Περί επαγγελματικού Στρατού και άλλων καινών δαιμονίων…

Περί επαγγελματικού Στρατού και άλλων καινών δαιμονίων…

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

Σύμφωνα με πληροφορίες και τις εκτιμήσεις μου, καθώς και τα προσωπικά μου βιώματα και εμπειρίες, ισχυρίζομαι ότι τις τελευταίες δεκαετίες γινόμαστε μάρτυρες μιας ολοένα και αυξανόμενης υποβάθμισης των Ε.Δ. της πατρίδας μας, τόσο σε επίπεδο ανθρωπίνου δυναμικού, όσο και από πλευράς υλικών και εξοπλισμού. 

Οι λόγοι και τα βαθύτερα αίτια είναι πολλά και εδώ θα αναφέρω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Παλαιότερα οι αριστούχοι των ελληνικών σχολείων συνωστίζονταν, στην μεγάλη τους πλειονότητα, για να λάβουν μέρος στις εξετάσεις των Στρατιωτικών Σχολών (Ευελπίδων, Ικάρων και Ναυτικών Δοκίμων), ενώ οι λιγότερο καλοί στις Σχολές Υπαξιωματικών. 

Το «γιατί», θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο μιας ή περισσοτέρων κοινωνιολογικών Μελετών και δεν είναι του παρόντος. Αυτά ανήκουν στο Παρελθόν και σήμερα είναι πεποίθηση πολλών ότι οι τωρινές Ε.Δ. δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα μπορέσουν να ανταποκριθούν στην Αποστολή τους, παρά τις επαναλαμβανόμενες διαβεβαιώσεις των πολιτικάντηδων περί του αξιόμαχου του στρατεύματος. Έχω γίνει κατά καιρούς αποδέκτης επαναλαμβανόμενων πληροφοριών για συζητήσεις που ακούγονται συχνά τόσο μεταξύ οπλιτών, όσο και μεταξύ νεώτερων αξιωματικών και υπαξιωματικών, που υποστηρίζουν ότι ουδείς πολιτικός μπορεί να τους υποχρεώσει να πολεμήσουν (και πιθανόν να σκοτωθούν) εάν δεν τους εξηγήσει το γιατί πρέπει να εμπλακούμε σε πόλεμο για ξένα συμφέροντα. Βεβαίως, αυτές οι απόψεις εκπορεύονται και προπαγανδίζονται από μέλη και στελέχη ακροαριστερών οργανώσεων και αναρχοαυτόνομων κινήσεων, αλλά εάν συμβεί το απευκταίο, αγνοώ πόσοι τελικά θα συμφωνήσουν μαζί τους. 

Είναι διαπιστωμένο όμως από παλιά και παραδείγματα υπάρχουν αρκετά ότι Στρατοί που πρέπει να πεισθούν για να πολεμήσουν είναι ήδη μέτριοι Στρατοί. Βεβαίως, υπάρχουν και χειρότερα: Στρατοί που πρέπει να πεισθούν ότι η αιτία για την οποία πολεμούν είναι η «σωστή», οτιδήποτε και αν σημαίνει αυτό. Υπάρχουν και ακόμη χειρότερα: Στρατοί που πολεμούν μόνον όταν είναι σίγουροι ότι θα νικήσουν. Τέλος, υπάρχει και το τελευταίο σκαλοπάτι: Στρατοί που έχουν πεισθεί ότι είναι ανίκανοι να πολεμήσουν και ικανοί μόνον για συμμετοχή σε κατάσβεση πυρκαγιών, για βοήθεια σε πλημμυροπαθείς ή να οδηγούν λεωφορεία σε περίπτωση απεργιών. Θα προσθέταμε και Στρατοί που ασχολούνται με κατασκευή χοτ-σποτ και εξυπηρέτηση λαθρομεταναστών. 

Τα παραπάνω δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο. Παρόμοιες διαπιστώσεις και συζητήσεις γίνονται και σε άλλες χώρες με αποτέλεσμα να διατυπώνονται αναλύσεις και θεωρίες, κυρίως από νεοφιλελεύθερους κύκλους, ότι οι μεγάλοι Στρατοί που συγκροτούνται από νεοσύλλεκτους πολίτες, πλαισιούμενοι από μικρό αριθμό επαγγελματιών (Αξιωματικοί και Υπαξιωματικοί), ανήκουν οριστικά στο Παρελθόν, πέρα από το γεγονός ότι είναι και αντι-οικονομικοί. 

Δεν θα ασχοληθώ με αυτές τις «μπακαλίστικες» θεωρήσεις και υπολογισμούς περί «φθηνών» και «ακριβών» Στρατών, αλλά μπαίνω στον πειρασμό να υπενθυμίσω ότι στην αρχαία Ελλάδα ήταν ΔΙΚΑΙΩΜΑ του πολίτη και όχι υποχρέωσή του να στρατευθεί. Αυτό το δικαίωμα δεν το είχαν οι δούλοι και οι μέτοικοι, όσοι δηλ. στερούνταν πολιτικών δικαιωμάτων. 

Ως λύση οι προαναφερθέντες κύκλοι προτείνουν την αντικατάσταση των παραδοσιακού τύπου Στρατών με καθαρά «επαγγελματικό» Στρατό, ο οποίος θα μπορούσε σε περίπτωση πολεμικής σύγκρουσης να πλαισιωθεί ίσως από κάποιες βοηθητικές Μονάδες Εφέδρων. 

Αν λάβουμε υπ’ όψη ότι επαγγελματίες στρατιωτικοί (αξιωματικοί και υπαξιωματικοί) υπάρχουν σε όλους τους τακτικούς Στρατούς του πλανήτη, ο όρος «επαγγελματικοί» αναφέρεται προφανώς σε επαγγελματίες οπλίτες, δηλ. σε μισθοφόρους. 

Ενδιαφέρον παρουσιάζει ένα ιδιαίτερα κατατοπιστικό άρθρο Ταξιάρχου ε.α. που αναλύει το θέμα, απαντώντας στις δηλώσεις του γνωστού και μη εξαιρετέου Π. Μπαλτάκου και το παραθέτω στην συνέχεια:

«Κατά τον κ. Παναγιώτη Μπαλτάκο η υποχρεωτική στράτευση είναι επικίνδυνος αναχρονισμός γιατί δεν έχει καμία λογική σε μια σύγχρονη  ευρωπαϊκή χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ. Αντί αυτής προτείνει την καθιέρωση της εθελοντικής στράτευσης ανδρών - γυναικών σε ποσοστό 50-50% για 34-36 μήνες, με μοριοδότηση μετά την απόλυση για προσλήψεις στο Δημόσιο (Στρατό, Αστυνομία κλπ.). Η πρόταση αυτή είναι βούτυρο στο ψωμί κάθε αντιδραστικής δύναμης και των "λυκοσυμμαχιών" αφού το ζητούμενο γι' αυτούς είναι να υλοποιήσουν τη δέσμευσή τους για συγκρότηση επαγγελματικού στρατού δηλαδή μισθοφόρων - πραιτωριανών των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, ενώ το τελευταίο που τους απασχολεί είναι η στρατιωτική θητεία των νέων μας.

Ο επαγγελματικός στρατός, αν υλοποιηθεί, θα κάνει τις Ένοπλες Δυνάμεις μία ιδιαιτέρως αντιδραστική δύναμη. Οι μισθοφόροι είναι ένα άθλιο ένοπλο σώμα τους οποίους το 356 π.Χ. ο ρητοροδιδάσκαλος Ισοκράτης χαρακτήριζε "κοινούς εχθρούς όλης της ανθρωπότητας".

Ο στρατός, ως επαγγελματικός θα μεταβληθεί σε έναν οργανισμό με δημοσιο-υπαλληλική νοοτροπία, θα γεμίσει με άτομα χωρίς επαγγελματικά προσόντα και χωρίς προοπτική με μοναδικό ιδανικό να υπηρετήσουν σε ΝΑΤΟικές θέσεις του εξωτερικού για το διπλό μισθό. Θα δημιουργηθεί έτσι μια νέα τάξη νέων συνταξιούχων που θα επιβαρύνει τα ταμεία του κράτους, δηλαδή το λαό, ενώ η μικρή σύνταξη, αν πάρουν, θα τους αναγκάσει να αναζητήσουν μετά την απόλυση δουλειά εκτός των ΕΔ  χωρίς ιδιαίτερα προσόντα.

Η κατάργηση της υποχρεωτικής στράτευσης των νέων είναι κατεύθυνση προς τις χώρες μέλη του ΝΑΤΟ, προκειμένου να μετέχουν στις αποστολές επιβολής. Θέλουν έναν άλλο στρατό με προσωπικό εντελώς ξεκομμένο από το λαό. Θα λειτουργεί χωρίς εμπόδια ως διεθνής κατασταλτικός μηχανισμός εναντίον των λαών που αντιστέκονται. […] Αυτός είναι ο λόγος που δεν θέλουμε να μετέχουν στις αποστολές αυτές τα στρατευμένα μας παιδιά, αλλά και οι συνάδελφοί μας. Οι μισθοφόροι δεν έχουν ούτε γη ούτε πατρίδα και καμιά σχέση με την άμυνα της χώρας».      

Είναι νομίζω περιττό να προσθέσω περισσότερα επιχειρήματα για την «περίεργη» αυτή πρόταση Μπαλτάκου. Μια «γεύση» με πλήθος αρνητικές εμπειρίες είχαμε εξ άλλου με τον περιβόητο θεσμό των ΕΠΟΠ που «πάγωσε» από το 2010. Απλώς θα ήθελα να επισημάνω ότι εάν ο ελληνικός λαός εκχωρήσει την υπεράσπιση της εθνικής του ανεξαρτησίας και εδαφικής ακεραιότητας σε μισθοφόρους και αρνηθεί να πολεμήσει ο ίδιος για την χώρα του, είναι προφανές ότι αυτός ο Στρατός θα καταλήξει έρμαιο του κάθε πλειοδότη, εσωτερικού ή εξωτερικού. Θα είναι τότε ο λαός αυτός άξιος της μοίρας του και των επιλογών του… 

ΔΕΕ

Μετά την Μακεδονία ετοιμαζεται και το ξεπούλημα του Αιγαίου;

Τρικυμία στα απόνερα

Γεώργιος Π. Μαλούχος 

6 Φεβρουαρίου 2020

Δύο εξελίξεις έφερε ο ελληνικός περίπλους του τουρκικού ερευνητικού σκάφους «Oruc Reis». Η πρώτη είναι ότι ξαφνικά αναγγέλθηκε επανέναρξη της συζήτησης για τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης. Η δεύτερη είναι ότι επανήλθε η γνωστή καραμέλα: ο αναπληρωτής σύμβουλος εθνικής ασφαλείας μίλησε ξανά για συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο. Η εικόνα που δίνεται είναι ότι η κυβέρνηση έπεσε σε θαλασσοταραχή στα απόνερα του τουρκικού σκάφους: παρά τα όσα αντίθετα λέει, η πλεύση της μοιάζει τρικυμιώδης.

Την τελευταία φορά που επιχειρήθηκε επανέναρξη των συζητήσεων για τα ΜΟΕ δεν προχώρησαν καθώς οι Τούρκοι επιχείρησαν να θέσουν ζητήματα κυριαρχίας από το παράθυρο. Τι άλλαξε; Ή η Τουρκία έκανε πίσω, ή η Ελλάδα δέχεται τώρα να προχωρήσει σε κυριαρχικές συζητήσεις υπό τον μανδύα των ΜΟΕ. Ομως η Τουρκία δεν κάνει πίσω στο παραμικρό. Το αντίθετο μάλιστα. Είναι λοιπόν δυνατόν τέτοιες επιτροπές να συνεδριάζουν, έστω και μιλώντας αποκλειστικά, ας υποθέσουμε, για ΜΟΕ, και, την ίδια ώρα το Αιγαίο να γίνεται σουρωτήρι, ή το «Oruc Reis» να κόβει βόλτες σε ύδατα που δεν θα έπρεπε;

Παρασυρμένο, υποτίθεται, από ανέμους που δεν έπνεαν, αλλά και που αν έπνεαν δεν θα ήταν δυνατόν ποτέ να το παρασύρουν; Καλό θα ήταν όσοι διακινούν τέτοιες γελοιότητες να θυμούνται ότι δεν μιλάμε για την ψαρόβαρκα της Μανταλένας. Αν πάλι υπάρχει η εκτίμηση ότι οι Τούρκοι πρόκειται να σεβαστούν τις συνεδριάσεις της επιτροπής και όσο αυτές διαρκούν να απέχουν από ενέργειες εις βάρος της ελληνικής κυριαρχίας, τότε, χαράς ευαγγέλια. Θα έχουμε βρει ξαφνικά τη λύση στα ελληνοτουρκικά: ας πάει μία επιτροπή, ας εγκατασταθεί στην Αγκυρα και ας συζητά για πάντα!

Σύμφωνα με τις κυβερνητικές διαρροές η Ελλάδα έχει θέσει τρεις στόχους σε αυτές τις συζητήσεις: Πρώτον, να παραμείνει το πλαίσιο ως προς το μορατόριουμ στρατιωτικών ασκήσεων. Δεύτερον, να μείνουν ανοικτοί οι δίαυλοι επικοινωνίας και, τρίτον, να συνεχιστεί, όπως λένε, η «πολιτική αντιμετώπιση γεγονότων στρατιωτικής έντασης». Οι διαρροές πάνε ένα βήμα παραπέρα και βαφτίζουν την ελληνική επανάκαμψη στις συζητήσεις για τα ΜΟΕ ως «δώρο» του έλληνα υπουργού Αμυνας προς τον τούρκο ομόλογό του, στο πλαίσιο των επαφών τους στο ΝΑΤΟ. Αλλά, βάζουμε λέει, και έναν «όρο»: να υπάρξει αποχή από προκλητικές κινήσεις.

Εύκολα λοιπόν μπορεί κανείς να φανταστεί τον τούρκο υπουργό (και πρώην Α/ΓΕΕΘΑ) να διαβάζει γελοιότητες για αέρηδες και για άλλες «διαρροές» στις ενημερώσεις από την πρεσβεία της χώρας του στην Αθήνα και να γελάει με την καρδιά του. Οπως και όταν βλέπει να μεταφέρονται τηλεοπτικά διάφοροι φαιδροί κυβερνητικοί διάλογοι περί «ψυχραιμίας», που δεν συνάδουν με τους ρόλους εκείνων που τους κάνουν και που τους μεταφέρουν. Η εικόνα που έδωσε ο ίδιος ο υπουργός Αμυνας για τις συζητήσεις του με τον Μητσοτάκη για το «Oruc Reis» ήταν φαιδρή και παιδαριώδης. Ηταν δυστυχώς αξιοθρήνητη. Οπως και το μήνυμα που μεταφέρει.

Οι Τούρκοι έχουν κάνει τα πάντα, εκτός από το να επιτεθούν στρατιωτικά. Κάθε άλλο όπλο στη φαρέτρα της διπλωματίας όπως και της χρήσης των ενόπλων δυνάμεων ως διπλωματικού μοχλού πίεσης δεν το έχουν απλώς χρησιμοποιήσει, αλλά το έχουν εξαντλήσει. Τι άλλο πρέπει να γίνει για να κατανοήσουμε τι μας λένε; Ή κατανοήσαμε και απλώς ο Ντόκος λέει την αλήθεια για τη στάση της Ελλάδας που δείχνει να περιδινείται, ως μη όφειλε, στα απόνερα του «Oruc Reis». 

Τότε όμως, όλα τα άλλα που έλεγε ο Μητσοτάκης ήταν απλώς λόγια του αέρα: τα πήρε και τα σήκωσε. Οπως το… «Oruc Reis».