7 Ιουνίου 1907 - 17 Ιουνίου 2018: Από την ηρωική θυσία στην εθνική μειοδοσία…

Η ομιλία μου που έγινε την Κυριακή 8 Ιουλίου 2018 στις εκδηλώσεις «Αγαπήνεια 2018» τα οποία πραγματοποιούνται κάθε χρόνο στην πόλη των Γαργαλιάνων όπου γεννήθηκε ο Σαράντος Αγαπηνός, ο Καπετάν-Τέλος Άγρας.

7 Ιουνίου 1907 - 17 Ιουνίου 2018:

Από την ηρωική θυσία στην εθνική μειοδοσία…

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

Την νύχτα της 7ης Ιουνίου 1907, Βούλγαροι κομιτατζήδες συλλάβανε με ύπουλο, δόλιο τρόπο, τον καπετάν Άγρα και τον Αντώνη Μίγκα. Αφού τους διαπόμπευσαν δεμένους και ξυπόλυτους  στα χωριά της περιοχής, ως δήθεν αιχμαλώτους, ώστε να αναπτερώσουν το ηθικό των τρομοκρατημένων οπαδών τους, τους απαγχόνισαν μεταξύ των χωριών Τέχοβο (Καρυδιά) και Βλάδοβο (Άγρας).

Η θυσία αυτού του 27χρονου παλληκαριού, του  Σαράντου Αγαπηνού του Ανδρέου, όπως ήταν το πραγματικό όνομα του Μακεδονομάχου και ανθυπολοχαγού του Ελληνικού Στρατού, που κατεγράφη στην Ιστορία ως Τέλος Άγρας, έμεινε βαθιά χαραγμένη στην μνήμη των κατοίκων όχι μόνον της περιοχής όπου δολοφονήθηκε, αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα, καθώς και στον απανταχού ελληνισμό.

Αναρωτιέμαι αυτές τις μέρες μήπως άδικα έχασε την ζωή του, μήπως υπήρξε μάταιος ο χαμός αυτού του νέου ανθρώπου, που όπως τον περιγράφει ο σπουδαίος ποιητής Ζαχαρίας Παπαντωνίου: «…Περιστεράκι μια βραδυά κοιμήθηκ' αυτού κάτου, και την αυγή εξύπνησε αητός...».

Κυριακή 17 Ιουνίου 2018

Ημέρα ντροπής, εθνικής ήττας, παράδοσης των ιερών και οσίων για τα οποία χύθηκαν ποταμοί αίματος, στις ίδιες ακριβώς περιοχές…

Θλίψη, απογοήτευση, αγανάκτηση και διαρκώς αυξανόμενη οργή.

Τι ακριβώς συνέβη στις Πρέσπες αυτήν την αποφράδα ημέρα και ποιες εξελίξεις πυροδότησε;

1.      Η φιέστα της υπογραφής στο χωριό Ψαράδες δεν ήταν τυχαία, αλλά άκρως συμβολική. Η επιλογή του τόπου περιέχει σαφείς σημειολογικές αναφορές, μάλλον δυσδιάκριτες στο ευρύ κοινό (και όχι μόνον):

Υπενθυμίζουμε ότι στις 24 και 25 Μαρτίου 1949 διεξήχθη εκεί το 2ο συνέδριο του ΝΟΦ  (Narodno Osloboditelen Front-Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο) με αποφάσεις για αυτοδιάθεση του «μακεδονικού» λαού και την ένωση των 3 τμημάτων της Μακεδονίας (Βαρδάρη-Αιγαίου-Πιρίν), σύμφωνα με το κομμουνιστικό αφήγημα, σε ένα ενιαίο κράτος, που θα προσχωρούσε στην Βαλκανική Ομοσπονδία.

2.     Πριν καλά-καλά στεγνώσει το μελάνι ο σκοπιανός Πρωθυπουργός Ζάεφ αναφέρθηκε στους δύο λαούς,  Μακεδόνες και Έλληνες, τινάζοντας στον αέρα τα περί Βορειομακεδόνων και όλα τα συναφή φληναφήματα.

3.    Η πραγματικότητα είναι ότι το χαρτί που υπέγραψαν οι δύο Υπ. Εξωτερικών (και όχι οι Πρωθυπουργοί) έχει λιγότερη αξία από μια χούφτα άμμου της λίμνης. Τώρα ξεκινάει ο ανήφορος, που θα τραβήξει ως φαίνεται αρκετά.

4.    Εκτεταμένα επεισόδια σημειώθηκαν την ίδια μέρα μπροστά στην σκοπιανή Βουλή από σκοπιανούς που υποτίθεται ότι αντιδρούν στην συμφωνία, αλλά στην πραγματικότητα ήσαν κυρίως οπαδοί του Γκρούεφσκι που επιδιώκει την επάνοδό του στην εξουσία.

5.     Δημοσκοπήσεις στην Ελλάδα των τελευταίων ημερών αποκαλύπτουν ότι πάνω από το 70% των πολιτών απορρίπτει την συμφωνία.

Ερωτώ λοιπόν ορισμένους πολιτικούς:

Άδικα έχασαν την ζωή τους, μάταια θυσιάστηκαν ο Άγρας και ο Μίγκας, ο Παύλος Μελάς, οι εκατοντάδες και χιλιάδες νεκροί του μακεδονικού Αγώνα και των πολέμων ’12-‘13;

Δυστυχώς φίλες και φίλοι, Συνέλληνες, μπορεί η Ελλάδα να έχει αμέτρητους ήρωες να επιδείξει, διαθέτει όμως και διαβόητους προδότες, Εφιάλτες, Πηλιογούσηδες και Νενέκους.

Η Κερκόπορτα δεν παραβιάστηκε από τους Οθωμανούς, από μέσα άνοιξε! Το ίδιο δυστυχώς επαναλήφθηκε και τώρα.

Εδώ και καιρό αναζητώ να μου υποδείξουν έναν, όχι 100 ή χίλιους, έναν Σκοπιανό που να δήλωσε ότι έχει δίκιο η Ελλάδα, ας αλλάξουμε το όνομά μας, δεν είμαστε μακεδόνες ούτε η γλώσσα μας είναι μακεδονική.

Πόσοι ελληνόφωνοι βγήκαν ξεδιάντροπα σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις να υποστηρίξουν ότι οι Σκοπιανοί έχουν δίκιο; Δεκάδες και εκατοντάδες!

Ο εχθρός αδέρφια βρισκόταν εδώ και χρόνια εντός των τειχών και αυτή είναι μια πικρή αλήθεια που πρέπει να την καταλάβουμε, να την συνειδητοποιήσουμε και να μη κρύβουμε τα κεφάλια μας στην άμμο σαν τις στρουθοκάμηλους, επιχειρώντας να ωραιοποιήσουμε κάποιες θλιβερές πραγματικότητες!

Και μη εμφανιστούν οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι δήθεν ανησυχούντες, οπαδοί της διαβόητης «πολιτικής ορθότητας», να ισχυριστούν ότι αυτά είναι ακραία, διχαστικά και όλα τα σχετικά που επικαλούνται στερούμενοι σοβαρών επιχειρημάτων.

Προκαλώ όλους αυτούς να μου εξηγήσουν για ποιόν λόγο επιλέχθηκε αυτή η χρονική περίοδος να εκχωρήσουμε στους σκοπιανούς τα πάντα, όταν είναι ευρέως γνωστό σε όσους ασχολούνται με τα συμβαίνοντα στο γειτονικό κρατίδιο ότι οι αλβανικής καταγωγής κάτοικοι, με την στήριξη του αμερικανικού παράγοντα είχαν ήδη ξεκινήσει τις διαδικασίες (ανακήρυξη στις 18 Οκτωβρίου 2014 της «Δημοκρατίας της Ιλλυρίδος» στην  πλατεία Σκερντέμπεη των Σκοπίων από τον τοπικό δήμαρχο Νεβζάτ Χαλίλι) για τον μετασχηματισμό του σημερινού σκοπιανού κράτους σε Ομοσπονδία, για την μελλοντική ονομασία της οποίας υπήρχαν εικασίες ότι θα ήταν «Κεντροβαλκανική Ομοσπονδία», δίνοντας έτσι οριστικά τέλος στο ονοματολογικό. Γιατί λοιπόν αυτή η βιασύνη; Τι πάθαμε που για πάνω από ένα τέταρτο του αιώνα δεν είχε επιλυθεί το θέμα; Σε 3-4 ή 5 χρόνια θα είχε κλείσει το θέμα όπως προαναφέρθηκε. 
Γιατί η κυβέρνηση των Συριζανέλ έσπευσε να διασώσει τους Σκοπιανούς; Μήπως για να εξυπηρετήσει τα σχέδια της Μέρκελ και των Γερμανών; Πώς ονομάζεται αυτή η πράξη ξεπουλήματος των εθνικών συμφερόντων; Είναι ακραίο και διχαστικό εάν την ονομάσω εθνική μειοδοσία; Αναμένω απαντήσεις.

Επιτρέψτε μου με την ευκαιρία να ξεκαθαρίσω ένα άλλο ζήτημα για το οποίο έχω ακούσει τα πλέον απίθανα πράγματα, λόγω της τρομακτικής άγνοιας που υπάρχει στους απλούς πολίτες, με αποκλειστική ευθύνη του ελλαδικού κράτους, το οποίο είχε την υποχρέωση να τους ενημερώσει, αλλά επέδειξε εγκληματική αδιαφορία. Πρόκειται για το ζήτημα των λεγόμενων αλλόφωνων Ελλήνων: αρβανιτόφωνων, τουρκόφωνων, σλαβόφωνων, βλαχόφωνων, ιταλόφωνων.

Η ερμηνεία αυτού του φαινομένου προκύπτει από την συστηματική μελέτη των ιστορικών εξελίξεων και των εθνολογικών, πολιτικών, κοινωνικών δεδομένων της κάθε περιόδου και είναι η εξής:

Ο ελληνισμός, στην ιστορική του πορεία των 4000 χρόνων, δημιούργησε τεράστιες πολυεθνικές αυτοκρατορίες (πολυεθνικές, αλλά ποτέ πολυ-πολιτισμικές), αχανή Βασίλεια, είχε εμπορικές σχέσεις με δεκάδες λαούς και χώρες, αλλά συχνότατα υπέστη και επιδρομές βαρβάρων λαών, κατακτήθηκε πλήρως ή εν μέρει από ξένους στρατούς, ενώ εκτοπίσθηκαν τμήματά του από προαιώνια ελληνικά εδάφη. Αποτέλεσμα όλων αυτών των ιστορικών εξελίξεων ήταν κάποιοι ελληνικοί πληθυσμοί να αλλοφωνήσουν, κάτω από διαφορετικές περιστάσεις και σε διαφορετικές ιστορικές περιόδους, όπως ορισμένοι μικρασιάτες (τουρκόφωνοι Έλληνες), να λατινοφωνήσουν (βλαχόφωνοι Έλληνες), να σλαβοφωνήσουν (σλαβόφωνοι Έλληνες), να αλβανοφωνήσουν (αρβανιτόφωνοι Έλληνες) ή να ιταλοφωνήσουν (οι Γρεκάνοι της Magna Grecia). 

Επομένως, το ότι κάποια τμήματα του πληθυσμού της Μακεδονίας είχαν παλαιότερα ως μοναδικό γλωσσικό τους μέσο επικοινωνίας ένα σλαβογενές ιδίωμα, δεν αποτελεί ικανό και επαρκές κριτήριο για την επιχειρηθείσα στο παρελθόν και επιχειρούμενη και σήμερα, τοποθέτησή τους εκτός του ελληνικού έθνους. 

Ας θυμηθούμε αυτό που τόνιζαν στην επιστολή διαμαρτυρίας που έστειλαν το 1903 κάτοικοι της πόλης του Μοναστηρίου (Βιτώλια) προς τις Μεγάλες Δυνάμεις:

«...λαλούμεν ελληνιστί, βλαχιστί, αλβανιστί, βουλγαριστί, αλλά ουδέν ήττον εσμέν άπαντες Έλληνες (δεν είμαστε όλοι εμείς λιγότερο Έλληνες) και ουδενί επιτρέπομεν να αμφισβητεί προς ημάς τούτο...».

Και κάτι ακόμα για τα γλωσσικά: Εκείνο, που και επιστημονικώς πλέον είναι αδιαμφισβήτητο, αποτελεί η διαπίστωση ότι η ομιλούμενη γλώσσα δεν αποτελεί απόλυτο εθνολογικό κριτήριο ταξινόμησης μιας συγκεκριμένης εθνοτικής ομάδας, σε αντίθεση με τις παραδοχές παλαιότερων εποχών. Περιορίζομαι να αναφέρω το κλασσικό παράδειγμα, των γερμανόφωνων Αλσατών, στα σύνορα Γαλλίας–Γερμανίας, οι οποίοι αισθάνονται φανατικοί Γάλλοι.

Και για να ολοκληρώσω τις τοποθετήσεις μου θα ήθελα να επισημάνω τα εξής:

Εδώ και χρόνια με κάθε ευκαιρία και αφορμή τονίζω και θα το επαναλάβω και σήμερα ότι:

 "…Στον ελληνισμό, μετέχει κάποιος εθελουσίως. Είναι τιμή και ευθύνη η ελληνική ταυτότητα. Η ελληνικότητα δεν επιβάλλεται, αλλά κερδίζεται και αποδεικνύεται με αγώνες, θυσίες και ήθος. Πρόκειται για θεϊκό χάρισμα και όχι για καταναγκασμό. Ο ελληνισμός κανέναν δεν παρακαλάει. Όποιος δεν θέλει να είναι Έλληνας, κακό του κεφαλιού του. Ας αρκεσθεί στη μίζερη και ελεεινή σκοπιανή ιδιότητα ή ας παραμείνει στην πνευματική αναξιοπρέπεια του κακώς εννοούμενου τοπικισμού και της γκρίνιας για τα κονδύλια. Αυτά δεν τα λέω για να δικαιολογήσω την κρατική απραξία, ούτε για να εθελοτυφλούμε μπροστά στον κίνδυνο από τη διείσδυση των πρακτόρων. Χρειάζεται συνεχής άμυνα και αντίσταση. Αλλά συγχρόνως δεν πρέπει να αποδίδουμε στους αργυρώνητους νεοκομιτατζήδες καμιά ιδιότητα φοβερού και τρομερού μαζικού κινήματος αφελληνισμού. Εάν σώσουμε το όνομα της Μακεδονίας, οι πρακτορίσκοι πιθανότατα θα εξαφανισθούν μία για πάντα. Θα τους καταπιεί η ίδια η Ιστορία…".

Δυστυχώς σήμερα το όνομα της Μακεδονίας κινδυνεύει να χαθεί, αλλά το ζήτημα δεν έχει τελειώσει όπως σπεύδουν να πανηγυρίσουν ορισμένοι.

Αντίθετα ο αγώνας τώρα άρχισε και απαιτείται σοβαρότητα, υπευθυνότητα, αλλά και ηγεσία με κύρος και αποφασιστικότητα. Και αυτό ακριβώς το τελευταίο είναι το ζητούμενο…

Κλείνω, με τα λόγια του μεγάλου εκείνου Μακεδόνα Έλληνα, του Ίωνα Δραγούμη, ο οποίος χάθηκε τόσο πρόωρα, δολοφονημένος άνανδρα από πολιτικούς του αντιπάλους, από το βιβλίο του «Μαρτύρων και Ηρώων αίμα»:

«Να ξέρετε πως αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώσει. Θα μας σώσει από την βρώμα όπου κυλιούμαστε, θα μας σώσει από την μετριότητα και από την ψοφιοσύνη, θα μας λυτρώσει από τον αισχρό τον ύπνο, θα μας ελευθερώσει. Αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, εμείς θα σωθούμε...» 

 Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης       

Έδεσσα, 1^η Ιουλίου 2018