Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα, ραγιάδες έχεις, μάννα γη, σκυφτούς για το χαράτσι, κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα, των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι…
(Κωστής Παλαμάς)

Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Οι αγανακτισμένοι των πλατειών


Οι «αγανακτισμένοι»: Ελπίδα ή Φαρσοκωμωδία;

Ο γερο-Μάρξ (ο γνωστός Κάρολος, όχι ο Γκρούτσο) το είχε δηλώσει: «Η Ιστορία επαναλαμβάνεται μόνον ως φάρσα». Αλλά όπως έπεσε έξω σε πολλά, έτσι και αυτή η ρήση του αποδείχθηκε ότι δεν ισχύει απόλυτα: Η Ιστορία μπορεί να επαναληφθεί και επαναλαμβάνεται συχνά, όχι βεβαίως μόνον ως φάρσα, αλλά και ως τραγωδία, ως φαρσοκωμωδία και «εις την χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας» ως απίστευτο καραγκιοζλίκι.
Αναφέρομαι κατά κύριο λόγο στα συμβαίνοντα στην Πλατεία Συντάγματος, στο πάλαι ποτέ «Κλεινόν Άστυ», όπου εκτυλίσσονται γεγονότα απείρου κάλλους και για τα οποία καθεστωτικοί δημοσιογράφοι, κανάλια, ραδιόφωνα και εφημερίδες επιχειρούν να τα παρουσιάσουν ως την ελληνική εκδοχή της ισπανικής «εξέγερσης» στην Πουέρτα ντελ Σολ της Μαδρίτης, δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ, ως μία κοσμοϊστορική λαϊκή επανάσταση των ατίθασων νεοελλήνων, των οποίων ως γνωστόν «ο τράχηλος ζυγό δεν υποφέρει»!
Πριν από τρεις μήνες ο Γιώργος Καραμπελιάς στο φύλλο 72 της εφημερίδας «ρήξη» έγραψε ένα καταπληκτικό άρθρο με τίτλο: «Γιατί οι Έλληνες ανέχονται αυτή την κατάντια;», (βλ. http://ardin.gr/node/4138), όπου επιχειρώντας να απαντήσει στο καίριο και ουσιαστικό ερώτημα «Γιατί ακόμα δεν έχουν ξεσηκωθεί οι Έλληνες;» παρέθετε μια σειρά από πειστικά και ευάριθμα «διότι» και κατέληγε στην εξής προτροπή: «Αντλώντας πίστη και δύναμη από την ιστορία μας, που θέλουν να τη γκρεμίσουν, κουράγιο από τις ανυπότακτες παραδόσεις μας, χρειαζόμαστε μια αληθινή επ-ανάσταση. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο», με την οποία συμφωνώ απόλυτα.
Είναι όμως αυτό που συμβαίνει στο Σύνταγμα μια «αληθινή επ-ανάσταση» ή έστω κάτι που να την προσεγγίζει; Επιτρέψτε μου να έχω τις αμφιβολίες μου, όχι μόνον διότι είμαι βαθύτατα σκεπτικιστής εκ φύσεως (όχι πάντα), αλλά λόγω του γεγονότος ότι συλλέγοντας διάφορες πληροφορίες και παρακολουθώντας την τρέχουσα ειδησεογραφία, έντυπη και ηλεκτρονική, διαπιστώνω ένα σωρό αντιφάσεις και περίεργες καταστάσεις, που σε καμιά περίπτωση δεν με πείθουν ότι πρόκειται για κάτι σοβαρό. Τις απαριθμώ:
1. «Εξέγερση» που να προβάλλεται από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, κρατικά και ιδιωτικά, χωρίς επέμβαση των ΜΑΤ, χωρίς κουκουλοφόρους με μολότωφ και τα σχετικά, πρόκειται είτε για μοναδική νεοελληνική πρωτοτυπία είτε για κάτι άλλο πολύ περίεργο, ακόμα και ύποπτο με στόχο την εκτόνωση των δυσαρεστημένων.
2. «Εξέγερση» με διάφορα «χάππενιγκ» εμφάνισης νεονύμφων (!), με καντίνες πώλησης χοτ-ντογκ, σουβλακίων και μπύρας, με λαθρομετανάστες να πουλάν την πραμάτεια τους, με ξυλοπόδαρους ντυμένους νύφες να περιφέρονται στον χώρο της εκδήλωσης, με αμπελοφιλοσοφίες του Γκάντι (!) σε πανώ και άλλα τέτοια φαιδρά, θα μπορούσε μεν να διεκδικήσει άνετα τον χαρακτηρισμό «πανηγυράκι», αλλά για εξέγερση δεν μου πολυμοιάζει.
3. Στο Σύνταγμα έχουν εμφανιστεί ήδη στρατολόγοι προς άγραν οπαδών από ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΚΚΕ, Σύριζα, Οικολόγους, διάφορα αριστερά γκρουπούσκουλα, αντιεξουσιαστές και αντιρατσιστές μέχρι την Χρυσή Αυγή, που όπως πληροφορήθηκα, την Κυριακή, μετά από μια εκδήλωση για την Άλωση, μετέβησαν εν σώματι στην πλατεία και έκαναν «πηγαδάκια», χωρίς να δημιουργηθεί κάποιο σοβαρό επεισόδιο (!).
4. Εμφανίσθηκαν σε καθεστωτικά κανάλια «εκπρόσωποι» των «αγανακτισμένων» που εξέφραζαν τον πόνο τους με τα γνωστά «φέρτε πίσω τα κλεμμένα» και τα τοιαύτα. Ποιος τους εξουσιοδότησε, ποιον εκπροσωπούσαν (πλην του εαυτού τους) και από πού άντλησαν τέτοιο θράσος, προφανώς δεν πρόκειται να μας απαντήσει ουδείς.
5. Η κατ’ εξοχήν καθεστωτική εφημερίδα του διαβόητου ΔΟΛίου συγκροτήματος ΤΑ ΝΕΑ, κυκλοφόρησε την ηλεκτρονική της έκδοση σήμερα (30-5-11) με κεντρικό τίτλο «Η μεγάλη γιορτή της διαμαρτυρίας» και υπέρτιτλο «”Άδειασε” ο Γ. Πεταλωτής τον Θ. Πάγκαλο, που έκανε λόγο για διαδηλωτές χωρίς ιδεολογία»!
6. Το ποιό ωραίο από όλη αυτήν την παρωδία ήταν ασφαλώς η εμφάνιση, στην αντίστοιχη εκδήλωση της Θεσσαλονίκης, της γνωστής «ωραίας» βουλευτίνας Εύας Καϊλή, η οποία, αν δεν κάνω λάθος (ρητορική η απορία), ανήκει στο κυβερνών κόμμα (!) και η οποία δήλωσε "ΞΥΠΝΗΣΑΜΕ", επικροτώντας τις διαδηλώσεις που στρέφονται κυρίως εναντίον ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΤΗΣ (!).
Να με συγχωρείτε, αλλά εάν όλα αυτά είναι εξέγερση, τότε είτε δεν καταλαβαίνω ελληνικά (δύσκολη γλώσσα η άτιμη), είτε κάποιοι μας δουλεύουν χοντρά.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει και μια περιδιάβαση στα ιστολόγια όπου ακούγονται αρκετές φωνές «υποψιασμένων» μπλόγκερ που κράζουν αυτές τις αστειὸτητες. Έτσι στο ενδιαφέρον ιστολόγιο http://aristidisdikaios.blogspot.com/ αναφέρονται τα εξής λακωνικά και εξ ίσου σαρκαστικά:
Προς «αγανακτισμένους» Παρασκευή, 27 Μαΐου 2011
Μέχρι σήμερα είναι μαζί σας η κρατική τηλεόραση και οι βαρώνοι των media. Επίσης, μέχρι στιγμής, δεν σας την «έπεσε» ούτε το κράτος (τα ΜΑΤ μαδάνε μαργαρίτες) ούτε το παρακράτος (μάσκες-κουκούλες-μολότοφ αναπαύονται στις ντουλάπες τους).
Προτείνω να αρχίσετε να ανησυχείτε.
Και δύο σχόλια στην εν λόγω ανάρτηση:
1. Δεν ευκαιρούν ν' ανησυχήσουν αυτή την στιγμή, είναι απασχολημένοι. Κάνουν "ζυμώσεις", ρίχνουν τον καπιταλισμό, κάνουν "επανάσταση" βρε αδερφέ! Μη μου τη φαντασίωση τάραττε, παλιοαντιδραστικέ.
2. Φίλτατε το μόνο που βλέπω να ανησυχούν για την ώρα είναι να μην τους ανέβει η χοληστερίνη από τα πολλά σουβλάκια των καθημερινών συγκεντρώσεων. Τόσα πολλά μάλιστα και εν μέσω κρίσης, που πιστεύω πως το ΥΠ ΠΡΟΠΟ πληρώνει τα delivery στις πλατείες και τρώνε τζάμπα!
Όσο για τις ζυμώσεις ...μάλλον ζυμωμένες μπύρες τους έρχονται στο μυαλό. Επανάσταση με Stella και πίττα του παππού ...να στείλετε και στα "επαναστατικά" πλουσιόπαιδα των Β.Π. που φυλάνε τις μολότωφ και δεν μπορούν να βγουν από το σπίτι Κύριε Υπουργέ. Με γύρο από όλα!

Σε ένα άλλο ιστολόγιο (http://hellas-orthodoxy.blogspot.com/2011/05/blog-post_1935.html) υποστηρίζεται ότι υπάρχει ανησυχητικό παρασκήνιο πίσω από την όλη υπόθεση. Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα:
«...Αυτό που αγνοούν όμως οι περισσότεροι στον τόπο μας, είναι, πως η κίνηση αυτή έχει τον εμπνευστή της, ο οποίος δεν είναι βέβαια ο …Σόρος, αλλά έχει κι αυτός κάποιο συγγενικό ιδεολογικό υπόβαθρο και κάπου στοχεύει, παροτρύνοντας τους νέους ανθρώπους να αγανακτήσουν. Αυτός ακριβώς είναι ο τίτλος του βιβλίου του 93χρονου, πρώην διπλωμάτη, Στεφάν Εσέλ: «Αγανακτήστε!» («Ιndignez-vous!») και γι' αυτό οι Ισπανοί έδωσαν το όνομα «Los Indignados» (Οι Αγανακτισμένοι) στη γνωστή κίνηση που μεταλαμπαδεύτηκε τώρα και την Ελλάδα...». Και συνεχίζει παραθέτοντας αρκετά στοιχεία και λεπτομέρειες για την περίπτωση.
Και εάν μεν το εν λόγω ιστολόγιο μπορεί να κατηγορηθεί για συνωμοσιολογία (έχω εκφράσει τις θέσεις μου κατ’ επανάληψη όχι μόνον στο βιβλίο μου «ΜΗ-ΣΥΜΒΑΤΙΚΕΣ ΘΕΩΡΙΕΣ», αλλά και στα ιστολόγιά μου, σχετικά με τέτοιου είδους απόψεις, θεωρούμενος μάλιστα σκληρός κατήγορος των διαφόρων συνομωσιολόγων), το περασμένο Σάββατο 28-5-11, στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στην Έδεσσα με κεντρικό ομιλητή τον γνωστό δημοσιογράφο και οικονομολόγο Δημήτρη Καζάκη (με τον οποίο, ας σημειωθεί, διαφωνώ σε αρκετά σημεία με τις θέσεις του και κυρίως με την ανυπαρξία ουσιαστικών και πειστικών προτάσεων), απαντώντας σε κάποια ερώτηση, ο ομιλητής κατήγγειλε ότι το κίνημα των «αγανακτισμένων»
οργανώθηκε από συγκεκριμένους κύκλους που φρόντισαν να το «μεταλαμπαδεύσουν» στην Ελλάδα και τώρα επιχειρείται ανάλογη κίνηση προς την Γαλλία και Ιταλία.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το άρθρο του που υπάρχει στην ιστοσελίδα (http://dimitriskazakis.blogspot.com/2011/05/blog-post_26.html) με τον τίτλο «Τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται» και τον προκλητικό υπότιτλο «Η πρωτοβουλία ακαδημαϊκών στήνει ξόβεργα για μπούφους»!
Και για να τελειώνουμε. Προσωπικά όχι μόνον δεν έχω πειστεί για την «εξέγερση των αγανακτισμένων» (η γνήσια κατεστάλη εν τω γενέσθαι με τους κουκουλοφόρους και τους νεκρούς της Μαρφίν), αλλά την θεωρώ ένα έξυπνο εύρημα του καθεστώτος για να εκτονωθούν οι μάζες πριν αγριέψουν στα σοβαρά και ξεφεύγοντας από τις κομματικές στρούγκες ξεσπάσουν σε μια «άγρια» (με την έννοια της ανεξέλεγκτης) εξέγερση με απρόβλεπτες συνέπειες. 
Βεβαίως δεν παραβλέπω το γεγονός ότι ένα σημαντικό τμήμα του κόσμου που συγκεντρώνεται στις πλατείες δεν αποτελείται μόνον από τα σούργελα που προανέφερα και κομματικούς εγκάθετους, αλλά και από απλούς πολίτες που αισθάνονται στο πετσί τους την πίεση της γκρίζας καθημερινότητας και την αγχωτική αβεβαιότητα ενός ασαφούς μεσοπρόθεσμου ή και μακροπρόθεσμου μέλλοντος.
Το ερώτημα όμως παραμένει: Πόσοι από εμάς έχουν κοιτάξει τον εαυτό τους στον καθρέφτη και προχώρησαν σε ειλικρινή αυτοκριτική; Διότι αυτό νομίζω ότι είναι το πραγματικό ζητούμενο: Η απόφαση να αλλάξουμε τρόπο ζωής. Αλλιώς η παρατήρηση του ημιπαράφρονα πολιτικάντη «μαζί τα φάγαμε» είναι πέρα για πέρα αληθινή, άσχετα αν εμείς φάγαμε κάποια ψίχουλα και οι μεγαλοκαρχαρίες τα φιλέτα.
Εκείνο πάντως που έχω καταλήξει όλο αυτό το χρονικό διάστημα με τα μνημόνια και τα ΔΝΤ είναι, πέρα από τις εύστοχες επισημάνσεις του Γ. Καραμπελιά που προανέφερα, δυο απόλυτα θλιβερές διαπιστώσεις:
α. Ο νεοέλληνας είναι βυθισμένος στην «κοσμάρα» του σε απελπιστικό βαθμό και δεν έχει ακόμα αντιληφθεί τους τρομακτικούς κινδύνους που διατρέχουμε ως χώρα και ως έθνος, όντας παραζαλισμένος από μια καταλυτική παραπληροφόρηση και παραλυτική τρομοκράτηση και
β. Ως αποτέλεσμα του προηγουμένου, δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι η εποχή των «παχέων αγελάδων» με την τεχνητή ευημερία έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί, με αποτέλεσμα οι διαμαρτυρόμενοι, οι αγανακτισμένοι και οι εξεγερμένοι, να επιδιώκουν, στην συντριπτική τους πλειονότητα, την επιστροφή στην χαμένη Εδέμ των εύκολων δανεικών, των διακοποδανείων, των ολοὲνα και περισσότερων επιδομάτων, του «ντολτσε φαρ νιέντε», αλλά από κάπου να τα «παίρνουμε», φενακιζόμενοι από μεταμεσονύκτιες εκπομπές για ωκεανούς πετρελαίου και φυσικού αερίου στο Αιγαίο, για βουνά χρυσού, ουρανίου, διαμαντιών και δεν ξέρω τι άλλο, που οσονούπω θα μετατρέψουν την Ελλάδα σε γη της επαγγελίας.

Ξυπνήσαμε;

Όταν όμως όλοι μας κάποτε προσγειωθούμε στην σκληρή πραγματικότητα, που είναι υπερβέβαιο ότι δεν θα αργήσει και πολύ να έρθει, ίσως τότε θα οδυρόμαστε συλλογικά στην «Βαβυλώνια αιχμαλωσία» επί ματαίω, σε έναν τόπο που πλέον δεν θα μας ανήκει...

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης
30-5-2011 

Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

Αλώσεις, άλλοτε και τώρα...


ΑΛΩΣΕΙΣ ΑΛΛΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ
Κωνσταντίνος Χολέβας-Πολιτικός Επιστήμων

Το 1453 δεν επήλθε η πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, της Ρωμανίας. Αυτή είχε συμβεί το 1204 κατά την Δ΄ Σταυροφορία. Οι Τούρκοι βρήκαν μία κεφαλή χωρίς σώμα, μία Κωνσταντινούπολη χωρίς ενδοχώρα. Το κτύπημα που κατέφεραν οι Φράγκοι στην Ορθόδοξη Ρωμηοσύνη και η κατανομή των εδαφών της Αυτοκρατορίας άνοιξαν τον δρόμο για τη δεύτερη Άλωση από τον Μωάμεθ τον Πορθητή. Εκείνη τη χρονιά, το 1204, ανιχνεύουμε και τη γέννηση του Νέου Ελληνισμού. Το βυζαντινό κράτος παύει πλέον να είναι πολυεθνικό με ελληνικό πολιτισμό και στη θέση του εμφανίζονται μικρά κράτη αμιγώς ελληνικά,. Η Νίκαια πρωτίστως, αλλά και η Ήπειρος και η Τραπεζούντα είναι τα πρώτα εθνικά κράτη στα Βαλκάνια. Εκφράζουν την ελληνορθόδοξη ελπίδα και γεννούν τη Μεγάλη Ιδέα. Το μυστικό της επιβιώσεως του Ελληνισμού μετά το 1453 βρίσκεται στην ιδεολογία και στα κείμενα των ανθρώπων που στελέχωσαν το κράτος της μικρασιατικής Νικαίας από το 1204 μέχρι το 1261, όταν αυτό το κράτος έδιωξε τους Λατίνους από την Κωνσταντινούπολη.

Το μυστικό αυτό λέγεται : Πίστη στην διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού. Και είναι χρήσιμο να το θυμόμαστε τώρα που διερχόμαστε μία ηθική, πνευματική και οικονομική κρίση. Τώρα που πολλές μικρές αλώσεις απειλούν το έθνος μας με απώλεια ταυτότητος και προσανατολισμού. Από το 1204 μέχρι και τον Κυπριακό Αγώνα του 1955-59 η πίστη στη συνέχεια του Ελληνισμού μάς κρατούσε όρθιους. Περάσαμε αλώσεις, δουλείες, σταυρώσεις, μαρτύρια, αλλάξαμε κατακτητές, αγωνισθήκαμε σε καιρούς πολεμικούς ή ειρηνικούς, προδοθήκαμε από συμμάχους και υπονομευθήκαμε από μισθοφόρους και από φορείς ξενόφερτων ιδεών, αλλά επιβιώσαμε. Γιατί πιστεύαμε στον εαυτό μας, στο παρελθόν μας και στο μέλλον μας.

Ήδη από το 1204 αυτή την πίστη στη συνέχεια του Ελληνισμού εκφράζουν οι Αυτοκράτορες της Νικαίας. Ο Θεόδωρος Λάσκαρις Α΄, ο Ιωάννης Δούκας Βατάτζης, ο Θεόδωρος Λάσκαρις Β΄. Αποτελεί άφθαστο μάθημα αξιοπρεπείας και ιστορίας η απάντηση του Βατάτζη -Θρακιώτη από το Διδυμότειχο- προς τον Πάπα Νικόλαο το 1237.Ο ηγέτης ενός μικρού κράτους του καθημαγμένου Ελληνισμού απαντά προς τον Πλανητάρχη της εποχής, αφού ο Παπικός θρόνος έστρεψε τους Σταυροφόρους προς την Κωνσταντινούπολη αντί για την Ιερουσαλήμ. Γράφει, λοιπόν, ο ελεήμων και ευλαβής Ορθόδοξος Αυτοκράτωρ ότι ο ίδιος και οι υπήκοοί του κατάγονται από το αρχαίο γένος των Ελλήνων από το οποίο άνθισε η σοφία για όλο τον κόσμο και ότι οι περισσότεροι Βυζαντινοί Αυτοκράτορες ήσαν και αυτοί Έλληνες. Και προσθέτει ότι στους Έλληνες εδόθη η Κωνσταντινούπολη από τον Μέγα Κωνσταντίνο και ότι πιστοί στην ιστορία μας και στις παραδόσεις μας θα αγωνισθούμε για να απελευθερώσουμε την Κωνσταντινούπολη και να την ξανακάνουμε ορθόδοξη και ελληνική. Αν θέλαμε να κρίνουμε με σημερινά δεδομένα ο Ιωάννης Βατάτζης είναι ο ηγέτης της δυσπραγούσης Ελλάδος και ο Πάπας είναι το Δ.Ν.Τ. Τότε είχαμε ηγέτες που ύψωναν φωνή εθνικής υπερηφανείας προς τους ισχυρούς. Τώρα άραγε έχουμε;

Αυτή η πεποίθηση στη συνέχεια του Ελληνισμού έδωσε δύναμη στους προγόνους μας μετά την Άλωση της Πόλης από τους Οθωμανούς. Έστω και αν χρησιμοποιούσαμε εναλλάξ τα εθνικά ονόματα Ρωμηός, Γραικός και Έλληνας ουδέποτε χάσαμε την εθνική μας συνείδηση που ήταν άρρηκτα δεμένη με την Ορθόδοξη Εκκλησία. Η πίστη στη διαχρονικότητα του Γένους διατρανώθηκε μέσα από αναγνώσματα όπως η Φυλλάδα του Μεγαλέξανδρου και η Αχιλλιάς, μέσα από την εμμονή στην Ελληνική γλώσσα , μέσα από την αναπαράσταση Αρχαίων σοφών στον πρόναο πολλών εκκλησιών, μέσα από ποιήματα και δημοτικά τραγούδια, μέσα από κηρύγματα και ομιλίες λογίων. Η συνέχεια του Ελληνισμού ενέπνευσε τον Ρήγα, τους κλεφταρματολούς, τις διακηρύξεις και τα Συντάγματα του 1821, τον Διονύσιο Σολωμό που καλεί τους Τριακόσιους του Λεωνίδα να σηκωθούν και να έλθουν κοντά μας. Σήμερα που περνούμε μία πολλαπλή κρίση αναμένουμε από τους πνευματικούς ταγούς μας να ξαναμιλήσουν γι’ αυτή τη διαχρονικότητα του Έθνους, να μάς δώσουν διδάγματα από την Αρχαιότητα, το Βυζάντιο, την Φραγκοκρατία και την Τουρκοκρατία, να μας ποτίσουν με το κρασί του ’21 που έλεγε ο Κωστής Παλαμάς. Κι όμως βλέπουμε ορισμένους από αυτούς τους διανοουμένους μας να μάς δηλητηριάζουν με σάπιες πνευματικές τροφές. Αρνούνται τη συνέχεια του Ελληνισμού, χλευάζουν την ελληνορθόδοξη ταυτότητά μας, αφελληνίζουν την παιδεία μας, εισάγουν στρατιές μισθοφόρων από διάφορες χώρες στο όνομα ενός κίβδηλου ανθρωπισμού, αποδομούν την Παιδεία μετατρέποντας τα σχολεία σε κέντρα ταχύρρυθμης εκπαίδευσης Ηλεκτρονικών Υπολογιστών και αφήνοντας τα παιδιά χωρίς πρότυπα, χωρίς αξίες.

Μπορούμε και δικαιούμαστε να βγούμε από την κρίση. Αρκεί να μη ξεχάσουμε το μυστικό των προγόνων μας. Να αντισταθούμε στις ηθικές, πνευματικές και οικονομικές αλώσεις προτάσσοντας τη συνέχεια του Ελληνισμού. Να μετατραπούμε σε μία δυναμική ηθική πλειοψηφία, η οποία με ειρηνικό και δημοκρατικό τρόπο θα βάλει στο περιθώριο τους διανοουμένους της συμφοράς και θα ξανασυνδέσει τις τύχες της Ελλάδας, της Κύπρου και των Αποδήμων με το γάργαρο νερό της διαχρονικής ελληνικότητας, το μόνο που μάς ξεδιψά και μας ξεπλένει. Να βάλουμε στο περιθώριο τις υλιστικές ιδεολογίες που αποχαυνώνουν τους νέους μας μιλώντας τους είτε για τη νομοτέλεια της δικτατορίας του προλεταριάτου είτε για τη νομοτέλεια της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, η οποία γκρέμισε τα σύνορα για να φέρει τελικά στην Ευρώπη τα προβλήματα των αμερικανικών τραπεζών.

Το πνεύμα του Ελληνισμού ήταν πάντα αγωνιστικό και αντιστασιακό. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος δεν υπετάγη στους όρους του Μωάμεθ, αλλά έπεσε μαχόμενος. Οι σημερινές μάχες δεν θα δοθούν με σπαθιά, αλλά με ιδέες και ιδανικά. Αρκεί να ξαναπιστέψουμε στη συνέχεια του Ελληνισμού! H αγωνιστικότητα του Παλαιολόγου και των συμμαχητών του στέλνει μηνύματα και για το σήμερα. Η αντίσταση των τελευταίων μαχητών της Κωνσταντινουπόλεως και το "πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών" εμπνέει έκτοτε τα ΟΧΙ του Ελληνισμού. Το 1940 κατά του Μουσσολίνι, το 1941 κατά του Χίτλερ, το 1944-49 κατά της ένοπλης επιβολής του Σταλινισμού, τον συνεχή αγώνα της Κύπρου από το 1955 μέχρι σήμερα κατά της αποικιοκρατίας και του αφελληνισμού.

Το ευχάριστο είναι ότι ο Ελληνισμός και στις ημέρες μας λέει ΟΧΙ σε θέματα υψίστης εθνικής, κοινωνικής και πολιτιστικής σημασίας, παρά τις προσπάθειες που κάνουν οι ψευδοπροοδευτικοί και οι οπαδοί της εθνικής μειονεξίας. Με συλλαλητήρια είπαμε ΟΧΙ στην παραχώρηση του ονόματος και του πολιτισμού της Μακεδονίας. Με λαοσυνάξεις διαμαρτυρηθήκαμε για τη διαγραφή του θρησκεύματος από τις ταυτότητές μας και αντιδράσαμε στα πολυπολιτισμικά πρότυπα που θέλουν να εξευτελίζουν την πλειοψηφία στο όνομα διαφόρων μειοψηφιών. Αντιδράσαμε παντοιοτρόπως στο απαράδεκτο βιβλίο Ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού που αγιοποιούσε τους Οθωμανούς, τους Νεοτούρκους και τους σφαγείς της Μικρασίας και του Πόντου και τελικά το αποσύραμε. Τα αδέλφια μας στην Κύπρο είπαν και θα ξαναπούνε ΟΧΙ στο ρατσιστικό και αντιδημοκρατικό σχέδιο Ανάν. Τα αδέλφια μας του Βορρά αγωνίζονται για τη διαφύλαξη της ελληνικής παιδείας και εθνικής ταυτότητας στη Χειμάρρα, στο Αργυρόκαστρο, στην Κορυτσά, στο Μοναστήρι, στο Κρούσοβο. Οι Ένοπλες Δυνάμεις μας βροντοφωνάζουν καθημερινά ΟΧΙ στον Νεο-οθωμανισμό του Ερντογάν και του Νταβούτογλου. Συνεχίζουν να υπεραμύνονται του πατρίου εδάφους και να χαρίζουν στο Έθνος νέους ήρωες όπως ο Καραθανάσης, ο Βλαχάκος, ο Γιαλοψός, ο Ηλιάκης κ.α. Και ο κακοπληρωμένος και ελλιπώς εκπαιδευμένος αστυνομικός μας δίνει καθημερινά με κίνδυνο της ζωής του τη μάχη κατά της εισαγόμενης εγκληματικότητας, της οποίας ηθικοί αυτουργοί είναι οι θολοκουλτουριάρηδες οπαδοί της «πολυπολιτισμικής κοινωνίας».

Σήμερα οφείλουμε να συνεχίζουμε να αντιστεκόμαστε με κάθε τρόπο. Οι σημερινές αλώσεις είναι μικρές και καθημερινές. Άρα ύπουλες και εξίσου επικίνδυνες. Η υπονόμευση της γλώσσας μας, η άγνοια της ιστορίας μας, η ξενομανία, οι συκοφαντίες κατά της Ελληνορθοδόξου Παραδόσεως μας, οι εδαφικές διεκδικήσεις των γειτόνων, η διαστρέβλωση και πλαστογράφηση της ιστορίας του 1821, της Κύπρου και της Μακεδονίας, όλα αυτά και πολλά άλλα έσωθεν ή έξωθεν προερχόμενα αποτελούν μικρές αλώσεις που απαιτούν γνώση, αντίσταση και μαχητικότητα. Δεν αρνούμαστε την επικοινωνία και την συνεργασία με άλλους λαούς και πολιτισμούς. Ο Ελληνισμός ποτέ δε κλείστηκε στο καβούκι του. Θα αρνηθούμε όμως την αφομοίωση, την αλλοτρίωση, τις γκρίζες ζώνες. Θα αγωνισθούμε με όπλα πρωτίστως πνευματικά και ηθικά. Και θα διδασκόμαστε από την Παράδοση και το βίωμα της Εκκλησίας μας. Η Άλωση και οι μετέπειτα εξελίξεις μάς διδάσκουν ότι τελικά επιβιώσαμε μέχρι σήμερα χάρις στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Διότι η Ορθόδοξη Παράδοση είναι Σταυροαναστάσιμη. Μας θυμίζει ότι μετά την κάθε Σταύρωση του Γένους ακολουθεί η Ανάσταση! Αυτό εύχομαι για την οικονομικά και γεωπολιτικά χειμαζομένη Ελλάδα μας!

Κ.Χ. 16-5-2011


Ειδήσεις στα αρχαία ελληνικά (52)

(κλικ επάνω στην εικόνα του κειμένου για μεγέθυνση)


Και άλλες διεθνείς ειδήσεις στα αρχαία ελληνικά από την ιστοσελίδα του Καταλανού καθηγητή κλασσικής φιλολογίας Joan Coderch-i-Sancho “Akropolis World Νews” (http://www.akwn.net/).


Κυριακή 29 Μαΐου 2011

ΣΗΜΑΙΑ ΚΑΙ ΣΗΜΑΣΙΑ


ΣΗΜΑΙΑ ΚΑΙ ΣΗΜΑΣΙΑ

05/27/2011

Πολύς λόγος για τις ελληνικές σημαίες, κι αυτό μου δημιουργεί την ανάγκη να πω κι εγώ μια κουβέντα. Κατεβαίνω στην πλατεία για να ξαναπάρω πίσω την ζωή μου. Και την δική σου ζωή, την δική μας ζωή. Οι ζωές μας εκτυλίσσονται σε ένα τόπο, κι ο τόπος αυτός δεν είναι μόνο τοπία, έχει ανθρώπους, ιστορία, πολιτισμό, έχει όνομα, είναι μια πατρίδα. Όταν κάποιοι διατάσσουν να διαλυθεί η υγεία ή η παιδεία βιάζουν την πατρίδα μου. Όταν κάποιοι θέλουν να αρπάξουν το νερό για να μας το πουλήσουν μετά για χρυσάφι βιάζουν την πατρίδα μου. Όταν κάποιοι θέλουν να μεταβάλλουν ένα πράσινο βουνό σε κρατήρα για να κλέψουν κι αυτό το χρυσάφι, βιάζουν την πατρίδα μου. Όταν με χλευάζουν επειδή είμαι έλληνας βιάζουν την πατρίδα μου. Όταν έχουν μεταβάλλει την Ελλάδα σε ένα τεράστιο Γκουαντάναμο απελπισμένων ανθρώπων διωγμένων από τις δικές τους πατρίδες, βιάζουν ύστερα από αυτές και την δική μου. Όταν απειλούν να αρπάξουν τα μνημεία, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, την αξιοπρέπεια μου, βιάζουν την πατρίδα μου. Γιατί η δική μου πατρίδα είναι όλα αυτά, είναι κι αυτή η πλατεία, κι αυτά τα πρόσωπα, κι αυτή η γλώσσα που μας κάνει να καταλαβαινόμαστε, ότι βλέπω γύρω μου επειδή άλλοι κάποτε μάτωσαν για αυτά. Κάθε ένας και κάθε μία από μας βρίσκεται εδώ μέσα από μια προσωπική διαδρομή, κουβαλάει την δική του ιστορία.
Η πατρίδα είναι το σημείο που όλες αυτές οι διαδρομές συναντιούνται μέσα στον χρόνο, είναι η αίσθηση ότι είμαστε κάτι πέρα από άτομα σε ριάλιτι σόου. Αυτή την σημασία κουβαλάω μέσα μου, κι η σημαία είναι το σύμβολο της σημασίας. Δεν είμαι πολίτης του κόσμου, τέτοιοι είναι ο Στρός Καν και οι γιάπηδες του ΔΝΤ και της Goldman Sachs. Αυτούς θέλουν να μοιάσουν αυτοί που καίνε τις ελληνικές σημαίες σε κάθε ευκαιρία;
Εγώ πάντως δεν παραιτούμαι από το δικαίωμα να σέβομαι και να τιμώ την ταυτότητα μου και γι αυτό ακριβώς τον λόγο τρέφω ανάλογο σεβασμό για όλες τις ταυτότητες, όλους τους πολιτισμούς.
Γι αυτό, την ώρα που όλοι ασελγούν πάνω στο σώμα της χώρας μου, που οι εξουσιαστές της είναι οι ελληνόφωνοι (κι αυτό όχι και τόσο επιτυχημένα) υπάλληλοι της παγκοσμιοποιημένης αγοράς, την ώρα που ετοιμάζονται να λεηλατήσουν την πατρίδα μου και την ζωή μου, την ώρα που χλευάζουν αυτό που είμαι και αισθάνομαι, αυτή την ώρα, την σημαία δεν την υποστέλλω.

Θ. Τζιούμπας



Σύνορα και ταυτότητες

Φωτ. ΜΗΜ

Σύνορα και ταυτότητες
«Ε» Επτά, Κυριακή 22 Μαΐου 2011

του Θ. Γιαλκέτση

ΣΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ βιβλίο του με τίτλο «Έπαινος των συνόρων» ("Eloge des frontières"-Gallimard, 2010), ο γάλλος μελετητής Ρεζί Ντεμπρέ καταγγέλλει την αυταπάτη ενός κόσμου ο οποίος «δίχως σύνορα» θα ήταν ευτυχής, ενός κόσμου τέκνου της παγκοσμιοποίησης, που, στην πραγματικότητα, πίσω από την επίκληση οικουμενικών ανθρωπιστικών αξιών, τείνει να εξαλείψει κάθε διαφορετικότητα. Όπως εξηγεί ο Ντεμπρέ, σήμερα ζούμε μια σχιζοφρενική κατάσταση. Από τη μια μεριά εγκωμιάζονται η οικουμενικότητα και η παγκοσμιοποίηση, που υποτίθεται ότι καταργούν τα σύνορα, ενώ από την άλλη, από το 1990 έως σήμερα, έχουν δημιουργηθεί 29.000 χιλιόμετρα νέων συνόρων, στα οποία πρέπει να προστεθούν 18.000 χιλιόμετρα ηλεκτρονικών φραγμάτων, που βρίσκονται υπό κατασκευή. Όλοι σχεδόν οι πόλεμοι που διεξάγονται σήμερα γεννιούνται από εδαφικά προβλήματα και το ζήτημα των συνόρων έχει κομβική σημασία ακόμα και στην Ευρώπη, όπως καταδεικνύει η κρίση στο Βέλγιο.
Με δυο λόγια, ανάμεσα στον κυρίαρχο λόγο και τη συγκεκριμένη πραγματικότητα η απόσταση γίνεται όλο και μεγαλύτερη. Γι' αυτό, κατά τον Ντεμπρέ, επείγει να ξανασκεφτούμε δίχως φόβο και δίχως ταμπού την προβληματική του συνόρου, μια προβληματική που στο παρελθόν επικρίθηκε συχνά και απωθήθηκε. Το να ζούμε χωρίς σύνορα είναι μια επιταγή της υπερνεωτερικότητας, η οποία δικαιολογήθηκε με την επίκληση ευγενικών αξιών. Στην πραγματικότητα, πρόκειται μόνον για τη «ρομαντική» έκφραση του νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος, στο όνομα της ελεύθερης κυκλοφορίας των κεφαλαίων και των εργαζομένων, παρήγαγε μια φαινομενικά γενναιόδωρη ουτοπία.
Ένας κόσμος χωρίς σύνορα είναι μια ψευδής οικουμενικότητα, είναι ένας κόσμος στον οποίο τελικά κυριαρχεί μόνον ο ισχυρότερος. Παραγνωρίζοντας σύνορα και ταυτότητες οδηγούμαστε σε μιαν εξαγνισμένη αποικιοκρατία, στην επικράτηση του εθνοκεντρισμού της Δύσης. Σύμφωνα πάντα με τον Ντεμπρέ, το σύνορο είναι αναγκαίο για να αναγνωρίζουμε τον άλλον. Αλλά δίχως το σύνορο δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε ούτε και τους εαυτούς μας. Δίχως το έξω δεν υπάρχει το μέσα. Αν εξαλειφθεί αυτή η διάκριση χάνεται και η έννοια της φιλοξενίας. Το σύνορο είναι πάντοτε αμφίσημο. Μπορεί να είναι ένας λόγος σύγκρουσης και πολέμου ή ένας τόπος ειρήνης και ανταλλαγής. Εκεί όπου δεν υπάρχουν σύνορα συχνά υψώνονται τα τείχη, που είναι το αντίθετο του συνόρου. Το τείχος
πράγματι κρύβει τον άλλον, ενώ το σύνορο τον αναγνωρίζει, αποδεχόμενο την ταυτότητά του, πράγμα που μπορεί να αποτελέσει το πρώτο βήμα για μια πιθανή διαπραγμάτευση. Το αντίδοτο στο τείχος είναι το σύνορο. Να αναγνωρίσουμε τη σημασία του συνόρου σημαίνει να αναγνωρίσουμε την πολυπλοκότητα και την ποικιλία του κόσμου.
Οι νέες τεχνολογίες συνέβαλαν και αυτές στη διάδοση της αυταπάτης ενός κόσμου χωρίς σύνορα. Η ψηφιακή επανάσταση γέννησε έναν ψηφιακό κόσμο και ο Ερμής, ο θεός της επικοινωνίας, μας έκανε να χάσουμε τα λογικά μας, υποσχόμενος ότι θα έχουμε πρόσβαση παντού και σε κάθε στιγμή. Η εικονική μέθη απώθησε την ιστορία και τη γεωγραφία, με τις οποίες ωστόσο σήμερα είμαστε υποχρεωμένοι να αναμετρηθούμε εκ νέου, επειδή είναι δυνατόν να ψηφιοποιηθούν τα σημεία και οι εικόνες αλλά όχι τα σώματα και η ύλη.
Μια ηλεκτρονική διεύθυνση σίγουρα δεν είναι ένας τόπος στον οποίο μπορεί να κατοικήσει κανείς. Και δεδομένου ότι τα σημεία και τα ίχνη πάνω στις οθόνες δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τους ανθρώπους και τα πράγματα, σήμερα ανακαλύπτουμε εκ νέου την υλικότητα του κόσμου. Είναι αλήθεια βέβαια ότι η κυκλοφορία των πληροφοριών γίνεται πιο εύκολα και αυτό είναι θετικό. Τελικά όμως η κουλτούρα που κυριαρχεί είναι η αμερικανική και μάλιστα το κύριο και εμπορικό της ρεύμα. Πράγμα που σημαίνει ότι ο τεχνολογικός οικουμενισμός ευνοεί συχνά την επικράτηση μιας κουλτούρας, μιας γλώσσας, ευνοεί δηλαδή την τυποποίηση και την ομοιομορφία. Χωρίς να λησμονούμε ότι γενικά τα κυρίαρχα μέσα μαζικής επικοινωνίας αντανακλούν και προωθούν κυρίως την άποψη ενός πολύ μικρού τμήματος του πληθυσμού, δηλαδή της δυτικής ελίτ, η οποία ζει με την ουτοπία του νομαδισμού και της παγκοσμιοποίησης.
Σύμφωνα με τον Ντεμπρέ, η τεχνο-οικονομική παγκοσμιοποίηση παράγει την πολιτικο-πολιτισμική βαλκανιοποίηση. Η τυποποίηση των τεχνολογιών και των τρόπων ζωής ευνοεί μιαν απώλεια ταυτότητας και αυτή με τη σειρά της υποκινεί απόπειρες θεμελίωσης νέων ταυτοτήτων πάνω σε θρησκευτική, γλωσσική ή περιφερειακή βάση. Η κοινωνική μας πραγματικότητα αποτελείται από τρία επάλληλα στρώματα, που βρίσκονται συνεχώς σε ένταση μεταξύ τους: εκείνο των δεσμών του αίματος, εκείνο της εθνικής κοινότητας και εκείνο της παγκοσμιοποίησης.
Το πιο πρόσφατο στρώμα, εκείνο της υπερμοντέρνας παγκοσμιοποίησης, αφυπνίζει συχνά το πιο παλιό, εκείνο της ταυτότητας και του ανήκειν. Και έτσι η υπερνεωτερικότητα παράγει αρχαϊκή οπισθοδρόμηση.
Κατά τον Ντεμπρέ, χρειαζόμαστε μιαν ηθική του συνόρου, δεδομένου ότι δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από ένα κρυφό σύνορο ή από ένα σύνορο που γίνεται εμπόδιο. Το σύνορο, για να γίνει τόπος συνάντησης και επικοινωνίας, πρέπει να είναι ορατό, προφανές, κοινό και ρυθμιστικό.



Αυτονομία Βορ. Ηπείρου


Εορτασμός του Αυτονομιακού Αγώνα
και της υπογραφής του "Πρωτοκόλλου της Κερκύρας"


Με κεντρικό σύνθημα την ενότητα των Βορειοηπειρωτών τελέσθηκαν και φέτος οι εορταστικές εκδηλώσεις για την Αυτονομία της Βορείου Ηπείρου στο Δελβινάκι. Τις εκδηλώσεις εορτασμού της Αυτονομίας πρωτοκαθιέρωσε ο αοίδιμος Σεβαστιανός. Το Δελτίο Τύπου της Ι. Μ. Κονίτσης έχει ως εξής:

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΡΥΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ & ΚΟΝΙΤΣΗΣ

Αριθ. Πρωτ. 49 ..........................................Εν Δελβινακίω τη 22α Μαΐου 2011

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Σήμερα, Κυριακή, 22 Μαΐου 2011, πραγματοποιήθηκε στο ηρωϊκό Δελβινάκι η καθιερωμένη εκδήλωση για την Επέτειο του Αυτονομιακού Αγώνος της Βορείου Ηπείρου και για την υπογραφή του «Πρωτοκόλλου της Κερκύρας» (Φεβρουάριο και Μάϊο αντίστοιχα), κατά το έτος 1914.

Ο ΠΑΣΥΒΑ, οι νέοι της ΣΦΕΒΑ, Βορειοηπειρώτες και λαός πολύς προσήλθε στο προσκλητήριο της Ιεράς Μητροπόλεως. Μετά την αρχιερατική Θεία Λειτουργία, εψάλη το Μνημόσυνο των πρωτεργατών της Αυτονομίας, καθώς και των κατά καιρούς αδίκω θανάτω θανατωθέντων Βορειοηπειρωτών και κατετέθη στέφανος στον τάφο του αοιδίμου Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ που βρίσκεται στον περίβολο του Μητροπολιτικού Ναού. Ακολούθησε η ομιλία του Σεβασμιωτάτου κ. ΑΝΔΡΕΟΥ και η ειρηνική πορεία μέχρι το ηρώον της κωμοπόλεως. Μετά το τρισάγιο και τον Εθνικό Ύμνο εγκρίθηκε δια βοής το ακόλουθο

Ψ Η Φ Ι Σ Μ Α

« 1) Ζητούμε να μην επισκιασθή το εθνικό θέμα της Βορείου Ηπείρου από την οικονομική κρίση των τελευταίων καιρών.

2) Απαιτούμε να γίνη σαφής και δυναμική η πολιτική της Ελλάδος για το θέμα της Βορείου Ηπείρου. Να αποδοθή η εκκλησιαστική περιουσία και να κατοχυρωθούν τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα των Βορειοηπειρωτών.

3) Να ληφθή μέριμνα για το θέμα των «Τσάμηδων», που εποφθαλμιούν την Θεσπρωτία και αυτό να λήξη άπαξ δια παντός.

4) Οι Βορειοηπειρώτες αδελφοί να αποβάλουν την αδιαφορία και να σπεύσουν να απογραφούν, όταν έλθη ο καιρός, στην ιδιαίτερη πατρίδα τους. Να δηλώσουν Έλληνες και Ορθόδοξοι Χριστιανοί.

5) Να υπάρξη κινητοποίηση για τους Ελληνοβλάχους, οι οποίοι πρέπει να δηλώσουν Έλληνες και όχι απλώς «Βλάχοι» όπως επιδιώκουν οι Αλβανοί. Τέλος,

6) Απαιτούμε από τους Βορειοηπειρώτες αδελφούς να μονοιάσουν και να ομονοήσουν, γιατί η διχόνοια είναι σύμβουλος κακός και ολέθριος. Ο Ελληνισμός έχει πληρώσει ακριβά τις κατά καιρούς διχόνοιες. Σ’ αυτήν την κρίσιμη ώρα προέχει η ενότητα και η σωτηρία του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού».

"ΣΦΕΒΑ"


Σάββατο 28 Μαΐου 2011

Σαν αύριο: Ημέρα θλίψης και περισυλλογής


Εάλω η Πόλις...

29 Μαΐου 1453: Με την Άλωση έκλεισε θλιβερά ένας κύκλος του ελληνικού Έθνους και χρειάστηκε να περάσουν τετρακόσια χρόνια περίπου για να εμφανισθεί και πάλι ένα ασήμαντο κουτσουρεμένο κρατίδιο όπου και πάλι μπορούσε ένα μικρό μέρος των Ελλήνων να αναπνέει ελεύθερα...
29 Μαΐου 2011: Το ελλαδικό κρατίδιο καταρρέει. Ο εχθρός βρίσκεται ήδη εντός των πυλών. Η Άλωση έχει σχεδόν ολοκληρωθεί. Θα υπάρξει άραγε παλιγγενεσία;
Ακολουθεί ένα ενδιαφέρον κείμενο, όχι από κάποιον "επώνυμο", αλλά έναν νεαρό μάλλον Έλληνα, που πρωτοδημοσιεύθηκε πριν από 3 χρόνια, και ο οποίος περιγράφει με γλαφυρό τρόπο το γεγονός. Ελπίζω η ανάγνωσή του όχι μόνον να μας υπενθυμίσει το τί συνέβη, αλλά και το τι πρόκειται να συμβεί.
ΔΕΕ

Ξημέρωνε 29 Μαϊου 1453. Εδώ και πενήντα δύο ημέρες ο τουρκικός στρατός, ορκισμένος στον ιερό πόλεμο κατά των απίστων, πολιορκεί την Κωνσταντινούπολη. Η μεγάλη τάφρος μπροστά από τα απόρθητα τείχη της Πόλης έχει γεμίσει από τα πρησμένα σώματα των εκλεκτών του Μωάμεθ. Στα τείχη ανεμίζουν οι Αυτοκρατορικοί Δικέφαλοι. Στην πύλη του Αγίου Ρωμανού έφιππος ο Κωνσταντίνος. Ξεκίνησε η τελική επίθεση των Τούρκων σε πολλά μέρη των τειχών, αλλά με επίκεντρο την Πύλη του Αγίου Ρωμανού, διότι εκεί το τείχος είχε σχεδόν καταπέσει. Μια πρώτη έφοδος εκεί, καθώς και μια δεύτερη, μεγαλύτερη, αποκρούστηκαν ύστερα από μάχες σώμα προς σώμα, στις οποίες ήταν παρόντες ο γενουάτης στρατηγός Ιουστινιάνης και ο Κωνσταντίνος. Τότε ο Μωάμεθ διέταξε να προχωρήσουν νέα τάγματα, που ως τότε δεν είχαν πάρει μέρος στη μάχη, και άρχισε η τρίτη, σφοδρότερη έφοδος. Οι δυνάμεις των πολιορκημένων είχαν εξαντληθεί. Ο Ιουστινιάνης τραυματίστηκε και εγκαταλείποντας τη θέση του κατέφυγε μαζί με τα στρατεύματά στον Γαλατά όπου πέθανε μετά από λίγες μέρες. Η αποχώρησή του προκάλεσε σύγχυση και οι Τούρκοι άρχισαν να εισβάλλουν στην πόλη κατά μάζες ανάμεσα από τα ερείπια του τείχους.
Μια μισάνοιχτη πόρτα, πετυχαίνει ό,τι δεν κατόρθωσαν τα κανόνια του Ούγγρου Ουρβανού…
Οι Τούρκοι μπήκαν στην Πόλη και το ξημέρωμα τους βρήκε μέσα στην Πόλη πίσω από τις γραμμές των υπερασπιστών της. Τότε άρχισε η τελευταία σκηνή του δράματος. Μάχες σώμα με σώμα. Ο αυτοκράτορας βλέποντας το χρέος που τον βάραινε αφαίρεσε από πάνω του τα αυτοκρατορικά σύμβολα και ρίχτηκε κι αυτός στη μάχη. Έπεσε στα τείχη σαν απλός στρατιώτης. Η Πόλις εάλω! Νωρίς το πρωί της 29η Μαϊου 1453 η μακροβιότερη αυτοκρατορία στην ιστορία είχε καταλυθεί.
Το τέλος του αυτοκράτορος Κωνσταντίνου ΙΑ' Παλαιολόγου, του τελευταίου αυτοκράτορα του Βυζαντίου, χάνεται στα όρια του μύθου. Το όνομά του και η ιστορία του Μαρμαρωμένου Βασιλιά έγιναν τραγούδι στο στόμα και ελπίδα στην καρδιά των υπόδουλων Ελλήνων...
Άγγελος Κυρίου μαρμάρωσε τον Κωνσταντίνο τη στιγμή που οι Αγαρηνοί εφορμούσαν ασεβώς στην θεοφύλακτη Πόλιν. Ο Αυτοκράτορας μαρμαρώθηκε και δεν πέθανε... περιμένει το άγγιγμα του Αγγέλου που θα του δώσει το ξίφος για να κυνηγήσει όχι μόνο τους κατακτητές ως εκεί απ' όπου ξεκίνησαν -την κόκκινη Μηλιά- αλλά ακόμα και τον αδερφό του και τον ανηψιό του που αργότερα τούρκεψαν και πολέμησαν τους Έλληνες. Για να επιβάλλει ποινή σε όσους ατίμασαν το αίμα και τα δάκρυα του Γένους...
για να γίνει τιμωρός τους...

"Σώπασε κυρά Δέσποινα, και μη πολυδακρύζεις,
πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας θά ’ναι"

http://www.inout.gr/showthread.php?t=29253


ΠΟΛΗ
Στίχοι: Μέντης Μποσταντζόγλου
Μουσική: Νότης Μαυρουδής
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Φαραντούρη

Άλλες ερμηνείες:
Νότης Μαυρουδής
Παιδική Χορωδία Δημήτρη Τυπάλδου

Πόλη Κωνσταντινούπολη πατρίδα μου χαμένη
βασίλισσα των πόλεων χιλιοτραγουδισμένη
είσαι στον κόσμο ξακουστή από την ομορφιά σου
για του Βοσπόρου τα νερά και την Αγια-Σοφιά σου

Πόλη Κωνσταντινούπολη πατρίδα μου χαμένη
η θύμησή σου στην καρδιά νοσταλγικά μου μένει
κι όσο κι αν είμαι μακριά απ' τα άγια χώματά σου
ο λογισμός μου βρίσκεται παντοτινά κοντά σου

Σάββατο 21 Μαΐου 2011

10 χρόνια από τον θάνατο του Ν. Χάμμοντ


Πριν από δύο μήνες περίπου έκλεισαν κιόλας δέκα χρόνια από τον θάνατο του σπουδαίου ελληνιστή Ιστορικού Νίκολας Χάμμοντ. Ακολουθεί μια σύντομη βιογραφία του που είχε δημοσιευθεί στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ (Τα Νέα, 30 Μαρτίου 2001), καθώς και ένας καταλογος με επιλεγμένα έργα του.
ΔΕΕ

Πέρασαν 10 χρόνια
από τον θάνατο του Ν. Χάμμοντ

Ένας από τους σημαντικότερους Άγγλους ελληνιστές, ο ιστορικός Νίκoλας Χάμμοντ,  αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, έφυγε από τη ζωή, στην οικία του στο Κέιμπριτζ της Αγγλίας, σε ηλικία 93 ετών. Ο Νίκολας Τζέφρι Λεμπριέρ Χάμμοντ (Nicholas Geoffrey Lemprière Hammond) συνέδεσε το όνομά του με την ιστορία της Μακεδονίας και της Ηπείρου. Και όχι μόνο από άποψη επιστημονική.

Ήδη από το 1929 ξεκίνησε τις επισκέψεις του στην περιοχή. Στη Βορειοδυτική Ελλάδα αλλά και στην Αλβανία. Το 1930. σε ηλικία 23 μόλις ετών (γεννήθηκε σης 15 Νοεμβρίου του 1907), εγκαινίασε μια συνεργασία ως καθηγητής με το Κολέγιο Clare.

Όταν, το 1938, το αγγλικό Υπουργείο Άμυνας αναζητούσε ειδικούς εν όψει των διαφαινόμενων πολεμικών συγκρούσεων, ανακάλυψε στο πρόσωπο του Νίκολας Χάμμοντ τον κατάλληλο άνθρωπο για την περιοχή μας. Μιλούσε ελληνικά με ευχέρεια, μπορούσε να συνεννοηθεί και στα αλβανικά και γνώριζε την τοπογραφία της Βόρειας Ελλάδας. Πολέμησε στο ελληνικό μέτωπο, συμμετείχε στις δυνάμεις των Συμμάχων που υποχώρησαν πρώτα από την ηπειρωτική Ελλάδα και μετά από την Κρήτη, αργότερα στις μονάδες – σε μία από αυτές ήταν διοικητής ο Μοσέ Νταγιάν -, που ασκούνταν στη χρήση εκρηκτικών στην Παλαιστίνη, τη Συρία και την Κύπρο.

Γνωστός ως Συνταγματάρχης Εγκς, είχε αποκτήσει και το παρατσούκλι «Καπετάν Βαμβακοπυριτίδης» («Captain Gun-cotton»), όταν του ανατέθηκε μια λεπτή αποστολή.

Ήταν Φεβρουάριος του 1943 όταν έπεσε με αλεξίπτωτο στην κατεχόμενη Ελλάδα για να ενωθεί με τους λίγους Άγγλους αξιωματικούς που είχαν μείνει ως σύνδεσμοι των Συμμάχων με την Αντίσταση. Εκρηκτικά, ελονοσία και πεζοπορίες ήταν η καθημερινή του έγνοια για 18 μήνες. Για τον ηρωισμό του στις πολεμικές επιχειρήσεις και την προσφορά του στην Ελληνική Αντίσταση, τιμήθηκε το 1946 από την Ελλάδα με το Παράσημο του Φοίνικος.

Μετά τον πόλεμο, ο Νίκολας Χάμμοντ επέστρεψε στα ακαδημαϊκά του καθήκοντα Από το Clare μετακινήθηκε στο Clifton College και αργότερα στο Bristol University, όπου δίδαξε Ελληνική φιλολογία.

Συνταξιοδοτούμενος, συνέχισε να διδάσκει ως επισκέπτης καθηγητής σε 16 Πανεπιστήμια και Ινστιτούτα Ερευνών στις ΗΠΑ, την Ελλάδα. την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία. Ενθουσιώδης φίλος της αρχαιολογίας, υπήρξε συνεργάτης του Μανόλη Ανδρόνικου.

Το συγγραφικό του έργο είναι ογκωδέστατο. Ασχολήθηκε με την Αρχαία Ιστορία των Βαλκανίων, ιδίως όμως με την Ιστορία της Μακεδονίας. Πολλά βιβλία του κυκλοφόρησαν στο πλαίσιο των σειρών «The Cambridge Ancient History» και «The Oxford Classical Dictionary». Μνημειώδη θεωρούνται τα έργα του «Epirus» (1967) το τρίτομο «Α History α Macedonia» (1972-1988). “ου συνέγραψε με τους Γκι Γκρίφιθ και Φρανκ Γουόλμπανκ. Έγραψε ακόμη τα ««History of Greece» (1959). Macedonian State» (1989), «The Miracle that was Macedonia» (1991), «The Genius of Alexander the Great» 0997)•

To 1997 ήταν η χρονιά που η Ελλάδα τον τίμησε πολλαπλώς: η Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών εξέδωσε τιμητικό τόμο με 37 επιστημονικές ανακοινώσεις επί θεμάτων ιστορικών. αρχαιολογικών και τοπογραφικών -της Μακεδονίας και της Hπείρoυ – ενώ του δόθηκε τιμής ένεκεν και η ελληνική ιθαγένεια.

Επιλεγμένη Βιβλιογραφία
1. A History of Greece to 322 B.C. (1959)
2. Epirus: the Geography, the Ancient Remains, the History and Topography of Epirus and Adjacent Areas (1967)
3. Migrations and invasions in Greece and Adjacent Areas (1976)
4. ed. Atlas of the Greek and Roman World in Antiquity (1981)
5. Philip of Macedon (1994)
6. The Genius of Alexander the Great (1997)
7. The Classical Age of Greece (1999)
8. Poetics of Aristotle: Rearranged, Abridged and Translated for Better Understanding by the General Reader (2001)
9. A History of Macedon Volume I: Historical Geography and Prehistory (1972)
10. A History of Macedon Volume II: 550-336 B.C. (1979)
11. A History of Macedon Volume III: 336-167 B.C. (1988)
12. Alexander the Great. King, Commander, and Statesman
13. Oxford Classical Dictionary (second edition)
14. The end of Mycenaean Civilization and Dark Age: the literary tradition


Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

Ειδήσεις στα αρχαία ελληνικά (51)

(κλικ επάνω στην εικόνα του κειμένου για μεγέθυνση)



Και άλλες διεθνείς ειδήσεις στα αρχαία ελληνικά από την ιστοσελίδα του Καταλανού καθηγητή κλασσικής φιλολογίας Joan Coderch-i-Sancho “Akropolis World Νews” (http://www.akwn.net/).


Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Ελληνικά φύλα της Δυτ. Ελλάδος

(κλικ επάνω στην εικόνα για μεγέθυνση)

 Αἰτωλοί: Ελληνικό φύλο, που κατοικούσε κατά την αρχαιότητα, στην Αιτωλία, για την οποία το "Λεξικό Κυρίων Ονομάτων" αναφέρει τα ακόλουθα: «…Επαρχία μεταξύ Ακαρνανίας, Θεσσαλίας, Ηπείρου και της θαλάσσης, λαβούσα το όνομα από του εξ Ήλιδος προελθόντος Αιτωλού, υιού του Ενδυμίωνος. Οι κάτοικοι αυτής ήσαν ημιβάρβαροι αλλά μάχιμοι και κατώκουν κατά κώμας ατείχιστους και λίαν απομεμακρυσμένας αλλήλων…»
Στο "Λεξικό της Ελληνικής Αρχαιολογίας" αναφέρεται ότι αρχαιότατοι κάτοικοι της Αιτωλίας προς Βορράν ήσαν οι Λέλεγες και προς Νότον, οι Κουρήτες (Ακαρνάνες) και οι Ύαντες, τους οποίους ο Στράβων (Ι΄ ΙΙΙ. 4) μνημονεύει, παραθέτοντας την άποψη του Απολλόδωρου, ότι οι Ύαντες κατέφυγαν ανάμεσα στους Αιτωλούς όταν εκδιώχθηκαν από την Βοιωτία.
Σύμφωνα με την παράδοση, στην Αιτωλία εγκαταστάθηκαν Επειοί (κάτοικοι του βορείου τμήματος της Ηλείας που κατά τις παραδόσεις προήρχοντο από την Θεσσαλία και ήσαν λελεγικής καταγωγής), οι οποίοι ακολούθησαν τον εκδιωχθέντα από την πατρίδα τους Αιτωλό, αδελφό του Παίονος και του Επειού, βασιλέως της Ήλιδος. Μετά την εγκατάσταση των Επειών, η περιοχή η οποία ονομαζόταν Κουρήτις ή Υαντίς έλαβε το όνομα Αιτωλία.
Τα γεγονότα αυτά συνέβησαν έξη γενιές πριν από τον Τρωϊκό πόλεμο (Λ.Ε.Α.) ή δέκα γενιές πριν συνοικισθεί (κατακτηθεί) η Ήλις από τον Όξυλο, όπως αφηγείται ο Έφορος και παραθέτει ο Στράβων (Ι΄ ΙΙΙ. 2). Οι Αιτωλοί θα επιχειρήσουν να κατακτήσουν στην συνέχεια και την περιοχή μεταξύ Φωκίδος και Εσπερίας Λοκρίδος (της χώρας των Οζολών Λοκρών), κάτι που θα επιτύχουν πολύ αργότερα όταν θα τους παραχωρηθεί από τον Φίλιππο Β΄ της Μακεδονίας η περιοχή, η οποία και θα ονομασθεί Αιτωλία Επίκτητος.

Αργυρό τετράδραχμο Αιτωλών (3ος αιώνας π.Χ.)

Οι Αιτωλοί έλαβαν μέρος στον Τρωϊκό πόλεμο με επικεφαλής τον Θόαντα (Ιλιάς Β 638), βασιλέα της Καλυδώνος (πρωτεύουσας της Αιτωλίας) και της Πλευρώνος (κοντά στον ποταμό Εύηνο). Με βάση στοιχεία από τις μυθολογικές παραδόσεις και κυρίως τα νεώτερα επιστημονικά δεδομένα, οι ερευνητές θεωρούν ως παλαιότερους κατοίκους της Αιτωλίας τους Λέλεγες και άλλους ίσως λαούς του Μεσογειακού υποστρώματος (βλ. ιστορικό περίγραμμα). Με την εμφάνιση των πρώτων προελληνικών αριοευρωπαϊκών λαών στον Ελλαδικό χώρο, η περιοχή θα κατακτηθεί από τους Ύαντες.
Με την έναρξη της καθόδου των ελληνικών φύλων νοτιότερα, στην Αιτωλία θα εγκατασταθούν γύρω στο 1900 π.Χ. Ίωνες, Αιολείς (στις περιοχές Πλευρώνος και Καλυδώνος) και αργότερα Επειοί.
Οι Αιτωλοί, το γλωσσικό ιδίωμα των οποίων συγκαταλέγεται στην Δυτική (Ηπειρωτική) ελληνική διάλεκτο, φαίνεται ότι έφθασαν αργότερα (γύρω στο 1500 π.Χ.), φέρνοντας μαζί τους στην περιοχή τα χαρακτηριστικά του Μεσοελλαδικού πολιτισμού.
Όλα αυτά τα φύλα βαθμιαία θα συγχωνευθούν κάτω από το όνομα των Αιτωλών της μυκηναϊκής εποχής (1600-1150 π.Χ.).
Οι Αιτωλοί θα συμπράξουν με τους Δωριείς και θα πάρουν μέρος στην λεγομένη κάθοδο των Ηρακλειδών (γύρω στο 1150 π.Χ.). Δεν θα ακολουθήσουν όμως τις φάλαγγες των Δωριέων προς την ανατολική και νότια Πελοπόννησο, αλλά θα στραφούν με επικεφαλής τον Όξυλο, υιό του Ανδραίμονος (Απολλόδωρος, Β΄ VIII. 3), προς την πλούσια περιοχή της Ήλιδος, όπου θα υποτάξουν τους Επειούς και τα άλλα φύλα που την κατείχαν. Θα συγχωνευθούν όμως με τους παλαιότερους κατοίκους και σύντομα θα χάσουν το εθνικό τους όνομα.
Οι Αιτωλοί στους ιστορικούς χρόνους διακρίνονταν σε τρια «υπο-φύλα» : Τους Ευρυτάνες, τους Αποδωτούς και τους Οφιονείς.
Μέχρι τον 5ο αιώνα π.Χ. οι Αιτωλοί δεν θα διαδραματίσουν σπουδαίο ρόλο στην ελληνική ιστορία. Στην συνέχεια θα εμπλακούν στην διαμάχη Αθήνας-Σπάρτης παίρνοντας το μέρος των Σπαρτιατών.
Από τον 4ο αιώνα π.Χ. η δύναμη των Αιτωλών άρχισε να ανέρχεται ραγδαία ως αποτέλεσμα της δημιουργίας της περίφημης «Αιτωλικής Συμπολιτείας» που θα κυριαρχήσει στα πολιτικά πράγματα της Ελλάδος κατά τον 3ο και 2ο αιώνα π.Χ.
Θα συγκρουσθούν συχνά με την Μακεδονία και θα συμμαχήσουν με τους Ρωμαίους εναντίον των Μακεδόνων. Όταν θα συνειδητοποιήσουν τους κατακτητικούς στόχους της Ρώμης, θα ηγηθούν αντιρωμαϊκής συμμαχίας αλλά θα είναι αργά. Οι Ρωμαίοι θα κατακτήσουν μέχρι το 146 π.Χ. ολόκληρη την Ελλάδα και η «Αιτωλική Συμπολιτεία» θα διαλυθεί τελικώς από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Οκταβιανό Αύγουστο (27 π.Χ. – 14 μ.Χ.).
Οι Αιτωλοί σταδιακά θα παύσουν να εμφανίζονται ως ξεχωριστό ελληνικό φύλο.

Ἀκαρνᾶνες: Ονομασία αρχαίου ελληνικού φύλου, εγκατεστημένου στην ομώνυμη περιοχή (Ακαρνανία) η οποία σύμφωνα με την παράδοση, παλαιότερα ελέγετο Κουρήτις και «…εν τοις αρχαιοτάτοις χρόνοις κατωκείτο υπό των Ταφίων, των Τηλεβοών, των Λελέγων και των Κουρητών…» (Λ. Ε. Α.).
Στην Ιλιάδα η περιοχή εμφανίζεται να κατέχεται στο μεγαλύτερο τμήμα της από το βασίλειο των Επειών. Αντίθετα στην Οδύσσεια, μέρος της Ακαρνανίας εμφανίζεται να κατοικείται από Κεφαλλήνες και να ανήκει στο βασίλειο του Οδυσσέα.
Κατά την μυθολογία η χώρα έλαβε το όνομά της από τον Ακαρνάνα, υιό του Αλκμαίονος (υιός του Αργείου μάντη Αμφιαράου), ενός εκ των Επιγόνων που ηγήθηκαν της δεύτερης εκστρατείας εναντίον των Θηβών και της δεύτερης συζύγου του Καλιρρόης, κόρης του Αχελώου. Ο Ακαρνάν εκδιωχθείς κατέφυγε στην χώρα των Κουρητών η οποία μετωνομάσθη προς τιμήν του Ακαρνανία.
Η σημερινή έρευνα θεωρεί πολύ πιθανόν ότι η παράδοση για την φυγή του Ακαρνάνα από την ΒΑ Πελοπόννησο και την εγκατάστασή του στην Ακαρνανία δημιουργήθηκε τον 7ο και 6ο αιώνα π.Χ. την εποχή του αποικισμού, οπότε οι Κορίνθιοι ίδρυσαν στην δυτική Ακαρνανία αποικίες και ζητούσαν ένα μυθολογικό υπόστρωμα για να στηρίξουν την επεκτατική τους πολιτική (Λεξικό Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα). Πάντως μέχρι το τέλος της Μυκηναϊκής εποχής (1150/1100 π.Χ.) οι Ακαρνάνες είναι άγνωστοι και η χώρα τους κατοικείται από Κεφαλλήνες. Όπως προκύπτει από τα στοιχεία της νεώτερης έρευνας, φαίνεται ότι οι Ακαρνάνες εγκαταστάθηκαν μεταξύ των ακτών του Ιονίου πελάγους και του Αχελώου, στην περιοχή που ονομάζεται στους ιστορικούς χρόνους Ακαρνανία, μετά την Δωρική εισβολή στην Πελοπόννησο, σε μια χρονολογία γύρω στο 1100 π. Χ.
Όσο για την διάλεκτό τους, δεν υπάρχουν αρκετά δεδομένα για την ξεκάθαρη κατάταξή της. Τοποθετείται γενικώς στις Δυτικές ελληνικές διαλέκτους.


Αργυρός στατήρ του Κοινού των Ακαρνάνων
(δεύτερο μισό του 3ου π.Χ. αιώνα)


Οι Ακαρνάνες έγιναν γνωστοί με την συμμετοχή τους στο πλευρό των υπολοίπων Ελλήνων στους Περσικούς πολέμους του 5ου αιώνα π.Χ. Στην διαμάχη Αθήνας-Σπάρτης οι περισσότερες πόλεις της Ακαρνανίας πήραν το μέρος των Αθηναίων εκτός από εκείνες που είχαν φιλοκορινθιακά καθεστώτα.
Από τον 5ο αιώνα π.Χ. οι ακαρνανικές πόλεις είχαν συγκροτήσει το «Κοινό των Ακαρνάνων». Στην διαμάχη του Φιλίππου Β΄ με τους Αθηναίους εντάχθηκαν στην αντιμακεδονική συμμαχία και στην μάχη της Χαιρωνείας (338 π.Χ.) πολέμησαν στο πλευρό των Αθηναίων, λόγω της συνεργασίας των αιωνίων αντιπάλων τους Αιτωλών με τους Μακεδόνες.
Αργότερα, κατά τον 3ο αιώνα π.Χ., οι Ακαρνάνες θα γίνουν σύμμαχοι των βασιλέων της Μακεδονίας, Αντιγόνου Δώσωντος και Φιλίππου του Ε΄, στο πλευρό των οποίων πολέμησαν στις συγκρούσεις των Μακεδόνων με την Αιτωλική Συμπολιτεία. Αυτός ήταν και ο λόγος που οι Ακαρνάνες θα πολεμήσουν εναντίον των Ρωμαίων, οι οποίοι θα κατακτήσουν τελικώς την περιοχή στις αρχές του 2ου αιώνα π.Χ.
Στην διάρκεια της Ρωμαϊκής κατοχής η χώρα των Ακαρνάνων παρακμάζει με γοργούς ρυθμούς και μετά την ίδρυση της Νικοπόλεως (31 π.Χ.) από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Οκταβιανό Αύγουστο, ο οποίος υποχρέωσε τους περισσοτέρους κατοίκους των ακαρνανικών πόλεων να εγκατασταθούν εκεί, οι Ακαρνάνες, σταδιακά, παύουν πλέον να αναφέρονται ως ιδιαίτερο φύλο.

Εὐρυτάνες: Ένα από τα τρία γένη (υπο-φύλα) των Αιτωλών στην αρχαιότητα (Ευρυτάνες, Αποδωτοί, Οφιονείς), εντοπιζόμενοι στις ορεινές περιοχές της δυτικής Στερεάς Ελλάδος (στον ορεινό όγκο των Αγράφων), στα όρια των σημερινών διαμερισμάτων Ηπείρου, Θεσσαλίας και Στερεάς. Σύμφωνα με τις αντιλήψεις των συγχρόνων τους, όπως αυτές αποτυπώνονται στον Θουκυδίδη (Γ΄ 94), οι Ευρυτάνες αποτελούσαν το μεγαλύτερο τμήμα των Αιτωλών, ομιλούσαν διάλεκτο δυσνόητη (προφανώς λόγω της προφοράς τους) και έτρωγαν ωμές τις τροφές τους «…αγνωστότατοι δε την γλώσσαν και ωμοφάγοι εισίν…».
Ο Στράβων (Ι΄ ΙΙ. 5 και ΙΙΙ. 6) κατονομάζοντας διάφορα γένη των Αιτωλών, μνημονεύει τους Ευρυτάνες, καθώς και τους Οφιονείς (που αποκαλεί Οφιείς) και τους Αγραίους.
Τέλος, ο Στέφανος Βυζάντιος αναφέρει τους Ευρυτάνες ως «…έθνος Αιτωλικόν…» και παραθέτει στίχο του Λυκόφρονος του Χαλκιδέως, ποιητή του 3ου αιώνα π.Χ. «…μάντιν δε νεκρόν Ευρυτάν στέψει λεώς…».
Οι Ευρυτάνες και η χώρα τους Ευρυτανία, πήραν το όνομά τους είτε από τα άφθονα νερά της περιοχής τους (εύρυτος χώρα=Ευρυτανία), είτε από τον μυθικό ήρωα Εύρυτο, που ήταν άριστος τοξότης. Πρωτεύουσα των Ευρυτάνων ήταν η Οιχαλία της Ευρυτανίας (υπήρχαν 6 αρχαίες πόλεις με το ίδιο όνομα). Απετέλεσαν το ισχυρότερο στοιχείο της Αιτωλικής Συμπολιτείας μέχρι την τελική τους υποταγή και προσάρτηση στην Ρώμη το 146 π.Χ.

Ἀγραῖοι ἤ Ἀγραεῖς: Οι κάτοικοι της Αγραίας ή Αγραΐδος, μιας περιοχής της Αιτωλίας, μεταξύ του Αχελώου και της οροσειράς που είναι γνωστή σήμερα ως Μακρυνόρος.
Σύμφωνα με τον Στέφανο Βυζάντιο «…έθνος πλησίον Ακαρνάνων, ως Θουκυδίδης εν Τρίτη, το θηλυκόν επί της χώρας Αγραία. Λέγονται δε και Αγραείς, ως Ερατοσθένης».
Κατά τον Θουκυδίδη (Γ΄ 106, 111, 114), οι Αγραίοι ήσαν σύμμαχοι των Σπαρτιατών στον Πελοποννησιακό πόλεμο και αναφέρονται στα γεγονότα που συνέβησαν στην Αιτωλία και στις εχθροπραξίες του έκτου έτους του πολέμου (425 π.Χ.), όταν οι Πελοποννήσιοι μετά από συμφωνία με τους Αθηναίους και τους συμμάχους τους Ακαρνάνες, κατέφυγαν στην χώρα των Αγραίων όπου τους υποδέχθηκε ο φίλος τους, βασιλεύς Σαλύνθιος.
Φαίνεται ότι οι Αγραίοι ήσαν ένα πολεμοχαρές φύλο, με κύρια ασχολία το κυνήγι (Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα), το οποίο παρέμεινε πολιτιστικά καθυστερημένο, μέχρι τους κλασσικούς χρόνους, οπότε αρχίζουν και να συμμετέχουν στα πολιτικο-στρατιωτικά γεγονότα της εποχής.
Η μόνη πολίχνη των Αγραίων που μνημονεύεται στις αρχαίες πηγές, είναι η Εφύρα, την οποία συμπτωματικά αναφέρει ο Στράβων (Η΄ ΙΙΙ. 5) στην περιγραφή της Πελοποννήσου: «…και εν τη Αγραία όπως Αιτωλίας Εφύρα κώμη…». Στην περιγραφή της Αιτωλίας οι Αγραείς μνημονεύονται και πάλι παρεμπιπτόντως, σε κάποια σημεία που ο Στράβων απαριθμεί διάφορα γένη (υπο-φύλα) των Αιτωλών (Ι΄ ΙΙ. 5 και ΙΙΙ. 6).

Από το βιβλίο του
Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη:
«Λεξικό των Αρχαίων Ελληνικών και περι-ελλαδικών φύλων»

Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

Έλληνες και νεοέλληνες

Φρειδερίκος Νίτσε (1844-1900)


...Αποδεδειγμένα, σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του, ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες. Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν (οι δυτικοευρωπαίοι) δημιούργησαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στην σύγκριση του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνόταν, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.

Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος θα ξεσπάσει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικό (για κάθε εποχή) ό,τι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του. Μα ποιοι, επιτέλους, είναι αυτοί των όποιων η ιστορική αίγλη υπήρξε τόσο εφήμερη, οι θεσμοί τους τόσο περιορισμένοι, τα ήθη τους αμφίβολα έως απαράδεκτα και οι όποιοι απαιτούν μια εξαίρετη θέση ανάμεσα στα έθνη, μια θέση πάνω από το πλήθος;

Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο με το όποιο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε από αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους, έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους. Έτσι οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες.

Βεβαία, που και που, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχομένου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνιόχους (Έλληνες), οι όποιοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα!

Φρειδερίκος Νίτσε,
Η Γένεση της Τραγωδίας

Η τουριστική αξιοποίηση των κατέργων!



Ίσως πολλοί δεν γνωρίζουν ότι η Αυστραλία, όταν την ανακάλυψαν και την έκαναν αποικία οι Εγγλέζοι, για πάρα πολλά χρόνια χρησίμευε ως ένα τεράστιο κάτεργο, όπου έστελναν καταδίκους κάθε κατηγορίας από την Αγγλία. Βέβαια αργότερα άρχισαν να δέχονται και μετανάστες και βαθμιαία μετατράπηκε σε μια σύγχρονη χώρα. όπου μάλιστα ευδοκιμεί ιδιαίτερα το ελληνικό στοιχείο. Η Μελβούρνη, η πρωτεύουσα της Αυστραλίας, λογαριαζόταν κάποτε ως η τρίτη μεγαλύτερη ελληνική πόλη, λόγω των πολλών Ελλήνων που ήσαν εγκατεστημένοι εκεί. Θα πρέπει να σημειώσουμε με την ευκαιρία ότι ο ελληνισμός της Αυστραλίας είναι ακμαιότατος και πάντοτε στην πρώτη σειρά των αγώνων για τα εθνικά δίκαια, όπως π.χ. το ζήτημα της Μακεδονίας, όπου έχουν κερδίσει πολλές μάχες από το πολυάριθμο σλαβικό στοιχείο που έχει μεταναστεύσει εκεί.
Οι Αυστραλοί αξιοποιούν τώρα αυτό το "σκοτεινό" παρελθόν της χώρας με την τουριστική προβολή διαφόρων φυλακών, τόπων εξορίας κλπ και οργανώνουν επισκέψεις, ξεναγήσεις, πωλήσεις αναμνηστικών και όλα τα σχετικά!
Στην παραπάνω εικόνα (κλικ επάνω για μεγέθυνση) παρουσιάζουμε το βασικό πρόγραμμα μιας τέτοιας τουριστικής περιήγησης, που διαφημίζεται στην αμερικανική τουριστική αγορά.
ΔΕΕ

Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

Η μεγάλη έκρηξη της Θήρας

Νέα δεδομένα στη χρονολόγηση της έκρηξης
και στις συνέπειές της σε Μινωικό – Αιγυπτιακό Πολιτισμό

Ο ακριβής χρονικός προσδιορισμός της μεγάλης έκρηξης του ηφαιστείου της Θήρας (Σαντορίνης) μας επιτρέπει πλεόν να προσδιορίσουμε με μεγάλη ακρίβεια γεγονότα του παρελθόντος, τα οποία μέχρι τώρα χρονολογούνταν κατά προσέγγιση, με αρκετά περιθώρια λάθους. Στο σημαντικό αυτό επίτευγμα αποφασιστικό ρόλο έπαιξαν οι έρευνες του Έλληνα ηφαιστιολόγου Δρος Γιώργου Βουγιουκαλάκη, ο οποίος περιγράφει με ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες τα παραπάνω, αλλά και τα σχετικά με την έκρηξη, στο κείμενο που ακολουθεί.
ΔΕΕ

ΘΗΡΑ 1613 π.Χ.: Μια από τις μεγαλύτερες εκρήξεις
ηφαιστείου που γνώρισε η Ανθρωπότητα
Συνέντευξη του ηφαιστειολόγου Δρος Γιώργου Βουγιουκαλάκη

Ήταν άνοιξη (κι αυτό αποδεικνύεται από σπόρους και γυρεόκοκκους, που βρέθηκαν στην ηφαιστειακή τέφρα) του 1613 π.Χ., όταν έγινε η μεγαλύτερη έκρηξη ηφαιστείου, που έχει γνωρίσει η Ανθρωπότητα τα τελευταία τουλάχιστον 10.000 χρόνια, η οποία κατάστρεψε ολοσχερώς τη Θήρα και τα κοντινά νησιά σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων. Από την έκρηξη σηκώθηκαν παλιρροϊκά κύματα, τα οποία σάρωσαν τις ακτές των κοντινών νησιών και της βόρειας Κρήτης. Αυτά κατέστρεψαν μεν κάποιους παραθαλάσσιους οικισμούς, δεν μπορεί να προκάλεσαν όμως, την έναρξη της παρακμής του Μινωικού Πολιτισμού, σύμφωνα με τον ηφαιστειολόγο Δρα Γιώργο Βουγιουκαλάκη, ερευνητή του Ινστιτούτου Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών (Ι.Γ.Μ.Ε.) και αντιπρόεδρο της Εταιρείας Στήριξης Σπουδών Προϊστορικής Θήρας.
Ο κ. Βουγιουκαλάκης σε συνέντευξη, που παραχώρησε στην «Ελεύθερη Έρευνα» έθεσε υπ’ όψη μας τα νέα επιστημονικά δεδομένα, που προέκυψαν από τη χρήση μεθόδων ραδιενεργού άνθρακα (C- 14), δεντροχρονολόγησης και παγοχρονολόγησης, σύμφωνα με τα οποία η έκρηξη έγινε τουλάχιστον 100-150 χρόνια νωρίτερα από τη συμβατική ημερομηνία (1500 π.Χ.), η οποία είχε βασιστεί σε συγκριτικές μελέτες της τεχνικής των αγγείων και σε Αιγυπτιακές πηγές. Πρόσφατα δε, μετά την εξέταση από Πανεπιστήμιο της Δανίας ενός κλαδιού ελιάς, που είχε θαφτεί στην τέφρα της έκρηξης, επαληθεύτηκε τελικά, ότι η έκρηξη έγινε το 1.613 π.Χ. και διήρκεσε μόλις 2-3 εικοσιτετράωρα.

«Ε.Ε.»: Κύριε Βουγιουκαλάκη, πότε εντοπίζετε την έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας;
- Ουσιαστικά, το θέμα της χρονολόγησης της έκρηξης του ηφαιστείου της Θήρας έχει ήδη εντοπισθεί το 1.613 π.Χ. με μια απόκλιση μερικών χρόνων πριν ή μετά, που όμως δεν ξεπερνούν την δεκαετία. Η βεβαιότητά μας αυτή, επισφραγίσθηκε με το σπουδαίο νεοανακαλυφθέν εύρημα, δηλαδή ένα κλαδί ελιάς, με ρίζες και φύλλα, που βρέθηκαν στην καλδέρα του ηφαιστείου της Θήρας. Οι προηγούμενες χρονολογήσεις, που είχαν γίνει σε φυτά με μικρή διάρκεια ζωής μας άφηναν κενά, ενώ τώρα μπορούμε πάνω στο ίδιο δείγμα να εφαρμόσουμε μια σειρά από χρονολογήσεις C-14. Παράλληλα όμως με αυτό έγιναν και άλλες έρευνες από το Αμερικανικό Πανεπιστήμιο Κορνέλ, και σε πάρα πολλές θέσεις του Αιγαίου, που επιβεβαίωσαν ως χρονολογία έκρηξης του ηφαιστείου το 1.613 π.Χ., με μια ελάχιστη απόκλιση, όπως είπαμε.

Η δημιουργία και η εξέλιξη του ηφαιστείου της Θήρας.
(Απεικόνιση Ν. Ανδρουλακάκης, Γ. Βουγιουκαλάκης – Ι.Γ.Μ.Ε.)

«Ε.Ε.»: Το γεγονός ότι δεν βρέθηκαν σκελετοί ούτε στο Ακρωτήρι, ούτε συντρίμμια πλοίων στο πέλαγος σημαίνει, ότι οι κάτοικοι είχαν προβλέψει την έκρηξη και έφυγαν πολύ νωρίτερα;
- Τα στοιχεία που έχουμε εμείς από πλευράς γεωλογίας και ηφαιστειολογίας μας λένε, ότι οι κάτοικοι του νησιού με όσες γνώσεις και εάν είχαν δεν προλάβαιναν να φύγουν. ΄Ηταν πρακτικά αδύνατον ακόμη και για τα σημερινά δεδομένα. Η εικόνα που έχουμε είναι, ότι αυτή η τεράστια κλίμακας έκρηξη εξελίχθηκε τόσο πολύ γρήγορα, που ήταν αδύνατον να εγκαταλειφθεί το νησί. Όταν ξεκίνησαν τα προειδοποιητικά φαινόμενα και κατάλαβαν, ότι κάτι πολύ κακό συμβαίνει οι κάτοικοι δεν είχαν καμμιά δυνατότητα διαφυγής, γιατί ήταν πάρα πολλοί. ΄Ηταν πάνω από 10.000. Ακόμη και εάν όλα τα εμπορικά τους πλοία, που ήταν και πάρα πολλά, είχαν συγκεντρωθεί για να τους βοηθήσουν, πάλι δεν θα προλάβαιναν να εκκενώσουν την πόλη, λόγω του αριθμού τους. Αλλά το ότι δεν βρέθηκαν ούτε σκελετοί, ούτε συντρίμμια πλοίων στο Ακρωτήρι, οφείλεται στο γεγονός, ότι είναι το μόνο κομμάτι της ξηράς που βρέθηκε και ερευνήθηκε. Το αρχαίο λιμάνι όμως, ακόμη δεν βρέθηκε και μόνον όταν το ανακαλύψουμε και ανασκαφούν τα σημεία, που ήταν συγκεντρωμένοι οι κάτοικοι, γιατί σίγουρα στο λιμάνι θα είχαν συγκεντρωθεί, τότε θα έχουμε σημαντικές και πολύτιμες πληροφορίες για τις τελευταίες δραματικές ώρες της πόλης, όπως και για την τύχη των κατοίκων της. Πιστεύουμε, ότι στο βυθισμένο αρχαίο λιμένα θα βρούμε σκελετούς, όπως έγινε και στο Ερκολάνο (Σημ. ΔΕΕ: Herculanum, η γειτονική πόλη της Πομπηίας) που καταστράφηκε από την έκρηξη του Βεζούβιου.
Στην πρώτη φάση της καταστροφής σημειώθηκε ένας πολύ ισχυρός σεισμός και σίγουρα το Ακρωτήρι εγκαταλείφθηκε, διότι οι κάτοικοι του νησιού αυτού είχαν μεγάλη εμπειρία από σεισμούς, όπως φαίνεται από τις συνεχείς ανασυγκροτήσεις και τα διάφορα επίπεδα καταστροφών, που έχει υποστεί η πόλη πριν από την μοιραία τελική της. Βλέπουμε, ότι καταστρέφεται ξανά και ξανά από αλεπάλληλους σεισμούς και ξαναχτίζεται ακόμη καλύτερη, όπως μας δείχνουν οι επεμβάσεις στα κτίρια μετά από κάποιο χτύπημα του Εγκέλαδου. Αμέσως η πόλη εκκενώνεται και τα σωστικά συνεργεία αναλαμβάνουν δράση, όπως γίνεται και σήμερα με την ΕΜΑΚ. Επεμβαίνουν επιλεκτικά σε κτίρια, που μπορεί να έχουν μέσα εγκλωβισμένους ανθρώπους και πολύτιμα αγαθά. Το κομμάτι του Ακρωτηρίου που μελετάμε τώρα, έχει καταστραφεί από παλαιότερο σεισμό, όπως διαπιστώνουμε από τις επεμβάσεις των κτιρίων. Οι δε κάτοικοι, έχοντας πάρει μαζί τους ό,τι πολύτιμο και χρήσιμο είχαν, εγκατέλειψαν την πόλη.

Τέσσερις φάσεις καταγράφονται στους μηχανισμούς απόθεσης των προϊόντων της έκρηξης

Κατά την πρώτη φάση, δημιουργείται μια μεγάλη εκρηκτική στήλη από τέφρα ύψους 35-36 χλμ. Διαρκεί περίπου 4-6 ώρες και τινάζει στον αέρα περίπου 2 κυβ. χλμ. (4,6 δισεκατομμύρια τόνους) μάγματος. Η τεράστια ενέργεια, που ελευθερώνεται από την εξάτμιση του νερού κονιορτοποιεί μεγάλες ποσότητες μάγματος και τις εκτινάσσει με μεγάλες ταχύτητες (80-150 μέτρα ανά δευτερόλεπτο) και θερμοκρασίες (150-200ο C) καλύπτοντας όλη τη Σαντορίνη με λευκή τέφρα. Οι αλλεπάλληλες αυτές εκρήξεις δημιουργούν συχνά έντονα ωστικά κύματα, τα καταστροφικά αποτελέσματα των οποίων έχουν καταγραφεί σε τμήματα οικιών του προϊστορικού οικισμού.
Στη δεύτερη εκρηκτική φάση νέφος ατμών και τέφρας κινούνται με υψηλές ταχύτητες ακτινοειδώς γύρω από την περιοχή της έκρηξης.
Κατά την τρίτη φάση η περιοχή καλύπτεται με τεράστια ποσά ηφαιστειακής τέφρας.
Κατά την τελευταία φάση εκτοξεύονται παχιά σύννεφα ζεστής κόκκινης τέφρας, η οποία τελικά εναποτίθεται στη γή, ή βυθίζεται στη θάλασσα.
Το όλο συμβάν, από τις πρώτες εκρήξεις μέχρι και τη δημιουργία της καλδέρας, δεν πρέπει να είχε διάρκεια μεγαλύτερη από λίγα (2-3) εικοσιτετράωρα. Ο όγκος του υλικού, που εκτινάχτηκε υπολογίστηκε σε τουλάχιστον 60 km3 μάγματος ή περίπου 150 δισεκατομμύρια τόνων πετρώματος!


«Ε.Ε.»: Τι ισχύος ήταν αυτή η έκρηξη ; Τι στοιχεία έχουμε;
- Ήταν τεράστια. Ήταν η μεγαλύτερη ηφαιστειακή έκρηξη, που γνώρισε ποτέ η Ανθρωπότητα. Σαν να ήταν πολλές βόμβες Χιροσίμα μαζί. Τα πρώτα εικοσιτετράωρα, της έκρηξης σταμάτησε κάθε είδος ζωής σε ακτίνα 100 χιλιομέτρων! Στην συνέχεια, αρχίζουν τα «τσουνάμι».
Η πρώτη έρευνα που έγινε, για να εντοπισθεί η ισχύς της έκρηξης ήταν, όπως πάντα, στην ξηρά. Αλλά τα στοιχεία για το μέγεθός της, προέρχονται κυρίως από τον υποθαλάσσιο χώρο γύρω από την Σαντορίνη. Τα στοιχεία της ξηράς είναι ο όγκος του μάγματος, που παρήγαγε και ενώ το 2005 εκτιμούσαμε, ότι ο όγκος αυτός ήταν 30 κυβικά χιλιόμετρα, τα έτη 2006 και 2007 μια νέα καλή έρευνα μας έδειξε 60 κυβικά χιλιόμετα πράγμα που αλλάζει πολλά πράγματα, όπως τα « τσουνάμι», στα οποία είχαν αναφερθεί τόσο ο κ. Μαρινάτος, όσο και ο κ. Γαλανόπουλος, αλλά δεν μπορούσαμε να τα τεκμηριώσουμε επακριβώς. Σήμερα όμως, είμαστε σε θέση να επιβεβαιώσουμε, ότι υπήρξαν «τσουνάμι», τα οποία όμως, δεν ξεπερνούσαν τα 10 μέτρα ήταν δηλαδή μεσαίου μεγέθους. Η έρευνα υπαίθρου, που έγινε στην Κρήτη, έδειξε, ότι τα κύματα είχαν ύψος γύρω στα 8 μέτρα. Το Αιγαίο, μπορεί να είναι Αρχιπέλαγος, αλλά είναι κλειστή θάλασσα και δεν ευνοούνται τα μεγάλα κύματα. Η μοντέρνα κοινωνία, έζησε την έκρηξη του Πινατούμπο (Σημ. ΔΕΕ: Pinatubo, το 1991 στις Φιλιππίνες), που είναι 20 φορές μικρότερη της Σαντορίνης, όπως και εκείνη του Ταμπόρα (Σημ. ΔΕΕ: Tambora, το 1815 στην Ινδονησία και η οποία ήταν μια κλίμακα παραπάνω από την έκρηξη του Πινατούμπο), που έχει καταγραφεί στους ιστορικούς χρόνους και είναι ακόμη μικρότερη.
(Σημ. ΔΕΕ: Σύμφωνα με την λογαριθμική κλίμακα VEI = Volcanic Erruption Index (0-8) και τους σχετικούς πίνακες http://www.answers.com/topic/list-of-large-volcanic-eruptions, η έκρηξη της Σαντορίνης ήταν μεγέθους 7, όπως αυτή του Ταμπόρα, ενώ η έκρηξη του Πινατούμπο ήταν μεγέθους 6, του αυτού μεγέθους με την διάσημη έκρηξη του Κρακατόα. Έχουν προσδιορισθεί και εκρήξεις μεγέθους 8, αλλά σε πολύ παλαιότερες εποχές).
 «Ε.Ε.»: Τα « τσουνάμι» είναι που κατέστρεψαν την Μινωϊκή Κρήτη;
- Η Κρήτη, επηρεάζεται από τα συνεχόμενα «τσουνάμι», αλλά έπληξαν μόνον τις παράκτιες περιοχές. ΄Εχουμε εντοπίσει μαζί με τους Αμερικανούς συναδέλφους μας τουλάχιστον τέσσερις θέσεις στην Κρήτη, που έχουν καταστραφεί από αυτά. Αλλά δεν ήταν αρκετά για να καταρρεύσει ξαφνικά ένας τεράστιος πολιτισμός, όπως ο Μινωϊκός. ΄Αλλωστε η Κνωσσός ήταν μακρυά για να επηρεασθεί.
Ακόμη δεν ξέρουμε τα αίτια της καταστροφής του Μινωϊκού Πολιτισμού. Ίσως να ήταν κοινωνικά, μια φυσιολογική παρακμή ενός πολιτισμού, που εξάντλησε τα περιθώρια της εξέλιξής του και όταν μια κοινωνία οδεύει προς την κάθοδο, τότε οι φυσικές καταστροφές την επιταχύνουν. Χαρακτηριστικό είναι, ότι στην εποχή της παρακμής τους αρχίζουν να χτίζουν οχυρωματικά έργα, να οχυρώνουν τις πόλεις με τείχη κ.λπ. ενώ πιο πρίν δεν υπήρχαν. Σίγουρα η καταστροφή του κεντρικού Αιγαίου, που παρέσυρε και τα τριγύρω νησιά θα έπαιξε πολύ σοβαρό ρόλο στην ψυχολογία κατάπτωσης, αλλά και πάλι ήταν αδύνατον να οδηγήσει μια υγιή κοινωνία σε εξαφάνιση. Ακόμη είναι ένα αίνιγμα, ένα άλυτο μυστήριο.

Η Θήρα σήμερα. Δεξιά τρισδιάστατη σχηματική γεωλογική τομή

«Ε.Ε.»: Στην Σαντορίνη, τι είδους κοινωνία είχαμε;
- Στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης, στη «συνοικία των πλουσίων», που έχει ανασκαφεί είναι εμφανές, ότι όλοι οι κάτοικοι περνούν καλά, η ευτυχία είναι διάχυτη και δεν υπάρχουν έντονες αντιθέσεις. Εάν αυτή η εικόνα είναι αντιπροσωπευτική, τότε δείχνει μια κοινωνία υγιή, δείχνει μια συσσώρευση πλούτου από την δουλειά τους, όπως και την κατανομή αυτού του πλούτου ισομερώς, για να μην υπάρχουν αντιπάθειες. Δεν υπάρχει θεοκρατία, ούτε στυγνή εξουσία. Οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι, χαλαροί, έχουν ωραιότατα σπίτια με τουαλέττες στον δεύτερο όροφο(!), εργάζονται με χαρά, είναι πλούσιοι και απολαμβάνουν την ζωή τους.

«Ε.Ε.»: Στην περίφημη τοιχογραφία του Ακρωτηρίου οι κωπηλάτες, που εμφανίζονται, έχουν σπαστά κουπιά, για να αντιμετωπίζουν τα κύματα;
- Στην προϊστορική Θήρα η Ναυσιπλοΐα ήταν πάρα πολύ ανεπτυγμένη και επιπλέον διέθεταν και πάρα πολύ προηγμένη Τεχνολογία. Αυτό, αποδεικνύεται από το σχήμα του πλοίου, την θέση των κωπηλατών και το πηδάλιο. Κατασκεύαζαν δηλαδή πολύ γερά πλοία, ικανά να ταξιδεύουν πολύ μακρυά με ασφάλεια. Αλλά για το παράξενο σχήμα των κουπιών ακόμη δεν μπορούμε να αποδείξουμε τίποτα. Η τοιχογραφία του Ακρωτηρίου, που είναι πανάρχαια, γιατί δεν βρήκαμε κάτι πιο παλιό επιβεβαιώνει την επικοινωνία της Σαντορίνης με την Πελοπόννησο, γιατί στα απέναντι πλοία, είναι Μεσσήνιοι. Αυτό αποδεικνύεται από τα κράνη τους και γενικά από όλη την αναπαράσταση, που δείχνει να είναι μία πομπή, που έχει σχέση με την Πελοπόννησο.

Ο κλώνος της ελιάς, βάσει του οποίου αναθεωρούνται όλα τα ως τώρα δεδομένα για τις σχέσεις Μινωικού, Μυκηναϊκού και Αιγυπτιακού Πολιτισμών. Αριστερά η τρύπα, απ’ όπου πάρθηκε ο κλώνος της ελιάς, της οποίας οι ρίζες φτάνουν έως κάτω στη σκουρόχρωμη επιφάνεια. Επάνω δεξιά φαίνεται η τρύπα με τον κλώνο και κάτω ο ενός μέτρου κλώνος.

«Ε.Ε.»:Οι σχετικές με τις σχέσεις Μινωικού, Μυκηναϊκού και Αιγυπτιακού Πολιτισμού θεωρίες των αιγυπτιολόγων με τα νέα επιστημονικά δεδομένα ανατρέπονται;
- Πράγματι. Κατ’ αρχάς εάν ψάξετε στην Αίγυπτο για χρονολογήσεις, που να βασίζονται στην μέθοδο του C 14 δεν θα βρείτε ούτε μία. Οι ΄Αγγλοι και οι άλλες Σχολές Αρχαιολογίας δημιούργησαν μια ολόκληρη κλίμακα χρονολόγησης, που είχε ως βάση της τις ηλικίες των Φαραώ και την διάρκεια της βασιλείας τους. Σήμερα όμως, διαπιστώνουν, ότι κάποιοι Φαραώ λείπουν, ενώ μερικοί έχουν ίδια ονόματα. Συνεπώς η χρονολογία έκρηξης, που μας έδωσαν δεν ήταν τεκμηριωμένη, όπως το σημερινό 1.613 π. Χ.. Υπάρχει μεγάλη διαφορά, την οποία δεν μπορούν να καλύψουν.


Εικόνες από τη σημερινή Θήρα, που αποκαλύπτουν τα γεγονότα της έκρηξης του 1.613 π.Χ.. Αριστερά αποθέσεις ηφαιστειακής τέφρας από την τρίτη φάσης της έκρηξης βορειοανατολικά της Οίας. Δεξιά αποθέσεις λεπτόκοκκης τέφρας πυροκλαστικού υλικού της τέταρτης φάσης στο Μονόλιθο.

«Ε.Ε.»: Το ηφαίστειο της Θήρας θα επανενεργοποιηθεί και θα εκραγεί;
- Σίγουρα περιμένουμε, ότι η Σαντορίνη θα έχει και άλλη έκρηξη. Απλά, οι εκρήξεις που περιμένουμε, δεν θα έχουν την ισχύ της Μινωϊκής, διότι η Σαντορίνη δίνει εκρήξεις αυτού του μεγέθους κάθε 15.000 με 20.000 χιλιάδες χρόνια. Τότε έχει την δυνατότητα να συσσωρεύσει την ενέργεια μιας Μινωϊκής έκρηξης. Στο μεσοδιάστημα, σημειώνονται εκρήξεις, όπως εκείνες που γνωρίσαμε το 1925, το 1940 και το 1950. Είναι αδύνατον να υπάρξει κάτι παρόμοιο, μόνον 3.000 χρόνια μετά. Μετά από 10.000 χρόνια ίσως, διότι σιγά - σιγά μεγαλώνουν και τα διαστήματα αυτά, λόγω της σύγκλισης των τεκτονικών πλακών. Η όλη διαδικασία, φαίνεται λίγο -λίγο να χαμηλώνει ταχύτητα, που σημαίνει ότι παράγει λιγότερο μάγμα στον χώρο και συνεπώς, χρειάζεται περισσότερος χρόνος για να συσσωρευθεί.

Αγγελική Ρέτουλα

Πηγή: http://logioshermes.blogspot.com/2011/05/1613.html