Δεύτερη βιβλιοπαρουσίαση στην Αθήνα

Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη: Η καταγωγή των Αλβανών και οι αρβανιτόφωνοι Έλληνες

Πραγματοποιήθηκε η δεύτερη παρουσίαση του βιβλίου στην Αθήνα, ενδεικτική του ενδιαφέροντος που υπάρχει για το θέμα. Ακολούθησε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση στην οποία πήρε μέρος και ένας Αλβανός, από τους παρευρεθέντες στην εκδήλωση.

Μεταφέρω τα σχόλια του δημοσιογράφου Ανδρέα Χατζηνικολάου, εκδότη-διευθυντή της εφημερίδας "Νεολόγος" που εκδίδεται και κυκλοφορεί στην ανατολική Αττική (περιοχή Παλλήνης):

Ενδεικτική φωτογρ. (παρακάτω) του μεγάλου αριθμού πολιτών που έσπευσαν να ακούσουν τον εθνολόγο Δημήτρη Ευαγγελίδη. Η περιεκτική και αρκούντως διεισδυτική ανάλυση του ομιλητή ανέδειξε πτυχές άγνωστες, αδιερεύνητες ως και σήμερα και ίσως είναι αυτός ο σημαντικότερος λόγος για τον οποίο το συγγραφικό πόνημά του πρέπει να ενσωματωθεί στη γνώση και την κρίση κάθε πολίτη που νοιάζεται για ό,τι περιβάλλει τις συνοριακές γραμμές της χώρας μας και όχι μόνο. 

Ο Δημήτρης προσέγγισε με υπευθυνότητα, εξαντλητική έρευνα, επιστημονική μεθοδολογία και με επίκληση εκατοντάδων έγκυρων πηγών από τη διεθνή βιβλιογραφία το ζήτημα καταγωγής των Αλβανών και των Αρβανιτόφωνων Ελλήνων και έχω την πεποίθηση ότι το συγγραφικό έργο του όχι μόνο προσθέτει γνώση και προβληματισμό, αλλά συμβάλλει και προτρέπει στην ανάδειξη ενός επιστημονικού διαλόγου που αν εξελιχθεί με τη σοβαρότητα που ο ίδιος πραγματεύτηκε το δύσκολο και πολύμορφο αυτό ζήτημα, μόνο οφέλη θα προκύψουν. 

Παρεμπιπτόντως και δεδομένου ότι ζω στην περιοχή του Δήμου Παλλήνης Αττικής όπου οι πρώτοι κάτοικοί του ήταν/είναι αρβανιτόφωνοι (ομοίως, Σπάτα, Παιανία, Κορωπί, κ.α.) εκτιμώ ότι το βιβλίο του Δημήτρη παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον για τους από 16ετίας συμπολίτες μου. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα κι αυτό επιφυλάσσομαι να το αναλύσω και να επαναλάβω στον έντυπο χώρο. Κλείνοντας: Νοιώθω χαρά και συγκίνηση για τον συγγραφέα Δημήτρη Ευαγγελίδη γιατί η μορφή του ανακαλεί τα παιδικά μου χρόνια. Ήμουν μαθητής στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου Έδεσσας -με γυμνασιάρχη τον αλήστου μνήμης Μιχαλέα- κι αυτός στις μεγάλες. Η πληθωρικότητά του, η φιλομάθειά του και η εν γένει συγκρότησή του ζωγραφιζόντουσαν στα μάτια μου με επιβλητικό τρόπο και με δέος κάθε φορά τον παρακολουθούσα να αγορεύει στις παρέες των συμμαθητών στα διαλείμματα της σχολικής καθημερινότητας. 

Από τότε τον ξαναβρήκα τώρα και με την ίδια ...εικόνα! Αυτός να αγορεύει στην παρουσίαση του βιβλίου του κι εγώ να τον παρακολουθώ προσεκτικά. 

Τον ευχαριστώ από καρδιάς για αυτή την ευκαιρία που μου έδωσε στον 6ο όροφο πολυκατοικίας του Συντάγματος την Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2014 και ευελπιστώ στην κατανόηση του γιατί έπρεπε να φύγω λίγο πριν ολοκληρωθεί η αφηγηματική του παρέμβαση δίχως να τον αποχαιρετίσω.

Από τον πολύ γνωστό και δημοφιλή ιστοχώρο "Ινφογνώμων" μπορείτε να παρακολουθήσετε το σχετικό βίντεο της εκδήλωσης, εδώ:

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2014/10/2_24.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed:+InfognomonPolitics+(InfognomonPolitics)#.VFCyZyKsWSp

Σαν σήμερα: Η Απελευθέρωση της Έδεσσας

Η Απελευθέρωση της Έδεσσας

Του κ. Πέτρου Σεκερτζή

Η απελευθέρωση της Έδεσσας υπήρξε αποτέλεσμα της προέλασης του ελληνικού στρατού κατά τη διάρκεια του Α΄ Βαλκανικού πολέμου και έθεσε τέρμα στη μακρόχρονη υποδούλωσή της στην Οθωμανική κυριαρχία, η οποία κράτησε πάνω από πεντακόσια χρόνια. 

Η επιβίωση του ελληνικού στοιχείου κατά τη διάρκεια της μακραίωνης αυτής δουλείας ήταν αξιοθαύμαστη δεδομένου ότι οι χριστιανοί Έλληνες όχι μόνο δεν αφομοιώθηκαν παρόλη τη μαύρη σκλαβιά και την εγκατάσταση πολλών μουσουλμάνων Τούρκων στην περιοχή αλλά αναπτύχθηκαν τόσο πνευματικά όσο και οικονομικά.

Τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα της μακραίωνης αυτής υποδούλωσης υπήρξε ο Μακεδονικός αγώνας η συμβολή του οποίου ήταν ιδιαίτερα σημαντική στη νικηφόρα έκβαση των βαλκανικών πολέμων. Οι Βούλγαροι κομιτατζήδες με σύνθημά τους την αυτονόμηση της περιοχής της Μακεδονίας παρουσιάστηκαν ως αυτόκλητοι προστάτες των καταπιεζόμενων χριστιανικών πληθυσμών. 

Όταν διαπίστωσαν ότι δεν μπορούσαν να αλλάξουν το φρόνημα των Ελλήνων κατοίκων της Μακεδονίας με αναίμακτα προπαγανδιστικά μέσα, εξαπέλυσαν ένα κύμα τρομοκρατικών επιθέσεων επιδιώκοντας το βίαιο προσηλυτισμό τους. Απώτερος σκοπός ήταν η εθνολογική αλλοίωση της ελληνικότητας της Μακεδονίας και ο αφανισμός του ελληνικού στοιχείου με τους διωγμούς, τις δολοφονίες, τις σφαγές. 

Ενδεικτική της κατάστασης στην περιοχή μας ήταν μια επιστολή του μητροπολίτη Έδεσσας Στέφανου Δανιηλίδη προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη στις 15-9-1904, όπου γράφει μεταξύ άλλων: «οι λησταντάρται (εννοώντας τους κομιτατζήδες) αμείλικτον διωγμόν εκίνησαν εναντίον των χριστιανών της επαρχίας μου και των τριών τμημάτων αυτής, ελευθέρως και ανενοχλήτως πλέον … περιέρχονται εις τα χωρία και εξαναγκάζουσι τους χωρικούς δι' απειλών, αικισμών, δολοφονιών και λοιπών φρικαλεοτήτων να εκδιώξουσι τους διδασκάλους και τους ιερείς των και να ασπασθώσι το σχίσμα…».

Η Έδεσσα υπήρξε από τις πρώτες πόλεις όπου συγκροτήθηκε Επιτροπή αμύνης κατά της βουλγαρικής προπαγάνδας και των κομιτατζήδων και για να υποστηρίζει και να συνεργάζεται στενά με τα ελληνικά ανταρτικά σώματα. Πρόεδρος ο γιατρός Δημήτριος Ρίζος και μέλη ο Αθανάσιος Φράγκος, ο Ιωάννης Χατζηνίκος, ο Αρχιερατικός επίτροπος Παπασιβένας Ιωάννης. Στενοί συνεργάτες υπήρξαν πολλοί άλλοι επώνυμοι και ανώνυμοι Εδεσσαίοι, η προσφορά των οποίων ήταν ανεκτίμητη. 

Ο αρχηγός και η ψυχή του αγώνα στην Έδεσσα και στην ευρύτερη περιοχή της ήταν ο υπολοχαγός Κων/νος Μαζαράκης ή καπετάν Ακρίτας. Με τον Μακεδονικό αγώνα οι ελληνόφωνοι και σλαβόφωνοι ελληνικοί πληθυσμοί της Έδεσσας και ολόκληρης της Μακεδονίας, κληρικοί και λαϊκοί, ανακτούν το θάρρος τους και την αυτοπεποίθησή τους που τα είχαν απολέσει τα δύσκολα χρόνια της βουλγαρικής τρομοκρατίας και προσφέρουν τα μέγιστα. 

Η επικοινωνία του ελληνισμού της Μακεδονίας με τους Έλληνες της υπόλοιπης Ελλάδας δημιουργεί στενότερους δεσμούς αλληλεγγύης μεταξύ τους. Το ηθικό και το εθνικό φρόνημα των κατοίκων της περιοχής εξυψώνεται σε μεγάλο βαθμό. 

Κατά το διάστημα αυτό τα στελέχη του ελληνικού στρατού, τα οποία υπηρετούν ως αρχηγοί ανταρτικών σωμάτων, ως εκπαιδευτές, πράκτορες και διαφωτιστές του ελληνικού πληθυσμού της Μακεδονίας αποκτούν εμπειρίες και γνώσεις για την περιοχή, οι οποίες θα εξαργυρωθούν στους νικηφόρους Βαλκανικούς πολέμους. Η Ελλάδα μέσα από το Μακεδονικό αγώνα βγαίνει ανανεωμένη και γεμάτη αυτοπεποίθηση έτοιμη να καθορίσει στα πεδία των μαχών το μελλοντικό καθεστώς της Μακεδονίας. Ο αγώνας αυτός είχε δώσει τότε στην πατρίδα μας το δικαίωμα όχι μονάχα να επικαλείται την ελληνικότητα της Μακεδονίας στα διάφορα συνέδρια, αλλά και να πραγματοποιήσει το μεγάλο όνειρο της φυλής με τους νικηφόρους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-13. 

Πιο συγκεκριμένα στις 5 Οκτωβρίου 1912 η Ελλάδα κηρύττει τον πόλεμο κατά της Τουρκίας. Ο Ελληνικός στρατός μετά τη νίκη του στη μάχη του Σαρανταπόρου στις 9 και 10 Οκτωβρίου, προελαύνει ορμητικά στην πεδιάδα της κεντρικής Μακεδονίας και απελευθερώνει διαδοχικά τη Βέροια και τη Νάουσα. Καθώς τα νέα φτάνουν στην Έδεσσα, ανάμεικτα συναισθήματα δημιουργούνται στους κατοίκους της πόλης μας. Oι μεν Έλληνες περιμένουν με ανυπομονησία τον Ελληνικό στρατό και ανταλλάσσουν μεταξύ τους την ευχή «Χριστός Ανέστη», ενώ οι Τούρκοι αισθάνονται αγωνία για τη ζωή και τις περιουσίες τους μιας και ο τουρκικός στρατός εγκατέλειψε την πόλη και κατευθύνθηκε προς την πεδιάδα των Γιαννιτσών για να δώσει την αποφασιστική μάχη του πολέμου στις 19-20 Οκτωβρίου 1912. 

Στην Έδεσσα απομένουν μόνο λίγοι άνδρες της τουρκικής εθνοφρουράς, ο φρούραρχος της πόλης Ταγματάρχης Ρασίτ μπέης, ο καϊμακάμης Γκαλίπ μπέης και δήμαρχος της πόλης Αλή Ριζά. Οι Τούρκοι αξιωματούχοι λίγες μέρες πριν την απελευθέρωση της Έδεσσας ενεργώντας προληπτικά, συνέλαβαν ως ομήρους επιφανείς Εδεσσαίους που είχαν αναπτύξει αξιόλογη δράση στη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα και τους μετέφεραν στη Θεσσαλονίκη, στις φυλακές Επταπυργίου μαζί με ομήρους από άλλες περιοχές. 

Όταν πλέον συνειδητοποιούν ότι είναι αναπόφευκτη σε λίγες μέρες η επικράτηση του ελληνικού στρατού στην περιοχή, συγκαλούν σύσκεψη στο σπίτι του φρούραρχου Ρασίτ μπέη για να καθορίσουν τις μετέπειτα ενέργειές τους. Να προβάλλουν δηλαδή αντίσταση στον ελληνικό στρατό ή να παραδώσουν την πόλη αμαχητί. Τελικά υπερισχύει η δεύτερη γνώμη και αποφασίζεται να μεταβεί στην Ιερά Μητρόπολη Έδεσσας ο Τούρκος διευθυντής του ιεροδιδασκαλείου για να προετοιμάσει τη συνεννόηση με τους Έλληνες της πόλης. 

Την επόμενη μέρα συγκεντρώνονται στην Ιερά Μητρόπολη οι τουρκικές αρχές, ο Μητροπολίτης Κωνστάντιος και οι Δημογέροντες, όπου οι Τούρκοι ζητούν την προστασία τους στην περίπτωση που θα καταληφθεί η πόλη από τον Ελληνικό στρατό. Στις 15 Οκτωβρίου παραιτούνται οι Τουρκικές αρχές και αναλαμβάνουν τη φρούρηση της Έδεσσας οι Έλληνες κάτοικοί της. 

Στις 16 Οκτωβρίου ο δήμαρχος Αλή Ριζά πηγαίνει στις φυλακές της πόλης, αποφυλακίζει τους κρατούμενους και ο Γκαλίπ μπέης εγκαθίσταται στο κτίριο της Μητρόπολης όχι τόσο για να προστατευθεί από τους χριστιανούς, αλλά για να αποφύγει τη οργή όσων από τους Τούρκους είχαν την αντίθετη με αυτόν γνώμη για την παράδοση της πόλης. 

Το βράδυ της 17ης Οκτωβρίου η έκτη ημιλαρχία υπό τον ανθυπίλαρχο Αργύριο Σταυρόπουλο εξορμά από τη Βέροια και καταλαμβάνει το σιδηροδρομικό σταθμό Σκύδρας. 

Την επόμενη μέρα, Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 1912, γιορτή του Αγίου Λουκά, πολιούχου από τότε της πόλης μας, τρεις στρατιώτες ως προμετωπίδα του προελαύνοντος ελληνικού στρατού, ο Βρασίδας Λαγωνίκος, ο Νικόλαος Αγγελής και ο Νικόλαος Λιβανός καταλαμβάνουν το σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης μας αφού συνεπλάκησαν με την εκεί ευρισκόμενη τουρκική φρουρά. Από τους πυροβολισμούς σκοτώθηκαν ο ιερέας του χωριού Σωτήρα, ο δεκαπεντάχρονος μαθητής Ψυχογιός και ένας μαθητής του οικοτροφείου. Ήταν οι τελευταίοι νεκροί πριν την απελευθέρωση της πόλης. 

Λίγο αργότερα φτάνει στο σταθμό αμαξοστοιχία με ένα λόχο πεζικού του ελληνικού στρατού με επικεφαλής τον αξιωματικό Βασίλειο Γεννηματά, ο οποίος μπαίνει θριαμβευτικά στην Έδεσσα. Την ίδια ώρα από την πόλη έρχεται προς το σταθμό μια πομπή με επικεφαλής το Μητροπολίτη και τους Τούρκους μουφτή, υποδιοικητή και δήμαρχο της Έδεσσας, ο οποίος κρατά λευκή σημαία. 

Στις 11 το πρωί της 18ης Οκτωβρίου 1912 γίνεται η επίσημη παράδοση της πόλης από τον Τούρκο δήμαρχο Αλή Ριζά, ο οποίος σύμφωνα με την παράδοση ήταν απόγονος του κελ Πέτρου που προδοτικά είχε παραδώσει τη βυζαντινή Έδεσσα στους Τούρκους πριν 530 χρόνια περίπου. 

Κάτω από αυτές τις συνθήκες απελευθερώθηκε η Έδεσσα. Οι αγώνες και η αυτοθυσία των Εδεσσαίων και των κατοίκων της γύρω περιοχής στις επάλξεις του Μακεδονικού αγώνα καρποφόρησαν. Έγιναν γέφυρα για να περάσει ο Ελληνικός στρατός τον Οκτώβριο του 1912 και να απελευθερώσει τη Μακεδονία μας. 

Πέτρος Σεκερτζής

http://aridaianews.blogspot.gr/2012/10/blog-post_7841.html

ΝΕΟ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ΕΥΡΗΜΑ ΣΤΗΝ ΑΜΦΙΠΟΛΗ

ΝΕΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΣΚΑΦΗ ΣΤΗΝ ΑΜΦΙΠΟΛΗ

Συνεχίζεται η ανασκαφική εργασία στον λόφο Καστά, από την ΚΗ΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων. Αφαιρούνται από τον λόφο οι επιχώσεις και τα μπάζα της ανασκαφής Λαζαρίδη. Έχει ήδη ολοκληρωθεί η αφαίρεση στη δυτική πλευρά και συνεχίζονται οι εργασίες πίσω και ανατολικά από τη θόλο.

Σήμερα που αφαιρέθηκαν και τα τελευταία στρώματα χωμάτων από την ανατολική πλευρά του ψηφιδωτού, αποκαλύφθηκε η τρίτη μορφή της παράστασης, πίσω από τον γενειοφόρο άνδρα, ο οποίος -εκτός από το στεφάνι- φοράει και κόκκινο ιμάτιο.

Πρόκειται για γυναικεία νεανική μορφή, με κόκκινους ανεμίζοντες βοστρύχους, η οποία φοράει λευκό χιτώνα που συγκρατείται με κόκκινη λεπτή ταινία στο ύψους του στήθους. Φέρει κόσμημα στον καρπό του αριστερού της χεριού. Είναι προφανές ότι πρόκειται για την μυθολογική παράσταση της αρπαγής της Περσεφόνης από τον Πλούτωνα, με την παρουσία του θεού Ερμή ως ψυχοπομπού, όπως είθισται σε ανάλογες αναπαραστάσεις (φωτο 1, 2, 3).

Είναι εκπληκτική η παράσταση όχι μόνον για τον χρωματικό της πλούτο, αλλά και για την τέλεια εκτέλεση του σχεδίου. Στην παράσταση του ψηφιδωτού παρουσιάζεται και η τρίτη διάσταση, ιδιαίτερα στην απεικόνιση του ψυχοπομπού και της Περσεφόνης. Είναι φανερό ότι η παράσταση παραπέμπει και στην αντίστοιχη της αρπαγής της Περσεφόνης, στον λεγόμενο Τάφο της Περσεφόνης, στο βασιλικό νεκροταφείο της Βεργίνας. Όμως η παράσταση της αρπαγής της Περσεφόνης, στη Βεργίνα είναι τοιχογραφία. Εδώ, για πρώτη φορά, απαντάται σε βοτσαλωτό ψηφιδωτό, σε ταφικό μνημείο. Οι διαστάσεις του ψηφιδωτού δαπέδου είναι 4,5Χ3 μέτρα.

Με την αποκάλυψη του ψηφιδωτού δαπέδου δόθηκε η δυνατότητα και για την τελική υποστύλωση του επιστυλίου των Καρυατίδων. Φυσικά, έχουν ήδη ξεκινήσει οι εργασίες προστασίας του ψηφιδωτού οι οποίες συνίστανται: 

α. Επικάλυψη με φύλλα φελιζόλ 

β. Και πάνω από αυτά ξύλινη επένδυση 

Σε ύψος 40 εκ. πάνω από την ξύλινη επένδυση θα μπει το δάπεδο πρόσβασης για τον τέταρτο χώρο, το οποίο θα στηριχτεί στην τρίτη σειρά αντιστήριξης.

Με την τομή που έγινε στο κατεστραμμένο τμήμα του ψηφιδωτού διαπιστώθηκαν οι συνθήκες έδρασης του δαπέδου που είναι οι εξής: Κονίαμα 8-10 εκατοστών ως υπόβαση του ψηφιδωτού, πιο κάτω έχουμε στρώση από κροκάλες πάχους 10-12 εκατοστά, οι οποίες εδράζονται στο φυσικό έδαφος, υπό μορφή σκληρής αργιλώδους άμμου.

Στον τέταρτο χώρο ήτοι στον τρίτο θάλαμο, έχει ολοκληρωθεί η υποστύλωση. Δεν προχώρησαν οι ανασκαφικές εργασίες, επειδή η ομάδα ασχολήθηκε με την αποκάλυψη του ψηφιδωτού.

http://www.yppo.gr/2/g22.jsp?obj_id=58852

Έρχεται πόλεμος;

ΓΙΑΤΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ 

ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟΣ

Άρθρο του Paul Craig Roberts - www.paulcraigroberts.org

(Ο Paul Craig Roberts είναι αμερικανός οικονομολόγος ο οποίος υπηρέτησε ως As. Sec. of the Treasury στη διακυβέρνηση Ρήγκαν. Έχει χαρακτηρισθεί ως ο συνιδρυτής των Reaganomics. Υπήρξε επιμελητής και αρθρογράφος της Wall Street Journal, του Βusiness Week και του Scripps Howard News Service. Έχει καταθέσει ενώπιον επιτροπών του κογκρέσου σε 30 περιστάσεις για ζητήματα οικονομικής πολιτικής).

Μετάφραση –επιμέλεια Ιωάννης Αυξεντίου

Η ημέρα της μνήμης είναι όταν τιμούμε τους πεσόντες στον πόλεμο. Όπως την 4η Ιουλίου, μεταμορφώνουν και την ημέρα της μνήμης σε έναν εορτασμό του πολέμου. Αυτοί που χάνουν συγγενείς και αγαπητούς φίλους στον πόλεμο, δεν θέλουν ο θάνατος τους να ήταν μάταιος. Κατά συνέπεια, οι πόλεμοι γίνονται ένδοξες επιχειρήσεις εκτελούμενες από ευγενείς στρατιώτες που μάχονται για την αλήθεια, την δικαιοσύνη, και τον αμερικανικό τρόπο ζωής. Οι πατριωτικές ομιλίες μας λένε πόσα οφείλουμε σε εκείνους που έδωσαν την ζωή τους ώστε η Αμερική να παραμείνει ελεύθερη. Οι ομιλίες δημιουργούν μία ψεύτικη πραγματικότητα που υποστηρίζει και άλλους πολέμους. Κανένας από τους πολέμους της Αμερικής δεν είχε τίποτα να κάνει με την διατήρηση μιας ελεύθερης Αμερικής. Αντίθετα, σάρωσαν τα πολιτικά δικαιώματα, αφαιρώντας την ελευθερία μας.

Ο πρόεδρος Λίνκολν εξέδωσε ένα εκτελεστικό διάταγμα για να συλλάβει και να φυλακίσει τους δημοσιογράφους και τους εκδότες του Βορρά. Ο Λίνκολν συνέλαβε τον βουλευτή Clement Vallandigham από το Οχάιο που του ασκούσε κριτική, και τον εξόρισε στην Συνομοσπονδία. Έκλεισε 300 βόρειες εφημερίδες και έκανε 14.000 πολιτικούς κρατούμενους. Ο πρόεδρος Γούντροου Ουίλσον χρησιμοποίησε τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο για να καταστείλει την ελευθερία του λόγου, και ο Ρούσβελτ χρησιμοποίησε τον δεύτερο για να εγκλείσει 120.000 αμερικανούς πολίτες Ιαπωνικής καταγωγής, διότι η φυλή τους, τους καθιστούσε ύποπτους. Ο καθηγητής Samuel Walker κατέληξε ότι ο πρόεδρος George W. Bush χρησιμοποίησε τον πόλεμο 'εναντίον της τρομοκρατίας' για να κάνει μία γενικευμένη επίθεση στα αμερικανικά πολιτικά δικαιώματα.

Το αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα είναι ότι οι αμερικανικοί πόλεμοι δεν προστάτεψαν την ελευθερία μας, αντίθετα, την κατέστρεψαν. Όπως είπε ο Alexander Solzhenitsyn, ''Η κατάσταση πολέμου είναι μόνον η δικαιολογία για την εγχώρια τυραννία". 

Η απόσχιση του Νότου συνιστούσε απειλή για την αυτοκρατορία της Ουάσιγκτον, αλλά όχι για τον αμερικανικό λαό. Ούτε οι Γερμανοί του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, ούτε οι Γερμανοί και οι Ιάπωνες του δευτέρου. Όπως διευκρίνισαν πλήρως οι ιστορικοί, η Γερμανία δεν άρχισε τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, και δεν πήγε στον πόλεμο για να επεκταθεί εδαφικά. Ο Χίτλερ δεν ήθελε τον πόλεμο με την Αγγλία και την Γαλλία. Οι εδαφικές φιλοδοξίες του Χίτλερ ήταν κυρίως να ανακτήσει τις γερμανικές επαρχίες που αποσπάστηκαν από την Γερμανία ως λάφυρα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, κατά παράβαση των εγγυήσεων του Wilson. Κάθε άλλη Γερμανική φιλοδοξία ήταν προς τα ανατολικά. Η Ιαπωνία επιτέθηκε στον στόλο των ΗΠΑ στο Περλ Χάρμπορ, ελπίζοντας να άρει ένα εμπόδιο στις δραστηριότητές της στην Ασία, όχι ως προοίμιο για μία εισβολή στην Αμερική. Καμία λοιπόν από αυτές τις χώρες δεν σχεδίαζε να εισβάλει στις ΗΠΑ. 

Σίγουρα, οι χώρες που καταστράφηκαν από τον Μπους και τον Ομπάμα στον 21ο αιώνα (Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Σομαλία, Συρία, Πακιστάν και Υεμένη), δεν συνιστούσαν στρατιωτική απειλή για τις Ηνωμένες Πολιτείες. 

Η αλήθεια είναι σκληρή αλλά τα γεγονότα είναι ξεκάθαρα: Οι πόλεμοι της Αμερικής έγιναν για να αυξηθεί η δύναμη της Ουάσιγκτον, τα κέρδη των τραπεζιτών και των πολεμικών βιομηχανιών, και οι περιουσίες των αμερικανικών εταιρειών. Ο στρατηγός του Ναυτικού Smedley Butler δήλωσε: "Υπηρέτησα σε όλους τους βαθμούς από ανθυπολοχαγός έως υποστράτηγος. Και πέρασα το μεγαλύτερο μέρος εκείνου του χρόνου ως ένας 'μπράβος' για το μεγάλο κεφάλαιο, για την Wall Street και τους τραπεζίτες. Εν ολίγοις, "ήμουν ένας εγκληματίας για τον καπιταλισμό''. Για όλο τον 21ο αιώνα οι ΗΠΑ βρίσκονταν σε πόλεμο, όχι εναντίον στρατών ή απειλών της αμερικανικής ελευθερίας, αλλά εναντίον αμάχων, γυναικών, ηλικιωμένων και εναντίον της ίδιας της ελευθερίας μας. Οι ελίτ που έχουν συμφέρον σε αυτούς τους πολέμους μας λένε ότι θα πρέπει να συνεχίσουν για άλλα 20 ή 30 χρόνια πριν να εξολοθρεύσουν την 'τρομοκρατική απειλή'. Αυτό φυσικά είναι παράλογο. Δεν υπήρχε καμία τρομοκρατική απειλή πριν η Ουάσιγκτον να αρχίσει να δημιουργεί τρομοκράτες με στρατιωτικές επιθέσεις, δικαιολογημένες με ψεύδη, στους μουσουλμανικούς λαούς. Ανατρέποντας την δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της Ουκρανίας, η Ουάσιγκτον έφερε τις ΗΠΑ σε ευθεία αντιπαράθεση με την Ρωσία. Μία αντιπαράθεση που θα μπορούσε να καταλήξει άσχημα, ίσως για την Ουάσιγκτον και ίσως για όλο τον κόσμο.

Τα καθεστώτα του Bush και του Obama κατέστρεψαν την φήμη της Αμερικής, με τα ψεύδη χωρίς τέλος και την βία πάνω στους άλλους λαούς. Ο κόσμος βλέπει την Ουάσιγκτον σαν την κύρια απειλή. Παγκόσμιες έρευνες δείχνουν ότι παντού οι άνθρωποι θεωρούν τις ΗΠΑ και το Ισραήλ τις δύο χώρες που αποτελούν την μεγαλύτερη απειλή για την ειρήνη. Εκείνες που η προπαγάνδα της Ουάσιγκτον αποκαλεί 'χώρες καθάρματα' και 'άξονα του κακού', όπως το Ιράν και η Βόρειος Κορέα, είναι πολύ πιο κάτω στον κατάλογο, όταν ερωτάται ο κόσμος. Δεν μπορεί να είναι πιο ξεκάθαρο ότι ο κόσμος δεν πιστεύει στην προπαγάνδα της Ουάσιγκτον. Μάλλον βλέπει τις ΗΠΑ και το Ισραήλ σαν χώρες καθάρματα. Αυτά είναι τα δύο μοναδικά κράτη στον κόσμο που βρίσκονται μέσα στην δίνη των (μεσσιανικών) ιδεολογιών. Οι ΗΠΑ είναι αιχμάλωτες της νέο-συντηρητικής ιδεολογίας, που ανακήρυξε τις ΗΠΑ ως χώρα 'εξαιρετική και απαραίτητη', επιλεγμένη από την ιστορία για να εξασκήσει την ηγεμονία της πάνω σε όλους τους 'άλλους' - όπως υποστηρίζεται από τις θεωρίες του Μπρεζίνσκι και του Γούλφοβιτς, θεμέλια της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. Η Ισραηλινή κυβέρνηση είναι αιχμάλωτη της σιωνιστικής ιδεολογίας, που θέλει ένα ''μεγάλο Ισραήλ'' από τον Νείλο μέχρι τον Ευφράτη. Πολλοί μεταξύ των ίδιων των Ισραηλινών δεν δέχονται αυτή την ιδεολογία, που όμως είναι εκείνη των ''εποίκων'' και εκείνων που ελέγχουν την κυβέρνηση. Οι σιωνιστές υποστηρίζουν ότι οι πρόσφατοι εβραίοι μετανάστες στην Παλαιστίνη-εισβολείς, στην πραγματικότητα- έχουν δικαίωμα στα εδάφη που κατέχονται από άλλους εδώ και χιλιάδες χρόνια. Τα δόγματα της υπεροχής έναντι των ''άλλων'' της Ουάσιγκτον και του Ισραήλ δεν γίνονται δεκτά πολύ καλά από τους ''άλλους''. Όταν ο Obama δήλωσε σε μία ομιλία του ότι οι αμερικάνοι είναι ένας εξαιρετικός λαός, ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν απάντησε: «Ο θεός μας δημιούργησε όλους ίσους». 

Paul Wolfowitz

Η Ισραηλινή κυβέρνηση δημιούργησε αναρίθμητους εχθρούς και απομονώθηκε από τον υπόλοιπο κόσμο. Η ύπαρξη του Ισραήλ εξαρτάται εντελώς από την θέληση και την ικανότητα της Ουάσιγκτον να το προστατέψει. Αυτό σημαίνει ότι η δύναμη του Ισραήλ προέρχεται από την δύναμη της Ουάσιγκτον. Η ισχύς της Ουάσιγκτον είναι μία διαφορετική ιστορία. Ως η μοναδική οικονομία που έμεινε όρθια μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, το αμερικανικό δολάριο έγινε το παγκόσμιο νόμισμα. Αυτός ο ρόλος του δολαρίου έδωσε στην Ουάσιγκτον την οικονομική ηγεμονία πάνω στον κόσμο, η κύρια πηγή της ισχύς της. Τώρα που αναδύονται νέες χώρες , η ηγεμονία της Ουάσιγκτον είναι σε κίνδυνο. Για να αποτρέψει την άνοδο άλλων χωρών, η Ουάσιγκτον επικαλείται τα δόγματα Μπρεζίνσκι και Γούλφοβιτς. Εν συντομία, το δόγμα Μπρεζίνσκι λέει ότι, για να παραμείνει η μόνη υπερδύναμη, η Αμερική πρέπει να ελέγχει τον ευρωασιατικό χώρο. Ο Μπρεζίνσκι υποστηρίζει ότι: "Μία χαλαρά συνομοσπονδιοποιημένη Ρωσία... αποκεντρωμένη, θα ήταν λιγότερο επιρρεπής στην αυτοκρατορική κινητοποίηση.'' Με άλλα λόγια, να χωρισθεί η Ρωσία σε ενώσεις ημι-αυτόνομων κρατών των οποίων οι πολιτικοί θα μπορούν να αγοράζονται από το χρήμα της Ουάσιγκτον. Στην στρατηγική του Μπρεζίνσκι η Κίνα και μία συνομοσπονδιοποιημένη Ρωσία, θα ήταν μέρος μιας ''διηπειρωτικής δομής ασφαλείας'', διευθυνόμενης από την Ουάσιγκτον.

Γνωρίζω τα ινστιτούτα στρατηγικής που υπηρετούν την Ουάσιγκτον. Για αρκετά χρόνια είχα την έδρα πολιτικής οικονομίας στο Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Σπουδών. Η κυρίαρχη ιδέα είναι ότι η Ουάσιγκτον πρέπει να υπερισχύσει πάνω στην Ρωσία στην Ουκρανία, ή θα χάσει το κύρος της ως υπερδύναμη. Κάθε φορά που μία δύναμη πιστεύει ότι υπερίσχυσε, αυτή η ιδέα οδηγεί πάντα στον πόλεμο. Το μονοπάτι του πολέμου είναι ενισχυμένο από το δόγμα Γούλφοβιτς. Ο Πωλ Γούλφοβιτς, ο νεο-συντηρητικός διανοούμενος που διατύπωσε το Αμερικανικό στρατιωτικό δόγμα και χάραξε τις γραμμές της εξωτερικής πολιτικής, έγραψε, μεταξύ άλλων παρόμοιων αποσπασμάτων: 

"Ο πρώτος στόχος μας είναι να αποτρέψουμε την εμφάνιση ενός νέου ανταγωνιστή, είτε στο έδαφος της πρώην Σοβιετικής Ένωσης ή αλλού (Κίνα), που θα αποτελεί μία απειλή παρόμοιας τάξης με εκείνη που συνιστούσε προηγουμένως η Σοβιετική Ένωση. Αυτή η εκτίμηση είναι η βάση της νέας περιφερειακής στρατηγικής άμυνας και απαιτεί να προσπαθήσουμε να αποτρέψουμε οποιαδήποτε εχθρική δύναμη να κυριαρχήσει σε μία περιοχή της οποίας οι φυσικοί πόροι θα μπορούσαν, κάτω από έναν εδραιωμένο έλεγχο, να είναι επαρκείς για την δημιουργία μιας παγκόσμιας δύναμης." 

Στο δόγμα Γούλφοβιτς, οποιοδήποτε ισχυρό έθνος ορίζεται ως απειλή και εχθρική δύναμη προς τις ΗΠΑ, χωρίς να εξετάζεται πόσο εκείνο το έθνος θέλει να βρίσκεται σε συμφωνία με τις ΗΠΑ προς όφελος και των δύο. Η διαφορά μεταξύ του Μπρεζίνσκι και των νέο-συντηρητικών είναι ότι, ο Μπρεζίνσκι θέλει να υπαγάγει την Ρωσία και την Κίνα εντός της αυτοκρατορίας ως σημαντικά στοιχεία των οποίων οι φωνές θα ακούγονται, αν και μόνον για διπλωματικούς λόγους, ενώ οι νέο-συντηρητικοί είναι έτοιμοι να υπολογίσουν πάνω στην στρατιωτική δύναμη και την εσωτερική ανατροπή, ενορχηστρωμένη από τις Μη κυβερνητικές Οργανώσεις που χρηματοδοτούνται από τις ΗΠΑ, αλλά ακόμη και στις τρομοκρατικές οργανώσεις.

Ούτε οι ΗΠΑ ούτε το Ισραήλ ντρέπονται εξαιτίας της φήμης τους ως οι μεγαλύτερες παγκόσμιες απειλές. Πράγματι, και οι δύο χώρες είναι υπερήφανες που αναγνωρίζονται ως απειλές. Η εξωτερική πολιτική τους στερείται κάθε διπλωματίας, βασίζεται μόνο στη βία. Το πρόβλημα για την ανθρωπότητα είναι ότι η Ρωσία και η Κίνα δεν είναι Λιβύη και Ιράκ. Αυτές οι δύο χώρες κατέχουν στρατηγικά πυρηνικά όπλα. Η εδαφική τους έκταση υπερβαίνει κατά πολύ εκείνη των ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ, ανίκανες να καταλάβουν με επιτυχία την Βαγδάτη ή το Αφγανιστάν, δεν έχουν καμία δυνατότητα να υπερισχύσουν έναντι της Ρωσίας και της Κίνας σε έναν συμβατικό πόλεμο. Η Ουάσιγκτον θα πατήσει το ατομικό κουμπί. Τι άλλο μπορούμε να περιμένουμε από μία κυβέρνηση χωρίς ηθική; Ο κόσμος δεν είδε ποτέ χώρες καθάρματα συγκρίσιμες με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Και οι δύο κυβερνήσεις είναι έτοιμες να δολοφονήσουν οποιονδήποτε και όλους. Κοιτάξτε την κρίση που η Ουάσιγκτον δημιούργησε στην Ουκρανία. Στις 23 Μαΐου, ο Πούτιν μίλησε στο Διεθνές Οικονομικό Φόρουμ στην Αγία Πετρούπολη, ένα συνέδριο τριών ημερών των αντιπροσωπειών από 62 χώρες και στελεχών των 146 μεγαλύτερων δυτικών εταιρειών. Ο Πούτιν δεν μίλησε για τις συμφωνίες δισεκατομμυρίων δολαρίων που ήταν υπό επισημοποιήση. Αντίθετα, μίλησε για την κρίση που η Ουάσιγκτον έφερε στην Ρωσία, και άσκησε κριτική στους Ευρωπαίους ότι είναι υποτελείς στην Ουάσιγκτον. Ο Πούτιν χρησιμοποίησε μία διπλωματική γλώσσα, αλλά το μήνυμα που έλαβαν τα ισχυρά οικονομικά κέντρα των ΗΠΑ και της Ευρώπης, είναι ότι θα υπάρξουν προβλήματα εάν η Ουάσιγκτον και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις συνεχίσουν να αγνοούν τις ανησυχίες της Ρωσίας και να παρεμβαίνουν στα ζωτικά συμφέροντα της σαν αυτή να μην υπήρχε. Ο Πούτιν λοιπόν δοκιμάζει τους Ευρωπαίους πολιτικούς, για να δει εάν στην Ευρώπη υπάρχει αρκετή ευφυΐα και ανεξαρτησία για μία επαναπροσέγγιση. Εάν η Ουάσιγκτον, με την δεσποτική αλαζονεία της, αναγκάσει τον Πούτιν να διαγράψει την Δύση, η ρωσο-κινεζική στρατηγική συμμαχία, η οποία δημιουργείται για να αντιμετωπίσει την εχθρική πολιτική της Ουάσιγκτον να περικυκλώνει τις δύο χώρες με στρατιωτικές βάσεις, θα εδραιωθεί στο πλαίσιο της προετοιμασίας για τον αναπόφευκτο πόλεμο. Οι επιζήσαντες, εάν υπάρξουν, θα μπορέσουν να ευχαριστήσουν τους νέο-συντηρητικούς, το δόγμα Γούλφοβιτς και την στρατηγική του Μπρεζίνσκι για την καταστροφή της ζωής πάνω στην γη.

Το αμερικανικό κοινό περιέχει μεγάλο αριθμό απληροφόρητων ατόμων που πιστεύουν ότι γνωρίζουν τα πάντα. Αυτά τα άτομα έχουν προγραμματιστεί από την προπαγάνδα των ΗΠΑ και του Ισραήλ να εξισώνουν το Ισλάμ με μία πολιτική ιδεολογία. Πιστεύουν ότι το Ισλάμ, μία θρησκεία, είναι αντίθετα μία μιλιταριστική διδασκαλία που επικαλείται την ανατροπή του Δυτικού πολιτισμού, σαν να είχε μείνει τίποτα από τον δυτικό πολιτισμό. Πολλοί πιστεύουν σε αυτή την προπαγάνδα ακόμη και εμπρός από το προφανές ότι οι Σουνίτες και οι Σιίτες μισούνται μεταξύ τους πολύ περισσότερο από όσο μισούν τους δυτικούς καταπιεστές τους. Οι ΗΠΑ άφησαν το Ιράκ, αλλά το μακελειό είναι όμοιο ή και μεγαλύτερο από όταν είχαν εισβάλλει σε αυτή την χωρά. Ο αριθμός των καθημερινών νεκρών της σύγκρουσης Σουνιτών – Σιιτών είναι εκπληκτικός. Μία θρησκεία τόσο διχασμένη δεν αποτελεί κίνδυνο για κανέναν, εκτός των ιδίων των ισλαμιστών. Η Ουάσιγκτον χρησιμοποίησε με επιτυχία τον διχασμό μεταξύ των ισλαμιστών για να ανατρέψει τον Καντάφι, και τώρα τον χρησιμοποιεί για να ανατρέψει την κυβέρνηση της Συρίας. Οι ισλαμιστές δεν μπορούν να ενωθούν ούτε για να αμυνθούν από μία δυτική επίθεση. Δεν υπάρχει ο κίνδυνος να ενωθούν για να ανατρέψουν την δύση. Ακόμη και εάν μπορούσαν, θα ήταν κάτι χωρίς έννοια. Η δύση ήδη ανατράπηκε από μόνη της. Στις ΗΠΑ το σύνταγμα δολοφονήθηκε από τα καθεστώτα του Bush και του Obama. Δεν έμεινε τίποτα, διότι οι ΗΠΑ 'είναι' το σύνταγμα• εκείνες που κάποτε ήταν οι ΗΠΑ δεν υπάρχουν πλέον. Αντικαταστάθηκαν από μία διαφορετική οντότητα. Η Ευρώπη πέθανε με την Ευρωπαϊκή Ένωση, που επιζητά το τέλος της κυριαρχίας όλων των κρατών μελών. Μερικοί γραφειοκράτες των Βρυξελλών που δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν, έγιναν ανώτεροι της θέλησης των λαών της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Ιταλίας, της Ελλάδας, της Ισπανίας κλπ.

Ο δυτικός πολιτισμός είναι ένας σκελετός. Είναι ακόμη όρθιος, μόλις και μετά βίας, αλλά δεν είναι πια ζωντανός. Οι δυτικοί λαοί κοιτάζουν τις κυβερνήσεις τους και δεν βλέπουν παρά εχθρούς. Διαφορετικά, γιατί η Ουάσιγκτον στρατιωτικοποίησε τις τοπικές αστυνομίες, εξοπλίζοντας τες σαν να επρόκειτο για κατοχικά στρατεύματα; Γιατί η Εσωτερική Ασφάλεια, το Υπουργείο Γεωργίας, ακόμη και η Ταχυδρομική Υπηρεσία και η Διοίκηση Κοινωνικής Ασφάλισης, έχουν παραγγείλει εκατομμύρια πυρομαχικών, ακόμη και πολυβόλα; Τι χρειάζεται αυτό το οπλοστάσιο που πληρώθηκε από τους φορολογουμένους, αν όχι για να καταστείλει τους ίδιους τους αμερικανούς πολίτες; Όπως ανιχνεύει ο γνωστός αναλυτής τάσεων Gerald Celente, στο τελευταίο Trends Journal: οι ταραχές έχουν καλύψει τις τέσσαρις γωνιές του κόσμου. Σε όλη την Ευρώπη, οι άνθρωποι είναι θυμωμένοι, απελπισμένοι και οργισμένοι εξεγείρονται κατά των οικονομικών πολιτικών της ΕΕ, που τους γονατίζουν. Παρ' όλες τις προσπάθειες της Ουάσιγκτον, με τις καλά αμειβόμενες ''μεραρχίες'' της, γνωστές ως ΜΚΟ, για να αποσταθεροποιήσει την Ρωσία και την Κίνα, τόσο η Ρωσική κυβέρνηση όσο και οι Κινέζοι έχουν μία πολύ μεγαλύτερη υποστήριξη από τους πολίτες τους, από ότι έχουν οι ΗΠΑ και η Ευρώπη.

Στον 20ο αιώνα η Ρωσία και η Κίνα έμαθαν τι είναι η τυραννία, και την απέρριψαν. Στις ΗΠΑ η τυραννία εισήχθηκε μεταμφιεσμένη στον 'πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας', μία φάρσα που χρησιμοποιείται για να φοβίσουν το 'κοπάδι' και να το κάνουν να εγκαταλείψει τα πολιτικά δικαιώματα του, απελευθερώνοντας έτσι την Ουάσιγκτον από την ανάγκη να απαντά στον νόμο, επιτρέποντας της να ανεγείρει ένα αστυνομικό κράτος μιλιταρισμού. Από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ουάσιγκτον χρησιμοποιεί την οικονομική ηγεμονία της και τη 'σοβιετική απειλή', που τώρα μετατράπηκε σε 'ρωσική απειλή' για να απορροφήσει στην αυτοκρατορία των ΗΠΑ την Ευρώπη.. 

Ο Πούτιν ελπίζει ότι τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών χωρών θα υπερισχύουν έναντι της δουλικότητας στην Ουάσιγκτον. Αυτό είναι προς στιγμήν το στοίχημα του Πούτιν. Και ο λόγος που ο Πούτιν δεν απαντά στις προκλήσεις της Ουάσιγκτον στην Ουκρανία. 

Αν η Ευρώπη απογοητεύσει τη Ρωσία, ο Πούτιν και η Κίνα θα προετοιμαστούν για τον πόλεμο, που ο αγώνας της Ουάσιγκτον για την ηγεμονία, καθιστά αναπόφευκτο.

http://theodotus.blogspot.gr/2014/08/blog-post.html

Η αλήθεια για το σχέδιο Ατσεσον

Τα παρασκήνια του Κυπριακού δεν έχουν φωτιστεί επαρκώς και παρ' όλο που έχουν περάσει πολλές δεκαετίες τα σκοτεινά σημεία εξακολουθούν να είναι πάμπολλα. Το άρθρο που ακολουθεί επιχειρεί να αποκαλύψει κάποια από αυτά.

ΔΕΕ 

Η αλήθεια για το σχέδιο Ατσεσον

Σήμερα για πρώτη φορά στην Ελλάδα «Το Βήμα» παρουσιάζει το λεγόμενο Σχέδιο Ατσεσον για την Κύπρο. Πρόκειται για τις αμερικανικές προτάσεις του 1964 οι οποίες, όπως προκύπτει, όχι μόνο δεν περιέκλειαν απειλή για το μέλλον της Κύπρου και για την Ελλάδα αλλά, πέραν των όσων συγκεκριμένα καθόριζαν σχετικά με την «εκμίσθωσιν» στην Τουρκία μιας βάσεως στο ανατολικό άκρο της Νήσου, προέβλεπαν και «αποκατάστασιν του προηγουμένου ειδικού καθεστώτος των νήσων Ιμβρου και Τενέδου» και, ακόμη σημαντικότερο, τον «επαναπατρισμόν των αναχωρησάντων ή εκδιωχθέντων εκ Κωνσταντινουπόλεως από του 1955 ομογενών» κτλ. Ο ίδιος ο Ντιν Ατσεσον γράφει στις 20 Αυγούστου 1964 στον τότε πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου ότι είναι «έτοιμος να ασκήσει την μεγίστην δυνατήν πίεσιν και πειθώ διά να επιτύχω όπως παραιτηθούν οι Τούρκοι πάσης απαιτήσεως δι' εδαφικήν περιοχήν υπό την κυριαρχίαν των εις Κύπρον (...).Ειδικώτερον θα προτρέψω τους Τούρκους να περιορίσουν το σχέδιόν των εις την εκμίσθωσιν για 50 έτη του τμήματος εκείνου της Χερσονήσου της Καρπασίας».

Τις προτάσεις Ατσεσον δίνει στη δημοσιότητα ο πρέσβης ε.τ. Ι. Σωσσίδης, ο διπλωματικός σύμβουλος του τότε πρωθυπουργού ο οποίος μετείχε της ελληνικής αντιπροσωπείας στις συνομιλίες της Γενεύης για την Κύπρο μετά την ένταση που είχε σημειωθεί στη Νήσο και στις σχέσεις Αθήνας - Αγκυρας και τη μεσολάβηση των ΗΠΑ για επίλυση του Κυπριακού. Κίνητρο της αμερικανικής παρέμβασης ήταν, όπως τονίζει ο Ατσεσον στον Παπανδρέου, «ο κίνδυνος τον οποίον ενέτειναν αι Ρωσικαί κινήσεις να περιέλθη η Κύπρος υπό την κομμουνιστικήν επιρροήν και εκ των εκτεταμένων συνεπειών...».

Οπως προκύπτει από τη συνοδευτική επιστολή του κ. Σωσσίδη, ήταν ο Μακάριος ο οποίος τελικώς απέτρεψε τον τότε πρωθυπουργό να δεχθεί τις προτάσεις Ατσεσον ­ ο οποίος αρχικώς τις είχε δεχθεί ­ μολονότι είχε παραδεχθεί ότι «ηγνόει παντελώς αυτές τις προτάσεις, ότι ουδέποτε είχε ενημερωθεί επ' αυτών υπό του Ελληνος υπουργού Αμύνης» (σ.σ.: του Πέτρου Γαρουφαλιά). Κατά δήλωση του φινλανδού μεσολαβητή του ΟΗΕ Τουομιόγια, «ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος εματαίωσε την Ενωσιν της Κύπρου με την Ελλάδα».

Αθήνα, 23 Ιανουαρίου 2002

Αξιότιμε Κύριε Διευθυντά,

Εις «Το Βήμα της Κυριακής» (13.01.2002) δημοσιεύθηκε άρθρον υπό τον τίτλον «Το Σχέδιο Ατσεσον και η Ρόδος», το οποίον βρίθει ανακριβειών και ισχυρισμών που μόνον ως αποκυήματα νοσηράς φαντασίας θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν. Ο αρθρογράφος, μεταξύ άλλων, υποστηρίζει ότι ο τότε Πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου «έσπευσε να δεχθεί το Σχέδιο Ατσεσον χωρίς καλά καλά να το μελετήσει και να αντιληφθεί τους κινδύνους, συνοδεύοντας την απόρριψη με μια νέα επιγραμματική του κορόνα, ότι σου χαρίζουν μιαν πολυκατοικία και ζητούν να εκμισθώσουν το ρετιρέ ή κάποιο διαμέρισμα κι εσύ αρνείσαι να δεχθείς τη δωρεά».

Ανεξαρτήτως του ύφους του αρθρογράφου, ο τότε Πρωθυπουργός ούτε είχε δεχθεί το Σχέδιον Ατσεσον «χωρίς καλά καλά να το μελετήσει και να αντιληφθεί τους κινδύνους», ούτε και είχε σκεφθεί ποτέ τον εδαφικό ακρωτηριασμό της Ελλάδος και ειδικότερα «την παραχώρηση δύο ή τριών, μικροτέρων της Ρόδου, νησιών, μεταξύ των οποίων και του Καστελόριζου», όπως επιπόλαια, αν μη τι άλλο, υποστηρίζει ο αρθρογράφος. Επειδή πολλοί «ανευθυνοϋπεύθυνοι» διετύπωσαν κατά καιρούς και επιμένουν να διατυπώνουν διάφορες ανακρίβειες σχετικά με τις τότε διαπραγματεύσεις της Γενεύης και διά την πληρέστερη ενημέρωσιν των αναγνωστών του «Βήματος», παραθέτω κατωτέρω το ακριβές κείμενο των μόνων και οριστικών προτάσεων του Ντην Ατσεσον, όπως αυτές διεβιβάσθησαν εις τον αείμνηστον Γεώργιον Α. Παπανδρέου, διά μηνύματος του Προέδρου των ΗΠΑ L. Johnson, επιδοθέντος υπό του τότε πρέσβεως εις τας Αθήνας Η. Labouisse, στις 20.08.1964, παρουσία δύο υπαλλήλων της Αμερικανικής Πρεσβείας, των Συμβούλου Ν. Anschutz και Γραμματέως D. Brewster, και των Σ. Κωστόπουλου, Α. Παπανδρέου και του υπογράφοντος, από ελληνικής πλευράς. Ετσι θα μπορέσουν και οι αναγνώστες σας να κρίνουν αν οι ενέργειες του τότε Πρωθυπουργού και της Κυβερνήσεώς του ήταν αμελέτητες και αν οι απορρίψαντες τις προτάσεις Ατσεσον, χωρίς καν να τις διαβάσουν, και οι σημερινοί όψιμοι επικριτές του Γ. Παπανδρέου, με 38% του Κυπριακού εδάφους υπό Τουρκικήν κατοχήν και με 200.000 Ελληνο-Κυπρίους πρόσφυγες, υπήρξαν καλόπιστοι και ανιδιοτελείς:

Εν Γενεύη, τη 20ή Αυγούστου 1964

Α Π Ο Ρ Ρ Η Τ Ο Ν

Αγαπητέ Κύριε Πρωθυπουργέ,

Επιτρέψατέ μοι να αρχίσω την επιστολήν μου αυτήν εκφράζων την βαθυτάτην ικανοποίησιν διά την βοήθειαν την οποίαν έχετε παράσχει εις το έργον μας, εδώ εις την Γενεύην, με την αδιάλειπτον προσοχήν και σκέψιν σας, και με το να επιτρέψητε εις τον κ. Ι. Σωσσίδην να συμμετάσχη εις τας προσπαθείας μας.

Σήμερον, ο Πρόεδρος με επληροφόρησε περί του επείγοντος χαρακτήρος τον οποίον πιστεύει ότι προσέδωσε εις το έργον μας η επικειμένη Σοβιετική ανάμιξις εις το Κυπριακόν πρόβλημα, κατόπιν δε τούτου μου εζήτησεν όπως σας γνωρίσω την κοινήν μας άποψιν, κατά την οποίαν ολίγος χρόνος απομένει, εντός του οποίου θα ηδύνατο να επιτευχθή μία συμφωνία, και να σας καταστήσω κοινωνόν των απόψεών μου, τας οποίας ούτος έχει υιοθετήσει, περί της γενικής φύσεως της συμφωνίας, η οποία τυγχάνει, κατ' εμέ, εφικτή και δικαία. Γνωρίζω από τας συνομιλίας μας μετά του κ. Σωσσίδη ότι έχετε εντυπωσιασθή, ως και ημείς, ενταύθα, εκ του κινδύνου, τον οποίον ενέτειναν αι Ρωσικαί κινήσεις, να περιέλθη η Κύπρος υπό την κομμουνιστικήν επιρροήν και εκ των εκτεταμένων συνεπειών, τας οποίας θα συνεπήγετο το γεγονός αυτό επί της πολιτικής και στρατηγικής καταστάσεως εις την Ανατολικήν Μεσόγειον. Είμαι βέβαιος ότι συμφωνούμεν εις το ότι ο κίνδυνος δημιουργεί διά την Τουρκίαν και διά την Ελλάδα έν κοινόν ενδιαφέρον, υπερακοντίζον κατά πολύ τας ακριβείς γραμμάς επί ενός χάρτου, όστις θα έδει να χαραχθή διά την επίτευξιν συμφωνίας.Τα προβλήματα τα οποία εγείρονται, δι' εκάστην πλευράν, είναι πολιτικά, και από της σκοπιάς ταύτης τα αντιμετωπίζω.

Είμαι έτοιμος να ασκήσω την μεγίστην δυνατήν πίεσιν και πειθώ διά να επιτύχω όπως παραιτηθούν οι Τούρκοι πάσης απαιτήσεως δι' εδαφικήν περιοχήν υπό την κυριαρχίαν των εις την Κύπρον, διά να ελαττώσουν την έκτασιν των απαιτήσεών των διά μίαν στρατιωτικήν βάσιν εις την Χερσόνησον της Καρπασίας, ως και διά τον καθορισμόν των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, επί τη βάσει των γραμμών τας οποίας συνεζητήσαμεν μετά του κυρίου Σωσσίδη και τας οποίας δύναμαι να διατυπώσω εις Σχέδιον, το οποίον θα είναι έτοιμον αύριον. Ειδικώτερον θα προτρέψω τους Τούρκους να περιορίσουν το σχέδιόν των εις την εκμίσθωσιν διά 50 έτη του τμήματος εκείνου της Χερσονήσου της Καρπασίας το οποίον ορίζεται από το νοτιοανατολικώτερον άκρον του μέχρι μιας γραμμής χαρασσομένης προς Βορράν και προς Νότον, ακριβώς δυτικώς του ΚΟΜΙ KEBIS. Είμαι πεπεισμένος, κατόπιν της μελέτης της καταστάσεως εις την οποίαν προέβην, συνεπικουρούμενος υπό Στρατιωτικών συμβούλων, ότι η ύπαρξις μιας τοιαύτης βάσεως δικαιολογείται απολύτως, από στρατιωτικής σκοπιάς, διά την άμυναν των προσβάσεων προς την Τουρκικήν ενδοχώραν και διά την άμυναν αυτής ταύτης της βάσεως εξ αιφνιδιαστικής επιθέσεως. Είναι ενδεχόμενον ότι η προτεινόμενη χάραξις της δυτικής γραμμής της περιοχής ταύτης θα εδημιούργει πολιτικόν πρόβλημα εις υμάς την στιγμήν ταύτην. Το πρόβλημα τούτο θα ήτο δυνατόν να αποφευχθή εάν η γραμμή παρέμενεν αχάρακτος, με την προοπτικήν να καθορισθή, κατόπιν μελέτης,από στρατιωτικής σκοπιάς, υπό του Ανωτάτου Διοικητού των Συμμαχικών Δυνάμεων διά την Ευρώπην και υπό τον όρον ότι η Ελληνική Κυβέρνησις θα παρείχε την διαβεβαίωσίν της ότι εις περίπτωσιν χαράξεως της γραμμής ως ανωτέρω αύτη θα εγένετο δεκτή. Θα ήρκει να γνωστοποιηθή εις εμέ η πρόθεσις της Ελληνικής Κυβερνήσεως όπως δεχθή μίαν τοιαύτην ρύθμισιν, ώστε να μην απαιτηθή, επί του παρόντος, η άμεσος ανάληψις υποχρεώσεως έναντι της Τουρκικής Κυβερνήσεως. Η διαβεβαίωσις αύτη θα μου επέτρεπε να πράξω παν το δυνατόν, και πιστεύω ότι θα επετύγχανον, να επιτύχω Συμφωνίαν μετά της Τουρκικής Κυβερνήσεως, όπως μη παρέμβη διά να αποτρέψη ή διά να απαιτήση διακυβερνητικήν συμφωνίαν προ της πραγματοποιήσεως της Ενώσεως της Κύπρου μετά της Ελλάδος.

Ελλείψει των ανωτέρω, οι Τούρκοι θα επίστευον, βεβαίως, ότι τα συμβατικά των δικαιώματα εκμηδενίζονται, σχεδόν μετά περιφρονήσεως, και ότι οι ίδιοι δεν αντιμετωπίζουν ει μη το ενδεχόμενον είτε της Ενώσεως άνευ όρων είτε της άνευ όρων ανεξαρτησίας μιας Κύπρου υπό Κομμουνιστικήν κυριαρχίαν.

Οσα εισηγούμαι θα εμφανίσουν σοβαρωτάτας δυσχερείας διά τους ηγέτας τόσον της Ελλάδος όσον και της Τουρκίας, ως και διά τους λαούς των οποίων ούτοι ηγούνται. Είμαι όμως πεπεισμένος ότι εν όψει του επικείμενου κοινού κινδύνου έκαστον Εθνος θα ευρεθή ηνωμένον διά να υποστηρίξη λύσεις αι οποίαι αποβλέπουν, πέραν στιγμιαίων αντιθέσεων,εις την θεμελιώδη ασφάλειαν και την ευημερίαν των μεγάλων Κρατών της Ελλάδος και της Τουρκίας, και εις την υποστήριξίν των, εις το εξωτερικόν, εκ μέρους της μεγάλης Συμμαχίας των Ελευθέρων κρατών, από πάσης αναμίξεως κατά την πραγματοποίησίν των.

Επιτρέψατέ μοι, αγαπητέ Κύριε Πρωθυπουργέ, να ζητήσω την ταχείαν επάνοδον του κ.Σωσσίδη εις Γενεύην, διά να μας βοηθήση εις την επίτευξιν της λύσεως ταύτης.

Ειλικρινώς υμέτερος

DEAN ACHESON

Εξάλλου, θα πρέπει να σημειωθεί:

Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος είχεν αποδεχθεί ασμένως τις Συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου, διά των οποίων είχεν αποκλεισθεί διά παντός η Ενωσις της Κύπρου μετά της Ελλάδος, είχεν εγκατασταθεί Τουρκική στρατιωτική δύναμις εις τη νήσον, είχεν εγκαθιδρυθεί καθεστώς συνδιοικήσεως Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων (με Τουρκοκύπριον Αντιπρόεδρον) και είχαν παραχωρηθεί δύο σημαντικές κι εκτεταμένες κυριαρχικές Βρετανικές στρατιωτικές βάσεις και στρατιωτικές διευκολύνσεις σε διάφορα άλλα σημεία της Κύπρου. Διά της ατυχούς πρωτοβουλίας του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου της 03.12.1963, που εγένετο εν αγνοία της Ελληνικής Κυβερνήσεως και καθ' υπαγόρευσιν του Βρετανού Υπάτου Αρμοστού, είχε δημιουργηθεί κατάστασις «de facto» διχοτομήσεως της Κύπρου, έκτοτε δε επαπειλείτο Τουρκική απόβασις, η οποία απετράπη, επανειλημμένως, μόνον χάρις εις την αμυντικήν θωράκισιν της Κύπρου υπό της Ελλάδος, και

Σύμφωνα με το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, της 4ης Μαρτίου 1964, η λύσις του Κυπριακού θα έπρεπε να αποτελέσει αντικείμενον διαπραγματεύσεων μεταξύ των ενδιαφερομένων μερών. Ως ενδιαφερόμενα δε μέρη νοούνταν οι Δυνάμεις που είχαν υπογράψει τις Συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου. Ο διάλογος της Γενεύης άρχισε το 1964, εμμέσως διά του μεσολαβητού των Ηνωμένων Εθνών Τουομιόγια και εν συνεχεία διά του πρώην Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Ντην Ατσεσον, κατόπιν θερμής εισηγήσεως του Γενικού Γραμματέως του ΟΗΕ προς τον Πρωθυπουργόν Γεώργιον Α. Παπανδρέου εις συνάντησιν των δύο, εις Νέαν Υόρκην, εις την οποίαν παρίστατο ­ μόνος τρίτος ­ ο υπογράφων.

Εξάλλου, διά των προτάσεων Ατσεσον προβλέπονταν και τα εξής:

* Καθεστώς διά τους Τουρκοκυπρίους προσομοιάζον με το καθεστώς των Μουσουλμάνων της Δυτικής Θράκης, διά του οποίου θα ανελαμβάνετο υπό της Ελληνικής Κυβερνήσεως η υποχρέωσις διορισμού, προτάσει του Ελληνος Γενικού Διοικητού της Νήσου, Τουρκοκυπρίου Συμβούλου, διά τα ζητήματα της μειονότητος, ως και δύο Τουρκοκυπρίων Επάρχων, εις δύο εκ των επτά ­ μέχρι τότε υφίσταντο πέντε ­ επαρχιών της Κύπρου, εκ περιτροπής και της εκάστοτε επιλογής ­ ανεξαρτήτως πληθυσμιακής συνθέσεως ­ της Ελληνικής Κυβερνήσεως.

* Επαναπατρισμός των αναχωρησάντων ή εκδιωχθέντων εκ Κωνσταντινουπόλεως, από του 1955, ομογενών, ως και ρύθμισις διαφόρων ζητημάτων αφορώντων εις την απόδοσιν των περιουσιών των, εις αποζημιώσεις κτλ., και

* Αποκατάστασις του προηγουμένου ειδικού καθεστώτος των νήσων Ιμβρου και Τενέδου.

Την 21ην Αυγούστου 1964 ο γράφων επέστρεψε εις την Γενεύην και σύμφωνα με τις οδηγίες του Πρωθυπουργού ανεκοίνωσε, από κοινού με τον μακαρίτην Δ. Νικολαρεΐζην, εις τον Αμερικανόν μεσολαβητήν την αποδοχήν από την Ελληνικήν Κυβέρνησιν των προτάσεών του, εζήτησε δε αυτοβούλως και τις εξής βελτιώσεις, τις οποίες ο Ντην Ατσεσον απεδέχθη:

* Η οριοθετική γραμμή της βάσεως που θα παρεχωρείτο εις την Τουρκίαν να μετατεθεί 20 χιλ. ανατολικότερα, και

* Το Μοναστήρι του προστάτου της Κύπρου Αγίου Ανδρέα, εις το άκρον της χερσονήσου Καρπασίας, και η πέριξ αυτού έκτασις εξ 20-25 τετρ. χιλ., καθώς και η οδός η συνδέουσα το Μοναστήρι με την υπόλοιπη νήσο, να παραμείνουν εκτός της βάσεως, υπό Ελληνικήν Διοίκησιν.

Παρά ταύτα, το απόγευμα της ιδίας ημέρας, έλαβα τηλεφώνημα του Γ. Παπανδρέου, ο οποίος μου έδωσε την εντολήν να συναντήσω μεν τον Ντην Ατσεσον και να του ανακοινώσωμεν την αδυναμίαν του να αποδεχθεί τις προτάσεις του, λόγω αρνήσεως του Μακαρίου να τις αποδεχθεί.

Εις παράκλησίν μου να διευκρινίσει τι είχε μεσολαβήσει και είχε μεταβάλει γνώμην, ο Πρωθυπουργός μού απήντησε: «Πάρε τον Πέτρο (Γαροφαλιά) να σου τα πει». Και ο Υπουργός Αμύνης προσέθεσε ότι «αποδοχή των προτάσεων θα οδηγούσε εις αιματοκύλισμα της Κύπρου». Την τηλεφωνικήν αυτήν επικοινωνίαν παρακολούθησαν, εκτός του μακαρίτη Δ. Νικολαρεΐζη, και οι σήμερον Πρέσβεις ε.τ. Βασιλικός και Πετρόπουλος, υπηρετούντες τότε εις την Μόνιμον Αντιπροσωπείαν της Γενεύης. Κατόπιν τούτου μετέβημεν με τον Δ. Νικολαρεΐζην εις το διαμέρισμα του Ατσεσον, στο ξενοδοχείο «Richmond», και του γνωρίσαμε την αδυναμίαν της Ελληνικής Κυβερνήσεως να αποδεχθούμε τας προτάσεις του.

Επιστρέψας, την 24.08.1964, εις Αθήνας, ενημέρωσα πλήρως τον Πρωθυπουργόν επί των διαπραγματεύσεων της Γενεύης και μετά τινάς ημέρας τού υπέβαλα πολυσέλιδον υπόμνημα περί όλων όσων είχαν συμβεί, καθώς και ορισμένες προσωπικές μου σκέψεις περί του τι θα έπρεπε μελλοντικώς να γίνει. Το υπόμνημα αυτό, υποβληθέν και εις τον τότε Υπουργόν Εξωτερικών Σ. Κωστόπουλον, ευρίσκεται εις τα Αρχεία του Υπουργείου των Εξωτερικών.

Μετά μίαν περίπου εβδομάδα ο αείμνηστος Πρωθυπουργός μού έδωσε την εντολήν να μεταβώ εις συνάντησιν του τότε Αρχηγού της Αντιπολιτεύσεως Π. Κανελλόπουλου και να τον ενημερώσω πλήρως επί των τελευταίων εξελίξεων του Κυπριακού, πράγμα που έπραξα, επισκεφθείς αυθημερόν και επί δίωρον τον μακαρίτην Π. Κανελλόπουλον, εις τον οικίσκον που του εχρησίμευε ως Γραφείον, εις τον κήπον της κατοικίας του ανηψιού του Δ. Λιβανού, εις την Κηφισιά. Ευθύς μετά ταύτα και με την σύμφωνη γνώμη του Π. Κανελλόπουλου ο Γ. Παπανδρέου απέστειλε μήνυμα εις τον Πρόεδρον Τζόνσον, αποδεχόμενος ουσιαστικά τις προτάσεις Ντην Ατσεσον, με μερικές μικρές παραλλαγές. Δυστυχώς, η απάντησις του Προέδρου Τζόνσον δεν υπήρξε ενθαρρυντική, καθ' όσον εδέχετο μεν να επαναλάβει την μεσολάβησιν μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδος αλλ' υπεδείκνυε την μεταβίβασιν εις τους Τούρκους της κυριαρχίας της βάσεως αντί της εκμισθώσεώς της διά 50 έτη. Αντίγραφον της απαντήσεως του Αμερικανού Προέδρου κρατώ εις το Αρχείον μου. Τότε, στις 04.09.1964, ο Πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου απέστειλε ευχαριστήριον επιστολήν εις τον Ν. Ατσεσον κι έτσι έληξεν η μεσολάβησις και ματαιώθηκε η ενωτική λύσις του Κυπριακού.

Ο φινλανδός μεσολαβητής των Ηνωμένων Εθνών Τουομιόγια εδήλωνε εις τα μέλη της Ελληνικής Αντιπροσωπείας εις την Γενεύην «ότι ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος εματαίωσε την Ενωσιν της Κύπρου με την Ελλάδα».

Μετ' αρκετόν χρόνον, κατά την διάρκειαν επισκέψεώς του εις Αθήνας, ο Μακάριος επεσκέφθη εις το Πολιτικόν Γραφείον τον Πρωθυπουργόν Γ. Παπανδρέου. Παρίσταντο ο τότε Αντιπρόεδρος της Κυβερνήσεως Σ. Στεφανόπουλος, ο Υπουργός Εξωτερικών Σ. Κωστόπουλος, ο Κύπριος Υπουργός Εξωτερικών Σ. Κυπριανού, ο υιός του Πρωθυπουργού Ανδρέας Γ. Παπανδρέου και ο γράφων.

Κατά την επακολουθήσασαν συζήτησιν, ο Πρωθυπουργός και ο Αντιπρόεδρος Σ. Στεφανόπουλος έψεξαν τον Αρχιεπίσκοπον, διότι ενώ διά των Συμφωνιών της Ζυρίχης και του Λονδίνου, διά των οποίων απεκλείετο εσαεί η Ενωσις, είχεν αποδεχθή την εγκαθίδρυσιν Τουρκικής συγκυριαρχίας εις την Κύπρον και την παραχώρησιν δύο κυριαρχικών βρετανικών βάσεων, και ενώ τον Νοέμβριον του 1963, διά των προτάσεών του, που περιελάμβαναν, ως γνωστόν, 13 σημεία, υπαγορευθέντα υπό του τότε Βρετανού Υπάτου Αρμοστού εις την Κύπρο, προς «βελτίωσιν» του ανθενωτικού Κυπριακού Συντάγματος, είχε προκαλέσει νέαν διεθνή κρίσιν, προκειμένου περί της Ενώσεως της Μεγαλονήσου με την Ελλάδα, ουδεμίαν, έστω και σχετικώς ανώδυνον παραχώρησιν εδέχετο, απαιτών θυσίας μόνον εκ μέρους της Ελλαδικής Ηγεσίας και των Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως.

Εις απάντησιν, ο Μακάριος εδήλωσεν ότι περί του σχεδίου Ατσεσον εγνώριζε μόνον όσα είχεν αναγνώσει εις τον Τύπον τον παρελθόντα Ιούλιον (επρόκειτο περί των τουρκικών προτάσεων που είχαν διαβιβασθεί διά του Ατσεσον εις Αθήνας) και ουδέποτε είχε λάβει γνώσιν του ακριβούς περιεχομένου του. Ο γράφων τότε, κληθείς υπό του εκπλήκτου Γ. Παπανδρέου, ανέπτυξεν εις τον Αρχιεπίσκοπον λεπτομερώς τας τελικάς προτάσεις του Ν. Ατσεσον της 20ής Αυγούστου 1964. Ο Αρχιεπίσκοπος διεβεβαίωσε τους παρισταμένους ότι ηγνόει παντελώς αυτές τις προτάσεις, ότι ουδέποτε είχε ενημερωθεί επ' αυτών υπό του Ελληνος Υπουργού Αμύνης και ότι, ως εκ τούτου, καθίσταται προφανές ότι ουδέποτε αντέδρασε αλλ' ούτε και ηδύνατο να είχεν αντιδράσει εις αυτάς.

Συνεπώς, όπως αποδεικνύεται εκ των ανωτέρω, δεν ήτο ο αείμνηστος Γ. Παπανδρέου που είχε δεχθεί «χωρίς καλά καλά να το μελετήσει» το Σχέδιον Ατσεσον. Το είχε απορρίψει, «χωρίς καν να το... γνωρίζει», όπως ισχυρίζετο, ο Μακάριος. Και διά την στάσιν του τελευταίου έναντι της Ενώσεως, καθώς και διά την στάσιν ωρισμένων ανθενωτικών κύκλων της Λευκωσίας παραπέμπω τον αρθρογράφον εις τον όρκον του Μακαρίου εις τον Ναόν της Φανερωμένης της 22ας Αυγούστου 1954, διά του οποίου ετόνιζε εις τους χιλιάδας των παρισταμένων, μεταξύ άλλων, «ότι θα παραμείνομεν πιστοί έως θανάτου εις το Εθνικόν μας αίτημα»... «εις έν και μόνον αποβλέποντες τέρμα, την ΕΝΩΣΙΝ και μόνον την ΕΝΩΣΙΝ» και «ότι δεν δημιουργούνται καθεστώτα μόνο με αργυρωνίτας ή αρνισοπάτριδες»!

Φιλοκυβερνητική εφημερίς των Αθηνών εις κύριον άρθρον της 24ης.01.1965 υπεστήριξε «ότι η εξωτερική πολιτική του Κέντρου είχε καταστήσει την Ενωσιν σχεδόν πραγματικότητα» και «ότι την εματαίωσαν ένας υπεύθυνος εις την Λευκωσίαν και δευτερευόντως ένας ανευθυνοϋπεύθυνος εις τας Αθήνας». Εις τας Αθήνας όμως την λύσιν του Σχεδίου Ατσεσον εματαίωσαν δύο άνθρωποι: ο Λουκής Ακρίτας (οι ιδιαίτερα φιλικές σχέσεις του Γ. Παπανδρέου με την οικογένειαν Ακρίτα ήταν γνωστές) και ο Π. Γαρουφαλιάς (παλαιός και δοκιμασμένος φίλος του Γ. Παπανδρέου). Ο Π. Γαρουφαλιάς περιγράφει τα γεγονότα λεπτομερώς εις το τελευταίον, προ του θανάτου, βιβλίο του!

Τέλος, καθ' όσον αφορά τας ύβρεις του αρθρογράφου διά τον νεκρόν Γεώργιον Γρίβα, πρέπει να υπενθυμίσω ότι ο Αρχηγός της ΕΟΚΑ επολέμησε εις την Αλβανίαν εναντίον των Ιταλών και εις την Ελλάδα εναντίον των κατακτητών, απεστάλη εις Κύπρον υπό του ανακινήσαντος το Κυπριακόν Στρατάρχου Α. Παπάγου και εν συνεχεία υπό του Γ. Παπανδρέου, υπήρξεν Αρχιστράτηγος των Ελληνικών Στρατιωτικών Δυνάμεων εις την Μεγαλόνησον και ανεκλήθη, εκείθεν, υπό του Στρατιωτικού Καθεστώτος. Φρονώ ότι ο αρθρογράφος δεν έχει το ανάστημα ­ κυριολεκτικά ­ όχι να υβρίζει τον ήρωα της ΕΟΚΑ αλλ' ούτε καν να τον επαινεί! Και επί τέλους, κανείς, βεβαίως, εις την Ελλάδα, δεν απετόλμησε ποτέ να «βαπτίσει», εις τα Ηνωμένα Εθνη, τους Τούρκους κατακτητάς «απελευθερωτάς»!

Με ιδιαίτερη εκτίμηση, Ι. Ν. Σωσσίδης πρέσβης της Ελλάδος ε. τ.

http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=139845

Χωρίς την Ρωσσία αδύνατη η ειρήνη στην Μ. Ανατολή

Χωρίς τη Ρωσία είναι αδύνατον να διευθετηθεί η κρίση στη Μέση Ανατολή, δήλωσε ο βασιλιάς της Ιορδανίας

Είναι αδύνατον να σημειωθεί σοβαρή πρόοδος στη διαδικασία διευθέτησης της κρίσης στη Μέση Ανατολή χωρίς τη συμμετοχή της Ρωσίας, δήλωσε ο Ιορδανός βασιλιάς Αμπντάλα Β' σε συνάντηση που πραγματοποίησε χθες, Πέμπτη, με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν στο Κρεμλίνο. 

«Ο κόσμος πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι χωρίς τη συνδρομή της Ρωσικής Ομοσπονδίας είναι σχεδόν αδύνατον να γίνει σοβαρή πρόοδος στην περιοχή» ανέφερε συγκεκριμένα ο βασιλιάς της Ιορδανίας και εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του προς τη Ρωσία για τον ρόλο που διαδραματίζει στη Μέση Ανατολή, προσθέτοντας ότι οι προσπάθειες που καταβάλλει η Μόσχα για τη διευθέτηση του παλαιστινιο-ισραηλινού ζητήματος και τον τερματισμό της συριακής κρίσης είναι πολύ σημαντικές. «Εκτός αυτού, όμως, η Ρωσία και η Ιορδανία συνεργάζονται για να εξουδετερώσουν την τρομοκρατία και τον εξτρεμισμό όχι μόνο στη Μέση Ανατολή, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο» κατέληξε ο Αμπντάλα Β'. 

Από την πλευρά του, ο Πούτιν αναφέρθηκε στον σταθεροποιητικό ρόλο της Ιορδανίας στη Μέση Ανατολή, όπου «η κατάσταση έχει επιδεινωθεί». Ο Ρώσος πρόεδρος τόνισε ότι οι διμερείς σχέσεις αναπτύσσονται και πρόσθεσε ότι οι ηγεσίες των δύο χωρών βρίσκονται σε συνεχή επαφή. «Μοιραζόμαστε πολύ καλά έργα, γεγονός που μας χαροποιεί, ενώ ο εμπορικός κύκλος εργασιών παρουσιάζει σημαντική αύξηση σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά. Μπορεί να μην τα νούμερα να μην είναι μεγάλα, όμως οι τάσεις είναι ιδιαίτερα καλές» δήλωσε ο Πούτιν. 

Συνεργασία Ρωσίας - Ιορδανίας 

Σύμφωνα με τα στοιχεία που συγκεντρώθηκαν εν όψει της συνάντησης των δύο ηγετών, ο εμπορικός κύκλος εργασιών Ρωσίας – Ιορδανίας για την περίοδο Ιανουαρίου-Μαΐου ανήλθε σε 239.200.000 δολάρια, ποσό επτά φορές μεγαλύτερο σε σχέση με το αντίστοιχο περσινό. Οι δυο χώρες συνεργάζονται στον τομέα της βιομηχανίας ηλεκτρικής ενέργειας, και ειδικότερα πάνω στο σχεδιασμό κατασκευής ενός πυρηνικού σταθμού στην Ιορδανία, έργο το οποίο αναμένεται να ολοκληρωθεί το 2020. Η Ιορδανία ενδιαφέρεται επίσης να συνεργαστεί με τη Ρωσία στον γεωργικό τομέα, «για την προμήθεια (στο Χασεμιτικό Βασίλειο της Ιορδανίας) σιταριού και κριθαριού, σε προνομιακή τιμή», όπως αναφέρουν τα στοιχεία.

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/

Η Ανοιξη των Ρομά

Η Άνοιξη των Ρομά

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Ξεκινώ με την πολύ απλή απορία. Αν όντως χρειάζεται να απελευθερωθούν τα καταπατημένα οικόπεδα στην περιοχή του Νομισματοκοπείου από τους καταπατητές Ρομά, τότε γιατί οι αστυνομικές δυνάμεις δεν εφάρμοσαν την απόφαση του δικαστηρίου, ή την εντολή του εισαγγελέα; Εάν δεν είναι απαραίτητο, τότε προς τι η όλη φασαρία; Γιατί έπρεπε να πάνε τα ΜΑΤ, γιατί έπρεπε να ξεσηκωθεί ο κόσμος και να κλείσει η Μεσογείων, γιατί να καούν κάδοι και λοιπά καύσιμα υλικά, και γιατί έπρεπε να υποστεί η νοημοσύνη μας το τραύμα της ανακοίνωσης του ΑΝΤΑΡΣΥΑ ότι πρόκειται για «νίκη των μειονοτήτων, νίκη των Ρομά και των αλληλέγγυων»; Σας συνιστώ να παρακολουθείτε τις ανακοινώσεις του ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των στελεχών του. Εχουν πάνω απ’ όλα γλωσσολογικό ενδιαφέρον, αν θέλετε κάποιο υπόδειγμα απολύτως ξύλινης γλώσσας χωρίς κανένα απολύτως αντίκρισμα στην πραγματικότητα. 

Η απορία μου λύθηκε όταν διάβασα ότι στο αστυνομικό τμήμα Χαλανδρίου έγινε σύσκεψη με τον συριζαίο δήμαρχο όπου αποφασίσθηκε οι διαπραγματεύσεις να ξεκινήσουν από «μηδενική βάση». Όπου μια υπόθεση καταπάτησης αποκτά διαστάσεις Κυπριακού. Θα μου πείτε δεν είναι μια οποιαδήποτε καταπάτηση αφού, ως γνωστόν, οι Ρομά είναι μειονότητα και η εγκατάστασή τους εκεί ήδη κλείνει τα σαράντα χρόνια, ήτοι τον μισό περίπου αιώνα. Και ούτως ή άλλως πρόβλημα ουσιαστικό δεν υπάρχει για το ελληνικό κράτος αφού, αν κατάλαβα καλά, οι ιδιοκτήτες των οικοπέδων είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν τους φόρους για τα ακίνητά τους. Δεν ξέρω αν πληρώνουν κάτι παραπάνω λόγω καταπάτησης.

Απορία δεύτερη. Ακουσα τον εκπρόσωπο των αγωνιστών Ρομά σε κάποιο τηλεοπτικό σταθμό να λέει πως αν τολμήσει και μπει η αστυνομία στον καταυλισμό «θα χυθεί αίμα γιατί υπάρχουν και μικρά παιδιά». Ακούγοντάς τον δε, αναρωτήθηκα ποία η σχέση των μικρών παιδιών με το αίμα που θα χυθεί και θυμήθηκα κάποιον συνεργάτη ο οποίος εξηγώντας μου τη διαδρομή που έπρεπε να ακολουθήσω ώς το τυπογραφείο του μου επέστησε την προσοχή διότι θα περνούσα από καταυλισμό Ρομά, οι οποίοι ενίοτε πετούν τα μικρά παιδιά στον δρόμο για να ζητήσουν μετά αποζημίωση. Σκέφτηκα επίσης πώς είναι δυνατόν να λέμε πια με τόση ευκολία «θα χυθεί αίμα». Και δεν είναι θέμα Ρομά. Διότι είμαι σίγουρος ότι αυτός ο άνθρωπος, ο ίδιος, πριν από τριάντα ή σαράντα χρόνια, δεν θα δήλωνε δημοσία πως «θα χυθεί αίμα». Όταν όμως το ακούει καθημερινά είτε από πανελίστες στην τηλεόραση, είτε από διάφορους επιφανείς του δημοσίου βίου γιατί να μην το επαναλάβει κι αυτός; Δεν του κοστίζει τίποτε. Φαντασθείτε τι θα γινόταν αν κάποιος εισαγγελέας τολμούσε να μηνύσει έναν Ρομά, τον εκπρόσωπο μιας ολόκληρης μειονότητας, επειδή απείλησε με αίμα. 

Απορία τρίτη. Ενας από τους λόγους που οι Ρομά δεν θέλουν να φύγουν από τον καταυλισμό πίσω από Νομισματοκοπείο είναι ότι ο καταυλισμός που τους προτείνουν να χρησιμοποιήσουν στο όρος Πατέρας δεν είναι έτοιμος, τα οικήματα χρειάζονται επισκευές και δεν υπάρχει κοντά σχολείο. Υποθέτω ότι δεν θα είχαν αντίρρηση να εγκατασταθούν στην πλατεία Συντάγματος, υπάρχει άπλετος χώρος, ή στην πλατεία Κολοκοτρώνη, ή στην πλατεία Κουμουνδούρου, όπου αν θυμάστε κάποτε είχαν εγκατασταθεί Κούρδοι πρόσφυγες και όταν τους είχαν μεταφέρει στο όρος Πατέρας είχε πάει ο εθνικός μας γελωτοποιός ο Λάκης ο Λαζόπουλος να τους συμπαρασταθεί. Μετά ήρθε ο Οτσαλάν και τους ξέχασαν. Κοινώς τους προσφέρουν γη για να εγκατασταθούν, αλλά δεν τους βολεύει η συγκοινωνία. Οποιος βρει τον παραλογισμό κερδίζει cd με κλασικά του Μανόλη Αγγελόπουλου που ανήκε στην ιστορική φυλή των γύφτων.

Και καλά οι άνθρωποι τη δουλειά τους κάνουν. Ποιο μέτρο όμως θα αποτιμήσει την υποκρισία των παραγόντων του προοδευτισμού οι οποίοι διαγωνίζονται σε μειονοτική ευαισθησία;

http://www.kathimerini.gr/786285/opinion/epikairothta/politikh/h-anoi3h-twn-roma

Κάποιες ενδιαφέρουσες πληροφορίες για το ίδιο θέμα, από επερώτηση βουλευτή πριν από 2 περίπου χρόνια:

Υπάρχουν τα εξής θέματα τα οποία κανείς σήμερα δεν θίγει:

- Ελαβε κάθε μια οικογένεια από τους λεγόμενους "Ρομά" ΑΠΟ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ,ΝΑΙ Η ΟΥ, 60.000 ΕΥΡΩ ;

Υπάρχει, ναι ή ου, σχετικό έγγραφο του 2008 που ενημερώνει για τα 60 χιλιάρικα ανά οικογένεια "Ρομά" το οποίο έστειλε στην Βουλή ο τότε υπουργός Εσωτερικών κ. Προκόπης Παυλόπουλος;

ΤΑ ΕΙΣΕΠΡΑΞΑΝ, ΝΑΙ Η ΟΥ, ΟΙ "ΡΟΜΑ" ΤΑ 60 ΑΥΤΑ ΧΙΛΙΑΡΙΚΑ για να απελευθερώσουν τα καταπατημένα οικόπεδα και για να διαμείνουν σε ανθρώπινα οικήματα; ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΑΥΤΑ ΤΑ 60.000 ευρώ ανά οικογένεια που εισέπραξαν οι "Ρομά" ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΟΥΤΕ ΤΟΤΕ ΜΕΤΑΚΙΝΗΘΗΚΑΝ;

Έγινε έλεγχος για την χρήση τους;

- Ο νέος οικισμός που δημιουργήθηκε στα Μέγαρα για τους «Ρομά» του Χαλανδρίου γιατί φτιάχτηκε; Σε ποια άλλη περίπτωση το Ελληνικό κράτος έκανε το ίδιο; ΓΙΑΤΙ ΑΝΕΛΑΒΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΤΟ ΠΤΩΧΕΥΜΕΝΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ; ΕΠΑΙΞΕ ΡΟΛΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ Μ.Κ.Ο.; ΘΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΠΟΣΟ ΚΟΣΤΙΣΕ Ο ΝΕΟΣ ΑΥΤΟΣ ΟΙΚΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΜΕΓΑΡΑ;

- Δόθηκαν ΝΑΙ Η ΟΥ σχεδόν 2.ΟΟΟ.ΟΟΟ ευρώ για "έργα καθαριότητας" στον παράνομο καταυλισμό, αφού ακόμη και τον χειμώνα έχουμε απίστευτη μύγα και δυσωδία, περιττώματα και αποχετεύσεις τρέχουν μπροστά στα σπίτια μας, έχουμε βουνά από σκουπίδια παντού κλπ;

ΠΟΙΆ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΡΓΑ ΈΓΙΝΑΝ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΝΟΜΟ ΚΑΤΑΥΛΙΣΜΟ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΆΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΊΣ ΠΟΥ ΚΑΤΟΙΚΟΥΜΕ ΕΚΕΊ ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΑΥΤΑ ΤΑ 2.ΟΟΟ.ΟΟΟ ΕΥΡΩ;

- Εχουν κάνει στο παρελθόν επιχειρήσεις στον παράνομο καταυλισμό τα ΕΚΑΜ; Τι έψαχναν; Η ΕΥΠ έχει ασχοληθεί με τον παράνομο καταυλισμό και γιατί;

- Τα 4 πολυτελή PORSCHE CAYENNE TURBO και καμπριολέ BMW 320i , 330i και 335i που σταθμεύουν εδώ και 1,5 χρόνο μέσα στον παράνομο καταυλισμό τις βραδινές και τις πρώτες πρωινές ώρες συγκεκριμένων ημερών σε ΠΟΙΟΥΣ ΑΝΗΚΟΥΝ; Είναι άραγε "Ρομά" οι ιδιοκτήτες των πολυτελών αυτών οχημάτων ή μήπως είναι κάτι άλλο; Έχουν χαρτιά οι εν λόγω κύριοι που μπαίνουν με προφυλάξεις στον καταυλισμό; Τα οχήματα τους εχουν γνήσιους αριθμούς κυκλοφορίας;

- Το κράτος-αρλούμπα επί 37 χρόνια έχει φτύσει προκλητικά όλους εμάς τους πολίτες που είχαμε την ατυχία να ζούμε στην περιοχή δίπλα στον παράνομο καταυλισμό, πληρώνουμε φόρους, ένα κάρο δημοτικά τέλη και επιβαρύνσεις, ενώ χαϊδεύει συστηματικά τους "Ρομά" και τους κολλητούς τους. Η δε Αστυνομία με πολύ διστακτικότητα πλησιάζει τον καταυλισμό, παρότι ξέρει ότι υπάρχουν όπλα μέσα σε αυτόν. Καλείται, δε, συνεχώς το "100" αφού ακούγονται πυροβολισμοί μέσα από τον καταυλισμό. ΕΛΕΓΧΘΗΚΕ ΣΕ ΠΟΙΟΥΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΟΠΛΑ;

- Υπάρχει ναι ή όχι στην ΜΕΣΟΤΟΙΧΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΤΑΥΛΙΣΜΟ-ΑΙΣΧΟΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΑΙΔΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ στον οποίο πηγαίνουν καθημερινά δεκάδες νήπια και τα οποία είναι "αγκαλιά" με κινδύνους για την υγεία τους λόγω της τριτοκοσμικής κατάστασης που έχουν δημιουργήσει οι "Ρομά" και οι υπόλοιποι κολλητοί τους ;

- Εκτός της αποφοράς από τα σκουπίδια και των κινδύνων για την δημόσια υγεία, πόσες εκατοντάδες φορές εχει ειδοποιηθεί ως τώρα η ΕΛΑΣ για ρευματοκλοπή (που συνεπάγεται κίνδυνο ηλεκτροπληξίας) την οποία κανουν μέρα μεσημέρι οι "Ρομά"(και οι ξένοι κολλητοί τους που έχουν εισχωρήσει στον καταυλισμό) από τις κολώνες της ΔΕΗ καθώς και για κλοπή νερού

από την ΕΥΔΑΠ ;

- Πόσες φορές εχει ειδοποιηθεί η ΕΛΑΣ για την κλοπή χαλκού από τα καλώδια της ΔΕΗ την οποία συστηματικά κάνουν οι λεγόμενοι "Ρομά" του εν λόγω καταυλισμού ;

- Γιατί το κράτος-αρλούμπα ασχολείται με την κατεδάφιση 12 μόνο παραπηγμάτων στο Χαλάνδρι, παρότι εκεί βρίσκεται ένας από τους μεγαλύτερους παράνομους καταυλισμούς της Αττικής με δεκάδες παράνομα κτίσματα σε καταπατημένα οικόπεδα;

ΔΕΕ