Η Ουάσιγκτον ανακινεί το σχέδιο κατάτμησης του Ιράκ;

Ο Χάρτης «της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής» (Greater Middle East) σύμφωνα με το αμερικανικό Γενικό Επιτελείο που δημοσιεύθηκε το 2006 από τον Συνταγματάρχη Ralph Peters.

Η Ουάσιγκτον ανακινεί το σχέδιο 

κατάτμησης του Ιράκ;

Τιερί Μεϊσάν     (Μτφ. Κριστιάν)

Η ξαφνική κατάρρευση του ιρακινού κράτους παρουσιάζεται από τον διεθνή Τύπο ως αποτέλεσμα της επίθεσης της τρομοκρατικής οργάνωσης Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε (ΙΚΙΛ). Αλλά ποιος μπορεί να πιστέψει ότι ένα ισχυρό κράτος, εξοπλισμένο και οργανωμένο από την Ουάσιγκτον, θα μπορούσε να καταρρεύσει μέσα σε λιγότερο από μια εβδομάδα ενώπιον μιας τζιχαντιστικής ομάδας επίσημα ανεξάρτητης από οποιοδήποτε κράτος; Εκτός αυτού, ποιος μπορεί να πιστέψει ότι εκείνοι που υποστηρίζουν το ΙΚΙΛ στη Συρία καταδικάζουν ειλικρινά τις ενέργειές του στο Ιράκ; Ο Τιερί Μεϊσάν (Thierry Meyssan) αποκαλύπτει τι κρύβεται κάτω από τα χαρτιά.

Από το 2001, το αμερικανικό Γενικό Επιτελείο προσπαθεί να σπάσει την «Ευρύτερη Μέση Ανατολή» σε ένα πλήθος από μικρά εθνικά ομοιογενή κράτη. Ο χάρτης της ανακαινισμένης περιοχής δημοσιεύθηκε τον Ιούλιο του 2006 [ 1 ]. Προβλέπει τη διαίρεση του Ιράκ στα τρία, ένα σουνιτικό κράτος, ένα σιιτικό και ένα κουρδικό.

Η αποτυχία του Ισραήλ κατά της Χεζμπολάχ το καλοκαίρι του 2006 [ 2 ], και αυτή της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασίλειου να αντιμετωπίσουν τη Συρία το 2011-14, άφηνε την εντύπωση ότι το σχέδιο εγκαταλείφθηκε. Τίποτα δεν άλλαξε: το αμερικανικό Γενικό Επιτελείο προσπαθεί να το επαναλάβει μέσω αυτών των σύγχρονων Κοντοτιέρων (Condottieri) που είναι οι τζιχαντιστές. Οι εξελίξεις της περασμένης εβδομάδας στο Ιράκ πρέπει να εξεταστούν υπό το πρίσμα αυτό. Ο διεθνής τύπος επιμένει στην επίθεση του Ισλαμικού Εμιράτου στο Ιράκ και το Λεβάντε (ΙΚΙΛ ή "Daesh" στα αραβικά), αλλά είναι μόνο ένα μέρος της τεράστιας επιχείρησης που διεξάγεται.

Η συντονισμένη επίθεση του ΙΚΙΛ και των Κούρδων

Σε μία εβδομάδα, το ΙΚΙΛ κατάκτησε τη περιοχή που προβλέπεται να γίνει ένα σουνιτικό εμιράτο, ενώ οι Πεσμαργκά κατέκτησαν τη περιοχή που αναμένεται να γίνει το ανεξάρτητο κουρδικό κράτος.

Ο ιρακινός στρατός, που σχηματίστηκε από την Ουάσιγκτον, έδωσε τη Νινευή στους πρώτους και το Κιρκούκ στους δεύτερους. Η ίδια η δομή της διοίκησης του διευκόλυνε τη διάλυσή του: οι ανώτεροι αξιωματικοί οι οποίοι έπρεπε να αναφερθούν στο γραφείο του πρωθυπουργού πριν να μετακινήσουν τα στρατεύματα τους  δεν είχαν γενικά πρωτοβουλία όσο και εγκαταστάθηκαν σαν μικρούς βασιλιάδες στους τομείς δράσης τους. Ως εκ τούτου, ήταν εύκολο για το Πεντάγωνο να διαφθείρει ορισμένους αξιωματικούς για να παροτρύνουν τους στρατιώτες τους να αποστατήσουν.

Οι βουλευτές οι οποίοι συγκαλέστηκαν από τον πρωθυπουργό Νούρι αλ-Μαλίκι, αυτομόλησαν επίσης και δεν ψήφισαν τη κατάσταση έκτακτης ανάγκης, έλλειψη απαρτίας, αφήνοντας την κυβέρνηση χωρίς δυνατότητα αντίδρασης. 

Μην έχοντας άλλη επιλογή για να σώσει την ενότητα της χώρας, ο αλ-Μαλίκι κάλεσε όλους τους συμμάχους που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Πρώτα κάλεσε γενικά τον ίδιον τον λαό του, και ιδιαίτερα τη σιιτική πολιτοφυλακή του αντιπάλου του Μοκτάντα αλ Σαντρ (Ο Στρατός του Μαχντί), και μετά τους Ιρανούς Φρουρούς της Επανάστασης (Ο Στρατηγός Κασέμ Σουλεϊμάνι, διοικητής της Δύναμης Ιερουσαλήμ βρίσκεται σήμερα στη Βαγδάτη), και, τέλος, τις Ηνωμένες Πολιτείες στις οποίες ζήτησε να επιστρέφουν και να βομβαρδίσουν τους επιτιθέμενους. 

Ο δυτικός Τύπος υπογραμμίζει, όχι χωρίς λόγο, ότι ο τρόπος διακυβέρνησης του πρωθυπουργού έπληξε συχνά τόσο τη σουνιτική αραβική μειονότητα και τους κοσμικούς του Μπάαθ, καθώς εμφανίστηκε ευνοϊκός κυρίως στους σιίτες. 

Αυτή η παρατήρηση είναι όμως σχετική: οι Ιρακινοί ανανέωσαν την εμπιστοσύνη τους στο συνασπισμό του Νούρι αλ Μαλίκι κατά τις βουλευτικές εκλογές της 30ης Απριλίου. Πήρε το ένα τέταρτο των ψήφων, τρεις φορές περισσότερο από το κίνημα του Μοκτάντα αλ Σαντρ, οι υπόλοιπες ψήφοι ήταν διασκορπισμένες σε πολλά μικρά κόμματα.

Η προετοιμασία της επίθεσης κατά της εξουσίας της Βαγδάτης

Η επίθεση του ΙΚΙΛ από τη μία πλευρά και των Πεσμαργκά από την άλλη προετοιμάστηκε από πολύ καιρό. Το ιρακινό Κουρδιστάν άρχισε να αναδύεται υπό την προστασία των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ηνωμένου Βασιλείου, με τη ζώνη αεροπορικού αποκλεισμού που θεσπίστηκε μεταξύ των δύο δυτικών επιδρομών (1991-2003) στη περιοχή. Μετά την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν, απέκτησε έναν πολύ υψηλό βαθμό αυτονομίας και εισήλθε στη ζώνη της ισραηλινής επιρροής. Από αυτή την άποψη, είναι αδιανόητο ότι το Τελ Αβίβ ήταν απόν στη κατάληψη του Κιρκούκ. Γεγονός είναι ότι η παρούσσα περιφερειακή κυβέρνηση στο Ερμπίλ άπλωσε τη δικαιοδοσία της σε όλη την ιρακινή περιοχή που προβλέπεται από το αμερικανικό Γενικό Επιτελείο για την ίδρυση του ανεξάρτητου Κουρδιστάν. 

Το ΙΚΙΛ είναι μια φυλετική σουνιτική πολιτοφυλακή που ένταξε μαχητές της Αλ Κάιντα στο Ιράκ, μετά την αποχώρηση του Πολ Μπρέμερ ΙΙΙ και τη παράδοση της πολιτικής εξουσίας στους Ιρακινούς. 

Στις 16 Μαΐου 2010, ένας αξιωματούχος της Αλ-Κάιντα στο Ιράκ, που απελευθερώθηκε κάτω από άγνωστες συνθήκες, ο Abu Bakr al-Baghdadi, διορίστηκε εμίρης και προσπάθησε στη συνέχεια να τοποθετήσει την οργάνωση κάτω από την εξουσία της Αλ-Κάιντα.

Στις αρχές του 2012, μαχητές του ΙΚΙΛ δημιουργούν στη Συρία το Μέτωπο αλ-Νόσρα (ήτοι το Μέτωπο υποστήριξης στον λαό του Λεβάντε), ως συριακό παρακλάδι της Αλ Κάιντα. Αυτή η ομάδα αναπτύσσεται με την αναβίωση της γαλλο-βρετανικής επίθεσης κατά της Συρίας τον Ιούλιο 2012.

Τελικά χαρακτηρίστηκε ως «τρομοκρατική οργάνωση» από την Ουάσιγκτον στο τέλος του έτους, παρά τις διαμαρτυρίες του Γάλλου Υπουργού Εξωτερικών ο οποίος τους χαιρετίζει ως «ανθρώπους που κάνουν δουλειά στο έδαφος» (sic) [ 3 ]. 

Οι επιτυχίες των τζιχαντιστών στη Συρία μέχρι το πρώτο εξάμηνο του 2013 άλλαξαν την ελκυστικότητα των ομάδων τους. 

Το επίσημο πρόγραμμα της Αλ-Κάιντα για παγκόσμια ισλαμική επανάσταση εμφανίστηκε ουτοπικό, ενώ η δημιουργία ενός ισλαμικού κράτους σε μια δεδομένη περιοχή φαινόταν εφικτή. Εξ ου και η ιδέα να του ανατεθεί η αναδιαμόρφωση του Ιράκ για την οποία απέτυχαν τα αμερικανικά στρατεύματα. 

Το λίφτινγκ του ΙΚΙΛ διεξήχθη την άνοιξη 2014, με την απελευθέρωση Δυτικών κρατουμένων που κατείχε, Γερμανούς, Άγγλους, Δανούς, Αμερικανούς, Γάλλους και Ιταλούς. Οι πρώτες δηλώσεις τους επιβεβαίωναν σε όλες τις απόψεις τις πληροφορίες των υπηρεσιών πληροφοριών της Συρίας: το ΙΚΙΛ πλαισιώνεται από Αμερικανούς, Γάλλους και Σαουδάραβες αξιωματικούς.  Ωστόσο, οι αποφυλακισθέντες υπαναχώρησαν γρήγορα και διέψευσαν τα λεγόμενα τους σχετικά με την ταυτότητα των δεσμοφυλάκων τους.

Σε αυτό το πλαίσιο το ΙΚΙΛ έσπασε τους δεσμούς με την Αλ-Κάιντα το Μάιο 2014, θέτοντας τον εαυτό του αντίπαλος, ενώ η Αλ-Νόσρα παρέμεινε το επίσημο παρακλάδι της Αλ-Κάιντα στη Συρία. 

Φυσικά όλα αυτά δεν είναι παρά βιτρίνα, δεδομένου ότι, στην πραγματικότητα, αυτές οι ομάδες, από την ίδρυση τους, υποστηρίζονται από τη CIA εναντίον ρωσικών συμφερόντων (Αφγανιστάν, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Τσετσενία, Ιράκ, Συρία). 

Ξαναγινομένη περιφερειακή οργάνωση και πάλι τον Μάιο (και όχι πλέον η περιφερειακή κεραία μιας παγκόσμιας οργάνωσης), το ΙΚΙΛ ετοιμαζόταν να εκπληρώσει το ρόλο που του είχαν αναθέσει οι χορηγοί του πριν από μερικούς μήνες. 

Η οργάνωση ελέγχεται στο έδαφος από τον Αμπού Μπακρ αλ- Μπαγδάντι, αλλά είναι υπό την εξουσία του πρίγκιπα Αμπντούλ Ραχμάν αλ-Φαϊζάλ, αδελφού του πρίγκιπα Σαούντ αλ-Φαϊζάλ (Σαουδάραβα υπουργού Εξωτερικών εδώ και 39 χρόνια) και του πρίγκιπα Τούρκι αλ-Φαϊζάλ (πρώην διευθυντή της Μυστικής Υπηρεσίας και σημερινό πρεσβευτή στην Ουάσινγκτον και το Λονδίνο).

Τον Μάιο, οι αλ-Φαϊζάλ αγόρασαν ένα εργοστάσιο όπλων στην Ουκρανία.  Αποθέματα βαρέων όπλων μεταφέρθηκαν αεροπορικώς σε ένα τουρκικό στρατιωτικό αεροδρόμιο, όπου η ΜΙΤ (τουρκική μυστική υπηρεσία) τα προώθησε με ειδικά τρένα στο ΙΚΙΛ. Φαίνεται απίθανο ότι αυτή η αλυσίδα εφοδιασμού μπορούσε να υλοποιηθεί χωρίς το ΝΑΤΟ.

Η επίθεση του ΙΚΙΛ

Ο πανικός που κατέλαβε τον ιρακινό πληθυσμό είναι παρόμοιος με τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από το ΙΚΙΛ στη Συρία: δημόσιες σφαγές των «μουσουλμάνων αποστατών» και σταύρωση των χριστιανών. 

Σύμφωνα με τον William Lacy Swing (πρώην πρέσβη των ΗΠΑ στη Νότια Αφρική, και τα Ηνωμένα Έθνη, και σημερινό διευθυντή του Διεθνούς Γραφείου Μετανάστευσης), τουλάχιστον 550.000 Ιρακινοί διέφυγαν μπροστά από τους τζιχαντιστές.

Τα στοιχεία αυτά δείχνουν την τρέλα των δυτικών εκτιμήσεων για το ΙΚΙΛ σύμφωνα με τις οποίες διαθέτει συνολικά μόνο 20.000 μαχητές στη Συρία και το Ιράκ. Η αλήθεια είναι μάλλον 3 φορές μεγαλύτερη, της τάξης των 60.000 μαχητών.

Η διαφορά απαρτίζεται αποκλειστικά από αλλοδαπούς που προσλαμβάνονται σε ολόκληρο τον μουσουλμανικό κόσμο και συχνά δεν είναι αραβικής καταγωγής. Αυτή η οργάνωση έγινε ο μεγαλύτερος ιδιωτικός στρατός στον κόσμο, παίζοντας το ρόλο των σύγχρονων  Κοντοτιέρων (Condottieri) της Ευρωπαϊκής Αναγέννησης. Αναμένεται να αναπτυχθεί περαιτέρω λαμβάνοντας υπόψη τη λεία του. 

Στη Μοσούλη, άρπαξε το ταμείο του Υπουργείου Οικονομικών της Περιφέρειας της Νινευή, ήτοι 429 εκατομμύρια δολάρια σε μετρητά (αρκετά για να πληρώσει τους μαχητές του για ένα πλήρες έτος). 

Επιπλέον, έχει κατασχέσει πολλά Humvees και δύο ελικόπτερα μάχης που ενσωματώθηκαν αμέσως στο στρατό του. Οι Τζιχαντιστές δεν έχουν τα μέσα για την εκπαίδευση πιλότων, ο διεθνής τύπος αφήνει να εννοηθεί ότι είναι πρώην Μπααθιστές αξιωματικοί του Σαντάμ Χουσεΐν. Εξαιρετικά απίθανο, δεδομένου του πόλεμου μεταξύ των κοσμικών Μπααθιστών με τους τζιχαντιστές που αποτελούν το σκηνικό του πολέμου στη Συρία.

Διεθνείς αντιδράσεις

Η επίθεση των Πεσμαργκά και του ΙΚΙΛ αναμενόταν από τους υποστηρικτές της Σαουδικής Αραβίας στην περιοχή. Έτσι, ο Πρόεδρος του Λιβάνου Μισέλ Σουλεϊμάν (που είχε κλείσει μια ομιλία τον Ιανουάριο από ένα ηχηρό «Ζήτω η Σαουδική Αραβία!» αντί του «Ζήτω ο Λίβανος!») προσπάθησε με όλα τα μέσα να επιτύχει την παράταση της εντολής του (που έληξε στις 25 Μαΐου) για τους επόμενους έξι μήνες, έτσι ώστε να έχει τον έλεγχο της εξουσίας κατά τη διάρκεια της τρέχουσας κρίσης.

Εν πάση περιπτώσει, οι διεθνείς αντιδράσεις για την κρίση στο Ιράκ είναι ασυνεπείς: όλα τα κράτη, ανεξαιρέτως, καταδικάζουν το ΙΚΙΛ στο Ιράκ και καταγγέλλουν την τρομοκρατία, ενώ κάποια από αυτά -οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοι τους, την ίδια στιγμή, θεωρούν το ΙΚΙΛ ως αντικειμενικό σύμμαχο κατά του συριακού κράτους, και ορισμένα χορηγούν αυτή τη επίθεση -οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Σαουδική Αραβία, η Γαλλία, το Ισραήλ και η Τουρκία. 

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η δημόσια πολιτική συζήτηση αντιπαραθέτει τους Ρεπουμπλικάνους, οι οποίοι απαιτούν στρατιωτική αναδιάταξη στο Ιράκ, με τους Δημοκρατικούς, οι οποίοι καταγγέλλουν την αποστεροποιήση που δημιουργήθηκε  από την παρέμβαση του Τζορτζ Μπους εναντίον του Σαντάμ Χουσεΐν. Αυτό το μικρό ρητορικό παιχνίδι επιτρέπει να αποκρύψει ότι τα τρέχοντα γεγονότα εξυπηρετούν τα στρατηγικά συμφέροντα του Γενικού Επιτελείου και ότι συμμετέχει το τελευταίο άμεσα σε αυτά.  

Ωστόσο, μπορεί η Ουάσιγκτον να έχει παγιδεύσει την Άγκυρα. Φέρεται ότι το ΙΚΙΛ επιδίωξε την ίδια ώρα να πάρει τον έλεγχο του τάφου του Σουλεϊμάν Σαχ στη Συρία στην περιοχή της Raqqa. Ο τάφος αυτός ανήκει στην Τουρκία, η οποία διαθέτει επί τόπου μια μικρή φρουρά στο πλαίσιο της ρήτρας ετεροδικίας της Συνθήκης της Άγκυρας (που επιβλήθηκε από τους Γάλλους αποικιοκράτες το 1921). Αλλά αυτή η πράξη μπορεί κάλλιστα να έχει χορηγηθεί από την ίδια την Τουρκία που είχε εξετάσει πως να βρει δικαιολογία για να επέμβει ανοικτά στη Συρία [4]. 

Ακόμη χειρότερο, κατά τη κατάληψη της Μοσούλης, το ΙΚΙΛ σύλλαβε 15 Τούρκους διπλωμάτες και τις οικογένειές τους, καθώς και 20 μέλη των τουρκικών ειδικών δυνάμεων στο προξενείο τους, προκαλώντας την οργή ​​της Άγκυρας. 

Το ΙΚΙΛ είχε συλλάβει επίσης οδηγούς φορτηγών οι οποίοι αργότερα αφέθηκαν ελεύθεροι. 

Η Τουρκία, η οποία εξασφάλισε τη λογιστική της επίθεσης του ΙΚΙΛ, αισθάνεται προδομένη χωρίς να γνωρίσει κανείς ακόμη αν η προδοσία έγινε από τη Ουάσιγκτον, το Ριάντ, το Παρίσι ή το Τελ Αβίβ. 

Η υπόθεση αυτή θυμίζει τη σύλληψη στις 4 Ιούλιου 2003, 11 μελών των τουρκικών ειδικών δυνάμεων από το στρατό των ΗΠΑ στη Σουλεμανϊα (Ιράκ) που εκλαϊκεύτηκε από την ταινία Η Κοιλάδα των Λύκων Ιράκ  [ 5 ]. Αυτό το επεισόδιο είχε προκαλέσει τη μεγαλύτερη κρίση των τελευταίων εξήντα χρόνων μεταξύ των δύο χωρών. 

Η πιο πιθανή παραδοχή είναι ότι η Άγκυρα δεν προέβλεπε να συμμετάσχει σε τόσο μεγάλη επίθεση και ανακάλυψε στην πορεία ότι η Ουάσιγκτον προέβλεπε τη δημιουργία του Κουρδιστάν. 

Ωστόσο, σύμφωνα με το χάρτη που δημοσιεύθηκε το 2006, το Κουρδιστάν θα περιλαμβάνει ένα μέρος της Τουρκίας, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχοντας προγραμματίσει να αναλύσουν όχι μόνο τους εχθρούς τους, αλλά και τους συμμάχους τους. Η σύλληψη των Τούρκων διπλωματών και των ειδικών δυνάμεων φέρεται να είναι ένας τρόπος να εμποδίσουν την Άγκυρα να σαμποτάρει τη επιχείρηση. 

Φτάνοντας στην Άγκυρα την Πέμπτη από το Αμμάν, η Ειδική Αντιπροσώπος των Ηνωμένων Πολιτειών στο Συμβούλιο Ασφαλείας, η Πρέσβειρα Σαμάνθα Πάουερ, καταδίκασε υποκριτικά τις ενέργειες του ΙΚΙΛ. 

Η παρουσία στη Μέση Ανατολή της συκοφάντη του ηθικού παρεμβατισμού της Ουάσιγκτον δείχνει ότι προβλέπεται μια αμερικανική αντίδραση στο σενάριο.

Εν τω μεταξύ, το Ιράν δήλωσε έτοιμο να βοηθήσει για να σωθεί η Κυβέρνηση του σιίτη αλ-Μαλίκι με την αποστολή όπλων και στρατιωτικών συμβούλων, αλλά όχι μαχητών. Η σημερινή ανατροπή του ιρακινού κράτους ωφελεί τη Σαουδική Αραβία, μεγάλο περιφερειακό ανταγωνιστή της Τεχεράνης, ενώ ο υπουργός Εξωτερικών, πρίγκιπας Σαούντ αλ Φαϊζάλ (ο αδελφός του αφεντικού του ΙΚΙΛ) την κάλεσε να διαπραγματευτεί.

[1] « Blood borders : How a better Middle East would look », par Ralph Peters, Armed Forces Journal daté Juin 2006. [2] Lire L’effroyable imposture : Tome 2, Manipulations et désinformations, par Thierry Meyssan, éd. Alphée 2007.

[3] Cité in « Pression militaire et succès diplomatique pour les rebelles syriens », par Tsabelle Mandraud (avec Gilles Paris), Le Monde, 14 décembre 2012

[4] « Complot turc pour entrer en guerre ouverte contre la Syrie », Réseau Voltaire, 28 mars 2014.

[5] « L’anti-Hollywood turc à l’assaut des crimes états-uniens », par Mireille Beaulieu, Réseau Voltaire, 5 mai 2006.

Τιερί Μεϊσάν (14.06.2014)

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2014/06/blog-post_770.html#.U6FOwpR_uSo