Περί Ουκρανίας και άλλων τινών…

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης 27-2-2022

Ουδέποτε συμπάθησα τους Ρώσσους, για συγκεκριμένους ιστορικούς λόγους, που σχετίζονται με την πολιτική τους απέναντι στην πατρίδα μας. Όσοι μελετούν Ιστορία τους γνωρίζουν. Από αυτό το σημείο όμως μέχρι του σημείου να προσπαθούν να με πείσουν κάποιοι ότι το μαύρο είναι άσπρο υπάρχει διαφορά και επί πλέον εξοργίζομαι διότι υποτιμούν την νοημοσύνη μου.

Επιδιώκω λοιπόν, όταν επιχειρώ να αναλύσω γεγονότα και καταστάσεις να είμαι αντικειμενικός όσο μπορώ. Δυστυχώς, διαπιστώνω ότι πολλοί γίνονται εύκολα θύματα της πλύσης εγκεφάλου που ασκείται από την ακατάσχετη προπαγάνδα αυτών των ημερών, διότι αγνοούν βασικές πληροφορίες για τα γεγονότα και τις εξελίξεις που είχαν προηγηθεί ή κάποιοι άλλοι κάνουν απλώς την δουλειά τους ακολουθώντας εντολές και οδηγίες. Έτσι, η παραπληροφόρηση οργιάζει για μια προαναγγελθείσα σύγκρουση ενεργειακών συμφερόντων, που μεθοδεύτηκε να εξελιχθεί σε πολεμική σύγκρουση.

Το άρθρο μου που ακολουθεί και στο οποίο αναφερόμουν στα γεγονότα της Ουκρανίας το είχα αναρτήσει στις 27 Φεβρουαρίου 2022 σε άλλη ιστοσελίδα. Πιστεύω ότι καλό θα είναι να μελετηθεί.

Ουκρανία: Να θυμηθούμε τα γεγονότα

Με το πέρας του Ψυχρού Πολέμου το 1989, ο Αμερικανός πρόεδρος Τζορτζ Μπους (ο πρεσβύτερος), ανέλαβε το δύσκολο έργο της επιτήρησης και ολοκλήρωσης της συντεταγμένης διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης. Η σύνθετη αυτή αποστολή περιλάμβανε την σταθερή άσκηση πίεσης προς τους Σοβιετικούς έτσι ώστε να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους για διάλυση, δίχως όμως να ασκείται τόσο έντονη πίεση που θα μπορούσε να θίξει την εθνική υπερηφάνεια των Ρώσσων. Υπενθυμίζεται το πραξικόπημα κατά του Γκορμπατσόφ από αξιωματούχους που τον θεωρούσαν προδότη, γεγονός που καθιστούσε σαφές στον Μπους ότι έπρεπε να εμμένει στη στάση του, δίχως όμως να επαίρεται ή να γίνεται πιεστικός. Παρά τα όποια μειονεκτήματά του, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στον πατέρα Μπους πως κατάφερε να επιτύχει τον στόχο του.

Τον πρόεδρο Μπους αντικατέστησε ο «ολετήρας» της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, ο απερίγραπτος Μπιλ Κλίντον (1993-2001), γνωστός για τις μετέπειτα εγκληματικές πολιτικές του στην Γιουγκοσλαβία.

Ο Κλίντον θεώρησε ότι δεν δεσμευόταν από τις ρητές διαβεβαιώσεις του Μπους προς τους Σοβιετικούς, πως δηλαδή οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθούν περαιτέρω ανατολικά, εις βάρος των περιοχών επιρροής της Ρωσίας.

Έκτοτε ξεκίνησε η άκρατη επέκταση του ΝΑΤΟ (βλ. εικόνα με το σαρκαστικό σχόλιο) και η γεωπολιτική περικύκλωση της Ρωσίας, γεγονός που ενοχλούσε αφάνταστα τον πρόεδρο Πούτιν και το καθεστώς του τις δεκαετίες που ακολούθησαν. Αξιοποιώντας τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της χώρας του και τις γεωπολιτικές συνθήκες και συγκυρίες, ο Πούτιν ισχυροποίησε κατά το δυνατόν την Ρωσσία και, καθώς διέκρινε τη δεδομένη χρονική στιγμή την μείωση της αμερικανικής επιρροής και γοήτρου, αποφάσισε να δράσει.

Δυστυχώς, όπως και σε κάθε αντίστοιχη περίπτωση αυτοί που πληρώνουν το τίμημα είναι ο απλός λαός της Ουκρανίας οι οποίοι για ακόμα μια φορά θα βρεθούν πρόσφυγες στην ίδια τους την χώρα. Αυτό συνέβη και το 2014 όταν 2 εκ. άνθρωποι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Για ακόμα μια φορά οι μόνοι χαμένοι από την κρίση στην Ουκρανία είναι οι Ουκρανοί πολίτες, με δικιά τους ευθύνη. Εξηγώ το γιατί.

Το 1994, ο πρώτος πρόεδρος της Ουκρανίας, Leonid Kravchuk (1991-1994), παύθηκε από τα καθήκοντά του υπέρ του Leonid Kuchma (1994-2004), ο οποίος υποσχέθηκε καλύτερες σχέσεις με τη Ρωσσία και να δώσει στη ρωσσική γλώσσα ισότιμο καθεστώς στην Ουκρανία.

Το 2005, ο διάδοχός του, Βίκτορ Γιανουκόβιτς (2004-2005), καθαιρέθηκε μετά από μαζικές διαμαρτυρίες ενάντια σε νοθευμένες εκλογές, υπέρ ενός πιο εθνικιστή και φιλοευρωπαϊκού υποψηφίου, του Βίκτορ Γιούσενκο (2005-2010). Το 2010, ο Γιούσενκο έχασε από έναν αναγεννημένο Γιανουκόβιτς που έλαβε 48% των ψήφων. Όμως, ο Γιανουκόβιτς αποβλήθηκε με το πραξικόπημα μελών της Βουλής από την διαβόητη «επανάσταση» του Μαϊντάν και τις μαζικές διαδηλώσεις του 2013-2014.

Ένας εθνικιστής υποψήφιος και δισεκατομμυριούχος σοκολάτας, ο Πέτρο Ποροσένκο, έγινε ο επόμενος πρόεδρος (2014-2019), αλλά αντικαταστάθηκε από τον Βολοντίμιρ (Βλαντίμιρ) Ζελένσκι, έναν ρωσσόφωνο υποψήφιο υπέρ της ειρήνης, το 2019. Ο Ζελένσκι, στην τηλεοπτική εκπομπή που τον έκανε διάσημο στην Ουκρανία και τελικά τον εκτόξευσε στην προεδρία, έπαιξε έναν ρωσσόφωνο καθηγητή ιστορίας γυμνασίου που γίνεται ξαφνικά πρόεδρος.

Τελικά, και εν αντιθέσει με τις πρώτες εντυπώσεις, οι ΗΠΑ αναδεικνύονται μάλλον ως οι μεγάλοι κερδισμένοι της παρούσας κατάστασης. Οι λόγοι είναι δύο: Αρχικά, μετά την ρωσσική επέμβαση, οι ΗΠΑ μπορούν να χρησιμοποιήσουν την Ουκρανία ως ένα παράδειγμα προς αποφυγή, υπενθυμίζοντας την μοίρα των χωρών που δεν δέχονται να ενσωματωθούν στη στρατιωτική συμμαχία ή την κηδεμονία τους. Και ο δεύτερος και βασικότερος λόγος είναι πως μετά το πάγωμα του αγωγού «Nord Stream 2» από τους Γερμανούς, ανοίγει πλέον διάπλατα ο δρόμος για την εξαγωγή υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) από τις ΗΠΑ στην Ευρώπη.

Αυτός ήταν άλλωστε ο πραγματικός στρατηγικός στόχος της Ουάσινγκτον στην εν λόγω κρίση. Ούτε η Ουκρανία, ούτε η ασφάλεια της Ευρώπης, ούτε η εξάπλωση της ρωσικής επιρροής, αλλά τα αμερικανικά ενεργειακά συμφέροντα. Αυτά φαίνεται να εξυπηρετούνται πλήρως από τις τελευταίες εξελίξεις, και το γεγονός αυτό μπορεί να προσφέρει απαντήσεις στα ερωτήματα σχετικά με την αρχική αμερικανική αδράνεια και τις μετέπειτα αμφιλεγόμενες κυρώσεις εναντίον της ρωσσικής επιθετικότητας.

ΔΕΕ