Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα, ραγιάδες έχεις, μάννα γη, σκυφτούς για το χαράτσι, κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα, των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι…
(Κωστής Παλαμάς)

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Επιστολή προς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

Αγαπητοί μου Μακεδόνες, ήρθε η ώρα να απαιτήσουμε κι εμείς από τη διεθνή κοινότητα τα ΔΙΚΑ μας ανθρώπινα δικαιώματα, ιδιαίτερα δε με το δικαστήριο της Χάγης που πλησιάζει και με τα σχόλια του Αυστριακού Υπουργού Εξωτερικών. Όσων συλλόγων το όνομα δεν υπάρχει στην κάτωθι λίστα των συνυπογραφόντων συλλόγων, σας παρακαλώ προσθέστε το.
Νίνα Γκατζούλη

WORLD PAN-MACEDONIAN ASSOCIATIONS
Communication: Nina Gatzoulis
Coordinator of the Committee of the
World Pan-Macedonian Associations
Τel: 603-742-0466
Fax: 603- 617-2977

Νοέμβριος 2011

Προς Μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

Αξιότιμοι Ευρωβουλευτές,
Επιθυμούμε να επιστήσουμε την προσοχή σας στις αδικίες και στις παραβιάσεις εις βάρος ιστορικής και πολιτιστικής ταυτότητας 2.500.000 Ελλήνων της διοικητικής περιφέρειας της Μακεδονίας, οι οποίοι εθνολογικά και γλωσσικά είναι Έλληνες και είναι υπερήφανοι για την Μακεδονική πολιτιστική τους ταυτότητα για χιλιετίες. Το τμήμα αυτό του Ελληνισμού πρόσφατα έγινε επίκεντρο επίθεσης από τους αυτοαποκαλούμενους εθνικά «Μακεδόνες» της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (ΠΓΔΜ). Όντας εθνολογικά Έλληνες από την ελληνική διοικητική περιφέρεια της Μακεδονίας, θα θέλαμε να εκφράσουμε την έντονη ανησυχία μας για τις προσπάθειες οικειοποιήσεως της Μακεδονικής πολιτιστικής και ιστορικής ταυτότητάς μας που προέρχονται από ένα νέο ανεξάρτητο κράτος που καταλαμβάνει μόνο ένα μικρό μέρος της αρχαίας γεωγραφικής Μακεδονίας.
Με την παρούσα δηλώνουμε πως η Μακεδονική ταυτότητα πολιτιστικά και ιστορικά ανήκει αποκλειστικά στην Ελλάδα. Επίσης πρέπει να τονίσουμε ότι μια αυτοαποκαλούμενη «εθνική Μακεδονική» ταυτότητα στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας είναι ψευδεπίγραφη και εξαιρετικά επικίνδυνη. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει η διεθνής κοινότητα και το διεθνές νομικό σύστημα να επιτρέψει η Αρχή του αυτοπροσδιορισμού να επηρεάσει την πολιτιστική και ιστορική ταυτότητα αυτών που ανήκουν σε άλλο έθνος για χιλιετίες. Η χρήση εθνολογικού όρου ο οποίος πολιτισμικά και ιστορικά ανήκει σε άλλο έθνος για αιώνες δεν πρέπει να επιτραπεί. Στην περίπτωσή μας θα πρέπει να εκληφθεί ως μια προφανής προσπάθεια οικειοποίησης οτιδήποτε Μακεδονικού.
Δεν θα αναφερθούμε στην αρχαία ιστορία (για περισσότερες πληροφορίες για την αρχαία Μακεδονία, αναπόσπαστο τμήμα της ελληνικής ιστορίας, με αναφορά στον ιστορικό αναθεωρητισμό της ΠΓΔΜ ως μέσο δημιουργίας ταυτότητας στο σύγχρονο κόσμο, μπορείτε να δείτε: http://macedonia-evidence.org/ http://macedonia-evidence.org/obama-letter-gr.html), αλλά είναι απαραίτητο να τονίσουμε ότι μετά το τέλος της Ρωμαϊκής εποχής, καθώς και για σχεδόν πάνω από 2.000 χρόνια, η Μακεδονία ποτέ δεν ταυτίστηκε με συγκεκριμένα και σταθερά διοικητικά ή γεωγραφικά σύνορα. Στις αρχές του 20ου αιώνα, το όνομα «Μακεδονία» είχε μια γεωγραφική-όχι εθνική ή διοικητική-χροιά. Οι πληθυσμοί ωστόσο που κατοικούσαν στην Μακεδονία κατά το διάστημα αυτό δεν ήταν μια άμορφη μάζα, αλλά υπήρχαν διαφορετικές εθνότητες. Υπήρχαν Έλληνες, Τούρκοι, Βούλγαροι, Αλβανοί, Εβραίοι, Σέρβοι και Αρμένιοι. Η Οθωμανική απογραφή του 1906 που πραγματοποιήθηκε από τον Himli Πασά στην περιοχή της Μακεδονίας δεν αναφέρει καμιά "Μακεδονική" εθνότητα. Σύμφωνα με την απογραφή υπήρχαν Μουσουλμάνοι (Τούρκοι και Αλβανοί 423.000 (41,71%), Έλληνες 259.000 (27,30%), Βούλγαροι 259.000 (27,30%), Σέρβοι 13.150 (1,39%), άλλοι 73.000 (7,72%).
Κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων πολλά κράτη της περιοχής μοίρασαν μεταξύ τους τα Οθωμανικά εδάφη. Δεν υπήρχε "Μακεδονικό" έθνος που δήθεν διαιρέθηκε όπως ισχυρίζονται οι διάφορες οργανώσεις «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και ακτιβιστές της FYROM, τόσο προς οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όσο και προς τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Μόνο ένα μικρό τμήμα της αρχαίας γεωγραφικής Μακεδονίας βρίσκεται στην ΠΓΔΜ.
Περισσότερο από το ήμισυ της περιοχής, η οποία αντιστοιχεί στην ιστορική Μακεδονία, ανήκει στην Ελλάδα και αποτελεί εδώ και χρόνια μια ξεχωριστή διοικητική περιοχή με το όνομα Μακεδονία. Κατοικείται δε από 2.500.000 κατοίκους οι οποίοι, πολιτιστικά και ιστορικά είναι Μακεδόνες. Από την ίδια αυτή Ελληνική διοικητική περιοχή κατάγονται και 1,000,000 και πλέον κάτοικοι του εξωτερικού, που αποτελούν τώρα μέρος της Διασποράς αλλά πολιτιστικά και ιστορικά είναι επίσης Μακεδόνες. Η παρούσα παρέμβασή μας, λοιπόν, αποτελεί τη φωνή 3,500,000 Μακεδόνων, οι οποίοι είμαστε όλοι εθνολογικά Έλληνες και προσμένουμε από σας να υπερασπίσετε τα ανθρώπινα δικαιώματά μας, σύμφωνα με τις καταστατικές αρχές των Ηνωμένων Εθνών.
Από το 1991 όμως, όταν η πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας έγινε ανεξάρτητη, η ηγεσία της επιμένει στην αποκλειστική χρήση του ονόματος "Μακεδονία" για το νεοσύστατο κράτος το οποίο αποτελείται κυρίως από Σλάβους και από διάφορες μειονοτικές ομάδες όπως Αλβανούς (30%), Ρομά, Τούρκους, Βούλγαρους, Έλληνες, Σέρβους και άλλους.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αποκλειστική χρήση του ονόματος «Μακεδονία», που υιοθετήθηκε από τους Σλάβους της ΠΓΔΜ και η προώθησή τους ως «εθνικά Μακεδόνες» είναι κίνητρο για επεκτατικές αξιώσεις της ΠΓΔΜ και της Διασποράς της. Ισχυρισμοί περί «δικαιώματος αυτό-προσδιορισμού» είναι αδικαιολόγητοι και παραβιάζουν τα ιστορικά και πολιτιστικά δικαιώματα των γνήσιων Μακεδόνων. Στην πραγματικότητα οι Σλάβοι της ΠΓΔΜ είναι αυτοί οι οποίοι αρνούνται το δικαίωμα του αυτό-προσδιορισμού στους Μακεδόνες Έλληνες πολίτες στην Ελλάδα να φέρουν το όνομα Μακεδόνες.
Ένα ενδιαφέρον παράδειγμα ανάλογο με την ιστορική και πολιτιστική ταυτότητα των Μακεδόνων είναι η πολιτιστική ταυτότητα των Βαυαρών της Γερμανίας. Οι Βαυαροί είναι πολιτιστικά Βαυαροί. Εθνολογικά και γλωσσικά όμως είναι Γερμανοί και κανείς στον κόσμο δεν αρνείται την προφανή ταυτότητά τους. Θα μπορούσε ποτέ κανείς να δεχθεί ότι μπορεί ένα κράτος γειτονικό της Γερμανίας, να οικειοποιηθεί την κρατική ονομασία «Δημοκρατία της Βαυαρίας», και να μετονομάσει το λαό του σε «Βαυαρικό έθνος», και να ισχυρίζεται ότι μια μη Γερμανική εθνότητα θα μπορούσε να αποτελέσει Βαυαρική μειονότητα στη Γερμανία; Τέτοια παραδείγματα είναι πολλά σε όλο τον κόσμο: Οι Ουαλλοί στο Ηνωμένο Βασίλειο, οι Βρετώνοι στη Γαλλία, οι κάτοικοι της Νέας Αγγλίας στις ΗΠΑ, και τόσοι άλλοι.
Ως εκ τούτου, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι εμείς είμαστε οι αυτόχθονες Μακεδόνες και προσπαθούμε να ασκήσουμε τα δικαιώματά μας που απορρέουν από τα άρθρα 8, 9, 15 και 18 της Διακήρυξης των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των Αυτοχθόνων Λαών που εγκρίθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη το 2007. Έχουμε αγωνιστεί για να διατηρήσουμε την αξιοπρέπειά μας ως Μακεδόνες έναντι της αδιαλλαξίας του Μακεδονισμού των Σκοπίων για έξι δεκαετίες. Του λόγου δε το ασφαλές μπορεί να διαπιστωθεί:

Άρθρο 8.1
Οι αυτόχθονες λαοί έχουν το δικαίωμα να μην υποβάλλονται σε καταναγκαστική αφομοίωση ή καταστροφή του πολιτισμού τους.
Άρθρο 8.2.e
Τα κράτη μέλη προβλέπουν αποτελεσματικούς μηχανισμούς για την πρόληψη και αποκατάσταση: ε) κάθε προπαγάνδα με στόχο την προώθηση ή την υποκίνηση φυλετικών ή εθνικών διακρίσεων που στρέφονται εναντίον τους.
Άρθρο 15.1
Οι αυτόχθονες λαοί έχουν δικαίωμα στην αξιοπρέπεια και την πολυμορφία των πολιτισμών τους, των παραδόσεων, της ιστορίας και τις επιδιώξεις που πρέπει να αντικατοπτρίζονται καταλλήλως σε εκπαίδευση και ενημέρωση του κοινού.
Άρθρο 18
Οι αυτόχθονες λαοί έχουν το δικαίωμα να συμμετέχουν στη λήψη αποφάσεων σε θέματα τα οποία μπορούν να επηρεάσουν τα δικαιώματά τους, μέσω των εκπροσώπων που επιλέγουν οι ίδιοι, σύμφωνα με τις δικές τους διαδικασίες, καθώς και να διατηρήσουν και να αναπτύξουν τα δικά τους αυτόχθονα θεσμικά κέντρα λήψης αποφάσεων τους.

Οι Μακεδονικές Οργανώσεις τα μέλη των οποίων είναι ή προέρχονται από τη Μακεδονία, καταγγέλλουν τις ενέργειες σφετερισμού της πολιτιστικής και ιστορικής τους ταυτότητας με τις οποίες η ΠΓΔΜ και η Διασπορά της παραβιάζουν το κληρονομικό δικαίωμά μας να λεγόμαστε Μακεδόνες. Η Μακεδονική πολιτιστική και ιστορική ταυτότητά μας έχει γίνει αναπόσπαστο μέρος της ελληνικής κληρονομιάς μας για χιλιετίες. Ως εκ τούτου καταθέτουμε σφοδρά τις αντιρρήσεις μας ότι ένα Σλαβικό έθνος, βόρεια της Ελλάδας μπορεί να χρησιμοποιήσει το όνομα «Μακεδόνας» για τους πολίτες του, έναν όρο που αποτελεί μέρος της ιστορίας και του πολιτισμού της Ελλάδας εδώ και χιλιάδες χρόνια. Η αναγνώριση «Μακεδονικής» εθνότητας, χωρίς αμφιβολία, θα γίνει αιτία να οικειοποιηθεί οτιδήποτε Μακεδονικό συμπεριλαμβανομένης ιστορίας, πολιτισμού και ακόμη και γης. Μεταξύ άλλων θα προκαλέσει αποσταθεροποίηση σ’ ολόκληρη την περιοχή.
Ως εκ τούτου έχουμε κάθε ηθικό και νομικό δικαίωμα να αισθανόμαστε ότι απειλούμαστε από την τεχνητή δημιουργία μιας εθνικής «Μακεδονικής» ταυτότητας στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας. Οι αυτόχθονες λαοί έχουν το δικαίωμα να συμμετέχουν στη λήψη αποφάσεων σε θέματα τα οποία μπορούν να επηρεάσουν τα δικαιώματά τους, μέσω των εκπροσώπων που επιλέγουν οι ίδιοι, σύμφωνα με τις δικές τους διαδικασίες, καθώς και να διατηρήσουν και να αναπτύξουν τα δικά τους αυτόχθονα θεσμικά κέντρα λήψης αποφάσεων τους.
Οι Μακεδονικές Οργανώσεις τα μέλη των οποίων είναι ή προέρχονται από τη Μακεδονία, καταγγέλλουν τις ενέργειες σφετερισμού της πολιτιστικής και ιστορικής τους ταυτότητας με τις οποίες η ΠΓΔΜ και η Διασπορά της παραβιάζουν το κληρονομικό δικαίωμά μας να λεγόμαστε Μακεδόνες. Η Μακεδονική πολιτιστική και ιστορική ταυτότητά μας έχει γίνει αναπόσπαστο μέρος της ελληνικής κληρονομιάς μας για χιλιετίες. Ως εκ τούτου καταθέτουμε σφοδρά τις αντιρρήσεις μας ότι ένα Σλαβικό έθνος, βόρεια της Ελλάδας μπορεί να χρησιμοποιήσει το όνομα «Μακεδόνας» για τους πολίτες του, έναν όρο που αποτελεί μέρος της ιστορίας και του πολιτισμού της Ελλάδας εδώ και χιλιάδες χρόνια. Η αναγνώριση «Μακεδονικής» εθνότητας, χωρίς αμφιβολία, θα γίνει αιτία να οικειοποιηθεί οτιδήποτε Μακεδονικό συμπεριλαμβανομένης ιστορίας, πολιτισμού και ακόμη και γης. Μεταξύ άλλων θα προκαλέσει αποσταθεροποίηση σ’ ολόκληρη την περιοχή.
Ως εκ τούτου έχουμε κάθε ηθικό και νομικό δικαίωμα να αισθανόμαστε ότι απειλούμαστε από την τεχνητή δημιουργία μιας εθνικής «Μακεδονικής» ταυτότητας στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας.

Με εκτίμηση,

(Ακολουθεί κατάλογος Μακεδονικών Σωματείων, Συλλόγων και Οργανώσεων)
 

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

Τουρκικά ρήγματα-Μια Χώρα σε Αναζήτηση Ταυτότητας



Τουρκικά ρήγματα:
Μια Χώρα σε Αναζήτηση Ταυτότητας

To βιβλίο της ελβετίδας δημοσιογράφου Amalia Van Gent εκδόθηκε για πρώτη φορά το 2008 στα γερμανικά. Ωστόσο, αν και οι εξελίξεις έκτοτε ήταν σημαντικές, αποτελεί μια πλήρη χαρτογράφηση των πολιτικών και κοινωνιολογικών στοιχείων που συνθέτουν τη σημερινή Τουρκία, η οποία ακόμα δεν έχει βρει τον τελικό της στόχο. Το βιβλίο της δημοσιογράφου Amalia Van Gent (Tουρκικά Ρήγματα, Εκδ. Παπαζήση 2011), είναι ένα βιβλίο το οποίο περιλαμβάνει οξείες παρατηρήσεις και σχόλια για την πολύπλοκη, πολύχρωμη, σύγχρονη Τουρκική κοινωνία η οποία αλλάζει πολύ γρήγορα και στο εσωτερικό της διατηρεί έντονες αντιφάσεις.
Η Amalia Van Gent η οποία δούλεψε ως δημοσιογράφος στην Τουρκία, είχε την ευκαιρία να γνωρίσει από κοντά την Τουρκική κοινωνία και με ευγλωττία παρουσιάζει τις αντιφάσεις της σύγχρονης Τουρκίας. Για παράδειγμα, στον πρόλογο του βιβλίου καθώς αναφέρεται στο Πέρα, περιγράφει με περιληπτικό τρόπο την διαδικασία διαμόρφωσης του σύγχρονου Τουρκικού κράτους. Ενώ από τη μια παρουσιάζει την αλλαγή και την εξέλιξη αυτής της εκλεκτής περιοχής η οποία κάποτε υπήρξε η πιο κοσμοπολίτικη περιοχή της Κωνσταντινούπολης, καθώς και την καταπίεση στις μη Μουσουλμανικές κοινότητες, από την άλλη ρίχνει φως στην πολύχρωμη δομή της Τουρκικής κοινωνίας. Η συγγραφέας, περιγράφει με βαθιές κοινωνιολογικές παρατηρήσεις το τρόπο που οι άνθρωποι από την επαρχία κατέκλυσαν την περιοχή και το πως διαφορετικοί τρόποι ζωής συνυπάρχουν στο ίδιο περιβάλλον.
Με τον ίδιο τρόπο, στο πρώτο κεφάλαιο ασχολείται με την σύγχρονη Τουρκική ταυτότητα κάνοντας ενδιαφέροντα σχόλια όσον αφορά στις υπάρχουσες αντιφάσεις και κρίσεις ταυτότητας. Η συγγραφέας, εστιάζει την προσοχή της στο γεγονός ότι παρόλο που ο κοσμικός Τουρκικός εθνικισμός του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ αποκλείει την θρησκεία, ένας μεγάλος αριθμός του Τουρκικού λαού προσδιορίζουν τον εαυτό τους ως Μουσουλμάνοι; και όχι μόνο αυτό αλλά ζητούν όπως ο τρόπος ζωής τους γίνει αποδεχτός. Για παράδειγμα, ζητούν όπως οι φοιτήτριες με μαντήλα μπορέσουν να μορφωθούν ελεύθερα στα Τουρκικά πανεπιστήμια και επίσης αγωνίζονται εναντίον της Κεμαλιστικής γραφειοκρατίας και του καθεστώτος που την διατηρεί. Σήμερα, στην κοινωνική ζωή της Τουρκίας έχουν σημαντική θέση θρησκευτικά Τάγματα πιο δυνατά από αυτά που κάποτε είχε καταργήσει ο Μουσταφά Κεμάλ. Επίσης, η συγγραφέας, υπογραμμίζει την επιστροφή στην ημερήσια διάταξη των οραμάτων του Παντουρκισμού μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης παρόλο που ο Ατατούρκ με ένα διαφορετικό τρόπο από αυτό των Νεοτούρκων είχε απορρίψει τον Παντουρκισμό και είχε περιορίσει την επιρροή του Τουρκικού Εθνικισμού εντός της Τουρκίας.
Μία από τις πιο σημαντικές και βασικές ιδιαιτερότητες του Κεμαλισμού, ο οποίος θεωρείται η επίσημη ιδεολογία του Τουρκικού κράτους, αλλά αποδυναμώθηκε στο πέρασμα του χρόνου, είναι η απόρριψη του οθωμανικού παρελθόντος και της κληρονομιάς του. Το οθωμανικό παρελθόν όχι μόνο προστέθηκε ως ένα μέσο διαμόρφωσης της σύγχρονης Τουρκικής ταυτότητας, αλλά εμφανίστηκε και μια κάποιου είδους νοσταλγία. Ενώ κάποιοι κάνουν λόγω για το Σύστημα Millet το οποίο μπορεί να παρέχει τη δυνατότητα για τη δημιουργία ενός πολυπολιτισμικού περιβάλλοντος πολλών ταυτοτήτων, κάποιοι άλλοι νοσταλγούν την δύναμη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και για αυτό κάνουν αναφορά στην «Ήπια Δύναμη» της Τουρκίας. Όπως και αν έχει, η Οθωμανική Αυτοκρατορία και η παράδοση της έχουν γίνει πλέον ένα αναπόσπαστο μέρος της σύγχρονης Τουρκικής ταυτότητας.
Το σχέδιο για μια «ομοιογενή Τουρκική» κοινωνία που οραματίστηκαν οι ιδρυτές τις Τουρκίας τονίζοντας «Τι ευτυχία να λέγεις ότι είσαι Τούρκος» δεν πέτυχε και πολύ. Παρ’ όλες τις προσπάθειες του κράτους για αφομοίωση, ο Κουρδικός λαός διατήρησε την ταυτότητα του και σήμερα με έναν αγώνα και κίνημα ταυτότητας, αναγκάζει την Τουρκική Δημοκρατία να αναπτύξει «Πολιτική Αναγνώρισης». Ενώ κάποτε η ύπαρξη των Κούρδων τους οποίους ονόμαζαν «Τούρκους των Ορέων» δεν αναγνωριζόταν, πλέον δεν μπορεί να αγνοηθεί ακόμα και από τους πιο εθνικιστικούς κύκλους.
Το βιβλίο της Amalia Van Gent, είναι ένα βιβλίο το οποίο περιγράφει με ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις ότι η Τουρκία του σήμερα είναι μια Τουρκία διαφορετική από την Τουρκία που οραματίστηκαν ο Ατατούρκ και οι συνεργάτες του. Σε αυτό το σημείο θα ήταν χρήσιμο να αναφέρουμε ότι η μεγαλύτερη επιθυμία του Ατατούρκ να κάνει την Τουρκία μέρος του «Δυτικού Πολιτισμού» ακόμα συνεχίζεται. Όμως, στις μέρες μας αυτή η επιθυμία δεν υφίσταται πλέον ως ένα αφηρημένο σχέδιο «πολιτισμού», αλλά μετατράπηκε στον συγκεκριμένο στόχο ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία στηρίζεται σε συγκεκριμένες αξίες. Για την πραγματοποίηση αυτού του στόχου η Τουρκία πρέπει να περάσει μέσα από μια διαδικασία ριζικής δημοκρατικής μεταρρύθμισης.
Σε αυτό το σημείο, όπως διευκρινίζει και η συγγραφέας, ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα ενδιαφέρον παράδοξο. Ενώ αυτοί που ονομάζουν τους εαυτούς τους «Κεμαλιστές» δεν δείχνουν πρόθυμοι να στηρίξουν την εκδημοκρατικοποίηση και μάλιστα γυρίζουν την πλάτη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η πολιτική και οικονομική ελίτ της Μουσουλμανικής παράταξης υποστηρίζει την πορεία της Τουρκίας προς την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ενσωμάτωση της στην παγκόσμια οικονομία. Οι Κεμαλιστές αντιμετωπίζουν την παγκοσμιοποίηση ως απειλή. Για παράδειγμα, τον Αύγουστο του 2010 ο Στρατηγός Κοσανέρ ο οποίος μεταφέρθηκε στην Αρχηγία του Γενικού Επιτελείου, ένα χρόνο πριν, όταν ήταν ακόμα διοικητής του Πεζικού δήλωσε τα εξής: «Η προπαγάνδα που δημιουργήθηκε σε ένα μετα-μοντερνικό πλαίσιο από την πλευρά των Διεθνών Δυνάμεων και κυκλοφορεί στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, σε κάποιους ακαδημαϊκούς και οικονομικούς κύκλους καθώς και σε κοινωνικές οργανώσεις του εσωτερικού, και η επίδραση της αποτελούν δηλητήριο και στηρίζουν τις προσπάθειες αποδυνάμωσης και διάλυσης των εθνικών αξιών και των παραμέτρων ασφαλείας».
Ο στρατηγός Κοσανέρ, υποστήριξε ότι η μεγαλύτερη απειλή για την Τουρκία είναι η «παγκοσμιοποίηση» και όλα τα αρνητικά που πηγάζουν από αυτή. Σύμφωνα με τον στρατηγό, αυτός ο εχθρός παρακινεί τις εθνικές διαμάχες στην Τουρκία. Επίσης, πάντοτε σύμφωνα με τον Κοσανέρ, χρησιμοποιώντας τις κοινωνικές οργανώσεις και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τα οποία στηρίζει με εξωτερικές χρηματοδοτήσεις, αποσκοπεί να μεταβάλει την Τουρκία σε ένα «μοντέλο ήπιου Ισλάμ».

http://foreignaffairs.gr/articles/68476/amalia-ban-xent/toyrkika-rigmata

Ειδήσεις στα αρχαία ελληνικά (66)

(κλικ επάνω στην εικόνα του κειμένου για μεγέθυνση)


Και άλλες διεθνείς ειδήσεις στα αρχαία ελληνικά από την ιστοσελίδα του Καταλανού καθηγητή κλασσικής φιλολογίας Joan Coderch-i-Sancho “Akropolis World Νews” (http://www.akwn.net/).


Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Οι Έλληνες θα επιβιώσουν χάρη στον πολιτισμό τους



ΠΛΑΝΗΤΗΣ, ΑΛΛΑΓΗ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΟΣ:
Οι Έλληνες είναι εξοπλισμένοι με έναν πολιτισμό, βαθειά ριζωμένο μέσα τους, ο οποίος στο τέλος θα τους επιτρέψει να αφομοιώσουν πρώτοι τη νέα εποχή της ανασφάλειας, των διακυμάνσεων, της αβεβαιότητας και της συνεχούς μεταβλητότητας

“Δεν είναι τυχαίο το ότι, ο φόβος, η ανασφάλεια, η αστάθεια και η μεταβλητότητα επικρατούν σήμερα σε ολόκληρο τον πλανήτη – παράλληλα και την ίδια χρονική στιγμή. Φοβόμαστε για το κοντινό μέλλον μας, ενώ είμαστε πολύ απαισιόδοξοι, τρομοκρατημένοι ίσως, σε σχέση με το μέλλον των παιδιών μας. Όλα αυτά μας οδηγούν εύλογα στο συμπέρασμα ότι, η παγκόσμια κοινότητα έχει εισέλθει σε μία ιστορική «αλλαγή παραδείγματος» - η οποία συνήθως συνοδεύεται από τον πανικό της απώλειας εκείνης της άγκυρας, η οποία κρατούσε το «πλοίο» μας ασφαλές στο λιμάνι.
Η επανεγκατάσταση αυτής της «άγκυρας», η επιστροφή της ασφάλειας και της σταθερότητας δηλαδή στην οικονομία, στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, στην κοινωνία και στην πολιτική, θα απαιτήσει πολύ χρόνο – ενώ δεν θα υπάρχει στο εξής καμία γνώριμη ή/και σαφής στρατηγική επιβίωσης, πόσο μάλλον επιτυχίας, αφού θα εκλείπουν τα ιστορικά δεδομένα.
Υπάρχουν μόνο δύο πράγματα, τα οποία φαίνονται καθαρά: οι διαφορετικές χώρες θα αποφασίσουν να υιοθετήσουν, είτε με τη δική τους, ελεύθερη βούληση, είτε καταναγκαστικά, διαφορετικές λύσεις – με διαφορετικές συνέπειες για τις ίδιες και τον υπόλοιπο πλανήτη. Η νέα σύνδεση δε των χωρών αυτών με όλες τις άλλες, κάτω από τα καινούργια δεδομένα, θα φέρει αντιμέτωπο ολόκληρο το σύστημα, σαν ένα και μόνο σύνολο, με νέες, πολύ μεγαλύτερες προκλήσεις.
Ορισμένες αλλαγές, στα πλαίσια της πλήρους αναθεώρησης των κρατούντων προτύπων, θα πραγματοποιηθούν «εξελεγκτικά», δαρβινικά – ήρεμα δηλαδή, κατά τη διάρκεια πολλών ετών. Άλλες θα ακολουθήσουν απότομα, ξαφνικά, χωρίς καθόλου να τις περιμένουμε – εντείνοντας ακόμη περισσότερο την ανασφάλεια μας. Ας ελπίσουμε ότι τελικά θα καταφέρουμε να βρεθούμε σε ένα νέο σημείο ισορροπίας, χωρίς να καταστραφούν όλα όσα έχουμε μέχρι σήμερα επιτύχει – μεταξύ των οποίων και η Δημοκρατία”. (M.Erian, ΒΒ).

Ανάλυση
Έχει αποδειχθεί ότι οι περιοχές του εγκεφάλου, οι οποίες δραστηριοποιούνται όταν ασχολούμαστε με την επίλυση γνωστών προβλημάτων, είναι εντελώς διαφορετικές από αυτές, οι οποίες «διαπραγματεύονται» άγνωστες καταστάσεις – προβλήματα δηλαδή, για τα οποία δεν υπάρχει κανένα ιστορικό προηγούμενο ή/και προσωπική, ανθρώπινη εμπειρία. Για παράδειγμα, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα γεγονός, το οποίο μας έχει συμβεί ξανά στο παρελθόν, οπότε διαθέτουμε την απαιτούμενη εμπειρία, δραστηριοποιείται το Α τμήμα του εγκεφάλου. Αντίθετα, όταν κάτι μας συμβαίνει για πρώτη φορά, δεν ασχολείται μαζί του το Α τμήμα, αλλά ένα κάποιο Β – φυσικά με άγνωστες μεθόδους επίλυσης και με ασαφή αποτελέσματα.
Από την άλλη πλευρά ο Keynes είχε την περίεργη άποψη ότι, οι σημαντικότερες οικονομικές αποφάσεις λαμβάνονται κατά τη διάρκεια ασαφών, μη ελεγχόμενων εξελίξεων, για τις οποίες δεν υπάρχει εμπειρική γνώση – κατ’ επέκταση, από εκείνη την περιοχή του εγκεφάλου, τη Β στο προηγούμενο παράδειγμα, η οποία διαπραγματεύεται άγνωστες καταστάσεις.
Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι, οι μεγάλοι οικονομικοί κύκλοι (άνω των σαράντα ετών), οι οποίοι μας υποχρεώνουν σε σημαντικές αλλαγές πορείας, προέρχονται, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, από «συλλογικές διανοητικές διεργασίες» και πολύπλοκες αλληλοεπιδράσεις, οι οποίες δεν είναι κατανοητές από τους οικονομολόγους – μεταξύ άλλων επειδή οι αποφάσεις που αναγκαστικά τους συνοδεύουν, λαμβάνονται από τη λειτουργία αγνώστων περιοχών του εγκεφάλου.
Στην επιστήμη τώρα αναφερόμαστε σε μία «αλλαγή παραδείγματος» (paradigm shift, επαναστατική, δραματική ή εκ βάθρων αλλαγή, πλήρης αναθεώρηση του κρατούντος προτύπου κλπ.), όταν αλλάζει ριζικά η οπτική γωνία, από την οποία εξεταζόταν έως εκείνη τη στιγμή μία επιστημονική περιοχή – όταν διαφοροποιούνται οι βάσεις, τα θεμέλια καλύτερα, στα οποία στηριζόταν η εξέλιξη της έρευνας, από την ήδη υπάρχουσα γνώση. Προφανώς, οι μεγάλοι οικονομικοί κύκλοι αποτελούν συχνά αλλαγές παραδείγματος στην Οικονομία - οπότε οφείλει να αναθεωρείται ριζικά η οπτική γωνία, από την οποία εξεταζόταν έως εκείνη τη στιγμή τα οικονομικά δεδομένα, εάν θέλουμε να τα κατανοήσουμε και να τα επιλύσουμε σωστά.
Η μετάβαση (αλλαγή) από την κλασσική μηχανική στη θεωρία της σχετικότητας και την κβαντομηχανική, αποτελεί μία «αλλαγή παραδείγματος» στη Φυσική – ενώ σήμερα «κυοφορείται» η αναθεώρηση της θεωρίας της σχετικότητας, μέσα από τα πειράματα που διεξάγονται στην Ελβετία (CERN). Στην Οικονομία αντίστοιχα, ως «αλλαγή παραδείγματος» θεωρείται η «μετάβαση» από την αγροτική παραγωγή στη βιομηχανική επανάσταση, όπως επίσης η «αντικατάσταση» του μονεταρισμού από τον κεϋνσιανισμό και στη συνέχεια από το νεοφιλελευθερισμό.
Ένα άλλο παράδειγμα στις κοινωνικές επιστήμες είναι η αντικατάσταση της αρχαίας Ελληνικής φιλοσοφίας από το Χριστιανισμό, όπου η αναζήτηση απαντήσεων σε πολλά ανθρώπινα ερωτήματα, με τη βοήθεια της σκέψης, έδωσε τη θέση της στις σχετικά αυθαίρετες, «δογματικές» απαντήσεις – με τη βοήθεια της Θρησκείας («απόγονος» φαίνεται να είναι η ψυχολογία).
Κλείνοντας, ίσως οφείλουμε να επισημάνουμε ότι, Οικονομολόγος δεν είναι αυτός που παραθέτει απλά ψυχρά νούμερα, αναλύοντας τα με κάθε λεπτομέρεια, όπως ο οικονομικός αναλυτής, αλλά εκείνος που προσπαθεί να διαμορφώσει μία ολοκληρωμένη, «φιλοσοφική» άποψη για τα «τεκταινόμενα», με τη βοήθεια της επιστήμης που ο ίδιος έχει σπουδάσει – της Οικονομίας δηλαδή.

ΤΑ ΣΤΑΔΙΑ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΟΣ
Η «αλλαγή παραδείγματος», η οποία ευτυχώς δεν είναι ένα γεγονός που συμβαίνει συχνά στη Ιστορία (ευτυχώς επειδή είναι μία εξαιρετικά επώδυνη διαδικασία - αν και δυστυχώς φαίνεται ότι «εξελίσσεται» ραγδαία σήμερα, τουλάχιστον όσον αφορά την Οικονομία), χωρίζεται σε δύο διαφορετικά μέρη:
(α) Στη αρχή έχουμε «τη φάση της κρίσης» (crisis), κατά τη διάρκεια της οποίας προσπαθούμε να λύσουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε με τη βοήθεια των γνώσεων, των εμπειριών και των μεθόδων του παρελθόντος, θεωρώντας μεταξύ άλλων ότι, δεν ήταν λάθος οι μέθοδοι, αλλά η εφαρμογή τους. Στην προσπάθεια αυτή συμμετέχουν κυρίως οι καλύτεροι όλων, αφού απαιτεί όσο το δυνατόν μεγαλύτερες γνώσεις, εμπειρίες, ικανότητες και δεξιότητες, ενώ οι λύσεις επείγουν.
(β) Στη συνέχεια ακολουθεί «η εποχή της επιστημονικής ανακάλυψης» όπου, κατανοώντας πλέον ότι, οι εμπειρίες, οι γνώσεις και οι παλαιές μέθοδοι ήταν λανθασμένες, προσπαθούμε να σκεφθούμε διαφορετικά, να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας και να ανακαλύψουμε νέους τρόπους ορισμού ή/και διαχείρισης των προβλημάτων μας – έτσι ώστε αφενός μεν να αιτιολογούνται ικανοποιητικά τα λάθη του παρελθόντος, αφετέρου να επιλύονται σωστά τα προβλήματα του παρόντος.
Στο παράδειγμα της Ελλάδας, αφού προσπαθήσουμε για κάποιο χρονικό διάστημα να λύσουμε τα οικονομικά, τα πολιτικά και λοιπά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα, αυτά δηλαδή που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία, με τη βοήθεια της Ιστορίας, της εμπειρίας και των υφισταμένων κομμάτων, αντιλήψεων, δομών, Θεσμών, ξένων οργανισμών (ΔΝΤ, ΕΕ) κλπ., χωρίς αποτέλεσμα φυσικά (πρώτο μέρος), θα αναγκασθούμε τελικά να τα αλλάξουμε όλα (δεύτερο μέρος) - αφού διαφορετικά δεν πρόκειται να αντιμετωπίσουμε με επιτυχία την πρωτόγνωρη κρίση (ας ελπίσουμε, όχι πολύ αργά ή/και με τεράστιο κόστος).
Το ίδιο ισχύει και για την Ευρωζώνη, την ΕΕ, τις Η.Π.Α. και πολλές άλλες χώρες ή περιοχές του πλανήτη σήμερα, οι οποίες υπεισέρχονται σε εντελώς νέες, άγνωστες και «αχαρτογράφητες» περιοχές - με αφετηρία το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης (2007). Επίσης για τη Γερμανία η οποία, παρά τις τραυματικές ιστορικές εμπειρίες της (ναζισμός, παγκόσμιοι πόλεμοι κλπ.), επιμένει δυστυχώς στις εσφαλμένες μεθόδους του παρελθόντος (εμπορικά πλεονάσματα εις βάρος των εταίρων της κλπ.) - παρά το ότι την οδήγησαν στην καταστροφή, μέσα από την τότε ευρωπαϊκή απομόνωση της.
Περαιτέρω, η αδυναμία των Η.Π.Α. να οδηγήσουν την οικονομία τους σε βιώσιμη ανάπτυξη, καταπολεμώντας την ανεργία, καθώς επίσης τις τεράστιες εισοδηματικές διαφορές, έχει αναγκάσει χιλιάδες Αμερικανούς να βγουν στους δρόμους - με στόχο τη δημιουργία ενός δικαιότερου συστήματος. Στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, οι φόβοι χρεοκοπίας έχουν «υποχρεώσει» δύο χώρες της Ευρωζώνης να αντικαταστήσουν την πολιτική ηγεσία τους με τεχνοκράτες – οι οποίοι έχουν την εντολή να επαναφέρουν την τάξη. Παράλληλα, οι επιθέσεις των αγορών έχουν φέρει στην επιφάνεια τις αδυναμίες των θεσμικών και λοιπών οργάνων της νομισματικής ένωσης, γεγονός που θα την αναγκάσει, αργά ή γρήγορα, να αλλάξει εντελώς τη δομή της (άρθρο μας).
Από την άλλη πλευρά, η Ιαπωνία απειλείται με μεγάλες κοινωνικές αναταραχές, εάν δεν υπάρξουν ριζικές αλλαγές εντός της – ευρισκόμενη αντιμέτωπη με ένα τεράστιο δημόσιο χρέος (210% του ΑΕΠ της, περί τα 10 τρις €). Η Κίνα επίσης, εάν συνεχίσει να στηρίζεται στις εξαγωγές (πλεονάσματα) και στο υποτιμημένο νόμισμα της, χωρίς να προωθεί την εσωτερική κατανάλωση – έχοντας να αντιμετωπίσει αφενός μεν μία τεράστια φούσκα ακινήτων, αφετέρου τον υπερδανεισμό εκ μέρους των σκιωδών τραπεζών της (τοκογλύφων), οι οποίες απειλούν έμμεσα να καταστρέψουν την πραγματική της οικονομία.
Άλλες χώρες, όπως για παράδειγμα η Σιγκαπούρη (ο σημερινός «παράδεισος» των χρηματοπιστωτικών αγορών), η οποία διοικείται απολυταρχικά (δικτατορία) από πολλά χρόνια τώρα, θα αντιμετωπίσουν σύντομα μεγάλα πολιτικά προβλήματα – όπως επίσης η Αίγυπτος, η Συρία, η Λιβύη, το Ιράν, το Ισραήλ κλπ. Η Τουρκία, η Βραζιλία αλλά και κάποιες άλλες χώρες που λεηλατήθηκαν στην κυριολεξία από το ΔΝΤ, το οποίο εγκατέστησε στο εσωτερικό τους «βραδυφλεγείς βόμβες» (καταστροφή της μεσαίας τάξης, πάγια ελλείμματα στο εμπορικό ισοζύγιο, πληθωριστικούς «ιούς», φτώχεια, εξαθλίωση κλπ.), θα βρεθούν σύντομα, όταν αρχίσουν να πυροδοτούνται οι κρυμμένες «βόμβες», επίσης σε δυσάρεστη θέση.
Κλείνοντας διαπιστώνουμε ότι, ολόκληρος ο πλανήτης και όχι μόνο η Δύση, έχει εισέλθει σε μία νέα τροχιά – την ίδια σχεδόν χρονική περίοδο, μέσα από μία ανταγωνιστική, επικίνδυνα ασύμμετρη παγκοσμιοποίηση, με έντονους συγκρουσιακούς κινδύνους. Θα μπορούσε λοιπόν να ισχυρισθεί κανείς ότι, το μέλλον όλων μας εξαρτάται από τον τρόπο, με τον οποίο θα μπορέσουμε ή όχι να επιλύσουμε σωστά τα προβλήματα μας - σε τέσσερις, «αλληλένδετους» μεταξύ τους, βασικούς τομείς: στο χρηματοπιστωτικό, στον οικονομικό, στον κοινωνικό και στον πολιτικό.

Ο ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ
“Η πολιτική ανάπτυξης μέσω συνεχούς δανεισμού των βιομηχανικών χωρών, φαίνεται να φτάνει στο τέλος της. Η «απεργία» των αγοραστών ομολόγων του δημοσίου, μετά το τεράστιο λάθος της Ευρωζώνης κατά τη διάρκεια των συνόδων της 21ης Ιουλίου και 26ης Οκτωβρίου, όπου αποφασίσθηκε από τη Γερμανία η μονομερής συμμετοχή των αγορών στη διαγραφή χρέους (εξαιρούνται η ΕΚΤ, το ΔΝΤ, η ΕΕ κλπ.), θα υποχρεώσει σύντομα τα ανεπτυγμένα κράτη να βρουν νέους τρόπους χρηματοδότησης των δημοσίων χρεών τους – ενδεχομένως με καταναγκαστικά λαϊκά ομόλογα, με φοροεπιδρομές και με «δημευτικές» ειδικές εισφορές (ακίνητα μέσω της ΔΕΗ), «μέτρα» από τα οποία πολύ δύσκολα θα ξεφύγουν οι Πολίτες τους” (FTD).
Ο χρηματοπιστωτικός τομέας είναι συνδεδεμένος με τους Ισολογισμούς – με το Ενεργητικό και με το Παθητικό των κρατών, με αυτά δηλαδή που διαθέτουν, καθώς επίσης με αυτά που οφείλουν. Πολλά κράτη της Δύσης είναι επιβαρυμένα με μεγάλα δημόσια χρέη, τα οποία προέρχονται από το παρελθόν, στα πλαίσια της ανάπτυξης τους μέσω του υπέρμετρου δανεισμού – ενώ τα περισσότερα έχουν ιδιωτικοποιήσει το σύνολο σχεδόν της δημόσιας περιουσίας τους, περιορίζοντας δραστικά τις αξίες του Ενεργητικού τους, αφού ακολούθησαν πιστά τη νεοφιλελεύθερη πολιτική «των παιδιών του Σικάγου». Ο Πίνακας Ι είναι χαρακτηριστικός:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Προβλέψεις 2011 δημοσίου χρέους, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ

Χώρα                             Δημόσιο χρέος προς ΑΕΠ

Ιαπωνία                                            206,2

Ελλάδα                                            162,8

Ιταλία                                               120,5

Η.Π.Α.                                             101,0

Βέλγιο                                               97,2

Γαλλία                                              85,4

Γερμανία                                          81,7

Ισπανία                                             69,6

Πηγή: Financial Times
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Σημείωση: Η Αργεντινή πτώχευσε με χρέος ίσο με το 55% του ΑΕΠ της.

Χώρες όπως η Γερμανία, οι οποίες έχουν πλεονάσματα στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών τους, καθώς επίσης ελεγχόμενα ελλείμματα στους προϋπολογισμούς τους, επωφελούνται, παρά τα μεγάλα δημόσια χρέη τους – επειδή οι διεθνείς δανειστές τις προτιμούσαν (μέχρι σήμερα) από άλλες, ο «Ισολογισμός» των οποίων είναι αρκετά προβληματικός.
Ειδικά όσον αφορά τη Γερμανία οφείλουμε να επισημάνουμε ότι, διαθέτει έναν απίστευτο φορολογικό μηχανισμό, ο οποίος της επιτρέπει την «κατά το δοκούν» απομύζηση των Πολιτών της – κυρίως με τη βοήθεια της Οικονομικής Αστυνομίας, στην κυριολεξία ενός «Κράτους εν Κράτει», η οποία δεν έχει τον παραμικρό ηθικό ενδοιασμό (η βασική μέθοδος είναι ο δημόσιος διασυρμός, η διαπόμπευση καλύτερα των επώνυμων Αδίκων, έτσι ώστε να διευκολύνεται στη συνέχεια η λεηλασία των ανώνυμων Δικαίων – αυτών δηλαδή, οι οποίοι έχουν απλά τη δυνατότητα να πληρώσουν παραπάνω, χωρίς να τα οφείλουν / βιβλίο μας).
Εν τούτοις τα κράτη αυτά δεν έχουν μόνο πλεονεκτήματα, αλλά και μειονεκτήματα – αφού η σύνδεση τους στο κοινό νόμισμα, με άλλα «προβληματικά» κράτη, επιβαρύνει τις προοπτικές τους. Απέναντι λοιπόν σε αυτήν την πραγματικότητα, οι διαφορετικές χώρες, συνδεδεμένες μεταξύ τους ή μη, είναι υποχρεωμένες να ακολουθήσουν διαφορετικούς δρόμους, στην προσπάθεια τους να μειώσουν τα χρέη τους.
Συνεχίζοντας, σε ορισμένα άλλα κράτη όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ιταλία και η Ελλάδα, η κατάσταση είναι τόσο προβληματική, ώστε να μην μπορεί κανείς να υποθέσει ότι, θα αποφύγουν τελικά την εξαιρετικά τραυματική εμπειρία της χρεοκοπίας – ενδεχομένως ίσως και την έξοδο τους από το κοινό νόμισμα η οποία, στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα είναι συντεταγμένη, με την παράλληλη «γενναία» διαγραφή μεγάλου μέρους των χρεών τους (σε επίπεδα που να μην ξεπερνούν το 50% του ΑΕΠ τους). Στα πλαίσια αυτά, η διάλυση της νομισματικής ένωσης (ΟΝΕ) είναι ένα πολύ πιθανό ενδεχόμενο, με ανυπολόγιστες συνέπειες τόσο για την Ευρώπη, όσο και για τον υπόλοιπο πλανήτη.
Άλλα πάλι κράτη, όπως η Μ. Βρετανία, η Γαλλία και η Ισπανία, διαπιστώνεται ότι έχουν δραστηριοποιηθεί πολύ πιο γρήγορα, κατανοώντας έγκαιρα το μέγεθος των προβλημάτων τους και προσπαθώντας να ελέγξουν το μέλλον τους – αν και τα μέτρα, τα οποία υιοθέτησαν ή θα υιοθετήσουν στη συνέχεια, θα προκαλέσουν αναμφίβολα πολλά προβλήματα στους Πολίτες τους. Φυσικά δεν μπορεί κανείς να τα αντιμετωπίσει σαν ξεχωριστές «μονάδες», αφού αποτελούν αναπόσπαστο μέρος των ευρωπαϊκών συγκοινωνούντων δοχείων.
Μία τρίτη ομάδα κρατών, της οποίας ηγούνται οι Η.Π.Α., σε κάποιο βαθμό και η Ιαπωνία, δεν έχει αποφασίσει ακόμη τη μέθοδο, με την οποία θα περιορίσει τα δημόσια χρέη της. Επειδή η ομάδα αυτή θεωρεί ότι έχει περισσότερο χρόνο στη διάθεση της, επωφελούμενη από τα χαμηλά επιτόκια δανεισμού της, ακολουθεί ουσιαστικά το δόμο της «financial repression» - με τη βοήθεια του οποίου τα επιτόκια συμπιέζονται σε όσο το δυνατόν χαμηλότερα επίπεδα, έτσι ώστε οι δανειστές, συμπεριλαμβανομένων των νοικοκυριών με σχετικά σταθερά εισοδήματα, να «επιδοτούν» τους οφειλέτες.
Τέλος, η τέταρτη ομάδα κρατών, της οποία ηγείται η Κίνα, εν μέρει και η Ρωσία, δεν έχει ακόμη προβλήματα υπερχρέωσης, με αποτέλεσμα να προσελκύει τα διεθνή κερδοσκοπικά ή άλλα κεφάλαια, περιορίζοντας έτσι την προσφορά τους στη Δύση – με άμεσο επακόλουθο την αύξηση των επιτοκίων, με τα οποία επιβαρύνονται οι ήδη υπερχρεωμένες χώρες, οι οποίες καταδικάζονται σε έναν φαύλο κύκλο δανεισμού-ελλειμμάτων-χρεών-πτώχευσης.

Ο ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ
Ο περιορισμός των δημοσίων χρεών είναι άμεσα εξαρτημένος από την πραγματική οικονομία - από την οποία απαιτείται ανάπτυξη, για να μπορέσει να λειτουργήσει «θεραπευτικά» στο δημόσιο χρέος. Απλούστερα, όσο μεγαλύτερη είναι η ικανότητα μίας χώρας να παράγει Εθνικό Προϊόν (αύξηση του ΑΕΠ της), τόσο περισσότερο μεγεθύνονται τα (υγιή) δημόσια έσοδα της, οπότε είναι σε θέση να εξυπηρετεί τις υποχρεώσεις της – απέναντι στους δανειστές της, αλλά και στους Πολίτες της, στους οποίους μπορεί να προσφέρει σταθερότητα ή ένα διαρκώς βελτιούμενο βιοτικό επίπεδο.
Η ανάπτυξη όμως, καθώς επίσης οι επενδύσεις που προϋποθέτει, απαιτούν με τη σειρά τους νέα δάνεια. Επομένως, «αξιόχρεους συντελεστές» (δημόσιους και ιδιωτικούς), οι οποίοι να μπορούν να δανείζονται με λογικά επιτόκια, για να επενδύουν στην παραγωγή, στο εμπόριο κλπ. - αυξάνοντας το τζίρο τους και, κατ’ επέκταση, το εθνικό προϊόν (ΑΕΠ), τα δημόσια έσοδα κοκ. (το ίδιο συμβαίνει και στον τομέα της ζήτησης – αύξηση της κατανάλωσης κλπ.)
Επειδή τώρα ολόκληρη η Δύση έχει ξεπεράσει τα ανώτατα όρια δανεισμού της, έχουν πάψει να υφίστανται οι υγιείς προϋποθέσεις ανάπτυξης, ενώ συρρικνώνεται τόσο η προσφορά, όσο και η ζήτηση – με αποτέλεσμα να μην μπορούν να αυξηθούν τα έσοδα των κρατών, να γίνεται όλο και πιο δύσκολη η εξυπηρέτηση των υφισταμένων δανείων, καθώς επίσης να μειώνεται συνεχώς το βιοτικό επίπεδο των Πολιτών.
Πολλά κράτη, συμπεριλαμβανομένης της Ιταλίας, της Ισπανίας και της Γαλλίας, είναι υποχρεωμένα να προβούν σε μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές, χωρίς τη βοήθεια της ανάπτυξης ή/και της κατανάλωσης - έτσι ώστε να επανακτήσουν τη χαμένη ανταγωνιστικότητα τους, να ξεφύγουν από την ύφεση και να καταπολεμήσουν την ανεργία.
Άλλες πάλι χώρες, όπως κυρίως οι Η.Π.Α., έχουν τη δυνατότητα να συνδέσουν τις απαιτούμενες διαρθρωτικές αλλαγές, με μία βραχυπρόθεσμη αναζωπύρωση της ζήτησης – ενώ μερικά κράτη, όπως η Γερμανία, είναι σε θέση να απολαύσουν τα οφέλη των διαρθρωτικών αλλαγών, τις οποίες έχουν ήδη δρομολογήσει στο παρελθόν (κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, σχεδόν αμέσως μετά από το ξεκίνημα της Ευρωζώνης).
Παρά το ότι λοιπόν τα σημερινά κράτη είναι από πολλές πλευρές «συνδεδεμένα», αφού η οικονομική πολιτική που ακολουθεί το ένα, επηρεάζει το άλλο (για παράδειγμα, η λιτότητα στην ΕΕ εκμηδενίζει τις προϋποθέσεις ανάπτυξης των Η.Π.Α.), έχουν διαφορετικές δυνατότητες και διαφορετικά προβλήματα, για τα οποία υποχρεωτικά θα επιλέξουν διαφορετικές λύσεις – οι οποίες όμως φαίνεται ότι θα προκαλέσουν «συγκρουσιακές καταστάσεις» μεταξύ τους, με αποτελέσματα που είναι αδύνατον να προβλεφθούν με σαφήνεια.

Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ
Η ανάπτυξη, ακόμη και αν επιτευχθεί, δεν είναι αρκετή από μόνη της – αφού ήταν μέχρι πρόσφατα (2007) εντάσεως ανεργίας, με αποτέλεσμα να έχει μειωθεί σε μεγάλο βαθμό η απασχόληση. Η ανεργία τώρα, σε συνδυασμό με τη μη ισορροπημένη κατανομή των εισοδημάτων («άνοιγμα της ψαλίδας» μεταξύ πλούσιων και φτωχών, εις βάρος κυρίως της μεσαίας τάξης), καθώς επίσης με τη γενικότερη πτώση του βιοτικού επιπέδου της Δύσης, δημιουργεί εκρηκτικές κοινωνικές συνθήκες (φτώχεια, εγκληματικότητα κλπ.) σε πάρα πολλές χώρες – ειδικά σε αυτές, οι οποίες έχουν υποστεί τις εγκληματικές επιθέσεις του ΔΝΤ.
Επομένως, οι απαιτήσεις για μεγαλύτερη κοινωνική Δικαιοσύνη εκ μέρους των Πολιτών αυξάνονται σε καθημερινή βάση – με δυσμενή αποτελέσματα για την Οικονομία, αφού οι διαδηλώσεις, οι απεργίες κλπ., οι οποίες προκαλούνται από την κοινωνική αδικία, κοστίζουν ακριβά τόσο στο δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό τομέα ενός κράτους. Πρόκειται λοιπόν για έναν άλλο «φαύλο κύκλο», ο οποίος οδηγεί από έναν ακόμη δρόμο τα κράτη και τους Πολίτες τους σε οδυνηρά αδιέξοδα,
Περαιτέρω, μέσα από όλα αυτά τα καθημερινά προβλήματα και τα αγωνιώδη αδιέξοδα, ενισχύεται εύλογα η άποψη ότι, ο καπιταλισμός έχει γίνει πλέον καταστροφικός – ειδικά επειδή οι τράπεζες, στην προηγούμενη περίοδο της ανάπτυξης, εισέπραξαν τεράστια κέρδη, ενώ στη συνέχεια «κοινωνικοποίησαν» τις ζημίες τους, εις βάρος του υπολοίπου πληθυσμού.
Το σύνολο λοιπόν των Πολιτών είναι σε μεγάλο βαθμό δύσπιστο, απέναντι στο σύστημα που επικρατεί σε κάθε χώρα – πόσο μάλλον όταν τα πακέτα διάσωσης των κρατών, τα οποία «εκπονήθηκαν» μετά την κρίση, δεν ωφέλησαν καθόλου τους Πολίτες, αλλά αποκλειστικά και μόνο τις τράπεζες. Επομένως, το υφιστάμενο «κοινωνικό σύστημα» τείνει να χάσει πλέον τη νομιμοποίηση του – επίσης με δυσδιάκριτα αποτελέσματα για το μέλλον, ενώ παρατηρείται μία «αναζωπύρωση» των εθνικιστικών, των εθνικοσοσιαλιστικών, των σοσιαλιστικών και των κομμουνιστικών ιδεών.

Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ
“Η Ευρωζώνη είναι βυθισμένη σε μία διπλή κρίση: οι επενδυτές αποσύρουν μαζικά τα χρήματα τους, τόσο από τα κράτη, όσο και από τις τράπεζες - ενώ κράτη και τράπεζες χρειάζονται απεγνωσμένα ρευστότητα, όσο ποτέ μέχρι σήμερα. Εάν δεν αντιδράσει άμεσα η Πολιτική, ανακοινώνοντας την ενεργοποίηση της ΕΚΤ και την έκδοση κοινών Ευρωομολόγων, απειλούμαστε με έναν καθοδικό σπειροειδή κύκλο (σπιράλ του θανάτου), «διακοσμημένο» με εθνικιστικές εξάρσεις, με φόβο, με ανεξέλεγκτες χρεοκοπίες και με μία συνεχή αύξηση του συνόλου των χρεών – έως τη στιγμή της απόλυτης κατάρρευσης”.
Οι απαιτήσεις για μεγαλύτερη κοινωνική Δικαιοσύνη, τις οποίες αναλύσαμε παραπάνω, δεν πρόκειται να σταματήσουν – αντίθετα, θα γίνονται όλο και πιο ισχυρές, όλο και πιο μαχητικές, όσο και αν κάτι τέτοιο δεν φαίνεται ακόμη. Ας μην ξεχνάμε ότι, η Γαλλική Επανάσταση ξέσπασε ένα χρόνο μετά τη χρεοκοπία της χώρας – ενώ ήταν μία από τις πλέον «αιματηρές» εποχές της Ιστορίας, με θύματα εχθρούς και φίλους της «Γαλλικής Δημοκρατίας».
Επομένως, ο δυτικός κόσμος έχει μία και μοναδική επιλογή: να ανακαλύψει έναν καινούργιο πολιτικό δρόμο, ο οποίος θα διαχειρίζεται καλύτερα, άριστα αν είναι δυνατόν, τις σχέσεις (α) του Κεφαλαίου με την Εργασία, (β) των σημερινών ανθρώπων με τις μελλοντικές γενιές (γ) του χρηματοπιστωτικού τομέα με την πραγματική οικονομία και (δ) των κρατών, ειδικά των χωρών-μελών των νομισματικών ενώσεων, μεταξύ τους.
Ο δρόμος αυτός θα μπορούσε να ανακαλυφθεί από την ίδια την Πολιτική – όπου όμως τόσο στην Ευρώπη, όσο και στις Η.Π.Α. ή στην Ιαπωνία επικρατεί η άποψη ότι (άρθρο μας), οι πολιτικοί είναι ανίκανοι, ανεπαρκείς, διεφθαρμένοι, υπάλληλοι των τοκογλύφων και του Καρτέλ – ενώ μία σκιώδης εξουσία έχει αναλάβει την «εγκατάσταση» μίας απολυταρχικής, παγκόσμιας διακυβέρνησης, με στόχο την εκμετάλλευση του συνόλου από μία μικρή, αλλά ικανότατη και πολύ ισχυρή ελίτ. Είναι άλλωστε δύσκολο να φανταστεί κανείς σήμερα ότι εκείνοι οι άνθρωποι, οι οποίοι προκάλεσαν τη σημερινή, παγκόσμια κρίση, είναι σε θέση να βρουν τις απαιτούμενες λύσεις
Στα πλαίσια αυτά, η αναζήτηση και η εύρεση ενός καινούργιου πολιτικού δρόμου, ο οποίος θα ακολουθηθεί από νέους, ικανούς, ανεξάρτητους, ανιδιοτελείς και αδιάφθορους ηγέτες, είναι μία πολύ πιο δύσκολη διαδικασία, από ότι ήταν στο παρελθόν. Επομένως, πρόκειται για μία ακόμη ασαφή διαδικασία, με επίσης δυσδιάκριτα αποτελέσματα για το μέλλον – πόσο μάλλον αφού προϋποθέτει τη δημιουργική καταστροφή όλων ανεξαιρέτως των υφισταμένων δομών (κάτι που στο παρελθόν εξασφάλιζαν οι πόλεμοι).

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η πατρίδα μας είναι αναμφίβολα μία πλούσια, πολλαπλά προικισμένη χώρα, η οποία αντιμετωπίζει πάρα πολλά προβλήματα: χρηματοπιστωτικά, οικονομικά, κοινωνικά και, κυρίως, πολιτικά. Είναι η πρώτη χώρα που βρέθηκε, εντελώς απροετοίμαστη, στο μάτι του κυκλώνα, βιώνοντας πρώτη την κρίση των κρίσεων. Αντιμετώπισε πρώτη την εισβολή του ΔΝΤ στην Ευρωζώνη, έζησε το ρέκβιεμ της Δημοκρατίας, ενώ ήταν η πρώτη που δέχθηκε τις πάσης φύσεως άνανδρες επιθέσεις της επεκτατικής, πρωσικής Γερμανίας – όπως επίσης των τοκογλυφικών αγορών και του πολυεθνικού Καρτέλ. Τέλος, στην Ελλάδα διορίσθηκε η πρώτη τεχνοκρατική κυβέρνηση στον πλανήτη, μετά από μία σειρά τραυματικών εμπειριών και πολιτικών ηγεσιών, μερικές από τις οποίες χαρακτηρίσθηκαν από πολλούς ακόμη και «ενδοτικές».
Οι Πολίτες της διασύρθηκαν από όλα τα ξένα ΜΜΕ, εξευτελίσθηκαν, πληγήκαν στην εθνική τους υπερηφάνεια, εξαπατήθηκαν σε μεγάλο βαθμό από τους ηγέτες τους, απογοητεύθηκαν από την κοινωνία τους, λεηλατήθηκαν και συνεχίζουν να λεηλατούνται με εσωτερικές υποτιμήσεις, με δημεύσεις περιουσιακών στοιχείων και με πρωτόγνωρα, εξαντλητικά μέτρα λιτότητας, χωρίς καμία προοπτική – ενώ είναι υποχρεωμένοι να αντιπαρατεθούν πρώτοι με μία απάνθρωπη ανασφάλεια, άνευ προηγουμένου στην παγκόσμια Ιστορία.
Είναι αυτοί λοιπόν, οι οποίοι βιώνουν ήδη μία «αλλαγή παραδείγματος», μία επώδυνη αλλαγή εποχής δηλαδή, για την αντιμετώπιση της οποίας δεν έχουν στη διάθεση τους κανένα συμβατικό όπλο – απόλυτα εκτεθειμένοι «στις διαθέσεις των Θεών του Ολύμπου». Η αναμενόμενη επίσημη ανακοίνωση της χρεοκοπίας, μέσα από τις πρόσφατες συζητήσεις για διαγραφή του 75% από τα 200 δις € που οφείλονται στον ιδιωτικό τομέα (λόγω της υφιστάμενης δυνατότητας μεταβολής των συνθηκών των παλαιών ομολόγων, κατά την ανταλλαγή τους με νέα, επειδή υπάγονται στην Ελληνική νομοθεσία), θα είναι μία επόμενη δοκιμασία για τους Έλληνες – όπως επίσης για την Ευρωζώνη και τον υπόλοιπο πλανήτη.
Εν τούτοις οι Έλληνες, αν και με διαβρωμένο χαρακτήρα από τα τελευταία τριάντα χρόνια, είναι εξοπλισμένοι όσο κανένας άλλος λαός με έναν πολιτισμό, βαθειά ριζωμένο μέσα τους, ο οποίος είμαστε σίγουροι ότι στο τέλος θα τους επιτρέψει να αφομοιώσουν πρώτοι τη νέα εποχή και να βγουν πρώτοι ως νικητές από τον πόλεμο – από τον πρώτο παγκόσμιο οικονομικό πόλεμο στην ανθρώπινη ιστορία. Αρκεί να εμπιστευθούν τον εαυτό τους, να αγωνισθούν από κοινού με θάρρος και με τόλμη για την ελευθερία τους, καθώς επίσης να μην απαιτήσουν κάτι λιγότερο από το άριστο – όπως ακριβώς έκαναν οι πρόγονοί τους.

Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)
Αθήνα, 26. Νοεμβρίου 2011


Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Ο Εθνοκτόνος Αστικός Μύθος


Ο Εθνοκτόνος Αστικός Μύθος
του Σταύρου Καλεντερίδη*

Μέσα από τις άφθαρτες σελίδες της ιστορίας αρχίζει να διαφαίνεται μια μεγάλη αλλαγή. Μια γενεσιουργός σπίθα υψώνεται περήφανα, και με έπαρση κατατροπώνει το σκοτεινό σάβανο του μύθου. Μία απαστράπτουσα ύπαρξη, μια Αυταπόδεικτη Αλήθεια σαρώνει και μεταμορφώνει σιγά-σιγά τους απανταχού Έλληνες Πολίτες.


Κύριο άρθρο στο φύλλο του Οκτωβρίου της εφημερίδας ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΓΝΩΜΗ

Είναι χειμώνας και το κάτασπρο χιόνι απλώνεται σαν λευκό μυσταγωγικό πέπλο στη ζαλισμένη από λήθαργο μεγαλούπολη. Οι κάτοικοι της πόλης μένουν εγκλωβισμένοι στα σπίτια τους για να προστατευτούν από το τσουχτερό κρύο αλλά και τους κινδύνους που παραμονεύουν στα σκοτεινά σοκάκια, και έτσι αναζητούν τη ζεστασιά και τη θαλπωρή στο οικογενειακό τζάκι.
Κάποιος από τους γεροντότερους θα ξεκινήσει μία ιστορία για τα μεγαλεία του παρελθόντος. Τα παιδιά θα εκφράσουν τη δυσαρέσκεια και βαρεμάρα τους αλλά ευτυχώς κάποιος θα τα γλιτώσει λέγοντας πως αυτές οι εποχές ανήκουν στο μακρινό παρελθόν. Στη συνέχεια, και αφού πλέον όλοι απολαύσουν τις εκλεκτές γιορτινές λιχουδιές, κάποιος θα ανοίξει το μεγάλο κουτί της τηλεόρασης για επιπλέον συντροφιά, μιας και πλέον η οικογένεια κοιτιέται διστακτικά και αμήχανα και κανείς δεν φαίνεται να έχει κάτι να πει.
Οι μεγαλύτεροι θα παρατηρήσουν με προσοχή και ευλάβεια τις ειδήσεις και θα φωνάξουν τα παιδιά να κάνουν ησυχία για να ακούσουν. Τα νέα είναι πολλά και συναρπαστικά, και δημοσιογράφοι, πολιτικοί, και κοινωνικά ινδάλματα μυούν την οικογένεια στη νέα σύγχρονη νοοτροπία και διδάσκουν το νέο ελληνικό ήθος. Ο κρύος αέρας που φυσάει έξω από το παράθυρο θα τσιρίξει κάτι αλλά κανείς πλέον δεν μπορεί να τον ακούσει.
…Και ξαφνικά, έτσι από το πουθενά, ως δια μαγείας, σαν το μαγικό μιας μικρής ατίθασης νεράιδας, σαν ένα αρχαίο και τρομακτικό παραμύθι το οποίο παίρνει ζωή, ο εθνοκτόνος αστικός μύθος ξαναπαίρνει μορφή στις συνειδήσεις των Ελλήνων.

Δεκαετίες, αιώνας… Μέρες, μήνες, χρόνια…
Όλοι, οι απανταχού Έλληνες που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή εν ζωή, έχουμε όλοι μας έναν κοινό παρανομαστή. Έναν παρανομαστή ο οποίος μας διαιρεί και ταυτόχρονα μας μειώνει και μας αποδυναμώνει. Έχουμε αποδεχτεί όλοι μας πλήρως και χωρίς καμία ένσταση έναν εθνοκτόνο αστικό μύθο.
Ο μύθος αυτός αποτελεί κοινό μυστικό για κάθε Έλληνα. Αυτό που όμως διαφεύγει από την αντίληψή μας είναι οι σκοποί του εν λόγω μύθου. Ο εθνοκτόνος αυτός αστικός μύθος είναι απόκρυφος, υποχθόνιος και υποσυνείδητος. Παρ’ όλα αυτά, μελετώντας την ιστορία, τη δυναμική και το πεπρωμένο του Ελληνισμού, το πέπλο του μύθου διαλύεται σαν μια προσβλητική φάρσα και ο ίδιος απογυμνώνεται μπροστά στα μάτια μας:
Όλοι εμείς οι Έλληνες Πολίτες, μικροί και μεγάλοι, γυναίκες και άνδρες, πλούσιοι και φτωχοί, βόρειοι και νότιοι, κεντροελλαδίτες και νησιώτες, ιδεαλιστές και ρεαλιστές, προοδευτικοί και υπερασπιστές της παράδοσης, έχουμε υιοθετήσει -μέσω της διαδικασίας ενηλικίωσης, κοινωνικοποίησης και κοινωνικής ένταξης- έναν εξ’ ολοκλήρου εθνοβόρο αστικό μύθο. Η πλήρης αυτή αποδοχή συνέβη σε όλους μας με παρόμοιο τρόπο και από παρόμοια μέσα και θεσμούς της Ελληνικής πραγματικότητας. Μάθαμε για το μύθο αυτό από τους παιδικούς μας φίλους -οι οποίοι παρά τις όσες διαφορές μας ποτέ δεν θα ήθελαν να μας κάνουν κακό-, και από την οικογένειά μας, που η μοναδική της αποστολή είναι να μας φροντίζει στα όποια εμπόδια της ζωής, να μας αγαπά χωρίς αντίτιμο και όρια, να μας στηρίζει σε κάθε ευγενές όνειρό μας και να μας υποστηρίζει στην κάθε δύσκολη και κοπιαστική προσπάθειά μας για δημιουργία και πρόοδο. Ενστερνιστήκαμε την ιστορία του αστικού μύθου από τους θεσμούς της Εκκλησίας και του Σχολείου, που παρά την υψηλή αποστολή που έχουν για την ενημέρωση, τη διαπαιδαγώγηση και τη μόρφωσή μας, μας μεταλαμπάδευσαν κάτι το οποίο οι θεσμοί αυτοί δυστυχώς δέχονται και με αδυναμία παραδέχονται. Ο μύθος αυτός έχει περάσει σε εμάς ακέραιος, ακατανίκητος και στις μέρες μας δυνατός όσο ποτέ.
Σύμφωνα με τη στιχομυθία του εν λόγω μύθου, οι Έλληνες είναι πραγματικά ένας χαμένος λαός. Οι Έλληνες Πολίτες είναι δίχως μέλλον. Σύμφωνα με το μύθο που μας εμφυτεύουν στο υποσυνείδητό μας, είμαστε άνθρωποι συνεπαρμένοι και εξαρτημένοι από οκνηρία και ραθυμία. Είμαστε ανίκανοι, απαίδευτοι, χωρίς τρόπους, φονιάδες της διανόησης, παιδιά μιας ανώτερης γενιάς την οποία απογοητεύσαμε πλήρως και δεν τολμάμε καν να κοιτάξουμε στα μάτια. Σύμφωνα με το μύθο, είμαστε η ξεπεσμένη γενιά, το τελευταίο σκαλοπάτι, οι τυφλοί στο σκοτάδι της αμάθειας και της αδυναμίας. Σύμφωνα με το μύθο είμαστε το πρόβλημα, το λάθος, ό,τι χειρότερο έχει να αποδείξει το Ελληνικό γένος. Είμαστε οι καταδικασμένοι, οι άνθρωποι που είναι αδύναμοι να πάρουν τον έλεγχο της ζωής τους στα χέρια τους, να ελέγξουν τη μοίρα τους και τη μοίρα της χώρας τους. Σύμφωνα με το μύθο, είμαστε οι κάτοικοι μιας αδύναμης χώρας που σβήνει καρτερικά, αιμορραγεί και χάνει το αίμα της λίγο-λίγο, αποδιώχνοντας τα νέα της παιδιά στις ξένες χώρες. Μιας χώρας χωρίς δυνατότητες, χωρίς πλουτοπαραγωγικές πηγές – μιας πραγματικά ευτελούς χώρας. Μιας μίζερης, κακόμοιρης, μικρής και ασήμαντης δικαιολογίας στο κέντρο της Μεσογείου.
Σύμφωνα με το μύθο, είμαστε ανίκανοι να σκεφτούμε, ανίκανοι να κρίνουμε, ανίκανοι να απαιτήσουμε κάτι καλύτερο από την τωρινή αίσχιστη κατάστασή μας, και επιπλέον η κατάσταση αυτή μας αξίζει και ότι οποιαδήποτε αξίωση και απαίτηση από μέρους μας αποτελεί απλό και ωμό θράσος. Το χειρότερο όμως και το πιο απεχθές, είναι ότι σύμφωνα με τον εθνοφθόρο αστικό μύθο που μας κατασπαράζει για χρόνια σαν κακόβουλη ίωση, είναι ότι εμείς, οι Έλληνες Πολίτες, είμαστε η απόλυτη απογοήτευση στον ίδιο μας το εαυτό και πάνω από όλα οι εκτελεστές των ερχόμενων γενεών, οι καταδικαστές των παιδιών μας…
Δεκαετίες, αιώνας… Μέρες, μήνες, χρόνια…
Όλη η στιχομυθία του σάπιου αυτού μύθου απευθύνεται και κατηγορεί τους λάθους ανθρώπους. Όχι τους Έλληνες. Δεν είμαστε εμείς αυτοί. Όχι οι Έλληνες.
Μέσα από τις άφθαρτες σελίδες της ιστορίας αρχίζει να διαφαίνεται μια μεγάλη αλλαγή. Μια γενεσιουργός σπίθα υψώνεται περήφανα, και με έπαρση κατατροπώνει το σκοτεινό σάβανο του μύθου. Μία απαστράπτουσα ύπαρξη, μια Αυταπόδεικτη Αλήθεια σαρώνει και μεταμορφώνει σιγά-σιγά τους απανταχού Έλληνες Πολίτες.

Η επιβίωση του έθνους είναι γεγονός.
Αρνούμενοι την υποταγή στο φόβο, την τυραννία και το μυστικισμό του απεχθούς αυτού μύθου – δυνάστη, αναγνωρίζουμε τα στυγερά ψεύδη όλων αυτών των πολιτικών, δημοσιογραφικών και κοινωνικών ελίτ που δημιούργησαν και αναμοχλεύουν το μύθο για να μας κρατήσουν υποταγμένους στη δική τους μετριότητα, ανικανότητα, άγνοια και ανυπαρξία. Μία ομάδα – μεσαιωνική σέκτα, ένα κονκλάβιο ζηλωτών που θεοποιεί το μίσος, το φθόνο και την ίντριγκα, που επιπλέον ακολουθεί και πρόστυχες τακτικές, όπως είναι η διάδοση του μεγαλείου των Αρχαίων Ελλήνων και η σταδιακή και ολική επανάπαυσή μας σε αυτό, για να οδηγηθούμε και να παγιδευτούμε ξανά στη στερεή μετριότητα της τωρινής μας πραγματικότητας. Οι δυνάμεις αυτές οδήγησαν και οδηγούν ακόμα την Ελλάδα στο αίμα και τις στάχτες.

Η Ελλάδα πρέπει να κατατροπώσει το μύθο, ειδάλλως ο μύθος θα κατατροπώσει την Ελλάδα.
Υποστηριζόμενοι πλήρως από τις δυνάμεις της Διάνοιας, της Φρόνησης και της Σοφίας, αντιμετωπίζουμε και κρίνουμε τα γεγονότα. Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, η Ελλάδα με 2.119 ώρες εργασίας το χρόνο κατέχει μία από τις υψηλότερες θέσεις στο μέσο όρο ετήσιας εργατικότητας, αφήνοντας πίσω της κατά πολύ λοιπές αναπτυγμένες χώρες. Επιπλέον, ακόμα και στη δυσβάσταχτη περίοδο της οικονομικής κρίσης, έχουμε φροντίσει να αναδείξουμε Ηράκλεια αποθέματα αντοχής και ανθεκτικότητας, κρατώντας σταθερά τα επίπεδα καταναλωτικότητας και αποταμίευσης – από τα πιο υγιή στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ταυτόχρονα, και εν μέσω εχθρικών πυρών, παραμένουμε ηγετική δύναμη σε δημιουργικούς και σύγχρονους τομείς ανάπτυξης και ανταγωνιστικότητας όπως η Ναυτιλία (με το μεγαλύτερο στόλο παγκοσμίως) και ο Τουρισμός (με 17 εκ. τουρίστες ετησίως και αύξηση 25% το 2011). Τέλος, τα σαγηνευτικά παραμύθια της σύγχρονης Κακιστοκρατίας κατάφεραν να συμπεριλάβουν στον κακεντρεχή τους μύθο την απόκρυψη των κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου της χώρας μας, καθώς και την αστείρευτη δυναμική της Ελλάδος για ανάπτυξη και πρωτοκαθεδρία σε τομείς της εναλλακτικής ενέργειας.

Η αντοχή αποτελεί έμφυτο στοιχείο του χαρακτήρα μας και το κουράγιο μας δεν μας πρόδωσε ποτέ.
Εμπνευσμένοι απόλυτα από τις αρχές της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης και της Ηθικής ξανα-ανακαλύπτουμε το μεγαλείο μας και διεκδικούμε την κατάκτηση του πεπρωμένου μας. Συνειδητοποιούμε ότι είμαστε Έλληνες Πολίτες και αυτό μας δίνει τεράστια ώθηση για να διαπρέψουμε. Συνειδητοποιούμε ότι είμαστε οι συγκεκριμένοι Έλληνες Πολίτες με πανέμορφα όνειρα και μεγαλοπρεπείς αξιώσεις. Είμαστε άνθρωποι ελευθερόφρονες, ηθικοί, δυναμικοί, ενεργητικοί, ζωντανοί και ακμαίοι. Άνθρωποι οι οποίοι νοιάζονται για τους υπόλοιπους Πολίτες αλλά και για το γενικό καλό της Πατρίδας. Άνθρωποι αυτοδύναμοι οι οποίοι κάνουν τα πάντα για να φροντίσουν τους δικούς τους. Δεν υπάρχει άλλος λαός στον κόσμο με μεγαλύτερη λατρεία και αφοσίωση στα παιδιά του. Δεν υπάρχει κάτι στο οποίο θα διστάζαμε, πραγματικότητα που δεν θα αλλάζαμε, θυσία που δεν θα υπομέναμε για να φροντίσουμε τα παιδιά μας και για να τους αφήσουμε μία καλύτερη Ελλάδα και μία καλύτερη ζωή. Σε αυτό είμαστε μοναδικοί και ασύγκριτοι.
Ταυτόχρονα είμαστε και δημιουργικές μονάδες–μέλη ενός ανώτερου συνόλου που σκοπό έχει την επιδίωξη υψηλών επιτευγμάτων. Είμαστε Έλληνες Πολίτες: άνθρωποι ευαισθητοποιημένοι για την πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας μας, με δίψα και ανιδιοτελή όρεξη να ασχοληθούμε, να αναμειχθούμε και να συνδράμουμε στη βελτίωση της ζωής όλων μας και στην πολιτική ενδυνάμωση της χώρας.
Επίσης, είμαστε Πολίτες του Κόσμου: άνθρωποι ευαίσθητοι για τα προβλήματα του πλανήτη και κόσμου μας, τις ανάγκες και κινδύνους του, συμμετέχοντας σε οργανώσεις για την ενίσχυση και σωτηρία του.
Ταυτόχρονα είμαστε άνθρωποι-ανθρωπιστές με βαθειά και ιστορική κατανόηση του πόθου για Δημοκρατία και Ελευθερία και του καθήκοντος να προσφέρουμε τη συνδρομή μας με κάθε τρόπο στην προσπάθεια ανεξαρτησίας των καταπιεσμένων όλου του κόσμου.
Συνειδητοποιούμε επίσης ότι ο ήλιος ποτέ δεν έλαμψε σε αξιότερη και δυνατότερη χώρα. Η δυναμική της Ελλάδος είναι πράγματι ατέρμονη. Πολλές φορές αυτό το Έθνος δοκιμάστηκε από τους αγγελιοφόρους της τυραννίας και του μυστικισμού, τους πρεσβευτές της υποταγής και της ταπείνωσης, τους προασπιστές του πνευματικού σκότους και του εξανδραποδισμού της ψυχής, τους καγκελάριους της βαρβαρότητας, τους σφετεριστές των προσπαθειών και των Αξιών μας. Οι Πολίτες μας όμως είναι, ήταν και θα είναι μέχρι το τέλος οι ιεροί υπέρμαχοι της Δημοκρατίας. Αυτά που μας χωρίζουν είναι ποταπά ψήγματα μπροστά στο Ελληνικό Έπος το οποίο μας ενώνει. Η δύναμή μας δεν βρίσκεται στον αριθμό αλλά στην ενότητά μας
Κάθε φορά που μείναμε ενωμένοι, γονατίσαμε αυτοκρατορίες, υπερασπιστήκαμε Αξίες, αποκρούσαμε το κύμα της βαρβαρότητας που εξαπλωνόταν κατά του Δυτικού πολιτισμού, συμφιλιώσαμε ορκισμένους αντιπάλους, υποτάξαμε το δεσποτισμό, δημιουργήσαμε «θαύματα του κόσμου», πατάξαμε καταστροφικές και επεκτατικές ιδεολογίες, δαμάσαμε θρησκείες, ανυψώσαμε το Ανθρώπινο γένος και πνεύμα, υπερβήκαμε τα ανθρώπινα όρια και αλλάξαμε τον ρου της Ιστορίας.
Έτσι και τώρα, φιλοδοξούμε να γράψουμε το δικό μας προσωπικό κεφάλαιο στον αρχαιότερο τόμο της ανθρωπότητας – αυτόν του Ελληνισμού. Φιλοδοξούμε να δούμε την Ελλάδα να δεσπόζει ως μία Μεγάλη Δύναμη, Ανθρωπιστική, Εκπαιδευτική, Ενεργειακή, Τουριστική, Πολιτιστική – όπως ακριβώς της αξίζει.
Είμαστε άνθρωποι αδιάφθορης και ακλόνητης ακεραιότητας, φίλοι της Ειρήνης, θαυμαστές της Δημοκρατίας, αφοσιωμένοι στη Δικαιοσύνη, και πολέμιοι του κρατισμού, της ομαδοποίησης και της διάσπασης.
Αναλαμβάνοντας το χρέος μας στην Ιστορία και απέναντι στον καλύτερό μας εαυτό, γινόμαστε δημιουργικές δυνάμεις πρωτοπορίας και προόδου. Η νέα ενθουσιώδης και νουνεχής γενιά των Ελλήνων προάγει διεθνώς τον Πολιτισμό και τη Δημοκρατία προσθέτοντας τις δικές της ρηξικέλευθες αξίες στο οπλοστάσιο της Ανθρωπότητας:
Πολιτεία και θεσμοί άμεσης Δημοκρατίας. Δημοψηφίσματα, πολιτική πρωτοβουλία (νομοθετική και συνταγματικής αναθεώρησης), πολιτική πρόταση μομφής (κατά παντός εκλεγμένου αξιωματούχου), λογοδοσία (κάθε απερχόμενου αξιωματούχου), είναι λίγα μόνο από τα στοιχεία με τα οποία θέλουμε να εμπλουτίσουμε τη χώρα μας και να ενισχύσουμε έτσι παγκοσμίως το ρόλο, τη συμμετοχή και ουσιαστικά την έννοια του Πολίτη. Είναι οι δικές μας καθαρά ελληνικές ιδέες αυτές που θέτουν τον Πολίτη στο επίκεντρο της χώρας του – στο επίκεντρο του κόσμου.
Πνευματική Πυρανδρεία, είναι η έννοια που εξηγεί τα ατελείωτα ψυχικά μας αποθέματα, την ανάγκη μας για ανεξαρτησία, αυτοδιάθεση, αυτοσεβασμό, ελευθερία φρόνησης, προάσπισης των δικαιωμάτων μας, και ελευθερία από παράνομες και διαφθαρμένες κρατικές επιρροές, οχλήσεις και αποφάσεις που δεν μας εκπροσωπούν. Είναι επίσης η έννοια που εξηγεί και οριοθετεί την ύπαρξή μας στην Ελληνική κοινωνία ως αναπόσπαστα στοιχεία και συστατικά ενός πανέμορφου συνόλου.
Ηθική, είναι η υπέρβαση της δεδομένης λέξης από τη σύγχρονη ελληνική απόδοση μιας κοσμοϊστορικά πρωτοποριακής σύλληψης. Η νέα γενιά των Ελλήνων – οι νέοι Έλληνες Πολίτες γίνονται ευαγγελιστές μιας Ηθικής με την πλήρη σημασία της λέξης. Μιας Αιδούς που δεν υπόκειται σε εθνικές σκοπιμότητες και δεν περιορίζεται σε σύνορα κρατών. Μία Ηθική, της αξιοκρατίας, του μη συμβιβασμού, της αυτοθυσίας, της ανταμοιβής, μα πάνω από όλα μια Ηθική της Ανθρωπότητας. Η Ελλάδα μάχεται για να γίνει η πρώτη Ηθική Υπερδύναμη του πλανήτη.
Αυτή η χώρα, η απαρχή του Πολιτισμού, της σκέψης και ουσιαστικά του Ανθρώπου, υπήρξε πάντα το απόρθητο άσυλο για τους κατατρεγμένους εραστές της Ελευθερίας. Οι Πολίτες της, αυτοδημιούργητοι και γενναίοι πέρα από κάθε δυνατό θνητό όριο, μπορούν να δημιουργήσουν μία δύναμη μεγαλύτερη από κάθε χώρα που βρίσκεται κάτω από τους ουρανούς. Ας τραβήξουμε μία γραμμή, η οποία σαν μία πράξη λήθης θα θάψει στο παρελθόν κάθε τι που μας κρατούσε πίσω και μας περιόριζε.
Η επιβίωση και η ανύψωση του έθνους είναι γεγονός.
Η στοργική μητέρα βάζει τα παιδιά για ύπνο στα ζεστά τους κρεβάτια και τους υπόσχεται ότι αύριο ξεκινάει μία διαφορετική ιστορία για την Ελλάδα. Η Ελλάδα έχει ένα μόνο μέλλον και μία μόνο μοίρα και αυτή είναι αιώνια και ένδοξη.

Σταύρος Καλεντερίδης είναι διεθνολόγος και επικοινωνιολόγος

http://www.hellenesonline.com/go/2011/11/o-ethnoktonos-astikos-mythos/

Ειδήσεις στα αρχαία ελληνικά (65)

(κλικ επάνω στην εικόνα του κειμένου για μεγέθυνση)

Και άλλες διεθνείς ειδήσεις στα αρχαία ελληνικά από την ιστοσελίδα του Καταλανού καθηγητή κλασσικής φιλολογίας Joan Coderch-i-SanchoAkropolis World Νews” (http://www.akwn.net/).

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

Από την «σκληρή», διά της «ήπιας», στην «έξυπνη» ισχύ


Ένα εξαιρετικό άρθρο του Υποστρατήγου ε.α. Ιωαννη Παρίση που θεωρώ ότι πρέπει να μελετηθεί.
ΔΕΕ

Από την «σκληρή», διά της «ήπιας», στην «έξυπνη» ισχύ
Δρ. Ιωάννης Παρίσης
Υποστράτηγος ε.α., Διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης

Ανέκαθεν, η στρατιωτική ισχύς αποτελούσε κύριο παράγοντα ισχύος, ο οποίος, υποστηριζόμενος και από άλλους παράγοντες, κυρίως αυτόν της οικονομίας, πρόβαλε την ισχύ ενός κράτους στη διεθνής σκηνή. Η μεταψυχροπολεμική πραγματικότητα, ωστόσο, διαμόρφωσε διαφορετικές καταστάσεις. Γρήγορα διαπιστώθηκε ότι η στρατιωτική ισχύς δεν μπορούσε από μόνη της να δώσει όλες τις λύσεις, δεδομένου ότι, από πλευράς διεθνών σχέσεων, αντιμετώπιζε σοβαρούς περιορισμούς.
Στις αρχές του νέου αιώνα, οι ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ, με τη συμμετοχή και άλλων κρατών, εισέβαλαν μαζικά στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Αυτές κυρίως οι επεμβάσεις, από μία στρατιωτική δύναμη που δαπανά περισσότερα από όλες μαζί τις επόμενες δεκαπέντε στη σειρά στρατιωτικές δυνάμεις, που το ναυτικό της είναι μεγαλύτερο από τις ναυτικές δυνάμεις όλο του υπολοίπου κόσμου μαζί, και της οποίας η κυριαρχία σε μέσα διεξαγωγής δικτυο-κεντρικού πολέμου είναι απόλυτη, απέδειξαν τις αδυναμίες του συστήματος που βασίζεται μόνο στη στρατιωτική ισχύ.
Εδώ και μερικά χρόνια, ο Joseph Nye, εισήγαγε μια νέα διάκριση στην έννοια της ισχύος. Δίνοντας έμφαση στο εμπόριο και την οικονομία, ως τους δύο πυλώνες της αλληλεξάρτησης και της ισχύος, χρησιμοποίησε, στο βιβλίο του Bound to Lead: The Changing Nature of American Power, τον όρο «ήπια ισχύς» (soft power), σε αντιδιαστολή προς τη «σκληρή ισχύ» (hard power) η οποία βασίζεται στη χρησιμοποίηση του πειθαναγκασμού, με χρήση κυρίως της στρατιωτικής και της οικονομικής ισχύος. Εστίασε στην ήπια ισχύ, θεωρώντας ότι τα στρατιωτικά μέσα είχαν αναλυθεί σε πολύ μεγάλη έκταση στο πλαίσιο των διεθνών σχέσεων και ότι σήμερα, σημαντικότερα είναι τα χαρακτηριστικά της ελκυστικότητας και του παραδείγματος που προβάλλει μια χώρα προς τα έξω. O Nye ορίζει ως ήπια ισχύ την ικανότητα επίτευξης του επιθυμητού, μέσω του γοήτρου και της έλξης, παρά μέσω του εξαναγκασμού και της δωροδοκίας.
Γράφει, χαρακτηριστικά, ο Nye: «Η σκληρή ισχύς βασίζεται σε κίνητρα (καρότο) ή σε απειλές (μαστίγιο). Υπάρχει όμως και ένας έμμεσος τρόπος άσκησης εξουσίας. Μια χώρα μπορεί να επιτύχει τα αποτελέσματα που επιθυμεί στην παγκόσμια πολιτική, επειδή άλλες χώρες θέλουν να την ακολουθήσουν, θαυμάζοντας τις αξίες της, μιμούμενοι το παράδειγμά της, φιλοδοξώντας να φθάσουν στο επίπεδό της σε ευημερία και ελευθερία.» Πρόκειται κατά βάση για ένα έμμεσο τρόπο προβολής ισχύος. Παρά ταύτα, οι τρομοκρατικές επιθέσεις της 11/9 οδήγησαν την κυβέρνηση Bush στο να δώσει έμφαση στη χρήση σκληρής ισχύος, κυρίως με επιλεγμένες δυνάμεις για προληπτικές επεμβάσεις.
Αποκλείει η ήπια ισχύς τη χρήση σκληρής ισχύος; Ασφαλώς όχι. Αλλοίμονο αν ένα κράτος ακύρωνε τη στρατιωτική του ισχύ και τη δυνατότητά του να την προβάλλει ή και να τη χρησιμοποιεί, αν απαιτηθεί. Ο Nye είναι σαφής: «Η σκληρή και η ήπια ισχύς συνδέονται και μπορούν να ενισχύσουν η μία την άλλη. Και οι δύο αποτελούν όψεις της ικανότητας να επιτυγχάνουμε τους σκοπούς μας, επηρεάζοντας τη συμπεριφορά των άλλων. Μερικές φορές, οι ίδιες πηγές ισχύος μπορούν να επηρεάσουν ολόκληρο το φάσμα της συμπεριφοράς, από τον εξαναγκασμό μέχρι τη σαγήνη.» Είναι προφανές ότι τέτοιες μπορεί να είναι η οικονομία, η στρατιωτική δυνατότητα, η τεχνολογία, η βιομηχανική παραγωγή, κ.ά. Κάθε μια μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την προβολή είτε σκληρής είτε ήπιας ισχύος και να σαγηνεύσει τους άλλους δρώντες στην παγκόσμια σκηνή. Σημασία, κατά συνέπεια, έχει ο τρόπος χρήσης κάθε μορφής ισχύος. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ήπια ισχύς αποτελεί μορφή έμμεσης στρατηγικής.
Η οικονομική ισχύς, για παράδειγμα, θεωρείται σε κάποιες περιπτώσεις ως «ήπια» ενώ σε άλλες ως «σκληρή» (όταν χρησιμοποιείται στον οικονομικό πόλεμο). Θα ήταν ωστόσο, λάθος να θεωρηθεί ότι η ήπια ισχύς εκπροσωπεί το «καλό» ενώ η σκληρή ισχύς το «κακό». Εξαρτάται από την πλευρά που το βλέπει κανείς. Έτσι, από την άποψη του ασκούντος την ισχύ, οι οικονομικοί περιορισμοί μπορεί να είναι «ηπιότεροι» από την στρατιωτική ισχύ, ενώ από την πλευρά του στόχου, οι περιορισμοί αυτοί μπορεί να θεωρούνται πολύ σκληροί.
Πέρα όμως από τη διάκριση μεταξύ σκληρής και ήπιας ισχύος είναι ενδιαφέρον να δούμε την ισχύ ως μια αλληλουχία από τον εξαναγκασμό (coercion), στο ένα άκρο, μέχρι την πειθώ (persuasion) στο άλλο, με τη δωροδοκία (corruption) ή τα κίνητρα (motives) κάπου στο μέσο. Με βάση αυτό, μπορούμε να δούμε την ισχύ ενός κράτους ως τη δύναμη να εξαναγκάζει με χρήση απειλών, να πείθει με πληρωμή (δωροδοκία), ή να προσελκύει επιβάλλοντας τη θέλησή του.
Οι απόψεις του Nye, για τη «διττή φύση» της ισχύος, δεν έμειναν χωρίς κριτική. Αυτή εντοπίζεται κυρίως στο ότι η «ήπια» ισχύς δεν θα πρέπει να θεωρείται ως ξεχωριστό είδος ισχύος. Αντίθετα, κάθε μέσο, συμπεριλαμβανομένων και των στρατιωτικών δυνατοτήτων, μπορεί να είναι ήπιο εφόσον η κοινωνία αποδέχεται τη χρήση του για κάποιους σκοπούς. Το παράδοξο, λένε οι επικριτές του Nye, είναι ότι το κράτος δεν ελέγχει τα περισσότερα από τα στοιχεία της «ήπιας» ισχύος δεδομένου ότι αυτά δημιουργούνται από την ελεύθερη αγορά και από την κοινωνία των πολιτών διά των μέσων ενημέρωσης, τις εταιρίες και τις μη-κυβερνητικές οργανώσεις, μεταξύ άλλων, παρά με τη στρατιωτική δύναμη, η οποία αποτελεί τον πυρήνα της «σκληρής» ισχύος.
Στην πραγματικότητα, η αντίληψη της ήπιας ισχύος περιλαμβάνει δύο πολύ διακριτές δυνατότητες: τη δυνατότητα να ελκύει και να σαγηνεύει (πειθώ), και τη δυνατότητα να θέτει προτιμήσεις (ιδεολογία). Ο Nye θεωρεί ότι, σχετικά με την πρώτη από τις δυνατότητες αυτές, οι κινηματογραφικές ταινίες και η τηλεόραση των ΗΠΑ συνιστούν ένα από τα κύρια στοιχεία ήπιας ισχύος, ενώ η δημοκρατία αποτελεί το κύριο στοιχείο της δεύτερης δυνατότητας.
Σύμφωνα με το RAND Corporation, υπάρχουν κάποιες ενδείξεις της ήπιας ισχύος: το 80% του παγκόσμιου πληθυσμού θαυμάζει το επιστημονικό και τεχνολογικό επίπεδο των ΗΠΑ, το 60% αρέσει τον κινηματογράφο τους, τη μουσική τους, την τηλεόρασή τους, ενώ το 50% έχουν θετική εντύπωση για την αμερικανική δημοκρατία και την αμερικανική οικονομία. Από τα αμερικανικά πανεπιστήμια αποφοιτούν οι περισσότεροι ξένοι φοιτητές, οι ΗΠΑ είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας ταινιών και τηλεοπτικών προγραμμάτων, ενώ ελκύει τους περισσότερους μετανάστες από ότι οποιαδήποτε άλλη προοδευμένη χώρα.
Σχετική αναφορά κάνει και ο Μπρεζίνσκι, σημειώνοντας: «Ό,τι και αν σκέπτεται κανείς για τις αισθητικές αξίες της, η μαζική κουλτούρα της Αμερικής ελκύει σαν μαγνήτης, ιδιαίτερα την παγκόσμια νεολαία. Η ελκτική δύναμή της μπορεί να προέρχεται από την ηδονιστική ποιότητα του τρόπου ζωής που προβάλλει, αλλά η παγκόσμια έλξη την οποία ασκεί είναι αδιαμφισβήτητη. Τα αμερικανικά τηλεοπτικά προγράμματα και οι αμερικανικές ταινίες αντιστοιχούν στα τρία τέταρτα περίπου της παγκόσμιας αγοράς. Η αμερικανική λαϊκή μουσική είναι εξίσου κυρίαρχη, ενώ οι αμερικανικές μανίες, συνήθειες διατροφής και ένδυσης ακόμη αποτελούν σε αυξανόμενο βαθμό αντικείμενο μίμησης σε παγκόσμια κλίμακα. Η γλώσσα του internet είναι η αγγλική και το μεγαλύτερο μέρος της παγκόσμιας φλυαρίας μέσω ηλεκτρονικών υπολογιστών προέρχεται επίσης από την Αμερική, επηρεάζοντας το περιεχόμενο των παγκόσμιων συνομιλιών. Τελευταία, η Αμερική έγινε η Μέκκα για εκείνους που αναζητούν προωθημένη εκπαίδευση, ενώ περίπου μισό εκατομμύριο ξένοι φοιτητές συγκεντρώνονται στις Ηνωμένες Πολιτείες και πολλοί από τους ικανότερους δεν επιστρέφουν ποτέ στην πατρίδα τους. Απόφοιτοι αμερικανικών πανεπιστημίων βρίσκονται σχεδόν σε κάθε κυβέρνηση σε όλες τις ηπείρους. Η συμπεριφορά πολλών ξένων δημοκρατών πολιτικών μιμείται όλο και πιο πολύ εκείνη των Αμερικανών πολιτικών» (Η Μεγάλη Σκακιέρα, 1998).
Ανάλογες ήταν και οι επιλογές εξωτερικής πολιτικής της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, της οποίας η ανάπτυξη, ο πολιτισμός και η λάμψη δεν είχαν όμοιο τους, κυρίως στους αιώνες της μέγιστης ακμής της. Η πιο αποτελεσματική διείσδυση της βυζαντινής επιρροής, γράφει η Ελένη Αρβελέρ, στις χώρες όπου απειλούνταν τα αυτοκρατορικά συμφέροντα και σύνορα, ήταν η διάδοση του βυζαντινού τρόπου σκέψης και ζωής, που συνοπτικά εκφραζόταν με τη ένταξη στην ορθόδοξη εκκλησία της Κωνσταντινούπολης. Ο εκχριστιανισμός των λαών αυτών, ήταν το κύριο βήμα της ένταξής τους στην πολιτιστική κοινότητα της αυτοκρατορίας.
Στην εφαρμογή μιας ήπιας ισχύος εκ μέρους της Κίνας, αναφέρεται άρθρο του SPIEGEL (29/6/2010) με τίτλο: «China's Soft Power: Is a Threat to the West?», υποστηρίζοντας ότι μπορεί μεν να μην έχει προθέσεις να χρησιμοποιήσει την αναπτυσσόμενη στρατιωτική ισχύ της, όμως αυτό θα πρέπει ελάχιστα να ανησυχεί τις Δυτικές χώρες. Από τον Διεθνή Οργανισμό Εμπορίου (WTO) μέχρι τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, το Πεκίνο κάνει χρήση της ήπιας ισχύος του. Η αλήθεια είναι ότι οι Κινέζοι διεξάγουν ένα πόλεμο σε όλες τις ηπείρους, όχι με την κλασσική έννοια του πολέμου, αλλά υλοποιώντας μια επιθετική εμπορική πολιτική έναντι της Δύσης, χορηγώντας χαμηλότοκα δάνεια σε χώρες της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, εφαρμόζοντας διπλωματικές πιέσεις στους εταίρους των χωρών αυτών, και διαθέτοντας τους περισσότερους στρατιώτες στον ΟΗΕ για ειρηνευτικές επιχειρήσεις από όλα τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας. Με άλλα λόγια ενεργούν επιθετικά μεν, αλλά χρησιμοποιώντας ήπια και όχι σκληρή ισχύ.
Αναφορά στην έκφραση ήπιας ισχύος εκ μέρους της Κίνας κάνει και ο Nye στο πιο πρόσφατο βιβλίο του The Future of Power, σε σύγκριση με την σκληρή ισχύ που προβάλλει η Ρωσία. Όπως έχει επισημανθεί από διάφορους αναλυτές, γράφει, ενώ η Κίνα επιδιώκει να δελεάσει και να εντυπωσιάσει τον κόσμο με τον αριθμό των Ολυμπιακών μεταλλίων, η Ρωσία θέλει να εντυπωσιάσει προβάλλοντας την στρατιωτική της υπεροχή. Όπως, μάλιστα, δήλωσε τον Οκτώβριο του 2007, ο Πρόεδρος Hu Jintao, η πρόθεση της Κίνας είναι να αυξήσει την ήπια ισχύ της, και οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν σημαντικό μέρος της στρατηγικής αυτής.
Για κάποιους επικριτές του Nye, η ήπια ισχύς είναι πολύ… ήπια για είναι ισχύς, αφού η ισχύς επιδιώκει πάντοτε να νομιμοποιήσει τη ρεαλιστική πρακτική της με αλτρουιστικές αξίες, αλλά δεν διστάζει να μεταπέσει σε σκληρή ισχύ προκειμένου να επιτύχει τους στόχους της. Όπως χαρακτηριστικά έχει γραφεί: «Η ήπια ισχύς είναι απλά το βελούδινο γάντι που καλύπτει τη σιδερένια γροθιά». Σ’ αυτό το πλαίσιο, κάποιοι συγγραφείς θεωρούν ότι, για παράδειγμα, ο πολιτισμικές αντιπαραθέσεις μπορούν μερικές φορές να καταστήσουν την ήπια ισχύ προέκταση της σκληρής ισχύος, αλλά πολύ συχνά οι αντιπαραθέσεις αυτές την κάνουν αντιπαραγωγική σε ότι αφορά τους στόχους της. Κατ’ αυτό τον τρόπο η ήπια ισχύς μπορεί να καταστεί «αντι-ισχύς». Τελικά μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η σκληρή και η ήπια ισχύς είναι συμπληρωματικές.
Το 2004, στο βιβλίο του, Soft Power: The Means to Success in World Politics, ο Nye πρότεινε ένα συνδυασμό ήπιας και σκληρής ισχύος για τη δημιουργία αυτού που ονομάζει «έξυπνη» ισχύ (smart power). «Η έξυπνη ισχύς δεν είναι ούτε σκληρή ούτε ήπια. Είναι και τα δύο» γράφει, σημειώνοντας ότι αυτή συνθέτει τις δύο μορφές ισχύος, δίνοντας προτεραιότητα στη διπλωματία και κρατώντας τη στρατιωτική ισχύ σαν εφεδρικό μοχλό για την αποτροπή αναθεωρητικών πολιτικών δυνάμεων και την εξασφάλιση της εδαφικής ακεραιότητας των κρατών. Αμφότερες αποτελούν δύο διαφορετικές όψεις της δυνατότητας επίτευξης των στόχων μας, επηρεάζοντας τη συμπεριφορά των άλλων, όπως σημειώνει ο Nye, υπογραμμίζοντας ότι: «Η έξυπνη ισχύς είναι η ικανότητα συνδυασμού σκληρής και ήπιας ισχύος σε μια νικηφόρα στρατηγική».
Αναφερόμενος στον ισλαμικό φονταμενταλισμό, σε άρθρο του το καλοκαίρι του 2007, επισημαίνει την εσφαλμένη, κατά τη γνώμη του, πολιτική των ΗΠΑ απέναντι στο πρόβλημα και δεν παραλείπει να αναφερθεί και στην ανάγκη χρήσης ήπιας ισχύος (“A Smarter Superpower” Foreign Policy, May/June 2007): «Το γεγονός αυτό οδηγεί στην άποψη ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να συνδυάσουν σκληρή και ήπια ισχύ σε μία «έξυπνη» ισχύ, όπως έκαναν κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.» Ο Nye προχωρεί στην πρόταση της ανάπτυξης μιας στρατηγικής «έξυπνης» ισχύος με τη δημιουργία θέσης αναπληρωτή συμβούλου εθνικής ασφάλειας, υπευθύνου για την ανάπτυξη και υλοποίηση ενός σύγχρονου πρωτοποριακού σχεδίου δράσης, και καταλήγει: «Μέχρι οι Αμερικανοί να θέσουν ως προτεραιότητα μια τέτοια στρατηγική έξυπνης ισχύος, θα βουλιάζουμε για γενιές στον αγώνα κατά της εξτρεμιστικής ισλαμικής τρομοκρατίας.»
Ο όρος «έξυπνη ισχύς» έχει μόλις μισή δεκαετία που χρησιμοποιείται, ωστόσο η αντίληψη που αυτός εκφράζει σε ότι αφορά στην «ισχύ», πηγαίνει χρονικά πολύ πίσω. Μεγάλοι στρατηγιστές τάσσονταν υπέρ ενός μίγματος «σκληρής» στρατιωτικής ισχύος και «ήπιας» ιδεολογικής μεθόδου, ως συνταγής για τη νίκη στον πόλεμο. Αυτό όμως το μίγμα το συναντά, επίσης, κανείς μελετώντας τον Θουκυδίδη, αλλά, επίσης, μελετώντας την υψηλή στρατηγική της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Πολλές τρίτες χώρες εκτιμούν την λεγόμενη «ήπια ισχύ» που προβάλλει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια ουσιώδης διαφορά ανάμεσα στην ευρωπαϊκή και στην αμερικανική αντίληψη αφορά στη χρήση της στρατιωτικής ισχύος. Ο λόγος ίσως είναι ότι το ευρωπαϊκό οικοδόμημα στο σύνολό του, είναι αποτέλεσμα της επιθυμίας των Ευρωπαίων να εξαλείψουν τη λογική του πολέμου και της ένοπλης βίας μεταξύ τους. Στις ΗΠΑ ο ρόλος της στρατιωτικής ισχύος είναι σε πρώτη προτεραιότητα. «Η Ευρώπη» γράφει η Catherine Guisan, «υποχρεώθηκε να κερδίσει την ειρήνη στο εσωτερικό της, καθ’ όν χρόνο στις ΗΠΑ, οι άνθρωποι πηγαίνουν να κάνουν πόλεμο στο εσωτερικό άλλων λαών» (Un sens a l’ Europe. Gagner la paix (1950-2003), 2003).
Θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι οι απόψεις του Nye περί ήπιας και σκληρής ισχύος δεν αποτελούν κάτι το νέο. Εύκολα μπορούμε να συμπεράνουμε ότι στη διάρκεια της ιστορίας πολλοί ηγέτες εφάρμοσαν στο πλαίσιο της στρατηγικής τους, αμφότερες της μορφές ισχύος. Ίσως εκείνο που έκανε ο Nye είναι η διατύπωσή τους στη σύγχρονη εποχή κατά τρόπο μεθοδικό και ως πρόταση πολιτικής.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα ανάλογων πρακτικών παρουσιάζει η στρατηγική αντίληψη του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Όπως γράφει ο στρατηγός Fuller, ενώ ο σκοπός της στρατηγικής του ήταν να κερδίζει μεγάλες μάχες, ο σκοπός της πολιτικής του ήταν να ειρηνεύει και να μην εξοργίζει τον εχθρό του, ούτως ώστε να περιορίζει τον αριθμό των μαχών που έπρεπε να δώσει. Δεδομένου ότι ο στόχος του Αλεξάνδρου ήταν να πετύχει, στον βαθμό που αυτό ήταν δυνατό, μια αναίμακτη κατάκτηση, χάραξε μια σαφή γραμμή ανάμεσα στον περσικό στρατό και στους λαούς της περσικής αυτοκρατορίας. Η ήττα του στρατού ήταν ο στρατηγικός του στόχος, ενώ το να πάρει τους λαούς με το μέρος του ήταν ο πολιτικός του στόχος. Είναι προφανές ότι επρόκειτο για την εφαρμογή μιας «έξυπνης» ισχύος, όπως την περιγράφει σήμερα ο Nye.

Ι.Π.

Σημ. ΔΕΕ: Οι επισημάνσεις είναι δικές μου και δεν υπήρχαν στο αρχικό κείμενο.



Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Γλωσσικά: Εθνομηδενιστές-Σκοπιανολάγνοι 1-0


Ο γνωστός "αντιεθνικιστής" και εθνομηδενιστής Νίκος Σαραντάκος ρεζιλεύει τον πασίγνωστο σκοπιανολάγνο Λιθοξόου και τις "γλωσσολογικές" του  βαρύγδουπες "αναλύσεις" επιπέδου Δημοτικού, στο κείμενο που ακολουθεί. Βεβαίως, για να μή κατηγορηθεί ως "εθνίκι" ο κ. Σαραντάκος σπεύδει να τον καλοπιάσει, αποκαλώντας τον "αντρειωμένο" (!), για να εισπράξει αφ' ενός μεν τις ύβρεις του Λιθοξ. ότι είναι ...εθνικοσοσιαλιστής (!), όπως και όλοι όσοι διαβάζουν την ιστοσελίδα του Σαραντακ. (!), αφ' ετὲρου δε τα ειρωνικά σχόλια των αναγνωστών του Σαραντακ. "...“Αντρειωμένο” θα αποκαλούσα κάποιον αν έκανε τέτοιες δουλειές σε άλλες εποχές, όχι σήμερα, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης των πολυεθνικών και των διεθνών χρηματοπιστωτικών αρπαχτών".
Αξίζει να διαβαστεί.
ΔΕΕ

 Αυτοί που πίνουνε νερόν ύδωρ
Του Νίκου Σαραντάκου

Ο Δημήτρης Λιθοξόου είναι συγγραφέας του αντιεθνικιστικού, ας πούμε, χώρου, με αξιόλογο έργο σε θέματα μειονοτήτων. Τον έχουμε αναφέρει στο ιστολόγιο, με αφορμή τις μετονομασίες οικισμών, ένα θέμα στο οποίο έχει κάνει πολλή δουλειά. Για τα υπόλοιπα ενδιαφέροντά του, σας παραπέμπω στην προσωπική του σελίδα, όπου παρουσιάζει απλόχερα τις πολλές και ποικίλες μελέτες του. Τυχαία έπεσα πάνω σε μια μελέτη του, σχετικά πρόσφατη (περσινή), στην οποία, με όλο το σεβασμό, πιστεύω ότι ο κ. Λιθοξόου, από την πολλή αντιεθνικιστική φούρια, έκανε γκάφα. Η μελέτη έχει τίτλο «Αυτοί που πίνουνε νερό» και μπορείτε να την διαβάσετε ολόκληρην εδώ.
Επειδή είναι μεγάλη, δεν την παραθέτω εδώ ολόκληρη, θα την δώσω περιληπτικά και ελπίζω αντικειμενικά. Ο Λιθοξόου ξεκινάει με την παρατήρηση ότι «Υπάρχει ένας μικρός αριθμός λέξεων σε όλες τις γλώσσες (ζωντανές και νεκρές), που ανήκουν σε αυτό που ονομάζεται βασικό λεξιλόγιο. Το βασικό λεξιλόγιο δείχνει μεγαλύτερη αντοχή στις αλλαγές και διατηρείται περισσότερο στο πέρασμα του χρόνου».
Μια από αυτές τις λέξεις, λέει ο Λ., ίσως η πιο σημαντική, είναι η λέξη «νερό», αφού δεν υπάρχει ζωή χωρίς νερό. Και επειδή οι σημερινοί Έλληνες πίνουν νερό, ενώ οι αρχαίοι Έλληνες έπιναν ύδωρ, αυτό «καθιστά ενμέρει τρωτό» (λέει ο Λ.) τον εθνικό μύθο ότι «τα μέλη του συγκεκριμένου Έθνους συνδέονται με τον κόσμο των αρχαίων κατοίκων της περιοχής». Μια πρώτη ένσταση έχω εδώ, αλλά ας προχωρήσουμε.
Οι Ρομιοί (δηλ. οι νεοέλληνες και απορώ γιατί το γράφει με όμικρον), λέει ο Λιθοξόου, δεν χρησιμοποίησαν τη λέξη ύδωρ, ενώ όλες οι λέξεις που αρχίζουν από υδρ- (υδραυλικός, υδρογόνο, υδράργυρος κτλ.) είναι νεότερες «πλασμένες από κρατικούς διανοούμενους με εθνικά κριτήρια». Εδώ έχω μια δεύτερη ένσταση, αλλά συνεχίζω την παρουσίαση των θέσεων του Λ.
«Η λέξη νερό(ν), νερού, νερά, νερών / nerò(n), nerù, nerà, neròn απουσιάζει κραυγαλέα, από τον Όμηρο μέχρι το μεσαίωνα, στα γραμμένα στην ελληνική κείμενα. Πρέπει να πάμε στα πρώτα λεξικά της γλώσσας των Ρομιών (Ρωμιών), που τυπώθηκαν στην Ευρώπη το 17ο αιώνα, για να συναντήσουμε το νερό.»
Φυσικά έχω κι εδώ ένσταση (ενστασάρα) αλλά συνεχίζω.
Γιατί έγινε νερό το ύδωρ; Λέει ο Λιθοξόου: Αυτός που προσπάθησε να εξηγήσει γιατί οι Ρομιοί, παρότι «απόγονοι» των αρχαίων Ελλήνων, δεν πίνουν ὕδωρ αλλά νερό, έχοντας έτσι «χάσει» μια από τις σημαντικότερες λέξεις τους (από εκείνες που δεν χάνονται), ήταν ο Αδαμάντιος Κοραής.
Ο Λιθοξόου παραθέτει μάλλον παραμορφωτικά τη θέση του Κοραή, αφού τον παρουσιάζει να μην έχει αποφασίσει την ετυμολογία του νερού αλλά να θέλει, ντε και καλά, να βρει μιαν ελληνική ετυμολογία. Ο Κοραής, όπως ξέρουμε, στηρίζεται στη γνωστή «λαθολογική» εντολή του γνωστού μας αττικιστή Φρύνιχου
“Νηρόν ύδωρ, μη είπης, αλλά πρόσφατον, ακραιφνές”
Αυτό, για τα μάτια τα δικά μου, δείχνει ολοφάνερα ότι το φρέσκο νερό, το τρεχούμενο από την πηγή (σε αντιδιαστολή με το βαρελίσιο, ας πούμε) το έλεγαν, ήδη τον 2ο αιώνα πΧ «νεαρόν ύδωρ» ή «νηρόν ύδωρ» και σιγά-σιγά το ουσιαστικό ξέπεσε και το επίθετο ουσιαστικοποιήθηκε, κάτι που έχει γίνει εκατοντάδες και χιλιάδες φορές στην ελληνική γλώσσα (ποντικός μυς > ποντικός, συκωτόν ήπαρ > συκωτόν, συκώτιον, συκώτι κτλ.) και έμεινε σκέτο το νηρό ή νερό. Ο Λιθοξόου δεν πείθεται. Είτε δεν έχει συνειδητοποιήσει πόσο συχνό φαινόμενο είναι στα ελληνικά αυτή η απόπτωση του ουσιαστικού [ακόμα και σήμερα: κινητό (τηλέφωνο), χωριάτικη (σαλάτα)], είτε, απλώς, δεν θέλει να πειστεί. Καταρχάς, θεωρεί ότι ο Φρύνιχος καταγράφει περίπου τυχαίες ιδιότητες του νερού όταν χλευάζει τη φράση “νηρόν ύδωρ”, ενώ κατ’ εμέ ο Φρύνιχος αναφέρεται σε μια φράση που λεγόταν συχνά στην εποχή του, αλλιώς δεν θα έκανε τον κόπο να τη συμπεριλάβει στο λαθολόγιό του• κι έπειτα, επειδή ο Λ. νομίζει ότι η λέξη «νηρόν/νερόν» δεν καταγράφεται πουθενά μετά τον Φρύνιχο και έως το 1600, υποστηρίζει ότι οι νεότεροι, εθνικά στρατευμένοι, ετυμολόγοι, κάνουν λογικά άλματα:
«Ψάχνοντας δηλαδή το σωστό γι’ αυτόν επίθετο, για να ορίσει το καθαρό ὕδωρ, ο Φρύνιχος αναφέρει σε μια πρόταση τρία. Κι αν έγραφε όλα τα επίθετα για τις ιδιότητες ή τα χαρακτηριστικά του ὕδατος, θα μπορούσε βέβαια να γράψει δεκάδες. Τώρα, ότι εδώ στο Φρύνιχο, βρίσκουμε τη μετονομασία του ὕδατος σε νερό / nerò, μόνο με ένα λογικό άλμα, από εθνικούς λόγους επιβαλλόμενο, μπορεί να προκύψει. Η «ερμηνεία» πάντως καθιερώθηκε. Ο Ανδριώτης ετυμολογεί στο λεξικό του το νερό, παραπέμποντας στον Κοραή και το νηρόν του Φρύνιχου (Ν. Π. Ανδριώτη Ετυμολογικό Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής, Θεσσαλονίκη 1983, σελ. 228). Ο Κριαράς «βρίσκει» πως το επίθετο «νηρός» έδωσε το ουσιαστικό «νηρόν» τον 6ο αιώνα, χωρίς να αναφέρει βέβαια τις (μη υπάρχουσες) πηγές (Εμμ. Κριαράς, Νέο Ελληνικό Λεξικό, Αθήνα 1995, σελ. 937).»
Εδώ ο Λ. κάνει το πολύ ενοχλητικό κατ’ εμέ λάθος, να κατηγορεί άλλους ότι δεν αναφέρουν πηγές ενώ, αν έκανε λίγο κόπο, διότι έχει πρόσβαση στο TLG, θα τις έβρισκε ο ίδιος! Στο τέλος του (καλογραμμένου πάντως) άρθρου του, ο Λιθοξόου βρίσκει ότι υπάρχουν και άλλοι που πίνουν nero, δηλαδή ότι στις δραβιδικές (ινδικές) γλώσσες το νερό λέγεται nir ή niru, άρα θα έπρεπε να εξεταστεί η σχέση του niru με το νερό. Τι συμπέρασμα βγαίνει ή θα μπορούσε να βγει από την υποτιθέμενη συγγένεια του νερού με το nir των δραβιδικών γλωσσών, δεν μας το λέει. Φοβάμαι ότι όπως ο Λιθοξόου κατηγορεί τον Κοραή και τους άλλους ότι ξεκίνησαν έχοντας εκ των προτέρων τον σκοπό να βγάλουν ένα «εθνικώς χρήσιμο» συμπέρασμα, έτσι κι ο ίδιος ξεκινάει έχοντας εκ των προτέρων τον σκοπό να καταφέρει καίρια πλήγματα στον «εθνικό μύθο». (Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η εθνική συνέχεια ούτε καταρρίπτεται ακόμα κι αν αποδειχτεί… ινδικό το νερό, ούτε επιβεβαιώνεται αν αποδειχτεί ελληνικότατο).
Πρώτη μου αντίρρηση: το βασικό λεξιλόγιο, μας λέει ο Λ., αντέχει περισσότερο στον χρόνο. Αυτή η θέση ακούγεται πολύ λογική επιφανειακά, όμως δεν ξέρω αν αντέχει στον έλεγχο. Έχουμε τάχα ορίσει και ελέγξει το «βασικό λεξιλόγιο» σε άλλες γλώσσες για να δούμε αν ισχύει αυτό; Εγώ όχι. Αλλά εγώ ξέρω ότι και το ψωμί που λένε οι «ρωμιοί» δεν είναι ίδιο με τον άρτο των αρχαίων, παρόλο που το ψωμί, σαν λέξη, είναι αρχαία. Ξέρω ότι οι αρχαίοι έλεγαν όρος ενώ εμείς βουνό, ότι οι αρχαίοι έλεγαν κύων κι εμείς σκύλος (και πάλι, οι λέξεις σκύλος και βουνό είναι αρχαίες). Ή, για να πάμε στα λατινικά, η κλασική λατινική λέξη για το άλογο είναι equus (νομίζω ότι οι λέξεις που διαλέγω επίσης είναι στο βασικό λεξιλόγιο) ενώ στα λατινικά της ύστερης αρχαιότητας έγινε caballus, το οποίο στην αρχή σήμαινε παλιάλογο, και τελικά υποκατέστησε το κλασικό! Ή, το ομιλώ ήταν loqui στην κλασική εποχή αλλά υποκαταστάθηκε από το ξενόφερτο parabolare. Επομένως, δεν είναι σπάνιο ακόμα και λέξεις του βασικού λεξιλογίου να υποκατασταθούν.
Αντίρρηση δεύτερη: Το υδρ- λέει ο Λιθοξόου περιορίζεται σε λέξεις νεότερες, φτιαγμένες από στρατευμένους λογίους. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Υπάρχουν μεσαιωνικές λέξεις με πρώτο συνθετικό το ύδωρ, που είναι λέξεις λαϊκές: υδρόγαρον, υδροπέπερι, υδρόμηλον (όλα είναι λέξεις της κουζίνας). Ακόμα, υπάρχουν επιβιώσεις σε σημερινές λέξεις όπως το δρολάπι, που ολοφάνερα προέρχεται από ένα αμάρτυρο *υδρολαίλαψ.
Αντίρρηση τρίτη και φαρμακερή. Η λέξη «νερό» λέει ο Λ. απουσιάζει «κραυγαλέα» από τον Όμηρο έως το Μεσαίωνα στα ελληνικά κείμενα, και πρέπει να πάμε σε λεξικά του 17ου αιώνα για να βρούμε το νερό. Με το συμπάθιο, αλλά εδώ κάνει μια τρύπα στο νερό. Δεν ξέρω αν πρόκειται για αβλεψία ή για συνειδητή διαστρέβλωση, αλλά υπάρχουν δεκάδες έως εκατοντάδες αναφορές σε βυζαντινά κείμενα, πολύ πριν από τον 17ο αιώνα, που χρησιμοποιούν τη λέξη νερό ή παράγωγά της.
Ο Λιθοξόου θεωρεί ανύπαρκτες τις πηγές του Κριαρά, ο οποίος βρήκε ουσιαστικό νηρόν τον 6ο αιώνα. Το αστείο είναι ότι στο TLG, στο οποίο έχει πρόσβαση ο Λ. (αφού στο άρθρο του καταμετρά τις ανευρέσεις της λ. ύδωρ) υπάρχει ουσιαστικό νηρόν, με τη σημασία «νερό», ακόμα νωρίτερα! Στα πρακτικά της Οικουμενικής Συνόδου του 451 μΧ, ένας επίσκοπος που διάλεξε λάθος αίρεση και τον έβαλαν στο φρέσκο, παραπονιέται ότι δεν του έδιναν νερό: καὶ ταῦτα ἔπαθα. μὰ τὰς δυνάμεις τοῦ θεοῦ, νηρὸν ἐζήτησα καὶ οὐκ ἔδωκάν μοι. ἐπὶ τρίμηνον εἶχόν με ἐγκατάκλειστον… (Παρεμπιπτόντως, όποιος έχει όρεξη θα διασκεδάσει με τα πρακτικά της Οικουμενικής Συνόδου του 451: το τι ιερό μπινελίκι πέφτει ανάμεσα στους δεσποτάδες των διάφορων αιρέσεων, δεν περιγράφεται!)
Yπάρχουν όμως και ακόμα παλιότερα κείμενα, που κάνουν τη γέφυρα ανάμεσα στον Φρύνιχο (όπου η χρήση νηρόν ύδωρ καταδικάζεται, που σημαίνει ότι χρησιμοποιείται πλατιά αλλά δεν έχει ακόμα επιβληθεί εντελώς) και στον παπά του 451 (όπου το νηρόν έχει γίνει ουσιαστικό και σημαίνει, απλώς και μόνο, νερό –όχι «δροσερό» νερό αλλά σκέτο νερό). Πρόκειται για τα λεγόμενα Hermeneumata, Ερμηνεύματα, τα οποία ήταν ελληνολατινικοί διάλογοι, σαν κι αυτούς που πουλάνε στα περίπτερα κοντά στην Ομόνοια, τα οποία συντάσσονταν στην αυτοκρατορική εποχή για να εξυπηρετήσουν τους υπαλλήλους που είχαν να ταξιδέψουν σε ελληνόφωνα μέρη. Όσο κι αν είναι δύσκολη η χρονολόγησή τους, δεν νομίζω να είναι μεταγενέστερα από τον 4ο αιώνα. Σε ένα λοιπόν από αυτά, που έχει χρονολογηθεί το 280, έχουμε διαλόγους εστιατορίου, που τους παραθέτω αυτούσιους γιατί έχουν γούστο: πλῦνον ποτήριον, κέρασόν μοι θερμόν, μὴ ζεστὸν μήτε χλιαρόν, ἀλλὰ συγκεραστὸν καὶ ἔκχεε ἐκεῖθεν ὀλίγον. βάλε νερόν. πρόσθες ἄκρατον.
Άλλο γλωσσάρι, άλλοι διάλογοι:

Πλῦνον ποτῆριν… Lava calicem…
Βάλε νερόν. Πρόσθες ἄκρατον. Mitte recentem. Adice merum.
Τι στήκετε; Καθέζεσθε… Quid statis? Sedete

Σε άλλο τέτοιο κείμενο, που υπάρχει μόνο σε pdf, διαβάζουμε: πίωμεν νηρόν εκ του βαυκαλίου / bibamus recentem de gillone. (Δείτε εδώ για το βαυκάλιον)
Εδώ, στα Ερμηνεύματα του 3ου-4ου αιώνα μ.Χ., το νηρόν/νερόν έχει γίνει ουσιαστικό πια και εκφέρεται χωρίς το ύδωρ, αλλά δεν το αποδίδουν aqua αλλά recentem (πρόσφατο, φρέσκο, δροσερό), που σημαίνει ότι στο μυαλό του Ρωμαίου που έκανε τη μετάφραση ίσως υπήρχε ακόμα το ύδωρ, ότι δεν είχε εκτοπιστεί εντελώς. Βλέπουμε ακόμα ότι το νερόν και το νηρόν συνυπήρχαν, αν και από μια εποχή και μετά μόνο «νερόν» βρίσκουμε.
Και στα επόμενα χρόνια, οι εμφανίσεις του νηρόν/νερόν δεν λείπουν. Βέβαια, με τη διγλωσσία που μας δέρνει, από τα βυζαντινά χρόνια έχουμε ελάχιστα δείγματα προφορικής γλώσσας, αλλά και πάλι ο ισχυρισμός του Λιθοξόου ότι «πρέπει να πάμε στον 17ο αιώνα για να συναντήσουμε το νερό» είναι βάναυση παραποίηση της πραγματικότητας.
Για παράδειγμα, στον Φυσιολόγο, που δεν μπορούμε να τον χρονολογήσουμε με ακρίβεια, αλλά στο TLG τον δίνουν 2ο-4ο αιώνα μ.Χ., διαβάζουμε πως το τρυγόνι «οὐδὲ πίνει νερὸν καθαρόν, ἵνα μὴ αὐξήσῃ ἔρωτα καρδίας αὑτοῦ, ἀλλὰ θολοῖ τὸ νερὸν ταῖς πτέρυξιν αὑτοῦ, καὶ πίνει αὐτὸ ἵνα τὴν ζωὴν ἐν σωφροσύνῃ διάγῃ»
Όχι μόνο το νερό υπάρχει, αλλά και τα σύνθετά του. Στον Γερόντιο, του 5ου αιώνα, που έγραφε βίους αγίων, διαβάζουμε: «τοὺς λουομένους ἐκ τῆς νεροφόρου».
Ίδια εποχή, γράφει ένας Θεόδωρος Αναγνώστης για κάποιον αιρετικό, ο οποίος «ἐλεεινῷ θανάτῳ ἐν τῇ νεροφόρῳ ἀπώλετο». Και ο Λεόντιος (7ος αιώνας) έχει νερόν, και ο Δαμασκηνός έχει «νεροφόρο» (παρένθεση: οι βυζαντινοί μπορούσαν να λένε «νεροφόρος»• σήμερα αν το πεις, θα σε πούνε ψυχαρικό!)
Και ο Πορφυρογέννητος, κοτζάμ αυτοκράτορας, γράφει «εἰς οἰνάνθην καὶ εἰς ῥοδόσταγμα καὶ εἰς νερὸν» σε μια περιγραφή των τελετών της εποχής του.
Μ’ άλλα λόγια, αν σκεφτούμε τον αττικισμό που έδερνε τους βυζαντινούς, το «νηρόν/νερόν» είναι αρκετά καλά μαρτυρημένο και οπωσδήποτε η θέση του Λιθοξόου καταρρίπτεται. Αυτό δεν ακυρώνει τις άλλες εργασίες του (ο αντρειωμένος δικαιούται να ξαστοχήσει μια και δυο), αλλά σε εμένα προσωπικά γεννάει κάποιες αμφιβολίες, αφού τον βρίσκω πρόθυμο να προσπεράσει ή να μην αναζητήσει τα στοιχεία που έρχονται σε σύγκρουση με τη θέση του.
Και αυτό είναι το κακό• ότι, όπως οι εθνικιστές επιδίδονται σε ετυμολογικούς ακροβατισμούς που κόβουν την ανάσα, για να μην παραδεχτούν ότι, έστω, η Αράχοβα ή η Βιτάστα είναι σλάβικο τοπωνύμιο, όπως ολοφάνερα είναι, έτσι και ο Δ. Λιθοξόου παρουσιάζει στρεβλά την πραγματικότητα θέλοντας να αποδείξει ότι άλλοι έπιναν το ύδωρ και άλλοι το νηρόν ή το νερό.

http://sarantakos.wordpress.com/2011/05/27/neronydor/