Δύο σημαντικότατα άρθρα του γνωστού δημοσιογράφου-οικονομικού αναλυτή Γιώργου Κράλογλου, τα οποία θεωρούμε ότι πρέπει να μελετηθούν προσεκτικά.
ΔΕΕ
Διαλύστε τους να τελειώνουμε...
Το 1981 όταν το τότε ΠΑΣΟΚ νόμιζε ότι ήταν σοσιαλιστικό κόμμα όρμησε στη βιομηχανία και εφαρμόζοντας την πολιτική της ντουντούκας, έριχνε τα «κάστρα της ολιγαρχίας» και κρατικοποιούσε Τσάτσους, Κατσάμπηδες, Στράτους, Κεφαλάδες, Καρελαίους, Δράκους, Μποδοσάκηδες, ESSO, και ότι άλλο ότι μπορούσε. Στην αντάρα αυτή και με την «μέθοδο των προβληματικών» βολεύτηκαν για τα καλά και αρκετές μπατιρημένες ιδιωτικές επιχειρήσεις και αρκετοί μπαταχτσήδες «επιχειρηματίες». Στη «σοσιαλιστική» αυτή επιδρομή έγιναν κρατικές περίπου 40 βιομηχανικές επιχειρήσεις και διορίστηκαν 5.000 «κρατικοί βιομήχανοι» με μετάθεσή τους από την κομματική θέση του αφισοκολλητή και του κομματικού παρατρεχάμενου.
Για να είναι συνεπές το τότε ΠΑΣΟΚ και με την τριτοκοσμική του σοσιαλιστική ιδεολογία κατάργησε και το υπουργείο Βιομηχανίας ιδρύοντας την Γενική Γραμματεία Βιομηχανίας ως υπηρεσιακό κλάδο του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας. Πάγωσαν, στην πράξη, και τις υπηρεσίες βιομηχανίας του πρώην υπουργείου Βιομηχανίας και έτσι η «αντιβιομηχανική επανάσταση» του υποτιθέμενου σοσιαλισμού σφραγίστηκε για τα καλά.
Άρχισαν λοιπόν να ριζώνουν οι ελπίδες ότι θα ξηλώσουμε την ολιγαρχία που πίνει το αίμα του λαού και θα γλιτώσουμε από δαύτους μια και καλή. Όταν μάλιστα οι 33 προβληματικές επιχειρήσεις του κρατικού Οργανισμού Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (ΟΑΕ) που κατασπατάλησε πάνω από 3 τρισ. δραχμές «εκσυγχρονίζοντας» τις κρατικές βιομηχανίες έστελνε στον ΣΕΒ επιχειρήσεις του ως μέλη πιστέψαμε (κακώς) ότι τελειώσαμε με το αίσχος του ιδιωτικού τομέα και ιδιαίτερα με τους βιομήχανος.
Είχαμε καταλάβει λάθος.
Οι διορισμένοι «κρατικοί βιομήχανοι» το απολάμβαναν ως μέλη του ΣΕΒ όπως το απολάμβαναν και ως μεγάλοι πετρελαιάδες οι κομματικοί παρατρεχάμενοι που ανέλαβαν τον κρατικό τομέα διύλισης και εμπορίας καυσίμων των τότε ΕΛΔΑ.
Το 1985 όμως η «επανάσταση» κατά της βιομηχανίας και των βιομηχάνων άρχισε να κάνει κοιλιά. Η νέα κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ άρχισε να μιλάει για κοινωνικοποιήσεις και μετοχοποιήσεις και να δείχνει ότι σκέφτεται και φιλελεύθερα. Άρχισε ακόμη να μιλάει και για νέα γενιά επιχειρηματιών.
Ήταν τότε που το σκάνδαλο Κοσκωτά και 1-2 άλλα ακόμη ανέτρεψαν και αυτό το σοσιαλιστικό όραμα. Παρά το γεγονός ότι και στο μικρό πολιτικό διάλειμμα της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας συνεχίστηκαν οι κρατικίστικες αντιλήψεις στην οικονομία, η «σοσιαλιστική επανάσταση» ενάντια στους βιομήχανους άρχισε να χαλαρώνει. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που διαδέχθηκε την Νέα Δημοκρατία έβαλε πολύ νερό στο κρασί της και άρχισε να μιλάει για ανάπτυξη με ιδιώτες. Όταν έψαχνε όμως και δεν τους έβρισκε έδωσε την εξήγηση ότι έχουμε απεργία επενδύσεων. Τίποτε άλλο δεν έφταιγε παρά μόνο η απεργία επενδύσεων των βιομηχάνων...
Την πενταετία του 2004-2009 η Νέα Δημοκρατία έπεισε τους αγρότες και τους βιοτέχνες ότι μπορούν να γίνουν πετρελαιάδες κάνοντας τα παντζάρια και τις πατάτες πετρέλαιο… Και τους βιοτέχνες ότι μπορούν να κάνουν φωτοβολταϊκά στα οικόπεδά τους. Τους παρέσυρε και τους εγκατέλειψε. Έτσι όμως γλιτώνουμε σιγά-σιγά και από αυτούς.
Μπορεί να φέρνουμε σκόρδα, πατάτες και κρεμμύδια από την Τουρκία και την Αίγυπτο, αλλά καθαρίζουμε με τους ιδιώτες πάσης φύσεως και πάμε παρακάτω.
Σήμερα όμως από τις «στάχτες του σοσιαλισμού» αναπηδούν νέες ελπίδες επιστροφής στην «επανάσταση». Το κομματικό ΠΑΣΟΚ μιλάει και για αυτοδιαχείριση στα μέσα μεταφοράς. Μιλάει για γενικές εθνικοποιήσεις και για ανατροπή του προγράμματος αποκρατικοποιήσεων σε ό,τι αφορά τα λιμάνια, τα αεροδρόμια και τις μεταφορές γενικά. Επαναφέρει, με άλλα λόγια, τις ιδέες του μακαρίτη του ηγέτη της Γιουγκοσλαβίας Τίτο που σήμερα τις βρίσκεις μόνο στις βιβλιοθήκες-μουσεία για τον τριτοκοσμικό σοσιαλισμό.
Αλλά η νέα «επανάσταση» δεν σταματάει εδώ. Αφού δεν υπάρχει πλέον βιομηχανία που να μπορεί να δικαιολογήσει μια σοσιαλιστική επίθεση. Αφού οι αγρότες και οι μικρομεσαίοι είναι τόσο εξαθλιωμένοι που σβήνουν από μόνοι τους τα φώτα πέφτουν στον τελευταίο κοινωνικό εχθρό.
Τους εφοπλιστές που την πάτησαν και κράτησαν στα κρουαζιερόπλοια τους ελληνική σημαία.
Η πρώτη επίθεση έγινε με το διοικητικό μπάχαλο στα υπουργεία που ασκούν την ναυτιλιακή πολιτική. Κανείς δεν γνωρίζει που να πάει και από πού θα του έρθει. Η δεύτερη επίθεση έγινε με τις υποχρεώσεις έναντι του κράτους όσων έχουν ελληνική σημαία σε σχέση με τα κρουαζιερόπλοια που έχουν ξένη σημαία. Πρόκειται για πολιτική άρσης του καμποτάζ που να μην θίγει τα «κομματικά σπλάχνα» και την κομματική πελατεία. Δεν θα μπω περισσότερο στην ουσία γιατί όσα λέγονται γύρω από το θέμα είναι και ξεκάθαρα και ουσιαστικά.
Θα σταθώ όμως στο γεγονός που παραμένει ακόμη στην σκιά. Ότι αν καταφέρουμε να ξηλώσουμε μετά την βιομηχανία (την ευρωπαϊκού τύπου βιομηχανία και όχι αυτό λέμε σήμερα ελληνική βιομηχανία) και την ελληνική ναυτιλία τότε έχουμε επιτύχει το μέγα όραμα. Κρατάμε μόνο ό,τι μείνει από τουρισμό και επιστρέφουμε ολοταχώς στο «συρτάκι ντανς».
george.kraloglou@capital.gr
Διαλύστε τους να τελειώνουμε...
Για να θυμόμαστε...
Ασφαλώς και είναι μεγάλη παράλειψη (όπως μου επισημάνθηκε) να περιγράφεις την «κοινωνικοποίηση» του δήθεν σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ του 1981 με τις κρατικοποιήσεις σοβαρού μέρους (44 εργοστασιακά συγκροτήματα) του ελληνικού βιομηχανικού στερεώματος και να μην αναφέρεσαι στη «σκυτάλη» των κρατικοποιήσεων που παρέλαβαν ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Γεράσιμος Αρσένης από τους Κωνσταντίνο Καραμανλή και Παναγή Παπαληγούρα. Τη σκυτάλη των κρατικοποιήσεων των ομίλων Ανδρεάδη, Νιάρχου, Ωνάση, και μεγάλου μέρους του ελληνικού ορυκτού πλούτου. Των κρατικοποιήσεων που μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί με μια διαφορετική αντίληψη στη σχετική διαπραγμάτευση πάντα σε όφελος του δημοσίου.
Επανέρχομαι λοιπόν στο θέμα που έθιξα στην ίδια στήλη την Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011 (Διαλύστε τους να τελειώνουμε...) για δύο λόγους.
Πρώτον, γιατί το σημείωμά μου αυτό όχι μόνο σχολιάσθηκε από 84 αξιόλογους σχολιαστές–αναγνώστες του Capital.gr αλλά αποτέλεσε και αντικείμενο θέσεων και απόψεων όπως και αυτή που διατυπώνω στην εισαγωγή μου. Δεύτερον γιατί αυτά που περιγράφω δεν τα διάβασα κάπου ούτε μου τα διηγήθηκαν. Τα γνωρίζω από προσωπικές μου έρευνες. Γιατί το 1981 είχα ήδη 16 χρόνια δημοσιογραφίας στο οικονομικό ρεπορτάζ με ειδικότερο αντικείμενο τα βιομηχανικά, βιοτεχνικά και ενεργειακά θέματα. Πράγματι λοιπόν από τότε (εποχή Κ. Καραμανλή - Π. Παπαληγούρα) πρυτάνευε η ανάγκη να βολευτούν στο δημόσιο ορδές κομματικών παρατρεχάμενων όπως και έγινε με το βόλεμα 8-10.000 (σε πρώτη φάση) με τις κρατικοποιήσεις.
Ήταν όλα αυτά που οδήγησαν και τον τότε αντιπρόεδρο του ΣΕΒ Θ. Παπαλεξόπουλο στα περί «σοσιαλμανίας». Αναφορές που δεν έγιναν τυχαία. Είχαν προηγηθεί οι θέσεις του Κ. Καραμανλή για τους βιομήχανους «θα σας ρίξω στα βαθιά και πρέπει να κολυμπήσετε» όπως και ο παρακάτω διάλογος Καραμανλή με τον Γεώργιο Δράκο (ΙΖΟΛΑ) που γνωρίζω από πρώτο χέρι:
- Πιστεύω ότι η ελληνική βιομηχανία δεν έχει επιχειρηματίες ποιότητας που μπορεί να βασιστεί ο τόπος.
- Τότε κύριε Πρόεδρε βάλτε μας σε μια βάρκα και ρίξτε μας στην θάλασσα να πνιγούμε. Δεν χάθηκε ο κόσμος. Στο κάτω–κάτω 200 άνθρωποι είμαστε όλοι κι όλοι. Μικρή ζημιά. Αλλά κύριε Πρόεδρε, μέχρι να φτιάξετε τους καινούργιους, προς Θεού, να μην την πληρώσει η βιομηχανία του τόπου. Η βιομηχανία πρέπει να μείνει.
Ο διάλογος σταμάτησε εκεί.
Ο Καραμανλής χαμογέλασε με το γνωστό αινιγματικό του χαμόγελο και δεν είπε τίποτε.
Η απάντηση όμως δόθηκε στην πράξη τα επόμενα χρόνια από τον πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή με την πολιτική Π. Παπαληγούρα και από τον πρωθυπουργό Α. Παπανδρέου με την πολιτική Γερ. Αρσένη.
Επιστρέφοντας στο θέμα στο σημερινό μου σημείωμα θα προσπαθήσω να αναλύσω την παραίνεση του Γ. Δράκου: «κύριε πρόεδρε προσέξτε την βιομηχανία». Πέρα από κάθε αμφιβολία μέχρι την δεκαετία του 1980 η Ελλάδα ήταν και βιομηχανική χώρα. Και μάλιστα ανταγωνιστική. Η Ελλάδα είχε από τότε ισχυρή τσιμεντοβιομηχανία. Τη δεκαετία του 1980 η ελληνική τσιμεντοβιομηχανία είχε προκαλέσει και τη Γαλλία και την Αγγλία, ενώ ήταν στην κορυφή των εκτός Ευρώπης αγορών.
Η ελληνική χαλυβουργία είχε προκαλέσει και την Αγγλία και την Ιταλία. Ορισμένοι μάλιστα συνδέουν τη δολοφονία του Δημήτρη Αγγελόπουλου (Χαλυβουργική) από τους οργανωμένους δολοφόνους με την επιτυχία αυτή. Το ελληνικό νικέλιο πρωταγωνιστούσε για πολλά χρόνια στην Ευρώπη. Το αλουμίνιο της Ευρώπης στηρίχθηκε για πολλά χρόνια στην ελληνική παραγωγή. Τα ελληνικά καλώδια συναγωνίσθηκαν με μεγάλη επιτυχία τα ιταλικά και τα γαλλικά και μέσα στην ελληνική αγορά. Η χημική βιομηχανία και ειδικότερα τα λιπάσματα της Ελλάδας είχαν κλείσει για τα καλά τα σύνορά μας στις εισαγωγές.
Τα ελληνικά ναυπηγεία ήταν στα διακεκριμένα της παγκόσμιας ναυτιλίας. Η ελληνική βιομηχανία ειδών (ΙΖΟΛΑ - ΠΙΤΣΟΣ) στάθηκε με δυναμισμό δίπλα στα εισαγόμενα προϊόντα.
Η βιομηχανία ελαστικών της Πάτρας και της Θεσσαλονίκης (πριν τις στείλουν στην Τουρκία οι συντεχνίες) είχαν καλύψει απόλυτα σχεδόν την ελληνική αγορά. Η αυτοκινητοβιομηχανία (Nissan) στον Βόλο θα κάλυπτε μεγάλο μέρος των αναγκών μας αν δεν την είχαμε πάρει στο κυνήγι για κομματικούς και άλλους... λόγους.
Η ελληνική αμυντική βιομηχανία θα μπορούσε να καλύπτει συνεχώς τις ανάγκες μας αν δεν προτιμούσαμε τις μίζες από τις εισαγωγές. Το ελληνικό ύφασμα τζιν (της Πειραϊκής Πατραϊκής) είχε προκαλέσει την γαλλική βιομηχανία, όπως ακόμη και την κινέζικη τα μεταξωτά υφάσματα της ΒΟΜΒΥΞ. Τα ελληνικά είδη υγιεινής και τα κεραμικά πλακάκια ισοπέδωναν σε πολλές περιπτώσεις τα ιταλικά. Η ελληνική βιομηχανία παπουτσιού είχε κάτσει στο σβέρκο της Ευρώπης όπως και τα έτοιμα ρούχα. Οι πλαστικοί σωλήνες (κυρίως) -όμιλος Πετζετάκι- αλλά και γενικά η βιομηχανία πλαστικών ήταν ασυναγώνιστη μέχρι να φθάσουμε στα κινέζικα. Στον μεταλλευτικό τομέα τα 4-5 μεγάλα συγκροτήματα της Ελλάδας έκαναν τεράστιους όγκους εξαγωγών.
Η ελληνική χαρτοβιομηχανία (Αθηναϊκή Χαρτοποιία) εξαφάνισε μέσα σε μήνες τις εισαγωγές. Το κονιάκ και τα άλλα προϊόντα ΜΕΤΑΞΑ ήταν πρεσβευτές της ελληνικής βιομηχανίας ποτών. Η φαρμακοβιομηχανία ήταν ανταγωνιστική της ευρωπαϊκής και κάλυπτε το 80% των αναγκών μας. Η ΕΒΓΑ της γειτονιάς μας κράτησε για χρόνια και χρόνια.
Τα βιομηχανικά αυτά συγκροτήματα απασχολούσαν εργάτες κατά χιλιάδες. Οι αριθμοί άρχιζαν πάντα από 1.000 και επάνω.
Είναι λοιπόν μεγάλο λάθος να ξεχνάμε την πραγματική βιομηχανική Ελλάδα που έσβησε ασφαλώς και από νομοτελειακούς λόγους συγκυρίας, εξελίξεων, ανταγωνιστικότητας και μεγάλων ελλείψεων στην υποδομή της. Ελλείψεις ιδίως στην καθετοποίησή της.
Είναι όμως ταυτόχρονα κακό να ξεχνάμε και ότι σπρώχθηκε και βίαια στον αφανισμό γιατί εκτός των άλλων μας ξίνιζε ο Ανδρεάδης, μας ενοχλούσε ο Μποδοσάκης, δεν μας καλοφαινόταν ο Κατσάμπας (που του είχαμε φορτώσει κόσμο και χρεοκοπημένες εταιρείες πριν τον κάνουμε προβληματικό), μας προβλημάτιζε ο Κεφάλας, ο Δράκος, ο Στράτος, ο Αθανασιάδης (δολοφονήθηκε επίσης), ή τα μεγάλα ονόματα πολυεθνικών.
Είναι μεγάλο λάθος να ξεχνάμε ότι για το χατίρι των κρατικών Τραπεζών και συντεχνιών στήθηκε η «φάμπρικα» των προβληματικών του ΟΑΕ με τους διορισμένους «βιομήχανους» που νόμιζαν ότι το φουγάρο είναι πολυκατοικία... αλλά ήξεραν να καλοκάθονται στις κρατικές αμαξάρες και στα Βόρεια προάστια με τα 3 τρισ. δραχμών των φορολογουμένων.
Έτσι η χώρα αποβιομηχανίσθηκε μια ώρα νωρίτερα.
Είναι μεγάλο λάθος να ξεχνάμε ότι η αξιολογότατη τότε ΕΤΒΑ με τα πολλά ικανότατα στελέχη της βούλιαξε μαζί με τα ναυπηγεία που την υποχρέωσαν να αγοράσει γιατί το απαίτησαν οι κομματικοί συνδικαλιστές.
Είναι λάθος να ξεχνάμε ότι τα χρέη των τότε προβληματικών δεν ήταν λόγος για να ξηλωθεί τόσο γρήγορα η ελληνική βιομηχανία.
Είναι, τέλος, λάθος να ξεχνάμε ότι και σήμερα τα ίδια χρέη έχουν δεκάδες ιδιωτικές επιχειρήσεις που αποτελούν την νέα γενιά προβληματικών.
Συνεπώς το ερώτημα τότε και τώρα είναι τι κάνουμε. Τους διαλύουμε και τελειώνουμε ή τα κρατικοποιούμε πάλι.
Πηγή: http://www.capital.gr/
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου