Η ανακατάληψη της Λατινικής Αμερικής

Η ανακατάληψη της Λατινικής Αμερικής

Οι Η.Π.Α., υιοθετώντας ξανά το δόγμα Μονρόε στη σύγχρονη εκδοχή του, κλιμακώνουν τις επεμβάσεις στη νότια πλευρά της ηπείρου τους – μέσω της μεθοδικής ανατροπής των «αντιδραστικών» αριστερών καθεστώτων

.

Τα τελευταία χρόνια είχε πιστέψει κανείς ότι, οι Η.Π.Α. έπαψαν να ενδιαφέρονται για όλα όσα συμβαίνουν στην άλλη πλευρά της ηπείρου τους – αφού δεν αντέδρασαν στην εκλογή αριστερών κυβερνήσεων ενώ, ειδικά όσον αφορά τη Βραζιλία, της επέτρεψαν επί πλέον τη συμμετοχή της στον ανταγωνιστικό, αντίπαλο πόλο που δημιουργείται στον πλανήτη (BRICS).

Σήμερα όμως, με κριτήριο τις πολιτικές εξελίξεις σε τρεις βασικές χώρες, μεταξύ των οποίων η Αργεντινή και η Βενεζουέλα τεκμηριώνεται ότι, είτε επρόκειτο για μία πλάνη, είτε άλλαξε ξαφνικά η στάση της υπερδύναμης – αφού δρομολογεί ξανά την απόλυτη κυριαρχία της σε ολόκληρη την αμερικανική ήπειρο.

Κάτι ανάλογο διαπιστώνεται βέβαια και στην Ευρώπη, αφενός μεν με την είσοδο του ΔΝΤ, αφετέρου με την επίκληση του δήθεν ρωσικού κινδύνου – αφού προηγουμένως δημιουργήθηκαν οι κατάλληλες συνθήκες στην Ουκρανία, έτσι ώστε να υποχρεωθεί κατά κάποιον τρόπο η Ρωσία να προσαρτήσει την Κριμαία.

Στα πλαίσια αυτά οι κυρώσεις που επιβλήθηκαν στη Ρωσία, ο αδυσώπητος οικονομικός πόλεμος εναντίον της, η περικύκλωση της από το ΝΑΤΟ, καθώς επίσης η σύσκεψη του Μονάχου (άρθρο), φαίνεται να έχουν ένα και μοναδικό σκοπό: την ανακατάληψη της Ευρώπης, η οποία προσπαθούσε διακριτικά να ανεξαρτητοποιηθεί από τις Η.Π.Α. μέσω των ενώσεων της (ΕΕ, Ευρωζώνη), με ηγεμόνα τη Γερμανία.

Ενδεχομένως πάντως να εξυπηρετεί τον ίδιο στόχο το προσφυγικό, επειδή διευκολύνει σε μεγάλο βαθμό την ίδρυση του οικονομικού ΝΑΤΟ – αφού προηγουμένως επιβληθούν οι εφιαλτικές διατλαντικές συμφωνίες (ανάλυση), οι οποίες θα καταστήσουν τις κυβερνήσεις της Ευρώπης υποτελείς των μεγάλων αμερικανικών επιχειρήσεων και άρα της παγκοσμίου ελίτ. Επιστρέφοντας στη Λατινική Αμερική τα εξής:

Το γεγονός ότι, η μυστική υπηρεσία των Η.Π.Α. (NSA) παρακολουθεί σχεδόν όλα τα ηλεκτρονικά μηνύματα που αποστέλλονται από τη νότια Αμερική, όπως αποκαλύφθηκε τον Ιούλιο του 2015 από τη WikiLeaks, όπου τεκμηριώθηκε πως η NSA έχει στη διάθεση της όλα τα μηνύματα των κυβερνητικών και οικονομικών αξιωματούχων της Βραζιλίας, δεν μπορεί να είναι τυχαίο.

Πόσο μάλλον όταν, σύμφωνα με τον ιδρυτή της WikiLeaks, η NSA «συλλαμβάνει» το 98% των μηνυμάτων μεταξύ των Η.Π.Α. και του υπολοίπου πλανήτη – ενώ ο ίδιος τόνισε τη σημασία των διαδικτυακών γιγάντων, όπως η Google και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στο θέμα της παρακολούθησης των κρατών, καθώς επίσης των Πολιτών τους. Όπως είπε χαρακτηριστικά,

«Οι δύο διαδικτυακές πλατφόρμες ευρίσκονται στη φυσική τους μορφή στις Η.Π.Α., οπότε κάτω από τη δικαιοδοσία τους – με μία ποινική νομοθεσία που χρησιμοποιείται για να τις εξαναγκάζει να παρέχουν τα δεδομένα των χρηστών που συλλέγουν στις μυστικές υπηρεσίες«.

Φυσικά αυτό δεν αφορά μόνο την αμερικανική ήπειρο, αλλά όλες τις άλλες που χρησιμοποιούν τις συγκεκριμένες πλατφόρμες – κάτι που επεξηγεί την πρόθεση της Γερμανίας να κατασκευάσει δικά της δίκτυα, όπως επίσης τη σκόπιμη μη χρήση των αμερικανικών από τη Ρωσία, την Κίνα και όχι μόνο..

Η Αργεντινή

Περαιτέρω, η δεύτερη μεγαλύτερη χώρα της Λατινικής Αμερικής κυβερνάται μετά τη χρεοκοπία της, καθώς επίσης μετά την αριστερή δυναστεία των Kirchner, από έναν καινούργιο δεξιό ηγέτη – όπου οφείλει να τονίσει κανείς ότι,η άνοδος του στην εξουσία συνοδεύθηκε από το τέλος της μακρόχρονης δικαστικής αντιπαράθεσης της Αργεντινής με τους δανειστές της (άρθρο). Οι εξελίξεις αυτές τεκμηριώνουν πως η υπερδύναμη χρησιμοποιεί τις αγορές για να τιμωρεί τις «αντιδραστικές» κυβερνήσεις – αντίθετα, για να επιβραβεύει αυτές που υποτάσσονται στην πολιτική και στους κανόνες που η ίδια απαιτεί να τηρούνται από όλους του υπολοίπους.

Η πρώτη ενέργεια του νέου προέδρου της χώρας πάντως ήταν η αποστολή μίας στρατιωτικής αντιπροσωπίας στις Η.Π.Α., με στόχο την υπογραφή μίας συμφωνίας με την υπερδύναμη – όπου οι δύο συμμετέχοντες αποδέχονταν τη στρατιωτική συνεργασία μεταξύ τους. Συγκεκριμένα αποφασίσθηκε η κατασκευή μίας βάσης από τον αμερικανικό στρατό στο νοτιότερο άκρο της Αργεντινής – στην επαρχιακή πρωτεύουσα Ushuaia (χάρτης)..

.

Η βάση αυτή έχει πολύ μεγάλη στρατηγική σημασία για την υπερδύναμη, επειδή από εκεί θα ελέγχει πλήρως την είσοδο από τον Ατλαντικό ωκεανό στον Ειρηνικό – στα βόρεια το κανάλι του Παναμά και στα νότια το Cape Horn. Η συγκεκριμένη διέλευση πλοίων ελεγχόταν μόνο από τα νησιά Falkland, γνωστά από την αντιπαράθεση της Αργεντινής με τη Βρετανία – οπότε κατανοεί κανείς τη σπουδαιότητα της.

Σε κάθε περίπτωση, η στρατιωτική παρουσία των Η.Π.Α. στην Αργεντινή δεν θα επιτρέψει τυχόν εξεγέρσεις των Πολιτών της εναντίον του νέου προέδρου – ο οποίος φυσικά θα διευκολύνει την πρόσβαση των αμερικανικών πολυεθνικών στη χώρα του, με αποτέλεσμα τη συνέχιση της λεηλασίας της, όπως στο παρελθόν με τη βοήθεια του ΔΝΤ (ανάλυση)..

Η Βραζιλία

Συνεχίζοντας, η δεύτερη χώρα που έχει τοποθετηθεί στο αμερικανικό στόχαστρο είναι η Βραζιλία – στην οποία, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, η δεξιά αντιπολίτευση έχει ενοχοποιήσει την αριστερή κυβέρνηση για διαφθορά (άρθρο).

Έχει δρομολογηθεί ήδη η δικαστική διαδικασία «καθαίρεσης» της, μέσω της οποίας η πρόεδρος υποχρεώθηκα να εγκαταλείψει τη θέση της για 180 ημέρες – ενώ η ίδια έχει αναφερθεί σε ένα πραξικόπημα εναντίον της (ανάλυση).

Με την ανατροπή της προέδρου και του εργατικού της κόμματος, η μεγαλύτερη χώρα της Λατινικής Αμερικής έχει περιέλθει ξανά στα χέρια των Η.Π.Α. – αφού ο αντικαταστάτης της προέδρου είναι πρώην πληροφοριοδότης των μυστικών υπηρεσιών της υπερδύναμης, σύμφωνα με αποκαλύψεις των WikiLeaks στο Twitter.

Παράλληλα έχουν έλθει στην επιφάνεια μυστικές τηλεφωνικές συνομιλίες που τεκμηριώνουν τη σκόπιμη, άδικη ενοχοποίηση της προέδρου για διαφθορά – χωρίς όμως να την έχουν μέχρι στιγμής βοηθήσει.

Η Βενεζουέλα

Η τρίτη χώρα που σχεδιάζουν να ανακαταλάβουν οι Η.Π.Α. είναι η Βενεζουέλα, η οποία διαθέτει τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου παγκοσμίως. Ειδικότερα, αμέσως μετά το θάνατο του αριστερού προέδρου της κάτω από μυστηριώδης συνθήκες, ανήλθε στην εξουσία ένας πολύ πιο αδύναμος ηγέτης – ο οποίος κατηγορεί σήμερα την υπερδύναμη για τις συνθήκες διάλυσης που επικρατούν στην οικονομία της χώρας του.

Η Βενεζουέλα υποφέρει από έναν πολύ υψηλό πληθωρισμό (υπολογίζεται πως θα εκτοξευθεί στο 720% το 2016), από έλλειψη συναλλάγματος, από τεράστια δίδυμα ελλείμματα, καθώς επίσης από μία βαθειά ύφεση, η οποία έχει μειώσει τρομακτικά το ΑΕΠ της (ανάλυση).

Οι επιχειρήσεις δεν διαθέτουν ξένο νόμισμα για να εισάγουν προϊόντα, τα ράφια των Σούπερ Μάρκετ άδειασαν, τα νοσοκομεία έχουν μεγάλες ελλείψεις φαρμάκων και το σύστημα υγείας είναι έτοιμο να καταρρεύσει – ενώ έχει φυσικά αυξηθεί η εγκληματικότητα σε τρομακτικό βαθμό. Εκτός αυτού απειλείται από την κατάρρευση της ηλεκτροδότησης της, λόγω του ότι τα υδροηλεκτρικά της εργοστάσια έχουν έλλειψη νερού – γεγονός που εξαναγκάζει την κυβέρνηση να διακόπτει περιοδικά την παροχή ρεύματος.

Υποφέρει λοιπόν από όλα εκείνα τα δεινά που ορισμένοι ισχυρίζονται πως θα πλήξουν την Ελλάδα, εάν εγκαταλείψει την Ευρωζώνη – οπότε χαίρονται ιδιαίτερα με το να αναδεικνύουν το παράδειγμα της Βενεζουέλας, ως μία αριστερή χρεοκοπημένη χώρα προς αποφυγή. Ο πρόεδρος της βέβαια ενοχοποιεί την πτώση των τιμών του πετρελαίου για την κατάρρευση της οικονομίας – ενώ έχει ενεργοποιήσει το στρατό για να εξασφαλίσει το δίκαιο μοίρασμα των ειδών πρώτης ανάγκης στον πληθυσμό, καθώς επίσης για να μη βυθιστεί η Βενεζουέλα στο χάος και στην αναρχία.

Επί πλέον κατηγορεί την εγχώρια ελίτ, εκτός από τις Η.Π.Α., για την αποσταθεροποίηση της χώρας του – ενώ η αντιπολίτευση, η οποία κέρδισε μεν την πλειοψηφία στις εκλογές, αλλά όχι τη θέση του προέδρου, επιχειρεί να τον ανατρέψει με δημοψήφισμα, έχοντας ήδη συγκεντρώσει τις απαιτούμενες υπογραφές.

Όπως και να είναι όμως, ανεξάρτητα από ποιός φταίει, η Βενεζουέλα θα καταλήξει σύντομα στα χέρια των Η.Π.Α. – οι οποίες έτσι θα ελέγχουν ολόκληρη την ήπειρο τους, αποκαθιστώντας το δόγμα του προέδρου Μονρόε από το 1823, με το οποίο δήλωσε στους Ευρωπαίους ότι, η Αμερική ανήκει στους (βόρειο)Αμερικανούς (άρα πως δεν θα επέτρεπε να επεμβαίνουν σε αυτά που συμβαίνουν στο δυτικό ημισφαίριο).

.Μικρή ιστορική αναδρομή

Το δόγμα του προέδρου Μονρόε καθορίζει διαρκώς την εξωτερική πολιτική των Η.Π.Α. στη Λατινική Αμερική – όπου τα νέα εθνικά κράτη στη μέση και στη νότια περιοχή της ηπείρου κατόρθωσαν τότε να αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους από την Ισπανία με τη στήριξη των Η.Π.Α., όσον αφορά τις επιδρομές τιμωρίας των αποικιοκρατών τους.

Εν τούτοις, οι Η.Π.Α. είχαν κατανοήσει από την αρχή διαφορετικά τη στήριξη τους – έχοντας εν πρώτοις καταλάβει περιοχές του Μεξικού, το οποίο ανεξαρτητοποιήθηκε το 1821. Μετά θέλησαν να αγοράσουν το στρατηγικά και οικονομικά σημαντικό νησί της Κούβας από την Ισπανία, η οποία το αρνήθηκε – έως ότου μία αδιευκρίνιστη ακόμη έκρηξη σε ένα αμερικανικό πλοίο της γραμμής το 1898, στο λιμάνι της Αβάνας, τους έδωσε την αφορμή να κηρύξουν τον πόλεμο εναντίον της Ισπανίας.

Μετά από μία μάχη που διήρκεσε ελάχιστα, η Κούβα καταλήφθηκε και τέθηκε κάτω από τη στρατιωτική διοίκηση των Η.Π.Α. – έως ότου ανεξαρτητοποιήθηκε το 1901, δίνοντας όμως συνταγματικά το δικαίωμα στις Η.Π.Α. να επενδύουν εκεί. Μετά από ορισμένες περιπέτειες με τη Νικαράγουα, η οποία είναι ακόμη βρετανική αποικία, όσον αφορά την κατασκευή του καναλιού του Παναμά που κήρυξε το 1903 την ανεξαρτησία του από την Κολομβία, οι Η.Π.Α. κατάφεραν να εξασφαλίσουν μία λωρίδα εδάφους κατά μήκος του μελλοντικού καναλιού, με το δικαίωμα να επεμβαίνουν στρατιωτικά.

Στη δεύτερη φάση (1889-1948), οι Η.Π.Α. εξασφάλισαν τη θέση του δικαστικού διαιτητή για όλα όσα συνέβαιναν στην ήπειρο τους – έχοντας ιδρύσει το 1890 το «Οικονομικό γραφείο των αμερικανικών δημοκρατιών». Σε αυτό προστέθηκε λίγο αργότερα, το 1902, ένα εκτελεστικό συμβούλιο, στο οποίο ανήκαν όλες οι χώρες της Λατινικής Αμερικής – με πρόεδρο τον εκάστοτε υπουργό εξωτερικών της υπερδύναμης.

Μετά το 2ο Παγκόσμιο πόλεμο οι Η.Π.Α. επικεντρώθηκαν στη σύγκρουση τους με τον κομμουνισμό – όπου, για να έχουν εξασφαλισμένα τα νώτα τους, ίδρυσαν το 1948 την οργάνωση των αμερικανικών κρατών (OAS), ξεκινώντας την τρίτη ή στρατιωτική φάση της πολιτικής τους στη Λατινική Αμερική.

Περαιτέρω, μετά την επανάσταση στην Κούβα, καθώς επίσης την αποτυχημένη απόβαση τους στο νησί, την πίεζαν να εισέλθει στον OAS – ξεκινώντας το 1964 το μποϊκοτάρισμα της. Για να εμποδίσουν δε αντίστοιχες επαναστάσεις σε άλλες χώρες, καθώς επίσης για να απομονώσουν την Κούβα, σχεδίασαν μία καινούργια πολιτική για την περιοχή – με την ονομασία «Συμμαχία για την πρόοδο».

Στη συνέχεια στήριζαν τα δικτατορικά καθεστώτα πολλών κρατών, ενώ αποσταθεροποιούσαν τις κυβερνήσεις που αντιδρούσαν εναντίον τους με τις επιχειρήσεις «Κόνδορας» – έχοντας μεταξύ άλλων οργανώσει ένα πραξικόπημα εναντίον του προέδρου της Βενεζουέλας το 2002, χωρίς όμως επιτυχία.

Χωρίς να επεκταθούμε περισσότερο, έκτοτε οι αμερικανικές επεμβάσεις στις 19 χώρες της Λατινικής Αμερικής, καθώς επίσης στις 9 χώρες της Καραϊβικής είναι καλυμμένες – ενώ έχουν χρησιμοποιήσει το ΔΝΤ, καθώς επίσης τα χρηματοπιστωτικά όπλα τους με διάφορους τρόπους, πάντοτε για να επιβάλλουν την πολιτική τους.

Η Ουρουγουάη, η οποία λόγω μίας τραπεζικής κρίσης έχασε το 40% των εδαφών της, ένας μεγάλος κίνδυνος για την Ελλάδα σήμερα, αποτελεί ένα από τα πολλά παραδείγματα των αμερικανικών δυνατοτήτων εισβολής με οικονομικά όπλα (άρθρο) – κάτι που μάλλον θέλει να μιμηθεί η Γερμανία σήμερα.

.

Επιμύθιο

Κανένα γεγονός δεν μπορεί να ερμηνευθεί εύκολα, πόσο μάλλον χωρίς να γνωρίζουμε τι έχει συμβεί στο παρελθόν – όπως οι αλλαγές στις κυβερνήσεις της Βραζιλίας και της Αργεντινής, καθώς επίσης η χρεοκοπία της Βενεζουέλας, παρά τον τεράστιο υπόγειο πλούτο της και την οικονομική στήριξη της Κίνας.

Κάτι ανάλογο ισχύει επίσης στην Ευρώπη, αφενός μεν όσον αφορά τη Γερμανία, αφετέρου την Ουκρανία και την Ελλάδα – όπου τόσο η μία χώρα εξαιτίας της γειτνίασης της με τη Ρωσία, όσο και η άλλη λόγω της ευρύτερης γεωπολιτικής σημασίας της, αγωνίζονται για να αποφύγουν την οικονομική καταστροφή, ενώ και οι δύο δέχονται καλυμμένες γερμανικές επιθέσεις.

Ως εκ τούτου, είναι καλύτερα να αποφεύγει κανείς τις υπεραπλουστευμένες ερμηνείες και αναλύσεις, εάν θέλει να είναι αντικειμενικός – επίσης τις θεωρίες συνομωσίας, οι οποίες δεν οδηγούν ποτέ σε ασφαλή συμπεράσματα. Στα πλαίσια αυτά, η παράθεση των γεγονότων, σε συνδυασμό με τις ιστορικές εμπειρίες, είναι προτιμότερη – αφού επιτρέπει μία πιο ολοκληρωμένη αντίληψη όλων αυτών που συμβαίνουν.

Αλέξης Ζακυνθινός, Senior Analyst (Geopolitics)