Η ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΠΤΑΝΗΣΩΝ (2)

Η ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΠΤΑΝΗΣΩΝ 

ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ (2)

H διαστρέβλωση της ιστορίας και η καπηλεία του τοπικισμού

Ένα κείμενο γραμμένο εν όψει της συμπλήρωσης 150 χρόνων 

από την Ένωση, το 2014

Του Γιώργου Σκλαβούνου

Από το χθες στο σήμερα.
Η προσπάθεια ερμηνείας η παρερμηνείας της ιστορίας ως προσπάθεια επηρεασμού της. 

Στο πλαίσιο της καθολικής ισχύος του δικαίου του ισχυρού, που ίσχυε και ισχύσει στις ευρωπαϊκές σχέσεις, οι Ιόνιοι δεν εκλήθησαν ποτέ να συμμετάσχουν στις συνθήκες που αφορούσαν το μέλλον τους. Όπως θα δούμε στη συνεχεία η ίδια τακτική ακολουθήθηκε μέχρι την ένωση. 

Η γνώσει της Ιστορίας, η επιβίωση των τοπικών πολιτισμών συνείδηση τοπικής και εθνικής πολιτισμικής ιδιαιτερότητας αποτελούν την μόνη δυνατότητα απάντησης στην επιχειρούμενη πλανητικών διαστάσεων α-πολιτισμική ομογενοποίηση. 

Σημαντικότατος υπηρέτης-σύμμαχος της νεο-αποικιοκρατίας, στην επιχειρουμένη αποδόμηση, ιδιαίτερα των μικρής και μεσαίας βαθμίδας εθνών, είναι ένας α-πολίτικος, α-εθνικός, αρνητικός τοπικισμός που οδηγεί στον εθνικό κατακερματισμό και στην παράλυση κάθε δυνατότητας αντίστασης στην επιχειρούμενη κατάργηση της πολιτισμικής βιοποικιλότητας. 

Η παραποίηση (αλλά και η άγνοια) της Επτανησιακής ιστορίας εντάσσονται και υπηρετούν αυτό σκοπό και εκφράζονται με τοπικιστικής, υποτίθεται, ταυτότητος ερωτήματα του τύπου: μήπως τελικά δεν μας συνέφερε η Ένωση; Μήπως με άλλα λόγια ήταν καλύτερη η παραμονή των Ιονίων στην Αγγλική κατοχή;

Τι συστηματικά αποσιωπούν όσοι παραποιούν την Επτανησιακή ιστορία αλλά και οι κάπηλοι του τοπικισμού. 

Tην παραβίαση και παρερμηνεία των συνθηκών του 1815, περι ανεξαρτησίας και προστασίας των Ιονίων Νήσων. Αρχικά, στις διαπραγματεύσεις, η Αγγλία επεδίωξε σθεναρά αφ’ ενός την προσάρτηση των Ιονίων στην Αγγλική επικράτεια, αφ’ ετέρου την θεώρηση της ιδρυτικής συνθήκης του Ιονίου κράτους του 1800 ως καταργηθείσης Στη συνέχεια αρνήθηκε πεισματικά να αναγνωρίσει την ύπαρξη νόμιμων αρχών στα Ιόνια, εκτός των Άγγλων αξιωματικών που διόρισαν οι στρατιωτικές δυνάμεις κατοχής, και μετρικούς Γερουσιαστές της νήσου Κερκύρας, ως Γερουσία της Κέρκυρας. 

Γράφει ο ίδιος ο Αρμοστής στον πρόεδρο της Γερουσίας Θεοτόκη: 

«...Καιτοι χαλεπώς καθήρεσα μέρος των συμπρακτόρων υμίν, μελών της Γερουσίας, αναγκαίο κρίνω να σας κοινοποιήσω ότι οιαδήποτε μέτρα λάβω ακολούθως, δεν στοχάζομαι επί του νυν ν’αναπληρώσω δι’ άλλων μελών τους καθαιρεθέντας. Θεωρώ δε υμάς μεν Προτιμωτατε, ως πρόεδρον, τους δε λοιπούς διαμένοντος ευγενείς εν γερουσιαστική θέσει, ως μόνους νομίμους αντιπροσώπους της Νήσου Κέρκυρας. Ίσως το μέτρο αυτό μεταβληθή κατά τας περιστάσεις. Επί του νυν δε υμείς υμείς οφείλετε να μετέρχεσθε καθήκοντα Γερουσίας καθόσον αποβλέπουσι τας υποθέσεις της μόνης Νήσου Κερκύρας, οίτινες ουδόλως συσχετίζονται με τας εκδηλωθήσας αντιποιήσεις και δοξασίας των καθαιρεθέντων προσώπων ως ανικάνων και διεφθαρμένων…» 

Ανίκανοι και διεφθαρμένοι ήταν ο Διονύσιος Ρώμας, ο Μεταξάς, ο Φλαμπουριάρης ο Στεφανίτσης και ο Γραμματέας της Γερουσίας Κατσαίτης. Κατά τον Metland H Επτανησιακή Γερουσία, όπως προεβλέπετο από το Ιόνιο Σύνταγμα του 1803,καταργήθηκε συνεπεία της Γαλλικής κατοχής και της ανακηρύξεως των Επτανήσων ως επαρχίας της Γαλλίας. 

Την δε γερουσία της Κέρκυρας. ο Metland, θεωρούσε απλά ως εγχώριο σωματείο (Π.Χιώτης τόμ. Α΄ σελ. 72-73). 

Αντίθετη, προφανώς και τεκμηριωμένη, υπήρξε η άποψη των καθεραιθέντων, αλλά και του Ιωάννη Καποδιστρια 

· Δυστυχώς ο Βαρόνος Εμ. Θεοτόκης δέχθηκε να παίξει τον ρόλο του προέδρου μιας τέτοιας Γερουσίας. 

· Αυτή την παρερμηνεία και παραβίαση πολέμησε ανυποχώρητα ο Ιωάννης Καποδίστριας, με συνεχή υπομνήματα προς το Αγγλικό υπουργείο των εξωτερικών και με προσωπική παρουσία στο Λονδίνο, στα 1819, μετά από την ιστορικής σημασίας επίσκεψη του στην Κέρκυρα και την συνάντηση του με τους Έλληνες οπλαρχηγούς. 

· Πλήρες υπόμνημα με λεπτομερή τεκμηρίωση –παρουσίαση των παραβιάσεων της συνθήκης, παρανομιών, αυθαιρεσίας και βαρβαρότητας του αρμοστή Metland στην διαδικασία επιβολής της απόλυτης εξουσίας του με μορφή νομοθετημενης συνταγματικότητας απέστειλε ο Ιωάννης Καποδίστριας στις 13/10/1819, προς το Αγγλικό Υπουργειο Εξωτερικών, μετά τις προφορικές προσωπικές του παρεμβάσεις κατά την επίσκεψι του στο Λονδίνο. Με την ευκαιρία της επετείου των 150 χρόνων από την Ένωση ,το 2014,νομίζω ότι αυτό το υπόμνημα πρέπει να μοιραστεί στα Γυμνάσια και τα Λύκεια. 

· Tήν μετατροπή των Ioνίων σε αποικία, την υπαγωγή τους στο υπουργείο Αποικιών, την επιβολή αποικιακού «Συντάγματος»το 1817 και απόλυτα αυθαίρετου τρόπου διακυβέρνησης. Γεγονότα που αρνήθηκαν να αποδεχθούν οι Επτανήσιοι και αποτέλεσαν την απαρχή του αγώνα τους για σεβασμό των συνθηκών του 1815, και της υπόστασης της Επτανήσου ως ανεξαρτήτου κράτους, την ριζική αλλαγή του αποικιακού συντάγματος και τελικά την Ένωση μετά την δημιουργία του δεύτερου ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους. 

· Την απόλυτη αυθαιρεσία του Αρμοστή. Αυθαιρεσία που ξεπέρναγε τα όρια και της απόλυτης μοναρχίας, και εκφραζότανε με συνεχείς διαλύσεις της Ιονίου Βουλής με αναστολές των εργασιών της. Καμιά από τις εκλεγείσες Ιόνιες Βουλές δεν περάτωσε τον κοινοβουλευτικό της βίο. Συνεχείς υπήρξαν οι ακυρώσεις του νομοθετικού έργου της Βουλής, εκ μέρους της, από τον Αρμοστή, ελεγχόμενης, Γερουσίας. Μέχρι την Κήρυξη πολέμου, εκ μέρους της Ιονίου Πολιτείας με προσωπική απόφαση του απόφαση έφθασε ο Αρμοστής ( στην περίπτωση του Κριμαϊκού.( βλ υπόμνημα Λομβάρδου προς Gladstone.) 

· Την άθλια παρέμβαση του αρμοστή ακόμα και στα θέματα της εκκλησίας και της πιστης.Την μετά από απαίτηση του αρμοστη καθαίρεση του Πατριαρχη Γρηγορίου του ΣΤ στα 1840,γιατι αντέδρασε στις παρεμβάσεις του σε θεματα της Επτανησιακής εκκλησίας.(βλ υπομνημα Λομβάρδου προς Gladstone καο πατρός Μεταλληνού Ιστορία της Εκκλησίας των Ιονίων Νήσων,Ιόνιοι Νησοι.Ιστορία Πολιτισμός. Έκδοση της Περιφέρειας Ιονίων Νήσων,σελ245). 

· Την από κάθε άποψη αντικανονική και παράνομη ακύρωση της εκλογής από τον κλήρο της Κεφαλλωνιάς στη θεση του Μητροπολίτη του καθηγητή της Ιονίου Ακαδημίας Κ.Τυπάλδου,επειδη δεν ήταν της αρεσκείας του.( πατρός Μεταλληνού ως άνω σελ 246) 

· Πέραν της αυθαιρεσίας ο Αρμοστής επεδίωκε τον απόλυτο ευτελισμό των θεσμών (και της υποτυπώδους λειτουργίας τους), την ταπείνωση των μετεχόντων στους θεσμούς με συμπεριφορές όπως. Το κλείσιμο της βουλής να αναγγέλλεται, ακόμα και από τον Γραμματέα του. Η ανάγνωση του λόγου του Αρμοστή στη Βουλή να γίνεται από τον Γενικό εισαγγελέα. Την μη αναγνώριση εκλογικών αποτελεσμάτων κατά το δοκούν. 

· Τις επαναληπτικές εκλογές για να εκλεγούν οι ημέτεροι, όπως στην περίπτωση της εκλογής του Κ. Λομβάρδου . .Στις εκλογές του 1852 όταν οι Ζακύνθιοι βουλευτές Φραγκίσκος Δομενεγίνης και Ιωάννης Λισγαράς αρθήκαν να ορκισθούν εφ’ όσον οι επίσης εκλεγέντες Ναθαναήλ Δομενεγίνης και Γεώργιος Βερύκιος παρέμεναν στην εξορία. Τότε o Αρμοστής προχώρησε σε επαναληπτικές εκλογές. Ο «Νέος Ριζοσπάστης» Λομβάρδιος, δέχθηκε να είναι υποψήφιος, και να εκλεγεί βουλευτής. 

· Την Κρατική βία, την άγρια αστυνομοκρατία, τις δολοπλοκίες για την ενοχοποίηση αθώων, την δράση των μυστικών υπηρεσιών για την κατάπνιξη κάθε διαφωνίας. 

· Την συστηματική ανελέητη προσπάθεια οικονομικής εξόντωσης, (όταν η φυσική δημιουργούσε προβλήματα.) αλλά και πνευματικής εξουθένωσης, κάθε ανυπότακτης φωνής και εκτός ακόμα των ορίων της Ιονίου Πολιτείας, επιχειρούσαν οι μυστικές υπηρεσίες της προστασίας. Ενδεικτικά τεκμήρια αυτής της αλήθειας, με τραγικές λεπτομέρειες, τα έργα του Ηλία Ζερβού Ιακωβάτου. Βιογραφία συντεθείσα πρά του ιδίου. Εκδοση Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός. 1947. επίσης Ηλία Ζερβού Ιακωβάτου Η επί των Αντικυθήρων αιχμαλωσία μου και η των συναιχμαλώτων μου. Αθηναι 1972. Αι δυο Πρωτεύουσαι της Ανατολής, κατά το 1838 και1860,και η διπλωματία μετά της Ελλάδος. Ηλία Ζερβου Ιακωβάτου. Κεφαλληνια,1873)Στα έργα αυτά ο ο Ιακωβάτος αποκαλύπτει τις μυθιστορηματικού τπου διωξη-καταδίωξη του όταν επιχείρησε, να ασκήσει τοδικηγορικό επάγγελμα στην Αθήνα και αργότερα στη Κωνσταντινούπολη. Μάρτυρας παραμένει η τραγική μοίρα του Ζακυνθίου Αντωνίου Μαρτινέγκου, ο οποίος οδηγήθηκε στην τρέλα και το έγκλημα του οποίου, υπήρξε ΜΟΝΟΝ, η άρνηση του να συνεργαστεί για την νομιμοποίηση του αποικιακού συντάγματος του 1817 και να στηρίξει τον Μαίτλαντ στην εφαρμογή του.( βλέπε Υπόμνημα Λομβάρδου προς Gladston και Π. Χιώτη Ιστορία Ιονίου Κράτους τόμ Α,σελ226-227) 

· Την από τον Αρμοστή κατευθυνόμενη δράση της αποκαλουμένης Υψηλής Αστυνομίας., όπως παραδέχεται ο ίδιος ο Αρμοστής Metland, μετά την αποχώρηση του Καποδίστρια από την Κερκυρα, στα 1819, με επιστολή του στον πρόεδρο της Γερουσίας Θεοτόκη, γράφει: 

· «..Και κατά πρώτον μοι φαίνεται αναγκαίον να διακηρυχθεί προς τον λαόν ότι εγώ αποφάσισα να εξασκώ τας δυνάμεις της υψηλής αστυνομίας, τας οποίας αναθέτει εις εμέ το σύνταγμα και άτινας ενόμιζα να διατηρήσω ανενεργήτους..» ( Ιστορία του Ιονίου Κράτους. Π. Χιώτη τόμ, Α ,σελ 218). 

Το έγκλημα των ανωτέρω υπήρξε η σύνταξη και προσπάθεια υποβολής υπομνήματος στον ίδιο για την νομιμότητα της Γερουσίας και την ισχύ του Ιονιου συντάγματος του 1803. 

· Τις συλλήψεις χωρίς ένταλμα, φυλακίσεις, απαγχονισμούς,(ακόμα και ιερέων), το μαρτύριο του κυφωνισμού, τα μαστιγώματα, τους ραβδισμούς. (ακόμα και ο Γλάδστων στην Αγγλική Βουλή χαρακτήρισε την αστυνομία στα Ιόνια, αφάνταστα καταπιεστική). . 

· Την από τον αρμοστή ελεγχόμενη και κατευθυνόμενη δικαιοσύνη. 

Kαταδίκες χωρίς απολογία, στέρηση δικαιώματος άσκησης επαγγέλματος για πολιτικούς λόγους, κατεδάφιση κατοικίας και δήμευση περιουσίας για πολιτικούς λόγους. 

Ακόμη και ο Αγγλος δικαστικός καριέρας M.Henry που μετετέθη στην Κέρκυρα από την Ινδία, αναγκάστηκε να παραιτηθεί από την προεδρεία του ανωτάτου δικαστηρίου μπροστά στο όργιο της απροκάλυπτης παρέμβασης στο έργο της δικαιοσύνης. Στην δημοσιευθείσα στον τύπο παραίτηση του,(Morning Chronicle 3/1/1820) δηλώνει. «Αι διφωνιαι μεταξύ εμού και του Σερ Thomas Metland, προς όσα μοι εφαίνοντο παράνομα με αναγκάζουσι να παραιτηθώ της προεδρίας του υπερτάτου δικαστηρίου των Ιονίων, αγαπήσας να ζω μάλλον εν ευσυνειδησία μεταξύ της οικογενείας μου η εν ασυνειδησία μεταξύ των μεγάλων μισθών του Metland». 

Ιστορική παραμένει η σκανδαλώδης παρέμβαση του Αρμοστή υπέρ του Δανδόλου στην δικαστική διαφορά του με τον Κάλβο και την εφημερίδα Πατρίδα. (βλ εφημ ΠΑΤΡΙΣ 14,Μαίου1849) 

Την αχρειότητα στην διαχείριση της οικονομίας. 

Για 30 χρόνια οικονομικής διακυβέρνησης χωρίς καμιά λογοδοσία, για αχρείαστα έργα επί των φρουρίων, για ένα τεράστιο, αδικαιολόγητο, έλλειμμα που δημιούργησαν οι έσχατοι Αρμοστές, για το χειρότερο φορολογικό σύστημα στην Ευρώπη, γράφει ο Κωνσταντίνος Λομβάρδιος στο υπόμνημα του στον έκτακτο απεσταλμένο της προστάτιδας στα Ιόνια, Γλάδστωνα, στα 1852. Τα οικονομικά της Αγγλικής κατοχής τα περιγράφει και τεκμηριώνει η εφημερίδα των μεταρρυθμιστών ΠΑΤΡΙΣ (1849-1851) σε μια θαυμάσια σειρά άρθρων της. 

Για τον τρόπο λειτουργίας του πολιτεύματος στα Αγγλοκρατούμενα Ιόνια ο Κερκυραίος Μεταρρυθμιστής Κουρής δήλωνε (συνεδρίαση 26/6/1850) στην Ιόνιο Βουλή:

...Είναι βέβαιον και ομολογούμενον ότι η Βουλή των Ιονίων δεν έχει σχεδόν κανέν δικαίωμα, ουδέ δύναται να ασκήσει αυτά τα ολίγα, άτινα έχει, εξ’ αιτίας του τωρινού συντάγματος. Οι αποφάσεις της μένουν ανεκτέλεστοι, τα προτεινόμενα νομοσχέδια απαντούν μύρια προσκόματα και ως επί το πλείστον δεν γίνονται υπό των άλλων αρχών παραδεκτά. Η κυριαρχία της δεν είναι ειμί λέξις κενή οιασδήποτε σημασίας…. 

Αποσιωπούν και θέλουν να ξεχνάμε ότι:. 

Η ένωση που ουσιαστικά επεβλήθη στο Ελλαδικό κράτος και τα Ιόνια, έγινε : 

• Μετά την πλήρη και επίσημη υποταγή της Ελλαδικής και της Ιόνιας ηγεσίας στις Αγγλικές απαιτήσεις, με την χρήση άγριας βίας και υποσχέσεων. 
• Μετά από Αγγλικό οικονομικό πόλεμο, τον Αγγλικό αποκλεισμό του Πειραιά, τον δεύτερο, κοινό Άγγλο-γαλλικό αποκλεισμό, του Πειραιά και των άλλων βασικών Ελληνικών λιμανιών και την κατάληψη της Αθήνας. Μετά την επιβολή στην Ελλάδα αγγλόφιλης κυβέρνησης κατοχής 
• Μετά την επίσημη εγκατάλειψη του εθνικού στόχου για την απελευθέρωση όλων Ελλήνων, την επίσημη εγκατάλειψη της βούλησης για επέκταση των Ελλαδικών συνόρων και σε αυτήν ακόμα την Ήπειρο, την Θεσσαλία, την Κρήτη. Την αποδοχή του Αγγλικού δόγματος της ακεραιότητας της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, 
• Μετά την Έξωση του ασυμβίβαστου στα εθνικά θέματα του Ελληνισμού και αξιοπρεπούς Όθωνα. 
• Μετά από την διεθνή γελοιοποίηση αλλά και απομόνωση, της χώρας με την εκλογή, δια δημοψηφίσματος, του Άγγλου πρίγκιπα Αλφρέδου ως Βασιλιά της Ελλάδος, εκλογή που κυνικά απέρριψε η Μεγάλη Βρετανία 
• Μετά την εκ μέρους της Ελλάδος αποδοχή ότι θα επιλέξει βασιλέα της αρεσκείας της Αγγλίας, δεσμευόμενο στην πιστή εφαρμογή της Αγγλικής πολιτικής απέναντι στην Τουρκία και στο θέμα των συνόρων του Ελλαδικού κράτους. 
• Μετά την μεταστροφή του Γερμανικού φιλελληνισμού, την εκμηδένιση την Ρωσικής επιρροής στην Ελλάδα και την αποκοπή του Ελληνισμού από τα διεθνή του ερείσματα. 

ΤΑ ΨΕΥΔΗ ΚΑΙ Η ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ... 

Μερικά από τα ψεύδη που χρησιμοποιήθηκαν και μερικές από τις αλήθειες που διαστρεβλώθηκαν. 

“Η Ένωση των Επτανήσων προσεφέρθη ως δώρο, στον εκ Δανίας Βασιλιά Γεώργιο” 

“Το ψήφισμα της ΙΓ΄ Ιονίου Βουλής, ως νομιμοποιητικό ντοκουμέντο της Ένωσης και ως έκφραση της βούλησης των Ιονίων” 

“Το Επτανησιακό κίνημα ήταν ένα τοπικιστικού χαρακτήρα και ταυτότητας κίνημα” 

“Tα Ιόνια έθεσαν όρους για την Ένωση με το άλλο Ελλαδικό κράτος, όροι οι οποίοι δεν έχουν τηρηθεί και κατά συνέπεια η μη τήρηση των δημιουργεί θέμα”. 

Το ψεύδος της Ένωσης ως δωρεάς και η σκοπιμότητα του. 

Η δωρεά προϋποθέτει κτήτορα κτήση, κτήμα και δικαιωμα διάθεσης. Επίσης βασικό στοιχείο της δωρεάς αποτελεί η ανυπαρξία ανταλλάγματος ως προϋπόθεσης η συνέπειας της δωρεάς. Τα Επτάνησα δεν υπήρξαν ποτέ βρετανική επικράτεια, ούτε κτήση. Υπήρξαν αναγνωρισμένη κρατική οντότητα η ασφάλεια του οποίου ετέθει με διεθνή συνθήκη, υπό την Βρετανική προστασία. Η Βρετανία είχε δικαίωμα να αποποιηθεί την προστασία που της ανετέθη και πέραν αυτού ουδέν. Δεν είχε και δεν θεμελίωσε ποτέ δικαίωμα να θέσει όρους για την Ένωση, να καταστρέφει αρχιτεκτονικό πλούτο και κληρονομιά αιώνων, να δυναμιτίζει σε καιρό ειρήνης τα φρουρια του κράτους που ανέλαβε να προστατεύει από εξωτερικούς κινδύνους 

Η σκοπιμότητα της περί δωρεάς χωρών και λαών, ως κτημάτων των ηγεμόνων θεωρίας, όπως και βελτιωμένη εκδοχή της, η δια της ΙΚΕΣΙΑΣ προς τους Αυτοκράτορες και Βασιλείς, την Άνασαν της Μεγάλης Βρετανίας, διασφάλισης εθνικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και της επιδίωξης της Ενώσεως, είναι προφανής. 

Δι’ αυτής της μεθόδου: 

Οδηγείται ένας λαός στην απεμπόληση οικουμενικών αρχών βάσει των οποίων δικαιούται να διεκδικεί την εθνική του ολοκλήρωση, σε κάθε περίπτωση (Κρήτη, Κύπρος, Αιγαίο, Θεσσαλία, Ήπειρος, Μακεδονία) και καταλήγει ικέτης ελεημοσύνης. 

Εγκαταλείπεται η απαίτηση της αναγνώρισης και του σεβασμού της καταπατηθείσης, καταλυθείσης ανεξαρτησίας της Ιονίου πολιτείας και των νομικών συνεπειών αυτής της αναγνώρισης. 

Συνέπεια αυτής της τακτικής υπήρξε, όπως θα δούμε στη συνέχεια και η πλήρης αγνόηση των Ιονίων στις διαπραγματεύεσεις για την παραίτηση της Βρετανίας από το δικαιωμα της προστασίας και από τις διαπραγματεύσεις για την Ένωση. Σε αυτή τη δουλική λογική του σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω στηρίχθηκε η Βρετανική άρνηση να δεχθεί ακόμα και υπόμνημα των Ιονίων για την τύχη των φρουρίων της Κέρκυρας. Αυτή τη σκοπιμότητα υπηρέτησαν και όσοι μέσω ψηφισμάτων ικεσίας επεδίωξαν την Ένωση. 

Τα Επτάνησα και η κατοχή τους δημιουργούσαν τεραστία προβλήματα στην αγγλική εξωτερική πολιτική από το 1817. Προβλήματα που παρά τη βάρβαρη καταστολή και τις εξαγορές συνειδήσεων παρέμεναν ως μόνιμη προσβολή για το Αγγλικό γόητρο και μόνιμη εν δυνάμει απειλή για την Αγγλική επιρροή στην ευρύτερη περιοχή. 

Κατά την νοοτροπία και την ηθική της Αγγλικής εξωτερικής πολιτικής έπρεπε να βρεθεί λύση, για το επτανησιακό, που θα εδραίωνε τα Βρετανικά συμφέροντα στη Μεσόγειο, θα τσάκιζε το εθνικό αλυτρωτικό κίνημα στα Επτάνησα και το Ελλαδικό κράτος. Λύση που θα τσάκιζε ότι απέμενε από το πνεύμα του 21, θα περιθωριοποιούσε και θα ταπείνωνε τους εκφραστές των ιδεών της Εθνικής ολοκλήρωσης, αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας. Θα συνέτριβε το επτανησιακό πατριωτικό κίνημα. 

Όπως προκύπτει από πρακτικά του Αγγλικού Κοινοβουλίου: 

Η Αγγλία απεφάσισε να εγκαταλείψει τα Ιόνια όταν η ζημιά που της προκαλούσαν ήταν μεγαλύτερη από τα οφέλη που της προσέφεραν.(Αγορεύσεις Gladston, Gray,Maguire. Ιστορία Ελληνικού Έθνους Τόμος ΙΓ΄ σελ215) 

Η Αγγλοκρατία παρ’ όλα τα μέσα που χρησιμοποίησε δεν κατόρθωσε να εξασφαλίσει ούτε μια ελεγχόμενη βουλή γι' αυτό κατέφευγε συνεχώς στο εξευτελιστικό, για το κοινοβουλευτικό δημοκρατικό της προσωπείο, μέσο, της επαναλαμβανόμενης διάλυσης της βουλής και των αναστολών λειτουργίας της. (Υπόμνημα Λομβάρδου στον Gladstone). 

Φοβού τους Βρετανούς και δώρα φέροντας. 

Τα Επτάνησα είχαν προσφερθεί (πριν από τον Γεώργιο) και στο Όθωνα ως αντάλλαγμα για την αλλαγή της εξωτερικής του πολιτικής απέναντι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η Αγγλία, μέσω ελληνικής διπλωματικής οδού, Πάλμερστον προς Τρικούπη 1861 (Ν. Δραγούμη, Αναμνήσεις, έκδοση α' 386 Μελετόπουλου. Η Ευρωπαϊκή διπλωματία εν Ελλάδι 1888, σελ. 131. Κυριακίδη, Ιστορία του σύγχρονου Ελληνισμού β' 299 και Χιώτη, τόμος β' 563. Επίσης Σ. Θ. Λάσκαρη: Ο Τρικούπης και η 'Ενωσις των Επτανήσων, εν Αθήνας 1930, εκδς Ι. Σιδέρη) και απ’ ευθείας μέσω του ειδικού απεσταλμένου, Elliot, (όταν η Ελληνική διπλωματική οδός δεν απέδωσε), πρόσφερε στον Όθωνα τα Επτάνησα, θέτοντας ως όρους τη διαρκή ειρήνη με την Τουρκία και την αναγνώριση των τουρκικών συνόρων ως οριστικών. Με άλλα λόγια αναγνώριση του δόγματος της ακεραιότητας της Οθωμ. Αυτοκρατορίας. Ο Όθωνας αρνήθηκε πεισματικά και δεν εκάμφθη ούτε κι από τη σαφή απειλή - προειδοποίηση ότι πόλεμος με την Τουρκία συνεπάγεται εκθρόνιση του. Δήλωσε ότι ουδαμώς δικαιούται καταδικάζων εις δουλείαν μέγα μέρος της Ελληνικής φυλής να επιτύχει την απελευθέρωσιν της Επτανήσου και απευθυνόμενος στο Σπ. Τρικούπη είπε: Μπορείς να εννοήσεις Βασιλέα της Ελλάδος μη μεριμνώντα ημέρα και νύκτα περί της τύχης των δούλων Ελληνων; Ναι μεν και οι Επτανήσιοι είναι δούλοι όμως τελικά, αργά η γρήγορα θα ενωθούν μαζί μας (Π. Χιώτης τόμ. Β σελ 563). Τέλος ο Elliot καταγγέλλει τον αμετάπειστο Όθωνα στην κυβέρνηση του, ότι συνεργάζεται με τους ανατολικούς λαούς, το Γαριβάλδη και τους Σέρβους ιδιαίτερα, με σκοπό την πραγμάτωση της Μεγάλης Ιδέας. (βλέπε Χιώτη, Επτανησιακή Ιστορία, τόμος β', σελ.561-62-63-64 και Γ. Φιλάρετο, Αγγλοκρατία και ξενοκρατία εν Ελλάδι,σελ.113). Η καταγγελία δεν ήταν ψευδής. Ο Όθωνας αποδεδειγμένα προσπάθησε μια τέτοια συνεργασία. 

Κατά συνέπεια όσα περί δωρεάς των Επτανήσων, διακινήθηκαν και διακινούνται αποτελούν απόλυτη διαστρέβλωση της ιστορίας. Όσοι αναπαράγουν αυτή την προπαγάνδα ούτε περιφρονήσεως είναι άξιοι.

(Συνεχίζεται)