Game of Thrones: Για τους φανατικούς της σειράς!

Game of Thrones, 

"The Winds of Winter"

ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

Στο 10o επεισόδιο της 6ης σεζόν, συμβαίνουν τα πάντα.

And so it begins.

Αυτό το επεισόδιο είναι αυτό που συμβαίνει όταν μια ιστορία μακράς διαρκείας ξέρει πού πηγαίνει και ξέρει πώς να χτίσει την πορεία της προς αυτό το τελικό σημείο. Αυτό είναι κάτι που θα τύχει να το πώ μια φορά κάθε 2-3 χρόνια, όταν ένα επεισόδιο είναι όχι απλά εξαιρετικό ως ιστορία, αλλά εξαιρετικά ανταποδοτικό ως αποτέλεσμα ιστοριών και στιγμών και ανάπτυξης χαρακτήρων σε βάθος χρόνων: Είναι ένα από εκείνα τα επεισόδια που είναι σπουδαία, όπως μόνο η τηλεόραση μπορεί να είναι σπουδαία.

Όταν κλείνει το επεισόδιο δηλαδή με μια ακολουθία σκηνών όπου

• ο Jon Snow ανακηρύσσεται δια βοής άρχοντας του Βορρά
• η Cersei Lannister στέφεται βασίλισσα στον Iron Throne
• η Arya Stark σφάζει τους Frey
• η Lyanna Stark επιβεβαιώνεται ως μητέρα του Jon
• ο χειμώνας επιτέλους φτάνει
• κι η Daenerys ξεκινά την εισβολή της στο Westeros κουβαλώντας μαζί της τρεις στόλους, δύο στρατούς, τρεις δράκους κι έναν Lannister (ως Hand of the Queen),

όταν όλα αυτά τα βλέπεις να συμβαίνουν μπαμ-μπαμ-μπαμ το ένα αμέσως μετά το άλλο, ύστερα από 6 χρόνια παρακολούθησης της σειράς, ε κάπως δε γίνεται να μην ανατριχιάσεις.

Και, για να επεκτείνω τη σκέψη, όλο αυτό οφείλεται στο ότι οι Beniοff και Weiss δε διασκευάζουν πια το βιβλίο, αλλά ιδέες. Το βιβλίο, ειδικά ένα έπος σε συνέχειες που διαδραματίζεται σε 17 σημεία του χάρτη ταυτόχρονα, δεν έχει καμία ανάγκη για τέτοιες πολλαπλές κορυφώσεις, είναι εντελώς διαφορετικοί οι αφηγηματικοί ρυθμοί στα δύο μέσα. Δεν έχω διαβάσει Martin αλλά βάζω το χέρι μου στη φωτιά πως ένα δισέλιδο που περιγράφει ένα cliffhanger στο Winterfell δε θα ακολουθείτο από ένα δισέλιδο cliffhanger στο Essos κι ένα δισέλιδο cliffhanger στο King’s Landing.

Ύστερα από 5 σεζόν που κορυφώνονταν ακολουθώντας μια μπασταρδεμένη δομή βιβλίου-τηλεόρασης, με μικρές εξελίξεις και διάσπαρτα hints (ακόμα και τα καλύτερα φινάλε δεν είχαν ποτέ υφή κρεσέντου μέσα τους), ετούτο εδώ δανείζεται περισσότερα από ένα φινάλε τύπου 1ης σεζόν ‘Twin Peaks’, και τα διαδοχικά αριστερό-δεξί-αριστερό-δεξί-νοκ άουτ σκηνών-cliffhangers στο τέλος. Το τελευταίο 20λεπτο του ‘Winds of Winter’ ήταν σαν η σειρά να σε ευχαριστούσε που της έχεις χαρίσει τόση από την αφοσίωσή σου, να σου λέει “ξέρω πως είσαι εδώ για αυτό και για αυτό και για αυτό, φίλε θεατή, και τώρα στα δίνω και μαζί θα περπατήσουμε/πλεύσουμε/πετάξουμε στην τελευταία πράξη του έπους.”

Γιατί ναι, φυσικά αυτό, πολύ περισσότερο από φινάλε της 6ης σεζόν, ήταν η ολοκλήρωση μιας υπερμεγέθους, χαοτικής, συχνά άσκοπης, δεύτερης πράξης του μεγάλου έπους του Westeros. Μια πράξης που ανάλογα με τη διακριτική ευχέρεια του καθενός, έχει διαρκέσει οπουδήποτε ανάμεσα σε 3, 4 ή ακόμα και 5 σεζόν. Προσωπικά θα θεωρούσα πρώτη πράξη την 1η σεζόν και μόνο αυτή- με τον αποκεφαλισμό του Ned Stark η ιστορία θέτει τις δραματουργικές παραμέτρους της, το δράμα μπαίνει σε κίνηση, όλοι οι κυρίαρχοι παίχτες του δράματος μας έχουν συσταθεί κι ο μύθος μπαίνει σε κίνηση. Όλα τα πήγαινε-έλα, οι μάχες ισχύος, τα παντρολογήματα, οι εκδικήσεις, οι μάχες, οι στρατηγικές κόντρες, οι συμμαχίες, οι εισβολές, όλη αυτή η χαώδης αναταραχή στο ενδιάμεσο ήταν η υπερμεγέθης δεύτερη πράξη.

Γιατί όλα αυτά έγιναν ώστε η Cersei να καθίσει στο θρόνο του Westeros, ο Jon Snow να ενώσει το Βορρά ενάντια στην επίθεση του παγωμένων ζόμπι, και η Daenerys να καθοδηγήσει το μεγαλύτερο στρατό της ιστορίας για τη μεγάλη εισβολή από τη θάλασσα.

Αλλά πάμε να το πιάσουμε από πιο πριν.

Το επεισόδιο, ως φινάλε, ακολουθεί την κλασική φινάλε δομή που έχει κάθε φινάλε, μεταπηδώντας από στόρι σε στόρι, όμως με δύο βασικές διαφορές. Πρώτον, τα πάντα πλέον είναι πολύ πιο συνδεδεμένα από ό,τι παλαιότερα. Πλέον σχεδόν τίποτα δε νιώθεις πως λειτουργεί σε αφηγμηματική απομόνωση, περιμένοντας κάτι άλλο να κινηθεί πρώτα. Δεύτερον, αχμ, πώς να το πω, ναι, το γνωστό αυτό σπονδυλωτό δράμα του φινάλε ξεκινά με την ανατίναξη της μεγάλης εκκλησίας του King’s Landing.

Οπότε καταλαβαίνεις. Κάπως πρόκειται να ζωντανέψουν ακόμα περισσότερο τα πράγματα στην πορεία.

Ας επιχειρήσουμε να δούμε ξεχωριστά τις ιστορίες ή τουλάχιστον βάσει των τριών διακριτών υπο-κεφαλαίων τους.

ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ CERSEI

Όπως είπαμε, το επεισόδιο ξεκινά με την έκρηξη που πολλοί είχαν προβλέψει ενώνοντας τις τελείες ανάμεσα στο όραμα του Bran (που είδε τον Mad King και το wildfire στα έγκατα του King’s Landing) και στις ‘φήμες’ που επιβεβαίωσαν τα πουλιά του Varys. Όμως έγινε με ακόμα μεγαλύτερη τρομακτική ποιητικότητα αυτή η αναπόφευκτη επίθεση.

Στις εναρκτήριες σκηνές όλοι μαζεύονται στην μεγάλη εκκλησία όπου κάτω από την εποπτεία του Σπουργιτότατου, ο Loras Tyrell αλλάζει κι εκείνος το τροπάρι του ώστε να γλιτώσει περαιτέρω βασανιστήρια. Η Margaery όλο και πιο αβέβαια παίζει το διπλό της παιχνίδι μέχρι που αρχίζει να ψυλλιάζεται πως κάτι δεν πάει καλά. “Η Cersei δεν είναι εδώ, ξέρει τι την περιμένει,” σκέφτεται φωναχτά πριν αρχίσει να εκλιπαρεί τους πάντες να αδειάσουν το χώρο. Τα σπουργίτια, μονολιθικοί, φανατισμένοι μονομανείς μέχρι το τέλος, στέκουν αμετακίνητοι.

Όλοι εκτός από τον Ξάδερφο που έχει πάει να δει γιατί η Cersei δεν ήρθε στη δίκη της και γιατί ο Tommen δεν έχει εμφανιστεί ακόμα. Ένα πιτσιρίκι τον οδηγεί στα σκοτεινά υπόγεια σε παράλληλο μοντάζ με τον φόνο του Pycelle από μια ομάδα παιδιών, ντυμένο με την εκπληκτική, κλασικών αποχρώσεων αγωνιώδη, μουσική του Ramin Djawadi. Ο Djawadi, ανάμεσα στο ‘Game of Thrones’ και στο φινάλε του ‘Person of Interest’ θα έλεγα πως κέρδισε τη βδομάδα όπως ποτέ κανείς δε την έχει ξανακερδίσει συνθέτης από τις εποχές δόξας του Michael Giacchino, όταν αυτός έγραφε ‘Lost’ και ‘Alias’ και Pixar την ίδια στιγμή.

Υπό το βάρος της μουσικής του Djawadi λοιπόν, ο Ξάδερφος αντικρύζει, μες στα ίδια του τα αίματα, το wildfire σε σειρές ολόκληρες από βαρέλια. Το ότι τον άφησαν εκεί να σέρνεται ημιθανής με ρίσκο να προλάβει να σβήσει τα κεριά ήταν βέβαια τηλεοπτικίλα ολκής, αλλά δε θα γκρινιάξουμε τώρα για μια τόσο καθηλωτικά κουλ σεκάνς. Ο Ξάδερφος βλέπει το wildfire να σκάει μες στα μούτρα του πριν οι απανωτές εκρήξεις κατευθυνθούν προς την επιφάνεια, σκάζοντας τον Σπουργιτότατο στα στοιχειώδη μόρια υποκρισίας του (πανηγύρισα περισσότερο από ό,τι με Joffrey και Ramsay fyi) και σβήνοντας από το χάρτη όλη τη θρησκευτική του σέκτα, μαζί με μερικούς διάσπαρτους Tyrell. Η Cersei τα βλέπει όλα αυτά από τη μπαλκονάρα της πίνοντας χαλαρά το κρασάκι της. 

Παραδίπλα, ο Mountain είχε κρατήσει τον Tommen τιμωρία στο δωμάτιό του, σε μια σκηνή που όταν ξεκίνησε πίστεψα προς στιγμήν πως θα δικαιωνόμουν και πως η Cersei όντως θα έστελνε τον Mountain να σκοτώσει τον γιο της. Well, περίπου. Σα να το έκανε είναι. Ο Tommen κάπου ανάμεσα στην θρησκευτική παράνοια που του βίδωσαν στο κεφάλι και στη συνειδητοποίηση πως η μητέρα του είναι βασικά ένας one-woman επαναστατικός στρατός, ε, φλίπαρε, τι να κάνει, και βούτηξε από το μπαλκόνι, κάνοντας ένα απάνθρωπα χαριτωμένο full circle με το σπρώξιμο του Bran στο πρώτο επεισόδιο. Η Cersei, πολύ πιο ψύχραιμα από τις προηγούμενες φορές που έθαψε παιδί της, διέταξε ψυχρά να καεί η σωρός του και να σκορπιστεί κάπου πάνω στο ground zero του King’s Landing.

Παράλληλα η παγερά, ανατριχιαστικά ανέκφραστη Cersei έχει δέσει την Unella σε ένα πάγκο και της χύνει κρασί στη μούρη πριν την αφήσει στο μη-έλεος των βασανιστηρίων του Mountain. Τα βασανιστήρια θα είναι τόσο φρικτά που ο Mountain έβγαλε μέχρι και το κράνος του. Η Cersei κλείνει την πόρτα πίσω της αφήνοντας ως δώρο αποχώρησης ένα “shame, shame” προς την Unella, στο μεγαλύτερο λόγο πανηγυριού του επεισοδίου μετά τη σφαγή του Walder Frey. (Θα φτάσουμε κι εκεί.) Λίγες σκηνές αργότερα, ο Jaime Lannister επιστρέφει από τα κάστρα στην εξοχή πάνω στην ώρα για αντικρύσει το απόλυτο ‘συγγνώμη πόσο καιρό έλειπα’ θέαμα, της Cersei να στέφεται βασίλισσα και να κάθεται στον Iron Throne. Μια νέα μέρα ανατέλλει στο Westeros.

Κοιτάχτε, είμαι σίγουρος πως του χρόνου όλοι θα θυμηθούμε πώς είναι να μισείς τους Lannisters, αλλά έστω προσωρινά, έστω για λίγο, ήταν απολαυστικό, αναγκαίο, και λυτρωτικό, να πανηγυρίζεις για τις αντικειμενικά αποτρόπαιες πράξεις της Cersei. Και τώρα, είναι στο θρόνο. (Για όσο τουλάχιστον κάνει ακόμα κουπί ο Gendry.)

ΛΑΙΔΗ STARK ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ JON

Εδώ τα πράγματα είναι φαινομενικά πιο απλά όμως όπως λέγαμε και στο προηγούμενο επεισόδιο, όλα κρύβονται στα βλέμματα. Η Sansa κι ο Jon πήραν πίσω το Winterfell και τώρα, υπό την κυριαρχία τους, ενώνεται όλος ο Βορράς υπό την απειλή του χειμώνα και των ζόμπι.

Όμως δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Καταρχάς ο Jon εξορίζει τη Melisandre το οποίο, εντάξει τώρα, μεγάλη douche κίνηση. Συγγνώμη παιδιά αλλά δέχτηκε τη συμμαχία με ένα κάρο προδότες που στάθηκαν απέναντί του στη μάχη του Βορρά αλλά διώχνει τη γυναίκα που τον έφερε πίσω στη ζωή; Τρελέ μου ηρέμησε λίγο, είναι δύσκολοι οι καιροί και εντάξει, αν είπαμε και καμιά μαλακία παραπάνω, άστη να πέσει κάτω.

Τελοσπάντων, η μάγισσα φεύγει προς το Νότο όπου δε ξέρω αν θα φτάσει πρώτα στο King’s Landing ή αν θα την τρακάρει πουθενά ο στρατός της Daenerys. Σε κάθε περίπτωση είναι ένα απρόβλεπτο asset που καλό είναι να μη το αφήνει ανεξέλεγκτο. Αλλά τι τα θες, όταν έχεις για σύμβουλο τον Καλό Άνθρωπο Davos αυτά συμβαίνουν. Στην άλλη άκρη του δίπολου των Stark βρίσκεται η Sansa που όσο η Brienne κόβει βόλτες, μοιάζει στο πλευρό της να έχει, θέλοντας και μη, τον Littlefinger. Το οποίο έχει τα ρίσκα του, το creepiness στοιχείο του, αλλά και τα οφέλη του, όπως ας πούμε τον έλεγχο του κυρίαρχου στρατού της συμμαχίας του Βορρά.

Προσωπικά δεν παραμένω καθόλου πεπεισμένος ότι όλα είναι καλά αυτή τη στιγμή ανάμεσα στα αδέρφια. Ο ‘εσύ πάρτο - μα όχι, εσύ - ε όχι, επιμένω, εσύ’ διάλογός τους για την κυριαρχία του Winterfell σίγουρα επισκιάζεται σε κάποιο βαθμό από την αβεβαιότητα στην οποία αφήνουμε τα πράγματα, ελέω Littlefinger. Ο οποίος ξεμονάχιασε τη Sansa, κάτι στο οποίο οδηγούσε κάθε του πράξη εδώ και μπόλικες σεζόν, και της είπε σταράτα το όνειρό του: Να καθίσει στον Iron Throne με εκείνη στο πλευρό του. Όχι ακριβώς Martin Luther King.

Ο Bailey’s σίγουρα λοιπόν δεν ενθουσιάστηκε με την τροπή που πήραν αργότερα τα πράγματα, έστω κι αν εμείς οι θεατές όσο και η ίδια η Sansa, μοιάζαμε ενθουσιασμένοι. Ύστερα από μια φλογερή παρέμβαση της Lyanna Mormont, η οποία εξευτέλισε κάθε ηγέτη οίκου του Βορρά που βρισκόταν σε ακτίνα μιλίων, ο ένας μετά τον άλλον οι οίκου επανεντάχθηκαν στην συμμαχία του Jon Snow, αναγνωρίζοντάς τον δια βοής ως βασιλιά του Βορρά.

Ήταν μια ανατριχιαστική στιγμή και ο μόνος που δεν ένιωθε τις περήφανα Βόρειες πεταλούδες στο στομάχι του ήταν ο Littlefinger που μάλλον κάτι άλλο ένιωθε στο στομάχι του εκείνη την ώρα. Όλη την ώρα του κεφιού κοίταζε επίμονα, παγερά τη Sansa και όταν εκείνη επέστρεψε το βλέμμα της κόπηκε το γέλιο. Μάλλον εκείνη την ώρα συνειδητοποίησε πως το φίδι που άφησε να χωθεί μες στη συμμαχία της, όσο απαραίτητο για τη νίκη ήταν, τόσο θα βλάψει στη συνέχεια. Τρομακτική σκέψη για το μέλλον: Αν το μόνο πράγμα που μπορεί να κρατήσει υπό έλεγχο τον Littlefinger είναι η Sansa, μέχρι πού είναι διατεθειμένη να φτάσει για το συμφέρον της συμμαχίας του Βορρά; Και θα ήταν άραγε λύση η σφαγή του wannabe Frank Underwood του Westeros;

Όσο γίνονται αυτά τα ζουμερά, ο Bran Stark ξαναβρίσκει επιτέλους ένα δέντρο με ηλεκτρισμό και ξαναμπαίνει στο matrix για να ολοκληρώσει το προηγούμενο όραμά του. Εδώ επιβεβαιώνονται δύο πράγματα: Πρώτον, ότι όντως δεν αλλάζει καμία ιστορία. Ο Ned Stark σε αυτό το όραμα κοιτάζει και πάλι πίσω του παρόλο που ο Bran δεν του φωνάζει αυτή τη φορά. Γιατί απλά έτσι συνέβαινε πάντα. Δεύτερον, ότι η Lyanna είναι η μητέρα του Jon Snow κι όχι ο Ned πατέρας του. Η Lyanna,  στην κορυφή του Tower of Joy, ψιθυρίζει ένα μυστικό στον αδερφό της και τον βάζει να του υποσχεθεί πως “θα τον προστατέψεις”.

Γιατί χρειάζεται προστασία ο μικρός Jon; Μάλλον επειδή είναι καρπός κάποιου απαγορευμένου έρωτα. Η σειρά για κάποιο λόγο συνεχίζει να μην επιβεβαιώνει ρητά την R+L=J θεωρία, έχοντας απλώς για την ώρα επιβεβαιώσει μόνο το “?+L=J” κομμάτι της. Αλλά μπορεί ο πατέρας να είναι άλλος εκτός από τον Rhaegar; Αλλιώς προς τι ή όλη φάση στον πύργο με φρουρούς Targaryen μπροστά; Υποθέτω μπορούμε να το θεωρούμε οριστικό και να συνεχίσουμε τις ζωές μας.

Στο μεταξύ ο Sam έφτασε στο Hogwarts για να γίνει μάγος και στην υποδοχή τον περίμενε ο τύπος από το ‘Zootopia’ του οποίου τα πρακτικά είχαν μείνει δύο Lord Commanders πίσω.

Γέλασα.

ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ DAENERYS

Τόσα χρόνια που είχαμε απηυδήσει με το εμφανέστατο σκότωμα χρόνου στο storyline της Daenerys, η κεντρική ιδέα πίσω από το σκεπτικό μας ήταν πως απλά δεν έχουν τι να την κάνουν. Έχει πολλή δύναμη κι αν ορμήξει στο Westeros τότε όλα τα άλλα storylines στην πρωτεύουσα καταλήγουν κάπως ανούσια. Τώρα που η σειρά μπαίνει στην τελική της ευθεία η Daenerys είναι επιτέλους ελεύθερη από τα αφηγηματικά δεσμά της και μπορεί να μπουκάρει στην πόλη, αλλά το ερώτημα επανέρχεται ακόμα πιο ισχυρό: Είναι τόση η δύναμή της που δε θα εξέπληττε αν όλη την 7η σεζόν απλώς βλέπουμε τις περιπέτειές της στη θάλασσα, πχ μια φάλαινα θα τη φάει, θα περάσει 3 επεισόδια στην κοιλιά της, μετά θα βγει, θα ναυαγήσει, και 2 επεισόδια μετά θα την περιμαζέψει ο στόλος της ύστερα από υπόδειξη του Varys που με έναν μαγικό τρόπο θα βρίσκεται ΚΑΙ στην κοιλιά της φάλαινας ΚΑΙ στο ερημικό νησί.

Πριν φτάσουμε ως εκεί, η Daenerys ξεκαθαρίζει μερικούς από τους ανοιχτούς λογαριασμούς της. Αρχικά διατάζει το Daario να μείνει πίσω στο Essos για να κρατήσει τα πράγματα υπό έλεγχο. Χαίρομαι επειδή μπόρινγκ λίγο. Επίσης θα είναι τέλεια όταν ο Jorah επιστρέψει εκεί γιατρεμένος και βρει μόνο τον Daario να κυβερνά βαριεστημένος. Θα ήθελα ένα επεισόδιο μόνο με αυτούς τους δύο.

Αλλά σε άλλα νέα, η Dany μοιράζεται μια σχεδόν συγκινητική σκηνή με τον Tyrion. Εκείνος της εξηγεί πως την αγάπησαν πολλοί και θα την αγαπήσουν κι άλλοι, και κάπου ανάμεσα σε συναισθηματική φόρτιση και ειλικρινή θαυμασμό, ο συμπαθέστερος των Lannisters θέτει τον εαυτό του στην υπηρεσία της, μια και για πάντα. Εκείνη του ανταποδίδει το σεβασμό, χαρίζοντάς του μια καρφίτσα που επισημοποιεί τον τίτλο του ως Hand of the Queen. Ουάο, επιτέλους ένας σοβαρός άνθρωπος στην υπηρεσία ενός αληθινού ηγέτη αντί για τα παλαβά προϊόντα αιμομιξίας των Lannisters.

Στο μεταξύ ο Varys με το jetpack (*) του Littlefinger έχει πεταχτεί μία στα γρήγορα ως το Dorne όπου συναντά τη γιαγιά Olenna (μάλλον είναι πολλά τα jetpacks) και τις Sand Snakes και όλοι μαζί συμφωνούν πως χέι κοίτα να δεις ε, μήπως να ενώσουμε τις δυνάμεις μας να πάμε να ξετινάξουμε τους Lannisters; (“Ποιες είστε εσείς; Σκάστε”, λέει η έξαλλη Olenna προς τις μικρές Sands, σε μια καταφανή κίνηση meta fan service από τους σεναριογράφους.) Κατόπίν, ανεβαίνουν όλοι μαζί στα δύο jetpacks και συναντούν τον υπερ-στρατό της Daenerys καθώς διασχίζει τη θάλασσα αφήνοντας επιτέλους πίσω το Essos (ας ελπίσουμε οριστικά) και κατευθυνόμενος προς το Westeros.

(* Πάντως πέρα από πλάκα. Αυτό που λέγαμε στην αρχή του κειμένου για το πώς η σειρά άλλαξε μορφή αφότου προσπέρασε τα βιβλία: Ένας από τους βασικότερους τρόπους είναι το πώς οι χαρακτήρες πλέον κινούνται γρήγορα και εκτός οθόνης, κάτι που μέχρι πέρσι έπαιρνε σεβαστό αριθμό επεισοδίων και υπο-πλοκών.)

Επανερχόμαστε λοιπόν στην αρχική μας τοποθέτηση περί Dany. Βρίσκεται αυτή τη στιγμή στη θάλασσα ελέγχοντας Άσπιλους, Dothraki, Martells, Tyrells, τον στόλο των Greyjoy και έτσι για το κέφι έχει και τρεις δράκους να πετάνε από πάνω. Εντάξει. Τι είναι αυτό τώρα; Ποιος ο λόγος να μαζέψεις έναν τέτοιο στρατό στο πλαίσιο της σειράς; Αν η 7η σεζόν ξεκινούσε με μια κάρτα ‘2 μήνες μετά’ και έδειχε τη Daenerys στο θρόνο, θα ζητούσε κανείς διευκρινήσεις; Όχι. Άρα… τι; Θα φαγωθούν μεταξύ τους; Δύσκολο, γιατί κανείς από τους εμπλεκόμενους δε θέλει τον Iron Throne, έχουν άλλα κίνητρα που κουμπώνουν ιδανικά με της Daenerys.

Άρα;

QUEEN ARYA

Συγγνώμη, αλλά μιλώντας για queens σε όλο το κείμενο δε μπορούσα παρά να αφήσω για το τέλος αυτό το πανηγυρικό. Δεν έχει να κάνει με κανένα βασίλειο, με κανένα θρόνο, με κανένα παιχνίδι ισχύος. Παρά με αγνή, ανόθευτη, δίψα για εκδίκηση. Η Arya, ντυμένη με κάποιο από τα πρόσωπα που υποθέτω βούτηξε από το Λευκό Πύργο των Faceless Men (ή αυτό ή έκλεψε τη μάσκα από τον Νίκολας του ‘Mission: Impossible’) μπαίνει ινκόγκνιτο στην έπαυλη των Frey, στην αίθουσα που οι Frey έσφαξαν τη μισή της οικογένεια, και παίρνει την εκδίκησή της.

Λίγες στιγμές αφού ο Walder κόμπαζε στον Jaime για το τι παιχταράς και κατακτητής είναι ο άτιμος (υπό το eye-roll του Jaime), η Arya-ντυμένη-ως-υπηρέτρια του σερβίρει μια κρεατόπιτα φτιαγμένη από τους γιους του. Πάντα σπουδαία μια στιχομυθία που πάει “μα πού είναι αυτά τα παιδιά;” - “μόλις τα έφαγες”. Όχι δηλαδή μπράβο. Η Arya τότε βγάζει τη μάσκα και κόβει το λαιμό του Walder Frey αφήνοντάς του ως τελευταία εικόνα το ανέκφραστο, ψυχρό πρόσωπό της και ως τελευταίο ήχο τα εκδικητικά της λόγια.

The Starks send their regards, καθίκι.

Και τώρα η Arya… τι; Αν αυτός είναι ο δρόμος που θα ακολουθήσει, θα πρέπει να κατευθυνθεί προς το King’s Landing ώστε να βρει την Cersei και το Βουνό και να τους σερβίρει κι αυτούς της ίδια κρεατόπιτα. Δηλαδή όχι ακριβώς την ίδια φαντάζομαι. (Και πήγαν και κάψανε και τον Tommen.) Σχετικοάσχετο με αυτή την επιπλοκή: Το βλέμα του Jaime κοιτώντας την αδερφή του να στέφεται βασίλισσα. Αυτό δεν ήταν βλέμμα ανθρώπου που είδε ξανά τον αγαπημένο του άνθρωπο στον κόσμο, ήταν βλέμμα ανθρώπου που δεν αναγνώριζε τον αγαπημένο του άνθρωπο στον κόσμου.

***

Τα δεδομένα μας είναι αυτά: Η σειρά μάλλον θα τρέξει για 13 επεισόδια ακόμα απλωμένα σε δύο σεζόν, το οποίο σημαίνει μάλλον πως στην πραγματικότητα χρειάζεται μια σεζόν ακόμα αλλά τουλάχιστον πετύχαμε ένα συμβιβασμό να μην απλώθεί σε δύο φουλ σεζόν αλλά ουσιαστικά σε μια λίγο πιο φουσκωμένη. Το δέχομαι.

Ύστερα από χρόνια τρεχάλας εδώ κι εκεί, τα πάντα έρχονται σε μια ταυτόχρονα κλιμάκωση, με ένα τρόπο που η σειρά ποτέ δε μας είχε συνηθίσει. Αν δεχτούμε πως από την πρώτη στιγμή υπήρχαν 6-7 βασικοί χαρακτήρες, είναι η πρώτη φορά που βρίσκονται όλοι σε τόσο σαφές σημείο στη διαδρομή τους.

Ο Jon και η Sansa ελέγχουν τη συμμαχία του Βορρά βαστώντας ανάχωμα στην κάθοδο των ζόμπι, μιας που είναι πλέον επισήμως χειμώνας. Η Cersei είναι βασίλισσα, με τον Jaime δίπλα της έστω κι αν αμφιβόλου κατάστασης αυτή τη στιγμή. Η Daenerys έχει μαζέψει το μεγαλύτερο στρατό του κόσμου κι έχει τον Tyrion δίπλα της στο δρόμο για το Westeros. Κι η Arya έχει αρχίσει να ξεπαστρεύει αυτούς που κατέστρεψαν την οικογένειά της.

Υπάρχει άλλος τρόπος να λήξει αυτό πέραν του να πάρει σβάρνα η Daenerys το King’s Landing και να συμμαχήσει / παίξει ξύλο με τον στρατό των Starks στον Βορρά καθώς μπουκάρουν τα ζόμπι;

Όπως και νά’χει, νιώθω πως βρισκόμαστε σε ένα μεγάλης σημασίας σταυροδρόμι για τη σειρά. Μας έχει δώσει μάλλον το καλύτερο σερί δύο επεισοδίων στην ιστορία της, και καθόλου τυχαία είναι δύο επεισόδια όπου οι θεατές πήραν ακριβώς όλα όσα περίμεναν ή ζητούσαν, καθώς οδηγούμαστε στο προβλεπόμενο μπλοκμπάστερ μακελειό της 3ης πράξης του μύθου. Το να κλείνει με τόσο ικανοποιητικό τρόπο ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας είναι περίεργη επιλογή για μια σειρά που ποτέ δεν λειτουργούσε έτσι. Μα από την άλλη, καθώς τόσα πολλά πράγματα που προσμέναμε, συνέβησαν με τόσο άμεσο τρόπο, αυτό αφήνει την επερχόμενη τελική ευθεία πρακτικά ορθάνοιχτη.

Τα λέμε στην άλλη πλευρά της Narrow Sea.

http://www.oneman.gr/pop-code/t/tileorasi/gameofthrones/game-of-thrones-the-winds-of-winter-queen.4140823.html