Τι συμβαίνει στο Κυπριακό;

O πρόεδρος Αναστασιάδης με τον κατοχικό ηγέτη, 

Μουσταφά Ακιντζί

Τα πονηρά λόγια του Ακιντζί και 

η «ψύχραιμη δύναμη» του Αναστασιάδη!

Γράφει ο Κρεσέντσιο Σαντζίλιο 

Κάθε φορά που ο Ακιντσί ανοίγει το στόμα του, τα λόγια του πρέπει να προβληματίζουν σφόδρα κάθε σκεπτόμενο Ελληνοκύπριο και ακόμη περισσότερο την ελληνοκυπριακή ηγεσία σε όλα τα επίπεδά της. 

Επ’ αυτού, ας πούμε με λόγια απλά και κατανοητά, ως συνήθως, πώς έχουν τα πράγματα και προς τα πού θέλουν να τα φέρουν. 

Κατ’ αρχήν είναι απολύτως απαράδεκτο και αδιανόητο να βγαίνει συνέχεια έξω ο Ακιντσί και με ύφος επιδεικτικό να προκαθορίζει, να ορίζει και να διατυμπανίζει διαδικασίες, χρονοδιαγράμματα, τρόπους και πορείες του ρου των «διαπραγματεύσεων» και από την άλλη ο Αναστασιάδης ή να σωπαίνει ή να λέει αοριστολογίες αντί να ανταπαντά με το ίδιο «αρχηγικό» ύφος, όχι μόνο για να διαψεύσει ριζικά τον «πολυπράγμονα» Τουρκοκύπριο του οποίου το κράτος δεν υπάρχει πουθενά, αλλά και να ορίσει, καθορίσει και διατυμπανίσει ο ίδιος, όπως έχει το δικαίωμα και υποχρεούται να κάνει, τον δικό του προσανατολισμό της προγραμματικής διαδικασίας. 

Είναι επίσης τελείως απαράδεκτο και αδιανόητο οι Τουρκοκύπριοι, ανύπαρκτοι σαν κράτος, να υπαγορεύουν τις καταστάσεις και τις προθεσμίες και τις δικές τους απαράβατες απαιτήσεις που θέλουν να επιβάλουν (βάρα, βάρα, κάτι θα μείνει στο μυαλό των τρίτων!) και οι Ελληνοκύπριοι, που είναι και το μόνο κυπριακό κράτος που υπάρχει, να μένουν παθητικοί ακροατές, σιωπηλοί ή σχεδόν, και να μην εκφράζουν τις δικές τους απαιτήσεις, καταστάσεις και προθεσμίες ώστε να τις εμπεδώσουν και όλοι οι τρίτοι! 

Η αλγεινή εντύπωση είναι πως αυτή τη στιγμή (και μακάρι να κάνουμε λάθος) ο Ακιντσί τον Αναστασιάδη τον έχει δεδομένο για μια λύση μέσα σε 90 μέρες, έως τέλη Δεκεμβρίου 2016. 

Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από τα λόγια, το τουπέ, το ύφος και τη σιγουριά του Τουρκοκύπριου, όταν από την άλλη μεριά ο Αναστασιάδης δείχνει να παίζει σαν κομπάρσος, δευτερεύων ρόλος, ένα είδος υποτακτικού που πάντα ακολουθεί και ποτέ δεν ηγείται, δεν μπαίνει μπροστά! 

Ο Μπαν Κι Μουν κιόλας τώρα, πριν ακόμη από την τριμερή συνάντηση στις 25 του Σεπτέμβρη, θριαμβολογεί για την καλή πρόοδο που έγινε, όπως του ψιθύρισε στο αυτί ο Ακιντσί, με την «διευκόλυνση» του απερίγραπτου Νορβηγού Έιντε, και ήδη προετοιμάζεται («είμαστε έτοιμοι!») για την «πενταμερή»(άλλος ψίθυρος στο αυτί από Έιντε/Ακιντσί), επιδιώκοντας έτσι να προδιαθέσει τους πάντες, ειδικά το αφεντικό του, τις ΗΠΑ, ότι «φτάσαμε στο τέλος» και η λύση είναι στη τσέπη μας, με όλα όσα ξέρουμε και υποπτευόμαστε πως θα συμβούν με αυτό το «τέλος». 

Βεβαίως αυτοί οι μηδαμινοί κύριοι Μπαν Κι Μουν και Ομπάμα που κατά τη διάρκεια της θητείας τους τίποτα το σημαντικό δεν έκαναν (το αντίθετο!), καίγονται αφάνταστα τώρα, τρεις μήνες πριν να μας «αδειάσουν τη γωνιά», να «κάνουν κάτι το σπουδαίο» για να έχουν να λένε πως δεν χρεοκόπησαν και αυτοί, έστω κι αν αυτό το «σπουδαίο» είναι αρνητικό και σημαίνει εξαφάνιση του κυπριακού ελληνισμού. και καθόλου δεν τα παραλέμε. 

Και διερωτόμαστε, εμείς οι ανίδεοι: μα πώς είναι δυνατόν να λένε ο ΟΗΕ (Μπαν Κι Μουν, Έιντε), οι ΗΠΑ (Ομπάμα, Μπάιντεν), η ΕΕ (Γιούνκερ), Ακιντσί, και ποιος ξέρει πόσοι από το «κόμμα της όποιας λύσης» στην ίδια τη Κύπρο ότι είμαστε δυο βήματα πριν από τη (τούρκικη) λύση και να δοξολογούν τον εαυτό τους 

– όταν διαβάζουμε από σοβαρά κείμενα Κυπρίων πραγματικά αντικειμενικών και πατριωτών ότι υπάρχουν ακόμη 200 διαφωνίες (διαφορές, αποκλίσεις, εκκρεμότητες) που πρέπει να «λυθούν» 

– όταν υπάρχουν επιπλέον άλλα 103 «ανοικτά θέματα» που διαβίβασαν τα Ηνωμένα Έθνη και πρέπει κι αυτά να κλείσουν πριν από οποιαδήποτε συμφωνία ή «επικείμενη συμφωνία» ή «ελπίδα συμφωνίας» 

– όταν δηλαδή μέσα στις διαπραγματεύσεις ενυπάρχουν ακόμη τεράστιες διαφορές σχετικά με πρωταρχικά θέματα

Με όλα αυτά τα «αιωρούμενα» πώς τολμά ο παμπόνηρος και κατευθυνόμενος Ακιντσί να λέει σε όλους τους τόνους και παντού όπου πηγαίνει ότι μια συμφωνία πρέπει να επιτευχθεί εντός του 2016, γιατί το 2017 υπάρχουν πολλοί κίνδυνοι(!), και δεν βγαίνει κανένας Ελληνοκύπριος – θα έπρεπε να είναι ο ίδιος ο Πρόεδρος – να του υπενθυμίσει τα 303 «προαπαιτούμενα» και να του επιβάλλει δημόσια και σταράτα να σωπάσει, όπως κάνει πάντα όταν βρίσκεται μπροστά στον «μπαμπά» Ερντογάν; 

Με ποιο «οδικό χάρτη» στο χέρι και με ποιον δημιουργό αυτού του χάρτη παρουσιάζεται ο Ακιντσί με αέρα παντογνώστη για να μας αραδιάσει και τους τέσσερις λόγους (τους οποίους αυτός βέβαια θεωρεί επιβεβλημένους μιας και από την απέναντι μεριά η σιωπή και ο λήθαργος δεν έχουν να πουν και δεν λένε τίποτα) που υποχρεώνουν σε συμφωνία πριν από το τέλος του 2016; 

Και ποιος είναι αυτός που ορίζει ότι «περουσιακό, εδαφικό και ασφάλεια θα αφεθούν για το τέλος της διαδικασίας» και μάλλον, έτσι όπως το πάει, εννοεί πως αυτά τα τρία θέματα θα είναι η «πενταμερής» που θα πρέπει να τα λύσει;

Μήπως αυτός ο ψευδο-τουρκοκύπριος λέει εκείνο που ο Αναστασιάδης ύπουλα κρύβει, όπως θα δούμε εδώ παρακάτω στη συνέχεια; 

Διότι με όλα αυτά τα «πυροτεχνήματα» του Ακιντσί ο Αναστασιάδης πού βρίσκεται; 

Δεν έχει τίποτα να του ανταπαντήσει (ας αφήσουμε τις «χλωμές» παρεμβάσεις του «χλωμού» Χριστοδουλίδη), όταν ο πανταχού παρόν τουρκοκύπριος «ηγέτης» απαριθμεί ένα-ένα τα «βήματα» που θα γίνουν (!) για τη λύση: πρώτα το «γενικό πλαίσιο», μετά «κάποιες εργασίες» όπως τα συντάγματα των δυο κρατιδίων, τα δημοψηφίσματα τον Μάρτη-Μάη; 

Και άλλα, και άλλα! 

Και τόση αδιαφορία στην ελληνοκυπριακή πλευρά που κανένας δεν βρήκε ποτέ την ευκαιρία να κλείσει το στόμα του τουρκόφιλου Έσπεν Μπαρθ Έιντα όταν «επιβραβεύει» τον Ακιντσί με το να επιβεβαιώνει «λύση» μέχρι τον Δεκέμβρη 2016 και όταν συνεχίζει να περιπαίζει τον κόσμο λέγοντας ότι «τέσσερα κεφάλαια (στα οποία) βλέπει το περίγραμμα μιας συμφωνίας (!) έχουν σε μεγάλο βαθμό ολοκληρωθεί», αλλά σε αυτά τα τέσσερα κεφάλαια όμως «υπάρχουν σοβαρά θέματα που απομένουν». 

Με ποια πρόφαση λοιπόν έρχεται ο Αναστασιάδης και μας λέει πως στη νέα «δημιουργική» ΔΔΟ που «πραγματεύεται» το κοινοτικό κεκτήμενο είναι εξ ολοκλήρου εξασφαλισμένο και μάλιστα ζητάει κιόλας αυτό να γίνεται «απ’ τη πρώτη μέρα»(!), τρομάρα του, όταν εμφανίζεται ο Ακιντσί και μας λέει πως, για όσο αφορά τις «τέσσερις ελευθερίες», δεν θα υπάρχει απόλυτη ελευθερία! Και πως στην άσκηση των πολιτικών δικαιωμάτων θα υπάρχει περιορισμός! 

Δηλαδή θα υπάρχουν εκείνοι που θα έχουν δικαιώματα και οι άλλοι – παιδιά ενός κατώτερου θεού, μάλλον Ελληνοκύπριοι – που δεν θα έχουν! 

Έτσι καταντάει το περίφημο «κοινοτικό κεκτημένο» στα χέρια του δίδυμου Ακιντσί/Ερντογάν. Και ποιος ξέρει σε πόσους άλλους τομείς της εκκολαπτόμενης ΔΔΟ αυτό το «κεκτημένο» θα είναι το μόνο πράγμα που δεν θα έχει «αποκτηθεί»! 

Και κάτι άλλο ακόμη που ασφαλώς είναι άξιο απορίας: πώς γίνεται η τουρκική πλευρά, σχετικά με το εδαφικό, και μέσα σε άλλα κριτήρια καθόλου ανώδυνα, να αναφέρεται πολύ φυσιολογικά σε ένα «νέο πρωτόκολλο της ΕΕ για μόνιμες παρεκκλίσεις» και, εάν αυτό αληθεύει, όπως φαίνεται, πώς συμβαίνει και ο κ. Αναστασιάδης δεν αντιδρά δημόσια και δυνατά όχι μόνο ενάντια στον Ακιντσί/τούρκο υποβολέα, αλλά ακόμη περισσότερο και δριμύτερα κατά την φαρισαϊκή και εγκληματική Ευρωπαϊκή Ένωση που δέχεται και κατεργάζεται τις παρεκκλίσεις στην νομοθεσία της με ξεδιάντροπο σκοπό να ευνοήσει τον Ερντογάν; 

Μετά από όλα αυτά και πολλά άλλα τοιαύτα, το συμπέρασμα είναι ένα: αν τυχόν, ο μη γένοιτο, ο Αναστασιάδης τελικά συμφωνήσει στην τουρκική ΔΔΟ, είναι αναμφισβήτητο πως το «κοινοτικό κεκτημένο» θα υπάρχει απλώς σαν μια περιπλανώμενη ιδέα! 

Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να εφαρμοστεί κανένα «κεκτημένο» της ΕΕ διότι έτσι όπως τα «μαγειρεύουν» Τουρκία και ΕΕ, το μόνο κεκτημένο που θα ισχύει θα είναι το κεκτημένο της τουρκικής βούλησης. Και θέλω να δω τί θα κάνουν μετά οι Ελληνοκύπριοι, όταν θα βρεθούν μέσα στη φάκα που τους ετοίμασε με υπομονή και τέχνη ο Πρόεδρός τους Αναστασιάδης ο οποίος τότε δεν θα υπάρχει πια (σήμερα διαβάζω πως το ταξίδι του στη Νέα Υόρκη αυτών την ημερών ίσως να είναι και το τελευταίο σαν Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας), θα έχει προλάβει να φύγει για να απολαύσει τους καρπούς των κόπων του, αυτός και η οικογένεια του που είναι κιόλας εν μέρει στο εξωτερικό.

 Άλλωστε θα φύγει ικανοποιημένος έχοντας καταφέρει επιτέλους(!) ό, τι δεν είχε καταφέρει το 2004! Τί δουλειά 12 ετών κι αυτή! Είπαμε στην αρχή ότι τα λόγια που προφέρει ο Ακιντσί πρέπει να προβληματίζουν τους σκεπτόμενους Ελληνοκύπριους. 

Ορίστε λοιπόν μια άλλη θεματολογία η οποία βάζει σε σκέψεις, σε πολύ μελανές σκέψεις. Και πάλι τάδε έφη Ακιντσί. Και τί είπε ο αθεόφοβος; Ότι ο Αναστασιάδης «καταβάλει προσπάθειες προετοιμασίας της ελληνοκυπριακής πλευράς να δεχθεί πιθανή λύση». Και επίσης, αναφερόμενος στις «συγκλίσεις», δηλώνει ότι στην παρούσα στιγμή (ο Αναστασιάδης) δεν μπορεί να δώσει λεπτομέρειες «εξαιτίας της ενδεχόμενης αντίδρασης της ελληνοκυπριακής πλευράς»! 

Όλοι αντιλαμβάνονται πως πρόκειται για δυο εκφράσεις βαρύτατες και άκρως επικίνδυνες οι οποίες μάλλον προϊδεάζουν ανεπιθύμητα, δυσάρεστα, εκμηδενιστικά γεγονότα για τους Ελληνοκύπριους. 

Και ο Αναστασιάδης παρουσιάζεται ωσάν να παρασκευάζει κάτι που δεν θα αρέσει καθόλου στους Ελληνοκύπριους, κάτι που θα τους έρθει κατακούτελα και όποιος αντέξει. 

Τί λένε στη Κύπρο; Διερωτήθηκε κανείς γιατί ο Ακιντσί μιλάει με τέτοιου είδους υπονοούμενα και αινίγματα; Μήπως, όπως μπορεί να είναι πιθανόν, κάτι επεξεργάζεται ο Αναστασιάδης για να τη φέρει (για να το πούμε λίγο χυδαία αλλά παραστατικά) στους Ελληνοκύπριους που είχαν την απερισκεψία να τον κάνουν Πρόεδρο; 

Διότι, δεν είναι δυνατόν: κάτι θα σημαίνουν τα λόγια του Ακιντσί. Μήπως είναι ένα αρκετά ηχηρό «καμπανάκι συναγερμού» που πρέπει να ακούσουμε τώρα αμέσως που είμαστε ακόμη έγκυροι (είμαστε;!) και ίσως μπορούμε να κινητοποιηθούμε έτσι ώστε να αναγκαστεί να εγκαταλείψει ό, τι κρύβει στο μυαλό του μιας και έχει «αποκαλυφθεί»; 

Και κάτι άλλο ακόμη, με βάσει πάλι τα λεγόμενα του Ακιντσί: ποια είναι η τόσο «πολύ τολμηρή δήλωση του Αναστασιάδη στο Facebook με την οποία εξέφρασε ζητήματα που δεν είχαν αναφερθεί πριν ούτε από τον ίδιο»; 

Για να περιμένει ο Ακιντσί να δει την «συνέχεια» αυτής της δήλωσης της «πολύ τολμηρής», σημαίνει πως αφορά μάλλον σε κάτι προς όφελος Τουρκίας/Τουρκοκυπρίων, γιατί θα ήταν σίγουρα απίθανο ο Ακιντσί/φερέφωνο του Ερντογάν να ενδιαφερόταν για κάτι το «τολμηρό» υπέρ των Ελληνοκυπρίων και να περίμενε και τη «συνέχεια»! 

Ιδού λοιπόν ακόμη μια άλλη ανησυχία των Ελληνοκυπρίων για τα «δρώμενα» του Προέδρου τους. Και δεν νομίζω πως θα ήταν φρόνιμο να την παραμελήσουν. 

Έτσι μπορεί και να εξηγηθεί η σαφής αδράνεια του Νίκου Αναστασιάδη στην ατελείωτη σειρά προκλήσεων πάσης φύσης από Τουρκία, ΗΠΑ, Αγγλία, ΟΗΕ, ΕΕ, Ακιντσί σχετικά με ποικίλες πτυχές του Κυπριακού. 

Και έτσι εξηγείται η δυνητική επικινδυνότητά του. Γι’ αυτό η αληθινή αντιπολίτευση (όχι ο ΑΚΕΛ, άξιος μόνο για τα σίδερα) θα πρέπει να είναι σε ετοιμότητα, μέσα στη Βουλή και έξω απ’ αυτή, για να αντικρούσει και εξουδετερώσει, και μέσω μιας παλλαϊκής ει δυνατόν αντίδρασης, τα σχέδια εξαπάτησης, ακύρωσης και τελικά εξόντωσης του ελληνοκυπριακού λαού προερχόμενα από εσωτερικό σε συνδυασμό με το εξωτερικό. 

Μαζί με τον Αναστασιάδη όμως και ο εκπρόσωπός του Νίκος Χριστοδουλίδης δεν είναι υποδεέστερος στο να μιλάει χωρίς να λέει τίποτα το ουσιαστικό, ενώ χρέος του είναι να επεξηγεί στους Ελληνοκύπριους, ενημερώνοντάς τους, ποια είναι η έννοια εκείνων που λένε οι διαπραγματευτές.

Εκτός από το απερίγραπτο «παρά πέντε της λύσης» για να γίνει «πολυμερής διάσκεψη», θέμα στο οποίο θα επανέλθουμε σε λίγο, τα υπόλοιπα που είπε είναι αριστουργήματα της «εντυπωσιακής» κενότητας που δεν βοηθούν, νομίζω, την υπόθεση των Ελληνοκυπρίων. 

Λέει ότι δεν πρόκειται να υπάρξει επιδιαιτησία. Μα όλη η «δουλειά» και το άγχος επιτυχίας του Έιντε που πηγαινοέρχεται μεταξύ ΟΗΕ, Λευκωσίας και Άγκυρας μέσω ΕΕ πώς ονομάζεται; Μήπως είναι φιλικές συζητήσεις σε ταβέρνα; Λέει πως για «πρώτη φορά επιτυγχάνεται η διασφάλιση των βασικών ελευθεριών». 

Και ποιες είναι αυτές οι ελευθερίες, όταν έρχεται ο Ακιντσί και δηλώνει με έμφαση ότι «για τις τέσσερις ελευθερίες δεν υπάρχει απόλυτη ελευθερία»; 

Λέει πως για το θέμα του πρωτογενούς δικαίου, για το οποίο τόσο πολύ επιμένουν Τουρκία/Τουρκοκύπριοι, υπάρχει «μια διαφορετική προσέγγιση από την τουρκοκυπριακή πλευρά». Και σίγουρα αυτή η «διαφορετική» θα πρέπει να είναι αρκετά σημαντική για να την αναφέρει ο Χριστοδουλίδης.

Αλλά ποια είναι; Ο κόσμος δεν έχει το δικαίωμα να το μάθει; Θα το μάθουμε μόνο όταν θα εφαρμοστεί και θα είναι πια πολύ αργά; 

Λέει πως «ξεκαθάρισαν» τα θέματα της κυριαρχίας, ιθαγένειας και διεθνούς προσωπικότητας. Πες μας, χρυσόστομε, και πώς «ξεκαθαρίστηκε». Μπορούμε να το μάθουμε; Είναι κρατικό επτασφράγιστο μυστικό; Οι πληβείοι Ελληνοκύπριοι δεν πρέπει και δεν μπορούν να το ξέρουν;

 Λέει, τέλος, ο Χριστοδουλίδης ότι η θέση των Τουρκοκυπρίων είναι πως πρέπει να γίνουν ελάχιστες εδαφικές αναπροσαρμογές. Μπράβο του! αλλά, έλεος, πόσες και ποιες αναπροσαρμογές; Το «ελάχιστες» τί σημαίνει όταν καταφθάνει πάλι ο Ακιντσί και μας λέει με το ύφος που δεν επιδέχεται αντιρρήσεις πως «η τ/κ πλευρά δεν πρόκειται να συζητήσει ποσοστά για το εδαφικό» διότι «οι Τουρκοκύπριοι δεν θα πρέπει να βρεθούν αντιμέτωποι με μεγάλα προβλήματα»!(τα μεγάλα προβλήματα, το ξέρουμε, είναι μόνο για τους Ελληνοκύπριους). 

Και με την ακτογραμμή πώς τα πάμε; Είναι κι αυτό ένα άλλο θέμα που άπτεται του εδαφικού και για το οποίο δεν ακούσαμε ποτέ τίποτα από τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, σαν να μην υπάρχει πρόβλημα, όταν ο μικρότερος τ/κ Βορράς έχει πολύ μεγαλύτερη κλεμμένη ακτογραμμή από τον μεγαλύτερο ε/κ Νότο και ο Ακιντσί δηλώνει ευθαρσώς ότι «δεν πρέπει να υπάρξει σημαντική αλλαγή στην ακτογραμμή»! 

Όλα ετούτα σημαίνουν δυστυχώς πως οι Ελληνοκύπριοι δεν έχουν καμία ελπίδα περιμένοντας οι Τουρκοκύπριοι/Τουρκία να τους επιστρέψουν εδάφη και ακτογραμμή και δεν πρέπει ούτε να έχουν την αφέλεια να συνδέουν το μέγεθος του πληθυσμού με το μέγεθος του εδάφους, πράγμα που ευθύς εξαρχής θα έπρεπε να είναι μια από τις βασικές ελληνοκυπριακές διεκδικήσεις όχι μόνο μέσα σε οποιαδήποτε «συνομιλία», αλλά και σε όλα τα διεθνή fora. 

Επιστρέφοντας στις «διαπραγματεύσεις στο παρά πέντε» του αφελή Χριστοδουλίδη που θα επιτρέψουν την «πολυμερή» διάσκεψη, πρέπει να πούμε ειλικρινά ότι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος μιλάει μάλλον χωρίς να σκέφτεται: μια δήλωση αυτού του είδους μόνο ένα αθώο παιδάκι θα μπορούσε να την κάνει. 

Δεν υπάρχουν διαπραγματεύσεις στο παρά πέντε ή στο παρά τέσσερα ή στο παρά ένα: στην διαπραγμάτευση ή υπάρχει συμφωνία ή δεν υπάρχει, ή υπάρχει γενική/συνολική/αποδεκτή συμφωνία ή δεν υπάρχει συμφωνία. 

Και μόνο με μια «συμπληρωμένη» συμφωνία θα μπορούσε να γίνει διεθνής διάσκεψη για το Κυπριακό, σαν τελευταία διαδικαστική λύση. 

Απ’ την άλλη πλευρά, τί πάει να πει το «πολυμερής» του Χριστοδουλίδη στη θέση του «πενταμερής» του Ακιντσί; Και η «πενταμερής» είναι «πολυμερής»! Ή μήπως ο Χριστοδουλίδης εννοεί πως η «πολυμερής» είναι το ένα και αυτό με την «πενταμερή» του Ακιντσί; Η ασάφεια θα μας φάει! 

Και ακόμη, στην ορισμένη περίπτωση της Κύπρου, τί σόι διεθνής σύσκεψη για την «ίαση» της γάγγραινας που δημιουργήθηκε με την εισβολή της Τουρκίας θα ήταν εκείνη η σύσκεψη όπου θα λάμβανε μέρος και ο άμεσος φταίχτης της κατάστασης;! Για να κάνει τί; Να προσφέρει τί; Για να ζητήσει συγγνώμη ή να ζητήσει και τα ρέστα; Τί σόι σύσκεψη για τη «λύση» και «επανένωση» των δυο κοινοτήτων θα ήταν η σύσκεψη της οποίας μέρος ενεργό θα ήταν ή ίδια η Τουρκία-εισβολέας-κατοχική δύναμη η οποία: – κρατάει όμηρους τους Τουρκοκύπριους που αδυνατούν να τελείως να αντισταθούν – τους «αλλάζει τα φώτα» και τους μπασταρντεύει με μια τεράστια επιβολή Τούρκων εποίκων – δεν θέλει να φύγει με τον στρατό της από τη νησί ή επιμένει να μείνει και μετά από όποια λύση δήθεν σαν στρατιωτικό απόσπασμα, δηλαδή στην ουσία σαν τουρκική στρατιωτική βάση; 

Όλοι ξέρουν πως αυτή η Τουρκία δεν μπορεί να έχει κανένα δικαίωμα λόγου στην επιδιωκόμενη «γιατρειά» της κυπριακής «αρρώστιας» σε οποιαδήποτε ενδεχόμενη διεθνή σύσκεψη: δεν μπορεί ο θύτης να κάθεται στο ίδιο τραπέζι με το θύμα του που συνεχίζει να είναι θύμα του και αυτό το θύμα να περιμένει την ελευθερία του από τον θύτη του ο οποίος αντίο να του τη δώσει επιδιώκει να γίνει και αφέντης του! 

Νομικά, ηθικά, ανθρωπιστικά, δεοντολογικά και όπως αλλιώς θέλουμε να το πούμε, δεν υπάρχει κανένα έρεισμα που να δικαιολογεί μια τουρκική παρουσία σε διεθνείς συζητήσεις για το Κυπριακό, ένα πρόβλημα καθαρά εισβολής, κατοχής και εποικισμού, τρία εγκλήματα «δημιουργός» των οποίων είναι η Τουρκία και μόνο η Τουρκία. 

Και για να μη μιλήσουμε για την επιβεβαίωση του «ποιού» της Τουρκίας με τα γεγονότα στο εσωτερικό της και στο εξωτερικό της τον τελευταίο χρόνο. 

Χωρίς την Τουρκία, χωρίς αυτή να χώνει τη μύτη της, οι δυο κοινότητες μπορούν κάλλιστα, δίχως η μια να θέλει να επιβληθεί στην άλλη, «να τα βρούν» και να τακτοποιήσουν τις διαφορές τους υπερβαίνοντας την παρουσία των παρείσακτων εποίκων, τους οποίους σίγουρα οι ίδιοι οι Τουρκοκύπριοι ποτέ δεν προσκάλεσαν στη Κύπρο (!), αλλά οι «φίλοι» τους Τούρκοι  τους φόρτωσαν με έναν στυγνό και απάνθρωπο σκοπό που οι Τουρκοκύπριοι θα πρέπει πια να καταλάβουν και να βγάλουν τα συμπεράσματά τους αν έχουν λίγη αντίληψη. 

Δεν είναι διόλου απίθανο όλους αυτούς τους 140.000 Τούρκους εξ Ανατολίας να τους κουβάλησε η Τουρκία στη νησί για να αλλοιώσουν μέσα σε 10-15 χρόνια την εθνοτική φύση των Τουρκοκυπρίων, ώστε αυτοί πρώτα να γίνουν μειοψηφία, όπως ήδη έγιναν, και μετά, με τον ακάθεκτο πολλαπλασιασμό των εποίκων, να εξαφανιστούν κοινωνικά όταν οι έποικοι, με την προστατευτική σύμπραξη της «μητέρας πατρίδας», θα αλώσουν όλες τις ζωτικές δομές της χώρας και θα εξαπλωθούν, καθαρά ΤΟΥΡΚΟΙ πια, παραμερίζοντας τους, λίγους ή όχι, άοπλους και αδύναμους απομείναντες γηγενείς Τουρκοκύπριους δημιουργώντας την τουρκική επαρχία της Κύπρου. 

Οι Τουρκοκύπριοι δεν πρέπει να τρέφουν καμία αυταπάτη. Αν η Τουρκία κόπτεται τόσο πολύ για τη Κύπρο, μη νομίζουν πως είναι διότι τους αγαπάει επειδή δήθεν είναι καταδυναστευμένοι από τους Ελληνοκύπριους και θέλει να τους ελευθερώσει, αλλά πολύ πεζά και απάνθρωπα είναι γιατί τα σχέδια της προβλέπουν την κατάκτηση της Κύπρου, αυτού του «αβύθιστου αεροπλανοφόρου», πυρηνικός χώρος σε Μεσόγειο και Μέση Ανατολή και πηγή ισχύος και πλούτου. 

Οι Τουρκοκύπριοι είναι μόνο το πάμφθηνο «μέσο» για να πραγματοποιηθεί ο σκοπός του σχεδίου. Όταν αυτός θα επιτευχθεί, οι Τουρκοκύπριοι θα αφεθούν στα χέρια των εποίκων (γιατί γέμισαν τη βόρεια Κύπρο;!) οι οποίοι θα κάνουν την υπόλοιπη «δουλειά», υπονομεύοντας βαθιά την εξουθενωμένη τουρκο-κυπριακή εθνότητα και υπόστασή τους και, με το χρόνο, παραμερίζοντας την ανθρώπινη και κοινωνική παρουσία τους έως την άνωθεν επιβεβλημένη τελική συρρίκνωσή τους. 

Όλα αυτά όμως είναι μια άλλη υπόθεση, εδώ απλώς μια επισήμανση που χρειάζεται την κατάλληλη εμβάθυνση.

Τελειώνοντας, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε πάλι στα «προφορικά δρώμενα» του Προέδρου Αναστασιάδη ο οποίος, δίχως επεξηγήσεις, δογματικά, απαρίθμησε πριν από μερικούς μήνες, με εμφανή αισιοδοξία και υπερηφάνεια για το «κατόρθωμα» του «βελτιωμένου σχεδίου Ανάν» που είχε δήθεν πετύχει στις συνομιλίες, μερικά σημεία των «διαπραγματεύσεων» με ιδιαίτερη σημασία. 

Ας τα θυμηθούμε: – κατοχύρωση των ελευθεριών διακίνησης, εγκατάστασης, απόκτησης περιουσίας και άσκηση επαγγέλματος. 

Ήρθαν όμως μετά οι «προσδιορισμοί» του Ακιντσί που ακύρωσαν μεγάλο μέρος αυτών των «ελευθεριών». – οριστικός τερματισμός του εποικισμού. Μετά όμως που εγκαταστάθηκαν 140.000 τούρκοι ανατολίτες και τα τουρκο-κυπριακά διαβατήρια που τους δίνει η Τουρκία. – αναγνώριση του σεβασμού στο δικαίωμα περιουσίας του ιδιοκτήτη με «θεραπεία πέντε επιλογών». 

Ας πούμε όμως την άσχημη αλήθεια: πόσοι θα πάρουν πίσω τις περιουσίες τους; και πόσοι δεν θα τις πάρουν (μάλλον σχεδόν όλοι) και θα «πληρωθούν» όχι με τούρκικες αποζημιώσεις, αλλά με ελληνοκυπριακά λεφτά; – χωρίς αδιέξοδα στο σύστημα διακυβέρνησης. Απλά το λέμε δίχως εξηγήσεις: παίρνεις ή αφήνεις! 

Ποιο είναι όμως αυτό το σύστημα το θαυματουργό που θα μειώσει στο ελάχιστο (και ποιο είναι αυτό το «ελάχιστο»;) τους κινδύνους ρήξης από τα τόσα αδιέξοδα που ελλοχεύουν; – συμφωνία για εφαρμογή του ευρωπαϊκού κεκτημένου. 

Πιο πάνω είπαμε πώς οι Τούρκοι/τουρκοκύπριοι εννοούν αυτό το κεκτημένο. Αυτά και άλλα αναστασιαδικά φαιδρά. Αλλά το πιο φαιδρό υπήρξε η «ιστορική» του φράση που διαβάζουμε: «εκείνο που μετρά είναι τί καταθέτει η ελληνοκυπριακή πλευρά στο τραπέζι και όχι τί επιδιώκει η άλλη κοινότητα»! Μπαμ ηκούσθη στον αέρα! 

Αλλά εδώ εισέρχεται η λύπη για έναν Πρόεδρο Κράτους που δεν σέβεται τα όρια της κοροϊδίας, όρια που ο ίδιος ξεπερνά όταν υπερθεματίζει με το αξίωμα (!): γι΄ αυτό και λέω ότι η λύση θα εξαρτηθεί από το ποιο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα! Τέτοια καινοτομία και κενότητα! 

Από έναν ηγέτη που αγαπά την πατρίδα του άλλα θα θέλαμε και άλλα περιμένουμε, ξεχνώντας προς στιγμή όλες τις αμαρτίες του ιδίου και επιφανών παραγόντων του κόμματός του που βγήκαν στο φως της ημέρας στον ιστότοπο wikileaks και παραπέμπουν σε πρακτικές πολύ κοντά στην εθνική προδοσία, οποιαδήποτε αντίθετη γνώμη θα μπορούσε κάποιος να έχει. 

Χωρίς κανένα προσωπικό λόγο προς ουδένα και απλούστατα για την αγάπη προς τη πολύπαθη Κύπρο υπαγορεύτηκαν όλες οι ως άνω διαπιστώσεις με την ελπίδα να διαψευστούν. Θα είναι το πιο ωραίο δώρο. 

Ο Κρεσέντσιο Σαντζίλιο είναι Συγγραφέας, Ελληνιστής

Πηγή: 
http://mignatiou.com/2016/09/ta-ponira-ke-thanatifora-logia-tou-akintzi-ke-i-psichremi-dinami-tou-anastasiadi/