαμε παραπάνω:

Το 2008, στο Βουκουρέστι ο κ. Κ. Καραμανλής, ο Β΄, μετά από σκληρό προσωπικό αγώνα της κ. Ντ. Μπακογιάννη υποχώρησε και αποδέχτηκαν και οι δύο τον «γεωγραφικό προσδιορισμό». Δηλαδή, Άνω ή Νέα Μακεδονία κ.λπ. Αυτή την εθνική ήττα-υποχώρηση σήμερα την επικαλείται, τη μεγιστοποιεί και την επαυξάνει ο κ. Τσίπρας. Όμως, η ταύτιση του Έλληνα πρωθυπουργού και των όποιων ιδεολογικών του συνοδοιπόρων στο απόλυτο πλαστογράφημα των δήθεν «3 Μακεδονιών» θέτει πρωτοφανή ζητήματα εθνικής ευθύνης, με ό,τι αυτό σημαίνει νομικά. 

ΔΕΕ