Η μνησίκακη εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ

«Ήδη τώρα καταστρέφουμε τις συνήθειες της σκέψης που έχουν επιζήσει από την προεπαναστατική εποχή. Σπάσαμε τους δεσμούς που ένωναν τους γονείς με τα παιδιά, τους άντρες με τους άντρες, τον άντρα με τη γυναίκα. Κανένας δεν τολμά πια να εμπιστευτεί τη γυναίκα του, το παιδί του ή τον φίλο του. Στο μέλλον όμως δεν θα υπάρχουν ούτε γυναίκες, ούτε φίλοι. Τα παιδιά, θα τα παίρνουμε από τη μητέρα τους μόλις γεννιούνται, όπως παίρνει κανείς τα αβγά από την κότα. Η αναπαραγωγή θα είναι μια ετήσια τυπική διαδικασία όπως η ανανέωση του δελτίου τροφίμων (…) Δεν θα υπάρχει γέλιο, παρά μόνο το γέλιο του θριάμβου για κάποιο νικημένο εχθρό». 

Τζωρτζ Όργουελ, "1984"

Η μνησίκακη εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ

Πρόσφατα οι Τσόμσκι, Μπαντιού, Ταρίκ Αλί, Μελανσόν, βουλευτές των κομμάτων Ποδέμος και Ντι Λίνκε συνυπέγραψαν μια καταγγελία-διαμαρτυρία που δημοσίευσαν στη Λιμπερασιόν, προτρέποντας τον κόσμο να συνειδητοποιήσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανήκει στην Αριστερά και εφαρμόζει πολιτικές που προσομοιάζουν στην Άκρα Δεξιά. 

Οι μάσκες για το κυβερνητικό μόρφωμα έχουν πέσει από καιρό, όμως οι παραπάνω προσωπικότητες, ως άλλοι… Αλαβάνοι, βάζουν την ταφόπλακα στις όποιες αριστερές ψευδαισθήσεις κάποιων. Η δήλωση αυτή είναι σημαντική, επειδή δεν κάνει αριστερή κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τον μεταφέρει, όσον αφορά στην πολιτική του, στο ακροδεξιό φάσμα, σαφώς σε μια μεταμοντέρνα εκδοχή.

Η καταγγελία είναι εκκωφαντική και εύστοχη. Ακτινογραφεί τον πυρήνα της πολιτικής, κοινωνικής και πολιτισμικής ψίχας του ΣΥΡΙΖΑ, αναδεικνύοντας και τις ψυχολογικές διαστάσεις του, από τη στιγμή που το 3% του μηδενιστικού Συνασπισμού της Αριστεράς έγινε κυβέρνηση.

Η συμπεριφορά των εξουσιαστών του ΣΥΡΙΖΑ στηρίζεται κατά βάση σε ένα συναίσθημα μνησικακίας, που φύτρωσε σε ανανεωτικές, ψευδοεπαναστατικές ομάδες αριστερής «πρωτοπορίας», τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Η «ταξική μεροληψία» των φαφλατάδων του ΣΥΡΙΖΑ απέχει πάρα πολύ από την αντίληψη των λαϊκών τάξεων για τις ανισότητες που υφίστανται. Απέχει, το ίδιο πολύ, από την αυθόρμητη αντίδραση του λαού για τον εξευτελισμό και την αδικία που νιώθει και η οποία πήρε ποικίλες μορφές τα μνημονιακά χρόνια, αλλά κορυφώθηκε με την αγωνία του για την εθνική του υπόσταση και ανεξαρτησία.

Η ταξική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ πηγάζει από τη δίψα για εξουσία των κοινωνικών τάξεων που θέλουν να ελέγξουν πνευματικά και κοινωνικά τον λαό. Πολλές φορές είναι εμποτισμένη από φθόνο και ρεβανσισμό. Μοιάζει, θαρρείς, η κυβερνητική παρωδία, μια σκηνοθετημένη δικαίωση «αριστερών» πόθων, χειραγωγημένη από το ίδιο το καθεστώς κυριαρχίας, που για χρόνια καθηλώνει την πατρίδα μας σε καθεστώς παρασιτικής εξάρτησης και εθνικής υποδούλωσης. Η προϊούσα αλλοτρίωση της αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ και η εκδικητική της μυρωδιά συμβαδίζει απόλυτα με τη λογική των συστημάτων εξουσίας που υποτίθεται πολεμάει και καταλήγει να τα δυναμώνει ακόμα περισσότερο. Ενώ, παράλληλα, χειρίζεται και συντηρεί κατάλληλα τη μισάνθρωπη Χ.Α. για να έχει έτοιμο τον μπαμπούλα ως μπαλαντέρ στο μανίκι.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει ότι συντάσσεται με τους φτωχούς, αλλά επιτίθεται στον λαό και στην κοινωνία, καθώς η εξουσία του πηγάζει από υπεροψία και ένα συνεχές μεταπολιτευτικό ανάθεμα. Οι αυθεντικές εξεγέρσεις και η επιθυμία να ελευθερώσεις τον λαό δεν πηγάζουν από δηλητηριασμένες πηγές, αλλά από αυτό που ο Όργουελ ονόμαζε «γενναιόδωρο θυμό», στις αναφορές του στον Ντίκενς. Αντίθετα, οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ, παρέα με τα δήθεν αντιεξουσιαστικά μπάχαλά τους, διακατέχονται από «μίσος ταξικό», έτσι ώστε να μπορούν να μισούν τον λαό. Θεωρούν ότι με τον τρόπο αυτό αρνούνται τον δεσποτισμό της συντηρητικής κοινωνίας, αλλά στην ουσία αποτελούν απλώς το φωτογραφικό αρνητικό του.

Τα κοινωνικά στρώματα που μεγάλωσαν μέσα στην εκσυγχρονιστική αριστερά, βουτηγμένα στην κραιπάλη μιας στρεβλής μεταπολιτευτικής ελαφρότητας και στην αντίδραση για την αντίδραση, μπορεί να είχαν ρίζες στη μισθωτή εργασία, αλλά, μαζί με τα παιδιά τους, δημιούργησαν μια νέα «αντιεξουσιαστική» αριστοκρατία της εξουσίας. Μπορεί τα πρώιμα χρόνια τους να ήταν λιγότερο ευάλωτοι στις καταναλωτικές αξίες και στην επιρροή του κέρδους, αλλά φάνηκε εντέλει να είναι περισσότερο διψασμένοι για καρέκλα και δύναμη και περισσότερο μεθοδικά σπουδαγμένοι, ώστε να φιμώνουν κάθε αντίσταση με την κοινωνική μηχανική τους. Τα μίζερα χρόνια της δικής τους «μεταπολίτευσης» φαίνεται να παίρνουν εκδίκηση τα τελευταία τέσσερα χρόνια, για κάθε πραγματικό ή φανταστικό εξευτελισμό που νόμιζαν ότι έχουν υποστεί στα στέκια των Εξαρχείων και του Κολωνακίου.

Η δίψα και το ναρκωτικό της εξουσίας είναι βασικό εμπόδιο για μια πατρίδα και μια κοινωνία ελεύθερη, δίκαιη και αξιοπρεπή. Η κυβέρνηση αυτή είναι εμπόδιο σε κάθε προοπτική να απελευθερωθεί ο ηθικός και γενναιόδωρος θυμός του ελληνικού λαού μας, δημιουργώντας την ελπίδα (επ)Ανάστασής του.

του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου από την Ρήξη φ. 149

http://ardin-rixi.gr/archives/210485?fbclid=IwAR1fb3SsBDJ0VdpX79AgnDjQNj_mDfCyF1hSw1MVUSaKWLGc2LdCqUjXH30

Η κατάρρευση της Ευρώπης...

Η επιτομή της επερχόμενης κατάρρευσης. Ένας μη εκλεγμένος ανεξέλεγκτος αλκοολικός στο τιμόνι της Ευρώπης των πολυεθνικών και της Γερμανίας...

ΔΕΕ

Φταίει το ατύχημα

Γεώργιος Π. Μαλούχος

Οι φωτογραφίες κάποιες φορές λένε ψέματα, όπως σε αυτήν την περίπτωση» ήταν η απάντηση της εκπροσώπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στο τσουνάμι ερωτημάτων που ξεσήκωσαν οι νέες εικόνες του προέδρου Γιούνκερ όταν προχθές στη Βιέννη δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του και παραπατούσε τρεκλίζοντας. Ε, και; «Ο πρόεδρος χαίρει άκρας υγείας και είναι σε πλήρη ισχύ από χθες το βράδυ» συμπλήρωσε η υπάλληλος και κατέληξε: «Ορισμένες φορές πονάει ενώ περπατάει ως αποτέλεσμα των σοβαρών τραυμάτων που υπέστη σε ένα τροχαίο ατύχημα πριν από 30 χρόνια». Τώρα το αν έπεισε κανέναν γι' αυτούς τους πόνους που επέστρεψαν ξαφνικά από το βαθύ παρελθόν ενώ τόσα χρόνια δεν υπήρχαν, είναι άλλο θέμα.

Όλα αυτά θυμίζουν έντονα το σοβιετικό Πολίτ Μπιρό (=Πολιτικό Γραφείο, το ανώτατο εκτελεστικό όργανο των σοβιετικών καθεστώτων. Σημ. ΔΕΕ) του '70, όταν ουδείς γνώριζε πραγματικά αν οι κόκκινοι ηγέτες ήταν ζωντανοί ή πεθαμένοι ακόμα κι όταν εμφανίζονταν δημόσια. Όμως τα παραπατήματα δεν είναι το μόνο με το οποίο ο πρόεδρος εσχάτως συναρπάζει κάμερες και Διαδίκτυο. Το ίδιο συμβαίνει όταν πετάει τις στοίβες χαρτιά στο πάτωμα, όταν δίνει σκαμπιλάκια σε επίσημες συνόδους, όταν φοράει δύο διαφορετικά παπούτσια, όταν ανακατεύει τα μαλλιά γυναικών που μένουν άναυδες και μετά τις φιλάει χωρίς να θέλουν, όταν, όταν… 

Όλα αυτά, όπως και πολλά άλλα, έχουν συμβεί. Φταίει πάλι το… ατύχημα;

Γιατί όμως αυτά έχουν σημασία, πέραν του αυταπόδεικτου επιπέδου της γελοιότητας; Επειδή δείχνουν, συμβολίζουν κάτι πιο βαθύ για τη σημερινή Ευρώπη, την ουσία του προβλήματός της: ότι η ΕΕ πια είναι εντελώς ανεξέλεγκτη από τους λαούς της, ότι δεν λογοδοτεί ποτέ σε αυτούς. Ούτε αισθάνεται την ανάγκη, ούτε άλλωστε έχει και την πραγματική υποχρέωση να το πράξει. 

Αν το ένα χιλιοστό από αυτά τα είχε κάνει λ.χ. ο Τραμπ, ή και οποιοσδήποτε άλλος αμερικανός, ή, έστω και ευρωπαίος εκλεγμένος πολιτικός, είναι πάρα πολύ αμφίβολο αν θα στεκόταν έπειτα στη θέση του. Γιατί ο εκλεγμένος λογοδοτεί – εντάξει, όχι στην Ελλάδα, αλλού. Ξέρει ότι όλα αυτά έχουν κόστος. Για τον Γιούνκερ, που πρακτικά δεν λογοδοτεί πουθενά, δεν έχουν. Όπως στην πραγματικότητα δεν λογοδοτεί και η Επιτροπή του. Έχει τεράστια εξουσία όμως ουδείς από τους λαούς της Ευρώπης ξέρει στην πραγματικότητα πώς την ασκεί, ή μπορεί να έχει λόγο σε οτιδήποτε αυτή κάνει ή δεν κάνει. Όταν φεύγει κανείς από τη φαρσοκωμωδία με τα τρεκλίσματα, το βλέπει να ισχύει στη νομοθεσία, στις πολιτικές αποφάσεις, στις παρεμβάσεις στα κράτη… 

Αυτό καθιστά το νυν ευρωπαϊκό εγχείρημα ακραία προβληματικό υβρίδιο σοβιετικής λογικής, ταυτόχρονα δε, υπό γερμανική ηγεμονία.

Η ΕΕ νομοθετεί σήμερα επί παντός επιστητού – και πάλι ακριβώς όπως τα παλιά Σοβιέτ. Η γραφειοκρατία της, το ίδιο: είναι αφανής, ανεξέλεγκτη από τους λαούς και παντοδύναμη. 

Η όποια έστω και ασθενής συνεκτικότητα μεταξύ των πολιτών και της εξουσίας έχει πλέον χαθεί οριστικά και αμετάκλητα στην Ευρώπη. Ο Αριστοτέλης πέθανε πια στις Βρυξέλλες. Όπως και ο Μοντεσκιέ. Η εξουσία των Βρυξελλών δεν ελέγχεται. Ούτε η ίδια, ούτε οι αποφάσεις της. Έτσι θεριεύουν και τα άκρα. Και την ίδια ώρα η Ένωση, κάθε μέρα που περνάει, γερνάει και τρεκλίζει ακριβώς όπως και ο πρόεδρος της Επιτροπής της. Φταίει το ατύχημα…

Πηγή: https://www.tanea.gr/print/2018/12/22/opinions/ftaiei-to-atyxima/

Σημείωση: 

Οι επισημάνσεις με έντονα γράμματα δεν υπήρχαν στο αρχικό κείμενο.

Καλά Χριστούγεννα!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ με ΥΓΕΙΑ!

70 χρόνια από την μάχη της Έδεσσας (22-12-1948)

Σαν σήμερα πριν από 70 χρόνια (την 3η πρωϊνή της 22ας Δεκεμβρίου 1948) ένοπλα τμήματα του ΔΣΕ επιτέθηκαν στην Έδεσσα με στόχους, όπως αναφερόταν στην σχετική διαταγή (ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΑΠΟΡΡΗΤΗ-ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ   ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ  ΑΡΙΘ. Ε.Π.Ε. 300

ΔΙΑΤΑΓΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ):

" -Κατάληψη Έδεσσας και διατήρησή της επί χρόνο ικανό για να γίνει γενική στρατολογία και επιμελητειακή εκμετάλλευση (ιδιαίτερα σε υφάσματα, δέρματα, άρβυλλα και ιματισμό κλπ.).

-Εξόντωση, αιχμαλωσία και διάλυση όσο το δυνατό μεγαλυτέρων εχθρικών δυνάμεων.

...Βασικός σκοπός των επιχειρήσεών μας είναι η φαρδειά στρατολογία νέων μαχητών και μαχητριών.

-Γι’ αυτό κάθε ταξιαρχία την ώρα που θα γίνεται επιχείρηση θα ενεργεί σύγχρονα και στρατολογία.

Κάθε τμήμα που θα μπει στην πόλη θα διαθέσει τον ένα λόχο του αποκλειστικά για την επιστράτευση νέων μαχητών. Θα επιστρατεύονται όλοι άνδρες και γυναίκες μέχρι ηλικίας 40 χρονών.

Η δουλειά αυτή θα οργανωθεί με σύστημα και να γίνεται με ταχύτητα...

Κάθε Ταξιαρχία θα οργανώσει συνεργεία, α) Επιστράτευσης, β) Επιμελητειακής εκμετάλλευσης και γ) Σύλληψης σημαινόντων εχθρών του λαού.
-Από άποψη εκμετάλλευσης να προτιμηθούν κατά σειρά: υφάσματα, δέρματα, παπούτσια, ρούχα, οπλισμός, πυρομαχικά, μεταγωγικά ζώα, αυτοκίνητα, κάρρα, φάρμακα.
2) Οι ταξιαρχίες να οργανώσουν καλά την ανατίναξη δημοσίων κτιρίων εργοστασίων και των σπιτιών που θα αντιστέκονται. Και να πάρουν τα αρχεία χωρ/κής, ταξιαρχίας, Τάγματος, εθνοφρουράς κλπ. "

Η επίθεση απέτυχε χάρη στον ηρωισμό των υπερασπιστών της πόλης, αλλά και την στρατιωτική ιδιοφυΐα του επικεφαλής (τότε) Ταξίαρχου Ξέρξη Λίβα. 

Δεν πρέπει να λησμονείται ότι αν πετύχαινε η Έδεσσα θα μετατρεπόταν σε μια λεηλατημένη έρημο, χάνοντας τον μισό πληθυσμό της λόγω της βίαιας στρατολόγησης (στόχος ήταν τα 4-5.000 άτομα), της απαγωγής των ομήρων (που θα εκτελούνταν αργά ή γρήγορα) και των νεκρών της μάχης.     

Τα παρεπόμενα της Μάχης της Έδεσσας

Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη

1.     Τα προηγηθέντα

Στα μέσα Δεκεμβρίου 1948 αποφασίσθηκε η 10η Μεραρχία του ΔΣΕ με επικεφαλής τον Γιώργη Βοντίτσιο (Γούσια) να πραγματοποιήσει μια ριψοκίνδυνη διείσδυση από το Βίτσι προς την Έδεσσα με στόχο την κατάληψη της πόλης, την πρόκληση απωλειών στον αντίπαλο και τη στρατολογία δυνάμεων. Η επιχείρηση οδηγήθηκε σε αποτυχία. Το ίδιο αποτέλεσμα είχε και η επιχείρηση που οργανώθηκε στις 29 προς 30/12/1948 με στόχο την Αριδαία. Η 10η μεραρχία υπέστη πολλές απώλειες και το επόμενο βήμα ήταν η ανασυγκρότησή της ούτως ώστε να αντεπεξέλθει στα πολεμικά της καθήκοντα.

Μετά την ανασυγκρότηση της 10ης Μεραρχίας οργανώθηκε η επιχείρηση για την κατάληψη της Νάουσας με επικεφαλής τον Δημ. Βλαντά. 

Η επίθεση άρχισε στις 11 του Γενάρη του ’49 και η ολοκληρωτική κατάληψη της πόλης πραγματοποιήθηκε δύο μέρες μετά, ύστερα από σκληρές και αδιάκοπες μάχες και κυρίως λόγω της στήριξης από τους οργανωμένους κομμουνιστές που έδρασαν στα μετόπισθεν των υπερασπιστών της πόλης. Οι δυνάμεις του Δημοκρατικού Στρατού αποχώρησαν από την πόλη το απόγευμα στις του 14 Γενάρη, αφού προξένησαν αρκετές απώλειες στον αντίπαλο, αποκόμισαν αρκετά λάφυρα και πραγματοποίησαν στρατολογίες νέων μαχητών.

Με τα αποτελέσματα των επιχειρήσεων σε Έδεσσα – Αριδαία – Νάουσα ασχολήθηκε και το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ το οποίο στη σχετική ανακοίνωσή του, με ημερομηνία 10/2/1949, αναφέρει μεταξύ άλλων: «Τα σχέδια των επιχειρήσεων στην Έδεσσα – Αρδέα ήταν ανεπαρκή, η διοίκηση δεν είχε στα χέρια της εφεδρεία και δεν εξασφάλισε μια ζωντανή καθοδήγηση στη διάρκεια της κάθε μάχης. Οι επιτυχίες στη Νάουσα και στον ελιγμό κερδήθηκαν ακριβώς γιατί αποφύγαμε τα λάθη που παρουσιάσαμε στις δύο πρώτες επιχειρήσεις» («Επίσημα κείμενα ΚΚΕ», τόμος 6ος, σελ. 348 – 354).

Εκείνο που σκόπιμα αποσιωπά η παραπάνω ανακοίνωση είναι τα εσωκομματικά παρασκήνια, ιδίως τα όσα θλιβερά συνέβησαν μετά την μάχη της Έδεσσας.

2.   Τα παρεπόμενα

Φεβρουάριος του 1949. Ο εμφύλιος βρισκόταν στην κορύφωσή του, όμως πάνω από τον Γράμμο και το Βίτσι πλανιόταν ήδη, για τον Ζαχαριάδη και τον στρατό του, το φάντασμα της ήττας. Ο παντοδύναμος ηγέτης του ΚΚΕ είχε διώξει ήδη τον αρχιστράτηγό του Μάρκο Βαφειάδη και εκκαθάριζε τον ΔΣΕ από του «Μαρκικούς». Ανάμεσά τους και ο ταξίαρχος Γιώργος Γεωργιάδης, άριστος αξιωματικός, τον οποίο ο διάδοχος του Μάρκου στην αρχιστρατηγία, Γούσιας (Γιώργης Βοντίτσιος), κατηγορούσε για «προδοσία» ως υπαίτιο της αποτυχημένης επιχείρησης κατάληψης της Έδεσσας. Ο Γεωργιάδης θα συλληφθεί, θα δικαστεί από «ανταρτοδικείο», με τις συνήθεις κατηγορίες περί «προδοσίας» και θα εκτελεστεί, κάπου στην περιοχή των Πρεσπών. Ελάχιστοι γνώριζαν τον ακριβή τόπο της δίκης και της εκτέλεσης, καθώς και τι ειπώθηκε στο «δικαστήριο» και όσοι ήξεραν κρατούσαν το στόμα τους κλειστό, όσο εξουσίαζε το κόμμα ο Ζαχαριάδης και οι πιστοί του. Όταν όμως το 1956 ανατράπηκε στο πλαίσιο της αποσταλινοποίησης, στην αρμόδια επιτροπή της νεοεκλεγείσας Κ.Ε. του ΚΚΕ έφτασε η επιστολή ενός πολιτικού πρόσφυγα από την Τασκένδη, που υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας στη δίκη.

Το αδημοσίευτο γράμμα εντόπισε η κ. Ιωάννα Παπαθανασίου, επιστημονική συνεργάτιδα των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ), στο πλαίσιο της ιστορικής της έρευνας και το διάβασε στην εκδήλωση με θέμα «Οι εκκαθαρίσεις στον ΔΣΕ: Αναψηλαφώντας την υπόθεση Γ. Γεωργιάδη», που οργάνωσε στις 31-8-2013 στο Δημαρχείο Πρεσπών η Εταιρεία Διάσωσης Ιστορικών Αρχείων (ΕΔΙΑ).

«Όταν θυμάμαι αυτή τη δίκη δακρύζω. Για την ιστορία του κόμματός μας αποτελεί μαύρη κηλίδα», έγραφε ο τότε αντάρτης Προκόπης Μπαράκος, τον οποίο η ηγεσία του ΚΚΕ είχε επιστρατεύσει μαζί με δύο άλλους συμπολεμιστές τους για να αποτελέσουν, κατά τα προβλεπόμενα, το «ακροατήριο» της δίκης!

«Οργανωτής όλης αυτής της σκηνοθεσίας και υπεύθυνος για την καταδίκη σε θάνατο του σ. Γεωργιάδη ήταν ο σ. Γούσιας, ο οποίος φώναζε στον Γεωργιάδη: σήμερα εδώ θα τα πληρώσεις όλα».

Ο Μπαράκος περιέγραφε ότι η δίκη έγινε «μέσα σε μια υγρή εκκλησιά με τέσσερις δικαστές, έναν «λαϊκό επίτροπο», δύο μαχητές για την ασφάλεια και «τρεις ακροατές», μεταξύ των οποίων ήταν και ο ίδιος.

Συνέχισε λέγοντας ότι ο Γούσιας δεν είπε ούτε λέξη για την κύρια «κατηγορία» που αφορούσε την μάχη της Έδεσσας και δεν  επέτρεψε καν στον Γεωργιάδη να πάρει τον λόγο.

Ανέφερε ακόμα ότι «κατά τις έντεκα το βράδυ, η δίκη μεταφέρθηκε σε ένα σπίτι λόγω του κρύου» και ο ίδιος κρατούσε ένα «γκαζοκάντηλο» για φωτισμό.

Στην προαναφερθείσα εκδήλωση συμμετείχε και ο Βασίλης Γκανάτσιος (Χείμαρρος) «υποστράτηγος» του ΔΣΕ, ο οποίος γνώριζε τα της μάχης της Έδεσσας και είχε ζήσει από κοντά την υπόθεση της δολοφονίας του ταξίαρχου Γεωργιάδη (πυροβολήθηκε πισώπλατα από τους φρουρούς που είχαν αναλάβει τη μεταγωγή του στις φυλακές του ΔΣΕ στις Πρέσπες μετά την καταδίκη του). Στην εισήγησή του ήταν κατηγορηματικός: Ο Γεωργιάδης είχε προτείνει την αναβολή της μάχης για μια μέρα ώστε να ξεκουραστούν οι μαχητές που είχαν διασχίσει πεζοί τα βουνά επί πέντε μέρες, αλλά ο Γούσιας αρνήθηκε και έδωσε την εντολή να ξεκινήσει η μάχη. Στην έκθεσή του κατόπιν, ο ίδιος Γούσιας, επικαλείται ως μιαν από τις αιτίες της αποτυχίας, την κούραση των μαχητών! Αλλά επιρρίπτει την ευθύνη στον ιεραρχικά κατώτερο Γεωργιάδη.

Ο ίδιος κατήγγειλε επίσης ότι το δίδυμο των εξ απορρήτων του Νίκου Ζαχαριάδη, οι Δημήτρης Βλαντάς και Γιώργος Γούσιας, έστησαν τις δίκες σε βάρος αξιωματικών που είχαν σπουδάσει τον πόλεμο, αφού οι δικές τους ερασιτεχνικές κινήσεις οδήγησαν στον όλεθρο μονάδες του ΔΣΕ τις οποίες διοικούσαν (ως αντιστράτηγοι!). Ειδικά μετά την καθαίρεση και απομάκρυνση του Μάρκου Βαφειάδη, άνοιξε ο δρόμος για τη φυσική αλλά και ηθική εξόντωση αξιωματικών που είχε επιτρέψει το ΚΚΕ να βγουν στο δεύτερο αντάρτικο (άλλοι, όπως ο Στέφανος Σαράφης και ο Θεόδωρος Μακρίδης, κρατήθηκαν στις πόλεις και κατέληξαν εξόριστοι στα ξερονήσια).

3. «Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι» (Τάκης Λαζαρίδης)

Σε μια παλιά συνέντευξή του στην «Καθημερινή» (3/12/2006) με έντονα προσωπικό ύφος, ο Λεωνίδας Κύρκος, περιγράφει και σχολιάζει, μεταξύ άλλων, προσωπικότητες του ελλαδικού κομμουνιστικού κινήματος. Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά σε μια αποκαλυπτική αυτοκριτική:

«Από τη στιγμή που μπήκα μέσα στο αριστερό κίνημα ήμουνα δοσμένος σε αυτό. Δεν ήμουνα με την κριτική διάθεση που απέκτησα εκ των υστέρων, γι’ αυτό και τα όσα συζητάμε για νέους κ.τ.λ. τα ακούω βερεσέ. Ένας νέος αν δεν έχει εμπειρίες, δεν τις έχει ζήσει, δεν τις έχει βιώσει για να μπορεί να κάνει τον κριτικό έλεγχο, εύκολα παραδίδεται στους εντυπωσιασμούς. Ήρθε μια στιγμή που μπορούσα να δω πολλά πράγματα από τη συμπεριφορά του Ζαχαριάδη, δεν τα είδα. Και νιώθω μια ευθύνη. Δεν ασκούσα, βέβαια, τότε καμιά απολύτως επιρροή. Ήμουν ένα στελεχάκι της βάσης, που δεν μετείχε στις πολιτικές διεργασίες, που δεν είχε την πληροφόρηση, αλλά δεν είχε και το κουράγιο να δει κατάματα τους ανθρώπους, οι οποίοι στα μάτια του παρουσιάζονταν γιγάντιοι. Και είδα ότι όλοι αυτοί, ας μην τους πω όλους, ήταν περιτρίμματα. Με πιάνει τρόμος άμα σκεφτώ ότι π.χ. αν νικούσε τότε η επανάστασή μας θα είχαμε πρωθυπουργό τον Μάρκο, έναν γελοίο άνθρωπο -τον είδα από κοντά και κατάλαβα τι γελοίος άνθρωπος ήταν- θα είχαμε υπουργό Οικονομικών τον Μπαρτζώτα, θα είχαμε υπουργό της Παιδείας π.χ. τον Στρίγγο, θα είχαμε υπουργό των Εσωτερικών τον άλλον, τον ανεκδιήγητο άνθρωπο που ήρθε από την Κρήτη, τον Βλαντά, ο οποίος ήταν για την εποχή εκείνη ένας ήρωας για τη νεολαία […] . Άνθρωποι γελοίοι, χωρίς καμιά παιδεία για να παίξουν έναν ουσιαστικό ρόλο, σαν αυτόν που φιλοδοξούσαν να παίξουν. Κι όμως εκείνη την εποχή, σας επαναλαμβάνω, τους έβλεπα τους ανθρώπους αυτούς σαν γίγαντες».

Σε σχετικό άρθρο του (7-4-2015) με τον τίτλο «Περιτρίμματα», ο Καθηγητής Στρατηγικής Διοίκησης, Κοσμήτορας της Σχολής Οικονομικών Επιστημών και Διοίκησης του Πανεπιστημίου Κύπρου, Χαρίδημος Τσούκας σχολίασε αυτές τις δηλώσεις ως εξής:

«…Αυτό που, νομίζω, ότι υπονοούσε, αναπολώντας με απογοήτευση αλλά και ανακούφιση τα περασμένα, ο Κύρκος είναι άλλο: τα ευγενέστερα ιδανικά εκφράστηκαν από τέτοιας χαμηλής ποιότητας πολιτικό προσωπικό. Καλύτερα που χάσαμε, λέει, γιατί τέτοιοι άνθρωποι θα μας οδηγούσαν στον όλεθρο. Δεν έχουν σημασία μόνο οι ιδέες, αλλά και ο χαρακτήρας αυτών που τις εκφράζουν. Τις καλύτερες αξίες αν τις εκπροσωπούν άνθρωποι μικρόνοες, καιροσκόποι, ιδιοτελείς, κενόδοξοι, απαίδευτοι, ψευδολόγοι ή εγωπαθείς (αφήνω κατά μέρος την ανεντιμότητα), τότε όχι μόνο οι αξίες διαστρέφονται, αλλά, ακόμη χειρότερα, γίνονται όπλα για την κατίσχυση των «γελοίων».

Γνωστά όλα αυτά και διόλου πρωτότυπα. Τα έφερα στο μυαλό μου ξανά, παρακολουθώντας πρόσφατες τηλεοπτικές εικόνες από το υπουργικό συμβούλιο της νέας αριστερής κυβέρνησης, το προεδρείο της νέας Βουλής και την ορκωμοσία του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας. Τους αδύναμους υπερασπίζονται με στόμφο ο Κατρούγκαλος και ο Στρατούλης, ο Βούτσης και ο Λαφαζάνης, ο Φλαμπουράρης και ο Σκουρλέτης, η Κωνσταντοπούλου και ο Μητρόπουλος. Και τη διόγκωση του δημόσιου χρέους διεκτραγωδεί αυτός που τόσο συνεισέφερε σε αυτή – ο Παυλόπουλος! 

[…]

Το ενδιαφέρον σήμερα δεν είναι μόνο ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός, ούτε ότι δέχεται τόσες κολακείες, αλλά ότι προσέρχεται στην τελετή εκφωνώντας επαναστατικά συνθήματα!»

ΔΕΕ

Πηγές

Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Μνήμες από μια δίκη του εμφυλίου 07.09.2013

Του Σταύρου Τζιμα

http://www.kathimerini.gr/497955/article/epikairothta/ellada/mnhmes-apo-mia-dikh-toy-emfylioy

Εφημερίδα ΑΥΓΗ

Αναψηλαφώντας τα αίτια της ήττας  05 Σεπτεμβρίου 2013

http://www.avgi.gr/article/10811/888469/anapselaphontas-ta-aitia-tes-ettas

Athens voice

«Περιτρίμματα» (7-4-2015)

Χαρίδημος Τσούκας

http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7/%C2%AB%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1%C2%BB

Έκθεση ελιγμού Βίτσι-Καϊμακτσαλάν-Έδεσσας-Νάουσας (21-22/12/1948)-Αρδέας (28-29/12/1948), ΔΣΕ/26 Ιαν 1949

https://stratistoria.wordpress.com/1949/01/26/ekthesis-vitsi-kaimaktsalan-edessa-naousa-ardea/

Το αμπετσεντάρ και η μυθολογία του…

Το αμπετσεντάρ και η μυθολογία του…

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

Στην διάρκεια του 18^ου αιώνα στον γεωγραφικό χώρο του Βιλαετίου Θεσσαλονίκης και στο νοτιότερο τμήμα του Βιλαετίου Μοναστηρίου, υπήρξε ανάγκη στενότερης επικοινωνίας μεταξύ αλλόγλωσσων πληθυσμών με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα σλαβογενές προφορικό ιδίωμα, με ρίζες σε δυτική βουλγαρική διάλεκτο, στην οποία επήλθαν σημαντικές γραμματικές και φωνητικές αλλαγές (απλοποιήσεις), ενώ προστέθηκε ένα πλήθος ελληνικών, τουρκικών, βλάχικων και αρβανίτικων λέξεων. Προέκυψε έτσι ένα γλωσσικό μέσο επικοινωνίας που κατατάσσεται γλωσσολογικά στην κατηγορία των βοηθητικών γλωσσών πίτζιν (pidgin). Το ιδίωμα αυτό (εντόπια ή εντόπικα όπως το αποκαλούν οι ομιλητές του) προφανώς δεν ταυτίζεται με την βουλγαρική γλώσσα και αυτός ήταν ο λόγος που αναφερόταν από τρίτους (λογοτέχνες, διπλωμάτες κλπ) ως «μακεδονική γλώσσα» με την έννοια ότι μιλιόταν στην Μακεδονία. Από το γεγονός αυτό μέχρι το σημείο ορισμένοι σκοπιανολάγνοι να ισχυρίζονται ότι αυτό αποτελεί απόδειξη ότι η Ελλάδα δεχόταν από παλιά την ύπαρξη σκοπιανής («μακεδονικής») γλώσσας αποτελεί ουρανομήκη ανοησία και φτηνή δικαιολογία αρρωστημένων εγκεφάλων.

Το κρίσιμο στοιχείο που χρήζει ιδιαίτερης προσοχής εντοπίζεται στο θέμα της εθνοτικής κατάταξης αυτών των αλλόφωνων πληθυσμών λόγω εσφαλμένης προσέγγισης, που ταυτίζει την γλώσσα με την συνείδηση και χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν, αλλά και σήμερα σκοπίμως. Πρέπει να καταστεί απολύτως σαφές ότι οποιαδήποτε σύνδεση μεταξύ ομιλουμένης γλώσσας και εθνοτικού προσδιορισμού πρέπει να αποφευχθεί, όπως μας διδάσκει η διεθνής επιστημονική εμπειρία.

Τα τελευταία χρόνια επιχειρείται από συγκεκριμένα κέντρα η αμφισβήτηση της ελληνικής συνείδησης των αλλόφωνων Ελλήνων (σλαβόφωνων, βλαχόφωνων, αρβανιτόφωνων) και ειδικότερα αυτών των βορειότερων περιοχών. Αντί απαντήσεως, παρατίθεται χαρακτηριστικό απόσπασμα από επιστολή διαμαρτυρίας που έστειλαν το 1903 κάτοικοι της πόλης του Μοναστηρίου (Βιτώλια) προς τις Μεγάλες Δυνάμεις: «...λαλούμεν ελληνιστί, βλαχιστί, αλβανιστί, βουλγαριστί, αλλά ουδέν ήττον εσμέν άπαντες Έλληνες και ουδενί  επιτρέπομεν να αμφισβητεί προς  ημάς τούτο...» («Μηνιαία εθνική ανασκόπησις: Η κατάστασις εν Μακεδονία», Ελληνισμός, έτος 6ο, φύλλο 9ο (1903), σ. 717).

Στις 27 Νοεμβρίου 1919, με την υπογραφή της Συνθήκης του Νεϊγύ (Neuilly sur Seine), που καθόριζε τις τύχες της Βουλγαρίας μετά την ήττα της στον Α’ ΠΠ και της ελληνοβουλγαρικής Σύμβασης που επακολούθησε, όλοι οι Έλληνες και Βούλγαροι πολίτες που ανήκαν σε εθνικές ή θρησκευτικές μειονότητες μπορούσαν να μεταναστεύσουν εκατέρωθεν υπό την εποπτεία μικτής διακρατικής επιτροπής. Οι ρυθμίσεις αυτές όμως δεν εφαρμόστηκαν παρά μόνον κατόπιν της υπογραφής της Συνθήκης της Λωζάννης το φθινόπωρο του 1923, μεταξύ Ελλάδος-Τουρκίας. Στο διάστημα που μεσολάβησε, η ελληνοβουλγαρική ανταλλαγή καρκινοβατούσε καθώς, σε αντίθεση με τους Έλληνες, οι βουλγαρίζοντες σλαβόφωνοι ήσαν εξαιρετικά απρόθυμοι να μεταναστεύσουν. Γι' αυτό, επανειλημμένα, παρατάθηκε η ισχύς της σύμβασης, προκειμένου να υπερνικηθούν οι δισταγμοί τους, που όπως διαπιστώθηκε οφείλονταν στις δραστηριότητες της βουλγαρικής ΕΜΕΟ (Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση), η οποία συστηματικά ενεθάρρυνε να παραμείνουν στην Ελλάδα. 

Με τους διακανονισμούς αυτούς η κατάσταση στην Μακεδονία έτεινε να εξομαλυνθεί, αλλά τα γεγονότα που ακολούθησαν εκμηδένισαν αυτήν την προοπτική. Ενώ η αμοιβαία μετανάστευση έτεινε να αποσοβήσει ειρηνικά και οριστικά το μειονοτικό, η κατάσταση περιπλέχθηκε, όταν το Νοέμβριο του 1924 το ΚΚΕ, παρά τις αντιδράσεις ορισμένων μελών του, αποδέχθηκε τη διακήρυξη της Κομιντέρν για "ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία", οπότε και άρχισε να προωθείται και ο διαβόητος όρος «Σλαβομακεδόνες».

Οι ανησυχίες για τις εξελίξεις αποκτούσαν ιδιαίτερη βαρύτητα στο πλαίσιο του Πρωτοκόλλου Πολίτη-Καλφώφ, που είχε προηγηθεί το Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς. Σύμφωνα με το πρωτόκολλο αυτό, που υπέγραψαν οι δυο υπουργοί των εξωτερικών, η Ελλάδα αποδεχόταν ότι όλοι οι Σλαβόφωνοι της δυτικής Μακεδονίας συνιστούσαν βουλγαρική μειονότητα, παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι η μεγάλη πλειονότητα από αυτούς, όχι μόνο είχαν επιλέξει οικειοθελώς την ελληνική εθνική ταυτότητα, αλλά είχαν ήδη πιστοποιήσει την επιλογή τους αυτή με τη δράση τους στο Μακεδονικό Αγώνα και στους πολέμους της περιόδου 1912-1922.

Η ελληνική αυτή αδεξιότητα προκάλεσε την άμεση αντίδραση της Σερβίας, η οποία, ανησυχώντας για τις μοιραίες συνέπειες που θα είχε η ανακίνηση παρομοίου θέματος εντός των δικών της συνόρων, κατήγγειλε την ελληνοσερβική συνθήκη συμμαχίας του 1913 και ζήτησε την αναγνώριση των Σλαβόφωνων ως σερβικής μειονότητας. Εξίσου άμεση ήταν η αντίδραση και του ελληνικού πολιτικού κόσμου που τελικά, μερικούς μήνες αργότερα, οδήγησε στην άρνηση επικύρωσης του πρωτοκόλλου από τη Βουλή.

Αν και στο πρωτόκολλο Πολίτη – Καλφώφ, δεν υπήρξε καμία αναφορά σε αναγνωστικά, παρά μόνον στην ίδρυση σχολείων για τις μειονότητες, αποφασίστηκε η έκδοση δύο βιβλίων: Ένα για τους Έλληνες της Βουλγαρίας, το οποίο ονομάσθηκε ‘ΑΛΦΑΒΗΤΑ’. Το δεύτερο, με λατινικούς χαρακτήρες, για τους Βούλγαρους που κατοικούσαν στην Ελλάδα, το οποίο δεν ήταν άλλο από το γνωστό ‘ABECEDAR‘, το οποίο επικαλούνται σήμερα οι Σκοπιανοί ως «Μακεδονικό» αναγνωστικό.

Το αναγνωστικό Abecedar εκδόθηκε τον Μάϊο του 1925 από την ελληνική κυβέρνηση, διανεμήθηκε στις αρχές του 1926 στην περιοχή Αμυνταίου και αποσύρθηκε την ίδια χρονιά λόγω αντιδράσεων των κατοίκων.

Κλείνοντας, είναι απαραίτητο να διευκρινιστεί, ότι η κατασκευασμένη το 1944-45 «μακεδονική» γλώσσα των Σκοπίων, ελάχιστη σχέση έχει ιστορικά και γλωσσολογικά με το ιδίωμα των γηγενών Μακεδόνων Ελλήνων και συγχέεται σκόπιμα για προφανείς λόγους. Αξίζει να τονιστεί επίσης ότι οι βουλγαρίζοντες σλαβόφωνοι που είχαν δηλώσει «Έλληνες» και απέφυγαν την ανταλλαγή, κατά την διάρκεια της Κατοχής εντάχθηκαν μαζικά στην ένοπλη βουλγαρική Οργάνωση «Οχράνα», αλλά εν όψει της προδιαγραφόμενης ήττας του Άξονα μεταπήδησαν μετά από συμφωνία με τον Τίτο (και αφού βαφτίστηκαν «Μακεδόνες») στην περιβόητη οργάνωση ΣΝΟΦ, που μετεξελίχθηκε σε ΝΟΦ, πολέμησε στο πλευρό του ΔΣΕ εναντίον του Εθνικού Στρατού και μετά την ήττα κατέφυγαν όλοι στην Γιουγκοσλαβία. Όσοι δεν εκδηλώθηκαν τα χρόνια εκείνα, άρχισαν να εμφανίζονται από την δεκαετία του ’80 ως «εθνικά μακεδόνες» και σήμερα εμφανίζονται ως …καταπιεσμένη μειονότητα, με την υποστήριξη ξένων κέντρων, αλλά και ποικιλώνυμων «προοδευτικών» και αριστερών εθνομηδενιστών, οι οποίοι αγνοώντας παντελώς πρόσωπα και καταστάσεις, επιχειρούν θρασύτατα να μας πείσουν για τα καλά και χρήσιμα της απαράδεκτης Συμφωνίας των Πρεσπών.

Έδεσσα, 18-12-2018

Πηγές

1. Βασίλη Κ. Γούναρη, Οι Σλαβόφωνοι της Μακεδονίας: Η πορεία της ενσωμάτωσης στο ελληνικό εθνικό κράτος 1870 – 1940, Θεσσαλονίκη, 1994 

2. Αλέξανδρος ∆άγκας - Γιώργος Λεοντιάδης, «Κοµιντέρν και Μακεδονικό: Το ελληνικό παρασκήνιο, 1924», Θεσσαλονίκη, 2008 

3. Λαμψίδη, Θ. Ιωάννου, «Γραμματική της Βουλγαρικής γλώσσας», Θεσσαλονίκη 1981 

4. Ν. Βασιλειάδης-Δ. Ευαγγελίδης, «Από τον Σλαβομακεδονισμό στον Σκοπιανό Μακεδονισμό: Η γενεαλογία μιας εθνολογικής λαθροχειρίας», Θεσσαλονίκη, 2017

Ξεχασμένες αλήθειες για τα Σκόπια

Γεώργιος Π. Μαλούχος        17 Δεκεμβρίου 2018

Ξεχασμένες αλήθειες για τα Σκόπια

Μετά τη δεκαετία του '80 και τον επιζήμιο για την Ελλάδα αντιαμερικανισμό που τη σφράγισε, δύο άνθρωποι υπήρξαν τα πρόσωπα-κλειδιά για τη ζωτικής σημασίας ελληνική επανένταξη στο δυτικό πλαίσιο διεθνούς πολιτικής: ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και ο τότε υπουργός Εξωτερικών Αντώνης Σαμαράς. Αυτά, μέχρι που το ζήτημα των Σκοπίων έκανε την εμφάνισή του. Τότε, ουσιαστικά ακριβώς για τα όρια και τη φύση αυτής της επανένταξης, η σύγκρουση που μεταξύ τους ακολούθησε υπήρξε σφοδρότατη.

Ο Σαμαράς απουσίαζε από το κρίσιμο υπουργικό συμβούλιο για το θέμα. Βρισκόταν ήδη στις Βρυξέλλες και ανέμενε τις οδηγίες της κυβέρνησης για τους χειρισμούς. Σε αυτό, δύο πρόσωπα έθεσαν οξύτατο ζήτημα: ο Αθανάσιος Κανελλόπουλος για την κατασκευασμένη ιστορικά ανύπαρκτη «μακεδονική» γλώσσα και ταυτότητα, προειδοποιώντας για τις επικίνδυνες εθνικές επιπτώσεις μιας τέτοιας αναγνώρισης. Και ο Μίκης Θεοδωράκης που, αφού συμφώνησε μαζί του, θύμισε την απόπειρα του Τίτο να τις κατασκευάσει με ξεκάθαρες βλέψεις κατά της Ελλάδας. Θύμισε και τη δική του σύγκρουση με τον Τίτο για τη Μακεδονία ήδη στη δεκαετία του '60. Οι δυο τους όρθωσαν ανάχωμα στην κατεύθυνση μιας πλήρους αποδοχής της «Μακεδονίας».

Ο Μητσοτάκης έκανε πίσω και οι οδηγίες που έφτασαν τελικά στον Σαμαρά, που αγνοούσε αυτή την εξέλιξη, ήταν ξεκάθαρες: να αντιδράσει σκληρά στην εκκολαπτόμενη άνευ όρων ευρωπαϊκή αναγνώριση. Αυτά είναι πλήρως καταγεγραμμένα και απολύτως αδιαμφισβήτητα. Όπως και το γεγονός ότι, στην πρώτη φάση, ο ίδιος ο Μητσοτάκης υποστήριζε τα συλλαλητήρια που άρχιζαν να οργανώνονται στη χώρα. Ο Σαμαράς όχι απλώς εφάρμοσε κατά γράμμα την κυβερνητική πολιτική, την οποία άλλωστε ο ίδιος είχε πρώτος εισηγηθεί, αλλά έφερνε και αποτέλεσμα. Στη συνέχεια όμως οι θέσεις εκείνου του υπουργικού συμβουλίου ως δια μαγείας ανετράπησαν. Ενώ αργότερα, στη σύγκληση του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, σημειώθηκε το μέγα πρωτοφανές παράδοξο: οι θέσεις Σαμαρά υιοθετήθηκαν πλήρως, ουσιαστικά με τη στήριξη Καραμανλή και Παπανδρέου, αλλά ο ίδιος αποπέμφθηκε, για αυτό ακριβώς, από τον Μητσοτάκη.

Έκτοτε, έχει παρέλθει ένα τέταρτο του αιώνος. Σήμερα, ο Τσίπρας, ο Καμμένος και, βεβαίως, ο… Ζάεφ, με τη διαβόητη συμφωνία των Πρεσπών, ανατρέπουν οριστικά και πλήρως την ελληνική εθνική πολιτική για τα Σκόπια. Αλλά μέσα σε λίγες μόνον εβδομάδες από την υπογραφή της, οι πάντες πια διαπιστώνουν ότι, επί της ουσίας, τα Σκόπια κάθε άλλο παρά εγκαταλείπουν και εκείνα την πολιτική τους που βρίθει αλυτρωτισμού και υποστηρίζει πλατφόρμες διεκδικήσεων εις βάρος της Ελλάδας. Και ότι αν τελικά αυτή η συμφωνία κυρωθεί, η βλάβη για τα εθνικά συμφέροντα της χώρας θα αποδειχθεί ανήκεστη.

Ευτυχώς, ο ίδιος ο Ζάεφ φρόντισε να ξεσκεπάσει εγκαίρως τους κινδύνους για μία Ελλάδα που η κυβέρνησή της επιμένει να κοροϊδεύει και να εθελοτυφλεί. Η ιστορική αλήθεια αλλά και η υπεράσπιση του εθνικού συμφέροντος επιβάλλουν την παραδοχή ότι τα σημερινά γεγονότα δικαιώνουν ιστορικά και πολιτικά πλήρως τη στάση Σαμαρά εκείνης της εποχής, χάρη στην οποία αποφεύχθηκαν τότε και επί μακρόν εκείνα που σήμερα ξανά η Ελλάδα κινδυνεύει να υποστεί. 

Η εμπειρία όμως είναι ισχυρή: ό,τι κι αν επιθυμεί η κυβέρνηση και για όποιους λόγους, δεν θα της περάσει. Όπως δεν πέρασε και τότε.

https://www.in.gr/2018/12/17/apopsi/ksexasmenes-alitheies-gia-ta-skopia/

Οι 3 Μακεδονίες: Ένα κατασκευασμένο σκοπιανό αφήγημα

Ο χάρτης με τις 3 Μακεδονίες,

που διακινούν Σκοπιανοί και όχι μόνον..

Κυκλοφόρησε σχετικά πρόσφατα, ένα ήκιστα σοβαρό και εντελώς ανυπόστατο βιβλίο κάποιου προφέσορα του Παν/μίου Αιγαίου με τον προκλητικό τίτλο: "Οι Μακεδονίες των άλλων", στο οποίο αναπτύσσονται όλες οι φαιδρές απόψεις των εγχώριων Πηλιογούσηδων, Εφιαλτών και Νενέκων του συρφετού των εθνομηδενιστών, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ, υποστηρίζεται ότι παλαιόθεν, από τα τέλη του 19ου αιώνα, Έλληνες γεωγράφοι και ιστορικοί αναφέρονταν στην "μεγάλη Μακεδονία"  που ορίζεται "από τα όρη Σκάρδος, Ρίλα, Ροδόπη και τον ποταμό Νέστο, τα όρη Όλυμπος, Καμβούνια, Πίνδος, με τις λίμνες των Πρεσπών και της Οχρίδας (Σημ. ΔΕΕ: sic) συμπεριλαμβανόμενες", επομένως, συμπεραίνω εγώ, έχουν δίκιο οι Σκοπιανοί που ισχυρίζονται ότι οι Έλληνες κατέχουν μόνον ένα τμήμα της Μακεδονίας.

Περιττό ίσως να αναφερθεί η ενθουσιώδης βιβλιοκριτική της ΑΥΓΗΣ για το εν λόγω πόνημα, όπου τονίζεται ότι: 

"Εδώ και τρεις δεκαετίες περίπου, η εμμονή στην άποψη ότι «η Μακεδονία είναι Ελλάδα» και ότι «η Μακεδονία είναι μία και ελληνική», δημιουργεί εύλογα ερωτήματα σε ημεδαπούς και αλλοδαπούς παρατηρητές. Πώς προέκυψε αυτή η πεποίθηση, την οποία δεν ασπάζεται κανένας άλλος λαός, γειτονικός ή μη, σύμμαχος ή αντίπαλος, καμία κυβέρνηση, ευρωπαϊκή ή υπερατλαντική, κανένας αλλόγλωσσος διανοούμενος, φίλα ή μη προσκείμενος στην Ελλάδα;".

Ας διερευνήσουμε λοιπόν τον ισχυρισμό αυτόν και να εξετάσουμε εάν πράγματι υπάρχουν περισσότερες από μία Μακεδονίες, σύμφωνα με το αφήγημα που καλλιεργήθηκε από την τιτοϊκή Γιουγκοσλαβία αρχικά και αποτελεί μέχρι σήμερα το βασικό αφήγημα των Σκοπιανών.

Αρχικά, ας ξεκαθαρίσουμε τα όρια της αρχαίας Μακεδονίας. Παραθέτουμε τον σχετικό χάρτη σύμφωνα με τους αρχαίους ιστορικούς (Ηρόδοτο, Θουκυδίδη και Στράβωνα), με την επεξήγηση ότι αναφέρονται στο κυρίως μακεδονικό βασίλειο, την κοιτίδα και πατρίδα των αρχαίων Μακεδόνων, ενός από τα ελληνικά φύλα της αρχαιότητας στα οποία διακρίνονταν οι Έλληνες εκείνη την εποχή (Ίωνες, Αιολείς, Δωριείς, Μακεδόνες, Μολοσσοί, Αιτωλοί κ.λπ.).

Παρατηρούμε ότι εντός των ορίων του σημερινού κράτους των Σκοπίων περιλαμβάνεται ένα ελάχιστο μόνον τμήμα της αρχαίας Μακεδονίας και συγκεκριμένα μέρος της επαρχίας της Πελαγονίας (η περιοχή γύρω από το σημερινό Μοναστήρι, τα Βιτώλια) και τμήμα της αρχαίας μακεδονικής Παιονίας. Οι επαρχίες του αρχαίου μακεδονικού Βασιλείου φαίνονται στον παρακάτω χάρτη:

Ο χάρτης που ακολουθεί εμφανίζει το μακεδονικό βασίλειο με τις κατακτήσεις του Φιλίππου Β΄ και προφανώς διαφέρει από τον παραπάνω γιατί περιλαμβάνει και τους υποτελείς λαούς (Παίονες,Θράκες, Ιλλυριούς κ.λπ.) στους Μακεδόνες. 

Πριν το 1913, στην διάρκεια της τουρκοκρατίας η έννοια «Μακεδονία» ως αυτόνομη και ενιαία επαρχία του οθωμανικού κράτους-αυτοκρατορίας δεν υφίστατο σε καμία φάση της σε Ελλάδα και Βαλκάνια.

Κι αυτό γιατί οι Οθωμανοί δεν αναγνώρισαν ποτέ τους γεωγραφικούς προσδιορισμούς του Βυζαντίου, ούτε της ρωμαϊκής εποχής ή των αρχαίων ελληνικών βασιλείων και των κτήσεών τους. Δεν αποδέχτηκαν κανέναν γεωγραφικό διαχωρισμό παρά τους δικούς τους. Το οθωμανικό κράτος χωρίστηκε σε ιδιόμορφες «επαρχίες» με βάση το ότι η κατακτημένη γη εθεωρείτο η κύρια πηγή πλούτου του κράτους και σημασία είχε η απόδοση φόρων. Έτσι τα Πασαλίκια, τα Βιλαέτια, τα Σαντζάκια, οι Καζάδες, και οι Ναγιανέδες ήταν όλα διοικητικές μονάδες με βάση το κέρδος, το χρήμα και την απόδοση φόρων. Συνακόλουθοι και οι στρατιωτικοί λόγοι, ο καταναγκαστικός εξισλαμισμός, ο γενιτσαρισμός, κ.λπ.  

Ολόκληρη η νότια Βαλκανική χερσόνησος ονομαζόταν από τους Οθωμανούς Ρουμελία (τουρκ. Rumeli) δηλ. η χώρα των Ρωμιών (=ορθοδόξων Χριστιανών). 

Η οθωμανική διοίκηση αναγνωρίζει το Βιλαέτι της Θεσσαλονίκης, το οποίο δεν λέγεται «Μακεδονία» και έχει τελείως άλλα γεωγραφικά όρια.

Τουρκικός χάρτης του 18ου αιώνα, όπου το Βιλαέτι Θεσσαλονίκης περιλαμβάνει την Κατερίνη, τη Θεσσαλονίκη, τη Χαλκιδική, τη Θάσο και τμήμα της Βουλγαρίας. Η έννοια και η ονομασία της Μακεδονίας δεν υπάρχει.

Όπως φαίνεται και στον παραπάνω οθωμανικό χάρτη του 18ου αιώνα, υπάρχει το Βιλαέτι Θεσσαλονίκης –κι όχι κάποια «Μακεδονία»–, από την Κατερίνη, μέχρι τη Θάσο και τμήμα της Βουλγαρίας. Το Βιλαέτι χωρίζεται σε ιδιόμορφες «επαρχίες», πάντα με βάσει την οικονομική τους ισχύ και τα οικονομικά οφέλη προς τον εκάστοτε πασά της Θεσσαλονίκης, με απώτερο στόχο την απόδοση φόρων στον Σουλτάνο, στην Κωνσταντινούπολη. 

Καρτ-ποστάλ που απεικονίζει 
το Βιλαέτι της Θεσσαλονίκης, 

πριν από το 1913

Όπως αναφέρει σε σχετικά πρόσφατο άρθρο του ο συγγραφέας και ιστορικός ερευνητής Γιώργος Ρωμανός (http://www.anixneuseis.gr/?p=199033):

"Όμως ποιες είναι οι Διεθνείς Συνθήκες οι οποίες θεσμοθέτησαν αυτές τις δήθεν «3 Μακεδονίες»; Ποια είναι τα επίσημα έγγραφα που τις αναφέρουν, και μάλιστα με τα ποσοστά …που δίνουν ο κ. Μπουτάρης και η κ. Ντ. Μπακογιάννη;

Ας δούμε τι γράφει στα 10 άρθρα της η Συνθήκη του Βουκουρεστίου, 10 Αυγούστου 1913, ΦΕΚ Α΄217/28 Οκτωβρίου 1913, η οποία υπογράφηκε μεταξύ Ελλάδος, Ρουμανίας, Μαυροβουνίου, Σερβίας, Βουλγαρίας. Συνθήκη θεμελιώδης για τα νέα σύνορα των εν λόγω κρατών, η οποία παράλληλα διέλυε σταδιακά την Οθωμανική αυτοκρατορία. Σε αυτήν, λοιπόν, δεν αναφέρεται πουθενά και σε κανένα άρθρο τίποτε για 3 Μακεδονίες. Ειδικότερα: στα άρθρα 2, 3, 4, 5, 7, αναγράφονται λεπτομερώς τοπωνύμια και κορυφογραμμές συνόρων μεταξύ των κρατών, αλλά πουθενά η λέξη «Μακεδονία». Σημειώνω, ότι στο άρθρο 3 προσαρτώνται και λεπτομερέστατοι χάρτες του Ρουμανικού Επιτελείου Στρατού και του Αυστριακού Επιτελείου Στρατού.
Στη Συνθήκη αναφέρονται πλήθος τοπωνυμίων. Όπως: στο άρθρο 3: «Αξιός, Στρυμώνας, κοιλάδα Στρώμνιτσας, Μπέλες και Βουλγαροελληνικά σύνορα –αυτό επί λέξη!». Στο άρθρο 5: «Αιγαίον Πέλαγος, Μπέλες, Νέστος», Και στο ίδιο άρθρο αναγράφεται η «Κρήτη», λόγω «παραίτησης πάσης αξιώσεως της Βουλγαρίας…» Στο άρθρο 7: «Σιστόβιο, Ζλάτιστα, Αραμπά, Κονάκ (τουρκικά…) Μπερκοβίτσα, Λομ, Δούναβις, κ.ά.». Πουθενά όμως δεν αναγράφεται η λέξη «Μακεδονία»."

Σύμφωνα με το κατασκευασμένο σκοπιανό αφήγημα, μετά τους πολέμους 1912-13 και τις Συνθήκες του Λονδίνου στις 17/30 Μαΐου του 1913 και Βουκουρεστίου στις 28 Ιουλίου/10 Αυγούστου 1913 με τις oποίες τερματίστηκαν οι Βαλκανικοί πόλεμοι, η Μακεδονία διανεμήθηκε μεταξύ Σερβίας, Βουλγαρίας και Ελλάδος!

Σκοπιανός προπαγανδιστικός χάρτης

Η πραγματικότητα βέβαια είναι εντελώς διαφορετική.

Με τις παραπάνω Συνθήκες έγινε η διανομή των εδαφών της τότε Οθωμανικής αυτοκρατορίας και ειδικότερα των Βιλαετίων Θεσσαλονίκης, Μοναστηρίου και Κοσσυφοπεδίου (Κόσοβο). Μετά το 1913 περιοχές του Βιλαετίου Μοναστηρίου (τμήμα του τα σημερινά Σκόπια) προσαρτήθηκαν στο Βασίλειο της Σερβίας. Η Γιουγκοσλαβία δημιουργήθηκε μετά το Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1918, ως «ένωση του Βασιλείου των Σέρβων, των Κροατών και των Σλοβένων». Στην ιδρυτική τους διακήρυξη αναφέρονται αναλυτικά οι επιμέρους περιοχές (όπως το Μαυροβούνιο) και οι εθνότητες που την συναποτελούσαν, αλλά δεν αναφέρεται πουθενά ούτε «έθνος Μακεδόνων», ούτε περιοχή «Μακεδονίας», ως τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι επίσημοι χάρτες της Γιουγκοσλαβίας, τη περίοδο του Μεσοπολέμου (δεκαετίες του ’20 και του ’30) δεν αναφέρουν πουθενά την ονομασία «Μακεδονία», αλλά την «Νότια Σερβία» ή την Βαρντάρσκα Μπανοβίνα (=Περιφέρεια του Βαρδάρη, Αξιού). 

Οι δήθεν «τρείς Μακεδονίες» – του "Βαρδάρη" (των Σκοπίων) που πήγε στη Γιουγκοσλαβία, «του Πιρίν» που πήγε στη Βουλγαρία και «του Αιγαίου» που πήγε στην Ελλάδα – είναι ένα προπαγανδιστικό κατασκεύασμα που το δημιούργησε η Τρίτη Κομμουνιστική Διεθνής και το αναμασούν σήμερα διάφοροι ανιστόρητοι και κάποιοι άλλοι σκόπιμα.

Όπως τονίζει ο Γ. Ρωμανός στο άρθρο του που μνημονεύσαμε παραπάνω:

Το 2008, στο Βουκουρέστι ο κ. Κ. Καραμανλής, ο Β΄, μετά από σκληρό προσωπικό αγώνα της κ. Ντ. Μπακογιάννη υποχώρησε και αποδέχτηκαν και οι δύο τον «γεωγραφικό προσδιορισμό». Δηλαδή, Άνω ή Νέα Μακεδονία κ.λπ. Αυτή την εθνική ήττα-υποχώρηση σήμερα την επικαλείται, τη μεγιστοποιεί και την επαυξάνει ο κ. Τσίπρας. Όμως, η ταύτιση του Έλληνα πρωθυπουργού και των όποιων ιδεολογικών του συνοδοιπόρων στο απόλυτο πλαστογράφημα των δήθεν «3 Μακεδονιών» θέτει πρωτοφανή ζητήματα εθνικής ευθύνης, με ό,τι αυτό σημαίνει νομικά. 

ΔΕΕ