Βιβλιοπαρουσίαση

Ο Δήμος Ασπρούργου και οι Εκδόσεις «Ινφογνώμων»
σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου
του εθνολόγου-ανθρωπολόγου Δημήτρη Ευαγγελίδη

«Η Καταγωγή των Αλβανών και οι Αρβανιτόφωνοι Έλληνες»

που θα γίνει τη Δευτέρα 27 Μαρτίου 2017 και ώρα 19:30,
στην Αίθουσα Τελετών «Δ. Καλλιέρης» του Πνευματικού Κέντρου του
Δήμου Ασπροπύργου (Αλ. Παναγούλη 13, πλ. Αγίου Δημητρίου).
Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο συγγραφέας και οι κ.κ.:
Γεώργιος Τσούτσος, συνεργάτης βιβλιοθήκης Ιεράς Συνόδου
Νικόλαος Ταμουρίδης, επίτιμος Α’ υπαρχηγός ΓΕΣ
Σάββας Καλεντερίδης, εκδότης.
Την εκδήλωση θα χαιρετίσει ο Δήμαρχος Ασπροπύργου Νικόλαος Μελετίου.

Μόλις κυκλοφόρησε!

Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη:

Οι Νεο-αριστεροί 

της μεταπολίτευσης

Πρόλογος

Πιστεύω ότι η πρωτοτυπία αυτού του βιβλίου δεν πρέπει να αναζητηθεί στις εξεζητημένες εκφράσεις, την εύστοχη επιλογή λέξεων ή στα ισχυρά  επιχειρήματα (τα οποία σε τελική ανάλυση αποτελούν και εκφράζουν απλώς τις προσωπικές απόψεις του συγγραφέα), αλλά στο γεγονός ότι παραθέτει μια ποικιλία διαφορετικών απόψεων, θέσεων και τοποθετήσεων με αποτέλεσμα να αποτελεί μεν ένα πολύχρωμο καλειδοσκόπιο ιδεών, ταυτόχρονα όμως έχει έναν μοναδικό στόχο: Να περιγράψει και να αποτυπώσει την νοοτροπία μιας μάζας ατόμων, που μέσα από συγκυρίες και υπόγειες διεργασίες κατέληξαν να έχουν μια κοινή συνισταμένη και πολιτικό χαρακτηρισμό, έτσι ώστε να διακρίνονται και να προσδιορίζονται εύκολα.

            Τα άτομα αυτής της κατηγορίας πρωταγωνίστησαν με διαφορετικούς τρόπους και σε διαφορετικούς πολιτικούς, κοινωνικούς και επαγγελματικούς χώρους την χρονική περίοδο που είναι γνωστή μονολεκτικά ως «μεταπολίτευση» ή πιο συγκεκριμένα: «το καθεστώς της μεταπολίτευσης».

            Σε μια προσπάθεια να καθορίσω και να περιγράψω αυτόν τον ασαφή και ευμετάβολο κομματικό και πολιτικο-ιδεολογικό χώρο, κυρίως όμως το περίγραμμα των ατόμων που ανήκουν σ’ αυτόν, χρησιμοποιώ εδώ και χρόνια  τον όρο «Νεο-αριστεροί»/«νεοαριστεροί», που αποτελεί μεν έναν νεολογισμό, αλλά θεώρησα ως τον πλέον δόκιμο και πιο κοντά στην πραγματικότητα, ώστε να υπάρχει σαφής διάκριση από αυτούς που θεωρώ «γνήσιους» Αριστερούς.

Στο σημείο αυτό νομίζω ότι χρειάζεται μια διευκρίνιση προς αποφυγήν παρεξηγήσεων και παρερμηνειών:

Με την μη-κομμουνιστική Αριστερά (με το ΚΚΕ πολύ περισσότερο) και τις κάθε είδους μαρξιστογενείς παραφυάδες της με χωρίζει ιδεολογικό, πολιτικό και ψυχολογικό χάσμα. Δεν μπορώ όμως να αγνοήσω την, έστω λανθασμένη, πίστη και προσήλωσή τους σε μια ιδεολογία, σε ένα φασματώδες ιδανικό, για το οποίο πολλοί κατέστρεψαν την ζωή τους, την οικογένειά τους, την όποια επαγγελματική τους σταδιοδρομία και δεν έκαναν πίσω, υπομένοντας τις διώξεις, τις δυσκολίες, τις απογοητεύσεις. Αυτούς τους πραγματικούς Αριστερούς τους τιμώ και τους σέβομαι, παρά τις τεράστιες διαφορές που έχω μαζί τους.  

Στην διάρκεια όμως της μεταπολίτευσης αναδύθηκε ένας νέος τύπος «αριστερού» που χαρακτήριζε μια μάζα ατόμων, όπως προανέφερα, τα  οποία με την σιγουριά και την ασφάλεια ότι όχι μόνον δεν πρόκειται να αντιμετωπίσουν δυσκολίες και διώξεις, αλλά απεναντίας θα αποτελέσουν αντικείμενο θαυμασμού και προβολής, άρχισαν να αυτοπροσδιορίζονται, κατά δήλωσή τους, ως «αριστεροί» γενικώς και αορίστως, επικαλούμενοι συνήθως τις αγωνιστικές τους δάφνες στην «αντίσταση» κατά της «χούντας» και αργότερα επικαλούμενοι απλώς την προσφορά τους στις «μάχες της αφίσας» ή την συμμετοχή τους στις κομματικές συγκεντρώσεις.

Και όπως εύστοχα έχει σχολιαστεί στο Διαδίκτυο: «…τι σχέση μπορεί να έχει ένας αριστερός της δεκαετίας του ’30 και του ’40, που κινδύνευε καθημερινά με φυλάκιση, εξορία, εκτέλεση, κλπ με έναν της μεταπολίτευσης, που γυρνάει χαριεντιζόμενος από πάνελ σε πάνελ, και πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες;».

Επαναλαμβάνω ότι πριν από την μεταπολίτευση, το να δήλωνε κάποιος απλός πολίτης «αριστερός» ήταν περίπου αδιανόητο, διότι σήμαινε κοινωνικό αποκλεισμό, οικονομικές δυσχέρειες, διώξεις, προβλήματα. Χρειαζόταν επομένως μεγάλο ψυχικό σθένος για να το διακηρύξεις, εκτός και αν δεν μπορούσες να κάνεις διαφορετικά ή ήσουν κομματικό στέλεχος.

Μετά την μεταπολίτευση και βαθμιαία, στην διάρκειά της, ο όρος «αριστερός» έπαυσε να σημαίνει μια κομματική ιδιότητα ή μια πολιτικο-ιδεολογική τοποθέτηση και μεταλλάχθηκε σε επάγγελμα, ιδιαίτερα προσοδοφόρο όπως αποδείχθηκε, αν λάβουμε υπ’ όψη ότι η επίκληση «αριστεροσύνης» μεταφραζόταν σε διορισμούς στο Δημόσιο και στους πολυάριθμους κρατικούς Οργανισμούς και Ινστιτούτα, θέσεις στα πανεπιστήμια, σε Δήμους και Δημοτικές Επιχειρήσεις, χρηματοδοτήσεις και επιχορηγήσεις με τις διαβόητες ΜΚΟ,  ευνοϊκή μεταχείριση από τις Αρχές (αυτοί οι τύποι ήσαν που διέδωσαν την χρήση του περιβόητου «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;), επιτυχημένη επαγγελματική σταδιοδρομία, προώθηση, κύρος, διακρίσεις, αλλά και συγκάλυψη κάθε είδους παρανομιών από καταχρήσεις και πλαστογραφίες, μέχρι νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων, σβήσιμο παραβάσεων της Τροχαίας  και τα παρόμοια.

Γέμισε η Ελλάδα «αριστερούς», όχι μόνον στο Δημόσιο, αλλά και στον εν γένει «ιδιωτικό» τομέα με τα επιδοτούμενα θέατρα, τις επιχορηγούμενες συναυλίες, τα ραδιόφωνα, τις τηλεοράσεις, τις εφημερίδες, τα περιοδικά, τους εκδοτικούς οίκους κλπ, κλπ.

Μετά τα παραπάνω θεωρώ ότι με την χρήση του νέου όρου θα είναι ευχερής η διάκριση  μεταξύ «Αριστερών» και των «νεοαριστερών» της μεταπολίτευσης, ώστε να αποφεύγονται παρανοήσεις και να αντιλαμβανόμαστε άμεσα σε ποιους αναφέρονται τα όσα καταγράφονται στις σελίδες που ακολουθούν.

ΔΕΕ

Έδεσσα, Άνοιξη 2016

Ο διαμελισμός του σκοπιανού προτεκτοράτου

Ο διαμελισμός του σκοπιανού 

προτεκτοράτου

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

Όλες οι ενδείξεις και οι πληροφορίες που έχουμε στην διάθεσή μας,  υποδεικνύουν ότι το 2018 πιθανότατα θα είναι το έτος λήξης του κράτους των Σκοπίων με την σημερινή του μορφή και κρατική υπόσταση, εκτός και αν υπάρξουν δραστικές παρεμβάσεις εκ μέρους του ξένου παράγοντα (κυρίως Γερμανία και δευτερευόντως των ΗΠΑ) και αντιστραφεί αυτή η πορεία. 

Βεβαίως αυτή η εξέλιξη δεν προέκυψε ξαφνικά, αλλά είναι το αποτέλεσμα των εσωτερικών αντιφάσεων και διεργασιών, που ταλανίζουν το κατασκεύασμα αυτό από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του. 

Είναι πλέον κοινός τόπος σήμερα, ότι το σκοπιανό κράτος προέκυψε από τις επιδιώξεις ξένων κέντρων αποφάσεων, τα οποία την εποχή της ανακήρυξής του (24-1-1991) έκριναν ότι η δημιουργία του εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους στην περιοχή και ως εκ τούτου επέλεξαν να το στηρίξουν, αγνοώντας προκλητικά τις όποιες αντιρρήσεις των γειτονικών χωρών (Ελλάδος, Γιουγκοσλαβίας, Αλβανίας, Βουλγαρίας), οι οποίες εξ άλλου ήσαν ελάχιστες. 

Το βασικό πρόβλημα των Σκοπίων υπήρξε από την αρχή η αντιπαλότητα μεταξύ του σλαβικού πληθυσμού και των αλβανικής εθνικής συνείδησης κατοίκων, γεγονός που οδήγησε στην εξέγερση των Αλβανών το 2001 και τις αιματηρές συγκρούσεις μεταξύ ένοπλων αλβανικών σχηματισμών του Εθνικού Απελευθερωτικού Στρατού (NLA) και στρατιωτικών δυνάμεων των Σκοπίων. Υπήρξε αποφασιστική παρέμβαση νατοϊκών δυνάμεων και οι αντίπαλες δυνάμεις οδηγήθηκαν, μετά από έντονες πιέσεις του ξένου παράγοντα προς τις δύο πλευρές, στην λεγόμενη Συμφωνία-πλαίσιο της Αχρίδας που υπεγράφη στις 13-8-2001. Το σκοπιανό προτεκτοράτο διασώθηκε την τελευταία στιγμή. 

Με την άνοδο στην εξουσία του κόμματος ΒΜΡΟ του Ν. Γκρουέφσκι μετά την εκλογική του νίκη στις 5 Ιουλίου 2006 η προκλητικότητα των Σκοπίων κλιμακούμενη έφθασε σε παροξυσμό με τις πλάτες όχι μόνον της Ε.Ε. και των Η.Π.Α αλλά και της Τουρκίας, η οποία καλλιέργησε μεθοδικά στενές σχέσεις με τα Σκόπια. 

Το επίσημο ελληνικό κράτος πλην σπανίων εξαιρέσεων (εμπάργκο 1994-95) τηρούσε όλα αυτά τα χρόνια μια εντελώς παθητική στάση που έφθανε στα όρια του ενδοτισμού, με αποτέλεσμα οι Σκοπιανοί να αποθρασύνονται.

Οι εξελίξεις όμως στο εσωτερικό των Σκοπίων έδειχναν ότι το εγχείρημα της δημιουργίας κρατικής οντότητας ήταν θνησιγενές εξ αρχής, όπως απέδειξαν για άλλη μια φορά τα γεγονότα: Η ανακήρυξη στις 18 Σεπτεμβρίου 2014 της Δημοκρατίας της Ιλλυρίδος, (βλ. εδώ: http://ethnologic.blogspot.gr/2014/09/blog-post_21.html) παρά τις πιέσεις που δέχθηκαν οι Αλβανοί των Σκοπίων να την ματαιώσουν, επέτεινε την αστάθεια και την αβεβαιότητα για το μέλλον 

Φαίνεται όμως ότι οι διεθνείς εξελίξεις και η διαφαινόμενη αλλαγή πολιτικής και συσχετισμών δυνάμεων τόσο στην Ευρώπη, όσο και στις ΗΠΑ, δεν προοιωνίζουν κάτι το καλό για την μακροημέρευση αυτού του τεχνητού κατασκευάσματος εξωβαλκανικών δυνάμεων. Οι περιπετειώδεις εκλογές του Δεκεμβρίου 2016 με το αμφίρροπο αποτέλεσμα άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου και πιθανότατα να οδηγήσουν στο τέλος του, αυτό το προβληματικό μόρφωμα.

Από την αρχή της νέας χρονιάς οι εξελίξεις άρχισαν να επιταχύνονται. Με δηλώσεις του στις 7 Φεβρουαρίου 2017 ο Αμερικανός Βουλευτής και Πρόεδρος της Υποεπιτροπής του Αμερικανικού Κογκρέσου για θέματα Ευρώπης Ντάνα Ροραμπάχερ εξέφρασε την άποψη ότι το κράτος των Σκοπίων είναι αποτυχημένο και πρέπει να διχοτομηθεί. Πρότεινε μάλιστα το δυτικό τμήμα, που κατοικείται κυρίως από Αλβανούς, να ενωθεί με το Κόσσοβο (όπου το 90% του πληθυσμού είναι Αλβανοί) και το ανατολικό τμήμα, στο οποίο κατοικούν κυρίως οι Σλάβοι (αυτοαποκαλούμενοι «Μακεδόνες») να ενωθεί με τη Βουλγαρία. Άφησε δε ανοικτό το ενδεχόμενο να αναμειχθούν στη διανομή των εδαφών και άλλες γειτονικές χώρες. Ο ίδιος επανήλθε μετά από λίγες ημέρες με σχόλια σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης και απάντησε στη διαμαρτυρία του Νίκολα Ντιμιτρόφ, πρώην Πρέσβεως της ΠΓΔΜ στην Ολλανδία και στις ΗΠΑ εκφράζοντας την άποψη ότι τα Βαλκάνια δεν έχουν σταθεροποιηθεί και ότι τα Σκόπια πρέπει να ακολουθήσουν το παράδειγμα των Τσέχων και των Σλοβάκων που διέλυσαν την ενιαία Τσεχοσλοβακία και ίδρυσαν νέα κράτη. 

Τα ίδια σενάρια για το μέλλον των Σκοπίων είχε αναφέρει και ο Ρώσος Υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ προ δύο ετών. Μιλώντας στις 20-5-2015 στην Άνω Βουλή της χώρας του, είπε ότι υπάρχουν σκέψεις να προταθεί στο κράτος των Σκοπίων να καταστεί μία χαλαρή ομοσπονδία με καντόνια ή να διχοτομηθεί μεταξύ Αλβανών και Βουλγάρων.

Στις 27 Φεβρουαρίου 2017 ιδιαίτερα ανήσυχος φθάνει στα Σκόπια ο ειδικός απεσταλμένος του ΝΑΤΟ Γιοχάνες Χαν ο οποίος ανακοίνωσε ότι «η Συμμαχία ζητάει να διευθετηθεί το ζήτημα της κυβέρνησης και η πολιτική αστάθεια που μαστίζει τη χώρα» αναφερόμενος στο συνταγματικό αδιέξοδο που δημιουργήθηκε λόγω της άρνησης του προέδρου των Σκοπίων Γκιόργκε Ιβάνοφ (μαριονέτα του Γκρούεφσκι) να δώσει εντολή για σχηματισμό νέας κυβέρνησης στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία που προέκυψε μετά την συμφωνία του (ορκισμένου εχθρού του Γκρούεφσκι) Ζόραν Ζάεφ, επικεφαλής του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος των Σκοπίων (SDSM) με τα αλβανικά κόμματα, αλλά δεν εισακούσθηκε.

Ο Ζάεφ διαθέτει 67 βουλευτές πλέον (49 δικοί του και 18 Αλβανοί) στην σκοπιανή βουλή σε σύνολο 120, άρα σαφή πλειοψηφία. 

Στις 2 Μαρτίου 2017 έφθασε εσπευσμένα στα Σκόπια η επικεφαλής της εξωτερικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης Φεντερίκα Μογκερίνι για διαβουλεύσεις, ώστε να τερματισθεί η ακυβερνησία, αλλά και το συνταγματικό πραξικόπημα. Μετά τις άκαρπες συζητήσεις που είχε με τον Ιβάνοφ, δήλωσε στις 3 Μαρτίου 2017 ότι ο σκοπιανός πρόεδρος πρέπει να αναθεωρήσει την απόφασή του και να πράξει αυτό που απαιτεί το σύνταγμα της χώρας. Προειδοποίησε μάλιστα δημοσίως ότι «η χώρα βρίσκεται εκ νέου στα πρόθυρα αποσταθεροποίησης». 

Την περασμένη Τρίτη 7 Μαρτίου ο πρόεδρος Ιβάνοφ απέστειλε σε πολλούς ξένους ομολόγους του επιστολή όπου επιχειρεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, ισχυριζόμενος ότι «οι διεκδικήσεις των αλβανικών κομμάτων απειλούν την υπόσταση» της χώρας. Παράλληλα ο Γκρούεφσκι εξαπέλυσε διαδηλώσεις «για την ενότητα του Κράτους», που περιορίστηκαν μόνον στην πρωτεύουσα, στο Νεγκότινο και στο Καβαντάρτσι. 

Όπως προκύπτει από την ανάλυση των δεδομένων και της σημερινής πραγματικότητας, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί πρόσφατα, το σκοπιανό κατασκεύασμα αντιμετωπίζει δύο ενδεχόμενα:

1. Να εξαναγκαστούν οι Σλάβοι των Σκοπίων να ικανοποιήσουν σταδιακά τα βασικά αιτήματα των αλβανικής καταγωγής κατοίκων της χώρας οι οποίοι απαιτούν να αναγνωρισθούν ως ισότιμη εθνότητα της χώρας, δηλ. αναγνώριση της αλβανικής ως επίσημης γλώσσας του κράτους παράλληλα με την σκοπιανή, διδασκαλία της στα σχολεία, ίδρυση αλβανόφωνου Πανεπιστημίου, ισοτιμία στην επιλογή των ανωτάτων στελεχών στρατού, αστυνομίας, δημόσιας διοίκησης, κρατικών Οργανισμών κλπ και κυρίως εναλλαγή στις θέσεις του Προέδρου Δημοκρατίας και Πρωθυπουργού (Αλβανός-Σλάβος και Σλάβος-Αλβανός αντίστοιχα). Αυτό συνεπάγεται ουσιαστικά στην κατάργηση της σημερινής κρατικής υπόστασης της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας» και την επανίδρυσή της με την μορφή Ομοσπονδίας, με άγνωστη ονομασία. Και τούτο διότι το νέο κράτος ως συνισταμένη μεταξύ της αλβανικής «Δημοκρατίας της Ιλλυρίδος» και της «Σλαβικής Δημοκρατίας» του υπόλοιπου τμήματος των Σκοπίων εκ των πραγμάτων δεν θα μπορεί να εξακολουθεί να ονομάζεται «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Ο Ζόραν Ζάεφ πάντως φαίνεται διατεθειμένος να κινηθεί προς αυτήν την κατεύθυνση.
2. Σε περίπτωση που ο πρόεδρος Ιβάνοφ προχωρήσει αυθαίρετα σε προκήρυξη νέων εκλογών οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες και είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα επικρατήσει χάος. Στην εκδοχή αυτήν αρχίζουν πλέον οι συζητήσεις για τον διαμελισμό των Σκοπίων. Ποιοι θα διεκδικήσουν μερίδιο; Πρωτίστως οι Αλβανοί, οι οποίοι έχουν την αμέριστη υποστήριξη του Προέδρου Τραμπ. Το τμήμα που θα αποσπάσουν (γύρω στο 25%) είτε θα ενωθεί με το Κόσσοβο, είτε θα παραμείνει ως αυτόνομη περιοχή υπό την υψηλή επικυριαρχία της Αλβανίας. Υπάρχει και η σκέψη το βόρειο κομμάτι να προσαρτηθεί στο Κόσσοβο και το νότιο στο αλβανικό κράτος. Το ανατολικό τμήμα των Σκοπίων θα προσαρτηθεί στην Βουλγαρία (γύρω στο 35%) και οι κάτοικοι θα ανακτήσουν έτσι την παλιά εθνοτική τους υπόσταση. Είναι περισσότερο από βέβαιον ότι οι Σέρβοι δεν θα παραμείνουν αμέτοχοι στην διανομή των εδαφών (για πολλούς λόγους) και θα διεκδικήσουν ειδικότερα το βόρειο τμήμα των Σκοπίων (περίπου 20-25%) όπου κατοικούν σερβικοί πληθυσμοί. Η Ελλάδα έχει όλα τα νόμιμα δικαιώματα να διεκδικήσει την πεδιάδα της Πελαγονίας (περιοχή Μοναστηρίου-Βιτώλια) και την περιοχή Γευγελής-Δοϊράνης δηλ. τα εδάφη (20-15%) νοτίως της νοητής γραμμής Αχρίδα-Περλεπές-Στρώμνιτσα μέχρι τα σημερινά ελληνο-βουλγαρικά σύνορα, λόγω της ύπαρξης ακόμα και σήμερα ελληνικών πληθυσμών. Υπενθυμίζουμε την ομολογία του πρώην Προέδρου των Σκοπίων Κίρο Γκλιγκόρωφ στην τσεχική εφημερίδα Cesky Denik (10 Ιουνίου του 1993) για μειονότητα τουλάχιστον 100.000 Ελλήνων στην περιοχή των Σκοπίων.

Τα σενάρια πάντως για διαμελισμό των Σκοπίων ήσαν γνωστά στους σκοπιανούς ιθύνοντες από καιρό, αλλά επαναπαύονταν στην πολλαπλά εκδηλούμενη στήριξη των ΗΠΑ την οποία θεωρούσαν δεδομένη και διαχρονική. Η παρακάτω προπαγανδιστική αφίσα που κυκλοφορούσαν σκοπιανοί είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική:

Αναγράφει τα εξής: «Έτσι την βλέπω εγώ» με χάρτη της «μεγάλης Μακεδονίας» και από κάτω «Έτσι την βλέπουν οι εχθροί» (με χάρτη των υποτιθέμενων εδαφικών διεκδικήσεων των γύρω κρατών) και καταλήγει με το σύνθημα «Η Μακεδονία στους Μακεδόνες». Τελικά ο κάτω χάρτης ίσως αποδειχθεί προφητικός!

Ποια θα πρέπει λοιπόν να είναι η πρέπουσα ελληνική στάση στην περίπτωση του διαμελισμού των Σκοπίων; Δυστυχώς το πιθανότερο είναι το πολιτικό σύστημα να ακολουθήσει την γνωστή τακτική που καλλιεργήθηκε/προπαγανδίστηκε για πολλά χρόνια και που περιγράφεται από τις λέξεις ενδοτισμός, υποχωρητικότητα, ηττοπάθεια, φοβικότητα. 

Όπως μάλιστα είχα γράψει παλιότερα: 

«…Οι ανίκανες και εθνικά επικίνδυνες κυβερνήσεις της χώρας μας των τελευταίων δεκαετιών, έχοντας υιοθετήσει το ανιστόρητο και αφελές δόγμα εξωτερικής πολιτικής "Η Ελλάδα δεν διεκδικεί τίποτε, αλλά και δεν παραχωρεί τίποτε", εισέπραξαν όχι μόνον τον γενικό καγχασμό και την περιφρόνηση των μεγάλων δυνάμεων, αλλά έδωσαν το σύνθημα για την διεκδίκηση ακόμα και από κράτη-οπερέτες (Σκόπια, Αλβανία) τμημάτων του ελλαδικού χώρου. 

Σημειολογικά, όπως μου εξήγησε πριν από χρόνια ένας φίλος μου στο εξωτερικό, λάτρης της χώρας μας και του ελληνικού πολιτισμού, αυτή η έκφραση γίνεται αντιληπτή από τον οποιοδήποτε ξένο παράγοντα, πολιτικό, διπλωμάτη, στρατιωτικό κ.λπ. ότι η Ελλάδα έχοντας αποσπάσει από τους γείτονές της εδάφη που δεν της ανήκαν και τα οποία κάλυψαν το μέγιστο των επιδιώξεών της, αρνείται να τα επιστρέψει και αυτός είναι ο λόγος που κραυγάζει ότι "δεν παραχωρεί τίποτε". Σήμερα όμως, που ζούμε σε μια "εποχή συνεννόησης και αλληλοκατανόησης μεταξύ των λαών", αυτή η στάση της Ελλάδος κρίνεται ως απαράδεκτη και επιτέλους πρέπει οι Έλληνες να βάλουν "λίγο νερό στο κρασί τους" και να καθήσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να μη επιδεικνύουν αυτήν την αδιάλλακτη στάση. 

Νομίζω ότι κάτω από αυτό το απόλυτα λογικό πρίσμα για τους ξένους, σε σχέση με το βλακώδες δόγμα της εξωτερικής μας πολιτικής, γίνεται εύκολα αντιληπτό το γιατί όλα αυτά περί ιστορικών δικαιωμάτων κ.λπ., κ.λπ. ακούγονται στο εξωτερικό ως ύποπτα και θεωρούνται "ελληνικές πονηριές" από τον μέσο πολίτη κάθε χώρας, ο οποίος βέβαια δεν είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει όλες τις λεπτομέρειες της ελληνικής ιστορίας και που δεν τον ενδιαφέρουν κιόλας. Ακολουθώντας την απλή λογική και την αφειδώς διοχετευόμενη προπαγάνδα των γειτόνων μας από Πανεπιστημιακούς, "Ιστορικούς", από "Ερευνητικά Ιδρύματα", "Ινστιτούτα" κ.λπ. πείθεται εύκολα ότι επιτέλους κάτι πρέπει να επιστρέψουν οι άπληστοι Έλληνες…».

Ομολογώ ότι δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος γι αυτά που έρχονται, αν και δεν αποκλείω το απρόβλεπτο της συμπεριφοράς των νεοελλήνων που μπορεί για κάποιο λόγο να ξεσηκωθούν μαζικά και να υποχρεώσουν την όποια κυβέρνηση υπάρχει τότε να διεκδικήσει τα αυτονόητα. 

Ίδωμεν…

Δ.Ε.Ε.

Υ.Γ. Προτείνω να μελετηθεί προσεκτικά το παρακάτω βαρυσήμαντο άρθρο (31 Ιουλίου 2008) της ιστορικής εφημερίδας της Λέσβου ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ, η οποία προφανώς είναι δύσκολο να κατηγορηθεί ως ακροδεξιά, εθνικιστική, φασιστική όπως με μεγάλη ευκολία γίνεται τα τελευταία χρόνια…

Σενάρια διαλύσεως των Σκοπίων

Ο ελληνισμός και τα σενάρια 

διαλύσεως των Σκοπίων

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας

Πολιτικός Επιστήμων

Προ ολίγων ημερών ο Αμερικανός Βουλευτής και Προέδρος της Υποεπιτροπής του Αμερικανικού Κογκρέσσου για θέματα Ευρώπης Ντάνα Ροραμπάχερ εξέφρασε την άποψη ότι το κράτος των Σκοπίων είναι αποτυχημένο και πρέπει να διχοτομηθεί. Πρότεινε μάλιστα το δυτικό τμήμα, που κατοικείται κυρίως από Αλβανούς, να ενωθεί με το Κόσσοβο (όπου το 90% του πληθυσμού είναι Αλβανοί) και το ανατολικό τμήμα, στο οποίο κατοικούν κυρίως οι Σλάβοι (αυτοαποκαλούμενοι «Μακεδόνες») να ενωθεί με τη Βουλγαρία. Άφησε δε ανοικτό το ενδεχόμενο να αναμειχθούν στη διανομή των εδαφών και άλλες γειτονικές χώρες.

Ο ίδιος επανήλθε μετά από λίγες ημέρες με σχόλια σε μέσα κοινωνικής δικτυώσεως και απήντησε στη διαμαρτυρία του Νίκολα Ντιμιτρόφ, πρώην Πρέσβεως της ΠΓΔΜ στην Ολλανδία και στις ΗΠΑ. Εκεί ο Ροραμπάχερ εξέφρασε τη γνώμη ότι τα Βαλκάνια δεν έχουν σταθεροποιηθεί και ότι τα Σκόπια πρέπει να ακολουθήσουν το παράδειγμα των Τσέχων και των Σλοβάκων που αποσχίσθηκαν από την ενιαία Τσεχοσλοβακία.

Τα ίδια σενάρια για το μέλλον του θνησιγενούς κράτους της περιοχής μας είχε αναφέρει και ο Ρώσος Υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ προ δύο ετών. Μιλώντας στις 20.5.2015 στην Άνω Βουλή της χώρας του είπε ότι υπάρχουν σκέψεις το κράτος των Σκοπίων να καταστεί μία χαλαρή ομοσπονδία με καντόνια ή να διχοτομηθεί μεταξύ Αλβανών και Βουλγάρων.

Η συζήτηση αποκτά έντονο ενδιαφέρον λόγω των αυξημένων απαιτήσεων της ισχυρής αλβανικής κοινότητας στην ΠΓΔΜ. Οι Αλβανοί, που δηλώνουν ότι εκπροσωπούν το 30% του πληθυσμού, έχουν πάρει τα όπλα κατά της κεντρικής κυβερνήσεως το 2001 και μετά την προσωρινή εκεχειρία ανακήρυξαν την αυτονομία των δυτικών επαρχιών με το όνομα Ιλλυρίδα. Μετά τις εκλογές του Δεκεμβρίου 2016 κατέστησαν ρυθμιστικός παράγων για τον σχηματισμό κυβερνήσεως. Σε άμεση και συνεχή συνεννόηση με την κυβέρνηση των Τιράνων τα τέσσερα αλβανικά κόμματα των Σκοπίων ζητούν να αναγνωρισθούν ως ισότιμη και συγκυβερνώσα εθνότητα μαζί με τους Σλάβους ψευδομακεδόνες, να αλλάξουν τα εθνικά σύμβολα της χώρας και να μετάσχουν στο διάλογο με την Ελλάδα για το όνομα.

Για την ιστορία πρέπει να αναφέρουμε ότι ο πρώτος Έλληνας πολιτικός που είχε προβλέψει τα διαλυτικά φαινόμενα στα Σκόπια ήταν ο Αντώνης Σαμαράς και μάλιστα σε τηλεοπτική συνέντευξη το 2009 προς τον γνωστό δημοσιογράφο Μανόλη Κοττάκη.

Μερικοί διερωτώνται αν τα διαλυτικά φαινόμενα στα Σκόπια συμφέρουν την Ελλάδα, δεδομένης της αποθρασύνσεως του αλβανικού εθνικισμού. Προσωπικά πιστεύω ότι μάς συμφέρουν, διότι θα έχουμε ένα εθνικισμό λιγότερο στην περιοχή. Τον αλβανικό εθνικισμό θα τον αντιμετωπίσουμε προστατεύοντας την ιστορία και τα δικαιώματα των Βορειοηπειρωτών.

Όποια κι αν είναι η εξέλιξη, εμείς δεν πρέπει να παραχωρήσουμε το ιστορικό όνομα της Μακεδονίας.

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 

19 Φεβρουαρίου 2017

2017 στην αυγή ενός νέου κόσμου

2017 στην αυγή ενός νέου κόσμου. 

Μια γεωπολιτική ανάλυση

Γράφει ο Ιωάννης Μήτσιος*  

Το 2017 αναμένεται να είναι μια χρονιά επαναστατική, σε ότι ξέραμε μέχρι τώρα για τα διεθνή πολιτικά πράγματα. Ο πλανήτης εισήλθε σε μια νέα φάση της ιστορικής του πορείας, όπου νέες δυνάμεις έρχονται στο προσκήνιο  και το επηρεάζουν αλλάζοντας το παγκόσμιο γίγνεσθαι.

Στο εξώφυλλό του, ένα από τα πιο γνωστά παγκοσμίως  οικονομικά και πολιτικά περιοδικά, ο βρετανικός Economist, με εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο και με μεγάλη επιρροή σε χρηματοοικονομικά και πολιτικά κέντρα, προσπαθώντας να αποτυπώσει αυτό που έρχεται στον «Πλανήτη Τράμπ», δημοσιεύει στο εξώφυλλό του εννιά κάρτες από την σειρά των καρτών Ταρώ. Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι οι κάρτες αυτές έχουν αποκρυφιστικό και αλληγορικό χαρακτήρα, εκπέμπουν μια συνωμοσιολογία και πολύ αίνιγμα και δεν είναι προϊόντα λαϊκών, περιθωριακών ή θρησκευτικών εντύπων που μπορεί να τους προσάψει κάποιος όπως γίνεται συνήθως. Εδώ μιλάμε για την ναυαρχίδα της παγκοσμιοποίησης, του διεθνούς νεοφιλελευθερισμού και της δυτικής οπτικής για τα διεθνή γεγονότα.

Τι σημαίνουν όμως όλα αυτά και πόσο σχέση έχουν με τις διεθνείς εξελίξεις; Αποτυπώνουν σε μεγάλο βαθμό τις αλλαγές, τους φόβους και τους κινδύνους που προκαλούνται από την ανάδυση νέων δυνάμεων στο παγκόσμιο προσκήνιο αλλά και τη ρευστότητα του διεθνούς πολιτικού κλίματος.

Το διεθνές περιβάλλον επιβαρύνθηκε τα τελευταία χρόνια από την άνοδο της ισλαμικής τρομοκρατίας, με την ανοχή και στήριξη της Δύσης, τις αποτυχημένες επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή με τις ανατροπές καθεστώτων (αραβική άνοιξη κλπ) και τα εκατομμύρια αθώων θυμάτων που προκάλεσαν σε Συρία, Ιράκ, Λιβύη, Αίγυπτο κλπ, τις προσφυγικές ροές, αλλά και την επιβάρυνση των σχέσεων της Δύσης με τη Ρωσία (Ουκρανία, περικύκλωση ΝΑΤΟ). Είναι ξεκάθαρο όπως πάντα, στις διεθνείς σχέσεις, ότι συμφέροντα και συσχετισμοί δυνάμεων συγκρούονται για την επιδίωξη όσο το δυνατόν μεγαλύτερης κυριαρχίας και περιορισμού των αντιπάλων δυνάμεων.

Από την παγκοσμιοποίηση στην επιστροφή στα έθνη

Αυτό που διαφαίνεται διεθνώς είναι μια μάχη που διεξάγεται μεταξύ του μοντέλου της ιδεολογίας της παγκοσμιοποίησης και του φιλελεύθερου διεθνισμού (των ανοιχτών αγορών, της οργανωμένης μετακίνησης πληθυσμών, της πολυπολιτισμικότητας, της δημοκρατίας των πολιτών, του ρόλου των ΜΚΟ, της διεθνούς διακυβέρνησης, του αυξημένου ρόλου των πολυεθνικών, του τραπεζιτικού και χρηματοπιστωτικού συστήματος, της διαφορετικότητας, των ατομικών δικαιωμάτων και της θεοποίησης της τεχνολογίας), με τον παραδοσιακό ρόλο των κυρίαρχων κρατών- εθνών (που βασίζονται  στη δημοκρατική διακυβέρνηση (λαϊκή κυριαρχία), στην αμφισβήτηση του ολοκληρωτισμού της παγκοσμιοποίησης, στα όρια των ελεύθερων και ασύδοτων αγορών, στο σεβασμό των παραδόσεων, αξιών, εθίμων και τρόπου ζωής και στην θρησκευτική πίστη του). Αυτές οι τάσεις αποτυπώνονται και στο ρεύμα των εκλογικών αναμετρήσεων που ξεκίνησαν με το δημοψήφισμα στη Μ. Βρετανία, να αποχωρήσει από την ΕΕ, συνεχίστηκαν με την εκλογή Τράμπ και αναμένεται να κυριαρχήσουν στις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις στην Ευρώπη.

Η ισλαμική τρομοκρατία, οι προσφυγικές ροές και η αποτυχία του μοντέλου της παγκοσμιοποίησης να βελτιώσει την καθημερινότητα και να μειώσει τις ανισότητες των πολιτών, δημιούργησε νέες τάσεις στις δυτικές κοινωνίες που στρέφονται στον εθνοπατριωτισμό, στις ρίζες τους, στην ταυτότητά τους, στο συλλογικό τους υποσυνείδητο, στην θρησκεία τους και τέλος στην ανάγκη για την επιβίωσή τους, την ασφάλειά τους και την κοινωνική συνοχή.

Προεδρία Τράμπ

Η εκλογή στην προεδρία των ΗΠΑ, του Ντόναλντ Τράμπ και τα πρώτα μέτρα που υπέγραψε, αποτέλεσε και θα αποτελέσει ένα σοκ για τους σχεδιαστές του πλανήτη έως τώρα. Με το σύνθημα «Πρώτα η Αμερική», ο Τραμπ θέτει νέους κανόνες για τη μελλοντική θέση των ΗΠΑ στον κόσμο αλλά κυρίως για την εσωτερική πορεία των πραγμάτων στην ίδια τη χώρα του. Οι αποφάσεις των ΗΠΑ, ως κυρίαρχης πλανητικής δύναμης, θα επηρεάσουν και τις άλλες δυνάμεις, είτε θετικά είτε αρνητικά. Η ενίσχυση του αγγλοασαξωνικού κόσμου (στήριξη της Βρετανίας μετά την αποχώρηση της από την ΕΕ), η ευθεία αμφισβήτηση του ηγεμονικού ρόλου της Γερμανίας, η επαναπροσέγγιση με τη Ρωσία, ο ρόλος του ΝΑΤΟ, η δύσκολη σχέση με την Κίνα, η ταύτιση με τα συμφέροντα του Ισραήλ στη Μ. Ανατολή και κυρίως η αναθεώρηση των διεθνών συμφωνιών για το εμπόριο και την οικονομία είναι ίσως μερικές από τις μεγαλύτερες προκλήσεις διεθνώς της προεδρίας Τράμπ.

Ευρώπη

Η Ευρώπη το 2017 βρίσκεται στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Το όραμα των προηγούμενων γενεών για μια ενωμένη Ευρώπη της αλληλεγγύης, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της σταθερότητας, της ασφάλειας, για το  κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι, της οικονομικής ευημερίας δεν υπάρχει πια. Από την Πορτογαλία έως την Πολωνία και από την Δανία έως την Κύπρο οι 27 χώρες, που έμειναν αφού η Αγγλία ψήφισε αποχώρηση, συγκλονίζονται στην κυριολεξία από τις πολιτικές λιτότητας, τα χρέη, την ανασφάλεια, την ισλαμική τρομοκρατία, την ανεξέλεγκτη ροή προσφύγων, τον έλεγχο της Ευρώπης από τη Γερμανία, τις ελίτ των Βρυξελλών, των τραπεζών και πολυεθνικών. Το πολιτικό κατεστημένο της Ευρώπης αναζητά την αλλαγή της Ευρώπης, μέσα στην αμηχανία, το φόβο, την αβεβαιότητα και την αγωνία για να μην πέσει η Ευρώπη σε χέρια ανερχόμενων δυνάμεων του λαϊκισμού, του εθνικισμού και των ακραίων όπως αυτάρεσκα δηλώνουν. Η πραγματικότητα είναι ότι οι άνεμοι της ιστορίας έχουν αρχίσει να τρέχουν και κανένας δεν μπορεί να τους σταματήσει. Από τον Ατλαντικό, το τσουνάμι της αλλαγής, θα επηρεάσει τις εκλογές στη Γαλλία, την Ολλανδία και την ίδια τη Γερμανία που είναι απίθανο να αντέξει τόσες συντονισμένες αλλαγές αλλά και επιθέσεις μέχρι τον ερχόμενο Σεπτέμβριο που είναι οι εκλογές. Η Γερμανία επίσης είναι και ο στυλοβάτης της ευρωζώνης που δεν ξέρουμε πόσο μπορεί να αντέξει μια πολύ πιθανή έξοδο της Ελλάδας στην αρχή, της Ιταλίας στην συνέχεια και κανείς δεν ξέρει τι μέλλει γενέσθαι.

Βαλκάνια-Τουρκία

Και να έρθουμε στη γειτονιά μας που μας ενδιαφέρει περισσότερο μιας και η πάλαι ποτέ «πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης», τα Βαλκάνια ετοιμάζονται να δικαιολογήσουν πάλι τον ιστορικό τους ρόλο. Εντάσεις και το ενδεχόμενο περιφερειακής σύγκρουσης είναι πολύ πιθανό να συμβεί και να συμπαρασύρει πολλές δυνάμεις στην περιοχή. Ήδη από το τέλος του 2016 τα πρώτα δείγματα της φωτιάς που σιγοκαίει άρχισαν να εκδηλώνονται. Η Σερβία έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με το Κόσσοβο και τον αλβανικό εθνικισμό. Η ΠΓΔΜ είναι σε μόνιμη πολιτικά αστάθεια και ο  αλβανικός εθνικισμός και αλυτρωτισμός για τη δημιουργία της «Μεγάλης Αλβανίας» είναι στην καθημερινή ατζέντα της αλβανικής κυβέρνησης. Η δημιουργία της Σερβορωσικής αμυντικής συμμαχίας, η αύξηση των στρατιωτικών δαπανών της Σερβίας και η στρατιωτική υποστήριξη των Σέρβων στους Ρώσους δείχνουν μεγάλη αποφασιστικότητα σε ενδεχόμενη ανάληψη στρατιωτικής δράσης. Τα πράγματα περιπλέκονται επικίνδυνα και με την ύπαρξη θυλάκων μουσουλμάνων τρομοκρατών του ISIS που επιστρέφουν στα Βαλκάνια και λειτουργούν στη Βοσνία, Κόσσοβο αλλά και Σκόπια και μπορούν ανα πάσα στιγμή να ενεργοποιηθούν σε πολεμικές επιχειρήσεις και αποστολές. Στα παραπάνω, αν συνυπολογίσουμε και τον παράγοντα Τουρκία, ως προστάτη των μουσουλμανικών πληθυσμών των Βαλκανίων  και «των συνόρων της καρδιάς μας» κατά τον Ερντογάν, τότε έχουμε μεγαλύτερες εμπλοκές που θα φέρουν τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ σε φάση αναγκαστικής εμπλοκής με απρόβλεπτες συνέπειες.

Η επαναχάραξη των συνόρων στα Βαλκάνια που δεν είναι απίθανο να συμβεί δεν θα είναι μια αναίμακτη διαδικασία.

και ο ρόλος της Ελλάδας

 Η Ελλάδα μπαίνει στη νέα χρονιά γεμάτη προβλήματα, αδιέξοδα, αγωνίες και μεγάλες αβεβαιότητες. Όλα τα παραπάνω που θα συμβούν στις ΗΠΑ, την Ευρώπη, στα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή έχουν άμεσο αντίκτυπο στη θέση της χώρας και τις επιλογές της.

Η απειλή πτώχευσης, βίαιου Grexit, πολιτικής αστάθειας και κοινωνικής αναταραχής είναι γεγονότα που μπορεί να συμβούν και έχουν αποτυπωθεί σε αναλύσεις οίκων αξιολόγησης, δεξαμενών αναλύσεων (think tanks)  κλπ. Αν προστεθούν σε αυτά και τα γεωπολιτικά γεγονότα, στη γειτονιά μας, οι άσχημες σχέσεις μας με την Τουρκία, που μπορεί να δημιουργήσουν θερμά επεισόδια και κρίσεις, το μεταναστευτικό-προσφυγικό,  και το Κυπριακό τότε η χώρα μας και ο ελληνικός λαός θα πληρώσει τα επίχειρα των επιλογών της.

Η Ελλάδα μετά από 7 χρόνια μνημονίων, σμπαραλιασμένη οικονομικά και πολιτικά, δεν μπόρεσε να αρθρώσει ένα σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης και ανάταξης των δυνάμεών της αλλά και ανασύνταξης της ίδιας της κοινωνίας. Το πολιτικό προσωπικό της χώρας αλλά και οι κάθε είδους ελίτ (ακαδημαϊκοί, δικαστικοί, εκκλησία, ΜΜΕ, επιχειρηματίες, κλπ) που διαχείριστηκαν τις τύχες της Ελλάδας τις τελευταίες δεκαετίες, θα κριθούν υπόλογοι για τα καταστροφικά αποτελέσματα. Συνήθως μετά την καταστροφή έρχεται και η αναγέννηση και η αυγή του 2017 και των διεθνών εξελίξεων που ξεδιπλώνονται ταχύτατα γύρω μας θα απαιτήσει νέους σχηματισμούς, νέο πολιτικό προσωπικό αλλά και νέες συμμαχίες της χώρας.

Η Ελλάδα βρέθηκε και στο παρελθόν σε ανάλογες οριακές καταστάσεις, ακμής και παρακμής, καταστροφής και αναγέννησης που πάντα ήταν σε συνάρτηση με τις διεθνείς πολιτικές εξελίξεις και τάσεις. Για παράδειγμα το 1893 ο Τρικούπης είπε το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» και έφερε τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (την Τρόικα της εποχής) και τέσσερα χρόνια μετά ο ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897, το επονομαζόμενο «Μαύρο ΄97» έφερε  την ήττα της Ελλάδας (που οι Μεγάλες Δυνάμεις σταμάτησαν την Τουρκία στη Λαμία). Γεγονότα που όμως δεν εμπόδισαν λόγω την συγκυριών και των διεθνών εξελίξεων να συμβούν, όπως, ο Μακεδονικός Αγώνας, το κίνημα στο Γουδί, η έλευση Ελ. Βενιζέλου, οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, να διπλασιαστεί η Ελλάδα και να διαλυθεί η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η ήττα της ναζιστικής Γερμανίας και το τέλος της κατοχής στην Ελλάδα δεν θα συνέβαινε αν δεν γινόταν η απόβαση της Νορμανδίας με την αποφασιστική επέμβαση της Αμερικής στην δυτική Ευρώπη και της  Ρωσίας στην ανατολική Ευρώπη.

Ας οπλιστούμε λοιπόν με υπομονή, αντοχές και καρτερία για την επόμενη φάση της παγκόσμιας ιστορίας που θα είναι εξίσου ενδιαφέρουσα αλλά και σκληρή.

*πολιτικός επιστήμων-διεθνολόγος, Μ.Α Παν/μιου Northeastern Βοστώνης. Το άρθρο-ανάλυση πρωτοδημοσιεύθηκε στο τεύχος Ιανουαρίου ‘17 της μηνιαίας εφημερίδας «Στύλος Ορθοδοξίας».