Το Σιωνιστικό Κίνημα και η Κύπρος

Το Σιωνιστικό Κίνημα 

και η Κύπρος

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ

Στα τέλη του 19ου αιώνα αναδύθηκε στην Κεντρική και Δυτική Ευρώπη το Εβραϊκό εθνικό κίνημα το οποίο διασυνδέθηκε από την αρχή με το σκοπό της δημιουργίας εβραϊκής εθνικής εστίας στην Παλαιστίνη, ως μόνιμη λύση στο «Εβραϊκό Πρόβλημα» στην Ευρώπη, και το οποίο έγινε ευρέως γνωστό με το όνομα «Σιωνιστικό Κίνημα».

Το όνομα αυτό προέρχεται από την εβραϊκή λέξη «Σιών», η οποία αποτελεί την ονομασία ενός βουνού πλησίον των Ιεροσολύμων και σταδιακώς η λέξη ταυτίστηκε με την ίδια την πόλη. Στην εβραϊκή ιστορία η λέξη έλαβε συμβολικό χαρακτήρα δηλώνοντας τον πόθο των εβραίων να επιστρέψουν στην προγονική γη, κάθε φορά που εξαναγκάζοντο σε εξορία από τα εδάφη τους.

Το κίνημα αυτό θεσμοθετήθηκε στη Βασιλεία της Ελβετίας, όπου πραγματοποιήθηκε το πρώτο συνέδριο το 1897 και ιδρύθηκε η Διεθνής Σιωνιστική Οργάνωση. Εμπνευστής και αργότερα ηγετική μορφή του κινήματος υπήρξε ο Αυστρο-Ουγγρικής καταγωγής Θήοντορ Χερτζλ (1860-1904), ο οποίος εξελέγη πρώτος πρόεδρος του Οργανισμού. Η δράση του υπήρξε καταλυτική για τη μετέπειτα δημιουργία του κράτους του Ισραήλ. Το όραμά του το περιέγραψε στο βιβλίο «Το Εβραϊκό Κράτος» το οποίο εξεδόθη το 1896.

Η Κύπρος, λόγω της γειτνίασης με την Παλαιστίνη, άρχισε να μπαίνει στους σιωνιστικούς σχεδιασμούς πρώτα ως βρετανική περιοχή που θα μπορούσε να ανταλλαγεί με την υπό οθωμανική κατοχή τότε Παλαιστίνη και αργότερα ως ασφαλής προορισμός εποικισμού από Εβραίους, προτού μετακινηθούν στον τελικό προορισμό που ήταν η Παλαιστίνη. Εις αμφότερες τις περιπτώσεις οι σχεδιασμοί προσέκρουσαν στην κατηγορητική άρνηση των Βρετανών, οι οποίοι ιεραρχούσαν το νησί ψηλά στο γεωστρατηγικό τους σχεδιασμό στην περιοχή, λόγω του δόγματος συγκράτησης της Ρωσίας μακριά από τα θερμά ύδατα της Μεσογείου και λόγω της εγγύτητας της Κύπρου προς τη Διώρυγα του Σουέζ. Ένας άλλος λόγος που αποδυνάμωνε αυτή την ιδέα ήταν η έλλειψη υποστήριξης της από την πλειοψηφία των Εβραίων που συμμετείχαν στα σιωνιστικά συνέδρια, με αποτέλεσμα τόσο η ιδέα όσο και εγχείρημα εποικισμού της Κύπρου να περιοριστούν σε ένα μικρό κύκλο εβραίων σιωνιστών και να μην τύχουν ευρείας αποδοχής και υποστήριξης.

Το πιο ενδιαφέρον όμως σχέδιο ήταν αυτό που συνέλαβε ο Γερμανοεβραίος Ντέιβις Τράις (1870-1935) και το οποίο προσπάθησε ανεπιτυχώς να προωθήσει. Από την αρχή της ίδρυσης του Σιωνιστικού Κινήματος υποστήριξε ότι η Κύπρος εκτός από ασφαλής προορισμός για τους Εβραίους έπρεπε να αποτελέσει, μαζί με τη χερσόνησο του Σινά, μέρος του υπό ίδρυση κράτους του Ισραήλ.

Την ιδέα αυτή την έθεσε επισήμως στο δεύτερο σιωνιστικό συνέδριο το 1898, αφού την συζήτησε επανειλημμένως με τον Χερζλ. Η ιδέα αυτή δεν έτυχε θερμής αποδοχής από τους ευρύτερους σιωνιστικούς κύκλους για δύο λόγους. Πρώτος, λόγω του ότι η Κύπρος ήταν κάτω από Βρετανικό έλεγχο, δεν ήθελαν το θέμα αυτό να προκαλέσει τριβές με τη Βρετανία και να έχαναν την όποια βρετανική υποστήριξη προς το σιωνιστικό σκοπό που ήταν η δημιουργία εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη. Ο δεύτερος λόγος αφορά την απουσία στενής ιστορικής σχέσης των Εβραίων με την Κύπρο γεγονός που το νησί δεν προκαλούσε το ενδιαφέρον αφού ως εδαφικός χώρος ήταν εκτός της σιωνιστικής ιδεολογίας, η οποία ήταν στενά συνδεμένη με την Παλαιστίνη.

Ο Τράις επεσκέφθη το νησί για διερευνητικές επαφές το Νοέμβριο του 1899. Σε συνάντησή του με τον Βρετανό κυβερνήτη της Κύπρου σερ Χέϋνς Σμιθ υπέβαλε συγκεκριμένο σχέδιο εποικισμού της Κύπρου από Εβραίους με σκοπό να το προωθήσει ο κυβερνήτης προς τη Βρετανική κυβέρνηση. Το σχέδιο αποτελεί ένα μεσοπρόθεσμο πλάνο για ενίσχυση της Εβραϊκής παρουσίας στην Κύπρο, αποτελούμενο από εννέα σημεία και με πιο ισχυρό επιχείρημα για να πείσει τους Βρετανούς το ότι η παρουσία των Εβραίων στην Κύπρο θα αποδυνάμωνε το αίτημα των Ελλήνων για Ένωση με την Ελλάδα και αυτό θα έλυε το πιο σοβαρό και εν εξελίξει πολιτικό πρόβλημα που αντιμετώπιζαν οι Βρετανοί τότε στην Κύπρο. Από τα εννέα σημεία του σχεδίου ξεχωρίζουν η απαίτηση να παραχωρηθεί γη στους εβραίους από την αποικιακή διοίκηση καθώς επίσης, πέραν της διευκόλυνσης εγκατάστασης Εβραίων από τη Ρωσία και την Πολωνία, να διευκολυνθεί η παραχώρηση υπηκοότητας σε Εβραίους που θα έφθαναν στην Κύπρο. Το σχέδιο αυτό, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν έτυχε της αποδοχής των Βρετανών. Μάλλον το είδαν ως απειλή.

Ο Τράις, μετά από πείσμονες προσπάθειες, έπεισε τον Χερζλ να θέσει το θέμα της Κύπρου κατά τη συνάντηση του με τον Βρετανό υπουργό αποικιών Τζόζεφ Τσάμπερλαιν (1836-1914) στις 23 Οκτωβρίου 1902. Σύμφωνα με τα απομνημονεύματα του Χερτζλ («Ημερολόγιο») φέρεται ο πρόεδρος του Σιωνιστικού Συνεδρίου να είπε μεταξύ άλλων στον Τσάμπερλαιν: «οι Μουσουλμάνοι μπορούν εύκολα να μετακινηθούν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, οι Έλληνες θα πωλήσουν ευχαρίστως τη γη τους σε καλή τιμή και να μεταναστεύσουν στην Αθήνα ή την Κρήτη». Ο Τσάμπερλαιν απορρίπτοντας την πρόταση απάντησε, σύμφωνα με τον Χερτζλ: «Η Βρετανία έχει συμβατικές υποχρεώσεις έναντι των κατοίκων της Κύπρου και οφείλει να τις εφαρμόσει» και συνεχίζοντας είπε: «θα υπάρχουν μεγάλες δυσκολίες εάν οι Έλληνες του νησιού αντισταθούν και αυτό μπορεί να προκαλέσει την εμπλοκή της Ελλάδας και της Ρωσίας».

Η άρνηση των Βρετανών υπήρξε οριακό σημείο στις σιωνιστικές προσπάθειες του Χερτζλ και του Τράις. Λίγο μετά την συνάντηση εκείνη ο Χερτζλ πέθανε και στο έκτο σιωνιστικό συνέδριο το 1903 αποφασίστηκε ότι ο μόνος γεωγραφικός στόχος για την ίδρυση εβραϊκού κράτους ήταν η Παλαιστίνη. Παρά τις προσπάθειες του Τράϊς να αναβιώσει τη σιωνιστική ιδέα για την Κύπρο μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ουδέποτε αυτή η ιδέα έτυχε αποδοχής και παρέμεινε περισσότερο μία περιθωριακή ατομική προσπάθεια ενός πείσμονα Γερμανοεβραίου εθνικιστή.

ΕΠΙΣΗΣ: www.geopolitics-gr.blogspot.com

Πηγή: http://mignatiou.com/?p=13343#ixzz2gOwezaIx

Η ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΠΤΑΝΗΣΩΝ (3)

Τα Επτάνησα εις την αγκάλην της μητρός Ελλάδος

Η ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΠΤΑΝΗΣΩΝ 

ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ (3)

H διαστρέβλωση της ιστορίας και η καπηλεία του τοπικισμού

Ένα κείμενο γραμμένο εν όψει της συμπλήρωσης 150 χρόνων 

από την Ένωση, το 2014

Του Γιώργου Σκλαβούνου

Το ψεύδος του ψηφίσματος της ΙΓ΄ Βουλής για την Ένωση. 

Για την Ένωση των Ιονίων με την Ελλάδα υπάρχουν 3 (τρία) ψηφίσματα και όχι ένα. Ψηφίσματα που διαφέρουν ριζικά μεταξύ τους ως προ της νομική, πολιτική αφετηρία. (Τα ψηφίσματα παρατίθενται κατωτέρω):

1) Το ψήφισμα, της Θ΄ Βουλής ( 26/11/1850), που συγκροτείται μετά τις εκλογές του Φεβρουαρίου του 1850. 

Το ψήφισμα της Θ΄ Βουλής είναι Ψήφισμα Εθνικής και ανθρώπινης αξιοπρέπειας στηριγμένο σε οικουμενικά ιδανικά, που θεμελίωνε το δικαίωμα των Ιονίων, για την Ένωση, στη διακήρυξη των δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του πολίτη, στο δίκαιο των Εθνών, τη βούληση και τους αγώνες των Ιονίων. Το ψήφισμα της Θ΄ Βουλής είναι καρπός πολιτικής στηριζομένης σε αναφαίρετα ανθρώπινα-εθνικά δικαιώματα και όχι σε τοπικιστικούς πόθους ή στην ελεήμονα ανταπόκριση προστατών σε ικέτες. Είναι το ψήφισμα που προκάλεσε την, από τον αρμοστή, διάλυση της Θ΄ Ιονίου Βουλής.

Σ’ αυτήν τη Βουλή, είχαν εκλεγεί, (ενώ βρίσκονταν στην εξορία), ο Ηλίας Ζερβός Ιακωβάτος και ο Ιωσήφ Μομφεράτος, οι δυό γιγάντιες μορφές της αγωνιστικής ιδεολογικής και πολιτικής θεμελίωσης του Ριζοσπαστισμού. Επίσης μεγάλες μορφές των μεταρρυθμιστών όπως ο Κερκυραίος Σωκράτης. Κουρής και ο Σπυρίδων Ζαμπέλιος.

Είναι η εποχή όπου στην κομματική εφημερίδα των Μεταρρυθμιστών ΠΑΤΡΙΔΑ, αλλά και στο Μεταρρυθμιστικό κόμμα, τον ιδεολογικό, πολιτικό, ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ προσανατολισμό, δίνουν μορφές όπως ο Ανδρέας Κάλβος και ο Σπυρίδων Ζαμπέλιος. (ο κατά τον ιστορικό, Παπαρηγόπουλο, αρχιτέκτονας και πρωτεργάτης της τεκμηρίωσης της συνέχειας του Ελληνισμού). 

Για την πολιτική της Εφημερίδας των Μεταρρυθμιστών ΠΑΤΡΙΣ, και το ρόλο της, επιβάλλεται ένα αφιέρωμα, όμως για την οικονομία αυτού του κειμένου αρκεί να αναφέρουμε. 

Η εφημερίδα υπήρξε το μοναδικό έντυπο που πολέμησε ασυμβίβαστα και ουσιαστικά τον ακρογωνιαίο λίθο της αγγλικής αποικιοκρατίας στα Επτάνησα, την αγγλική (παρ)-ερμηνεία και παραβίαση των συνθηκών του 1815. Παρερμηνεία από την οποία επήγασαν πολλές πληγές, μέγιστη των οποίων η επιβολή του αποικιακού συντάγματος. 

Η "Πατρίδα" αποδέχθηκε, υπερασπίσθηκε και παρουσιάστε στο ευρύ κοινό την ερμηνεία του Καποδίστρια για τις συνθήκες του 1815 και τους αγώνες του, τα συνεχή υπομνήματα του, για να επιβάλλει, την ερμηνεία που δεν θα επέτρεπε τον υποβιβασμό της Ιονίου Πολιτείας σε αποικία. 

Η εφημερίδα Πατρίδα και οι προ του 1852 Μεταρρυθμιστές στήριζαν τον Όθωνα και την εθνική πολιτική του, ενώ η αγγλική διπλωματία και οι υποστηρικτές της, στο Ελλαδικό κράτος και τα Ιόνια, ετοίμαζαν, παντί τρόπω, την έξωσή του. Ο Όθωνας αναγνώρισε δημόσια την στήριξη της "Πατρίδας".

«Ο Βασιλεύς Όθων αναγνώσας την Πατρίδα είπεν. Η Κέρκυρα δεν είναι μόνον υπό γεωγραφικήν άποψιν, αλλά και από πολιτικήν,  η κορυφή της Ελλάδος.» (Δε Βιάζης Νέα Εστία. Ανδρέας Κάλβος. Η επιστροφή στην πατρίδα. Αφιέρωμα. Σεπτεμβρίου 1960, σελ. 55). 

Το ψήφισμα της Θ΄ Βουλής αλλά και κυρίως το πολιτικό φρόνιμα και ήθος τα πολιτικά αναστήματα που εκφράστηκαν μέσα από απ’αυτό το ψήφισμα, αρνούνται να θυμούνται οι πολυποίκιλοι απολογητές της Αγγλοκρατίας, του α-πολιτικού και α-εθνικού τοπικισμού.

2) Το Ικετήριον ψήφισμα της ΙΑ΄ Βουλής (27/1/1859). Αρμοστεύοντος και παρουσία του Άγγλου απεσταλμένου Gladstone. 

Ψήφισμα που κατά σύσταση του Gladstone έπρεπε να αποσταλεί εις την Βασίλισσα της Αγγλίας, ως ψήφισμα ικεσίας για την Ένωση. Η πρόταση του Gladstone έγινε δεκτή από την ΙΑ΄ Βουλή.

Το ψήφισμα και την προσφυγή σε ικεσία κατήγγειλαν εντός και εκτός Βουλής οι Ριζοσπάστες, ως ψήφισμα ξένο προς τις αρχές τους, ως ξένο προς τα δικαιώματα των εθνών και τους αγώνες τους, με κείμενα βαθύτατα αποκαλυπτικά της πολιτικής ταυτότητας του επτανησιακού κινήματος όπως το ακόλουθο:

«Σταθεροί εις τας ανέκαθεν υπό του ριζοσπαστισμού διακηρυχθείσας αρχάς, ήτοι εις την εθνικήν της Επτανήσου αποκατάστασιν, άνευ της οποίας δεν δυνάμεθα να παραδεχθωμεν δι’ ημας ευδαιμονίαν και εις την δημοκρατικήν της Ανατολής ανάπλασιν, άνευ της οποίας δεν δυνάμεθα να εννοήσωμεν πολιτικήν ζωήν και μέλλον ευτυχές δια την Ελλάδα, ουδέ την επ’αγαθώ της ανθρωπότητος μεγάλης αποστολής της, θέλομεν πολεμεί πάσαν κηρυττομένην εναντίαν αρχήν, ως αντεθνικήν και τείνουσαν να επιφέρει, ουχί μόνον τον μαρασμόν της κοινωνίας μας αλλά και την διαιώνισιν των αλύσσεων του Έθνους, είτε υπό ταύτην, είτε υπό εκείνην την δεσποτείαν. Ως εκ τούτου λοιπόν, και την αυτήν την περί ενώσεως έκφρασιν, όταν δεν στηρίζεται με το ιερόν της κυριαρχίας του λαού δόγμα και δεν στηρίζεται επί της αρχής της απαιτήσεως επί τη βάσει των φυσικών και απαραγράπτων δικαιωμάτων του ανθρώπου, θεωρούμεν ως κήρυγμα μονομερές και αντιπατριωτικόν … δέλεαρ της ξενοκρατίας όμοιον με εκείνο των πολυθρυλήτων μεταρρυθμίσεων».

(εφ. Κεραυνός, 2/9/1858. Ιστορία του Ελληνικού Έθνους Τόμ. ΙΓ΄ σελ 213 της Εκδοτικής Αθηνών.)

Στο ίδιο ακριβώς πνεύμα θα αντιδράσει με ανακοίνωση της η Δημοκρατική επιτροπή της Κεφαλλονιάς, εξ ονόματος του ριζοσπαστικού κόμματος με ανακοίνωση στην εφ Αναγέννησις της Κεφαλλονιάς. Βέβαια και το ψήφισμα της Ικεσίας απερρίφθη από την Μεγαλειότητα της.

«Η άποψη ότι ό Επτανησιακός λαός έπρεπε να επιδιώξει την Ένωση με ικεσίες προς τη βασίλισσα της Μεγάλης Βρετανίας εμφανίστηκε το 1858 και υιοθετήθηκε από κύκλους του Κ. Λομβάρδου» (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους Τόμ. ΙΓ΄ σελ. 213, Εκδοτική Αθηνών. Σε επόμενο κείμενο θα τεκμηριώσουμε ότι η διαφοροποίηση του Κ. Λομβάρδου άρχισε πριν ακόμα από την συμμετοχή του στις επαναληπτικές εκλογές του 1852 στη Ζάκυνθο όταν πήρε την έδρα του εξόριστου Δομενεγίνη) 

3) Το ψήφισμα της (23/9/1863) της ΙΓ΄ Βουλής ως ψήφισμα Εθνικής και ανθρώπινης υποτέλειας. 

Με εντολή του Αρμοστή Storks διαλύεται η ΙΒ΄ Βουλή των Ιονίων για να εκλεγεί νέα με τις εκλογές των 21/22/9/1863( με καλύτερη, για την Αγγλική πολιτική σύνθεση) για να εγκρίνει την Ένωση,

Σε αυτές τις εκλογές αρνούνται να συμμετέχουν οι αρχηγοί την Γνησίων Ριζοσπαστών Ηλίας Ζερβός Ιακωβάτος και Μομφεράτος καταγγέλλοντες την Ένωση ΠΟΥ ΠΡΟΣΦΈΡΕΙ η Αγγλική πολιτική ως αντίθετη με τα συμφέροντα του Ελληνικού λαού, ως αντίθετη με την Ένωση για την οποία αγωνίστηκαν οι Επτανήσιοι.

Το ψήφισμα της ΙΓ΄ Βουλής είναι ψήφισμα που ψηφίζεται μετά από δύο αποστασίες. Την διάλυση και των Ριζοσπαστων και των Μεταρρυθμιστων στην Ιόνιο Βουλη.

Την καλά μεθοδευμένη αποστασία του Λομβάρδου και την διάσπαση των Ριζοσπαστών.

Η διάσπαση των ριζοσπαστών σε παλαιούς-γνήσιους Ριζοσπάστες υπό τον Ηλία Ζερβό Ιακωβάτο και τον Μομφεράτο και τους νέους υπό τον Λομβάρδο ( Ιστορία του Ελληνικού Ενους τόμ Ι.Γ σελ213) διέλυσε στην ουσία το Ριζοσπαστικό κόμμα .

Αυτή τη διάλυση και τις συνέπειες της θα καταγγείλει ο Σωκράτης Κουρής με την περίφημη φράση.« Ο καταχθονισμός υπό τον μανδύα του εθνισμού και του ριζοσπαστισμού ετοιμάζει την καταστροφή σας» (Να θυμίσω ότι ο « ριζοσπάστης» Λομβάρδος κατέληξε-σταδιοδρόμησε στέλεχος και πολλακις υπουργός, του Αγγλόφιλου κόμματος του Χ. Τρικούπη. Αντίθετα ο Ναθαναήλ Δομενεγίνης, (του οποίου τη θέση κατέλαβε στη Ιόνιο Βουλή ο Λομβάρδος), αποκεφαλίσθηκε από τους Τούρκους όταν συνελήφθη, ως εθελοντής στον πόλεμο για την απελευθέρωση της Ηπείρου στα 1854).

Την μετά τις εκλογές του 1852 στα Ιόνια την προσχώρηση της ηγεσίας των Μεταρρυθμιστών (Αρμένης Βραΐλας) στην Αγγλική πολιτική.

Μετά το κλείσιμο της Εφημερίδας Πατρίδα (από το 1851) και την οριστική αποχώρηση του Α. Κάλβου, (συνιδρυτού της κομματικής εφημερίδας των Μεταρρυθμιστών), αλλά και του Σ. Ζαμπέλιου, βασικού συνεργάτη της εφημερίδας και βουλευτή του μεταρρυθμιστικού κόμματος, από την Κέρκυρα. Με αυτές τις εξελίξεις κατανοούμε ότι δεν έχει απλά σπάσει ο σκληρός πυρήνας των Μεταρρυθμιστών, έχει ουσιαστικά διαλυθεί το κόμμα.

Στις κρίσιμες αυτές στιγμές, στον ξεπεσμό των Μεταρρυθμιστών, θα αναδειχθεί ως ο ασυμβίβαστος Μεταρρυθμιστής ηγέτης υπερκομματικής εμβέλειας και εθνικής αξιοπρέπειας, ο Κερκυραίος  Σωκράτης Κουρής που εξέφρασε την συνείδηση των καθαρών Μεταρρυθμιστών και απέσπασε, από τον Αρμοστή Storks, τον τίτλο του Ριζοσπαστικότερου των Ριζοσπαστών, Μεταρρυθμιστή ,ο άνθρωπος και πολιτικός που υμνήθηκε από «τον λέοντα των Κυθήρων», τον γενάρχη των Ριζοσπαστών Ζερβό Ιακωβάτο. Ο Κουρής συνεργάστηκε με τους Παλαιούς Γνήσιους Ριζοσπάστες, Ζερβό Ιακωβάτο και Μομφεράτο.

(Υπενθυμίζω ότι ο Αρμένης Βράΐλας, Ιδρυτής του κόμματος των Μεταρρυθμιστών, μετά την Ένωση σταδιοδρόμησε ως Πρέσβης των κυβερνησεων του Χαριλάου Τρικούπη, στο Λονδίνου θέση που κατείχε ο ο ίδιος ο Τρικούπης κατά τις διαπραγματεύσεις για την Ένωση της Επτανήσου).

Το ψήφισμα της ΙΓ΄ Βουλής ψηφίστηκε μετά από την (σε βάρος της Ελλάδος) εφαρμοσθείσα «πολιτική των κανονιοφόρων».

Μετά την κατάληψη των Ελληνικών λιμανιών Πειραιά, Σύρου, Πάτρας, από τους Άγγλους τον Ιανουάριο του 1850. Μετά την 2η κατάληψη του Πειραιά και της Αθήνας στα 1854, (Αγγλογαλλική αυτή τη φορά), μετά την επιβολή της Αγγλόφιλης κυβέρνησης Μαυροκορδάτου (γνωστής στην ιστορία ως το Υπουργείον της κατοχής) . για να αναγκάσουν τον Οθωνα να εγκαταλείψει την στήριξη του στις εξεγέρσεις της Ηπείρου και της Θεσσαλίας, με αφορμή τον Ρωσο -τουρκικό Κριμαϊκό πόλεμο. Η κατάληψη συνοδεύτηκε και από την έλευση Χολέρας στην Αθήνα και διατηρήθηκε ένα χρόνο και μετά τη λήξη του Κριμαϊκού.

Το ψήφισμα της ΙΓ΄ Βουλής ψηφίστηκε μετά το εκβιαστικό όνειδος της Αγγλικής Εξωτερικής πολιτικής σε βάρος της Ελλάδος γνωστό με το όνομα «Τα Παρκερικά και τα Πατσιφικά» μετά από την Αγγλική επιβολή στην Ελλάδα του δόγματος της ακεραιότητας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, (υπόμνηματα Elliot), Μετά από έναν ανηλεή οικονομικό πόλεμο, μετά από διεκδικήσεις καθυστερούμενων τόκων από τα διαβόητα δάνεια της ανεξαρτησίας, από διεκδικήσεις νησίδων από το Ελλαδικό κρατίδιο για λογαριασμό, δήθεν, των Επτανήσων.

Εκτός απ’ το ραβδί υπήρχε και καρώτο.

«Δεν πρέπει να θεωρηθεί ξένο προς την Αγγλική διπλωματία το σχέδιο που παρουσίασαν αγγλόφιλοι κύκλοι στα Επτάνησα για την ίδρυση Επτανησιακής ηγεμονίας που θα περιλάμβανε τα Ιόνια Νησιά, την Ήπειρο και τη Θεσσαλία, την Κρήτη με ηγεμόνα το δευτερότοκο γιό της Βασίλισσας Βικτωρίας, Αλφρέδο». Οι φήμες ακολούθησαν την αναχώρηση του Gladstone από την Κέρκυρα. Το γεγονός απέκτησε αληθοφάνεια με τις επισκέψεις του Αλφρέδου στην Κέρκυρα και την Αθήνα..(Βεβαία η πρόταση ήταν παραλλαγή της επίμονης Ρωσικής πρότασης του 1825,για την δημιουργία τριών Ελληνικών ηγεμονιών, υποτελών στην Τουρκία, υπό την προστασία της Ρωσίας αντί μιας ανεξαρτήτου Ελλάδος την οποία σθεναρά πολέμησε η Αγγλία. βλ Διονυσίου Κόκκινου .Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙ εκδ Μελισα,τόμ9 σελ 448-453) . Το μετά τον Gladstone, προτεινόμενο καρώτο προεβλεπε : Μετά την έξωση του Όθωνα τα στέμματα των δυο ηγεμονιών θα προχωρούσαν στη συνένωση τους. (C.Levidis Quelques mots etc, p.37-38. Γ. Φιλήμωνος Συνταγμα σελ 91. Ν. Δραγούμη Ιστορικές Αναμνήσεις κεφ Θ΄σελ. 265) 

Κατά την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, το εν λόγω σχέδιο σκόπευε να υποκαταστήσει την πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική του Όθωνα να περιορίσει την επιρροή του, που είχε αγγίξει τα όρια της αποθέωσης , στη εποχή του Κριμαϊκού πολέμου, να περιθωριοποιήσει την Ρωσική επιρροή. (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους Εκδοτική Α.Ε. τόμ. ΙΓ΄ σελ 217 ). 

Κατά τη γνώμη μου η σκόπευση του σχεδίου ήταν πολύ ευρύτερη. Το σχέδιο σκόπευε:

Α) Να αποπροσανατολίσει και να ευνουχίσει τον Ελληνικό μαχητικό αλυτρωτισμό, να καθυπόταξη έναν ετοιμοπόλεμο μαχόμενο λαό που αναζητούσε ευκαιρία και συμμαχητές για την δική του λευτεριά και αξιοπρέπεια.

Β) Να ενισχύσει τους Αγγλόφιλους κύκλους, στα Ιόνια και την Κρήτη, να περιορίσει την Γερμανική επιρροή, η οποία είχε αναπτυχθεί παράλληλα με το πανίσχυρο Γερμανικό φιλελληνικό κίνημα, επιροή που τολμησε και Οθωνικό κίνημα,τα γνωστά στην ιστορία ως Μπερναικά. Επίσης να ελαχιστοποιήσει την παραδοσιακή Ρωσική επιρροή ιδιαίτερα μετά την Ρωσική ήττα στον Κριμαϊκό.

Γ) Να προετοιμάζει το έδαφος για την εκμετάλλευση, προς όφελος της, του Κρητικού και Κυπριακού πατριωτισμού και των απελευθερωτικών ενωτικών κινημάτων στις μαχητικές αυτές εστίες του Ελληνισμού. με σκοπό βέβαια την αποικιοποίηση τους.

Η καθαρά ανθελληνική Αγγλική πολιτική, στο Ελληνικό ζήτημα, στο ζήτημα των ορίων του Ελληνικού κράτους παραμένει απαράλλακτη από την έλευση του Ιωάννη Καποδιστρια, αλλά και μετά τη δολοφονία του. Εκφράστηκε στην Κρητική επανάσταση του 1841,όταν απέτυχε να μετατρέψει τον Εθνικοαπελευθερωτικό ενωτικό αγώνα των Κρητών σε Αγγλόφιλο αυτονομιστικό κίνημα., εκφράστηκε στον Κριμαϊκό, το 1853, εκφράστηκε στους όρους για την Ένωση των Επτανήσων, το1864, στην Κρητική επανάσταση του 1866, μέχρι και το συνέδριο του Βερολίνου (1878).( για συνεχιστεί στο Κυπριακό, από τότε, μέχρι σήμερα). 

Την Αγγλική πολιτική στο Βερολίνειο Συνέδριο, την αρπαγή της Κύπρου, (μυστική Αγγλο-Οθωμανική συνθήκη 14 Ιουνίου 1878) καταγράφει ο Γεώργιος Φιλάρετος στο έργο του «Βασιλεία και Ξενοκρατία στην Ελλάδα» (σελ. 227-231.) και επί πλέον για την προσπάθεια δημιουργίας αγγλικού κόμματος στην Κρήτη, για τον έλεγχο των εξελίξεων και στον Κρητικό αγώνα ο Φιλάρετος παραθέτει:

«Εννοείται ότι η Αγγλία κατά την διάρκεια της Κρητικής επαναστάσεως ηγωνίσθη κρατερώς κατά της ενώσεως της Κρήτης μετά της Ελλάδος, ο δε πρόξενος αυτής Sandwith, ενήργησεν όπως μεταβάλλει τα των νησιωτών φρονήματα ιδρυομένου εν Κρήτη αγγλικού κόμματος ίνα ζητηθεί υπό των Κρητών αγγλική προστασία, η όπως αποδειχθεί ότι και εκεί ηγεμονεύει πάσης άλλης Δυνάμεως, μηδέ της Ελλάδος εξαιρουμένης, η αγγλική ισχύς. Ότε δε βραδύτερον εκ των εν Κυανή Βίβλω δημοσιευθέντων εγγράφων ο Sandwith απεδείχθει γράφων ψευδώς ότι: "αρκεί να δώσει το σύνθημα και η αγγλική σημαία δύναται να αναπεταστεί από του ενός εις το έτερον άκρον της νήσου" οι απανταχού Κρήτες εξανέστησαν, δια συλλαλητηρίων δε διέψευσαν τον ουχί φιλαλήθη αντιπρόσωπο της Μ. Βρετανίας». (Ξενοκρατία και Βασιλεία εν Ελλάδι. Νεοελληνική Ιστορική Βιβλιοθήκη, σελ. 231).

Το άνοιγμα του Σουέζ στα 1869 καθιστούσε την Κρήτη και την Κύπρο διπλά πολύτιμες. Τόσο για τον έλεγχο της Μεσογείου όσο και για τον έλεγχο του νέου δρόμου για τις Ινδίες.

Η επίμονη Αγγλική άρνηση για την επέκταση των Ελληνικών συνόρων, στο Βερολίνειο συνέδριο η αρπαγή της Κύπρου στα 1878 και η προσάρτηση της στην Αγγλική επικράτεια στα 1914, όπως και η Αγγλική στάση απέναντι στο Κρητικό που είχε ανακινηθεί ξανά με την επανάσταση του 1877 επιβεβαιώνουν πέραν πάσης αμφιβολίας, τη γνώμη μου για τις ευρύτερες σταθερές της Αγγλικής πολιτικής στο θέμα των γεωγραφικών ορίων του Ελληνισμού και κατά συνέπεια των στοχεύσεων του καθ όλα δολίου δολώματος που προσέφεραν οι Άγγλοι για τις δύο Ελληνικές ηγεμονίες.

Τραγική ήταν η μοίρα του Αρμένη Βραΐλα που βρέθηκε στο Βερολίνο ως εκπρόσωπος της Ελληνικής Κυβέρνησης για να διαπιστώσει, για μια ακόμα φορά, την ανθελληνική, Αγγλοκεντρική συνέπεια της Αγγλικής εξωτερικής πολιτικής, αλλά και την κυνική άρνηση των μεγάλων της Ευρώπης να επιτρέψουν στην Ελλάδα και τους άλλους Βαλκάνιους έστω να συμμετέχουν στο συνέδριο του Βερολίνου. 

Μια παράλληλη ανάγνωση και παρουσίαση του Επτανησιακού, του Κρητικού και του (εν εξελίξει) Κυπριακού, αποτελεί υποχρέωση μας τόσο ως μάθημα συνειδητοποίησης της Ιστορίας, όσο και ως αποκάλυψη των περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δικαιωμάτων των εθνών διακηρύξεων της Αγγλικής πολιτικής, αλλά κυρίως ως οριστική απάντηση στον καλλιεργούμενο, ενδημούντα, αφελή και επικίνδυνο, α-εθνικό τοπικισμό. 

Βέβαια το Αγγλικό σχέδιο πέτυχε να τσακίσει ολοκληρωτικά την εσωτερική πολιτική συνοχή στα Επτάνησα, όσο και τη συνοχή πνευματικών, μη πολιτικών φορέων στα Ιόνια. 

Με την αποστασία του Λομβάρδου (η οποία εκδηλώθηκε αμέσως μετά την εκλογή του, με την σημαία των Ριζοσπαστών, και την ριζική διαφοροποίηση του από τους Ζερβό Ιακωβάτο και Μομφεράτο) συνδυάζεται και η προσχώρηση της ηγεσίας των Μεταρρυθμιστών, του Πέτρου Βραΐλα Αρμένη, στην Αγγλική πολιτική και η συνεργασία με τον Αρμοστή. Στα 1851 θα κλείσει η εφημερίδα των Μεταρρυθμιστών Πατρίδα. Στις εκλογές του 1852, εκλογές βίας και νοθείας, θα επικρατήσουν οι συμβιβασμένοι μεταρρυθμιστές. Ο Βράιλας θα γίνει πρόεδρος της Γερουσίας. Ο Κάλβος των Ωδών, ο Κάλβος Των Ευχών, ο Κάλβος του Κι’αν ο Θεός και τ’ άρματα μας λείψωσι, καλύτερα πάλιν να χρεμετήσωσι στον Κιθαιρώνα τούρκων άγριαι φοράδες παρά προστάτας να έχομε. Αυτός ο Κάλβος εγκαταλείπει οριστικά την Κέρκυρα. 

Μετά την έξωση του Όθωνα και την αποδοχή από την Ελλάδα των ταπεινωτικών όρων τόσο για την για την προσφορά νέου Βασιλιά όσο και για την Ένωση των Επτανήσων.

Μετά την επιλογή Βασιλιά δεσμευμένου στην Αγγλική εξωτερική πολιτική (βλ. Ιστορία του Ελληνικού Έθνους τόμ. ΙΓ΄ σελ 225), και αποδεχομένου τους όρους για την ένωση (Γ. Φιλάρετος. Ξενοκρατία και Βασιλεία εν Ελλάδι σελ. 150) και μάλιστα επιλεγμένο από οίκο βαθύτατα αντιπαθή στους Γερμανούς. (Υπουργείον Εξωτερικών Έγγραφα Επίσημα, Αφορώντα τας επί του Επτανησιακού Ζητήματος Διαπραγματεύσεις. Εκ του Εθνικού Τυπογραφείου 1864 έγγραφο 39, σελ. 47).

Αυτή η επιλογή βάθαινε το χάσμα ανάμεσα στο Ελληνικό κρατίδιο, τον Γερμανικό κόσμο, αποξένωνε τον Γερμανικό φιλελληνισμό. Ποιο όμως είναι το κλίμα της εποχής, κλίμα που προσπάθησε, και πέτυχε, να ανατρέψει ριζικά, η αγγλική διπλωματία, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο; Αξίζει να παραθέσουμε κάποια ενδεικτικά στοιχεία. 

Στις 3 Μαρτίου 1853 φθάνει στον Πειραιά η ατμοκίνητη ρωσική φρεγάτα «Βεσσαραβία», με τον ήρωα του Ναβαρίνου Ναύαρχο Κορνίλωφ. Στη συνοδεία του Κορνίλωφ βρισκόταν ο ελληνικής καταγωγής επιτελικός αξιωματικός του ρωσικού στρατού Ν. Μαζαράκης.

Στις 5 Μαρτίου ο Όθωνας τους δέχθηκε επισήμως.

Εθελοντές από όλη την Ελλάδα μπαίνουν στο ρωσικό στρατό. Ο Μαρασλής προσφέρει 550.000 ρούβλια στον Τσάρο για να επισκευάσει την Αγία Σοφία όταν θα έπαιρνε την Πόλη.

Στις 6 Δεκεμβρίου του 1853 στην εορτή του Αγίου Νικολάου, εικόνες του Τσάρου της Ρωσίας Νικολάου δαφνοστεφανωμένες στολίζουν καφενεία και καταστήματα στην Αθήνα.

Στις 15 Ιανουαρίου του 1854, με εντολή του Όθωνα και επιστολή του γενναίου Κολοκοτρώνη, σηκώνεται το φλάμπουρο της επανάστασης στα Γιάννενα. Ο γιος του Καραϊσκάκη μπαίνει στην Ήπειρο.

Στις 18 Οκτωβρίου του 1853 γίνεται η Ναυμαχία της Σινώπης. Οι Ρώσοι καίνε τον Τούρκικο στόλο.

Στις 4 Ιανουαρίου του 1854 ο αγγλικός στόλος περνάει το Βόσπορο. Στις 12 Μαρτίου του 1854 η Αγγλία και η Γαλλία υπογράφουν συμμαχία με την Τουρκία.

Στις 27 Μαρτίου του 1854 κηρύσσεται ο πόλεμος της Αγγλίας εναντίον της Ρωσίας και μετά από δύο μέρες ακολουθεί η κήρυξη του πολέμου εκ μέρους της Γαλλίας εναντίον της Ρωσίας.

Ο Κυθήριος στρατηγός Πάνος Κορωναίος μετέχει ως αρχηγός των Επτανησίων στην Ελληνική Λεγεώνα του Ρωσικού στρατού στον πόλεμο της Κριμαίας. Η Ελληνική Λεγεώνα που ίδρυσε ο αγωνιστής Αριστείδης Χρυσοβέργης πολέμησε υπό τον Ουσακώφ και διακρίθηκε και τιμήθηκε για την ηρωική της συμμετοχή αντιμετωπίζοντας νκικηφόρα όχι μόνον τους Τουρκους αλλα και τους Άγγλους συμμάχους τους. Η Ελληνική Λεγεώνα πολέμησε ντυμένη όχι με τη Ρωσική στρατιωτική στολή, αλλά με τη φουστανέλα.

Συμβολική κίνηση που καταδείκνυε σε εχθρούς και φίλους ότι οι Έλληνες δεν πολεμουσαν για τους Ρώσους, αλλά με τους Ρώσους τον κοινό εχθρό. Στον Κριμαϊκό πόλεμο οι Ρώσοι θα βρεθούν τελικά αντιμέτωποι με την Τουρκία, τους Αγγλογάλλους, τους Αυστριακούς, χωρίς κανένα σύμμαχο. Μοναδικός σύμμαχος τους ο απανταχού Ελληνισμός. Στο Ελλαδικό κράτος απηγορεύθη δια ροπάλου να αξιοποιήσει προς όφελος του τον Κριμαϊκό. 

Ο Κριμαϊκός πόλεμος πυρπολεί και τα Επτάνησα και κυρίως το μεταρρυθμιστικό κόμμα-κίνημα. Συγκροτείται επιτροπή από τους ηγέτες των Μταρρυθμιστών Σπυρίδωνα και Ναπολέοντα Ζαμπέλιο. Εκστρατευτικό σώμα δημιουργείται υπό τον Ποφάντη με συμμετοχή 3000 Κερκυραίων. Χρηματοδοτούν γενναία, Κερκυραίοι και ο Ρώμας.

Στις 13 Μαΐου του 1854 ο Αγγλογαλλικός στόλος καταλαμβάνει τον Πειραιά.

Στις 25 Φεβρουαρίου του 1856: Συνέδριο Ειρήνης στο Παρίσι. Επακολουθεί Ρωσογαλλική προσέγγιση.

Στις 25/1/1858, γιορτάζονται με καθολική λαϊκή συμμετοχή τα 25 χρόνια της Βασιλείας του Όθωνα. Όμως άλλες οι βουλές του λαού και άλλες των εμπόρων των εθνών.

Ας δούμε λοιπόν τα ψηφίσματα για την ένωση σε σχέση με το κυρίαρχο πολιτικό κλίμα και τις μαχόμενες η συμβιβαζόμενες εθνικές και πολιτικές δυνάμεις, τις δυνάμεις που προώθησαν, υπερασπίσθηκαν ,αποδέχθηκαν το καθένα από αυτά. Παράλληλα έχουμε χρέος να ερευνούμε και να αποκαλύπτουμε και τους υπηρέτες της λήθης, τους υπηρέτες της υποταγής στην παραποίηση της ιστορίας.

ΤΑ ΨΗΦΙΣΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ.

1) ΤΟ ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ

26 Νοεμβρίου 1850 

"Επειδή η ανεξαρτησία, η κυριαρχία και η εθνικότης εκάστου λαού είναι δικαιώματα φυσικά και απαράγραπτα.

Επειδή ο λαός της Επτανήσου, απαρτίζων μέρος αναπόσπαστον της Ελληνικής φυλής, στερείται σήμερον της πραγματικής απολαβής και εξασκήσεως των τοιούτων δικαιωμάτων.

Επειδή προς τοις άλλοις εξέλειψαν πλέον αι αφορμαί, ένεκα των οποίων ετέθη υπό την Αγγλικήν Προστασίαν, δυνάμει συνθήκης εις την οποίαν ουδεμίαν ποτέ έδωκε συγκατάθεσιν.

Επειδή τέλος μερίς τις της Ελληνικής Φυλής, εις την οποίαν ανήκει, δηλαδή η απελευθερωμένη Ελλάς, ανέκτησε τα κυριαρχικά και εθνικά αυτής δικαιώματα.

Δι’ όλα ταύτα η πρώτη ελευθέρα Βουλή των αντιπροσώπων της Επτανήσου διακηρύττει:

Ότι η ομόθυμος στερεά και αμετάτρεπτος θέλησις του Επτανησιακού λαού, είναι η ανάκτησις της ανεξαρτησίας του και η ένωσις αυτού με το λοιπόν Έθνος του, την απελευθερωμένην Ελλάδα.

Η παρούσα διακήρυξις θέλει διαβιβασθή δια Διαγγέλματος της Βουλής προς την Προστάτιδα Δύναμιν, όπως δια των αρμοδίων μέσων διακοινώση αυτήν και εις τας λοιπάς της Ευρώπης Δυνάμεις, δια να ενεργήσωσιν ωμού προς ταχείαν αυτής πραγματοποίησιν".

Εν τη Βουλή των αντιπροσώπων τη 26 Νοεμβρίου 1850

2) ΤΟ ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΗΣ ΙΚΕΣΙΑΣ.

Το ψήφισμα που απεστάλη στην Βασίλισσα ήταν το ακόλουθο:

«Η Βουλή της Επτανήσου διακηρύττει ότι η μόνη και ομόθυμος θέλησις του Ιονίου λαού υπήρξε και είναι η ένωσις της Επτανήσου μετά του Βασιλείου της Ελλάδος.»

3) ΤΟ ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΗΣ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑΣ.

ΨΗΦΙΣΜΑ 

Η ΒΟΥΛΗ ΤΗΣ ΕΠΤΑΝΗΣΟΥ.

Εκλεχθείσα συνεπεία προσκλήσεως της Προστάτιδος Δυνάμεως και συνελθούσα όπως οριστικώς αποφανθεί περί της Εθνικής αποκαταστάσεως του Ιονίου λαού πιστώς δε εκδηλούσα τον διάπυρον πόθον και την ανέκαθεν σταθεράν αυτού θέλησιν, και συμφόνως προς τας προηγουμένας ευχάς και διακυρήξεις των Ελευθέρων Ιονίων Βουλών 

ΨΗΦΙΖΕΙ.

Αι Νήσοι Κέρκυρα, Κεφαλληνία, Ζάκυνθος, Λευκάς, Ιθάκη, Κύθηρα, Παξοί, και τα εξαρτήματα αυτών ενούνται μετά του Βασιλείου της Ελλάδος, όπως εσαεί αποτελούν αναπόσπαστον αυτού μέρος εν μια και αδιαιρέτω πολιτεία υπό το συνταγματικόν Σκήπτρον της Αυτού Μεγαλειότητος του Βασλέως των Ελλήνων Γεωργίου Α΄και των διαδόχων Αυτού.

Εγένετω εν τω Βουλευτηρίω. Κέρκυρα τη κγ Σεπτεμβρίου του Σωτηρίου Έτους αωξ.

Τα περί όρων για την Ένωση.

Η τραγική αλλά διδακτική ιστορική αλήθεια είναι ότι η μεν Επτάνησος δεν εκλήθη να συμμετέχει σε καμία από τις δυο συνθήκες που καθόρισαν τους όρους της Ένωσης και την Ένωση της με το Ελλαδικό Κράτος, το δε Ελλαδικό κράτος εκλήθη να αποδεχθεί τα συμφωνηθέντα και όχι να μετάσχει των συμφωνιών. 

Σε επιστολή του στον Έλληνα υπουργό εξωτερικών, ο απεσταλμένος της Ελλάδος στο Λονδίνο (και μετέπειτα πρωθυπουργός και αρχηγός του Αγγλόφιλου κόμματος) Χ. Τρικούπης γράφει στις 21 Δεκεμβρίου 1863:

«Αφικόμενος χθες την εσπέραν εις Λονδίνον, μετά λύπης μου είδον επιβεβαιομένας τας ειδήσεις άς είχον μάθει διερχόμενος εκ Μασσαλίας και Παρισίων περί της συνομολογήσεως συνθήκης μεταξύ των πέντε μεγάλων δυνάμεων ως προς την Ενωσιν των Ιονίων Νήσων μετά του Ελληνικού Βασιλείου. Ο Πληρεξούσιος της Ελλάδος αντι να προσκληθη ίνα λαβει μέρος εις τας διαπραγματεύσεις, εκλήθη, φαίνεται, μόνον ίνα δώσει την συναίνεσιν του εις έργον τετελεσμένον ήδη.

Η συνθήκη υπεγράφη την 14 Νοεμβρίου υπό των πληρεξουσίων της Αυστρίας, της Γαλλίας, της Μεγάλης Βρεττανίας, της Πρωσίας και της Ρωσίας, αλλά το οριστικόν αυτής εμπεριεχόμενον είχεν αποφασισθεί από τις 3 Νοεμβρίου, καθ' ά καταδεικνύει υπόμνημά τι, όπερ είδον…. Αι διατάξεις της περί ής ο λόγος συνθήκης επιβεβαιούσι και υπερβαίνουσι τους μάλλον λυπηρούς φόβους μας….» (Υπουργείον Εξωτερικών Εγγραφα Επισημα .Αφορώντα τας επι του Επτανησιακού Ζητηματος Διαπραγματεύσεις’Εκ του Εθνικού τυπογραφείου 1864, σελ 14)

Επίσης, επειδή η Αυστρία και η Πρωσία δεν αναγνώριζαν τον νέο, Αγγλόφερτο Δανό «Βασιλιά της Ελλάδος» συνεφωνήθει στην ως άνω συνθήκη ότι. Οι τρεις εγγυήτριες για την εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδος δυνάμεις, Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία θα προχωρούσαν στην υπογραφή συμφωνίας με την Ελλάδα, εκπροσωπώντας τις 5 μεγάλες δυνάμεις που είχαν υπογράψει τις συνθήκες για την εφαρμογή των όρων της Ένωσης και την ΈΝΩΣΗ..

Κατά συνέπεια οι Ιόνιοι αγνοήθηκαν πλήρως σε όλα τα βήματα της διαδικασίας για την Ένωση.

Αρνούνται ακόμα και υπόμνημα της Ιονίου πολιτείας να δεχθούν.

Το Αγγλικό υπουργείο εξωτερικών με επιστολή της 11/11/1863 προς τους Άγγλους πρέσβεις στο Παρίσι, τη Βιέννη, το Βερολίνο, την Πετρούπολη ενημερώνει ότι:

«Η των Ιονίων Νήσων Βουλή εν τίνι τελευταία συνεδριάσει αυτής ψήφισματιπεριτων φρουρίωντης Κερκυρας.Αλλά του Αρμοστου της αυτής Μεγαλειότητοςαρνηθέντος να δεχθεί το ψήφισμα τούτο ως υπερβαίνον της Βουλής την Αρμοδιότητα η Βουλή τότε απηύθηνε πρότον Αρμοστήν παράστασιν ης αντίγραφον εγκλειω ώδε.

Αλλ’ ούχ ήττον προέτεινα εις τους Πρέσβεις της Αυστρίας,της Γαλλίας,και της Ρωσίας συνελθόντας εις ς συμβούλιον εν τω Υπουργείω των Εξωτερικών κατά την 29 ενώσεως των Ιονίων Νήσων μετά της Ελλάδος συνθήκης, χωρίς να λάβει υπ όψιν την παράστασιν ταύτην…..….. 

Οι Αγγλικοί όροι

Όρους έθεσε η Αγγλία και μάλιστα φρόντισε, επιτυχώς, να καταστήσει τους όρους της, όρους όχι μόνον των τριων εγγυητριών, της Ελληνικής ανεξαρτησίας δυνάμεων (Αγγλίας, Γαλλίας, Ρωσίας), αλλά των πέντε νικητριών του Ναπολέοντα δυνάμεων που είχαν υπογράψει τις συνθήκες του 1815. Φρόντισε οι όροι που έθεσε στους Έλληνες για την προσφορά Βασιλιά και την Ένωση με τα Επτάνησα να γίνουν. πολλαπλά επαχθέστεροι χειρότεροι και με συμφωνίες που αποκτούσαν διεθνή χαρακτήρα.

Οι όροι ήταν:

Η οριστική ειρήνη με την Τουρκία. Εγκατάλειψη κάθε υποκίνησης, στήριξης, η βλέψεως ανεξαρτησίας, απελευθέρωσης, υπόδουλων Ελληνικών περιοχών.

Εκλογή βασιλέα που θα μπορούσε να εγγυηθεί μια τέτοια πολιτική. Κυβέρνηση μοναρχική. Ο βασιλιάς να είναι συνταγματικός. 

Η καταστροφή των Κερκυραϊκών φρουρίων και η ουδετερότητα της Κέρκυρας και των Παξών. 

Η περί εξουδετερώσεως των Κερκυραϊκών φρουρίων και της ουδετερότητας της Κέρκυρας και των των Παξών όροι, όσο και η προσπάθεια μετριασμού των εντυπώσεων από την εφαρμογή τους (και όχι τόσο η προσπάθεια αποτροπής της εφαρμογής) καταγράφονται στην έκδοση του Υπουργείου των εξωτερικών 

(ΕΓΓΡΑΦΑ ΕΠΙΣΗΜΑ ΑΦΟΡΩΝΤΑ ΤΑΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΕΠΤΑΝΗΣΙΑΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ 1864. ΕΚ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟΥ).

Εθνικές συνέπειες της αποδοχής των Αγγλικών όρων για την Ένωση.

Η στάση της Ελλαδικής κυβέρνησης απέναντι στην Κρητική επανάσταση του 1866 (2 χρόνια μετά την ένωση και τους όρους της) όπως αυτή καταγράφεται σε επιστολή του Ελληνα υπουργού εξωτερικών Σ. Βαλαωρίτη (16/Απριλιου 1866) στον πρόξενο της Ελλάδος στην Κρήτη Ν.Σακόπουλο, είναι απολύτως συνεπής με τις δεσμεύσεις που ανέλαβε το ελλαδικό κράτος και αποκαλυπτική του τι σήμαιναν αυτές οι δεσμεύσεις για τον Ελληνισμό.

«Εις την παρούσαν των πραγμάτων κατάστασιν εν Ευρώπη και Ανατολή, παν κίνημααπερίσκεπτονεν Κρήτηέσεται αναμφιβόλως καταστρεπτικόν.Οι Κρήτες πρέπει μεγάλως να προσέξωσι μη παρασυρθωσι εις κινημα τι τοιούτον, είτε εκ κακής εκτιμήσεως της ενεστώσης πολιτικής καταστάσεως της Ευρώπης είτε εξ ασυνέτων συμβουλών και προτροπών ανθρώπων ανυπομόνων και εξημένων……Δύνανται το πολύ να ζητήσωσι παρά της Οθωμανικής Πύλης δι’αναφορών σας μετριοπαθώς συντεταγμένων την ανακούφησιν των από τινας αφορήτους φόρους και ουδέν πλέον. Πάσα ένοπλος και οχλαγωγική αίτησις θέλει θεωρηθεί, ως στασιαστική και δύναται να επιφέρει τας συνεπείας όσας ήθελεν επιφέρει πραγματική τις επαναστασις.»(Ιστορία του Ελληνικού Εθνους τόμ ΙΓ΄ σελ. 255.

Η ΤΑΥΤΌΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΠΤΑΝΗΣΙΑΚΟΥ ΚΙΝΉΜΑΤΟΣ

Εθνικό και υπερεθνικό, κίνημα πολιτικής και κοινωνικής, ανθρώπινης απελευθέρωσης και όχι τοπικιστικό, υπήρξε, το Επτανησιακό Κίνημα.

Στο πρώτο φύλο που δημοσιεύει στην Αθηναϊκή του έκδοση,8/10/1878. Ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, η Κερκυραϊκή Ριζοσπαστική εφημερίδα, με διευθυντή και συντάκτη τον Αγγελο Ν. Βερύκιο μας δίνει την ακόλουθη περιγραφή της πολιτικής ταυτότητας των Ριζοσπαστών.

«Η σημαία του ριζοσπαστισμού οπού υψώθη στα μέρη μου από το 1848, δεν είχε μοναδικό σκοπόν να ενώση την Επτάνησον με το μκρό τούτο Βασίλειο, αλλά εγύρευε ακόμη να βαφτίσει όλα εν γένει τα παιδιά της Ελλάδος εις την κολυμβήθρα της Ελευθερίας. Αυτή εστάθη πάντοτε η μεγάλη ιδέα του Ριζοσπαστισμού, και δια τούτο είδατε την Επτάνησον άμα έσπασε τα δεσμά της. Και εκείνη την στιγμή δρόμο.ή οπού έδινε τον ασπασμό της Ελευθερίας εις την επίλοιπη Ελλάδα, να γυρέψη αμέσως ενθουσιασμενη και αποφασιστική την εξακολούθηση του αγώνος.

Ένα σταυρό στον ώμο

Κομμάτι κρίθινο ψωμί

Και μακρυνόνε δρόμο».

Αναγγέλλοντας την έκδοση της Ριζοσπαστικής Εφημερίδας της Κεφαλλωνιάς, Φιλελεύθερος, (26/12/1848) ο Ηλίας Ζερβός Ιακωβάτος γράφει:

….Η δύναμις και το μεγαλείο, ως και η ευδαίμων και μόνιμος απόλαυσης των μέχρι τουδε και εισέτι αρνουμένων δικαιωμάτων της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΤΑΝΗΣΟΥ, εξαρτώνται βέβαια από την εθνικήν της αποκατάστασιν, αναπτυσσομένην και μορφουμένην με αρχάς πάντη ανεξαρτήτους από προσωπικάς, κομματικάς και ξενικάς επιρροάς και βασιζομένας εις το φυσικόν και επικρατούν πνεύμα της εποχής μας το οποίον τεινον εις την σύνθεσιν των ΕΘΝΟΤΗΤΩΝ, θέτει και ως θεμέλιον παντός νομίμου κυβερνητικού συστήματος την κυριαρχίαν του λαού, εξαγομένην από την ισότητα των δικαιωμάτων όλων των ανθρώπων.

Ελληνική εθνικότης, δημοκρατικαί ιδέαι και εσωτερική βελτίωσις, είναι λοιπόν αι αρχαί κατά τας οποίας θέλομεν βαδίσει….

Θέλομε να γίνωμεν ελεύθεροι και όχι να λεγόμεθα ελεύθεροι, έχει ως τίτλο το πρώτο άρθρο του Ζερβού στον "Φιλελεύθερο".

Αμέσως μετά το τρίτο φύλο θα εξοριστεί ο Ιακωβάτος, (9 Μαρτίου 1849) θα κλείσει ο Φιλελεύθερος για να πάρει την σκυτάλη του αγώνα ο Μομφεράτος με την έδοση της εφημερίδας "ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΣ, ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ", όπως καταθέτει ως υπότιτλο της.(Επτανησιακός Ριζοσπαστισμός. Ηλία Ζερβού Ιακωβάτου. Εισαγωγή επιμέλεια, Σπυρου Μυλωνά. Αφιέρωμα στα 100 χρόνια της Ενωσεως 1864-1964) 

Το σκεπτικό της καταδίκης και της απόρριψης από τους Γνησίους Ριζοσπάστες του ψηφίσματος της ικεσίας (1859) και του ψηφίσματος της εθνικής ταπείνωσης (1863) όπως είναι ιστορικά καταγεγραμμένο μαρτυρεί και υπερβαίνει την αλήθεια του Βερύκιου.

Στο κείμενο της ριζοσπαστικής εφ. Κεραυνός που παραθέσαμε ανωτέρω οι ριζοσπάστες δηλώνουν απερίφραστα ότι δεν μπορούν να εννοήσουν πολιτικήν ζωήν και μέλλον ευτυχές για την Ελλάδα χωρίς τη δημοκρατική ανάπλαση της ανατολής. Δηλώνουν ότι χωρίς την Δημοκρατική ανάπλαση της ευρύτερης περιοχής ο Ελληνισμός δεν θα είναι δυνατόν να φέρη σε πέρας την, επ’ αγαθώ της ανθρωπότητας, αποστολή του.

Ένα τέτοιο κίνημα όσο και αν προσπαθεί να το αναπλάσει, κατ’ εικόνα και ομοίωση του, ο α-εθνικός αγοραίος τοπικισμός απλώς ματαιοπονεί και αποκαλύπτεται. 

Σχετικά με την πολιτική και ιδεολογική ταυτότητα και του Μεταρρυθμιστικού κόμματος όπως αυτή εκφράστηκε από το επίσημο όργανο του την εφημερίδα Πατρίδα παραπέμπουμε σε αυτήν με την υπενθύμιση ότι βασικοί συντάκτες της ήταν ο Ανδρέας Κάλβος και ο Σπυρίδων Ζαμπέλιος, μορφές κάθε άλλο παρά ύποπτες για τοπικιστικές παρεκκλίσεις.

Σκοπός του ως άνω κειμένου δεν υπήρξε η καλλιέργεια αντι-Αγγλικών συναισθημάτων. Αντίθετα σκοπός του είναι να συμβάλει στην ουσιαστική μη επετειακή, αξιοποίηση των εκδηλώσεων για τα 150 χρόνια από την Ένωση. Σκοπός του είναι να καταστεί μια μικρή θυσία στο ιερό βωμό της Μνημοσύνης, να συμβάλει στη διατήρηση της ιστορικής μας μνήμης. 

Έχει έλθει η ιστορική στιγμή να απαιτήσουμε, ως Περιφέρεια των Ιονίων, και ως κοινωνία με τους φορείς της:

Από την Αγγλική Κυβέρνηση: Μια επίσημη συγνώμη για παρερμηνεία και παραβίαση των συνθηκών περί ανεξαρτησίας των Ιονίων και περί Αγγλικής προστασίας του 1815. Μια συγνώμη για την κατά παράβαση των συνθηκών, μετατροπή των Ιονίων σε αποικία, την επιβολή αποικιακού συντάγματος, την βάρβαρη κατοχική διακυβέρνηση και τα θύματα της. Μια συγνώμη για το έγκλημα της ανατίναξης των Κερκυραϊκών φρουρίων ,μνημείων και συμβόλων μακραίωνης άμυνας της Ευρώπης και του Ελληνισμού στην Οθωμανική βαρβαρότητα. Αλλά και υψίστης σημασίας αρχιτεκτονικής κληρονομιάς. Ανατίναξη για την οποία φέρει την κύρια ευθύνη της πρότασης και της υλοποίησης με μόνη αιτιολογία ότι εξυπηρετεί τα συμφέροντα της ειρήνης στην Ευρώπη.

Την συμμετοχή και την στήριξη της Αγγλικής Κυβέρνησης στην συντήρηση και την ανάδειξη σε ότι έχει υπομείνει από τις υπόγειες στοές των Κερκυραϊκών φρουρίων

Την προσφορά του απόρρητου φακέλου της δολοφονίας του Ιωάννη Καποδιστρια, στα Κρατικά Αρχεία της Κέρκυρας.

Την προσφορά αντιγράφων των ψηφιοποιημένων Αγγλικών αρχείων αφορούντων στην Αγγλική κατοχή στα Ιόνια.

Αιτήματα σχετικά με την παροχή αντιγράφων αρχείων, επτανησιακής ιστορίας δρέπει να κατατεθούνε και σε χώρες που διαθέτου τέτοια αρχεία συνυπέγραψαν τόσο τις συνθήκες του 1815 όσο και τις συνθήκες της Ένωσης.

Είθε τα 150 χρόνια από την Ένωση να αξιοποιηθούν για την καθιέρωση ενός διαλόγου για την ΜΝΗΜΗ της τοπικής μας ιστορίας, για το παρών και το μέλλον των μνημείων της, των βιβλιοθηκών και των αρχείων της, των κακοποιούμενων κληροδοτημάτων της. Για το μέλλον του Ιονίου Πανεπιστημίου, Ένας διάλογος για τους μάρτυρες, τους αγίους, τους ήρωες αυτής της ιστορίας, άνδρες και γυναίκες. Τα πρότυπα ζωής και συμπεριφοράς, τις οικογένειες προσφοράς και υπάρχουν πολλές στα Ιόνια, τις συντροφιές και τους συλλογικούς φορείς που συγκροτούν τον υπέροχο Μύθο και την υπέροχη ιστορική πραγματικότητα των Ιονίων.

Γ.Σ.

                                 

Η ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΠΤΑΝΗΣΩΝ (2)

Η ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΠΤΑΝΗΣΩΝ 

ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ (2)

H διαστρέβλωση της ιστορίας και η καπηλεία του τοπικισμού

Ένα κείμενο γραμμένο εν όψει της συμπλήρωσης 150 χρόνων 

από την Ένωση, το 2014

Του Γιώργου Σκλαβούνου

Από το χθες στο σήμερα.
Η προσπάθεια ερμηνείας η παρερμηνείας της ιστορίας ως προσπάθεια επηρεασμού της. 

Στο πλαίσιο της καθολικής ισχύος του δικαίου του ισχυρού, που ίσχυε και ισχύσει στις ευρωπαϊκές σχέσεις, οι Ιόνιοι δεν εκλήθησαν ποτέ να συμμετάσχουν στις συνθήκες που αφορούσαν το μέλλον τους. Όπως θα δούμε στη συνεχεία η ίδια τακτική ακολουθήθηκε μέχρι την ένωση. 

Η γνώσει της Ιστορίας, η επιβίωση των τοπικών πολιτισμών συνείδηση τοπικής και εθνικής πολιτισμικής ιδιαιτερότητας αποτελούν την μόνη δυνατότητα απάντησης στην επιχειρούμενη πλανητικών διαστάσεων α-πολιτισμική ομογενοποίηση. 

Σημαντικότατος υπηρέτης-σύμμαχος της νεο-αποικιοκρατίας, στην επιχειρουμένη αποδόμηση, ιδιαίτερα των μικρής και μεσαίας βαθμίδας εθνών, είναι ένας α-πολίτικος, α-εθνικός, αρνητικός τοπικισμός που οδηγεί στον εθνικό κατακερματισμό και στην παράλυση κάθε δυνατότητας αντίστασης στην επιχειρούμενη κατάργηση της πολιτισμικής βιοποικιλότητας. 

Η παραποίηση (αλλά και η άγνοια) της Επτανησιακής ιστορίας εντάσσονται και υπηρετούν αυτό σκοπό και εκφράζονται με τοπικιστικής, υποτίθεται, ταυτότητος ερωτήματα του τύπου: μήπως τελικά δεν μας συνέφερε η Ένωση; Μήπως με άλλα λόγια ήταν καλύτερη η παραμονή των Ιονίων στην Αγγλική κατοχή;

Τι συστηματικά αποσιωπούν όσοι παραποιούν την Επτανησιακή ιστορία αλλά και οι κάπηλοι του τοπικισμού. 

Tην παραβίαση και παρερμηνεία των συνθηκών του 1815, περι ανεξαρτησίας και προστασίας των Ιονίων Νήσων. Αρχικά, στις διαπραγματεύσεις, η Αγγλία επεδίωξε σθεναρά αφ’ ενός την προσάρτηση των Ιονίων στην Αγγλική επικράτεια, αφ’ ετέρου την θεώρηση της ιδρυτικής συνθήκης του Ιονίου κράτους του 1800 ως καταργηθείσης Στη συνέχεια αρνήθηκε πεισματικά να αναγνωρίσει την ύπαρξη νόμιμων αρχών στα Ιόνια, εκτός των Άγγλων αξιωματικών που διόρισαν οι στρατιωτικές δυνάμεις κατοχής, και μετρικούς Γερουσιαστές της νήσου Κερκύρας, ως Γερουσία της Κέρκυρας. 

Γράφει ο ίδιος ο Αρμοστής στον πρόεδρο της Γερουσίας Θεοτόκη: 

«...Καιτοι χαλεπώς καθήρεσα μέρος των συμπρακτόρων υμίν, μελών της Γερουσίας, αναγκαίο κρίνω να σας κοινοποιήσω ότι οιαδήποτε μέτρα λάβω ακολούθως, δεν στοχάζομαι επί του νυν ν’αναπληρώσω δι’ άλλων μελών τους καθαιρεθέντας. Θεωρώ δε υμάς μεν Προτιμωτατε, ως πρόεδρον, τους δε λοιπούς διαμένοντος ευγενείς εν γερουσιαστική θέσει, ως μόνους νομίμους αντιπροσώπους της Νήσου Κέρκυρας. Ίσως το μέτρο αυτό μεταβληθή κατά τας περιστάσεις. Επί του νυν δε υμείς υμείς οφείλετε να μετέρχεσθε καθήκοντα Γερουσίας καθόσον αποβλέπουσι τας υποθέσεις της μόνης Νήσου Κερκύρας, οίτινες ουδόλως συσχετίζονται με τας εκδηλωθήσας αντιποιήσεις και δοξασίας των καθαιρεθέντων προσώπων ως ανικάνων και διεφθαρμένων…» 

Ανίκανοι και διεφθαρμένοι ήταν ο Διονύσιος Ρώμας, ο Μεταξάς, ο Φλαμπουριάρης ο Στεφανίτσης και ο Γραμματέας της Γερουσίας Κατσαίτης. Κατά τον Metland H Επτανησιακή Γερουσία, όπως προεβλέπετο από το Ιόνιο Σύνταγμα του 1803,καταργήθηκε συνεπεία της Γαλλικής κατοχής και της ανακηρύξεως των Επτανήσων ως επαρχίας της Γαλλίας. 

Την δε γερουσία της Κέρκυρας. ο Metland, θεωρούσε απλά ως εγχώριο σωματείο (Π.Χιώτης τόμ. Α΄ σελ. 72-73). 

Αντίθετη, προφανώς και τεκμηριωμένη, υπήρξε η άποψη των καθεραιθέντων, αλλά και του Ιωάννη Καποδιστρια 

· Δυστυχώς ο Βαρόνος Εμ. Θεοτόκης δέχθηκε να παίξει τον ρόλο του προέδρου μιας τέτοιας Γερουσίας. 

· Αυτή την παρερμηνεία και παραβίαση πολέμησε ανυποχώρητα ο Ιωάννης Καποδίστριας, με συνεχή υπομνήματα προς το Αγγλικό υπουργείο των εξωτερικών και με προσωπική παρουσία στο Λονδίνο, στα 1819, μετά από την ιστορικής σημασίας επίσκεψη του στην Κέρκυρα και την συνάντηση του με τους Έλληνες οπλαρχηγούς. 

· Πλήρες υπόμνημα με λεπτομερή τεκμηρίωση –παρουσίαση των παραβιάσεων της συνθήκης, παρανομιών, αυθαιρεσίας και βαρβαρότητας του αρμοστή Metland στην διαδικασία επιβολής της απόλυτης εξουσίας του με μορφή νομοθετημενης συνταγματικότητας απέστειλε ο Ιωάννης Καποδίστριας στις 13/10/1819, προς το Αγγλικό Υπουργειο Εξωτερικών, μετά τις προφορικές προσωπικές του παρεμβάσεις κατά την επίσκεψι του στο Λονδίνο. Με την ευκαιρία της επετείου των 150 χρόνων από την Ένωση ,το 2014,νομίζω ότι αυτό το υπόμνημα πρέπει να μοιραστεί στα Γυμνάσια και τα Λύκεια. 

· Tήν μετατροπή των Ioνίων σε αποικία, την υπαγωγή τους στο υπουργείο Αποικιών, την επιβολή αποικιακού «Συντάγματος»το 1817 και απόλυτα αυθαίρετου τρόπου διακυβέρνησης. Γεγονότα που αρνήθηκαν να αποδεχθούν οι Επτανήσιοι και αποτέλεσαν την απαρχή του αγώνα τους για σεβασμό των συνθηκών του 1815, και της υπόστασης της Επτανήσου ως ανεξαρτήτου κράτους, την ριζική αλλαγή του αποικιακού συντάγματος και τελικά την Ένωση μετά την δημιουργία του δεύτερου ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους. 

· Την απόλυτη αυθαιρεσία του Αρμοστή. Αυθαιρεσία που ξεπέρναγε τα όρια και της απόλυτης μοναρχίας, και εκφραζότανε με συνεχείς διαλύσεις της Ιονίου Βουλής με αναστολές των εργασιών της. Καμιά από τις εκλεγείσες Ιόνιες Βουλές δεν περάτωσε τον κοινοβουλευτικό της βίο. Συνεχείς υπήρξαν οι ακυρώσεις του νομοθετικού έργου της Βουλής, εκ μέρους της, από τον Αρμοστή, ελεγχόμενης, Γερουσίας. Μέχρι την Κήρυξη πολέμου, εκ μέρους της Ιονίου Πολιτείας με προσωπική απόφαση του απόφαση έφθασε ο Αρμοστής ( στην περίπτωση του Κριμαϊκού.( βλ υπόμνημα Λομβάρδου προς Gladstone.) 

· Την άθλια παρέμβαση του αρμοστή ακόμα και στα θέματα της εκκλησίας και της πιστης.Την μετά από απαίτηση του αρμοστη καθαίρεση του Πατριαρχη Γρηγορίου του ΣΤ στα 1840,γιατι αντέδρασε στις παρεμβάσεις του σε θεματα της Επτανησιακής εκκλησίας.(βλ υπομνημα Λομβάρδου προς Gladstone καο πατρός Μεταλληνού Ιστορία της Εκκλησίας των Ιονίων Νήσων,Ιόνιοι Νησοι.Ιστορία Πολιτισμός. Έκδοση της Περιφέρειας Ιονίων Νήσων,σελ245). 

· Την από κάθε άποψη αντικανονική και παράνομη ακύρωση της εκλογής από τον κλήρο της Κεφαλλωνιάς στη θεση του Μητροπολίτη του καθηγητή της Ιονίου Ακαδημίας Κ.Τυπάλδου,επειδη δεν ήταν της αρεσκείας του.( πατρός Μεταλληνού ως άνω σελ 246) 

· Πέραν της αυθαιρεσίας ο Αρμοστής επεδίωκε τον απόλυτο ευτελισμό των θεσμών (και της υποτυπώδους λειτουργίας τους), την ταπείνωση των μετεχόντων στους θεσμούς με συμπεριφορές όπως. Το κλείσιμο της βουλής να αναγγέλλεται, ακόμα και από τον Γραμματέα του. Η ανάγνωση του λόγου του Αρμοστή στη Βουλή να γίνεται από τον Γενικό εισαγγελέα. Την μη αναγνώριση εκλογικών αποτελεσμάτων κατά το δοκούν. 

· Τις επαναληπτικές εκλογές για να εκλεγούν οι ημέτεροι, όπως στην περίπτωση της εκλογής του Κ. Λομβάρδου . .Στις εκλογές του 1852 όταν οι Ζακύνθιοι βουλευτές Φραγκίσκος Δομενεγίνης και Ιωάννης Λισγαράς αρθήκαν να ορκισθούν εφ’ όσον οι επίσης εκλεγέντες Ναθαναήλ Δομενεγίνης και Γεώργιος Βερύκιος παρέμεναν στην εξορία. Τότε o Αρμοστής προχώρησε σε επαναληπτικές εκλογές. Ο «Νέος Ριζοσπάστης» Λομβάρδιος, δέχθηκε να είναι υποψήφιος, και να εκλεγεί βουλευτής. 

· Την Κρατική βία, την άγρια αστυνομοκρατία, τις δολοπλοκίες για την ενοχοποίηση αθώων, την δράση των μυστικών υπηρεσιών για την κατάπνιξη κάθε διαφωνίας. 

· Την συστηματική ανελέητη προσπάθεια οικονομικής εξόντωσης, (όταν η φυσική δημιουργούσε προβλήματα.) αλλά και πνευματικής εξουθένωσης, κάθε ανυπότακτης φωνής και εκτός ακόμα των ορίων της Ιονίου Πολιτείας, επιχειρούσαν οι μυστικές υπηρεσίες της προστασίας. Ενδεικτικά τεκμήρια αυτής της αλήθειας, με τραγικές λεπτομέρειες, τα έργα του Ηλία Ζερβού Ιακωβάτου. Βιογραφία συντεθείσα πρά του ιδίου. Εκδοση Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός. 1947. επίσης Ηλία Ζερβού Ιακωβάτου Η επί των Αντικυθήρων αιχμαλωσία μου και η των συναιχμαλώτων μου. Αθηναι 1972. Αι δυο Πρωτεύουσαι της Ανατολής, κατά το 1838 και1860,και η διπλωματία μετά της Ελλάδος. Ηλία Ζερβου Ιακωβάτου. Κεφαλληνια,1873)Στα έργα αυτά ο ο Ιακωβάτος αποκαλύπτει τις μυθιστορηματικού τπου διωξη-καταδίωξη του όταν επιχείρησε, να ασκήσει τοδικηγορικό επάγγελμα στην Αθήνα και αργότερα στη Κωνσταντινούπολη. Μάρτυρας παραμένει η τραγική μοίρα του Ζακυνθίου Αντωνίου Μαρτινέγκου, ο οποίος οδηγήθηκε στην τρέλα και το έγκλημα του οποίου, υπήρξε ΜΟΝΟΝ, η άρνηση του να συνεργαστεί για την νομιμοποίηση του αποικιακού συντάγματος του 1817 και να στηρίξει τον Μαίτλαντ στην εφαρμογή του.( βλέπε Υπόμνημα Λομβάρδου προς Gladston και Π. Χιώτη Ιστορία Ιονίου Κράτους τόμ Α,σελ226-227) 

· Την από τον Αρμοστή κατευθυνόμενη δράση της αποκαλουμένης Υψηλής Αστυνομίας., όπως παραδέχεται ο ίδιος ο Αρμοστής Metland, μετά την αποχώρηση του Καποδίστρια από την Κερκυρα, στα 1819, με επιστολή του στον πρόεδρο της Γερουσίας Θεοτόκη, γράφει: 

· «..Και κατά πρώτον μοι φαίνεται αναγκαίον να διακηρυχθεί προς τον λαόν ότι εγώ αποφάσισα να εξασκώ τας δυνάμεις της υψηλής αστυνομίας, τας οποίας αναθέτει εις εμέ το σύνταγμα και άτινας ενόμιζα να διατηρήσω ανενεργήτους..» ( Ιστορία του Ιονίου Κράτους. Π. Χιώτη τόμ, Α ,σελ 218). 

Το έγκλημα των ανωτέρω υπήρξε η σύνταξη και προσπάθεια υποβολής υπομνήματος στον ίδιο για την νομιμότητα της Γερουσίας και την ισχύ του Ιονιου συντάγματος του 1803. 

· Τις συλλήψεις χωρίς ένταλμα, φυλακίσεις, απαγχονισμούς,(ακόμα και ιερέων), το μαρτύριο του κυφωνισμού, τα μαστιγώματα, τους ραβδισμούς. (ακόμα και ο Γλάδστων στην Αγγλική Βουλή χαρακτήρισε την αστυνομία στα Ιόνια, αφάνταστα καταπιεστική). . 

· Την από τον αρμοστή ελεγχόμενη και κατευθυνόμενη δικαιοσύνη. 

Kαταδίκες χωρίς απολογία, στέρηση δικαιώματος άσκησης επαγγέλματος για πολιτικούς λόγους, κατεδάφιση κατοικίας και δήμευση περιουσίας για πολιτικούς λόγους. 

Ακόμη και ο Αγγλος δικαστικός καριέρας M.Henry που μετετέθη στην Κέρκυρα από την Ινδία, αναγκάστηκε να παραιτηθεί από την προεδρεία του ανωτάτου δικαστηρίου μπροστά στο όργιο της απροκάλυπτης παρέμβασης στο έργο της δικαιοσύνης. Στην δημοσιευθείσα στον τύπο παραίτηση του,(Morning Chronicle 3/1/1820) δηλώνει. «Αι διφωνιαι μεταξύ εμού και του Σερ Thomas Metland, προς όσα μοι εφαίνοντο παράνομα με αναγκάζουσι να παραιτηθώ της προεδρίας του υπερτάτου δικαστηρίου των Ιονίων, αγαπήσας να ζω μάλλον εν ευσυνειδησία μεταξύ της οικογενείας μου η εν ασυνειδησία μεταξύ των μεγάλων μισθών του Metland». 

Ιστορική παραμένει η σκανδαλώδης παρέμβαση του Αρμοστή υπέρ του Δανδόλου στην δικαστική διαφορά του με τον Κάλβο και την εφημερίδα Πατρίδα. (βλ εφημ ΠΑΤΡΙΣ 14,Μαίου1849) 

Την αχρειότητα στην διαχείριση της οικονομίας. 

Για 30 χρόνια οικονομικής διακυβέρνησης χωρίς καμιά λογοδοσία, για αχρείαστα έργα επί των φρουρίων, για ένα τεράστιο, αδικαιολόγητο, έλλειμμα που δημιούργησαν οι έσχατοι Αρμοστές, για το χειρότερο φορολογικό σύστημα στην Ευρώπη, γράφει ο Κωνσταντίνος Λομβάρδιος στο υπόμνημα του στον έκτακτο απεσταλμένο της προστάτιδας στα Ιόνια, Γλάδστωνα, στα 1852. Τα οικονομικά της Αγγλικής κατοχής τα περιγράφει και τεκμηριώνει η εφημερίδα των μεταρρυθμιστών ΠΑΤΡΙΣ (1849-1851) σε μια θαυμάσια σειρά άρθρων της. 

Για τον τρόπο λειτουργίας του πολιτεύματος στα Αγγλοκρατούμενα Ιόνια ο Κερκυραίος Μεταρρυθμιστής Κουρής δήλωνε (συνεδρίαση 26/6/1850) στην Ιόνιο Βουλή:

...Είναι βέβαιον και ομολογούμενον ότι η Βουλή των Ιονίων δεν έχει σχεδόν κανέν δικαίωμα, ουδέ δύναται να ασκήσει αυτά τα ολίγα, άτινα έχει, εξ’ αιτίας του τωρινού συντάγματος. Οι αποφάσεις της μένουν ανεκτέλεστοι, τα προτεινόμενα νομοσχέδια απαντούν μύρια προσκόματα και ως επί το πλείστον δεν γίνονται υπό των άλλων αρχών παραδεκτά. Η κυριαρχία της δεν είναι ειμί λέξις κενή οιασδήποτε σημασίας…. 

Αποσιωπούν και θέλουν να ξεχνάμε ότι:. 

Η ένωση που ουσιαστικά επεβλήθη στο Ελλαδικό κράτος και τα Ιόνια, έγινε : 

• Μετά την πλήρη και επίσημη υποταγή της Ελλαδικής και της Ιόνιας ηγεσίας στις Αγγλικές απαιτήσεις, με την χρήση άγριας βίας και υποσχέσεων. 
• Μετά από Αγγλικό οικονομικό πόλεμο, τον Αγγλικό αποκλεισμό του Πειραιά, τον δεύτερο, κοινό Άγγλο-γαλλικό αποκλεισμό, του Πειραιά και των άλλων βασικών Ελληνικών λιμανιών και την κατάληψη της Αθήνας. Μετά την επιβολή στην Ελλάδα αγγλόφιλης κυβέρνησης κατοχής 
• Μετά την επίσημη εγκατάλειψη του εθνικού στόχου για την απελευθέρωση όλων Ελλήνων, την επίσημη εγκατάλειψη της βούλησης για επέκταση των Ελλαδικών συνόρων και σε αυτήν ακόμα την Ήπειρο, την Θεσσαλία, την Κρήτη. Την αποδοχή του Αγγλικού δόγματος της ακεραιότητας της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, 
• Μετά την Έξωση του ασυμβίβαστου στα εθνικά θέματα του Ελληνισμού και αξιοπρεπούς Όθωνα. 
• Μετά από την διεθνή γελοιοποίηση αλλά και απομόνωση, της χώρας με την εκλογή, δια δημοψηφίσματος, του Άγγλου πρίγκιπα Αλφρέδου ως Βασιλιά της Ελλάδος, εκλογή που κυνικά απέρριψε η Μεγάλη Βρετανία 
• Μετά την εκ μέρους της Ελλάδος αποδοχή ότι θα επιλέξει βασιλέα της αρεσκείας της Αγγλίας, δεσμευόμενο στην πιστή εφαρμογή της Αγγλικής πολιτικής απέναντι στην Τουρκία και στο θέμα των συνόρων του Ελλαδικού κράτους. 
• Μετά την μεταστροφή του Γερμανικού φιλελληνισμού, την εκμηδένιση την Ρωσικής επιρροής στην Ελλάδα και την αποκοπή του Ελληνισμού από τα διεθνή του ερείσματα. 

ΤΑ ΨΕΥΔΗ ΚΑΙ Η ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ... 

Μερικά από τα ψεύδη που χρησιμοποιήθηκαν και μερικές από τις αλήθειες που διαστρεβλώθηκαν. 

“Η Ένωση των Επτανήσων προσεφέρθη ως δώρο, στον εκ Δανίας Βασιλιά Γεώργιο” 

“Το ψήφισμα της ΙΓ΄ Ιονίου Βουλής, ως νομιμοποιητικό ντοκουμέντο της Ένωσης και ως έκφραση της βούλησης των Ιονίων” 

“Το Επτανησιακό κίνημα ήταν ένα τοπικιστικού χαρακτήρα και ταυτότητας κίνημα” 

“Tα Ιόνια έθεσαν όρους για την Ένωση με το άλλο Ελλαδικό κράτος, όροι οι οποίοι δεν έχουν τηρηθεί και κατά συνέπεια η μη τήρηση των δημιουργεί θέμα”. 

Το ψεύδος της Ένωσης ως δωρεάς και η σκοπιμότητα του. 

Η δωρεά προϋποθέτει κτήτορα κτήση, κτήμα και δικαιωμα διάθεσης. Επίσης βασικό στοιχείο της δωρεάς αποτελεί η ανυπαρξία ανταλλάγματος ως προϋπόθεσης η συνέπειας της δωρεάς. Τα Επτάνησα δεν υπήρξαν ποτέ βρετανική επικράτεια, ούτε κτήση. Υπήρξαν αναγνωρισμένη κρατική οντότητα η ασφάλεια του οποίου ετέθει με διεθνή συνθήκη, υπό την Βρετανική προστασία. Η Βρετανία είχε δικαίωμα να αποποιηθεί την προστασία που της ανετέθη και πέραν αυτού ουδέν. Δεν είχε και δεν θεμελίωσε ποτέ δικαίωμα να θέσει όρους για την Ένωση, να καταστρέφει αρχιτεκτονικό πλούτο και κληρονομιά αιώνων, να δυναμιτίζει σε καιρό ειρήνης τα φρουρια του κράτους που ανέλαβε να προστατεύει από εξωτερικούς κινδύνους 

Η σκοπιμότητα της περί δωρεάς χωρών και λαών, ως κτημάτων των ηγεμόνων θεωρίας, όπως και βελτιωμένη εκδοχή της, η δια της ΙΚΕΣΙΑΣ προς τους Αυτοκράτορες και Βασιλείς, την Άνασαν της Μεγάλης Βρετανίας, διασφάλισης εθνικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και της επιδίωξης της Ενώσεως, είναι προφανής. 

Δι’ αυτής της μεθόδου: 

Οδηγείται ένας λαός στην απεμπόληση οικουμενικών αρχών βάσει των οποίων δικαιούται να διεκδικεί την εθνική του ολοκλήρωση, σε κάθε περίπτωση (Κρήτη, Κύπρος, Αιγαίο, Θεσσαλία, Ήπειρος, Μακεδονία) και καταλήγει ικέτης ελεημοσύνης. 

Εγκαταλείπεται η απαίτηση της αναγνώρισης και του σεβασμού της καταπατηθείσης, καταλυθείσης ανεξαρτησίας της Ιονίου πολιτείας και των νομικών συνεπειών αυτής της αναγνώρισης. 

Συνέπεια αυτής της τακτικής υπήρξε, όπως θα δούμε στη συνέχεια και η πλήρης αγνόηση των Ιονίων στις διαπραγματεύεσεις για την παραίτηση της Βρετανίας από το δικαιωμα της προστασίας και από τις διαπραγματεύσεις για την Ένωση. Σε αυτή τη δουλική λογική του σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω στηρίχθηκε η Βρετανική άρνηση να δεχθεί ακόμα και υπόμνημα των Ιονίων για την τύχη των φρουρίων της Κέρκυρας. Αυτή τη σκοπιμότητα υπηρέτησαν και όσοι μέσω ψηφισμάτων ικεσίας επεδίωξαν την Ένωση. 

Τα Επτάνησα και η κατοχή τους δημιουργούσαν τεραστία προβλήματα στην αγγλική εξωτερική πολιτική από το 1817. Προβλήματα που παρά τη βάρβαρη καταστολή και τις εξαγορές συνειδήσεων παρέμεναν ως μόνιμη προσβολή για το Αγγλικό γόητρο και μόνιμη εν δυνάμει απειλή για την Αγγλική επιρροή στην ευρύτερη περιοχή. 

Κατά την νοοτροπία και την ηθική της Αγγλικής εξωτερικής πολιτικής έπρεπε να βρεθεί λύση, για το επτανησιακό, που θα εδραίωνε τα Βρετανικά συμφέροντα στη Μεσόγειο, θα τσάκιζε το εθνικό αλυτρωτικό κίνημα στα Επτάνησα και το Ελλαδικό κράτος. Λύση που θα τσάκιζε ότι απέμενε από το πνεύμα του 21, θα περιθωριοποιούσε και θα ταπείνωνε τους εκφραστές των ιδεών της Εθνικής ολοκλήρωσης, αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας. Θα συνέτριβε το επτανησιακό πατριωτικό κίνημα. 

Όπως προκύπτει από πρακτικά του Αγγλικού Κοινοβουλίου: 

Η Αγγλία απεφάσισε να εγκαταλείψει τα Ιόνια όταν η ζημιά που της προκαλούσαν ήταν μεγαλύτερη από τα οφέλη που της προσέφεραν.(Αγορεύσεις Gladston, Gray,Maguire. Ιστορία Ελληνικού Έθνους Τόμος ΙΓ΄ σελ215) 

Η Αγγλοκρατία παρ’ όλα τα μέσα που χρησιμοποίησε δεν κατόρθωσε να εξασφαλίσει ούτε μια ελεγχόμενη βουλή γι' αυτό κατέφευγε συνεχώς στο εξευτελιστικό, για το κοινοβουλευτικό δημοκρατικό της προσωπείο, μέσο, της επαναλαμβανόμενης διάλυσης της βουλής και των αναστολών λειτουργίας της. (Υπόμνημα Λομβάρδου στον Gladstone). 

Φοβού τους Βρετανούς και δώρα φέροντας. 

Τα Επτάνησα είχαν προσφερθεί (πριν από τον Γεώργιο) και στο Όθωνα ως αντάλλαγμα για την αλλαγή της εξωτερικής του πολιτικής απέναντι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η Αγγλία, μέσω ελληνικής διπλωματικής οδού, Πάλμερστον προς Τρικούπη 1861 (Ν. Δραγούμη, Αναμνήσεις, έκδοση α' 386 Μελετόπουλου. Η Ευρωπαϊκή διπλωματία εν Ελλάδι 1888, σελ. 131. Κυριακίδη, Ιστορία του σύγχρονου Ελληνισμού β' 299 και Χιώτη, τόμος β' 563. Επίσης Σ. Θ. Λάσκαρη: Ο Τρικούπης και η 'Ενωσις των Επτανήσων, εν Αθήνας 1930, εκδς Ι. Σιδέρη) και απ’ ευθείας μέσω του ειδικού απεσταλμένου, Elliot, (όταν η Ελληνική διπλωματική οδός δεν απέδωσε), πρόσφερε στον Όθωνα τα Επτάνησα, θέτοντας ως όρους τη διαρκή ειρήνη με την Τουρκία και την αναγνώριση των τουρκικών συνόρων ως οριστικών. Με άλλα λόγια αναγνώριση του δόγματος της ακεραιότητας της Οθωμ. Αυτοκρατορίας. Ο Όθωνας αρνήθηκε πεισματικά και δεν εκάμφθη ούτε κι από τη σαφή απειλή - προειδοποίηση ότι πόλεμος με την Τουρκία συνεπάγεται εκθρόνιση του. Δήλωσε ότι ουδαμώς δικαιούται καταδικάζων εις δουλείαν μέγα μέρος της Ελληνικής φυλής να επιτύχει την απελευθέρωσιν της Επτανήσου και απευθυνόμενος στο Σπ. Τρικούπη είπε: Μπορείς να εννοήσεις Βασιλέα της Ελλάδος μη μεριμνώντα ημέρα και νύκτα περί της τύχης των δούλων Ελληνων; Ναι μεν και οι Επτανήσιοι είναι δούλοι όμως τελικά, αργά η γρήγορα θα ενωθούν μαζί μας (Π. Χιώτης τόμ. Β σελ 563). Τέλος ο Elliot καταγγέλλει τον αμετάπειστο Όθωνα στην κυβέρνηση του, ότι συνεργάζεται με τους ανατολικούς λαούς, το Γαριβάλδη και τους Σέρβους ιδιαίτερα, με σκοπό την πραγμάτωση της Μεγάλης Ιδέας. (βλέπε Χιώτη, Επτανησιακή Ιστορία, τόμος β', σελ.561-62-63-64 και Γ. Φιλάρετο, Αγγλοκρατία και ξενοκρατία εν Ελλάδι,σελ.113). Η καταγγελία δεν ήταν ψευδής. Ο Όθωνας αποδεδειγμένα προσπάθησε μια τέτοια συνεργασία. 

Κατά συνέπεια όσα περί δωρεάς των Επτανήσων, διακινήθηκαν και διακινούνται αποτελούν απόλυτη διαστρέβλωση της ιστορίας. Όσοι αναπαράγουν αυτή την προπαγάνδα ούτε περιφρονήσεως είναι άξιοι.

(Συνεχίζεται)

Η ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΠΤΑΝΗΣΩΝ (1)

Η ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΠΤΑΝΗΣΩΝ

H διαστρέβλωση της ιστορίας και η καπηλεία του τοπικισμού

Ένα κείμενο γραμμένο εν όψει της συμπλήρωσης 150 χρόνων 

από την Ένωση, το 2014

Του Γιώργου Σκλαβούνου

Αντί εισαγωγής                                                                

Xαρακτηριστικοί ιστορικοί σταθμοί και ιστορικής σημασίας γεγονότα στο Κράτους των Ιονίων, από της ιδρύσεως του (μέχρι και την Ένωση του με την Ελλάδα στα 1864) που αποκαλύπτουν τις επιρροές και τις προκλήσεις που συνετέλεσαν στην διαμόρφωση της Εθνικής και πολιτικής συνείδησης των Επτανησίων αλλά και στην ταυτότητα και τους υπερ-τοπικούς ορίζοντες, της επτανησιακής πνευματικής και πολιτικής ηγεσίας. 

Με την συνθήκη του Campo Formio (1797), επέρχεται η «κατάλυση» της Δημοκρατίας της Βενετίας, η οποία κατείχε τα Ιόνια και η παραχώρηση των Ιονίων στη Γαλλία του Ναπολέοντα. Τα Ιόνια προσαρτώνται στην Γαλλική επικράτεια και μετατρέπονται, από τον απελευθερωτή των λαών Ναπολέοντα, σε νομούς του Γαλλικού κράτους. Η Γαλλική επιθετικότητα, από την Ιταλία μέχρι την Ρηνανία και από την Αίγυπτο μέχρι τη Συρία οδήγησε σε διεθνείς ανακατατάξεις και σε αλυσιδωτές αντι-Ναπολεόντιες συνθήκες συμμαχίας. 

Στο πλαίσιο της Β΄ αντι-Ναπολέοντιας συμμαχίας συγκροτούνται και οι συνθήκες που επηρέασαν το μέλλον των Ιονίων Νήσων: α) μεταξύ Ρωσίας - Οθωμανικής Αυτοκρατορίας 3 Ιανουαρίου 1799 και β) μεταξύ Μεγάλης Βρετανίας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, 5 Ιανουαρίου 1800. Με την πρώτη συνθήκη διασφαλιζόταν η ελεύθερη διέλευση του Ρωσικού στόλου από τα στενά των Δαρδανελίων και η συνεργασία των στόλων Ρωσίας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στη Μεσόγειο, με την δεύτερη, εκτός των άλλων, η Μεγάλη Βρετανία εγγυότανε την ακεραιότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας για 8 χρόνια. 

Στις 3 Μαρτίου 1799 η Γαλλική φρουρά της Κέρκυρας παραδίδεται στον Ρώσο Ναύαρχο Ουσακώφ και τον Τούρκο Ναύαρχο Κατήρ Μπεη. Στην κατάληψη της Κέρκυρας από τους συνεργαζόμενους στόλους των Ρωσοτούρκων η συμμετοχή των Επτανησίων στο Ρωσικό στόλο και των Κερκυραίων στην εκ των έσω υποστήριξη της κατάληψης υπήρξε καθοριστική 

1800. (21 Μαρτίου). Τα Ιόνια Νησιά συγκροτήθηκαν ως το πρώτο νεο-Ελληνικό κράτος στη σύγχρονη ιστορία, με την συνθήκη της Κωνσταντινούπολης. 

Η συνθήκη συγκρότησης του φέρει την υπογραφή της Ρωσίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, σε μια από τις ελάχιστες ιστορικές στιγμές, μεταξύ τους συνεργασίας. Αυτή την εποχή η Ελληνική και συγκεκριμένα η Κερκυραϊκή παρουσία στην Ρωσική αυλή είναι σημαντική .Ειναι η παρουσία, της γιγάντιας μορφής, της Ελληνικής Εθνικής αναγέννησης, της Ορθοδοξίας και της μεγάλης μορφής του Ευρωπαϊκού διαφωτισμού, ο Κερκυραίος Ευγένιος Βούλγαρης. Είναι ο άνθρωπος που με το έργο «Στοχασμοί εις τους παρώντας κρισίμους καιρούς του Οθωμανικού κράτους» εισηγήθηκε την διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και την ανασύσταση της Βυζαντινής ως αναγκαίας για την Ευρωπαϊκή ειρήνη και ασφάλεια. Πρόταση που υιοθέτησε από η Αικατερίνη και προσπάθησε να υλοποιήσει σε συνεργασία με τον Αυτοκράτορα της Αυστρίας Ιωσήφ τον Β. Μετά από μακρόχρονη και επιτυχημένη πνευματική προσφορά στην Ευρώπη ο Βούλγαρης βρίσκεται στη Μόσχα από το 1775 .Προσωπικός φίλος των πανίσχυρων στη Ρωσική ιεραρχία εξουσίας, αδελφών Ορλώφ και του Γρηγόρη Ποτέμκιν. Μέλος της Αυτοκρατορικής Ακαδημίας της Ρωσίας από το 1787, Αρχιεπίσκοπος Σλαβινίου και Χερσώνος, το 1776 μυστικοσύμβουλος της Αικατερίνης, υπεύθυνος του κολεγίου για την μόρφωση των παιδιών της Ρωσικής αριστοκρατίας, δάσκαλος στην Ελληνική γλώσσα, του Ρώσου πρίγκιπα Κωνσταντίνου προοριζομένου από την Αικατερίνη για Αυτοκράτορα του νέου ΒΥΖΑΝΤΊΟΥ. 

Έγραφε η Αικατερίνη στον Ιωσήφ της Αυστρίας:
«Έχω την πεποίθησιν, ως εκ της απεριορίστου εμπιστοσύνης, την οποίαν τρέφω προς υμάς,ότι εάν αι επιτυχίαι ημών εν τω τουρκικώ πολέμω επιτρέψωσιν ημιν ν’απαλλάξωμεν την Ευρώπην εκ του εχθρού του Χριστιανικού ονόματος και να τον εκδιώξωμεν από την Κωνσταντινούπολι,η Υ.Μ. δεν θα μου αρνηθεί την συνδρομήν της προς ανίδρυσιν της αρχαίας Ελληνικής μοναρχίας επι των ερειπίων της βαρβάρου οσμανικής κυβερνήσεως, υπό τον ρητόν εκ μέρους μου όρον να διατηρήσω την μοναρχίαν ταύτην όλως ανεξάρτητον της εμής, αναβιβάζουσα επί του ανεγερθησομένου θρόνου τον νεώτερον εγγονόν μου, τον μέγαν δούκαν Κωνστσταντίνον. Ο νέος μονάρχης θα παραιτηθεί ταυτοχρόνως πάσης αξιώσεως επί της ρωσικής μοναρχίας, διότι τα δύο στέματα δεν δύνανται και δεν πρέπει να ενωθούν ποτέ επί της αυτής κεφαλής. Την αυτήν υποχρέωσιν θέλει αναλάβει εν καιρώ ευθέτω ο υιός μου μέγας δουξ διάδοχος και ο πρωτότοκος αυτού υιός. Το κατ’ εμέ είμαι ετοίμη να παράσχω δι’εμε και τους διαδόχους μου πάσαν διαβεβαίωσιν ότι δεν θέλομεν επιζητήσει ποτέ την συνένωσιν των δύο μοναρχιών υπό ένα ηγεμόνα. Σύνορα του Ελληνικού κράτους θα είναι προς την Ρωσίαν ο Ευξεινος, προς την Αυστρίαν αι κτήσεις, τας οποίας θα προσλάβει η Υ.Μ. δια της πτώσεως της βαρβάρου κυβερνήσεως, και πρό την Δακίαν ο Δούναβης. Αι νήσοι του Αρχιπελάγους θα τεθούν επίσης υπό την εξουσίαν του αναγερθησομένου κράτους.» 
Ο Ιωσήφ της Αυστρίας απάντησε ότι δέχεται κατ’αρχήν την πρότασιν αλλά ότι η Πελοπόννησος, η Κρήτη και η Κύπρος έπρεπε να παραχωρηθούν εις την Βενετίαν. Η Αικατερίνη ανταπάντησε ότι θεωρεί την Πελοπόννησο, την Κρήτη και τα νησιά του Αιγαίου αναπόσπαστο τμήμα του νέου κράτους. (Διονυσίου Κοκκινου Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΣ τόμ 1, σελ. 95, βλ. επίσης Σάθας: Τουρκοκρατουμενη Ελλάς σελ 541 και Μαρξ Ένγκελς "Η Ελλάδα η Τουρκία και το Ανατολικό ζήτημα" εκδ. Γνώση). 

Η αποδοχή του Βούλγαρη στους κύκλους της Ρωσικής εξουσίας του επιτρέπει να προσκαλεί τον συμπατριώτη και φίλο του, Νικηφόρο Θεοτόκη (τον επίσης μέγιστο ,στην αρετή, τη σοφία, την προσφορά και την επιρροή, βλ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΘΕΟΤΟΚΗΣ 1731-1800, Υπό Ελένης Κούκουτ, Εν Αθηναις 1973) να του παραδίδει την θέση του, ως αρχιεπισκόπου Σλαβινίου και Χερσώνος το 1779. Σημειωτέων ότι ο Βούλγαρης είχε διατελέσει διευθυντής της Μαρουσαίας Σχόλης στα Γιάννενα, της Αθωνιάδας στο Άγιο Όρος, της Μεγάλης του Γένους Σχολής στην Κωνσταντινούπολη. Μεταξύ των μαθητών του συγκαταλέγονται μορφές όπως οι Κοσμάς ο Αιτωλός και ο Ιώσιπος ο Μοισιόδαξ. Με δυο τέτοια τέκνα της Κέρκυρας στην «καρδιά» της ρωσικής ηγεσίας, δεν υπήρξε ατύχημα της ιστορίας η ρωσική μεταχείριση στα Ιόνια. 

Η εκ μέρους της Μεγάλης Βρετανίας αναγνώριση της συνθήκης και του κράτους των Ιονίων ακολούθησε εφ' όσον οι τρεις δυνάμεις αποφάσισαν να συνεργαστούν για την αντιμετώπιση της Γαλλικής επιθετικότητας στη Μεσόγειο. 

Το νεοσύστατο κράτος θα ήταν φόρου υποτελές στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και υπό την προστασία της Ρωσίας. 

Τραγική, αλλά απόλυτα αληθινή ιστορική αλήθεια και ιστορική εμπειρία για τους Επτανησίους αποτελεί το γεγονός ότι ενώ με την Ρωσοτουρκική κατοχή συγκροτούνται τα Επτάνησα ως το πρώτο νεοελληνικό κράτος, οι αλλεπάλληλες Γάλλο-Αγγλικές κατοχές που ακολούθησαν επεδίωξαν παντί τρόπω την κατάλυση του. 

1802. Με τη συνθήκη ειρήνης της Αμιένης (Amiens) η Γαλλία αναγνωρίζει την επικυριαρχία της Οθωμ. Αυτοκρ. στην Αίγυπτο και την ανεξαρτησία των Ιονίων. 

1803. Πέφτει το Σούλι και οι Σουλιώτες εγκαθίστανται στην Κέρκυρα 

1803. Ο Ιωάννης Καποδίστριας εκλέγεται Γραμματέας της Ιονίου Πολιτείας και στις 14/Ιουνίου 1803 με εισήγηση του, η Γερουσία απεφάσισε την σύσταση σχολείου διά την εκπαίδευση των υπαλλήλων: «Πάντες οι εν ενεργεία υπάλληλοι, οικονομικών υπηρεσιών, στρατιωτικών, ενικής διοικήσεως και όσοι ήθελον αποσταλεί υπό των τοπικών κυβερνήσεων, υπόκεινται εις τους κανονισμούς και την πειθαρχίαν της δημοσίας εκπαιδεύσεως των υπαλλήλων. Εις τα δημόσια μαθήματα δύνανται να προσέρχονται και νέοι επιθυμούντες να εκπαιδευθώσι.».
Τον κανονισμό ίδρυσης και λειτουργίας του σχολείου αναλαμβάνει ο ίδιος ο Καποδίστριας καθώς και τη διασφάλιση των αναγκαίων πόρων. 

1805. Ο Ιωάννης Καποδιστριας θεμελιώνει το έργο της Εθνικής πνευματικής αναγέννησης, όχι με την δημιουργία του πρώτου δημόσιου σχολείου, αλλά κυρίως με τις γιγάντιες μορφές που φροντίζει να διορισθούν ως καθηγητές αυτού του σχολείου και προφανώς να συνεργαστούν ως εθνικοί αναμορφωτές και όχι ως εκπαιδευτικοί καριέρας. 

1805. Ο Χριστόφορος Περραιβός και ο Ανδρέας Ιδρωμένος διορίζονται καθηγητές στο σχολείο της Τενέδου το πρώτο δημόσιο σχολείο στα Ιόνια. 

Ο μεν Περραιβός της «Εθνικής Γλωσσης», ο δε Ανδρέας, ιερεύς, Ιδρωμένος, «Της Ανωτέρας Γραμματικής και Ελληνικής Φιλολογίας.» 

(Η εκπαίδευσης εν Επτανήσω 1453-1864. Ιστορική μελέτη. Κ. Δαφνή. Κέρκυρα 1956.σελ45-51). 

Η ιστορική σημασία αυτής του παράλληλου διορισμού δεν έχει επισημανθεί ούτε φυσικά αξιολογηθεί από την ιστορική έρευνα (εκτός της αναφοράς μου, Ο Άγνωστος Καποδιστριας, εκδ Παπαζήση, 2011, σελ,89-91, Ο Ιωάννης Καποδίστριας ως συνεχιστής του Ρήγα, όπου δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στη σημαντική, στενότατη, σχέση Καποδίστρια-Περαιβου. 

Ανδρέας Ιδρωμένος, μαχόμενη φλογερή ψυχή της μαρτυρικής και ηρωικής κοινότητας των ξεριζωμένων Παργίων στην Κέρκυρα. Συνομιλητής και αυτός του Ρήγα, ισότιμος του Κοραή στην αρχαωγνωσία, βαθύτατος γνώστης της εκκλησιαστικής οργάνωσης και της εποχής του αλλά της Ορθόδοξης πνευματικής παράδοσης. Φίλος και συναγωνιστής των Σουλιωτών. Είναι αυτός που θα εκφωνήσει τον εναρκτήριο λόγω για τα εγκαίνια της Σχολής της Τενέδου. 

Ο Περαιβός στενός συνεργάτης και «απόστολος» στην οργάνωση του Ρήγα( Χιώτης (Λόγος Βιογραφικός Περί Διονυσίου Ρώμα Εκφωνηθείς ενώπιον του νεκρού αυτού. υπό Π. Χιώτου27 Ιουλίου 1857. Εν Ζακύνθω 1857,σελ12) συνδετικός κρίκος και η ηγετικότερη μορφή αναμεσα στις ξεριζωμένες Σουλιώτικες οικογένειες. διορίζεται από τον Ιωάννη Καποδιστρια δάσκαλος, στο πρώτο δημόσιο σχολείου που ιδρύει ο Ι.Κ στην Κέρκυρα και έκτοτε μετατρέπεται σε βασικό του συνεργάτη. .Αποτελεί τον ζωντανό σύνδεσμο της οργάνωσης του Ρήγα με τον Καποδιστρια. 

1805. Πεντε χιλιάδες Έλληνες (μεταξύ αυτών Σουλιώτες) και ο Αναγνωσταράς συμμετέχουν στον Ρωσικό στρατό του Ιονίου, στην εκστρατεία της Νεάπολης 

1806. Η Έκδοση του μανιφέστου της Ελληνικής Εθνεγερσίας της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΝΟΜΑΡΧΙΑΣ. Πιθανότερος συγγραφέας της οποίας θεωρείται ο Ανδρέας Ιδρωμένος. (βλέπ.,Ελληνική Νομαρχία. Ήτοι Λόγος περί Ελευθερίας. Φιλολογική απομνημείωση, κείμενο–σχόλια-εισαγωγή Γ. Βαλέτας. Μελετήματα Ν. Α. Βέης-Μ. Σιγούρος. εκδ, Αποσπερίτης Αθηνα, σελ 21α). Η Κερκυρα έχει καταστεί το επαναστατικό κέντρο δράσης και του Ιδρωμένου και του Περραιβου. 

Ο γιος της Κύπριας ξεριζωμένης μάνας, ο Ιωάννης Καποδίστριας, δεν κάνει τις επιλογές του με τοπικιστικά κριτήρια, δεν αναζητά ως συνεργάτες υποτακτικούς. Αναζητά ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΑ ΑΦΟΣΙΩΜΕΝΟΥΣ ικανούς στην προσφορά, στην ανιδιοτέλεια και την συνεργασία. 

1806. Ο μεγάλος διωγμός των κλεφτών στο Μοριά και τη Ρούμελη, που οδηγεί πολλούς μεταξύ αυτών και τον Κολοκοτρώνη, στα Επτάνησα, ενισχύοντας τόσο την μαζική συμμετοχή άτακτων οπλαρχηγών και αρματολών στο Ιονικό και το Ρωσικό στρατό αλλά κυρίως διαμορφώνοντας τις συνθήκες της μεταξύ τους γνωριμίας και συνεργασίας. 

1806. Μεγάλη συνάντηση οπλαρχηγών στην Κέρκυρα με τον Ιωάννη Καποδιστρια για την προετοιμασία της Άμυνας της Λευκάδας. 

1807. Μάιος Ο Ι. Καποδιστριας οργανώνει επιτυχώς την Άμυνα της Λευκάδας, απέναντι στις δυνάμεις του επιτιθέμενου Αλή Πασά, με καθολική συμμετοχή, σε στεριά και θάλασσα, των Ελλήνων αρματολών και κλεφτών. Στα επινίκια, κατά τους ιστορικούς, δόθηκε ο όρκος του αγώνα για την εθνική απελευθέρωση. ( Η άμυνα της Λευκάδας ως πρόβα Τζενεράλε του 21, βλ Ο Άγνωστος Καποδίστριας, εκδ. Παπαζήση) 

1807. (7 Ιουλίου) Με την συνθήκη του Τιλσίτ, μεταξύ Ρωσίας και Ναπολεοντίου Γαλλίας, η Ρωσία παραχωρεί τα επί των Ιονίων δικαιώματα της στη Γαλλία. 

1813. Η πτώση του Σουλίου και η έλευση των Σουλιωτών και του πνεύματος από το Κιούγκι στην Κέρκυρα. 

1814. Επιστολή από την Κέρκυρα στον Τσάρο Αλέξανδρο, κατά τις εργασίες του συνεδρίου της Βιέννης, μέσω Ι. Καποδίστρια, των Περραιβού, Τζαβέλα, και Δούκα, προσυπογράφομενη από 60 καπεταναίους όπου δηλώνουν ετοιμότητα για εξέγερση στην Ελλάδα 

1815. Η συνθήκη ανασύστασης του Κράτους των Ιονίων στο Παρίσι, ως ανεξαρτήτου κράτους το οποίο ετέθη υπό την προστασία της Αγγλίας. 

1816. Δυο ομάδες οπλαρχηγών, μέσο Κέρκυρας, κατευθύνονται στη Ρωσία για συνάντηση με τον Καποδιστρια και τον Τσάρο, με πρόφαση να ζητήσουν απλήρωτους μισθούς από το 1806 όταν υπηρετούσαν στο Ρωσικό Στρατό στα Ιόνια. 

α) Αναγνωσταράς, Ηλίας Χρυσοσπάθης, Παναγιώτης Δημητρόπουλος 

β) Περραιβός και ο Ιωάννης Φαρμάκης. (Δοκίμιον Ιστορικόν Περί Φιλικής Εταιρείας. Υπό Ιωάννου Φιλήμονος. Εν Ναυπλία 1834.) Ο Φαρμάκης υπήρξε επίσης παλαιός συνεργάτης του Καποδίστρια από τα Επτάνησα και συμμαχητής με τον Περραιβό στην υπό τον Καποδίστρια άμυνα της Λευκάδας. 

Είναι αυτοί που αναμένονται στην Κωνσταντινούπολη για να παρθούν οι οριστικές αποφάσεις για το μέλλον της Φιλικής Εταιρείας, για την διάλυση της ή την αναδιοργάνωση της (Δοκίμιον Περί Φιλικής Εταιρείας, Ιωάννου Φιλήμονος. Σελ. 193, 197). Κατά την ίδια πηγή η διάλυση δεν θα ήταν δύσκολη γιατί τα μέχρι τότε μέλη δεν ξεπερνούσαν τα 30 και ήσαν κυρίως άτομα που ήθελαν και την πίτα αφάγωτη και το σκύλο χορτάτο. (ως άνω, σελ. 189). 

1816. Άγγλο-Οθωμανική συνθήκη παραχώρησης της Πάργας στους Οθωμανούς και παραίτησης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εκ των επί των Ιονίων δια της συνθήκης του 1800 δικαιωμάτων της και αναγνώριση της συνθήκης των Παρισίων του 1815, την οποία μέχρις και τότε δεν αναγνώριζε η Οθωμανική Αυτοκρατορία. (Ιόνιος εφημερίς 25/12/1817). 

(1819). Παργινοί μεταφέροντες την στάχτη από τα κόκαλα των νεκρών τους καταφθάνουν στην Κέρκυρα. 

1817. Iδρύεται η Ιόνιος Βιβλική Εταιρεία με διαρκή, έντονη και επιθετική πολιτική προσυλητισμού στο Αγγλικανικό δόγμα. (βλ. εφ. ΠΑΤΡΙΣ 12/2/1849) 

1818. Μαζικές μυήσεις στη Φιλική στα Επτάνησα. Στην Ζάκυνθο μυείται από απεσταλμένο του Αναγνωσταρά ο Κολοκοτρώνης, μαζί με βασικούς του συνεργάτες όπως ο Νικηταράς και ακολουθούν προύχοντες και πρόκριτοι της Ζακύνθου. Ο Ρώμας προχώρησε τις μυήσεις στην Κεφαλλονιά αρχής γενομενης από τους Μεταξάδες Ανδρέα και Κων /νο Ακολουθεί η Κέρκυρα με τους Αδελφούς του Καποδίστρια, Βιάρο και Αυγουστίνο. Στην Λευκάδα η μεγάλη μορφή του Ιωάννη Ζαμπέλιου, πατέρα του Σπυρίδωνος ηγείται της εθνικής προσπάθειας. Ο Π. Χιώτης αφιερώνει το 8ο κεφάλαιο του Ατόμου της ιστορίας ταυ Ιονίου κράτους στη φιλική στα Επτάνησα. .Ιδιαίτερη σημασία εχει η αλληλογραφία Υψηλάντη με τους αδελφούς Καποδιστρια, τον Αναγνωσταρά στην στη Ζάκυνθο. 

1819. Επίσκεψι του Ιωάννη Καποδίστρια στην Κέρκυρα και η μεγάλη σύναξη των οπλαρχηγών και η συνεργασία του Καποδιστρια με την Επτανησιακή αντιπολίτευση στον Metland. 

1821. Επτανήσιοι στον Αγώνα, μαζική και ενθουσιώδης ένοπλος συμμετοχή Η άγρια αντίδραση των Αγγλικών δυνάμεων κατοχής αποτελεί ένα ακόμα μεγάλο κεφάλαιο στο αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ των Επτανησίων και της Αγγλοκρατίας. Από την συμμετοχή των επτανησίων στο στην αρχή του επαναστατικού Αγώνα αξίζει να αναφέρουμε το περιστατικό της πολιορκίας του κάστρου των Πατρών. Μετά την έκρηξη της επαναστάσεως, την 26 Μαρτίου χειρόγραφη και εγκύκλιος αποστέλλεται στους πρέσβεις των δυνάμεων στην Πάτρα υπό επιτροπής των επαναστατών. Ανάμεσα σε αυτούς που λαμβάνουν την επαναστατική διακήρυξη είναι ο Ιθακήσιος πρόξενος της Ρωσίας Βλασσόπουλος, ο Ζάκυνθος πρόξενος της Σουηδίας Λουδοβίκος Στράνης, ο Κεφαλλονίτης πρόξενος της Πρωσίας Κοντογούρης προσχώρησαν στους ένοπλους Επτανησίους που ηγήθηκαν στην πολιορκία του Φρουρίου της Πάτρας. Με οπλισμό και κανόνια από το πλοία τους (πλοία των Πετράτου, Φωκά και Πανά, με χρηματοδότηση του Κεφαλλονίτη εμπόρου Λιβαδά οι Επτανήσιοι ηγήθηκαν και στήριξαν την πρώτης πολιορκία κάστρου το 21. 

1824 Δημοσιεύεται η Λύρα του Κάλβου. Την έκδοση συγχρηματοδοτεί ο Ιωάννης Καποδίστριας και ο Ευνάρδος.(Πάνου Β. Ξένου. Φιλτάτη Πατρίς ΑΕΝΑΟΝ ΣΗΜΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΚΑΛΒΟΥ. Τετράδια Ευθύνης. 24 σελ. 139 

1825.Για την αντιμετώπιση της Ρωσικής επιρροής, αλλά και για τον περιορισμό του υπερβάλλοντος ανθελληνικού ζήλου του Άγγλου αρμοστή στα Ιόνια, ο Kanning δια διαταγών προς τον ύπατον αρμοστήν της Ιονίου Πολιτείας αναγνώριζε την Ελλάδα ως κράτος εμπόλεμο προς την Τουρκίαν» συνοδευόμενη με την ακόλουθη δήλωση. «Η Αγγλική κυβερνησις ώφειλε να θεωρήσει τους εξοπλίσαντας τα πλοία των Ελληναςη ως πειρατάς η ως εμπολέμους. Και επειδή ολόκληρον έθνος εξανιστάμενον κατά της αρχής του, δεν ημπορεί να θεωρηθεί ως πειρατικόν, ανάγκη πάσα να θεωρηθεί ως εμπόλεμον, εφ’ όσον φυλάτει τους κανόνας και ενεργεί εντός των εν τοιαύτη περιστάσει παραδεδεγμένων όρων.» (Διονυσίου Κόκκινου: Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΣ τόμ 9, σελ. 448) 

1825. Με προτροπή της Επιτροπής Ζακύνθου και με σαφή ανάμειξη του αρμοστή Adams, ο οποίος φέρεται ως ο συγγράψας το κείμενο, (Κόκκινος τομ. 9, σελ. 84-85) υπογράφεται από τους Έλληνες οπλαρχηγούς και προκρίτους η ανάθεση της αποκλειστικής προστασίας των εθνικών συμφερόντων στην Μεγάλη Βρετανία. Για την υπογραφή του κειμένου αποδέχθηκε να παίξει καθοριστικό ρόλο ο Κολοκοτρώνης του οποίου η δέσμευση και η υπογραφή εθεωρείτο από τους Άγγλους αναγκαία για την υποβολή του αιτήματος στην κυβέρνηση τους. 

1826. Δημοσιεύονται οι Ωδές του Κάλβου όπου και η ασυμβίβαστη απάντηση του στο περί προστασίας αίτημα. 

Ο Κάλβος, έρχεται στην Ελλάδα, φέρνοντας μαζί του οικονομική βοήθεια από τις φιλελληνικές οργανώσεις της Ελβετίας και του Παρισιού. Μετά από γόνιμη δράση με το φιλελληνικό κίνημα της Ελβετίας (οπού ο Καποδίστριας τον συστήνει στην ανώτατη ηγεσία του Καρμποναρικού κινήματος βλ. Γιώργου Σκλαβούνου: Η ρήξη Ανδρέα Κάλβου - Ούγκο Φώσκολου και ο Καποδίστριας, Πάπυροι Τόμος 1 2012.www.academy.edu.gr) αφού περάσει από το Παρίσι, όπου συμπίπτει με τον Καποδίστρια, περάσει από τον σπαρασσόμενο Μοριά, έρχεται στην Κέρκυρα 

1828. Κατα τον Άγγλο πρωθυπουργό της περιόδου 1828-1830. Wellington, «Ένα ισχυρό Ελληνικό κράτος θα ανέτρεπε την ισορροπία δυνάμεων στην Ανατολή, θα ανταγωνιζόταν μελλοντικά τη Βρετανική ναυτική δύναμη και αναπόφευκτα θα εξαρτιόταν από τη Ρωσία». (Χρήστος Λούκος: Η Αντιπολίτευση κατά του Κυβερνήτη Ι. Καποδίστρια 1828-1831, σελ. 57) 

Με την άφιξη του Κυβερνήτη στην Ελλάδα η στήριξη επιφανών Επτανησίων στην προσπάθεια του, υπήρξε σημαντική, ενώ παράλληλα η Αγγλική κυβέρνηση και ο Αρμοστής των Ιονίων στηρίζουν με κάθε μέσο την αντιπολίτευση του Καποδίστρια. Στήριξη που κορυφώθηκε στη προσπάθεια, της με κάθε μέσο, αποτροπής της συγκρότησης της Εθνοσυνέλευσης που θα ανανέωνε την κυβερνητική θητεία του Καποδιστρια. 

1829. Ο Άγγλος Αρμοστής Αdams, με την Αγγλική πρεσβεία στην Ελλάδα, συνεργάζεται και στηρίζει χρηματοδοτεί την Καποδιστριακη αντιπολίτευση για την κατασυκοφάντηση του Καποδίστρια. 

Κατά τον Χ. Λούκο (Η ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗ ΙΩ. ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ 1828-1831. Ιστορικη Βιβλιοθήκη Θεμελιο σελ 101-110): 

«Ο Dawkins δεν τηρούσε καν τα προσχήματα. Στο σπίτι του δεχόταν τους ηγέτες της αντιπολίτευσης, ιδιαίτερα τον Ζαίμη. Φαίνεται επίσης ότι ο Dawkins ήταν το ασφαλέστερο μέσο για την διοχέτευση αντικυβερνητικών άρθρων στον εκδότη του Couriere de Smyrne. Επειδή ήταν ο πιο πρόθυμος δέκτης όλων των κατηγοριών κατά του Κυβερνήτη, οι αντιπολιτευόμενοι αμιλλώντο στο ποιος θα τον ενημερώσει σχετικά με τις ενέργειες του Καποδίστρια και των οργάνων του. Έτσι ο Dawkins πληροφορείτο έγκαιρα τις συζητήσεις του Πανελληνίου. Τις προθέσεις της κυβέρνησης, ακόμα και την αλληλογραφία της με ξένες χώρες. 

Από τους κορυφαίους πληροφοριοδότες του φαίνεται ότι ήταν ο Τρικούπης. (Dawkins προς Aberdeen, απόρρητο και εμπιστευτικό, 9/21 Ιουνίου 1829.FO 32/5/14(Επιτομές 5/4 ) Βλέπε επίσης Σπηλιάδης τόμ Δ σελ115-116 και Petropoulos sel sel 369-370, για παρόμοια στάση του Τρικούπη στην Οθωνική περίοδο…Ότι η αξιοπρέπεια της θέσης του εμπόδιζε τον Dawkin να αναφέρει στην κυβέρνηση του, το διοχέτευε στον Adams (Άγγλο Αρμοστή στα Ιόνια) ο πράκτορας του στην Ελλάδα G.Lee. Τον πράκτορα του Αdams, Lee θα είχε στο μυαλό του ο Καποδίστριας όταν στην συνάντηση του με τον διπλωματικό αντιπρόσωπο της Γαλλίας ανέφερε ότι από τα Επτάνησα έφθαναν κατάσκοποι που παρακινούσαν με χρήματα και υποσχέσεις τους προκρίτους της Πελοπονήσου εναντίον του». (βλ.Rouen προς Portalis 16/28/Ιουνίου 1829, Χ.Λούκος σελ. 111). 

Στις εκθέσεις περιέχονται και οι πιο κακόβουλες των αντιπολιτευόμενων. 

Ο Αρμοστής των Επτανήσων, στέλνοντας τα παραπάνω έγγραφα στο Colonian Office αντλούσε επιχειρήματα από αυτά για να τονίσει και πάλι την ανάγκη δυναμικών ενεργειών κατά του Καποδίστρια, πριν σταθεροποιήσει τη θέση του με την αναμενόμενη εθνοσυνέλευση. (Fleming, έγγραφο αρ 48. Χ Λουκος σελ 102). 

1829. Με εντολή του Αρμοστή Adams ο πλοίαρχος διοικητής του πλοίου Μαδαγασκάρη, Spenser, αξίωσε με απειλή βίας την άρση του Ελληνικού αποκλεισμού από τον στην Τουρκοκρατούμενη Πρέβεζα.(2/5/29), την ίδια απαίτηση εξέφρασε στον Μιαούλη και τον Αυγουστίνο Καποδίστρια για το σπάσιμο του αποκλεισμού του Μεσολογγίου, το οποίο οι Τούρκοι είχαν ήδη αποδεχθεί να παραδώσουν. 

Την ίδια περίοδο ο Άγγλος πρέσβης Dawkins και ο Άγγλος ναύαρχος Malcom απειλούν και εκβιάζουν τον Καποδίστρια απαιτώντας την αναστολή των Ελληνικών επιχειρήσεων στην Στερεά και την επιστροφή των Ελληνικών στρατευμάτων στην Πελοπόννησο. (Dawkins προς Καποδίστρια 6/18 Μαΐου 1829.FO32/4/207 Επιτομές 4/32. X. Λούκος σελ. 109) Την απαίτηση απέρριψε απερίφραστα ο Καποδίστριας τονίζοντας μεταξύ άλλων ότι προτιμά να παραιτηθεί και να εγκαταλείψει την Ελλάδα παρά να δώσει εντολή εγκατάλειψης της Στερεάς, υποδεικνύοντας παράλληλα ότι τόσο οι παρεμβάσεις του πλοιάρχου Spenseer όσο και του Dawkins δεν είχαν την σύμφωνο γνώμη των υπολοίπων προστατριών δυνάμεων. 

Η σχέσεις του Αρμοστή με την αντι-Καποδιστρική αντιπολίτευση ήταν κοινό μυστικό στα Επτάνησα γι’ αυτό και η λαϊκή αγανάκτηση απέναντι τους εκφράστηκε όταν εκπρόσωποι της επισκέφτηκαν τα Επτάνησα. 

Η αντίδραση και η αντίσταση των Επτανησίων στην καταπάτηση των εθνικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους ήταν η αντίσταση μιας κοινωνίας μάχιμης και μαχητικής με αυτοσεβασμό και αξιοπρέπεια. Μιας κοινωνίας με γνώση των διεθνών εξελίξεων και συμμετοχή σε αυτές. Το Επτανησιακό κίνημα δεν μπορούσε ούτε να είναι ούτε να εξελιχθεί σε τοπικιστικό κίνημα...

(Συνεχίζεται)