Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα, ραγιάδες έχεις, μάννα γη, σκυφτούς για το χαράτσι, κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα, των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι…
(Κωστής Παλαμάς)

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

Τι είναι ο Σιωνισμός;


Τι είναι ο Σιωνισμός;

Τιερί Μεϊσάν, Δίκτυο Βολταίρος (Γαλλία) (μτφ. Κριστιάν) 

Ο καθένας έχει τη γνώμη του για να εξηγήσει τις σφαγές που διαπράττονται από το κράτος του Ισραήλ στη Γάζα. Ενώ στη δεκαετία του '70 και του '80, πολλοί τις έβλεπαν ως επίδειξη του αγγλοσαξονικού ιμπεριαλισμού, πολλοί τις ερμηνεύουν σήμερα ως σύγκρουση μεταξύ Εβραίων και Αράβων. Αναλύοντας μια μακρά περίοδο -τέσσερις αιώνες ιστορίας-, ο Τιερί Μεϊσάν (Thierry Meyssan), σύμβουλος ορισμένων κυβερνήσεων, αναλύει την προέλευση του Σιωνισμού, τις πραγματικές φιλοδοξίες του και προσδιορίζει ποιος είναι ο εχθρός.

Ο πόλεμος, που συνεχίζεται χωρίς διακοπή για 66 χρόνια στην Παλαιστίνη, γνώρισε νέα ώθηση με τις ισραηλινές επιχειρήσεις «Φύλακες των αδελφών μας», ακολουθούμενη από το «Ακλόνητος Βράχος» (παράξενα μεταφρασμένο στον δυτικό Τύπο ως «Προστατευτική Ακμή»). 
Οφθαλμοφανώς, το Τελ Αβίβ -το οποίο επέλεξε να χειραγωγήσει την εξαφάνιση τριών νεαρών Ισραηλινών για να ξεκινήσει τις επιχειρήσεις αυτές και «να ξεριζώσει τη Χαμάς» για να εκμεταλλευτεί το φυσικό αέριο της Γάζας, σύμφωνα με το σχέδιο που εκπονήθηκε το 2007 από το σημερινό υπουργό Άμυνας [1] -ξεπεράστηκε από την αντίδραση της Αντίστασης. 
Η Ισλαμική Τζιχάντ απάντησε εκτοξεύοντας πυραύλους μεσαίου βεληνεκούς που είναι πολύ δύσκολο να καταρριφτούν, οι οποίοι προστεθήκαν σε εκείνους που εκτοξεύει η Χαμάς. 
Η βιαιότητα των γεγονότων που στοίχησαν ήδη τη ζωή σε περισσότερους από 1.500 Παλαιστίνιους και 62 Ισραηλινούς (αλλά τα ισραηλινά στοιχεία υπόκεινται σε στρατιωτική λογοκρισία και είναι πιθανώς μειωμένα) έθεσε ένα κύμα διαμαρτυριών σε όλο τον κόσμο. 
Εκτός από τα 15 μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, που συνεδρίασε στις 22 Ιουλίου, το Σ.Α. έδωσε το λόγο σε 40 άλλα κράτη που ήθελαν να εκφράσουν την οργή ​​τους για τη συμπεριφορά του Τελ Αβίβ και τη «κουλτούρα της ατιμωρησίας» του. Η σύνοδος, αντί των συνήθων 2 ωρών, διήρκεσε 9 ώρες [2]. 
Συμβολικά, η Βολιβία κήρυξε το Ισραήλ «τρομοκρατικό κράτος» και ανέστειλε τη συμφωνία για την ελεύθερη κυκλοφορία που την αφορούσε. 
Αλλά σε γενικές γραμμές, οι δηλώσεις διαμαρτυρίας δεν ακολουθούνται από στρατιωτική βοήθεια, με εξαίρεση εκείνη του Ιράν και συμβολικά της Συρίας. 
Και οι δυο στηρίζουν το παλαιστινιακό πληθυσμό μέσω της στρατιωτικής πτέρυγας της Ισλαμικής Τζιχάντ της Χαμάς (αλλά όχι την πολιτική πτέρυγα της, μέλος των Αδελφών Μουσουλμάνων) και το PFLP-GC. 
Σε αντίθεση με τις προηγούμενες (επιχείρηση «Συμπαγές Μολύβι» το 2008 και «Πυλώνας σύννεφου» το 2012), τα δύο κράτη που προστατεύουν το Ισραήλ στο Συμβουλίου (οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο) διευκόλυναν τη σύνταξη μιας δήλωσης του Προέδρου του Συμβουλίου Ασφαλείας που τόνισε τις ανθρωπιστικές υποχρεώσεις του Ισραήλ [3] . 
Στην πραγματικότητα, πέρα από το βασικό ερώτημα για μια σύγκρουση που διαρκεί από το 1948, είμαστε θεατές μιας συναίνεσης για να καταδικαστεί στο ελάχιστο η επιλογή του Ισραήλ σε δυσανάλογη χρήση βίας. 
Ωστόσο, αυτή η φαινομενική συναίνεση κρύβει πολύ διαφορετικές αναλύσεις: ορισμένοι συγγραφείς ερμηνεύουν τη σύγκρουση ως θρησκευτικό πόλεμο μεταξύ Εβραίων και Μουσουλμάνων. 
Άλλοι τη βλέπουν ως ένα πολιτικό πόλεμο σύμφωνα με κλασικό αποικιοκρατικό σχέδιο. 
Πως πρέπει να τα ερμηνεύσουμε; 

Τι είναι ο Σιωνισμός; 
Στα μέσα του δέκατου έβδομου αιώνα, οι Βρετανοί Καλβινιστές συγκεντρώθηκαν γύρω από τον Όλιβερ Κρόμγουελ και αμφισβήτησαν την πίστη και την ιεραρχία του καθεστώτος. 
Μετά την ανατροπή της Αγγλικανικής μοναρχίας, ο «Λόρδος Προστάτης (Lord Protector)» προσποιήθηκε ότι επιτρέπει στον αγγλικό λαό να πραγματοποιήσει την αναγκαία ηθική καθαρότητα για να διασχίσει μια 7χρόνη δοκιμασία, να καλοδεχτεί την επιστροφή του Χριστού και να ζήσει ειρηνικά μαζί του για 1.000 χρόνια (το «Millennium»). 
Για αυτό το σκοπό, σύμφωνα με την ερμηνεία του της Αγίας Γραφής, οι Εβραίοι έπρεπε να σκορπιστούν στα πέρατα της γης, στη συνέχεια να επανα-ενωθούν στη Παλαιστίνη και να ανοικοδομήσουν το ναό του Σολομώντα. 
Με αυτή τη βάση, ίδρυσε ένα πουριτανικό καθεστώς, ανέστειλε το 1656 την απαγόρευση στους Εβραίους να εγκατασταθούν στην Αγγλία και ανακοίνωσε ότι η χώρα του δεσμεύεται για τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ στην Παλαιστίνη. 
Η αίρεση του Όλιβερ Κρόμγουελ με τη σειρά της ανατράπηκε στο τέλος του «Πρώτου Αγγλικού Εμφύλιου πόλεμου», οι υποστηρικτές του σκοτώθηκαν ή εξορίστηκαν, η Αγγλικανική μοναρχία αποκαταστάθηκε, και ο Σιωνισμός (ήτοι το σχέδιο δημιουργίας ενός Κράτους για τους Εβραίους) εγκαταλείφθηκε. 
Επανεμφανίζεται στο δέκατο όγδοο αιώνα με το «Δεύτερο Αγγλικό Εμφύλιο πόλεμο» (σύμφωνα με την ονομασία στα εγχειρίδια ιστορίας στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση στο Ηνωμένο Βασίλειο) τον οποίον ο υπόλοιπος κόσμος γνωρίζει ως «Πόλεμο της Ανεξαρτησίας των Ηνωμένων Πολιτειών» (1775 - 83). 
Σε αντίθεση με δημοφιλή πεποίθηση, ο τελευταίος δεν έγινε στο όνομα του ιδεαλισμού του Διαφωτισμού που θα κινήσει λίγα χρόνια αργότερα τη Γαλλική Επανάσταση, αλλά χρηματοδοτήθηκε από το βασιλιά της Γαλλίας και διεξάχθηκε για θρησκευτικούς λόγους με σύνθημα «Ο Βασιλιάς μας είναι ο Ιησούς!». 
Οι George Washington, Thomas Jefferson και ο Benjamin Franklin, για να περιοριστούμε μόνο σε αυτούς, παρουσιάστηκαν οι ίδιοι ως διάδοχοι των εξόριστων υποστηρικτών του Όλιβερ Κρόμγουελ. Επομένως, οι Ηνωμένες Πολιτείες υιοθέτησαν λογικά το σιωνιστικό σχέδιο του. 
Το 1868, στην Αγγλία, η βασίλισσα Βικτόρια διόρισε ως πρωθυπουργό τον Εβραίο Benjamin Disraeli. 
Ο τελευταίος πρότεινε να παραχωρήσει μερίδιο της δημοκρατίας στους απογόνους των υποστηρικτών του Κρόμγουελ για να μπορεί να στηριχτεί σε όλο το λαό και να εξαπλώσει την ισχύ του στέμματος στον κόσμο ολόκληρο. 
Προπαντός ο ίδιος πρότεινε μια συμμαχία με την εβραϊκή διασπορά για να οδηγήσει μια ιμπεριαλιστική πολιτική από την οποία θα ήταν το αβανγκάρντ (avant-garde). 
Το 1878, έβαλε «την αποκατάσταση του Ισραήλ» στην ημερήσια διάταξη του Συνεδρίου του Βερολίνου για το νέο μοίρασμα του κόσμου. 
Με αυτή τη σιωνιστική βάση το Ηνωμένο Βασίλειο αποκατάστησε τις καλές σχέσεις με τις πρώην αποικίες του που έγιναν οι Ηνωμένες Πολιτείες στο τέλος του «Τρίτου Αγγλικού εμφύλιου πολέμου» -γνωστού στις ΗΠΑ ως «αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο» και στην ηπειρωτική Ευρώπη, ως « guerre de Sécession » (1861-65)- τον οποίον κέρδισαν οι διάδοχοι των υποστηρικτών του Κρόμγουελ, το WASP (Πουριτανοί Λευκοί Αγγλοσάξονες, White Anglo-Saxon Puritans) [4]. 
Και εδώ πάλι, αυτό είναι εντελώς λάθος να παρουσιαστεί αυτή η σύγκρουση ως πάλη κατά της δουλείας, ενώ την ασκούσαν ακόμα πέντε βόρειες πολιτείες. 
Μέχρι σχεδόν το τέλος του δέκατου ένατου αιώνα, ο σιωνισμός είναι αποκλειστικά ένα πουριτανικό αγγλοσαξονικό σχέδιο στο οποίο προσκολλάται μόνο μια εβραϊκή ελίτ. 
Καταδικάζεται έντονα από τους ραβίνους που ερμηνεύουν την Τορά ως αλληγορία και όχι ως πολιτικό σχέδιο. 
Μεταξύ των σημερινών συνεπειών αυτών των ιστορικών γεγονότων, πρέπει να παραδεχτούμε ότι, αν ο σιωνισμός στοχεύει στη δημιουργία ενός Κράτους για τους Εβραίους, αποτελεί επίσης το θεμέλιο των Ηνωμένων Πολιτειών. 
Ως εκ τούτου, το ζήτημα του κατά πόσον οι πολιτικές αποφάσεις του συνόλου λαμβάνονται στην Ουάσιγκτον ή στο Τελ Αβίβ έχει μόνο σχετικό ενδιαφέρον. 
Είναι η ίδια ιδεολογία που είναι στην εξουσία και στις δύο χώρες. 
Περαιτέρω, ο Σιωνισμός έχοντας επιτρέψει τη συμφιλίωση μεταξύ Λονδίνου και Ουάσιγκτον, η αμφισβήτηση του αποτελεί επίθεση κατά αυτής της συμμαχίας, της πιο ισχυρής στον κόσμο. 

Η προσχώρηση του εβραϊκού λαού στο αγγλοσαξονικό Σιωνισμό 
Στην σημερινή επίσημη ιστορία είναι σύνηθες να αγνοηθεί η περίοδος των 17ο-18ο αιώνων και να παρουσιαστεί ο Theodor Herzl ως ιδρυτής του Σιωνισμού. 
Ωστόσο, σύμφωνα με τις εσωτερικές εκδόσεις της Παγκόσμιας Σιωνιστικής Οργάνωσης, και αυτός ο ισχυρισμός είναι επίσης λάθος. 
Ο αληθινός ιδρυτής του σύγχρονου Σιωνισμού δεν ήταν Εβραίος, αλλά Χριστιανός Σιωνιστής (dispentionalist Christian, Χριστιανικός Σιωνισμός, θεωρία τωνΟικονομιών). 
O αιδεσιμότατος William E.Blackstone ήταν ιεροκήρυκας των ΗΠΑ, για τον οποίον οι αληθινοί Χριστιανοί δεν θα έχουν να λάβουν μέρος στις δοκιμασίες του τέλους του χρόνου. Δίδαξε ότι οι τελευταίοι θα απάγονται στον ουρανό κατά τη διάρκεια της τελικής μάχης (« the rapture »). 
Κατά την άποψή του, οι Εβραίοι θα δώσουν αυτή τη μάχη και θα βγούνε ταυτόχρονα νικητές και με αλλαξοπιστία στο Χριστό. 
Αυτή η θεολογία του αιδεσιμότατου Blackstone χρησίμευσε ως βάση για την σταθερή στήριξη της Ουάσινγκτον για τη δημιουργία του Ισραήλ. Και αυτό πολύ πριν από την ίδρυση του AIPAC (το λόμπι υπέρ του Ισραήλ) και την ανάληψη του έλεγχου του Κογκρέσου. Στην πραγματικότητα, η δύναμη του λόμπι δεν προέρχεται τόσο πολύ από τα χρήματά του και την ικανότητά του να χρηματοδοτήσει τις προεκλογικές εκστρατείες παρά από αυτή την ιδεολογία που ήταν πάντα παρούσα στις ΗΠΑ [5]. 
Η θεολογία της αρπαγής όσο ηλίθια και να φαίνεται είναι σήμερα πολύ ισχυρή στις ΗΠΑ. Είναι ένα φαινόμενο που παρουσιάζεται στα βιβλιοπωλεία και στο κινηματογράφο (δείτε την ταινία Left Behind, με τον Nicolas Cage, που θα προβληθεί τον Οκτώβριο). 
Ο Theodor Herzl ήταν θαυμαστής του έμπορου διαμαντιών Cecil Rhodes, του βρετανού θεωρητικού του βρετανικού ιμπεριαλισμού και ιδρυτή της Νότιας Αφρικής και της Ροδεσίας (στην οποία έδωσε το όνομά του) και της Ζάμπιας (πρώην Βόρειος Ροδεσία). 
Ο Herzl δεν ήταν Ισραηλίτης και δεν έκανε περιτομή ο γιος του. Άθεος, όπως πολλοί ευρωπαίοι αστοί της εποχής του, πρότεινε πρώτα να αφομοιωθούν οι Εβραίοι με αλλαξοπιστία στο χριστιανισμό. 
Ωστόσο, ασπαζόμενος τη θεωρία του Benjamin Disraeli, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι καλύτερη λύση θα ήταν να συμμετέχουν ενεργά στη βρετανική αποικιοκρατία ιδρύοντας ένα εβραϊκό Κράτος στην σημερινή Ουγκάντα ​​ή στην Αργεντινή. 
Ακολούθησε το παράδειγμα του Cecil Rhodes για τον τρόπο αγοράς της γης και της δημιουργίας του Εβραϊκού Πρακτορείου. 
Ο Blackstone κατάφερε να πείσει τον Herzl να συνδεθούν οι ανησυχίες των Χριστιανών Σιωνιστών με αυτές των αποικιοκρατών. Έφτανε για αυτό να εξεταστεί η ίδρυση του Ισραήλ στην Παλαιστίνη και να πολλαπλασιαστούν οι βιβλικές αναφορές. 
Χάρη σε αυτή την αρκετά απλή ιδέα, κατέφεραν να συνταχθεί η πλειοψηφία των Εβραίων της Ευρώπης στο σχέδιο τους. Σήμερα ο Herzl είναι θαμμένος στο Ισραήλ (στο όρος Herzl) και το Κράτος έχει τοποθετήσει στο φέρετρό του τη σχολιασμένη από τον Blackstone Βίβλο που του την είχε δωρίσει. 
Ο Σιωνισμός δεν είχε ποτέ ως στόχο να «σώσει τον Εβραϊκό λαό δίνοντας του μια πατρίδα», αλλά τον θρίαμβο του αγγλοσαξονικού ιμπεριαλισμού με συμμετοχή των Εβραίων
Επιπλέον, όχι μόνο ο Σιωνισμός δεν είναι προϊόν της εβραϊκής κουλτούρας, αλλά η πλειοψηφία των Σιωνιστών δεν υπήρξε ποτέ εβραϊκή, ενώ η πλειοψηφία των Εβραίων Σιωνιστών δεν είναι Ισραηλίτες. 
Οι βιβλικές αναφορές πανταχού παρούσες στον ισραηλινό δημόσιο λόγο, δεν αντικατοπτρίζουν παρά τη σκέψη του τμήματος της χώρας που πιστεύει και προορίζονται κυρίως να πείσουν τον αμερικανικό πληθυσμό. 

Η αγγλοσαξονική συνθήκη για τη δημιουργία του Ισραήλ στην Παλαιστίνη 
Η απόφαση για τη δημιουργία ενός εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη ελήφθη από κοινού από τις βρετανική και αμερικανική κυβερνήσεις. 
Διαπραγματεύτηκε από τον πρώτο Εβραίο Δικαστή στο Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών, Louis Brandeis, υπό την αιγίδα του αιδεσιμότατου Blackstone και εγκρίθηκε τόσο από τον Πρόεδρο Woodrow Wilson όσο και από τον πρωθυπουργό Ντέιβιντ Λόιντ Τζορτζ, στον απόηχο της αγγλογαλλικής συμφωνίας Sykes-Picot για το μοίρασμα της «Μέσης Ανατολής». 
Η συμφωνία αυτή δημοσιοποιήθηκε σταδιακά. 
Ο μελλοντικός Υφυπουργός Αποικιών, Leo Amery, εκφορτώθηκε με την αποστολή να βοηθήσει του παλιούς του «Σώματος Zion Mule Corps» για να δημιουργήσουν, μαζί με δύο Βρετανούς πράκτορες Ze'ev Jabotinskyκαι Chaim Weizmann, την «Εβραϊκή Λεγεώνα» στο βρετανικό στρατό. 
Ο υπουργός Εξωτερικών Λόρδος Balfour απέστειλε ανοικτή επιστολή στον Λόρδο Walter Rothschild για να δεσμευτεί να δημιουργήσει μια «Εθνική Εβραϊκή Εστία» στην Παλαιστίνη (2, Νοεμβρίου, 1917). Ο πρόεδροςWilson περιλαμβάνει μεταξύ των επισήμων στόχων του για τον πόλεμο, (αριθ. 12 από τα 14 σημεία που παρουσιάστηκαν στο Κογκρέσο στις 8 Ιανουαρίου 1918), τη δημιουργία του Ισραήλ. 
Ως εκ τούτου, η απόφαση για τη δημιουργία του Ισραήλ δεν έχει τίποτα να κάνει με την εξόντωση των Εβραίων της Ευρώπης που έγινε δύο δεκαετίες αργότερα, κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. 
Κατά τη διάρκεια της Διάσκεψης για την Ειρήνη των Παρισίων, ο Εμίρης Faisal (γιος του Σαρίφ της Μέκκα και μελλοντικός βασιλιάς του Βρετανικού Ιράκ), υπέγραψε στις 3 Ιανουαρίου 1919 συμφωνία με την Σιωνιστική Οργάνωση, υποσχόμενος να στηρίξει την αγγλοσαξονική απόφαση. 
Η δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, η οποία έλαβε χώρα σε βάρος του λαού της Παλαιστίνης, ως εκ τούτου, έγινε επίσης με τη συμφωνία των Αράβων μοναρχών. 
Επιπλέον, στην ίδια εποχή, ο Σαρίφ της Μέκκας, Χουσεΐν μπιν Αλί, δεν ερμήνευε το Κοράνι με τον τρόπο της Χαμάς. Δεν νομίζε ότι μια «μουσουλμανική γη δεν μπορεί να κυβερνηθεί από μη-μουσουλμάνους». 

Η νομική ίδρυση του κράτους του Ισραήλ 
Τον Μάιο 1942, οι σιωνιστικές οργανώσεις πραγματοποίησαν το συνέδριο τους στο Biltmore Hotel στη Νέα Υόρκη. 
Οι συμμετέχοντες αποφάσισαν να μετατρέψουν την «Εθνική Εβραϊκή Εστία» στην Παλαιστίνη σε «Εβραϊκή Κοινοπολιτεία» (με αναφορά στη Κοινοπολιτεία , μέσω της οποίας ο Cromwell αντικατάστησε για λίγο τη βρετανική μοναρχία) και να επιτρέπουν τη μαζική μετανάστευση των Εβραίων προς τη Παλαιστίνη. 
Σε ένα μυστικό έγγραφο, καθορίζονται τρεις στόχοι: «(1) το εβραϊκό κράτος θα καλύπτει το σύνολο της Παλαιστίνης και πιθανώς την Υπεριορδανία. (2) η μετατόπιση των Αράβων στο Ιράκ και (3) η ανάληψη από τους Εβραίους των τομέων της ανάπτυξης και του έλεγχου της οικονομίας σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή». 
Σχεδόν κανένας από τους συμμετέχοντες δεν γνώριζε ότι η «τελική λύση του εβραϊκού ζητήματος» (die Endlösung der Judenfrage) είχε μόλις αρχίσει μυστικά στην Ευρώπη. 
Εν τέλει, ενώ οι Βρετανοί δεν ήξεραν πια πώς να ικανοποιήσουν ταυτόχρονα τους Εβραίους και τους Άραβες, τα Ηνωμένα Έθνη (που τότε αριθμούσε μόνο 46 κράτη μέλη) πρότειναν ένα σχέδιο μοιράσματος της Παλαιστίνης από πληροφορίες που έδωσαν οι Βρετανοί. 
Έπρεπε να ιδρυθεί ένα δι-εθνικό κράτος που θα συμπεριλάμβανε ένα εβραϊκό κράτος, ένα αραβικό κράτος και μια περιοχή «κάτω από ειδικό διεθνές καθεστώς» για τη διαχείριση των ιερών τόπων (Ιερουσαλήμ και Βηθλεέμ). Το σχέδιο αυτό εγκρίθηκε με το ψήφισμα 181 της Γενικής Συνέλευσης [6 . 
Χωρίς να περιμένει το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων, ο πρόεδρος του Εβραϊκού Πρακτορείου, David Ben Gurion, διακήρυξε μονομερώς το κράτος του Ισραήλ που αναγνωρίστηκε αμέσως από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι Άραβες του ισραηλινού εδάφους τέθηκαν υπό στρατιωτικό νόμο, περιορίστηκαν οι κινήσεις τους και κατασχέθηκαν τα διαβατήριά τους. Οι πρόσφατα ανεξάρτητες αραβικές χώρες παρενέβησαν. Αλλά ακόμα χωρίς συγκροτημένους στρατούς ηττήθηκαν γρήγορα. Κατά τη διάρκεια αυτού του πολέμου, το Ισραήλ προχώρησε σε εθνοκάθαρση και ανάγκασε τουλάχιστον 700.000 Άραβες να εγκαταλείψουν τα εδάφη τους. 
Ο ΟΗΕ έστειλε ως μεσολαβητή τον κόμη Folke Bernadotte, έναν Σουηδό διπλωμάτη που έσωσε χιλιάδες Εβραίους κατά τη διάρκεια του πολέμου. Βρήκε ότι τα δημογραφικά δεδομένα που είχαν δοθεί από τις βρετανικές αρχές ήταν ψευδή και ζήτησε την πλήρη εφαρμογή του σχεδίου μοιράσματος της Παλαιστίνης. Ωστόσο, το ψήφισμα 181 απαιτεί την επιστροφή των 700.000 εκδιωχθέντων Αράβων, τη δημιουργία ενός αραβικού κράτους και τη διεθνοποίηση της Ιερουσαλήμ. 
Ο ειδικός απεσταλμένος του ΟΗΕ δολοφονήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 1948 με διαταγή του μελλοντικού πρωθυπουργού Yitzhak Shamir. 
Έξω φρενών, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ενέκρινε το ψήφισμα 194, το οποίο επιβεβαιώνει τις αρχές του ψηφίσματος 181 και, επιπλέον, διακηρύσσει το αναφαίρετο δικαίωμα των Παλαιστινίων να επιστρέψουν στα σπίτια τους και να αποζημιωθούν για τις ζημίες που υπέστησαν [7]. 
Ωστόσο, το Ισραήλ συνέλαβε τους δολοφόνους του Bernadotte, τους δίκασε και καταδίκασε, και έγινε δεκτό στον ΟΗΕ με την υπόσχεση να τιμήσει τα ψηφίσματα. Αλλά όλα αυτά δεν ήταν παρά ψέματα. Αμέσως μετά δόθηκε χάρη στους δολοφόνους και ο σκοπευτής έγινε προσωπικός σωματοφύλακας του πρωθυπουργού David Ben Gurion. 
Από τότε που εντάχτηκε στον ΟΗΕ, το Ισραήλ δεν έπαψε να παραβιάζει τα ψηφίσματα που έχουν συσσωρευτεί στη Γενική Συνέλευση και το Συμβούλιο Ασφαλείας. 
Οι οργανικές σχέσεις του με δύο μέλη του Συμβουλίου με δικαίωμα βέτο το τοποθέτησαν εκτός διεθνούς δίκαιου. Έγινε κράτος offshore που επιτρέπει στις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο να υποκρίνονται ότι σέβονται το διεθνές δίκαιο, ενώ το παραβιάζουν μέσω αυτού του ψευδοκράτους. 
Είναι απολύτως λάθος να πιστεύει κανείς ότι το πρόβλημα που θέτει το Ισραήλ αφορά μόνο τη Μέση Ανατολή. 
Σήμερα, το Ισραήλ δρα στρατιωτικά οπουδήποτε στον κόσμο καλύπτοντας τον αγγλοσαξονικό ιμπεριαλισμό. 
Στη Λατινική Αμερική, είναι ισραηλινοί πράκτορες που οργάνωσαν την καταστολή κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος κατά του Ούγκο Τσάβες (2002) ή την ανατροπή του Μανουέλ Σελάγια (2009). 
Στην Αφρική, ήταν παντού παρόντες κατά τη διάρκεια του πολέμου των Μεγάλων Λιμνών και οργάνωσαν τη σύλληψη του Μουαμάρ ελ Καντάφι. 
Στην Ασία, οδήγησαν την επίθεση και τη σφαγή των Τίγρεων Ταμίλ (2009), κ.λπ.. 
Κάθε φορά, το Λονδίνο και η Ουάσιγκτον ορκίζονται ότι δεν ευθύνονται. Επιπλέον, το Ισραήλ ελέγχει πολλά μέσα μαζικής ενημέρωσης και χρηματοπιστωτικά ιδρύματα (όπως την αμερικανική Federal Reserve, FED)

Η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό 
Μέχρι τη διάλυση της ΕΣΣΔ, ήταν προφανές σε όλους ότι το ισραηλινό ζήτημα ανήκει στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό. 
Οι Παλαιστίνιοι υποστηρίζονταν από όλους τους αντι-ιμπεριαλιστές στον κόσμο -μέχρι τα μέλη του Ιαπωνικού Κόκκινου Στρατού-, που έρχονταν να πολεμήσουν στο πλευρό τους. 
Στις μέρες μας, η παγκοσμιοποίηση της καταναλωτικής κοινωνίας και η απώλεια των αξιών που συνεπάγεται, προκάλεσαν την έλλειψη συνείδησης για το αποικιοκρατικό χαρακτήρα του εβραϊκού κράτους. Μόνο οι Άραβες και οι Μουσουλμάνοι αισθάνονται ότι πρέπει να εμπλακούν. Δείχνουν συμπάθεια για τα δεινά των Παλαιστινίων, αλλά αγνοούν τα ισραηλινά εγκλήματα στον υπόλοιπο κόσμο και δεν αντιδρούν στα άλλα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα. 
Όμως, το 1979, ο Αγιατολάχ Χομεϊνί εξηγούσε στους Ιρανούς πιστούς του ότι Ισραήλ δεν ήταν παρά μια κούκλα στα χέρια των ιμπεριαλιστών και ότι ο μόνος πραγματικός εχθρός ήταν η συμμαχία των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ηνωμένου Βασιλείου. 
Για την δήλωση αυτής της απλής αλήθειας, ο Χομεϊνί διαστρεβλώθηκε στη Δύση και οι σιίτες παρουσιάστηκαν ως αιρετικοί στην Ανατολή. 
Σήμερα το Ιράν είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που στέλνει τεράστιες ποσότητες όπλων και συμβούλους για να βοηθήσει την παλαιστινιακή αντίσταση, ενώ τα σιωνιστική αραβικά καθεστώτα διαλογίζονται ευγενικά σε τηλεδιάσκεψεις με τον ισραηλινό πρόεδρο κατά τις συνεδριάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του Κόλπου [8]. 


Σημειώσεις
[4«Πόλεμοι των Εξαδέλφων​​»: Η θρησκεία, πολιτική, Πολιτικές Πολέμου και ο Θρίαμβος της αγγλο-Αμερικής από τον Kevin Phillips, Basic Books (1999). 
[5] Βλ. Αμερικανική Θεοκρατία (2006) Kevin Phillips, ένας εξαιρετικός ιστορικός, ο οποίος ήταν σύμβουλος του Ρίτσαρντ Νίξον. 




Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2014

Καποδίστριας: Η Ελβετία ευγνωμονούσα, η Ελλάς δολοφονούσα…


Καποδίστριας: Η Ελβετία ευγνωμονούσα, 
η Ελλάς δολοφονούσα…

1831. Η Ελλάδα έχει μόλις την προηγούμενη χρονιά γίνει κράτος, έπειτα από μια επανάσταση που είχε αρχίσει δέκα χρόνια πριν και που διήλθε μέσα από τεράστιες περιπέτειες, σχεδόν αποτυγχάνοντας. Τώρα, όμως, έχει, για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία της αποκτήσει σύνορα, διεθνή αναγνώριση και χτίζει τις πρώτες της δομές. Μέχρι που, μια μέρα σαν τη σημερινή, στις 27 Σεπτεμβρίου του 1831, με το παλαιό ημερολόγιο της εποχής, ο πρώτος κυβερνήτης της χώρας, ο Ιωάννης Καποδίστριας, πέφτει νεκρός από μία σφαίρα στο Ναύπλιο. Μια κακοδαιμονία που οι επιπτώσεις της φτάνουν, θα μπορούσε κανείς να πει, ακόμα μέχρι και σήμερα, ξεκινά για το νέο τόπο.
Ο φάκελος της δολοφονίας Καποδίστρια στο βρετανικό υπουργείο Εξωτερικών είναι ένας από εκείνους που δεν άνοιξαν ποτέ: ακόμα μέχρι και σήμερα παραμένει διαβαθμισμένος με απόρρητα έγγραφα, γεγονός εξαιρετικά σπάνιο καθώς οι πιο πολλοί φάκελοι ανοίγουν τριάντα χρόνια μετά. Όμως όχι αυτός για τον Καποδίστρια. Ιστορικοί εικάζουν ότι οι πληροφορίες που περιέχονται εκεί για τη δολοφονία του, είναι συνταρακτικές.


Το τι σήμαινε ο Καποδίστριας για την Ελλάδα και το τι τραγωδία υπήρξε η δολοφονία του για τον τόπο, το ξέρουν όλοι. Εκείνο που ελάχιστοι στην Ελλάδα δυστυχώς ακόμα γνωρίζουν, είναι το τι σήμαινε ο Καποδίστριας για μία άλλη χώρα με την οποία είχε εμπλακεί πολύ ενεργά ως διεθνής διαμεσολαβητής εκπρόσωπος του Τσάρου, πριν έρθει στην Ελλάδα: την Ελβετία.

Ο Καποδίστριας υπήρξε ο εμπνευστής της ελβετικής ουδετερότητας, αλλά και ο άνθρωπος που κατάφερε να «φέρει» στην ελβετική συμπολιτεία τα καντόνια της Γενεύης και της Λωζάνης, νικώντας κατά κράτος διπλωματικά τον άρχοντα της ευρωπαϊκής διπλωματίας στη μετά το Ναπολέοντα εποχή, τον Μέτερνιχ.
Οι Ελβετοί γιορτάζουν ως εθνικό τους ήρωα τον Καποδίστρια και δεν έχουν άδικο: 

Συνέβαλλε καθοριστικά στο να γλιτώσει αυτή η μικρή χώρα από τις μεγάλες δυνάμεις που τη διεκδικούσαν ως προτεκτοράτο, αλλά, το κυριότερο, να γίνει αυτό που έγινε στο μέλλον, καθώς η ανάπτυξή της βασίστηκε αποφασιστικά στην ουδετερότητα: έτσι έχτισε την τραπεζική της μοναδικότητα, έτσι γλίτωσε από τους φονικούς πολέμους στον 19ο και στον 20ο, κυρίως, αιώνα, έτσι έγινε παγκόσμιο κέντρο προσέλκυσης πλούτου και, στη συνέχεια, πλουσίων.


Το μοντέλο που είχε ο Καποδίστριας στο μυαλό του για την Ελλάδα, ήταν παρόμοιο με αυτό που βοήθησε, περισσότερο από κάθε άλλον, να αποκτήσει η Ελβετία. Αλλωστε, υπήρχαν και πολλές αναλογίες μεταξύ των οποίων οι κυριότερες είναι ότι μεγάλες δυνάμεις, αυτοκρατορίες, αντιμάχονταν για να καταφέρουν να θέσουν τις δύο χώρες στην επιρροή τους, αλλά και ότι και οι δύο ήταν πολύ φτωχές χώρες στο ξεκίνημά τους – κάτι που πολλοί σήμερα επίσης αγνοούν.

Η Ελβετία τα κατάφερε. Χρωστά πολλά στον Καποδίστρια γι αυτό και το θυμάται ακόμα και σήμερα με την «Ακτή Καποδίστρια» στο Ροδανό ποταμό στο κέντρο της Γενεύης, με τα στεφάνια που του καταθέτουν κάθε χρόνο στην εθνική γιορτή τους, με την πλάκα στο σπίτι του στην παλιά πόλη της Γενεύης, με την επίτιμη ανάδειξή του σε πολίτη της Γενεύης και της Λωζάνης – τα σχετικά με τη δράση του Καποδίστρια στην Ελβετία φυλάσσονται στα κρατικά αρχεία της Γενεύης.

Και στην Ελλάδα πάντως υπάρχουν αγάλματά του: θυμίζουν ότι τον σκοτώσαμε και, συνήθως, βρίσκονται, ειδικά στην Αθήνα, στο έλεος των συνθημάτων, των γράφιτι και της βρώμας… 

Ένα από τα σημαντικότερα έντυπα στην Ελλάδα, ο Οικονομικός Ταχυδρόμος, έφερε στο φως στις 27 Μαΐου 1993, δύο ελβετικά έγγραφα σχετικά με τον Ιωάννη Καποδίστρια τα οποία και αναδημοσιεύονται εδώ. Το ένα εκ των δύο κειμένων είχε ως τότε δημοσιευθεί μόνον στα γαλλικά στη σχετική βιβλιογραφία περί Ιωάννη Καποδίστρια, αλλά ουδέποτε στα ελληνικά, ενώ το άλλο ήταν παντελώς αδημοσίευτο. Πρόκειται για δύο κείμενα που φυλάσσονται σήμερα στα κρατικά αρχεία της Γενεύης και τα οποία δείχνουν ανάγλυφα την κεφαλαιώδη σημασία της διπλωματικής δράσης του Καποδίστρια για τη Γενεύη, όπως από τότε κιόλας την αναγνώρισαν οι ίδιοι οι κάτοικοί της με σεβασμό και συγκίνηση που αντανακλώνται έντονα σε αυτά. Δυστυχώς, η σκέψη του τι περίμενε τον Καποδίστρια στην Ελλάδα μετά από την ανάγνωση αυτών των δύο κειμένων, γίνεται ακόμα πιο πικρή…


Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014

Η Ιταλία επιστρέφει στην Ελλάδα 80 νομίσματα της αρχαίας Μακεδονίας


Η Ιταλία επιστρέφει στην Ελλάδα 
80 νομίσματα της αρχαίας Μακεδονίας

Στο περιθώριο της άτυπης συνάντησης των υπουργών Πολιτισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης που πραγματοποιείται στο Τορίνο της Ιταλίας στο πλαίσιο της ιταλικής προεδρίας, έχει προγραμματιστεί να επιστραφούν από την Ιταλία στην Ελλάδα ογδόντα αρχαία ελληνικά νομίσματα. 

Τα νομίσματα, εβδομήντα εννέα αργυρά και ένα χάλκινο, χρονολογούνται από τον 5ο έως τον 2ον αιώνα π. Χ. και προέρχονται από την περιοχή της Μακεδονίας και πιο συγκεκριμένα από τη Χαλκιδική ('Ακανθος και Τορώνη). 

Τα αρχαία αντικείμενα είχαν κατασχεθεί το 2008 στην ιταλική επικράτεια από τις ιταλικές Διωκτικές αρχές που επικοινώνησαν με τις αρμόδιες υπηρεσίες του ελληνικού υπουργείου Πολιτισμού, οι οποίες προέβησαν στον έλεγχο και την επιστημονική τεκμηρίωση της προέλευσης και της σημασίας των νομισμάτων. 

Οι συνεχείς και άοκνες ενέργειες της αρμόδιας Υπηρεσίας του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού της Ελληνικής Δημοκρατίας, της Διεύθυνσης Τεκμηρίωσης και Προστασίας Πολιτιστικών Αγαθών, σε συνεργασία με τις ιταλικές Δικαστικές αρχές και τις υπηρεσίες του ιταλικού υπουργείου Αγαθών, Πολιτισμού και Τουρισμού, είχαν ως αποτέλεσμα την απόδοση των παραπάνω νομισμάτων στο Ελληνικό κράτος. 

Η τελετή παράδοσης παραλαβής των αρχαίων νομισμάτων θα λάβει χώρα στο Τορίνο με παρουσία του Ιταλού υπουργού Αγαθών, Πολιτισμού και Τουρισμού και του Υπουργού Πολιτισμού Κ. Τασούλα. 

Πρόκειται για την πρώτη περίπτωση εφαρμογής από ιταλικής πλευράς της κοινοτικής οδηγίας 93/7/ΕΟΚ, η οποία αφορά στην επιστροφή στον τόπο προέλευσής τους παρανόμως εξαχθέντων πολιτιστικών αγαθών. 

Ο επαναπατρισμός των παραπάνω νομισμάτων, εκτός από σημαντική επιτυχία των εμπλεκομένων υπηρεσιών των δυο κρατών, επιβεβαιώνει την ουσιαστική και αποτελεσματική συνεργασία των δυο κρατών στον τομέα της πάταξης της παράνομης διακίνησης πολιτιστικών αγαθών.

ΑΠΕ-ΜΠΕ


Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2014

Αναπαράσταση του τάφου της Αμφίπολης


Αναπαράσταση του τάφου 
της Αμφίπολης

Αντιμέτωποι με μια νέα πραγματικότητα βρίσκονται οι αρχαιολόγοι στον τάφο της Αμφίπολης, έπειτα από την αποκάλυψη ότι υπάρχει και τέταρτος θάλαμος στον οποίο για να εισχωρήσει κανείς θα πρέπει να μπει από μια μικρή πύλη. Ο θάλαμος αυτός ενδεχομένως να είναι και ο τόφος ταφής του σημαντικού «ενοίκου», να υπάρχει δηλαδή εκεί η σαρκοφάγος, και όπως όλα δείχνουν είναι υπόγειος.
Το νέο αυτό στοιχείο προκαλεί μεγάλη αισιοδοξία στους επιστήμονες ότι τελικά το μέρος που κρύβεται το μεγάλο μυστικό, και πιθανότατα και οι αρχαιολογικοί θησαυροί, να έχει μείνει αλώβητο από τη δράση των τυμβωρύχων. Ο μοναδικός τρόπος κατασκευής του μνημείου στο λόφο Καστά έχει μπερδέψει ακόμη και τους αρχαιολόγους και θεωρείται πιθανό να μπέδεψε και τους αρχαιοκάπηλους. Φαίνεται ότι ο κατασκευαστής του τάφου ήθελε να προστατέψει με κάθε τρόπο την σαρκοφάγο και να εμποδίσει τους τυμβωρύχους να εισέλθουν μέχρι εκεί, ακόμη κι αν κατάφερναν να φτάσουν μέχρι τον τρίτο θάλαμο στον οποίο βρίσκονται σήμερα οι αρχαιολόγοι.
Η μελέτη του μαρμάρινου θυρώματος που βρέθηκε στον τρίτο θάλαμο δείχνει πως το άνοιγμα που οδηγεί σε κάποιους άλλους, πιθανόν υπόγειους χώρους, δεν βρίσκεται στο κέντρο του τοίχου αλλά έκκεντρα προς τα αριστερά.



Αυτή την στιγμή πάντως η επίχωση του τρίτου θαλάμου και η κακή κατάσταση διατήρησης του θόλου, που απαιτεί έργα στερέωσης δεν βοηθάει την ανασκαφική έρευνα στο επίμαχο σημείο.
Τα μέχρι στιγμής δεδομένα έχουν ως εξής: Ο πρώτος και ο δεύτερος θάλαμος έχουν ύψος από το έδαφος περίπου 6,5 μέτρα. Το ύψος του τρίτου θαλάμου, ωστόσο, ξεπερνάει τα 7 μέτρα και σύμφωνα με τις εκτιμήσεις τα δάπεδο του πηγαίνει ακόμα βαθύτερα.




Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, από το βόρειο τοίχο του τρίτου δωματίου (τον λεγόμενο και κίτρινο τοίχο) ξεκινούν σκαλιά που φτάνουν μέχρι την έκκεντρη πύλη που έχει αρχίσει να αποκαλύπτεται προς τον τέταρτο θάλαμο.
Αυτή η πύλη κατεβαίνει πιο βαθιά, είναι μετατοπισμένη προς τα αριστερά και δεν βρίσκεται στο κέντρο του τοίχου, ενώ έχει άνοιγμα 96 εκατοστά. Για να αντιληφθεί κανείς τη διαφορά που υπάρχει σε σχέση με τα προηγούμενα ανοίγματα αρκεί να αναφέρουμε ότι η απόσταση ανάμεσα στις Καρυάτιδες αλλά και τις παραστάδες στην είσοδο της πρόσοψης, κάτω από τις Σφίγγες, είναι 1,68 μέτρα.


Εντυπωσιακή αναπαράσταση του τάφου της Αμφίπολης- Σενάρια ότι υπάρχουν κατακόμβες photo - 3

Σύμφωνα με το δημοσίευμα της εφημερίδας, Ελευθεροτυπία, τα σενάρια για τι θα ακολουθήσει είναι πολλά. Στον επόμενο χώρο θα βρεθεί κάποιος άλλος θάλαμος; Θα αποκαλυφθεί μια κρύπτη ή κόγχη όπου θα είναι τοποθετημένος ο νεκρός; Ή θα συνεχίζεται η επαλληλία των θαλάμων υπογείως; Αν ισχύει πάντως η τελευταία εκδοχή ίσως να έχουμε μια πρώιμη εμφάνιση κατακομβών. Το έργο των αρχαιολόγων θα είναι πολύ μεγάλο αφού θα πρέπει στην περίπτωση αυτή να εξερευνήσουν ανάλογο χώρο στο υπόγειο με αυτόν που βρήκαν από την πρώτη στιγμή που εισήλθαν στο ταφικό μνημείο, όταν δηλαδή ανακαλύφθηκαν οι Σφίγγες.

Ενδεχομένως, λοιπόν, οι τυμβωρύχοι να έφτασαν μέχρι τον τρίτο θάλαμο, να είδαν τη μικρή οπή που υπάρχει αλλά και το χώμα που είχε τοποθετηθεί και να εγκατέλειψαν την προσπάθεια να εισέλθουν στο υπόγειο. Μ' αυτά τα δεδομένα, η σαρκοφάγος και οι αρχαίοι θησαυροί μπορεί να βρίσκονται στο υπόγειο και να περιμένουν τους αρχαιολόγους οι οποίοι έχουν αρχίσει να χαμογελούν πιστεύοντας ότι βρίσκονται μπροστά σε ένα ασύλητο μνημείο. Ο μεγαλοπρεπής τάφος με περίμετρο σχεδόν 500 μέτρα δεν κατασκευάστηκε για να μείνει κρυφός. Φτιάχθηκε με τέτοιο τρόπο ώστε όλοι να… υμνούν τη μεγαλοπρέπειά του. Επομένως, ο κατασκευαστής γνώριζε ότι θα ήταν στόχος τυμβωρύχων κι έπρεπε να κάνει κάτι για να τον προστατέψει. Οι επιχωματώσεις που έγιναν καθώς και η πύλη που οδηγεί στο υπόγειο ήταν ένας τρόπος για να να μπερδευτούν όσοι ήθελαν να μπουν στον τάφο.


Εντυπωσιακή αναπαράσταση του τάφου της Αμφίπολης- Σενάρια ότι υπάρχουν κατακόμβες photo - 4

«Η ανασκαφή θέλει το χρόνο της», δήλωσε η Γενική Γραμματέας του υπουργείου Πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη.
Μετά τις τελευταίες αποκαλύψεις με τις Καρυάτιδες, η κ. Μενδώνη επισήμανε μιλώντας στον Ant1 ότι ακόμα δεν ξέρουν τι κρύβεται στον τρίτο θάλαμο, «για να πάμε στον τέταρτο», προσθέτοντας ότι η ανασκαφή είναι μία αυστηρά επιστημονική διαδικασία, «δεν μπορείς να τη βιάσεις, μπορείς, όμως να την επιταχύνεις, λαμβάνοντας, ωστόσο κάποια συγκεκριμένα μέτρα προστασίας για τους εργαζόμενους και για το μνημείο».


Εντυπωσιακή αναπαράσταση του τάφου της Αμφίπολης- Σενάρια ότι υπάρχουν κατακόμβες photo - 5

Η κ. Μενδώνη τόνισε ότι «έχει στηθεί στο μνημείο ένα πλήρες και σύγχρονο εργοτάξιο, καθώς υπάρχει ανάγκη υποστήλωσης, που οφείλεται όχι στο ότι δεν είναι σε καλή κατάσταση, αλλά ότι από την κατασκευαστική του δομή ήταν επιχωσμένο με ποταμίσια άμμο, σε μια προσπάθεια αποτρεπτική για σύληση».Μ«Οι κατασκευαστές είχαν λάβει μέτρα πρόνοιας για να αποφύγουν την τυμβωρυχία» είπε χαρακτηριστικά.
Οι Καρυάτιδες
Το μυστικό της καταγωγής τους κρύβουν στα δάχτυλα των ποδιών τους οι Καρυάτιδες της Αμφίπολης. Σύμφωνα με ορισμένους αρχαιολόγους, η μορφολογία των κάτω άκρων τους δηλώνει πασιφανώς την ελληνική τους ταυτότητα. Άλλοι συνάδελφοί τους όμως είναι πολύ πιο επιφυλακτικοί, επισημαίνοντας ότι, ακριβώς αυτό που ονομάζεται «ελληνικό πόδι» στη γλυπτική μπορεί να ενισχύει την άποψη περί της ρωμαϊκής προέλευσης των Καρυάτιδων.


Εντυπωσιακή αναπαράσταση του τάφου της Αμφίπολης- Σενάρια ότι υπάρχουν κατακόμβες photo - 6

Όπως φάνηκε μόλις αποκαλύφθηκαν ως τα βάθρα τους, οι Κόρες της Αμφίπολης θα μπορούσαν να αποτελούν υπόδειγμα πλαστικής απόδοσης ενός κανόνα της γλυπτικής: Το δεύτερο δάχτυλο του ποδιού αποδίδεται στα αγάλματα πάντα ως μακρύτερο του μεγάλου δαχτύλου. Επίσης, το τρίτο δάχτυλο είναι σημαντικά πιο μικρό και φουσκωτό. Αυτό είναι το χαρακτηριστικό που έμεινε στην ιστορία της τέχνης ως «πους ο ελληνικός».
Όπως αναφέρει το Πρώτο Θέμα, το μακρύτερο δεύτερο δάχτυλο θεωρούνταν δείγμα ευγενούς καταγωγής και, μια δοξασία που ενισχύθηκε, διαδόθηκε και επικράτησε κυρίως κατά την περίοδο των κατακτήσεων του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Σε σαφή διάκριση από το «αιγυπτιακό πόδι», τύπο στον οποίον το μεγάλο δάχτυλο προεξέχει, το «ελληνικό πόδι» καθιερώθηκε ακόμη και στην αιγυπτιακή τέχνη, ιδιαίτερα μετά από τη δυναστεία που ίδρυσε ο Πτολεμαίος, ο Μακεδόνας στρατηγός του Αλεξάνδρου.
Παρόλ' αυτά, όπως υπογραμμίζουν ειδικοί στην αρχαία γλυπτική, το «ελληνικό πόδι» όπως αυτό που διακρίνεται εμφανώς πάνω από τα κρηπιδωτά υποδήματα των Καρυάτιδων, αποτελούσε κοινό τόπο, τόσο πριν από την εποχή της ακμής των Μακεδόνων όσο και πολύ μετά από αυτήν. Η γοητεία που ασκούσε στους καλλιτέχνες το προεξέχον δεύτερο δάχτυλο του ποδιού, το διατήρησε δημοφιλές και επίκαιρο σχεδόν επ' άπειρον: Η πορεία του «ελληνικού ποδός» ξεκινά από την αρχαία ελληνική γλυπτική, περνά στη ρωμαϊκή, αναγεννάται με τις κάθε είδους νεο-κλασσικιστικές τάσεις και φτάνει ακόμη και ως τα πελώρια πέλματα του Αγάλματος της Ελευθερίας.

Η γαλλική ονομασία του «ελληνικού ποδιού» είναι επίσης ενδεικτική των θεωριών που έχουν διατυπωθεί γύρω από αυτό: Εκτός από «pied grec» («ελληνικό πόδι»), οι Γάλλοι το αποκαλούν και «pied de Néanderthal», καθώς το προεξέχον δεύτερο δάχτυλο θεωρείται αταβιστικό κατάλοιπο της προέλευσης του ανθρώπου από τους πιθηκοειδείς συγγενείς του στο ζωικό βασίλειο. Η προέκταση της χρήσης του «ελληνικού ποδιού», τόσο στην τέχνη πριν από την ελληνιστική περίοδο όσο και μετά από αυτήν, αφήνει κάποια περιθώρια επίρρωσης της θεωρίας περί ρωμαϊκής καταγωγής των Καρυάτιδων. Με το ίδιο κριτήριο όμως, επιβεβαιώνεται η ελληνικότητα των επιβλητικών γυναικείων αγαλμάτων στον τάφο της Αμφίπολης.
Σύμφωνα και με τους ορθοπαιδικούς, υπάρχουν τρεις βασικοί τύποι πέλματος: το «αιγυπτιακό πόδι», στο οποίο το μεγάλο δάχτυλο είναι το μακρύτερο και τα υπόλοιπα σταδιακά μικραίνουν, το «ρωμαϊκό πόδι», όπου τα δάχτυλα έχουν περίπου το ίδιο μήκος, και το «ελληνικό πόδι», στο οποίο το δεύτερο δάκτυλο είναι πιο μπροστά από το μεγάλο. Αξίζει να αναφερθεί ότι και το Άγαλμα της Ελευθερίας, έχει το «ελληνικό πόδι». Στην ιατρική, ο συγκεκριμένος τύπος πέλματος, ονομάζεται Morton's toe. Το όνομα δόθηκε από τον Αμερικανικό ορθοπαιδικό χειρούργο, Dudley Joy Morton (1884–1960) και ουσιαστικά αποτελεί μία δυσμορφία, σε σχέση με το το 70%-80% του παγκόσμιου πληθυσμού που έχει το φυσιολογικό «αιγυπτιακό πόδι».


Οι κόθορνοι
Στα αρχαία αγγεία που έχουν βρεθεί και σε σχετικές πηγές, ανάμεσα στα υποδήματα των αρχαίων Ελλήνων, συναντάμε και τους κοθόρνους. Οι κόθορνοι έχουν συνδεθεί με το αρχαίο ελληνικό δράμα, καθώς η χοντρή σόλα τους, έδινε το ανάλογο ύψος στους υποκριτές, χαρίζοντας τους, μία επιβλητική ανωτερότητα. Σύμφωνα με ιστορικές πηγές, ο Αισχύλος ήταν εκείνος που το χρησιμοποίησε πρώτος στο θέατρο. Έκτοτε, καθιερώθηκε οι τραγικοί υποκριτές να φορούν τα συγκεκριμένα υποδύματα. Κυρίως οι υποκριτές που ενσάρκωναν τους θεούς. Για παράδειγμα, στους «Βατράχους», ο θεός Διόνυσος φοράει κοθόρνους.


Στο θέατρο, οι κόθορνοι αποτελούνταν από το συνήθως μονοκόμματο κάττυμα, με ύψος γύρω στα 8 εκατοστά ( ή κάτυμμα από επάλληλες ξύλινες στρώσεις). Χάρη στα υποδήματα αυτά, ο ηθοποιός μπορούσε να φτάσει σε ύψος γύρω στο 1.80 και 1.90 και για αυτό το λόγο έπρεπε να εξασκηθεί αρκετά για να μην πέσει. Το ρωμαϊκό θέατρο, υιοθέτησε από το ελληνικό τους κοθόρνους, όχι όμως τόσο πιστά, αφού σε αρκετές τοιχογραφίες στην Πομπηία, που απεικονίζουν θεατρικές παραστάσεις, οι ηθοποιοί δεν φορούν κοθόρνους.

Στην καθημερινή ζωή των αρχαίων Ελλήνων, οι κόθορνοι, ήταν ένα πολύ πιο άνετο υπόδημα. ΄Ηταν φαρδύ και το φορούσαν και οι άνδρες και οι γυναίκες. Σύμφωνα βέβαια, με κάποιες πηγές, ο κόθορνος ήταν αποκλειστικά γυναικείο υπόδημα, ενώ για άλλες, όπως για παράδειγμα, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, μόνο ανδρικό. Έχει υπερισχύσει η άποψη όμως, ότι το υπόδημα προοριζόταν και για τα δύο φύλα. Ήταν μάλιστα, τόσο φαρδύ, ώστε να ταιριάζει και στο αριστερό και στο δεξί πόδι, όπως μας πληροφορεί ο Αριστοφάνης: «ες τω κοθόρνω τω πόδ' ενθείς ίαιμαι». Αυτός, άλλωστε ήταν και ο λόγος, που ο κόθορνος έλαβε και μεταφορική σημασία: «κόθορνος» προσονομάστηκε ειρωνικά ο Θηραμένης, ένας από τους Τριάκοντα Τυράννους και στρατηγός στα τελευταία χρόνια του Πελοποννησιακού Πολέμου.

Οι ομοιότητες των Καρυατίδων της Αμφίπολης με τις Καρυάτιδες στο Ερέχθειο
Στους κοθόρνους των Καρυάτιδων της Αμφίπολης βρέθηκαν ίχνη από κόκκινο και κίτρινο χρώμα. Ζωγραφισμένες ήταν και οι Καρυάτιδες στο Ερέχθειο, αλλά τα χρώματα χάθηκαν με το πέρασμα του χρόνου. Ένα άλλο κοινό τους σημείο, είναι ότι τόσο οι Καρυάτιδες στην Αμφίπολη, όσο και στο Ερέχθειο, λειτουργούν ως κίονες. Μπορεί οι πρώτες να βρίσκονται εντός του ταφικού μνημείου στον λόφο Καστά και οι δεύτερες σε περίοπτη θέση, ωστόσο σύμφωνα με την παράδοση, και οι Καρυάτιδες του Ερεχθείου «φρουρούσαν» τον τάφο του μυθικού βασιλιά της Αθήνας, του Κέκροπα. Το Μουσείο της Ακρόπολης μας πληροφορεί: «Για τις Καρυάτιδες έχουν δοθεί πολλές ερμηνείες. Η πειστικότερη υποστηρίζει ότι αποτελούσαν το υπέργειο μνημείο του τάφου του Κέκροπα και ότι ήταν οι χοηφόροι που απέδιδαν τιμές στον ένδοξο νεκρό. Το κυρίως οικοδόμημα και τη βόρεια πρόσταση του Ερεχθείου περιέτρεχε μια συνεχής ιωνική ζωφόρος διακοσμημένη με μορφές θεών, ηρώων και θνητών σε σκηνές που συνδέονταν με τις πανάρχαιες λατρείες του Ερεχθείου. Οι μορφές ήταν ξεχωριστά δουλεμένες σε παριανό μάρμαρο και προσαρμοσμένες σε πλάκες από γκρίζο ελευσινιακό λίθο». Όσο για το πώς προέκυψε το όνομα «Καρυάτιδες», το Μουσείο διευρκρινίζει: «Τα αγάλματα, σε οικοδομική επιγραφή του Ερεχθείου ονομάζονται απλώς Κόρες, ενώ η ονομασία Καρυάτιδες δόθηκε σε μεταγενέστερα χρόνια. Λόγος έχει γίνει και για τις μορφές τους. Οι μορφές των γυναικείων αγαλμάτων στην Αμφίπολη και στην Ακρόπολη, παραπέμπουν στον τύπο της Κόρης. Πρόκειται για αγάλματα με ελαφρύ χαμόγελο, βοστρύχους, ενώτια και χειριδωτό χιτώνα.

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2014

Ο νέος Αμερικανός πρέσβης στα Σκόπια αναφέρθηκε σε "Σλάβους" και όχι σε "Μακεδόνες"


Μια πολύ ενδιαφέρουσα εξέλιξη, αν συνδυασθεί μάλιστα με την προ ημερών ανακήρυξη της Δημοκρατίας της Ιλλυρίδας (βλ. προηγούμενη ανάρτηση). Κάτι κυοφορείται στα Σκόπια...
ΔΕΕ

Η Δημοκρατία της Ιλλυρίδος

Ο νέος Αμερικανός πρέσβης στα Σκόπια 
αναφέρθηκε σε "Σλάβους" και όχι σε "Μακεδόνες" 

Σεπτέμβριος 21, 2014.
Δυσαρέσκεια προκάλεσε η χρήση της λέξης «Σλάβοι» για τους Σκοπιανούς από τον υποψήφιο  νέο πρέσβη των Ηνωμένων Πολιτειών στα Σκόπια.

Ο υπουργός του νοτιο-σλαβικού κράτους, Νίκολα Πόποσκι,  θα καλέσει αύριο τον αναπληρωτή πρέσβη των ΗΠΑ για να μεταφέρει  τη δυσαρέσκεια του για τον νέο πρέσβη που προορίζεται για τα Σκόπια, αφού αποκάλεσε τους Σκοπιανούς, Σλάβους.

«Το υπουργείο Εξωτερικών των Σκοπίων, θα απαντήσει για την ακατάλληλη χρήση του όρου ‘Σλάβοι’, από τον νεοδιορισθέντα πρέσβη των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής στα Σκόπια, κ. Jess Lippincott Baily, κατά την ακρόασή του στη Γερουσία», σημειώνει η ανακοίνωση του ΥΠΕΞ.

Ο Αμερικανός διπλωμάτης δήλωσε ενώπιον της Γερουσίας ότι το νοτιοσλαβικό κράτος –FYROM, κατοικείται από δύο κύριες εθνότητες, την πλειοψηφούσα των Σλάβων και την μειοψηφούσα των Αλβανών, σημειώνει η εφημερίδα ‘Βέτσερ’.
--

               



Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2014

Σκόπια: Ανακηρύχθηκε τελικώς, παρά τις πιέσεις, η Δημοκρατία της Ιλλυρίδας

Ο Νεβζάτ Χαλίλι μπροστά από το άγαλμα του Σκεντέρμπεη ανακηρύσσει τη ‘Δημοκρατία της Ιλλυρίδας’, ως ανεξάρτητη περιοχή στο νοτιοσλαβικό κράτος-FYROM

Σκόπια: Ανακηρύχθηκε τελικώς, 
παρά τις πιέσεις, η Δημοκρατία της Ιλλυρίδας

Σεπτέμβριος 18, 2014

Στην πλατεία Σκερντέμπεη των Σκοπίων ο δήμαρχος Νεβζάτ Χαλίλι ανακήρυξε τη Δημοκρατία της Ιλλυρίδας που εδράζεται στο Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, στο προοίμιο του οποίου αναφέρεται ότι κάθε ανθρώπινο όν έχει το δικαίωμα να κυβερνά τον εαυτό του και σύμφωνα με τον Αμερικανό πρόεδρο Τόμας Γούντροου Ουίλσον, οι λαοί έχουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης.


Το ζήτημα είναι ότι το νοτιοσλαβικό κράτος- αναγνωρισμένο ως FYROM- πρέπει να λειτουργήσει ως κράτος δύο ίσων δημοκρατιών, ακολουθώντας το παράδειγμα της πρώην ομοσπονδίας της Σερβίας και του Μαυροβουνίου και της βελγικής ομοσπονδίας.
Ο Χαλίλι ζήτησε από τον πρωθυπουργό Νίκολα Γκρούεφσκι να ακολουθήσει το παράδειγμα του πρώην πρωθυπουργού του Βελγίου το 1970 πού όρισε τη Ομοσπονδοποίηση του Βελγίου. Ο Γκρούεφσκι, να δώσει, ακόμη εντολές στο κοινοβούλιο να ξεκινήσει τη διαδικασία για την ομοσπονδοποίηση της χώρας.


Ο Χαλίλι, δήλωσε ότι αυτό είναι απαραίτητο, διότι αν και η Συμφωνία της Αχρίδας του 2001 σταμάτησε τη σύγκρουση μεταξύ των εθνοτήτων στη χώρα, δεν μπόρεσε να παράσχει την πολυπόθητη ισότητα μεταξύ των Αλβανών και των Σλάβων, γράφει η αλβανική εφημερίδα Lajm των Σκοπίων.